ความคิดเห็นที่ 1 ภาพความทรงจำการศึก ณ ชายแดนกุยเล่อในวันวานวาบขึ้นในสมอง หญิงสาวอิงศีรษะกับกรอบหน้าต่าง ทอดตามองออกไปไกลอยู่ชั่วครู่ ค่อยหันกายกลับมาอย่างแช่มช้า เอ่ยด้วยรอยยิ้มเรียบเรื่อย “ไม่ทราบว่าในคานปู้ยังพอจะหาพิณที่มีสายครบและสามารถใช้งานได้สักตัวได้อยู่หรือไม่ ? พิงถิงเกิดนึกอยากจะดีดพิณขึ้นมากะทันหันเสียแล้ว” “ดีดพิณรึ ?” “และต้องดีดอยู่บนหอเหนือกำแพงเมือง(๒)ซึ่งเป็นที่ที่ฉูเป่ยเจี๋ยจะสามารถได้ยิน” เจ๋ออิ่นหน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง ส่ายศีรษะกล่าวว่า “แม้คุณหนูกับฉูเป่ยเจี๋ยจะคบหากันลึกซึ้งกว่าธรรมดา แต่เวลานี้สองทัพตั้งประจัน จะทำเป็นเล่นไม่ได้เด็ดขาด หากคุณหนูไปยืนอยู่บนหอเหนือกำแพงซึ่งเป็นที่โล่งที่ศัตรูสามารถมองเห็นได้อย่างถนัดชัดเจนละก็ อย่าว่าแต่ผึ้งพิษเลย เกรงว่าแค่ฉูเป่ยเจี๋ยออกแรงยิงศรสุดกำลังก็สามารถปลิดชีพคุณหนูได้แล้ว ความร้ายกาจของธนูสามร้อยสือ(๓)ของเขาไม่ใช่แค่หลับหูหลับตาโอ้อวดหรอกนะ !” “ข้าคือจอมทัพ หากท่านขุนทัพไม่ยอมทำตามคำสั่ง พิงถิงเห็นทีต้องใช้ตราอาญาสิทธิ์พยัคฆ์เสียแล้ว !” หญิงสาววางมาดจอมทัพ แล้วเผลอหัวเราะคิกออกมา ครั้นเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของขุนทัพหนุ่ม ก็ชักรู้สึกไม่สบายใจ จึงพูดเสียงอ่อน “ท่านขุนทัพคงจะถูกหยางเฟิ่งกำชับมากระมังว่าต้องช่วยดูแลพิงถิงในทุกเรื่อง ไยต้องสร้างความลำบากใจให้ตัวเองเช่นนี้ด้วย ? หากฉูเป่ยเจี๋ยยินยอมมอบหนึ่งศรทะลวงอกของพิงถิงจริงๆ  ไม่แน่ว่าอาจถือเป็นการปลดปล่อยอันหาได้ยากยิ่งสำหรับพิงถิงก็เป็นได้” กล่าวจบก็เดินเยื้องกรายออกไปจากประตู <>::<>::<> ภายในทัพตงหลิน ทหารได้ตื่นขึ้นมาอยู่ก่อนแล้ว ทุกคนต่างผลัดกันไปยืนอยู่ข้างหน้าหม้อใบใหญ่แหงนหน้าดื่มยาสมุนไพรที่รสชาติไม่ถือว่าเลวร้ายอะไรนักคนละหนึ่งจวัก แล้วต่างคนต่างไปเข้าแถวจัดขบวนทัพ ถืออาวุธไว้ในมือ ถุงทำจากหนังวัวขนาดใหญ่มหึมาพองกลมหลายสิบใบถูกเหล่าทหารรับใช้ของฉูเป่ยเจี๋ยถือเอาไว้ในมืออย่างระมัดระวังสุดชีวิตคนละหนึ่งใบ เสียงหึ่งๆ ดังมาจากภายในถุงอย่างไม่ขาดสาย ส่วนทหารอีกกองหนึ่งซึ่งห่อหุ้มตลอดร่างอย่างมิดชิดกำลังถือลูกศรทำจากกิ่งซานฮัวที่เพิ่งจะเหลาเสร็จมาหมาดๆ โดยยังคงมีน้ำเลี้ยงไหลเยิ้มกันคนละกำใหญ่ขึ้นนั่งบนอานม้า หน้าที่ซึ่งพวกเขากำลังจะไปทำ ก็คือยิงลูกศรกิ่งซานฮัวที่สามารถกระตุ้นให้ผึ้งพิษเกิดอาการคลุ้มคลั่งได้เข้าไปในเมืองคานปู้ บนตัวของพวกเขาซึ่งรับผิดชอบหน้าที่นี้ย่อมต้องพลอยติดกลิ่นซึ่งจะล่อผึ้งพิษไปด้วยไม่น้อยอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะดื่มยาซึ่งสามารถป้องกันพิษผึ้งเข้าไปแล้วก็ตาม การถูกผึ้งต่อยก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าพิสมัยอยู่ดี