Chapter 28
" พี่เที่ยวงานเป็นเพื่อนผมก่อนนะ "
ผมพยักหน้า ตี๋ยิ้มรับให้ผมแล้ว เอื้อมมือมาจูงมือผมเดินไปด้วยกัน
โดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างเวลาที่เขามองเห็นเราที่เดินจูงมือกัน
ตลอดทางที่เดินไป มีร้านค้าข้างทางเล็ก เป็นระยะๆ แม้เขาจะประกาศห้ามขายพวกประทัด... มันก็ยังมีให้เห็นอยู่
มีการแสดงโชว์บนเวทีข้างหน้าอาคารใกล้ๆ หรือแม้แต่บนถนน ผมสนใจดนตรีของเด็กมัธยมแห่งหนึ่ง ดูเพลินๆดี
หันกลับมา อ่าว ตี๋ ไปไหนแล้ว.. สงสัยเดินนำไปก่อนมั้ง ผมเดินออกจากตรงนั้น ไปต่อเรื่อยๆ
ไม่นานนักเขาก็กลับมา พร้อมกับ กระทง แล้วก็ ถุงพลาสติกเล็กๆใบหนึ่ง
" ดูไม่เข้ากับหน้าเลยนะ กระทงอ่ะ "
" โห.. ดูพูดเข้า อ่ะ อันนี้ของพี่ ลอยกระทงด้วยกันนะ "
" ชวนพี่ลอยกระทง? " ผมรับกระทงมาจากมือของเขา
" อืม .. ชวนซักผ้ามั้งเนี่ย "
" ไอ่นี่ .. แล้วนึกยังไงอยากลอยกระทงกับพี่ละ "
" ก็งานลอยกระทงอ่ะ หรือพี่อยากทำอย่างอื่น " เขาบอกผมพร้อมกับมองกวนๆ
" ทะลึ่งล่ะ รู้นะคิดอะไร "
" พี่คิดว่าผมคิดอะไรล่ะ "
" ไม่คุยด้วยแล้ว จะลอยกระทงก็ไปเร็ว " ผมตอบพร้อมกับเดินเขินๆออกมา
" อ่ะ อ่ะ รอด้วยดิ " เสียงของตี๋ตามหลังผมมา
" ออ ว่าแต่นั่นถุงอะไรอ่ะ "
" ก็นี่ไง (เขากางถุงออกให้ผมดูด้านใน) .. ตะพาบน้อย เอามาปล่อยด้วย "
" ก็ว่า ทั้งหมดเท่าไหร่อ่ะ ค่ากระทงด้วย "
" ไม่เอาๆ งานนี้ให้ผมออกเอง แค่พี่อยู่กับผมทั้งงานก็พอแล้ว "
" เอาจริงอ่ะ "
" อืม "
ไปถึงข้างแม่น้ำ ลำบากนิดหน่อยเนื่องจากตรงก่อนถึงทางลงมีทั้งคนเดินผ่านไปมามากมาย
รวมไปถึงโต๊ะของคนขายกระทงแถวนั้น ทำให้เบียดออกมายากเหมือนกัน
พอถึงตรงนั้น เราสองคนนั่งลง จุดธูปเทียนเตรียม แล้วต่างอธิษฐาน ตัวผมเอง
นึกขอในใจ ถ้าสิ่งที่ขอมันทำให้เป้นจริงได้ อะไรๆที่เกิดขึ้นในชีวิตคงง่ายกว่านี้เยอะ แต่ถึงอย่างนั้น
ผมก็ยังอยากขออยู่ดี ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้นทุกวัน และ ขอให้ผมกับน้องคนนี้ ได้อยู่ข้างกันตลอดไป
ผมเหลือบมองเขา เห็นตั้งท่าจริงจัง เมื่อเราต่างพร้อมก้ปล่อยกระลงลอยออกไปในแม่น้ำด้วยกัน
หลังจากนั้น ก็ถึงคิวของ ตะพาบน้อยสองตัว มาคิดๆดูแล้ว ไม่รู้ว่าปล่อยไปมันจะรอดไหมเนี่ย เหอๆ
" หวังว่า สิ่งที่ผมขอไป มันจะเป็นจริงนะ " ตี๋พูดออกมาลอยๆ
" ขออะไรไปเหรอ "
" ออ ไม่มีอะไรหรอก ว่าแต่พี่ละ ขออะไร "
" ก็ไม่ได้ขออะไรเป็นพิเศษ "
" จริงอ่ะ "
" มั้ง ถ้าอยากรู้ก็บอกก่อนดิว่า เราขออะไรไป "
" ไม่เอาอ่ะ กลัวว่าถ้าบอกออกมาแล้วมันจะไม่สมหวัง "
เขาตอบยิ้มๆ พร้อมกับมองดู กระทงที่ไหลไปเป็นสายในแม่น้ำข้างหน้า ...
