ความคิดเห็นที่ 1 . . . . ตอนที่ ๑  กางเกงใน...ใครคิดว่าไม่สำคัญ             ตอนปี ๑ เทอมแรก วิชาที่เรา นักศึกษาพยาบาลเรียนก็เป็นวิทย์ คณิต อังกฤษ เหมือนกับตอน ม. 6 แหละเจ้าค่ะ คล้ายๆ กับเรียนทบทวน แล้วก็มีวิชาสำคัญคือ วิชาการพยาบาลเบื้องต้น ซึ่งบทแรกๆ คือเรียนอะไรทราบไหมเจ้าคะ             จ้างให้อิฉันก็ว่าไม่มีใครทายถูกหรอกเจ้าค่ะ... อย่าตกใจนะเจ้าคะ ที่อิฉันจะบอกว่า เรียนเรื่องการเช็ดทำความสะอาดเตียง หรือการแดมป์เจ้าค่ะ (damping)             ไม่เท่านั้นนะเจ้าคะ มีวิธีการปูที่นอนด้วย อิฉันเปิดหนังสือดูด้วยความอึ้ง ทึ่ง เสียว (สันหลัง)... อะไรกันเนี่ย! คิดว่าจะได้เรียน เรื่องโรคภัยไข้เจ็บ เรื่องแทงน้ำเกลือ ฉีดยาอะไรประเภทนี้มากกว่า นี่อิฉันต้องเรียนเช็ดเตียงเหรอ.... กะอีแค่เช็ดเตียงเนี่ยนะ ต้องเรียนกันด้วย...             อิฉันเอาสมองส่วนหน้าคิดด้วยความฉงน จนหูทั้งสองข้างแทบไม่ได้ฟังอาจารย์ดวงนภา ที่กำลังสอนวิชาแดมป์ปิ้งอยู่หน้าคลาส             ถึงไม่ได้ฟังอย่างไร แต่สิ่งที่ได้ยินจากอาจารย์ ก็ยืนยันถึงสิ่งที่เห็นในหนังสือได้เป็นอย่างดี คิดไปคิดมาแอบชำเลืองมองไอ้ศรี เพื่อนคู่หูคู่ซี้ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ             นั่นไง...หน้ามันเอ๋อยิ่งกว่าอิฉันอีกเจ้าค่ะ แถมคิ้วหนาๆ ของมันขมวดกันยังกะผูกโบว์ ก่อนที่จะกระซิบกระซาบกะอิฉันว่า             “เฮ้ย! เฟื่อง เป็นพยาบาลต้องเช็ดเตียง ปูเตียงด้วยเหรอวะ” เมื่อมันเห็นอิฉันนิ่ง มันเลยโวยต่อ “แม่ฉันส่งฉันมาเรียนพยาบาลนะเว้ย ไม่ได้ส่งมาเรียนเป็นคนใช้”             อิฉันเอียงคอไป ๔๕ องศา ๓๒ ฟิลิปดา กระซิบตอบมัน “แกไม่น่าถาม ก็เห็นๆ อยู่ นี่คือความจริงนะ... แกไม่ได้ฝันไปหรอก นังศรี” ก็ไม่เชิงว่าอิฉันบอกกับมันคนเดียวหรอกเจ้าค่ะ อิฉันบอกกับตัวเองด้วย             ชะรอย เสียงเราคงไม่เบานัก อาจารย์ดวงนภา อาจารย์สุดเฮี๊ยบอีกท่านหนึ่งของวิทยาลัยเรา ท่านรูปร่าง หน้าตาคล้ายอาจารย์แม่น่ะเจ้าค่ะ แต่ท่าทางและน้ำเสียงยังกับพิธีกรรายการกำจัดจุดอ่อนยังงั้นแหละ             อะจึ๋ย...นั่นไง อาจารย์หันมามองที่เราสองคนแล้ว             “เฟื่องฝน ศรีพิณ กระซิบกระซาบอะไรกัน ดูท่าทางจะน่าสนใจกว่าเรื่องที่ครูสอนนะคะ เล่าให้เพื่อนๆ ฟังบ้างสิ”             น้ำเสียงอาจารย์ฟังดูเสนาะหูก็จริง แต่สายตาราวกับฉายรังสีแกรมม่ายังงั้นแหละ อึ๋ย... สยอง.... นี่เป็นการถูกดุ แบบเพราะๆ นะเจ้าคะ อิฉันน่ะไม่ได้สมองเรียบซะจนไม่รู้ตัวว่าถูกดุ เหลือบไปทางนังศรี เห็นแม่ตัวดีนั่งหัวหดด้วยความกลัว เห็นทีอิฉันจะพึ่งมันไม่ได้เสียแล้ว             “ว่ายังไงคะ ครูกับเพื่อนๆ อยากรู้ว่า พวกเธอมีเรื่องอะไรน่าสนใจกว่าคำสอนของครูหรือ” อาจารย์เร่ง แถมสายตายังส่งรังสีแอลฟ่า มาที่อิฉันอีก แม่เจ้าประคุณเอ๊ย....อิฉันไม่รู้หรอกเจ้าค่ะว่ารังสีอะไรจะแรงกว่ากัน รู้แต่ว่างานนี้ตกหนักที่อิฉันอีกแล้วสิ             “ นังศรีค่ะ เอ๊ย! ศรีพิณค่ะอาจารย์ เค้าสงสัยว่า เรามาเรียนพยาบาล เราต้องเรียนเช็ดเตียง ปูเตียงด้วยหรือคะ” อิฉันรีบพูดโยนความดีความชอบมาให้มัน มันค้อน ทำตาประหลับประเหลือก             อาจารย์เลิกคิ้ว “ แล้วเธอสองคนคิดว่าหน้าที่ เช็ดเตียง ปูเตียงเป็นของใครกัน”             “ของคนงานโรงพยาบาลค่ะอาจารย์” มันรีบตอบเอาหน้า หนอย! ทีคำตอบง่ายๆ ล่ะรีบตอบเชียว... ใครก็ต้องคิดว่าหน้าที่ทำความสะอาดเป็นของคนงานทั้งนั้นแหละเจ้าค่ะ             “ศรีพิณ ถ้าไม่ใช่สิ่งที่พยาบาลต้องทำ แล้วมันจะมาอยู่ในวิชาการพยาบาลพื้นฐานได้อย่างไร และถ้าเธอมอบหมายให้คนอื่นทำ เมื่อเธอเป็นหัวหน้าเวร เธอจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาทำได้ถูกต้อง และสะอาดแค่ไหน”             หา! แค่เช็ดเตียงมีถูกต้องไม่ถูกต้องด้วยหรือเจ้าค่ะ.....ตอนอิฉันทำความสะอาดบ้าน หรือทำเวรตอนเย็นที่โรงเรียน อิฉันก็แค่เอาผ้าชุบน้ำหมาดๆ เช็ดตามโต๊ะ ตู้ อะไรต่ออะไรไปตามประสา ก็สะอาดดีนี่เจ้าคะ... แม่อิฉันยังชมเลย             แต่พอฟังอาจารย์อธิบายเรื่องการแดมป์แล้ว อิฉันจะเป็นลมเจ้าค่ะ อะไรมันจะเรื่องมากขนาดนั้น.... กะอีแค่เช็ดเตียงปูเตียง             ท่านผู้ชม... เอ๊ย...ท่านผู้อ่านเจ้าขา ลองดูอย่างที่อาจารย์สอนแล้วกันเจ้าค่ะ             “นักศึกษา ต้องเตรียมผ้าสองผืน สำหรับเป็นผ้าเปียกหนึ่งผืน ผ้าแห้งหนึ่งผืน”             “เตรียมกระป๋องใส่น้ำหนึ่งใบ ใส่ผงซักฟอกลงในน้ำประมาณหนึ่งหยิบมือ”             อิฉันฟังอย่างอึ้งๆ ผ้าสองผืน กระป๋องน้ำหนึ่งใบเนี่ยนะเจ้าคะ ...อุปกรณ์คู่ชีพสำหรับนักเรียนพยาบาล             “ผืนแรก ใส่กระป๋องน้ำ บิดให้แห้ง เช็ดตามเตียงให้สะอาด ตามด้วยผ้าแห้งเช็ดซ้ำอีกครั้ง”             “ต้องเช็ดให้ทั่ว ทั้งหัวเตียง ท้ายเตียง ขอบเตียง ขาเตียง ล้อเตียง น๊อต สกรู เพดานเตียง ต้องเช็ดให้หมด”             “พลิกที่นอนเช็ดให้ทั่ว ทั้งด้านบนด้านล่าง ขอบที่นอนโดยรอบ”             “เช็ดป้ายหน้าเตียง ป้ายแขวนชาร์ท ป้ายอาหาร ที่กั้นเตียง.........” อีกสารพัดเช็ด             เฮ่อ! ฟังแล้วอิฉันเห็นดาวเห็นเดือนลอยอยู่บนหัวตั้งแต่ยังไม่เป็นลมเลยเจ้าค่ะ             เชื่อแล้วเจ้าข้า....