สวัสดีค่ะ

กลับมาแก้ไขนะคะ

จาก คุณ แมวเหมียวพุงป่อง  

ขอบคุณมากค่ะ สำหรับจุดบกพร่องอันใหญ่หลวง ที่ไม่ได้ตรวจทานอย่างดี

หากมีข้อผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ

......................................



เสียงหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่งแผดร้องลั่น ใบหน้าน่ารังเกียจของชายร่างบอบบางแสยะยิ้มอย่างหื่นกระหาย ในมือของมันถือมีดปลายแหลมขนาดใหญ่

กรี๊ด!!

เสียงกรีดร้องดังไปทั่วบริเวณบ้านพักกลางป่า ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครสามารถช่วยได้

พวกเขาทั้งหมดเลือกที่จะมาเที่ยวพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศของนราธิป ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักหลังอื่นๆ มากพอสมควร เพื่อให้มีความเป็นส่วนตัวมากยิ่งขึ้น

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเลยว่าจุดจบของการมาเที่ยวพักผ่อนในครั้งนี้คือ...ความตาย
……………………………….

หนึ่งอาทิตย์ต่อมามีคนไปพบศพของกลุ่มเด็กวัยรุ่นทั้งหมดเจ็ดชีวิต ถูกฆ่าตายอย่างเหี้ยมโหด ทั่วร่างกายถูกกรีดด้วยมีด เลือดจำนวนมากแห้งกรังและติดเต็มไปทั่วผนังของบ้านพัก บางรายถูกตัดแขน ตัดขา และร้ายยิ่งกว่านั้นคือถูกบั่นคอออกจากร่างกาย

นพชัยถูกกรีดเนื้อส่วนท้องออกไป
นัดดาถูกตัดแขนและใบหู
นราธิปถูกควักลูกนัยน์ตาออกมาทั้งสองข้าง
เพื่อนหญิงของเขานิรชาถูกตัดลิ้นและกรีดหน้าอกเป็นแผลเหวอหวะ...หากแต่ว่าไม่มีใครพบศพของนิกรแต่อย่างไร

นิกรชายหนุ่มขี้โรค เขามีร่างกายที่อ่อนแอมากเสียกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ สวมแว่นตาขนาดใหญ่และขี้ตื่นกลัวเหมือนเด็ก ด้วยเพราะเป็นเพื่อนสนิทกับนราธิปเขาจึงถูกชักชวนมาเที่ยวพักผ่อนที่บ้านพักในป่าแห่งนี้ก่อนที่จะจบและแยกย้ายกันไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย

แม้ทางตำรวจจะพยายามตามหาตัวของนิกรเพื่อจะได้ทราบรายละเอียดของเหตุการณ์ทั้งหมด หากแต่เวลากว่าหนึ่งเดือนยังไม่มีใครสามารถหาร่องรอยของนิกรพบเลย
ชายหนุ่มหายตัวไปราวกับไม่มีตัวตน จนทุกคนเริ่มเชื่อกันว่า...นิกรอาจจะตายไปแล้วอีกคนหนึ่ง
..................................
ร้องขอความช่วยเหลืออยู่แสนนาน หากแต่เขากลับพบเพียงความว่างเปล่า ร่างกายที่เล็กและซูบซีดเต็มไปด้วยเลือด กลิ่นคาวน่าสะอิดสะเอือนยังเด่นชัดในความรู้สึก หาได้เจือจางลงแม้แต่น้อย ปีศาจร้ายในตัวของเขาไล่ล่าฆ่าคนกว่าเจ็ดชีวิตอย่างง่ายดาย

นิกรร้องไห้คร่ำครวญด้วยความหวาดผวา ไม่น่าเชื่อว่า...เรื่องทุกอย่างจะเกิดขึ้นได้เช่นนี้

