ความคิดเห็นที่ 1 จะผิดไหมถ้าหวั่นไหวกับคนหนึ่ง คนที่ซึ่งไม่รู้จักและมักคุ้น ไม่เคยแม้แต่คบหาและการุณ แต่ทำไมรู้สึกคุ้นกับคุณจัง ฉันนั่งเขียนกลอนในยามว่างลงในสมุดบันทึกสีสวย  ที่น้ำซื้อให้เป็นของขวัญ วันเกิดเมื่อตอนม.2  เมื่อฉันเปิดสมุดบันทึก  ก็ทำให้นึกถึงความผูกพัน ระหว่างฉันกับน้ำ  นึกถึงเมื่อไหร่ก็ยิ้มได้  ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะสับสนวุ่นวายใจ ตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับอารมณ์แอบรัก  จน ต้องระบายออกมาเป็นกลอนแบบนี้ ใครว่าฉันไม่มีโอกาสได้รู้จักพี่คมล่ะ?  เหมือนพรหมลิขิตขีด เขียนให้ฉันมีความรู้สึกที่ดีกับคนๆนี้โดยไม่มีสาเหตุ  หรือฉันอาจจะยังไม่มี วุฒิภาวะพอที่จะเข้าใจว่าอันไหนคือรัก  ชอบ  ปลื้ม  หลง  ฉันสืบจากข้อมูล ที่ฉันมีอยู่น้อยนิดเกี่ยวกับพี่คม  จนพบทั้งเบอร์โทรศัพท์มือถือ  อีเมล์  ที่ อยู่  นี่ไง...สิ่งที่พรหมลิขิตประทานมาให้ฉัน  แต่ฉันก็ไม่สานมันต่อ   พรหมลิขิตก็ไม่ช่วยอะไร  แต่ฉันก็รับในสิ่งที่ฉันเลือกได้นะ  ฉันยอมชอบ เขาฝ่ายเดียว  ดีกว่าให้เขามองว่าฉันเป็นผู้หญิงบ้าบิ่นที่ไปจีบเขาก่อน  อันที่ จริงถ้าฉันจะจีบเขาก่อนก็ไม่ผิดด้วย  ปกติฉันก็ไม่ค่อยแคร์ใครอยู่แล้ว แต่ สังคมทำให้ฉันเลือกแบบนี้  ทำอย่างนี้ถึงถูก ทำอย่างนี้สังคมถึงยอมรับ   ทั้งๆที่บางเรื่อง  มันก็ไม่มีคำว่าถูกหรือผิดหรอก  มีแต่คำว่า  สังคมยอมรับ   หรือไม่ยอมรับ  เท่านั้นแหละ  ฉันเคยแอบเข้าข้างตัวเองเหมือนกัน  ว่าเขา จะมองฉันบ้างมั้ย?  ก็เราเจอกันบ่อยจะตาย  บ้านเขากับฉันก็ไม่ได้ไกลกัน เท่าไหร่  ห่างกันไม่กี่ป้ายรถเมล์  ช่างเถอะ  เสียเวลาที่จะเขียนรำพึงรำพัน ถึงสิ่งที่มันผ่านไปแล้ว  พรหมลิขิตเข้ามาหาฉัน  และก็ผ่านฉันไปแล้ว  ฉันก็ ได้แต่รอ  วันที่พรหมลิขิตจะกลับมาช่วยฉันอีก  และวันนั้น  ฉันจะสานต่อใน สิ่งที่พรหมลิขิตขึ้นต้นไว้ จะไม่ให้เหมือนกับคราวนี้  ฉันเคยอ่านบทความ  จำ ไม่ได้แล้วว่าอ่านจากไหน  มีสำนวนหนึ่งของฝรั่งเขาว่า   “The first step is always the hardest”  ฉันก็ว่ามันจริง  แล้วฉันจะรอ   ให้สิ่งที่ฉันไม่รู้จะให้คำจำกัดความว่าอย่างไร  แต่ฉันเรียกมันว่า  “พรหมลิขิต”  เป็นตัวช่วยในการเริ่มต้นของฉันเอง พอเปิดภาคเรียนแรกของม.4  