ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องสั้น ปัดฝุ่นลำดับที่ ๒ เรื่อง - ระ - หว่าง - ขา ในความหดหู่ ผมปล่อยให้ตัวเองถูกดุนดันจนต้องมายืนเขย่งอยู่ตรงนี้ ส่วนท้ายสุดของรถเมล์ร่วมบริการที่รีรอจอดรับผู้โดยสารเพิ่มขึ้นทุกป้ายๆ โดยมีกระปี๋สาวคอยตะโกนอยู่ปาวๆ "ในว่างพี่...ในว่าง....ชิดในด้วยฮะ..แบ่งๆ กันไป..." จนแออัดยัดทะนานแทบไม่เหลือที่ให้หายใจ ไอ้หนุ่มหน้ามนผิวสะอาดอมชมพู สวมเสื้อขาวทรงพอดีตัวปลดดุมสองเม็ดบนเผยไรขนอกอ่อนที่รองรับสร้อยคอเส้นสวยแขวนกางเขนทองคำฝังเพชรดูหรูหราน่ารำคาญ เพราะแสงระยับนั้นมันคอยจะแยงตาให้หวั่นไหว ผมพินิจองค์ทรงเครื่องของมันอย่างละเอียดขณะกำลังชั่งใจจะเอ่ยปากขอเจียดที่วางเท้ากว้างขวางซึ่งพ่อผู้มีขนอุยประดับอกยืนกางขาถ่างกล้ามด้วยท่าทางโอ่อ่าราวกับกำลังยืนชูคอเหนือหลังคาลีมูซีนคันโก้เพื่อรับลม ก่อนจะพูดอะไร ผมทดลองขยับคอนเวิร์สคู่เก่าแก่ให้ประชิดกับรองเท้าหนังน้ำมันชุ่มเงาของมัน หมายส่งสัญญาณให้รู้ว่า "ชิดเท้าหน่อยเพ่!~ที่กลางระหว่างตีนท่านนั้นกว้างขนาดควายลงไปตีแปลงเล่นปลักได้ทั้งฝูงแล้วนะครับ" แต่ดูเหมือนมันจะไม่สะทกสะท้าน ยังมีกะใจมามองหน้า ส่งสายตาวาวประหลาดกลับมาจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบตาพร้อมกับขยับเท้ากลับมาในท่าเขย่งชิด รู้สึกหนาวยะเยือกไปถึงก้นกบ...เออหละหนอ ไอ้หนุ่มกรุงมันหล่อเหลามีเสน่ห์ลี้ลับพิสดารอย่างนี้นี่เล่า น้องพลอยสวยยอดดวงใจของไอ้หนุ่มลุยทุ่งจึงทำท่าจะลาลับไม่เคยคิดจะติดต่อกลับตั้งแต่เข้ามาเรียนในมหานคร กว่าเจ้าสายใจจะคาบข่าวไปบอกก็นานนัก ผมยังจำแววตาหวานฉ่ำของนางขี้อิจฉาในวันนั้นได้ดี "พี่จอมอย่าไปอาลัยอาวรณ์มันเลย นังพลอยสวยน่ะมันกลายเป็นดาวหลงพะวงฟ้าไปแล้ว ขนาดกลางวันแสกๆ ยังแต่งตัววิบวับล่อเสือล่อตะเข้มาเข้าถ้ำไม่เว้นวัน ทั้งที่มีบรรดาเสี่ยแก่เสี่ยหนุ่มมาหลงติดบ่วงเสน่ห์อยู่แล้วตั้งหลายคน มันยังไม่วายจะชม้ายชายตาให้ไอ้หนุ่มนักศึกษาเวลาไปไหนต่อไหน" แม่สายใจใส่ไฟฉอดๆ ด้วยสำนวนนิยายเล่มละสิบสองบาท พิษรักแรงริษยาคงยังไม่สร่างซาไปจากหัวใจ "อ้าว!...เอ็งเป็นคนชวนมันไปอยู่ด้วยกัน ไปพักด้วยกัน แล้วทำไมไม่ห้ามไม่ปรามมันบ้าง ก็รู้ทั้งรู้ว่าข้าน่ะรักของข้าขนาดไหน เอ็งนี่ใช้ไหว้วานอะไรไม่เคยได้เรื่อง ยังมีหน้าเอาความ:-)ตำบอนของตัวมาใส่ไคล้ป้ายสีให้คนอื่นเขาซะได้อีกด้วย" ผมโวยกลับไม่เกรงรูปสวยหุ่นงามที่คอยจะยวนยั่วทอดสะพานให้ทุกครั้งที่มีโอกาส แต่ใจหนึ่งก็ยังนึกพะวงห่วงหา เขาว่ากันว่าแสงสีมันมีมนตร์ขลังใครหลงเสพเข้าไปเป็นต้องติดตายเพราะใจแตก ถึงน้องพลอยสวยของผมจะให้คำมั่นสัญญาว่าอย่างไรก็จะตั้งใจร่ำเรียนไม่ยุ่งเกี่ยวข้องแวะกับการสังคมสังสรรค์อันใด แต่ใครจะไปรับรองได้ เพราะจนเมื่อถึงเวลานี้จดหมายสักฉบับยังไม่เคยเขียนไปหา รถเมล์กระตุกเบรกพรึดกระตุ้นให้ผมตื่นจากภวังค์ แม้ขาจะเขย่งก็ยังค้ำมั่นคงไม่เซแท่ดๆ ไปตามแรง ไม่เหมือนไอ้หนุ่มขาอ่อนที่กางขากว้างแต่ถึงกับเอียงกะเท่เร่ไปซุกไอ้หนุ่มอีกคน แล้วคันเร่งก็ถูกกระชากซ้ำจนพี่ชายคนหนึ่งเซหลุนดันผมให้กลับไปยืนแทนที่หนุ่มกรุงมาดสำอาง เจ้าของพื้นที่มองตาขวาง ขยับๆ จะเข้ามาชิงพื้นที่คืน อารมณ์หวนหายอดดวงใจทำท่าจะปรับเปลี่ยน เพราะเวทีมวยที่แคบขนาดครึ่งช่วงหมัดร่ำๆ จะเปิดวิก ดีที่คนหนึ่งที่เบาะยาวแถวหลังสุดซึ่งนั่งดมก้นใครต่อใครมานานรวมถึงของผมในชั่วครึ่งนาทีนี้เร่งลุกขึ้นแล้วมุดหายเข้าไปในดงจักแร้ด้านหน้า หัวใจฝ่ายดีอันใฝ่สันติธรรมอยู่เป็นนิจจึงรีบสั่งให้ผมนั่งแปะลงบนที่ว่าง...รวดเร็วประหนึ่งลมพัด หญิงสาวที่นั่งอยู่ก่อนข้างซ้ายมือหันมามองนิดหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสำรวจหน้าคนยืน เธอยิ้มๆ ก่อนจะหันกลับไปรับลมจากด้านนอก ถึงตอนนี้ผมเองกลับชักหวั่นใจ อย่างว่าแต่น้องพลอยสวยจะรู้สึกหวั่นไหวต่อรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสของชาวกรุง กระทั่งตัวผมเองซึ่งเชื่อว่ามั่นคงใจรักปักใจมากมาย ยังไม่วายหลงจดจ้องจ่อมองแม่สาวสวยทรงสมบูรณ์ที่หันมา เธอผิวงามผมงามดวงตาที่สบกันเพียงครึ่งอึดใจนั้น ราวกับมีเกล็ดเพชรประดับประดา คอระหงและลาดไหล่จนถึงท่อนแขนขาวเนียนในเสื้อแขนสั้นเต่อ ทำให้กระไอหนุ่มถึงกับคุกรุ่นตึงตัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ให้ตายเถิด...เสื้อชั้นในสีชมพูอ่อนที่โผล่แพลมออกมาระหว่างสาบเสื้อตึงเปรี๊ยะนั่นกำลังรองรับถันเต่งไว้อย่างแข็งขัน เสียงกระแอมเบาๆ ของสาวเจ้าทำให้ผมต้องรีบหันกลับมาก้มหน้าก้มตามองกระดุมกางเกงของตัวเองอย่างกระดาก ปั้ดโถ่เอ๋ย!..มาดไอ้หนุ่มนักรักจอมลีลาตอนอยู่ที่บ้านนามันหนีหายไปไหนหมด แล้วคนที่นั่งอยู่ชิดหน้าต่างด้านซ้ายมือของหญิงสาวก็พรวดพราดลุกขึ้นจากหลับใหล ชะโงกหน้าชะโงกหลังดูภูมิทัศน์นอกตัวถึงก่อนจะตาลีตาเหลือกขอทาง เบียดเข่าสาวเจ้าให้เข้ามาชิดชนกับท่อนขาแกร่งของผม เนื้อเปลือยนวลในกระโปรงสั้นเสมือนเป็นสะพานไฟแรงสักล้านกิโลวัตต์ ช็อตให้ผมแข็งขึงขึ้นทั้งตัว ทำให้ต้องรีบกดดันปกปิดพันธะแห่งความเป็นชายของตนไว้ทันทีที่เห็นว่ามันกำลังจะทำขายหน้า ด้วยนั่งรถมาไกลกว่าจะเข้ากรุง จึงเลือกกางเกงในตัวหลวมใส่สบายไม่ต้องยังความอึดอัดให้น้องชายเกินจำเป็น...แล้วยังไง?...พลังหนุ่มตั้งท่าจะสร้างความอับอายให้เสียแล้ว ผมขยับขาหนีทันทีที่คนข้างขวาผมลุกตามขึ้นไป แต่กระแสไฟเมื่อครู่คงจะสร้างสนามแม่เหล็กขนาดมหึมาดึงดูดให้ผมเขยิบชิดตามเข้าไปทันทีที่เธอเลื่อนตัวหนีจนติดริมหน้าต่าง ในทันทีนั้นที่เดิมของผมก็ถูกสวมรอยด้วยไอ้หนุ่มที่เพิ่งประสานตากะก่อวิวาทกันอยู่หยกๆ ป้ายนี้มีคนลงหลายคน จนรถดูโล่งและรู้สึกว่าหายใจได้สะดวกขึ้น แต่ก็อาจเป็นเพราะผมได้นั่งกระแซะชิดกับเจ้าสาวโสภานี่อยู่ก็ได้จึงทำให้โลกทั้งโลกดูสวยงามขึ้นทันตาทันใจ ผมไม่สนใจได้หนุ่มข้างขวาอีกต่อไป ก็ต่างคนต่างได้นั่งแล้วนี่ จะมาจดจ้องอาฆาตราวีอะไรกันอีกเล่า สู้ทำเอียงคอระวังซ้ายหันลอบชำเลืองดูสายสีชมพูในเนื้อผ้าขาวบางให้สบายใจดีกว่า อย่างน้อยหัวใจที่จดจ่ออยู่กับการนอกใจของน้องพลอยสวยก็จะบรรเทาไปได้บ้างแม้สักเล็กน้อย จะว่าผมไม่ไว้ใจไม่เชื่อใจคนที่เคยประกาศให้รู้กันทั้งหมู่บ้านว่าเรารักกันนักหนาก็ไม่เชิง ทำไมผมจะไม่รู้ว่าโดยนิสัยใจคอนั้นสุดที่รักของผมเป็นคนอย่างไร เพียงแต่จะมาดูให้รู้แน่แก่ตาเท่านั้นแหละว่า ที่แท้แล้วใครมันปั้นน้ำเป็นตัวกันแน่ สายลมกรรโชกมาวูบหนึ่งตอนที่รถแล่นผ่านสวนสาธารณะขนาดย่อม กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยผ่านจมูกจนต้องสูดเข้าไปเก็บไว้ในอกทดแทนกลิ่นแป้งร่ำน้ำอบที่ห่างหายไปนาน แล้วไฟรักที่กำลังเริ่มจะสุมขอนก็โชนกำแรงขึ้นอีกครั้ง สาวข้างซ้ายคงไม่ทันเห็นเป็นแน่เพราะกำลังหันหน้ารับลมอยู่คล้ายสบายอารมณ์ แต่ท่อนขาของคนข้างขวาที่กำลังประชิดเข้ามาแล้วสั่นริกๆ อยู่นี่สิทำให้ผมต้องแปลกใจ มันจะมาสังเกตสังกาอะไรนักหนากับอาการปฏิกิริยาธรรมดาของผู้ชายด้วยกันยามถูกกระตุ้นด้วยรสสัมผัสเกือบครบทุกอย่าง ผมดึงสายตามันกลับขึ้นมาด้วยการหันไปมองหน้าตรงๆ เมื่อเขาเงยหน้ามาสบตาก็ทำให้ยิ่งสะท้อนใจ เมื่อเห็นกันใกล้ๆ มันช่างหล่อใสอะไรได้ขนาดนี้ ผิวหน้าหนากร้านเพราะกรำแดดของผมไม่มีทางเทียบติด แน่ใจว่าความสดฉ่ำนั้นมันเกินไปสำหรับผู้ชายธรรมดา ยิ่งแววตาแปลกๆ ที่มองมาด้วยแล้วยิ่งทำให้ผมเอะใจ ประหวัดหวั่นนึกไปถึงคำเตือนของไอ้สมชายสหายรัก กับไอ้พวกตุ้งติ้งตูดงอน ว่าหนุ่มสาวชาวกรุงสมัยนี้ดูกันยากว่ามันจะชอบเป็นอย่างไรในที่ลับ ที่สำคัญคือความฉาบฉวยของสังคมเมืองทำให้พวกเขาไม่ต้องมานั่งละอายหรือหวาดเกรง ในการแสดงออกถึงรสนิยมส่วนตัว สมชายเพื่อนยากย้ำนักย้ำหนาว่าอย่าเผลอไปสบตาใครหรือยิ้มให้ใครยามเขาส่งยิ้มมา ส่วนพวกที่รักอยากจะผูกจับปิ้งตั้งแต่หัดเดินก็ยิ่งสั่งร่ำอำลาว่าให้ระวังหน้าระวังหลังให้ถ้วนถี่ หลุดรอดจากเงื้อมมือกับกระพุ้งแก้มของพวกมันไปได้ก็อย่างไปพลาดท่าเสียหน้าเสียหลังให้พวกในเมืองได้เชยชิม ท่อนขาที่โดนเข่ามันประชิดสะกิดอยู่นั้นจึงดีดตัวออกห่าง จนทำให้กลายเป็นว่าขาซ้ายต้องไปเบียดกับเนื้อเนียนของสาวสายสีชมพูข้างซ้ายแนบสนิท เจ้าของกระโปรงสั้นหันมาทำหน้าไม่พอใจนิดหนึ่ง จนสำนึกของลูกผู้ชายต้องผลักให้ผมขยับขาให้มาอยู่ในท่าทางปกติ คือกางออกเล็กน้อยเพื่อลดทอนความอึดอัดของกางเกงยีนส์ตัวฟิต และก็ต้องกลับมาชิดกับขาของหนุ่มกรุงข้างขวาอย่างจำยอม เขายังไม่เลิกมองหน้าผม เข่าซ้ายยังสะกิดเข่าขวาของผมเป็นระยะๆ ผมพยายามทำเฉยพยายามคิดว่ายังไงมันก็ผู้ชายด้วยกัน แต่ยังไม่ทันพ้นหนึ่งช่วงป้ายรถเมล์นิ้วก้อยกับนิ้วนางของมันก็เลื่อนมาสมทบสะกิดท่อนขาแข็งแกร่งเนื้อของผมด้วยอีกแรง แถมด้วยท่อนแขนที่ดูเหมือนจะพยายามเบียดให้แนบชิดกับร่างกายผมให้ได้มากที่สุด....