http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7292086/W7292086.html

บทที่ 14

ประตูเปิดแง้มเพียงน้อย.. ร่างสูงปรากฏเข้ามาพร้อมกับเสียงสัญญาณของโทรศัพท์ดังขึ้น

ฝีเท้าผู้เข้ามาเงียบๆ เร่งไปหยุดถึงหน้าโต๊ะเล็กหัวเตียง

เอื้อมหยิบแล้วส่งให้เจ้าของห้องที่ครึ่งนั่งครึ่งนอน กว่าจะเยื้องขยับ..

"เอ้า.. "

เสียงทุ้มช่วยกดปุ่มรับให้ด้วย ยื่นไปแนบหู แล้วหย่อนกายลงนั่งข้าง ก็ไม่รู้จะทำยังไงนี่..

"ยังไม่หลับค่ะแม่.. สบายดีค่ะ อ๋อ.. เอ้อ.. "

คนพูดเหลือบตามองคนช่วยถือแวบหนึ่ง ก่อนพูดต่อ

"ไม่มีอะไรค่ะ กั้งยุ่งนิดหน่อยค่ะ เอ้อ.. "

อีกแวบเมื่อเจ้าตัวตระหนักว่าบิดเบือนความจริงต่อมารดา

"เจ้านายเร่งมาค่ะ กั้งเลยพลอยเร่งไปด้วย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เอ้อ.. ดีขึ้นแล้วค่ะ คิดว่าคงไม่นาน กั้งจะกลับบ้านเราค่ะ อ้อ.. หรือคะแม่ ช่างเขาเถอะค่ะ แม่ไม่ต้องไปห้ามเขาให้เหนื่อยแรง เขาอยากมาก็ปล่อยให้มา พอเบื่อเดี๋ยวก็ไปเอง หรือไม่.. ภรรยา.. "

แล้วน้ำเสียงขื่นก็หยุด ตวัดตาชำเลืองมองไปอีกแวบ

"ค่ะแม่.. กั้งรักแม่นะคะ ค่ะ.. สบายดีจริงๆ ค่ะ นี่ก็กำลัง เอ้อ.. "

ชำเลืองต่อไปอย่างกระอักกระอ่วน

"กำลังช่วยแม่บ้านดูดฝุ่นค่ะในห้องโถงค่ะ.. ค่ะแม่.. ราตรีสวัสดิ์แม่ค่ะ.. "

คุณอ๋ามองตาคนโกหกหน้าซื่อ ก่อนช่วยเก็บโทรศัพท์

อดนึกเวทนาไม่ได้ หากเขาไม่เข้ามา กว่าเธอจะขยับจากกลางเตียงไปถึงโต๊ะเล็ก คงทรมานไม่น้อย

อาการสาหัสไม่เบา

ตอนฟังสาวใช้รายงาน ใจกระตุกนิดหน่อย แต่ตอนนี้มันแกว่งเหมือนชิงช้าถูกผลัก..

"ประสาทหูเฉื่อย ประสาทสมองทำงานช้า ประสาทขาก็แย่อีกนะคุณกั้ง รถทั้งคันยังทะเล่อทะล่าออกไปให้มันชน รถเขาเป็นยังไงบ้าง"

"สภาพยังดีกว่าดิฉันมากค่ะ"

เธอตอบประชด ตาขุ่นสลายความวาบหวามใจก่อนหน้านี้ไปเสียสิ้น

"โกหกอีกล่ะสิ.. เมื่อกี้นี้ก็โกหกเป็นไฟ ผมไปเร่งงานคุณตอนไหนกั้ง.. ใช้ให้ดูดพรมในห้องโถงด้วยหรือ เสียงใสดีจริงๆ สงสารแม่คุณจัง"

"ดิฉันก็ไม่ได้ต้องการให้คุณอ๋านั่งฟังนะคะ คุณอ๋าฟังแล้วก็เฉยๆ ไปสิคะ มีสิทธิ์อะไรวิพากษ์วิจารณ์ไหวพริบของดิฉันด้วย"

คุณอ๋าหัวเราะหมั่นไส้.. มีหน้ามาลอยเสียงย้อน..ใช้คำเสียโก้.. ไหวพริบ.. โกหกลิ้นพลิ้วล่ะไม่ว่า

