ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ ๑๖ นัยน์ตาเหยี่ยวภายใต้หนังตาอูมหนาส่งประกายจ้า ทำเอาหญิงสาวหนาวๆร้อนๆ ถอยกรูดไปชนปลายตีนเตียงแล้วเสียหลัก เซจนหงายหลัง ถ้ามือไม่ยันฟูกบนเตียงไว้ทันก็คงล้มไปแล้ว ยิ่งเห็นเขาปิดประตูห้องก็ยิ่งผวา แววตาพึงพอใจ...หื่นกระหาย...ซ้อนทับเข้ามา ใบหน้าซึ่งยังดูไม่ผิดรูปเพราะผ่านการดึงให้ตึงมาแล้วเหมือนเช่นเวลานี้กำลังเหยียดยิ้ม พราวไหมแทบหายใจไม่ออก ผลุนผลันอ้อมเตียงแล้วถอยต่อไปจนติดหน้าต่าง สองมือยึดกรอบไว้แน่น อีกฝ่ายไม่ใส่ใจกับอาการตื่นตระหนกนั้น ความไม่พอใจมีมากกว่า นี่ถ้าเป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับ 'ลูกเลี้ยง' ก็คงไม่รู้สึกเหมือนถูกหมิ่นศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้ “ไปรู้จักนายสืบพงษ์นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่” คำรามคำถามเมื่อครู่อีกครั้ง คราวนี้ทั้งข่มขู่และคุกคาม “พระ...พราวไปสอนหนังสือลูกสาวคุณสืบค่ะ” เธอไม่รู้หรอกว่าคำพูดเหล่านั้นรอดพ้นริมฝีปากออกมาบ้างหรือไม่ “สอนหนังสือ? สอนหนังสือ แล้วไปทำอะไรกันถึงชะอำ” คราวนี้เสียงห้าวๆทั้งเสียดสี ทั้งประชดประชัน ราวชายหนุ่มต่อว่าหญิงสาวคนรักว่านอกใจก็ไม่ปาน “ลูกสาวคุณสืบเป็นคนชวนให้ไปด้วยค่ะคุณภูมิ ไม่ใช่คุณสืบชวน พราวเห็นว่าไม่ได้ไปกับคุณสืบเพียงลำพังสองคน ก็เลยไปด้วย” ประโยคถัดมาแม้จะเบาลง หากก็อดสอดแทรกเข้าไปด้วยไม่ได้ ทั้งเพื่อปกป้องคนที่ตัวปลาบปลื้มชื่นชม และด้วยตั้งใจกระแทกกลับให้สาสมกับที่เคยถูกทำร้าย...สักนิดก็ยังดี “คุณสืบไม่ทำอะไรพราวหรอกค่ะ คุณสืบเป็นสุภาพบุรุษที่พราวนับถือ” นั่นทำให้อีกฝ่ายถึงกับสะอึก อับจนคำพูดไปอึดใจ หากก็เพียงชั่วขณะสั้นๆ นิสัยพาลบวกกับความคิดที่ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังรุกล้ำเข้ามาในอาณาจักรของตัว อาจกำลังเข้ามายักยอก 'สมบัติ' ของตัว มาตีท้ายครัวก็ได้ มีหรือจะยอมกันง่ายๆ “แม่เขารู้เรื่องหรือเปล่า” ทำไมจะดูไม่ออกว่าเขากำลังพาล เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ แต่ทำเหมือนเด็กถูกแย่งของ เมื่อคิดได้อย่างนั้น ความกลัวเกรงจึงค่อยลดลงบ้าง ประกอบกับไม่เห็นว่าเขาจะตามเข้ามา คงหยุดยืนจังก้าขวางอยู่หน้าประตูนั่นเอง ใจที่เต้นโครมครามจึงค่อยผ่อนคลายลง รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ตอบกลับด้วยสุ้มเสียงที่มั่นคงขึ้น “แม่รู้ตั้งแต่พราวเริ่มไปสอนลูกสาวคุณสืบแล้วค่ะ แม่ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” เขาจะได้รู้เสียบ้างว่าเธอขึ้นกับแม่ ไม่ใช่กับเขา แม้จะอาศัยอยู่ในบ้านของเขาก็เถอะ ตั้งใจไว้แล้วว่าจะเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้นเอง ตามองเลยร่างสูงหนาไปที่ประตู แม่คงยังอยู่ข้างล่าง ปกติท่านนอนดึก ตอนนี้คงกำลังดูละครหลังข่าวอยู่กับนกน้อย และราวจะรู้ใจ มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงที่คุ้นเคยร้องถามเข้ามา “พราว ทำอะไรอยู่ แม่เข้าไปได้มั้ยลูก” พราวไหมถอนใจอย่างโล่งอก แทบจะไม่คอยให้จบคำถาม ตะโกนตอบกลับออกไปด้วยเสียงที่ดังเกินจำเป็น “ค่ะ...