ด้วยเหตุนี้จึงต้องห่อหุ้มตลอดทั้งร่างอย่างมิดชิดแน่นหนา มือ เท้า จมูก และใบหน้า ต่างใช้เหล็กปกคลุมป้องกันเอาไว้ทั้งสิ้น ฉูเป่ยเจี๋ยนำม่อหรานและเหล่าแม่ทัพคนอื่นๆ ตระเวนตรวจตราดูไปหนึ่งรอบ สอบถามถึงเรื่องปลีกย่อยทุกรายการ จวบจนไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ อีก จึงค่อยหวนกลับมายังกระโจมจอมทัพ หลังจากเข้ามาในกระโจมจอมทัพ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ขมวดคิ้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ตอนกองทัพไปถึงหน้าเมือง นางจะอยู่ที่ใด ?” ในบรรดาแม่ทัพทั้งหมดมีม่อหรานเพียงคนเดียวที่ทราบความในใจของเจ้านาย ทั้งยังทราบอีกด้วยว่าฉูเป่ยเจี๋ยเพียงแค่อาศัยการออกปากถามนี้มาระบายความอัดอั้นกังวลในใจเท่านั้น เรื่องที่เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ฉันชายหญิงของท่านจอมทัพ วิธีรับมือที่ดีที่สุดย่อมต้องเป็นแกล้งโง่ ทำเป็นไม่รู้อีโหน่อีเหน่ไปกับแม่ทัพคนอื่นๆ  ม่อหรานจึงไม่เอ่ยอะไร เพียงแต่ยืนรอให้ผู้เป็นนายออกคำสั่งอยู่เงียบๆ รออยู่พักใหญ่ ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าท่านจอมทัพจะออกคำสั่งเสียที เหล่าแม่ทัพต่างมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยปากขัดจังหวะอาการจมอยู่ในห้วงภวังค์ของท่านจอมทัพ จึงพากันหันมาส่งสายตาให้ม่อหรานอย่างดุเดือดแทนที่ ในฐานะรองจอมทัพ ม่อหรานจำต้องกลั้นใจก้าวออกไปข้างหน้าและกล่าวขึ้นว่า “หวางเยี่ย ได้เวลาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “อืมม์” ฉูเป่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นจากอาการนิ่งเงียบงัน กวาดตามองเหล่าแม่ทัพใหญ่ลูกน้องคนสนิทไปหนึ่งรอบ แล้วคลี่ยิ้มเอ่ยอย่างเยือกเย็น “เปิ่นหวางไม่ได้ลิ้มรสความรู้สึกตื่นเต้นจากการรอคอยด้วยความคาดหวังอย่างเต็มเปี่ยมมานานมากแล้ว แต่วันนี้กลับเป็นข้อยกเว้น ยามเมื่อกองทัพไปถึงหน้ากำแพงเมือง ศึกตีเมืองคานปู้ในครั้งนี้อาจกลายเป็นการศึกที่น่าสนุกยิ่งขึ้นกว่าเดิมก็เป็นได้ ศึกนี้อาจจะเป็นบทสรุป...และอาจจะเป็นแค่การเริ่มต้น ทั้งหมด......ต้องดูเพียงว่าจอมทัพในเมืองคานปู้คู่ควรให้เปิ่นหวางทุ่มเทอย่างสุดกำลัง...ไม่เสียดายต่อการแลกทุกสิ่งเพื่อให้สมปองอย่างแท้จริงหรือไม่” นัยน์ตาสาดประกายเจิดจ้า ตวาดก้อง “เคลื่อนทัพได้ !” ทุกผู้คนโห่ร้องรับโดยพร้อมเพรียง คำสั่งจอมทัพถูกถ่ายทอดออกไปเป็นทอดๆ สู่ทหารตงหลินซึ่งกำลังใจรบลุกโชติช่วงทุกคน หลังจากพักรบเป็นระยะเวลาสั้นๆ  ในที่สุดทัพตงหลินซึ่งทรงพลานุภาพดั่งเกลียวคลื่นคลั่งโถมทลายก็นำพาความน่าเกรงขามสยบขวัญของเจิ้นเป่ยหวางเดินทัพไปประชิดเมืองคานปู้อย่างเป็นทางการ <>::<>::<> กลองศึกรัวกระหน่ำดั่งฟ้าร้อง