ความคิดเห็นที่ 1 มาอ่านก่อน :) จากคุณ : scottie - [ 6 ธ.ค. 51 14:29:30 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อันที่จริงเที่ยวเล่นอยู่ในลายปากกาแหล่ะ แต่เห็นข้อความคุณส้มเลยตามมา แอบดู กะแล้วว่าต้องมาอยู่ในทู้นอกเรื่อง มาลงชื่อก่อนค่ะ เดี๋ยวจะตามมาร่วมด้วยช่วยมีส่วนเกี่ยวข้องในนี้นะคะ (จะเอาปัญหาตัวเองมาตีแผ่ มิสามารถแชร์ไอเดียได้) จากคุณ : BestChild - [ 6 ธ.ค. 51 17:18:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีค่ะคุณปิยะรักษ์ ยังไม่ได้เป็นนักเขียน แต่ก็กำลังเขียนเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง นิยายฉบับแรก ที่คุณปิยะรักษ์อ่านอยู่นั่นล่ะ ส่วนตัวไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองปล่อยตัวละครหลุดคาแร็คเตอร์หรือเปล่า หรือว่าเขียนตัวละครแบนหรือเปล่า จริงๆก็กังวลอยู่เหมือนกันค่ะ (ยังไงฝากคนที่ตามอ่านช่วยชี้ให้เห็นด้วยนะคะ) แต่ว่าถ้าเกี่ยวกับคำถามคุณปิยะรักษ์ แอนนี่จะระวังด้วยวิธีนี้ค่ะ 1. ตอนที่สร้างคาแร็คเตอร์ตัวละครเอกขึ้นมา จะคิดให้ครบก่อนจนเห็นภาพเขา ชัดมากกกก ว่าเขาเป็นใคร มีพื้นเพอย่างไร มีนิสัย ข้อดีข้อเสีย คุณธรรมประจำใจ หรือทัศนคติในการดำเนินชีวิตอย่างไร เป้าหมาย ความชอบ ความกลัว ครอบครัว การศึกษา การงานที่ทำ คือคิดจนครบค่ะ จนรู้สึกว่าเห็นเขาทะลุปรุโปร่ง แล้วจึงเริ่มเขียนค่ะ คิดว่าการรู้พื้นเพตัวละคร น่าจะช่วยเราได้พอควรค่ะ 2. ตัวละครประกอบ ก่อนจะสร้างขึ้นมาจะดูว่า สร้างเขาขึ้นมาทำไม เพื่อ จุดประสงค์อะไร มีบุคลิกนิสัยอย่างไร อาชีพอะไร คิดอย่างไรต่อตัวละครเอก ประมาณเนี้ยค่ะ แล้วก็จะสังเกตหรือตีให้แตกว่าบุคลิกของตัวประกอบนี้ พอจะ คล้ายคลึงกับบุคคลใดในชีวิตจริงของตัวเองบ้าง ก็อาศัยสังเกตคนๆนั้น แล้วดูว่า ในสถานการณ์ต่างๆ เขาจะ handle ปัญหายังไง การพูดจา การสนทนา การ interact กับคนรอบข้าง ประมาณเนี้ยค่ะ น่าจะช่วยได้บ้างนะคะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 6 ธ.ค. 51 21:12:22 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จับตัวละครใส่ไหดอง 5555 (มาป่วนเค้าทำไมเนี่ย แหะๆ) มาเชียร์คนตั้งกระทู้ค่ะ เป็นคนอ่านเลยไม่รู้จะช่วยยังไง แต่ปกติคนอ่านมักจะจับได้เวลาตัวละครนอกลู่นอกทางนะคะ จากคุณ : จริง - [ 6 ธ.ค. 51 21:33:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กระผมว่า คงต้อง คุยกับตัวละคร ครับ ขออนุญาตเทียบเคียงกับภาษาละครเวที นะฮะ ท่านว่าต้องเริ่มจาก ความเชื่อ (Inner) ความเชื่อ ทำให้เกิด จินตนาการ (Image) และ จินตนาการ ทำให้เกิด พฤติกรรม (Acting) นั่นเปน ขั้นตอนที่เชื่อมโยงกัน สมมุติว่าคุณสร้างตัวละครให้เปน นักสืบ ต่อให้ไปค้นคว้าตำราคู่มือของ FBI มาอย่างละเอียดละออ แต่ถ้าคุณ ไม่เชื่อ ว่านายนั่น (ตัวละครที่คุณสร้างขึ้น) เปน นักสืบ จริง อย่างไรก็ยังไม่สมจริงอยู่ดี เมื่อ เชื่อ แล้ว ก็จะเกิด จินตนาการ ว่า ตัวละคร (Character) นั้น จะไปทางไหน ไปทำอะไร ไปทำ อย่างไร แล้วจึงกลายเปน พฤติกรรม คือ บทประพันธ์นั้น นั่นเอง ในทัศนะของกระผม ขออนุญาต แลกเปลี่ยนความคิดเห็น ดังนี้ ขอรับ หากผิดพลาดพลั้งไป ก็อย่าได้ถือสากันเลย นะฮะ. แฮ่. . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 7 ธ.ค. 51 00:57:19 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เท่าที่เจอค่อนข้างบ่อย คือ ผู้เขียนนึกอยากให้ตัวละครมีนิสัยแบบไหน ทำงานแบบไหน ก็จับคู่กันไป หลายๆ ครั้งตัวละครก็เลยหลุดคาแรกเตอร์ เพราะนิสัยกับอาชีพไม่ค่อยไปด้วยกันค่ะ อีกส่วนที่เริ่มจะน้อยลง คือการแสดงออกขัดกับพื้นที่ให้มา (จะพื้นเพนิสัย พื้นเพทางบ้าน หรือการศึกษาก็เถอะ) คิดว่าต้องกำหนดตัวละครให้ชัดอย่างที่คุณหมูอมโรคว่านะคะ จากคุณ : scottie - [ 7 ธ.ค. 51 11:10:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 จากกระทู้เสวนากลายเป็นกระทู้ปรึกษาวิธีการเขียนได้ไงเนี่ย -''- ได้ข่าวว่า จขกท. ไม่มีปัญหาเรื่องตัวละครหลุดคาแร็คเตอร์นะครับ แต่ปัญหาที่ตั้งขึ้นมาเพื่่อเป็น Case Study สำหรับมาเสวนากันมากกว่า กลายเป็นกระทู้ให้กำลังใจส้มไปซะงั้นเลย กร๊ากกกกกกกก จากคุณ : แมวน้ำ (waidhaya) - [ 7 ธ.ค. 51 14:59:08 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มีอีกปัญหาหนึ่งที่แก้ไม่ค่อยตก ตัวละครไม่ค่อยหลุดจากตัวคนเขียน เขียนกี่ทีๆก็อดให้ตัวละครเอกตัวนั้นเป็นเราเองทุกครั้งเลย งานเขียนของนักเขียนใหญ่ๆ แคแร็คเตอร์ตัวละครเอก (นางเอก พระเอก) ก็ไม่ค่อยหลุดไปจากเรื่องเก่าๆเลยเหมือนกัน เออ..สงกะสัย จะมีเค้าเป็นนักเขียนได้ อิอิ ส่วนตัวเอง ถ้าจะปั้นตัวละครขึ้นมาสักตัว จะทำแบบมีคอนเซ็ปท์บอร์ด ตัดตัวละครรูปร่างหน้าตาที่ใช่มาแปะในกระดาษการ์ด หาเสื้อผ้าที่คิดว่าเป็นเธอหรือเขาใส่ หาบ้านที่คิดว่าเขาหรือเธอน่าจะอยู่ หาสถานที่ที่เธอและเขาน่าจะออกไปสังสรรค์หรือกินอาหาร หารถยนต์ยี่ห้อที่น่าจะใช่ หรืออาจจะไม่ขับรถ (หยิ่งอะ) หาภาพทุกอย่างที่สะท้อนออกซึ่งรสนิยมของเธอหรือเขา แล้วก็ทำกับตัวละครอื่นๆแบบเดียวกัน เก็บคอนเซ็ปท์บอร์ดเข้าเล่ม ว่างๆก็เปิดดูให้แน่ใจว่าเราไม่สลับตัวกัน เด็กที่บ้านเห็น นึกว่า สมองกลับ โตจนป่านนี้ทำไมยังเล่นตุ๊กตากระดาษอีก วุ้ย จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 7 ธ.ค. 51 19:10:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ^^^ คุณกูรูขอบสนามคะ เหมือนกันค่ะ จะเปิดเลือกชุดเสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าจาก หน้านิตยสารแฟชั่นประมาณเนี้ย (ส่วนใหญ่จะ Elle) เลือกเอาหน้าที่เห็นชุดเสื้อผ้าที่ดูแล้วใช่แน่นางเอกเราต้องสวมอย่างนี้ หาบ้าน หารถ หาลักษณะความชอบพิเศษในการแต่งตัว ประมาณเนี้ย ทำเก็บไว้ แต่ไม่มีบอร์ดค่ะ ใช้ post it แบบ flag ติดไว้เป็นสีๆ สีนี้สีนางเอก สีนี้สีตัวรอง พระเอก อะไรก็ว่าไป สนุกดีค่ะ เหมือนเล่นตุ๊กตา จากคุณ : หมูอมโรค - [ 7 ธ.ค. 51 20:50:04 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เข้ามาเช็คชื่อตามประสาคนโดนพาดพิง (แอบอู้ๆ อิอิ) จากคุณ : ตัว(Z) - [ 8 ธ.ค. 51 01:08:43 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ เด็กหญิงตัว(Z)มาเข้าชั้นเรียน ให้คะแนนจิตพิสัย แต่ตัดแต้มเรื่องอู้งาน เหอ ๆ แหะ ๆ อย่างที่แมวน้ำ (waidhaya) บอกนั่นแหละค่ะ ในฐานะคนเขียนตอนนี้ยังไม่หลุด แต่หวั่นว่าอาจหลุดได้ในวันใดวันหนึ่ง หรือเขียนออกมาแล้วดูเหมือนหลุดคาแรคเตอร์ไปจากเดิม เพราะที่เขียนเป็นเรื่องสั้นที่ใช้ตัวละครชุดเดียวกัน อยู่ในสถานการณ์ต่างกัน เรื่องหนึ่งอารมณ์หนึ่ง อีกเรื่องก็อีกอารมณ์หนึ่ง เช่น เรื่องแรกนิ่ง อีกเรื่องดุ แต่ในฐานะคนอ่าน ก็อย่างที่พี่จริงบอก คือ คนอ่านมักจะเป็นคนจับได้ว่า ตัวละครเริ่มออกนอกลู่นอกทาง ซึ่งบางทีคนเขียนที่อาจจะสนิทกับตัวละครเกินไป หรือรู้จักตัวละครน้อยไป หรือบางทีก็แอบคิดเข้าข้างตัวละครที่ตัวเองสร้างขึ้นมา ก็จะมองไม่ค่อยเห็นอาการแปลก ๆ ของตัวละครของตัวเอง จนกระทั่งคนอ่านมาบอกนั่นแหละค่ะ ถึงค่อยรู้ตัว (แต่บางคนก็ไม่รู้นิ ^ ^") แล้วสาเหตุที่ทำให้ตัวละครหลุดคาแรกเตอร์หรือไม่สมจริง ก็เกิดขึ้นจากสาเหตุหลัก ๆ ที่เจอค่อนข้างบ่อยอย่างที่คุณ scottie ว่า คือ 1. อาชีพกับนิสัยของตัวละครไม่ไปด้วยกัน    เพราะคนเขียนออกแบบตัวละครแบบตามใจฉันชอบหรือเห็นว่าดี    พอนิสัยกับงานไปด้วยกันไม่ได้ ผลที่ออกมาคือ คาแรกเตอร์ก็จะโดด ๆ 2. การแสดงออกของตัวละครขัดกับพื้นของตัวละครที่ให้มา    ไม่ว่าจะเป็นนิสัย สังคม หรือการศึกษา (เอามาเรียบเรียงใหม่แบบนี้ ถูกหรือไม่ถูกก็บอกกันด้วยนะคะ) ส่วนตัวขอเสริมอีกนิดนึงด้วยค่ะ บางทีก็รู้สึกว่า คนเขียนบางคนก็ตัวละครตามใจฉัน ฉันชอบแบบนี้ หรือ คิดว่าคนอ่านจะชอบ หรือขายได้ เช่น เป็นพระเอกหรือนางเอกสุด ๆ เป็นคนดีมากจนเส้นแบ่งระหว่าง ดีกับไม่ค่อยฉลาด มันเฉียดกันนิดเดียว หรือช่วงนั้นพระเอกร้ายกำลังฮิต ก็เขียนให้พระเอกร้ายมาก จนนึกไม่ออกว่าจะกลับมาเป็นคนดีได้ยังไง ไม่มีการปูพื้นว่าร้ายเพราะอะไร พอฉลาดขึ้นมาปุบปับ หรือร้ายอยู่ดี ๆ ก็ดีเลย ไม่ค่อยเป็นค่อยไป เลยรู้สึกว่าตัวละครหลุด บางทีก็ทั้งแบน ทั้งหลุดด้วยซ้ำ (อันนี้ออกแนวบ่น) พูดถึงสาเหตุของปัญหาแล้ว คราวนี้เราก็มาพูดถึงทางแก้กันบ้าง ในที่นี้ก็มีเพื่อน ๆ ช่วยแนะนำวิธีการแก้อาการหลุดของตัวละครมาให้ด้วย คุณหมูอมโรคแนะนำเกี่ยวกับการเขียนตัวละครเอกกับตัวประกอบมา ซึ่งขออนุญาตสรุปย่อ ๆ ว่า กำหนดตัวละครขึ้นมา แล้วใส่รายละเอียดให้เขา เช่น พื้นเพ นิสัย อาชีพ ข้อดีข้อเสีย ความคิดอ่าน ความสัมพันธ์กับคนอื่น เป้าหมายในการกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งของเขา เป็นต้น ทำความรู้จัก ทำความเข้าใจตัวละครของตัวเองให้ทะลุปรุโปร่งก่อนเขียน โดยอาจจะหาข้อมูลเอาจากการสังเกตคนรอบตัวเราเองว่า เขารับมือกับสถานการณ์อย่างไร มีการปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นอย่างไร นอกจากนี้ ยังมีวิธีรวบรวมข้อมูลตัวละครที่น่าสนใจที่คุณกูรูขอบสนามเล่า คือ ทำคอนเซ็ปต์บอร์ด ตัวรูปตัวละครที่ใช่ หรือตรงกับตัวละครที่เราเขียน และรูปที่เกี่ยวข้อง เช่น รถ เสื้อผ้า ภาพที่สะท้อนรสนิยมตัวละครมาแปะไว้ หรือทำแบบคุณหมูอมโรค คือ เอาโพสต์อิททำเป็น flag ติดหน้าหนังสือ ที่มีภาพต่าง ๆ ที่น่าจะเอามาใช้ไดกับตัวละครได้เอาไว้ เวลาจะเขียนขึ้นมาจะได้บรรยายถูก ไม่หลุด ไม่รั่ว แล้วก็มีคำถามต่อมาว่า จะทำความเข้าใจตัวละครของตัวเองได้อย่างไร คุณพจนารถ๓๒๒ ก็เสนอโดยเปรียบเทียบกับเรื่องละครเวทีให้ดู จริง ๆ คุณพจนารถเขียนไว้ดี แต่เดี๋ยวคนจะหาว่าตั้งกระทู้แล้วอู้งาน (ฮา) สรุปอีกทีแล้วกันว่า ต้องเชื่อก่อน แล้วก็จะจินตนาการได้ แสดงออกได้ ทำนองเดียวกับการเขียนหนังสือ คนเขียนต้องเชื่อก่อนว่า ตัวละครเป็นคนคนนั้นจริง ๆ นึกภาพของเขาออก เมื่อนึกภาพของเขาออกแล้ว ก็จะนึกต่อได้ว่าคนคนนี้จะทำอะไรต่อไปได้ คราวนี้ พอเขียนออกมาก็จะบรรยายถูก ตัวละครก็สมจริง ไม่หลุดด้วย ถ้าคนเขียนไม่อิน ต่อให้มีข้อมูลกองเป็นภูเขา ก็เขียนให้คนอ่านเชื่อไม่ได้ (น่าจะประมาณนี้ใช่ไหมคะ ถ้าพลาดตรงไหนไปก็บอกกันได้นะคะ) สำหรับตัวเองมีวิธีคล้าย ๆ กันค่ะ คือ เริ่มจากทำ Profile ของตัวละครก่อน จดโน้ตใส่สมุดเป็นเล่ม ๆ เอาไว้ แต่เป็นโน้ตที่อ่านเข้าใจเองคนเดียว ใครเกี่ยวข้องกับใคร ทางไหนก็ขีดเส้นโยงโน่นนี่วุ่นวายใช้ได้เลยละค่ะ รูปลักษณ์ตัวละครนี่จะกำหนดไว้แค่คร่าว ๆ ไม่ลงลึกถึงหน้าตา ไม่มีรายละเอียดเรื่องรสนิยม เสื้อผ้า หรือการใช้ ชีวิตเป็นพิเศษ เพราะกำหนดให้เป็นคนธรรมดา ทำงานกินเงินเดือนปกติ แต่จะไปเน้นที่รายละเอียดอื่น บุคลิกกับความรู้สึกนึกคิดของเจ้าตัว สภาพสังคม และสิ่งแวดล้อมรอบตัวของเจ้าตัวมากกว่า ซึ่งรายละเอียดส่วนนี้ก็จะเก็บเล็กผสมน้อยเอาจากคนรอบตัว ดูข่าว รวมไปถึงการอ่านหรือดูการสัมภาษณ์ หรือสารคดีเกี่ยวกับคนที่ยู่ตรงจุดนั้น ว่าเขาคิดอย่างไร แสดงออกอย่างไรต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ถ้าเริ่มเขียนจากเรื่องที่เรามีประสบการณ์หรือตัวละครที่มีอาชีพเดียวกับเรา ก็อาจจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องไม่อินกับตัวละคร และหลุดได้พอควรนะคะ หลังจากนั้นก็ค่อยหาทางขยับขยายไปหาตัวละครแบบอื่นที่ฉีกแนวออกไป และเป็นการสร้างตัวละครที่ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมมากขึ้น แต่มาถึงเรื่องทำตัวให้ ‘อิน’ นี่ละค่ะ... ยากหน่อย ตัวละครหลักที่เขียนเป็นผู้ชาย แต่ตัวเราเองเป็นผู้หญิง ทางออกที่มี คือ ทำตัวตีสนิทกับตัวละครของตัวเองเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เรียกได้ว่า เป็นเพื่อนที่โตมาพร้อม ๆ กัน เรียนด้วยกัน เห็นเขาที่ชมรมบ่อย ๆ เป็นเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง เรื่องดีเรื่องร้ายเขาก็เอามาเล่าให้เราฟังหมด ลองนึกถึงเวลาเราคุยกับพวกเพื่อนผู้ชายไปด้วย ว่าเขาพูดแบบไหน ทำอะไร (แต่ความสนิทก็เป็นข้อเสียอยู่บ้าง เพราะเรามองเห็นตัวตนเขาครบทุกด้าน แต่เวลาเผลอ ๆ ก็อาจจะลืมไปว่า คนอ่านไม่ได้รู้จักตัวละครดีเท่าเรา ทำให้ลืมรายละเอียดเกี่ยวกับตัวละครไป ตรงนี้ก็อาจจะทำให้หลุดได้ด้วย) อย่างไรก็ตาม ส่วนตัวคิดว่า การจดบันทึกช่วยได้ เอาไว้เปิดเวลาหลุด จะได้ต้อนตัวละครให้กลับเข้ามาอยู่ในลู่ในรอยได้ ถ้าใครมีความคิดเห็นอื่น ๆ หรือมีอะไรอยากคุย อยากเพิ่มเติมก็ยินดีนะคะ หรือถ้าเห็นอะไรหลุด ๆ ไป ตกหล่นไป ก็บอกกันได้ค่ะ คุณเบสท์ (BestChild)จะเอาเรื่องของตัวเองมาเล่าเป็น case study ก็ได้น้า ^ ^ แล้วก็มีอีกประเด็นที่น่าสนใจที่คุณกูรูขอบสนามพูดถึง อ่านแล้ว ก็ว่า จริงแฮะ... อีกปัญหาหนึ่ง คือ ตัวละครไม่หลุดจากตัวคนเขียน เอาตัวเองไปใส่ในตัวละคร หรือเขียนทีไรก็ได้ตัวละครแบบเดิม ๆ ออกมา หรือเป็นตัวละครแบบ Mary Sue / Gary Stu (คือ ตัวละครสมบูรณ์แบบ ดี เก่งไปทุกอย่าง แทบไม่มีจุดเสียอะไรเลย คนเขียนทั้งผลัก ทั้งดันเต็มที่ อาจจะดูดีเกินไป จนไม่สมจริง ไม่น่าเชื่อถือ และบางทีคนอ่านก็ไม่ชอบ) อยากถามนิดนึงว่า เราจะคุยประเด็นนี้ต่อกันเลยดีไหมคะ หรือจะทำไงดี ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาคุยกันนะคะ ^__^ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 01:42:50 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ธ.ค. 51 01:39:15 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาอ่านในฐานะที่เป็นคนชักชวนคุณปิยะรักษ์ให้เสียเวลาไปเดินเล่น อิอิ ความรู้เยอะแฮะ กระทู้นี้  จดๆๆๆ จากคุณ : teansri - [ 8 ธ.ค. 51 02:07:46 ]

