ความคิดเห็นที่ 1 พิงถิงยิ้มราบเรียบ หยิบศรคำสั่งขึ้นมา ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหวานใสไพเราะดั่งนกขมิ้น “ขุนทัพเจ๋ออิ่นฟังบัญชา เปิ่นซ่วย(๑)ขอสั่งให้เจ้านำกำลังทหารทั้งหมดลงจากเขาไปตัดเส้นทางถอยของศัตรู ต้องล้อมกักกองกำลังทั้งหนึ่งหมื่นของศัตรูเอาไว้ที่ยอดเขาปี้เหลยฝั่งตรงข้ามให้จงได้ !” ย้อนกลับมาคิดอีกตลบ ก็เอะใจว่ามีบางจุดไม่ค่อยเข้าทีนัก จึงสั่งเบาๆ “จำนวนคนของทัพเรามีมากกว่าฉูเป่ยเจี๋ยหลายเท่าตัว แค่ตั้งขบวนทัพล้อมกักเอาไว้ก็พอแล้ว ไม่มีคำสั่งจอมทัพของข้า ห้ามไม่ให้โจมตีศัตรูโดยพลการเด็ดขาด” “เรื่องนี้......” พิงถิงวางมาดจอมทัพ โบกมือกล่าวว่า “ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นจอมทัพของตงหลิน ทั้งยังเป็นอนุชาร่วมอุทรของตงหลินหวาง แค่จับเป็นเขา ทัพตงหลินก็จะถอยกลับไปแล้ว” จากนั้นหยิบศรคำสั่งออกมาอีกหนึ่งดอก ร้องเรียกว่า “แม่ทัพรั่วหาน !” “รั่วหานอยู่ !” “ขอให้เจ้านำกำลังจำนวนหนึ่งร้อยนายแยกไปตัดสะพานเชือกเชื่อมหน้าผา ให้ทัพตงหลินไม่อาจข้ามผ่านมายังยอดเขาเตี่ยนชิงนี้ได้” รั่วหานรับศรคำสั่งมาพร้อมกับขานรับเสียงดัง พิงถิงกำชับว่า “แม่ทัพรั่วหานเป็นแม่ทัพผู้ห้าวหาญในสมรภูมิ หลังจากปฏิบัติหน้าที่นี้เสร็จสิ้นแล้ว ไม่จำเป็นต้องย้อนกลับมารายงานผลแต่อย่างใด สามารถลงจากเขาไปช่วยขุนทัพอีกแรงได้ทันที” เมื่อจัดการทุกเรื่องราวอย่างเหมาะสมเรียบร้อยแล้ว พิงถิงจึงค่อยระบายลมหายใจออกมายาวเหยียด นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นพร่าเลือนอย่างฉับพลัน หญิงสาวทราบว่าเป็นเพราะใช้สมาธิมากเกินไป จึงรีบนั่งลงหลับตาพักผ่อน กำลังคนส่วนใหญ่ได้ออกเดินทางติดตามเจ๋ออิ่นลงจากเขาอย่างคึกคักฮึกเหิม ตระเตรียมลอบโจมตีตอบโต้ศัตรูกล้าแข็งที่กดดันพวกเขาเสียจนหายใจแทบไม่ออกตั้งแต่เริ่มเปิดศึกมาจนถึงบัดนี้ หลังจากเสียงร้องตะโกนและเสียงฝีเท้าม้าดังเอะอะอยู่ชั่วครู่ รอบด้านก็ค่อยๆ เงียบสงัดลง พิงถิงนั่งเงียบงันอยู่ในกระโจมจอมทัพ สดับฟังเสียงแห่งความอ้างว้างค่อยๆ ฟื้นตื่นขึ้นมาทีละเล็กละน้อย แล้วรำร่ายอยู่ที่กลางอากาศอย่างไร้ซุ่มเสียง อีกหนึ่งแผนแล้ว... ในแผนการซ้อนแผนการ... หญิงสาวขมวดคิ้ว ยกนิ้วขึ้นคลึงตรงหว่างคิ้วที่ปวดตุบๆ ด้วยความเคยชินอย่างอดไม่ได้ เพลียเหลือเกิน...ล้าเหลือเกิน... ตราอาญาสิทธิ์จอมทัพซึ่งวางอยู่บนโต๊ะช่างเห็นแล้วทิ่มแทงสายตาเสียเหลือเกิน... หลังวางแผนการนับไม่ถ้วนเสร็จสิ้น หญิงสาวจึงค่อยนึกขึ้นได้อย่างปุบปับว่านี่ไม่ใช่การละเล่นของเด็กที่นางเคยเล่นในกาลก่อนอีกแล้ว ทุกคำพูดของนางล้วนสามารถทำให้ทหารเป็นจำนวนมากที่มุ่งหวังจะได้กลับบ้านต้องตกตาย และฉูเป่ยเจี๋ย...เจิ้นเป่ยหวางผู้ยอมถอยทัพไปยี่สิบหลี่ให้นาง...