ทัพตงหลินจัดกระบวนอยู่ที่ด้านหน้าเมืองคานปู้ แถวทหารเป็นระเบียบ นัยน์ตาทุกผู้คนสาดประกายกระหายเลือด คมดาบสะท้อนแสงอยู่วูบวาบ อายสังหารลุกโชติช่วง รอคอยก็แต่คำสั่งของจอมทัพเพียงคำเดียวเท่านั้น ธงจอมทัพสะบัดไหว เสียงเป่าเขาทอดยาวไกล ใจกลางคลื่นทหารอันกระเหี้ยนกระหือรือได้แยกตัวออกเป็นช่องทางผ่าน เหล่าแม่ทัพได้ห้อมล้อมจอมทัพปรากฏกายขึ้น พิงถิงซึ่งอยู่บนหอเหนือกำแพงเมืองหรี่ดวงตากลมโตลงทันควัน ฉูเป่ยเจี๋ย...จอมทัพแห่งตงหลินได้มาถึงแล้ว โดยขี่อยู่บนม้าศึกตัวสูงใหญ่ สง่าผ่าเผยและองอาจ นัยน์ตาสาดประกายทรงอำนาจสยบขวัญ กระบี่ซึ่งเด็ดชีพแม่ทัพศัตรูในสามกระบวนท่าห้อยอยู่ที่ข้างเอว บนอานม้าแขวนคันศรกำลังแรงสามร้อยสือเอาไว้เฉียงๆ เว้นระยะห่างโดยมีพื้นที่ว่างหน้าประตูเมืองคั่นกลาง หนึ่งมองขึ้นบน หนึ่งมองลงล่าง สายตาพานพบกันที่กลางอากาศ ดั่งเกิดประกายไฟแลบแปลบ ความรู้สึกพลุ่งพล่านอันยากจะพรรณนาเอ่อล้นสู่ลำคอ เขาอยู่เบื้องหน้ากองทัพหมื่นม้า...องอาจสง่างามและสุขุมเยือกเย็น นางอยู่บนหอเหนือกำแพงเมือง...แขนเสื้อพลิ้วสะบัด ดุจจะเหินบินตามสายลม ชั่วขณะที่สายตาประสานสบ พิงถิงตัวอ่อนยวบแทบจะล้มพับลง มือเท้าเรี่ยวแรงสาบสูญสิ้น ร่างกายเหมือนถูกสูบเลือดจนแห้งเหือด ภาพตรงหน้ามีแต่ความพร่าพราย กายไหวโอนเอนเบาๆ จนต้องลอบเอามือค้ำเสาหินพยุงตัวไว้ จึงค่อยยืนหยัดมั่นคงได้อย่างยากเย็น ก้มหน้าลง...มองไม่เห็นกองทัพที่ประชิดกำแพงเมือง ในสายตาของนางมีเพียงดวงตาคู่นั้น...ลึกล้ำดุจจะกลืนกินนาง เร่าร้อนดั่งจะเผาผลาญนาง ริมฝีปากไร้สีเลือดเค้นรอยยิ้มขมขื่นออกมาบางเบา...ไยต้องใช้กองทัพหมื่นม้า เพียงสายตาคู่นี้ ฉูเป่ยเจี๋ยก็ทำให้ขวัญวิญญาณของนางหลุดลอยออกจากร่างเสียแล้ว นางอยากจะเห็นเขาอย่างชัดเจนไปจนถึงเส้นผมทุกเส้นอย่างเหลือเกิน หญิงสาวอดใจไว้ไม่อยู่ก้าวออกไปข้างหน้าสองก้าว “คุณหนูระวัง !” รั่วหานซึ่งรั้งอยู่รับผิดชอบให้การคุ้มครองร้องมาจากด้านหลังเบาๆ สติกลับคืนมาอย่างฉับพลัน ฝีเท้าค่อยหยุดชะงักลงตรงสุดขอบซึ่งปราศจากสิ่งใดกั้นขวางของหอเหนือกำแพงที่อยู่สูงจากพื้นดินหลายจ้าง(๔) “คุณหนูขอรับ ?” พิงถิงหันศีรษะกลับไปอย่างงุนงง อ้อ...นางคือจอมทัพ อนาคตของคานปู้...อนาคตของเป่ยม่อ ตลอดจนอนาคตของหยางเฟิ่งและลูกในท้อง ต่างขึ้นอยู่กับความคิดเพียงชั่ววูบของนางทั้งสิ้น นัยน์ตาหม่นหมองค่อยๆ ฟื้นฟูประกายอีกครั้ง หญิงสาวย่างเท้าก้าวเดินไปนั่งลงตรงหน้าพิณที่เตรียมพร้อมเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว ล้างมือ จุดกำยาน กระทำในทุกรายละเอียดอย่างถี่ถ้วนครบครันไม่มีขาดตกบกพร่อง จากนั้นสั่งเสียงเรียบ “ถ่ายทอดคำสั่ง ดำเนินการตามแผน” “รับทราบ !” <>::<>::<> ด้านหน้ากำแพงเมือง ฉูเป่ยเจี๋ยจับจ้องร่างบอบบางบนหอเหนือกำแพงเมืองอย่างไม่ยอมละสายตา