ว่าเป็นพยาบาลต้องสะอาดจริงๆ             “ต่อไปเป็นวิธีการเก็บผ้าปูที่นอน การปูเตียง การพับผ้าห่ม ผ้าคลุมเตียง การใส่ปลอกหมอน......”             เอ้า!...เอาเข้าไป อาจารย์เจ้าขา สอนยังกะจะให้หนูไปทำงานโรงแรมยังงั้นแหละเจ้าค่ะ... แล้วเราต้องเอาผ้าไปซักเองด้วยหรือเปล่าเจ้าคะอาจารย์เจ้าขา...อิฉันนึกอย่างประชด แต่...อาจารย์ท่านก็เหมือนมีญาณวิเศษแน่ะเจ้าค่ะ             “แล้วค่อยเรียนกันต่อไปเรื่องการซักผ้า เพราะพวกเธอต้องไปฝึกงานที่โรงซักฟอกด้วย”             เฮ้อ! อะไรกัน พ่อแม่ควรจะภูมิใจดีไหมเนี่ย ...ที่ส่งอิฉันมาเรียนการบ้านการเรือนเหล่านี้ ยังกะจะให้ออกไปประกอบอาชีพเป็นแม่บ้านยังไงยังงั้นแหละ อิฉันนึกภาพตัวเอง ใส่เอี๊ยมมีระบาย โพกผ้าผูกผม ยืนตัวตรงสีหน้าเคร่งขรึม เป็นคนใช้บรรดาศักดิ์ คอยรับใช้เจ้านายในคฤหาสน์ เหมือนในหนังฝรั่งที่เคยดูน่ะเจ้าค่ะ             ตอนนั้น ทัศนคติอิฉันออกจะแย่นะเจ้าคะ... ขนาดอิฉันบ้านไม่รวย เป็นลูกแม่ค้า ยังรู้สึกได้ขนาดนี้เลย คิดแล้วก็แอบชำเลืองไปทางเพื่อนๆ ที่เป็นลูกเจ้าของร้านทอง ลูกนายพล นายพันทั้งหลาย อิฉันก็แทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ ก็เจ้าหล่อนผู้สูงศักดิ์ ทำหน้ายี้ แบบเอาช่างฝีมือจากประเทศไหนมา ก็คงจะปั้นหน้าพวกหล่อนไม่ถูกแน่             ส่วนอิฉัน แว่บถึงคำพูดของพี่รหัสปี ๒ ขึ้นมาทันทีว่า             “น้องๆ ต้องถูกเปลี่ยนทัศนคติก่อน จึงจะเรียนพยาบาลได้ และเป็นพยาบาลที่ดีได้”             คอยดูอิฉันแล้วกันเจ้าค่ะ เรื่องแค่นี้เอง จะให้อิฉันเช็ดถูอะไร บอกมาเถอะเจ้าค่ะ  รับรองสบายมาก             หารู้ไม่ว่า....ทัศนคติ ไม่ใช่สิ่งที่จะเปลี่ยนกันได้ง่ายๆ เลย                         หลังจากจบภาคทฤษฎี อาจารย์ก็ให้ไปฝึกภาคปฏิบัติ โดยให้พวกเราหิ้วกระป๋องน้ำคนละหนึ่งใบ ผ้าคนละสองผืน เดินเรียงแถวไปที่เตียงนอนของพวกเราเอง ซึ่งลักษณะเตียงก็เหมือนเตียงคนไข้แหละเจ้าค่ะ ( อึ๋ยย...ไม่รู้เคยมีใครเคยตายบนนี้บ้างหรือเปล่า )             .....ลองนึกภาพนะเจ้าคะท่านผู้อ่านเจ้าขา ภาพที่นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ ๑ หิ้วกระป๋องคู่ชีพ พร้อมผ้าแดมป์สองผืน เดินว่อนไปทั่ววอร์ดผู้ป่วย เป็นภาพที่ชินตาชินใจแก่ผู้พบเห็นตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา.....             เมื่อชักแถวเดินมาถึงหอพัก อาจารย์ก็แบ่งเป็นกลุ่มๆ ละ ๑ ห้อง ก็คือกลุ่มละ ๑๒ คน เพราะห้องพักของพวกเรามี ๑๒ เตียงเจ้าค่ะ โดยมีอาจารย์ท่านอื่นมาช่วยฝึกแดมป์ด้วย (อ่านว่า...