ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้น     “นี่นะรึ ความรับผิดชอบที่คุณแสดงออกมาในวันแรกของการทำงาน” ฟังเสียงเอ็ดของอีตาจักรินทร์สิ น่ากลัวชะมัด ราบเรียบประดุจ ‘น้ำนิ่งไหลลึก’ น้ำเสียงทรงอำนาจของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบริษัทยังคงทำให้เข็มปัทม์เสียวสันหลังได้เสมอ แม้จะอยู่ในระดับเสียงปกติ มิใช่การเอะอะโวยวายแต่อย่างใด ทำไมหล่อนถึงเป็นคนแบบนี้ก็ไม่รู้... ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นเวลาแห่งการเริ่มต้นทำงานที่ดีแท้ๆ  แต่หล่อนกลับทำให้ฤกษ์งามยามใหม่พังยับเยิน ความที่เมื่อคืนนั่งอ่านแฟ้มงานเสียดึกจนพ้นขีดจำกัดของสมอง หญิงสาวจึงเกิดอาการเบลอ เผลอทำนาฬิกาปลุกคู่ใจตกแตก เช้าวันนี้จึงไม่มีเครื่องกลเล็กๆ ช่วยทำงาน คนซุ่มซ่ามเลยหลับเพลิน  พอลืมตาตื่นมาอีกทีก็สายเสียแล้ว... กว่าจะเดินทางมาถึงบริษัทก็ปาเข้าไป 9.45 น. หากเวลาเข้างานนั้นคือเก้าโมงตรง เพราะฉะนั้น หล่อนจึงมาทำงานสายไปถึงสี่สิบห้านาที... “ผมขอโทษจริงๆ ครับ ผมไม่มีคำอธิบายใดๆ ครับ” เข็มปัทม์ก้มหน้ายอมรับผิดเมื่อเห็นดีว่าจะแก้ตัวอย่างไรไปก็ไร้ประโยชน์ บรรยากาศในห้องทำงานของประธานบริษัทในเวลานี้ดูอึดอัดผิดไปจากเมื่อวาน ครั้งนี้หญิงสาวไม่ได้ทะเล่อทะล่าเข้ามา แต่ได้รับอนุญาตอย่างเป็นทางการ ไม่มีภาณุช่วยชีวิต เพราะเขาไปเตรียมการประชุมหลังจากมาเรียกหล่อนให้เข้าพบจักรินทร์อย่างเร่งด่วน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศแผ่กระจายไปทั่ว เมื่อมีแค่ตัวหล่อนกับจักรินทร์ อยู่ในห้องเพียงแค่สองคน...มันจึงหนาวยะเยือก! “เอาล่ะ ผมจะไม่พูดอะไรมาก เรื่องโทษของคุณเอาไว้จัดการทีหลัง เพราะมีสิ่งอื่นเร่งด่วนกว่า...ทราบแล้วใช่ไหมว่าจะต้องเข้าร่วมประชุมกับบรรดาผู้บริหารระดับสูงและเหล่าวิศวกรของบริษัทเราเกี่ยวกับโปรเจกต์ชิ้นใหม่ที่ผมได้บอกไปก่อนหน้านี้ และแน่นอน การประชุมจะเริ่มตอนสิบโมง” จักรินทร์กล่าวชี้แจงด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงก้องกังวานแสดงถึงอำนาจ แบบน้ำนิ่งไหลลึกนั่นแหละ เขาเดินอ้อมโต๊ะ ตรงมายังบริเวณที่หญิงสาวยืนอยู่ “ครับ แต่ผมจะ...” คำว่า พยายามอย่างเต็มที่ ไม่ได้เล็ดลอดออกไปจากไรฟันดั่งใจหมาย ยังพูดไม่ทันจบ เข็มปัทม์ก็ต้องชะงักเสียก่อน... ด้วยเพราะจักรินทร์ใกล้เข้ามา ระยะห่างของหล่อนและเขาอยู่ห่างกันเพียงสองคืบ!!! “ไม่มีคำว่าแต่...ความพร้อมคือสิ่งที่คุณจะต้องมีอยู่เสมอ” เสียงนิ่งๆ ของคนใกล้ตัวทำให้หญิงสาวรู้สึกสะท้าน สายตาของชายหนุ่มประสานกับสายตาของหล่อน สะกดคำพูดทั้งมวลที่กำลังจะพรั่งพรูออกมา.... หัวใจของเข็มปัทม์ยิ่งเต้นแรงขึ้นด้วยความประหลาดใจ เมื่อปลายนิ้วมือของเขาสัมผัสปกเสื้อสูทที่หล่อนสวมอยู่ พลันเปิดมันออกจนตัวเสื้อข้างหนึ่งเลื่อนตกไปอยู่หลังบ่า...!! อารามตกใจจึงไม่ทันได้ทักท้วง คนตรงหน้าผละไปเพียงชั่วครู่ ใช้มือล้วงกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อหยิบสิ่งของบางอย่าง... เพียงแวบเดียว มือข้างซ้ายของชายหนุ่มก็เอื้อมมาแตะแผ่วเบาบริเวณใต้บ่าด้านขวาของหล่อน แต่ต่ำลงมาเรื่อยๆ มีเพียงเสื้อเชิ้ตตัวเดียวกั้นกลาง พลางใช้นิ้วจิกเนื้อผ้าขึ้น... สัมผัสแผ่วเบานี้กระตุ้นให้ลมหายใจของเข็มปัทม์ติดขัด ราวกับจะหยุดหายใจเสียให้ได้ นี่เขาจะทำอะไร !?! หล่อนเบิกตากว้าง...เมื่อมืออีกข้างของเขากำลังยกสูงขึ้นมาเรื่อยๆ และคงจะมีเป้าหมายเดียวกัน...!! ‘ไม่นะ...ช่วยด้วยยยย’ <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 23:58:53 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 06:54:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงที่หมายจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือกลับดังเพียงในอก จนเข็มปัทม์เองยังคาดไม่ถึง อาจด้วยความกลัวสุดขีดกับเหตุการณ์กะทันหันก็เป็นได้ การถูกลวนลามเป็นสิ่งที่หล่อนไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต จึงทำได้เพียงกลั้นใจหลับหูหลับตาลงอย่างน่าใจหาย หากสัมผัสของจักรินทร์หยุดอยู่แค่ตรงนั้น เงียบไปอึดใจ หล่อนจึงลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วพบว่ามือทั้งสองข้างของเขาได้ทำหน้าที่ประสานกัน....     เพื่อติด ‘เข็มกลัด’ อันหนึ่งให้หล่อน เท่านั้นเอง!!! เข็มปัทม์ถอนหายใจอย่างโล่งอก... ความกดดันที่มีอยู่ได้รับการผ่อนคลายลง พร้อมกับรังสีความร้อนที่แล่นปลาบเข้ามาทั้งสองแก้ม พิอักพิอ่วนเต็มประดา ได้ยินเสียงเศษใบหน้าของตัวเองแตกดังกระจาย โธ่เอ๊ย หล่อนจะต้องขายหน้าเพราะผู้ชายคนนี้ไปอีกกี่ครั้งกี่หนกัน ใครจะไปรู้เล่า ไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ... “นี่เป็นเข็มกลัดแห่งเกียรติยศ ซึ่งจะติดไว้ด้านในเพื่อเป็นเครื่องเตือนใจถึงหน้าที่ของคุณ มันเป็นกติกาของดูโอ โปรดักชั่นที่จะไม่ติดเข็มกลัดโชว์ไว้นอกสูท เรียกได้ว่า เป็นวัตถุที่ทำขึ้นมาเพื่อคุณค่าทางจิตใจเท่านั้น” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ สีหน้าจริงจัง พลางจัดเสื้อสูทที่ไม่เรียบร้อยของเข็มปัทม์ให้เข้าที่ตามเดิม ไม่รู้สึกรู้สาอะไร อาจเป็นเพราะเขามองว่าหล่อนเป็นผู้ชายกระมัง มันไม่ใช่เรื่องแปลกนี่นา หล่อนคิดมากไปเอง... จักรินทร์ลงทุนติดให้หล่อนเองกับมือ คงเป็นพิธีการสำคัญไม่น้อย ความขลังของมันศักดิ์สิทธิ์จนพานนึกไปถึงพิธีติดหมวกของพวกแพทย์ พยาบาล หรือทหารตำรวจ เข็มปัทม์เปิดเสื้อสูทเพื่อพินิจเข็มกลัดวิศวกรอีกครั้ง เป็นเข็มกลัดสีทองรูปสามเหลี่ยม สลักคำว่า “DuP Eng.”  ซึ่งคงจะย่อมาจากคำว่า Duo Production Engineering นั่นแหละ เข็มกลัดแห่งเกียรติยศอย่างนั้นหรือ...เป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียว “ขอบคุณมากครับ ผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับมอบสิ่งมีค่าอย่างนี้ ผมจะพึงระลึกไว้เสมอครับ” หญิงสาวเข้าใจในสิ่งที่นายจ้างพูดทุกคำ เกิดความประทับใจเป็นอย่างมาก ประธานคนหล่อพยักหน้ารับด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แล้วเดินนำคนในบังคับบัญชาออกไปนอกห้อง ระหว่างทางที่เดินเคียงคู่ไปด้วยกัน เข็มปัทม์แอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเจ้านาย เริ่มขัดเขิน เหตุการณ์เมื่อสักครู่ ยังเรียกให้หัวใจสูบฉีดโลหิตอย่างแรง หล่อนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หากเขาติดเข็มกลัดต่ำลงมาอีกนิดล่ะก็...จะต้องถูกจุดสำคัญแน่ๆ โชคดีที่เขาสัมผัสเพียงแผ่วเบาเท่านั้น จะว่าไปตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยต้องตกอยู่ในสภาพระทึกแบบนี้ แม้จะเคยร่ำเรียนในคณะวิศวะ มีเพื่อนผู้ชายเป็นฝูง หากยังไม่เคยเกิดความใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนขนาดนี้เลย นี่เป็นครั้งแรก หล่อนส่ายหน้ากับความคิดของตัวเองที่ทำท่าจะเลยเถิด ย้ำเตือนตัวเองว่า นี่ฉันกำลังเป็นผู้ชายนะ...ผู้ชาย!! ผู้ชายจะสนิทชิดเชื้อกับผู้ชายด้วยกันแค่นี้ ถือเป็นเรื่องธรรมดา “เอกสารและสไลด์จัดเตรียมไว้เรียบร้อย ตอนนี้ทุกคนพร้อมกันในห้องประชุมแล้วครับ” ภาณุที่ยืนรออยู่หน้าห้องยิ้มทักทาย ก่อนจะรายงานประธานบริษัทตามหน้าที่ จักรินทร์พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้และเดินนำพนักงานทั้งสองคนเข้าไปยังห้องโถง คนหนึ่งคือเลขานุการผู้ติดตาม อีกคนคือผู้ช่วยคนใหม่ <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 51 00:00:32 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 06:55:42 ]

ความคิดเห็นที่ 3 การประชุมดำเนินขึ้นตรงเวลา เมื่อประธานเปิดการประชุม ท่าทางของเขาดูสง่า น่าเกรงขามสมกับผู้ดำรงตำแหน่งสูงสุดของบริษัท ห้องประชุมห้องนี้เป็นห้องโถงขนาดกลาง สมาชิกผู้เข้าร่วมประชุมนั่งรอบๆ โต๊ะประชุมรูปเกือกม้า แต่ละที่นั่งจะมีไมโครโฟนและคอมพิวเตอร์แบบพกพาวางอยู่ประจำที่ มีป้ายชื่อวางข้างหน้าเพื่อแสดงตำแหน่งของแต่ละคน ดูไฮเทคเหมาะกับยุคดิจิตอล เปิดไฟเพียงๆ สลัวเนื่องจากต้องมีการฉายสไลด์ผ่าน projector ประกอบคำอธิบาย จักรินทร์นั่งอยู่หัวโต๊ะ มีผู้บริหารระดับสูงนั่งถัดมาทั้งซ้ายและขวา และที่นั่งถัดไปจะเป็นตำแหน่งที่ลดหลั่นลงมาเรื่อยๆ จนถึงเหล่าวิศวกรทั้งหลาย เข็มปัทม์นั่งอยู่ทางปีกซ้ายของปลายโต๊ะ และถัดจากหล่อนคือ ภาณุ ผู้ทำหน้าที่เป็นเลขาการประชุม ทั้งองค์ประกอบของห้อง บรรยากาศการประชุมที่เป็นทางการ ตลอดจนสีหน้าจริงจังของผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละคน ล้วนแต่ทำให้สถานการณ์นั้นดูคร่ำเคร่งเป็นอย่างมาก เครื่องปรับอากาศในห้องนี้ก็เปิดอุณหภูมิเสียเย็นเฉียบอีกเช่นเคย ไม่แปลกใจที่โลกร้อนขึ้นทุกวัน เข็มปัทม์ประพฤติตนเป็นผู้ฟังที่ดี และรับรู้ในเรื่องโปรเจกต์ชิ้นนี้มากขึ้น WAPPS Project คือ การคิดค้นโปรแกรมประยุกต์ชนิดใหม่ที่จะนำมาใช้งานบนเว็บไซต์ โดยบริษัทตั้งใจทำวิจัยเพื่อจะพัฒนาสิ่งนี้ออกสู่ตลาด ทั้งหมดนี้เป็นความคิดสร้างสรรค์ของจักรินทร์ โดยอาศัยเหล่าวิศวกรคอมพิวเตอร์ร่วมทำงานกันเป็นทีม โชคดีที่หล่อนได้ผ่านประสบการณ์การฝึกงานและทำการวิจัยมาแล้วบ้าง จึงสามารถทำความเข้าใจได้ไม่ยาก ยิ่งพิศวงเมื่อความรู้ในการทำโปรเจกต์จบ&#61482; สมัยเรียนมหาวิทยาลัยมีส่วนเกี่ยวข้องกับงานชิ้นนี้ด้วย “เดิมทีเรามีคุณพัทธ์ เป็นหัวหน้าโปรเจกต์ แต่เราก็ทราบกันแล้วว่าเขาเพิ่งประสบอุบัติเหตุ ทำให้ตอนนี้ขาดคนทำหน้าที่นี้ เราจึงต้องมาประชุมร่วมกันว่าจะเลือกใครแทน” ชายอาวุโสผู้หนึ่ง ซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งผู้บริหารระดับสูงกล่าวขึ้น ผมสีดอกเลาของเขาเห็นชัดท่ามกลางความสลัวของแสงไฟ เข็มปัทม์จดจำชายผู้นั้นได้ในทันที คนที่เคยช่วยเหลือหล่อนให้ได้เข้าทำงานที่นี่ คนที่หล่อนท่องชื่อเอาไว้อย่างแม่นยำ พลันเหลือบมองป้ายชื่อหน้าโต๊ะของเขาก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น ไม่ผิดแน่! ชายคนนี้คือ อำนาจ ราศีตระกูล !!! อย่างที่คาดไว้ เขาเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทเลยทีเดียว มิน่า...คำพูดไม่กี่คำของเขาจึงสามารถทำให้การสมัครงานของหล่อนประสบความสำเร็จได้ มติเป็นเอกฉันท์ให้หัวหน้าโปรเจกต์คนต่อไป คือ จักรินทร์ เนื่องจากเขาเป็นผู้คิดค้นโปรเจกต์นี้ และยังไม่มีใครเหมาะสมมากไปกว่านายพัทธ์ หัวหน้าคนก่อน โดยประธานบริษัทจะทำหน้าที่รักษาการไว้ชั่วคราว เพื่อเปิดโอกาสให้เหล่าวิศวกรในทีมเรียนรู้งาน ตลอดจนฝึกปรือความสามารถ จนกว่าจะคัดเลือกคนที่เหมาะสมมารับช่วงต่อได้ ทุกคนได้รับการจัดสรรแบ่งงานคนละส่วนตามความเหมาะสม โปรเจกต์ชิ้นนี้มุ่งพัฒนาไปในแนวทางใหม่ฉีกไปจากของเดิมที่มีอยู่ และแน่นอนเทคนิคและวิธีการที่ใช้ทำงานหลังจากนี้ จะต้องถูกเก็บเป็น ความลับสุดยอด รู้กันเฉพาะกลุ่มนี้เท่านั้น หน้าที่ของเข็มปัทม์ในตอนนี้คือเรียนรู้งาน รับการอบรมเทรนงานจากรุ่นพี่ และเป็นลูกมือของหัวหน้าโปรเจกต์คนใหม่ คอยทำงานตามแต่จะได้รับมอบหมาย การประชุมดำเนินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงช่วงท้าย ทุกคนได้รับการแนะนำให้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ “ผมคิดว่า พวกเรายังไม่ได้ฟังเสียงของน้องใหม่เลยนะ ผมขออนุญาตถามละกัน คุณคิดอย่างไรกับโปรเจกต์ชิ้นนี้หรือครับ...คุณเข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี” โดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ รองประธานฯ อำนาจได้พาดพิงมาถึงหล่อน เรียกชื่อเสียเต็มยศ   ทุกสายตาจับจ้องมายังร่างน้อยพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย ราวกับมีแสงไฟ Spot light สาดส่องให้หล่อนเป็นจุดเด่น เข็มปัทม์พยายามยืนขึ้นอย่างมั่นคงและองอาจ ซ่อนความประหม่าเอาไว้ภายใน มอบหน้าที่ให้สมองประมวลผลอย่างหนักพลางโค้งคำนับเป็นเชิงตอบรับให้กับอำนาจ...ผู้ที่ยิงคำถามพิฆาตมาให้ โดนเล่นเข้าแล้วไหมล่ะ ...ตาแก่คนนี้ต้องการอะไรกันแน่นะ ถึงต้องมาจ้องจับผิดหล่อนด้วย “ขอขอบคุณที่เปิดโอกาสให้ผมเสนอความคิดเห็นครับ...คุณอำนาจ” เหลือบมองเขาอีกครั้งก่อนจะหันไปสบตาคนอื่นๆ โดยรอบ “ในความคิดของผมโปรเจกต์ที่เราจะทำนั้น นับว่ามีความแปลกใหม่และน่าสนใจเพียงพอจะนำเสนอออกสู่ตลาด  ผมไม่อาจอวดอ้างความรู้เพื่อบอกรายละเอียดได้ทั้งหมด แต่ผมคิดว่า สิ่งที่ได้ร่ำเรียนมาประกอบกับประสบการณ์ที่พอมีติดตัวจะสามารถนำมาประยุกต์ใช้กับการวิจัยครั้งนี้ได้แน่นอนครับ ยังไงก็ตาม ลำพังตัวผมเองคนเดียวคงจะทำได้ไม่สำเร็จแน่ ทั้งนี้ก็ต้องอาศัยความรู้ความสามารถของทุกๆ คนที่มีมากกว่าผมด้วย ก็หวังว่าจะได้รับความร่วมมืออย่างดีครับ แล้วเราจะได้สำเร็จไปด้วยกัน” เกิดรอยยิ้มที่มุมปากของคนตั้งคำถามเมื่อเข็มปัทม์กล่าวจบ ทุกคนพากันปรบมือจนแม้แต่ตัวหล่อนเองยังแปลกใจ อาจจะด้วยมารยาทกระมัง หล่อนจึงยิ้มให้และนั่งลง อดไม่ได้ที่จะหันไปสังเกตปฏิกิริยาตอบรับของจักรินทร์ ซึ่งยังคงรักษามาดนิ่งๆ ของเขาอยู่ตามระเบียบ เห็นที อีตานี่ เซลล์ประสาทรับความรู้สึกคงตายด้านจริงๆ <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 51 00:02:34 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 06:57:46 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 06:56:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 “ที่ประชุมวันนี้ เข็มทำได้ไม่เลวเลยนะ” ภาณุเอ่ยขึ้นระหว่างรับประทานอาหาร กว่าจะประชุมเสร็จ ก็ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี เขาจึงชวนหญิงสาวรุ่นน้องมารับประทานมื้อเที่ยงด้วยกัน แผนกอาหารของบริษัท ตั้งอยู่บนชั้นสองของตึก สมกับเป็นบริษัทใหญ่ มีร้านอาหารมากมายให้เลือก รสชาติของอาหารก็ไม่เลว... เข็มปัทม์กับภาณุนั่งในมุมหนึ่ง บรรยากาศไม่แออัดนัก เนื่องจากพนักงานจำนวนไม่น้อยเลือกที่จะออกไปรับประทานอาหารข้างนอกเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ “พี่ภาณุก็พูดเวอร์ไป เมื่อเช้าเล่นเอาเหงื่อตกเหมือนกัน จู่ๆ คุณอำนาจนั่น ก็ถามคำถามยากๆ ขึ้นมา เข็มมีความรู้สึกเหมือนเขาจะจ้องจับผิดเข็มยังไงไม่รู้สิ” “คุณอำนาจเป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่ ทำงานมาตั้งแต่สมัยท่านประธานคนเก่าซึ่งเป็นคุณพ่อของคุณจักรินทร์น่ะ เขาก็เลยค่อนข้างเข้มงวด” ภาณุชี้แนะ “ไม่รู้เขาจะเอายังไงกันแน่ วันก่อนยังช่วยพูดกับคุณป้าพุงพลุ้ย เอ้ย คุณดรุณี แผนกบุคคลน่ะค่ะ ให้ช่วยเข็มเข้าทำงานอยู่เลย” “งั้นหรือ...บางทีท่านอาจจะอยากรู้ขึ้นมาก็ได้มั้งว่าคนที่ช่วยให้เข้ามาทำงาน เป็นคนแบบไหน เลยถามคำถามในที่ประชุมน่ะ” เลขานุการหนุ่มออกความเห็น อาจจะเป็นอย่างนั้นกระมัง เข็มปัทม์เลิกต่อความ ในเวลานี้ท้องหล่อนเรียกร้องเกินกว่าจะสนใจอย่างอื่นนอกจากลงมือจัดการอาหารตรงหน้า “นั่งด้วยคนสิครับ” จู่ๆ ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญแทรกเข้ามา คนชื่อ ‘รุจน์’ โบกมือไหวๆ เดินยิ้มมาแต่ไกล ไม่รีรอให้ใครสักคนอนุญาต เขาก็นั่งแหมะลงข้างภาณุพร้อมจานอาหารในมือ นับถือในความอยากผูกมิตรของตาคนนี้จริงๆ “ตอนประชุม คุณเข็มปัทม์ตอบคำถามได้ดีนะครับ ถ้าเป็นผมคงตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ถูก” นายรุจน์เอ่ยชมอย่างกระตือรือร้น เข็มปัทม์เห็นแววตาเขาเต้นระริก แปลกแบบที่ทำให้หล่อนรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวอย่างไรพิกล ก็อย่างว่า หล่อนไม่ถูกชะตาผู้ชายคนนี้ตั้งแต่แรกเห็น “ขอบคุณครับ” หล่อนตอบไปตามมารยาท แม้จะไม่อยากเสวนากับหมอนี่สักเท่าใดนัก ที่ยังเก็บอาการเพราะเห็นแก่ที่เขาเป็นรุ่นพี่ ยังต้องทำงานกันอีกนาน เข็มปัทม์หันไปสบตาเลขานุการหนุ่มเพื่อให้สัญญาณ อยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เป็นอันว่าหล่อนต้องยกเลิกบทสนทนาแบบหญิงสาวไปโดยปริยาย นายรุจน์ยังคงชวนคุยต่ออย่างออกรส ภาณุก็เออออกับเขาไปตามเรื่อง แม้ว่าเข็มปัทม์จะพูดตอบน้อยคำก็ตามที สิ่งที่หล่อนทำได้คืออดทน แล้วหาทางเลี่ยงออกไปเมื่อเสร็จมื้อเที่ยงเท่านั้น งานในช่วงบ่ายของเข็มปัทม์ คือการอ่านโครงร่างของการประชุมโดยละเอียดอีกครั้ง แล้วสรุปให้ประธานพิจารณา กว่าหล่อนจะอ่านสไลด์ของโปรเจกต์ที่ทำโดยโปรแกรม Microsoft Powerpoint จากคอมพิวเตอร์เสร็จ ก็กินเวลาไปตลอดบ่าย กระทั่งเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาห้าโมงเย็น....