นางไม่หวั่นเกรงสิ่งใดทั้งสิ้น ดังเช่นที่เขาได้คาดคิดไว้... ยังคงผ่าเผยไม่ครั่นคร้ามอยู่เช่นเดิม แต่ในทุกอิริยาบถอันอ่อนแอไม่อาจต้านแรงลม กลับแฝงเร้นความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นซึ่งมีเพียงนางเท่านั้นที่มี ม่อหรานกระตุกบังเหียน บังคับม้าเดินเข้ามาใกล้ผู้เป็นนาย พูดเบาๆ “ฝ่าบาท ใช่นางจริงๆ” เงยหน้ามองไป บนหอเหนือกำแพงสูง เงาร่างบอบบางปรากฏอยู่ ณ ที่นั้น “นางคาดเดาได้” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงเข้ม “จะปล่อยผึ้งพิษเดี๋ยวนี้เลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังจะเอ่ยตอบ คิ้วเข้มพลันขมวดมุ่นอย่างปุบปับ ติ๊ง ! เสียงพิณ...ล่องลอยลงมาจากบนหอ กระชั้นสั้นเพียงหนึ่งเสียง เร่งร้อนและแหลมคม เศร้าซึ้งตรึงจิต ดั่งปลายเข็มทิ่มแทงสู่หัวใจ นัยน์ตาพยัคฆ์ทรงอำนาจสยบขวัญของฉูเป่ยเจี๋ยจ้องมองเงาร่างบอบบางบนหอเหนือกำแพงด้วยประกายประหลาด ก่อนจะพลันหรี่ลง กล่าวเบาๆ “สายขาดแล้ว” ติ๊ง ! อีกหนึ่งเสียง แหลมคมรันทดยิ่งกว่าเสียงก่อน “สายที่สอง” ติ๊ง ! “สายที่สาม......นี่หรือคือแผนถอยทัพศัตรูของเจ้า ? พิงถิงน้อยของข้า” ฉูเป่ยเจี๋ยเพ่งมองร่างบางบนหอเหนือกำแพงแน่วนิ่ง รอยยิ้มรับรู้วูบผ่านดวงหน้าคมสัน ยกมือขึ้นโบกกลางอากาศเบาๆ  ตวาดเสียงต่ำ “ถ่ายทอดคำสั่ง ถอยทัพไปยี่สิบหลี่ !” “ถอยทัพ ?” ม่อหรานตกตะลึง เหล่าแม่ทัพต่างมองหน้ากัน แล้วหันมามองท่านจอมทัพ “ถอยทัพ” เอ่ยเสียงหนักออกมาสองพยางค์ ฉูเป่ยเจี๋ยมองหญิงสาวซึ่งเป็นของเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบังคับม้าให้หันหัวกลับ “หวางเยี่ยมีบัญชา ถอยทัพ !” “ถ่ายทอดคำสั่ง ถอยทัพ !” “ถอย ! ถอย !” จากคุณ : Linmou - [ 6 ธ.ค. 51 17:32:05 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงฝีเท้าดังสะเทือนเลือนลั่น ทัพตงหลินได้ถอยจากไปดั่งกระแสน้ำหลาก ฉูเป่ยเจี๋ยขี่ม้านำอยู่ข้างหน้าสุด สีหน้าเป็นเช่นปกติ มองเค้าเงื่อนใดๆ ไม่ออกทั้งสิ้น ม่อหรานสะบัดแส้เร่งม้าติดตามไปในอาการใจตุ๋มๆ ต้อมๆ  ไม่กล้าที่จะเอ่ยคำโดยบุ่มบ่ามเช่นกัน ฉูเป่ยเจี๋ยควบม้าวิ่งตะบึงไปได้ครู่หนึ่ง ก็ชะลอความเร็วลงให้ม่อหรานขึ้นมาขี่เคียงกันไป “หากบุกตีเมือง พิงถิงจะสละชีวิตพร้อมเมือง เมื่อผึ้งพิษถูกปล่อยออก นางย่อมไม่อาจรอดพ้นได้” “นี่คือยอดกลยุทธ์ที่ใช้ต้านรับของนางหรือพ่ะย่ะค่ะ ?” ม่อหรานใคร่ครวญอย่างสุขุม “เช่นนี้แปลว่า...