มันเป็นอะไรของมันวะเนี่ย ไม่ทันที่จะหันไปโวยวายอะไร รถก็มาเบรกกะทันหันอีกรอบตรงป้ายหน้ามหาวิทยาลัย ผมกลับไปชะเง้อชะแง้ผ่านหน้าแม่สาวใสโดยอัตโนมัติ พลอยสวยเรียนที่มหาวิทยาลัยนี้ ถ้าได้เจอกับเธอ หรือได้แอบเห็นเธอตั้งแต่ระหว่างทางนี่ก็คงจะดี มันคงจะทำให้ผมได้พิจารณาความเปลี่ยนแปลงความเป็นไปของเธอได้ก่อนที่จะหาข้ออ้างมาตอบคำถามว่า "พี่จอมมาทำไม?" ก็ขนาดเด็กเลี้ยงควายบ้านผมมันยังเลิกพูด "เพราะแรงรักมันชักพาให้พี่เร่งมาหายอดยาใจ" กันตั้งแต่ปีมะโว้ เผื่อปะเหมาะเคราะห์ดีเธอขึ้นมาคนเดียวอย่างที่ภาวนาไว้ ผมอาจจะได้รีบเข้าไปทักทายทันทีก่อนจะนึกมุกตอบคำออก เพราะไม่อยากโดนก้าวก่ายร่างกายจากไอ้หนุ่มมากไปกว่านี้ แล้วก็ดูเหมือนสวรรค์จะเป็นใจ ยอดยาหยีของผมเบียดคนอื่นขึ้นมาได้เป็นลำดับท้ายๆ เธอเหลี่ยวซ้ายขวาหน้าหลังเหมือนมองหาใคร จนผมต้องรีบก้มหน้าหลบ พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นเธอไปยืนกระชั้นชิดกับให้หนุ่มหน้าบ้านๆ คนหนึ่งที่ตอนหน้า หัวใจของผมแทบจะขาดรอนในวินาทีนั้น หรือจะจริงอย่างนังสายใจมันว่า กระปี๋สาวเลาะกลับมาส่งสายตาข่มขู่บรรดาผู้โดยสารอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าพวกนักศึกษามหาวิทยาลัยจะมีสำนึกดีกว่าชาวบ้านร้านตลาดทั่วไป แต่ละคนจึงยืนผึ่งผายรักษาระยะห่างของตนเองกับคนอื่นได้อย่างพอประมาณ ไม่สนใจเสียงขับไล่ไสดันเพราะต่างคนต่างเริ่มจดจ่อกับสรุปบทเรียนหรือสมุดบันทึกในมือ ช่องว่างระหว่างเอวกับเอวนั่น ยังพอให้ผมมองผ่านไปสู่สุดหัวใจของผมได้พอดี จนเห็นภาพบาดตาเข้าอีกรอบเมื่อสองหัวแทบจะชนกัน สองแก้มแทบจะแนบกัน สองตัวแทบจะนาบกันขนาดนั้น ผมละสายตาหันมาจ้องหน้าไอ้หนุ่มข้างขวาด้วยความขุ่นเคือง "หน้าตาหล่อๆ อย่างมืงมาเป็นกะเทยทำไมวะ" ผมตะโกนก้องอยู่ในใจ ทุกอย่างในสายตามันพาให้อารมณ์เสียไปหมด หนุ่มกรุงยังมองหน้าผมนิ่งแถมยิ้มน้อยๆ เหมือนขอความเห็นใจอะไรบางอย่าง จนผมรู้สึกละอายใจแทนจึงหันหน้ามาเสียอีกทาง หวังว่าเสื้อลูกไม้สายเล็กตัวในของคนอีกข้างจะช่วยกล่อมอารมณ์ให้คลายความโมโหหึงลงไปได้บ้าง แต่ไอ้เสื้อที่รัดเสียจนรังดุมปริสาบเปิดกับกระโปรงสั้นแล้วผ่าเผยจนเลยขึ้นมาเห็นลายเส้นเลือดฝอยนี่กลับยิ่งทำให้ผมนึกหยามเหยียด ยิ่งเมื่อเธอส่งยิ้มให้ผมนิดหนึ่งแล้วส่งเลยไปให้ไอ้หน้าขาวจิตวิปริตด้วยอีกคนก็ยิ่งทำให้ต้องปลงสังเวช สังคมรอบตัวมันเป็นอย่างนี้นี่เล่า....พลอยสวยยอดยาใจของพี่จึงได้เปลี่ยนไป..... ช่องว่างระหว่างคนยืน ถ่างกว้างขึ้น ไม่รู้ว่าเพราะ ฯพณฯ พนักงานเก็บค่าโดยสารสาวเดินกลับไปกลับมาเร็วๆ สองรอบ หรือเสียงที่ได้ยินเสียงแว่วๆ เหมือนตัดพ้อในชะตากรรมของตนเอง เป็นระยะๆ "ถ้าหนูมีการศึกษาอย่างพวกพี่ๆ หนูคงเห็นใจคนอื่น..ยืนชิดๆ กันไปแล้วหละค่ะ" ถ้านับตามหมายเลขซอย อีกไม่นานก็จะถึงที่พักของพลอยสวย ผมเห็นท่าทางของเธอลุกลนกว่าเดิม ทำท่าทำทางปฏิเสธข้อเสนออะไรบางอย่างของผู้ชายที่ดูแก่กว่าเธอคนนั้น ดูเขาจะตั้งอกตั้งใจยัดเยียดสมุดเล่มบางในมือให้กับแฟนผม จนเธอต้องรับเอามาถือรวมกับหนังสือหลายเล่มในอ้อมแขน แล้วสิ่งที่ผมสะกิดใจตั้งแต่แรกเห็นเธอก้าวขึ้นรถมาก็แจ่มกระจ่างขึ้นในสายตา พลอยสวยสวมกระโปรงทรงหลวมยาวเลยเข่า เสื้อทรงสุภาพสอดชายและคาดเข็มขัดไว้อย่างเรียบร้อย ลักษณะภายนอกที่เห็นนั่นไม่ใช่สิ่งที่สายใจนำไปใส่ไฟเลยแม้เพียงสักน้อย ผ่านมาอีกสองซอย รถก็โล่งเต็มที่ มีคนที่ยังยืนเพียงสี่ห้าคนรวมทั้งคู่ข้างหน้านั่นด้วย ไอ้หนุ่มข้างขวาสะกิดผมด้วยเข่าแรงๆ อีกครั้งก่อนจะดีดตัวขึ้นไปกดกริ่ง มันลุกขึ้นมาบังฉากสำคัญตอนที่แฟนผมกระซิบกระซาบอะไรกับไอ้แก่นั่น แต่มันก็ยังไม่ยอมเดินไปหนำซ้ำยังก้มหน้ามองลงมาอีก ผมตวัดสายตาขึ้นแวบเดียวก็กลับไปจดจ้องอยู่กับสถาการณ์หน้ารถอีกครั้ง คราวนี้แม่สาวข้างซ้ายเป็นฝ่ายสะกิดขาผมบ้าง นั่นลากสายตาของผมให้กลับมามองหน้าเธอตรงๆ อีกรอบ "ขอทางหน่อยค่ะ" รอยยิ้มยินดีของผมตอนขยับขาหลบทางให้คงเฝื่อนเฝือเต็มที เพราะแม่พลอยสวยกำลังยกมือไหว้ไอ้คนนั้น....เรียบร้อยจริงนะที่รักของพี่ แล้วทันทีที่หันกลับมาเห็นคู่ของสองคนระหว่างขาผมเมื่อครู่ซึ่งเดินเคียงกันไปจนเกือบถึงประตู เธอก็ยกมือไหวทั้งสองคนอีกครั้ง คราวนี้เสียงทักทายไม่เบาเลย "สวัสดีค่ะพี่เจน ....พี่มาร์คว่างมาส่งพี่เจนด้วยเหรอคะวันนี้....นี่หนูได้เลคเช่อร์พี่ปู่มาแล้ว วันนี้พี่เจนกะพี่มาร์คสวีทกันได้เต็มที่แล้วนะคะ" ผมอ่านเหตุการณ์ได้ว่าพวกเธอคงจะพักหอเดียวกัน แล้วได้หนุ่มหน้าขาวนั่นก็เป็นแฟน ของคนที่พลอยสวยร้องทัก นี่กลายเป็นว่าผมได้นั่งคั่นกลางคู่รักที่เหมาะสมกันที่สุดคู่หนึ่งที่เคยเห็นมาหรือนี่ แถมยังคิดอกุศลอะไรเตลิดเปิดเปิงไปตั้งไกล ไอ้คนหน้าแก่ข้างหน้านั่นก็คงจะเป็นรุ่นที่ให้หยิบยืมสมุดจดงาน ก่อนที่จะเรียบเรียงอะไรได้มากกว่านั้น สองหนุ่มสาวชาวกรุงก็ทำท่าพยักเพยิดให้เธอมองมาทางผม ท่าทางเหมือนจะไม่สบอารมณ์หรือกำลังนินทาอะไรสักอย่าง แล้วรถว่างขนาดนี้ผมจะหลบไปไหนได้ "อ้าว!...พี่จอมมายังไงล่ะนั่น....พลอยสวยจะลงป้ายนี้แล้ว...มาค่ะ...ลงมาก่อนเร็ว..." เธอตะโกนลั่นรถ ดวงหน้าฉายแววดีใจเต็มใจพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายวูบขึ้นเหมือนทุกครั้งที่เราเจอกันในทุกที่ทุกเวลา สองหนุ่มสาวระหว่างขาของผมประคับประคองกันลงไปก่อน ก่อนที่พลอยสวยจะหันไปยกมือไหว้ไอ้หนุ่มที่ขึ้นมาด้วยกันอีกครั้งแล้วมองมาทางนี้เหมือนจะเร่งให้ลุก ผมแอบใช้สามัญสำนึกค่อยๆ ดึงหัวใจและความรู้สึกของตน ซึ่งเผลอลงไปกองอยู่ที่ระหว่างขามาหลายวัน ให้เลื่อนกลับขึ้นมาประทับอยู่ตรงที่เดิม สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินตามสุดที่รักของผมลงไป.... รถทั้งคันคำรามอย่างรำคาญ เพราะคนขับเหยียบคันเร่งที่โดนกักไว้ในเกียร์ว่าง กระปี๋สาวตั้งใจใช้สายตาส่งผมลงจากรถโดยตรง พร้อมตวาดแหวด้วยถ้อยคำสุภาพ "จะลงไหมคะ ป้ายนี้ซอยอารีย์ ป้ายหน้าสะพานควายยยยยยยย!!!!!ค้าาาาา!!!!" **************************** แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:22:14 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:21:48 จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:17:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องสั้นปัดฝุ่น ลำดับที่ ๓ ผู้ชายหน้าบ้าน สวัสดีค่ะคุณอาหมอ หนูหวังว่าเรื่องราวของหนูคงจะไม่เป็นการรบกวนเวลาของคุณอาเกินไปนะคะ เพราะหนูไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครไปปรึกษาใครได้อีกแล้ว หนูชื่อวีค่ะ อายุเกือบเต็มสิบแปดปีแล้ว หนูอยู่ที่นี่ (ตามที่อยู่ที่จ่าหน้าซอง..ตามกติกาของการตอบกลับเป็นการส่วนตัวนั่นแหละค่ะ) บ้านของหนูอยู่ซอยกลาง ซึ่งจะสะดวกเวลาจะหลบออกไปไหนๆ เวลาที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อนุญาต....อ้อ...ห้องของหนูอยู่ชั้นล่างด้วยค่ะ เลยยิ่งสะดวกยิ่งขึ้น จนหนูกลัวว่าจะชอบเข้าออกทางหลังบ้านจนเป็นนิสัย เรื่องนี้หนูก็หนักใจอยู่ลึก ๆ แต่เรื่องสำคัญและทำให้ลำบากใจจนต้องเขียนจดหมายมารบกวนคุณอา คือเรื่องต่อไปนี้ค่ะ หนูไม่รู้หรอกนะคะว่ารู้สึกอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้แค่ว่ารู้สึกดีใจและเป็นสุขทุกครั้งที่พี่เค้าส่งยิ้มมาให้ พี่เค้าเป็นผู้ชายหน้าบ้านนี่เองค่ะ อายุเราคงห่างกันหลายปีเกินไป บวกกับที่บ้านคุณแม่ของหนูค่อนข้างเข้มงวดกับเวลาและชีวิตส่วนตัวของลูกๆ ชนิดที่ว่ามีตารางเวลาคอยกำกับ เราเลยมีโอกาสส่งยิ้มและทักทายกันได้อย่างคนบ้านใกล้เรือนเคียงเท่านั้น จนกระทั่งพี่ชายหน้าบ้านเค้าพาหลานชาย (เค้าบอกว่าอย่างนั้นค่ะ) มาอยู่ด้วย หลานชายเขาอายุมากกว่าหนูไม่กี่ปี ตอนแรกๆ พอหนูรู้ว่าเป็นญาติของพี่ชายหน้าบ้าน หนูก็พยายามส่งยิ้มทักทายไปตามประสาคนที่จะมาอยู่ใกล้ๆ กัน แต่คุณอาคะตั้งแต่หลานชาย (เขาหล่อมากค่ะ หน้าตางิ้หวานยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก) เขาย้ายมาอยู่ด้วย พี่ชายหน้าบ้านของหนูก็ไม่ค่อยได้ส่งยิ้มทักทายหนูเลย พอหนูจะเดินเข้าไปคุยด้วยอย่างเคย เวลาที่เขาทำอะไรๆ อยู่หน้าบ้าน พี่เขาก็จะรีบเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วปิดประตูเงียบ....เขาทำเหมือนรังเกียจหนูมากเลยค่ะช่วงนั้น...หนูทำอะไรผิดหรือคะคุณอา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้...ตอนที่หนูโตพอจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เราคือหนูกับพี่ชายหน้าบ้านของหนูก็ทำท่าจะเข้าใจกันดี เมื่อหนูโตพอจะกล้าโทรไปสารภาพกับเขาถึงเรื่องราวภายในใจของหนู พี่เขายังดูเหมือนจะเข้าใจ เขายังถามหนูเลยนะคะ ว่าผู้ชายดีๆ มีเยอะแยะไปที่คู่ควรกับหนูมากกว่าตัวเค้า ทำไมต้องมาชอบผู้ชายหน้าบ้านอย่างเขา...แต่เขาก็ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธอะไรนะคะ เขายังคงเสมอต้นเสมอปลายจนหนูเข้าใจไปเองมั้งคะว่า พี่ผู้ชายหน้าบ้านของหนูคนนี้ เขารับรักหนูแล้ว หนูเคยเอาคำพูดและการกระทำที่เขาแสดงออกมาเวลาเจอกับหนูไปเล่าไปปรึกษาเพื่อนๆ ในกลุ่ม แล้วก็พากันมาแอบดูตัวเป็นๆ ของพี่เค้าคนนี้ เพื่อนๆ มันพูดเป็นเสียงเดียวกันค่ะว่า ให้หนูไปหาเอาข้างหน้าเถอะ...