กลับมาถึงที่หอ.. พอดีไปเจอเพื่อนๆเขาหลังจากที่ลอยกระทงเสร็จ เพื่อนเขาให้ยืมมอไวต์ในกลุ่มมาหนึ่งคัน เลยกลับมากันได้
" หนาวนะวันนี้ " ผมบ่นออกมาเบาๆ
" พี่ขึ้นไปนอนเหอะ เดี๋ยวผมจะกลับหอเหมือนกัน "
" เอาเสื้อหนาวเพิ่มไหม พี่เอามาให้ "
" ไม่เป็นไร พี่ขึ้นไปนอนเหอะ เห็นไฟห้องพี่เปิด ผมค่อยกลับ "
" ไม่ต้องหรอก เรากลับไปเหอะ ไม่ต้องรอขนาดนั้นหรอก "
" ไม่เอาผมอยากให้พี่กลับถึงห้องอย่างปลอดภัยก่อน "
" คิดอะไรเนี่ย " ...*bip...*bip โทรศัพท์ของตี๋ ดังขึ้น
เขารับโทรศัพท์ แล้วส่งให้ผม ก็รับมาอย่างงงๆ " ใครอ่ะ "
" กูเอง " เสียงเนต เพื่อนร่วมหอของผมนี่เอง
" แล้วไม่โทรเข้าเครื่องกรูอ่ะ "
" เปิดโทรศัพท์ไหมนั่น " ออ นึกขึ้นได้ มือถือมันเดี้ยงไปก่อนตั้งนานแล้ว
" แล้วมีอะไร "
" วันนี้กรูไม่กลับนะ ไม่ต้องรอ "
" ระวังด้วยละกัน อย่ากินเหล้าให้มันมากนักนะ "
" เออ เมิงนี่ห่วงกูเหมือนแฟนเลยนะ "
" เมามาวันไหน ระวังตัวไว้ละกัน "
" เหอๆ โอเคๆ ยังไงเจอกัน พรุ่งนี้ "
ผมคืนโทรศัพท์ให้ตี๋ แล้วก็บอกให้ฟังว่ามีอะไร
" งั้นคืนนี้ พี่ก็อยู่คนเดียวอ่ะดิ "
" ก็คงงั้น "
ตี๋ ทำท่าครุ่นคิดอยู่พักนึง เขาก็เลื่อนรถมอไซต์ไปจอด
" งั้นผมอยู่ด้วยนะ "
" ก็.. "
" ไม่ทำอะไรหรอกน่า "
" ไม่ใช่อย่างนั้น " ผมตอบแก้เขินไป แต่เขาก็ทำให้ผมคิดซะแล้ว
" เอ.. หรือว่า อยากให้ทำ "
" ทะลึ่งล่ะ กลับหอไปเลยไป "
" อย่างอนดิๆ ไม่แกล้งล่ะ ขึ้นห้องดีกว่าป่ะ ผมหนาวแล้ว "
แล้วเขาก็ดึงมือผม เดินขึ้นบันไดไปด้วยกัน
" จะว่าไปตั้งแต่วันที่ย้ายมา ผมก็ไม่ได้มาเลย ที่นี่เลยนะ "
" คงงั้นมั้ง " ผมตอบพลางเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ " รกหน่อยนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ทำความสะอาด "
เสียงในห้องเงียบลงไป จนผิดสังเกต ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มีไฟเปิดแค่ หน้าห้องน้ำ
ส่วนที่เหลือในห้องปิดหมด มีเพียงแสงที่ลอดผ่านระเบียงเข้ามา ให้พอเห็นทางในห้อง
และแสงบางอย่างนอกห้อง ผมมองหา ตี๋ดูในห้องกลัวเขาจะหลอกอะไรให้ผมตกใจหรือเปล่า แต่ก็ไม่มี
พอเดินใกล้ถึงระเบียง ตี๋เปิดม่านออกให้เห็น ประทีปจุดไฟ วางอยู่ไว้รอบๆระเบียง ดูส่องส่าง ที่ระเบียงนั้น
" ระวังเหยียบใส่นะ "เขาเตือนผมเมื่อจะเดินออกไปที่ระเบียง
" ไปเตรียมของแบบนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย " ผมถามแต่เขาไม่ยอมบอกได้แต่ยิ้มรับ แล้ว จับมือผม
แล้วให้ผมนั่งลงที่พื้นข้างๆกับเขา " ชอบไหมแบบนี้ "
" อืม สวยดี ไม่นึกว่าเรามีอารมณ์แบบนี้ด้วย "
" คนเราก็ต้องมีบ้างสิคับ "
ตี๋ เอาแขนมาโอบผมไปกอดไว้ " ผมขอโทษ ที่เคยทำเป็นไม่สนใจพี่ ผมไม่คิดว่า มันจะทำให้เราเจ็บ ขนาดนี้ "
" เรื่องนั้น ช่างมันเถอะ ยังไง ตอนนี้มันก็น่าจะดีขึ้นแล้วนี่ " เขาเงียบไม่พูดอะไรต่อ
แต่นั่นคงเป็นคำตอบที่เราต่างก็เข้าใจ ว่ามันเป็นอย่างไร
" ตี๋ พี่อยากรู้ เรื่องที่ตี๋เคยบอกพี่วันนั้น "
" เรื่องอะไรคับ "
" ก็ .. ที่เราบอกว่า พี่ทำดีกับทุกคน จนทำให้เรา.... "
" อ่อ .. อืม ไม่รู้จะบอกยังไง ผมแค่ไม่อยากให้พี่ไปทำดีกับคนอื่นด้วยมั้ง .. หรือบางทีมันก็เหมือนๆกับว่า
ผมไม่อยากเป็นคนที่พี่ทำเหมือนกับคนอื่นๆทั่วไป "
" ไม่ค่อยเข้าใจแหะ "
" ก็ง่ายๆ...คือผมอยาก..."
" อะไร พูดมาดิ ไม่งั้นจะรู้เรื่องไหมเนี่ย "
" ก็... อยากให้พี่เห็นผมเป็นคนพิเศษ แล้วก็ ไม่ต้องมาคอยดูแลผมก็ได้ ... "
" ไม่ชอบคนดูแลซะงั้น "
" ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ว่า ผมแค่.... อยากเป็นฝ่ายดูแลพี่บ้าง เห็นพี่ดูแลคนอื่นเยอะแล้ว ให้มีคนได้ดูแลพี่บ้างดีกว่า "
" .... ขอบคุณนะ "
" ผมอยากดูแลพี่จริงๆนะ "
" อืม .. แต่ว่า .."