หากฝ่าบาทประสงค์ให้พิงถิงกูเหนี่ยงปลอดภัยไร้อันตราย ก็ต้องห้ามใช้แผนผึ้งพิษ นางนับว่ากล้าหาญชาญชัยนัก ถึงกับกล้าเอาตัวเองเข้าเสี่ยงภัย หากฝ่าบาทไม่คำนึงถึงรักเก่า นางไยมิต้องเสียชีวิตโดยสูญเปล่า ?” “เพียงคำพูดนี้ก็ทราบแล้วว่าเจ้ารู้จักข้าไม่ลึกซึ้งเท่าพิงถิง” ฉูเป่ยเจี๋ยพูดยิ้มๆ “ข้าไม่มีทางออกคำสั่งให้ตีเมืองโดยเด็ดขาด เวลานี้นางคือจอมทัพผู้กุมอำนาจคุมทัพสูงสุดของเป่ยม่อ เป็นตัวแทนอำนาจบารมีของเป่ยม่อหวางในกองทัพ การที่นางไม่เสียดายกับการเอาตัวเข้าเสี่ยงภัย ก็เพื่อที่จะสร้างภาพลักษณ์ว่านางไม่ครั่นคร้ามต่อกองทัพอันแข็งแกร่งเกรียงไกร หากพวกเราทำร้ายพิงถิงถึงแก่ชีวิตด้วยวิธีการเช่นนี้ต่อหน้าทุกสายตาที่จ้องมองอยู่ จะเป็นการกระตุ้นให้เหล่าทหารเป่ยม่อเลือดเดือดพล่านถึงขีดสุดในทันที เช่นนั้นแม้จะสามารถยึดครองคานปู้ได้ ชาวเป่ยม่อที่ถูกการก้าวเดินสู่ความตายอย่างฮึกหาญของนางกระตุ้นจิตฮึดสู้จะแห่กันบุกโจมตีพวกเรากองทัพอันอ่อนแรงที่มุ่งหน้าตรงไปสู่เมืองหลวงของเป่ยม่ออย่างไม่คำนึงถึงชีวิต และจะทำให้จำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายของทัพเราพุ่งสูงถึงขั้นไม่อาจที่จะหยั่งคาด “ในยามที่ผู้คนของแคว้นหนึ่งถูกกระตุ้นให้เลือดเดือดพล่าน จะไม่สามารถใช้กองทัพอันแข็งแกร่งเข้ากำราบได้ และกระแสต่อต้านที่นางใช้ชีวิตแลกมานี้จะทำให้ตงหลินเราต้องสูญเสียเป่ยม่อไปในท้ายที่สุด” ม่อหรานค่อยเข้าใจกระจ่าง ก้มหน้าลงซึมซับความคิดนี้ แล้วถอนหายใจกล่าวว่า “ไม่เพียงแค่นี้เท่านั้น หากฝ่าบาทลงมือ จะเป็นการทิ้งภาพลักษณ์ว่าฝ่าบาทใช้สัตว์พิษทำร้ายสตรีซึ่งไม่มีอาวุธ อันจะทำให้ความเป็นยอดขุนพลผู้โอ่อ่าผ่าเผยของฝ่าบาทต้องแปดเปื้อนในทันที และเรื่องนี้จะต้องส่งผลกระทบบั่นทอนความฮึกหาญของทหารในกองทัพเราเป็นอย่างมาก ด้วยปัจจัยซึ่งฝ่ายเราเสียเปรียบฝ่ายเขาได้เปรียบนี้ ศึกยึดครองเป่ยม่อจะไม่ใช่สภาพการณ์ในแบบที่พวกเราได้คาดคะเนเอาไว้อีกต่อไป” ฉูเป่ยเจี๋ยมองม่อหรานอย่างชื่นชมแวบหนึ่ง มือกุมบังเหียนกล่าวเสียงราบเรียบ “แม้นางจะใช้แผนโจมตีจิตใจ แต่กลับทำให้ข้ารู้สึกตื้นตันเป็นอย่างยิ่ง หากไม่ใช่เพราะเชื่อถือข้าจนถึงขั้นฝากชีวิตไว้ให้ได้ นางจะไม่มีทางใช้แผนนี้โดยเด็ดขาด” ม่อหรานฟังออกว่าผู้เป็นนายอารมณ์ดีมาก จึงหัวเราะอย่างเปิดเผย “ดังคำกล่าวที่ว่า ‘หมากล้อมพบคู่มือ’ ฝ่าบาทเองไยมิใช่น้อมสนองกลับไปในบัดดล ถอยทัพให้ถึงยี่สิบหลี่อย่างสมใจเช่นกัน ? แม้ใต้หล้ามีบุรุษอยู่มากมาย กลับมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อยที่สามารถสละเมืองเมืองหนึ่งเพื่อนางโดยไม่ลังเลเช่นนี้ได้” หลังเสียงหัวเราะ ม่อหรานถอนหายใจเบาๆ ถามอย่างนอบน้อม “ฝ่าบาทโปรดอภัยที่ม่อหรานโง่เขลา ในใจม่อหรานยังคงมีข้อกังขาอยู่ประการหนึ่ง” ฉูเป่ยเจี๋ยมีหรือคาดเดาไม่ได้ว่าแม่ทัพคู่ใจคิดจะถามอะไร ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ต่อให้ไม่มีเหตุผลใดทั้งสิ้น เปิ่นหวางก็ไม่มีทางออกคำสั่งให้บุกตีเมืองโดยเด็ดขาด การสูญเสียป๋ายพิงถิง...