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาทักทายก่อนครับ เดี๋ยวกลับมาอีกรอบ ขอบคุณที่ช่วยปราโมทย์ลายปากกาด้วยครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 8 ธ.ค. 51 08:28:09 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อะแฮ่มๆๆ ได้กลิ่นธูป เอ้ย! ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองแว่วๆ เลยเลื้อยเข้ากระทู้มาเล่าความ บ้างค่ะ อันหัวข้อนี้โดนใจข้าพเจ้าอย่างรุนแรงถึงแรงมาก เพราะถ้ามีใครสักคนหรืออีก หลายคนถามว่า "คุณมีปัญหากับการเขียนของคุณหรือไม่ หากมีปัญหานั้นคืออะไร" ตำตอบที่ออกมาจากไขสันหลังในบัดดลคือปัญหาตัวละครหลุดนี่แหล่ะค่ะ Best เป็นคนอยากเขียนคนหนึ่งที่มีปัญหากับการเขียนเรื่องยาว ตัวละครที่สร้าง ขึ้นมาจากจินตนาการจะกลายเป็นร่างทรง วิญญาณตัวละครอื่นสามารถมาเข้าสิง ได้อย่างมึนงง เมื่อคนที่นั่งคิดและจินตนาการนั้นเป็นเพียงคนเขียนคนเดียวเท่านั้น สรุปคือ ปัญหาของ Best มีอยู่เป็นประเด็นหลักๆ คือ 1) คาแรคเตอร์ตัวละครเปลี่ยนไป จากตอนต้นเรื่อง นิสัยอาจเปลี่ยนไปได้จากคน เงียบเป็นคนขี้เล่น หรือจากขี้วีนกลายเป็นสุภาพทั้งที่เนื้อหาของนิยายไม่ได้ส่อเค้า รางว่ามีเหตุจูงใจให้เป็นอย่างนั้น คนเขียนนี่แหล่ะ มันเผลอไปจูงตัวละครเอง 2) ตัวละครแปรบุคลิกภาพจากตัวเองไปคล้ายคลึงกับตัวละครอื่นๆ ในเรื่อง อันนี้ เป็นความหน้ามึนของคนเขียน สวมวิญญาณผิดตอนใส่บทบาทและการกระทำ ให้ตัวละครตัวหนึ่งๆ ไปซะอย่างนั้น - -" สาเหตุที่ตัว Best มึนปานนั้นยังจับประเด็นไม่ออก และทางป้องกันแก้ไขก็พอจะมี คนแนะนำมาบ้างเช่นกัน สำเร็จหรือไม่อาจต้องรอดูสักปีสองปี (ง่ะ) ทางแก้ไขที่เคยมีคนแนะนำมาคือ 1) เขียน profile ตัวละครอย่างละเอียด พื้นเพ ปูมหลัง บุคลิกภาพและนิสัย และ คิดกับตัวละครนั้นๆ เสมือนเขาเป็นเพื่อนเป็นญาติของเราจริงๆ มีตัวตนอยู่และเรา ก็สนิทกับตัวละครนั้นมากจนเข้าใจว่าเขาจะคิดอย่างไร จะทำอย่างไรในสถานการณ์ ตรงหน้าที่เกิดขึ้น 2) อาจไม่ต้องเขียน profile ตัวละครหรือ outline ของเรื่อง แต่เราต้องแม่นในพล็อต มากๆ แน่นในบท มีเหตุการณ์อยู่ในหัวตั้งแต่ต้นจนจบ รู้ว่าใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไร อย่างไร (แต่ข้อนี้นี่ยากเหลือแสน ต้องออกมานั่งเขียนหัวกระทู้ถามกันอีก ว่าทำอย่างไรจึงจะแม่นในพล็อตเรื่อง) นี่แหล่ะค่ะ คุยกับคนนั้นคนนี้มาก็หลายคนอยู่เหมือนกัน และสมองกลวงๆ ของ Best ก็จับประเด็นมาได้แค่นี้เอง หากนักเขียนหรือเพื่อนๆ คนไหนมีวิธีการแบบ "รูปธรรม" จะนำเสนอหรือมาช่วย แชร์กันก็จะยินดีมากมายค่ะ จะได้เอาไปทดลองใช้ เดี๋ยวจะเข้ามาคุยเป็นระยะนะคะ เผื่อมีใครเสนอไอเดียให้ "นักทำตัวละครหลุด ตัวแม่" อย่าง Best ได้ลองใช้มั่ง เหอๆๆ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ปล. คุณพีทคะ "ปราโมทย์ลายปากกา" คิดได้เยี่ยงไรคะนี่ ^ ^" **มาจัดหน้าใหม่เพิ่มเส้นใต้เคาะเว้นบรรทัด แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 11:20:09 แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 11:19:31 จากคุณ : BestChild - [ 8 ธ.ค. 51 11:18:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ยังไม่สามารถแนะนำใครได้ เพราะตัวเองก็นอกจากจะปล่อยไก่จนเกือบหมดเล้า ยังหลุดพอสมควร ยิ่งมีตัวละครมากก็มักจะชวนกันออกทะเลเรื่อย จึงขอมาเก็บเกี่ยวความรู้ก่อนค่ะ จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 8 ธ.ค. 51 12:21:28 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ได้ความรู้มากๆเลยค่ะ เข้ามาสูบ ดูท่าว่าตัวเองจะทำงานไม่เหมือนชาวบ้านเลยแฮะ เราจะใช้วิธีการแบบเหมือนดูซีรีย์ในใจค่ะ จะสร้างเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบในใจ (นิสัยขี้เกียจฝังลึกในดีเอ็นเอค่ะ) เหมือนดูหนังจนจบเรื่อง ถ้าไม่สนุกก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆจนชอบ เมื่อโอเคแล้วก็สวมวิญญาณตัวละคร ส่วนมากสวมวิญญาณนางเอก 555 เพราะส่วนมากจะเล่าเรื่องราวผ่านสายตานางเอก จริงๆอยากเป็นนางเอกนั่นละ จับนิสัยดีไม่ดีมายำรวมๆกันประมาณว่านางเอกเราจะเริ่มจากนิสัยก่อน แล้วมองหาคนที่บุคลิกนิสัยใกล้เคียงแล้วแอบดูเขาไปเรื่อยๆ ฟังเขาเล่า ดูท่าทางเขาแล้วเอามาเขียน ดังนั้นเวลาเขียนเลยไม่ค่อยได้คิดว่าหลุดคาแรคเตอร์ไหม เพราะคิดเพียงว่าตัวละครมีตัวตนจริงๆ แน่ละคนเราเมื่อเหตุการณ์เปลี่ยน นิสัยก็อาจเปลี่ยน พอฟังเพื่อนๆคุยเลยกังวลว่าเราหลุดมั่งป่าวหว่า เพราะเป็นคนคิดน้อย สงสัยต้องคิดมากๆมั่งแล้ว จากคุณ : สาวช่างถาม - [ 8 ธ.ค. 51 13:08:56 ]

ความคิดเห็นที่ 17 1. ตัวละครต้องชัดเจนในความคิด สนิทเหมือนญาติ รู้จักทุกอุปนิสัย จะช่วยไม่ให้หลุด 2. เขียนทีละเรื่อง ถ้าเขียนหลายๆ เรื่องจะเกิดการสับสน อุปนิสัยจากตัว ละครอีกเรื่องอาจจะโผล่มาอีกเรื่องก็ได้ 3. ต้องพยายามมองถึงความสมเหตุสมผลในเนื้อเรื่อง และแนวทางในการ แสดงออกของตัวละครว่ามีความเป็นไปได้หรือไม่ (ในกรณีที่สร้างให้ตัวละครมีมิติ) เอาแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน ไว้นึกออกจะมาเพิ่มอีก จากคุณ : ตัว(Z) - [ 8 ธ.ค. 51 16:00:53 ]

ความคิดเห็นที่ 18  มาแอบอ่าน จากคุณ : เรียกเหมียวๆประเดี๋ยวก็มา - [ 8 ธ.ค. 51 17:04:14 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ว่าจะไม่แล้วเชียว..แต่ก็ขอสักหน่อยเถอะน่า ในส่วนตัวไม่สามารถเขียนอะไรในเชิงวิชาการได้ เลยขอตีแผ่ปัญหาของตัวเองเหมือนคุณ BestChild และท่านอื่นๆบ้างนะคะ 1.พล็อต ตัวเองเป็นคนหนึ่งที่มีพล็อตในหัวเยอะมาก มักจะโลเลไม่รู้จะเขียนเรื่องไหนก่อนดี และจะหมักหมมกันอยู่ภายในหัวเป็นส่วนใหญ่ ไม่ชอบที่จะเขียนใส่สมุดหรือพิมพ์ลงคอมฯ เพราะพอเขียนแล้ว เนื้อหามันผิดเพี้ยนไป ก็เลยไม่เขียนออกมา.. วิธีแก้ไขของตัวเองก็คือ เลือกเรื่องที่คาดว่าจะมีกำลังใจเขียนจบมาหนึ่งเรื่อง และทบทวนเรื่องราวเหมือนว่าเรากำลังดูละครตั้งแต่ต้นจนจบ จากนั้นค่อยลงรายละเอียดเล่าเรื่องราวออกมาเป็นตัวอักษร...ขั้นตอนนี้จะเป็นช่วงวัดความอดทนของตัวเองเลย 2.อารมณ์และความรู้สึก ตัวละครแต่ละตัวจะมีพื้นเพไม่เหมือนกัน ทำให้พื้นฐานทางความคิดและอารมณ์ต่างกัน..หากมีปัจจัยภายนอกมากระตุ้น ตัวละครเหล่านั้นจะแสดงอารมณ์ออกมาให้เห็นถึงในระดับไหน และจะจัดการกับปัญหาอย่างไรทั้งเรื่อง รัก โลภ โกรธ หลง ซึ่งไม่ว่าตัวละครจะเป็นเพศหญิง หรือชาย..อันนี้ปวดหัวมากกกก ตัวเองจะแก้ไขด้วยการ..นั่งทางในถามองค์..  ^ _ ^” ก็ประมาณว่า..จะอยู่นิ่งๆและนึกตามหลักเหตุและผลว่า หากเราเป็นตัวละครตัวนี้ และตกอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ เราจะแสดงอารมณ์อย่างไร และคิดเลยไปถึงผลที่จะตามมา สมมุติ : เอ เป็นเพื่อนรักกับ บี ได้พา ซี ซึ่งเป็นน้องสาวสุดรักของบีไปเที่ยว แต่เกิดอุบัติเหตุ จนซีต้องนอนโรงพยาบาล แต่เอ บาดเจ็บเล็กน้อย..แล้ว บีจะแสดงปฏิกิริยาอย่างไร คนเขียนจะลองยกตุ๊กตามาสามตัว บี1(ก้าวร้าว)   บี2(มองโลกในแง่ดี)  บี3(เย็นชา) แสดงพฤติกรรมออกมาในสถานการณ์ เดียวกัน บี1 === จะด่าทอและโยนความผิดที่เกิดขึ้นให้เอรับผิดชอบ ถึงขั้นทำร้ายร่างกาย บี2 === แม้จะโกรธ แต่ก็ยังควบคุมอารมณ์ได้และซักถามถึงสาเหตุที่แท้จริง ว่าทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ อย่างไร บี3 === จะต่อว่าด้วยสายตา และใช้คำพูดในประโยคสั้นๆหยิกกัดให้เอรู้สึกผิด (อันนี้แค่ความคิดและมุมมองของตัวเองคนเดียวค่ะ ซึ่งอาจจะแตกต่างไปจากคนอื่นก็ได้) 3.ความสมจริง ข้อนี้ก็อีกหนึ่งปัญหาที่หนักอกหนักใจ ว่าจะเล่าเรื่องราวออกมาอย่างไรให้คนอ่านเชื่อ ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ เวลา สถานที่ หรือแม้แต่สำนวนพูดคุยของตัวละครที่อยู่ในแต่ละอาชีพ ข้อนี้จะใช้วิธีการหาอ่านพวกบทความที่เกี่ยวข้อง เพื่อจะจับสำนวนเขาได้ (แต่สุดท้ายก็ไม่ค่อยจะประสบผลสำเร็จเลยอ่ะ) ส่วนเรื่องความผิดพลาดในเนื้อหา ตัวเองจะใช้วิธีการอ่านทวนแบบต่อเนื่องตั้งแต่ต้นจนจบ เหมือนกับการอ่านนิยายของคนอื่นนั่นล่ะค่ะ แล้วจะเห็นข้อบกพร่อง..และอีกหนึ่งตัวช่วยคือ หากเรื่องไหนที่เอามาโพส คนอ่านในเน็ตจะเป็นตัวช่วยอย่างดี ขอแค่เปิดใจและสนใจแต่ละความคิดเห็น ไม่ว่าจะเป็นความคิดเห็นที่เหมือนว่าสงสัย หรือแนะออกมาตรงๆ ตัวเองจะรีบกลับมาดูที่เนื้อหาตรงส่วนนั้นอีกครั้ง ว่ามันคลุมเครือหรือผิดหลักความเป็นจริงมากน้อยแค่ไหน และแก้ไขให้ดีขึ้น...เพราะหากหลุดออกไปเป็นรูปเล่มแล้วจะแก้ไขอะไรไม่ได้อีก แล้วคราวนี้ นอกจากคนเขียนจะหงุดหงิดแล้ว คนที่ยอมเสียเงินซื้อผลงานของเราไปอ่านก็จะพลอยหงุดหงิดไปด้วย 4.ฯลฯ เช่น น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ตัวละครหลุด..หากเรื่องไหนที่ตัวเองแก้ไขแล้วก็ยังไม่เป็นที่พอใจ จะปริ๊นออกมาทั้งหมด แล้วก็อ่านอีกตั้งแต่ต้น จะช่วยวิดน้ำออกจากทุ่งไปได้พอสมควรค่ะ (แต่ขนาดแค่ตอบความคิดเห็นเนี่ย ก็รู้สึกน้ำจะเยอะพอสมควรแฮะ) ส่วนเรื่องเสื้อผ้า หรือองค์ประกอบอื่นๆที่คุณ กูรูขอบสนาม กับคุณหมูอมโรคยกมานั้น ตัวเองจะไม่พยายามเจาะจงค่ะ แหะๆ ..เนื่องจากตามแฟชั่นม่ายทันค่ะ นี่เป็นหลักใหญ่ๆกับปัญหาที่เกิดกับตัวเอง..ทั้งๆที่พยายามเขียน และอ่านซ้ำบ่อยๆ แต่ตัวละครก็ยังมีอะไรหลุดๆออกมาให้เห็น..ก็คงต้องพยายามกันต่อไป ...................................................................... เข้ามาแจม แล้วก็เข้ามาให้กำลังใจตัวเองซะงั้น  ^ ^” +++แก้ไข พิมพ์ตก+++ แก้ไขเมื่อ 08 ธ.ค. 51 18:30:14 จากคุณ : ระรินใจ - [ 8 ธ.ค. 51 18:26:15 ]

