01-06-2551
สี่โมงเย็น
เวลานี้เป็นเวลาที่นักเรียนและคนทำงาน จะได้กลับบ้านพักผ่อน
เขานัดฉันไว้ที่ร้านกาแฟนแห่งนี้...ร้านกาแฟแห่งแรกที่เราได้เจอกัน
ฉันยังจำวันนั้นที่ฉันเซ่อซ่าเดินเซไปชนโต๊ะของเขา
จนถ้วยกาแฟกระเด็นไปหกรดเสื้อและกางเกงของเขาเปราะเปื้อน
รวมทั้งยังจำคำอุทานและท่าทางตลกๆ ของเขาได้ จับใจ
หลังจากนั้นเราก็ได้พูดคุยกัน
ทำความรู้จักกัน จนลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ จนถึงวันนี้
....
ฉันมองนาฬิกา ฉันรีบเกินไปหรือว่าเขามาสายกันล่ะเนี่ย
พลางมอง พลางคิดถึงเหตุผลที่เขาเรียกฉันออกมาดื่มกาแฟ
ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้สองสามสัปดาห์ เขามัวแต่โหมงาน
จนฉันกลัวว่าเขาจะแต่งกับงาน ก่อนแต่งงานกับฉัน
เอ๊ะ...หรือว่าเขาจะขอฉันแต่งงานจริงๆ
ตายล่ะ วันนี้ฉันไม่ได้แต่งตัวให้สวยสง่า สมกับเป็นว่าที่เจ้าสาวเสียด้วย
คิดอย่างนี้แล้วทำฉันอดกระวนกระวายใจไม่ได้จริงๆ
เอ...หรือว่าเขาแค่คิดถึงฉัน
ความจริงเขาเองเคยบอกว่าแค่คุยก็หายคิดถึงแล้วนี่นา
นัดให้ออกมาหาอย่างนี้ แสดงว่าเขาต้องคิดถึงฉันมากแน่ๆ
ห้าโมงเย็น
มาช้าหนึ่งชั่วโมงเลยหรือนี่
ลองโทรเข้ามือถือแล้วก็ไม่มีใครรับ
ติดประชุมอีกหรือยังไงนะ
ทำงานหนักขนาดนี้น่าเป็นห่วงจริงๆ
หรือว่าเขามีอุบัติเหตุ!
ตายจริง ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันจะทำอย่างไรดี
ขออย่าให้เขามีอันตรายเลยนะ...
หกโมงเย็นแล้ว...
เขาทำงานหนักจนลืมว่าโทรนัดฉันหรือเปล่านะ
แต่ก็ยังแปลกที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์
อืม...
หรือว่าเลือกแหวนให้ฉันไม่ถูกเพราะจำขนาดนิ้วฉันไม่ได้หรือไงนะ
เอาน่า เอาน่า ไม่ว่าเลือกขนาดไหนมา ใส่พอดีนิ้วชี้ กลาง นาง ก้อย หรือหัวแม่มือ
ฉันก็ดีใจทั้งนั้นแหละ
หนึ่งทุ่ม จนได้
ร้านนี้เขาปิดสองทุ่มนะเนี่ย
ทำไมถึงยังไม่มาอีกนะ
โทรหาเป็นร้อยรอบได้แล้วมั้งเนี่ย
จะโทร.ให้แบตมือถือเขาหมด ก็จะโดนว่าอีก
นั่งรอดื่มกาแฟจนรู้สึกว่ากลับบ้านไป ต้องหลับไม่ได้แน่ๆ
เมื่อไหร่จะมาสักทีนะ
จากคุณ :
badinblood 
- [
20 ธ.ค. 51 21:59:04
]
MISS 2 (Memmory)