จะถือเป็นความเสียใจอันใหญ่หลวงที่สุดในชีวิตของข้าฉูเป่ยเจี๋ย แค่เมืองคานปู้เพียงเมืองเดียว มีหรือจะเทียบเทียมเส้นผมของนางแม้เพียงครึ่งเส้นได้ !” ม่อหรานพอจะเดาใจเจ้านายได้อยู่แต่แรกเช่นกัน  ทว่าเมื่อได้ยินผู้เป็นนายเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง ในใจก็ยังอดเกิดความรู้สึกฮึกหาญของบุรุษชาติอาชาไนยประดังขึ้นมาโดยพลันไม่ได้ เอ่ยชมว่า “พิงถิงกูเหนี่ยงช่างมีวาสนามิใช่น้อยที่ได้รับความรักใคร่อย่างลึกซึ้งจากฝ่าบาท แต่ถัดจากนี้ไปทัพเราควรทำอย่างไรต่อพ่ะย่ะค่ะ จะหยุดอยู่ที่ระยะห่างยี่สิบหลี่นี้ไปตลอดหรือไม่ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยมีแผนการในใจอยู่ก่อนแล้ว ตาเพ่งมองไปข้างหน้า เอ่ยว่า “สามชั่วยามให้หลัง ให้ยกทัพบุกตีเมือง” “ตีคานปู้หรือพ่ะย่ะค่ะ ?” ม่อหรานถามอย่างฉงน “ต่อให้ไม่ใช้ผึ้งพิษก็เถิด ตราบใดที่พิงถิงกูเหนี่ยงยังคงรั้งอยู่บนหอเหนือกำแพงอย่างโดดเด่นเช่นนั้น พวกเราก็ไม่สามารถดำเนินการบุกได้ เพราะลำพังห่าธนูที่ยิงขึ้นไปบนหอก็สามารถปลิดชีวิตนางได้แล้ว” “ม่อหรานเอ๋ย เจ้ารู้จักข้าไม่ลึกซึ้งเท่าพิงถิง และรู้จักพิงถิงไม่ลึกซึ้งเท่าข้า” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างมั่นใจ “แผนเอาตัวเข้าเสี่ยงภัยนางจะใช้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น การเอาชีวิตของตัวเองมาข่มขู่ทุกครั้งที่กองทัพบุกประชิดกำแพงเมือง หญิงที่ข้าฉูเป่ยเจี๋ยต้องใจไม่มีทางไร้สามารถเช่นนั้นแน่ ข้ากล้ารับประกัน เมื่อกองทัพไปถึงหน้าเมืองคานปู้อีกครั้ง นางจะต้องดำเนินแผนรับมือแผนอื่นที่คิดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว” จบคำก็แหงนหน้าหัวเราะก้อง กล่าวอย่างฮึกเหิมเปี่ยมล้น “มีนางอยู่...ศึกคานปู้จะเปลี่ยนเป็นการสัประยุทธ์อันยอดเยี่ยมอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน และนี่จะเป็นศึกที่น่าทอดถอนชื่นชมที่สุดในชั่วชีวิตของข้าฉูเป่ยเจี๋ย !” ม่อหรานฟังแล้วรู้สึกปวดศีรษะอย่างไรชอบกล “ในที่สุดฝ่าบาทก็ได้พานพบคู่มือที่ยากประสบ เช่นนี้แพ้ชนะไยมิใช่ยากจะหยั่งคาดได้ ?” “จำกระบี่ที่ข้าทิ้งเอาไว้เมื่อตอนกำหนดสัญญาห้าปีได้หรือไม่ ?” “จำได้พ่ะย่ะค่ะ นั่นคือกระบี่หลีหุนที่ฝ่าบาทรักมากที่สุด” “ศึกนี้เปิ่นหวางต้องชนะ รางวัลแห่งชัยชนะคือว่าที่พระชายาในเจิ้นเป่ยหวาง” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวเนิบๆ “แม้พิงถิงจะฉลาดปราดเปรื่อง แต่ได้ถูกพรากวิญญาณไปแล้ว ถูกข้า......