เวลาที่ใครเจอด้วง ก็มักจะเห็นเขาถือหนังสือเล่มนี้ติดตัวอยู่เป็นประจำ

ด้วงเป็นเด็กที่มีนิสัยรักการอ่าน แต่จะผิดแผกไปบ้างก็เพียงว่า

ด้วงวนอ่านหนังสืออยู่เพียงไม่กี่เล่ม

รวมถึงเล่มนี้ที่ด้วงถูกใจมากที่สุด



สำหรับเด็กวัยสิบเอ็ดขวบอย่างด้วง ซึ่งการอ่านควรจะพัฒนาจนสามารถอ่านหนังสือที่หลากหลาย

และมีความยาวมากกว่านี้ได้แล้ว หากไม่นับหนังสือเรียน หรือหนังสือ(บังคับ)อ่านนอกเวลาแล้ว

ด้วงก็จะใช้เวลาที่เหลืออ่านแต่หนังสือที่ตัวเองชอบ จำพวกหนังสือภาพสำหรับเด็ก

ที่มีภาพวาดสวยงาม และเนื้อหาที่สนุกสนานชวนติดตามอย่างเล่มนี้เป็นต้น



บางครั้งที่แม่ลองซื้อหนังสือเล่มใหม่ๆมาให้ หลายเล่มเป็นวรรณกรรมเยาวชนจากต่างประเทศ

ที่มียอดขายมากมายและเป็นที่ถูกใจกับเด็กทั่วโลก แต่เด็กคนหนึ่งในประเทศเล็กๆอย่างด้วง

กลับไม่เคยสนใจ



หลายครั้งที่แม่บ่นซ้ำๆ ในยามที่ด้วงไม่ยอมอ่านหนังสือที่ซื้อมาให้

ด้วงก็จะแสร้งทำเป็นหยิบมันขึ้นมาเปิดอ่าน

สายตาที่ดูเหมือนจับจ้องอยู่กับบรรดาตัวหนังสือเหล่านั้น

แท้ที่จริงกลับกลายเป็นสายตาที่ลอยผ่าน โดยไม่สามารถจับใจความใดๆได้เลย



จนเมื่อแม่คล้อยหลัง หรือด้วงทำให้แม่เข้าใจได้ว่า เขาอ่านหนังสือที่แม่ซื้อมาให้จบแล้ว

ด้วงก็จะคว้าเอาหนังสือเล่มเก่า ออกมาพลิกอ่านไปทีละหน้าช้าๆ อย่างสุขใจ



ด้วงไม่เคยบอกแม่หรอก (จะว่าไปแล้ว แม่ก็ไม่เคยถามด้วงเหมือนกัน)