อย่ามาทำตัวเป็นพวกโรคจิตหน่อยเลย...แล้วหลังจากนั้นพวกเพื่อนๆ ก็ล้อเลียนหนูบ่อยๆ ค่ะ ว่าหนูรสนิยมต่ำ คนเยอะแยะไม่ชอบ ไม่หลงใหลได้ปลื้ม ดันไปหลงรักผู้ชายหน้าบ้านได้ยังไง ก็นี่หละค่ะคุณอา หนูเลยอดสงสัยไม่ได้ว่า แล้วหลานชายของพี่เค้าทำไมถึงได้หน้าตาดีขนาดนั้น หนูเคยถามนะคะ...ครั้งหนึ่งที่หนูทนไม่ได้จนต้องแอบไปดักรอเขาที่หน้าปากซอย พี่เค้าบอกว่านับถือกันเหมือนน้าหลานเท่านั้น ที่จริงคือเป็นลูกของเพื่อนบ้านที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน พอดีสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพนี่ได้เลยมาอาศัยอยู่ด้วย(หนูก็ไม่ได้ซักถามอะไรพี่เค้ามากมายหรอกค่ะ...เพราะเวลาที่เราจะได้อยู่ใกล้ๆ กันนั้นน้อยเหลือเกิน...วันนั้นเราหลบไปนั่งทานไอติมกันค่ะ...คนรอบๆ มองเรากันใหญ่เลย...พี่ชายหน้าบ้านกับหนูคงเป็นคู่ที่สะดุดสายตาคนอื่นมากเกินไปมั้งคะ) แล้วเขายังบอกอีกนะคะ ว่าหลังจากนี้เราคงได้คุยกันน้อยลง เพราะเขาเกรงใจหลานชายเขาน่ะค่ะ เค้ากลัวว่าหลานชายจะเข้าใจผิดหรือไม่ก็เอาเรื่องนี้ไปพูดให้คนที่บ้านเค้าฟัง อีกอย่างหนึ่งเขาบอกกับหนูว่าตัวเค้าเองก็ยังไม่แน่ใจว่ารู้สึกอย่างไรกับหนูกันแน่ นอกจากการเป็นคนที่เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย คุณอาคะคำนี้มันทิ่มแทงหัวใจของหนูเหลือเกินค่ะ หนูคงทรมานใจน้อยกว่านี้ถ้าพี่เขาบอกมาตรงๆ ว่าเขาเกลียดหนูหรือเขามีคนอื่นอยู่แล้ว ตั้งแต่เราคุยกันครั้งนั้น ดูเหมือนว่าหนูกลายเป็นอิบ้าอิบอ ที่คอยแต่เฝ้าทุรนทุรายแอบมองแอบคิดถึงแอบหึงหวงพี่ผู้ชายหน้าบ้านตลอดเวลา...หนูกลัวว่าจะกลายเป็นโรคจิตซ้ำซ้อนขึ้นมาอีกอย่างน่ะค่ะ....นอกจากที่เพื่อนล้อว่า เป็นโรคจิตรสนิยมต่ำชอบผู้ชายหน้าบ้าน แต่พี่ชายหน้าบ้านของหนูเขามีรูปร่างดีมากเลยนะคะมาดแมนสมชายแต่งตัวเซอร์ๆ อย่างที่หนูเห็นกี่ครั้งก็ไม่มีวันละสายตาจากไปได้ พี่เขาชอบออกกำลังกายน่ะค่ะ หนูชอบออกมานั่งถักนิตติ้งถักโคเชร์รอเวลาที่พี่เขากลับมาจากการวิ่งจ๊อกกิ้ง เพื่อจะได้ยิ้มทักทายพี่เขา เพราะตอนที่เขาอยู่ในกางเกงขาสั้นตัวเล็กๆ นั่น มันยิ่งทำให้หนูพยายามสรรหาเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาคุยกับพี่เขาได้ครั้งละนานๆ...นี่..นี่หนูความความผิดปกติทางจิตหลายอย่างขนาดนั้นเชียวหรือคะคุณอา ค่ะ..ตั้งแต่เราคุยกันครั้งนั้น (ครั้งที่ว่าคนที่มาอยู่ด้วยไม่ใช่หลานชายแท้ๆ นั่นแหละค่ะ) พี่เขาก็เปลี่ยนไป หรือไม่อาจจะเป็นความรู้สึกของหนูเองก็ได้ที่คิดว่าเค้าเปลี่ยนไป หนูรู้สึกเหมือนมีใครมาแย่งคนรักไปจากหนูค่ะ แม้จะพยายามทำใจให้มองโลกในแง่ดีอย่างไรก็ยังทำใจได้น้อยเต็มทีกับอีกคนที่เหมือนเป็นส่วนเกินของเรา แต่หลานชายตัวดีของพี่ชายหน้าบ้านเสียอีกสิคะ ที่มีท่าทางเหมือนจะมาชอบหนู ทำไมหนูถึงจะดูไม่ออกล่ะคะว่าเขาหวังอะไรจากตัวหนู เขาเคยขอเข้ามาทางหลังบ้านของหนูหลายครั้งแต่หนูไม่เคยยอม และต้องขู่ว่าจะฟ้องพี่ชายหน้าบ้าน เขาถึงค่อยเพลาๆ มือลงไปสำหรับการแต๊ะอั๋ง ที่เค้าพยายามทำอยู่เป็นประจำ เช่นโอบไหล่หรือจับมือถือแขน นั่นหนูไม่ว่าหรอกค่ะ มันธรรมดาเสียแล้วกับพวกเราสมัยนี้ จนเขาจะโน้มหน้าหนูเข้าไปหอมแก้มนั่นแหละค่ะ หนูถึงจะหยิกเตือนสติว่ามันชักจะล้ำเส้นเกินไปแล้ว แต่คุณอาคะถ้าเป็นพี่ผู้ชายหน้าบ้านมาทำอย่างนี้กับหนู...หนู...หนูคงยินยอมพร้อมใจไปกับเขาหมดทุกสิ่งทุกอย่าง คุณอาคะอย่างนี้เค้าเรียกว่าความรักหรือความหลงกันแน่ ถ้ามันเป็นความหลงมันจะต้องเป็นแค่ชั่วครู่ชั่วยามไม่ใช่หรือคะ แต่ทำไมหนูถึงชอบที่จะมองชอบที่จะได้คุยกับพี่ผู้ชายหน้าบ้านของหนูมาตั้งแต่เด็กๆ ล่ะคะ คุณอาคะหากเรื่องมันจบลงเพียงแค่นี้ หนูคงจะพอทำใจได้ คงไม่ต้องมารบกวนเวลาอันมีค่าของคุณอา แต่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นกับหนูเมื่อเร็วๆ นี้น่ะสิคะ มันทำให้หนูหวั่นวิตกเหลือเกิน แล้วก็ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครไปปรึกษาใคร นอกจากคุณอาที่หนูนับถือและติดตามอ่านคำแนะนำของคุณอามาโดยตลอด เรื่องของเรื่องมันก็เพราะพวกเพื่อนๆ ตัวดีในกลุ่มนี่อีกแหละค่ะ...คือมีวันหนึ่งเรามาติวหนังสือกันที่บ้าน แล้วเพื่อนๆ มันก็เห็นหลานชายของพี่เค้าเข้า พวกมันเลยยิ่งแช่งชักหักกระดูกหนูกันยกใหญ่ ว่าเอาผู้ชายหล่อๆ ดีๆ อย่างนี้มาแอบมาซ่อนไว้คนเดียว เพื่อนๆ มันทำยังกับว่าหนูอยู่กินกับหลานชายของพี่หน้าบ้านหยั่งไงหยั่งงั้นเลยค่ะ พอหนูยืนกรานปฏิเสธว่าไม่เคยสนใจไยดี เพราะหัวใจทั้งดวงหนูมอบให้พี่ชายหน้าบ้านไปหมดแล้ว พวกมันเลยยิ่งว่า..ว่าหนูรสนิยมต่ำหนักเข้าไปอีกค่ะ และแค่นั้นยังไม่พอ พวกเพื่อนๆ หนูมันยังให้ความร่วมมืออย่างดีกับไอ้นายนั่น วันนั้นเรามาติวหนังสือกันเหมือนเคย หนูไม่รู้ตัวว่าหนูถูกมอมด้วยยาอะไร เหมือนพอว่าหนูเคลิ้มได้ที หลานชายของพี่เค้าก็เข้ามาทางหลังบ้านของหนู...แล้ว...แล้ว...หนู...หนูก็ต้องเสียความบริสุทธิ์ให้กับเค้า คุณอาคะ หนูรู้สึกผิดเหลือเกิน หนูรู้สึกเหมือนกำลังนอกใจพี่ชายหน้าบ้านเลยค่ะ เพราะหนูเคยปฏิญาณไว้ว่า ผู้ชายคนแรกในชีวิตต้องเป็นพี่ชายหน้าบ้านคนเดียวเท่านั้น..(ส่วนเรื่องหนูเจ็บปวดยังไงตอนโดนครั้งแรกหนูขอข้ามไปเลยนะคะ..มันก็เหมือนๆ กับคนอื่นเคยเล่าไว้นั่นแหละค่ะ ว่ามันทรมานขนาดไหนว่าจะผ่านเข้าไปได้ทั้งหมด) หลังจากเค้าเสร็จสมใจพร้อมๆ กับที่หนูได้สติขึ้นมาเต็มที่ หนูพยายามทำใจให้เข้มแข็งเอาไว้ ขอร้องเขาว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับใคร ถึงกับพวกเพื่อนๆ ที่มอมยาหนูแล้วหนีกลับไปรอฟังข่าวนั่นก็ขอให้เค้าบอกพวกมันเพียงว่า หนูรู้ตัวและขัดขืนเสียก่อน...หนูทำท่าจะโวยวายเขาเลยไม่กล้าลงมือ เขารับปากกับหนูค่ะว่าจะไม่บอกกับใครเรื่องที่ได้หนูแล้ว แต่ข้อแม้ของเขาน่ะสิคะ ที่ทำให้หนูเหมือนตกนรกทั้งเป็น ก็เพราะขนาดร่างกายที่ใหญ่โตของเขาน่ะสิคะ คุณอาคงเดาได้นะคะว่าหนูต้องเปิดประตูหลังบ้านรับเขาทุกครั้งที่เขาต้องการ ตอนแรกๆ เขาก็เตรียมหาถุงยางอนามัยมาเอง แต่ตอนหลังๆ นี่เขาจะขอสดๆ แต่หนูไม่ยอม จนหนูต้องเป็นฝ่ายซื้อหาเครื่องป้องกันนี่มาเอง ถึงจะอายพนักงานเซเว่นแค่ไหนหนูก็ต้องยอมค่ะ และมันก็ไม่เท่ากับความรู้สึกอับอายทุกครั้งที่พี่หน้าบ้านเขามองมาแล้วเผอิญเราจะต้องสบตากัน ตอนนี้ดวงตาและหัวใจของหนูพร่าเลือนไปหมดจนอ่านไม่ออกเลยค่ะว่าในแววตาของพี่ชายหน้าบ้านที่มองมานั้น มองมาด้วยความรู้สึกอย่างไร...เค้าจะระแคะระคายบ้างไหมกับเรื่องของหนูกับหลานชาย(เทียมๆ ของเขา) แต่แล้วการยอมพลีกายเป็นเครื่องระบายอารมณ์ใคร่ให้กับหลานชายพี่เขาเพื่อแลกกับความลับอันนี้กลับไม่มีความหมายอะไรเลย เมื่อวันหนึ่งเค้ามาบอกว่าน้าชายของเขารู้เรื่องของเรามาตั้งแต่แรก...หนูหน้ามืดเป็นลมไปเลยค่ะ ทั้งๆ ที่เขายังขย่มโยกอยู่บนร่างของหนู มันชอกช้ำเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุดในหัวใจเลยนะคะคุณอา หนูกลุ้มใจเหลือเกินค่ะและก็รู้สึกขยะแขยงนายนี่อย่างที่จะทนไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เมื่อหนูได้สติขึ้นมาจึงต่อว่าเขาเป็นการใหญ่ หนูทั้งถีบทั้งต่อยเขาจนอารมณ์มันได้ระบายออกไปบ้างนั่นแหละค่ะ หนูถึงค่อยๆ สารภาพกับเขาว่า หนูหลงรักน้าชายของเขา(พี่ชายหน้าบ้านของหนู) เขายิ่งเยาะเย้ยหนูใหญ่เลยค่ะ เค้าพูดอะไรที่หนูไม่เข้าใจหลายอย่าง ซึ่งหนูก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าเขาหมายความว่าอย่างไร เพราะจริงๆ แล้ว นอกจากหลานชายของพี่เค้าแล้ว หนูก็ไม่ได้เคยยุ่งสุงสิงกับใครอีก คุณอารู้ไหมคะ ว่าพอหนูสารภาพว่ารักพี่ชายหน้าบ้านหลานชายเค้าทำยังไง เขาบอกว่าจะนัดพี่ชายให้หนูด้วย..ให้มาเข้าทางหลังบ้านหนูอีกคน คุณอาคะทำไมโลกนี้ถึงมีผู้ชายเลวๆ ขนาดนี้อยู่อีกคะ เขาบอกหน้าตาเฉยเลยนะคะว่า ของอย่างนี้แบ่งกันได้เพราะขอกันกินยังมากกว่า แต่เค้าก็พูดเป็นนัยๆ นะคะ ว่าท่าทางจะไม่สำเร็จเพราะพี่ชายหน้าบ้านของหนูเค้ารักเดียวใจเดียวและไม่ชอบที่จะรุกล้ำกล้ำกรายใคร หนูไม่ค่อยเข้าใจหรอกค่ะว่ายังไง แต่ก็นั่นแหละค่ะ ถ้าพี่ชายหน้าบ้านมาขอเข้าประตูหลังบ้านจริงๆ หนูจะปฏิเสธเขาได้ยังไง หนูเหมือนกับคนที่ขี่อยู่บนหลังเสือหรือเปล่าคะ...คือถ้าคิดจะลงก็คงจะโดนมันขบมันกัดเอาจนตาย ส่วนเรื่องที่จะแจ้งความ ใครเขาจะเชื่อล่ะคะ...