ฉูเป่ยเจี๋ยพรากวิญญาณ” สะบัดแส้โดยแรง ความฮึกเหิมประดังเปี่ยมล้น ย่ำฝุ่นทรายมุ่งหน้าไป <>::<>::<> สามชั่วยามให้หลัง ทัพตงหลินได้เคลื่อนพลมาประชิดอีกครั้ง ความเกรียงไกรแห่งอานุภาพยิ่งเหนือล้ำกว่าก่อนหน้า เหล่าทหารหาญซึ่งต่างเคยประจักษ์ในความสามารถอันสูงล้ำเหนือสามัญของจอมทัพพวกตนมาแล้วต่างคึกคักกระเหี้ยนกระหือรือ ตระเตรียมทำศึกคานปู้ที่จะต้องได้รับชัยชนะในท้ายที่สุดอย่างแน่นอน ธงจอมทัพพลิ้วสะบัดรับลมดังพึ่บพั่บ ฉูเป่ยเจี๋ยขี่ม้าอยู่เบื้องหน้าทัพทหารตงหลินด้วยท่วงทีหนักแน่นเยือกเย็น นัยน์ตาจับจ้องไปยังเมืองคานปู้ตรงหน้าซึ่งเงียบสงัดจนผิดปกติ สายสืบที่ส่งออกไปสืบข่าววิ่งกลับมารายงานโดยเร็ว “กราบทูลหวางเยี่ย ในเมืองคานปู้ไม่มีทหารอยู่แม้แต่คนเดียว ทัพเป่ยม่อได้ถอยไปแล้วโดยไม่รบพ่ะย่ะค่ะ !” เหล่าแม่ทัพต่างสะท้าน กระทั่งฉูเป่ยเจี๋ยยังต้องขมวดคิ้วเข้มได้รูป สั่งเสียงหนัก “สืบต่อไป !” “พ่ะย่ะค่ะ !” “ม่อหราน” ฉูเป่ยเจี๋ยระบุชื่อ “เจ้าลองว่ามาซิ” ม่อหรานขบคิดอยู่ชั่วครู่ ค่อยกล่าวอย่างเนิบช้า “เรื่องเร่งด่วนในตอนนี้คือต้องจับทิศทางความเคลื่อนไหวของทัพเป่ยม่อให้ได้ หากทัพเป่ยม่อถอยไปทางทิศเป่ยหยาหลี่ ทัพเราก็จะสามารถรุกไล่ไปกัดหาง ตีทัพศัตรูให้แตกพ่ายในคราวเดียว แต่หากพวกนั้นอ้อมคานปู้ไปตั้งทัพยังป่าละเมาะร้อยหลี่ทางใต้ เช่นนั้นเห็นจะไม่ได้การเสียแล้ว” ในระหว่างที่กำลังปรึกษากัน สายสืบก็วิ่งตัวปลิวกลับมาคุกเข่ารายงานเสียงดังลั่นอีกครั้ง “หวางเยี่ย ทัพเป่ยม่อเข้าไปในป่าละเมาะร้อยหลี่แล้วพ่ะย่ะค่ะ !” แม่ทัพทุกคนหน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง บ่งบอกชัดเจนว่าต่างคาดคะเนได้ถึงเป้าหมายของจอมทัพเป่ยม่อ แม้จะเป็นการเสี่ยง แต่นี่ก็เป็นแผนการที่เข้าท่าที่สุดในตอนนี้จริงๆ “กองทัพเป่ยม่อตั้งทัพอยู่ในป่าละเมาะร้อยหลี่ ทั้งสามารถโผล่ออกมาลอบโจมตีรถเสบียงของฝ่ายเราได้ทุกเมื่อ และสามารถตัดทางถอยของทัพเรา ตัดขาดกองหนุนซึ่งเสด็จพี่ทยอยส่งมา หากพวกเราเคลื่อนทัพต่อมุ่งลึกตรงสู่เป่ยหยาหลี่ ก็จะกลายเป็นทัพโดดเดี่ยว(๕)ในทันที” ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ แล้วจึงพลันหัวเราะก้อง “เพิ่งจะได้ทราบที่มาของผึ้งพิษ เจ้าก็คิดถึงแผนใช้ประโยชน์จากป่าละเมาะขึ้นได้ในทันทีเสียแล้ว พิงถิงเอยพิงถิง...แล้วจะให้เปิ่นหวางไม่ทั้งรักทั้งนับถือเจ้าได้อย่างไร ? แต่แผนนี้ไม่สามารถสกัดขวางทัพของข้าโดยสิ้นเชิงได้ จะทำได้ก็เพียงถ่วงเวลาออกไปไม่กี่วันเท่านั้น เจ้ากำลังคิดการใดอยู่กันรึ ?” หลังจากชะงักเสียงหัวเราะ สีหน้าของชายหนุ่มก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม เอ่ยเสียงหนัก “ตั้งทัพที่คานปู้ เสินเวยเจียงจวิน(๖)รับอำนาจเต็มบัญชาการ” โบกมือเรียกหาศรคำสั่ง(๗) แล้วมอบให้เสินเวยเจียงจวิน จวินเส้อ ก่อนจะคลี่ยิ้มเย็นชา “เปิ่นหวางจะนำทหารมือดีหนึ่งหมื่นนายไปทำลายทัพหลักในป่าละเมาะร้อยหลี่ของนางด้วยตัวเอง” “ฝ่าบาทโปรดไตร่ตรอง  ทัพเป่ยม่อมีกำลังทหารเกือบห้าหมื่น ทหารมือดีเพียงหมื่นเดียวเกรงว่าจะไม่พอนะพ่ะย่ะค่ะ” “หมื่นเดียวก็พอแล้ว” ฉูเป่ยเจี๋ยคลี่ยิ้มอย่างหยิ่งผยองเชื่อมั่น ก่อนจะพึมพำเบาๆ “หากไร้ความสามารถ แล้วจะช่วงชิงยอดพธูกลับคืนมาได้อย่างไร ? พิงถิงเอย...