ฉันก็ได้อยู่ห้องเดียวกับน้ำดั่งที่เราตั้งใจไว้   เราไม่ได้เรียนตามกันหรอกนะ  เพียงแต่เรามีจุดมุ่งหมายที่เหมือนกัน  และ เราชอบเรียนภาษาเหมือนกัน  มะปรางไปเรียนโรงเรียนนานาชาติ  เตรียมตัว ไปเรียนต่อที่อเมริกา  ยายส้มจี๊ดแว่นหนาก็ติดมหิดลฯไปแล้ว  สมใจพ่อแม่ มันล่ะ  ฉันก็ยังคิดเล่นๆกับไอ้น้ำอยู่  ว่าถ้ายายจี๊ดไปเป็นหมอ คนไข้หล่อๆ จะ ‘เสร็จ’ มันไหมนะ?   เขาจะมีเจ้าของหรือเปล่าหนอ เฝ้าแต่รอคอยคิดจิตเชือดเฉือน ถ้าหัวใจยังว่างก็ช่วยเตือน แต่ถ้าไม่ใจคงเปื้อนรอยน้ำตา นี่ฉันเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนตั้งแต่เมื่อไหร่? ช่างเถอะ เมื่อไหร่ก็ช่าง ฉันไม่ได้พูดถึงพี่คมให้ใครฟัง อีกเลย นอกจากเขียนระบาย หรือแต่งเป็นกลอนเท่านั้น  จนตอนนี้ ฉันอยู่ม. ปลายปีสุดท้ายแล้ว   ทุกคนคงคิดว่าฉันเลิกชอบไปแล้วมั๊ง  แต่ในใจของ ฉัน  ยังนึกถึงเขาทุกทียามที่สมองว่างพ้นจากการเรียน  ฉันเจอพี่คมบ่อย มาก  บ้านฉันกับพี่คมอยู่ใกล้กัน  ฉันนั่งรถเมล์มาโรงเรียน ฉันก็เจอเขา  เขา ก็เจอฉัน  แล้วยังไงล่ะ  มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น  มันก็เหมือนกับที่ฉันบังเอิญ ขึ้นรถเมล์แล้วเจอกระเป๋ารถเมล์คนเดิมบ่อยๆนั่นแหละ   แต่เดี๋ยวนี้ฉันไม่ค่อยได้เจอพี่คมแล้วแต่ฉันก็ไม่ได้โศกเศร้าอะไรมาก  ไม่ถึง อกหักปางตาย  หรือรู้สึกเหมือนชีวิตหมดสิ้นแล้วทุกสิ่ง  ก็ฉันไม่ได้เป็นแฟน เขานี่  ทุกวันนี้ฉันพบเห็นคนที่ถูกใจบ่อยครั้ง  แต่ฉันก็ยังคงเป็นฉัน  คือ เรื่อยๆเฉื่อยๆกับเรื่องความรัก  มีคนเข้ามา ก็ไม่ถูกใจ คนที่ถูกใจก็ไม่เคย เป็นฝ่ายเข้าหา  ตอนนี้ฉันคิดว่า  ฉันควรทุ่มเทกับการเรียนให้มาก  แต่ก็แอบ เสียดายอยู่เหมือนกัน  ที่ไม่ได้มีรักในวัยหวานกับใครเขาเลย และพรหมลิขิตก็ไม่เข้าข้างฉันอีกแล้ว... ที่ป้ายรถเมล์โรงเรียนในวันนี้ยังเหมือนทุกวัน  มีรุ่นน้องในโรงเรียน และมีผู้ คนที่ต้องเดินทางโดยรถโดยสารประจำทางยืนรอรถอยู่เหมือนเดิม  แต่ที่ฝั่ง ตรงข้ามนั้น  มีสิ่งที่แปลกไป  คนในความทรงจำของฉัน เขากำลังเดินอยู่   ไม่สิ ตอนนี้เขาไม่ใช่คนในความทรงจำแล้ว  เขากำลังเดินอยู่บนถนนจริงๆ และเขากำลังมองมาที่ฉันด้วย ฉันวิ่งตามไปอย่างไม่รู้ว่ากำลังทำในสิ่งที่ถูกหรือผิด  ฉันไม่รู้ว่า เขาจะมีอาการอย่างไร  และเมื่อพบเขาแล้วฉันจะทำอย่างไร  จะเกิดอะไร ขึ้นต่อจากนี้  ฉันรู้แค่ว่า  ฉันจะไม่รอให้พรหมลิขิตชักนำอะไรอีกแล้ว  จาก ประสบการณ์บอกฉันว่า  ต่อจากนี้เราสองคนจะเป็นคนลิขิตเอง...