จึงรู้ว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว ร่างบางบิดขี้เกียจเพื่อบรรเทาอาการเมื่อยล้า แล้วลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย เดินไปเปิดม่านที่หน้าต่างห้องทำงาน เหม่อมองออกไปนอกตึก ครุ่นคิดถึงสิ่งแปลกใหม่ในวันนี้ ทุกคนในทีมมีห้องทำงานเป็นของตัวเองเพื่อให้ใช้สมาธิอย่างเต็มที่ แต่จะไปร่วมกันทำวิจัยข้อมูลในห้อง Project Lab ซึ่งจัดตั้งขึ้นเป็นแผนกพิเศษบนชั้นสิบสาม เข็มปัทม์ดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของการทำงานชิ้นนี้ หากหล่อนไม่ปลอมตัวเข้ามาก็คงไม่มีโอกาส น่าสนุก...หากงานชิ้นนี้สำเร็จ ทีมงานทุกคนคงภาคภูมิใจมากทีเดียว กริ๊ง.... กำลังคิดเพลิน ก็มีเสียงโทรศัพท์สำนักงานดังขึ้น “สวัสดีครับ” เจ้าของห้องกรอกเสียงไปตามสาย เมื่อยกหูโทรศัพท์ขึ้น นึกสงสัยอยู่ครามครันว่าใครกันติดต่อเข้ามาในเวลาเลิกงาน “คุณเข็มปัทม์...นี่ผมจักรินทร์...กรุณามาพบผมที่ห้องทำงานด้วย” เป็นเสียงประธานจอมเก๊กนั่นเอง “ครับ” หล่อนตอบรับแล้ววางสาย ทำตามคำสั่ง ทั้งที่ยังงุนงงไม่หาย <<< มีต่อค่ะ >>> แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 51 00:04:23 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 06:59:36 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 06:58:37 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ท่านประธานมีอะไรเหรอครับ” ผู้มาเยือนเอ่ยถามทันที เมื่อได้เข้ามาในห้องทำงานของประธานคนหล่อเป็นที่เรียบร้อย คนออกคำสั่งเงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารบนโต๊ะ แล้วพูดกับเข็มปัทม์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเคย “คุณคงยังไม่ลืมเรื่องการมาสายเมื่อเช้า เห็นแก่เป็นความผิดครั้งแรก ผมจะไม่ตัดเงินเดือน แต่โทษของคุณคือ การทำงานล่วงเวลาตั้งแต่วันนี้ ตลอดหนึ่งสัปดาห์” “หา...หมายถึงทำโอทีนะเหรอครับ” ลูกจ้างโพล่งออกไปด้วยความคาดไม่ถึง แค่การมาสายต้องได้รับโทษถึงขนาดนี้เชียวหรือ “ถูกต้อง เพราะฉะนั้นวันนี้ ผมจะให้คุณจัดการกองเอกสารที่ให้ไปเมื่อวานทั้งหมด สรุปเป็นความเข้าใจให้ผมฟัง”เสียงที่เปรียบดั่งเสียงมัจจุราชของเขา เล่นเอาเข่าของเข็มปัทม์แทบทรุด เฮ้ย...หล่อนโอดครวญในใจ เกิดมาก็เพิ่งเคยพบเคยเห็นคนถูกลงโทษเนื่องจากมาสาย ปกติเห็นมีแต่การตัดเงินเดือน นี่เขากลับให้หล่อนทำงานล่วงเวลางั้นสิ “ครับ” เจ้านายจอมงก เข็มปัทม์แอบต่อท้ายในใจ คนอะไรใจร้ายชะมัด กะจะไม่ให้บริษัทเสียประโยชน์แม้แต่สตางค์เดียวเลยนะสิ ถึงใช้งานชดเชยแบบนี้ ทำไงได้เล่า ฉันดันไปทำความผิดเสียเต็มประตูนี่นา ได้แต่บ่นในใจ เมื่อไม่มีทางเลือก หล่อนก็ต้องทำตามอย่างที่เขาบอก ยังดีกว่าถูกไล่ออกตั้งแต่วันแรก กว่าจะเข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ลงทุนสารพัด ประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้ หล่อนต้องอดทนให้ได้ แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แต่เข็มปัทม์ก็แทบจะหมดแรงเลยทีเดียว เพราะต้องอภิปรายกับท่านประธานนานถึงสองชั่วโมงโดยไม่มีหยุดพัก กระทั่งเสียงระฆังช่วยชีวิตตีบอกเวลาสิ้นสุด “เอ่อ...ท่านประธานครับ ผมขออนุญาตถามอะไรอย่างนึงได้ไหมครับ” ลูกจ้างตัดสินใจเอ่ยถาม นึกพิเรนทร์อยากรู้ความคิดเห็นของเจ้านายขึ้นมา เมื่อเขากำลังเก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน “ว่ามาสิ” ชายหนุ่มอนุญาต “ทำไมคุณถึงให้ผมได้เข้าร่วมงานนี้เหรอครับ” ถามตอนนี้เลยแล้วกัน ไหนๆ ก็อยู่ด้วยกันตามลำพัง “อืม...เพราะคุณเคยทำการวิจัยงาน ชิ้นหนึ่งตอนเป็นนักศึกษา เนื้องานวิทยาพนธ์ของคุณนั้นมีความเกี่ยวข้องโดยกับโปรเจกต์นี้ด้วย ใช่ไหม” “ครับ แต่ว่า...งานสำคัญขนาดนี้ คุณไม่กลัวว่าจะเสี่ยงเกินไปที่จะให้คนมือใหม่มาทำเหรอครับ” “ความเสี่ยงเป็นสิ่งที่คู่กับธุรกิจเสมออยู่แล้ว” จักรินทร์ทอดสายตามองร่างบาง แล้วขยายให้กระจ่างอีกว่า “ผมคิดว่า โปรเจกต์นี้ถึงจะสำคัญแต่ก็เป็นเรื่องใหม่ บริษัทเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับงานนี้แค่อย่างเดียว คุณอย่าลืมว่าเราเป็นบริษัทใหญ่  จึงไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรที่จะเสี่ยง เพราะถ้าสำเร็จก็จะเป็นผลดี แต่ถ้าไม่ได้...เราก็ยังมีผลผลิตอื่นๆ อีกมากมาย ถ้าต้องมาเดิมพันกับเรื่องนี้อย่างเดียว ดูโอ โปรดักชั่นคงไม่มีสาขาไปทั่วเอเชีย” จริงของเขา... เข็มปัทม์แอบประเมินเขาในใจ ผู้ชายคนนี้นอกจากจะดูดี งามสง่าน่านับถือ แล้วยังเป็นคนมีความคิดกว้างไกล หลุดออกจากกรอบเดิมๆ สมกับเป็นประธานบริษัทในยุคสมัยใหม่ “คุณเพิ่งเข้ามาใหม่ ผมจึงให้เรียนรู้งานไปก่อนสักสองสามเดือน คนอื่นเขามีงานในส่วนของเขาอยู่แล้ว คุณเองก็เรียนมาตั้งปริญญาโท ความรู้ก็ไม่ใช่น้อยๆ มาเป็นผู้ช่วยผมก็ช่วยแบ่งเบางานหัวหน้าโปรเจกต์ได้บ้าง จริงไหม” แววตาคมกล้าส่งกระแสความเห็น หญิงสาวเพิ่งคิดได้ในตอนนั้นเอง ว่าอันที่จริง การที่ประธานบริษัทให้หล่อนทำโอที เขาเองก็ต้องอยู่ล่วงเวลาด้วย คงหมายให้หล่อนเรียนรู้งานไปด้วยในตัว เป็นคนที่อึดไม่ใช่น้อย ประธานคนนี้... “ครับ” เข็มปัทม์กลั้นยิ้มเมื่อจินตนาการในสมองเริ่มบรรเจิด นึกภาพเจ้านายมาดนิ่งแปลงร่างเป็นหุ่นยนต์ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ พูดจาติดๆ ขัดๆ มือไม้แข็งเป็นหินขยับเขยื้อนไปมา “เพราะฉะนั้น อย่าได้กังวลเรื่องนี้ สิ่งสำคัญคือ งานที่คุณจะทำต่อจากนี้เป็นการพิสูจน์ตัวเองต่างหาก ตั้งใจทำงานของคุณให้ดีก็แล้วกัน” ได้รับการอบรมสั่งสอนทิ้งท้ายไปอีกหนึ่งดอก แหม ท่านจักรินทร์...ทำท่าทำทางเหมือนผู้ใหญ่สั่งสอนเด็กอย่างนั้น “ขอบคุณท่านประธานมากครับที่ตอบผม ถ้าอย่างนั้น...ผมลากลับล่ะครับ” ลูกน้องจอมทะเล้นโค้งคำนับให้เจ้านายก่อนออกมาจากห้อง รีบออกตัวเร็วปรื๋อก่อนจะหลุดขำให้คนหน้าตายได้ยิน ทว่าระหว่างทางกลับบ้าน เข็มปัทม์กลับทบทวนคำพูดของเขาไปมาหลายตลบ คิดดูแล้วมันก็เต็มไปด้วยข้อคิดหลายอย่าง ทั้งให้กำลังใจไปด้วยในตัว หล่อนปลดเข็มกลัดจากเสื้อ เอามาดูตัวอักษรสีทองอีกครั้ง ยังประทับใจไม่ลืมถึงความหมายของมัน ชอบใจจนหมายมั่นกับตัวเองว่าจะเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เป็นความคิดอันแยบยลของจักรินทร์ ผู้ก้าวมาอยู่ในตำแหน่งสูงสุด บริหารงานและปกครองพนักงานนับพัน เขามีโลกทัศน์ในมุมมองที่กว้างไกล ถึงจะมีข้อเสียในเรื่องอื่น ทว่าเข็มปัทม์ก็อดชื่นชม นายจ้างของหล่อนไม่ได้ นับตั้งแต่เจอกันครั้งแรกยังสะดุดในความหล่อ แต่ก็ต้องฝันค้างเมื่อพบปฏิกิริยาเฉยเมยจากเขา น่าเสียดายที่จักรินทร์เป็นคนแบบนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงเป็นผู้ชายมีเสน่ห์อันดับต้นๆ ของประเทศอย่างหาตัวจับได้ยากทีเดียว คนประหลาดที่สามารถทำหน้าราบเรียบได้ตลอดเวลา ไม่แสดงอารมณ์ ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่ บางครั้งก็ดูเข้มงวด มีคำพูดและความคิดเป็นอาวุธประดับติดตัว บนโครงหน้าคร้ามคม ดวงตาเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจ จมูกโด่งเป็นสัน และริมฝีปากได้รูปสวย จนเข็มปัทม์อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเกิดเขายิ้มสักครั้ง...จะเป็นอย่างไรนะ /(^0^)/----(^0^)----/(^0^)/----(^0^)----/(^0^)/----(^0^)----/(^0^)/ โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 14 ธ.ค. 51 00:06:20 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 14:43:26 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 07:00:31 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เชิงอรรถ -------------------------------------------------------------------------------- * โปรเจกต์จบ คือคำนิยมเรียกอย่างง่ายของวิชาโครงงานคอมพิวเตอร์ ซึ่งนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ทุกคนจะต้องผ่านการทำโครงงานตามหัวข้อให้แล้วเสร็จ ความยากง่ายแล้วแต่สถาบัน ซึ่งหลักสูตรของภาควิชาวิศวกรรมพิวเตอร์ของมหาลัยที่เข็มปัทม์ศึกษาอยู่ จะต้องลงทะเบียนเรียนวิชาโครงงานถึง 4 วิชาด้วยกันคือ Small Project, Project Preparation, Project I และ Project II จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 9 ธ.ค. 51 07:01:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อู้ว หายไปนานเลยนะคะ แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาอ่านค่ะ ^^ *********************** อ่านเสร็จแระ ดูเอาจริงเอาจังกันทั้งบริษัทเลยเนอะ ขอให้หนูเข็มปัทม์ทำงานได้สำเร็จ ไม่แพ้พวกผู้ชาย สงสัยนายรุจน์เนี่ย ชักจะยังไงๆ แล้วนะ แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 13:41:19 จากคุณ : ชญาลี - [ 9 ธ.ค. 51 09:56:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กระทู้นี้เกือบโดนนมแฮะ(เอ่อ...ไม่ได้ลามกนะ =__=") น้องเข็มเราน่าจะกล่าวแนะนำตัวเองเล็กน้อยหน่อยก่อนนะที่ห้องประชุมก่อนจะพูดถึงงาน เหมือนเป็นการทักทายคนในที่ประชุมฐานะพนักงานใหม่ สงสัยตื่นเต้นกลัวงานออกมาไม่ีดีเลยลืมแนะนำตัวเอง (ฮา) ดีนะที่พี่ๆที่ทำงานไม่ชวนน้องเข็มทานเหล้าฐานะรับน้องใหม่หลังเลิกงาน (เพราะโดนทำโอที เอิ๊กๆ) สนุกมากๆค่ะ ไว้มีโอกาสจะกลับมาอ่านอีกค่ะ ---แก้พิมพ์ตกค่ะ--- แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 10:05:03 แก้ไขเมื่อ 09 ธ.ค. 51 10:04:29 จากคุณ : ปุงปิง - [ 9 ธ.ค. 51 10:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อำนาจเป็นคนดีหรือคนร้ายเนี่ย จากคุณ : mimny (mimny) - [ 9 ธ.ค. 51 16:13:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โปรเจคท์ที่สำคัญจริงๆ ไม่น่าจะให้พนักงานใหม่ทำนะคะ นี่ผ่านโปรงานหรือยังเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 9 ธ.ค. 51 20:30:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณที่ส่ง reminder มาให้นะคะ ขอสารภาพว่าต้องกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่ตอนแรก แล้วไงคราวนี้อย่าหายไปอีกน้า จากคุณ : chocolate-gateau - [ 9 ธ.ค. 51 22:47:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 I haven't seen the way that tehy can love each other .  Jakkarin 's so serious with work naka. P.S. I 've got thai fonts but I have to type without looking thai keyboard .I can't do it ka.ขอโทษ นะคะ  not good  at typing in Thai. จากคุณ : Tyra - [ วันรัฐธรรมนูญ 07:13:21 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตอนที่ 1 ชะตาพลิกผัน 'Cause there's a wall in your heart That no one can get through And it’s cold And it’s dark And you don’t have a clue But this wall it will fall If it’s the last thing I do I’ll get through this wall in your heart เพียงเพราะหัวใจเธอนั้นมีกำแพงขวางกั้น ไม่มีวันที่ใครจะเข้าไปได้ ใจมันเงียบเหงา ใจมันมืดมิด แล้วเธอก็ไม่รู้เลยว่าจะทำเช่นไร ทว่ากำแพงนี้จะต้องทลายลงได้ แม้ว่าจะต้องแลกกับทุกสิ่งในชีวิต ฉันจะฝ่ากำแพงนี้เข้าไปในหัวใจของเธอ... ติ่ง ติง ติง ติ๊ง ”ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ กรุณาตรวจรับสัมภาระของท่านก่อนออกจากห้องผู้โดยสารด้วยค่ะ”               ที่นี่คือ สนามบินดอนเมือง ภายในอาคารกว้างใหญ่ ท่ามกลางบรรยากาศอันพลุกพล่านไปด้วยผู้คนซึ่งต่างก็เดินเข้าเดินออกกันอย่างเร่งรีบ หญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งในชุดยีนส์อย่างเก๋ก้าวเท้าออกจากห้องผู้โดยสารพร้อมๆ กับที่แบกสัมภาระใบใหญ่มาด้วย ร่างโปร่งบางรวบผมเป็นหางม้าดูทะมัดทะแมง อากัปกิริยาการเดินอันแคล่วคล่องว่องไวของเจ้าตัวนั้นแสดงให้เห็นถึงพื้นฐานนิสัยอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น     หญิงสาวคนนั้นมีนามว่า ‘เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี’ มาตั้งแต่เกิด บัดนี้มีอายุจวบจนจะถึง 24 ปีแล้ว หล่อนจบการศึกษามาด้วยใบปริญญาโทวิศวกรรมศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ และปริญญาตรีในสาขาเดียวกัน จากมหาวิทยาลัยมีชื่อแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด   แม้จะไม่คุ้นเคย หากนี่ก็มิใช่ครั้งแรกที่ได้เหยียบเท้าลงมายังผืนดินของเมืองฟ้าอมรซึ่งใครต่อใครต่างก็ว่ากันอย่างนั้น ทว่าเข็มปัทม์ยังอดตื่นเต้นกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ทั้งผู้คน บรรยากาศ และสภาวะแวดล้อมรอบๆ กายที่แตกต่างไปจากเดิม ขนาดสนามบินยังใหญ่โตโอ่อ่า นอกจากแผนกทำการต่างๆ แล้วยังประกอบไปด้วยร้านค้ามากมาย ไม่ว่าจะเป็นร้านอาหาร ร้านขายของที่ระลึก ร้านเสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งร้านตัดผม ซึ่งต่างก็ตกแต่งอย่างสวยงามและเลิศหรู ราวกับว่าจะแข่งขันกันเพื่อดึงดูดและหาคนเข้าร้านให้ได้มากที่สุด เท้าที่กำลังเดินหยุดชะงักลง เมื่อหล่อนมายืนอยู่บริเวณหน้าสนามบินแล้ว ตามองไปรอบๆ เห็นรถโดยสารมากมายมาจอดรอรับผู้โดยสารที่เดินกันขวักไขว่ ซึ่งคงมาจากหลักแหล่งอันแตกต่างกัน ต่างคนต่างก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทางของตน   สถานที่ที่เข็มปัทม์กำลังจะไปนั้น? หล่อนเองก็ยังไม่รู้เลย ความจริงแล้ว ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ดั้นด้นเดินทางมายังเมืองหลวงของประเทศ เพียงเพื่อจะหาสถานที่ดีๆ ที่จะรับหล่อนเข้าทำงาน แม้ว่าในวัยเด็กจะเคยอาศัยอยู่ที่นี่ ทว่าครอบครัวของเข็มปัทม์ได้ย้ายไปตั้งรกรากอยู่ต่างจังหวัดเป็นเวลาเนิ่นนานมาแล้ว จะมีโอกาสเดินทางมายังเมืองหลวงก็ต่อเมื่อมีกิจธุระ หรือมาเที่ยวพักผ่อนบ้างเป็นครั้งคราว ร่างบางหยิบกระดาษซึ่งจดชื่อบริษัทแห่งหนึ่งขึ้นมาทบทวนดูอีกครั้ง ทั้งที่สามารถจดจำจนขึ้นใจ มองผู้คนที่รีบเร่งไปขึ้นรถคันแล้วคันเล่า อดนึกอิจฉาพวกเขาเหล่านั้นขึ้นมาไม่ได้ สำหรับหล่อน แม้ว่าในใจนั้นจะมีเป้าหมายสูงสุดเป็นบริษัทตามคำแนะนำของบิดาอยู่ก่อนแล้วก็ตาม แต่การจะได้เข้าทำงานที่นั่นก็มิใช่เรื่องง่ายเพราะหล่อนเป็นเพียงแค่วิศวกรที่เรียนจบมาได้ระยะหนึ่งเท่านั้นเอง     "นี่คุณ กรุณาอย่ายืนขวางทางได้มั้ย?" เสียงตะคอกอย่างไม่ไว้หน้าของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆ ส่งผลให้เข็มปัทม์เกิดอาการชะงักงันไปชั่วขณะทันทีที่หันไปมอง ที่ทำให้หล่อนอึ้งไม่ใช่เจ้าของเสียงนั่นแต่อย่างใด หากเป็นชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังชายฉกรรจ์คนนั้นต่างหาก เขาสวมชุดสูทสีเทาพอดีกับรูปร่างแข็งแรงสมส่วน เสริมบุคลิกให้แลดูสง่างามยิ่งนัก ผมสีดำสนิทถูกตัดซอยสั้นเป็นทรงรับกับใบหน้าคร้ามคม คิ้วเข้มได้รูป และเมื่อได้สบตา หัวใจของเข็มปัทม์ก็เริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะ นัยน์ตาคู่นั้นของเขา...เปล่งประกายทอแสงราวกับท้องฟ้ายามราตรี หล่อนพินิจดวงตาสีดำสนิทของชายหนุ่มนิรนามผู้นั้น มองไปยังริมฝีปากหยักเป็นรูปสวยและจมูกโด่งเป็นสัน เครื่องหน้าทุกอย่างนั้นยิ่งขับให้ใบหน้าของเขาแลดูโดดเด่นยิ่งขึ้น โดยไม่รู้ตัว...หล่อนถอนสายตาออกไปจากตรงนั้นไม่ได้ราวกับถูกสะกดด้วยพลังอำนาจบางอย่าง หล่อ...ผู้ชายคนนี้ เป็นคนหล่อเหลาและดูดีเอามากเลยทีเดียว อย่างที่เรียกได้ว่า ถ้าใครได้เห็นแล้วคงต้องมองเหลียวหลัง... “ติ่ง ติง ติง ติ๊ง!” เสียงสัญญาณประกาศในแผนกประชาสัมพันธ์ของสนามบินที่ดังขึ้น เรียกให้เข็มปัทม์ตื่นจากภวังค์ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้หล่อนตกใจเป็นอย่างมาก... นี่หล่อนเป็นอะไรไป...ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดถึงได้เผลอไผลสำรวจอีกฝ่ายไปอย่างนั้น ทั้งที่ในชีวิตก็เคยได้พบได้เจอผู้ชายหน้าตาดีมามากมาย ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นเพศตรงข้ามเสียเมื่อไร ถึงกระนั้น หล่อนยังรู้สึกว่าเขามีแรงดึงดูดจากบางสิ่งบางอย่าง...ที่แตกต่างออกไป อาจเป็นเพราะดวงตาคู่นั้นที่ดูมีเสน่ห์ลึกลับน่าค้นหาจนไม่อาจถอนสายตาออกไปก็เป็นได้ เข็มปัทม์หลีกทางให้ชายหนุ่มรูปงามผู้นั้นเมื่อได้สติ โดยมารยาท...หล่อนโค้งตัวเล็กน้อยให้เขาเพื่อเป็นการขอโทษ ทว่า...นั่นคงเป็นการกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตของหล่อนเลยก็ว่าได้ เพราะไมตรีจิตที่ตั้งใจจะหยิบยื่นให้อีกฝ่ายนั้น ได้รับการตอบแทนด้วยการถูกหักหน้ากลับมาอย่างไม่มีเหลือ! ชายหนุ่มคนนั้น ไม่แม้แต่จะปรายตามาเหลือบแลคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยซ้ำ เจ้าของใบหน้าอันปราศจากรอยยิ้มนั่น...กลับเดินฉับๆ ผ่านเลยไป แล้วก้าวเท้าขึ้นรถลีมูซีนสีดำคันหรูที่แล่นมาจอดรออย่างรวดเร็วปานสายฟ้าแลบ! เข็มปัทม์ยืนนิ่งด้วยความช็อก เกิดอาการอึ้งจนแทบจะเก็บเศษใบหน้าที่แตกละเอียดไปแล้วไว้ไม่ทัน เขาทำให้ความมั่นใจที่พกมาเต็มเปี่ยมตลอดชีวิตของหล่อนพังทลายลงไปในพริบตา ทว่าทำได้เพียงมองตามเขาอย่างอาฆาตไปจนลับตาเท่านั้น นี่เขา...เห็นหล่อนเป็นอะไร? เห็นสิ่งมีชีวิตรอบๆ กายของเขาอยู่บ้างหรือไม่? หรือเห็นว่าทุกอย่างเป็นเพียงแค่อากาศธาตุอย่างนั้นหรือ? เจ็บใจนัก ผู้ชายอะไร ? ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย...หล่อซะเปล่า ! จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:23:27 ]

