 |
ครั้งแรก (กับชีวิตน้อยๆ ที่อุบัติ)
(เล่าเรื่องจากประสบการณ์จริง ที่เหมือนจะอิงนิยาย)
-1-
อุแว้ อุแว้ อุแว้... แว้...... แว้.........
เสียงร้องนี้ดังขึ้น และดังขึ้นเรื่อยๆ แว่ววนอยู่ในสัมผัสการได้ยินของฉัน ในตอนนี้ ฉันยังรู้สึกตัวตลอดเวลา
ความรุ้สึกของหยดน้ำอุ่นๆ ไหลปริ่มออกมาจากเบ้าตาเล็กๆ ของฉัน กลิ้งผ่านส่วนโค้งบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว ลงไปบนเบาะผ้าสีขาวของเตียงผ่าตัด อีกเสี้ยววินาทีต่อมาฉันสงสัยกับตัวเองว่าทำไมน้ำตามันเอ่อล้นออกมา ฉันบอกได้ว่ามันไม่ใช่การร้องไห้ หรือตื้นตันใดๆ ไม่มีความรู้สึกของการเจ็บปวดแสนสาหัส ไม่มีความรู้สึกของความทรมาน แต่เหมือนเป็นการออสโมซิสของต่อมน้ำตาและบรรยากาศภายนอกเท่านั้นเอง มันเป็นการซึมออกมาในสภาพที่ปราศจากการควบคุมของร่างกาย ภายในอีกสองเสี้ยววินาทีให้หลัง ฉันคลายข้อสงสัยนั้น ด้วยเหตุผลที่ผุดขึ้นมาอย่างง่ายๆ ว่า เรื่องนี้ไม่น่าแปลกอะไร นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของฉันที่น้ำตาไหลออกมาจากกระบวนการภายในร่างกายแบบที่ควบคุมไม่ได้ อาจเป็นเพราะยาชา ที่ทำให้ฉันจับจบอยู่กับบรรยากาศรอบข้าง มากกว่าการรับรู้ทางร่างกาย ส่วนความรุ้สึกภายในจิตใจของฉัน ฉันอยากจะให้มันชาไปกับร่างกายก็แค่นั้นเอง
อุแว้ อุแว้ อุแว้...
เสียงร้องยังคงดังซ้ำไปมา และดังขึ้น ตลอดเวลา ฉันไม่เคยได้ยินเสียงร้องแบบนี้มาก่อน เสียงร้องที่ดังอยู่ในห้องผ่าตัด เสียงของชิวิตใหม่ ชีวิตเล็กๆที่เพิ่งก่อกำเนิดขึ้นบนโลก นี่เป็นการเข้าห้องผ่าตัดครั้งแรกในชีวิต ฉันรู้แค่เพียงว่า เด็กคนนี้แข็งแรงมากจริงๆ ร้องเสียงดังลั่นเลย จะเป็นเด็กหญิงหรือเด็กชายก็ได้ ตอนโตน่าจะให้ไปสมัครประกวดร้องเพลงในรายการ Reality show แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอน รายการแบบนี้อาจจะล้าสมัยไปแล้ว ในวันที่น้องโตขึ้น ตัวเลือกต่อไปน่าจะเป็นทหาร ทำงานราชการมั่นคงดี เสียงอย่างนี้ท่าทางสั่งการผู้ใต้บังคับบัญชาได้ชัดแจ้ง อืมมม...ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอย่างนี้ได้ทุกเวลา ในขณะที่เวลาผ่านไปเพียงอีกประมาณ แปดเสี้ยววินานทีเท่านั้น ฉันพยายามเงยหน้าขึ้นมอง ยังไม่เห็นหน้าน้องเลย ตอนนี้ต่อมความอยากรู้อยากเห็นเริ่มล้าตามสภาพร่างกายที่อ่อนเพลีย
วันนี้ วันที่ 4 ธันวาคม พรุ่งนี้เป็นวันพ่อแห่งชาติ ฉันนึกถึงพ่อขึ้นมา พ่อยังไม่รู้เรื่องนี้ เรื่องที่ฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันบอกพ่อไม่ได้ เพราะพ่อเคยเตือนฉันแล้ว คำสอนของพ่อผุดขึ้นมา พ่อบอกว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไร อย่าเอาตัวเข้าไปอยู่ในที่นั่งที่เสียเปรียบ แต่จะมาให้ฉันสำนึกอะไรตอนนี้ก็สายไปแล้ว คุณหมอเริ่มต้นเก็บข้าวของในห้องผ่าตัด หลังจากรายงานผลให้ฉันฟังในขณะที่สติของฉันยังเต็มเปี่ยม เพราะคุณพยาบาลบอกฉันว่า เก่งมากค่ะ น้องทำดีมากค่ะ คำพูดแค่นี้ทำให้ฉันมีกำลังใจขึ้นมาจริงๆ คำพูดง่ายๆ ของคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
อุแว้ อุแว้ อุแว้... อุแว้ อุแว้ อุแว้... เสียงร้องยังคงกึกก้องต่อไป
จากคุณ :
Le Petit Panx  
- [
วันรัฐธรรมนูญ 19:16:05
]
|
|
|
|
|
|