เสียงร้องขอความช่วยเหลือ เสียงร่ำไห้อย่างสิ้นหวังของเพื่อนหญิงชายดังระงม หากแต่เขากลับนึกสนุกมากยิ่งขึ้น ยามเมื่อมีดในมือกรีดแทงไปในร่างกายของเพื่อน ทว่าเขากลับรู้สึกปลาบปลื้มใจ
เขากรีดแทงไปที่ร่างของเพื่อนแต่ละคน แทงซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเมามันส์ และรู้สึกพึงพอใจทุกครั้งที่ของเหลวสีแดงพุ่งกระฉูดออกมา ยิ่งใบหน้าเจ็บปวดเหล่านั้นยิ่งปลุกอารมณ์ให้เขานึกพอใจมากยิ่งขึ้น
เขาควักลูกนัยน์ตาของนราธิปออกมา นั่นเพราะเขาไม่ชอบที่เพื่อนของเขามองเขาด้วยแววตาตกตะลึงเช่นนั้น…จริงหรือเพราะว่าเรื่องอื่นที่เขาเลือกทำเช่นนั้นกับนราธิป

“หึ หึ น่ะ...นายจะมองเราด้วยสายตาแบบนี้ไม่ได้นะนรา”
พูดพลางแทงมีดเข้าที่ตาของนราธิป จากนั้นจึงควักมันออกมา ไม่มีใครหนีรอดจากการกระทำของเขา นราธิปเป็นคนสุดท้ายที่ถูกเขาฆ่า หากเขากลับถูกมองด้วยแววตาแปลกประหลาด

นราธิปพยายามถามคำถามบางอย่างกับเขา แต่เขากลับไม่มีคำตอบให้... คำถามที่มีมีคำตอบนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา
.................................

พลันนิกรนึกกลับไปถึงเรื่องราวในวันนั้น ก่อนที่เขาจะตัดสินใจทำเรื่องทุกอย่าง ความรู้สึกบางอย่าง เสียงจากสายลมเพรียกหาให้เขาทำเช่นนั้น มีบางอย่างเด่นชัดในความรู้สึกกระซิบให้เขาเลือก...เลือกที่จะทำเช่นนั้น
“หึ หึ”
เสียงหัวเราะของใครบางคนดังกระทบโสตประสาทของเขาอยู่ตลอดเวลา เสียงนั้นเยือกเย็นและเต็มไปด้วยความเลวร้ายอย่างบอกไม่ถูก กลิ่นคาวเลือด กลิ่นเหม็นสาบทำให้เขารู้สึกปวดหัว เลือดในกายสูบฉีดแรงยิ่งขึ้น
“เจ้า...คือผู้ถูกเลือก จำเอาไว้...เจ้าคือผู้ที่ถูกเลือก”
สิ้นเสียงพูดนั้น สติทั้งหมดของเขาเหมือนดับสิ้นไป ความกระหายหิวอยากเห็นเลือด บาดแผล ความตายเริ่มก่อตัวขึ้นมาในหัวใจดวงน้อยๆ ของนิกร
ยิ้มเยือกเย็นที่มุมปาก เขาเดินไปเอาน้ำมาให้กลุ่มเพื่อนๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแบบเด็กๆ เช่นทุกครั้ง เขาเป็นเทพบุตรแห่งความตายอย่างแท้จริง ใครจะรู้ว่าสิ่งที่เขาทำนั้นจุดมุ่งหมายที่แท้จริง คืออะไร?
..................................

มีดเล่มใหญ่บางและคมมากอยู่ในมือของนิกร ใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด เขาแสยะยิ้มมองดูร่างทุรนทุรายของกลุ่มเพื่อนที่ถูกมัดเอาไว้ ยาสลบอันน้อยนิดที่วางเอาไว้ในน้ำดื่มทำให้ทุกคนถูกเขานำมาเล่นในเกมอย่างง่ายดาย