ความคิดเห็นที่ 14 “ขอโทษครับคุณ แท็กซี่พร้อมแล้วครับ จะไปกันเลยไหมครับ” เสียงตะโกนของพนักงานดูแลรถโดยสารเรียกสติเข็มปัทม์ให้กลับคืนมา   “ไปเลยค่ะ” ร่างบางรีบตอบในทันที มองสีหน้าของพนักงานแล้วเริ่มหวั่นๆ ดูท่าเขาคงจะยืนรอหล่อนมาเป็นเวลานานพอดู ให้ตายสิ! หล่อนเกือบลืมสถานะตัวเองไปแล้วเชียวว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่ พยายามส่งยิ้มให้ พร้อมๆ กับที่ก้มลงมองหาสัมภาระของตัวเอง แต่แล้วลมก็แทบจับ เมื่อพบว่าเบื้องล่างมีเพียงความว่างเปล่า หาได้มีแม้แต่กระเป๋าสักใบไม่ !?! “เอ่อ...คือว่า กระเป๋าของฉัน...คุณเห็นกระเป๋าของฉันบ้างไหมคะ ฉันวางมันไว้ตรงนี้ แต่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้” เข็มปัทม์เอ่ยถามพนักงานตรงหน้า ทว่าใบหน้าของเขากลับแสดงออกถึงอาการรำคาญหล่อนมากขึ้นไปอีก ราวกับว่า ความอดทนของเขากำลังจะสิ้นสุดลงในไม่ช้า “คุณไม่ได้ลากกระเป๋ามารึเปล่าครับ” “รับกระเป๋ามาแล้วนะคะ ไม่รู้ตะกี้มีใครหยิบไปไหม” หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวา มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอกระเป๋าท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาได้เลย สุดท้าย เข็มปัทม์กับพนักงานคนนั้นก็ต้องช่วยกันเดินหารอบๆ แยกกันไปคนละด้านของตึก เวลาผ่านไปราวๆ ยี่สิบนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่เจอกระเป๋าใบนั้น แย่จริง...หล่อนควรทำอย่างไรดี นี่ขนาดยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ต้องมาเจอปัญหาใหญ่เสียแล้ว “กระเป๋าของคุณมีของสำคัญอยู่มากรึเปล่าครับ” ชายผู้เป็นพนักงานถามด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย เมื่อมาเจอกันที่จุดเดิมหลังจากแยกกันหา “ฉันพากระเป๋ามาแค่ใบเดียว ของทั้งหมดเลยอยู่ในนั้นน่ะค่ะ” เข็มปัทม์ตอบพร้อมอาการหอบ ปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก ถ้าหากหากระเป๋าไม่เจอ หล่อนจะทำอย่างไรต่อไป นึกไม่ถึงเลยว่าอนาคตที่วาดฝันไว้จะต้องมาจบลงตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม “ว่าไงนะ! สัมภาระทั้งหมดของคุณมีแค่กระเป๋าใบเดียวเหรอ” เขาถามซ้ำ “ใช่สิคะ” เข็มปัทม์ตอบอย่างนึกฉงน อีตานี่ท่าจะเพี้ยน เพิ่งบอกไปหยกๆ แล้วจะถามทวนอีกครั้งหาสวรรค์วิมานอะไรมิทราบ! “แล้วที่คุณแบกอยู่นั่นมันอะไรครับ!” เขาชี้มายังด้านหลังตัวหล่อน เพียงเท่านั้น ประสาทสัมผัสบริเวณหลังก็เริ่มรับรู้ แล้วทำการส่งข้อมูลมาให้สมองของคนซุ่มซ่ามประมวลผลได้ในทันทีทันใดว่า กระเป๋าเดินทางที่หล่อนเสียเวลาค้นหาไปเป็นชั่วโมงนั้น ที่แท้... มันอยู่บนหลังของเจ้าตัวนี่เอง หล่อนหลงลืมไปเสียสนิท! “จริงๆ ด้วย ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันลืมไป” พูดไปด้วยน้ำเสียงละล่ำละลัก กว่าจะขอโทษขอโพยเสร็จ กว่าจะสามารถจัดการขึ้นรถแท็กซี่ได้ กว่าจะออกเดินทางต่อ กว่าจะไปถึงยังที่พัก เข็มปัทม์ก็รู้สึกว่าเวลามันช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้าเหลือเกิน นี่ถ้าหล่อนเป็นกระดาษ ก็คงจะไหม้ไปในพริบตาเสียแล้ว เพราะเมื่อเผลอมองไปยังพนักงานคนนั้น ไฟในสีหน้าและแววตาของเขาแทบจะเผาหล่อนได้แล้วทั้งตัว! ถ้าไม่เจอะกับเจ้าของร่างสูงอันแสนเย่อหยิ่งนั่นเสียก่อน หล่อนคงไม่ป้ำๆ เป๋อๆ จนถึงขนาดลืมไปได้ว่าตัวเองแบกกระเป๋าเดินทางไว้อยู่ และเรื่องคงไม่ยุ่งยากขนาดนี้! ทุกอย่างเป็นเพราะผู้ชายคนนั้น เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นทีเดียว!!! “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” พนักงานฝ่ายบุคคลผู้หนึ่งกล่าวทักทายต้อนรับ ยืนขึ้นอวดโฉมเต็มร่างประชันสายตาให้เห็น หล่อนคนนี้เป็นผู้หญิงร่างท้วม อยู่ในวัยที่เรียกว่าใกล้ม้วย หากแต่งกายด้วยเสื้อผ้าโทนสีฉูดฉาด เปรี้ยวเข็ดฟันตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยทีเดียว ตัวเสื้อแขนจีบระบายสีแดงสด ไล่ลงมายังกระโปรงพื้นสีเดียวกันสั้นแค่เข่า ผ่าข้างทั้งซ้ายขวา มองเห็นเรียวขามีก้อนไขมันนูนขึ้นมาบริเวณน่อง ปูดเห็นเป็นจ้ำๆ เสริมด้วยผ้าเนื้อหนาขนาดใหญ่ลายจุดขาวดำ คาดเอวที่แทบจะไม่มีของหล่อนไว้เป็นเข็มขัด ทว่าบุคลิกของสตรีผู้นี้กลับฉายชัดถึงความคล่องแคล่วและภาคภูมิใจในตัวเองเป็นอันมาก ราวกับหล่อนมั่นอกมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองเสียเต็มประดา ยิ่งกว่านั้น ยังทำท่าเชิดหน้าใส่เข็มปัทม์เสียอีก เหอะ...มองแล้วดูขัดกับพุงขนาดไม่น้อยของเจ้าตัวที่ยื่นออกมาเสียจริง “สวัสดีค่ะ คือว่า ดิฉันจะมาสมัครงานตามที่ลงไว้ในหนังสือพิมพ์น่ะค่ะ” เข็มปัทม์ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าสุภาพที่สุด แม้ว่าในใจจะแอบหมั่นไส้นิดๆ ด้วยความไม่ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น ที่นี่คือ บริษัท ดูโอโปรดักชั่น หนึ่งในเครือของวิจักษ์กานต์กรุ๊ป บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีเครือข่ายอยู่หลายประเทศในทวีปเอเชีย บริษัทที่บิดาของเข็มปัทม์เคยกล่าวถึงบ่อยๆ และหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ให้หญิงสาวเข้าทำงานเป็นอันดับหนึ่ง เข็มปัทม์ไม่เคยเข้าใจเลยว่าเป็นเพราะเหตุใด หญิงสาวก้าวเท้าเข้ามายังที่แห่งนี้หลังจากลังเลใจอยู่หลายวันว่าจะไปสมัครที่อื่นดีหรือไม่ แต่แล้วคำพูดของบิดาก็เอาชนะจนได้ จึงตัดสินใจมาที่นี่เป็นที่แรกเมื่อได้ลบชื่ออีกหลายสิบบริษัทออกไปจากใจในทันทีที่เห็นประกาศรับสมัครงานในหน้าหนังสือพิมพ์ หล่อนจะต้องได้เข้าทำงานเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ของบริษัทแห่งนี้! “งั้นคุณจะเข้ามาสมัครตำแหน่งอะไรคะ” เสียงของคุณป้าพุงพลุ้ย (ที่เข็มปัทม์แอบตั้งฉายาให้อย่างรวดเร็ว) ถามต่อ สีหน้าของหญิงร่างท้วมราบเรียบและดูเบื่อหน่ายอย่างไรพิกล “วิศวกรคอมพิวเตอร์ค่ะ!” ชัดถ้อยชัดคำ ยืดอกตอบคู่สนทนากลับไปโดยไม่ลังเล คำตอบของเข็มปัทม์ ส่งผลให้คุณป้าพุงพลุ้ยมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาแปลกประหลาด เอ๊ะ! หล่อนทำอะไรผิดรึไงกัน? “ต้องขอโทษด้วยนะคะ” พูดพร้อมเอนกายพิงพนักเก้าอี้ “บริษัทเราไม่รับวิศวกรหญิงค่ะ" นั่นคือสิ่งที่พนักงานฝ่ายบุคคลกล่าวออกมา แต่ไม่ได้ทำให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด "อะไรนะคะ?" เข็มปัทม์ทวนซ้ำ เผลอเท้าแขนกับโต๊ะด้วยความพิศวง "เรารับแต่วิศวกรที่เป็น ’ผู้ชาย’ เท่านั้นค่ะ วิศวกรที่เป็น ’ผู้หญิง’ น่ะ เราไม่รับค่ะ เป็นคำสั่งของท่านประธานบริษัทที่เพิ่งกำชับลงมาค่ะ" ผู้เป็นพนักงานฝ่ายบุคคลยืนกราน ริมฝีปากของเจ้าหล่อนเหยียดยิ้มราวกับผู้มีชัย และนั่นคงไม่ใช่การล้อเล่นเป็นแน่แท้ "อะไรกัน ก็ในประกาศน่ะไม่ได้บอกเรื่องเพศเลย แล้วนี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ยังจะมีการกีดกันเรื่องนี้อีกเหรอ เป็นผู้หญิงแล้วไงคะ ผู้หญิงก็มีความสามารถไม่แพ้ผู้ชายหรอกค่ะ ฉันเป็นวิศวกรที่มีคุณภาพนะคะ ไม่เชื่อจะตรวจสอบคุณสมบัติกันก่อนก็ได้" ความเป็นคนค่อนข้างรักความยุติธรรม ทำให้เข็มปัทม์เถียงคอเป็นเอ็นออกไปอย่างลืมตัว รู้สึกว่าเส้นอารมณ์ด้านลบกำลังผุดขึ้นมาเป็นริ้วๆ สติที่พยายามอดกลั้นไว้กำลังจะขาดผึงในไม่ช้า "แค่คุณสมบัติข้อแรกเรื่องเพศ คุณก็ไม่ผ่านแล้วล่ะค่ะ ฮะๆๆ ดิฉันคิดว่าได้ชี้แจงทุกอย่างชัดเจนแล้ว เพราะฉะนั้น เชิญกลับเถอะค่ะ" แทนที่อีกฝ่ายจะตกตะลึง กลับชี้แจงด้วยโทนเสียงที่สูงขึ้นพร้อมกับหัวเราะนิดๆ เชิดหน้าน้อยๆ เพื่อแสดงออกให้เห็นว่าไม่อยากจะเสวนาด้วยเต็มที "เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉัน..." โดยสัญชาตญาณ เข็มปัทม์ยื่นมือไปจับแขนคนตรงหน้าเพื่อรั้งเอาไว้ พยายามสื่อสายตาเพื่อวอนขอ ทว่ายังไม่ทันได้พูดจบ เจ้าหล่อนก็สะบัดแขนออก พลางใช้สายตามองผู้สมัครงาน ไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง ด้วยสายตาดูหมิ่นอย่างไม่คิดจะปิดบัง "กรุณาอย่าแตะต้องตัวดิฉัน ท่าทางการศึกษาของคุณจะน้อยไปหน่อยนะคะ ถึงได้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง นี่มันบริษัทใหญ่นะคุณ เบื้องบนเขาก็เพิ่งสั่งการลงมาว่าไม่ให้รับผู้หญิง ไม่ต้องง้อใคร จะรับคนเข้ามาน่ะ กะอีแค่ทางหนังสือพิมพ์มันไม่จำเป็นหรอก ไม่ต้องทำอะไรก็มีคนมาขอทำงานไม่เว้นแต่ละวันด้วยซ้ำ ดิฉันก็บอกคุณไปแล้วนะ ถ้าเรื่องแค่นี้คุณยังไม่เข้าใจ คุณก็ไม่เหมาะจะอยู่ที่นี่หรอก ถ้าคุณไม่ยอมออกไป ดิฉันจะเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยล่ะนะ" แล้วขีดจำกัดความอดทนของเข็มปัทม์ก็สิ้นสุดลงทันที เมื่อเห็นคุณป้าพุงพลุ้ยทิ้งแฟ้มสมัครงานของหล่อนลงไปกับพื้นอย่างไม่ไยดี! “ก็ได้...ฉันไปก็ได้” หญิงสาวลุกขึ้นคล้ายกับยอมจำนน ทว่าไม่ใช่อย่างนั้น “แต่ก่อนจะไป ฉันขอพูดอะไรซักอย่างนะ คุณคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาทำกับคนอื่นแบบนี้ กล้าดียังไงถึงดูถูกคนอื่น ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนคุณนะ ฟังไว้ด้วย คุณดูถูกฉันก็เหมือนดูถูกตัวเองนั่นแหละ” แล้วจากนั้น เข็มปัทม์ก็ปฏิบัติการวางระเบิดลูกสุดท้ายด้วยการตะโกนออกไปว่า “หัดลดน้ำหนักบ้างนะ ยัยป้าพุงพลุ้ย!" ด้วยโทสะที่ระงับไว้ไม่ได้อีกต่อไป แล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:24:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 "อะไรกัน! นี่มันอะไรกัน...เรื่องบ้าบออย่างนี้ก็มีด้วยเหรอ" ร่างบางพึมพำกับตัวเองขณะอยู่ในลิฟต์ บ่นไปบ่นมา หล่อนแทบจะรับไม่ได้ โลกนี้มันยังหลงเหลือความยุติธรรมอยู่บ้างไหม ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะต้องมาเจอเรื่องบ้าบอคอแตกจากบริษัทอันแสนโด่งดัง วิศวกรคอมพิวเตอร์ที่เป็น'ผู้ชาย'เท่านั้น นี่หรือเหตุผลที่เขาไม่รับหล่อนเข้าสมัครงาน ไม่แม้แต่จะปรายตาอ่านประวัติ หรือสอบถามชื่อเสียงเรียงนามกันเลยด้วยซ้ำ ช่างไม่เข้าท่าเอาเสียเลย ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยจริงๆ มันเป็นเรื่องไร้สาระที่สุดในชีวิตของหล่อนเลยก็ว่าได้ เฮ้อ...แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ จะทำยังไงต่อไปดี ในเมื่อความฝัน...ความหวังอันเดียวของหล่อน กลับพังลงอย่างไม่เป็นท่าไปเสียแล้ว ทำไมหล่อนต้องเกิดเป็นผู้หญิงด้วยนะ ติ๊ง! ประตูลิฟต์เปิดออก เข็มปัทม์มองไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย แต่แล้วก็ต้องสะดุดกึกเมื่อต้องเผชิญหน้ากับชายผู้หนึ่ง คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้งในสถานที่แบบนี้ นี่มันไอ้หน้าหล่อคนที่เจอตรงสนามบินเมื่อสองสามวันก่อนนี่นา!!! นอกจากโลกจะไม่ยุติธรรมอย่างสุดบรรยายแล้ว โลกใบนี้ยังกลมได้อีกอย่างเหลือเชื่อ เข็มปัทม์ครุ่นคิดหาเหตุผลที่ชายร่างสูงจอมเก๊กคนนั้นปรากฏตัวขึ้นที่นี่ เมื่อเห็นว่าวันนี้เขาดูเท่ยิ่งกว่าวันนั้นเสียอีก ชายหนุ่มดูดีด้วยเสื้อสูทกับเนกไทอย่างเก๋ ทว่าหล่อนไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะชื่นชมความงามของเขาเท่าไรนัก ด้วยพฤติกรรมของเขาในวันก่อนยังฝังใจ บวกกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเจอมาสดๆ ร้อนๆ ทำให้ภาพพจน์เขายิ่งติดลบ หล่อนเพียงแต่จ้องมองการวางท่าของเขาด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหลายๆ คนโค้งคำนับให้ ราวกับว่าเขาเป็นที่น่าเคารพอย่างสูง? ให้ตาย...น่าหมั่นไส้ชะมัด! เข็มปัทม์ก้าวเท้าออกมาจากลิฟต์ แล้วพบว่าตัวเองในตอนนี้กำลังประจันหน้ากับคนผู้นั้นในระยะตาสบตา ดวงตาสีนิลที่อยู่ภายใต้คิ้วคมเข้มของเขาเหลือบมองหล่อนแวบหนึ่ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ประสานสายตาเข้าไปพอดี หล่อนเลยส่งยิ้มให้เขาอย่างเสียไม่ได้ และนั่น...ก็เป็นการหักหน้าตัวเองครั้งที่สอง หล่อนดูโง่เง่าขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว! อีกครั้ง...ที่ผู้ชายคนนี้ทำให้หล่อนหน้าแตกยับเยินไม่มีชิ้นดี ทั้งๆ ที่ชายหนุ่มเดินสวนกับหล่อน แต่สิ่งที่เขาเลือกปฏิบัติกลับเป็นการเดินผ่านเลยเข้าไปในลิฟต์อย่างไม่สนใจหญิงสาวอีกคนแม้แต่น้อย พร้อมกับประตูลิฟต์ที่ปิดลงราวกับผู้หญิงคนนั้นไม่มีตัวตน!!! หล่อนยังคงยืนจังงังอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาหลายวินาที อับอายเป็นที่สุด...เริ่มจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว วันนี้มันเป็นวันอภิมหาซวยของหล่อนหรืออย่างไรกัน ถูกปฏิเสธงานอย่างไร้ไมตรี แล้วยังเจอไอ้หน้าหล่อมารยาททรามนี่อีก คิดแล้วแค้นใจยิ่งนัก ผู้ชายคนนี้ถือว่าตัวเองเป็นใครกันแน่? เขามาทำอะไรที่นี่... แล้วมีสิทธิอันใดมากระทำมารยาทที่ขาดการอบรมกับหล่อน หรือเขาจะทำงานที่บริษัทแห่งนี้... หรือจะมาสมัครงานเป็นวิศวกรเหมือนกัน? คงไม่ใช่ ผู้ชายคนนั้นน่าจะอยู่ในตำแหน่งที่สูงพอควร คงไม่มีคนโค้งคำนับให้เขาอย่างนั้นเป็นแน่ถ้าหากไม่ใช่ระดับผู้บริหาร แต่ก็ช่างปะไร ถ้าเขาคิดจะสมัครเป็นวิศวกรจริง เขาก็คงได้ทำสมใจ เพราะเขาเป็นผู้ชาย ก็แน่สิ...เขาเป็นผู้ชายนี่นา! นี่หล่อนต้องแพ้เขาสินะ... คิดพลางเดินคอตกออกไปจนถึงประตู ก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ด้วยจิตใจห่อเหี่ยว หล่อนจะยอมได้อย่างนั้นหรือ? จะยอมให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ได้อย่างนั้นหรือ หล่อนไม่ยอม! ไม่ได้! หล่อนจะปล่อยให้เป็นอย่างนี้ไม่ได้ หล่อนคือ ‘เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี’ เป็นลูกสาวคนเดียวของบิดา หล่อนจะต้องได้ทำงานที่นี่...บริษัทที่พ่อหวังไว้อย่างไรเล่า ฉะนั้น สิ่งที่ควรทำ คือต้องสู้เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง และหล่อนจะต้องชนะไอ้หมอนั่น! แต่ หล่อน เป็น ผู้ หญิง! หล่อน เป็น ผู้ หญิง... เป็น ผู้ หญิง ผู้ หญิง !!! นี่เป็นความจริงที่เข็มปัทม์ไม่สามารถโต้แย้งได้ คำว่า ‘ผู้หญิง’ ก้องอยู่ในหัวของหญิงสาวไปมาราวกับเสียงสะท้อน เหตุใดโชคชะตาจึงกำหนดให้หล่อนถือกำเนิดเป็นผู้หญิงด้วย เหตุใดจึงมิใช่ผู้ชายอย่างคนอื่นเขา ไหนว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เลือกที่จะเป็นได้อย่างไรเล่า เดี๋ยวแม่ก็ไปแปลงเพศเสียเลยดีไหม แปลงเพศ? ใช่สิ ‘แปลงเพศ’ อย่างไรล่ะ มันเป็นความคิดที่เข้าท่าทีเดียว และคงเป็นหนทางที่จะทำให้หล่อนสามารถเป็นผู้ชายได้อย่างไม่น่าเชื่อ! ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด หญิงสาวก็ตัดใจจากงานนี้ไม่ได้ จะให้พลาดโอกาสทองอันนี้ไปเพียงเพราะหล่อนเป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรือ นั่นเป็นเรื่องที่ผู้หญิงอย่างหล่อนรับไม่ได้จริงๆ เพราะฉะนั้น หล่อนตัดสินใจแล้ว หล่อนจะ... (อย่าเพิ่งทำหน้าสยองกันอย่างนั้น) จะให้ทำเช่นไรเล่า...เมื่อนึกวิธีอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ หล่อนมีแค่ทางเลือกเดียวเท่านั้น ก็การเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ในบริษัทที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ มันเป็นทางเดินที่เลือกแล้วของหล่อน และเป็นความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่ของพ่อนี่นา... ร่างบางเหลียวหลังหันกลับไปมองบริษัทที่เพิ่งเดินจากมาอีกครั้ง ป้าย ‘ดูโอ โปรดักชั่น’ ดูสง่างามด้วยตัวหนังสือสีทอง ส่องแสงระยิบระยับเมื่อสะท้อนกับแสงอาทิตย์ มันช่างจับขั้วหัวใจของผู้เต็มไปด้วยความฝันเสียเหลือเกิน ประกายความหมายมั่นอย่างแรงกล้าผุดขึ้นมาในจิตสำนึก เข็มปัทม์มอบรอยยิ้มให้กับตึกนี้พร้อมกับการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต โดยที่ไม่รู้สึกตัวสักนิดว่านั่น...จะเป็นการตัดสินใจครั้งผิดพลาดที่สุดในชีวิตเช่นเดียวกัน! ไม่มีลางสังหรณ์ใดๆ บอกไว้เลยว่า การตัดสินใจในครั้งนี้ จะเป็นจุดพลิกผันอย่างร้ายแรงของชีวิตเข็มปัทม์ แล้วส่งผลให้หล่อนต้องเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวอันแสนยุ่งเหยิงจนแทบเอาตัวไม่รอด ไม่เว้นแม้แต่หัวใจดวงน้อยๆ ที่ไม่อาจควบคุมได้เหมือนเดิมอีกต่อไป หญิงสาวยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่า หากย้อนเวลากลับมาที่นี่อีกครั้ง หล่อนจะยังตัดสินใจแบบนี้ และยังยิ้มได้แบบนี้อีกไหม... คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบแห่งสัญชาตญาณการเอาชนะ ที่ตอนนั้น เข็มปัทม์คิดได้แต่เพียงว่า หล่อนคือวิศวกรคอมพิวเตอร์ และหล่อนจะกลายเป็นวิศวกรหนุ่มของที่นี่ ไม่ว่าด้วยเหตุผลอันใด ไม่ว่าด้วยวิธีการอันใด... ด้วยคำพูดของบิดาที่สอนไว้เสมอว่า ไม่มีอะไรภายใต้ดวงอาทิตย์นี้...