จะมองคนผิดอีกครั้ง เขาต้องคาดไม่ถึงเป็นแน่ว่าป๋ายพิงถิงจะใจคอโหดเหี้ยมได้ถึงเพียงนี้จริงๆ นัยน์ตาแห้งผาก น้ำตาไม่ยอมไหลออกมาแม้แต่หยดเดียว ในป่าละเมาะร้อยหลี่อันเงียบสงบ คลื่นใต้น้ำถาโถม อายสังหารแฝงกาย... พิงถิงลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า ตามองค่ายจอมทัพอันเคร่งขรึมน่าเกรงขาม เท้าก้าวออกจากประตูกระโจมอย่างเลื่อนลอย ยุทธการยอดเขาเตี่ยนชิง...จะขัดขวางเท้าที่ก้าวตรงดิ่งมาข้างหน้าของท่าน เป่ยเจี๋ย...ข้าเอง...ข้าอีกแล้ว...เพื่อหยางเฟิ่ง...เพื่อชาวเป่ยม่อที่จะต้องเร่ร่อนพลัดถิ่นนับพันนับหมื่นคน ความปวดร้าวเสียใจอย่างลึกล้ำย่างกรายมาเยือนอย่างเงียบกริบ ทิ่มแทงไปทั่วสรรพางค์จนเจ็บแปลบ อยากจะให้ทั้งหมดนี้สูญสลายกลายเป็นเพียงความฝันที่ฟื้นตื่นขึ้นมาได้อย่างเหลือเกิน... “นี่คือกรรมแต่ชาติปางก่อนกระนั้นหรือ ?” หญิงสาวกัดริมฝีปากจนห้อเลือด สะอื้นไห้ไม่อาจเอ่ยคำ เลือด...และแผนการที่ต่อเนื่องเชื่อมโยงกันแผนแล้วแผนเล่านี้ จะให้ไม่รู้สึกผิดต่อดอกไม้แรกแย้มอันบอบบางที่ปักลงสู่เรือนผมดอกนั้นได้อย่างไร ? ...คิดถึงเขา...คิดถึงเขา !... หญิงสาวปวดมากเสียจนต้องเอามือกุมหน้าอก ร่างโงนเงนแทบล้มลง นางคือจอมทัพ นางรับปากหยางเฟิ่งและลูกในท้องไปแล้ว พรากวิญญาณ...นายน้อยกล่าวได้ถูกต้อง นางได้ถูกพรากวิญญาณไปแล้ว...จักที่ใดล้วนไม่อาจถือเป็นบ้าน วิญญาณนางวาดหวังขอเหาะเหินตามสายลม ไปสู่วังเจิ้นเป่ยหวาง ณ ที่ไกลพันหลี่ ไปลูบไล้พิณซึ่งถูกฝุ่นปกคลุม...ดีดบทเพลงวีรชนยอดพธูอีกครั้ง น่าเสียดาย...สายลมไม่ยินยอมดังที่หวัง เพียงตีพัดผมนางให้ยุ่งเหยิง มิอาจหอบพัดดวงวิญญาณอันเดียวดายของนางได้ “ร้อยปีดั่งความฝัน ความฝันนี้ช่างยาวนานเหลือเกิน...” พิงถิงยืนอยู่กลางสายลม พึมพำเบาๆ “ขมอะไรอย่างนี้......” เจ๋ออิ่นกำลังนำทหารเร้นกายมุ่งหน้าสู่ที่ซึ่งเขาพักอยู่ สีเลือดจักย้อมสุดขอบฟ้าจนแดงฉาน ส่วนรั่วหานอาจจะกำลังทำลายสะพานเชือก สติได้ผุดขึ้นอย่างไร้ปรานี......ทั้งหมดมิอาจรั้งกลับคืนเสียแล้ว บางทีระหว่างนางและเขา...ไม่มีใดที่สามารถรั้งกลับคืนมาแต่แรกก็เป็นได้ คิดดูแล้วช่างน่าขำนัก หลังจากวางแผนการเสร็จสิ้น นางที่เป็นจอมทัพผู้นี้ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรหลงเหลือสักเท่าไร จะเหลือก็แต่เวลาว่างให้คิดฟุ้งซ่าน สองชั่วยาม(๒)ให้หลัง...น่าจะเป็นเวลาซึ่งเจ๋ออิ่นไปสกัดขวางทางฉูเป่ยเจี๋ยเอาไว้ได้ หากฉูเป่ยเจี๋ยถูกจับ เขาต้องเคียดแค้นนางจับขั้วหัวใจเป็นแน่ แต่เขาเก่งกาจล้ำเลิศเหนือผู้ใด บางทีเขาอาจจะหนีไปก็เป็นได้... หัวใจเต้นระทึกรัวแรง ราวโห่ร้องชื่นชมต่อการหนีไปของเขา แต่เขาจะยังคงเคียดแค้นนางจับขั้วหัวใจอยู่ดี... ท้อแท้และหม่นเศร้า หากฉูเป่ยเจี๋ยตายในการรบ......