มันเนิ่นนานมาจนป่านนี้แล้ว ยิ่งถ้าจะให้ปรึกษากับพ่อกับแม่หนูนั้นอย่าหวังเลยค่ะ แค่หนูยิ้มให้กับผู้ชายสักคนเวลาที่ครอบครัวเราไปไหนต่อไหนด้วยกัน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็จะถูกตำหนิต่อว่าเป็นการใหญ่ จนหนูกลายเป็นคนเก็บกดไปแล้ว จะดีนิดหนึ่งก็ตรงที่ว่ามีเพื่อนและครูที่โรงเรียนคอยเข้าใจและเห็นใจหนูอยู่บ้าง(ก็กลุ่มเพื่อนๆ ที่ทำให้หนูต้องเป็นอย่างนี้แหละค่ะ) เพื่อนๆ หนูเข้าใจและให้คำแนะนำดีๆ กับหนูมากมายเหลือเกิน คุณอาคะ วันนี้แล้วค่ะที่แผนการณ์และสิ่งที่หนูรอคอยกำลังจะเกิดขึ้น กว่าคุณอาจะได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วตอบกลับมา หนูคงกลายเป็นตัวอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ ที่ไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจกับการแก้แค้นกับการระบายความต้องการของตัวเองในทางที่ไม่ถูกไม่ควร คุณอาคะ วันนี้พ่อแม่หนูต้องไปงานศพญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง หนูต้องอยู่โยงเฝ้าบ้านเหมือนเคย แต่พวกเพื่อนเขานัดให้หลานของพี่ชายหน้าบ้านของหนูออกไปตั้งแต่เช้าและพวกมันก็รับรองว่าจะรั้งเค้าไว้ให้ได้ทั้งคืน เพื่อเปิดโอกาสให้หนูเต็มที่ ยาเลิฟเม็ดละหลายร้อยนี่พวกมันก็ลงขันกันซื้อให้หนูเป็นการไถ่บาป(มั้งคะ) สามเม็ดคงพอสำหรับหน้าที่ของมัน หนูกำลังจะเป็นฝ่ายไปเคาะประตูบ้านของพี่ชายหน้าบ้าน หนูกำลังจะต้องเป็นฝ่ายเสนอตัวเข้าไปเองเลยหรือคะนี่ คุณอาคะอย่าว่าหนูเลยนะคะว่าหนูไม่มียางอาย คุณอาเชื่อเถิดค่ะว่าความรักมันทำให้คนเราทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมได้กระทั่งพระคุณพ่อพระคุณแม่ กล้าได้กระทั่งสิ่งที่ต้องใช้ความด้านอายอย่างถึงที่สุด คุณอาคะ หนูหวังว่าคุณอาคงจะช่วยอวยพรย้อนหลังให้หนู ขอให้หนูได้สำเร็จในครั้งนี้ที่ปรารถนามานาน...ตั้งแต่วันที่หนูรู้จักเปิดประตูหลังบ้านต้อนรับคนอื่น คนเดียวที่หนูรอให้เข้ามาเยี่ยมเยียนก็คือพี่ผู้ชายหน้าบ้านของหนูคนนี้ แต่เขายังไม่เคยย่างกรายเข้ามาเลย วันนี้แล้วนะคะที่หนูจะได้สัมผัสกับมัน ได้สัมผัสไออุ่นจากอกของพี่ชายหน้าบ้านของหนู หนูภาวนาว่าขอให้มันง่ายกว่าการที่จะต้องรับคำเวลาพูดกับพ่อกับแม่จากคำว่า "ครับ" โดยเปลี่ยนมาเป็นคำว่า "ค่ะ" แทน...หวังว่าคุณอาจะเป็นกำลังใจให้หนูนะคะ ด้วยความนับถืออย่างคุณอาเสมอและรอคำตอบของคุณอาอย่างใจจดใจจ่อค่ะ (แสง)รวี ทวิชาติกุล พฤศจิกายน ๒๕๔๗ ปล. ผิดด้วยหรือคะที่หนูจะรักผู้ชายหน้าบ้านๆ สักคน แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:25:17 จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:24:59 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องสั้นปัดฝุ่นลำดับที่ ๔ หนาวน้ำค้าง ผมแนบหน้าลงกับพื้นหนาวของปลายน้ำค้างกลางยอดหญ้า ผิวใบระคายเนื้ออ่อนพร้อมเสียดแทงระไอเย็นซ่านลึกเข้าไปถึงห้วงคำนึง นกน้อยเพิ่งลืมตาตื่นก่อนแสงสางเมื่อครู่ พวกมันอาจทันได้เห็นเพียงใครคนหนึ่งเผยร่างเปล่าแผ่พังพาบอยู่กับลานหญ้าแพรกสลับสาบเสือ คงแปลกใจว่าคนชนิดไหนกันหนอจึงทนได้กระทั่งคมปลายของหนามไหน่ ซึ่งบัดนี้มันเกลารอยขีดเลือดแดงเปรอะไปทั่วร่าง เสียงกระซิบจิ๊บๆ จิ๊กๆ เหมือนพยายามจะปลุกให้ลุกนั้น แม้จะฟังแล้วน่ารำคาญปานใด ผมก็ยังไม่มีกะใจจะลุกขึ้นไปเสียจากที่อยู่นั่นเอง เพราะขณะนี้ความสับสนอลหม่านกำลังประเดประดังทับซ้อนถมซ้ำอยู่กับความสมรักอันชื่นบานและความบอบร้าวของราตรีซึ่งได้มอบค่ำคืนอันขื่นคาวปาดป้ายความช้ำชอกไว้กับทุกสัดส่วนของความรู้สึก เพราะความผูกพันของคนคู่หนึ่งมันได้ถูกหักรานลงด้วยน้ำมือของเรียวหญ้าและกลีบดอกกระดุมทองไปเสียแล้ว เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน คนคู่นั้นหมายมั่นจะถ้อยทีทวงคำสัญญาอันต่างมอบวางไว้ให้แก่กันในซอกซึ่งลึกลับที่สุดในหัวใจ ก็ทำไมเล่าหนอเมื่อเธอทวงถามสำเร็จแล้วจึงจากไป เหลือไว้เพียงความเปล่าเปลี่ยว กับประโยคเดียวที่ทำให้ใครอีกคนหนึ่งต้องนอนทอดสะท้อนภาพอดีตอยู่เดียวดาย วันวานที่ผ่านผันได้สร้างเรื่องราวเป็นภาพตลกตลบหลังให้ขำขันทุกครั้งที่นึกถึง อาจเป็นเพราะพวกเขาเห็นกันมาแต่น้อย บุกฝ่าท้องร่องและคันนามาด้วยกันทั้งย่าน ทั้งสองเป็นคู่ซึ่งยอดเยี่ยมในการร่วมกันผจญภัยกับสิ่งใหม่อันตื่นตาตามไฟฝันของวันเยาว์ ซึ่งคึกคะนองและวิจิตรพิสดารขึ้นตามวันและตามวาร จากไอ้สองหนุ่มตามคำเขาเรียก ที่วิ่งหนีกระเจิดกระเจิงเมื่อแอบนัดกันออกไปสำรวจท้องร่องแต่เช้าตรู่ เพื่อออกไปกู้เบ็ดอันเจ้าของเขาแอบปักซ่อนไว้ใต้ตองซึ่งสังเกตได้ง่ายและเป็นที่หมายได้ว่าเบ็ดคันสั้นแค่คืบนี้มีเจ้าของ แต่เมื่อเจ้าของยังมัวสาละวนกับกิจการล้างหน้าไก่ ก็เป็นสิทธิอันชอบด้วยการตัดสินใจของสองแสบว่าสามารถถือเอาไอ้ช่อน ไอ้เพียน หรือไอ้หลาด มาเป็นของตนได้ตามกฎของชาวบ้านสวนที่มันบัญญัติกันเอง นอกจากการลุ้นระทึกกับเสียงใบไม้ดังกรอบแกรบว่าจะเป็นของงูเงี้ยวเขี้ยวขอหรือของคนวางเบ็ดย่านนี้ การเดินสวนกับใครสักหนึ่งซึ่งโจงขาวม้าขัดเขมรมาผืนเดียวแต่ตรู่ หากเจอะกันระหว่างที่ย่ามถุงปุ๋ยของสองหนุ่มเต็มแประไปด้วยปลานานาพันธุ์ ก็เป็นอันว่าเช้านั้นแล้วรอดปลอดภัยเป็นแน่ แต่หากวันใดที่ชาวเดิมคนนั้นมาเจอตอนที่มันทั้งสองกำลังยักแย่ยักยันกู้เบ็ดอยู่ริมท้องร่องในขนัดสวน วันนั้นกว่าจะแคล้วคลาดปลอดภัยก็เป็นไปได้ยากเหลือ หากรู้ตัวแต่เนิ่นทั้งคู่อาจได้อาศัยความเล็กเปรียวหลบลี้เข้าไปในโพรงทองหลาง หรือไม่ก็กอไผ่ใบรกแถวลำประโดงหัวร่อง แต่หากเมื่อต้องจนใจเพราะเจอกันอย่างจะแจ้ง มีเงี่ยงคอดกลางคันเบ็ดเป็นพยานฟ้องเจ้าของซึ่งส่วนใหญ่จะบ้องหูมันทั้งคู่เสียก่อนจะสืบสาวเอาความ จนจำใจต้องตลบแตลงไปเสียว่าปลามันใหญ่นักกัดเบ็ดแค่ปลายปาก ทำท่าดิ้นจนน้ำกระจายยอมปากฉีกดีกว่าเสียชีวิต ความเป็นคนหมู่เดียวกันคือชาวเบ็ด ซึ่งรู้แน่ว่ารอยสลักน้ำคือสัญลักษณ์เจ้าของ จึงได้ช่วยกันต้อนตะครุบกู้มันขึ้นมากันเสียก่อนจะผ่านไปคืนให้ทั้งเบ็ดทั้งปลา แล้วก็ปล่อยง่ามนิ้วมือซึ่งล็อคร่องเหงือกนางช่อนตัวละเกือบสองโล ให้มันฮึกเหิมดีดดินแถกแถไปหาน้ำ ซ้ำแกล้งปล้ำกับมันไม่ไหวอีกต่อไปจนต้องปล่อยมันให้หลุดมือ ให้ไอ้คุณท่านเจ้าของที่แท้จริงรีบตาลีตาลานคุกคลานสี่ขาแถกแถตะครุบตาม กว่าจะได้ตัวปลาช่อนไปห่อหมก ไอ้สองแสบก็เปิดแน่บจนไม่เห็นหลัง ผ่านวันเวลาทั้งนั้นไปด้วยความตื่นเต้นสนุกสนานเร้าใจจน ไอ้หนุ่มหนึ่งเติบใหญ่กลายเป็นชายรูปงามรูปร่างดีมีแววฉกาจฉกรรจ์ในทางทำมาหากิน กับอีกหนุ่มหนึ่งที่เบ่งบานกลายเป็นสาวสวยตาคมผิวสีน้ำผึ้งหวานหอม เมื่อครั้งต่างนมเริ่มแตกพานด้วยกันทั้งคู่คนผิวออกคล้ำดูเหมือนจะสูงและแตกพานได้โตเกินปกติ ทั้งสองไม่ได้คิดหรอกว่าคำนำหน้านามที่ต่างกันนั้นสำคัญอย่างไร และกระโปรงที่ไอ้แป้งร่ำมันสวมไปโรงเรียนแค่วันละไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะเปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นปุเลงๆ ไปกับไอ้ธงตลอดเย็น ก็เป็นเครื่องยืนยันแน่ชัดแล้วว่า ไอ้แป้งจะยังยืนหยัดเป็นหนึ่งในไอ้สองแสบแห่งบ้านสวน ความเจริญแก่วัยทำให้หัวใจคึกคะนองลำพองหนัก เช้าหนึ่งในท้องร่องอันลับจากสายตาผู้คนด้วยเจ้าของขาดการถากถางดูแลไปนาน เนื้อท้องและร่องอกของไอ้แป้งพลันชูชัดสล้างขึ้นทันทีที่มันโผล่พ้นผิวน้ำ ไอ้ธงตะลึงงันอยู่เป็นครู่ก่อนจะเอ่ยเบาๆ "ขอแตะหน่อยได้ไหมวะแป้ง" ฝ่ายคนถูกขอที่เลือดฉีดให้หน้าระเรื่ออยู่ก่อนแล้ว เพราะกางเกงบอลขาสั้นบานและบาง ก็แสดงสันฐานของอีกฝ่ายไว้ชัดเจนเช่นกัน "ทำไมล่ะ....แล้วไอ้นั่นของเอ็ง...ทำไมมัน......... คนขอแตะก้มลงมองกางเกงตัวเดียวที่ใส่อยู่แล้วก็ยิ้มแห้งๆ ก่อนเลื่อนตัวเข้าเกือบชิด หัวใจเต็นไม่เป็นจังหวะแล้วในตอนนี้ ทุกส่วนมันแข็งขึงตึงเปรี๊ยะไปหมด "ก็ไม่รู้เอ็งดูให้หน่อยดิวะ....นะ" บางครั้งความยากง่ายของการกระทำก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเหตุผลหรือการอบรมสั่งสอนเสมอไป อารมณ์ชั่ววูบกับแรงขับดันภายในก็สามารถบันดาลให้เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ให้เกิดขึ้น วันนั้นไอ้แป้งกรีดร้องอย่างผู้หญิงเป็นครั้งแรกที่ริมร่องสวนกลางผืนบัวบก เมื่ออะไรๆ มันไม่สามารถจะถดถอยกลับไปเป็นเหมือนเก่าได้อีกแล้ว ทั้งเล็บทั้งแรงทั้งหมดที่มีจึงผ่อนคลายจากการจิกข่วนตบตีสารพัดเพราะความไม่ประสา ที่สุดน้ำตาก็เอ่อท้นออกมาพร้อมคำด่าพึมพำ "ไอ้:-)  มืง มืงทำกู มืงทำกูทำไม......ฮือ..ฮือ..ฮือ" วันนั้นไอ้ธงก็ได้ใช้มีดประจำตัวของมันกรีดแทงหัวใจของเพื่อนรักเป็นครั้งแรก เมื่ออะไรๆ มันไม่สามารถจะเดินหน้าต่อเพราะสุดจะกลั้นอีกต่อไปแล้ว ทั้งเล็บทั้งแรงทั้งหมดไม่ได้สร้างความเจ็บปวดให้กับส่วนใดของร่างเลยแม้แต่น้อย ที่สุดสิ่งที่เอ่อท้นออกมาก็ซึมหายไปพร้อมกับแรงกำลัง "แป้ง.....กู....เอ่อ....ธง ธงขอโทษ คือ....เอ่อ...คือว่า กู....ข้า.....ธงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำกับแป้งอย่างนี้ทำไม....." ผืนดินนุ่มน้ำค้างที่ลาดทับด้วยบัวบกและผักบุ้ง ช่วยให้ไอ้แป้งเหลืออาการเจ็บค้างอยู่เพียงตรงเดียว มันนิ่งอยู่ไม่นานก็ผลักเพื่อนรักออกจากอก ปาดน้ำตาฝากไปกับจอกแหน เหลียวหาเสื้อตัวเก่า ก็เห็นเป็นสองเสี่ยงแผ่พาดอยู่คนละทาง จึงเอ่ยขึ้นอย่างจะให้ฟังดูราบเรียบที่สุด "ขอยืมเสื้อหน่อยสิ จะกลับบ้านแล้ว" เพื่อนรักรีบโผไปเอามาให้ทันที ทั้งที่ยังไม่รู้เหมือนกันว่ากางเกงของตัวเองนั้นมันล่องลอยไปหนไหน จากวันนั้นแป้งก็จับไข้ ไอ้ธงซึ่งบัดนี้ได้รู้สึกว่าตนเป็นหนุ่มเต็มตัวจึงไปดูแลใกล้ชิด เมื่อสร่างซมทุกอย่างก็กลับไปสู่สถานภาพเดิม ไอ้สองแสบกลับมาสนิทสนมกันได้อย่างเดิม เมื่อเพื่อนคนหนึ่งบอกไว้กับเพื่อนอีกคนเพียงว่า "ช่างมันเถิดธง แป้งลืมมันไปแล้ว และก็ไม่อยากให้ธงรื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก ให้มันจมอยู่ในท้องร่องนั่นแหละนะเพื่อน" "แต่......." "อย่าธง อย่าพูด ไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม มันไม่ใช่ความผิดของใคร และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เราคนหนึ่งคนใดต้องมาแสดงความรับผิดชอบ มันยังไม่ได้สายไปถึงขั้นนั้นหรอกนะ แค่....ก็อย่างที่บอก แค่เราทำใจให้รู้ว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น ทุกอย่างมันก็จะไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น นะ...ได้ไหม...ธง" เรื่องเดียวที่เปลี่ยนไปคือ ไอ้แป้งไม่เคย "เข้าสวน" กับไอ้ธงอีกเลย ในทางตรงข้ามหากมีกิจกรรมใดที่ต้องเล่นกันในหมู่มาก แป้งมักชวนธงไปร่วมเสมอทั้งตะกร้อ ฟุตบอล หรืองานรื่นเริงบันเทิงต่างๆ ตามประเพณี ทุกครั้งแป้งจะมานั่งเฝ้าดูไอ้ธงแต่งตัวรอว่าเมื่อไหร่มันจะเสร็จ จนบางคราวก็สัพยอกเพื่อนรักให้ว่า "ธงแต่งตัวนานกว่าแป้งอีกนะ จะเป็นกะเทยเสียก็ไม่รู้" กว่าจะรู้ตัวว่าก้าวพลาด ฝ่ายที่กำลังพยายามอย่างยิ่งกับการจับผมเรียงทีละเส้นก็ศอกกลับมา "ไม่มีใครเค้ารู้หรอกว่าธงเป็นกะเทยหรือเป็นผู้ชายทั้งแท่ง จะมีก็แต่....." "หยุดนะธง.....เราสัญญากันแล้วไม่ใช่หรือว่าให้ลืมมันไปซะ" แป้งใบหน้าร้อนผ่าว ด้วยเรื่องราวริมท้องร่องวันนั้นกลับมากดย้ำกรีดแทงที่หัวใจอีกครั้ง "อะไร...นี่แป้ง...ธงแค่กำลังจะพูดว่า จะมี...จะมีก็แต่ตัวของธงเท่านั้นแหละ ที่จะรู้จักตัวของตัวเองดีที่สุด แล้วจะบอกอะไรให้นะแป้งถ้าหากการเป็นผู้ชายมันจะต้องประกอบด้วยการมีสามัญสำนึกและความรับผิดชอบ แป้งก็มั่นใจได้เลยว่าธงเป็นผู้ชาย เพราะธงสำนึกถึงสิ่งที่ทำลงไปอยู่เสมอแล้วก็พร้อมเสมอถ้าใครสักคนจะถามหาความรับผิดชอบจากหัวใจของธง" คนนั่งฟังถึงกับหน้าเจื่อนไปเหมือนกัน ได้แต่แก้เก้อกลับไป "อย่ามาทำเป็นผู้มียี่เกในหัวใจหน่อยเลยนะพ่อธงรบ" แล้วก็รีบเปลี่ยนเรื่องเสียโดยพลัน "ว่าแต่ว่าตาก้านกรรไกรทองนั่นน่ะ เค้าตัดผมให้ผู้หญิงด้วยหรือเปล่า" "ทำไมหรือ" คนถามเพิ่งติดดุมกางเกงเสร็จหลังจากบรรจงจีบชายเสื้อไว้ใต้กางเกงตัวแนบเนื้อ "ก็อยากจะไปตัดบ้างน่ะสิ หรือวันไหนธงพาแป้งไปหน่อยนะ" "สั้นแค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ ธงว่าแป้งไว้ผมยาวแล้วคงจะสวยไม่มีใครหลบ" สิ้นคำคนอยากตัดผมสั้นก็พาดฝ่ามือเปรี้ยงเข้าที่กระดุมเม็ดกลางจนเจ้าของกางเกงลงไปดิ้นพราดๆ กับพื้น แล้วก็เป็นอันว่าแผ่นการเที่ยวเดินตากแอร์วันนี้ต้องล้มเลิกเพราะพ่อเจ้าสำอางเคล็ดขัดที่ฟองอ่อนจนยืนทรงตัวตรงๆ ไม่ได้ "ผู้ชายอะไรวะแค่นี้ก็ลงไปนอนครางโอยๆๆๆ" แป้งทิ้งคำไว้แค่นั้นแล้วก็รีบผละไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ ภาคเรียนสุดท้ายของมัธยมปีที่ ๖ ธงกับแป้งก็สมัครเข้าสถานกวดวิชาชื่อดังใกล้บ้านที่เพียงชั่วไม่กี่ปีฟากข้างโน้นที่มีถนนตัดมาถึงในวัด ก็มีสารพัดสถานแข่งกันผุดขึ้นเหมือนเห็ดได้ฝน พักหลังตอนแม่ใช้ให้ธงขึ้นไปเก็บลูกฟักข้าวที่ยอดมะม่วง เมื่อมองเลยวัดไปทางถนนใหญ่ตึกรามบ้านช่องใหญ่โตมากมายกำลังก่อสร้าง เหมือนกับว่าอนาคตกำลังก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างให้เห็น แต่เพียงชั่วหันหน้ากลับมามองข้างหลัง ทุกอย่างยังคงเดิมเลยขนัดสวนของแม่ กับของตาท้วมไปก็ยังคงเป็นทุ่งนาดอนของยายช่วยที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าต้นหญ้าหรือต้นข้าวที่งอกงามกว่ากัน ทางฝั่งนี้ก็เหมือนกับว่าอดีตนั้นยังสถิตรูปรอยดั้งเดิมของมันไว้ได้อย่างแข็งขัน ราวกับจะประกาศให้รู้ทั่วกันว่า อดีตนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง ธงรู้สึกโล่งใจว่าหากแป้งมีเพื่อนผู้หญิงด้วยกันที่รักในการปรุงตัวเองให้หอมทั้งจากการแต่งตัวและการแต่งหน้าแต่งตา รวมถึงได้คลุกคลีกับจริตกิริยาของผู้หญิงแท้ๆ แป้งคงอาจจะอยากนึกรักสวยรักงามขึ้นมาบ้าง แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึงมันนี่แหละจะทำตัวเป็น "กระดุมคอ" ของแป้งไปทุกหนทุกแห่ง มันจะไปยากอะไรกับการแสดงท่าทางเป็นเจ้าของผู้หญิงสวยๆ สักคน "เลือกวิศวะด้วยกันนะธง" แป้งชวนเพื่อนสนิทหลังจากสถานกวดวิชาประกาศผลการทดลองสอบ "ไม่เอา....จะเข้าอักษร ไม่ก็สื่อสารมวลชน มีไรมะ" ธงมาเปลี่ยนใจในโค้งสุดท้ายนี่เอง เมื่อรู้ว่าพักนี้หัวใจมันอ่อนโยนและถนัดการรำพึงรำพันมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเวลาที่แอบมองไอ้แป้งเวลามันเผลอ และแล้วหัวใจของไอ้หนุ่มฟากบ้านสวนก็มีอันต้องเต้นตูมตามครั้งใหญ่อีกหลายครา เมื่อชั่วโมงการเรียนพิเศษพาลูกสาวคนงามของเสี่ยเหล็งเจ้าของตึกแถวหน้าถนนตัดใหม่ มาให้เป็นเพื่อนร่วมชั้น แม้สาวเจ้าจะนิยมสุงสิงอยู่แต่กับผู้หญิงๆ ด้วยกัน แต่ด้วยคุณลักษณะอันเป็นที่ต้องตาหญิงทุกผู้ ไอ้ธงรบจึงได้รับการชม้ายมองจากน้องหมวยคนงามอยู่บ้างเป็นครั้งคราว ทั้งที่ตลอดเวลานั้นแป้งร่ำก็ยังคงนั่งเคียง รสแรกจึงถูกลืมไปชั่วขณะด้วยเหตุดังนี้ ทว่าแรงปรารถนาอันเคยผ่านนั้นกลับมารุนกระตุ้นให้มันนั่งไม่เป็นสุขทุกทีที่กระโปรงสั้นและเสื้อสายเดี่ยวแนบเนื้อเผยผิวขาวอมชมพูอยู่ข้างตัว และฝ่ายนั้นก็ดูเหมือนจะรับรู้อาการของมันได้ไม่ยาก หลายครั้งอาการโอนเอนขยับแข้งขาหรือขยับเสื้อผ้าให้เข้าที่จึงคล้ายกับการยั่วยวนชวนเชิญให้ลิ้มรสขนมจีบสาหร่ายและซาลาเปาไส้หวานที่เธอพกมารับประทานเป็นอาหารว่างประจำ เหมือนกับสวรรค์เป็นใจให้มันมีโอกาสได้ใกล้กับเธอที่หมายตา ไอ้แป้งยอดรักจึงได้มาสนิทสนมกับอาหมวยคนงาม อย่างที่ใครสักคนคงตั้งใจจะให้มันเป็นอย่างนั้น แป้งอาจจะอยากสลัดมันให้ขาดจึงช่วยชักจูงใครสักคนให้แทนหรือสาวหมวยอาจจะเกิดอาการระคางเขินหากจะเข้ามาแสดงความรักกับมันตรงๆ จึงหาทางสนิทสนมกับความที่สนิทกับมันที่สุดเสียก่อน ธงรบจึงได้อานิสงฆ์เป็นผู้คอยติดตามอารักขาสองสาวสวยต่างแบบ ใครจะว่ามันเป็นมดแดงแฝงพวงอะไรก็ตามแต่ มันก็ยังยิ้มชื่นอยู่ในอกเพราะหนึ่งผลในพวงนั้นตกเป็นของมันโดยพฤตินัยไปนานแล้ว และเมื่อโอกาสอำนวยอีกผลหนึ่งซึ่งขาวผ่องเป็นยองใยนั้นหรือจะพลาดจากการให้ลิ้มชิม หากมันยกเรื่องราวริมร่องเป็นข้อต่อรองให้สหายรักร่วมรสเป็นนางนกต่อดูสักคราว มีหรือสาวแป้งจะกล้าปฏิเสธ แม้ว่ามันไม่เคยเอ่ยปากกับใครเรื่องในระหว่างร่องสวนนั้น แต่ในทีสุดแล้วความด้วยความจำเป็นของหัวใจ ก็ทำให้มันต้องนำเรื่องลับนี้ย้อนกลับมาพูดคุยกันอีกคราว พร้อมกับจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนในตัวหมวยโดยอำพราง ข้อต่อรองของกลุ่มหนุ่มปากหวานซึ่งมันเป็นหนึ่งในนั้นที่ว่า "ถ้านังหมวยไม่โดน:-)ฟัน มันก็ต้องเสร็จกู" นี่เองคือถ่านร้อนๆ ที่สหายชายชาวคะนองโยนใส่หน้าตัก ดูทีหรือกับที่มันว่า แค่นัดไปเที่ยวสวนเที่ยวนากันสักวันแค่นั้นก็เป็นอันได้เมีย แค่ลองสะดุดลมซวนตัวไปซบพร้อมแกล้งผลักให้พลัดล้มเกลือกดินไปด้วยกันแล้วยังไม่ยอมปล่อย เนินน้อยปลายคันนาก็จะกลายเป็นคูหาสวรรค์ประดับดาว ยิ่งคนอย่างน้องหมวยแล้วยิ่งไม่น่าจะยากนัก เพราะการแต่งเนื้อแต่งตัวก็บอกได้มากว่าเธอเป็นหญิงผู้มีอารมณ์ชนิดไหน แป้งนิ่งไปนานและไม่ได้เอออออะไรในวันนั้น จนรุ่งขึ้นเมื่อมันทวงถามกว่าจะได้คำตอบก็ล่วงเย็นหลังเรียนพิเศษเสร็จสิ้นในวันศุกร์ ซึ่งหมายใจได้ว่าจะเป็นคืนสุขของมันอีกคืนหนึ่ง "แน่ใจหรือแป้งว่าหมวยเค้าจะยอมมาตามนัด" ไอ้ธงรบถามเพื่อความแน่นใจกับเพื่อนสนิทแน่นมาแต่น้อย ซึ่งบัดนี้มีผมรองทรงต่ำกับจอนสั้นๆ ได้สำเร็จ "เออสิ...หรือว่าธงไม่กล้า!" คำถามกลับไม่น่าจะเด็ดขาดรุนแรงได้ขนาดนี้ในขณะนั้น "แล้ว...จะมีเวลาแค่ไหน...ล่ะ....แป้ง" จนมันถึงกับตะกุกตะกัก เพราะเริ่มจะกล้าๆ กลัวๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว "แป้งนัดให้หมวยมาค้างที่บ้าน ให้บอกเตี่ยว่ามาติวหนังสือกัน ส่วนจะนานแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับธง แต่แน่ใจนะว่าจะนัดกันไปแค่สองคน ไม่ใช่มีไอ้พวกปากมหานั่นตามไปด้วย" "โธ่! แป้ง....คนนี้ธงรักจริงๆ" คนพูดได้ยินทั้งเสียงกลืนน้ำลายและสูดหายใจสั้นๆ แรงๆ ของนางนกต่อ "ถ้าไม่ใช่ธง ก็ไม่รู้จะเป็นใคร แป้งไว้ใจได้ ยังไงธงก็จะไม่ลืม...ไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้เลยจริงๆ" ไม่กล้าคิดหรอกว่าแป้งจะมาเล่นแง่อะไรในตอนนี้ "ธง....