แด๊ม... นะเจ้าคะ) ท่านละหนึ่งห้องเจ้าค่ะ             อิฉันโชคร้ายหน่อย เอ๊ย! โชคดีสิเจ้าคะ ที่ได้อาจารย์ดวงนภา อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องแดมป์มาเทรนเราพอดี นังศรีหน้าซีดเป็นไก้ต้ม ส่วนเพื่อนที่เหลือ ก็ทำหน้ายังกับจะถูกนำไปประหารชีวิตอย่างนั้นแหละ ก็คำล่ำลือว่าอาจารย์ท่านเฮี๊ยบสุดๆ ในปฐพี ทุกคนได้ยินมาจนชินหู ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้าอาจารย์ด้วยซ้ำไปเจ้าค่ะ             ทันทีที่อาจารย์ดวงนภาก้าวเข้ามาในห้องของพวกเรา ท่านกวาดสายตาไปทั่วห้อง แล้วพึมพำออกมาเบาๆ             แต่...ต่อให้เบาแค่ไหน เราทั้ง ๑๒ คนก็ได้ยินถนัดหู             “ยังกะสลัม”             อิฉันสะอึกอย่างนึกไม่ถึง สติก็พลอยจะฟั่นเฟือนขึ้นมาทันที แหม...ก็ห้องนอนของพวกเรา ไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยเจ้าค่ะ .....ก็แค่มีเพื่อนบางคนไม่ได้คลุมเตียง บางคนก็แขวนเสื้อคลุมอาบน้ำไว้ที่หน้าตู้บ้าง... บางคนก็พาดไว้ข้างเตียง.... มีเสื้อผ้าที่แขวนเรียงไว้ยังไม่ได้เก็บเข้าตู้.... ก็เท่านั้นเองเจ้าค่ะ             เหลือบไปมองไอ้ภาพรเพื่อนเลิฟ เห็นหน้าขาวๆ ของมันกำลังแดงซ่านเป็นริ้วๆ ขึ้นมา ส่วนนังศรีก็ทำตาเหลือก เอ้า...สลัมก็สลัม อิฉันคิด....             .ยอมรับก็ได้เจ้าค่ะ             ขณะที่พวกเรากำลังยืนนิ่งอึ้งเป็นรูปปั้นหินของทหารในสุสานจิ๋นซีฮ่องเต้อยู่นั้น สายตาอาจารย์ก็หยุดสะดุดตรงระเบียงหลังห้อง ซึ่งเป็นราวตากผ้าของพวกเรา และเดินแน่วไปที่นั่นอย่างมั่นคง จนอิฉันต้องมองตาม             คุณพระช่วย! กางเกงในใครวะ.... แขวนเด่นเป็นสง่า อยู่ที่ขอบหน้าต่างด้านบน สีแดงแจ๋ของกางเกงในนิรนาม โชว์อะร้าอร่ามท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามบ่าย แถมยังกางเต็มที่ไว้กับไม้แขวนเสื้อ บอกสัดส่วนทุกตารางนิ้วของผู้เป็นเจ้าของได้แบบไม่ต้องเดาไซด์เลยก็แล้วกัน             ว้าย!...คงไม่ใช่ของอิฉันนะเจ้าคะ เพราะหน้าต่างบานนั้น อยู่ข้างเตียงของอิฉันพอดีเลย อิฉันขวัญเสีย หัวใจเต้นตึ่กตั่กเป็นจังหวะร็อคแอนด์โรว์อยู่นาน จนหายสติฟั่นเฟือนแล้วนั่นแหละ จึงนึกขึ้นมาได้ว่า อิฉันไม่เคยมีกางเกงในสีแดงนี่หว่า.... ใจก็ค่อยๆ สงบลง             “ นี่ซากใคร!” โอ้โฮ...อาจารย์เจ้าขา ถามซะ... ตอบไม่ถูกเลย แล้วยังสายตาที่ส่งรังสีเอถึงแซดมาที่พวกเราอีกล่ะ โอ๊ย....