ความคิดเห็นที่ 1 เช่นนี้ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:38:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 และภาพที่สะเทือนใจที่สุดสำหรับเราก็คือ . (ดูเอาเองนะ คงเพราะเราไปสนามบินทีไรก็เจอเขายืนต้องรับเราทุกที พอเห็นแบบนี้ ดูแล้วเลยหดหู่) จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:39:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สนามบินเราแม้ถูกปิด แต่ก็ยังได้ใช้ประโยชน์เป็นสนามกีฬาฝึกหัดในร่ม ให้เยาวชนของเราได้ประลองฝีมือตีลูกขนไก่อีกด้วยนะ ไม่ใช่ย่อยๆ เพื่อประชาชนจริงๆ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:39:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ขอบคุณรูปจากทางForward mailที่เพื่อนเราส่งมาให้นะ ขอบคุณตากล้องฝีมือดีที่ถ่ายเอามาลงด้วยนะคะ) เราเองเป็นแอร์ ไม่นึกเหมือนกันว่าวันหนึ่งจะโดนผลกระทบจากการเมืองเข้าอย่างจัง ก็เห็นผู้ใหญ่เขาประท้วงกันที่สภาอยู่ดีๆ ไม่นึกเลยวันดีคืนดีเปลี่ยนใจย้ายมาสนามบินซะงั้น ไอ้เราเองก็ดีใจตอนแรกมีไฟล์ทต้องไปบราซิล มีคนบราซิลส่งไฟล์ทBKK-HKG มาขอแลกวันที่23-26 พฤศจิกายน 2551 รีบรับทันใด หึหึหึ ไม่นึกว่าไฟล์ทBKKคราวนี้จะกลายเป็นไฟล์ทที่จะต้องจดจำไปชั่วอายุแอร์ เอาละ เราจะยืดอกพกถุง(อ้วก)เล่าให้ฟัง ขณะที่นั่งพิมพ์ตอนนี้ยังป่วยอยู่เลย เอาละ ไม่ต้องถามแล้ว เตรียมตัวอ่านแล้วกัน ตารางบินไปกรุงเทพของเราเป็นแบบนี้ Trip No. xxxx Flight No. Date From To xxxx 23 Nov 2008 BASE (03.15) BKK(12.05) Lay over BKK 24.00 hrs. xxxx 24 Nov 2008 BKK(13.20) HKG(17.10) xxxx 24 Nov 2008 HKG(21.40) BKK(23.25) Lay over BKK 24.25 hrs. xxxx 26 Nov 2008 BKK(01.05) BASE(04.35) กำหนดการจริงๆคือต้องถึงฐานทัพของเรา วันที่26 พฤศจิกายน ตอนตีสี่ ซึ่งก็เท่ากับว่าต้องออกจากไทยตอนตีหนึ่งคืนนั้น แต่ทว่า.... แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 22:54:08 จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:42:19 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันที่25 พฤศจิกายน ตอนบ่ายๆ เรายังนั่งอยู่บ้านดูดมะม่วงจ๊วบๆอยู่ดีๆเลย นะ นั่งดูทีวีไปกินไปอ้วนไปแล้วก็มีความสุขไปที่ได้อยู่บ้านกับยาย ตอนเช้า ยังออกไปจ่ายตลาดซื้อของมาตุนกลับดูไบเลย พ่อเราออกไปทำงานเพราะ วันนั้นไม่ใช่วันหยุด ส่วนแม่ก็ออกไปสวนกุหลาบดูงานกิจการหลักของบ้าน ตกลงกันว่าตอนเย็นทุกคนจะกลับมาเจอกัน กินข้าวด้วยกัน มองหน้าลูกสาว ที่เป็นแอร์และจะต้องบินกลับในคืนนั้น เวลาwake up callตามปกติคือเวลา ประมาณสามทุ่มครึ่งและpick upตอนเวลาสี่ทุ่มครึ่ง โดยที่พ่อเราก็จะพาเราไป ส่งให้ถึงที่โรงแรมประมาณสองทุ่มตามที่เคยๆทำ แต่วันนั้น ตอนบ่ายๆ อยู่ดีๆ พ่อเราก็โทรมาน้ำเสียงตกใจ พ่อ : เมื่อกี้สงสัยหัวหน้าเราเขาโทรมาหาพ่อ(คือเราให้เบอร์ติดต่อเป็นเบอร์ มือถือพ่อเราไป คนที่กลับไปค้างบ้านต้องให้เบอร์ติดต่อกับPurserไว้กรณีมี เหตุฉุกเฉิน) พูดภาษาอังกฤษ พ่อขับรถอยู่เลยบอกให้โทรกลับอีก10นาที สงสัยมีเรื่องด่วน ลูกโทรกลับเขาทีละกัน สงสัยต้องออกเร็วขึ้นแน่เลย ด่วน ลูกด่วน เรา : หา ทำไมงะ แล้วนี่พ่ออยู่ไหน พ่อ : พ่อขับรถกลับอยู่ เดี๋ยวอีกแป๊บคงถึงบ้าน โทรไปคุยกับหัวหน้าเราก่อน ละกัน ได้ยินเท่านั้นละเรารีบกดหาPurserเลย เรา : Hello! It’s me. Did you call my dad? I’m sorry right now I’m not with him and he is driving. Purser : It’s ok. I just want you to come to the hotel as quick as you can. Due to the demonstration at Suvarnabhumi airport, the 373 crews have changed their pick up time and I’m afraid that we might have to do the same.   