ความคิดเห็นที่ 20 มาซิทอิน กริๆ ว่าแต่ปราโมทย์ลายปากกาคคห.ไหนอะ จากคุณ : scottie - [ 8 ธ.ค. 51 21:13:19 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คุณปิยะรักษ์คะ ต่อเลยก็ดีค่ะ เรื่องตัวละครสมบูรณ์แบบเกินไป กำลังคิดว่าตัวเอง แอบมีปัญหานี้กับเรื่องที่กำลังเขียนอยู่นี่ด้วยรึเปล่าค่ะ ถ้ามีอะไรแนะนำได้ก็ขนออกมาเลยค่ะ ทั้งสารานุกรมเลยก็ได้ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 8 ธ.ค. 51 23:57:57 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เพิ่งคุยที่ลายปากกาไป มาคุยที่นี่ต่อครับ เป็นปัญหาสามัญประจำบ้านผมเลยทีเดียวนะเนี่ย ทุกวันนี้ก็ยังกระเสือกกระสน ดิ้นรนกับปัญหานี้อยู่เลยครับ เขียนๆ ไปนี่ หลุดไปมากน้อยแค่ไหนบ้างก็ไม่รู้ หรอก ต้องพยายามฟังคนอ่าน บางทีคนอ่านยังไม่ทันรู้สึกว่าหลุดเลย แต่พอ ผมได้เห็นว่าเขาเข้าใจตัวละครของเราแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งมันไม่ใช่แบบที่คิดไว้ นี่นา แว้ก แล้วเลยรู้ว่า เรายังฉายภาพตัวละครออกไปไม่ดีพอ ไม่ตรงกับที่ อยากจะให้คนอ่านเห็นครับ มีหลายประเด็นย่อย ที่ผมเจอเหมือนกัน เช่น (1) เว้นไปนานๆ พอกลับมาเขียนแล้ว ลืมตัวละคร ต้องค่อยๆ งัดกันน่าดู ว่า ตัวละครนี้เขาควรจะเป็นยังไงกันแน่ ทั้งภายใน (ความรู้สึกนึกคิด นิสัยใจคอ) และภายนอก (การแสดงออก การพูดจา สำนวน)  ตอนเขียนเรื่องชุดภูตนี่ เจอปัญหานี้ทุกครั้งที่ขึ้นเรื่องใหม่ เพราะมันเว้นไปนานนนนน ตัวละครประกอบ บางคนก็โผล่มาไม่บ่อย เราก็ไม่ได้รู้จักดี เวลาจะเขียนถึงที ก็ต้องเปิดค้นภาคเก่าๆ วุ่นวาย หาว่าเขาพูดยังไงนะ เขาใช้สำนวนแบบไหนนะ (น้ำเสียงแบบไหน) แสดงท่าทางยังไงนะ  ซึ่งตัวละครประกอบพวกนี้ บางทีคนอ่านก็ไม่ทันสังเกต แต่เราก็ยังกังวล ไม่อยากให้กลายเป็นคนละคนกันมาเล่น (เหมือนเปลี่ยนผู้แสดง อิๆ) (2) เขียนไม่ต่อเนื่อง พอขึ้นต้น แล้วหยุดไป แล้วมาเขียนต่อ บางทีแค่เวลาสั้นๆ ก็ทำให้ "น้ำเสียง" ของตัวละครเปลี่ยนไปได้ (อย่างที่พรายน้ำฟ้าเล่าว่าคุณลูกตาล บอกไว้) อันนี้ทำให้กังวลเหมือนกันครับ เพราะเรื่องนึงของผมค่อนข้างยาว ตั้งร้อย กว่าหน้าเอสี่ บางทีเขียนรวดเดียวไม่จบ ถ้ามาต่อแล้วอาจจะทำให้น้ำเสียงเปลี่ยน โทนเรื่องบิดไปจากเดิม ถึงจะิินิดเดียวแต่มันก็มีผลต่อความรู้สึกคนอ่านเหมือนกันนะ (3) เขียนหลายเรื่องพร้อมกัน จ๊ากกกกกก อันตรายๆๆ  แบบที่คุณตัว (Z) บอกไว้ (คคห 17) เลย บางทีตัวละครมันออกอาการ "ข้ามเรื่อง" มาหากันได้ยังไงเนี่ย อ๊าก   (ยิ่งสำนวนนะครับ ขอออกนอกเรื่องหน่อย ตอนไหนที่เขียนสองเรื่องพร้อมกัน สำนวนจะเผลอวิ่งตามกันไป ทำให้ต้องระวังมากๆ ยิ่งถ้าเป็นโทนเรื่องที่ต่างกันแล้ว ยิ่งคุมยากจังเลย) ตัวผมเองจะพยายามไม่ฝืนตัวละคร คือถ้าเรื่องราวหรือพล็อตที่วางไว้ พอถึงจุดนั้น จริงๆ แล้วมันขัดกับสิ่งที่ตัวละครควรจะทำ ผมก็เป็นโรคยืดหยุ่น คือพร้อมที่จะเปลี่ยน พล็อตทุกเมื่อ เอาตัวละครไว้ก่อน  (เรื่องชุดภูตฯ ที่เขียนมา 5 ภารกิจ ส่วนใหญ่พอถึง ตอนท้ายๆ แล้วผมเปลี่ยนพล็อตเกือบหมดเลยครับ พอเรารู้จักตัวละครมากขึ้นแล้ว มัน รู้สึกไปเองว่า ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก จากที่เดิมเคยคิดไว้เรียบๆ ง่ายๆ อย่างหนึ่ง ก็ จำเป็นต้องหาทางออกใหม่ให้ตัวละครทุกทีไป  บางทีติดอยู่เป็นเดือนเหมือนกันนะเนี่ย แว้ก) แต่ก็มีบ่อยเหมือนกันที่เผลอ คือเขียนแบบลืมคิด เวลารีบๆ เวลาขาดสมาธิ จะมีหลุดมา ประจำเลย  ผมเลยพยายามอ่านทวนหลายๆ ครั้ง  แต่ช่วงไหนรีบจัดก็ทวนได้น้อยครั้งลง อาจจะมีหลุดๆ ไปอีก คราวนี้ก็อาศัยคนอ่านช่วยตามเก็บให้ครับ อีกปัญหาที่ผมกังวลเหมือนคุณปิยะรักษ์ คือเรื่องตัวละคร "แบน" ครับ คือเป็นคนคิดอะไร ซับซ้อนไม่ค่อยเป็นง่ะ ต้องค่อยๆ คิดทีละอย่าง แล้วพอสร้างตัวละคร ก็เลยมีแนวโน้มจะ หาจุดเด่นให้ตัวละครสักอย่างให้ชัดๆ แล้วเวลาเขียนก็พยายามเกาะ (กอด) ไอ้จุดนั้นเอาไว้ พอเขียนๆ ไป (พยายามไม่ให้หลุดสุดชีวิต) ตัวละครเลยมีมิติเดียวซะงั้น  เรื่องชุดภูตฯ นี่ เป็นตัวอย่าง (ที่ไม่ดี) ของความแบนของตัวละครผมเชียว ฮือๆๆ  (เหมือนพยายามแก้ ปัญหานึง แล้วเด้งสุดโต่งไปเจออีกปัญหานึงยังไงชอบก๊ล) ทุกวันนี้ยังหาเทคนิคที่ใช้ถนัดมือไม่ได้เลยครับ พยายามคิดให้ชัดๆ ก่อนเขียน แต่บางทีก็ ชัดได้แ่ค่ระดับหนึ่ง (คิดยาวๆ ก็ไม่เป็นอีก กลุ้มว้อย) แล้วพอเขียนไปก็เสี่ยงไปด้วย  ยิ่ง เขียนไปลงไป ยิ่งทำให้มีเวลาทบทวนหรือย้อนแก้ของเก่าน้อยอีกต่างหาก  ผลก็คือ เขียนๆ ไปแล้วผมต้องเปลี่ยนตอนท้ายของเรื่องเป็นประจำ เพราะย้อนกลับไปเปลี่ยน ตอนต้นไม่ได้อะ  งือ TT เหมือนบ่นมากกว่านะเนี่ย แหะๆ อ้อ ลืมตอบคุณก๊อตตี้ ปราโมทย์ไว้ในหัวทู้เลยอะ ไม่ใช่ใน คคห จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ธ.ค. 51 12:26:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ จากประเด็นข้อ (1) เพราะงั้น เรื่องอะไรที่เราทิ้งไว้นานๆ เราก็ควรจะทำลืมๆ มันไปเสียใช่ไหมคะ? อย่าไปรื้อฟื้นมันขึ้นมาเลย จริงไหม? อิ อิ อิ จากคุณ : BestChild - [ วันรัฐธรรมนูญ 00:10:04 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เข้ามาปูเสื่อ อ่านอย่างเดียวค่ะ  คริ คริ จากคุณ : kjb - [ วันรัฐธรรมนูญ 01:30:58 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ขอมาเก็บความรู้ด้วยคนนะคะ จากคุณ : พรายน้ำฟ้า - [ วันรัฐธรรมนูญ 16:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 26 แวบมาคุยด้วยอีกรอบค่ะ กระทู้นี้ต้องยกความดีความชอบให้ คุณเทียนสี เป็นผู้ชักนำเข้าวงการ และ คุณพรายน้ำฟ้า เจ้าของบทความต้นทางนะคะ  ^ ^ ง่า สองประเด็นปัญหาของ คุณเบสท์ เดาว่าน่าจะเกิดจาก อาการคนเขียนประทับทรงลงในตัวละคร เป็นสาเหตุอันเกิดจากตัวคนเขียนเองนั่นแหละค่ะ ถ้าแก้ด้วยวิธีการที่ว่ามาข้างต้น หรือวิธีการของเพื่อน ๆ ในความเห็นถัด ๆ มา อย่างของ คุณสาวช่างถาม คุณระรินใจ หรือหมีกอล์ฟ ตัว (Z) ไม่หาย คงต้องไปทำอารมณ์ให้เป็นปกติ หรือไปบิ้ลท์มาใหม่แล้วถึงค่อยเขียนอะค่ะ ไอ้เรื่องทิ้งไว้ในไหดองนาน ๆ นี่ ก็เป็นเหตุให้คาแรกเตอร์เปลี่ยนอย่างที่ คุณพีท บอกเหมือนกันนะคะ แต่อาศัยว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับตัวละครหลักของตัวเองเลยไม่ค่อยมีปัญหา ประเภทหลุดคาแรกเตอร์ไปปนกับตัวอื่นหรือสองเรื่องนิสัยเดียวกันยังไม่เจอ เพราะตัวเองเป็นคนใช้ตัวละครค่อนข้างประหยัด (งก) ตราบใดที่ตัวละครยังไม่ตายก็อาจจะหยิบมาใช้ใหม่ได้อีก บางครั้งก็เอาสลับเอาตัวละครรองขึ้นมาเป็นตัวละครเอกบ้าง มีอยู่หนนึง เอาตัวละครรองที่เป็นหมอขึ้นมาเป็นตัวละครเอก ส่วนตัวละครเอกที่เป็นตำรวจก็เอามาเป็นรอง โดยไม่ออกชื่อตัวละคร แบ่งช่วงกันเล่าเรื่อง โดยใช้ตัวละครเป็นคนเล่าเรื่องเอง ตรงนี้น่าจะเป็นการฝึกสติตัวเองให้แยกคาแรกเตอร์ตัวละครจากกันได้(มั้ง) ส่วนจะเวิร์กหรือไม่เวิร์กคงจะต้องถามคนเคยอ่านว่า สองคนนี้ที่เล่าด้วยสรรพนามบุรุษที่ 1 ทั้งคู่นี่ ต่างกันหรือเปล่า ไม่ค่อยไว้ใจความคิดของตัวเองเท่าไหร่ แหะ ๆ ง่า จะว่าไป ตัวละครของตัวเองก็เข้าข่ายแฟลตเหมือนกันค่ะ (ตัวละครที่คนแถวนี้บางคนเรียกพี่แกว่าเฮียนั่นแหละ) แล้วก็หวั่นว่าจะดูสมบูรณ์แบบไปไหมอย่างที่ คุณหมูอมโรคเกรงอยู่ด้วย ว่าแล้วก็มาดูนิยามของ flat กับ round character กันนิดนึงนะคะ http://en.wikipedia.org/wiki/Flat_character#Round_vs._flat Round characters are characters who are complex and realistic; they represent a depth of personality which is imitative of life. They frequently possess both good and bad traits, and may react unexpectedly or become entangled in their own interior conflicts. They have been fully developed by an author, physically, mentally, and emotionally, and are detailed enough to seem real. Flat character is distinguished by its lack of a realistic personality. Though the description of a flat character may be detailed and rich in defining characteristics, it falls short of the complexity associated with a round character. แต่แอบคิดแบบเข้าข้างตัวเองนิด ๆ ว่า จะแฟลตหรือไม่แฟลต ที่สุดแล้ว ลักษณะของตัวละครที่ว่า มันรับใช้เรื่องได้ดีหรือลงตัวหรือเปล่า เพราะบางทีตัวเองเป็นคนอ่านก็อยากอ่านเรื่องของคนดี ๆ บ้าง ไม่จำเป็นต้องเหมือนชีวิตไปทุกอย่างก็ได้ แต่ทำอะไรให้สมเหตุสมผลนิดนึง เพราะบางทีเรื่องจริงบางเรื่องก็แย่กว่าในนิยายซะอีก ^ ^" บางครั้ง ก็ยอมรับนะคะว่า ตัวละครแฟลต (โดยเฉพาะที่แสนดี) หรือตัวละครที่ดูสมบูรณ์แบบก็ไม่เลวหรอก ถ้าอยู่ถูกที่ถูกทาง ถูกเรื่อง คล้าย ๆ เป็ดย่าง MK ถึงจะแอบเลี่ยนนิด ๆ (ถ้ากินเยอะ ๆ) แต่ก็อร่อย อาจจะต้องมีขิงดอง แตงกวาดองที่เอามาแนมเป็ดย่างบ้าง ซึ่งตรงนี้แหละค่ะ ส่วนตัวคิดว่ายากเหมือนกันนะคะ จะให้ทำอะไรนอกลู่นอกทางบ้างแบบคนธรรมดา แต่ทำยังไงไม่ให้หลุด หรือจะดึงกลับมายังไงให้การออกนอกลู่นอกทางไปบ้างมีเหตุผลที่ฟังขึ้น หรือจะใส่จุดบกพร่องของตัวละครลงไปตรงไหนให้ลดอาการดีเกินไปได้ แต่ก็สูตรใครสูตรมัน ต้องทดลองกันไปเรื่อย ๆ อะค่ะ แต่ผู้ทรงคุณูปการที่สุดที่จะบอกว่าตัวละครแฟลตโอเคมั้ย ก็คือ คนอ่านแหละค่ะ อยากฟังความเห็นของคนอ่านคนอื่นเรื่องนี้บ้างจัง อาจารย์ scottie ที่มาซิทอินจะช่วยออกความเห็นก็ได้นะคะ... ^ ^ มาหลัง ๆ นี่ชักออกแนวปรับทุกข์แฮะ ^ ^' คุณเรียกเหมียวๆประเดี๋ยวก็มา คุณกานต์จิรา (kjb) มีอะไรเพิ่มเติมก็เชิญเลยนะคะ คุยกันหลาย ๆ คนสนุกดีออกเนอะ วันนี้พิมพ์เกิน พิมพ์ตกเยอะมาก T T แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 51 02:22:23 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 51 02:18:26 แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 51 02:06:15 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 11 ธ.ค. 51 02:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ว่าด้วยตัวละครชาวแฟลตที่คุณปิยะรักษ์อ้างอิง ในความคิดเห็นของกูรู ตัวละครชาวแฟลตเป็นการสร้างบุคคลาธิษฐานที่เข้าใจและสื่อสารง่าย ความเข้มข้น สนุกสนาน จะเป็นอย่างไร ก็อยู่ที่ระดับของความแฟลตกระมัง แฟลตมาก ราบเรียบเสียจนมองทะลุปรุโปร่ง อ่านแล้วแล้วแทบจะเขียนต่อให้ได้ ประเภทคุณหนูกุ๊กกิ๊ก ไฮโซ มีแม่นม อุ๊ย..ไม่ว่าต่อล่ะ หลายเรื่องในถนนนักเขียนก็มี แฟลตปานกลาง  เออ..พอเดาพฤติกรรมได้   แม้เรื่องราวๆรอบตัวละครจะแสนธรรมดา ถ้ามีเหตุการณ์ที่ผูกเรื่องน่าสนใจ ก็ใคร่ติดตาม(บ้าง) แฟลตน้อย  ชักมีแง่มุม เหลี่ยมที่ขับออกมาเกินคาดคิด ต้องคอยเฝ้าดูตอนต่อไป ว่าเหลี่ยมนั้นพราวพรายแค่ไหน อย่างไรก็ดี ความสุขและสนุกของคนอ่านประการหนึ่งก็คือ การสามารถคาดเดาพฤติกรรมตัวละครตั้งแต่ต้นจนจบ เสมือนเป็นการกำชัยชนะน้อยๆของคนนอก ที่เฝ้ามองความคลี่คลายของเหตุการณ์ว่า ใกล้เคียงกับที่ตัวเองคิดหรือไม่ เออน่า ในชีวิตจริงๆ พ่ายแพ้มาเยอะแล้ว อย่างน้อยมีชัยชนะในห้วงฝันบ้างก็ยังดี เราจะเห็นปรากฏการณ์ความผิดหวังบ่อยครั้ง ที่คนเขียนไม่ได้จบเรื่อง หรือให้ตัวละครหลักตัดสินใจผิดแผกไปจากที่เราหวังไว้ จนบางครั้งเรารู้สึกเหมือนไม่จบ เกิดอารมณ์ค้าง ต่อว่า ต่อขาน ถ้าอินมากกกก จะบอกว่า ถูกหักหลัง... เฮอ จริงๆแล้ว เพราะเราไม่ได้เตรียมใจรองรับเรื่องพลิกล็อคอย่างไม่มีที่มาที่ไปนั่นเอง กลับไปอ่านใหม่ ก็คงมีเค้าลางอยู่บ้าง แต่อคติของเราอาจจะนำพาให้มองข้ามไป ประการหลังนี้ เกิดบ่อยมาก เมื่ออ่านงานเขียนของฝาหรั่งหรือดูหนังของพี่แก เคยคุยกับบรรรณาธิการหญิงอาวุโสที่สุดท่านหนึ่ง ท่านเคยพูดไว้ว่าสาเหตุที่เรื่องราว ตัวละคร ในนิยายไทย ไม่พ้นวนเวียนอยู่แค่นี้ ขึ้นอยู่กับคนอ่านด้วยว่าคาดหวังจะให้นางเอก พระเอก วางบทบาทตัวเองได้ไกลแค่ไหน ถ้าล้ำหน้านิดๆ พอให้คนอ่านจินตนาการถึง ยังรับได้ แต่ถ้าไกลหลุดโลกไปเลย ยากมาก เพราะฉะนั้นนิยายเรื่องใดที่ให้นางเอก พระเอก มีแคแร็คเตอร์ที่หลุดไปจากสังคมคนอ่านมากๆ จะมีเพียงคนอ่านกลุ่มน้อยเท่านั้นที่รับได้ แต่ก็ไม่ได้หมายว่า เราไม่ควรพัฒนาต่อ นิยายดังหลายเรื่องในอดีตก็เคยผ่านพ้นจุดนี้มาแล้ว เช่น หญิงคนชั่ว ของ ก สุรางคณางค์ นางเอกเป็นผู้หญิงโสเภณี คนอ่านยุคนั้น รับไม่ด้าย... ไม่เหมือนนางเอกละครทีวีไทยวันนี้ ที่สามารถพัฒนาประหนึ่งเป็นนางร้ายได้อีกตัว ไม่มีหรอก ยื่นแก้มซ้ายให้เขาตบที แล้วก็ยื่นอีกแก้มขวาให้ตบอีก นี่เป็นตัวอย่างนางเอกที่ไม่ใช่ประชาชนขาวแฟลต อย่างไรก็ตามตัวละครชาวแฟลต ไม่ใช่องค์ประกอบประการเดียวที่ทำให้เรื่องสนุก ชวนติดตามหรือไม่ พล็อตเรื่อง อุบัติการณ์และ การคลี่คลายปมเปลาะต่างๆต่างหากเล่า ที่ชวนให้คนอ่านอยากคลำต่อเหมือนกับตัวเองคือตัวละครนั้น (ได้เป็นนางเอก พระเอกในห้วงสั้นๆก็ยังดี) เหมือนอ่านบทละครของโศกนาฎกรรมกรีก ตัวละครทุกตัวจะเป็น Traditional แบบเดียวกันหมด มีความผิดที่ยิ่งใหญ่ที่เรียกว่า Tragic Flaw คนอ่าน คนดูรู้ตอนจบแล้วว่าเป็นอย่างไร แต่เงื่อนงำ การคลี่คลายปัญหาตรงกลางต่างหาก ที่ทำให้เราเฝ้าอ่าน เฝ้าดูได้ไม่เคยเบื่อ หรือตัวละครชาวแฟลตที่อยู่วังอย่าง แม่พลอย ในสี่แผ่นดิน ราบเรียบเหลือเกินทั้งชีวิต แต่ทุกครั้งที่จับพลิกหนังสือเล่มนี้ ตัวแม่พลอยดูเหมือนจะออกมานั่งพับเพียบพับผ้าต่อหน้าเรา อ่านจบทุกครั้ง ก็ได้คุณค่าอะไรใหม่ๆเพิ่มขึ้นเสมอ พออ่านเรื่องราวชาววังของแม่พลอยจบ ก็อ่านต่อ เรื่องราวของ ตันส่วงอู๋ ใน จดหมายจากเมืองไทย หนุ่มจีนที่อพยพมาสร้างชีวิตใหม่ในเสียมล้อ เหมือนพลิกโลก พลิกถนนคนเดินเลย ต้องตีลังกาความรู้สึกหลายตลบดี แต่จะยิ่งกระชากความรู้สึก หลุดโลกไปอีก หากตบท้ายด้วย สถาบันสถาปนา ของไอแซค อาซิมอฟ อุ้ย..คุยเสียยืดยาว ชัก หลุด หลุด หลุด ไปกินกาแฟดีกว่า แก้ไขเมื่อ 11 ธ.ค. 51 08:52:10 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 11 ธ.ค. 51 08:22:26 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เขาซิทอินอย่างเดียวนะตัว ... จริงด้วยว่าแม่พลอยออกจะแบนสนิททีเดียว แต่ก็รักแม่พลอย ในความรู้สึก เพราะแม่พลอยเป็นกระจกเล่าเรื่องมัง กระจกมีอารมณ์มาก คงไม่งาม ภาพคงจะบิดเบี้ยว การอ่านหนังสือเป็นเล่ม ต่อเนื่องกว่าการอ่านเป็นตอนๆ ในถนนด้วย การเขียนตัวละครให้มีมิตินั้น น่าจะยากนะคะ เพราะจะว่าไป เรื่องในถนนฯ ตัวเอกมักจะแบน แม้จะพยายามสร้างสถานการณ์ แต่ก็คงเข้าข่ายนิยามอย่างที่ว่าน้องส้มอ้างถึง บางครั้ง กลายเป็นตัวเอกนึกจะทำอะไรก็ทำ แทนที่จะมีมิติ กลายเป็นหลุดไปซะงั้น คนอื่นว่าไงไม่รู้ แต่ตัวละครที่แบนแล้วก็ยังน่ารักทุกที คือ "พระรอง" ค่ะ โอ้ พระรองผู้แบนและแสนดี ^_^ จากความเห็นคุณกูรู .. จริงนะ เราอ่านเรื่องในถนนฯแล้วเราอยากเดาไม่ได้มั่งอะ จากคุณ : scottie - [ 11 ธ.ค. 51 10:19:40 ]