พิงถิงพยายามเลี่ยงความคิดนี้มาโดยตลอด แต่ก็อดครุ่นคำนึงให้ตัวเองต้องทรมานใจไม่ได้ “ท่านอยู่...ข้าย่อมต้องอยู่ด้วย ท่านตาย...ข้าก็ได้แต่ตายเป็นเพื่อนท่าน” จำได้รางๆ ว่านี่คือคำพูดที่นางเคยกล่าว ตอนนั้นนางอยู่ในอ้อมแขนของฉูเป่ยเจี๋ย อ่อนโยนประหนึ่งจะละลายเป็นสายน้ำ พิงถิงกัดริมฝีปากคลี่ยิ้ม หากฉูเป่ยเจี๋ยตายไป จะดีมากที่สุด เช่นนั้นนางจะขอชดใช้ชีวิตให้เขาเอง “จะขอยกชีวิตให้แก่ท่านก็แล้วกัน” หลังคำพูดหลุดจากปากอย่างเผลอตัว จึงค่อยได้สติว่าตนใกล้จะเพ้อเสียแล้ว เพราะไม่ทราบได้นั่งลงบนพื้นหญ้าของค่ายพักให้เหล่าทหารรับใช้ที่รั้งอยู่รับผิดชอบคุ้มครองจอมทัพและกำลังเดินผ่านไปมาพากันหันมามองอย่างตกใจตั้งแต่เมื่อไร ชุดออกศึกซึ่งถูกแก้ขนาดอย่างฉุกละหุกและขับเน้นเอวบางโอบได้รอบเปื้อนละอองดิน พิงถิงลุกขึ้นยืน ลอบถอนใจว่าตัวเองเผลอเหม่อลอยอีกแล้ว “ฆ่า !” “ฆ่าฆ่าฆ่า !” ยังไม่ทันได้กลับไปถึงหน้ากระโจมจอมทัพ เสียงโห่ร้องฆ่าฟันก็พลันดังสะท้านฟ้า พิงถิงตกตะลึง หันขวับไปทั้งตัวทันที ดวงตาดำขลับเบิกกว้างในทันใด ...ทัพตงหลิน !... ...เป็นไปไม่ได้...จะเป็นไปได้อย่างไรกัน ?... “ฆ่า ! จับเป็นจอมทัพศัตรู !” “หวางเยี่ยมีบัญชา แม่ทัพศัตรูให้จับเป็น !” ธงจอมทัพของฉูเป่ยเจี๋ยปรากฏขึ้นในเขตบริเวณค่ายพัก ในป่าปรากฏทหารตงหลินโถมออกมาอย่างไม่ขาดสาย ประกายโลหิตตลบฟ้า “คุ้มครองท่านจอมทัพ ! คุ้มครองท่านจอมทัพ !” ทหารรับใช้ซึ่งรั้งอยู่รักษาการณ์พยายามต่อสู้รับศึกอย่างสุดกำลัง จนใจที่กำลังทหารส่วนใหญ่ได้ติดตามเจ๋ออิ่นจากไปแต่แรกแล้ว พวกเขาที่เหลืออยู่มีหรือจะต้านทานทหารตงหลินซึ่งดุดันแกร่งกล้าดั่งพยัคฆ์หมาป่า ทั้งยังมีจำนวนมากกว่าเป็นหลายเท่าได้ ? เหล่าทหารรับใช้ต่างหลั่งเลือดโซมกาย มือถือกระบี่ตรงเข้ามาล้อมพิงถิงเอาไว้ “รักษาค่ายจอมทัพไม่อยู่แล้ว ! คุณหนูรีบขึ้นม้าเร็วเข้า !” ...รักษาไม่อยู่ ?... แพ้แล้ว...นางแพ้ฉูเป่ยเจี๋ยเสียแล้ว ทัพอับปางดั่งภูผาถล่มทลาย... สุดท้ายนางก็แพ้จนได้... พิงถิงเบิกตากว้าง ถูกเหล่าทหารรับใช้ต่อสู้เสี่ยงตายคุ้มครองขึ้นหลังม้าในอาการสมองพร่าเลือน ใบหน้าซึ่งถูกบดบังด้วยเลือดปนละอองดินโผล่พรวดขึ้นตรงหน้าหญิงสาวในทันใด “คุณหนู ! ค่ายจอมทัพต้านไม่อยู่แล้ว ! รีบหนีไปเร็วเข้า ! รีบหนีไป !” เสียงตะคอกดังลั่นจนหูแทบหนวกและเสียงแผดร้องโหยหวนก่อนตายของเหล่าทหารดังมากระทบโสตพร้อมกัน ส่งผลให้พิงถิงได้สติในที่สุด “หวดแส้เร็ว...หนี ! รีบหนีไป !” ในหูเต็มไปด้วยเสียงเอะอะเซ็งแซ่ ประกายโลหิตย้อมนัยน์ตาดำขลับจนแดงฉาน เหล่าทหารรับใช้ส่งพิงถิงขึ้นหลังม้า แล้วหันกลับไปต่อสู้ตะลุมบอนกับเหล่าศัตรูซึ่งได้บุกเข่นฆ่าล่วงล้ำเข้ามาจนถึงภายในค่ายจอมทัพ “อ๊าก !” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอีกหนึ่งเสียง พิงถิงหันหน้าไป แววตาตื่นตระหนกปะทะกับสายตาซึ่งสะกดลมหายใจให้หยุดชะงัก ฉูเป่ยเจี๋ยอยู่ที่นอกค่ายจอมทัพนี่เอง...นั่งอยู่บนหลังม้า องอาจสง่างาม หยิ่งผยองทระนง มองชัยชนะของตนจากการตีค่ายจอมทัพศัตรูแตกพ่ายอย่างง่ายดายด้วยสายตาเย็นชา จากคุณ : Linmou - [ 13 ธ.ค. 51 11:01:53 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...เป่ยเจี๋ย...ท่านจะฆ่าข้าหรือ ?... สายตาสบประสาน พิงถิงหัวใจสลาย...นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าหัวใจจะแตกสลายได้ง่ายดายถึงเพียงนี้...สลายเป็นกลีบบุปผานับหมื่นพันอย่างเงียบงัน... มองผ่านหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอกบนัยน์ตา ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังควบม้าข้ามผ่านรั้วล้อมของค่าย กระชากพิงถิงให้ได้สติโดยพลัน หญิงสาวหันหัวม้ากลับโดยสัญชาตญาณ สะบัดแส้หวดลง ...วิ่งไปสิวิ่งไป... ห้อตะบึงอย่างบ้าคลั่งอยู่ในป่าละเมาะร้อยหลี่ ...หนีไปจากคนผู้นั้น...อย่าได้พานพบกันอีก... ความรู้สึกนี้ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน...เหมือนเหตุการณ์ในทางช่องผาเมื่อวันวานได้อุบัติขึ้นอีกครั้ง ร่างกายเจ็บปวดดั่งแหลกสลาย...หัวใจร้าวรานดั่งถูกบิดเฉกเดียวกัน “พิงถิง !” เสียงตะโกนลั่นของฉูเป่ยเจี๋ยดังมาจากทางด้านหลัง พิงถิงหลับตาลง สะบัดแส้ สายลมแรงกรีดพัดใส่พวงแก้มขาวนวล ...อย่าไล่ตามมา ไม่อาจจะรั้งกลับคืนได้แล้ว ไม่มีสิ่งใดที่รั้งกลับคืนมาได้ ป๋ายพิงถิงได้สูญวิญญาณไปแล้ว วิญญาณทั้งไม่อาจหวนกลับไปยังวังจิ้งอานหวางในวันวาน...และวังเจิ้นเป่ยหวางของท่าน.. “เรามาสาบานต่อจันทรา...จะไม่ทรยศกันชั่วนิรันดร์” ม่านน้ำตาบดบังนัยน์ตาจนพร่าเลือน จากน้ำตาที่คลอคลอง มองเห็นรอยยิ้มอบอุ่นในวันวานอยู่รางเลือน ...จะไม่...จะไม่ทรยศกัน...ชั่วนิรันดร์... ...ที่แท้การรักมั่นเพียงหนึ่งเดียว...ช่างยากเย็นถึงเพียงนี้... หวดแส้...หวดลงไปอีก ! ไม่สนใจสายลมที่กรีดใส่ใบหน้าจนเจ็บแปลบ คิดเพียงหนีไปให้พ้นจากสายตาของเขา หนีไปให้พ้นจากผืนฟ้าแผ่นดินที่เขาหายใจ เสียงฝีเท้าม้าที่ด้านหลังยังคงอยู่ ฉูเป่ยเจี๋ยยังคงไล่ตามมา พิงถิงเอาแต่ห้อตะบึงพุ่งตรงไปข้างหน้าเหมือนเสียสติไปแล้ว สองคนสองอาชา ขับเคี่ยวกันอย่างไม่ยอมลดละภายใต้แสงอัสดงสีแดงอ่อนจาง ข้ามผ่านพุ่มพงรกทึบของป่าละเมาะ พุ่งตรงสู่ยอดของเขาเตี่ยนชิง การควบม้าห้อตะบึงอย่างไร้สติดั่งดำเนินอยู่เนิ่นนานชั่วกัปกัลป์ พิงถิงเงื้อแส้ในมือขึ้นอีกครั้ง ม้าที่ขี่ก็พลันแผดเสียงร้องก้อง ชูสองขาหน้าขึ้นยืน สะบัดนางตกจากหลังในบัดดล “ระวัง !” เสียงตะโกนลั่นของฉูเป่ยเจี๋ยดังมากระทบโสต พิงถิงตกลงบนพื้นหญ้าโดยแรงจนหัวหมุนคว้างตาลายไปชั่วครู่ หญิงสาวฝืนใจกัดฟันลุกขึ้นยืน