ถ้าอิฉันเป็นเจ้าของกางเกงในคงต้องมุดดินหนี . . . . แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 15:04:15 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 15:04:14 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 15:31:40 แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 15:12:58 จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 22 ธ.ค. 51 15:03:25 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . . .              “ขะ...ของหนูค่ะ” เสียงอ่อยๆ ของนังศรีตัวแสบ ดังอยู่ข้างหลังอิฉัน อาจารย์ค่อยๆ ผินกายหันมามองใบหน้ามันนิ่ง ราวกับจะสำรวจทุกรูขุมขน             นังศรีหน้าซีด ยังกะจะร้องไห้ เพิ่งโดนว่าสลัมอยู่หยกๆ จะโดนว่าอะไรต่ออีกเนี่ย....             “พี่รหัสปีสองของเธอคือใคร ศรีพิณ” อาจารย์เอ่ยคำถามที่ไม่มีใครคาดถึง             “เอ่อ! พี่กานดาค่ะ” นังศรีเงยหน้าตอบเสียงสั่น             “เย็นนี้ไปบอกให้กานดาไปพบครูที่ห้องพักครูด้วยนะ”             “ทะ...ทำไมคะอาจารย์” มันกลั้นใจ ถามอย่างสงสัย ด้วยความรักและเป็นห่วงพี่รหัส             อิฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันเจ้าค่ะ ว่าพี่รหัสเกี่ยวอะไรด้วย             “ครูอยากรู้ว่าพี่รหัสของเธอ ไม่ได้บอกหรือไงว่า ห้ามตากเสื้อผ้าสูงกว่าขอบระเบียง” อาจารย์ไม่พูดเปล่า แต่หันมามองพวกเราทุกคน และพูดต่อไปอีกว่า             “พวกเธอชอบเหรอ ที่จะให้หอพักนักเรียนพยาบาล มีเสื้อผ้าแขวนระเกะระกะ มองเห็นจากนอกถนน มีสภาพเหมือนแฟลตคลองเตยไม่มีผิด”             โธ่....อาจารย์เจ้าขา นั่นมันบ้านหนูนะเจ้าคะ......โน่นก็สลัม นี่ก็แฟลตคลองเตย... อยู่แฟลตคลองเตยมันผิดตรงไหนเจ้าคะ...อิฉันคร่ำครวญในใจ แต่อาจารย์ไม่รับรู้ หันไปพิฆาตนังศรีต่อ             “และอีกอย่าง... ศรีพิณ ใครสั่งใครสอนให้เธอใส่กางเกงในสีแดง” นังศรีงง อิฉันก็งงเหมือนกันเจ้าค่ะ ...อะไรกันเนี่ย.....บังคับกันกระทั่งกางเกงในก็ไม่เว้น             “แล้วนี่ดูสิ!” อาจารย์พูดพร้อมกับชี้นิ้วกราด ไปที่กางเกงใน เสื้อในน้อยใหญ่หลากสีสัน ที่ตากเรียงกันเป็นพรืด... ซึ่งแน่นอน มีของอิฉันด้วยเจ้าค่ะ             อ่ะจึ๋ย....จะโดนข้อหาอะไรเนี่ย หนูเปล่าตากกางเกงในสูงกว่าขอบระเบียงนะเจ้าคะ อาจารย์เจ้าขา             “ของใครสีเขียว”             “ของใครเป็นบิกินี่เนี่ย”             “ชั้นในลูกไม้หนาๆ นี่ของใคร”             พวกเรายกมือกันคนละพรึ่บละพรั่บด้วยความงงงวย รวมทั้งอิฉันด้วย             “ดูสิ! สีเข้มๆ อย่างนี้ พวกเธอใส่เข้าไปได้อย่างไรกัน ทั้งชั้นในทั้งกางเกงในเลย” อาจารย์ชี้ๆ ไปที่ซาก เอ๊ย! ไปที่ราวตากผ้าของพวกเรา แล้วพูดต่อ             “เอวยืดๆ อย่างนี้ก็ทิ้งไปได้แล้ว พวกเธอไม่กลัวมันร่วงลงมากองที่ขา ตอนที่กำลังเช็ดตัวคนไข้อยู่รึไงกันนะ”             ไอ้เอวกางเกงในยืดๆ อย่างนี้ พวกเราก็พอเข้าใจ แต่เรื่องสีสดๆ น่ะสิเจ้าคะ ....