ที่คนของ ’พิทักษ์ภักดี’ ทำไม่ได้! /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:25:56 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ตอนที่ 2 ผู้ชายนะฮ่า ภาพที่สะท้อนอยู่หน้ากระจกในเวลานี้ช่างไม่คุ้นตาเอาเสียเลย เข็มปัทม์พินิจร่างของ ‘ใครอีกคน’ ที่ปรากฏเป็นเงาตรงหน้าแล้วแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง รู้สึกแปลกๆ เมื่อเห็นผู้ชายรูปร่างผอมบางคนหนึ่งกำลังจ้องมองกลับมา ว่าไปแล้วใบหน้านั้นก็ดูหล่อเหลาไม่น้อย คิ้วเข้มพอประมาณ เหมาะเจาะกับเครื่องหน้าอื่นๆ ที่รับกันได้ดี ความขาวใสถูกบดบังด้วยเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งถูกตัดซอยไล่ลงมาเป็นทรงสั้น ปัดด้วยหน้าม้านิดๆ ปิดหน้าผากให้ดูทันสมัย ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันนะ... จะเป็นใครเสียอีกเล่านอกจาก ‘เข็มปัทม์คนใหม่’ ผลลัพธ์อันน่าพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง จากเทคนิคและวิธีการของผู้ที่มีฝีมือ นี่ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นผู้ชายแล้วดูดีขนาดนี้ ก็คงทำเสียตั้งนานแล้ว หล่อนยิ้มให้กับเงาของชายหนุ่มน้อยๆ ผู้ไม่เหลือเค้าของหญิงสาวคนเดิม แล้วปรายตามองไปยังบุคคลอีกสองคนซึ่งต่างก็นั่งมองอยู่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความตกตะลึงไม่แพ้กัน เห็นแล้วก็แทบจะหลุดหัวเราะออกมา ต้องขอบคุณพวกเขาทั้งสองเป็นอย่างยิ่งที่ให้ความช่วยเหลือแผนการแปลงกายเป็นผู้ชายของหล่อน จนสำเร็จลุล่วงไปได้เป็นอย่างดี ! ย้อนไปเมื่อสัปดาห์ก่อน... “บ้าไปแล้วรึไง ยัยเข็ม!” หลังจากได้ฟังคำชี้แจงถึงแผนการ คนฟังก็โวยวายใหญ่ นี่อย่างไรเล่า ขนาดเพื่อนชนิด ‘ซี้ย้ำปึ้ก’ ยังไม่เห็นด้วยเลยสักนิด     “โอ๊ย ไม่เห็นต้องตะโกนเลย หูจะแตกแล้วเนี่ย แต่แก...ชั้นไม่ได้พูดเล่นนะ ชั้นเอาจริง” เข็มปัทม์บอกเพื่อนรัก เมื่อตัดสินใจได้ว่าอีกฝ่ายเป็นบุคคลเดียวที่สามารถบอกเล่าเรื่องราวทุกอย่างได้ และการที่จะทำเริ่มต้นภารกิจนี้ย่อมขาดเพื่อนคนนี้ไปไม่ได้แน่นอน ถึงความคิดเรื่องการเปลี่ยนตัวเองเป็นผู้ชาย จะดูเข้าท่าเป็นอย่างยิ่งในมุมมองของหล่อน แต่การที่จะทำให้ความหวังกลายเป็นความจริงได้นั้น จำเป็นต้องอาศัยความร่วมมือจากคนอื่นช่วยสนับสนุนด้วย หลังจากวางแผนไปได้ไม่นาน หญิงสาวก็พบว่า ตัวเองไม่สามารถทำเรื่องนี้ให้เป็นรูปเป็นร่างเพียงคนเดียวได้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่จะหาใครสักคนมาเป็นกำลังอีกแรง เมื่อคนรู้จักที่ไว้ใจได้ในเมืองใหญ่แห่งนี้มีเพียงบุคคลเดียว นั่นคือ มินตรา เพื่อนสนิทที่สุดของหล่อนซึ่งคบกันมาตั้งแต่ในวัยเด็ก “มันไม่ใช่เรื่องสนุกนะแก เกิดพลาดท่าโดนเขาจับได้ขึ้นมาจะทำยังไง นั่นนะเป็นบริษัทใหญ่มากเลยนะ จะต้องเจอใครต่อใครบ้างก็ไม่รู้ โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งน่ากลัว” พูดไปไม่พอ สาวเจ้าก็เดินไปเดินมาราวกับหนูติดจั่น เข็มปัทม์มองภาพที่เห็นแล้วก็ต้องกลั้นยิ้ม มินตราหรือ ‘มิ้น’ ดูจะเป็นห่วงเพื่อนมาก หล่อนเป็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง ไว้ผมยาวตรงสลวย หน้าตาคงจะดูดีไม่น้อยหากเอาแว่นอันหนาเตอะอันนี้ออกไปจากสองตา จริงๆ แล้วมินตรามิได้สายตาสั้นแต่อย่างใด หญิงสาวใช้มันเป็นอุปกรณ์ที่ใช้บดบังดวงตาและเสริมความมั่นใจให้กับตัวเองเท่านั้น ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ขัดกับบุคลิกและสไตล์การแต่งตัวที่ดู ‘เรียบง่าย สบายๆ’ ของเจ้าตัวเสียเหลือเกิน ทั้งสองคนรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นประถมฯ ด้วยความที่บ้านอยู่ในละแวกเดียวกัน ทำให้เข็มปัทม์กับมินตรากลายเป็นคู่ซี้ที่ไปมาหาสู่กันโดยปริยาย และความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นนี้ก็คงอยู่เรื่อยมา กระทั่งเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งสองก็ยังเรียนคณะเดียวกัน สถานที่เดียวกันอีก ด้วยอุปนิสัยที่ค่อนไปทางคำว่า ‘เรียบร้อย’ มากกว่าคำว่า ‘ห้าว’ เข็มปัทม์จึงไม่แปลกใจเลยที่เพื่อนรักจะเปลี่ยนเส้นทางจากวิศวกรมาเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ มินตราเป็นคนรักธรรมชาติและชอบชีวิตอิสระ ที่อดทนเรียนวิศวะมาก็เพียงเพื่อทำตามความต้องการของบิดาเท่านั้น หลังจากมีปากเสียงกับที่บ้านและปรึกษาหารือกันจนเข้าใจ หญิงสาวก็ตัดสินใจมาเปิดกิจการร้านขายดอกไม้ในกรุงเทพฯ โดยอาศัยการส่งสินค้าจากฟาร์มของญาติในภาคเหนือ ด้วยสโลแกนแนวเพ้อฝันหากยังติดอารมณ์ขันที่พูดให้เพื่อนฟังอยู่เสมอ คนเมืองหลวงเขาขาดความรัก เราในฐานะเพื่อนร่วมโลก...สมควรเป็นอย่างยิ่งที่จะช่วยเติมเต็มและแต่งแต้มชีวิตของพวกเขาให้งดงามด้วยดอกไม้ เพียงสามเดือนหลังจากเรียนจบ ร้านดอกไม้ ‘FloraTales’ ก็ถูกเปิดขึ้นในเมืองกรุง ด้วยชื่อร้านแสนไพเราะอันมีความหมายว่า เทพนิยายแห่งดอกไม้ ฟังดูหรูเลิศท่ามกลางร้านค้ามากมายในย่านธุรกิจ มินตรา จึงเป็นกลายเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวของเข็มปัทม์ในตอนนี้! “แต่มันเสี่ยงมากเลยนะ ถ้าโดนจับได้ล่ะ แกนี่เล่นอะไรแผลงๆ แต่ก็เอาเหอะ ในเมื่อมันเป็นการตัดสินใจของแก แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมีใครคัดค้านได้ ชั้นเองก็คงไม่พ้นต้องสนับสนุน” มิ้นบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงห่วงใย หยิบดอกไม้ไปปักแจกันบนโต๊ะ ด้วยรู้นิสัยของเพื่อนดีว่าลองได้มุ่งมั่นกับสิ่งใดแล้วก็ยากที่ใครจะทัดทานได้ “แน่นอนสิ ก็แกเป็นเพื่อนรักชั้นนี่นา เนอะ” เข็มปัทม์ออกปากแซวอย่างอารมณ์ดี พร้อมทำหน้าที่ช่วยส่งต่อดอก ‘Forget me not’ สีม่วงให้เพื่อนไปอีกสองสามก้าน ดูท่าว่าชีวิตหล่อนคงจะขาดเพื่อนคนนี้ไปไม่ได้เสียแล้ว มินตราถือได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เข็มปัทม์มักจะปรึกษาหารือในการกระทำสิ่งต่างๆ เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องยากลำบากแค่ไหน หรือร้ายแรงเพียงใด เรียกได้ว่า เป็นหน่วยเก็บงำเรื่องราวของหล่อนเลยทีเดียว ถ้าคิดจะล้วงความลับจากหญิงสาวละก็...คงไม่ต้องบอกว่าจะหาคำตอบได้จากใคร แต่คงยากสักหน่อย เพราะถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของเรื่อง ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางเปิดเผยให้รู้แน่ๆ “ย่ะ แม่เจ้าประคุณทูนหัว เพื่อนรัก เพื่อนเลิฟ” คนตัวบางประชดแกมหัวเราะ เมื่อรับดอกไม้จากมือเพื่อนไป “ว่าแต่คุณเพื่อนเลิฟคิดรึยังว่าจะทำยังไงบ้าง” “ก็รอแกอยู่นี่ไงล่ะมิ้น ชั้นก็คิดมาส่วนนึงแล้ว แต่อยากฟังความคิดแกด้วย” หล่อนไว้ใจคนไม่ผิดจริงๆ ไม่ทันไรหัวหัวสมองของอดีตสาววิศวะก็แล่นปรู๊ด “ถ้าอย่างนั้น ชั้นคิดว่าเริ่มจากตรงนี้ดีไหม...” แล้วที่ปรึกษาจำเป็นก็เริ่มสาธยาย ช่วยเพื่อนวางแผนการด้วยสีหน้าที่จริงจัง และเคร่งเครียดขึ้นทุกทีๆ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:28:00 ]

ความคิดเห็นที่ 17 หลายวันถัดมา... “พี่คะ ทำยังไงก็ได้กับผมหนู ให้ดูเป็นผู้ชายมากที่สุดค่ะ” เข็มปัทม์เปิดทาง เมื่อถูกถามจาก ‘พี่ซอนย่า’ สาวกะเทยเจ้าของร้าน ว่าต้องการให้ผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบไหน สามวันสามคืนหลังการวางแผน มินตราก็พาหล่อนตรงดิ่งมายังร้าน ‘ปอยผม’ ซึ่งเป็นร้านเสริมสวยชั้นนำแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ไม่ไกลไปจากร้านดอกไม้เท่าใดนัก โดยให้คำแนะนำว่ารู้จักมักจี่กับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี เนื่องจากซอนย่าเป็นลูกค้าประจำที่สั่งดอกไม้มาตกแต่งร้านบ่อยๆ ด้วยความชื่นชอบและหลงใหลในดอกไม้เหมือนกันทำให้ยิ่งถูกคอ งานนี้นายหน้ายังโฆษณาฝีมืออีกว่าเป็นช่างเพียงคนเดียวที่จะสามารถแปลงโฉมให้ได้ “จัดการเต็มที่เลยค่ะเจ๊ซอน ไหนๆ ก็อุตส่าห์ลดราคาให้เป็นพิเศษแล้ว แถมฝีมือเนี้ยบๆ สุดชีวิตแบบไม่กลัวขาดทุนไปด้วยนะคะ” เพื่อนรักจอมวางแผนเสริมอย่างเป็นกันเอง ตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างถูกใจของคู่สนทนา ฟังสำนวนการพูดแล้วคงมีความสนิทสนมกันไม่น้อย มิฉะนั้น หล่อนคงไม่มีโอกาสได้มานั่งอยู่ในร้านหรูๆ ด้วยราคาย่อมเยาอย่างนี้เป็นแน่ สาวประเภทสองใช้สายตาพินิจลูกค้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ราวกับจะวิเคราะห์ร่างกายทุกกระเบียดนิ้ว สีหน้าของเจ้าหล่อนแสดงออกถึงความแปลกใจอย่างชัดเจน “หนูเข็ม...รู้ตัวรึเปล่า เราไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาๆ เลยนะ” คำพูดประโยคนั้นของช่างทำผมเล่นเอาเข็มปัทม์รู้สึกเก้อเขินขึ้นมาบ้าง แม้จะได้สมญานามเป็นสาวสองเพศ แต่ซอนย่าจัดได้ว่าเป็นบุรุษที่แปลงเพศแล้วดูดีมากคนหนึ่ง ถ้ามองเพียงผิวเผินคงจะนึกว่าเป็นผู้หญิงแท้ๆ เลยก็ว่าได้ “รูปร่างสูงโปร่งบาง...” พูดไปแล้วก็เดินรอบๆ ตัวลูกค้า “ได้ส่วนทั้งอกเอว สะโพก เรียวขา ผิวขาวผ่องละมุนละไมใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต ขนตางอนสวยแบบนี้ ดูคิ้วสิ...บางแต่ได้รูป จมูกนี่ก็โด่งรั้น ริมฝีปากบางสีแดงอมชมพูชวนหลงใหล ที่สำคัญ เส้นผม...ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวสลวยถึงกลางหลัง” “เพอร์เฟ็กต์ใช่ไหมละคะคุณพี่” เสียงสนับสนุนจากเพื่อนตามมาอีกระลอก “ใช่ล่ะ ตอนแรกที่เจ้ามิ้นบอกมา เจ๊ไม่คิดว่าจะสวยขนาดนี้” ช่างคนงามจับเส้นผมของเข็มปัทม์สองสามเส้นเหมือนกำลังใช้ความคิด “ผู้หญิงที่หาได้ยากแบบหนู ดันบอกว่าจะเป็นผู้ชายเนี่ยนะ ต๊าย เจ๊ล่ะเสียดายจริงๆ” “ก็อย่างที่มิ้นบอกไปแหละค่ะ มันเป็นเหตุสุดวิสัย จำเป็นจริงๆ เข็มเองก็เลี่ยงไม่ได้” คนถูกชมชี้แจง ใจหนึ่งก็ตื้นตันในความหวังดี แต่อีกใจหนึ่งกลับไม่รู้สึกรู้สาอันใดต่อคำชม เพราะสิ่งที่มุ่งหวังในใจตอนนี้ มีเพียงเป้าหมายของการแปลงเป็นผู้ชายเท่านั้น “เอาเถอะ เจ๊เข้าใจ แต่อยากถามอีกครั้ง หนูแน่ใจแล้วเหรอคะ” รอยยิ้มซึ่งดูขัดกับคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันของคนถามทำให้คนฟังต้องกลั้นหัวเราะ เข็มปัทม์สบตาตัวเองในกระจกแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น พิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างในร่างกายของตัวเองจนต้องหลับตาลงแล้วใช้ความคิด หล่อนแน่ใจหรือไม่... ต้องการอะไร... ตัดสินใจแบบนี้เพื่ออะไร... เป็นคำถามซีเรียสที่สร้างความลำบากใจไม่น้อย ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆ จนเห็นบรรยากาศภายในร้าน หญิงสาวก็รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างประหลาด การตกแต่งร้านซึ่งใช้สีโทนเย็น รวมไปถึงการจัดวางอุปกรณ์เสริมสวยทั้งหลายที่เข้ากันได้ดีกับเฟอร์นิเจอร์เรียบๆ แต่ดูเก๋ ดอกไม้หลายชนิดจากร้าน FloraTales ที่ประดับประดาอยู่บนแจกันลายธรรมชาติในหลายจุด บวกกับอ่างน้ำเล็กๆ ซึ่งตกแต่งคล้ายน้ำตกธรรมชาติ ให้ความรู้สึกสดชื่น น่าชื่นชม และน่าประทับใจแก่ผู้มาเยือนได้ดีทีเดียว คงไม่แปลกที่หัวสมองอันธรรมดาของเข็มปัทม์จะสามารถหลั่งไหลกระแสความคิดออกมาได้ในที่สุด "เข็มปัทม์...เธอรู้ตัวว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ใช่ไหม? เธอเข้าใจรึเปล่าว่าการตัดสินใจของเธอครั้งนี้จะสามารถทำให้เธอบรรลุจุดประสงค์เรื่องนั้นได้..." หล่อนคิดใคร่ครวญในใจ ฟังเสียงความปรารถนาของตัวเอง และได้คำตอบว่า ‘หล่อนแน่ใจ’ เพราะนี่คือการตัดสินใจของหล่อนมาตั้งแต่แรก ไม่ว่าจะด้วยทิฐิอยากเอาชนะ หรือเหตุผลอื่นใดก็ตาม ในเมื่อก้าวเท้าเดินเข้ามาสู่จุดนี้แล้ว หล่อนจะไม่เปลี่ยนใจแน่นอน! “ถึงลึกๆ จะเสียดายผมมากแค่ไหนก็ตาม แต่ก็ขอยืนยันกับพี่ซอนย่าตรงนี้ว่า เข็มแน่ใจเต็มร้อยค่ะ เพราะฉะนั้น พี่จัดการได้ตามสบายเลย” เข็มปัทม์สบตาช่างผู้มีอายุและเพศที่มากกว่า ตั้งใจตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเน้นยำแสดงความมุ่งมั่นและชัดถ้อยชัดคำ ส่งผลให้อีกฝ่ายระบายยิ้มบางๆ กลับมา “ถ้างั้น เจ๊จะลงมือเต็มที่แล้วละนะ” ฉับ ฉับ ฉับ แกรก... ฉับ ฉับ ฉับ... หญิงสาวกลั้นใจหลับตาลง บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบ ได้ยินเพียงเสียงกรรไกรตัดผมดังอยู่ใกล้ๆ ชัดเจนเต็มสองหู แค่ได้ฟังหล่อนก็ขนแขน Stand Up ขึ้นมาทันใด แล้วปฏิบัติการตามแผนขั้นแรกก็ดำเนินไป เส้นผมตรงยาวๆ ถูกตัดแบ่งออกจากพื้นที่ศีรษะเส้นแล้วเส้นเล่าจนหล่นลงไปกองอยู่บนพื้นร้าน หล่อนได้แต่นั่งหลับตา ไม่อยากเกิดความคิดเสียดายเส้นผมของตัวเองที่สู้อุตส่าห์ทนไว้ให้ยาวมาเป็นปีๆ จะไปอาวรณ์ทำไมกันเล่า เรื่องแค่นี้นับว่าเล็กน้อยเท่านั้นเองหากเทียบกับสิ่งที่หล่อนเคยสูญเสียมา เมื่อจำต้องละทิ้งตัวตนในชะตาชีวิตอันพลิกผัน สิ่งที่เข็มปัทม์ยอมแลกจึงไม่ใช่แค่เส้นผมพวกนี้หรอก หากคือตัวตนในความเป็นผู้หญิงของหล่อนทั้งหมดจะต้องเลือนหายไป นับแต่วินาทีนี้... จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:28:57 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “ของผู้ชายน่ะ...ต้องแบนราบ รู้มั้ย” จอมวางแผนเกริ่น “ผ้าแถบพวกนี้คงช่วยได้ เจ๊เย็บให้เป็นพิเศษเลยนะ มีสายรัดให้แน่นขึ้นด้วย แล้วต้องระวังให้ดี อย่าให้หลุดเด็ดขาด” ซอนย่าพูดพร้อมกับเอาผ้ามาพันรอบหน้าอกของเข็มปัทม์หลายต่อหลายตลบ หลังจากเข้าร้านไปเผื่อชำแหละผมวันนั้น หญิงสาวก็กลายเป็นลูกค้าวีไอพีของร้านปอยผมไปโดยปริยาย นอกจากจะได้รับเกียรติจากสาวประเภทสองสำหรับความช่วยเหลือในการออกแบบและแต่งผมให้ด้วยตัวเองแล้ว เจ้าหล่อนยังเข้ามากุลีกุจอในเรื่องการฝึกบุคลิกภาพ ตลอดจนเครื่องแต่งกายต่างๆ ให้กับสองสาวคู่ซี้ราวกับเป็นมืออาชีพทีเดียว แถมฟรี ไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ โชคดีที่มีเพื่อนคนนี้เคียงข้าง เข็มปัทม์จึงได้รับอานิสงส์ไปด้วย! “เจ๊ล่ะชอบจริงๆ กับหนูเข็มเนี่ย ถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็น เพราะเห็นใจน่ะ เจ๊เลยอยากช่วยด้วยความเต็มใจจริงๆ” นั่นคือเสียงปรารภหลังเสร็จสิ้นภารกิจเส้นผม ตามมาด้วยความช่วยเหลืออีกมากมายโดยย้ำแล้วย้ำอีกว่าไม่ต้องเกรงใจ ช่างเป็นกะเทยไทยน้ำใจงามโดยแท้... “ยังไงก็แล้วแต่ แกต้องสวมเสื้อสองชั้น เท่านี้ก็จะดูแมนขึ้น ทนร้อนเอาหน่อยละกันนะ” มินตราสมทบ แล้วจัดแจงนำเสื้อผ้าซึ่งจัดเตรียมไว้จากการไปตระเวนซื้อตามห้างสรรพสินค้าและร้านค้าระดับกลาง (ในราคาที่คิดว่าพอรับไหว) มาแต่งเป็นชุดที่ใช้สำหรับเวลาออกไปทำงานให้กับเพื่อน เสื้อกล้ามอย่างหนาชั้นแรก... เสื้อเชิ้ตชั้นที่สอง... กางเกงชั้นในชาย... กางเกงสแล็กสีดำ... เนกไทสีสุภาพ... เข็มขัดหนังคาดเอว... เสื้อสูทเรียบๆ ดูโก้เก๋... ถุงเท้าผ้าลายพื้น... รองเท้าหนังแท้ขัดจนเงาวับ... ทั้งหมดถูกนำมาสวมให้เข็มปัทม์ ไม่น่าเชื่อว่าเพียงแค่เปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าไม่กี่ชิ้น จะช่วยอำพรางตาให้รูปร่างดูหนาขึ้นสมเป็นชายขึ้นมามาก หล่อนมองไปที่กองเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งซึ่งคละไปด้วยชุดลำลองสำหรับเวลานอกเหนือการทำงาน  คาดว่าน่าจะพอสำหรับใช้สวมโดยการ  Mix and Match ได้สักสองสัปดาห์เป็นอย่างน้อย ภาพลักษณ์หญิงสาวถูกสลัดจนไม่เหลือคราบ จนตอนนี้เข็มปัทม์ดูเหมือนผู้ชายไม่มีผิด...