เรา : (ตกใจอย่างยิ่งยวด) Alright, I’ll go there as fast as I can. Purser : Right now I can’t confirm anything. We may or may not leave one hour earlier. I just want you all to be ready at the hotel because anything can happen. พอได้ยินเช่นนั้น ในใจเราก็เสียใจนะที่จะได้อยู่กับครอบครัว น้อยลง แล้วก็รีบตาหูแหกอาบน้ำ พ่อเราก็กลับมาพอดี แม่ด้วย มาช่วยกัน จัดกระเป๋าให้เรา  ข้าวก็รีบยัดๆๆๆๆใส่ปาก จำได้เลยยายทำไก่ทอด นอนก็ไม่ได้นอนเพราะตอนแรกเรากะว่าจะมานอนตอนเย็น ที่ไหนได้ต้องรีบออก โดยด่วน รีบกอดแม่กอดยาย ตอนนั้นเรารู้สึกว่าอกยายอุ่นมากเลย  อุ่นแบบ อยากอยู่อย่างนั้นนานๆ ไม่นึกว่าจะสมพรปากคะ เราไปถึงสักประมาณทุ่ม กว่าๆ ก็มีจดหมายส่งมาในห้องว่าเวลาwake upและpick upเลื่อนขึ้นหนึ่งชั่วโมง จากเดิม กลายเป็นว่าออกจากโรงแรมสามทุ่มครึ่งเพราะกลัวรถติด พ่อเรายัด น้ำไว้ในกระเป๋าCabinเราเลยเพราะเดาว่าเราต้องหิวน้ำ เราเองก็ จัดการเข้าห้องน้ำหลายสิบรอบชนิดว่าเอาหมดกระเพาะปัสสาวะ ลำไส้ เซ่ง จี้ เราฉี่บ่อยหนะ เข้าอย่างต่ำทุกชั่วโมง บนไฟล์ทนะ เข็นรถออกไปกลับมา เข้าหน เก็บถาดกลับมาเข้าอีกหน ดื่มน้ำเยอะด้วยละ พอสามทุ่มครึ่งลงมา ทุกคนพร้อมในเครื่องแบบ แต่พี่คนไทยเราคนหนึ่งยังอยู่ในชุดช้อปปิ้ง ตะ ดึ่ง! พี่เขาเพิ่งกลับมาจากสยาม ไม่มีใครโทรบอกพี่เขา เราโทรแล้ว แต่พี่แกไม่รับ แล้วเราเองก็มัวแต่รีบๆ เลยลืมที่จะโทรอีกรอบไปสนิท แต่พี่แกก็ สปิริตสูงมากคะ เจ๊แกขอเวลาสิบนาที แต่งตัวอย่างเดียวไม่อาบน้ำไม่ทำผม ไม่แต่งหน้า มาทำที่เหลือในรถเอา ทันคะคู้นนน เท่านั้นไม่พอ พอกัปตันกำลังจะขึ้นรถบัส แอร์สาวอียิปต์ลูกเรือที่ทุกคนว่าเธอทำตัวงงๆกับชีวิตก็ปรากฏกายขึ้น เพิ่งกลับจากจ่ายตลาดเช่นกัน แถมกัปตันบอก ไม่รอแล้ว ต้องรีบไป เท่านั้นละ แอโรพัตรา(เป็นคำสมาสระหว่างคำว่า แอร์+คลีโอพัตรา)ของเราถึงกับหน้าเสีย วิงวอนขอเวลาสิบนาที แล้วก็เข้าอีหรอบเดิมแบบเจ๊ฉัน ไม่อาบน้ำ เปลี่ยนแค่ชุด หน้าไม่แต่ง ผมไม่หวีเดินลงมาพร้อมกระเป๋า เพื่อนๆแอร์ถึงกับปรบมือให้กำลังใจ แปะๆๆแต่พอขึ้นรถเท่านั้นแหละ กัปตัน ของเราก็ประกาศว่า...... “เอ้า ทุกคน ลงรถ” พี่แกบอกว่าตอนนี้สถานการณ์ ที่สุวรรณภูมิกำลังแย่ กลุ่มพันธมิตรเดินทางไปสนามบินกันหมดแล้ว เลยไม่ แน่ใจว่าเราจะไปกันได้หรือไม่ จึงต้องขอให้ทุกคนลงไปรอที่หน้าlobbyก่อน คุณหัวหน้าแอร์ชั้นผู้ดี (SFSหรือSenior Flight Stewardessชั้นPremium) พอได้ยินเท่านั้นละ “อ้าววว พวกเธอ ใครจะไปคลับกับฉันม่างยะ ”   เราก็คิด แหม แม่คุณ คิดแต่เที่ยวนะยะ แต่ก็แอบฮาดีนะ เพราะเราว่าสถานการณ์ แบบนั้น ดูฝรั่งเขาจะคิดว่าสถานการณ์มันไม่ร้ายแรง อย่างว่า คนไทยอย่างเรายัง ไม่คิดเลย แถมได้อยู่กรุงเทพต่อต้องไปเที่ยวสิยะถึงจะคุ้ม ระหว่างนั้น พ่อเราก็โทรมาบอกว่าเขาปิดสนามบินแล้ว แล้วกัปตันก็ประกาศอย่างเป็น ทางการว่า..... “เอาละ ไทยแก๊งค์ ผมรู้นะว่าพวกคุณคิดอะไรอยู่ ยิ้มกันใหญ่เชียวนะ (ตอน นั้นเราทุกคนยิ้มแก้มปริเลย เพราะไม่รู้ว่าสถานการณ์มันเลวร้ายขนาดนี้ เลย หวังแค่จะได้อยู่บ้านต่ออีกวันเท่านั้น) ตอนนี้พวกเราคงต้องอยู่ที่โรงแรมอีก หนึ่งวัน หรือจนกว่าสนามบินจะเปิดนั่นละ อย่างไรก็ตามใครที่คิดจะกลับ บ้าน ผมขอละ เอาแฟน เอาครอบครัวมาอยู่ที่นี่ดีกว่า เพราะกำหนดการ เปลี่ยนแปลงได้ทุกนาที และหากมีการเปลี่ยนแปลงอะไร ผมจะแจ้งให้ทุกคน ทราบอีกที คืนนี้กลับเข้าห้องเดิมไปก่อนละกันนะจ้ะ คิดว่าคงน่าจะเป็นพรุ่งนี้ละที่จะได้กลับ เออ แล้วมีใครกลัวต้องการให้ผมกอดปลอบใจไหม ...... (แอบฮาได้อีกคุณกัปตัน)” จากนั้นเราก็เปิดเข้าห้อง1001ห้องเดิมของเรา รีบเปิดทีวีดูข่าว โอ้โห!พระเจ้า ช่วย มันขนาดนี้เลยหรอวะ แอบตกใจถึงกับลืมเซ็นเซอร์  สภาพที่สนามบิน สุวรรณภูมิดูน่ากลัวมาก ผู้คนเสื้อเหลืองมากมาย ผู้โดยสารก็เดินอย่างไร้ที่ พึ่งเพราะทุกเคาน์เตอร์ปิดหมด และภาพที่ติดตาเราที่สุดคือ แอร์สายการบิน ประจำชาติเดินลงบันไดเลื่อนมาในขณะที่คนเสื้อเหลืองถือไม้หน้าสามวิ่งขึ้นบันได เลื่อนสวนทางกับเหล่าแอร์ ถ้าเป็นเรา เราจะทำยังไงน้า สงสัยฉี่แตกแน่ๆเลยกรู เราติดตามข่าวทั้งคืนเลย โชคดีนะเนี่ยที่มีเสื้อผ้าติดมาหนึ่งชุดพอจะใส่นอนได้ ส่วนกับข้าวที่ยายทำไว้ ผักบุ้งและเต้าหู้ที่ยัดใส่กระเป๋า ต้องรีบเอายัดตู้เย็นหมด พี่นพก็เลยชวนแอร์ไทยและเสี่ยวหุ้ยแอร์อาหมวยชาวสิงโตทะเลมากินกับข้าวถุงที่ป้าพี่เขาทำมา เพราะกลัวจะเน่า เรียกว่าอร่อยกันถ้วนหน้า อิ่มและฟรีมีที่ไหน