“หึ หึ” นิกรหัวเราะอย่างคลุ้มคลั่ง เขาค่อยๆ กรีดมีดไปที่ร่างของนพชัย ชายหนุ่มร่างอ้วนที่อุดมไปด้วยไขมัน
“ด่ะ...ได้โปรด...”
นพชัยพยายามร้องขอชีวิตจากนิกร หากแต่ไม่มีประโยชน์เมื่อมีดเล่มใหญ่เปลี่ยนมาแทงทะลุไปที่อกซ้ายตรงหัวใจของเขาทันที
“อ๊าก!”
สิ้นเสียงร้องร่างของนพชัยแน่นิ่งท่ามกลางสาตายของกลุ่มเพื่อนที่มองดูด้วยความหวาดกลัว และคาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำเช่นนั้นได้
“กรี๊ด!!” บ้างส่งเสียงร้องด้วยความกลัว
“ไอ้เลว!” บางคนก่นด่าเขาด้วยถ้อยคำหยาบคาย หากแต่เขากลับยิ้มระรื่นรับคำด่าเรานั้น
“น่ะ...นายทำอะไรลงไปกร นายทำอะไรกันนะ”
เสียงนราธิปร้องถามขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา เขาไม่เคยคิดว่าเพื่อนสนิทอย่างนิกรจะทำเช่นนั้นได้
“นายเป็นบ้าอะไรไปนะกร”

นิกรหาได้ตอบคำถามของนราธิปไม่ ใบหน้าที่เหมือนเด็กของเขาเปลี่ยนเป็นน่าเกลียดน่ากลัว เขายกมีดขึ้นเลียเลือดของนพชัยที่ติดมา ก่อนจะแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจ รสชาติหอมหวานของเลือดกระตุ้นให้เขาอยากทำมากกว่านั้น
เขาเฉือนมีดไปที่พุงของนพชัย ปาดเอาเนื้อออกมาชิ้นหนึ่ง ก่อนจะนำเข้าปาก เคี้ยวและกลืนเนื้อนั้นลงไปอย่างหื่นกระหาย
“อึก...”
เสียงกลืนน้ำลายของเพื่อนที่มองดู พวกเขาถูกมัดเอาไว้ ไม่มีทางหนีไปไหนได้ หากต้องมองการกระทำของนิกรด้วยแววตาที่ยากยิ่งที่จะบรรยายความรู้สึกทุกอย่าง เพราะมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความกลัว และสะอิดสะเอือน ขยะแขยงอย่างเลวร้าย
“แหวะ…”
หลายต่อหลายคนอาเจียนออกมาเมื่อเห็นภาพตรงหน้า บ้างหวาดผวาจนแทบบ้า อยากหนีจากสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยการโขกหัวชนกำแพงเพื่อให้สลบหรือตายด้วยมือของตัวเอง

เสียงเพรียกหานั้นยังคงสั่งให้นิกรทำตาม ปีศาจร้ายในร่างกายของชายหนุ่มขี้โรคเรียกร้องที่อยากได้ลิ้มรสเลือดและชิ้นเนื้อเพิ่มขึ้น ความหอมหวานและกลิ่นความตายกระตุ้นนิกรให้เร่งมือมากขึ้น
“หึ หึ”
คนต่อมาที่นิกรเลือก หญิงสาวหน้าตาดี เธอเป็นคนที่คอยช่วยเหลือเขามาตลอด เกศินีคือหญิงสาวคนนั้น
นิกรกรีดมีดเชือดผ่านลำคอของหญิงสาว เลือดพุ่งกระฉูดเต็มใบหน้าของเขา แม้พริบตาหนึ่งของนิกรจะอ่อนลงและรู้สึกผิดกับการกระทำเช่นนั้น หากแต่เพียงชั่วเวลาเพียงเสี้ยวเดียว และไม่นานมากแววตาของเขาดูดุดันมากยิ่งขึ้น เขาแสยะยิ้มด้วยความพึงพอใจ
และลิ้นเลียเลือดที่ติดหน้า เขาก้มลงสัมผัสที่ริมฝีปากของเกศินีอย่างนุ่มนวล หลับตาพริ้มด้วยความรู้สึกสุขใจ
น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมานิกรมองดูภาพเบื้องหน้าของเขา เกศินีหญิงสาวที่เขารักมาก แต่...เขากลับทำลายเธอลงได้ ด้วยมือของเขาเอง
เพื่อนคนแล้วคนเล่าที่เขาปลิดชีวิต ก่อนจะมาถึงคนสุดท้าย เพื่อนสนิทและเป็นเพื่อนรักของเขามาตั้งแต่เด็ก...นราธิป
ก่อนที่นราธิปจะถูกเขาฆ่าตาย นิกรต้องตอบคำถามของเพื่อนถึงการกระทำครั้งนี้