คอยดูไปเถิดนะว่าคนที่เค้ารักกันจริงๆ น่ะเค้าจะทำอะไรให้กันอย่างไร มันต้องไม่ใช่ที่ธงกำลังจะทำลงไปนี่แน่ๆ" เมื่อนัดเวลาและที่หมายได้แน่นอนในคืนแรมแป้งก็แยกตัวไปกับหมวยที่ยืนรออยู่ไกลกว่าจะได้ยิน ทั้งหมดของเรื่องราวนั่นแหละคือผมก่อนที่จะมอมเมาตัวเองด้วยเหล้าดีกรีแรงเพื่อความด้านทน เพื่อข่มการขัดขืนเล็กน้อยที่จากจะเกิดขึ้นกับคู่นัดคืนนี้ หรือไม่ก็กับตัวของตัวเอง ความมืดและความมึนสร้างความกล้าอย่างไม่น่าเชื่อผมรวบร่างที่โผล่พ้นเหลี่ยมทองหลางนั้นไว้ในอ้อมกอด ใช้จมูกซุกไซร้ระดะไปทั่วขณะมือเริ่มฉีกทึ้งอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ก็ตามตำราหนุ่มปกขาวเค้าว่าไว้ ว่าถ้าเธอไม่ยอมเธอก็ย่อมไม่มา สามรักทีเดียวกว่าผมจะผ่อนแรงกระทำ ตั้งแต่ต้นนั้นไม่ได้รู้สึกหรอกว่าใต้เนื้อหยาบและกักขฬะของตนนั้นได้แต่นอนนิ่งให้ผมชำแรกชำรักอย่างไม่ปราณีตนัก เมื่อน้ำเหงื่อหลั่งออกพร้อมการระเหิดระเหยของดีกรีในกาย ภาพพร่าก็กับมาชัดและคมจนบาดหัวใจ ผมถึงกลับผงะและถอยกรูดจากเธอที่กำลังทรงกายขึ้นอย่างกระปลกกระเปลี้ย เจ้าของร่างที่ผมบดขยี้ไม่ยั้งส่งน้ำเสียงเย็นชามาในความมืดของกลางดึก "พอแล้วหรือธง....แน่ใจนะว่า...พอแล้ว" "แป้ง..." ผมครางทั้งน้ำตา "ทำไม...." "นี่แหละธง สิ่งที่คนรักกันจะยอมทำเพื่อกัน" แป้งยันกายลุกขึ้นได้แล้วในขณะนี้ แม้จะมีอาการซวนเซอยู่บ้าง "หมายความว่าที่แป้ง...เอ่อ....นี่....เพราะ...เพราะแป้งรักธงงั้นหรือ" ผมพยายามแล้วที่จะปะติดปะต่อคำพูด กับความคิดและความรู้สึกเข้าไว้ด้วยกันอย่างดีที่สุด "ถูกแค่ครึ่งเดียวธง....ถูกตรงที่ว่าแป้งยอมทำเพราะความรัก....." ตะวันจวนจะเลื่อนขึ้นจนพ้นยอดไม้อยู่แล้วแต่ผมก็ยังรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว ราวกับน้ำค้างยอดหญ้านั้นเย็นจนจับเกล็ด ราวกับว่าทุกส่วนของผมถูกฝังคาไว้ในช่องแข็งซึ่งมีอุณหภูมิติดลงหลายองศา น้ำตาอุ่นๆ ที่เอ่อท้นออกมาไม่ได้ช่วยให้หัวใจอบอุ่นขึ้นบ้างเลยแม้สักน้อย เมื่ออีกครึ่งของคำตอบย้อนกลับมากระทืบซ้ำ บนร่างกายของผู้พ่ายแพ้ แพ้อย่างหมดรูป หมดร่าง หมดศักดิ์ศรีของสัตว์เพศผู้ตัวหนึ่งเช่นผม " คนที่เค้ารักกันจริงแท้ เค้ายอมตายแทนกันก็ยังได้...นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้....แป้งรับรองว่าพรุ่งนี้เราก็จะยังรู้จักกันเท่าเดิม...แม้ว่าแป้งกับหมวยจะรักกันมากกว่าเดิมอีกเป็นร้อยๆ เท่าก็ตาม" 982982982982982982982982982982982 แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:29:44 จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:29:20 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องสั้นปัดฝุ่น ลำดับที่ ๕ รักหรือจักร้าง ห่างหายเสน่หา ชายหนุ่มนอนกระสับกระส่ายอยู่เป็นนาน ก่อนจะตัดสินใจเหยียดยันกาย ลุกขึ้นจากที่นอนอย่างแผ่วเบาโดยแทบไม่หายใจ กังวลเหลือเกินว่าภรรยาสุดที่รักจะตื่นขึ้นมาถามเพราะเขาไม่ได้ลุกไปเข้าห้องน้ำ หากแต่หมายใจจะไปหาชายอีกคนหนึ่ง ณ ห้องตรงข้างระหว่างห้องรับแขกที่มากมายไปด้วยสารพัดของประดับประดาซึ่งเขาหามากล่อมใจภรรยาในทุกโอกาสอำนวย ซึ่งล้วนกลับกลายเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการหลบเลี่ยงไปในความมืด สามปีที่ทุ่มเท เขาเฝ้าเอาใจปรนเปรอเธอทุกอย่างทุกทางเพื่อสร้างครอบครัวในอุดมคติของพ่อและแม่ ผู้ซึ่งกำลังจะได้เป็นปู่และย่าของหลานตัวน้อย ที่กำลังจะเกิดขึ้นมาเป็นสมาชิกใหม่และเป็นทายาทสืบสายสกุลอันสั่งสมชื่อเสียงเกียรติศักดิ์ไว้ได้อย่างดีมาตลอดตั้งแต่ต้นสายสมัยต้นกรุง ทั้งสายราชการและสายพลเรือน เขายอมละทิ้งคราบหนุ่มสำอางค์มาดเนี้ยบ และสังคมกลางคืนอันลึกลับและหลีกลี้ห่างไกลจากชื่อสกุล พลีกายเพื่ออารมณ์และทัศนคติรวมถึงรสนิยมส่วนตัวมาโดยตลอด จนสุดที่จะต้านทานยืดยื้อเวลาต่อไปได้อีกแล้วนั่นแหละ จึงต้องปลงใจแต่งงานกับเจ้าสาวที่เขาเคยรักอย่างน้องสาวเสียมากกว่า เพราะเหตุความเอาแต่ใจเจ้าแง่แสนงอนของเธอ ไม่อาจจะเทียบเคียงกับภาพของความเป็นแม่เหย้าแม่เรือน เธออ่อนหวาน อ่อนโยนกับทุกสัมผัสที่เข้ามากระทบ จนบางคราวอาจทำให้เขารู้สึกว่าเธออ่อนไหวกว่าความจำเป็น แต่นั่นก็คือคุณสมบัติที่ทั้งพ่อแม่และตัวเขาเองตัดสินใจเลือกผู้จะมาเป็นศรีสะใภ้ และแม่ของหลานคนสำคัญ ก่อนแต่งงานพ่อแม่ลงทุนซื้อหาหนังสือประเภท "ทำอย่างไรจึงมัดใจภรรยา" มาให้เขาอ่านมากมาย ด้วยเข้าใจว่าภาวะภาพครอบครัวปัจจุบันนั้น เปลี่ยนไปด้วยสภาพแวดล้อมและการศึกษาแผนแปลกใหม่ ที่สำคัญกลุ่มสังคมสังสรรค์ของลูกชายล้วนเป็็นเพื่อนชาย ทั้งจากวงสังคมชั้นสูงด้วยกัน และบางคนที่เข้ากลุ่มมาด้วยความสามารถ รูปสมบัติคุณสมบัติส่วนตัวบางประการ ค่อยผ่านบานประตูห้องนอนออกมาอย่างเงียบกริบ ไม่วายมือที่ไต่เลาะไปตามความมืดจะไปปัดเอากรอบภาพถ่ายคู่ของเขากับผู้มาเยือน กรอบเงินขัดมันไร้ลวงลายจนดูธรรมดาอย่างที่สุด เหมือนจะสมควรบรรจุไว้ด้วยเพียงรอยอาลัยบางอย่าง จนบางครั้งภรรยาจึงถามด้วยความสงสัย อีกคนที่ยืนเคียงกันด้วยท่าทางสนิทสนมนั้นจากโลกนี้ไปแล้วหรืออย่างไร ดูเขาจึงได้แต่เฝ้ามองมันด้วยแววรันทดหดหู่เพราะการจากลา ตัดสินใจยกมันขึ้นมาแนบกาย แทนที่จะบรรจงตั้งวางในความมืด ด้วยการออกแบบที่เรียบหรูจากปกติของผลิตภัณฑ์ทิพฟานี อันมีราคาระยับและีควรยิ่งกับการเก็บประทับรอยความทรงจำอันสำคัญที่สุดของห้วงชีวิต อีกคนในภาพมิได้ตายจากไปไหน ตนต่างหากเร้นกายออกมาจากโลกที่อีกคนยังคงเสพชีวิตโสดอยู่ และวันนี้เขาในภาพกลับปลีกตัวจากภาระผูกพันธ์ในโลกนั้น เพื่อจะพบปะพูดคุยกับตนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไปปฏิบัติภาระกิจ ณ ที่ไกลสุดขอบโลก ณ ที่จะไม่มีใครเข้าไปซักไซ้ไถ่ถามถึงความหลังอันเจ้าตัวอยากจะฝังไว้ แ้ล้วเริ่มชีวิตใหม่เช่นที่เขานำทาง และประคับประคองผ่านมาได้ถึงสามปีโดยไม่กลับไปข้องแวะในโลกใบเก่าอีกเลย เหมือนนานเหลือเกินกว่าจะเคลื่อนกาย คลำทางมาจนถึงสวิตไฟของห้องรับแขกกลางระหว่างห้องนอนตนกับห้องนอนสำหรับผู้มาเยือน หลังจากค่อยๆ หับบานประตูห้องนอนอย่างเบาที่สุดแล้ว นอกจากกรอบรูปที่แนบอก ก็จวนเจียนจะล้มคว่ำขมำหงายลงไปกับผืนพรม สะดุดขาโซฟา เตะฝาตู้โชว์ ชนโต๊ะวางโทรศัพท์ กระแทกเข้ากับลิ้นชักวางแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์ ซึ่งผู้ภรรยาสรรหามาบรรจุไว้ในห้องสะดวกใช้งานห้องนี้ ตอนแรกหวังใจว่าควรจะมีแสงไฟลอดออกมาจากห้องนอนแขก ซึ่งจะแสดงว่าคนสำคัญที่มาเยือนยังไม่หลับ แต่เมื่อไม่มีแม้แสงนวลระเรื่อของโคมหัวเตียง เขาก็เกรงใจเกินกว่าจะเดินไปเคาะประตูเพิ่มอีกจังหวะเสียงอันอาจจะดังไปถึงหูภรรยา เขาอาจนอนกระสับกระส่ายข้างภรรยานานเกินไป จนผู้มาเยือนเข้าใจว่าเขาหมดแล้วซึ่งเยื่อใย เมื่อไฟสว่าง ห้องรับแขกดูชินตาเสียจนเขานึกขันตัวเอง ที่รู้สึกประหม่าและหวาดระแวงเกินกว่าเหตุ จนสะดุดชนนี่นั่นหลายครั้ง ชายหนุ่มตัดใจทรุดกายลงบนโซฟาบุไหมสีครีมใหญ่หนานุ่ม เครื่องเรือนสิ่งเดียวที่เขาขอตามใจตน แม้มันจะไม่เข้ากับเรื่องราวของห้องนี้แต่ประการใด อีกนั่นแหละหัวข้อสนทนาสารพัดตามประสาคนเคยคุ้นมาแต่เก่าก่อน ภรรยาจึงซักถามถึงความเป็นมาของโซฟาตัวใหญ่ ซึ่งขยับขยายเป็นเตียงนอนขนาดพอดีสำหรับให้สองคนตระกองกอดกันเข้าสู่นิทรารมย์ได้อย่างสบาย คู่สนทนาอีกคนได้แต่นั่งอมยิ้ม ด้วยตนก็เคยใช้บริการมันมาหลายครั้ง ทั้งตอนที่มันอยู่ในอพาร์ทเมนท์เล็กๆ ย่านคริสโตเฟอร์สตรีท เมืองซานฟรานซิสโก ครั้งที่ทั้งสองแบ่งปันการใช้ชีวิตหนุ่มนักศึกษาไทยในต่างแดนร่วมกันตลอดหลายปีจนได้ดุษฎีปริญญามาด้วยกัน เพราะช่วยกันยื้อช่วงเวลานั้นไว้ให้นานที่สุด กระทั่งอีกหลายเดือนในเมืองไทยในคอนโดหรูริมแม่เจ้าพระยา ที่โซฟาสีสดหลังนี้ยังคงได้เป็นพยานการร่ำลาอันเผ็ดร้อนในคืนสุดท้าย ความกระวนกระวายใจโถมกระหน่ำเข้ามาดั่งคลื่นที่ทุ่มทั้งตัว ฟาดลงบนผืนทรายอย่างเกรียวกราดกลางพายุร้าย การมานั่งอยู่กลางระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ระหว่างห้องนอนทั้งสอง ยิ่งทำให้ทั้งสองปลายของคันชั่ง ถูกถ่วงรั้งด้วยวัตถุอันแน่นหนักจนแกนกลางแทบหักสะบั้น มีหรืออีกหนุ่มที่นอนอยู่อีกห้องจะปฏิเสธ หากเขาเอ่ยปากกล่าวขอคำร่ำลา มีหรือที่เมื่อกลับไปล้มตัวลงนอนเคียงข้าภรรยาอย่างอ่อนระโหยโรยแรง แล้วเธอจะไม่ถามด้วยความเป็นห่วงว่า "เป็นอะไรไปหรือเปล่าคะพี่" กลักยาสูบสีเงินอันเคยคุ้น ยังเปิดอ้าเผยให้เห็นยี่ห้อดั้งเดิมที่เคยคุ้น ทั้งสองหนุ่มเคยปันกันสูบครั้งพลาดพลั้งเข้าตาจนเงินขาดมือ หลังคืนร่ำลาสุดท้ายเขาเลิกแตะต้องมันอย่างเด็ดขาด เมื่อเธอถามด้วยความฉงนว่าเหตุไรจึงเลิกเสียได้ในทันที ทั้งที่เธอก็รู้อยู่ว่าเขาอยู่ในขั้นติดบุหรี่อย่างไม่ห่างนิ้ว เหตุผลง่ายๆ ของเขาคือครอบครัวของเราจะต้องไม่มีใครนำทางใครไปสู่ภัยร้ายที่มีบุหรี่เป็นปฐม และการตัดขาดจากบุหรี่ก็เหมือนสายโซ่สำคัญที่พันล่าม ยึดเขาไว้จากสิ่งอื่นๆ อันคุ้นเคย การเจอกันบ้างตามงานสังคมของผองเพื่อน ก็เป็นเพียงทักทายกันตามควร โดยไม่ได้เท้าความหรือเกริ่นเริ่มถึงโลกลึกลับใบเก่าแต่อย่างไร แต่บุหรี่ในกลักเก่าที่เขาซื้อให้ยังเป็นยี่ห้อเดิม คล้่ายกับว่าชายที่หลับอยู่หลังประตูนั่น จะส่งสัญญาณบอกเขาว่า