พรหมลิขิต ทำให้ฉันมีความรู้สึกดีๆให้เขา  แต่ต่อจากนั้น  เป็นหน้าที่ของฉันและเขาที่จะ แต่งเติมขีดเขียนเส้นทางแห่งความรักลงบนพรหมลิขิตผืนนี้เอง แต่ฉันเชื่อว่า หน้าที่ของพรหมลิขิตไม่ได้แค่ทำให้คนสองคนได้เจอกัน  พรหมลิขิตยังขีด เขียนอุปสรรคลงบนเส้นทางแห่งรักเอาไว้อีกด้วย  ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสมหวัง หรือไม่ แต่ถ้ามีใครถามฉันว่า ฉันเชื่อในพรหมลิขิตมั้ย?  ฉันคงจะยิ้มและ ตอบได้อย่างเต็มปากว่า ฉันเชื่อในตัวของฉันเองมากกว่า ปล. เพิ่งหัดเขียนค่ะ เลยเริ่มจากเรื่องสั้นก่อน (ปกติอ่านอย่างเดียว) ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ จากคุณ : Rawisara - [ 12 ธ.ค. 51 21:52:50 ]

ความคิดเห็นที่ 2 วิ่งตามอะไร วิ่งไปไหนหรือคะ แอบงง จากคุณ : scottie - [ 12 ธ.ค. 51 22:31:23 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เชื่อว่าคงเขียนขึ้นจากความทรงจำที่ผ่านมานานแล้ว รู้สึกได้ถึงความเป็นเด็กที่อ่อนเยาว์ แต่ใฝ่ดีมีความเรียบร้อย แต่ทำไมตอนท้ายจึงต้องวิ่งด้วยล่ะ เชามิตกใจแย่หรือครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 13 ธ.ค. 51 05:50:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เอ่ อ  พอ นึกภาพออก ค่ะ ตอนเป็นวัยรุ่น ก็ไปหลงรัก พี่นิสิตมหาวิทยาลัย ฯ เขาคนหนึ่งเหมือนกัน ...แง ๆ แต่เขามีแฟนเป็นเพื่อนนิสิตเขาน่ะสิคะ ร้องไห้ไปหลายวันเลย แต่เมื่อไหร่พบเขา เห็นเขา ก็แทบผวา ทุกทีแหละค่ะ แหะ แหะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 13 ธ.ค. 51 12:27:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 scottie  >> วิ่งตามผู้ชายค่ะ 55555+ เจียวต้าย  >> ต้องวิ่งค่ะเดี๋ยวไม่ทัน เอ่อ คือ เขียนจากความทรงจำตอนนี้เลยค่ะ  (ตอนนี้อยู่ม.3)  แต่ในชีวิตจริงยังไม่รู้จะจบอย่างไร เห้อ tiki_ทิกิ >> ^^ แอบรัก คงเป็นเรื่องธรรมดาของทุกคนนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะสำหรับความคิดเห็น จากคุณ : Rawisara - [ 13 ธ.ค. 51 19:24:18 ]