" ว่า ? "
" ถ้าเธอไม่อยู่แล้วใครจะมาดูแลพี่ต่อล่ะ ... "
" ... ถ้าไม่มีผม ก็คงมีคนดูแลพี่อยู่แล้วมั้ง "
" ใครเขาจะมาดูแลพี่ละ "
" ก็พี่ซีไง "
" อือ .. ไม่เกี่ยวแล้วรายนั้น "
" หรือไม่ พี่ก็อาจหาคนอื่นมาดูแลก็ได้มั้ง "
" หาง่ายๆมั้งนั่น "
" อ่ะ แสดงว่า ไม่รอผมจริงๆด้วย "
" ใครบอกว่าไม่รอล่ะ "
" .. งั้น พี่จะรอผม จนกว่าผมจะกลับมาได้ไหมล่ะ "
" อืม "
" สัญญานะ "
" ไม่.. เพราะว่าคำสัญญา ยังไงก็เป็นเพียงคำพูด "
" แล้วผมจะมั่นใจได้ไหมว่าผมกลับมาแล้ว พี่จะยังรอผมอยู่ "
" แล้ว.. เราเชื่อใจพี่แค่ไหนล่ะ "
" ก็เชื่อ "
" พี่ก็เหมือนกัน ไม่ต้องสัญญากันหรอก แค่ตี๋ มั่นใจในตัวพี่ก็พอแล้ว "
" อืม "
" บางทีคนที่เจอคนใหม่ อาจจะเป็นเราก็ได้นี่นา "
" ไม่หรอก "
" อาจจะกลับมาคราวหน้า พร้อมกับสาวนอกมั้ง "
" ถ้าพี่มีใครก่อนก็ไม่แน่นะ "
เราต่างนั่งเงียบกันไปสักครู่ แม้ว่าอากาศด้านนอกจะเย็น แต่ผมกลับอบอุ่นจากอ้อมกอดของตี๋
จนครู่ใหญ่ผมขอตัวนอนก่อน ตี๋ยังไม่ยอมนอนเช่นเดิมเวลาอยู่กับผม ทั้งๆที่ ผมเอง ง่วงแทบจะลืมตาไม่ไหว
แต่เขายังมองผมอยู่เรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อเลย....
--------------------------------
ผมตื่นขึ้นมาเช้าวันต่อมา คนที่อยู่ด้วยเมื่อนคืนหายไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากลับไปเมื่อไหร่
ผมลุกขึ้นจากเตียง เห็นกระดาษเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะ - ตอนเย็นจะมารับไปกินข้าวนะครับ ตี๋ -
พอดีกับ ประตูห้องเปิดออกมา เนต เพิ่งกลับมาถึง
" เป็นไงได้เสียยัง " เนตถามทันทีเมื่อเห็นผม
ผมเลยคว้า ตุ๊กตาบนโต๊ะข้างหน้าขว้างใส่เนต
" อ่าว... ก็อุตส่าห์ปล่อยห้องให้ว่างแล้ว นึกว่าเมิงจะ.. "
" บ้า .. แล้วนี่กลับมาเช้า มีไรป่าว "
" ไม่มี กลับมานอนต่อ "
แล้วเนตก็ โดดนอนลงบนเตียงไม่นานมันก็หลับไป
ผมเอง หนมาอ่านข้อความในกระดาษแผ่นนั้นซ้ำๆ
ชงโกโก้ร้อนๆกินหลังจากตื่นนอน ออกไปนั่งนอกระเบียง ชมบรรยากาศหน้าหนาวตอนสายๆ
แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปจากวันก่อนๆ คือวันนี้ ผมมีความสุขมากกว่าทุกที ...