หัวตนใจยังวางอยู่ ณ ตรงที่เดิม และเปิดรอการกลับมาของเขาเสมอ จนที่สุดเขาเผลอจุดมันขึ้นมาสูบเพราะภาพและบรรยากาศอันชินตาหวนกลับมาแทบทั้งหมด เขานั่งอยู่บนโซฟาที่เคยคลอเคลียป้อนคำหวาน รูปรสอันเคยคุ้นของกลิ่นควัน และเขาที่คงเหยียดกายนอนในท่าทางเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง อยู่ไม่ไกลเกินประตูกั้น รูปถ่ายคู่กันในกรอบสีเงินสะท้อนรอยยิ้มอันชื่นบานและเปี่ยมสุข ช่วงเวลาที่ทั้งโลกมีเีพียงเรา ฉายชัดออกมาจากแววของหัวใจทั้งสองดวง จะเป็นไรไปหรือ หากคืนนี้เขาจะเข้าไปถามหาความรักความหลังที่ผ่านพ้น จากยอดดวงใจดวงเก่า แต่เมื่อเงยหน้ามองไปยังบานประตูที่มีดวงใจดวงนั้นนอนรออยู่ ทุกสิ่งในกรอบสายตากลับล้วนเป็นสิ่งที่ภรรยาหามาประดับ แล้วเขาก็ยินยอมพร้อมในกับรสนิยมเหล่านั้นด้วยความเต็มใจยิ่ง ดวงใจอีกดวงที่อยู่หลังประตูอีกบาน ก็ดีเสียเหลือเกิน เพราะแม้เธอจะห่วงใยบุตรในครรภ์ขนาดไหน ก็ยังมิเ่อ่ยปากทักท้;งกระไร เมื่อเพื่อนเก่าของสามีขออนุญาตสูบบุหรี่ กลับอุตส่าห์เปิดตู้หยิบที่เขี่ยแก้วเจียระไน ที่มีไว้เพียงประดับเรือนออกมาให้เพื่อนสามีได้ใช้ เสียงกระแอมไอเบาๆ สองครั้งของภรรยา ทำให้เขาหันขวับไปมอง ประตูห้องที่หับไว้ไม่สนิทเผยออกเล็กน้อย แต่ก็ไม่สามารถแลเห็นรอยเคลื่อนไหวใดในเงามืด กลิ่นควันบุหรี่คงเข้าไปไม่ถึงเธอ เพราะเครื่องปรับอากาศพ่นระบายลมออกมาทางประตู จนเย็นใจละเลียดอารมณ์กับกลิ่นรสอันคุ้นเคยมาเนิ่นนาน เหลือบไปยังประตูห้องนอนอีกบาน มีแสงโคมนวลตาลอดออกมา หากแต่ไม่มีสรรพสำเนียงใดส่งสัญญาณให้รู้ว่า มีผู้ที่กำลังรอคอยอย่างใจจดใจจ่อหรือไม่อย่างไร ชายหนุ่มยิ้มให้กับแผ่นแสงที่ทอดออกมานั้นอย่างสบใจ อย่างไรเสียจะลืมกันได้ลงหรือซึ่งรสรัก แค่ลุกขึ้นเดินไปไม่กี่ก้าว กระซิบเบาๆ กับประตู มีหรือหนุ่มรูปงามในห้องจะไม่รีบเปิดประตูออกรับ รออีกครู่เพื่อเรียกร้องอารมณ์รัญจวนให้เอ่อท้นอาบท่วมห้วงสติก็ยังได้ แต่ก็นานเหลือเกินแล้วที่เขาไม่ได้รบกวนภรรยาในเรื่องของอารมณ์ธรรมชาติชาย บ่อยๆ ที่เขาปลดปล่อยมันออกมาด้วยน้ำมือของตนเอง บางหนเมื่อเห็นรอยยิ้มจากริมฝีปากฉ่ำสดใสของคนเคยรักในภาพนั้น ก็อดนึกถึงว่าหากเอ่ยปากขอให้ภรรยาสุดที่รักรับปรนนิบัติให้บ้าง เยี่ยงที่ทั้งคู่เคยมอบให้กันและกันมายามเมื่ออยู่เป็นคู่ เธอจะว่ากระไร เขาจะทนให้เธอก้มหน้าก้มตารับกรรมไปอยู่ฝ่ายเดียวกระไรได้ เพราะเธอก็มิได้เคยร้องขอให้เขาปลดเปลื้องให้เธอในรูปนั้นแม้แต่สักครั้งเดียว ยิ่งนึก ความปั่นป่วนโหยหาก็ยิ่งถั่งโถม มันท้นทะลักออกมาตามริ้วของอารมณ์ อย่างสุดระงับ สัญชาติญาณแทบบังคับให้เขาวิ่งกลับเข้าไปโถมทับภรรยา แต่สามัญสำนึกของความเป็นพ่อก็กลับกระชากรั้งร่างเขาไว้ได้ทันท่วงที แล้วอย่างไรหนอจึงจะสงบความฟุ้งซ่านอันนี้ลงไปไ้้ด้ เขานิ่งพิจารณามือข้างขวาของตนอีู่กนาน ละอายเหลือเกินกับการจะต้องใช้มันตอบสนองคลื่นอารมณ์ แม้จะมั่นใจว่าคนคุ้นเคยจะไม่มีวันผลักไส แต่เขาจะเหลือความเด็ดเดี่ยวอันใดกับการตั้งปฏิญาณกับตัว ว่าจะไม่กลับไปสู่โลกใบเดิม กลับไปดื่มด่ำสุนทรียรสจากมัดกล้ามอันเนียนแกร่ง ทั่งที่อีกไม่นานเขากับภรรยาก็จะสามารถกลับมาถักสานความสุขนั้นร่วมกันอีกครั้ง การร่วมแรงร่วมใจกันลงหลักปักเสาตั้งแต่ต้นมาจะหลงเหลือคุณค่าอันใด พลันสายตาที่จ้องไปยังลำแสงที่ทอดผ่านจากใต้ประตูนั่น ก็เห็นเงาดำคู่หนึ่งทอดทับลำแสงออกมา ความรักเก่าหลังบานประตูคงอยากรู้เหลือเกินว่่าใครหนอออกมานั่งที่ห้องรับแขก บางทีคู่สามีภรรยาที่น่ารักอาจกำลังจะถกเถียง ปรับทุกข์หรือสารภาพสิ่งใดเกี่ยวกับเรื่องราวของเขา แต่ก็คงไม่กล้าเปิดประตูออกมาร่วมวงสนทนา เพราะนี่ก็ดึกขนาดถึงเวลาของความเป็นส่วนตัว หรือไม่ก็อดรนทนรออยู่บนเตียงไม่ได้ จึงต้องมาแนบหัวใจรอฟังว่าเมื่อไร ไฟรักเก่าจะโชนแสง เพราะเขาก็พยายามสื่อด้วยหลายนัยว่าที่ขอค้างคืนที่นี่เพื่อสิ่งไร เมื่อคิดดังนี้ อารมณ์ระริกรัวของไฟกามาก็ยิ่งกำเริบ หยัดกายอย่างแข็งขันไม่หวั่นคร้ามเกรงกังวลสิ่งใดอีกต่อไป โถคนดี..ออกมายืนรอรับอยู่เพียงแค่นี้แล้ว เสียงกระแอมไอของเธอที่รักก็ขาดห้วงไปนาน จนน่าจะกลับคืนสู่การหลับใหลอันบรมสุข ชายหนุ่มมิอาจข่มความแข็งขืนนั้นได้อีกต่อไป แม้ระยะทางจากที่นอนของตน มาสู่โซฟาแห่งความหลังตัวนี้จะดูยาวไกลและสร้างความสั่นรัวในจิตใจคล้ายคนที่กำลังลักลอบไปทำความผิดคอขาดบาดตายอันใด แต่ระยะทางจากมันไปสู่ประตูอีกบานกลับดูยาวไกลเสียยิ่งกว่า ความหลังทั้งมวลพลุ่งพล่านวาบวับสลับสลอนคล้ายภูติพรายที่พยายามอำพรางมโนสำนึกของความเป็นมนุษย์อันได้ชื่อว่าเป็นผู้สอนตนได้และเจริญกว่าสัตว์ แต่ละก้าวของการสืบเท้ากลับสู่อดีตช่างยากเย็น สิ่งเดียวที่ยังคงมุ่งมั่นดึงดันจะตรงไปยังหลังประตูนั่นคือรสอันเคยลิ้มมิรู้อิ่ม อีกเพียงก้าวเดียวทั้งหลายทั้งหมดจะกลับคืนเก่า จะได้ลิ้มรสที่กระหายห่างมาเนิ่นนาน อีกครึ่งก้าวจะไกลจากโลกที่อุปโลกชื่อเสียงเกียรติศักดิ์ที่มีมาหาได้โดยการแฝงฝืนปฏิบัติตนไปตามสากลโลก ในที่สุดเขาก็ก้าวมาถึงเส้นบางๆ ที่คั่นระหว่างความหฤหรรษ์รัญจวนใจส่วนตัว ที่จะช่วยให้เขาลืมวันลืมคืน ลืมหลับลืมตื่น ลืมทุกข์โศกในโลกหล้าได้ทั้งสิ้น เพียงแค่ส่งเสียงกระซิบแผ่วเบาผ่านบางประตูไปยังอีกร่างที่แนบกายรอ แล้วทั้งนั้นที่เฝ้าเพียรพยายามสั่งสมมาก็จะมลายหายสิ้น ไม่รู้ว่านานเท่าใดที่เขาแนบหน้ากับผิวเย็นเยียบที่กางกั้น ประทับทั้งร่างสนิทกับพื้นผิวแล้ัวส่งผ่านกระแสเยื่อใยสุดท้ายที่ยังหลงเหลือให้กับผู้ยืนรออยู่อีกฟาก และนานเท่าไรไม่รู้ที่เขาผละจากประตูบานนั้นมาสู่อีกประตู โดยไม่ได้สูญเสียสิ่งใดนอกจากอดีต เคลื่อนกายมาสู่ประตูอีกบานซึ่งมีภรรยาและบุตรสุดที่รัก รวมถึงชีวิตอีกทั้งชีวิตรออยู่ เขาขยับลูกบิดไปมาหลายครั้งแต่ไม่สามารถบิดหมุนให้มันเปิดเข้าไปได้ และอีกนานที่เขานิ่งยืน เพ่งพินิจบานประตูที่หวนกลับมาหา ซึ่งบัดนี้มันถูกล็อกเสียแล้ว....... แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:33:50 จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:33:31 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องสั้นปัดฝุ่น ลำดับที่ ๖ โสมตรากระต่าย ฉันจำได้ว่าคืนนั้นฉันกำลังโก่งคอ "หยั่งราก" ลงรางของรถไฟฟ้าขนส่งมวลชนแห่งประเทศไทย ณ สถานีศาลาแดง ตอนตีสอง ผับบาร์สารพัด เพิ่งโดนเหล่าผู้พิทักษ์สันติราษฏร์ บังคับขืนใจ ให้ปิดตัวลงก่อนเวลาอันเคย สาวสะคราญที่เกือบจะคลาน คือฉันในขณะนั้น ไม่มีทางเปิดโอกาสให้ใครหน้าไหน ได้ยลโฉมยามอาจวน (เห็นไหม...กระทั่งเอ่ยคำ อาเจียน ฉันยังไม่กล้า) จึงต้องตะเกียกตะกาย ขึ้นบันไดเลื่อนที่เลื่อนเฉพาะเวลาทำการ... ถลกกระโปรงแล้วยกขา (ยกจริงๆ นะคะ ดิฉันต้องใช้มือของดิฉัน ยกขาตัวเองจริงๆ) ข้ามเครื่องกีดขวางเล็กน้อย แล้วก็ย่องเงียบเป็นแมวเซ ผ่านหน้าผู้ที่กำลังทำหน้าที่หลับยามอย่างขยันขันแข็ง จนกระทั่งได้เหนี่ยวราวบันไดชุดสุดท้าย ขึ้นไปถึงชานชาลาอันอยู่ชั้นบนสุด ฉันกระโดด 1 ครั้ง ค้อมแล้วคลาน มาจนถึงเขตแดนต่างพิภพ ที่ในยามปกติ จะมีทั้งกล้องวงจรปิด และหน่วยรักษาความปลอดภัย คอยประกาศเตือน บางทีก็ถึงกับไล่ ให้ถอยออกมาให้ห่างเส้นเหลืองๆ นี่ แต่คืนนั้น ฉันไม่ได้แต่แค่ยืนล้ำเส้นเท่านั้น เพราะฉันถึงกับคลานสี่ขา คิดรวมเป็นสองเท่า ของอวัยวะปกติที่คน (ปกติ) อื่นๆ ที่อยากจะฟังเสียง ติ๊ง...ติง...ต่อง เตือนภัยหรือเสียงปรี๊ดๆๆๆๆ ของนกหวีด พร้อมกับเสียงตะโกนขับไล่ไสส่ง จาก ฯพณฯท่าน ผู้รักษาความปลอดภัย ที่จริงฉันตั้งใจ จะอยู่ในท่าคลานอันสงบให้นานกว่านั้น แต่้ด้วยปฏิกิริยาภายใน อันประหลาดล้ำ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเอง มีรากงอกออกมาจากส่วนที่ลึกที่สุด ของระบบย่อยอาหาร และมันก็กำลังเคลื่อนออกมาตามลำคอ ฉันสุดจะทนรั้งมันไว้ได้ ต้องอ้าปาก ปล่อยให้มันงอกออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง ราดรดลงไปยังรางเหล็กเขรอะสนิม จะมีกระฉอกกระเซ็นกระสาย ไปตามพื้นปูหินขัดอย่างดีบ้าง ก็ตอนที่ฉันทรมานสุดจะทน จนต้องสะบัดหน้า เหลียวซ้ายแลขวาหาเพื่อนกิน ที่อาจจะตามฉัน มาเป็นเพื่อนคายสักคนครึ่งคน     แล้วในม่านน้ำตา อันพร่างพราวของฉัน เงาร่างของใครคนหนึ่ง ก็ปรากฎกขึ้น เส้นผมของร่างนั้น กำลังสะบัดพลิ้วทำปฏิกิริยา กับแรงโน้มถ่วงอย่างประหลาด แต่ "เอ๊ะ!!! มันไม่มีลมเลยนี่นา" ฉันเริ่มไม่แน่ใจในสภาพทรงผม รวมถึงกระโปรงสั้นกุด...เพศเมีย ฉันแน่ใจว่า สิ่งมีชีวิตที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันนี้ ต้องเป็นเพศเมียแน่นอน ไม่ว่าหล่อนจะเป็นผู้หญิงหรือนังกระเทย ผมทรงยุ่งๆ นั่นทำให้ฉันต้องพิศดูให้แน่ใจ และไม่รู้ว่าอาการคลื่นเหียนหายไปไหน อาจเป็นธรรมชาติ ของคนประเภทฉัน ที่ถือว่าเรื่องของชาวบ้าน คืองานของเราเสมอๆ หากเป็นเพื่อนสาว ก็อาจจะขอความช่วยเหลือกันได้ แต่หากเป็นชะนี...เอ๊ย...