แถมเป็นชายหนุ่มที่จัดได้ว่าดูดีใช้ได้ทีเดียว ถึงใบหน้าจะใสไปสักเล็กน้อย แต่ก็ไม่แปลกเท่าใดนัก ดีที่ได้ความเข้มของคิ้วและทรงผมที่ผ่านการออกแบบอย่างดีมาช่วยบดบัง จะว่าไปสมัยนี้ ผู้ชาย ‘หน้าสวย’ ก็มีอยู่มากมายตามท้องถนน “เจ๊ว่าบางทีหนูอาจจะถูกก็ได้นะ ที่คิดจะเป็นผู้ชายน่ะ ฮิๆ หล่อเฟี้ยวไปเลย ต๊ายตาย” ผู้ช่วยทีมหมายเลขสองเอ่ยชมอย่างร่าเริง “นี่ถ้าไม่ติดว่าเคยเห็นกันมาก่อน ชั้นคงตกหลุมรักแกแน่ๆ ยัยเข็ม เหมือนผู้ชายจริงๆ เลยแก” ตามมาด้วยเสียงกระดี๊กระด๊าของมินตรา ผู้เป็นไปกะเขาด้วย เฮ้อ เอาเข้าไป สองคนนี้ก็พูดจาโอเวอร์กันเสียจริง... ก่อนวันสมัครงาน... “เก่งจริงๆ เลยเพื่อน” เข็มปัทม์เอ่ยบอกอย่างจริงใจ ไม่รู้ว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้เพื่อนแบบนี้ เพราะมินตราแท้ๆ ทำให้หล่อนได้รับความช่วยเหลือจากซอนย่า ซึ่งบัดนี้กลายมาเป็นหนึ่งในผู้ร่วมแผนการอย่างเต็มตัว สาวประเภทสองเป็นคนกว้างขวางและอาศัยว่าพอรู้จักคนจำพวก ‘ใต้ดิน’ อยู่บ้าง จึงได้ติดต่อพวกเขาเหล่านั้นให้ช่วยเหลือร่วมกันทำหลักฐาน เอกสารปลอมต่างๆ ที่ต้องใช้สมัครงาน หล่อนล่ะสงสัยจริงๆ ว่าก่อนหน้าที่ซอนย่าจะมาเปิดร้านเสริมสวย พี่เขาเคยมีอาชีพอะไร... กระบวนการปลอมแปลงสำเนาเอกสารนั้นเน้นไปที่การแก้ไขเรื่อง ‘เพศ’ จากหลักฐานตัวจริงของเข็มปัทม์เป็นหลัก โชคดีที่บริษัทดูโอ โปรดักชั่น ต้องการแค่สำเนาของเอกสารทุกฉบับ เมื่อใช้เทคโนโลยีขั้นสูงบวกกับฝีมือการตัดต่อที่แนบเนียน ทำให้หล่อนต้องทึ่งกับผลงานที่ดูเหมือนของแท้ไม่ผิดเพี้ยน หญิงสาวลงนามรับรอง ‘สำหรับสมัครงาน’ ลงบนกระดาษแต่ละแผ่น แล้วจัดแจง print ข้อมูล resume ประกอบการสมัครงานที่พิมพ์ไว้หลายหน้า หยิบรูปถ่าย (ที่ไปถ่ายมาใหม่) และเอกสารทั้งหมดลงในซองสีน้ำตาลเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายเป็นอย่างดี พลางนึกทบทวนคำพูดของใครคนหนึ่ง ‘คุณต้องพยายามเบี่ยงเบนความสนใจให้ออกห่างจากเอกสารให้มากที่สุด อย่าลืมซะล่ะ เพราะบริษัทโดยทั่วไปเขาจะไม่พิถีพิถันเรื่องหลักฐานมากนัก จะมุ่งไปที่ resume และการสัมภาษณ์เป็นหลัก’ หนึ่งในทีมงานใต้ดินของพี่ซอนย่ากำชับตอนที่นำเอกสารมาให้ เขาเป็นคนที่สาวประเภทสองยืนยันได้ถึงความไว้วางใจ และที่สำคัญ เขาไม่รับค่าใช้จ่ายใดๆ เลย “ถึงแผนการนี้จะวางอย่างละเอียดแค่ไหน แต่ช่องโหว่อาจจะเกิดขึ้นได้เสมอ เพราะฉะนั้น แกต้องระวังตัวมากๆ นะเข็ม ถ้าถูกจับได้ล่ะก็ ชั้นไม่อยากจะคิด” มินตราเตือนด้วยความเป็นห่วง “เจ้าค่ะ” “ครับผม!!” อีกฝ่ายแย้งทันควัน “ครับผมๆ ว่าแต่คุณมินตราแน่ใจแล้วนะคร้าบว่าจะไม่ไปทำงานกะผมด้วย” เข็มปัทม์พูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เดินไปเกี่ยวแขนเพื่อน วางท่ามาดแมน “ไม่เอาด้วยหรอกค่ะคุณเข็มปัทม์ ดิฉันอยากทำร้านดอกไม้นี่มากกว่าเป็นวิศวกร” คนตัวบางเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งเครียด พลางขยับแว่นตรงจมูก “ชั้นละเป็นห่วงแกจริงๆ ความจริงถ้าไม่เพราะเหตุผลเรื่องนั้น ชั้นก็คงจะเลิกสนับสนุน แต่ก็เพราะเหตุผลนั้นนั่นแหละ ทำให้ชั้นเข้าใจแก...” “...ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี่นา ไม่ช่วยเพื่อนแล้วจะช่วยใครล่ะ ชั้นคงได้แต่อวยพรให้แกโชคดี” มินตรามองมาอย่างจริงใจ ตบบ่าฉันเบาๆ เพียงสัมผัสอันน้อยนิด เข็มปัทม์ก็เข้าใจและซาบซึ้งได้ในทันทีว่า เพื่อนคนนี้ห่วงใยและหวังดีต่อหล่อนมากมายเพียงใด น้ำตาพานจะไหลด้วยความเต็มตื้น “จำไว้นะแก ไม่ว่ามีปัญหาอะไรให้รีบบอกชั้นมาทันทีเลยนะ ชั้นยินดีช่วยเหลือเสมอ พี่ซอนย่าอีกคนด้วย อย่าลืมเด็ดขาดนะ” “จ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะมิ้น ฉันจะระวังตัวให้ดี” เข็มปัทม์ยืนยันด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ตรงเข้าไปสวมกอดเพื่อนรักเพื่อขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง “แกก็รู้ ชั้นเอาชีวิตและอนาคตเป็นเดิมพันแล้ว จะไม่ปล่อยให้ตัวเองเสียท่าง่ายๆ หรอก” หญิงสาวตอบเพื่อนไปอย่างหมายมาดอีกครั้ง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่หล่อนจะกลับไปยังบริษัทนั่นอีกครั้ง เข้าไปในฐานะสุภาพบุรุษคนหนึ่ง... มิใช่ เข็มปัทม์ หญิงสาวที่เปราะบาง... แต่เป็นเข็มปัทม์ ชายหนุ่มที่เข้มแข็ง!! หล่อนเหลียวหันกลับไปมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง มองหน้ามินตรา มองหน้าซอนย่า มองไปยังกระเป๋า และมองไปยังกองเสื้อผ้าชายทั้งหมด กระแสความคิดทุกอย่างบรรจบลง รับรู้ได้ถึงหัวใจที่สูบฉีดแรงขึ้น หล่อนรู้ตัวและแน่ใจว่าสติสัมปชัญญะของตนเองในตอนนี้ครบถ้วนทุกประการ เข็มปัทม์กำลังจะเปิดประตูออกไปสู่โลกอีกใบหนึ่ง โลกที่หล่อนไม่เคยสัมผัส โดยที่หญิงสาวในคราบชายหนุ่มจะต้องเดินออกไปเผชิญหน้ากับผู้คนอีกหลากหลาย และมีเรื่องราวมากมายรออยู่ นั่นสินะ เมื่อตัวหล่อนเองเป็นคนที่ตัดสินใจลงไปแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...ก็คงมีแต่จะต้องเดินหน้าต่อไปเท่านั้น !!! /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:50:16 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนที่ 3 ประตู เบื้องหน้าของเข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี คือตึกสูงเสียดฟ้า ที่ตั้งสาขาหลักของบริษัทยักษ์ใหญ่ซึ่งหล่อนเคยได้มีโอกาสเข้าไปเยือนมาแล้วครั้งหนึ่ง ลักษณะเด่นของสิ่งก่อสร้างแห่งนี้คือกระจกโทนสีบลูที่ประดับไปรอบๆ ตัวอาคาร มีความสูงราวๆ สามสิบชั้น ดูยิ่งใหญ่...ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองอันเต็มไปด้วยการแข่งขัน ความรู้สึกที่ได้ใช้สายตามองไล่ขึ้นไป ทำให้ร่างบอบบางสัมผัสได้ถึงระยะห่าง ซึ่งต่างไปจากครั้งแรกที่เคยมาเยือน แดดในยามบ่ายทอแสงสะท้อนตัวหนังสือบนป้ายชื่อบริษัทให้เห็นเต็มตา แสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจและบารมีของผู้เป็นเจ้าของสถานที่ ซึ่งคงเคยผ่านประสบการณ์การทำศึกธุรกิจมาแล้วอย่างโชกโชน ที่นี่สินะ...บริษัท ดูโอโปรดักชั่น โดยที่ยังไม่ละสายตา หญิงสาวในคราบของ ‘วิศวกรหนุ่ม’ ก้าวเดินไปยังตึกหลังนั้นเรื่อยๆ จนถึงประตูหมุน อันเป็นทางเข้าสู่สำนักงานใหญ่ของบริษัท ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปกลับสะดุดกึกด้วยความประหม่าที่ผุดขึ้นมาเป็นระลอก มือของเข็มปัทม์แตะประตูบานหนึ่งเพื่อใช้ความคิด แค่เพียงออกแรงอีกนิด...หล่อนก็จะเข้าไปสู่โลกข้างในนั่นแล้ว ประตู คือ ทางเข้าและทางออก ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังของประตูแต่ละบานจะมีสิ่งใดซ่อนอยู่ข้างในนั้น จนกว่าจะเปิดเข้าไป แค่ยืนมองจากเพียงภายนอก คงไม่สามารถจะจินตนาการหรือสัมผัสได้ถึงรูปร่างและลักษณะของสิ่งที่อยู่ข้างในได้ ประตูจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการเปิดเข้าสู่โลกใบหนึ่ง และเป็นจุดสิ้นสุดของการออกมาจากโลกใบนั้นเช่นเดียวกัน แม้การเดินทางไปสู่จุดมุ่งหมายจะเป็นสิ่งที่ลำบากยากเย็นยิ่ง ทว่าเมื่อสามารถได้มาซึ่งโอกาสแล้วก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จ หากล่วงล้ำเข้าไปแล้วสุดท้ายก็อาจจะต้องออกมาก็เป็นได้ ไม่มีใครรู้...จนกว่าจะได้เข้าไปค้นหาเบื้องหลังประตูอย่างแท้จริงนั่นเอง เฉกเช่นเดียวกับผู้หญิงที่ต้องพลิกผันชีวิตอย่างหล่อน ผู้มีเพียงทางเลือกเดียว คือ เปิดประตูบานนี้เข้าไปเพื่อพบเจอกับสิ่งที่รออยู่ข้างในเท่านั้น มั่นใจเข้าไว้ เข็มปัทม์ เธอทำได้ เธอทำได้แน่นอน !! วิศวกรน้อยรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายผลักประตู ก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างกระฉับกระเฉงจนถึงลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ห้องซึ่งจะเข้าไปรายงานตัว ห้องพนักงานฝ่ายบุคคล ที่หล่อนเคยย่างกรายเข้าไปแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้เข็มปัทม์มาเพื่อรับการสอบสัมภาษณ์เข้าสมัครงาน เนื่องจากจดหมายแนะนำตัวที่หล่อนได้ส่งมาที่นี่ล่วงหน้านั้น ได้รับการตอบรับอย่างเร่งด่วน หล่อนเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด... อาศัยว่าเคยร่ำเรียนในคณะที่จัดได้ว่ามีผู้ชายมาดแมนเป็นฐานนิยม เพื่อนฝูงของเข็มปัทม์จึงแวดล้อมไปด้วยบรรดาชายหนุ่มนักศึกษาน้อยใหญ่ ด้วยเนื้อหาวิชาที่เรียน บวกกับความหนักและความยากลำบากของงานที่ได้รับมอบหมาย ทำให้หล่อนได้นิสัยลุยแหลกแทบถึกตามแบบหนุ่มวิศวะมาบ้าง ใครจะไปคิดว่าการคลุกคลีกับเพื่อนนักศึกษาชาย ซึ่งต่างต้องฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อให้ผ่านวิชาในตำนาน (รายวิชาที่มีคนตกมากกว่าครึ่งชั้น และต้องลงทะเบียนเรียนซ้ำเดิมไม่ต่ำกว่า 3 รอบขึ้นไปจึงจะผ่าน) มาด้วยกันตลอดระยะเวลาสี่ปีจนจบการศึกษา จะสามารถนำมาใช้ประโยชน์ในการปลอมตัวเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์หนุ่มจำเป็นได้มากขนาดนี้ ความสนิทสนมฉันท์มิตรกับเพื่อนฝูงเพศตรงข้าม ทำให้เข็มปัทม์ได้เรียนรู้ว่าเจ้าพวกวิศวะนั้นมันมีนิสัยเช่นไร ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัวและใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย ติดดินคลุกฝุ่น ชนิดค่ำไหนนอนนั่น เฮฮาในวงเหล้าชนิดไม่มีจริตจก้านใดๆ   ความชื่นชอบ ความนิยม ความสนใจ ตลอดจนลักษณะการพูดจาในบทสนทนาอันไร้ซึ่งความอ่อนหวานและนิ่มนวลแบบผู้หญิง หรือแม้แต่การจับกลุ่มเหล่มองพวกสาวๆ  เป็นงานอดิเรกก็ตามที บ่อยครั้งที่เข็มปัทม์นึกสนุก ทะลึ่งเลียนแบบอากัปกิริยาของเจ้าเพื่อนพวกนั้นอย่างออกรส และนานๆ เข้าก็เริ่มติดนิสัยมาบ้าง เรียกได้ว่า เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม แถมตามไปแล้วแทบกู่ไม่กลับ ด้วยความเป็นคนรูปร่างสูงจึงมักเดินเป็นกลุ่มกับผองเพื่อนเฮโลได้อย่างสบาย แต่ก็ยังคงนิสัยบางอย่างของผู้หญิงเอาไว้บ้าง มิฉะนั้น หล่อนอาจกลายเป็นหนุ่มทอมบอยอย่างเพื่อนผู้หญิงอีกหลายคน ซึ่งเปลี่ยนรสนิยมในการเลือกคู่จนเป็นค่านิยมไปแล้ว ต้องขอบคุณการที่กับสิ่งเหล่านี้มาหลายปี นับเป็นคุณประโยชน์ที่ทำให้หล่อนนำมาประยุกต์ใช้ช่วยเหลือตัวเองในตอนนี้ได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจนัก อย่างน้อยก็บุคลิกลักษณะในท่วงท่าต่างๆ ทั้งการเดิน การนั่ง การยืน การใช้น้ำเสียง หรือลักษณะนิสัยที่ผู้ชายเขาปฏิบัติกัน สักเรื่องสองเรื่องบ้างละน่า... ด้วยความตื่นเต้นจนแทบจะอดใจไว้ไม่ไหว เข็มปัทม์จึงเปิดซองกระดาษเพื่อหยิบเอกสารออกมาตรวจทานอีกครั้ง สำเนาต่างๆ ที่นำมาเผื่ออีกชุดยังอยู่ครบถ้วนดีทุกใบ แม้จะเตรียมการและวางแผนมาอย่างดิบดี แต่หล่อนก็ยังอดกังวลไม่ได้ ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและผลจะออกมาเป็นเช่นใด อย่างไรเสีย หล่อนก็ตั้งใจเอาตัวเข้ามาเสี่ยงตายอยู่แล้ว เป็นความบ้าระห่ำชนิดที่ไม่มีใครเขาทำกัน หากผิดพลาด อย่างมากที่สุดก็แค่โดนจับติดคุกติดตะรางเท่านั้น ไม่มีโทษสถานหนักอันใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว ได้แต่หวังว่าพระเจ้าจะเมตตาให้หล่อนผ่านพ้นก้าวแรกนี้ไปได้... เข็มปัทม์คิดอย่างปลอบใจตัวเอง สายตาเพ่งไปที่เอกสารตลอด ใช้สมาธิจดจ่ออยู่อย่างนั้น จนไม่ทันได้สังเกตเห็นคนผู้หนึ่งซึ่งกำลังสวนมา ผลั่ก! ชนเข้าให้กับผู้ชายคนหนึ่ง ร่างสันทัดนั่นบ่งบอกอายุได้ว่า มีความอาวุโสคราวพ่อของเข็มปัทม์ได้เลยทีเดียว ใบหน้าของเขาหันมามองหล่อนอย่างคาดโทษ ชายรูปร่างท้วมคนนั้นสวมชุดสูทสีสุภาพ ดูจากลักษณะการแต่งกายแล้วคงเป็นคนของบริษัทนี้ และอาจอยู่ในระดับที่สูงพอสมควรด้วย “ขอโทษครับ” มันเป็นความผิดฝ่ายหญิงสาวเต็มประตูที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ มัวแต่จับจ้องอย่างอื่นจนไม่ให้ความสนใจกับเส้นทางและผู้คนซึ่งผ่านไป “คุณทำกระดาษหล่นหมดแล้ว” บุรุษผู้นั้นไม่ตอบรับคำขออภัย แต่กลับเบี่ยงประเด็นความสนใจไปยังเอกสารต่างๆ ของเข็มปัทม์ ซึ่งบัดนี้หล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเป็นที่เรียบร้อย คงจะหลุดร่วงจากซองกระดาษไปตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุการชนกันโดยไม่ทันตั้งตัวเมื่อสักครู่ “เอ้อ ขอบคุณมากครับ” หล่อนเอ่ยอย่างเกรงใจเมื่อผู้อาวุโสหยิบกระดาษมาให้ ดูเขาจะสามารถเก็บอารมณ์และความรู้สึกได้ดี เพราะบุคลิกและสีหน้าท่าทางของชายผู้นั้นคาดเดาได้ยากว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ทว่าเขาก็นับว่ามีน้ำใจมากทีเดียวที่ยังก้มลงช่วยเก็บเอกสารแผ่นอื่นมาให้อีก เขาอ่านมันเพียงชั่วครู่ก่อนยื่นให้เข็มปัทม์ “มาสมัครงานงั้นหรือ” เขาถามในสิ่งที่หล่อนคิดว่าเป็นไปตามมารยาท ไม่ต้องบอกก็รู้เพราะหัวข้อตัวใหญ่ๆ และเนื้อหาในหน้ากระดาษเหล่านั้นบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้ว “ครับ” เข็มปัทม์รับคำโดยไม่คิดจะอธิบายต่อแต่อย่างใด “งั้นก็รีบไปเถอะคุณ ขอให้โชคดี” ชายแปลกหน้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป หญิงสาวหวังว่าพรที่เขาให้จะเป็นจริงสมพรปาก ว่าแล้วก็เก็บทุกสิ่งทุกอย่างลงในซองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะมีใครมาชนแล้วต้องมานั่งเสียเวลาเก็บกันอีกรอบ หล่อนไม่ว่างมากขนาดนั้น จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:51:22 ]

ความคิดเห็นที่ 20 เข็มนาฬิกาเดินผ่านตัวเลขบนหน้าปัดไปหลายนาที ตั้งแต่เข็มปัทม์ได้เข้ามารายงานตัวยังห้องทำงานของฝ่ายบุคคล ห้องที่หล่อนได้เคยเข้ามาเยือนในฐานะสุภาพสตรีมาแล้วครั้งหนึ่ง สภาพแวดล้อมข้างในยังคงเหมือนเดิม มีเพียงสิ่งหนึ่งคือเครื่องปรับอากาศที่ดูจะทำงานดีมากไปสักนิด เมื่อมันให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไรพิกล หรืออาจเป็นเพราะจิตใจของหล่อนนั้นกำลังว้าวุ่นจนเต้นไม่เป็นส่ำด้วยก็มิทราบ บทสนทนาของทั้งสองดำเนินไปเรื่อยๆ เข็มปัทม์ต้องระวังในการสรรหาคำพูดต่างๆ ...ต้องคิดและไตร่ตรองก่อนให้ถี่ถ้วน พร้อมหาเหตุผลมาประกอบให้ดูสมจริงสมจังมากที่สุด เรียกได้ว่าทำเอาเหงื่อตกได้ไม่น้อย หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังถูกสอบสวนมากกว่าจะสัมภาษณ์อย่างนั้นล่ะ... “เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าคะ ดิฉันคุ้นหน้าคุณเหมือนเคยเห็นที่ไหน” คุณป้าพุงพลุ้ยคนเดิมตั้งข้อสังเกตด้วยน้ำเสียงและสายตาที่หล่อนคิดว่ามันหวานเลี่ยนเสียจนแทบอยากจะอาเจียน ปฏิกิริยาในวันนี้แตกต่างไปจากวันก่อนอย่างสิ้นเชิง สตรีผู้นี้จ้องหน้าเข็มปัทม์อย่างกะลิ้มกะเหลี่ยอยู่เบื้องหลังกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน ตั้งแต่ที่หล่อนได้รับอนุญาตเข้ามาในห้องนี้แล้ว “อาจจะเป็นชาติที่แล้วละมั้งครับ” เข็มปัทม์ได้ที เลือกหยิบยืมมุกเสี่ยวๆ แบบวิศวะ ตามที่ได้เรียนรู้มาจากเจ้าพวกเพื่อนผู้ชายจอมกะล่อนของหล่อนจนคุ้นชิ้น เพื่อคลี่คลายบรรยากาศให้เป็นกันเอง เพราะดูท่าอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งใจจะถามเพื่อจับผิดแต่อย่างใด “แหม อย่างนี้ดิฉันคงต้องดูประวัติคุณเข็มปัทม์ให้ถี่ถ้วนเสียหน่อยละค่ะ จะได้เอาไปผูกดวง” พนักงานฝ่ายบุคคลรับมุกทันควันเหมือนจะล้อเล่น ทว่าก็เป็นประโยคคำพูดชนิดที่ทำให้เข็มปัทม์ต้องเสียวสันหลังวูบไปถึงไขกระดูก เพราะอีกฝ่ายเริ่มเปิดแฟ้มเอกสารหลักฐานของหล่อนขึ้นมาดู และใช้สายตาไล่ไปแต่ละบรรทัด พระเจ้า! ถึงคราวซวยของหล่อนแล้ว ไหนว่าปกติบริษัทเขาจะเน้นไปที่ resume มากกว่าหลักฐานจำพวกตัวตนของผู้สมัครงานอย่างไรเล่า งานนี้จะโดนจับได้ไหมเนี่ย...หล่อนจะทำยังไงดี ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นราวกับระฆังช่วยชีวิต ส่งผลให้คุณป้าพุงพลุ้ยละสายตาไปจากแฟ้ม เจ้าหล่อนเดินไปเปิดประตูให้แขกไม่ได้รับเชิญ และเข็มปัทม์ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าเขาคือชายร่างสันทัดคนที่เดินชนกันก่อนหน้านี้ “ขอโทษที่เข้ามารบกวนระหว่างสัมภาษณ์งานนะครับคุณดรุณี” ผู้มาเยือนกล่าวอย่างสุภาพ เขารับไหว้พนักงานฝ่ายบุคคลที่ทำความเคารพในทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอยู่ในตำแหน่งสูงกว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยินดี ว่าแต่มีเรื่องอะไรคะ ท่านอุตส่าห์มาหาดิฉันถึงห้อง” ถามได้ตรงกับใจผู้สมัครงานเหลือเกิน นั่นสิ เขามาที่นี่ทำไมกัน ไม่มีเสียงตอบ ทว่า ‘ท่าน’ กลับเดินมายังโต๊ะทำงานของพนักงานฝ่ายบุคคล เขาหยิบแฟ้มเอกสารของเข็มปัทม์ขึ้นมาดู และหันมาสบตาหล่อนอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยกระซิบอะไรบางอย่างกับคุณป้าพุงพลุ้ย การกระทำนั้นสร้างความประหลาดใจให้สตรีผู้นั้นด้วยอาการอ้าปากค้าง ชะงักไปหลายวินาทีทีเดียว “อะแฮ่ม” เมื่อตั้งสติได้ หญิงร่างท้วมกระแอมแล้วยิ้มหวานให้เข็มปัทม์ “เท่าที่ได้พูดคุยกันมา ดิฉันคิดว่าคุณเป็นคนที่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากทีเดียว แต่อย่างไรก็ตาม คุณยังจะต้องเข้าพบท่านประธานในขั้นต่อไปค่ะ”   หมายความว่าหล่อนผ่านการสอบสัมภาษณ์แล้วอย่างนั้นหรือ? “เรื่องเอกสาร คุณได้รับการยืนยันแล้ว จะไม่มีการพิจารณาใดๆ อีก วางใจได้ค่ะ” คู่สนทนาสรุปให้หล่อนฟัง พลางหันไปมองชายอีกคนในขณะที่พูด “ขอบคุณครับ ว่าแต่ยังจะต้องสัมภาษณ์ขั้นต่อไปอีกเหรอครับ ในเมื่อผมได้ผ่านการคัดเลือกจากคุณ ซึ่งเป็นฝ่ายบุคคลแล้ว” เข็มปัทม์ถามออกไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ โล่งอกที่สุดเมื่อเมื่อเอกสารผ่านการพิจารณาไปโดยไม่ต้องตรวจสอบอะไรเลย เหลือเชื่อจริงๆ “ตำแหน่งนี้ ท่านประธานต้องการสัมภาษณ์เองด้วย ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ คุณเป็นคนที่หน้าตาดี บุคลิกดี เท่านี้ก็มีชัยไปกว่าครึ่งแล้วล่ะค่ะ” บุคคลที่เคยขัดเข็มปัทม์ พูดให้กำลังใจได้ดีขนาดนี้เชียวหรือ เจ้าหล่อนคงจะชอบผู้ชายมากกว่าผู้หญิงเป็นแน่แท้ สงสัยเรื่องยังครองสถานะโสดเห็นจะจริง “ครับ แล้วผมจะมาตามรายละเอียดที่คุณบอกมา หวังว่าเราคงจะได้ทำงานร่วมกันนะครับ คุณพี่คนสวย” หน้าของผู้ถูกชมแดงขึ้นทันตาเห็น คุณป้าพุงพลุ้ย เสร็จฉันแล้วล่ะ หึหึ... ทันทีที่ออกจากห้อง เข็มปัทม์แทบจะกระโดดกรีดร้องด้วยความดีใจเมื่อผ่านก้าวแรกไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้เมื่อเห็นบุคคลที่ตามหลังมาติดๆ ชายร่างสันทัดคนนั้นนั่นเอง “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว คุณจะได้เข้าทำงานที่นี่อย่างแน่นอน” เขาเปรยเสียงเบาหวิวเมื่อเดินผ่านหน้าเข็มปัทม์ไป พร้อมรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก ทว่าสีหน้ายังคงราบเรียบราวกับสิ่งที่เขาพูดออกมาเป็นเรื่องธรรมดา หญิงสาวตกใจ เมื่อตระหนักได้ว่าการที่ฝ่ายบุคคลให้หล่อนผ่านการสัมภาษณ์โดยไม่แม้แต่จะตรวจสอบเอกสารเป็นฝีมือของผู้ชายคนนี้ ยังไม่ทันกล่าวขอบคุณสำหรับน้ำใจที่หยิบยื่นให้อีกครั้ง เขาก็เดินจากไปเสียก่อน ทิ้งไว้แค่ตัวอักษรบนป้ายชื่อที่หล่อนทันเหลือบเห็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น อำนาจ ราศีตระกูล...หล่อนจะจำชื่อนี้ให้ขึ้นใจ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:51:59 ]