ความคิดเห็นที่ 29 แหะ ๆ เป็น workshop moderator มือใหม่ หันไปเจออาจารย์ซิทอินต้องขอความช่วยเหลือนี้ดนึงค่า เป็นสมาชิกชมรมคนรักพระรองแสนดีเหมือนกันค่ะ จะแบน จะดีเกินไปก็ช่างเถอะ แต่อ่านแล้วมีความสุขเนอะ ^ ^ ส่วนพระเอกในนิยายที่อ่านแล้วชอบก็เป็นตัวละครชาวแฟลตเหมือนกัน รู้สึกว่าคนทั้งเก่ง ทั้งดี ดูพึ่งพาได้แบบนี้หายาก  แต่ก็เท่ชะมัดเลย เหตุผลที่เป็นแบบนั้นน่าจะเป็นอย่างที่คุณกูรูฯ บอกนั่นละค่ะ แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า แม่พลอยนี่ชาวแฟลตของแท้เลย (ถ้าสมัยนี้อาจจะถูกเรียกว่า แฟลตตัวแม่) แต่เป็นชาวแฟลตที่มีเสน่ห์มาก ลงตัวกับเรื่องราวทั้งหมดที่เล่า นอกจากตัวละคร สิ่งที่ทำให้เรื่องนั้นน่าสนใจ ก็ต้องอาศัยองค์ประกอบอื่น ๆ เข้ามาเสริมกัน พากันไปด้วย บางทีตัวละครแบบ แต่เรื่องมีปมหรือเนื้อหาน่าสนใจ ก็เป็นเรื่องที่น่าอ่านอยู่ดี แต่สำหรับคนอ่านคนนี้ คนเขียนจะหักหลังตอนจบบ้างก็ไม่ว่ากันอยู่แล้ว จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 12 ธ.ค. 51 01:45:55 ]

ความคิดเห็นที่ 30 เพิ่งเข้ามาอ่าน, หลุดไปได้อย่างไรนี่ กระทู้แห่งปีอย่างนี้ จากคุณ : run saya - [ 12 ธ.ค. 51 12:18:39 ]

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องกลมๆ แบนๆ นี่ มันก็มีปัจจัยหลายอย่างมาเกี่ยวข้องนะครับ ปัจจัยแรกคือ ประเภทของเรื่อง และ จุดมุ่งหมายของเรื่องนั้น ถ้าเป็นนิยายแนวดราม่า เจาะลึกถึงความเป็นมนุษย์ ตัวละครหลักต้องกลม ยิ่งซับซ้อนยิ่งสมจริง  ถ้าแบนก็จบเห่ตั้งแต่ต้นเลย เพราะเจาะไม่ลง ได้แต่ ชั้นผิวๆ ถ้าเป็นนิยายแนววิทยาศาสตร์ หรือปริศนา สืบสวน แอ็คชั่น ผจญภัย ตัวละคร อาจจะไม่จำเป็นต้องกลมเลย คือ กลมก็ได้ แบนก็ได้ ขึ้นอยู่กับน้ำหนักที่ เรื่องต้องการ   ถ้าเป็นเรื่องที่เน้นไอเดียมาก (เช่น ไซไฟที่เน้นความขัดแย้ง ทางความคิด หรือปริศนาที่ซับซ้อน) บางทีตัวละครกลมจะดึงความสนใจของ คนอ่านไปจากแกนของเรื่องด้วยซ้ำ  แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เน้นการดึงอารมณ์ การ มีส่วนร่วมของคนอ่าน (เช่น แอคชั่นหรือ thriller ที่ตัวเอกต้องหนีตาย) ตัวละคร หลักที่กลมจะสมจริงและดึงอารมณ์ได้มากกว่า ความเป็นเรื่องยาวกับเรื่องสั้นก็มีผล ถ้าเป็นเรื่องสั้น จะพัฒนาตัวละครให้กลม ในพื้นที่จำกัด ทำได้ยาก และอาจจะไปดึงความสนใจจากแกนหลักของเรื่องไป เหมือนกัน เรื่องบางแนว ตัวละครจะกลมหรือแบนก็ได้ แล้วแต่คนเขียนจะเลือก แต่ถ้า สร้างตัวละครได้กลม เรื่องก็จะมีชีวิตชีวามากกว่า และทำให้คนอ่านรู้สึกลึกซึ้ง ด้วยมากกว่า เช่น แนวแฟนตาซี และแนวรักโรแมนติก ที่ผมสังเกตมาและรู้สึกว่าแปลกคือ พูดถึงแนวรักโรแมนติก ผมเคยนึกว่าเป็น แนวที่เล่นกับความรู้สึกของคน ถ้าตัวละครยิ่งกลมได้เท่าไหร่ น่าจะยิ่งดีเท่านั้น แต่พอดูจากนิยายที่เผยแพร่ในถนนฯ และความนิยมคนอ่านแล้ว กลับพบว่า คนอ่านไม่ซีเรียสว่าตัวละครต้องกลมมาก (เช่น พระเอกแสนดี๊แสนดีข้างต้น) ดูเหมือนคนอ่านจะสนใจมากกว่าว่า พระเอกกับนางเอกจะลงเอยกันได้ยังไง ถึงพระเอกนางเอกจะไม่ค่อยมีมิติมาก มีลักษณะค่อนข้างมาตรฐาน แต่คนอ่าน ก็ไม่ติดใจตรงนี้มาก ขออย่างเดียว คือให้มีลักษณะที่ดีพอจะเป็นพระเอกนางเอก ได้ อย่าให้เลวร้ายนัก ไม่งั้นคนอ่านบางกลุ่มจะอึดอัด ไม่สามารถยอมรับได้ แต่ถ้าคนเขียนสามารถทำให้พระเอกนางเอกในแนวรักโรแมนติก "กลม" ได้ ความรู้สึกคนอ่านอาจจะยกสูงขึ้นไปอีกขั้น คือ รู้สึกลึกซึ้งกับเรื่องนี้มากขึ้น และ คนเขียนก็ดู "มีฝีมือ" น่าเชื่อถือมากขึ้น (แต่ไม่ใช่คนอ่านทุกคน คงแค่บางส่วน ที่อ่านอย่างค่อนข้างลึกซึ้งเท่านั้น ถ้าเป็นส่วนใหญ่ที่อ่านเพื่อเอาใจช่วยนางเอก ก็อาจจะไม่เห็นความแตกต่างตรงนี้ก็ได้) มีตำราเล่มหนึ่ง ที่เขียนเรื่องการสร้างตัวละครโดยตรง (ยังขี้เกียจค้น แหะๆ) บอกว่า แม้ในนิยายที่ต้องการสร้างตัวละครให้มีมิติ ก็ยังมีหลักอยู่ว่า ไม่ต้อง ให้ "กลม" เสมอกันหมดทุกตัว ไม่งั้นคนอ่านจะงง ไม่รู้ว่าตัวไหนสำคัญกันแน่ และอาจจะเบี่ยงเบนความสนใจไปผิดที่อีกต่างหาก (distract คนอ่าน) ระดับความ "กลม" มีได้หลายเกรด แต่หลักๆ อาจจะมี 3 ระดับ (1) กลมป๊อกสมบูรณ์ ได้แก่ตัวละครหลัก (ไม่จำเป็นต้องเป็นพระเอกนางเอก อาจจะเป็นผู้ร้าย ผู้ช่วย แต่เป็นตัวที่มีผลมากในการเดินเรื่อง ทั้งเรื่องจะมีอยู่ ไม่กี่ตัว คนอ่านจะรู้จักดี และรู้ว่าตัวละครเหล่านี้สำคัญ จำชื่อได้ จำบุคลิกได้) กลุ่มนี้ต้องพัฒนาให้กลมที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเป็นตัว "ปั่น" เรื่องออกมา ถ้าตัวละครในกลุ่มนี้กลมไม่พอ จะลดความอินของคนอ่านไปมาก (2) แบนแต๊ดแต๋ ได้แก่ตัวละครประดับฉาก ที่จำเป็นต้องโผล่มาแล้วหายไป เช่น เสี่ยวเอ้อโรงเตี๊ยม คนขายผ้า นักเลงที่รังแกนางเอก (พระเอกจะได้ช่วย) กลุ่มนี้ เขาว่าห้ามมีมิติ ให้แบนที่สุดเท่าที่จะแบนได้ เพื่อไม่ให้มารบกวนความ สนใจของคนอ่านไปจากตัวละครหลักและเรื่องราว (3) กลุ่มกลางๆ กลมๆ แบนๆ ได้แก่ตัวละครประกอบในเรื่องที่เหลือ ญาติๆ ทหารองครักษ์ที่มีบทพูดบ่อยๆ พ่อมดที่เป็นผู้ช่วยพระเอก ผู้ร้ายระดับหัวหน้า ที่ต้องมาตีกับพระเอกบ่อยๆ  พวกนี้เขาว่าต้องมีมิติเล็กน้อย พอให้รู้สึกว่าน่าสนใจ ไม่แบนแต๊ดแต๋แบบ เห็นแล้วอ๊อ มันต้องเป็นอย่างนี้แน่ๆ  แต่ไม่ต้องทำให้ ละเอียดพิสดารอลังการมาก ไม่งั้นจะเด่นไป แล้วจะทำให้คนอ่านนึกว่าเป็น ตัวละครหลักที่มีความสำคัญ (หมายเหตุ คนเขียนตำราเล่มนี้ แต่งนิยายแนวแฟนตาซีและไซไฟครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 15 ธ.ค. 51 10:20:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เข้ามากล่าวขอบคุณคุณพีทคุง ให้รายละเอียดที่มีค่าต่อนักอยากเขียนมาก ต้องกลับไปสำรวจเรื่องตัวเองหน่อยแล้วว่ามีมีกลมหรือแบนผิดที่ผิดทางป่าว จากคุณ : หมูอมโรค - [ 15 ธ.ค. 51 12:27:55 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาช่วยดัน ซิทอินยกมือหนับหนุนคคห.คุณพีทค่ะ เรื่องแนวสะท้อนสังคม(ที่ไม่ค่อยมีในถนนฯ) ถ้าตัวดำเนินเรื่องหลักแบนแต๊ดแต๋นี่ตายสนิทเลยค่ะ มิน่า .. ไม่ค่อยมีคนเขียน เรื่องออกแนว Thriller suspense ที่คุณหมูอมโรคเขียน ถ้ามีตัวละครกลมบ้าง(แบนบ้าง) จะช่วย distract คนอ่าน ซึ่งตรงตามวัตถุประสงค์ของเรื่องค่ะ สำหรับเรื่องในถนนฯ บางทีคนอ่าน(บางคน)เรียกร้องความกลม กลับโดนค่อนขอดกลับก็มีนะ ไม่ใช่จากคนเขียนด้วย แต่เป็นคนอ่านคนอื่น ฮ่าๆ จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 51 23:22:34 ]

ความคิดเห็นที่ 34 ขอบคุณคุณพีทสำหรับเรื่องตัวละครกลม ๆ แบน ๆ มาก ๆ เลยนะคะ ^ ^ อ่านของคุณพีทแล้วก็ย้อนกลับไปดูความเห็นของพี่ scottie อีกที การใช้ตัวละครกลม แบน หรือ กลม ๆ แบน ๆ ขึ้นอยู่กับแนวเรื่อง และสถานการณ์ในเรื่องด้วย เหมือนที่ยกตัวอย่างว่า แม่พลอยเป็นกระจกสะท้อนเรื่องราว ถ้ากระจกเบี้ยว ไม่เรียบ ก็อาจจะสะท้อนภาพได้ไม่ชัดเจน คนอ่านอาจถูกแม่พลอยดึงความสนใจไปจากภาพของสังคมไทย และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแผ่นดินทั้งสี่รัชกาลไปก็ได้ นอกจากนี้ คนอ่านอาจจะไม่รัก ไม่สงสารแม่พลอยเท่าที่เป็นอยู่ก็ได้ หรืออีกกรณีหนึ่งอย่างนิยายสืบสวนที่เป็น puzzle หรือ whodunit ที่เน้นการสืบหาตัวคนร้าย หรือ เน้นไปที่โครงเรื่อง กลอุบายต่าง ๆ กรณีนี้ตัวเอกอาจไม่จำเป็นต้องเป็นตัวละครกลมก็ได้ แต่ตัวละครกลมจะไปตกอยู่ที่บรรดาผู้ต้องสงสัยทั้งหลาย นักสืบที่ออกไปทางแบน ๆ ก็มีหลายคนอยู่ เช่น ลอร์ดปีเตอร์ เจน มาร์เปิ้ล แต่บางทีตัวละครเอกกลม ๆ ก็ไม่ได้ทำให้การสืบหาความจริงเสียหายเลย ตัวอย่างนักสืบแบบกลม ๆ แบบนี้ก็เช่น เชอร์ล็อก โฮล์มส์ กับตัวละครเอกในนิยายสืบสวนสมัยใหม่ของตะวันตกหรือของญี่ปุ่นหลาย ๆ เรื่อง สำหรับตัวเอง ตัวอย่างเรื่องแนวแฟนตาซีที่ใช้ตัวละครกลมและแบนได้ดี คือเรื่อง Harry Potter กับ The Lord of the Rings นะคะ แฮร์รี่เป็นตัวละครกลมที่เห็นพัฒนาการได้ชัดเจนมาก มีปมขัดแย้งในตัว ส่วน ศ. สเนปเองก็จัดเป็นตัวละครกลมที่ทำตัวร้ายกาจ แต่ก็มีอะไรดี ๆ อยู่ แถมยังเป็นตัวแปรสำคัญในช่วงท้าย ๆ ที่ทำคนอ่านเซอร์ไพรส์พอควร (ถึงอ่านแล้วจะเดาได้ล่วงหน้าก็เหอะ ฮา) โฟรโดนี่มีทั้งด้านมืด ด้านสว่าง เข้มแข็ง ลังเล ครบถ้วน เป็นตัวละครกลม ส่วนอารากอร์นก็เป็นตัวละครแบนตามแบบแผนพระเอกที่เสริมเรื่องให้ดูดี คิดว่าบทบาทอย่างหนึ่งของตัวละครกลมที่เห็นได้ชัด คือ เป็นตัวผลักเรื่องให้เดินไปข้างหน้า เป็นตัวสร้างสถานการณ์ หรืออาจทำหน้าที่ในการหักมุม หรือ เบี่ยงเบนความสนใจของคนอ่าน หรือนำมาใช้หลอกล่อให้คนอ่านคิดเดาไปต่าง ๆ นานาว่าจะเกิดอะไรขึ้น และสะท้อนอารมณ์ ความรู้สึกของตัวเองต่อเหตุการณ์แบบสมจริงสมจัง ในขณะที่บทบาทของตัวละครแบนที่เห็นบ่อย ๆ คือ บอกเล่าหรือสะท้อนความคิดเกี่ยวกับข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในเรื่อง หรือ สะท้อนความคิด ความรู้สึกเชิงอุดมคติ หรือไม่ก็เป็นตัวขับเน้นตัวละครอื่นให้ชัดเจนขึ้น เช่น ตัวละครแบนที่ร้ายมาก ๆ ก็ทำให้ตัวละครแบนที่ดี หรือตัวละครกลม ดูเป็นคนดีขึ้น หรือทำให้คนอ่านอยากเอาใจช่วยพระเอก นางเอก เป็นต้น ตรงนี้เป็นข้อสังเกตเฉย ๆ นะคะ ไม่ได้เป็นแบบนี้เสมอไป แต่เป็นลักษณะการใช้ตัวละครที่ตัวเองอ่านเจอบ่อย ๆ เท่านั้นเอง เรื่องแนวสะท้อนสังคมเขียนยากค่ะ T T นอกจากเรื่องการสร้างตัวละครให้กลมแล้ว ถ้าคนเขียนไม่อินกับปัญหา ไม่เข้าใจความเป็นไปที่เกิดขึ้น วิเคราะห์ที่มาที่ไปของปัญหาไม่ได้ หรือไม่มีประสบการณ์ร่วมในปัญหาที่ต้องการบอกเล่าก็เขียนได้ยากมาก ถึงเขียนได้ อ่านแล้วก็จะรู้สึกว่ามีอะไรที่ทำให้รู้สึกติดขัดนิด ๆ หรือบางทีก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเข้าใจประเด็นที่เขาต้องการบอกถูกไหม ดังนั้น เรื่องรักที่ดูเหมือนจะเขียนง่ายกว่า เข้าถึงได้ง่ายกว่า สนุกกว่า ถึงได้รับความนิยมจากคนอ่าน และคนเขียนมากกว่าเรื่องแนวอื่น ๆ ซึ่งอาจจะต้องหาข้อมูลมากกว่า ลำดับเรื่องราวได้ยากกว่า ด้วยประการฉะนี้ (สำหรับตัวเอง คิดว่านิยายรักเขียนยากนะคะ ถ้าอารมณ์ไม่ถึง ก็ไม่ซึ้ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า นิยานรักจะใส่ประเด็นทางสังคมไม่ได้นี่นะ) สะกิดใจเรื่องที่คุณพีทคุยเรื่องตัวละครในนิยายรักโรแมนติกว่า แทนที่จะเป็นตัวละครกลม กลับเป็นตัวละครแบนเสียมาก ส่วนคนอ่านส่วนใหญ่เองก็ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องกลมเรื่องแบนเท่าไหร่ แต่ขอลุ้นก็แล้วกันว่า ตัวละครจะรักกันได้อย่างไร หรือไปกันได้อย่างไร คนอ่านคงเป็นเหตุผลหนึ่งที่มีผลต่อการสร้างตัวละครด้วย (หรือเปล่า) อีกเหตุผลหนึ่งที่ตัวละครแบน คือ เรื่องส่วนใหญ่มักจะเป็นเรื่องรักวัยรุ่น หรือเป็นเรื่องสถานการณ์สร้างความรัก  หรือ รักที่ต้องฝ่าฟันกับคนอื่น ความลึกซึ้งของอารมณ์ตัวละคร (อย่างเช่นที่อ่านเจอในเรื่องข้างหลังภาพ) ก็อาจจะถูกลดทอนลงไปบ้าง เพราะบางคนอาจจะมองว่า พรรณามากไป ไม่ทันใจคนอ่านที่อยากรู้เรื่องราวเร็ว ๆ ไม่ค่อยอยากละเลียดอ่าน จำไม่ได้ว่าเคยได้ยินที่ไหนว่า มีคนบอกไม่ชอบอ่านเรื่องสะท้อนสังคม เพราะชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้มันรันทดพอแล้ว ไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้หรอก หรืออ่านยาก อ่านไปก็เครียดเปล่า ๆ ถ้าจะอ่านขออ่านให้บันเทิงดีกว่า เขียนแล้วไม่มีคนอ่าน บางทีคนเขียนก็จ๋อยเหมือนกันนะคะ ^ ^" อ่า มีอีกปัญหาหนึ่งเกี่ยวกับการเขียนนิยายที่อ่านเจอบ่อยมาก คือ เรื่องการหาข้อมูลมาประกอบการเขียน หรือความสมจริงของเรื่อง เพราะเคยอ่านเจอเรื่องในถนนฯ บางเรื่องเหมือนเขียนตามใจฉัน ไม่ได้ค้นข้อมูลมาเลย หรือ บางทีก็ค้นมาแต่ก็ผิดพลาดเยอะมาก หรือไม่ตัวละครก็ทำพฤติกรรมที่ไม่สมกับการเป็นคนในอาชีพนั้น ๆ หรือทำอะไรที่ไม่น่าทำ หรือ Beyond common sense ปกติไปอะค่ะ ก็เลยดูหลุด ๆ ไป อ่านแล้วรู้สึกตงิด ๆ ใจมากบ้าง น้อยบ้างตามแต่กรณี ถ้าเผื่อมีใครแวะมาอีก ก็อยากถามล่วงหน้าค่ะ ว่าจะคุยต่อเกี่ยวกับการหาข้อมูลตรงนี้เลย หรือ จะยกเป็นอีกกระทู้ดี ขอบคุณคุณ run saya กับ คุณหมูอมโรคที่แวะมาคุยดันต่อด้วยนะคะ ^ ^ แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 51 02:08:06 แก้ไขเมื่อ 16 ธ.ค. 51 02:04:04 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ธ.ค. 51 01:43:38 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ตรงนี้ก็ได้ค่ะคุณปิยะรักษ์ จะได้รวมไว้เป็นกระทู้ต้องอ่านของนักอยากเขียน ขอบคุณที่หาประเด็นที่น่าคิดมาตั้งเป็นกระทู้ที่มีประโยชน์มากอย่างนี้นะคะ ไม่ทราบว่าสามารถเก็บเข้าคลังกระทู้หรือเปล่า ลองกดเลือกดูแล้ว คุณ scottie คะ เรื่องแนวสะท้อนสังคม เคยนึกอยากเขียน แต่คงต้องรอให้งาน มีคนสนใจตามอ่านกว่านี้ก่อนค่ะ ไม่งั้นเขียนมาขายไม่ออกแหงม (คนเขียนยังต้องกินข้าวอ่ะค่ะ) พยายามคิดอยู่เหมือนกันนะคะว่าจะเขียนแนวสะท้อนสังคมยังไงดีให้ออกมาอ่านสนุก ไม่เครียดจนขาดผึง หรืออ่านจบออกมาโลกมืด ชอบเรื่อง Good Earth มากค่ะ เป็นเรื่องที่อ่านแล้วน้ำตาไหลทุกครั้ง 4 ครั้งร้องไห้ให้ Olan ครั้งที่ 5 กลับมาอ่านใหม่ตอนมีแฟนแต่งงานแล้ว จึงเข้าใจความรู้สึกของผู้ชายมากขึ้น จึงเป็นครั้งแรกที่อ่านแล้วเสียน้ำตาให้ Wang Lung มากมาย อยากเขียนเรื่องแนวนี้ค่ะ แต่คงจะยากมาก มันสะท้อนสังคม อ่านแล้วเขม็งเกลียว แต่จบไม่หดหู่ บอกไม่ถูกค่ะ เป็นความสุขที่ได้อ่านแล้วเสียน้ำตามั้งคะ ขอโทษค่ะนอกเรื่องมากๆ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 16 ธ.ค. 51 10:57:37 ]