ทำไมพวกเราจะใส่สีสดไม่ได้ล่ะ เราอยู่ในวัยสดใสนะเจ้าคะ อาจารย์เจ้าขา             ชะอุ๋ย.....ยังกะอิฉันมีญาณส่งถึงอาจารย์แน่ะเจ้าค่ะ             “เฟื่องฝน... เธอรู้ไหม ว่าทำไมครูไม่ให้ใส่ชุดชั้นในสีสด”             “อ่า....” อิฉันเริ่มเดา “เพราะเวลามันเก่า จะมองไม่เห็นสิ่งสกปรกน่ะค่ะ เดี๋ยวร่างกายเราไม่สะอาด” มั้ง....แงๆๆ...เดาล้วนๆ เลยเจ้าค่ะ ไม่รู้ว่าจะเอาสมองส่วนไหนคิดนี่เจ้าคะ             “ไม่ใช่!” นั่น...ว่าแล้ว             “เป็นเพราะชุดพยาบาลของพวกเราสีขาว” อาจารย์หันไปทางแม่ตัวการ “เธอนึกออกหรือไม่ ว่าถ้าเธอใส่ชุดชั้นในสีแดง ในขณะที่ชุดข้างนอกป็นสีขาวบางๆ คนที่เห็นจะคิดอย่างไร ศรีพิณ” นังศรีไม่ตอบ มันคงกำลังอธิษฐานจิต ขอให้อาจารย์คิดถึงเพื่อนคนอื่นบ้างอยู่             “สีอื่นๆ ที่เข้มๆ ก็เหมือนกัน ไม่ว่าจะเป็นสีดำ เขียว แดง หรืออะไรก็ตาม พวกเธอคงไม่อยากให้ใครๆ มองเห็นชั้นใน กางเกงในของเธอชัดเจนผ่านชุดขาวออกมา ขณะปฏิบัติหน้าที่หรอกนะ”             จริงอย่างที่อาจารย์ว่านั่นแหละเจ้าค่ะ... อิฉันยังเคยเห็นลายคิตตี้ผ่านชุดขาว ที่แก้มก้นของผู้หญิงบางคนเลยเจ้าค่ะ แต่ตอนนั้นอิฉันยังเด็ก ก็มองว่าแม่สาวคนนั้นน่ารักดี ชอบคิดตี้ด้วย ขนาดกางเกงใน ยังเลือกลายคิตตี้เลย...             นั่นมันอิฉันมองนะเจ้าคะ แต่คนอื่นอาจจะมองไม่เหมือนอิฉันก็ได้ อย่าเสี่ยงอย่างที่อาจารย์สอนดีกว่าเจ้าค่ะ             หนูซาบซึ้งในความหวังดีของอาจารย์แล้วเจ้าค่ะ อาจารย์เจ้าขา หนูก็เพิ่งรู้นี่แหละเจ้าค่ะ ...ว่ามันเป็นภาพพจน์ที่ไม่ดีเลย (พูดในใจ อิฉันชอบพูดในใจเจ้าค่ะ)             “เรื่องบิกินี่ก็เหมือนกัน ขอบมันรั้งขึ้นมาที่ก้น เอวก็ลงมาต่ำถึงสะโพก ต่อให้พวกเธอใส่บิกินี่สีขาว ก็เห็นทรวดทรงของบิกินี่ชัดเจนอยู่ดี มีแต่ดาวยั่วเท่านั้นแหละที่ชอบแบบนี้... แต่สำหรับพยาบาลที่ต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือ มันน่าดูนักเหรอ  พวกเธออยากเป็นตัวตลก เป็นดาวยั่ว หรือเป็นพยาบาล ที่ภาพพจน์ดี เป็นที่น่าภูมิใจของพ่อแม่ครูบาอาจารย์กันแน่”             อิฉันเข้าใจในบันดลที่อาจารย์เคี่ยวเข็ญเราทุกเรื่อง ก็เพราะอาจารย์ต้องการให้เรางามสง่า ทั้งภายนอกและภายในนั่นเอง             นึกขอบพระคุณท่านเป็นอย่างสูง ที่แนะนำพร่ำสอนอย่างที่ไม่เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน...แต่ใจอิฉัน ก็ดันไพล่ไปนึกถึงเงินทอง ที่ต้องซื้อชุดชั้นในใหม่ทั้งหมด ก็พวกเราเป็นนักเรียนทุนนี่เจ้าคะ ไม่รู้ว่าเขามีทุนให้ซื้อชุดชั้นในใหม่หรือเปล่า...ไม่อยากขอแม่เลยเจ้าค่ะ ค่าใช้จ่ายบ้านเรามีจำกัด             ขณะที่อิฉันคิดวนเวียนเรื่องจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อชุดชั้นใน... อาจารย์ท่านก็เหมือนรู้ใจนักเรียนทุนอย่างเรา จึงชี้ทางสว่างให้             “ตอนนี้นักศึกษายังใส่เสื้อขาวกระโปรงดำอยู่ ชุดฝึกงานบนวอร์ดผู้ป่วย ก็เป็นชุดสีฟ้าเข้มเนื้อหนา มีชั้นในสีอะไรก็ใส่ไปก่อน แต่ครูเชื่อว่า... เมื่อไหร่ก็ตาม ที่พวกเธอคิดซื้อชุดชั้นในใหม่ เธอจะนึกถึงคำพูดวันนี้ของครู”             ถึงอาจารย์จะมีสีหน้าโหดๆ และคำพูดร้ายๆ กระทบหัวจิตหัวใจของเรา แต่ก็เต็มไปด้วยความหวังดีต่อลูกศิษย์ และพยายามปลุกปล้ำ เอ๊ย...ปลุกปั้น สร้างภาพพจน์ที่ดีให้กับเรา ให้พวกเรางามทั้งกายและใจ สมกับที่ผู้คนคาดหวังที่จะได้จากพยาบาลเจ้าค่ะ             หลังจากออกทะเลไปไกล...ลืมเรื่องแดมป์ไปหรือยังเจ้าคะ ...คุณผู้อ่านเจ้าขา พวกเรายังคงยืนนิ่งเป็นทหารจิ๋นซี ที่ถือ กระป๋องคนละใบอยู่นะเจ้าคะ... ขนาดยังไม่ได้เริ่มฝึกแดมป์กันเลย ก็มีเรื่องให้ตื่นเต้นซะแล้ว เมื่อถึงเวลาแดมป์จริงๆ เนี่ย จะโหดขนาดไหน ตามมาดูบทถัดไปเลยนะเจ้าคะ             ส่วนนังศรีของอิฉัน ก็ต้องถูกให้เขียนรายงานความผิดส่งอาจารย์ตามระเบียบ ข้อหา... ตากเสื้อผ้าสูงกว่าขอบระเบียง ซึ่งอิฉันเองเคยโดนเขียนไปสองครั้งแล้ว จากเล่มที่แล้ว คือข้อหา... แอบขายขนมในหอพัก และข้อหา...ปีนต้นมะพร้าว พร้อมกับนังศรีตัวดีนี่แหละเจ้าค่ะ             รายงานพวกนี้ อิฉันก็เขียนๆ ไป โดยคิดว่ามันจะได้จบ แต่....ไม่ใช่เลยเจ้าค่ะ รายงานความผิดทุกใบที่เขียน ไม่ได้หายไปกับสายลมอย่างที่เข้าใจ แต่...ขออุบไว้ก่อนนะเจ้าคะ ว่าปลายทางของมันไปอยู่ที่ไหน ใครใคร่เดา...ก็เดาไปก่อนแล้วกันนะเจ้าคะ..รับรองว่า ไม่ใช่อย่างที่ผู้อ่านคิดก็แล้วกันเจ้าค่ะ บทเรียนวันนี้             ห้ามตากกางเกงในสูงกว่าขอบระเบียง เอ๊ย! ไม่ใช่ ....เอาใหม่เจ้าค่ะ....พยาบาล...นอกจากจะเป็นเลิศทางวิชาการแล้ว ยังต้องสร้างภาพพจน์ที่ดี ต้องงามทั้งภายนอกและภายใน รักเสียงเพลง รักเด็ก เกลียดความอยุติธรรมด้วยนะเจ้าคะ (สามอันหลังนี่อิฉันเติมเอง) ลงชื่อ...เฟื่องฝน .................................................................. เท่านี้ก่อนนะคะ แล้วอีก 2-3 วัน จะเอาตอนที่ 2 มาลง ติชม กันตามสบายนะคะ พร้อมที่จะแก้ไขเสมอค่ะ . แก้ไขเมื่อ 22 ธ.