ครั้งนี้ฉูเป่ยเจี๋ยจะให้เจ้าต้องยอมแพ้ทั้งปากและใจ” ครั้นแล้วทหารมือดีจำนวนหนึ่งหมื่นนายจึงติดตามหลังทัพเป่ยม่อเข้าสู่ป่าละเมาะร้อยหลี่ซึ่งแผ่กว้างไกลไม่ขาดตอนและยากจะพบพานร่องรอยผู้คน... <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 6 ธ.ค. 51 17:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เชิงอรรถ ๑. ชื่อต้นไม้ที่สมมติขึ้น ไม่ได้มีอยู่จริง “ซานฮัว” แปลว่า สามดอกไม้ ๒. กำแพงเมืองของเมืองใหญ่ๆ ในประเทศจีน ด้านบนกำแพงตรงตำแหน่งเหนือประตูเมืองจะสร้างสิ่งก่อสร้างเป็นหอสูงหลายชั้น เอาไว้สำหรับให้ทอดตามองเห็นได้ไกลๆ  หากดูแต่ไกลหอนี้จะเหมือนกับเป็นบ้านหลังใหญ่ที่สร้างอยู่บนกำแพงเมือง  สิ่งก่อสร้างนี้เองที่เรียกว่า “หอเหนือกำแพงเมือง” ๓. 1 สือ (shi) = 100 ลิตร น้ำหนักประมาณ 45 กิโลกรัม; 300 สือ = 13,500 กิโลกรัม ๔. จ้าง (zhang) เป็นหน่วยวัดความยาวของจีนโบราณ  ยาวประมาณ 2 เมตร ๕. หมายถึงทัพที่ทั้งกองหนุนและเสบียงเสริมถูกตัดขาด จะมีโอกาสอดตายทั้งกองทัพ หรือถูกล้อมค่อยๆ ฆ่าให้จำนวนทหารลดลงไปเรื่อยๆ จนต้องพ่ายแพ้ไปเองได้โดยง่าย ๖. เสินเวยเจียงจวิน (shenweijiangjun) เจียงจวิน แปลว่า แม่ทัพ; เสินเวย เป็นราชทินนามของแม่ทัพผู้นี้ แปลว่า น่าเกรงขาม ๗. ศรคำสั่ง (ลิ่งเจี้ยน : lingjian) หมายถึง วัตถุซึ่งใช้เป็นสิ่งยืนยันการรับคำสั่งจากแม่ทัพหรือจอมทัพไปปฏิบัติ แต่ละแคว้นในแต่ละยุคของจีนอาจจะมีลักษณะแตกต่างกันออกไป แต่โดยภาพรวมแล้วจะมีลักษณะคล้ายลูกศร <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 6 ธ.ค. 51 17:32:55 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว..เพิ่งยอมรับนับถือเขาอยู่แหม่บๆ ไหงมาชะล่าใจอย่างนี้ล่ะ แต่แหม... พระเอกน่ารักจังเลยค่ะ ไม่โกรธสักนิด แถมยังมองเป็นเรื่องสนุก แทนที่หนมจีนจะได้อ่านสงครามนองเลือดแม่ทัพสับประยุทธ์ เลยกลายเป็นมาแอบดูคนรักเขาหยอกล้อกันไปเลยนะนี่ ^^a จากคุณ : หนมจีน - [ 6 ธ.ค. 51 17:53:28 A:58.41.212.193 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่จริงเก่งทั้งคู่ แต่ไม่รู้ล่ะ จะเชียร์พิงถิง :) จากคุณ : scottie - [ 7 ธ.ค. 51 10:01:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนมจีน @ พระเอกเรื่องนี้น่ารักตรงนี้แหละ โกรธนางเอกมากแค่ไหนก็ลงไม้ลงมือไม่ลง เรียกว่าเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ ในด้านไม่ใช้กำลังกับผู้หญิง ^^ คุณ scottie @ 555555555 ก็พิงถิงน่าเชียร์กว่านี่เนอะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 13 ธ.ค. 51 11:04:29 ]