ความคิดเห็นที่ 36 อืมม์..ยังมีให้อ่านได้อีกแฮะ ขอดันกระทู้ด้วยอีกคน ว่าด้วยเรื่อง กลมๆ แบนๆ ^^ ซึ่งเรื่องการค้นหาข้อมูล จะให้อากู๋ช่วยเป็นส่วนใหญ่ค่ะ บางทีก็ปริ๊นออกมาอ่านหนาปึ้กเลย แต่ใช้ในนิยายจริงๆแค่นิดเดียวเอง แต่ก็คิดว่าคุ้มค่า เพราะช่วยให้นิยายเราสมบูรณ์ขึ้น..แต่ก็แอบกังวล เหมือนที่คุณ ปิยะรักษ์ว่ามานั่นล่ะค่ะ ว่าข้อมูลที่ได้จะถูกต้องหรือเปล่า ก็เลยต้องอาศัยค้นหาจากหลายๆที่ หรือไม่ก็ถามจากบุคคล ที่เกี่ยวข้องโดยตรง หรือผู้รู้เอา ส่วนแนวเรื่องที่เขียน...เห็นด้วยกับคุณหมูอมโรคค่ะ ตรงส่วนที่..คนเขียนต้องกินข้าว ดังนั้น โจทย์ยากๆก็เลยพับเก็บไว้ก่อน..แต่ก็พยายามลองเขียนให้แนวสะท้อนสังคมกับโรแมนติกให้มันอยู่ในเรื่องเดียวกัน แต่ก็ยังให้น้ำหนักไปทางโรแมนติกมากกว่า เพราะ จะได้ไม่ทำให้รู้สึกเครียดเกินไป ทั้งคนเขียนและคนอ่าน ก็เลยคิดว่า เขียนในสิ่งที่ตัวเองถนัดดีกว่าค่ะ ส่วนแนวอื่นก็ไม่ทิ้งเหมือนกัน เพราะคิดว่า นั่นคือ ความท้าทายอีกแบบ ถ้าเราสามารถเขียนจบ อิอิ..ความฝันยังอีกไกล (ขนาดแนวที่ถนัดยังอยู่ในไหดองอีกเพียบเลย T _ T) ขอโทษด้วยเหมือนกันค่ะที่นอกเรื่อง...ตอนนี้ชักได้กลิ่นไอทะเลแล้ว จากคุณ : ระรินใจ - [ 16 ธ.ค. 51 12:39:00 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ยังไม่คุย แต่เอาจาก jj-book.com มาให้อ่านค่ะ ว่าด้วยการสร้างตัวละคร   http://www.jj-book.com/jjtalk1/view.php?qs_qno=389 ว่าด้วยการสร้างตัวละคร (ต่อ) http://www.jj-book.com/jjtalk1/view.php?qs_qno=532 ว่าด้วยการสร้างตัวละคร (จบ) http://www.jj-book.com/jjtalk1/view.php?qs_qno=539 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 ธ.ค. 51 14:38:41 ]

ความคิดเห็นที่ 38 ขอบคุณครับคุณหมูอมโรค คุณปิยะรักษ์ อันนั้นพอดีว่าอ่านแล้วจำได้ เลย งัดออกจากกระปุกมาฝากกัน  ผมก็เห็นด้วยบ้างเห็นต่างบ้างนะ ฮ่าๆ เรื่องแนวสะท้อนสังคม ผมต้องขอผ่านก่อนครับ รู้สึกว่าฝีมือตัวเองยังไม่ถึง ถ้าเขียนแล้วคงไม่ได้อย่างที่อยากให้เป็น ขอฝึกฝีมือให้แม่นๆ กว่านี้ก่อน แล้วค่อยกลับมาว่ากัน เรื่องความกลม/แบนของตัวละครรักโรแมนติก ผมว่ายังมีแนวโน้มอีกด้าน ที่มีผลนะครับ คือความนิยมด้านความยาวของเรื่อง ซึ่งคงจะสืบเนื่องมาจาก รสนิยมของคนอ่านที่อยากรู้เรื่องราวเร็วๆ  นิยายรักสมัยนี้ที่วางขาย ไม่หนา เท่านิยายสมัยก่อน เดินเรื่องกระชับฉับไว ฝ่าฝันอุปสรรคมากมาย แล้วก็จบ ภายในสองร้อยหน้าเป็นอย่างมาก (ส่วนใหญ่จะครึ่งนึงของขนาดนี้)  ผมว่า ดูพื้นที่แล้ว โอกาสที่จะพัฒนาตัวละครให้มีมิติรอบด้าน มีชีวิตชีวาจริงๆ ก็ ไม่ง่ายเลย ยิ่งถ้ามีเหตุการณ์ในเรื่องเยอะๆ ด้วย ถ้าทำให้กลมได้ก็ต้องบอกว่า เก่งจริงๆ ตัวละครแนวสืบสวนหรือแฟนตาซีหลายตัวที่นิยมกันว่ากลม (เช่น โฮล์ม แฮรี่) ผมสังเกตว่า การเป็นซีรี่ส์ที่มีหลายๆ ตอน จะเป็นโอกาสให้มีพื้นที่ สร้างตัวละครได้มากขึ้นหรือเปล่า (พอดีไม่เคยอ่านนิยายแนวนี้ของญี่ปุ่น ที่คุณปิยะรักษ์ยกตัวอย่างไว้) เรื่องข้อมูลผมก็ปวดหัวอยู่เป็นประจำเหมือนกันครับ  ต้องยอมรับว่าสมัยนี้ หาข้อมูลได้เร็วและสะดวกกว่าเมื่อก่อนมาก มีอะไรผมก็เข้าวิหารเทพเจ้ากู๋ ไว้ก่อน เท่าที่ผ่านมาก็พบว่าพอใช้ได้ทีเดียว แต่ก็ยังมีช่องว่างอีกมาก บาง ทีก็ต้องอาศัยการคำนวณเข้าช่วย  และบางทีก็ไม่แน่ใจในความถูกต้องของ ข้อมูลเหมือนกัน หรือข้อมูลเชิงประวัติศาสตร์บางอย่าง (เช่น กฎหมายที่มี การแก้ไขเปลี่ยนแปลง ผมมักจะเจอแต่ข้อความล่าสุด หาข้อความเก่าๆ ไม่ ได้ เป็นต้น) เรื่องข้อมูลผมว่าคนเราพลาดกันได้ ไม่มีใครรู้หมดทุกสิ่งทุกอย่าง แต่การ ทำการบ้านที่ดี น่าจะทำให้งานที่ออกมาไม่ขี้ริ้วนักนะครับ อย่างถ้ามีการหา ข้อมูลเต็มที่ ถึงรายละเอียดบางอย่างจะผิดพลาด เพราะคนเขียนไม่ได้อยู่ ในวงการนั้นเอง แต่หลักใหญ่ใจความก็ไม่ควรจะออกนอกลู่นอกทาง และ ถ้ามีคนในวงการช่วยชี้จุดผิดให้ (จับไก่) ก็ยิ่งเป็นประโยชน์ต่อคนเขียน เพราะในความเป็นจริง บางทีเราหาคนวงในคุยด้วยยากมาก แต่ที่ผมอ่านแล้วอึดอัดมาก คือทำอะไรที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำอย่างแรง (ที่คุณปิยะรักษ์เีขียนว่า beyond common sense)  เจอแบบนี้เข้าแล้วรู้สึก อรรถรสของเรื่องราวหายไปแบบเหือดแห้ง ทนอ่านต่อไม่ค่อยไหว เพราะ ต้อง "พยายาม" ฝืนใจให้เชื่อแต่ละย่อหน้า มันเหนื่อยเกินไป ผมว่าปัญหานี้ อาจจะมาจากสาเหตุสองแง่ใหญ่ๆ ประกอบกันคือ (1) ไม่ยอมทำการบ้าน หรือทำน้อยมาก เพราะขี้เกียจหรืออะไรก็แล้วแต่ ผมเชื่อว่าถ้าทำการบ้านมาบ้าง มันไม่ควรจะขัดความรู้สึกขนาดนั้น (2) คนเขียนฝันไม่เห็นความสำคัญของการเขียนให้สมจริง คล้ายๆ อยาก จะให้เป็นแบบนี้ก็เีขียนลงไป ถ้าคนอ่านท้วงติงก็อาจจะโกรธเสียอีก ผมเดา ว่าคนเขียนอาจจะไม่ค่อยมีวุฒิภาวะเท่าไหร่ (ไม่เกี่ยวกับอายุนะครับ) อาจ จะน่าส่งเสริมในแง่ที่ว่า ฝึกการจินตนาการ แต่ถ้าพูดถึงในแง่ที่เราเป็นคน อ่าน ก็รู้สึกว่ายังไม่ใช่งานที่เรามีความสุขกับการอ่านครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 17 ธ.ค. 51 15:10:39 ]

ความคิดเห็นที่ 39 ^^^^ โอ๊ย! คุณพีทคุง โดนโคตร แย่จังที่กิฟแจกจะหมดแล้ว ไม่งั้นเทให้เลยค่ะหมดใจ กิ๊บๆ ลืมขอบคุณข้อมูลคุณปิยะรักษ์ผู้น่ารักด้วยนะคะ อย่าลืมรีบเข้ามาคุยต่อล่ะ กระทู้แห่งปีจริงๆ แก้ไขเมื่อ 18 ธ.ค. 51 09:07:36 แก้ไขเมื่อ 17 ธ.ค. 51 22:10:47 จากคุณ : หมูอมโรค - [ 17 ธ.ค. 51 16:21:55 ]

ความคิดเห็นที่ 40 คุณหมูอมโรค ขอบคุณครับ บอกกันแค่นี้ก็ดีใจแล้วครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 ธ.ค. 51 16:31:11 ]

ความคิดเห็นที่ 41 ไม่เกี่ยวกับสาระในกระทู้แต่อยากทดลองอะไรนิดหน่อยค่ะ คือสงสัยว่ากระทู้ที่อยู่ในนอกเรื่อง ถ้าโหวตให้เก็บเข้าคลังจะย้ายไปอยู่คลังของถนนหรือเปล่า (ข้อมูล: กระทู้นอกเรื่องของถนนจะลงคลังส่วนนอกเรื่องที่มีที่เก็บอยู่ 1400 กระทู้ค่ะ เกินกว่านี้กระทู้แรกๆจะโดนลบออก) ไหนๆกระทู้นี้ก็มีสาระควรเก็บ รบกวนเพื่อนๆกดเก็บเข้าคลังดูหน่อยนะคะ ว่าจะไปอยู่ห้องไหน ถ้าอยู่ฝั่งถนนก็ดีจะได้คุ้ยมาใช้ใหม่ได้อีกบ่อยๆ ฮา จากคุณ : จริง - [ 18 ธ.ค. 51 23:00:52 ]

ความคิดเห็นที่ 42 กดแล้วครับ แต่ดูไม่เป็นว่ามันจะไปคลังไหนงิ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ธ.ค. 51 07:22:42 ]

ความคิดเห็นที่ 43 อ้อ ต่ออีกนิด กระทู้เสวนา คราวหน้าตั้งหมวดงานประพันธ์นอกเรื่องดีกว่าครับ ถึงคุณส้มไม่อยากโดนโหวต (ฟังดูน่ากลัวเนอะ) แต่อย่างน้อยก็เก็บลงคลังได้เนอะ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 ธ.ค. 51 07:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 44 เห็นด้วยค่ะคุณส้ม จะได้มีกระทู้ให้คุณส้มค้นขึ้นมาแปะให้เพื่อนๆอ่านต่อได้ ในหัวข้ออื่นที่อาจมีถกกันอีกในอนาคตไง (ไม่คิดจะคุ้ยเองเลยคนเรา) จากคุณ : หมูอมโรค - [ 19 ธ.ค. 51 10:35:04 ]

ความคิดเห็นที่ 45 เพิ่งเข้ามา สงสัยต้องนั่งอ่านอีกนานกว่าจะตามทัน :) จากคุณ : Deckard - [ 19 ธ.ค. 51 23:12:35 ]

ความคิดเห็นที่ 46 ขออนุญาตตอบแล้วค่อยกลับไปอ่านนะคะ แบบว่าอยากพิมพ์ 55+ ส่วนตัวแล้วตอนเขียนแรกๆ จะไม่ค่อยคุ้นกับตัวละครเท่าไหร่อะค่ะ เหมือนเวลารู้จักเพื่อนใหม่เลย คือเราจะยังไม่ค่อยเข้าถึงบุคลิกได้มากพอ ถึงจะเขียนแจกแจงไว้บ้างก็เถอะ แต่พอเขียนไปนานๆเข้า มันเริ่มซี้ปึ้กแล้วค่า 55+ (ประมาณว่าเรากับตัวละครเรียนม.ปลายมาด้วยกันยังไงยั้งงั้น สนิทมากๆๆ) เลยพบปัญหาระดับชาติว่า เราเขียนลักษณะพฤติกรรมของตัวละครออกมาได้ไม่เต็มที่เลย คนละเรื่องกับในหัวที่วางแพลนไว้เลย ตอนนี้เลยเตรียมรีไรท์ค่ะ ซึ่งคงต้องรอแอดมิชชั่นให้เสร็จสิ้นก่อน T^T ส่วนเรื่องตัวละครทำพฤติกรรมที่ไม่สมกับการเป็นคนในอาชีพนั้น ๆ หรือทำอะไรที่ไม่น่าทำ ไม่ค่อยปรากฏค่ะ เพราะเวลาเขียนทีต้องคำนวนไปด้วยว่าเป็นเราๆจะทำแบบนี้หรือไม่ คือหนูชอบเขียนโดยอิงโลกแห่งความจริงอย่างรุนแรงค่ะ 55+ ตอนนี้อาชีพตัวละครเป็นนักเรียนเลยไม่ยาก เพราะหัวอกเดียวกัน แต่ถ้าจะต้องมาเขียนนิยายแนวผู้ใหญ่ในอนาคต คงต้องทำการบ้านมากกว่านี้แล้ว ^^" ที่ขัดกันคือความเก่งของตัวละครกับคนเขียนค่ะ ชอบเขียนให้ตัวละครเรียนได้เกรดดีกว่าเสมอ (ตามประสาคนรอบตัวที่เรียนเก่งๆ) มีอยู่ตอนนึงในนิยายรู้สึกว่ามันพลาดไป เพราะประเมินตัวละครให้เทพเกินไปซึ่งไม่เหมาะกันเลย (อยากรีไรท์นิยายจริงๆ โฮกก) ส่วนเรื่องนิยายสะท้อนสังคม มีโปรเจ็กต์อยากเขียนอยู่ค่ะ แต่สะท้อนชีวิตนักเรียนม.ปลายนะคะ เรื่องจะอิงโลกแห่งความจริงไม่มากก็น้อย แต่รับประกันความสนุกค่ะ ^^ ปกติเขียนนิยายนี่ไม่อยากจะเพ้อฝันมากเกินค่ะ อยากให้ชีวิตตัวละครมันเหมือนมนุษย์ปกติให้มากที่สุด 555+ จากคุณ : หยาดน้ำฟ้า...พายกรอบน้อยน่ารัก - [ 20 ธ.ค. 51 20:55:11 ]

ความคิดเห็นที่ 47 แวะมาอ่านค่ะ เรื่องที่ยกตัวอย่างอารมณ์ผู้ชายผู้หญิงนี่ บางทีก็พูดยากเนอะ แต่จริงแล้วสีน้ำน้อยว่าผู้ชายผู้หญิงก็เหมือนกันแหละค่ะ มันขึ้นอยู่กับพฤติกรรมและนิสัยของคน ถ้าคนนิสัยแบบนี้ก็จะโต้ตอบมาแบบนี้ สำหรับตัวละครก็คงจะเหมือนกันนะค่ะ ตัวละครนิสัยยังไงก็จะเป็นไปตามนั้น ส่วนลักษณะการพูดไม่เหมือนกับอาชีพนี่ อันนี้ปกติสีน้ำน้อยเป็นคนอ่านหนังสือไม่เคยคิดถึงจุดนี้เลย เพราะปกติเวลาอยู่ที่ทำงาน มีทั้งคนจบวิศวะ จบกฏหมาย จบบัญชี จบครู จบอิเลค ดูๆ แล้วเวลาสนทนามันก็เหมือนๆ กัน คือขึ้นอยู่กับนิสัย ไม่ค่อยต่างกันค่ะ จะต่างกันแค่เวลาที่เขาพูดเรื่องเนื้องาน ถ้าเป็นคนที่จบกฏหมายพูดเนื้องาน เขาจะพูดเป็นหลักการ ต้องแบบนี้ๆๆๆ แบบนี้ไม่ได้ก็ต้องแบบนี้ๆๆ ส่วนคนจบบัญชีนี่จะ อันนี้ทำไมเป็นแบบนี้ อันนี้มีที่มาตรงไหน อันนั้นมันจะจบยังไง คนจบวิศวะ ก็จะประมาณว่า ผมจะทำแบบนี้ พวกคุณไปจัดการที่เหลือเอง เหมือนวันก่อน ที่ทำงานสีน้ำน้อยมีปัญหาเรื่องแบบก่อสร้าง บัญชีมาถามโยธาว่า : พี่ค่าแฟคเตอร์เอฟมันมาจากไหน หนูจะเอาไปคำนวณค่าส่วนต่างเงินประกัน หนูต้องทำยังไงคิดแฟคเตอร์เอฟ หนูอยากรู้ว่าทำไมแฟคเตอร์เอฟมันได้เท่านี้ ช่างโยธาตอบว่า : จะรู้ไปทำไม ก็เอาแฟคเตอร์เอฟไปลบกับงบประมาณตามหลักการบัญชีก็พอ นิติกรเสริมขึ้นมาว่า : ถ้าตามระเบียบข้อที่...เจ้าหน้าที่การเงินและบัญชีไม่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วหล่ะ เพราะค่าแฟคเตอร์เอฟมันมาพร้อมแบบที่วิศวกรเซ็นต์ออกมา ฮาฮาประมาณนี้ค่ะ เวลาพูดเรื่องนอกเหนือจากงานนี่เหมือนกันหมด ไม่มีข้อแตกต่าง จากคุณ : sugarhut - [ 20 ธ.ค. 51 23:19:00 ]