-----------
เลยเวลาเที่ยงมาผม ออกจากหอเอางานมาพิมพ์ที่โต๊ะกลมไม้หินอ่อนใต้คณะเปลี่ยนบรรยากาศที่นั่งอยู่แต่ห้องทำงาน
ขณะกำลังพิมพ์งานเพลินๆอยู่นั่นเอง ป๊าป! อะไรสักอย่าง ตีลงบนหัวผม
.." ดีกันแล้วเหรอ " เจ้าของเสียง นั่งลงฝั่งตรงข้าม ซี นั่นเอง
" หือ? "
" ก็พี่เวย์ กับ ตี๋ ดีกันแล้วเหรอ "
" ออ.. ก็ อืม คงงั้นมั้ง " ว่าแต่เพิ่งดีกันเมื่อวานทำไมรู้เรื่องเร็วจังแหะ
" แบบนี้ผมก็แห้วอีกแล้วอ่ะดิ "
" แห้วอะไร ไม่เกี่ยวนี่ เมื่อคืนได้ไปลอยกระทงไหม " ผมเปลี่ยนเรื่องคุย
" อืม ก็พอเห็นใครบางคนลอยกระทงอย่างมีความสุขอ่ะนะ "
" อ่าวไปงานมาด้วยเหรอ "
" อืม ก็ไปกับเพื่อนๆนะ โดนแซวเต็มเลย เพราะใครบางคนแถวนี้อ่ะแหละ "
" ใครแซวอะไรใคร "
" ผมอ่ะดิ.. ช่างเหอะ แล้วนึกไงมานั่งทำงานตรงนี้ กะโชว์คนอื่นว่า กลับมาดีกันแล้วอ่ะเหรอ "
" ไม่ใช่สักหน่อย แค่เปลี่ยนบรรยากาศทำงาน "
" ไม่เชื่ออ่ะ ไม่งั้นคนที่กำลังเดินมาพร้อมกับดอกไม้ คงไม่มาแถวนี้หรอก "
" ใคร.. ดอกไม้อะไร "
" หวานกันตามสบายเหอะ ผมไปดีกว่า " แล้วเขาก็ลุกเดินหนีไปทางตึกเรียน ผมยังงงๆอยู่ว่าเขาหมายถึงอะไร
จนมีดอกไม้ช่อหนึ่งวางข้างหน้าผม และ เขาคนนั้นมานั่งแทนตรงที่ ซี นั่งเมื่อกี้ ตี๋ นั่นเอง
เขามาพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาว ในช่อสีน้ำเงิน ช่อใหญ่ ทำให้คนที่เห้นต้องมองตาม
" ผมให้พี่ครับ "
" หึ่ย เอามาทำไม " ผมรับมาแต่อดเขินไม่ได้ ตี๋คงเห็นเขาก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กับท่าทางของผม
" ก็... อยากให้ พี่ไม่ชอบเหรอ "
" ถือเข้ามาไม่อายคนเหรอ "
" ผมเอามาให้คนที่ผมรัก จะอายทำไมอ่ะ "
" ตั้งใจใช่ไหมเนี่ย "
" อ่าว ไม่งั้นจะเอามาให้เหรอ อิ อิ ดูทำหน้าซะ "
" แกล้งกันนี่ "
" ไม่ได้แกล้งนะ อยากให้จริงๆ แต่พี่มานั่งตรงนี้เอง อ่ะนะ "
" ก็ค่อยให้ตอนไม่มีคนก็ได้นี่นา "
" ไม่งั้นผมก็ไม่เห็นพี่ทำหน้าแบบนี้อ่ะดิ "
" ...หือ มีการ์ดด้วย อ่านตอนนี้ได้ไหมอ่ะ "
" อือ " การ์ดแผ่นเล็กๆ ห้อยลงมาจากปลายช่อดอกไม้ ด้านในเขียนว่า - พี่รู้ไหมว่า.. -
" เขียนอะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ "
" ลองอ่านให้ผมฟังสิ อาจจะเข้าใจก็ได้"
" ก็ - พี่รู้ไหมว่า -... "
" ผมรักพี่ ... " เขาพูดต่อท้ายคำของผมทันที สงสัยวันนี้มันกะให้เขินตายคาโต๊ะเลยใช่ไหมเนี่ย
" ...อายเขาไหมเนี่ย "
" ก็ชดเชยที่ทำให้เศร้ามาหลายวัน "
" ขอบคุณนะ "
" ยินดีคับ "
หลังจากนั้น ทั้งผม และ ตี๋ ก็ยังคงนั่ง..กระหนุงกระหนิง อยู่ตรงนั้น
ก็มีเพื่อนของผม และ เพื่อนของเขา เข้ามาแซว มานั่งคุยด้วยเป็นพักๆ
หลายคนเริ่มชิน แต่ก็มีบ้างที่คนนอกคณะที่เข้ามา จะมองแปลกๆ แต่ก็ช่างเขาเหอะ
-----ต่อคราวหน้าเลยครับ
แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 12:07:34
แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 11:57:18
แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 11:52:04
แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 21:01:45
แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 01:49:35
>>>> มหา'ลัย B love [ chapter 28 ] <<<<< เริ่มต้นใหม่ >>>>>