ที่นี่แหละคะ ห้อง1002ห้องพี่นพ แอร์บางคนเนื่องจากเสื้อผ้ามีจำกัดเพราะไม่นึกว่าจะ ต้องมาค้างที่นี่นานกว่ากำหนด เลยต้องใส่แล้วใส่อีก เน่าแล้วเน่าอีก จนทนไม่ไหวต้องออกไปซื้อเครื่องในที่ห้างในวันรุ่งขึ้น   ส่วนพี่SFSคนไทยในชั้นEconomyเรา หรืออาจจะเรียกว่านางพญาชั้นประหยัดก็หรูไม่น้อย พี่แกรู้จักMIX and ไม่MATCH พี่เขาไม่มีเสื้อ มีแต่กางเกง แกก็ใส่เสื้อยูนฟอร์มเรานี่แหละ แล้วเอาผ้าพันคอคลุมเอา แต่ออกมาดูได้นะจะบอกให้ ถ้าไม่ บอกนี่ เรียวขาประหนึ่งพอลล่า บั้นท้ายให้เจโล เรียวแขนให้ยาวเรียวแบบอั้ม แต่พอดูเสื้อและผ้าคลุมไหล่ แหมมม ก็ยังน่ารักอยู่ดีละ (ก็มันไม่มีเสื้อใส่นี่หว่า) เช้าวันใหม่ บิดาเรามาเคาะประตูแต่เช้า เราเองก็ไปเปิดประตู อย่างสลึมสลือ แน่ดิ เมื่อวานไม่ได้นอนกลางวัน แถมมาตอนกลางคืนก็นอน ดึก มัวแต่ดูข่าวจนตีสอง เครียดนะเนี่ย (คือความจริงนั่งกินถึงตี1ครึ่ง มันง่วง ก็เพราะกินจนดึกมากกว่ามั้ง) พ่อเราเอาเสื้อผ้ามาให้ อาหาร น้ำ นม แบรนด์ (เหมือนมาเยี่ยมไข้) เอามาทุกอย่างยกเว้น เครื่องในเรา เลยต้องทนใส่ซ้ำๆไปอีกวัน เน่ากันพอดี สักพักพ่อเราก็ออกไปทำงาน เราก็อยู่ห้อง ลงไปเดินเล่นนอก โรงแรมบ้าง แต่ไม่กล้าออกไปไหนไกลกลัวเขาเรียกแล้วเราไม่อยู่ ซวยเลย แต่ แอร์คนอื่นๆก็มีไปสยาม ไปประตูน้ำกันนะ เฮฮาปาจิงโกะกันไปเลย จ่ายตลาดกัน ทั้งนั้นพวกแอร์สาวฝรั่ง ไฟล์ทกรุงเทพเป็นที่โปรดปรานของแอร์ฝรั่งเลยนะ เท่าที่ฟังมาเราไม่ค่อยได้ยินใครไม่อยากได้กรุงเทพ เพราะเขาอยากมาซื้อของ มันถูกไงละ เรียกได้ว่า ถูกเป็นขี้เลยในสายตา เขา เลยอยากจะมาช้อปปิ้งกัน ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีความคืบ หน้า สนามบินยังปิดอยู่ เสื้อเหลืองไม่ยอมถอยถ้านายกไม่ลาออก ข่าวในทีวีต่างวิพากษ์วิจารณ์สถานการณ์กันใหญ่ พ่อเราเองก็บอกมันคงปิด ไม่เกินสามวันหรอก เราก็มั่นใจอย่างนั้น เพราะไม่เช่นนั้นก็เท่ากับปิด ประเทศ  นี่ย่างเข้าวันที่สอง เราแอบกลับไปบ้านแว้บนึงไปเอาของและเล่นคอมที่ บ้าน เพื่อนๆในMSNเราก็ถามกันใหญ่ว่าเป็นไงบ้าง เราก็บอกว่าสบายดีไม่ต้องห่วง มันก็บอกไม่ใช่แก หมายถึงสนามบินต่างหาก เป็นไงบ้าง มันจะ ได้กลับไหมเพราะมันมีไฟล์ทกรุงเทพ กรอดดดดดด ไม่ได้ห่วงตูเลย แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:17:15 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:15:54 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:11:48 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:08:41 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:02:32 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 22:59:58 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 22:57:07 จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:51:14 ]

ความคิดเห็นที่ 6 พอกลับมาถึงโรงแรม ได้จดหมายสอดใต้ประตูบอกว่าวันนี้ขอประชุมทุกคน ตอนหนึ่งทุ่มที่ห้องบอลรูม พอถึงเวลาเราก็เราลงไป โอ้โห แม่เจ้า มันไม่ใช่ แค่ไฟล์ทเรา แต่ยังมีอีกสามไฟล์ทด้วยกันที่ไม่ได้กลับ แล้วนี่บริษัทจ่ายตายเลย สิ เพราะต้องให้Allowanceคนละ2,400กว่าบาททุกวัน ส่วนตัวเรานะ ชอบมาก สบายไม่ต้องทำงานแถมได้ตังไปใช้ คนอื่นก็ช้อบชอบเช่นกัน แหมนั่งๆนอนได้ตัง เป็นใครจะไม่ชอบละคะ เมื่อเริ่มประชุม กัปตันก็เริ่ม แถลง เล่าถึงสถานการณ์ตอนนี้และมีความเป็นไปได้ว่า บริษัทจะส่งเครื่อง บินมารับโดยที่พวกเราอาจจะต้องนั่งรถไปที่อู่ตะเภากัน แต่กำหนดการยังไม่ แน่นอน จึงขอนัดประชุมอีกทีวันพรุ่งนี้ หนึ่งทุ่มที่เดิม พอพูดจบ ก็ถามต่อ ว่า “เอาละ ใครอยากไปดื่มเบียร์กับผมบ้าง?” ไม่พ้น ไม่พ้นเรื่องเดิม ฝรั่งมาไทยคือต้องเที่ยวจริงๆ แต่ก็ตลกดีนะ นับว่าเป็นการจบลงด้วยเรื่อง ดื่มๆกินๆอย่างเฮฮาคลายเครียด ก็มีลูกเรือไปด้วยเป็นโขยงเลย คุณหัวหน้าแอร์ชั้น ผู้ดีไฟล์ทดิฉันก็เสนอที่เที่ยวอีกแล้วคะ ท่าทางเธอจะเชี่ยวเมืองไทยไปแล้ว รู้จักที่ มากกว่าคนไทยอย่างเราเสียอีกแหะ สงสารก็แต่ลูกเรือชาย ฉายเดี่ยวของไฟล์ทเรา ขอเรียกว่าพี่ออส่วน(นามสมมติ) เขาดูเบื่อมากๆ เลย