ความคิดเห็นที่ 48 คราวนี้ซิทอินยกมือค้านล่ะ ว่าท่าทางจะเข้าใจกันคนละอย่าง คงไม่ใช่เรื่องการพูดไม่เหมือนอาชีพหรอกค่ะ อันนั้นบุคลิกดูจะมีผลมากกว่า แม้ว่าจะมีบางอาชีพที่อาจส่งผลให้การพูดมีลักษณะเฉพาะบ้าง เป็นการเลือกกระทำที่ไม่ไปกับอาชีพมากกว่า อย่าง .. สมมติผู้ชายเป็นซีอีโอของบริษัทใหญ่ยักษ์ เดินชนผู้หญิงหน้าบริษัท ปิ๊ง แล้วรู้ว่าเธอมาสมัครงานเป็นประชาสัมพันธ์ เลยรับเธอเป็นเลขาทันทีเพราะอยากอยู่ใกล้ชิด ในความเป็นจริงซีอีโอซึ่งเป็นคนบริหารบริษัท จะมาเที่ยวรับคนสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะติดใจหน้าตาในเวลาชั่วครู่คงไม่ได้หรอกค่ะ แต่ในนิยายมีแบบนี้เนืองๆ ทีเดียว แก้ไขเพิ่มประโยคค่ะ แก้ไขเมื่อ 20 ธ.ค. 51 23:46:42 จากคุณ : scottie - [ 20 ธ.ค. 51 23:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 49 เรื่องการพูดจาอย่างที่ตัวเองยกตัวอย่างไว้ในความเห็นแรกสุด โดยคุณสีน้ำน้อย (sugarhut) มาเพิ่มเติมไว้นี่ก็เป็นประเด็นหนึ่ง คนที่ทำงานแต่ละอย่างจะมีคาแรกเตอร์เฉพาะตัว วิธีคิดในเฉพาะตัว ดังนั้น เมื่อคนนิสัยเดียวกันที่อาชีพแตกต่างกันอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ก็จะแสดงลักษณะท่าทางหรือแนวคิดเฉพาะตัวออกมา เช่น นักบัญชี กับ นักกฎหมาย เวลารถของตัวเองถูกชนท้าย นักบัญชีอาจจะลงไปดูรถตัวเอง สำรวจดูความเสียหายของรถก่อน ในใจก็จะเริ่มคิดแล้วว่า ค่าซ่อมเท่าไหร่ เบิกได้ไหม ประกันจะจ่ายเต็มไหม ในขณะที่นักกฎหมายพอลงไปดูรถปั๊บเจอที่เสียหาย จะซ่อมยังไงเอาไว้ก่อน แรกสุดที่คิดเลย คือ ใครผิด จะเรียกประกัน หรือฟ้องเรียกค่าเสียหายดี เมื่อคิดต่าง เรื่องที่คนสองคนนี้บ่นกับตัวเอง และกับคู่กรณีก็จะต่างกันไปด้วย แต่ในกรณีนี้ ถ้าลองกลับการกระทำกันก็จะไม่แปลก และดูไม่หลุดมาก แต่ถ้าเป็น นักศึกษาหญิงกับหมอ ER ขับชนคนบาดเจ็บเป็นครั้งแรกในชีวิต ถ้าเป็นนักศึกษาหญิงก็อาจจะนั่งร้องไห้อยู่ในรถ ทำอะไรไม่ถูก ซึ่งกิริยาอย่างนี้คงจะไม่เกิดกับหมอผู้หญิงประจำแผนกฉุกเฉิน (ER) ที่แม้จะเป็นครั้งแรกที่ขับรถชนคน แต่ความเป็นไปได้ของกรณีหลัง คือ พอได้สติก็จะวิ่งลงจากรถไปดูคนที่ถูกตัวเองชนว่าอาการเป็นอย่างไร ถ้าสลับการกระทำกัน กรณีนักศึกษาลงรถไปดูก็อาจจะเป็นไปได้ แต่ในกรณีหมอ ER ที่คนเขียนซึ่งไม่ใช่หมอบอกว่า ตอนฉันขับรถ ฉันมีประสบการณ์ใกล้เคียงแบบนี้ก็นั่งร้องไห้อยู่ในรถ มันก็คงจะดูแปลก ๆ ไปหน่อย ที่หมอทำอะไรไม่เหมือนหมอเลย หรืออยู่ดี ๆ ให้หมอเขย่าตัว และถามคนเจ็บว่า "เป็นอะไรมากมั้ย" ต่อให้นักศึกษากับหมอมีนิสัยเป็นคนนุ่มนิ่ม เรียบร้อยเหมือนกันก็ตาม เรียกได้ว่าเป็นการกระทำ ความคิดที่ไม่สอดคล้องกับภูมิหลังหรืออาชีพ ซึ่งแบบหลังนี่แหละค่ะ ที่โยงไปหากรณีที่พี่ scottie บอก (คห. 48) บอก เป็นซีอีโอปิ๊งผู้หญิงที่มาสมัครงานหนึ่งแล้วก็รับมาทำตำแหน่งใกล้ตัวเลย ซึ่งคนเป็นซีอีโอในชีวิตจริง หน้าที่การงานและผลประโยชน์ของบริษัท มักจะมาก่อนเรื่องส่วนตัว (ยกเว้น เป็นเด็กฝากซีอีโอที่ปฏิเสธคนฝากยาก เลยจำเป็นต้องรับทางลัด ก็อาจเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นมากกว่า) เห็นด้วยนะคะว่าเรื่องหลังนี้เป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว และเป็นกรณีหลุดคาแรกเตอร์ที่อ่านเจอบ่อยมากด้วย และประเด็นเรื่องความสมจริงที่พูดมาข้างต้นก็สามารถโยงย้อนกลับไป ที่เรื่องของการหาข้อมูลประกอบการเขียนที่เพื่อน ๆ ข้างบนคุยกันได้ด้วย คือ ถ้าไม่หาข้อมูลก็เขียนได้ไม่สมจริง และทำให้หลุดเอาง่าย ๆ สาเหตุหลัก ๆ ที่ทำให้ข้อมูลประกอบการเขียนไม่สมจริงและหลุด (จริง ๆ คุณพีทเขียนเอาไว้ดี๊ดีอะ แต่ขออนุญาตยกมาสรุปแบบสั้น ๆ คือ "ขี้เกียจทำการบ้าน" กับ "ก็ฉันจะเขียนแบบนี้นี่" ซึ่งในฐานะของคนอ่าน ไม่แฮปปี้กับสองเหตุผลนี้มาก ๆ เลยละ คิดว่า งานเขียนเป็นสื่อ ผู้เขียนก็เป็นสื่อถ่ายทอดข้อมูล ถ้าสื่อไม่สนใจในสิ่งที่ตนสื่อสารออกไปภายนอกว่าผิดหรือถูก ดีหรือไม่ดี ก็รู้สึกว่ามีความรับผิดชอบต่อคนอ่านน้อยไปหน่อย ในฐานะคนเขียน แม้จะนิด ๆ หน่อย ๆ ไม่เป็นชิ้นเป็นอันอะไร แต่ก็รู้สึกว่าคนเขียนควรให้เกียรติคนที่มาอ่านงานของเรา ด้วยการให้ข้อมูลที่ถูกต้องที่สุดเท่าที่จะทำได้ นอกเหนือไปจากเนื้อเรื่อง ถ้าพยายามดีแล้ว แต่ก็ยังมีข้อผิดพลาด และคนอ่านชี้จุดให้ ก็ต้องขอบคุณผู้อ่านเป็นอย่างยิ่งที่ทำให้เรารู้ในสิ่งที่ไม่รู้หรือไม่เห็น แล้วก็พยายามแก้ไขในจุดที่ผิดพลาดด้วยค่ะ ในกรณีที่ทำการบ้านมาแล้ว เอกสารเป็นปึกเลยอย่างที่คุณระรินใจว่า ถ้าข้อมูลผิดพลาดจริง ๆ โดยที่เราเองก็ไม่ได้ตั้งใจ คนที่จะช่วยเราจับไก่ได้ดีที่สุดคือ คนอ่าน อย่างที่ว่ามาข้างต้น ที่น้องหยาดน้ำฟ้า...พายกรอบน้อยน่ารักว่ามา มีประเด็นที่น่าสนใจอยู่เหมือนกันนะคะ เรื่องการเขียนให้ตัวละครเก่ง หรือมีคุณสมบัติที่ดีกว่าตัวคนเขียน แล้วปรากฏว่าตัวละครที่ออกมาไม่เข้ากับเรื่อง หรือหลุดไปจากเรื่อง ปัญหามันอยู่ที่ว่า เราพยายามสร้างตัวละครที่ดีเกินไปจนไม่มีที่ติ โดยเอาตัวอย่างจากคนรอบตัว แต่เราเอาตัวอย่างอะไรของเขามา เอามาเฉพาะคาแรกเตอร์ ความสามารถที่เรามองเห็น ชื่นชม หรืออาจจะอยากให้ตัวละครเป็นในสิ่งที่เราเป็นเองไม่ได้ ถ้ามองด้วยมุมนี้ การสร้างตัวละครให้สมจริงก็ยากอยู่เหมือนกันนะคะ เพราะว่า เราเอาด้านที่เป็นอุดมคติใส่เข้าไป เลยต้องคิดแทนแบบอุดมคติ ซึ่งคนที่เก่งมาก ๆ เขาอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นจริง ๆ ก็ได้ อย่างคนที่เรียนห้องคิงดูเพอร์เฟ็คท์มาก เรียนอะไรก็เหมือนง่าย แต่จริง ๆ แล้วคนเรียนห้องเก่งกดดันตัวเองมาก ถูกคาดหวังจนอึดอัด ซึ่งตรงนี้คนที่ไม่เข้าใจความกดดันของคนเรียนเก่งก็จะบรรยายไม่ได้ ภาพของตัวละครที่เก่งกว่าเราก็จะดูสมบูรณ์เกินไปจนไม่สมจริง นอกจากคิดว่า ถ้าเป็นเรา เราจะทำอะไรหรือไม่ทำอะไรแล้ว ก็น่าจะลองทำความเข้าใจความคิดของคนที่ไม่ได้เป็นเหมือนเราด้วย ก็น่าจะเป็นอีกทางหนึ่งที่สร้างความสมจริงให้กับตัวละครของเราได้ อันนี้ลองคิดดูเล่น ๆ เฉย ๆ น้า พี่ ๆ เพื่อน ๆ ที่แวะมาอ่านต่อ คิดว่ายังไง มีประเด็นอะไรเพิ่มอีก ก็สามารถหยิบยกขึ้นมาคุยกันต่อได้เลยนะคะ :) ป.ล. พี่จริง (41) ครับ สงสัยด้วย ว่าจะรู้ได้ไงว่าไปอยู่ในคลังกระทู้หรือยัง ป.ล. 2 คุณพีท (43) คุณแอนนี่ (45) เป็นหน่วยหน้ากล้าตายด้วยกันมั้ยคะ (ถ้าไปตั้งแล้วมีข้อแม้ว่าห้ามโหวตกระทู้ให้เด็ดขาดจะได้ไหมอะ เค้ากลัว) ป.ล. 3 สวัสดีค่ะ คุณ Deckard ค่อย ๆ อ่านดีกว่าเนอะ ^ ^ กำลังสงสัยว่าเราจะคุยในกระทู้นี้กันข้ามปีไหมนี่ ^ ^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 21 ธ.ค. 51 02:18:19 ]

ความคิดเห็นที่ 50 จะไม่อยู่หนึ่งสัปดาห์ อ๊ะ มีคุยเพิ่ม ดีจัง อ่านๆๆ ตั้งแล้วไม่ให้โหวตจริงๆ เหยอ แบบว่า มันหาง่ายดีนะ (อ้าว เวร เห็นพื้นที่แนะนำ เป็นบุ๊คมาร์คซะแล้วคุณปี๊ด)  อ้อๆ ไม่ใช่ เปลี่ยนใหม่ เผื่อคนอื่นจะได้ประโยชน์ แต่ที่จริงไม่โหวตก็ได้มั้งครับ ถ้าอยู่ในหมวดงานประพันธ์อื่น มันขึ้นหน้ารวมอยู่ แล้ว คนที่เปิดหน้ารวมก็จะเห็นอยู่แล้ว และตั้งชื่อกระทู้ว่าเสวนาแบบกระทู้นี้ คนที่สนใจในประเด็นก็คงได้เข้ามาคุยอยู่แล้วล่ะ อาทิตย์หน้าจะมาดูอีก ว่าจะคุยในทู้นี้ต่อหรือจะขึ้นทู้ใหม่ อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 21 ธ.ค. 51 03:28:15 ]

ความคิดเห็นที่ 51 ไม่รู้เหมือนกัน คือเป็นการทดลองระยะยาวไง รอมันตกคลังก่อนก็จะรู้เอง ^ ^" ...แอบนั่งแถวหลังต่อไป จากคุณ : จริง - [ 21 ธ.ค. 51 11:17:55 ]

ความคิดเห็นที่ 52 สืบเนื่องจากตัวละครที่ดีจนเป็นอุดมคติ เราอยากอ่านเรื่องที่มีตัวเอกเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีฐานะดีเป็นพิเศษ เอาแบบหน้าตาธรรมดาด้วย ไม่ต้องสูงระหง คิ้วเรียวยาว ไม่เอาแบบจงใจล้อให้เป็นอีกขั้วด้วย ใครช่วยเขียนให้อ่านเพิ่มอีกหน่อยเถอะ นะ นะ นะ .. (แม้เฮียณตหล่อล่ำจะเข้าข่ายนี้ แต่เรื่องเฮียไม่ค่อยกุ๊กกิ๊กอะ) จากคุณ : scottie - [ 21 ธ.ค. 51 12:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 53 คุณส้มคะ ไปตั้งหน้าไหนก็จะตามไปอ่านค่ะ เพราะเป็นการหาความรู้ในแนวที่ Interactive มากๆ เหมือนไปเข้าสัมนาแล้วมีคนมาโต้ตอบพูดคุยได้เห็นประเด็นอะไรที่เราอาจไม่ทันคิด เรื่องจะแปะหน้ากระทู้ว่าห้ามโหวตก็ดีสิคะ เก๋ดีออก ฉีกแนว (เป็นคนที่ชอบความ unique แล้วก็ original ค่ะ แหะๆ ไม่ชอบตามกระแสเท่าไหร่) คุณก๊อตตี้ เรื่องหน้าตาดีนี่ช่วยไม่ได้จริงๆ บังเอิญคนเขียนหน้าตาดี เลยเขียน นางเอกให้ขี้เหร่ยาก (ฮา! โทษทีค่ะ พูดเล่น จริงๆเป็นตรงกันข้ามค่ะ พยายาม compensate ให้ตัวเองอยู่) เอาจริงละ  ให้เขียนว่าหน้าจืดมากๆคงไม่มีคนอ่านน่ะค่ะ คงต้องใช้วิธีเลี่ยงไม่บรรยายหน้าตา แต่ก็อีกแรกๆอาจไม่บรรยายว่าสวยหรือไม่ แต่พอเวลาผ่านไปต้องแสดงให้เห็นว่า พระเอกรักนางเอก คนเขียนก็ต้องเริ่มให้คนอ่านมองเห็นนางเอกเปลี่ยนไปตาม มุมมองของพระเอก คนรักกันมักจะเห็นคนที่เรารักสวยขึ้นดูดี น่ารักขึ้นกว่าจริงเสมอ ถูกไหมคะ ฉะนั้น พอถึงเวลาที่จะถ่ายทอดสายตารักให้คนอ่านเห็น คนอ่านก็จะเริ่มเห็น นางเอกสวย และพระเอกหล่อขึ้น เป็นพัฒนาการที่ไม่อาจเลี่ยงได้ ปล รอเรื่องหน้าจะเขียนเรื่องรักกุ๊กกิ๊กขำๆของเจ้าแม่คานทองให้อ่านนะคะ ส่วนเรื่องหน้าตาดีเนี่ย บอกไปแล้วว่ามันช่วยไม่ได้จริงๆ จะพยายามลดความสวย ให้นางเอกแล้วกันนะคะ (ฮา) จากคุณ : หมูอมโรค - [ 21 ธ.ค. 51 13:25:44 ]

ความคิดเห็นที่ 54 งืมๆ พูดถึงพระเอกที่ดูธรรมดาๆ นึกถึงลุงเฮีย(ที่ไม่ใช่เฮียพีท อิอิ) ในเรื่องมหัศจรรย์แห่งรักค่ะ เป็นคนธรรมดามากไม่มีอะไรเด่นเลย แต่อ่านแล้ว....อยากได้แบบนี้สักคนมากๆ หน้าตาตัวเอกไม่ใช่สิ่งจูงใจคนอ่านเสมอไปอะค่ะ คือเป็นคนที่อ่านการบรรยายหน้าตาตัวละครแล้วถ้ามันดีมากจนนึกหน้าไม่ออกก็มี (แบบเอาคิ้วเรียว รวมกะจมูกโด่ง ปากนิด มีลักยิ้ม เอามาจินตนาการรวมๆกันแล้ว....มันดูไม่สวยไปได้ในบางที ^^") จากคุณ : จริง - [ 21 ธ.ค. 51 13:50:45 ]

ความคิดเห็นที่ 55 อะ ! ยังมีให้อ่านอีก จัดมาเรื่อยๆเลยค่า ปล. ไม่มีความรู้อะไรในเรื่องนี้ เลยขอเก็บเกี่ยวข้อมูลไปก่อนค่ะ จากคุณ : เด็กแถวหลังนั่งข้างคุณจริง (ระรินใจ) - [ 21 ธ.ค. 51 20:51:35 ]

ความคิดเห็นที่ 56 กระทู้นอกเรื่องขึ้นกระทู้แนะนำห้องรวมได้ไหมคะ เสียดายจังค่ะ อยากให้คนอื่นๆได้อ่านด้วย มีความรู้ มีประโยชน์ และนำไปใช้ได้อย่างดี ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้ความรู้เป็นวิทยาทานนะคะ ตอนนี้ขอลองกดโหวตและเก็บเข้าคลังกระทู้ค่ะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 22 ธ.ค. 51 09:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 57 กระทู้ในนอกเรื่องขึ้นแนะนำไม่ได้ค่ะ แต่เก็บลงคลังของถนนได้ไหมต้องดูต่อไป (อีกสักพักใหญ่ๆ) จากคุณ : จริง - [ 22 ธ.ค. 51 14:09:11 ]

ความคิดเห็นที่ 58 แวะเข้ามาบอกว่า ...คุณครูปิยะรักษ์ ตั้งกระทู้ผิดห้องค่ะ อิอิ ก็กระทู้สาระล้วนๆอย่างนี้ น่าจะตั้งในหน้ารวมได้นะคะ คนที่กำลังเดินเตาะแตะอย่างเทียนสี ก็เข้ามาจดอย่างเดียวค่ะ มาอ่านคำแนะนำจากท่านผู้มีประสบการณ์ทั้งหลายค่ะ   จากคุณ : teansri - [ 22 ธ.ค. 51 20:45:03 ]

ความคิดเห็นที่ 59 อ้าว เพิ่งรู้ว่ากระทู้นอกเรื่องขึ้นแนะนำไม่ได้ _ _" จากคุณ : ระรินใจ - [ 23 ธ.ค. 51 11:41:22 ]