“นายทำแบบนี้ทำไมกร”
เสียงครางอย่างแผ่วเบาและสิ้นหวัง นราธิปถามคำถามคำนี้มาตั้งแต่แรกสุด หากแต่เขากลับดีรับคำตอบของมันในเวลาสุดท้ายที่เขาจะเหลือชีวิตอยู่
“ทำไม?”
เสียงแหบพร่าจากปากของนิกร นี่เป็นคำแรกที่เขาพูดขึ้น หลังจากที่เขาเริ่มฆ่าเพื่อนคนแล้วคนเล่า ด้วยการกระทำที่เหี้ยมโหด ผิดมนุษย์ เป็นการกระทำของปีศาจร้าย
“ทำไม?”
“เพราะ...นายเรียกร้องให้เราทำ”
คำตอบของนิกรทำให้นราธิปนิ่งเงียบลงไป เขาจ้องมองใบหน้าอันคุ้นเคยของเพื่อน สายตาของเขาเย็นชามากยิ่งขึ้น เมื่อได้ฟังสิ่งที่นิกรพูดขึ้นมา
“นายบังคับให้เราต้องทำเช่นนี้นายบังคับเราเองนะ” นิกรยังพูดซ้ำไปซ้ำมา เขามองหน้าของนราธิปด้วยแววตาสำนึกผิด และเริ่มร้องไห้คร่ำครวญเหมือนเด็กๆ
“หึ หึ”
เสียงหัวเราะคลุ้มคลั่งดังจากปากของนราธิป แน่นอนใบหน้าของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นปีศาจร้าย เขาดูหื่นกระหายกับสิ่งที่เกิดขึ้น เลือดในกายเริ่มสูบฉีดรุนแรงมากยิ่งขึ้น
นราธิปกระชากมือเบาๆ หากแต่เชือกที่มัดมือเขากลับหลุดรุ่ยออกมาได้ง่ายเหลือเกิน เขาเอื้อมมือเช็ดเลือดที่ติดบนใบหน้าของนิกรอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเลียลิ้นตามริมฝีปาก ดวงตาของเขาดุดันและแววโรจน์ด้วยความพึงพอใจ
“นายเก่งมากนิกร หึ หึ เราคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกนาย”
หัวเราะลั่นด้วยความรู้สึกสุขใจ เขาก้มลงจูบไปที่ริมฝีปากอวบอิ่มของนิกร ก่อนจะเริ่มมอบรสชาติอันร้อนแรงของจูบ ความหื่นกระหายที่ได้เห็นเลือกปลุกอารมณ์ความใคร่ของเขามากยิ่งขึ้น
“นายเก่งมากนิกร หึ หึ น่ารักมาก เรารักนายมากรู้ไหม” นราธิปกล่าวชมนิกร
เขาปรารถนาในตัวของเพื่อนชายอยู่เสมอ และนิกรต้องตกเป็นเบี้ยล่างของเขามาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีใครล่วงรู้มาก่อนว่าคนที่สมบูรณ์พร้อมทุกอย่างอย่างเขาจะมีรสนิยมทางเพศเช่นนี้ นอกจาก...นิกร
มือของนิกรนิ่งเก็ง เขากำเอาไว้แน่น ความรู้สึกขยะแขยงเพิ่มมากยิ่งขึ้น เสียงสายลมเพรียกหาอีกครั้ง เขาไม่เคยนึกว่ามือของเขาจะต้องมาแปดเปื้อนไปด้วยเลือดได้มากถึงเพียงนี้ เสียงบทเพลงแห่งความตายกระซิบที่หูเบาๆ เสียงร่ำไห้ เสียงคร่ำครวญจากส่วนลึกของหัวใจเขา
.................................

แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 12:34:33

แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 20:51:14

แก้ไขเมื่อ 21 ธ.ค. 51 20:50:19

จากคุณ : neepat - [ 21 ธ.ค. 51 20:47:47 ]