เราและอีกหลายๆคนเห็นเขาเดินที่หน้าlobbyทั้งวัน ไม่รู้จะทำอะไร แถม พอกัปตันถามว่าใครจะไปกินข้างนอกบ้าง พี่ออแกก็เพิ่งจะสั่ง Room Serviceก่อนที่จะลงมาเอง เลยอดไป เหงาบนห้องคนเดียวอีก เราก็เข้าใจเขานะ เป็นลูกเรือชายคนเดียวในไฟล์ท ผู้หญิงเขาก็ไปช้อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้ากัน เป็นผู้ชายคนเดียวเลยลำบากหน่อย เราก็พยายามชวนเขาคุย พอไปเล่าเรื่องพี่ออส่วนขี้เหงาให้พ่อฟัง เท่านั้นละ พ่อบอกให้ชวนมาดื่ม เหล้ากับพ่อสิ หึๆๆๆ พ่อช้านนนน คืนนี้เราโทรไปหาจี๊ส เพื่อสมัยวันขบเผาะเมื่อปฐมวัย พอดีมันไปจีนกลับวันที่ 25 ซึ่งก็คือคืนที่พันธมิตรไปยึดสนามบิน แถมกลับดึกๆสะด้วย มันบอกเราไว้ เราเลยรีบโทรไปหามันว่ากลับมาได้รึเปล่า มันเล่าให้เราฟังว่า มันกลับมาตอนสามทุ่มพอดี คือสนามบินปิดขาออกแล้วแต่ยังปล่อยให้ขา เข้าลงจอดได้อยู่ มันลงมาก็เห็นคนเสื้อเหลืองเยอะแยะก็ตกใจ เอ๊ วันพ่อก็ไม่ใช่ วิ่งเฉลิมพระเกียรติก็ไม่เชิง พ่อมันก็ขับรถไปรับ วนอยู่นานมากกว่าจะ เจอกัน แถมพันธมิตรใจดีนึกว่าเป็นรถมาร่วมประชุมเปิดให้เข้าแถมแจกขนม ปังด้วย ฮ่าๆๆๆ มันก็ขำเราที่กลับไม่ได้ คุยกันสักพัก เมื่อรู้ว่าปลอดภัยกันดีก็วาง แล้วเราก็ออกไปกินข้าวต้มข้างนอกกับพ่อ เป็นครั้งแรกเลยนะที่เรารู้สึกได้ไปไหนมาไหนกับพ่อข้างนอกตอนดึกๆ เดิน เที่ยว รู้สึกอบอุ่นใจและมีความสุขจังเลย เหมือนพ่อลูกนานๆทีจะได้มีเวลา อยู่ด้วยกัน อยากให้แม่กับยายมาด้วยจัง แต่ถ้ายายมาสงสัยจะพับไปเสียก่อน ยายเราจะแปดสิบเลี้ยวง่า ตอนนั่งกินข้าวต้ม คนโต๊ะข้างๆหลังจากได้ แมสเสจก็พูดขึ้นว่า “ปิ่นเกล้าปิดแล้ว” พ่อเราก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น คือพี่เขาบอกว่าเพื่อนพี่เขากลับไม่ได้เพราะตำรวจปิดสะพานปิ่นเกล้า เดาว่าคงจะกั้น พันธมิตรไม่ให้ไปที่อื่น พ่อเราก็เดาว่าคืนนี้ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ พอกินเสร็จ ขากลับเราเลยแวะหาหมอที่โรงพยาบาลคร่ำครึแห่งหนึ่งแถวโรงแรมเพราะ เรารู้สึกเจ็บคอมีไข้ สภาพนี่เหมือนในพวกหนังสยองขวัญเลย เคยดูSAW ไหมเพื่อนๆ ใช่เลยคะ โรงพยาบาลรัฐนะแต่สงสัยงบไม่พอ คุณหมอก็ใส่รองเท้าแตะประมาณหมอตี๋ได้ กำแพงมีรอยร้าว ห้องน้ำเหมือนห้อง น้ำในตลาดจตุจักร ส่วนพนักงานต้อนรับที่จดชื่อเราลงแฟ้มประวัติก็มารยาทไม่ ผ่านISOอย่างแรง “ชื่อไรนะ(พูดดังๆ) ตำบลอะไรนะ(อ่านลายมือไม่ออก)” พอจดประวัติเสร็จ แกก็เอาแว่นขยายมาดูพระเครื่องของแกต่อ คนไข้ก็เยอะหมอก็มีคนเดียว ประมาณว่าหมอคนเดียวรักษาทุกโรค พ่อเราเลยบอกให้กลับ แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยไปโรงพยาบาลอื่น คืนนี้พ่อเรามานอนเป็นเพื่อน แล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้จะ ให้แม่มานอนเป็นเพื่อนสลับกัน มีความสุขจังเลย แฮะๆ  กะอ๊อกกะแอ๊กๆๆ เริ่มป่วยแล้วเรา แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:25:05 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:22:18 แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:18:51 จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 22:53:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่สามเราตื่นมารู้สึกเจ็บคอมีไข้ เลยโทรบอกPurserว่าจะขอไปโรง พยาบาลตอนเช้าและจะกลับมาตอนเที่ยง พอไป โอ้โห ต่างกับเมื่อคืนราวฟ้า กับดิน หน้ามือกับหลังเท้า และแน่นอนเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ เสื้อ .กับ เสื้อ . (สลับกันเองระหว่างแดงกับเหลืองนะ เพราะเกิดเราเอาสีไหนไว้ก่อน จะมาหาว่าเราคิดว่าสีนั้นดีกว่า เลยจุดจุดให้เติมเองแล้วกัน เค้าเป็นกลางนะ ตัวเอง) โรงพยาบาลนี่ใหญ่จนเดินหลง ที่จอดรถมีเป็นสิบชั้น นางพยาบาลใจ ดีและห้องน้ำสะอาดนอนได้เลย ไปถึงหมอก็ตรวจหูคอจมูกเราแล้ววินิจฉัยว่า เราเป็นทอมซิลเรื้อรังมาจากเดือนที่แล้ว ขากรรไกรขวาอักเสบเนื่องจากอ้า ปากกว้างหรือหาวผิดจังหวะเลยทำให้ปวดร้าวไปถึงขมับข้างขวาเวลาบิน (ขำดี หาวผิดจังหวะ) หมอให้ยาอักเสบฆ่าแบคทีเรียชนิดแรงและ ยาเม็ดVoltarenเรามาพร้อมกำกับให้นอนพักเยอะๆดื่มน้ำมากๆ เออนี่ๆ ขอเสริมเรื่องทอมซิลเรื้อรังหน่อยเถอะ เรื่องนี้ยอมไม่ได้ต้องเล่า คือเดือนที่แล้วเรามีไฟล์ทNew Yorkซึ่งเราได้ทำกับเพื่อนเราด้วย แต่เราต้องโทรลาป่วยเพราะเราเป็นไข้เจ็บคอ เราเป็นคนรู้ตัวเองนะ ถ้าไม่ไหวเราก็จะลาป่วยทันที เพราะถ้าขึ้นเครื่องไปมันจะลำบาก แถมถ้าทำไฟล์ทยาวด้วยแล้ว ไม่ได้พัก ตายแน่ๆ แล้วก็ที่สำคัญเราไม่อยากไป เป็นภาระเพื่อนๆบนไฟล์ท เราไปหาหมอที่คลินิกของสายการบิน เขาก็ให้เราพบ นางพยาบาลทั้งที่เรานัดหมอไว้ เราก็งงๆแต่ก็เอาวะเชื่อใจในการรักษา คิดว่าแค่ เจ็บคอ อาการทั่วๆไปนางพยาบาลก็คงรักษาได้ เขาดูอาการเราแล้วก็ให้ยาแก้ไอ กับยาแก้ไข้มา ส่วนเรื่องคออักเสบ นางพยาบาลบอกว่ามันเกิดจากไวรัสไม่ใช่ แบคทีเรีย ดังนั้น ดื่มชากับน้ำผึ้งนะจ้ะ เราก็ทำตามจนเราหายเจ็บคอ แต่อาการไอ ของเราไม่หายสนิท เราไอต่อจากนั้นเป็นอาทิตย์จนผู้โดยสารรำคาญ เชื่อไหมเราดื่มยาแก้ไอจนหมดขวดเลยนะก็ยังไม่หาย พอเรากลับไปเขาก็บอกแต่ ว่าพักผ่อนดื่มชากับน้ำผึ้ง ก็เพราะชากับน้ำผึ้งนี่ละที่ทำให้เราเรื้อรังมานี่เป็นเดือน ไง อาการมันซ่อนไว้มาโผล่อีกทีช่วงนี้ ดีนะที่เป็นตอนอยู่ไทย ได้ไปหาหมอไทย เกิดอาการมันเกิดช้ากว่านี้วันเดียว เราคงต้องซื้อชากับน้ำผึ้งมากินแล้วก็เรื้อรังต่อ ไปอีกเดือน พอหลังจากไปหาหมอมาช่วงเช้า เราก็กลับมานอนซมตั้งแต่บ่ายยันเย็น ออมเพื่อนสมัยวัยขบเผาะอีกคนโทรมาบอกว่าจะมาหาเย็นๆ แต่เรารู้สึกไม่ ค่อยดีมีไข้ เลยบอกให้มันมานั่งเล่นบนห้อง มานั่งแทะฝรั่งดองบนห้องเราแทน ระหว่างนั่งแทะฝรั่ง ไอ้ออมมันก็วิจารณ์สถานการณ์อย่างเมามัน ส่วนเรานอนซม ฟังมันรอเวลาหนึ่งทุ่มที่ต้องไปประชุมข้างล่าง นัดกับออมว่าประชุมไม่เกิน15นาที เสร็จไปกินร้านอาหารอีสานเจ้าเดิมกันต่อ ไม่ถึง15นาทีจริงๆคะ ต้องส่งแมสเสจหามันบอกว่าไปไม่ได้แล้วเพราะต้องไปอู่ตะเภา คืนนี้! แก้ไขเมื่อ 23 ธ.ค. 51 23:27:31 จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:20:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ใช่แล้ว คืนนี้ สี่ทุ่มต้องมาข้างล่าง ห้าทุ่มออก แต่ทั้งนี้กัปตันบอกว่าทุกอย่าง อาจเปลี่ยนแปลงได้ตลอด บริษัทจะส่งเครื่องบินจากสิงคโปร์มารับพวกเราที่ อู่ตะเภา ทั้งลำก็จะรับพวกเราแอร์อาหรับทั้งหมดติดอยู่ที่นี่ร้อยกว่าชีวิต รวม ทั้งจะมีผู้โดยสารอีกประมาณ50คนและแอร์ที่ลาพักร้อนกลับบ้าน บรรยากาศในห้องบอลรูมทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นการเข้าค่ายรับน้องยังไง ไม่รู้ เราไม่เคยเห็นลูกเรือมากขนาดนี้มาก่อน ยิ่งเอาลูกเรือที่ค้างจากที่โนโว เทล สุวรรณภูมิมารวมที่นี่ด้วยแล้ว เยอะกันไปใหญ่ กัปตันบอกว่าเครื่องจะ เป็นเครื่องเปล่าบินมารับ ดังนั้นจะมีการสุ่มเลือกลูกเรือจากไฟล์ทหนึ่งมา ปฏิบัติงานกลับ และแน่นอน แอร์สปิริตแรงกล้าอย่างพวกเรา ถูกอบรมสั่ง สอนมาตามคติพจน์ลูกเสือ ขยัน อดทน ประหยัด มัธยัสถ์ และเสียสละ ต่าง รีบยกมือขะ ขะ ขะ ขะ ขอ ทะ ทะ ทะ ทะ ทำตัวตามสบาย บิดขี้เกียจกันสัก หน่อย เหอะๆ ไม่เอาละ เวลานั้นมันไม่มีใครอยากทำงานแล้ว เพราะไม่ได้ นอนมาทั้งวัน อยู่ดีๆก็มาบอกไปคืนนี้ แล้วผลออกมาก็คือไฟล์ทที่เพิ่งมาจาก ฐานอาหรับเราและยังไม่ได้ไปซิดนีย์ต้องปฏิบัติงานกลับ(รอดไปเรา) หลัง จากนั้นเรารีบโทรหาพ่อแม่บอกข่าวทันที เสียดายเหมือนกันนะที่ต้องอดนอน กับแม่ ส่วนพ่อเราก็เตรียมพร้อมเสมอ เอากับข้าวที่ยายทำมาให้กินซึ่งนับว่า โชคดีมากเพราะถ้าไม่ได้เอามานะ อดกินไปเลย เพราะกว่าจะเลิกประชุมก็ ทุ่มครึ่ง นัดรวมตัวอีกทีตอนสองทุ่มครึ่งเพื่อยืนยันกำหนดการโดยที่กัปตัน ขอให้ทุกคนอาบน้ำกินข้าวแต่งหน้ามาให้เรียบร้อย แล้วพ่อเราก็ลงไปซื้อ เบอเกอร์ที่ร้านมินิมาร์ทตรงข้ามโรงแรมไว้เพื่อหิวตอนเดินทางให้ด้วย เรารีบ ยัดๆๆๆข้าวที่ยายทำมาเข้าปาก แม่เราก็นั่งมองแล้วก็ยิ้ม เรารู้สึกนะ เหมือน แม่กับเราไม่ค่อยได้เจอกัน เขาเลยอยากมองหน้าเราเอาไว้ให้นานที่สุด เพราะก่อนหน้านี้สมัยที่เรายังเรียนหนังสือ แม่เราไม่มองเราแบบนี้เพราะรู้อยู่ ว่าได้เจอกันทุกวัน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่บ้าน นานๆกลับที แม่เราเลยอยากมอง