ความคิดเห็นที่ 60 มาแปะว่า หลังจากอ่านจบ ทำให้รู้ว่า เรื่องของตัวเองบางเรื่องที่ยังไม่มีแววว่าจะได้ออกจากไห เป็นเพราะไอ้คนเขียนมันมัวแต่พยายามจะสูบลมให้ตัวละคนมันกลมดิกทุกตัวเลย - -" แต่ไม่รู้เป็นไง จู่ๆก็เห็นภาพ เกาเหลาลูกชิ้นล้วน ไม่งอก ไม่ผัก ลอยมาตรงหน้าซะงั้น จากคุณ : Deckard - [ 23 ธ.ค. 51 17:59:27 ]

ความคิดเห็นที่ 61 เฮ้ยยย...ไม่ได้เข้ามานอกเรื่องสองอาทิตย์ กลายเป็นกระทู้แห่งปีจริงๆ ด้วย... ไปตามเก็บก่อน (แว่บ) จากคุณ : run saya (run saya) - [ 23 ธ.ค. 51 23:32:51 ]

ความคิดเห็นที่ 62 ^ ^ คาดว่าจะเป็นกระทู้ข้ามปีมากกว่ากระทู้แห่งปีนะคะ คุณ run saya ^ ^" ง่า พูดได้เห็นภาพมากเลยค่ะ คุณ deckard (60) จริง ๆ ชอบเกาเหลาลูกชิ้นเยอะ ๆ นะคะ แต่ยังไงก็ต้องขอให้มีผักลงมาขวางท้องนิดนึงแหละ กินแต่ลูกชิ้นเยอะ ๆ เกรงว่าจะอิ่มไวไปหน่อยอะค่ะ อันนี้ พูดในฐานะคนกิน (หรือจะบอกว่าคนอ่านดีล่ะ) อ่า มีประเด็นใหม่เพิ่มเติม... เรื่องรูปร่างหน้าตาของตัวละคร ขออนุญาตขยายความเพื่อความเข้าใจที่ตรงกันนิดนึงว่า ที่พี่สก็อตตี้บอกว่า "เราอยากอ่านเรื่องที่มีตัวเอกเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีฐานะดีเป็นพิเศษ เอาแบบหน้าตาธรรมดาด้วย ไม่ต้องสูงระหง คิ้วเรียวยาว ไม่เอาแบบจงใจล้อให้เป็นอีกขั้วด้วย" คิดว่า ไม่น่าจะหมายความว่า ห้ามไม่ให้เขียนพระเอกหล่อ นางเอกสวยนะคะ พระเอก นางเอกหน้าตาดีได้ แต่ไม่จำเป็นต้องหล่อลากดิน สวยเหลียวหลัง ประเภทรูปร่างสูงสง่า ริมฝีปากบาง คิ้วเรียว อะไร ๆ ก็ดูเลิศเลอไปหมด นอกจากหล่อ สวยไม่พอ ยังเป็นเศรษฐีพันล้าน เจ้าของกิจการใหญ่โต ซึ่งคนลักษณะนี้มีน้อยมาก หรือแทบไม่มีเลยในชีวิตจริง ตัวอย่างของตัวละครแบบคนธรรมดา เช่น เป็นคนตัวสูง ขาว หน้าตาดีใช้ได้ แต่ก็ไม่ถึงกับหล่อเหลามากมาย รับราชการกินเงินเดือน ขับรถญี่ปุ่น อยู่คอนโด ต้องทำงานบ้านซักผ้าเอง ดูดีพอประมาณ แต่ไม่ถึงกับเป็นคนในอุดมคติ และสามารถพบเจอได้ในชีวิตจริง ถ้าเข้าใจถูกไม่ถูกยังไง วานอาจารย์ที่มาซิทอินแจ้งให้ทราบด้วยนะคะ (เรื่องกุ๊กกิ๊กยกให้หมีน้อยตัวซีเป็นฝ่ายผลิตได้ป่ะครับ รายนั้นเขาเก่งอะ) ส่วนเรื่องที่คุณแอนนี่บอกว่า "ให้เขียนว่าหน้าจืดมากๆคงไม่มีคนอ่านน่ะค่ะ" ตรงนี้ เห็นด้วยกับพี่จริง และขออนุญาตเห็นต่างจากคุณแอนนี่นะคะ สำหรับคนในชีวิตจริง หน้าตาอาจเป็นสิ่งแรกที่ดึงดูความสนใจ แต่ในนิยาย "หน้าตาตัวเอก (อาจ) ไม่ใช่สิ่งจูงใจคนอ่านเสมอไป" ทำนองเดียวกับที่มีคนบอกว่า คนหน้าตาดี แต่นิสัยไม่ดีก็ไม่น่าคบ และคนที่หน้าตาธรรมดา แต่นิสัยดี ทำแต่เรื่องดี ๆ พอรู้จักกันนาน ๆ ไป ก็จะชื่นชม รักในตัวตนและนิสัยของเขา และมองข้ามเรื่องหน้าตาไป เรื่องนี้ คนจริง ๆ เป็นอย่างไร ตัวละครในนิยายก็คงไม่ต่างกัน ขอยกตัวอย่างตัวละครตัวนึงละกันค่ะ เป็นตัวละครในนิยายที่ตัวเองปลื้มมาก คือ ศักดิ์ สุริยัน จากเรื่องล่องไพร ของ น้อย อินทนนท์ หรือครูมาลัย ชูพินิจ เป็นตัวละครที่ผู้เขียนไม่เคยบรรยายหน้าตา เพราะใช้สรรพนามบุรุษที่ 1 เล่า แถมยังระบุว่าเป็นตัวละครที่ค่อนข้างอายุมากแล้ว และไม่น่าจะหล่อด้วย แต่อ่านแล้วรู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ พึ่งพาได้ ไม่เคยผิดคำพูด ที่สำคัญ คือ เมื่อทำผิดหรือพลาดไปก็ยอมรับตรง ๆ ว่า ผิด ซึ่งแมนมาก ๆ จุดนี้นี่ละค่ะ ที่ทำให้เทใจให้คุณศักดิ์ไปเต็ม ๆ ถึงจะแก่หรือไม่หล่อก็ช่างเถอะ ส่วนตัวแล้ว ตัวละครจะดูดี น่ารัก อ่านแล้วอยากเอาใจช่วย มีปัจจัยอยู่ที่นิสัยและการกระทำของตัวละครมากกว่าหน้าตานะคะ ส่วนเรื่องพัฒนาการของพระเอก นางเอกที่เมื่อรักกันไปแล้ว จะมองว่าอีกฝ่ายหน้าตาดีขึ้น อันนี้มีใครช่วยออกความเห็นหน่อยได้ไหมคะ เพราะสำหรับตัวเอง ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ เลยช่วยยืนยันไม่ได้อะค่ะ ^ ^" อีกเรื่องนึง เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวกระทู้นี้ อย่างที่พี่จริงบอกนั่นละค่ะ คุณจุดตานิด คุณระรินใจ ไม่สามารถโหวตให้กระทู้นอกเรื่องได้ และถ้าไม่โหวตเก็บเข้าคลัง กระทู้นี้ก็จะหายไป ถ้ากระทู้นี้ล้นจากจำนวน 1400 กระทู้ ที่คลังกระทู้เก่าจะเก็บได้ แล้วอีกเรื่องที่ว่า จะเอาไปไว้ในหมวดงานประพันธ์อื่น ๆ หน้าบ้านดีไหม บอกก่อนว่า ที่คุยนี่ ตัวเองไม่ได้เป็นผู้มีประสบการณ์ในงานเขียนเลยนะคะ (ยกเว้นพวก essay, case briefing, ร่างระเบียบ อะไรเทือกนี้) ตรงกันข้าม คือ มาเรียนรู้จากเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่มาร่วมคุยกันด้วยซ้ำไป เป็นการแลกเปลี่ยนความรู้ ความคิด ความเห็น ปัญหา วิธีแก้ปัญหามากกว่า คุณเทียนสีแวะมาจดแล้วก็แวะมาคุยได้ด้วยนะคะ สนุกดีออก ^ ^ คุยหลังบ้านแบบนี้อาจจะคุยกันในวงจำกัด แต่ก็คุยกันแบบสบาย ๆ อาจมีการแอบทวงนิยาย ออกทะเลกันบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเอาไปไว้หน้าบ้าน จำนวนคนอ่านอาจจะเพิ่มขึ้น ประเด็นเยอะขึ้น โอกาสที่จะมาอ่านความเห็นให้ทั่ว ๆ แล้วเก็บประเด็นมาคุยกันในลักษณะนี้ แบบทั่วถึงก็จะยากหน่อย และอาจเป็นอีกบรรยากาศหนึ่งไปเลย คิดหนักเหมือนกันนะคะ เพราะถ้าเอาไปไว้หน้าบ้าน ก็อาจจะต้องสรุปประเด็นโดยรวมให้ดูตรงหมวดการประพันธ์อื่น ๆ หน่อย แต่งานเค้ายังท่วมหัวอยู่เลยอะ T T ป.ล. เดินทางปลอดภัย แล้วกลับมาคุยกันต่อนะคะ คุณพีท ^ ^ ป.ล. 2 เนื่องจากใกล้คริสต์มาสแล้ว ขอชวนออกทะเลนิด ๆ ด้วยคลิปนี้ก็แล้วกันนะคะ ร้ายกาจมาก ๆ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 02:18:52 แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 02:05:34 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 24 ธ.ค. 51 02:00:25 ]

ความคิดเห็นที่ 63 ง่ะ! คุณส้ม มาอธิบายเพิ่มเติมข้อความตัวเองใหม่ค่ะ คือถ้าจะเขียนให้ตัวละครหน้าตาธรรมดาๆ แอนนี่คิดว่าเขียนได้ หากคนเขียนเลี่ยงที่จะไม่เน้นถึงความธรรมดา ของหน้าตาบ่อยนัก คือมีพูดถึงนานๆที แต่หากเน้นเลยว่าธรรมดามาก และเน้นตลอด คิดว่ายังไงก็สะดุดอารมณ์คนอ่าน และอาจทำให้คนที่เพิ่ง เปิดหนังสืออ่านหน้าแรกๆตัดสินใจไม่อ่านต่อ (สำหรับคนที่ชอบเสพย์รูปนะคะ) แต่ถ้าใช้วิธีเลี่ยงไม่พูดถึงหน้าตา แต่ให้หน้าตาค่อยๆแสดงออกมาผ่านมุมมอง ของตัวละครตัวอื่นแบบค่อยๆเป็นค่อยๆไป มันจะออกมาอย่างได้อารมณ์ และหลากหลายมากกว่า อย่างเช่นคนเขียนพูดแค่ครั้งแรกอาจเป็นพูดผ่านความคิดของพระเอก เมื่อแรกเห็นนางเอกว่านางเอกเป็นผู้หญิงหน้าจืดๆ หมวยๆ ตาตี่ แต่ยิ้มสวย ธรรมดาคนหนึ่ง แต่พอเรื่องดำเนินไปคนอ่านได้เห็นถึงบุคลิกที่น่ารัก ความซ่าแบบพอดี ความ รักในความยุติธรรม ความมีน้ำใจต่อเพื่อนฝูง การรู้จักให้อภัยของนางเอก และได้อ่านถึงมุมมองของตัวละครรอบๆตัวนางเอกที่เห็นนางเอกด้วยสายตาที่ต่างกัน เช่นแม่มองด้วยสายตาที่รู้สึกว่าลูกนั้นน่ารัก เพื่อนที่แอบรักมองด้วยสายตาที่ ราวกับนางเอกเป็นนางฟ้า (เพราะความดีงามที่ทำให้มองเห็นเป็นแบบนั้น) พระเอกที่ยิ่งนานไปก็กลับมองเห็นนางเอกเป็นคนสวย จากทีแรกว่าตาตี่ ก็เริ่มเห็นว่า เอ๊ะ! ก็ดูหมวยๆ น่ารักไปอีกแบบ ถึงตาจะตี่แต่หน้าเรียวได้รูป ปากนิดจมูกหน่อย น่ารักดีนะ คือจะเป็นอาการที่ค่อยๆซึมซับอ่ะค่ะ คือไม่ได้จะมาเถียงนะคะ แต่อยากเขียนในเชิงช่วยแนะนำเพิ่มเติมมากกว่า ว่าหากจะเขียนให้พระนางหน้าตาธรรมดา อาจจะใช้เทคนิคนี้ช่วยเพื่อป้องกัน การสูญเสียคนอ่านที่ชอบอ่านเรื่องคนหน้าตาดีตั้งแต่หน้าแรกๆของนิยายอ่ะค่ะ ใครไม่เห็นด้วยเข้ามายกมือโต้แย้งได้เลยนะคะ ถือว่าแลกเปลี่ยนความคิดเห็น และเทคนิคส่วนตัว ปล 1. ที่ต้องให้เหลือว่ามีข้อดีหนึ่งข้อ (แต่ยิ้มสวย) ของนางเอกไว้ในมุมมองพระเอก เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือและเป็นไปได้ว่าเหตุใดภายหลังพระเอกจึงสามารถ มาชอบนางเอกได้ คือคนอื่นอาจจะเห็นต่างนะคะ แต่ตัวเองเชื่อว่าคนที่ในอนาคตจะมาชอบพอกันได้ แรกเจออาจไม่ปิ๊งปั๊งอะไรกัน แต่อย่างน้อยต้องมีอะไรสักอย่าง (เพียงหนึ่งอย่างก็ได้) ในตัวแต่ละฝ่าย ที่สะดุดตาและถูกใจ อาจจะแค่รอยยิ้มสวยๆ ทรงผมที่แม้จะยุ่งแต่หยิกซอยสั้นดูน่ารัก (และประทับใจ) ขาเรียวๆ หรือหุ่นดีแบบมองหุ่นไม่มองหน้า หรือผิวสวยน่าลูบไล้ ซึ่งในอนาคตเมื่อได้รู้จักตัวตนของแต่ละฝ่ายดีขึ้น มันก็เป็นไปได้ ที่จะพัฒนาเป็นความรัก แต่ถ้าไม่มีจุดสะดุดเลยแม้แต่จุดเดียว คือไม่มีอะไรในเชิงรูปลักษณ์ ที่ประทับใจหรือเข้าตาเลย ส่วนตัวคิดว่าเป็นไปได้ยากที่จะมารักกัน อย่างแฟนในอนาคต อย่างมากก็เป็นได้แค่อารมณ์ของเพื่อน (คือจริงๆนะคะเชื่ออย่างนี้) 2. ที่ค่อยๆเปิดเผยหน้าตาพระนางผ่านมุมมองต่างๆของตัวละคร ที่พัฒนาการไปเรื่อยๆตามท้องเรื่อง เพราะน่าจะเป็นธรรมชาติ และเป็นการพัฒนาอารมณ์ความลึกซึ้งของคนอ่านที่มีต่อเรื่องด้วย ลองสังเกตดูนะคะ เพื่อนคนหนึ่งเราเห็นเขาครั้งแรกรู้สึกว่า เขาหน้าตาธรรมด๊าธรรมดา ไม่สวยเลย แต่มีข้อดีคือผมสวยมาก น่าอิจฉา ดวงตาดูอบอุ่น มีแววขี้เล่น มีน้ำใจ รับฟัง และพร้อมช่วยเหลือเพื่อนโดยไม่เหยียบย่ำ พอนานเข้านานเข้า เราจะเห็นเพื่อนคนนั้นสวยขึ้น น่ารักขึ้น อยากอยู่ใกล้ ไม่ทราบว่าเคยรู้สึกกันแบบนี้หรือเปล่า แต่ส่วนตัวจะเป็นน่ะค่ะ เลยเอาความรู้สึกแบบนี้มาใช้ประกอบ เป็นเทคนิคในการเขียนหนังสือ (ในอนาคต แหะๆ) จากคุณ : หมูอมโรค - [ 24 ธ.ค. 51 11:12:43 ]

ความคิดเห็นที่ 64 ลืมบอกไปค่ะคุณส้ม คลิปน่ารักมากค่ะ แถม realistic อีกตังหาก ขอบคุณนะคะ จากคุณ : หมูอมโรค - [ 24 ธ.ค. 51 11:15:31 ]

ความคิดเห็นที่ 65 ถูกต้องแล้วค่ะ อยากได้ตัวเอกธรรมดาที่เจอในชีวิตจริง ไม่ใช่ย้ำว่าหล่อสวยเลิศเพอร์เฟคท์ทุก 3 ย่อหน้า เป็นเจ้าของทรัพย์สินมูลค่ามากกว่างบประมาณประเทศอะไรแบบนี้น่ะ ส่วนเรื่องรู้สึกว่าค่อยๆ น่ารักขึ้นตามมุมมองของคนอื่น ก็น่าจะเป็นทริกการเขียนแบบหนึ่งค่ะ หนับหนุนอับดุลจริงที่บอกว่าไม่ต้องบรรยายว่าหน้าตาสวยเลิศยังไง ถ้าคนอ่านชื่นชม ก็จะรู้สึกว่าตัวละครนี้ "น่ารัก" เอง (เราว่าน่ารักนี่ เข้าท่ากว่าสวยอีกนะ) ทักทายชาวนอกเรื่องอีกหลายคนด้วยค่ะ คุณระรินใจ คุณศรัณย่า ขำของคุณ Deckard อะ เห็นภาพมาก มีแต่ลูกชิ้นกลม ไร้ผัก (แอบขโมยกินลูกชิ้นลูกนึงนะ) คิกๆ ดูคลิปนอกเรื่อง แล้วแอบคิดนอกเรื่อง ตอนที่พ่อซานต้านอนเตียง แล้วเพลงเว้นวรรคไปนิดนึง got paid นี่เอง คิดเป็นอื่นไปได้เรา กริๆ I really need the cash ด้วยอะ จากคุณ : scottie - [ 24 ธ.ค. 51 21:27:59 ]

ความคิดเห็นที่ 66 ^ ^ ^ พี่ก็อตตี้ครับ หนูอุตส่าห์ไม่พยายามคิดลึกแล้วนะ พี่ดันมาชี้ช่องให้หนูคิดทำม้ายยย แง้... ป.ล. สงสัย really need the cash นะ จากคุณ : waidhaya - [ 24 ธ.ค. 51 21:44:57 ]

ความคิดเห็นที่ 67 Happy Hoiliday ค่ะ ทุกคน แหะๆ เรื่องลูกชิ้น สงสัยตอนนั้นจะอยากกินจัด ภาพนิมิตรเลยบังเกิด กลับเข้าประเด็นดีกว่า (เก่าหรือใหม่ไม่รู้) เป็นเรื่องความสมจริงของตัวละคร เมื่อวานแอบแวบไปหานิยายในเนตอ่าน (ไม่ใช่เวบนี้) เห็นอยู่เรื่องหนึ่ง ชื่อเรื่องน่าสนใจ เรื่องย่อก็น่าสนใจ คนอ่านก็เยอะติดอันดับ แต่ เปิดอ่านบทแรก ก็ปิดเลย ด้วยเหตุผลเดียว อาชีพกับวุฒิการศึกษาของนางเอกมันไปด้วยกันไม่ได้ และมันปล่อยให้ผ่านคิดว่า ชิวๆ ก็ไม่ได้เสียด้วย เพราะดันเป็นงานในวงการแพทย์ ขืนให้นางเอกทำมาหากินแบบนั้น ก็ควรจะโดนจับเข้าซังเตไปแล้ว พยายามอ่านต่อด้วยนะ ซึ่งถ้าใจเป็นกลางก็ต้องบอกว่าคนเขียนเขาวางเรื่องได้ดีทีเดียว เสียแต่ประโยคเดียวที่บอกข้อมูลข้างต้น ที่ทำให้อ่านอย่างไรก็มีแต่คำว่า ไม่ใช่ แทรกเข้ามาตลอด น่าแปลกที่จุดเล็กๆจุดเดียวทำให้ถึงกับต้องเลิกอ่าน จากคุณ : Deckard - [ 25 ธ.ค. 51 20:21:31 ]