มารดาทางโน้นเชื่อสนิทเชียวแหละ หรือดีไม่ดี อาจกำลังค่อนขอดเขาเป็นเจ้านายใจร้าย

เคี่ยวเข็ญบุตรสาวให้ทำงานคร่ำเคร่งทั้งวันทั้งคืน

"ให้หมอเอ็กซเรย์บ้างหรือยัง"

เขาถามแล้วลุกไปยืนกอดอก เพิ่งนึกได้ว่านั่งชิดเธอนานแล้ว

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ดิฉันสบายดี ฟกช้ำนิดหน่อย"

"พิสูจน์หน่อย.. "

คุณอ๋าตรงเข้าตะปบข้อมือคนปากเปราะ แล้วจับยืดไม่ต้องให้ถึงกับเหยียด

แค่ขยับนิดเดียว คนสบายดีก็ร้องโอ๊ยลั่น

มืออีกข้างยังว่าง เรี่ยวแรงพอมีเหลือ เลยยกขึ้นตีมือเขาใหญ่ ปากก็ร้องแหวเอ็ดอึง

"คุณอ๋า.. ดิฉันเจ็บ.. ทำไมกลั่นแกล้งกันรุนแรงอย่างนี้คะ"

"เจ็บตรงไหน.. "

คุณอ๋าหย่อนกายนั่งลงอีกครั้ง สบตาสาวเจ็บ

"เจ็บไปหมดล่ะค่ะ.. เจ็บหลังด้วย.. "

เธอสารภาพน่ารัก ลืมคำว่าสบายดีไปแล้ว

แถมยังเล่ารายละเอียดให้ฟังโดยไม่ต้องถาม คล้ายว่าเฝ้ารอเวลานี้ด้วยใจจดจ่อ

"ดิฉันกระเด็นไปกระแทกชนกับตู้โทรศัพท์ค่ะ กระจกแตกหมดเลย เศษกระจกร่วงใส่ตัวดิฉันเต็มไปหมด ตอนนั้นดิฉันแพรวพราวเหมือนตัวประดับด้วยเพชรทีเดียว"

เธอหยุดเล่า เพื่ออวดรอยยิ้มน่ารัก นานทีจะได้เห็น

"เสียดายค่ะ ดิฉันหัวแข็ง"

เธอเล่าต่อไป

"ไม่ยอมสลบ เลยต้องรับรู้ความเจ็บแบบบรรยายยากมาก"

"อืม.. พรุ่งนี้ผมจะพาไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล"

"ดิฉัน.. "

"อยากบอกว่าสบายดีอีกก็ได้นะคุณกั้ง ผมจะได้จับเหวี่ยงพลัดเตียงเสียให้รู้แล้วรู้รอด"

"ค่ะ.. ดิฉันทราบกิตติศัพท์ความดุร้ายของคุณอ๋ามาเป็นอย่างดีแล้ว ไม่ต้องมาทำเป็นขู่หรอกค่ะ"

ร่างสูงเกือบจะลุก พอได้ยินอย่างนั้น พลันเปลี่ยนใจ

กรอบหน้าฉายสีเข้มเรื่อ สาวปากเปราะไปฟังอะไรจากใครมาอีก

"มองหน้าดิฉันแบบนี้ทำไมคะ อยากแก้ข้อกล่าวหาหรือคะ"

"อยากพิสูจน์ให้คุณเชื่อสนิทใจต่างหาก น้ำเสียงคุณเหมือนยังลังเล.. "

เขาลุกพรวดจนกังสดาลสะดุ้ง หน้าตื่นแหงนขึ้นสูงมองเขาถลึงตาคิ้วขมวด

เธอค่อยฉุกคิดขึ้นได้ว่าตนเองพลาดปากไปอีกแล้ว

คุณอ๋าไม่ชอบให้เธอเรียนรู้ตัวเขาจากข้อมูลที่ได้ฟังจากคนอื่น

"เอ้อ.. ดิฉันขอโทษค่ะ แต่ว่า.. ตอนนี้ดิฉันปวดหัวมาก ปวดแผลด้วย รบกวนคุณอ๋าช่วยหยิบยาในลิ้นชักให้หน่อยสิคะ"