หน้าเรานานๆมั้ง ไม่รู้นะแต่เรารู้สึกแบบนั้น เราไม่กล้าหันไปมองแม่เพราะเรา อาย เราทำตัวไม่ถูกเพราะเรารู้ว่าแม่มองเราด้วยความรัก เราไม่รู้จะตอบกลับ ไปยังไงว่าเราก็รักแม่เหมือนกัน เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตากิน พอถึงเวลาต้อง ลง เราไม่มีเสื้อหนาว แม่เราเลยถอดเสื้อแขนยาวที่ใส่อยู่ให้เราแล้วแม่ก็ใส่ เสื้อที่เราใส่แล้ววันนี้กลับ แต่กลับกลายเป็นว่า ไอ้เจ้าเสื้อนี่ละทำให้เราน้ำมูก ไหลเพราะแม่เราดันหยิบมาจากตู้เสื้อผ้าเก่าที่ไม่ได้ใส่มานาน มันเลยมีฝุ่น แล้วเราเป็นภูมิแพ้ บวกกับเป็นไข้อีก เลยน้ำมูกไหล จามตลอดเลย เราเลย ถอดออก ยอมหนาว ก่อนขึ้นบัส เราก็วิ่งเข้าห้องน้ำเป็นสิบๆหน ฉี่แล้วฉี่อีก จนหมดกระเพาะปัสสาวะ กลัวปวดฉี่บนรถ เพราะกัปตันบอกไม่แวะเด็ดขาด เราเลยอดน้ำอดอาหาร และเข้าห้องน้ำรีดน้ำจากตัวออกให้มากที่สุด พอขึ้นรถ เหล่าแอร์ไทยก็ไปนั่งด้านหลังรถกัน พวกกัปตันกับแอร์ฝรั่งนั่งข้าง หน้า ตอนแรกก็ไม่คุยกันหรอกคะ เงียบกันหมด สักพัก แหม มันหิวนี่นา เริ่ม หยิบนู่นหยิบนี่มากินกัน เจนนิเฟอร์คนฟิลิปปินส์ก็คว้าป๊อกกี้มาแบ่ง เฮฮากัน ใหญ่ พี่ๆเขาก็รู้แล้วว่าเราป่วย ก็ดูแลเราอย่างดี สักพักพี่นพก็เอาซองขาวมา เรี่ยไรเงินจากชาวคณะเป็นค่าทิปคนขับรถ พร้อมพูดเบาๆว่า Nop Foudation แล้วก็บ่นพึมพำว่าเดี๋ยวจะเอาเงินไปซื้อขนมที่ปั้มมาแบ่งนะทุก คน พี่นพเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วฮามากๆ เราว่าพี่นพเป็นคนน่ารักคนหนึ่งเลย ละ ตอนที่แกเรี่ยไรเงินทิปคนขับรถแล้วกัปตันให้เงินใส่ซองมาร้อยนึง เจ๊แก ก็ไหว้อย่างงาม ดูแล้วก็น่ารักดี นั่งไปสักพักก็เริ่มมีคนปวดฉี่ คุณSFSผู้ชาย จากอีกไฟล์ทนั่นเอง แต่สงสัยปวดคนเดียวคนขับไม่ยอมจอด เดินมาถาม สาวไทยด้านหลังว่ามีใครอยากเข้าห้องน้ำรึเปล่า ซึ่งก็มีเสียงเรียกร้องมาก มาย พี่คนขับก็เพิ่งขับผ่านปั้มใหญ่ๆมาสามสี่ปั้ม แต่พวกเราเพิ่งไปบอกเขาว่า จะแวะเมื่อผ่านมันไปแล้ว คราวนี้สิ เวลาเราต้องการอะไรเนี่ยมันก็ไม่มาเน อะ เวลาไม่ต้องการมาแล้วมาอีก พี่นพเธอก็วิงวอนภาวนาขอให้พี่คนขับรถ เลือกปั้มที่มีมินิมาร์ทครบครันด้วยเถิด เจ๊แกอาสาเป็นคนรวบรวมเงินไปซื้อ ขนมมากิน ขับต่อไปเกือบครึ่งชั่วโมงได้กว่าจะเจอปั้มอีกที ทุกคนวิ่งหน้าตั้ง ลงไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่ขำเนี่ยคือ พอถึงห้องน้ำ ทุกคนนึกสภาพคอห่านแบบ ตักน้ำราดออกไหมคะ ฝรั่งมาถามว่านั่งยังไง พี่ๆแอร์ไทยก็บอกไปนั่งยองๆ เท่านั้นไม่พอคะ ออกมา ถามเรา “เอ๊ะ ทามม้ายมานม่ายฟลัชลาเนี่ยยูว์ สง สายจาเสียนะยูว์” ไอ้เราก็เดินไปดู โอ้โหเหลืองอ๋อยเชียว ขอโทษนะ อยาก ให้เห็นภาพตามเหมือนอยู่ในเหตุการณ์ ไอ้เราก็นึกว่าท่อเต็ม ที่ไหนได้ เขา ไปถามพี่อีกคนว่าทำไมมันไม่มีที่กด แล้วน้ำในอ่างนี่เอาไว้ทำอะไร เขาไม่รู้ ต่างหากว่าต้องราดน้ำ ก็แอบขำอยู่ เราเองก็ไม่นึกไม่ฝันนะว่าวันหนึ่งจะมีลูก เรือฝรั่งต้องมาผจญชะตากรรมด้วยกันขนาดนี้ พอเสร็จธุระ พวกเราทุกคนก็ เข้ามินิมาร์ทเหมือนแร้งลงทันที พี่นพกวาดทุกอย่างที่ขวางหน้าเพราะดำรง ตำแหน่งผู้ว่าการด้านสาธารณูปโภคบนรถ เอาเงินที่ทุกคนลงขันไปซื้อของ กินขึ้นรถ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนฉิ่งฉับทัวร์ เหมือนเราไปออกค่ายกันยังไง ไม่รู้ สนุกสนานเฮฮามากๆ แต่แล้วความสนุกก็จบลงด้วยเสียงโทรศัพท์และ ข่าวด่วนว่าให้ทุกคนเปลี่ยนชุดเป็นชุดยูนิฟอร์มก่อนลงที่อู่ตะเภา เพราะทาง นั้นเขาจะให้สิทธิลูกเรือได้เข้าก่อน เอาละสิ ทุกคนอยู่ในชุดบ้านๆกันทั้งนั้น เลย แต่พวกเราก็ยัดชุดยูนิฟอร์มใส่กระเป๋าCabinตามที่กัปตันสั่งไว้ในห้อง บอลรูมแล้ว ก็มีกัปตันคนนึง คงขำๆแหละ ร้องมา “เย้ๆๆ ผมอยากดู เปลี่ยน เลยสาวๆ” แล้วพวกเราก็ต้องเปลี่ยนกันจริงๆนะ หลังรถ โชคดีที่มันมืด เลย ไม่มีคนเห็น สภาพเหมือนสมัยอยู่โรงเรียนที่ต้องเปลี่ยนชุดพละยังไงยังงั้น เลย  ได้ข่าวบางคนใส่บราดำมาก็เปลี่ยนบรากันบนรถ เป็นแอร์นี่ต้องพร้อม ทุกสถานการณ์จริงๆเนอะ   พอรถผ่านป้าย Welcome to Pattaya ก็เฮกัน ใหญ่ บอกขอหยุดเที่ยวทะเลเล่นบานานาโบ๊ทสักวันก่อนได้ไหม  แหม