ความคิดเห็นที่ 68 มาสูบความรู้อีกรอบ รู้สึกว่าอันตัวเรานี้ช่างไร้สาระเหลือเกิน เขียนทุกเรื่องด้วยความไม่รู้อะไรเลย เขียนด้วยสัญชาตญาณ และประสบการณ์วัดวาเอามากๆ ดิฉันมองว่าการสร้างบุคลิกตัวละครต้องลองดูจากหนังหรือละครที่บริหารเวลาเพียงชัวโมงกว่าถึงสองชั่วโมงให้ตัวเอกสร้างความผูกพันกับคนดูได้ เรียกว่าบริหารเวลาเป็นเอาทีเดียว ดังนั้นเวลาเขียนจึงคิดเค้าโครงเรื่องเหมือนดูหนัง ปูพื้น เปิดฉาก ยิงๆๆๆ โป้งจบ ในนิยายร้อยกว่าหน้า โดยส่วนตัวคิดว่าถ้าในสามสิบหน้าแรก คนอ่านไม่ผูกพันรักกับตัวละครเอก แสดงว่าตัวเองเขียนผิดไป ตัวเอกเราอาจจะไร้ชีวิตชีวาจนอ่านแล้วงั้นๆ ก็จะแก้ไขใหม่ ด้วยอาจวางบุคลิกตัวละครผิดไปจากที่ตั้งใจ นอกจากคาแรคเตอร์ของตัวละคร ดิฉันยังมีปัญหาบางอย่างอยากสอบถามกูรูทั้งหลายค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าตัวเองเขียนโรแมนติคคอมเมดี้ วางเรื่องให้ซ้อนๆหน่อย นางเอกซวยๆหน่อยเน้นตลกความซวยนางเอกเช่นซวยเพราะโลกร้อน ซวยเพราะมรดกทางพันธุกรรม แต่คนอ่านดิฉันเขากลับเศร้า ทำให้ดิฉันปวดตับมากว่า ทำผิดตรงไหน ลองย้อนกลับไปอ่านเราก็ว่าตลกของเราแต่คนอ่านยังเศร้า แก้ไขใหม่ เศร้าอีก นอกจากคาแรคเตอร์หลุดแล้ว แนวเรื่องดิฉันยังหลุดอีก เศร้าจริงวอนผู้รู้อธิบายได้ไหมคะ ถ้าเราจะให้ตลกแต่เรื่องราวชีวิตวุ่นๆดำเนินต่อนี้ มันควรมีหลักตรงไหน เขียนจบแล้ว ส่ง สนพ แล้วแต่ยังคาใจอยู่เลยค่ะ ได้โปรดอธิบายมือใหม่ได้ไหมคะ จากคุณ : สาวช่างถาม - [ 25 ธ.ค. 51 21:58:41 ]

ความคิดเห็นที่ 69 ^ ^ หงะ ต้องมีตัวอย่างนะ จากคุณ : scottie - [ 25 ธ.ค. 51 23:39:06 ]

ความคิดเห็นที่ 70 คนอ่านเค้าเศร้าแบบฮาๆหรือเปล่าคะ ^ ^" บางครั้งเวลาอ่านนิยายแล้วอารมณ์เรื่องปูมาให้สงสารนางเอก ถึงจะมีมุกฮาแทรกแต่เวลาเม้นก็เม้นว่าเศร้าได้ค่ะ (อันนี้ถ้าจะดูว่ามุกตลกสำเร็จไหมต้องนั่งจ้องหน้าคนอ่านเอาเอง แหะๆ) หรืออีกทีนึงมุกตลกของเราอาจจะเฉพาะทางไปนิดค่ะ เหมือนเวลาดูหนังฝรั่ง หรือซีรี่ย์แนวซิทคอมฝรั่งที่คนดูข้างเวทีเค้าฮา แต่เราไม่ฮาเพราะไม่เข้าใจ หรือเล่าเรื่องตลกสักเรื่องเอาโลกร้อนก็ได้ ให้วิศวกร หมอ ทนาย เลขา ฟัง อาจไม่ทุกคนที่หัวเราะก็เป็นได้นะคะ จากคุณ : จริง - [ 26 ธ.ค. 51 09:22:10 ]

ความคิดเห็นที่ 71 เขียนด้วยสัญชาตญาณ และประสบการณ์วัดวา . . . อิอิ ชอบวลีบทนี้จริงๆ เพราะเราก็เป็นหนึ่งในนั้น ในเรื่องของมุขตลก ในส่วนตัวก็มักจะคอยสอดแทรกไว้เหมือนกัน (แป้กบ้าง ไม่แป้กบ้าง) เพราะจะทำให้ไม่รู้สึกเครียดจนเกินไป แต่ถ้าปูพื้นไว้แต่แรกให้ตัวละครมีปมที่ออกไปทางดราม่า ต่อให้มีมุขตลกมากแค่ไหน คนอ่านก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ดี เพียงแต่ อารมณ์นั้นจะไม่ลึกเกินไปนัก ว่าแต่..เรื่องของคุณน่ะ คนอ่านอาจจะเศร้าแบบฮาอย่างคุณ จริง บอกก็ได้ เพราะฉะนั้น ต้องยกตัวอย่างมาให้สปอยกันซะดีๆ เหมือนที่คุณครู scottieบอก แต่ขอยกหน้าที่นี้ให้ผู้ทรงคุณวุฒิท่านอื่นนะคะ เราขอบาย เพราะตัวเองยังเอาตัวไม่ค่อยรอดเลย ^^" และเราขอติงนิดนึงเรื่องการส่งเรื่องให้ทางสนพ. (อย่าเคืองกันนะ) ในส่วนตัวที่ตอนนี้หากินกับงานเขียน..หากแก้ไขแล้วแต่ยังรู้สึกคาใจ จะยังไม่ส่งงานนั้นให้สนพ. จะดองไว้ซักระยะแล้วค่อยกลับมาแก้ไขอีก จนกว่าจะมั่นใจว่าพอใจจนถึงที่สุดแล้วค่อยส่งสนพ. ถึงบางครั้งอาจจะเสียเวลาไปบ้าง แต่ก็ถือว่าทำดีที่สุดแล้ว ดีกว่าจะมานั่งเก็กซิมทีหลัง เวลาที่มันออกมาเป็นรูปเล่ม ซึ่งเราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว..แต่ความรู้สึกค้างคาก็ยังคงอยู่เน้อ เอ่อ..รู้สึกจะออกมาถึงอ่าวไทยแล้วอะ..ขอบโทษค่ะ _ _" (แบบนี้ต้องรีบชักใบกลับไปกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นน้ำใส) +++แก้ไข  พิมพ์ตก+++ แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 51 13:01:04 จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 26 ธ.ค. 51 12:55:37 ]

ความคิดเห็นที่ 72 เข้ามาขอบคุณ รับทราบกับกูรูและอาจารย์ทั้งหลาย อาจจะอย่างคุณจริงว่าก็ได้ค่ะ เศร้าแบบฮา แต่วันนี้ลงตอนจบไปเพื่อดูอารมณ์คนอ่านแล้วละค่ะ เรื่องส่ง สนพ ขอบคุณค่ะสำหรับเรื่องที่ติงคิดเหมือนคุณระรินใจเช่นกัน แต่อ่านกี่รอบ ก็คิดว่านี่ละคือสุดๆของเราในเรื่องนี้ ให้แก้ไขก็แก้ไม่ได้ เลยส่งไปลุ่นๆแบบนั้น วัดใจบอกอเอาค่ะ ออกนอกเรื่องอีกแล้ว  พากลับเข้าประเด็นต่อแล้วกันค่ะ คาแรคเตอร์ๆๆ ไปกินลูกชิ้นด้วยคนค่ะ จากคุณ : สาวช่างถาม - [ 26 ธ.ค. 51 22:54:53 ]

ความคิดเห็นที่ 73 แวะมาดูคำตอบของบรรดาอาจารย์ และคุยแบบรวม ๆ ไปเลยค่ะ ^ ^ เดาว่า เรื่องที่คุณสาวช่างถามยกตัวอย่าง หมายถึงเรื่องที่กำลังลงในถนนฯ อยู่ในตอนนี้หรือเปล่าคะ ถ้าใช่ ก็คงเป็นอารมณ์เดียวกับพี่จริงบอก คือ เศร้าแบบฮา ๆ บางทีคำว่า สงสาร ที่คนอ่านบอกอาจไม่ได้หมายความว่า คนอ่านเศร้านะคะ หรือไม่อีกที คนรอบ ๆ ตัวนางเอกนั่นล่ะค่ะ ที่ทำให้ฮาแทนนางเอก อารมณ์ตกกระได้พลอยโจน หรือซวยซ้ำซากเนี่ย ถ้าตัวคนเจอสถานการณ์ไม่ได้มองสิ่งตัวเองกำลังเจอด้วยอารมณ์บวก โอกาสที่คนอ่านอย่างเรา ๆ จะรู้สึกฮา หรือขำไปด้วยยากหน่อยอะค่ะ หรือในบางอารมณ์ เรากะอยู่แล้วว่า ฮาแน่ แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็ไม่ใช่ คล้าย ๆ กับเวลาเห็นคนเล่นตลกแบบเอาถาดตีหัวกัน ตีหนแรกก็ขำดี แต่เห็นคนถูกตีบ่อย ๆ ก็ชักอึดอัด เริ่มจะไม่ขำแล้ว แต่สงสารคนถูกตีแทน จะว่าไป ส่วนตัวคิดว่าเขียนให้ขำนี่ ยากกว่าเขียนให้เครียดอีกนะคะ ^ ^" อื้ม กลับไปที่เรื่องลูกชิ้น เอ๊ย เรื่องที่คุณ Deckard เล่าให้ฟัง เคยอ่านบางเรื่องแล้วรู้สึกอย่างเดียวกันเลยแหละค่ะ ทั้ง ๆ ที่มันเป็นจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ นิดเดียวเท่านั้นเอง แต่พอเริ่มต้นมาแล้ว คนเขียนทำให้เราเชื่อว่า ตัวเองของเขาใช่ ไม่ได้ ไอ้ความรู้สึกว่า ไม่ใช่ ๆ มันติดอยู่ในความคิดของเราตลอด หรือไม่ อ่านแล้วก็จะตงิด ๆ ใจ อดถามไม่ได้ว่าใช่เหรอ ก็เลยสะดุดไปนิด พอเปลี่ยนมาเป็นคน (หัด) เขียนบ้างก็ต้องเอาความรู้สึกนี้ละค่ะ มาใช้จัดการกับเรื่องของตัวเอง ต้องหาข้อมูลให้ดีด้วย แต่จะเขียนให้คนอ่านเชื่อว่าตัวละครของเราเป็นแบบนั้นจริง ๆ ก็ไม่ง่ายเลย ป.ล. ที่ว่าดูคลิปแล้วคิดอะ คิดไปถึงไหนกัน บอกเค้ามั่งจิ (พยายามทำหน้าไม่รู้เรื่อง แต่คิดว่าคงไม่สำเร็จ ไม่มีใครเชื่อ ฮา) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 27 ธ.ค. 51 02:01:31 ]

ความคิดเห็นที่ 74 ^ ^ แต่เรื่องคุณสาวช่างถามยังลงไม่จบนี่นา เรื่องทนอ่านต่อไม่ได้ หลังนี่ๆ มีเรื่องในถนนที่เป็นแบบนี้ล่ะ บางทีจะเลิกอ่านนี่ก็ .. ไม่รู้จะทำไงเหมือนกันนะ งือ จากคุณ : scottie - [ 27 ธ.ค. 51 12:53:38 ]

ความคิดเห็นที่ 75 คุณก๊อตติคะ ขอโทษแบบเหนียมๆ ลงจบในบล็อกไปแล้วค่ะ เรื่องทนอ่านไม่ได้นี่เคยเจอบ่อยค่ะ ประเภทแนวเกาหลี พระเอกหล่อโฮก นางเอกขี้เหร่หรือเชยสุดๆ แล้วเจอกันวันแรก พระเอกก็บังคับให้เป็นแฟนไรเงี้ย ส่วนเรื่องไม่สมเหตุผล อาจเป็นเพราะธุรกิจที่อยู่ในช่วงแข่งขันผลิตออกมาสูง ทำให้ทั้งคนเขียน ทั้ง สนพ ทำแชเชือนไปบ้าง หลิ่วตาไปบ้างเพื่อเร่งทำหนังสือแนวตลาดออกขายก่อนตลาดวาย ผู้ซื้อรุ่นเด็ก เห็นหน้าปก เห็นคำโปรยก็รีบซื้อ อุปสงค์ อุปทานพอกัน ชักออกทะเลอีกแล้ว เรื่องคาแรคเตอร์อีกครั้ง ๆ จากคุณ : สาวช่างถาม - [ 27 ธ.ค. 51 22:44:11 ]

ความคิดเห็นที่ 76 เหอๆ มาให้กำลังใจให้คุณ scottie อ่านต่อไป ใครที่คุณ scottie หยุดอ่านเป็นรายแรกนี่ คงเสีย self น่าดู จากคุณ : Deckard - [ 28 ธ.ค. 51 18:33:41 ]

ความคิดเห็นที่ 77 ^^^^ ง่ะ! คุณก๊อตตี้ ถ้าฝืนใจอย่าอ่านนะคะ กลัวมากๆเลย กลัวอ่านเพราะเกรงใจ ไม่ต้องเกรงใจนะคะ ถ้าเห็นว่าห่วยก็ติงได้เลยค่ะ หน้าไมค์หลังไมค์ก็ได้ค่ะ แป่เอี่ย (ร้อนตัวมากเลยเดี๊ยนนี่) จากคุณ : หมูอมโรค - [ 28 ธ.ค. 51 19:49:09 ]

ความคิดเห็นที่ 78 ^ ^ ^ ^ น่านสิ...ขนาดเขาไม่เข้ามาอ่านแค่บทเดียว เล่นเอาจิตตกเลยค่ะ _ _" อ๊ะ !! โดนปาด แก้ไขเมื่อ 28 ธ.ค. 51 20:01:57 จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 28 ธ.ค. 51 19:58:07 ]

ความคิดเห็นที่ 79 อูย จิตตกกันใหญ่ ปกติถ้าเริ่มอ่านไปแล้ว รู้สึกไม่อยากอ่านต่อ มักจะบอกเจ้าของเรื่องให้ทราบค่ะ คนแวะเวียนมาทู้นี้ไม่ต้องกังวลเลย ไม่ต้องฝืนใจอ่านของใครทั้งนั้นเน้อ หงะ บางทีเขาก็ติดธุระบ้างนะตัว เคยโดนตั้งทู้ถามหา โตะใจโหมะเลอะ งือ จากคุณ : scottie - [ 29 ธ.ค. 51 21:44:00 ]

ความคิดเห็นที่ 80 ^ ^ โอ๋ ๆๆๆ เขาเข้าใจน้าาาา (เพิ่งเคยโดนตั้งกระทู้ออกชื่อหนแรก เล่นเอาเกือบตกเก้าอี้เหมือนกัน - -") พี่สก็อตตี้เป็นขวัญใจถนนนักเขียนไปแล้วละค่ะ ใคร ๆ ก็ยินดีต้อนรับ ไม่เห็นก็คิดถึงเนอะ เพราะเห็นว่า อ่านทุกกระทู้ ยกเว้นบทกวี จนเคยมีคนแซวว่าพี่สก็อตตี้เป็นบอทด้วยแหละ พอเห็นหาย ๆ ไปไม่มาอ่านเหมือนเคย ก็มีสงสัยกันบ้างละว่า หายไปไหน เป็นห่วง งานยุ่งอยู่ ไปเที่ยวไหน ไม่สบายหรือเปล่า ประมาณนั้นแหละค่ะ ^__^ เท่าที่สังเกตมา ช่วงนี้ กระทู้ที่ถูกโบกมือบ๊ายบายก็ไม่น้อยเหมือนกันนะคะ ป.ล. ตกลงเราจะออกทะเลกันแล้วใช่ไหมครับ พี่น้อง จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 30 ธ.ค. 51 00:22:02 ]

ความคิดเห็นที่ 81 ^ ^ ผิดสีเลย คิกๆ (แปลว่าออกทะเลแน่แล้ว) เราซิทอินอย่างเดียว พายไปไหน เราไปด้วย ^_^ ตอบข้อสังเกต .. คิดว่าจริงนะ tolerance ลดลงทุกทีๆ อะ จากคุณ : scottie - [ 30 ธ.ค. 51 08:31:30 ]

ความคิดเห็นที่ 82 อิอิ..ก็เข้าใจอยู่ว่าทุกคนก็ต้องมีธุระกันบ้าง..เพียงแต่ มันอดคิดถึงไม่ได้เท่านั้นเองค่า ^^ ช่วงนี้อากาศเป็นใจให้ออกทะเลค่ะคุณ ปิยะรักษ์ แก้ไขเมื่อ 30 ธ.ค. 51 11:36:52 จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 30 ธ.ค. 51 11:32:25 ]

ความคิดเห็นที่ 83 ปีใหม่ สะพานปลาปิด อย่าออกทะเลกันเลยนะ (อิอิ) บอกได้ไม่ค่อยเต็มปากว่าเลิกอ่านหรืออ่านไม่ทันกันแน่ แต่หลังๆนี่ไม่มีแรงจูงใจให้อ่านต่อ ก็เลยเอาไว้ก่อนๆๆ จนมันเยอะ .... อ่านไม่ทันแล้วๆๆๆ ช่างเถอะๆๆ ^ ^" นิสัยไม่ดีๆ ...มีทริกการหานิยายอ่านอยู่อีกวิธีค่ะ คือ "รอ" รอไปจนกว่าคุณสก๊อตตี้ คุณพีท จะมาเม้น อ่านเม้นแล้วจะตัดสินใจได้ว่าอ่านดีไม่อ่านดี ฮา ดังนั้นถ้าคุณสก๊อตตี้หายไปก็เดือดร้อนคนอ่านเหมือนกันนะเนี่ย อิอิ จากคุณ : จริง - [ วันสิ้นปี 09:39:19 ]

ความคิดเห็นที่ 84 ^ ^ หา .. มีงี้ด้วย สวัสดีปีใหม่ 2552 ค่าทุกๆ คน วันสิ้นปีทำงานทั้งวันเลย ทำงานไม่ทันอย่างรุนแรง แล้วเดี๋ยวต้องทำความสะอาดบ้าน มีเสื้อผ้ารอรีด 6 อาทิตย์ รอซัก 10 วัน พระเจ้าช่วย .. หวังว่าปีใหม่ของทุกคน คงไม่ต้องเริ่มต้นด้วยการสะสางของเก่าหมักหมมแบบคนนี้นะคะ ^_^ จากคุณ : scottie - [ วันปีใหม่ 00:28:11 ]

ความคิดเห็นที่ 85 ^ ^ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า จริง ค่ะ สวัสดีปีใหม่ 2552 ด้วยคนค่ะ ^ ^ คนนี้เริ่มต้นปีใหม่ด้วยเสียงเพลงคาราโอเกะของเพื่อนบ้านข้างเคียง   ยังไม่แน่ใจว่าจะเลิกร้องกันเมื่อไหร่ แอบพักงานชั่วคราว หลังพรุ่งนี้ไปก็ลุยต่อ โต๊ะยังไม่ได้เก็บเลย หนังสือกับเอกสารกองสุมกันเป็นภูเขา แต่ซักผ้า รีดผ้าหมดแล้ว แหะ ๆ กะจะเบิกฤกษ์ด้วยการอ่าน Interpretation of Murder ที่ซื้อมาดองซะที (เพราะซื้อมาจนตอนนี้เขาเอามาแปลเป็นไทยแล้ว ก็ยังไม่ได้อ่าน ^ ^") ขอให้มีความสุขกันมาก ๆ ทุกคนเลยนะคะ ป.ล. คราวนี้ ไม่ลืมเปลี่ยนสีแล้วด้วย (ฮา) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ วันปีใหม่ 00:59:57 ]

ความคิดเห็นที่ 86 ปีนี้มีคาราโอเกะแว่วๆ กับพลุห่างๆ เลยหลับได้ไม่เป็นปัญหา แฮ่ แต่มีอะไรต้องสะสางเยอะมาก (อ๊ากๆๆๆๆๆทำทันไหมเนี่ย) สวัสดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : จริง - [ วันปีใหม่ 09:16:49 ]