"ไม่ยินดีเลย แต่เห็นแก่น้ำเสียงละห้อยของคุณสักครั้งก็ได้.. "

คุณอ๋าทำเสียงเคร่ง ก่อนเดินไปเปิดลิ้นชัก

มือหยิบยานั่นแหละ หากแต่ตาเข้มกระทบเข้ากับไดอารี่ปกแข็งสีแดงเลือดหมูวางชิดมุม

ตลับกำมะหยี่สีขาวขุ่น ตัวฝาวางเรียงอยู่ข้างๆ

แหวนเพชรประดับทับทิมอวดประกายวูบวาบแหลมคมยามสะท้อนแสงไฟเพียงน้อย..

"คลินิกให้ยามาเท่านี้หรือคุณกั้ง ยาแก้ปวดถุงใหญ่.. แล้วนี่อะไร.. ยาแป้งน้ำไว้ทำอะไร นวดมือที่ซ้นหรือ.. ชุ่ยจัง อ้อ.. ไหนมาดูมือที่ซ้นหน่อยซิ"

"ให้ดิฉันกินยาก่อนได้ไหม ดิฉันปวดหัว"

คุณอ๋ามองจ้องเขม็ง แสงตาพราวเรืองนั้น ต้องการใช้แทนประโยคที่ว่า.. ได้.. ทำไมจะไม่ได้

เขารินน้ำให้ด้วย.. ป้อนด้วยก็ได้

ระหว่างมองปากเล็กๆ อมยาแก้ปวดสองเม็ด

ตาเข้มพลันสังเกตเห็นรอยฟกช้ำบริเวณปลายคาง จึงเผลอพามือไปแตะ ทำแค่นั้นจริงๆ

แต่กลายเป็นว่า ดวงตาหวานของคนเพิ่งกลืนยา ช้อนขึ้นมาอวดความนุ่มกลั้วแสงนวลของไฟบนเพดาน

แหม.. ตาสบตานานๆ นี่ ใจคุณอ๋าเหมือนกำลังแข่งกระดานโต้คลื่นยังไงก็ไม่ทราบ

"อิ่มหรือยัง.. จ้องหน้าผมทำไม.. ไม่ใช่นายแพทนะครับ"

"นั่นสิคะ"

กังสดาลว่าไปยิ้มไป เกิดอาการวาบหวามประหลาด ปากจิ้มลิ้มเม้มอึดอัดตอนเขาขึงตาใส่อีกหน

เธอยังว่า

"หากเป็นหน้าคุณแพท ดิฉันก็ไม่จ้องสิคะ"

คนฟังทำหน้าเฉย

อย่าให้อีกฝ่ายจับได้ว่าหัวใจหล่น แล้วจมลงใต้ท้องทะเล

อย่าให้เธอแลเห็นกระแสพลุ่งพล่านแล่นเกรี้ยวกราดเหมือนน้ำวนวงเขื่อง

อย่าให้เธอรู้เชียวว่า.. หวั่นไหว

"ผมดูมือหน่อย.. "

"อยากดูแค่มือหรือคะ"

คุณอ๋าเลยยิ้มออกมาเลย สุดปัญญาจะอดกลั้น

บางครา.. กังสดาลก็เหมือนสาวซนธรรมดา อุปนิสัยในยามเผลอ คลับคล้ายน้องสาวอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่า.. เธอพูดได้น้อยกว่า และไม่ค่อยคล่อง ฟังไม่เพลินมาก แต่ฟังทีไร ต้องเก็บมาคิด

ไม่ว่าผลของการคิดนั้น จะก่อให้จิตใจขุ่นข้องหรือผ่องใสก็ตาม

"ทำไมคุณอ๋าไม่ยิ้มบ่อยๆ คะ คุณรู้ไหมคะว่า คุณน่ะยิ้มสวยมาก เขี้ยวก็น่ารัก หรือว่าคุณแตงกวาสั่งห้าม"

มือซ้นและบวมไปถึงข้อเล็กๆ คุณอ๋าสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากผ้าพันแผลซึมผ่าวอยู่ในอุ้งมือ

ปรัศนีนี่แย่มาก พาเธอออกไป แต่ไม่รู้จักดูแลให้ดี

คราวหน้าคงไม่มีอีกแล้ว.. แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ใจเขาก็แผ่วจะแย่