กุลสตรี ก็อาจจะมีการประคารมกันเล็กน้อย เพราะไอ้ที่ฉันเมา จนรากงอกออกมานี่ ก็เพราะนังกุนสัตว์ตรีนี่แหละเป็นตัวการสำคัญ ด้วยสายตาพร่ามึน ฉันกระเถิบเข้าไปถึงระยะประชิด สมองที่สติเตรียมจากไปทุกขณะ สั่งงานให้สายตา เขม้นจ้องไปยังโครงร่างอย่างยากเย็น ผู้หญิง ผู้หญิงชัดๆ ความชำนาญในการแยก และระบุเพศยังทำงานได้ดีเยี่ยม แน่นอนในยามปกติ แค่ได้กลิ่น ฉันก็สามารถแยกได้ว่าผู้ชายคนนั้น ชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย ชอบเป็นหญิงหรือเป็นชาย???? จากบูทดำยาวครึ่งแข้ง ต่อด้วยถุงน่องตาข่าย ขึ้นมาถึงกระโปรงหนังงูเขียวรมควัน (คือมีช่วงกว้างของหนังสั้นมากๆ) ครึ่งล่างหล่อนได้เต็มสิบ ฉันไล่สายตาขึ้นไปอีก จากเอวคอดถึงผ้าแถบสีแดงแปร๊ดทั้งถันและฐาน ลาดไหล่ไหปลาร้า งามสุดปัญญาจะหาที่ติ ได้ไปอีกเต็มสิบ ถึงขั้นนั้น วิญญาณเจ้าแม่แห่งวงการประกวดนางงาม สารพัดเวทีตั้งแต่นางงานหอยใหญ่ไข่แดง จนถึงธิดากระหรี่ปั๊บของฉัน ก็เริ่มดิ้นเร่าๆ อยู่ภายใน พยายามพยุงการทรงตัว ให้ได้ศูนย์ถ่วง แล้วเพ่งพินิจพิเคราะห์ ไปยังส่วนสุดท้าย... โครงกระโหลก อนิจจา...อนิจจัง...ยังจำไม่เคยลืมเลือน คอยเตือนตัวเองเอาไว้ ฉันเผลออุทาน เพลงฮิตติดอันดับสูงสุดตลอดปีที่ผ่านมา โถ โถ โถ น้องลำไยกระโหลกเบี้ยวของคุณพี่ขา ทำไมหนอ สวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้ง จับเอารูปหน้า อันเหมือนเข่งปลาทูที่ถูกเวียนใช้งานซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนทำให้ไอ้ช่วงที่มันควรจะห่างกลับถี่ ไอ้ที่ควรจะถี่กลับห่าง และบุบเบี้ยวขนาดนั้น มาประดับไว้บนรูปทรง ที่งามพร้อมสมบูรณ์ของร่างนี้ ทำไมหนอหุ่นงามอย่างนี้ ถึงไม่มีศรีษะอย่างพี่ ประดับอยู่ให้เด่นเป็นสง่า อยู่บนคอเรียวงามระหงนั้น "เอ่อ..คะ...คะ...คุณน้อง...คุณน้องขา" ฉันเอ่ยขึ้น ด้วยเสียงที่แหบพร่าจากพิษสุรา แต่เธอยังนิ่งไม่เคลื่อนไหว จนฉันอดไม่ได้ ที่จะยื่นมือ เข้าไปสัมผัสท่อนแขนหล่อนเบาๆ "มารอรถหรือคะ" ฉันถามออกไป อย่างไม่รู้ว่าเพราะเมา หรือเพราะโง่กันแน่ นี่มันท่าเหมือนปิศาจ กำลังจะฆ่าตัวตายซ้ำสามชัดชัด... แต่ก็ได้ผล เธอพยักหน้าช้าๆ ให้กับรางรถไฟ "อีกนานมั้งคะ... คือคุณพี่จำได้ว่า... คุณพี่เนี่ย..คลาน...เอ๊ย....ขึ้นมา ตอนตีสองกว่าๆ แต่รถเที่ยวแรก คงจะมาสักตีห้าตีห้าครึ่งน่ะค่ะ" ฉันแสดงภูมิรู้ เพราะใช้บริการ รถสายสีลมนี้เป็นประจำ บางครั้งกลับเที่ยวสุดท้ายตอนเที่ยงคืน แต่ก็หลายคราว ที่กลับเที่ยวเช้า โดยได้อาศัยตามโรงแรงจิ้งหรีดแถวๆ นี้เพื่อการนอนรอรถเที่ยวแรก "คุณน้องจะรอค่ะคุณพี่" เออแน่ะ เธอเล่นด้วย มีไม่มากคนนักหรอกที่ผู้หญิงแท้ๆ อย่างหล่อน จะมาวิสาสะคุณน้องคุณพี่กับพวกฉัน "คุณพี่สวยจังเลยนะคะ" ฉันยังรู้สึก ถึงการถอนสะอื้นในน้ำเสียง คุณน้องเพิ่งหันมาสบตาตรงๆ เป็นครั้งแรก จนฉันต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี เมื่อเครื่องสำอางค์อย่างเลว ที่แต่งอย่างเลวบนใบหน้าแบบเดียวกัน ทำให้ฉัน แทบจะกลั้นการหยั่งรากลงรางเอาไว้ไม่อยู่ โถแม่คุณทูนหัว ชะนีน้อยๆ ผู้อาภัพ แล้วนี่อะไร แต่งตัวอย่างกับ ผู้หญิงเต็นโชว์ในซอยพัฒน์พงษ์ จะเป็นไปได้หละหรือ นอกจากคุณเธอ จะใช้ถุงปุ๋ยครอบหัวเอาไว้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า สายตารังเกียจแกมขยะแขยง ที่ส่งออกไปจะรุนแรง จนออกนอกหน้า จนคุณน้องเธอรู้สึกได้ "ขนาดคุณพี่...ขนาดพี่..ขนาดกระเทย.. ขนาดอีกระเทย ยังสวยซะกว่า...โฮโฮ.." หล่อนระเบิดเสียงร่ำไห้โหยหวน พร้อมสายตา มองมาที่ฉันอย่างรังเกียจ ชิงชังและสิ้นหวัง แล้วโถมตัวลงกับพื้น โดยไม่เกรงว่าแข้งขาจะชอกช้ำ แถมยังเกลือกกลิ้งไปมา จนฉันต้องถลาเข้าไป รั้งเธอเอาไว ้ก่อนจะตกลงไปในรางรถไฟฟ้า ฉันฟาดฝ่ามือนางพญามารปราบบุรุษหลายใจหนักๆ ลงไปติดๆ กันสามฝ่ามือ จนหน้าที่เต็มไปด้วยไฝฝ้าราคี บวมแดงขึ้นมาทันตา และได้ผล คุณน้องหุ่นระดับนางสาวไทยยังอาย ยกมือขึ้นกุมสองแก้ม เสียงสะอึกสะอื้น ขาดห้วงไปในทันที และจ้อมเขม็งมาที่ฉัน มีคำถามมากมายในสายตางุนงงคู่นั้น "คือขอโทษค่ะ..พี่ระงับอารมณ์ไม่อยู่... นานแล้วที่ไม่มีใคร กล้าเรียกพี่ว่าอีกระเทย... คือพี่..ไปเฉาะมาแล้วนะคะ... พี่เป็นผู้หญิงหมดทั้งตัวแล้ว... แล้วอยู่ๆ..คุณน้อง มาเรียกพี่อย่างนั้น... มัน... มันทนไม่ได้" ฉันละล่ำละลักอธิบาย ขณะที่แวบหนึ่ง ของความคิดจุดประกายขึ้น จริงสิฉันก็ยังคง เหลือสิ่งที่อัปลักษณ์ที่สุดอยู่อีก ไม่ใช่ต่อมลูกหมาก ที่คุณหมอไม่ยอมผ่าออก และก็ไม่ใช่กระเดือกแหลมๆ ที่ฉันมักใช้ผ้าพันคอ หรือสวมเสื้อคอเต่า เพื่อปกปิดรูปรอย ใครจะรู้บ้างว่าความอัปยศอดสูใจ อันไม่น่าจะเกิดขึ้น กับสาวงามอย่างฉัน มักจะเกิดขึ้นเสมอ เมื่อไปติดต่อสถานที่ราชการ ทุกครั้งทุกคน มองฉัน อย่างพิินิจพิจารณาสัตว์ประหลาดต่างดาว กับแค่มีคำนำหน้านามว่า นาย.... ฉันนึกอยากจะกระโดด พุ่งหลาวลงไปยังถนนเบื้องล่าง หากพอขยับตัวมือเล็กคู่นั้น ก็ฉุดรั้งฉันไว้ "ขอบคุณคุณพี่ค่ะ" .... ต๊ายคนอะไร โดนตบแล้วยังมีหน้ามาขอบคงขอบคุณ ฉันรู้สึกหมันไส้ แต่ขณะที่สูดลมหายใจเข้า เพื่อเตรียมจะแผดด่าอย่างเต็มเสียง เต็มฝีปาก สำหรับคนที่กล้าจะสะกิดปมด้อย "ขอบคุณค่ะที่เตือนให้หนูได้รู้ว่า ใบหน้าที่อัปลักษณ์สุุดสุดของหนูนี่ ก็ยังรู้เจ็บรู้ปวดเหมือนกับคนอื่นๆ" คุณน้องพูดอย่างเข้าใจอะไรดีขึ้น และทำท่าจะเข้ามา เป็นฝ่ายปลอบใจฉันเสียเอง "ยังไงหนูก็ยังเป็นผู้หญิงกว่าพี่..." เอ๊ะอีนังนี่!! ฉันเดือดปุดปุด ขึ้นมาอีก "หนูหมายความว่า หนูไม่น่าคิดสั้นๆ ขนาดพี่ ยังทำให้สวยได้ขนาดนี้ ของหนูแค่ยกเครื่องหน้าอย่างเดียว คงไม่ลำบากอย่างพี่ ขอบคุณพี่มากค่ะ ที่เตือนสติหนูตรงๆ ขนาดนั้น" คุณน้องยกมือ ขึ้นไปคลำแก้มของตน บางสิ่งกระจ่างขึ้น ทั้งในใจหล่อนและใจฉัน "คุณน้องลองเงยหน้า มองขึ้นไปบนโน้นสิคะ น้องคิดว่า ถ้ามันไม่มีปล่องภูเขาไฟ หรือร่องรอยอุกาบาตแล้ว ยังจะมีผู้คนมากมาย ยืนจ้องมองหากระต่ายบนดวงจันทร์ไหมคะ ถ้าพระจันทร์มันนวลเนียนจนจืดชืด น้องว่าจะมีสักกี่คน ที่แหงนหน้าขึ้นมองมันอย่างสนอกสนใจ" ทั้งฉันและคุณน้อง ต่างเพ่งสายตาไปยังรอยกะดำกะด่าง ของจันทร์เพ็ญ "น้องเหมือนกับพี่ ตรงมีอะไรบางอย่าง ดึงดูดให้คนเหลียวมอง" ฉันรู้สึกโก้ขึ้นมานิดหน่อย "ก็แค่แวบเดียวแล้วเขาก็เบือนหน้าหนี" คุณน้องยังแย้ง "ก็ยังดีกว่าผู้่คนนับร้อยนับพัน ที่ไม่มีจุดเด่นอะไร ให้ใครสนใจไม่ใช่หรือ" ฉันยั้งประโยคไว้เพียงแค่นั้น แต่ในใจยังรำพึงรำพันต่อไป "จริงหรือ มีคนมองดีกว่าจริงหรือ มองอย่างประณามหยามเหยียด ดีกว่าไม่มองจริงหรือ ทนได้หรือกับการไม่มีใครเหลียวและ จะทนไปตลอดชีวิตหรือ ที่จะมีแต่คนมองด้วยสายตา เยาะเย้ยถากถาง" "พี่คะ...หนูกลับก่อนนะคะ... ราตรีสวัสดิ์ค่ะ" คุณน้องกล่าวลาฉัน ด้วยประกายตา ที่เหมือนเพชรน้ำงาม ที่ส่่องแสงสุกใสอยู่ในกองมูล ใช่สิหากใครสักคนตาถึง เธอก็จะงามพร้อม ทั้งรูปร่างหน้าตา แต่ฉัน แล้วฉันเล่า นายสมชาย ดอนโคกคาว ราษฎรชายเต็มขั้น ตามบัตรประจำตัวประชาชน ฉันจะภูมิใจดีไหมหนอ ที่ได้เป็นส่วนก้นของกระต่ายบนดวงจันทร์ ที่ใครๆ ก็พยายามเพ่งมอง แก้ไขเมื่อ 19 ธ.ค. 51 13:36:46 จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:36:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมได้รับมิตรภาพอันยั่งยืน ได้รู้จักกับเพื่อนพ้องน้องพี่ บนถนนนักเขียนสายนี้ ด้วยเรื่องสั้นเหล่านี้ครับ (ส่วนเรื่องที่ทำให้ต้องเลิกคบกันไปไม่ได้เอามาแปะ) อันนี้คัดมาเฉพาะแนว ว้ายวาย (ซึ่งยังมีอีกหลายเรื่อง แต่ถูกตีพิมพ์ตามหน้านิตยสารและพ็อกเก็ตบุ๊คส์ไปแล้ว จึงมิได้นำมาลง) ที่จริงก็คิดถึงเรื่องสั้นเหมือนกันครับ  อยากเขียนเรื่องใหม่ๆ อีกเหมือนกัน ขอเวลาสักพักครับ ขอเสียงด้วยครับหากมีใครยังอยากอ่านเรื่องสั้นเรื่องใหม่ๆ ของ SONG982 คนนี้ ด้วยมิตรภาพอันยั่งยืนชั่วฟ้าดินสลาย จากคุณ : SONG982 - [ 19 ธ.ค. 51 13:39:47 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ใช้ภาษาดีเชียวค่ะ เหมือนกำลังอ่านนิยายตีพิมพย์อยู่เลย จากคุณ : Barzugar - [ 19 ธ.ค. 51 15:55:57 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่า มาเป็นชุด เลยอ่านไม่ค่อยรู้เรื่องเลยค่ะ น่าจะมาลงที่ละเรื่องนะคะ แหะ แหะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 19 ธ.ค. 51 21:51:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ง่วงละ อ่านไปไม่ครบ แต่คุ้นๆ ว่าอ่านแล้ว เรื่องที่ 2 ก็ยังงงอยู่ดี จากคุณ : scottie - [ 20 ธ.ค. 51 00:31:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาอ่านค่ะ ตอนแรกนึกว่าเรื่องเดียวกันค่ะ ฮ่าๆ จากคุณ : pee_lee (จิตเดิม) - [ 20 ธ.ค. 51 01:21:23 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบเรื่องที่ 6 โสมตรากระต่ายเป็นพิเศษครับ จากคุณ : GTW - [ 20 ธ.ค. 51 10:10:53 ]

ความคิดเห็นที่ 12 6 เรื่องเลยเหรอคะพี่ยู เอามาปัดฝุ่นให้ได้อ่านกันเป็นชุดเลย จากคุณ : เม-ดา - [ 22 ธ.ค. 51 12:16:27 ]