และได้ทราบในที่สุดว่าเหตุใดม้าของนางจึงชะงักเท้าอย่างกะทันหัน ข้างหน้าคือเหวลึกไม่เห็นก้น... นึกไม่ถึงว่าม้าที่เจ๋ออิ่นทิ้งไว้ให้นางจะแสนรู้ปานนี้ แต่นางจะยอมให้ตัวเองกลับไปอยู่ข้างกายฉูเป่ยเจี๋ยด้วยฐานะของจอมทัพที่ถูกจับเป็นเชลยได้อย่างไร ? หากต้องถูกหยามอัปยศ สู้คงความทรงจำอันหอมหวานดั่งดอกไม้นั้นเอาไว้ยังจะดีเสียกว่า เมื่อเผชิญกับเหวลึกที่ไร้ทางถอย พิงถิงกลับเยือกเย็นลงได้ หญิงสาวยืนอยู่บนขอบเหว หันหน้ากลับไปอย่างสงบ คลี่ยิ้มละไมให้ฉูเป่ยเจี๋ยซึ่งทำท่าจะพุ่งโถมเข้ามาหา กล่าวเสียงนุ่ม “ที่นี้ทิวทัศน์งามโดดเด่นนัก จนพิงถิงนึกอยากจะร้องเพลงอย่างยิ่ง พิงถิงขับร้องให้ฝ่าบาทฟังหนึ่งเพลงเป็นอย่างไรเพคะ ?” ความอ่อนหวานเอ่อท้นอยู่เต็มอก หยาดน้ำตาไหวระริกในสองตา จ้องมองไปที่ชายหนุ่มอย่างอาลัย ฉูเป่ยเจี๋ยเห็นนางเยือกเย็นจนเกินไป ก็ทราบทันทีว่าไม่ได้การเสียแล้ว และทราบดีว่าหากเวลานี้เขาพูดผิดพลาดไปละก็ ยอดปราชญ์หญิงตรงหน้าผู้ยากจะไขว่คว้ามั่นประหนึ่งเมฆหมอกจะกระโดดลงสู่เหวลึกอย่างไม่มีการลังเลทันที สมองชายหนุ่มเร่งคิดหาคำพูดอย่างรีบด่วน และแล้วโชคดีก็มาเยือน พาให้สมองเฉียบคมคิดออกในบัดดล จึงยิ้มตอบนางอย่างอ่อนโยน กล่าวอย่างใจเย็น “สัญญาห้าปีของกุยเล่อนั้น เปิ่นหวางได้สาบานเอาไว้กับพิงถิง หากพิงถิงกระโดดลงเหวไป สัญญาจะเป็นโมฆะในทันที และเปิ่นหวางจะยกทัพตงหลินทั้งหมดไปบุกยึดครองกุยเล่อ โปรดไตร่ตรอง” คำกล่าวนี้สัมฤทธิ์ผลสมประสงค์อย่างจัง รอยยิ้มสูญสลายจากใบหน้าของหญิงสาว ร่างบางยืนตัวแข็งทื่อไม่อาจขยับ ฉูเป่ยเจี๋ยก้าวเดินอย่างแช่มช้าไปหยุดลงตรงหน้านาง ประกายน้ำตาไหวระริกในดวงตากลมโต ก้มหน้าลงเอ่ยราวกระซิบ “ไยฝ่าบาทจึงต้องมาด้วยเพคะ ?” “เพราะเพื่อเจ้า” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยตอบเสียงทุ้มหนัก จูงม้าพาหนะมา แล้วพลิกกายขึ้นหลังม้า หลังจากนั่งมั่นคง ชายหนุ่มจึงยื่นมือมาให้จากบนหลังม้า นัยน์ตาจ้องมองหญิงสาวแน่วนิ่ง “ขึ้นม้ามากับข้า นับแต่นี้...เจ้าไม่ได้แซ่ป๋ายอีก เจ้าจะแซ่ฉู่” พิงถิงสะท้านเฮือกดั่งถูกสายฟ้าฟาด เงยหน้าขึ้นร้องเรียกอย่างอาดูร “เป่ยเจี๋ย !” ดังหนึ่งความทุกข์ตรมหม่นไหม้ในสามชาติภพได้เอ่อท้นออกมาทั้งหมดในชั่วพริบตา แฝงเร้นสารพัดความรู้สึกทั้งหวานชื่นและขมขื่นมากมายจนสุดจะบรรยายได้หมดสิ้น จนหลงเหลือเพียงน้ำตาอุ่นจัดเต็มทรวงอกที่ไหลพรากลงมาอย่างไม่ขาดสาย หัวใจอันลึกล้ำปานนี้ นาง...ป๋ายพิงถิงผู้ต่ำต้อย...