ว่าทำไมเขาถึงไม่อยากอ่านหนังสือเล่มอื่นๆ

ด้วงรู้แต่เพียงว่า เขาเกลียดช่วงเวลาในการเริ่มต้นอ่านหนังสือเล่มใหม่

เขาไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้ความอดทนมากมายแค่ไหน

และนานเท่าไร กว่าที่เขาจะเริ่มคุ้นเคย จนสนุกไปกับมัน

ด้วงกลัว หากเขาต้องทนอ่านต่อไปเรื่อยๆจนจบ

แต่กลับไม่รู้สึกชอบมันเลย

สู้เอาเวลาที่ต้องทนใช้ในตรงนั้น

กลับไปอ่านหนังสือเล่มที่เขาคุ้นเคยมาโดยตลอด

และมั่นใจได้ว่ามันจะสร้างความสุขให้เหมือนกับทุกครั้งที่ได้อ่าน

จะไม่ดีไปกว่าหรือ



แต่หากจะว่าไปแล้ว ไม่แต่เพียงหนังสือหรอกที่ด้วงมีไม่กี่เล่ม

แม้แต่เพื่อนเอง ด้วงก็เลือกคบอยู่เพียงไม่กี่คน

คนหนึ่งเป็นเด็กหญิงที่ด้วงถูกจับให้นั่งคู่กันตั้งแต่วันแรกของการเข้าโรงเรียน

หลังจากนั้นในแทบทุกที่ที่มีเธอ จะต้องเห็นด้วงอยู่ด้วยไม่ไกล



วาดกับด้วงสนิทกันมาก

อันที่จริงแล้ววาดยังสนิทกับเพื่อนอีกหลายๆคน

อาจจะเป็นเพราะวาดเป็นเด็กที่หน้าตาน่ารัก เรียนดี

และดูเก่งไปเสียทุกเรื่อง ตรงกันข้ามกับด้วงอย่างขาวกับดำ



วาดเคยชวนให้ด้วงมาเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆอยู่เหมือนกัน

แต่ก็ดูเหมือนว่าด้วงจะปฏิเสธแทบทุกครั้ง

วาดเคยเล่าให้ฟังถึงสุภาษิตอินเดียนแดงอันหนึ่งที่เธอเคยอ่านเจอว่า

คนเราควรจะหัวเราะให้ได้วันละครั้ง ร้องเพลงให้ได้วันละหน

และรู้จักคนเพิ่มขึ้นให้ได้วันละคน

ด้วงก็ได้แต่ยิ้ม และนึกดีใจอยู่เหมือนกัน ที่เขาไม่ได้เป็นอินเดียนแดง



จนเมื่อเปิดเทอมใหม่ในปีนี้

วาดดูเหมือนจะมีอะไรใหม่ๆที่ต้องทำมากมาย

จนเริ่มที่จะไม่มีเวลาคุยเล่นกับด้วงเหมือนเคย

เธอถูกเลือกจากบรรดาครูให้เป็นประธานนักเรียนชั้นป.6

การกวดขันจากทางบ้านให้เรียนพิเศษสำหรับเตรียมสอบเข้าโรงเรียนมัธยมมีชื่อ

ยังไม่นับการฝึกซ้อมสำหรับตัวแทนเขตในกีฬาเยาวชนแห่งชาติตอนปลายปี



เมื่อวาดเริ่มไม่มีเวลาให้

นอกจากในเวลาเรียนแล้ว ด้วงจำต้องเริ่มนั่งอยู่คนเดียว

บ่อยครั้งเข้า เขาจึงเฝ้าติดตามวาดไปตามที่ต่างๆ

วาดก็ทำได้แค่หันมายิ้มให้เขาบ้างเป็นบางที แต่แทบไม่ได้คุยกัน

ด้วงรู้สึกว่า วาดไม่สนิทกับเขาเหมือนเคย



แล้ววันหนึ่งวาดกลับเป็นฝ่ายที่เดินเข้ามาหาด้วงหลังเลิกเรียน

ด้วงไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมวาดไม่ไปซ้อมกีฬาเหมือนทุกวัน

วาดยิ้มเหมือนกำลังดีใจกับอะไรอยู่สักอย่าง

ก่อนจะบอกถึงข่าวดี

วาดได้สิทธิ์โควตานักกีฬาในการเข้าเรียนต่อโรงเรียนมัธยมที่เธอใฝ่ฝัน



ด้วงยิ้ม และดีใจกับวาดไปด้วย

ทั้งที่ในใจได้แต่คิดว่า

ทำอย่างไรเสีย เขาก็คงไม่มีความสามารถพอที่จะตามวาด

เข้าไปเรียนในโรงเรียนชื่อดังแห่งนั้นได้อย่างแน่นอน



ด้วงเริ่มตั้งคำถามกับตัวเอง

หรือบางที อาจจะถึงเวลาแล้ว

ที่เขาควรจะเริ่มอ่านหนังสือเล่มใหม่ๆ ดูบ้าง

จากคุณ : คนรักในวันหยุด - [ 22 ธ.ค. 51 23:03:47 ]