ได้ก็ ดีสิเธอ ฉันหายป่วยเลยมั้ง ลงวิ่งเล่นทะเลดำพุดดำว่าย และเมื่อถึงสนามบิน อู่ตะเภาซึ่งเราเองก็ไม่เคยไปนะ แต่เราเดาว่ามันคงไม่ได้ดีอย่างสนามบิน เพื่อการพาณิชย์หรอก แอร์ฝรั่งก็มาถามเราว่ามันจะมีร้านอาหารไหม เราก็ บอกไปเลย ไม่มีแน่นอน มีแต่ยุงให้จับกิน และสภาพที่เห็น ภาพแรกที่ทำให้ เราหดหู่มากๆ ก็คือ ภาพนี้ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:30:25 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ... จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:34:52 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เราถ่ายด้วยมือถือไอโฟนเรานะ มันเลยไม่ชัด แต่จากที่พอมองเห็นก็คือ คน ออกมานอนข้างนอกอาคารเพราะที่ไม่พอ ต้องมานานรอตากยุงกันที่สนาม หญ้า เห็นแล้วสงสารจริงๆ ภาพต่อไปที่เราเห็นแล้วอดอนาจใจสงสารนักท่องเที่ยวไม่ได้ก็คือ ภาพนี้ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:36:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เป็นภาพบรรยากาศทางเข้าของสนามบินอู่ตะเภาคืนนั้น ผู้คนรอเข้าแถวตรวจ คนออกเมืองล้นมาถึงหน้าประตู ส่วนเคาน์เตอร์ตรวจคนก็มีอยู่แค่2 เคาน์เตอร์ เราเห็นแล้วก็หดหู่ใจมาก เห็นในทีวีกับเห็นด้วยตาตัวเอง มันต่าง กันจริงๆ เราแทบน้ำตาไหลเลยนะ ไม่นึกว่าเมืองไทยที่เป็นเมืองท่องเที่ยว เมืองที่ผู้คนยิ้มแย้มและมีน้ำใจต่อกัน  เมืองที่ต้อนรับชาวต่างชาติด้วยมิตร ไมตรี วันหนึ่งจะกลายเป็นนรกดีๆสำหรับนักท่องเที่ยวและคนไทยที่ต้องการ ไปธุระต่างประเทศ เราอยากจะขอโทษพวกเขาทุกคนแทนคนไทยทั้ง ประเทศจริงๆ ลองคิดถึงใจเขาใจเราดูนะ ถ้าเป็นเราที่ต้องไปติดอยู่ที่ประเทศ อื่นโดยไม่มีใครรู้จักอยู่ที่นั่น ออกก็ไม่ได้ เข้าก็ไม่ปลอดภัย เราจะทรมานแค่ ไหน ไหนจะคนที่บ้านเขาที่เป็นห่วงอีก เราเองพูดไม่ออกเลย แค่ขอโทษคง ไม่พอ ส่วนกลุ่มชาวมุสลิมที่จะไปประกอบพิธีฮัจจ์ที่Jeddahก็ต้องรอคอยกัน แบบนี้ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:38:21 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ที่น่าสงสารก็คือ ส่วนใหญ่เป็นผู้สูงอายุแล้ว คุณตาคุณยายกันทั้งนั้น ครั้ง หนึ่งในชีวิต พวกเขาอาจต้องกู้หนี้ยืมสินชาวบ้านเพื่อซื้อตั๋วเครื่องบินไปทำ พิธีฮัจจ์นี้ แต่กลับต้องมานั่งรออย่างหมดหวัง ไม่สิ นอนรอต่างหากอยู่ที่อู่ ตะเภา เฉพาะสายการบินเราก็กินเนื้อที่ไปมากแล้ว เราไม่เคยเห็นแอร์มารวมตัวกัน ที่สนามบินเยอะขนาดนี้มาก่อน สภาพห้องน้ำแม้จะแย่แต่เราก็เข้าใจว่ามัน เป็นเหตุฉุกเฉินจริงๆ มีให้ปลดทุกข์ก็บุญแล้ว แต่ที่ยอมไม่ได้เห็นจะเป็นคน บางกลุ่มที่ฉวยโอกาส เราเดินไปซื้อของกินในสนามบินนั่นละ ก็เห็นร้านขาย ของจำเป็น เดาว่าปกติแล้วที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่สำหรับขายของ แต่ด้วย สถานการณ์จำเป็นเลยเอามาตั้งแผงขายของ เราหยิบขวดน้ำกับบะหมี่ถ้วย มา พอจะจ่ายตังเราก็ถามเท่าไรพร้อมคิดว่าไม่เกินยี่สิบบาท “ห้าสิบ” เรามอง หน้าพี่คนขายแล้วถามเขาเพื่อความแน่ใจเพราะคิดว่าฟังผิด คิดว่าคงจะเป็น สิบห้าบาทหรือยี่สิบห้าบาท บอกอีกที “ห้าสิบ” เรากับพี่แอร์ไทยที่เดินไป ด้วยกันถึงกับอ้าปากหวอหลุดปากไปว่า “จะขูดเลือดขูดเนื้อกันไปถึงไหน” เราเลยไม่เอาน้ำ เอาแต่บะหมี่ถ้วย พี่คนขายเขาก็ใช้มือตะหวัดหยิบน้ำไป อย่างไม่พอใจ เราไม่เข้าใจเลยนะ แค่นี้ทุกคนก็บอบช้ำมากพออยู่แล้ว ทำไมยังมีพวกที่ฉวยโอกาสมาซ้ำเติมกันอีก ตอนเราอยู่โรงแรมเราก็ได้ยินพี่ ที่โรงแรมพูดว่าพวกรถตู้ขึ้นราคาเส้นทางกรุงเทพภูเก็ต ราคานี่เฉียดตั๋วเครื่อง บินไปกลับจีนได้เลย ฟังแล้วก็เศร้าใจ  ไม่ลองเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างเลย ว่าถ้าเราไปติดอยู่เมืองอื่นในสภาพนี้ แล้วยังมีคนมาทำนาบนหลังเราอีก เรา จะรู้สึกอย่างไร นี่หรือเมืองพุทธ? สายการบินเราไปถึงที่อู่ตะเภาประมาณตีหนึ่ง เห็นเครื่องเราลงได้ตอนตีสาม แต่กว่าจะได้ขึ้นเครื่องจริงก็เจ็ดโมงเช้าคะ หมอบอกเราให้พักผ่อน แต่อด หลับอดนอน อาการเลยทรุดลงไปอีก เพราะตอนแรกเรารู้สึกนะว่าตอนกลาง วันที่ได้นอน อาการเราดีขึ้น