แม่ แม่เข้ามาเถอะค่ะ” ประตูแง้มออกนิดหนึ่ง และแม่ก็เยี่ยมหน้าเข้ามาก่อน ระมัดระวังเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าจะได้เห็นอะไรบ้าง ไม่แสดงสีหน้าท่าทีว่าแปลกใจแต่อย่างใดเมื่อเห็นว่า 'สามี' ของตัวอยู่ในห้องตามลำพังกับลูกสาว ภูมิเป็นฝ่ายดึงบานประตูให้เปิดกว้างขึ้นแล้วผลุนผลันออกไปเสียเอง ผ่านร่างอวบท้วมซึ่งยังคาอยู่ที่นั่นไปด้วยสีหน้าเครียดเคร่ง พรพรรณมองตามเขา คุณภูมิไม่เคยเข้ามาในห้องลูกสาวหล่อนแบบนี้มาก่อน เหมือนต่างคนต่างอยู่มานานปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพราวไหมไม่ค่อยได้อยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เข้ารุ่นสาวแล้ว ทั้งคู่จึงแทบไม่มีอะไรให้ต้องพูดกัน ด้วยเหตุนั้นแม้คุณภูมิจะมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีสักเท่าไรนักในเรื่องผู้หญิง แต่หล่อนมั่นใจเสมอมา ว่าท่านคงไม่ได้คิดอะไรกับเด็กสาวรุ่นลูกที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย คราวนี้ก็เช่นกัน ถ้าไม่เป็นเพราะภารณีไปบอก หล่อนก็คงไม่คิดจะขึ้นมาดู “มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า ท่านจะเอาอะไร” หล่อนลดเสียงลงราวกลัวว่าคนซึ่งเพิ่งเดินหน้าบอกบุญไม่รับออกไปจะได้ยิน “ท่านถามเรื่องคุณสืบเท่านั้นเองค่ะแม่” พราวไหมตอบไปอย่างนั้น ไม่ต้องการให้แม่เป็นห่วง ถึงอย่างไรแม่ก็ต้องพึ่งคุณภูมิ และท่านก็มีชีวิตอยู่อย่างสุขกายสบายใจมานาน เธอเองจะเป็นฝ่ายออกไปอยู่ที่อื่น พรุ่งนี้จนถึงวันพุธคงยังทำอะไรไม่ได้เพราะต้องไปสอนหนังสือปัญชิกาทั้งวัน วันพฤหัสจะออกไปตระเวณหาหอพักหรือไม่ก็อพาร์ตเม้นท์เสียที (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 15 ธ.ค. 51 12:01:35 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และเช้าวันจันทร์ อัญชลีย์ก็โทรศัพท์มาบอกว่านัดหัวหน้าฝ่ายต่างประเทศให้แล้วตามคำสั่งของคุณสืบพงษ์ “แผนกต่างประเทศอยู่ชั้นเจ็ดนะพราว ขึ้นลิฟท์มาชั้นนั้นได้เลย คุณเอมี่จะคอยอยู่ เราบอกไว้แล้ว” “เอมิกา เอมิโกะ เอมี่ จะเรียกอะไรก็ได้นะคะ” หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศนั้นตัวเล็กนิดเดียว ร่างเล็กๆบางๆ แต่คล่องแคล่วปรูดปราด ทำอะไรรวดเร็ว หล่อนสวมกระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมามากอย่างคนที่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง รองเท้าส้นสูงหลายนิ้ว ผิวขาวใส แต่งหน้าเฉี่ยว อัญชลีย์บอกว่าหล่อนเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ไปเรียนหนังสือที่อเมริกาจนจบปริญญาตรีและโทจากที่นั่น “อยู่เมืองไทยใครๆเรียก เอมิกา ค่ะ อยู่ญี่ปุนเพื่อนๆเรียก เอมิโกะ อยู่อเมริกา ครูเรียก เอมี่ จะเรียกชื่อไหนก็ได้นะคะ” หล่อนพูดไทยคล่อง สำเนียงออกแปร่งก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น คงเป็นเพราะแม้จะมีแม่เป็นคนไทย แต่หล่อนก็โตที่ญี่ปุ่นและอเมริกา หล่อนอธิบายคร่าวๆว่าแผนกนี้มีหน้าที่รับผิดชอบอะไรบ้าง แนะนำให้รู้จักผู้ช่วยอีกสองคนซึ่งจบปริญญาตรีทั้งคู่ จากนั้นก็ค้นเอาเอกสารมากมายมาให้ดูแล้วบอกว่า “คุณสืบบอกพี่ว่าน้องเรียนภาษาฝรั่งเศสมาหรือคะ” พราวไหมยิ้มขัดเขิน สารภาพตามตรง “เคยเรียนเป็นวิชาโทค่ะ แต่บอกตรงๆว่าภาษานี้พราวไม่ได้เรื่องเลยค่ะ” “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร” เป็นงั้นไป “เราช่วยๆกันได้ค่ะ ที่นี่ภาษาที่ต้องใช้ติดต่องานหลักๆก็ภาษาญี่ปุ่นกับอังกฤษ ฝรั่งเศสรองลงมา ฝรั่งเศสนี่บางทีก็ยกให้คุณสืบแกจัดการเอง แกเก่งภาษาฝรั่งเศสค่ะ” นั่นเป็นความรู้ใหม่ คุณสืบไม่เคยบอกเธอเลยว่าเก่งภาษานั้น และสุ้มเสียงที่เอมิกาพูดถึงนายจ้างนั้นฟังดูเหมือนสนิทสนมกันมากทีเดียว “สินค้าของฝรั่งเศสที่วางขายอยู่ที่นี่ที่เป็นหลักเลยก็เครื่องสำอางค่ะ ส่วนใหญ่มีเอเย่นต์อยู่แล้ว เราผ่านทางเอเย่นต์อีกที มีอยู่ยี่ห้อเดียวที่วางขายเฉพาะที่นี่ ทั้งประเทศเลยนะคะ มีขายเฉพาะที่ศูนย์การค้าของเรา เป็นเครื่องสำอางของคุณโซฟีค่ะ” ชื่อนั้นสะดุดหู จะเป็นครีมที่คุณสืบพงษ์ให้เธอมาหรือเปล่า แต่ก็ไม่ได้ถามเพราะอีกฝ่ายไม่เปิดช่องให้ “สินค้านั้น เราไม่ต้องรับผิดชอบอะไรเลยค่ะ คือคุณสืบพงษ์กับคุณโซฟีสนิทกัน” หล่อนหลิ่วตาเสริมคำพูด ซึ่งจะหมายความว่าอย่างไร พราวไหมก็สุดจะเดา “ถ้าเกี่ยวกับเครื่องสำอางยี่ห้อนั้น คุณโซฟีมักจะติดต่อมาถึงคุณสืบพงษ์โดยตรงค่ะ ยังไงก็ลงไปดูนะคะ ว่าที่วางขายอยู่มีอะไรบ้าง จัดแผนกสินค้าอย่างไร ก็ดูๆพอให้เห็นเป็นไอเดียนะคะ” และพราวไหมก็ทำเช่นนั้นจริงๆ บริเวณซึ่งเป็นศูนย์การค้ามีทั้งหมดสี่ชั้น เธอเดินดูโน่นนี่อย่างรวดเร็ว จนกลับลงไปถึงชั้นสองซึ่งเป็นแผนกเครื่องสำอาง จะว่าเป้าหมายอยู่ที่เครื่องสำอางซึ่งมีชื่อไพเราะเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า โซฟี นั่นก็เป็นได้ ถึงว่าล่ะ ไม่เคยได้ยินชื่อครีมยี่ห้อโซฟีมาก่อน ก็ในเมื่อมีวางขายที่ศูนย์การค้าแห่งนี้เพียงแห่งเดียวเท่านั้นในเมืองไทย คำบอกเล่าของคุณเอมิกาที่ว่าเจ้าของเครื่องสำอางนั้น...และเป็นเจ้าของชื่อยี่ห้อนั้นด้วย...สนิทกับคุณสืบพงษ์ขนาดติดต่องานโดยตรงกับเขา ยิ่งชักจูงให้อยากทำความรู้จักเครื่องสำอางนั้นยิ่งขึ้น เคาน์เตอร์สีม่วงอ่อนโดดเด่นอยู่ท่ามกลางเคาน์เตอร์เครื่องสำอางชั้นสูงจากฝรั่งเศส มีพนักงานสาวสวมเครื่องแบบสีเดียวกันประจำอยู่สองคน พราวไหมเดินเรื่อยๆไปพิจารณาดูครีมหลายประเภท รวมไปถึงรองพื้นทั้งแบบน้ำและแบบครีม หยิบหลอดโน้นกระปุกนี้มาดู ให้แปลกใจเมื่อเห็นว่าตัวอักษรที่ใช้บนภาชนะซึ่งใช้บรรจุเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด มีก็แต่ชื่อเท่านั้นที่ยังเป็นภาษาฝรั่งเศส พนักงานขายส่งยิ้มมาให้ และเธอก็ยิ้มตอบ แล้วเดินเลี่ยงไปเสียก่อนที่หล่อนจะเข้ามาเสนอขายสินค้าชิ้นหนึ่งชิ้นใด นาฬิกาที่ข้อมือระบุเวลาบ่ายโมงพอดี อัญชลีย์บอกว่าใกล้ๆศูนย์การค้าสาขานี้มีอพาร์ทเม้นต์ราคาไม่แพงอยู่สองสามแห่ง จึงคิดว่าจะลองไปเดินหาดู และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เลยไปเพียงช่วงตึกแถวเดียว ใกล้ชนิดที่เรียกว่าด้านหลังคงชนกับอาคารจอดรถของศูนย์การค้า เป็นซอยไม่ลึกมาก ปากซอยมีป้ายรถเมล์และมีป้ายชี้บอกว่ามีอาพาร์ทเม้นต์อยู่ในนั้น จึงลองเดินเรื่อยๆเข้าไปดู อพาร์ทเม้นต์แห่งนั้นตั้งอยู่เกือบสุดซอย สูงห้าชั้น มีรั้วรอบขอบชิดและมีระบบรักษาความปลอดภัยดีทีเดียว ที่สำคัญค่าเช่าต่อเดือนไม่แพงมากเมื่อเทียบกับทำเลและขนาดของแต่ละห้อง แต่ละอพาร์ทเม้นต์มีสองห้องนอน สองห้องน้ำ มีห้องนั่งเล่นกว้างขวางอยู่ด้านหน้า ครัวแยกออกไปเป็นสัดส่วน ด้านหลังเป็นระเบียงเล็กๆ เสียแต่เฟอร์นิเจอร์ไม่มี และเดือนแรกต้องจ่ายทั้งค่ามัดจำและค่าเช่าเดือนแรกบวกกับเดือนสุดท้าย ซึ่งรวมแล้วก็กว่าสามหมื่น “ทางเราต้องใช้นโยบายนี้ค่ะคุณ” ผู้จัดการอพาร์ทเม้นต์พยายามอธิบายเมื่อถามว่าทำไมต้องจ่ายค่าเช่าทั้งเดือนแรกและเดือนสุดท้ายพร้อมกันก่อนย้ายเข้า “มีคนขนของหนี ไม่จ่ายเดือนสุดท้ายมาหลายคนแล้วค่ะ” อีกปัญหาคือ “ตอนนี้เต็มทุกห้องเลยค่ะ มีอยู่ห้องหนึ่งผู้เช่ากำลังจะย้ายออกสิ้นเดือนนี้ แต่ก็มีคนมาจองไว้แล้ว เอาอย่างนี้นะคะ คุณกรอกเอกสารการเช่าไว้ก่อน ถ้าคนที่จองไว้เขาไม่ติดต่อมาอีกตอนใกล้สิ้นเดือน ดิฉันจะโทรศัพท์ไปบอก คุณก็ย้ายเข้าอยู่ได้เลย” ทำเลอพาร์ทเม้นต์นี้ดีมากทีเดียว ถ้าได้งานที่ศูนย์การค้าสาขานี้ ก็จะประหยัดค่าใช้จ่ายในการเดินทางมาทำงานได้มาก อีกอย่าง เธอไม่ชอบการเดินหาที่พักแบบไม่รู้จุดหมายอย่างนี้ จะเปิดดูจากหนังสือพิมพ์แล้วนั่งรถเมล์ไปดูตามที่ลงโฆษณาก็คงต้องใช้เวลาเป็นวันๆ จึงได้กรอกเอกสารข้อมูลส่วนตัวเบื้องต้นทิ้งไว้ กลับออกมาจากซอยนั้นเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้านก็ร่วมบ่ายสาม อากาศกำลังอบอ้าว เหงื่อซึมบริเวณหน้าผากและแผ่นหลังจนรู้สึกว่าเสื้อเริ่มชื้น แสงแดดส่องเป็นแนวเฉียงลงมาที่ป้ายรถเมล์พอดี คนที่ยืนคอยรถบางคนเอากระเป๋าถือหรือหนังสือพิมพ์ป้องหน้า บางคนก็ยืนหันหลังให้เสียอย่างนั้นเอง ค้นกระเป๋าสะพายได้กระดาษทิชชู่มาซับเหงื่อ แล้วโบกให้ลม แม้จะแทบไม่รู้สึกเลยก็ตาม แต่ก็ยังดีที่มีอะไรเย็นๆผ่านใบหน้าและลำคอบ้าง มีรถเมล์ผ่านมาสี่ห้าคัน แต่ละคันมีคนลงมากกว่าคนขึ้น และเพราะความจอแจ บางครั้งต้องจอดซ้อนคัน อากาศยิ่งร้อนจัดขึ้นทุกทีเมื่อต้องยืนตากแดดนานเข้า รถสีดำคุ้นตาโผล่ออกมาจากทางเข้าอาคารจอดรถของศูนย์การค้า เธอเห็นในทันทีเพราะกำลังมองไปทางนั้น ยิ่งแน่ใจว่าจำได้เมื่อรถคันนั้นหยุดคอยเพื่อเลี้ยวขึ้นถนน ร้อนวูบไปทั้งหน้าเมื่อเห็นคนขับรำไร แม้จะไม่ชัดเจน เพราะเขาอยู่อีกด้านของคันรถและกำลังหันมองไปในทิศทางตรงข้ามกับที่เธอยืน หากเพียงแค่เห็นด้านหลัง เธอก็จำเขาได้ คนที่นั่งคู่มาด้วยเป็นผู้หญิงต่างชาติ ผมสีทองสะท้อนแสงแดดซึ่งส่องผ่านฟิล์มกรองแสงเข้าไปดูเลื่อมระยับ หล่อนกำลังหันมองไปทางด้านนั้นของถนนเช่นกัน พราวไหมรู้สึกเหมือนหายใจติดขัด ตะลึงตัวชาเมื่อเห็นชัดเจนว่าหญิงสาวตะวันตกผู้นั้นกำลังยื่นมือไปลูบไล้ผมของเขาราวสนิทสนมกันมานาน รีบถอยเข้าแอบข้างๆผู้ชายรูปร่างอวบอ้วนแล้วหันหลังให้เสียมื่อเห็นว่าเขากำลังหันมาทางนี้เมื่อถนนว่าง เขากำลังหักพวงมาลัยเพื่อพารถขึ้นถนนใหญ่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงต้องหลบ ถ้าเขาเห็นเธอ แล้วจะเป็นไรไป ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ก็แค่มายืนคอยรถเมล์ แต่ก็อยากหลบ ไม่อยากมองเลยด้วยซ้ำ ค่อยๆขยับถอยมาข้างหลังผู้ชายร่างตุ้ยนุ้ยคนข้างๆเมื่อเห็นว่ารถกำลังเร่งความเร็วผ่านมาใกล้ คราวนี้เห็นเขาชัดเจนทีเดียว แม้จะเห็นเพียงด้านข้างของใบหน้าได้รูปที่กำลังมองตรงไปข้างหน้า หัวใจก็ยังกระตุกวูบได้ถึงเพียงนี้ ผู้หญิงต่างชาติคนนั้นสวยจัดทีเดียว ผมสีทองปล่อยยาวเคลียบ่า หล่อนกำลังพูดอะไรกับเขาไม่ขาดปาก และเขาก็เหมือนจะฟังอย่างเดียว (มีต่อค่ะ) จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 15 ธ.ค. 51 12:02:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อกลับถึงบ้านอย่างกระปรกกระเปรี้ย จึงได้รู้จากแม่ว่าคุณรองโทรศัพท์มาสั่งไว้ว่าคนฝึกเดินแบบนัดให้ไปฝึกที่บ้านแม่ของเขาในวันเสาร์ และเขาจะมารับเพื่อพาไปที่นั่น พยายามโทรกลับไปบอกว่าเธอไปบ้านคุณหญิงผกาเองได้ หากเขาก็ไม่ฟังเสียง ยืนยันว่าจะมารับเพราะเย็นนั้นแม่เขานัดเลี้ยงอาหารเย็นคุณหญิงอารยา คุณหญิงอยากเห็นคนที่ท่านเลือกมาเดินโชว์เครื่องประดับซึ่งท่านเป็นคนบริจาค เขาจะได้พาเธอมาส่งบ้านด้วย พราวไหมจึงต้องยอมแต่โดยดี ตอบรับไปเหมือนเครื่องจักรปราศจากชีวิตจิตใจ ภาพที่เห็นเมื่อบ่ายทำร้ายความรู้สึกอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน จะเป็นเพราะอะไรก็บอกตัวเองไม่ได้ เกิดมาเธอไม่เคยรู้สึกว่างโหวงเหวงจนปวดร้าวไปหมดแบบนี้มาก่อน อัญชลีย์โทรศัพท์มาหาในคืนวันนั้น “เราคิดว่าพราวคุยกับคุณเอมี่แล้วจะขึ้นมาหาเราก่อนกลับเสียอีก คุณสืบออกไปธุระข้างนอก พอกลับเข้ามาก็ถามเราก่อนเลยว่าพราวว่ายังไงบ้าง เราก็เลยไม่รู้จะบอกแกว่ายังไง ตกลงว่าไง คิดว่าจะทำงานกับคุณเอมี่ได้หรือเปล่า