กลับได้มาครอบครอง ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งเงียบงันไปชั่วอึดใจ ก่อนจะกล่าวระคนทอดถอน “ด้วยคำ ‘เป่ยเจี๋ย’ ที่เจ้าเรียกนี้ เป่ยม่อนับเป็นอย่างไรได้ ?” แหงนหน้าหัวเราะก้อง ทั้งปลาบปลื้มและฮึกเหิมอย่างเหลือล้น ก่อนจะก้มหน้าลง นัยน์ตาทอประกายอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ยื่นมือออกไปพร้อมกับกล่าวว่า “พิงถิง มาหาข้าสิ” หญิงสาวนิ่งมองฝ่ามือใหญ่หนาที่เต็มไปด้วยรอยด้านนั้น ยังจำไออุ่นของมือนี้ได้หรือไม่...? มือที่ลูบผ่านเรือนผมนาง...ใบหน้านาง...สีหน้ายิ้มแย้มและร่ำไห้ของนาง...คือมือนี้ทั้งสิ้น มือของชายหนุ่มยื่นค้างอยู่กลางอากาศ มั่นคงดุจเป็นนิรันดร์ ไม่เคลื่อนขยับแม้สักนิด อีกครั้งที่ต้องเลือก... วิญญาณได้พานพบถิ่นสถิต จักลืมเลือนเสียให้สิ้นทั้งวังจิ้งอานหวาง กุยเล่อ เป่ยม่อ และหยางเฟิ่ง นับแต่นี้ไป...จะไม่ต้องแซ่ป๋ายอีกจริงๆ หรือ ? นิ้วมือเรียวยาว...ยกขึ้นอย่างยากเย็น...ดั่งหนักอึ้งถึงพันจิน(๓) ทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว...อย่างขลาดกลัว ข้ามผ่านความอาฆาตระหว่างแคว้นดั่งขุนเขา...ข้ามผ่านไฟสงครามซึ่งสองทัพตั้งประจัน...ข้ามผ่านบุญคุณเลี้ยงดูสิบห้าปีซึ่งมิทราบว่าฝ่ายใดผิดต่อฝ่ายใด นับแต่นี้...ป๋ายพิงถิงจะไม่ได้แซ่ป๋ายอีก วิกฤตภัยของเป่ยม่อได้คลี่คลาย หยางเฟิ่ง...ลืมพิงถิงเสียเถิด เมื่อหนูน้อยลืมตาดูโลก...จะไม่ทราบว่ามารดาเคยมีสหายรักในห้องหออยู่หนึ่งคน ทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว...เคลื่อนขยับ ในที่สุดก็สัมผัสฝ่ามืออันอบอุ่นอย่างแผ่วเบา... “ว้าย !” มือถูกกุมเอาไว้อย่างฉับพลัน พลังขุมหนึ่งไหลผ่านมายังเอว สองเท้าลอยพ้นจากพื้น ร่างถูกดึงเข้าสู่อ้อมอกของคนบนหลังม้า รอยยิ้มอันคุ้นเคยของฉูเป่ยเจี๋ยสะท้อนอยู่ในดวงตา “พิงถิง ดวงจันทร์ขึ้นแล้ว” หญิงสาวเงยหน้า จริงด้วย...ดวงจันทร์ขึ้นแล้ว สุกสว่าง...โค้งเรียว ถาดเงินของบ้านใดหนอ...งอเอวคลี่ยิ้มอยู่ ณ ที่นั้น ? “เรามาสาบานต่อจันทรา...จะไม่ทรยศกันชั่วนิรันดร์” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาทีละคำๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง หญิงสาวมองดวงตาดำสนิทลึกล้ำ กล่าวด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง “เรามาสาบานต่อจันทรา...จะไม่ทรยศกันชั่วนิรันดร์” <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 13 ธ.ค. 51 11:02:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ใต้แสงจันทร์อันเย็นตา ทัพตงหลินซึ่งกำชัยชนะจับกุมตัวเชลยศึก เลือกเส้นทางสะพานเชือกข้ามหน้าผากลับสู่ค่ายพัก โดยมีท่านจอมทัพซึ่งโอบยอดพธูที่หวนคืนไว้แนบอกนำขบวน “ไยจึงขมวดคิ้วเล่า ?” ฉูเป่ยเจี๋ยก้มหน้าลงมองยอดดวงใจในอ้อมแขนซึ่งได้กลับคืนมาอย่างยากเย็น พิงถิงขมวดคิ้ว กล่าวอย่างลังเล “บอกไม่ถูกเพคะว่ารู้สึกอย่างไร รู้แต่ว่าอึดอัดไม่ค่อยสบายใจอย่างประหลาด” “มีอะไรน่าอึดอัดขัดข้องกัน ?” ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตเรือนผมนางเบาๆ เอ่ยปลอบว่า “แพ้ชนะเป็นเรื่องธรรมดาในการศึก เจ้าพ่ายแพ้แก่สามีของตัวเอง ไม่มีใดน่าคับข้องใจเลยสักนิด” สะพานเชือกข้ามหน้าผาปรากฏแก่สายตา “หม่อมฉัน......ถามเรื่องในกองทัพได้ไหมเพคะ ?” เมื่อครู่ก่อนยังเพิ่งจะเป็นจอมทัพของทัพศัตรูอยู่หมาดๆ  แม้แต่พิงถิงก็ยังอดมองสีหน้าของชายหนุ่มด้วยใจตุ๋มๆ ต้อมๆ ไม่ได้ “ถามมาเถอะ” สีหน้าและน้ำเสียงฉูเป่ยเจี๋ยไม่บ่งบอกความรู้สึก “ฝ่าบาทคิดจะลงโทษเจ๋ออิ่นอย่างไรเพคะ ? เขาเป็นสามีของหยางเฟิ่ง หม่อมฉัน......” “เปิ่นหวางไม่ได้คิดจะลงโทษเขาแต่อย่างใด เพราะเหตุนี้เปิ่นหวางถึงได้เลือกกลับค่ายพักทางสะพานเชือก” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวยิ้มๆ “เปิ่นหวางคาดเดาได้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องวางยาพิษในน้ำ ตามด้วยยกกำลังทั้งหมดลอบบุกเข้าโจมตีอย่างฉับพลัน ดังนั้นจึงได้ลอบบุกมาตีค่ายจอมทัพของพวกเจ้าอย่างไรเล่า ส่วนเจ๋ออิ่น...ให้เขาบุกพลาดเป้าใส่ค่ายปลอมของเปิ่นหวางไปเถิด” พิงถิงกลั้นหายใจทันควัน ในที่สุดหญิงสาวก็ได้ทราบแล้วว่าตนพ่ายแพ้ในจุดใด นางคาดเดาได้ถูกต้องทั้งหมด แต่กลับมองข้ามไปจุดหนึ่ง... เคลื่อนทัพเร็วดุจเทพเดินหน ความเร็วของฉูเป่ยเจี๋ยน่าตื่นตระหนกเกินไปแล้ว โดยได้ตรงมาถึงค่ายจอมทัพของฝ่ายนางก่อนที่เจ๋ออิ่นจะยกทัพไปถึงและเริ่มดำเนินการโอบล้อมเสียอีก ส่วนนาง...เมื่อได้เห็นฉูเป่ยเจี๋ย สติก็ชิงโบยบินไปจนถึงสุดขอบฟ้า จึงเพิ่งจะมารู้สึกตัวนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นได้เอาป่านนี้ ศึกรอบนี้นางพ่ายแพ้อย่างไม่พอที่เลยจริงๆ เช่นนี้แปลว่าเจ๋ออิ่นกำลังนำทัพหลักไปยืนเกาศีรษะอย่างงุนงงมองหาทัพตงหลินจำนวนหนึ่งหมื่นนายซึ่งหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยอยู่ที่อีกฟากของสะพานเชือกสินะ ส่วนฉูเป่ยเจี๋ยไยมิใช่ไม่ได้ทราบเลยว่ากองทัพหลักของเป่ยม่ออยู่ที่อีกฟากของสะพานเชือกนี่เอง ? เท้าม้าย่างขึ้นสู่สะพานเชือกข้ามหน้าผา สมองอันมึนงงเนื่องมาจากการได้พบกับฉูเป่ยเจี๋ยอีกครั้งขบคิดต่อไปอย่างยากเย็น คะเนจากเวลาที่ทัพตงหลินปรากฏกาย ตอนที่รั่วหานตัดสะพานเชือก ทัพของฉูเป่ยเจี๋ยได้ข้ามผ่านสะพานเชือกไปอยู่ก่อนแล้ว และได้เข้าไปซ่อนตัวอยู่ในป่า ...ไม่ใช่สิ...ต่อให้รั่วหานไม่ทราบว่าฉูเป่ยเจี๋ยได้ข้ามผ่านสะพานเชือกไปแล้ว เขาก็ต้องตัดสะพานเชือกตามแผนการอยู่ดี... ...แต่...