หนู วีวี่ ลุกขึ้นยืน ฝืนใจช่วย
แต่แสนซวย ปัดทั้งถาด ประหลาดใจยิ่ง
อริญชัย กำลังห่วงหมอ หนอโดนจริง
เย็นวูบยิ่ง แถวต้นขา ไม่น่าเลย
ไม่ต้องใช้ มือคลำทั่ว. . .มันชัวร์ เด๊ะ
แทบอยากลุก ขึ้นเตะ ไอ้หนูเอ๋ย
ได้แต่นั่ง ตาเปนไฟ กระไรเลย
". . .อุบัติเหตุ คือไม่เคย ได้คาดเดา. . ."
เฮียค่อย ค่อย หันหน้า มา ช้าช้า
ด้วยสายตา ที่ละลาย หัวใจเจ้า
วีวี่ค้าง คำพูดไว้ ในใจ เบา เบา
ฉันถูกเผา ตายแน่หนา สายตาพี่ชาย
โอ้. . โชค วาสนา ชะตาชีวิต
โทรศัพท์ติด แผดเสียงดัง อย่างง่าย ง่าย
ยัยตัวดี รีบคลำ กระเป๋าสะพาย
เดินหนีตาย ได้แล้วไง ถอนใจพรู
" ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก นะคะป๋า
ป๋าโทรมา ได้จังหวะ. . .จะตายอยู่ "
เธอกระซิบ กับโทรศัพท์ ให้รับรู้
" ดีนะคะ ป๋ามากู้ สถานการณ์
ก็หนูอยู่ นี่ไง ในมี้ตติ้ง
อ่อ. . .หนูชิ่ง ป๋าโทรมา ได้ว่าขาน
ค่ะ กำลัง คุยกัน มิทันนาน
อยู่ที่ร้าน ที่บอกป๋า ว่าจะรอ
ค่ะ. . . ค่ะ. . .ไม่เปนไร เสียใจด้วย
แค่มาช่วย หนูแค่นี้ ก็ดีแหละหนอ
หนูวีวี่ สั่งไว้ ให้ โนแอลกอฮอล์
งั้นงานหน้า หนูจะรอ ป๋าจะมา. . ."
เมื่อกลับมา นั่งที่เก่า เจ้าวีวี่
ก็ยิ้มชื่น ละซี ทั้งใบหน้า
เฮียคนซื่อ ไม่ถือกัน พลันถามมา
" ใครเล่าหนา มาลับล่อ ขอสายโทร. . .
. . .คงตัวเล็ก ละซี ฤๅ นี่กระไร. . ."
ถามไปโดย หารู้ไม่ นั่ง ทนโท่
ซื่อจริง จริง เฮียฉัน มันเบิกตาโต
ดอนกีโฮ เต้ ของฉัน ฝันเกินจริง.
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
9 ธ.ค. 51 18:49:00
]
แก๊งค์ป่วน ปะทะ ก๊วนเก๋า ( ฉบับคำกลอน ) บทที่ ๙