"ผมมีบางเรื่องอยากขอร้อง และถ้าคุณให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เราคงทำงานได้กลมกลืนกว่าที่ผ่านมา"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบมาก โดยไม่เงยหน้าจากมือที่ตาเข้มกำลังพินิจเขม็ง

"ค่ะ.. "

"ผมไม่อยากได้ยินชื่อบุคคลที่สาม.. "

"อ้อ.. ค่ะ"

กังสดาลสะอึก กลืนน้ำลายหลังจากตอบรับสั้นๆ

"ดีครับ.. "

เขาวางมือเธอไว้บนตัก..

กายสูงที่หย่อนลงนั่งยองๆ หน้าเตียงค่อยลุกไปยืนชิดโต๊ะเครื่องแป้ง

ตาเข้มยังตรึงตลับกำมะหยี่กับแหวนเพชรวงสวยในลิ้นชักอย่างไม่คลายสงสัย

ของใครสักที..

อาจเป็นชายคนรัก ซึ่งเป็นต้นเหตุให้เธอหนีกรุงเทพมาซึมเศร้าที่นี่..

หรือว่า.. กังสดาลอกหักมาจริงๆ

ตายล่ะ.. หากเป็นอย่างที่คิดจริง เธอกับเขานี่.. หัวอกเดียวกันแท้ๆ

"รีบนอน.. "

เขาสั่งห้วน ตัดบทเอาดื้อๆ

"พรุ่งนี้ผมจะพาไปโรงพยาบาล ตื่นให้เร็วหน่อย"

"ดิฉันไม่เคยตื่นสายสักหน่อย เพิ่งจะเมื่อวานนี้.. "

"มันเป็นเพราะตอนดึกของคืนวาน คุณมัวแต่นัดแนะหาที่เที่ยวกับนายแพทอยู่น่ะสิ.. แล้วถ้าหากคืนนี้นายแพทโทรมาอีก ผมสั่งเลยนะ.. ห้ามรับ.. "

"ดิฉันไม่ใช่คนไร้มารยาท"

"ดีครับ.. เวลาคุณเชื่อฟังผมดีๆ คุณน่ารักใช้ได้คุณกั้ง"

อะไรกัน.. คุณอ๋านี่ชอบกล

เธอเชื่อฟังหรือ เธอประชดเขา และปฏิเสธคำสั่งกรายๆ เสียด้วยซ้ำ

สมองเขารวนไปแล้วล่ะ ถึงได้เข้าใจอะไรไขว้เขวเหมือนน้ำเปลี่ยนทิศแบบนั้น

ร่างสูงกลับออกไปแล้วหลังจากเอ่ยชมกลั้วยิ้มบาง

แม้ไม่ถึงกับกว้างจนเห็นเขี้ยว แต่ก็.. ประทับใจที่หงุดหงิดนิดหน่อย.. ไม่น้อย

ปรัศนีโทรศัพท์เข้ามาตามที่คุณอ๋าคะเนดักคอไว้

กังสดาลเอื้อมหยิบมันมาถืออย่างลังเล เธอไม่ใช่คนไร้มารยาทก็จริง แต่คำสั่งคุณอ๋า..

"ผมรบกวนเวลาพักผ่อนหรือเปล่าครับ แต่ขอสารภาพเถอะ หากไม่โทรมาถามอาการ ผมคงนอนไม่หลับ"

"ค่ะ.. ดิฉันกินยาแก้ปวดแล้ว มีไข้นิดหน่อยค่ะ อีกประเดี๋ยวคงหลับ แต่อาจไม่มีความสุขนัก เพราะไม่ทราบว่าจะจัดท่านอนยังไงไม่ให้กระทบแผล"

เธอบอกกลั้วหัวเราะเบาๆ

สุดท้าย.. เธอก็เลือกที่จะมีมารยาทต่อหนุ่มแพท เขาไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอเองก็ทราบดี

ดังนั้น การให้ตัดรอนไมตรีที่อีกฝ่ายแสดงออกอย่างจริงใจนั้น เธอยังใจไม่ดำพอ

เฉกเช่นที่ครั้งหนึ่ง เธอแผ่ใจกว้างต้อนรับความผิดหวังอย่างหน้าชื่น

ประสานสิทธิ์.. ชายผู้ผลาญพร่าความรักของเธอ..