ความคิดเห็นที่ 21 “I feel your pain...I feel the rain ” เข็มปัทม์ฮัมเนื้อ ‘Wall in Your Heart’ บทเพลงประจำใจด้วยอารมณ์ดีถึงขีดสุด ยังไม่อยากออกไปจากบริษัท อยากจะสัมผัสความอิ่มเอมจากผลสำเร็จในขั้นแรกไปอีกสักพัก อารามดีใจทำให้หล่อนเผลอกระโดดโลดเต้นเที่ยวชมบริษัทในบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ขึ้นลงลิฟต์ในแต่ละชั้น ลากเท้าผ่านห้องต่างๆ มากมายที่เรียงรายกันเป็นตับ กินพื้นที่อาณาบริเวณด้วยตึกทั้งหลัง บริษัทนี่ช่างกว้างใหญ่จริงๆ... เพลิดเพลินจนในที่สุด ก็พบว่ามาหยุดยืนในห้องๆ หนึ่ง นึกตำหนิตัวเองที่ไม่รู้จักรักษามารยาทถึงขนาดย่ามใจเข้ามายังห้องแห่งนี้ด้วยอารมณ์นึกอยากสำรวจขึ้นมาครามครัน เข็มปัทม์มองบรรยากาศโดยรอบด้วยความตกตะลึง ห้องขนาดใหญ่และกว้างประกอบไปด้วยเฟอร์นิเจอร์แนวคลาสสิก ตัดกับชุดโซฟาสไตล์โมเดิร์นล้ำสมัย มีโคมไฟแก้วห้อยระย้าอยู่เต็มเพดาน พื้นทำด้วยหินอ่อนวาววับ ที่มุมห้องยังตกแต่งด้วยเคาน์เตอร์พร้อมขวดไวน์เรียงเป็นระเบียบ และชุดเครื่องแก้วที่เข้าคู่กัน นี่มันห้องอะไรกัน ยังกับของโรงแรมหรูเสียอย่างนั้น ทุกอย่างละลานตาจนหล่อนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง บริษัทมีสิ่งเหล่านี้ด้วยอย่างนั้นหรือ ห้องนี้ตั้งอยู่ตรงส่วนไหนของตึกนี้กัน แล้วมีไว้ทำอะไร สิ่งที่เพิ่งนึกได้ทำให้คนตัวบางร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา ลืมไปเสียแล้วว่าตอนนี้ยืนอยู่ที่ใด หล่อนกำลังเข้าข่ายเป็นผู้บุกรุกอย่างชัดเจน ถ้าถูกจับได้ละก็...ไม่ได้การ หล่อนต้องรีบออกไป แต่ว่า...หล่อนจะออกประตูไหนล่ะ? เมื่อมองไปรอบๆ เห็นทางออกมีประตูให้เลือกตั้งสองบาน ที่สำคัญ หล่อนจำไม่ได้เลยว่าเข้ามาทางไหน?!? “ให้ตายสิ โรบิน บัสกินส์ รอบบิ้น วิลเลี่ยม เชคสเปียร์ อิน เลิฟ!” เข็มปัทม์สบถออกมายาวยืดด้วยคำพูดที่ใช้เป็นประจำครั้งเมื่อสมัยเรียนอย่างอดไม่ได้ คงต้องเสี่ยงเลือกเอาแล้วว่าจะออกทางประตูบานใด รู้สึกว่าวันนี้ ดวง(ซวย)ของหล่อนจะผูกพันและยึดติดกับประตูเสียเหลือเกิน ประตูด้านหน้า เป็นประตูที่ทำด้วยไม้อัดล้วน ลูกบิดทำด้วยไม้โอ๊ก ประตูด้านหลัง เป็นประตูลายกระจกสีชารูปวงกลม ประดับอยู่บนไม้สักลายฉลุ ดูสวยงาม...แตกต่าง แสดงให้เห็นว่าผ่านการออกแบบมาแบบแหวกแนว ถ้าหล่อนเป็นวิศวกรโยธา ก็คงจะได้ทำงานร่วมกับสถาปนิก และได้ออกแบบของดีอย่างนี้เป็นแน่แท้ แต่หล่อนเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์คงทำได้แค่ชื่นชมกับผลงานพวกนี้ หน้า หรือ หลัง? เข็มปัทม์หมุนตัวหันกลับ แน่นอนว่าคำตอบคือประตูหลัง เหตุผลที่เลือกก็เพราะว่าหล่อนชอบประตูบานนี้มากกว่า ซึ่งเป็นเหตุผลที่ไร้สาระสิ้นดี แต่ทำไงได้เล่า หล่อนไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ หวังเพียงแต่ว่าจะได้พบกับทางออก อีกครั้งที่หล่อนต้องกลั้นใจหลับตาผลักประตูออกไปเต็มแรง ประเดี๋ยวคงจะได้รู้ว่ามีสิ่งใดอยู่เบื้องหลังประตูที่สวยงามนี้ ชื้บ... เข็มปัทม์ลืมตาขึ้น หากก็ต้องผิดหวังอย่างแรงเมื่อได้คำตอบว่านั่นไม่ใช่ทางออกอย่างที่คิดไว้ หากแต่เป็นทางเข้าสู่อีกห้องหนึ่ง จากสภาพเครื่องใช้และเฟอร์นิเจอร์ที่เห็นน่าจะเป็นห้องทำงานส่วนตัวเสียด้วย! เข็มปัทม์กวาดสายตาไปจนพบบุคคลสองคน ซึ่งดูเหมือนกำลังเจรจาทางธุรกิจกันอยู่ภายในห้องนั้น มีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมพนักพิงสูง ส่วนอีกคนเป็นชายวัยกลางคนสวมชุดนักธุรกิจ ทำหน้าตาเคร่งเครียดนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มีโต๊ะทำงานกั้นกลางระหว่างเขาสองคน แล้วชายหนุ่มคนที่นั่งอยู่นั้น ก็หมุนเก้าอี้มาประจันหน้ากับผู้มาเยือน แล้วลุกขึ้นยืนให้เห็นเต็มส่วน... ตา สบ ตา ! ! เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูงทว่ามีกล้ามเนื้อแข็งแรงสมชายด้วยการออกกำลังกายอย่างดี ผิวที่น่าจะเคยขาวละเอียดคล้ำแดดอย่างน่ามองด้วยความสมบุกสมบันอย่างชายชาตรี  ผมสีดำสนิทถูกตัดรองทรงสั้นตรง ปล่อยสบาย ไม่หวีจนเรียบแปล้ ใบหน้ารับกับดวงตาเข้มคม คิ้วหนาแต่ได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางดูมีอำนาจ รูปของเขางามสมชายราวกับเทพบุตรลงมาจุติเลยก็ว่าได้ การแต่งกายด้วยชุดนักธุรกิจที่ชายคนนี้เลือกสวมนั้นขับให้เขาดูมีพลังอำนาจมากขึ้น ทั้งข่ม ทั้งดึงดูด... ...เขาใช้สายตาประหลาดมองมาจากดวงตาคู่นั้น ริมฝีปากที่กำลังเหยียดไม่มีรอยยิ้มแม้แต่น้อย... อากัปกิริยาของเขาคุ้นตาเข็มปัทม์ในทันที ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ก็เป็นคนๆ เดียวกับ ‘ไอ้หน้าหล่อ มารยาททราม’ ที่หล่อนเจอมาแล้วสองครั้งสองครานั่นแหละ!!! /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:53:08 ]

ความคิดเห็นที่ 22 ตอนที่ 4 ในห้องเย็นยะเยือก อึก... เข็มปัทม์กลืนก้อนน้ำลายของตัวเองลงคอด้วยความจุก ยากแก่การสาธยายว่านาทีนี้ความรู้สึกของหล่อนเป็นเช่นไร มันทั้งตกใจ ทั้งงุนงง ทั้งคาดไม่ถึง ผสมปนเปกันไปหมด หล่อนรู้สึกว่ากำลังสูญเสียความเชื่อมั่นในตนที่เคยมีมาตลอดชีวิตไปหมดในชั่วขณะนั้น น่านับถือความสามารถของผู้ชายตรงหน้าเสียจริง เพียงประกายในแววตาที่มองมาจากสองเนตรนั้นก็สะกดให้อีกฝ่ายต้องหยุดยืนนิ่งขนาดก้าวขาไม่ออกไปเลยทีเดียว ก็ตอนนี้หล่อนเป็นฝ่ายเข้าไปรบกวนเขา จึงผิดเต็มสตรีมเลยนี่นา... “คุณ เป็น ใคร?” บุรุษผู้นั้นเริ่มต้นด้วยประโยคแรก ตอกย้ำอย่างเน้นถ้อยเน้นคำ สีหน้าของเขาเข้มขึ้น สายตาที่มองมาไม่สบอารมณ์เอาเสียเลย ชายหนุ่มใช้สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงอย่างวางท่าเชิงดูหมิ่นในมารยาทของเข็มปัทม์ ราวกับจะกดดันให้หล่อนรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้นว่าตัวเขาเองเป็นเจ้าของห้องอย่างเต็มภาคภูมิ ส่วนอีกฝ่ายคือผู้บุกรุกเข้าไปในพื้นที่อันพึงสงวนของเขาอย่างชัดเจน อากัปกิริยานั้น ก่อตะกอนทิฐิในใจเข็มปัทม์ให้ขุ่นข้น พัดพาเอาความรับผิดชอบชั่วดีให้เตลิดออกไป ถึงหล่อนจะเป็นฝ่ายผิด เขาก็ไม่จำเป็นต้องแสดงออกมาเช่นนั้น มันเกินไปหน่อยรึเปล่า... เพราะคนอย่างเขาก็เคยไร้มารยาทกับหล่อนมาแล้วตั้งสองครั้ง คนหยิ่งยโสแบบนี้อย่าหวังว่าผู้หญิงอย่างหล่อนจะยอมพ่ายแพ้ง่ายๆ “เป็น...” เข็มปัทม์ถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้อง มาหยุดอยู่ตรงหน้าชายผู้นั้นโดยไม่รู้สึกหวั่นเกรงอีก เมื่อได้สบตากันอย่างเต็มที่มากยิ่งขึ้น ก็ยิ่งบังเกิดความหมั่นไส้ขึ้นมาเป็นริ้วๆ ด้วยความถือดี หล่อนจึงบอกตัวเองให้แสยะยิ้มแล้วยักคิ้วท้าทายหมายจะก่อกวนเขา ก่อนจะตอบออกไปอย่างเน้นเสียงเลียนแบบอีกฝ่ายทุกคำว่า “ผู้ ชาย ไงครับ”   ได้ผล! เพราะเพียงอึดใจ คิ้วของชายผู้เป็นเจ้าของคำถามก็เลิกขึ้นสูง ก่อความสะใจเล็กๆ ในจิตใจของเข็มปัทม์ที่ได้มีโอกาสแก้เผ็ดเล็กๆ โดยไม่รู้ตัวว่าได้ทำสิ่งผิดมหันต์       กรามของชายหนุ่มขบแน่นเหมือนกำลังระงับอารมณ์โกรธที่กำลังพลุ่งพล่านเต็มพิกัด ด้วยถูกอีกฝ่ายยั่วโทสะเข้าอย่างจัง อย่าได้มองไปที่ใบหน้าเชียวเพราะมันเข้มขึ้นเป็นสีจัดราวกับว่าสามารถฆ่าคนตรงหน้าได้ แทนที่จะต่อว่าออกมาอย่างเผ็ดร้อน เขาเลือกที่จะหันหลังกลับไปพูดบางสิ่งบางอย่างเบาๆ กับแขกที่นั่งอยู่อีกคน (ซึ่งฉันหลงลืมไปแล้วว่ามีตัวตนอยู่ด้วย) แล้วชายคนนั้นก็ออกจากห้องไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง เกินคาด...เมื่อเป็นอย่างนี้ ตัวหล่อน กับ ผู้ชายหน้าหล่อมารยาททรามคนนี้...ก็กำลังเปิดฉากเผชิญหน้าอยู่ด้วยกัน  สอง-ต่อ-สอง น่ะสิ!   ในนาทีนั้นนั่นเอง ที่เข็มปัทม์เพิ่งตระหนักได้ว่าตัวเองได้ลงมือกระทำในสิ่งที่ผิดพลาดไปเสียแล้ว หล่อนมองซ้ายมองขวาตลอดจนกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง บรรยากาศในตอนนี้ร้อนแรง จนมองหาทางออกไม่เจอและคิดอะไรไม่ออก หล่อนกระชับเสื้อสูทให้แน่นขึ้นด้วยความหนาวสะท้าน นึกสงสัยว่าเครื่องปรับอากาศของบริษัทนี่มันเย็นยะเยือกไปหมดทุกห้องหรืออย่างไรกัน แล้วยังจะผู้ชายคนนี้อีก อยากจะหายตัวไปตอนนี้จริงๆ น่ากลัวชะมัด!! “คราวนี้...ผมจะถามคุณอีกครั้ง คุณเป็นใคร? และมาทำอะไรที่นี่?” ร่างสูงที่ไม่รู้ตัวว่าถูกนึกถึงในแง่ร้ายหันมาประจันหน้ากับเข็มปัทม์ เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวเดิมเพื่อผ่อนคลาย แต่มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ในเมื่อความตึงเครียดทุกอย่างยังคงลอยวนอยู่ กอปรกับสีหน้าของชายหนุ่มซึ่งเคยลุแก่โทสะนั้น แปรเปลี่ยนมาเป็นราบเรียบไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ ทำให้ตัวหล่อนไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ในความนึกคิดของเขาในตอนนี้เป็นเช่นใด ให้ทำหน้าโมโหโทโสเกรี้ยวกราด พ่นควันออกหู หรือไม่ก็ลุกขึ้นมาชกหล่อน ยังจะดีเสียกว่า!! “เอ่อคือ...ฉัน...เอ้ย...ผม...มาสมัครงานที่นี่ แล้วก็เดินเที่ยวชมเพลินจนหลงเข้ามาในนี้น่ะครับ ต้องขอโทษด้วย...คือ...ขอโทษจริงๆ ครับ” หญิงสาวนึกหาคำพูดดีๆ ไม่ออก เลยตอบไปตามความจริงด้วยเสียงตะกุกตะกัก ซึ่งปกติมันไม่ใช่วิสัยของหล่อนเลย หากเป็นเพราะคนตรงหน้านั้นเล่นจ้องหน้าเข็มปัทม์เสียจนดวงตาแทบจะถลนออกมา ให้ตายสิ...นี่คือคำแก้ตัวที่ดีที่สุดของหล่อนแล้วเหรอเนี่ย ใครจะไปรู้เล่าว่าจะหลุดเข้ามาในห้องนี้ แถมต้องมาเจออีตานี่อีก ร่างบางยอมรับกับตัวเองอย่างหดหู่ใจแล้วว่าได้ยินยอมพ่ายแพ้ต่อเขา นี่คงเป็นห้องทำงานของเขาสินะ ถ้าอย่างนั้นเขาเป็นใครกัน ถึงได้มายืนวางท่าอยู่ในห้องนี้ได้ หรือว่าหมอนี่จะทำงานเป็นวิศวกรที่บริษัทนี้ !?!   “สมัครงานงั้นเหรอ คงจะเป็นตำแหน่งวิศวกรคอมพิวเตอร์ใช่ไหม” พอรู้ตัวว่าเป็นต่อก็ได้ที อีกฝ่ายซักไซ้เอากับหล่อนด้วยคำพูดคำจาที่ไม่มีหางเสียงแม้แต่น้อย ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ อีตาบ้า! เข็มปัทม์พยักหน้าตอบแบบขอไปที แต่ด้วยความหัวรั้นและไม่ยอมใครโดยง่าย เมื่อมีสิ่งเร้ามากระตุ้น จึงถือโอกาสถามเขาไปด้วยน้ำเสียงห้วนๆ บ้างว่า “ในเมื่อคุณรู้จุดประสงค์ของผมแล้ว ผมก็มีสิทธิ์จะถามเช่นกันว่าคุณเป็นใคร” ริมฝีปากได้รูปของชายหนุ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยด้วยอาการอึ้ง ช่างเป็นภาพที่ตลกสิ้นดี คงคาดไม่ถึงว่าจะโดนย้อนแบบนี้ เขาทำสีหน้าเหน็ดเหนื่อยใจอย่างมาก และคงคิดว่าหล่อนช่างจองหองอย่างที่ไม่มีใครเทียบติด  สังเกตได้จากน้ำเสียงบนประโยคต่อมาของเขาซึ่งแข็งกระด้างขึ้นอย่างชัดเจน “ถ้าอยากได้คำตอบ เชิญออกไปทางประตูนั่น แล้วดูที่ป้ายหน้าห้องก็จะรู้ เมื่อหายสงสัยแล้วก็กรุณากลับมาในห้องนี้อีกครั้งด้วย เชิญครับ” ชายหนุ่มจอมเก๊กไม่ตอบคำถามนั้น แต่ใช้การผายมือบอกทางให้เข็มปัทม์ออกไปค้นหาคำตอบด้วยตนเอง ดูท่าทางเขาจะมั่นใจเสียเต็มประดาว่าตัวเองเป็นต่ออย่างแน่นอน การออกคำสั่งกลายๆ ของอีกฝ่ายทำให้หญิงสาวแปลกใจและงุนงงอยู่ไม่น้อย ทว่าก็ทำได้แค่เร่งฝีเท้าก้าวเดินออกไปทางประตูตามที่เขาบอก หล่อนจะได้เข้าใจเสียทีว่าบุคคลผู้นี้เป็นใคร ในใจตอนนี้หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเรื่องราวจะยุติลงในเวลาอันใกล้นี้เสียที เบื่อขี้หน้าหมอนี่เต็มทน! จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:53:59 ]

ความคิดเห็นที่ 23 บริเวณหน้าประตูเป็นทางเดินที่ประกอบไปด้วยห้องหับมากมาย ซึ่งต่างตั้งเรียงรายถัดกันไปขนาบพื้นที่ว่างทั้งสองข้าง แต่เมื่อใช้การคาดคะเนจากสายตาแล้วดูเหมือนว่าจุดซึ่งเข็มปัทม์ยืนอยู่นี้จะเป็นห้องขนาดใหญ่ที่สุด หล่อนเปิดประตูทิ้งไว้อย่างนั้นก่อนจะเอาตัวออกไป ชะโงกดูป้ายข้างหน้าที่ทำด้วยไม้สักเคลือบด้วยสีทองอย่างดี ทว่าความสง่างามของแผ่นไม้อัดสี่เหลี่ยมอันนี้มิสามารถทำให้หล่อนตกตะลึงได้เท่ากับข้อความซึ่งถูกสลักไว้บนนั้นได้เลย จักรินทร์   วิจักษ์กานต์  -   ประธานบริษัท MR. JAKKARIN VIJAKKARN  -  CHAIRMAN   ตัวอักษรที่เรียงร้อยเป็นชื่อและนามสกุล ตลอดจนตำแหน่งอันดำรงอยู่ทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษนั้น บ่งบอกได้อย่างเพียงพอโดยไม่ต้องหาคำอธิบายมาเพิ่มเติมอีก     วิจักษ์กานต์...     เข็มปัทม์ท่องจำได้อย่างขึ้นใจตั้งแต่ก่อนจะเข้ามาสมัครงานที่บริษัทด้วยซ้ำ คนที่ใช้ชื่อสกุลนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องเป็นลูกหลานคนใดคนหนึ่งของเจ้าของเครือข่ายธุรกิจ ทว่าความชัดเจนนี้ยังไม่เท่าคำว่า ประ-ธาน-บริษัท!!!   หัวเข่าอันเคยแข็งแรงมันทรุดลงเสียอย่างนั้น ผู้ชายหยิ่งจองหองคนนั้นชื่อ จักรินทร์ คนที่หล่อนพูดจากวนประสาทต่อปากต่อคำด้วยเมื่อสักครู่ คนที่เป็น ‘ไอ้หน้าหล่อและมารยาททรามนั่น’ เป็นถึงประธานของบริษัท ไม่ใช่แค่เจ้าของห้องทำงานของพนักงานกินเงินเดือนธรรมดา แต่เป็นถึงผู้ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งสูงสุดของสถานที่แห่งนี้ เขาเป็นเจ้าของดูโอ โปรดักชั่น!!! เอาเข้าแล้วไหมล่ะ เข็มเอ๋ย เล่นกับใครไม่เล่น ดันไปเล่นกับว่าที่เจ้านายของหล่อน คราวนี้ตายหยังเขียดแน่ๆ ...     คิดไปแล้วก็หมดเรี่ยวหมดแรงขึ้นมาทันควัน แผนการที่กำลังจะไปได้สวยของหล่อนคงต้องจบลงในบัดดล ไม่เหลืออะไรให้สัมภาษณ์กับประธานบริษัทอีก หล่อนจะต้องถูกไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้นทำงานเลยหรือนี่ จบสิ้นลงเพราะคำว่า ศักดิ์ศรีกับทิฐิบ้าๆ ที่ไม่มีวันกินได้ ด้วยอารมณ์เพียงชั่ววูบแท้ๆ เข็มปัทม์คงต้องยอมรับชะตากรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อ นึกถึงคำที่ท่านประธานย้ำไว้ก็ยิ่งอดสู ...ถ้าอยากได้คำตอบ เชิญออกไปทางประตูนั่น แล้วดูที่ป้ายหน้าห้องก็จะรู้ เมื่อหายสงสัยแล้วก็กรุณากลับมาในห้องนี้อีกครั้งด้วย... หญิงสาวในคราบชายหนุ่มพยุงสีหน้าอันซีดเซียวและร่างกายที่อ่อนแรงจนแทบจะต้องลากเท้าเข้าไปในห้องแช่เย็นนั่นอีกครั้ง เมื่อคนที่เป็นเจ้าของห้องพ่วงตำแหน่งเจ้าของบริษัทอนุญาตให้เข้าไปหลังจากเคาะห้อง แม้ว่าก่อนหน้านี้จะเปิดประตูค้างเติ่งไว้ก็ตาม สมองของเข็มปัทม์สั่งการให้สงบเสงี่ยม ยืนก้มหน้ารอคำพิพากษา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นปะทะสายตาอีกฝ่าย รู้สึกอับอายในความพ่ายแพ้อย่างหมดรูปเต็มทน มีเพียงอากาศกั้นสองหู ไม่อยากได้ยินคำพูดถากถางใดๆ เลย เขาจะว่าอย่างไรบ้างนะ... “คุณชื่ออะไร” เสียงทรงอำนาจนั้นทำให้เข็มปัทม์ถึงกับหูผึ่งด้วยความแปลกใจ เขาจะสอบถามชื่อเสียงเรียงนามของหล่อนไปเพื่อ...? ในเมื่อจะถูกไล่ออกอยู่รอมร่อแล้ว   “เข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดีครับ” ไม่มีประโยชน์ที่จะก่อกวนหรือบิดพลิ้วไปทางอื่นนอกจากเรียนให้ทราบไปตามตรง บางทีเขาอาจต้องการสะกดชื่อหล่อน เพื่อเก็บเอาไว้ในแบล็คลิสต์ เจ้าของบริษัทอนุญาตให้เข็มปัทม์นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปุ่มบนโทรศัพท์ประจำห้อง ฟังจากเนื้อหาที่สนทนากันแล้วทราบได้ว่าเขาหมุนเลขหมายไปยังห้องฝ่ายบุคคลนั่นเอง เวลาผ่านไประยะหนึ่ง แล้วการพูดคุยก็จบลง “คุณดรุณีแจ้งให้ผมทราบว่า คุณได้รับผ่านการพิจารณาทั้งคุณสมบัติบวกประวัติมาแล้ว และกำลังรอการสัมภาษณ์จากผม” คนที่หล่อนเพิ่งรู้ว่าชื่อ ‘จักรินทร์’ เปลี่ยนอิริยาบถมาชี้แจงให้ฟังหลังจากวางสาย เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่เข็มปัทม์จะทันได้ทักท้วงอะไร สตรีวัยกลางคน...