เหตุใดเวลานี้สะพานเชือกตรงหน้าถึงยังคงอยู่เป็นปกติดีเล่า ?... ระหว่างที่นึกฉงน สะพานเชือกก็พลันแกว่งตัวโดยแรงจนเกิดเป็นเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดระคายหู “มีอะไรรึ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยรู้สึกไม่ชอบมาพากลเช่นกัน จึงรั้งบังเหียนหยุดยืนม้าตรงใจกลางสะพาน ชั่วพริบตาดั่งประกายไฟแลบ พิงถิงเข้าใจกระจ่างในทันที รั่วหานทำตามแผนการแล้วจริงๆ  เขาไม่ทราบว่ากองทัพของฉูเป่ยเจี๋ยได้ข้ามผ่านสะพานเชือกนี้ไปแล้ว ด้วยเหตุนี้เขาจึงคลายเชือกของสะพานออกให้หลวมเพื่อรอให้ทัพศัตรูข้ามผ่านมา และสวรรค์ก็ได้เล่นตลก ตอนขามาฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้ตกหลุมพราง แต่ขากลับได้ตกหลุมพรางนี้เข้าให้เต็มที่ เอี๊ยด......เอี๊ยด...... สะพานเชือกซึ่งถูกรั้งตึงจนใกล้จะขาดออกจากกันส่งเสียงดังเสียดแทงหูอันชวนขวัญสะท้าน พิงถิงแทบจะขวัญหนีดีฝ่อ ร้องตะโกนบอกชายหนุ่มสุดเสียง “รีบถอยเร็ว ! สะพานถูกตัดขาด......” ยังไม่ทันจบคำ สะพานเชือกก็ขาดผึงออกจากกันที่ตรงกลาง พิงถิงตัวเบาวูบ สูญเสียที่สำหรับทิ้งน้ำหนักตัวอย่างกะทันหัน ร่างพุ่งดิ่งร่วงตกลงพร้อมๆ กับคำพูดที่นางกล่าวออกมาเมื่อครู่ในบัดดล “กรี๊ด !” ระหว่างลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ข้อมือได้ถูกดึงเอาไว้โดยพลัน ปรากฏว่าฉูเป่ยเจี๋ยได้รั้งข้อมือของนางเอาไว้ในระหว่างที่ร่างของเขาร่วงตกลง สายลมคลั่งพัดกระหน่ำผ่านข้างหู ระหว่างที่ตัวร่วงตกลงไปอย่างรวดเร็ว ฉูเป่ยเจี๋ยฝืนใจเลื่อนมือไปจนถึงเอวของหญิงสาว แล้วโอบนางมาคุ้มครองไว้แนบอก ทั้งสองต่างหลับตาแน่น พุ่งดิ่งตกลงสู่เหวลึกอันน่าสะพรึงกลัวเบื้องล่างที่ทั้งมืดสนิท...ยากจะพบเห็นร่องรอยผู้คน...และแม้แต่ในแผนที่ก็ไม่ได้ระบุสภาพภายในเอาไว้ <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. เปิ่นซ่วย (benshuai) แปลว่า “ข้า...จอมทัพผู้นี้” ๒. 2 ชั่วยาม = 4 ชั่วโมง ๓. 1,000 จิน (jin) = 500 กิโลกรัม <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 13 ธ.ค. 51 11:02:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลงชื่อไว้ก่อน แล้วจะกลับไปอ่านกระทู้ก่อนหน้านะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 13 ธ.ค. 51 12:17:35 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอย... พิงถิง ประมาทขุนศึกของตัวเองเกินไป สำหรับชาวแม่ทัพเป่ยม่อ หากมีโอกาส ไยมิอยากจับตายเป่ยหวาง? เฮ้อ....... แต่ฉูเป่ยเจี๋ยน่ารักจัง นั่นสิ แพ้แก่สามีตัวเองจะเป็นไร? จากคุณ : หนมจีน - [ 13 ธ.ค. 51 12:59:14 A:58.41.213.45 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ต่างก็เป็นจอมทัพ ชนะทั้งคู่ .. เดี้ยงทั้งคู่ด้วย อิอิ จากคุณ : scottie - [ 13 ธ.ค. 51 16:30:49 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ tiki_ทิกิ @ ยินดีต้อนรับค่ะ ^___^ หนมจีน @ หุหุ สำหรับประเด็นนี้ ฉูเป่ยเจี๋ยน่ารักมากจริงๆ แหละ ^^ คุณ scottie @ ขืนตายง่ายๆ เรื่องก็จบแค่นี้สิคะ อิอิ จากคุณ : Linmou - [ 21 ธ.ค. 51 18:36:21 ]