พรุ่งนี้จะได้ไปรายงานเจ้านายเราถูก” คำถามนั้นทำให้พราวไหมเงียบไปถนัดใจ ถ้าเป็นเมื่อกลางวัน เธอคงตอบได้โดยไม่ต้องคิดไตร่ตรองว่าอยากทำงานกับคุณเอมี่ แต่นี่ทำไมก็ไม่รู้ คำพูดนั้นติดค้างอยู่เพียงริมฝีปาก จะเป็นภาพที่เห็นตรงป้ายรถเมล์นั่นได้ไหมที่ทำให้ลังเล ตลอดบ่ายจนเย็นวันนี้ก็คิดวนกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบแล้วว่านั่นมันเกี่ยวกับตัวที่ตรงไหน ใจหนึ่งไม่อยากให้ความรู้สึกถลำลึกลงไปยิ่งกว่านี้ รู้ว่าผลของมันจะเป็นความเจ็บช้ำที่ใหญ่หลวง แต่อีกใจก็อยากได้งานนั้น คุณเอมี่ดูเผินๆเป็นคนที่น่าทำงานด้วยมากทีเดียว ประกอบกับลักษณะงานก็ท้าทายดี 'แม้ทุกอย่างจะต้องผ่านคุณสืบหมด ยิ่งถ้าเป็นเรื่องสำคัญ อย่างสมมติมีการเปลี่ยนแปลงเงื่อนไขจากเอเย่นต์สินค้าอะไรอย่างนั้น ก็ต้องผ่านคุณสืบก่อน แต่คุณสืบไม่ใช่คนเรื่องมาก พี่ว่ายังไง แกก็ว่าอย่างนั้น ทำงานกับคุณสืบสบายใจที่สุดแล้วค่ะน้อง' “ว่าไง พราว” เสียงจากอีกด้านของสายรบเร้าเมื่อเห็นว่าเงียบไปนาน “ตำแหน่งมีแล้วนะ” “ก็...ก็...” จำต้องตัดสินใจในที่สุด งานก็คืองาน ยิ่งกำลังหาทางออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยแล้ว มีทางเลือกอื่นอีกหรือ สอนหนังสือโรงเรียนอนุบาลคงมีเงินเดือนไม่พอค่าเช่าอพาร์ทเม้นต์ที่แม่จะไปอยู่ด้วยได้แน่ๆ “เราต้องทำยังไงบ้าง” “วันไหนสักวัน พราวไปกรอกใบสมัครไว้ที่แผนกบุคคลนะ เราบอกไว้แล้ว เขาก็รออยู่ ตอนมาก็ขึ้นมาหาเราก่อนเหมือนเดิม แล้วเราจะพาไป” คุณรองมารับเธอหลังเที่ยงวันเสาร์ พาไปทิ้งไว้ที่บ้านแม่ของเขาแล้วบอกว่าต้องไปตรวจงานที่ไซท์แถวบางพลี จะกลับมาตอนเย็นเพื่อรับทั้งคุณหญิงและตัวเธอไปโรงแรมซึ่งนัดคุณหญิงอารยาไว้ เมื่อกลับมาอีกครั้งตามเวลาที่นัดกันไว้ เขาเปลี่ยนจากกางเกงยีนสีซีด เสื้อเชิ้ตแขนสั้น เป็นกางเกงลำลองสีเข้ม ดูเป็นทางการขึ้นมาก ไม่เพียงเท่านั้นยังมีน้ำใจแวะไปที่บ้านคุณภูมิเพื่อให้แม่เลือกกระโปรงให้ชุดหนึ่ง เอาติดมือมาให้เธอด้วย “เผื่อว่าอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า” เขาว่า พราวไหมยอมเปลี่ยนเสื้อแต่โดยดี โรงแรมแห่งนั้นชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าหรูเพียงไร เป็นผู้หญิง ใส่กางเกงไปนั่งรับประทานอาหารที่ห้องอาหารชื่อออกเสียงยากของที่นั่นคงไม่ดีแน่ ห้องอาหารนั้นอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรม ภายในไม่ถึงกับมืดเสียทีเดียว มีแสงสลัวๆจากโคมดวงเล็กๆซึ่งวางอยู่กึ่งกลางของแต่ละโต๊ะ เมื่อภายในไม่สว่างจ้า จึงไม่กลบความงดงามจากดวงไฟหลากสีเบื้องล่าง หน้าต่างกระจกตลอดแนวด้านหนึ่ง มองลงไปเห็นแสงระยิบระยับดูละลานตาไม่ผิดอะไรกับดวงดาว มีเสียงเพลงเบาๆมาจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อลองมองหา ก็เห็นว่าตอนในสุดของห้องอาหารขนาดใหญ่นี้มีผู้ชายในชุดทักซิโดกำลังนั่งเล่นเปียโนอยู่อย่างโดดเดียว มีสปอตไลท์ให้แสงอ่อนจางจับเฉพาะจุดอยู่เหนือศีรษะ คุณหญิงอารยามาถึงก่อนแล้ว หล่อนโบกมือให้นิดหนึ่งเมื่อพนักงานต้อนรับนำคณะของคุณหญิงผกาตรงไปที่นั่น “มืดไปนิด แต่บรรยากาศดีนะคุณ รองนี่ช่างเลือก สงสัยพาสาวมาบ่อย” เพียงแค่ทักทายไม่กี่ประโยค พราวไหมก็บอกได้ว่าคุณหญิงทั้งสองท่านนี้สนิทสนมกันมากทีเดียว และความสนิทสนมนั้นก็ล่วงเลยมาถึงคุณรองด้วย คนถูกเอ่ยถึงได้แต่ยิ้มเมื่อพราวไหมชายตาดูปฏิกิริยาของเขา และเมื่อเขาเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นแม่ แล้วขยับมาอีกด้านของโต๊ะ เลื่อนเก้าอี้ตอนในข้างหน้าต่างให้เธอ ตัวเขาเองลงนั่งข้างๆ “คุณก็ นานๆเรามาปล่อยแก่กับเด็กๆเสียที ก็ต้องเลือกที่โรแมนติกกันหน่อย เดี๋ยวเด็กๆจะว่าเชย แก่เสียเปล่า ไม่เคยมาที่แบบนี้” คุณหญิงผกาก็ทันกัน นั่นเป็นเครื่องยืนยันว่าทำไมนับแต่รู้จักมารดาของคุณรองดีขึ้น เธอจึงไม่เคยรู้สึกอึดอัดเมื่ออยู่ใกล้ท่าน คุณหญิงไม่เคยโอ่อวด ไม่เคยแสดงความใหญ่โตเพื่อข่มใคร และไม่เรื่องมากเลย โต๊ะสี่เหลี่ยมผืนผ้าตัวนี้ตั้งอยู่ข้างหน้าต่าง มีเก้าอี้พนักสูงสองด้าน ด้านละสองตัว “มองเห็นไหมคุณ” คุณหญิงอารยาพลิกรายการอาหารซึ่งพนักงานต้อนรับสาวในชุดเสื้อผ้าไหมคอกลมแขนกระบอก และถุงยาวกลอมเท้าส่งให้ “ในรถฉันมีเทียนไขนะ เมื่อบ่ายไปแวะซื้อเครื่องสังฆทานมา จะไปทำบุญพรุ่งนี้ เอาไหม จะให้นายธงลงไปเอาขึ้นมาให้” นายธงเป็นใครเธอไม่รู้หรอก แต่เมื่อเหลือบตาขึ้นมองบริกรในชุดเสื้อทักซิโดสีขาว ผูกหูกระต่ายดำ กางเกงดำ ก็เห็นว่ากำลังพยายามกลั้นยิ้ม ก้มหน้าก้มตารินน้ำใส่แก้วทรงสูงให้รอบโต๊ะ “ของฉันมีไฟฉายคุณ สว่างกว่าเทียนอีก” คุณหญิงผกาเกทับ หน้าตายพอกัน พราวไหมชำเลืองดูคนข้างๆ สบตากันพอดีเพราะเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว เขาผงกศีรษะให้ดูรายการอาหารราวไม่รับรู้ว่าผู้อาวุโสสองคนกำลังซุบซิบอะไรกัน “เอาอะไรดี พราว” จะว่ามืดจนมองไม่เห็นตัวหนังสือสลักเป็นอักษรสวยงามบนรายการอาหารเสียทีเดียวก็ไม่ใช่ คู่คุณหญิงสูงวัยคงสนุกสนานที่จะล้อเล่นกันไปมาเสียมากกว่า เหมือนเพื่อนสนิทที่นานๆมาเจอกันที รายการอาหารนั้นยาวเหยียด ดูลานตาไปหมด ทั้งอาหารไทยและฝรั่งปะปนกัน มีชื่ออาหารแบบจานเดียวโดดเด่นเป็นอันดับแรกๆ “คุณสั่งก็แล้วกันคุณอารยา” คุณหญิงผกาสรุปหลังจากที่พิจารณาตัวเลือกมากมายเหล่านั้นอยู่ครู่หนึ่ง และทุกคนก็เห็นพ้องด้วย หลังสั่งอาหารเรียบร้อย คุณหญิงสูงวัยทั้งคู่ก็ตั้งหน้าตั้งตาคุยกันถึงเรื่องโน้นเรื่องนี้ชนิดไม่ขาดปาก พราวไหมฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ความสนใจไปอยู่ที่แสงระยิบระยับเบื้องล่างเสียมากกว่า พยายามเดาว่าอาคารที่เห็นเลือนรางเหล่านั้นอยู่ตรงไหนบ้าง จนได้ยินเสียงเหมือนอุทานของคุณหญิงอารยา “เอ๊ะ! นั่นคุณสืบพงษ์นี่นา ใช่ไหม” หันขวับมาทางคนพูด ก็เห็นกำลังมองไปที่ทางเข้าห้องอาหาร ตัวเธอเองและคุณรองนั่งหันหลังให้บริเวณนั้น จึงต้องเอี้ยวตัวไปดู แต่ก็เห็นไม่ชัดเจนเพราะโต๊ะถัดไปบังอยู่ครึ่งๆ “ใช่ไหม รอง ตาดีๆ” เขาหันกลับมาเมื่อแน่ใจ แทบจะปะทะกับใบหน้าของคนซึ่งต้องโน้มตัวมาหาเพื่อให้เห็นชัดขึ้น “ใช่ฮะ” สบตาเขาเมื่อกลับนั่งตัวตรง สายตานั้นเหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าไม่เห็นนั่นแหละดีแล้ว แต่ถึงจะเห็นไม่ชัด พราวไหมก็ยังเกร็งไปทั้งตัว เมื่อครู่แม้เห็นเพียงวับๆแวมๆ หากก็ไม่พลาดร่างสูงเพรียวในชุดกระโปรงรัดรูป สั้นขึ้นไปกว่าครึ่งขาอ่อน และผมสีทองละเลื่อม เห็นคุณหญิงผกาเอนตัวมาถามเพื่อนร่วมรุ่น ตายังคงจ้องเขม็งไปทางนั้น “รู้จักหรือคุณ” “รู้จักหนูปัญชลีย์ ภรรยาเก่าคุณสืบพงษ์เขา รายนั้นน่าสงสารคุณ หย่ากันนานแล้ว แต่หนูปัญก็ไม่ยอมวางมือ ก็รักเขามากนี่ พยายามง้อคุณสืบพงษ์ ขอกลับมาอยู่ด้วยอีก ฝ่ายนี้ก็ไม่ยอมดีด้วย” พราวไหมแทบไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว หูอื้อไปหมด แต่ก็พยายามฟัง “แบบนี้คงคืนดีกันยากแล้วมั้ง” คุณหญิงผกาแสดงความคิดเห็นบ้าง “ผู้หญิงคนนี้เห็นว่าเคยเป็นนางแบบหัวแถวของฝรั่งเศสเลยนะคุณ ตอนหลังมาได้กับนักธุรกิจสิงคโปร์หรือไงนี่แหละ เห็นว่าผู้ชายรวยติดอันดับต้นๆของเอเชียเลย ฝ่ายผู้ชายลงทุนให้ตั้งบริษัททำเครื่องสำอางออกขาย