พนักงานฝ่ายบุคคลที่ถูกกล่าวถึงเมื่อสักครู่เข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยื่นเอกสารเย็บเล่มปึกหนึ่งให้เจ้านายด้วยท่าทีนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง หล่อนเหลียวมามองเข็มปัทม์แวบหนึ่งพร้อมรอยยิ้มให้กำลังใจ ก่อนจะยุรยาตรออกจากห้องไปอย่างรู้หน้าที่   “ผมคิดว่าเราควรจะเริ่มสัมภาษณ์เสียเดี๋ยวนี้เลย ในเมื่อคุณเองก็ได้บุกรุกเข้ามาในห้องของผมอย่างเป็นทางการแล้ว” คนตัวโตหยิบกระดาษฉบับนั้นขึ้นมาพลิกไปทีละหน้า เขาไม่ปรายตามองหญิงสาวแม้แต่น้อยขณะอ่าน ร่างบางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเสนอหน้าชะโงกเข้าไปเพื่อดูว่ามันคืออะไร ก่อนจะแอบผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่ามันเป็นเพียงแค่ resume เท่านั้น “เอ้อ อะไรนะครับ คุณจะสัมภาษณ์ผม?” มัวสนใจอย่างอื่นจนเพิ่งนึกได้ว่าประโยคของเขานั้นบ่งบอกว่าอย่างไร เป็นสิ่งที่หล่อนไม่ได้เตรียมใจเอาไว้เลยขนาดพูดตะกุกไปหมด “หมายความว่าคุณจะยังไม่ไล่ผมออกใช่ไหมครับ คุณจะรับผมเข้าทำงานรึครับ” “นั่นก็ขึ้นอยู่กับคุณครับ เอาเถอะ ผมจะเริ่มสัมภาษณ์แล้วล่ะนะ” จักรินทร์สบตาหล่อนแน่นิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเอ่ยคำถามแรกด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณคิดอย่างไรจึงเลือกเรียนจบเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์?” จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:55:12 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เพียงแค่คำถามแรก ก็สามารถสะกดให้เข็มปัทม์แทบจุก นี่หรือการสัมภาษณ์จากท่านประธาน ได้ยินมานักต่อนักว่าในบรรดาบริษัทใหญ่โตทั้งหลาย ผู้ถูกสัมภาษณ์ต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคำถามแนวหยั่งเชิงจิตวิทยา แต่หล่อนไม่มีโอกาสได้ตระเตรียมใดๆ ทั้งสิ้นเมื่อต้องมาพบเจอกันอย่างกะทันหันแบบนี้ แค่คำถามเดียวก็เหมือนวางระเบิดลูกมหึมาไปยังหัวสมองของหล่อนเสียแล้ว “สำหรับสถาบันของผมแล้ว กว่าจะจบเป็นบัณฑิตวิศวกรคอมพิวเตอร์ได้นั้นต้องฝ่าฟันอุปสรรคและความลำบากมามากพอดู ผมคิดว่าการเลือกเรียนแขนงที่ยากเช่นนี้เป็นสิ่งที่ท้าทายในชีวิตของผมครับ” เข็มปัทม์นึกไตร่ตรองก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป คิดว่านั่นเป็นคำตอบซึ่งคิดได้ดีที่สุดแล้วในตอนนั้น สีหน้าเคร่งเครียดของคนสัมภาษณ์เมื่อสักครู่นี้เปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ไม่บ่งบอกว่ารู้สึกเช่นใดต่อคำคำตอบของผู้สมัครงาน ไม่แปลกที่วิจักษ์กานต์กรุ๊ปจะเติบโตเป็นเครือข่ายบริษัทออกไปอย่างกว้างขวางเพียงนี้ เพราะคนที่จะรับเข้าทำงานแต่ละคนคงต้องมีความรู้ความสามารถและหัวสมองมีไหวพริบพอตัว เขาจัดการซักไซ้เข็มปัทม์ด้วยคำถามหินๆ ถัดมาอย่างต่อเนื่อง เรียกได้ว่าไร้ซึ่งความปรานีใดๆ ต่ออีกฝ่าย อาจจะบวกความแค้นที่เคยโดนก่อกวนให้ได้สะสางด้วยกระมัง เข็มปัทม์ต้องใช้พลังงานในการคิดคำนวณหาเหตุผลมาประกอบอย่างหนักหน่วงจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอด เขาคิดว่าคนในบังคับบัญชาเป็นเครื่องจักรหรือไร ถึงได้ยิงไม่หยุดไม่ยั้งให้พักหายใจกันเลย คนอื่นอาจจะไม่เจอขนาดนี้ก็ได้ ที่หล่อนถูกกระทำเช่นนี้คงเป็นเพราะอคติส่วนตัวของเขามากกว่า น่าเจ็บใจจริงๆ “งั้นทำไมคุณถึงเข้ามาสมัครงานที่บริษัทแห่งนี้ล่ะ” เป็นคำถามลูกล่าสุด ซึ่งเข็มปัทม์หวาดกลัวว่าจะโดนมากที่สุด แล้วเขาก็ใช้มันมาบีบคั้นหล่อนจนได้ “ที่นี่เป็นบริษัทที่โด่งดัง ไม่ว่าใครๆ เป็นต้องรู้จัก แถมยังผลิตสินค้าที่หลากหลาย และมีคุณภาพมากมายออกสู่ตลาด ไม่เว้นแม้แต่ในสายงานที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ ผมคิดว่ามันคุ้มค่าที่คนอย่างผมจะได้มีโอกาสแสดงฝีมือเพื่อเรียนรู้ในงานที่ท้าทายเช่นนี้ครับ” แม้ข้างในจะหวั่นไหวด้วยสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในใจแต่หญิงสาวก็เก็บกดความรู้สึกไว้ไม่แสดงออกให้เห็น ใช้วิธีกลบเกลื่อนความสะเทือนในอารมณ์ด้วยการตอบกลับไปพร้อมน้ำเสียงฉะฉาน อย่างน้อยคำพูดส่วนหนึ่งที่ลั่นออกไปจากปากของหล่อนนั้นก็เป็นความจริง “อื้อ เป็นคำตอบที่ดี” เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ฟังคำตอบจากหล่อน แต่สุดท้ายก็กลับมาตั้งหลักได้อย่างรวดเร็ว “งั้นขอแสดงความยินดีด้วยครับ ผมรับคุณเข้าทำงานที่นี่ คุณเข็มปัทม์”   อะไรนะ?     เข็มปัทม์เงยหน้าขึ้นทันที เขายุติคำถามทั้งหมดนั่นแล้ว เมื่อสักครู่ นายประธานหน้าหล่อบอกว่าเขายินดีรับหล่อนเข้าทำงานแล้วอย่างนั้นหรือ? หล่อนได้ยินผิดไปรึเปล่า ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ...   “ขอบคุณครับ” หญิงสาวตอบรับเขาด้วยความจริงใจ รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ     ไชโย...แผนของหล่อนสำเร็จแล้ว คำพูดนี้กู่ก้องในความนึกคิดด้วยความลิงโลดในหัวใจ     “ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณเช่นกันครับ ท่านประธาน”   เข็มปัทม์ลงนามบนเอกสารซึ่งเป็นสัญญาว่าจ้างที่เขายื่นมาให้หลังจากที่อ่านตรวจทานอย่างละเอียดเรียบร้อยแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน ในใจนึกกระหวัดไปถึงบิดา     ....คุณพ่อคะ เข็มทำสำเร็จแล้ว เข็มได้เข้ามาทำงานที่นี่ เป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ที่นี่เพื่อคุณพ่อแล้วนะคะ...   “ก่อนอื่นผมขอชี้แจงให้คุณทราบว่า ตำแหน่งที่ตั้งขึ้นมานี้เป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ซึ่งจะสังกัดหน่วยพิเศษ ตอนนี้ผมกำลังเริ่มต้นทำโปรเจกต์ชิ้นใหญ่ ต้องอาศัยคนรุ่นใหม่ไฟแรง ผมรับคุณเข้ามาเพื่อไปสมทบกับทีมวิศวะอีกหลายคน”   ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขาเดินวนรอบเก้าอี้ตัวที่เข็มปัทม์นั่งอยู่ สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงซึ่งเป็นการวางท่าอย่างมีชั้นเชิงเช่นเคย ก่อนจะสาธยายต่อไปด้วยคำพูดยืดยาวว่า   “เนื่องจากคุณเพิ่งเข้ามาใหม่ ยังขาดประสบการณ์ในการทำงานที่นี่อยู่บ้าง แต่ดูจากผลงานวิจัยของคุณก็นับว่าเกี่ยวข้องกับโปรเจกต์นี้พอสมควร ผมจึงเลือกคุณ และผมก็ตั้งใจจะสอนงานคุณด้วยตัวเองเพื่อฝึกปรือความสามารถ คุณจะเป็นผู้ช่วยของผม เราจะทำงานใกล้ชิดกันโดยตรง ห้องทำงานของคุณอยู่ฝั่งตรงข้ามนี่เอง” เขาชี้มือไปทางห้องด้านตรงข้ามเพื่อบอกทาง   ราวกับกระแสไฟฟ้าเข้ามาไหลวนในร่างกายเข็มปัทม์จากบนลงล่าง ผู้ช่วยของเขา... ตำแหน่งนี้ชักจะสร้างความลำบากใจให้หล่อนเสียแล้ว ความดีใจที่มีอยู่หดหายไปหมดสิ้น การเข้ามาทำงานที่นี่คงไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิด ที่สำคัญ หล่อนกับเขาจะต้องทำงานใกล้ชิดอย่างนั้นหรือ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้งโดยแท้   “ผมขอถามอะไรอย่างนึงได้ไหมครับ” จู่ๆ หล่อนก็นึกขึ้นมาได้ถึงสิ่งที่ค้างคาอยู่ในจิตใจตั้งแต่วันแรกของการมาเยือนยังบริษัทแห่งนี้   “คุณมีสิทธิถามในสิ่งที่คุณสงสัยได้ตลอด” เขาพยักหน้าอนุญาต   “ทำไมคุณถึงไม่รับผู้หญิงในตำแหน่งนี้ล่ะครับ” นั่นปะไร...ปากเขาก็เพิ่งบอกหยกๆ ว่าหล่อนมีสิทธิถามได้ทุกอย่าง ทว่าเมื่อทำตามแล้ว คนตรงหน้ากลับนิ่งงันไปชั่วขณะ ไม่ยอมเอื้อนเอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาแม้แต่น้อย   “ผมไม่ชอบทำงานใกล้ชิดกับผู้หญิง” ชายหนุ่มตอบออกมาในที่สุด มันเป็นน้ำเสียงห้วนๆ เจือกระแสความรู้สึก ไม่ทราบหล่อนตาฝาดไปหรือไม่ แต่เหมือนเห็นประกายความหวั่นไหว ตัดกับแววตาบนเนตรสีดำสนิทของเขาปรากฏขึ้นวูบหนึ่ง เพียงแวบเดียวจริงๆ ผิดวิสัยผู้ชาย... เข็มปัทม์ไม่ค่อยเข้าใจนัก หล่อนเองก็เคยรู้จักกับเพศตรงข้ามมามาก หากยังไม่เคยพบเจอคนประเภทนี้ ชายหนุ่มอกสามศอกหล่อกระชากใจสาวๆ อย่างหมอนี่ทำไมถึงไม่ชอบใกล้ชิดผู้หญิงนะ น่าประหลาดใจจริงๆ มีแต่พวกวิปริตผิดเพศเท่านั้นล่ะ เอ๊ะ! ....หรือว่า เขาเป็นเกย์...?!? บุคลิกท่าทางก็ไม่ให้สักนิด แต่เขาว่ากันว่าคนจำพวกนี้มักเก็บซ่อนปมด้อยของตัวเองไว้ภายในได้อย่างแนบเนียนจนผู้อื่นไม่อาจสังเกตเห็น ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงคงน่าเสียดายพิลึก เออ...ชักจะไปกันใหญ่ เข็มปัทม์หยุดความคิดตัวเองไว้เพียงแค่นั้น เขาจะเป็นอะไรมันก็เรื่องของเขา บางทีเขาอาจจะมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่ต้องการให้ใครรู้ก็เป็นได้ อย่าเพิ่งคิดอะไรให้มันฟุ้งซ่านนักเลย คิดถึงสถานะและงานของตัวเองในตอนนี้จะดีกว่า   “คุณเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ คงไม่จำเป็นต้องถามอะไรเรื่องพวกนี้มากหรอกนะ เพราะคุณมีสมบัติครบตามที่บริษัทเราต้องการแล้ว” เจ้านายคนใหม่กล่าวเสียงดุ “ในเมื่อคุณได้ทำงานที่นี่แล้วก็ถือว่าอยู่ใต้อาณัติของผม และผมคิดว่าคุณคงจะรู้ตัวในสิ่งที่คุณทำกับผมก่อนหน้านี้นะครับ”   “ครับ...” ผู้อยู่ใน ‘อาณัติ’ รายใหม่รับคำตาละห้อย เตรียมฟังคำพิพากษา คนที่มีชนักติดหลัง...มีความผิดติดตัวอยู่อย่างนี้ก็ต้องหวาดวิตกเป็นวัวสันหลังหวะอยู่ร่ำไปนั่นแหละ   “เพื่อเป็นการไถ่โทษ  ผมจะให้คุณเริ่มทำงานตอนนี้เลย นั่นเป็นแฟ้มโปรเจกต์ที่คุณจะต้องศึกษาให้เสร็จภายในวันนี้” เขาส่งแฟ้มเอกสารให้ด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก   “เฮ่ย! หมดกองนี้เลยเหรอครับ...” เข็มปัทม์โพล่งออกไปทันทีอย่างโอดครวญ ต้องการทักท้วงเพราะขณะนี้ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว จะให้ศึกษาอย่างไรไหว “ผมจะต้องทำงานตอนนี้เลยเนี่ยนะครับ ผมคิดว่าผมยังไม่พร้อม”   “สำหรับผู้ช่วยของผม ความพร้อม...คือสิ่งที่คุณจะต้องมีเสมอ” ประธานในมาดโหดกล่าวด้วยน้ำเสียงเอือมระอาเชิงตำหนิ   “แต่ว่า...” เข็มปัทม์ยังไม่ทันกล่าวทัดทานจบ เขาก็แทรกขึ้นโดยไม่สนใจ     “เลขาของผมจะเข้ามาชี้แจงรายละเอียดให้คุณ” คนผู้นี้นอกจากจะไร้มารยาทกับผู้หญิงแปลกหน้าแล้ว เขายังเป็นเจ้านายจอมเผด็จการอีกด้วย   แล้วหล่อนจะทำงานร่วมกับเขาไปได้ตลอดรอดฝั่งไหมหนอ จะเริ่มต้นใหม่ทั้งทียังต้องมาเจอกับคนที่เกลียดขี้หน้าเสียยิ่งกว่าอะไร แถมต้องมาเป็นลูกน้องของเขาอีก พระเจ้าคงเล่นตลกที่ทำให้หล่อนต้องเป็นแบบนี้ ทำไงได้ สัญญากับตัวเองไว้ ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วหล่อนก็ต้องยอมรับในผลที่เกิดขึ้น   “ภาณุ เข้ามาที่ห้องผมได้แล้วครับ” บอสหน้าตายกดปุ่มที่โทรศัพท์ก่อนกรอกเสียงลงไป ดูท่าเขาคงเคยชินกับการสั่งการคนอื่นๆ ด้วยวิธีการนี้อยู่แล้วกระมัง   เป็นอันว่าการโต้เถียงต้องยุติลงแค่นั้น จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:55:54 ]

ความคิดเห็นที่ 25 ผ่านไปสักสองสามนาทีหลังจากความเงียบสงัดเข้าปกคลุมบรรยากาศภายในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นผู้มาเยือนตามคำสั่ง เขาเข้ามาช่วยผ่อนคลายความตึงเครียด เข็มปัทม์ได้ยินเสียงฝีเท้าของเลขานุการกำลังเดินเข้ามาใกล้ทุกที “ผมมาแล้วครับ คุณจักร...ไหนล่ะครับ วิศวกรน้องใหม่” ในตอนที่กำลังหันไปมองชายผู้นั้นนั่นเอง เพียงได้ยินหล่อนก็ต้องแปลกใจ ต้นเสียงอ่อนโยนคนนี้เป็นผู้ชาย! หาใช่ผู้หญิงสาวสวยอย่างที่เจ้านายคนอื่นเขามีกัน นี่คนใกล้ชิดเขาต้องเป็นเพศชายหมดหรือไง ให้ตายสิ! เข็มปัทม์ลุกขึ้นยืนเดินไปสมทบใกล้ๆ เมื่อไล่สายตาพินิจขึ้นไปเต็มตา ก็พบว่าเลขานุการของประธานบริษัทคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ หน้าตาหล่อเหลา ดูเป็นคนจิตใจอ่อนโยนผิดกับเจ้านาย รูปร่างสูงสง่าผึ่งผาย บุคลิกก็ดูดีไม่เบา ทว่าเมื่อสบตากันอย่างจัง เข็มปัทม์ก็ถึงบางอ้อ เขาจ้องหล่อนอย่างตกตะลึง และหล่อน...ก็อยู่ในอาการเดียวกัน สีหน้าของชายผู้นั้นแสดงความตกใจออกมาอย่างปิดไม่มิด นั่นเป็นอากัปกิริยาที่ทำให้เข็มปัทม์ ผู้ซึ่งไม่ได้ต้องการตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ความกลัวเข้าจับขั้วหัวใจ แล้วมันก็เกิดขึ้นจริง เมื่อคนสนิทของเจ้านายคนใหม่โพล่งคำพูดที่ทำให้หล่อนอยากจะหายตัวไปจากตรงนั้นว่า “เข็ม...เข็มปัทม์!!!” /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ แก้ไขเมื่อ 13 ธ.ค. 51 22:57:39 จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 22:56:34 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ตอนที่ 5 เหตุผลของฉัน ...ความวัวยังไม่ทันจะหารือ ความกระบือก็ดันเข้ามาแทรก... ใครจะไปคิดว่าจะเจอ ‘เขา’ ต่อหน้าบุคคลที่สาม ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ เข็มปัทม์ใกล้จะผ่านพ้นขั้นตอนการสมัครงานไปได้แล้วแท้ๆ เม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นตรงหน้าผากของเข็มปัทม์ แม้ว่าอุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศภายในห้องจะต่ำจนเย็นเยียบ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าเป็นทักษะหนึ่งที่วิศวกรควรจะมี สถานการณ์เช่นนี้เป็นเรื่องยากที่จะรับมือ โธ่เอ๋ย! หล่อนจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี พยายามตั้งสติให้มั่น หล่อนจะต้องฟันฝ่าอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้ มันต้องมีวิธีใดวิธีหนึ่งที่จะเอาตัวรอด หัวสมองคิดประเมินอีกฝ่ายอย่างจับผิด เขาจำหล่อนได้ ยังจดจำได้อย่างแม่นยำ แม้นรูปลักษณ์ภายนอกจะเปลี่ยนแปลงไปมากเพียงใด มิฉะนั้นคงไม่เรียกชื่อหล่อนออกมาเต็มปากเต็มคำ หล่อนมั่นใจ! “เข็มปัทม์...ใช่เราจริงๆ ด้วย” เสียงของเลขานุการหนุ่มเรียกเข็มปัทม์ให้ตื่นจากภวังค์ความคิด เขาเริ่มขึ้นมาแล้ว หล่อนจะปล่อยไว้ไม่ได้ “รุ่นพี่! ดีใจจังเลยที่ได้เจอ” เข็มปัทม์พยายามทักทายให้เป็นธรรมชาติที่สุดโดยไม่มีทางเลือก ยังคงทำตัวไม่ถูก สมองกำลังประมวลผลหาทางออกอย่างหนัก “ไอ้เราก็นึกว่าใคร พี่ภาณุนี่เอง” “อ้าว รู้จักกันด้วยรึ...ภาณุ” ประธานบริษัทแทรกถามขึ้นด้วยน้ำเสียงธรรมดาทว่าทรงอำนาจ ดวงตาของจักรินทร์จับจ้องไปยังบุคคลทั้งสองที่เพิ่งทักทายกันอย่างแปลกใจ “ครับ” ผู้อยู่ในตำแหน่งต่ำกว่าพยักหน้ารับ แล้วหันมาทางเข็มปัทม์ “พี่แปลกใจมากที่เจอเราที่นี่ ไม่นึกว่าจะเป็นวิศวกรคนใหม่ ว่าแต่นึกพิเรนทร์อะไรถึงได้แต่งตัวอย่างนี้ล่ะ แล้วยัง...” ในวินาทีนั้นเองที่นึกออก เข็มปัทม์รีบโพล่งขัดจังหวะก่อนที่พ่อเจ้าประคุณจะทำเสียเรื่อง “โชคดีจริงๆ ที่เลขาฯ คือพี่ภาณุ ไหนว่าจะสอนงานไงล่ะ ไม่รีบเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก นี่ก็บ่ายแก่แล้ว เราไปกันเลยดีกว่านะ” หล่อนพูดยาวยืดโดยหลีกเลี่ยงคำว่า 'ครับ' และสรรพนามแทนตัว พลางออกแรงดันร่างของรุ่นพี่คนดีออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสีหน้าอันงงงันของเจ้าตัวและเจ้านายมาดเข้ม รอดไปที! จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 23:03:54 ]

