(ต่อ)

กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่คุ้นเคยโชยมาอ่อนๆ ทำให้รู้ว่าเจ้าของกลิ่นอยู่
ไม่ไกล เรียกให้ผมละความสนใจจากกิจกรรมตรงหน้าหันไปหาที่มาของ
กลิ่นหอมนั้น จึงได้เห็นว่าตอนนี้เจ้าของกลิ่น เปลี่ยนใส่ชุดอยู่บ้านเป็นเสื้อ
ยืดแขนสั้นพอดีตัวสีส้มสดใส อวดให้เห็นทรวดทรงวัยแรกสาวของคนใส่
พอสมควร แม้จะไม่ได้เน้นชัดเท่ากับเสื้อที่รัดรูปแบบที่สาวๆสมัยนี้ชอบใส่
กันนัก กับกางเกงขาสั้นสีครีมอวดขาขาวเนียนเรียวยาว ผมยาวสีดำเป็นเงา
ที่เคยรวบมัดไว้อยู่เป็นนิจ ก็ปล่อยทิ้งสยายให้มันพลิ้วไปตามจังหวะการ
เคลื่อนไหวของเธอ

ผมรู้สึกว่า เพียงแค่ไม่กี่เดือนที่ว่านเปลี่ยนจากนักเรียนมัธยมปลาย กลาย
มาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง ว่านช่างโตขึ้นมาก จากเด็กสาวน่ารัก
ใสๆ ก็ใกล้จะเป็นหญิงสาวสวยเต็มตัวทีเดียว

........แล้วทำไม.....ผมถึงได้รู้สึกใจหายอย่างนี้นะ....

ผมรีบดึงสายตาตัวเองกลับมา ทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้า เมื่อเห็นว่าว่าน
กำลังหันมองมาทางที่ผมนั่งอยู่พอดี

.........คือผมไม่อยากให้เธอรู้ว่าผมชอบแอบมองเธอบ่อยๆ น่ะครับ เดี๋ยวจะ
ได้ใจไปยิ่งกว่านี้...อุอุ

“วันนี้คุณพ่อคุณแม่กลับดึกค่ะ ไม่ต้องรอทานข้าวนะ คุณว่านจะให้พี่ตั้งโต๊ะ
เลยรึเปล่าคะ” เสียงพี่ติ๋มดังขึ้นขณะเดินออกมาบอก เมื่อเห็นว่านเดินลง
บันไดมาถึงข้างล่างแล้ว

“ยังดีกว่าจ้ะ...ว่านยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ พี่ติ๋มจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ”

ทันทีที่พี่ติ๋มเดินหายไปทางหลังบ้าน ว่านก็เดินฉีกยิ้มหวานเข้ามาใกล้ จนผม
ได้กลิ่นหอมรวยระรินจากตัวเธอ ว่านทรุดตัวลงนั่งตรงที่ว่างข้างๆ ในขณะที่
ผมยังแกล้งทำทีเป็นสนใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า จนไม่รับรู้หรือสนใจคนที่มานั่งข้างๆสักนิดเดียว

..... ก็อย่างที่ผมบอกแหละครับ ผมไม่อยากให้เธอได้ใจมากนัก แค่นี้เธอก็
พอจะรู้ตัวอยู่ว่า เธอน่ะมีอิทธิพลต่อผมแค่ไหน

“ป้อง”

“......”

“ป้องจ๋า “ เสียงหวานใสของว่านเรียกชื่อผมซ้ำ พร้อมกับที่ปลายนิ้วเรียว
สะอาดของเธอยื่นมาสะกิดแขนที่ล่ำๆ ของผม เมื่อเห็นผมทำเป็นสนใจอย่าง
อื่นมากกว่าจะสนใจเธอ

“อือ “ ผมแกล้งส่งเสียงเป็นการรับรู้ แต่ยังคงทำทีเป็นใส่ใจกับงานตรง
หน้ามากกว่า เพื่อแสดงให้ว่านเห็นว่าตอนนี้ผมกำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลามาสนใจ
เธอหรอกนะ

.......นี่แหละครับ บางที ผู้ชายอย่างเรา ก็ต้องรู้จักเล่นตัวกันบ้าง..........

แต่ว่านเคยยอมแพ้อะไรที่ไหน ดังนั้นมือทั้งสองของเธอ จึงเอื้อมมาจับที่
แก้มผมทั้งสองข้าง แล้วออกแรงบังคับให้ผมหันไปทางเธอจนได้ ผมอยาก
จะแกล้งฝืนหันกลับเพราะแรงอันน้อยนิดของเธอนั้นจะทำอะไรผมได้

ทว่า สิ่งที่ตรึงผมไว้ให้นิ่งอยู่อย่างนั้น กลับไม่ใช่ฝ่ามือนุ่มเนียนที่แนบอยู่
สองข้างแก้ม แต่เป็นนัยน์ตาสีดำสนิทที่มีประกายแวววาวเหมือนลูกแก้วสีนิล
คู่นั้นของว่านต่างหาก ที่ตรึงสะกดผมไว้ให้ไม่อาจละสายตาไปจากเธอ
ณ ตอนนี้สายตาของผม ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ นอกจากใบหน้า และ
ริมฝีปากอิ่มสีชมพูสดของว่านที่ขยับเคลื่อนอย่างช้าๆเข้ามาใกล้ ใกล้จนผม
รู้สึกและสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเธอมากขึ้นทุกทีๆ

............ ผมหวังว่า เธอคงจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของผมที่มันเต้นแรงจน
แทบจะทะลุออกมานอกอกหรอกนะ ..........

“ป้อง คืนนี้เราต้องอยู่กันสองคนอีกแล้วล่ะนะ”

เสียงแผ่วเบาดุจปุยนุ่นของเธอที่ดังใกล้กับริมฝีปากบางของผม เหมือนชวน
ให้ผมล่องลอยไปไกลแสนไกลด้วยจินตนาการอันวิจิตร แต่ก่อนที่ความคิด
ของผมจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้ ว่านก็ดึงผมกลับมาสู่ความเป็นจริงด้วย
ประโยคถัดมาของเธอ

“แต่ตอนนี้เพิ่งห้าโมงเอง เราไปเดินเล่นที่สวนกันดีกว่านะ ป้องนะ” ว่านพูด
ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นต่างกับเมื่อสักครู่นี้อย่างสิ้นเชิง ททำเอาผมตาม
แทบไม่ทัน ก่อนจะเลื่อนมือของเธอมาที่มือผมแล้วกระตุกให้ลุกตามเธอไป
โดยไม่นำพาต่อภาวะหัวใจของผมที่มันยังคงสั่นไหวไม่หยุดเพราะเธอเลย

.......เฮ้อ! ว่านนะว่าน........

จากคุณ : ...ร้อยคำ... - [ 23 ธ.ค. 51 08:56:28 A:203.131.217.37 X: TicketID:195112 ]