เอาชื่อตัวเองเป็นยี่ห้อ ตอนนี้เห็นว่าเลิกกันแล้ว เลิกกันมาร่วมสองปีแล้วมั้ง เคยเห็นข่าวซุบซิบว่ามาเมืองไทยบ่อย คงอย่างนี้เอง” “ก็ดูสมกันดีนะ” “สงสารหนูปัญนั่นสิ ถ้าไม่มีผู้หญิงอื่นเข้ามาแทรกอย่างนี้ก็คงคืนดีกันไปนานแล้วกระมัง” พราวไหมเลี่ยงกลับมองลงไปที่แสงไฟเบื้องล่างตามเดิม น่าแปลกที่คราวนี้มองไม่เห็นอะไรเอาเสียเลย ทุกอย่างทำไมดูพร่ามัวไปหมด ดวงไฟพวกนั้นก็หม่นมัวชอบกล ไม่สว่างสุกใสเหมือนเมื่อครู่ อยู่ดีๆคอก็เกิดแข็งขึ้นมา จนหันไปทางไหนไม่ได้อีก ในที่สุดสิ่งที่หวาดหวั่นก็เกิดขึ้นจนได้ เมื่อเสียงทุ้มๆเอ่ยทักคนร่วมโต๊ะ “คุณภาษิต เห็นแต่ไกลแล้วครับ แรกๆไม่แน่ใจ” มีเสียงสวบสาบเบาๆเมื่อคนข้างๆลุกยืน พราวไหมพยายามบังคับตัวเองให้หันหน้ากลับมาอย่างเชื่องช้า ได้ยินเสียงคุณรองเอ่ยแนะนำ “ครับ เห็นคุณสืบแล้วเหมือนกัน เอ่อ...นี่คุณแม่ผมฮะ” “คุณหญิง” เห็นจากหางตาว่าเขาประนมมือไหว้อย่างไม่ขัดเขิน “ได้รับบัตรเชิญที่คุณหญิงฝากพราวมาให้แล้วครับ” เขาเอ่ยชื่อเธออย่างสนิทสนม แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นสักเท่าไหร่เลย นัยน์ตาคมกล้าเบี่ยงเบนมาสบตาเธอ ยิ้มบางที่มุมปากเหมือนทักทาย พราวไหมลำคอตีบตันไปหมด ได้แต่ฝืนยิ้มตอบอย่างลำบากยากเย็นเมื่อคุณรองแนะนำต่อ “นี่คุณหญิงอารยาครับ” เขาประนมมือขึ้นไหว้อีกครั้ง พอลดมือลง มือเรียวของหญิงสาวต่างชาติซึ่งยืนสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆก็กลับคว้าแขนเขาไว้ดังเดิม ผู้หญิงคนนี้ยิ่งเห็นใกล้ๆก็ยิ่งสวย นัยน์ตาสีฟ้าใสแวววามล้อแสงไฟที่มีเพียงน้อยนิด ผมสีทองดัดไว้เป็นลอนอ่อนๆ ปล่อยเคลียไหล่ เครื่องหน้าสวยเหมาะเจาะไปหมดทุกส่วน เรือนร่างระเหิดระหง สมเป็นนางแบบโดยแท้ และเจ้าตัวก็แสดงความภาคภูมิใจด้วยกระโปรงตัวสั้นเลยเข่าขึ้นมามาก ผ้าแนบเนื้อเสียจนเห็นแทบจะทุกส่วนที่ซ่อนอยู่ภายใน ตัวเสื้อติดกระโปรงมีคอกว้าง คว้านลงลึกจนเห็นเนินอกรำไร หล่อนสูงมากทีเดียว ดูเหมาะสมกันอย่างที่คุณหญิงผกาเอ่ยชมเมื่อครู่ ยิ่งเมื่อมายืนเคียงคุณสืบพงษ์ซึ่งปกติก็สูงมากอยู่แล้วอย่างนี้ และดูเหมือนเขาไม่สนใจจะแนะนำหล่อนให้ใครรู้จัก แต่เมื่อมองอีกที หล่อนเองก็คงไม่สนใจจะรู้จักใครเช่นกันในเมื่อตลอดเวลานั้นเอาแต่หันดูโน่นดูนี่ อากัปกิริยาเดียวที่แสดงว่าหล่อนยังคงยืนอยู่ตรงนี้ กำลังยืนคู่อยู่กับนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ผู้มีกิริยามารยาทนุ่มนวลชวนมอง มีเพียงสองมือซึ่งเกาะอยู่รอบแขนขวาของเขาเท่านั้น “ยังไงก็ไปงานให้ได้นะคะ” คุณหญิงผกาเอ่ยชวน คงตามมารยาทมากกว่าอื่นใด “พราวไหมจะเดินแบบโชว์เครื่องประดับที่ออกประมูลด้วยค่ะ” นัยน์ตาคมตวัดกลับมาที่เธอ มีรอยยิ้มอบอุ่นอยู่ในดวงตาคู่นั้น แต่นั่นกลับทำให้พราวไหมเย็นเยือกไปทั้งตัว เห็นเขาละสายตามองไปทางพนักงานต้อนรับที่ยังคงยืนคอยอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล “ผมคงต้องขอตัว” “เชิญค่ะ เชิญ” ร่างสูงข้างพราวไหมกลับลงนั่งตามเดิมเมื่อทั้งคู่ผละจากไป ตัวเธอเองเพิ่งรู้ตัวว่ากลั้นหายใจเอาไว้นานแล้ว แต่พอจะเริ่มต้นหายใจอีกครั้งก็ให้ฝืดเต็มทน เหมือนสูดเอาอากาศลงไปได้เพียงลำคอ ยิ่งเมื่อเห็นว่าโต๊ะซึ่งเขาจองไว้อยู่ไม่ไกล มองเห็นกันชัดเจนทีเดียว ก็ยิ่งหายใจติดขัด เห็นเขาเลื่อนเก้าอี้ให้อดีตนางแบบคนสวย ก่อนตัวเองจะอ้อมไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ หันหน้ามาทางนี้พอดี และแม้จะเห็นกันเพียงสลัวๆ ก็ยังเห็นชัดถึงสายตาคู่ที่กำลังมองตรงมา ส่วนหนึ่งคงมาจากภาพจำหลักของนัยน์ตาคู่นั้นซึ่งติดตรึงอยู่ในห้วงคำนึงด้วยกระมัง นิ้วของคนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆแตะหลังมือเธอเบาๆ ก่อนที่อุ้งมืออบอุ่นจะรวบเอาไว้เพื่อให้กำลังใจ บีบเบาๆแล้วคลายออก (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 51 13:21:16 แก้ไขเมื่อ 15 ธ.