ค. 51 15:38:13 จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 22 ธ.ค. 51 15:17:51 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาเป็นกำลังใจ ต่อจากเล่มที่แล้วครับ น่าสนุก 5555 จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 22 ธ.ค. 51 15:43:48 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จริงค่ะ นึกภาพสีแดงแทรกมาจากชุดขาว พยาบาลยิ่งน่ารักๆ อยู่ อู้ ... จากคุณ : scottie - [ 22 ธ.ค. 51 22:52:47 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เพิ่งรู้เหมือนกันว่า นักเรียนพยาบาลก็ต้องเรียนเรื่องเช็ดเตียงผู้ป่วยด้วย ฮาตรง "นี่ซากใคร" แต่สถานการณ์จริงฮาไม่ออก- -" ยังไง เป็นกำลังใจให้น๊าครับ  รออ่านตอนต่อไป สู้ๆ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 23 ธ.ค. 51 00:17:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรกแล้วค่ะ ดีใจจังที่มีมาให้อ่านอีก พยาบาลเนี่ยเฮี้ยบมาตั้งแต่เรียนเลยนะคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 23 ธ.ค. 51 08:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขำแฟลตคลองเตย อาจารย์สอนดีค่ะ มีเหตุผล แต่ว่าคนชอบบิกินี่ไม่เห็นต้องเป็นตัวตลกหรือดาวยั่วเลย รสนิยมปกตินา ถ้าไม่ใส่กับชุดเครื่องแบบสีขาวก็ไม่เป็นไรนิ จากคุณ : The SoVo - [ 23 ธ.ค. 51 18:25:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาอ่านค่ะ ฮาได้ใจเลยนะเนี่ย เป็นอดีตนักศึกษาพยาบาลค่ะ ตอนนี้เป็นนางบาลเต็มตัว 55 อ่านแล้วก็ทำให้นึกถึงตอนเรียนนะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 23 ธ.ค. 51 19:29:41 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : จุดตานิด - [ 27 ธ.ค. 51 09:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ท่านอาจาย์พูดทีสะเทือนถึงลิ้นปี่  ตอนที่เล่าสนุกน่ะ แต่ตอนที่อยู่ในเหตุการณ์คงขำไม่ออก จากคุณ : angji009 - [ 28 ธ.ค. 51 05:53:40 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามกลับมาขำจากต้นมะพร้าวครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ธ.ค. 51 13:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ขำตอนนี้ ก็เจ้าหล่อนผู้สูงศักดิ์ ทำหน้ายี้ แบบเอาช่างฝีมือจากประเทศไหนมา ก็คงจะปั้นหน้าพวกหล่อนไม่ถูกแน่ เห็นภาพเลย กับสีสดๆภายในสีขาวบางๆ ถึงว่าพยาบาลส่วนมากถึงดูดีจริงๆ จากคุณ : look4images - [ 19 ม.ค. 52 22:49:55 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เขียนได้สนุกดีค่ะ จากคุณ : mamyo - [ 29 ม.ค. 52 05:17:56 ]