ความผิดของชายคนนั้น ร้ายแรงสาหัสกว่านัก เธอยังเอ่ยคำว่า.. ไม่เป็นไร ได้เต็มเสียง

แล้วประสาอะไรกับอุบัติเหตุที่ใครก็ไม่คาดคิด

เธอเชื่อเสียด้วยซ้ำว่า หากปรัศนีเลือกได้ เขาคงยอมพาตัวเข้าขวาง

และแบกรับความเจ็บปวดที่เธอได้รับอยู่เดี๋ยวนี้.. ทั้งหมด

"ผมขอร้องเถอะครับคุณกั้ง.. พรุ่งนี้ไปให้หมอตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลหน่อยเถอะ ผมเป็นห่วงคุณมาก ไม่สบายใจเลย ที่เห็นสภาพบอบช้ำคุณทั้งตัว ผมเชื่อว่าคุณต้องทรมานทั้งคืน นี่ถ้าผมถ่ายความทรมานนั้นมาได้ ผมจะไม่รอช้าเลยนะ"

"ฟังเท่านี้ก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ"

หญิงสาวคลี่ยิ้มราบเรียบ

ใจสะท้านขึ้นมาปุบปับ ยามที่คิดไปว่า อยากได้ยินคุณอ๋าพูดแบบนี้บ้าง แต่คงยาก..

ต้องรอให้เธอหลับเสียก่อน บางทีคุณอ๋าอาจจะ.. นุ่มนวลอ่อนโยนในห้วงฝัน

"เอ้อ.. ดึกแล้วนะคะ เราไว้คุยกันพรุ่งนี้ดีไหมคะ ดิฉันง่วงแล้วค่ะ"

"ได้เลยคุณกั้ง หลับฝันดีนะครับ แล้วก็.. ผมขอโทษสำหรับเหตุการณ์วันนี้อีกครั้ง เชื่อผมนะครับว่า ผมเสียใจจริงๆ "

"ค่ะ.. "

เธอวางโทรศัพท์ไว้ใกล้หมอน ค่อยเขยิบตัวเบาๆ ทอดกายลงนอน

พอกระทบโดนแผลที่หัวเข่าก็สูดปากเจ็บจนน้ำตาซึม

พอพลิกตะแคงก็โดนอีก สีข้างทับแผลที่แขน

พอเผลอตัวยันมือซ้นกับที่นอน ก็ร้องโอดโอยกับหมอน

น้ำตาร่วงทันตาเห็นด้วยกระแสเจ็บแหลมลึก ทั่วลำแขนร้อนและชาไปชั่วขณะ..

เธออุตส่าห์เบี่ยงอาการไข้ที่รุมมาตั้งแต่ตอนหัวค่ำ เพราะเกรงว่าปรัศนีจะยิ่งไม่สบายใจ

แต่กลับกลายเป็นว่า อาการไข้ขึ้นลุกลามอย่างรวดเร็วหลังเที่ยงคืนไปแล้ว

ตัวเธอร้อนจัด หน้าแดงก่ำ สาวใช้กับคุณอ้อนเข้ามาเห็นในตอนเช้า ก็พากันตกใจ

คุณอ้อนร้องสั่งสาวใช้ให้ไปบอกคนขับรถเอารถออกด่วน

แต่คนขับรถกลับกลายเป็นคุณอ๋าไปเสียฉิบ..

"คงเพราะแผลระบมแน่เลยพี่อ๋า สงสารเธอจังนะคะ เธอเก่งออก ไม่ร้องโยเยกวนใจเลย นี่ถ้าเป็นอ้อนล่ะก็.. "

"หูพี่คงชาแล้วล่ะ"

คุณอ๋าต่ออย่างเข้าใจ น้องสาวคนเล็กล้มป่วยทีไร ทั่วบ้านราวกับเกิดสงคราม..

"ตัวเธอร้อนจี๋เลยค่ะพี่อ๋า"

คุณอ้อนบอกร้อนรน

"ขับรถเร็วหน่อยสิคะพี่อ๋า"

จากคุณ : รัชนีกานต์ - [ 12 ธ.ค. 51 20:37:22 ]