ค. 51 12:36:14 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 15 ธ.ค. 51 12:03:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 โอ น่าสงสาร พราวไหมเสียจริง นายหมูอ้วนตะกละตะกรามนั่น ไม่ละไม่เว้นลูกไก่ ในกำมือเลย            เฮ้อ จะได้งานทำซักหน่อย จะได้พาคุณแม่ไปอยู่ด้วย ก็ต้องเจอ แผลหัวใจ ใหม่อีแล้วนะ พราวไหม             มาอ่านทันทีที่เห็นค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 15 ธ.ค. 51 13:09:56 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โอ๊ะ มีแอบกุมมือให้กำลังใจกันด้วย จากคุณ : Mnemosyne - [ 15 ธ.ค. 51 14:00:41 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอานค่ะ  เลิกงานแล้วจะอ่านอีกรอบค่ะ จากคุณ : teansri - [ 15 ธ.ค. 51 14:11:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โถ พราวไหมผู้น่าสงสาร กำลังมีความหวังครั้งใหม่ในชีวิตแล้วเชียว แต่คุณสืบก็มีใจให้นางเอกของเราไม่ใช่เหรอคะ? คุณรองนี่ช้าจริงเชียว (เดี๋ยวก็เป็นรองไปตลอดกาลหรอก) นี่ไม่แค่พระรองนะที่เป็นคู่แข่ง อีตาพ่อเลี้ยงนั่นก็เหมือนกัน น่ากลัวเป็นที่สุด จากคุณ : ชญาลี - [ 15 ธ.ค. 51 14:56:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 โอย เสียวหัวใจแปล๊บๆแทนคุณพราวจังเลยค่ะ คุณรองคงพอมองกริยาคุณพราวออกมั้งค่ะนั่น แอบปลอบใจกันเงียบๆ คุณรองสู้ๆ เชียร์คุณรองเพราะโกรธคุณสืบแล้วค่ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 15 ธ.ค. 51 15:21:39 ]

ความคิดเห็นที่ 9 พ่อเลี้ยงน่ากลัวจริงๆ พราวน่าจะบอกแม่บ้างนะคะ ไม่ต้องเล่าหมดก็ได้ จะได้ช่วยกันระวัง คุณรองนี่อะน้า เริ่มรุกได้แล้วนะ บทที่ 16 ละ ฮ่าๆๆๆๆ จากคุณ : Viva Tam - [ 15 ธ.ค. 51 21:39:02 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ว่าแล้ว คุณสืบดีอย่างนี้ ต้องมีอะไรสิน่า ขออนุญาตถามที่บอกว่าขวดเครื่องสำอางมีแต่ชื่อที่เป็นภาษาฝรั่งเศส ชื่อโซฟีสะกดเป็นฝรั่งเศสต่างจากอังกฤษด้วยหรือคะ ไม่เหมือน Marie / Mary นา จากคุณ : scottie - [ 15 ธ.ค. 51 22:43:44 ]

ความคิดเห็นที่ 11 แอบขัดใจ....คุณพรพรรณเนี่ยยังวางใจได้อีกเหรอ? เห็นคุณภูมิอยู่กับพราวไหมสองต่อสองในห้องขนาดนี้ เคยพลาดมาแล้ว...ไม่อยากให้พราวไหมเพลี่ยงพล้ำอีกเลย ส่วนคุณสืบกับโซฟีน่าจะแค่ติดต่อหรือเป็นแผนทางธุรกิจมากกว่ามั้ง อย่าคิดมาก...พราวไหม สู้ๆ คุณรองเนี่ย....ไม่เผยความในใจสักที ตอนนี้พราวกำลังต้องการใครสักคนนะ อิๆ จะรออ่านบทที่ 17 ค่ะ จากคุณ : รสสภัน (Nrostahpan_My) - [ 16 ธ.ค. 51 09:35:59 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พราวไหมเอนไปทางคุณสืบไม่น้อยเลย แค่เห็นมากับสาวก็ใจแป้วเสียแล้ว...จะเป็นยังไงต่อไปน๊า คุณรองน่ารักที่สุด มีให้กำลังใจกันด้วย..^_^ จากคุณ : NongHome - [ 16 ธ.ค. 51 19:26:49 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เรียนโทฝรั่งเศสแต่อ่านไม่รู้เลยเหรอคะเนี่ย คุณรองเริ่ดมากกกกก จากคุณ : The SoVo - [ 18 ธ.ค. 51 00:17:01 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อย่าให้พราวไหมพลาดท่านายภูมิอีกนะครับ คนอ่านทำใจไม่ได้ !! จากคุณ : Toodmeeh - [ 23 ธ.ค. 51 23:57:27 ]