ความคิดเห็นที่ 27 “นี่มันอะไรกันน่ะเข็ม” คนที่ยอมให้ดันตัวออกมาจนสำเร็จเอะอะโวยวายทันที     เข็มปัทม์ส่ายหน้าอย่างเหน็ดเหนื่อยพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก ตอนนี้ทั้งสองยืนอยู่ภายในห้องฝั่งตรงข้ามของประธานบริษัท ซึ่งเป็นห้องทำงานห้องใหม่ของหล่อนนั่นเอง สองตาทำการสำรวจพื้นที่ทั้งหมด ห้องสี่เหลี่ยมขนาดกะทัดรัด ไม่คับแคบหรือกว้างขวางจนเกินไป ผนังโดยรอบทำด้วยไม้อัดเคลือบน้ำยาอย่างดี ชุดโต๊ะเก้าอี้สำหรับทำงานดูแข็งแรงทนทาน มีกองเอกสารจำนวนหนึ่งวางอยู่ คงเป็นสิ่งที่ฉันจะต้องศึกษาในวันนี้ มีโต๊ะอีกตัวหนึ่งตั้งเยื้องถัดไปทางขวามือใช้วางเครื่องคอมพิวเตอร์ และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์พร้อมสรรพ ด้านหลังที่นั่งมีตู้สำนักงานขนาดกะทัดรัดสำหรับเก็บสิ่งของและแฟ้มเอกสาร ยังมีชุดโซฟายาวรับแขกอยู่อีกมุมหนึ่ง เป็นบรรยากาศที่เหมาะสมกับการทำงานเสียจริง! “บอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ นี่หมายความว่าเราปลอมตัวเป็นผู้ชายเพื่อทำงานเป็นวิศวกรที่นี่ใช่ไหม” ริมฝีปากหยักเม้มแน่นอย่างคาดคั้น ชายหนุ่มเป็นคนฉลาดมาแต่ไหนแต่ไร หล่อนจึงไม่แปลกใจที่จะยินคำถามตรงประเด็นเช่นนี้ “ใช่ค่ะ” เข็มปัทม์ผินตัวมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย มือทั้งสองข้างเท้าแขนกับโต๊ะทำงานไปด้านหลัง “แต่เข็มมีเหตุผลนะคะ เข็มต้องการเก็บสะสมเงินก้อนหนึ่ง และบริษัทนี้ก็จะเป็นบริษัทเดียวที่ตอบสนองความต้องการเข็มได้” ภาณุ เป็นรุ่นพี่ของเข็มปัทม์ตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยมฯ ทั้งสองรู้จักกันอย่างสนิทสนมเรื่อยมา จนเมื่อสามปีก่อน ชายหนุ่มต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ จึงไม่ได้ติดต่อหรือไปมาหาสู่กันอีกเลย ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลก ให้เขาและเธอต้องมาพบกันอีกครั้ง ณ บริษัทแห่งนี้ ในสถานการณ์แบบนี้ ทำไมโลกถึงได้กลมขนาดนี้กันนะ “ก็จริงที่บริษัทเราให้เงินเดือนพนักงานสูงกว่าที่อื่น” ร่างหนาเปรย “พี่เองก็พอเข้าใจ แต่คงไม่ใช่แค่นั้น คงเป็นเพราะอาเข็มทิศด้วยใช่ไหม” “คุณพ่อบอกเสมอให้เข็มมาทำงานที่นี่” เข็มปัทม์รู้สึกจุกในอกเมื่อพูดถึงประโยคนี้ ความเศร้าหมองเข้ามาครอบงำหัวใจ “ท่านย้ำไม่รู้กี่ครั้ง เข็มเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม” “ท่านคงอยากให้เข็มได้งานดีๆ มีหน้ามีตาในสังคม” “อาการของคุณพ่อไม่ดีขึ้นเลย ค่ารักษาพยาบาลก็ต้องจ่ายตลอด เงินเก็บของคุณแม่ก็ร่อยหรอลงเรื่อยๆ เข็มก็เลยอยากทำงาน เลือกบริษัทนี้เพื่อคุณพ่อ เข็มเสียแม่ไปคนนึงแล้ว เข็มไม่อยากเสียพ่อไปอีกคนค่ะ” เข็มปัทม์เล่าให้อีกฝ่ายฟังถึงสาเหตุอย่างไม่คิดปิดบัง ยกเว้นเหตุผลไร้สาระอันเดียว ในการเข้ามาทำงานที่นี่ ซึ่งต่อมากลายเป็นประเด็นหลัก ฉุดรั้งหล่อนให้ไม่ไหวเอน ลงทุนปลอมตัว ทำทุกวิถีทางตามประสาคนไม่เคยยอมแพ้ต่อสิ่งใด เพื่อต้องการเอาชนะ! “คุณอาคงจะช็อกมากที่จู่ๆ บริษัทที่กำลังรุ่งเรืองต้องมาล้มละลายไปต่อหน้าต่อตา” ภาณุให้ความเห็น พลางเหม่อมองออกไปที่หน้าต่าง ด้วยนึกสังเวช เป็นความจริงที่บิดาของเข็มปัทม์รับไม่ได้กับความล้มเหลวจนเส้นโลหิตในสมองแตก “เข็มเข้มแข็งมากนะที่ต่อสู้มรสุมช่วงนั้นมาได้” ฐานะครอบครัวที่เคยมั่งคั่งต้องมีอันเป็นไป เข็มทิศ...บิดาผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวต้องป่วยหนัก ต่อมาไม่นาน นิลปัทม์...มารดาก็ตรอมใจจนเสียชีวิต ญาติพี่น้องล้วนตีจากครอบครัวพิทักษ์ภักดีเมื่อทุกอย่างจบสิ้นลง มีเพียงทนายประจำตระกูลคนเดียวที่ยังซื่อสัตย์ภักดีไม่มีบิดพลิ้ว เขา คือ อรรณพ ผู้เปรียบเสมือนเพื่อนเก่าแก่ของบิดาคนหนึ่ง ให้การดูแลเข็มปัทม์เรื่อยมาจนมีวันนี้ หล่อนนึกขอบพระคุณลุงคนนั้นอยู่เสมอ “ภาระต่างๆ ที่เข็มต้องรับผิดชอบเพียงลำพังนั้นมันหนักนะ แต่ก็ยังไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากใคร” “ก็เพราะเจอมรสุมมามาก เข็มถึงต้องเข้มแข็งไงคะ” ตั้งแต่วันนั้น เข็มปัทม์วาดฝันและได้สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะต้องเอา ‘พิทักษ์ภักดี’ กลับคืนมาให้ได้ วันใดที่พ่อหายป่วย ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง วันนั้นก็จะเป็นวันของหล่อน ถึงเรื่องมันจะผ่านมาถึงห้าปีแล้ว หล่อนก็จะไม่ยอมแพ้ โชคดีที่แม่ได้ทิ้งเงินเก็บจำนวนหนึ่งไว้ให้ มิฉะนั้น เข็มปัทม์อาจจะเรียนหนังสือไม่จบ เงินก้อนนั้นมีจำนวนมากพอที่จะใช้เป็นค่ารักษาพยาบาล และส่งเสียหล่อนให้มีความเป็นอยู่อย่างไม่ลำบากมาโดยตลอด ทว่าบัดนี้ทรัพย์สินของแม่เริ่มจะไม่เพียงพอให้หล่อนตั้งตัวเสียแล้ว หญิงสาวคิดคำนวณเผื่ออีกหลายปีข้างหน้าด้วย น่าตลกสิ้นดี คนที่มองภายนอกอาจจะเห็นว่าหล่อนเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟ็ก แต่มันก็แค่รูปร่างหน้าตาเท่านั้น  เพราะความจริงแล้ว ชีวิตของหล่อนไม่ได้เพอร์เฟ็กเลยสักนิด “พี่อยากช่วยเหลือเข็มบ้าง แต่เราไม่เคยยอมรับเลย พยายามทำตัวให้ร่าเริงตลอดเวลา ทั้งที่มีเรื่องขนาดนั้นแท้ๆ เราอาจไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แต่ยังไงก็น่าจะปล่อยความทุกข์ออกมาบ้าง เก็บสิ่งต่างๆ ไว้คนเดียวมันทรมานนะ...” ชายหนุ่มกล่าวเรื่อยๆ พลางเดินมาจับบ่าเข็มปัทม์เบาๆ เขาสบตาหล่อนอย่างอ่อนโยน “...ถึงตอนนี้เข็มไม่ต้องการพี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะบังคับ แต่เมื่อไรที่เข็มอยากร้องไห้ล่ะก็...พี่ยินดีจะรับฟังเสมอนะ” “ขอบคุณนะคะ” ด้วยความซาบซึ้งจากก้นบึ้งของหัวใจ คำพูดเหล่านี้เป็นสิ่งที่หล่อนได้ยินจากปากผู้ชายคนนี้สม่ำเสมอ หล่อนต้องการเป็นคนที่ร่าเริงอย่างนี้ต่อไป แม้ชีวิตจะต้องพบกับโศกนาฏกรรมอันน่าเศร้า ทว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต้องแบกโลกอมทุกข์ตามไปด้วย พยายามทำตัวให้มีความสุขคงจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน สรรพสิ่งในโลกนี้ล้วนไม่จีรัง เราไม่สามารถบังคับให้ใครเกิดหรือหยุดยั้งความตายได้ หากสิ่งสำคัญคือการก้าวต่อไปข้างหน้า คนเรามีเรื่องหลายร้อยพันที่จะต้องพบเจอ และมีหนทางอีกยาวไกลมากมายนัก สักวันหนึ่งจะต้องเป็นของเรา...หล่อนเชื่ออย่างนั้น หล่อนตั้งใจจะทำงานที่นี่ให้นานที่สุด เก็บเงิน วางรากฐานไว้เพื่ออนาคต รอวันที่พ่อของหล่อนจะกลับมาอยู่ด้วยกัน “แต่ตอนนี้ เข็มมีเรื่องให้พี่ช่วยแล้วล่ะค่ะ คือ...เรื่องที่เข็มปลอมตัวมานี่ อยากให้พี่เก็บเป็นความลับได้ไหมคะ ไม่อย่างนั้นเข็มคงได้โดนไล่ออกแน่ๆ” “ได้ครับ ผมรับปาก ผมยินดีช่วยเหลือคุณเข็มปัทม์เต็มที่อยู่แล้ว” ภาณุยกมือเลียนแบบท่าทำความเคารพของทหารอย่างล้อเลียน ส่งผลให้เข็มปัทม์หัวเราะตามมาอย่างหยุดไม่อยู่ สิ่งเหล่านี้เป็นความสามารถประจำตัวของเขา เอาการเอางาน มีเหตุมีผล จริงจังทว่าแอบทะเล้นในบางเวลา ไม่ว่าเมื่อไร ผู้เปรียบเสมือนพี่ชายคนนี้ก็ทำให้เข็มปัทม์ยิ้มได้เสมอ ความตึงเครียดทั้งหลายก่อนหน้านี้มลายลงไปในพริบตา จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 23:04:44 ]

ความคิดเห็นที่ 28 “ว่าแต่ทำไมจู่ๆ พี่ถึงมาเป็นเลขาฯ ของอีตานั่นได้ละคะ” เมื่อผ่อนคลายลง ร่างบางก็เริ่มซักถาม คิดถึงเจ้านายคนใหม่แล้วหมั่นไส้ยิ่งนัก “พี่กับคุณจักรเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน ครอบครัวของพี่ได้รับความช่วยเหลือจากวิจักษ์กานต์มาตลอด จึงรับใช้ตระกูลนี้อย่างจงรักภักดีมาหลายชั่วอายุคนแล้ว...” สิ่งที่เขาเล่าให้ฟังทำให้เข็มปัทม์ถึงกับตาโตด้วยความตกตะลึง “พี่เองก็เหมือนกัน คุณจักรให้ความไว้วางใจพี่มาก มันเป็นหน้าที่ที่พี่ต้องคอยดูแลและรับใช้เขาไปจนวันตายนั่นแหละ” “โอ้โฮ เรื่องอย่างนี้ก็มีด้วยเหรอคะ ยังงี้ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำงานอย่างอื่นเลยน่ะสิ” หล่อนว่าชีวิตของหล่อนน้ำเน่าแล้ว เรื่องของเขายุงชุมยิ่งกว่า ไม่น่าเชื่อว่ายังมีเรื่องแบบนี้อยู่ในโลก ชีวิตคนเราจริงๆ แล้วมิได้ต่างจากละครเลยแม้แต่น้อย “ไม่หรอก คุณจักรเขาใจดี” ภาณุปฏิเสธด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เขาให้สิทธิพี่ที่จะทำอย่างอื่นได้ แต่พี่ยังเลือกที่จะทำงานช่วยเหลือเขาด้วยความเต็มใจ” เข็มปัทม์เบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ทันทีที่ได้ยิน นึกภาพไม่ออกว่าความเมตตาของคนแบบนั้นมีรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ภาณุคงมองคนผิดไปเสียกระมัง “ว่าแต่เราเถอะ ถึงจะได้เข้าทำงานที่นี่แล้ว ก็อย่าประมาทเชียว คุณจักรน่ะ เขาไม่ได้ใจดีกับทุกคนหรอกนะ เราต้องระวังตัวให้มากๆ ล่ะ รู้มั้ย” ร่างหนาตักเตือน สายตาที่มองหญิงสาวเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย “เจ้าค่ะ” เข็มปัทม์รับคำเจือหัวเราะ เห็นคิ้วหนาที่ขมวดเป็นปมของอีกฝ่ายแล้วก็นึกขำ “ต่อหน้าคนอื่น เข็มจะทำตัวเป็นผู้ชายนะคะ พี่ภาณุก็ช่วยรับมุกให้ดีๆ ด้วยล่ะ” เสร็จไปอีกเรื่อง...หล่อนลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วก็ต้องกุมขมับเมื่อภาณุหยิบแฟ้มเอกสารหลายชิ้นจากตู้ด้านหลังมากองไว้บนโต๊ะ คงเป็นงานทั้งหมดที่จะต้องศึกษาให้เสร็จภายในวันนี้ เหลียวมองหน้าปัดนาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสามโมงเย็นแล้วก็ต้องทำใจ เห็นทีเย็นนี้คงจะต้องกลับล่วงเวลาเสียแล้ว กริ๊ง... เสียงโทรศัพท์ดังระงม เข็มปัทม์มองหาอยู่นานจึงพบว่าต้นเสียงอยู่ภายในห้องทำงานของตัวเอง   “ครับ...” ฝ่ายชายลุกไปรับสายให้ บทสนทนาดำเนินไปพร้อมกับสีหน้าของเขาที่แปรเปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียด ปลายสายเป็นใครกัน ทำไมถึงติดต่อมายังห้องของผู้ช่วยในเวลาเช่นนี้ “คุณจักรน่ะเข็ม” ภาณุชี้แจงทันทีที่วางหูโทรศัพท์ “เขาบอกว่าหัวหน้าโปรเจกต์ของเราประสบอุบัติเหตุเมื่อเช้า ตอนนี้อาการหนักมาก ต้องนอนโรงพยาบาลอีกหลายเดือน คงไม่สามารถทำหน้าที่นี้ได้อีกต่อไป” “หมายถึงเจ้าของโปรเจกต์งานที่เข็มจะต้องทำใช่ไหมคะ” คำอธิบายของคู่สนทนายังไม่ชัดเจนพอ จนเข็มปัทม์ต้องยืนยันอีกครั้ง “ใช่ครับ คุณพัทธ์ป่วยแบบนี้ คงต้องหาคนมาแทน เราจะรอช้าไม่ได้ เพราะงานเฉพาะกิจชิ้นนี้จะต้องส่งให้ทันการประมูลครั้งต่อไป” “แล้วใครจะมาแทนละคะ”   “จะมีประชุมด่วนคัดเลือกหัวหน้าโปรเจกต์ในวันพรุ่งนี้ เข็มต้องเข้าร่วมด้วย” ประชุมตั้งแต่วันแรกของการทำงาน ความกดดันเพิ่มเป็นทวีคูณ เพราะนั่นหมายความว่า หล่อนจะต้องใช้พลังสมองทั้งหมดที่มีรีบเรียนรู้งานให้เสร็จเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ถ้าอย่างนั้น พี่ภาณุก็เริ่มสอนงานเข็มเถอะค่ะ จะได้ทันการประชุม” เข็มปัทม์จัดแจงขอคำชี้แนะจากคนสนิทของประธานบริษัทในทันที “เสียเวลากันมามากละ ขออนุญาตพูดอย่างเป็นทางการนะขอรับ” ในเวลาที่จำกัดเช่นนี้ พี่ชายแสนดีก็ยังมิวายล้อเลียนหยอดอารมณ์ขัน “คุณเข็มปัทม์ครับ วิศวกรคอมพิวเตอร์ที่ทำงานที่นี่มีอยู่หลายคนด้วยกัน แต่ตอนนี้เรากำลังคิดค้นโปรเจกต์พิเศษ จึงต้องอาศัยหลายคนร่วมมือกัน สองสามเดือนที่ผ่านมา บริษัทเราเปิดรับสมัครตำแหน่งนี้เพิ่มเพื่อรับพลังความคิดใหม่ๆ เข้ามา เขาเหล่านั้นได้รับการสอนงานและฝึกฝนมาเป็นอย่างดีแล้ว เราจะทำงานเป็นทีมเพื่อทำงานชิ้นนี้ให้สำเร็จ” นอกเหนือจากหล่อน ยังมีวิศวกรน้องใหม่คนอื่นๆ มาทำงานอยู่ก่อนล่วงหน้าแล้วอย่างนั้นหรือ นับว่าจักรินทร์ใจป้ำน่าดู ที่กะเกณฑ์คนเข้ามาเพื่อรับงานเฉพาะกิจนี้ โปรเจกต์นั่นคงต้องอาศัยแนวความคิดจากคนหนุ่ม(สาว) รุ่นใหม่ไฟแรงจึงจะสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ เขาคงคิดอย่างนั้นสินะ ...ตำแหน่งวิศวกรคอมพิวเตอร์ของเข็มและคนอื่น มีความสัมพันธ์กับงานทางด้านการตลาดด้วยและงานชิ้นนี้มีความพิเศษต่อบริษัท เข็มเป็นคนล่าสุดที่เข้ามาในช่วงนี้จึงต้องทำงานใกล้ชิดกับท่านประธาน งานของเข็มจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับ... คนตัวโตยื่นแฟ้มโปรเจกต์ให้เข็มปัทม์อ่านพร้อมกับสรุปใจความสำคัญไปด้วย เขาคงเคยทำอย่างนี้กับวิศวกรคนอื่นมาแล้วถึงได้ดูคล่องแคล่วไม่มีติดขัด ท่าทางการสาธิตก็เหมือนศึกษามาแล้วอย่างดี หล่อนตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ พยายามทำความเข้าใจและจดจำในทุกๆ คำพูด กระทั่งภาณุชี้แจงงานอย่างละเอียดจนเสร็จ เขาจึงพาหล่อนออกไปชมบริษัท คราวนี้มีไกด์นำทาง คงจะไม่ทะเล่อทะล่าหลงทางอีกแล้ว... จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 23:05:24 ]

ความคิดเห็นที่ 29 ดูโอ โปรดักชั่น เป็นบริษัทที่ใหญ่โตสมคำร่ำลือ การตกแต่งและโครงสร้างของตัวอาคารมีความคล้ายคลึงกับสาขาอื่นของเครือวิจักษ์กานต์กรุ๊ป ประกอบไปด้วยแผนกต่างๆ มากมายรายล้อมไปด้วยพนักงานนับพัน ทุกคนดูจะยุ่งวุ่นวาย และทำงานกันอย่างขะมักเขม้น เข็มปัทม์ก้าวตามชายหนุ่มคนนำทางไปเรื่อยๆ ไม่ว่าใครก็ดูเหมือนจะรู้จักเขาเป็นอย่างดี ผู้ที่รั้งตำแหน่งเลขานุการของประธานบริษัทก็เปรียบเสมือนมือขวาของเขา จึงเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งของที่นี่ จวบจนมาถึงแผนกพิเศษบนชั้นสิบสามของตึก เข็มปัทม์จึงได้มีโอกาสเห็นหน้าเพื่อนร่วมงานเป็นครั้งแรก WAPPS Project ตัวอักษรบนป้ายที่แขวนไว้ข้างหน้าประตูบ่งบอกอย่างชัดเจน ดูงดงามแปลกตา เข็มปัทม์สังเกตได้ว่าทุกอย่างที่เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมติดฉลากจะต้องทาทาบด้วยสีทองเสมอ เป็นเอกลักษณ์หนึ่งของบริษัทแห่งนี้ไปเสียแล้ว เลขานุการหนุ่มสำทับอีกว่า สีที่ใช้มิได้ต้องการให้แค่ความสวยงามเพียงภายนอกเท่านั้น หากแต่ยังเสริมความสง่างามให้กับตัวอักษรบนนั้น ได้จารึกคุณค่าของคำที่เกิดจากการเรียงร้อยของมันไปด้วย “สวัสดีครับ คุณภาณุ” เสียงหนึ่งทักขึ้นเมื่อผู้มาเยือนเข้าไปในแผนกเป็นที่เรียบร้อย เขาเป็นผู้ชายรูปร่างสูง ด้วยความผอมบางแทนที่จะงามสง่ากลับทำให้ร่างนั้นดูสูงชะลูดและเก้งก้าง ดีที่เขาเป็นคนผิวขาวจัดบวกกับการแต่งกายด้วยชุดสูททางธุรกิจ จึงทำให้ร่างสูงดูภูมิฐานและจัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดีชวนมองคนหนึ่ง อากัปกิริยาของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนเหมือนคนอื่น ถึงความอยากรู้อยากเห็นว่าบุคคลที่มากับเลขานุการหนุ่มเป็นใคร “สวัสดีครับ วันนี้ผมพาน้องใหม่มาให้ทุกคนรู้จัก” สายตาทุกคู่จับจ้องมายังน้องใหม่เป็นตาเดียว “นี่คุณเข็มปัทม์ พิทักษ์ภักดี เขาเป็นวิศวกรคอมพิวเตอร์ที่จะมาร่วมในทีมเดียวกับพวกคุณครับ” “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมรุจน์” เพื่อนร่วมงานคนใหม่ยื่นมือมาพร้อมรอยยิ้ม ทำให้เข็มปัทม์ต้องจำใจรับไมตรีนั้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าไม่นับสายตาล้อเลียนที่เขาใช้มองมา ก็นับว่าผู้ชายคนนี้ดูเป็นมิตรมากทีเดียว ทว่าหล่อนก็ยังไม่ถูกชะตาอยู่ดี! หลังจากทำความรู้จักกับสมาชิกในทีมงานจนครบ เข็มปัทม์ก็แทบจะต้องเดินลากขาแบกน้ำหนักตัวเอง การเรียนรู้งานในวันนี้ทำให้เรี่ยวแรงถูกใช้ไปจนหมดสิ้น ภาณุบอกว่านอกเหนือจากทำหน้าที่ผู้ช่วยประธานจอมเก๊กนั่นแล้ว หล่อนจะต้องเข้ามาแผนกเพื่อทำวิจัย Laboratory ร่วมกับทีมงานคนอื่นในโปรเจกต์นี้ด้วย ด้วยค่าจ้างค่อนข้างสูง ไม่แปลกที่หล่อนจะต้องทำงานหนัก ขนาดวันสมัครงานยังต้องหอบแฟ้มเป็นปึกกลับไปทำการบ้านคืนนี้ จะได้ไม่ต้องไปปล่อยไก่ให้เสียหน้าในการประชุมที่จะมาถึง พลั่ก!   มัวแต่หมดเรี่ยวแรง ทำให้เข็มปัทม์ชนเข้ากับบุรุษนามหนึ่งที่ห้องโถงชั้นล่าง เป็นครั้งที่สองจากความซุ่มซ่ามของหล่อนในวันนี้ ผู้ชายคนนั้นแต่งชุดนักธุรกิจมาดเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า หน้าตาหล่อเหลาเอาการ บุคลิกลักษณะก็ดึงดูดความสนใจ ทว่าเขาไม่มีป้ายชื่อติดอกเหมือนพนักงานทั่วไป “ขอโทษครับ ผมทำให้คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง ท่าทางสุภาพดีหรอก แต่เมื่อสบสายตาหล่อนก็พบว่ามันมีประกายประหลาด ยังกะมีรังสีวิบวับชวนขนลุกยังไงไม่ทราบ! “ไม่เป็นไรหรอกครับ” คนตอบมิใช่หล่อน หากแต่เป็นเสียงของภาณุ “ผมต้องขออภัยคุณฉัตรชัยในความไม่สะดวกด้วยครับ มาหาคุณจักรินทร์เหรอครับ” “ใช่ครับ เพื่อนก็ต้องมาหาเพื่อนเป็นเรื่องปกติ ผมขอตัวล่ะครับ” พูดตัดบท ท่าทางของคนชื่อ ‘ฉัตรชัย’ จะหัวเสียไม่น้อยที่คู่สนทนาเป็นอีกคนที่ไม่ใช่เข็มปัทม์ แต่ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะเดินจากไปก็ยังไม่วายหันมาส่งยิ้มให้หล่อนด้วยริมฝีปากที่หยักขึ้นอย่างมีเลศนัย เข็มปัทม์ไม่รู้จะทำตัวเช่นไร เลยหันไปยิ้มเจื่อนๆ กับคนข้างตัว ดูเขาจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไม่แตกต่างกันนัก ด้วยประกายตาที่มองมาอย่างเป็นกังวลมากกว่าหล่อนหลายเท่า หญิงสาวกดโทรศัพท์มือถือประจำตัว หมุนหมายเลขต่อสายไปยังเพื่อนรัก เพื่อถ่ายทอดเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้มินตรารับรู้ เธอคงจะดีใจไม่น้อยหากรู้ว่าคนหนึ่งที่จะช่วยเหลือหล่อนในบริษัทนี้ คือ ภาณุ... ในระหว่างที่บอกลารุ่นพี่แล้วรีบเดินออกไปจากบริษัทนั้น เข็มปัทม์ก็เห็นแผ่นหลังของบุรุษปริศนาเมื่อสักครู่อยู่ไกลๆ นี่หล่อนคงไม่ได้เข้าใจผิดหรอกใช่ไหม...   ท่าทางแบบนี้ กิริยาแบบนี้ หมอนี่ต้องเป็นเกย์อย่างไม่ต้องสงสัย! ที่สำคัญ เขาเป็นเพื่อนกับจักรินทร์ คนที่บอกว่าไม่ชอบทำงานใกล้ชิดผู้หญิงอีกต่างหาก หรือฉัตรชัยจะเป็นคู่ขาของอีตาขี้เก๊กนั่น!!! ลมแทบจับ...ยิ่งนึกภาพก็ยิ่งสยอง หล่อนคิดถูกคิดผิดกันที่ย่างกรายเข้ามาสู่ดินแดนพิลึกพิลั่นแห่งนี้ วันๆ ต้องเจอเรื่องปกติซะที่ไหน ชีวิตของหล่อนจะมีแต่เรื่องลึกลับ (ซับซ้อน ซ่อนเงื่อน เพื่อนทรยศ) หรือไงนะ!?! /(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/----\(^0^)\----/(^0^)/ อ่านตอนที่หก ได้จากตอนต้นของกระทู้นะคะ จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 23:06:35 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ต่อด้วยตอนที่เจ็ด ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7317958/W7317958.html จากคุณ : ก่องปิลันธน์ (kagali) - [ 13 ธ.ค. 51 23:08:03 ]