แต่นี่ต้องมาอู่ตะเภา ตากลมหนาวเพราะมันอยู่ ใกล้ชายทะเล ไข้เลยขึ้น จมูกเราแดงและลอกเพราะเราสั่งน้ำมูกจนแสบ ตา แดง คอเจ็บ สงสารตัวเองเหมือนกัน แต่ยังไงก็ต้องกลับ เพราะถ้าไม่กลับ รอบนี้ รอบหน้าไม่รู้จะได้กลับอีกเมื่อไร สุวรรณภูมิจะเปิดอีกเมื่อไรก็ไม่รู้ แอร์เมืองโสมกว่าจะได้ลงเครื่องต้องรอบันไดถึงสามชั่วโมง เพราะที่อู่ตะเภา มีบันไดอยู่แค่2อัน ต้องใช้สลับกันไป พอถึงเวลา พวกเราก็ลากเอากระเป๋าไปวางให้พี่ๆกราวเขาแบกใส่ตู้ เป็นร้อยๆ ใบเชียวเพราะแอร์มาเป็นร้อยๆคน ตอนนั้นเราหนาวมากๆเลย ลมพัดแรง มาก พี่SFSเราก็มาช่วยยืนบังลมให้เพราะรู้ว่าเราเป็นไข้ จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:40:11 ]

ความคิดเห็นที่ 13 สักพักพวกเราก็ได้นั่งรถ ขับไปส่งที่เครื่อง แต่ภาพที่เราเห็นต่อไปจะเป็นภาพที่เราไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตแอร์เลย พี่ๆภาคพื้นดินรวมทั้งพี่คนขับรถจากกรุงเทพมาช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นเครื่อง ยกด้วยแขนนะคะ คนละสองใบ แต่ละใบก็หนักๆเพราะพวกเราช้อปกันระเบิด เราเห็นพี่คนหนึ่งถึงกับเซ แล้วคิดดูเป็นร้อยๆใบ พวกเขาจะหิ้วไหวเหรอ มันคงต้องล้าบ้างแหละ พี่คนขับรถก็ถูกขอร้องให้มาช่วยยกกระเป๋าด้วย ซึ่งเท่ากับว่า เขาก็นั่งรอเวลาเครื่องมาพอๆกับเราเช่นกัน จนกัปตันและลูกเรือชายบางคนเห็นแล้วสงสารเลยลงจากรถมาช่วยขนขึ้น เวลานั้นเรารู้สึกว่าลูกเรือสายการบินเราหล๊อหล่อ แต่คุณกัปตันที่นั่งบนรถเรานี่สิ พวกเขาไม่กระดิกเลยคะ ดูแล้วทุเรียนมาก พี่ๆคนไทยเราก็แอบบ่นว่าทำไมกัปตันไม่มีสปิริตเลย ขนาดกัปตันที่ต้องขับเครื่องบินกลับดูไบ เห็นแล้วยังลงมาช่วยขนกระเป๋าเลย เราเองถ้าไม่ป่วย เราจะวิ่งลงไปช่วยด้วย เห็นแล้วแอบโมโห เอาให้มันอายผู้หญิงกันซะบ้าง แต่เท่าที่ดูนะ ก็มีแอร์ผู้หญิงลงไปช่วยนะ แต่ช่วยยกไม่ไหวเลยช่วยได้แค่ลากกระเป๋าไปให้ผู้ชายยกแทน จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:45:46 ]

ความคิดเห็นที่ 14 แค่ขนกระเป๋าไม่พอนะ ขนหมดไปหนึ่งคันรถ ยังมีอีกสองคันรถคะ ลูกเรือ ผู้ชายก็ใช้มือนี่ละคะ ลากรถยกกระเป๋ามาใกล้ๆเครื่อง ผู้หญิงก็ช่วยเข็นด้าน หลัง เห็นแล้วเราประทับใจสปิริตทุกคนมากๆเลย มันทำให้รู้ว่าเมื่อยาม ลำบาก ทุกคนไม่ทิ้งกัน อาจจะมีคนเห็นแก่ตัวบ้าง แต่ทุกองค์กรทุกหน่วย งานแหละ มีคนดีก็ย่อมมีคนเลวปะปนกันไป จริงไหมละ เมื่อขนกระเป๋าเสร็จ เราทุกคนก็ได้ขึ้นเครื่อง พี่เต๋าแอร์สาวon vacationแนะ นำให้เราพ่นOtrivinตอนเครื่องออกและก่อนเครื่องลง ซึ่งเราก็ทำตาม เราได้ นั่งที่33A ซึ่งมีผู้โดยสารนั่งด้วย ตอนแรกกะว่าจะนอนยาวสะหน่อย  สักพัก พอเครื่องออก สิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตก็เกิดขึ้นอีกแล้ว เคยเห็นเครื่อง บินต้องชะลอผ่านอีกเครื่องเพื่อไม่ให้ปีกไปชนกับจมูกเครื่องอื่นไหม มันเกิด ขึ้นแล้วที่นี่ เรามองออกไปนอกหน้าต่าง ปลายปีกเครื่องเราผ่านจมูกเครื่อง ด้านซ้ายและขวาอย่างหวุดหวิด เราแอบเห็นลูกเรือสายการบินอื่นคว้ากล้อง มาถ่ายรูปกันใหญ่ เขาเองก็คงไม่เคยเห็นเช่นกัน แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี ต้องขอบคุณฝีมือกัปตันเราจริงๆ พอเครื่องขึ้น อาการป่วยของเราเริ่มกำเริบ เราปวดหู แต่ยังไม่มากเท่าไร พอ เขาปิดสัญญาณรัดเข็มขัด เรารีบเดินไปหลังแกลี่ทันที พวกแอร์ก็ถามเราว่า เป็นอะไรรึเปล่า เท่านั้นละเราร้องไห้เลย มันปวดทรมาน ปวดหัวไปหมด SFS ก็ดีมาก ถามเราเป็นอะไร ทำใจเย็นๆไว้นะ แต่เราไม่พูด เราไม่อยากพูด พูด ไม่ออก ทุกคนมารุมเรากันใหญ่ มีลูกเรือชาวโอมานคนหนึ่ง เขาบอกว่าไม่ ต้องกลัวนะ เขาก็เคยเป็น เดี่ยวสักพักมันจะดีขึ้น มันทำให้เรารู้สึกอุ่นใจขึ้น หน่อย แต่แล้วPurserไฟล์ทนั้นก็เดินมาว่าเรา “รู้ไหมว่าถ้าเป็นหวัดนะต้องลา ป่วย เขาห้ามบิน”  แล้วก็ทำหน้าไม่รู้สึกสงสารไม่แม้แต่จะถามว่าเป็นอย่าง ไร เดินมาถึงก็พูดอย่างที่เราบอกไป เราพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าเขา กลับไป น้ำตาก็ยังคลอๆอยู่ เราพูดอะไรไม่ค่อยออกเลยตอนนั้น แต่ในใจ เราก็แค้นนะ จะให้เราโทรลาป่วยยังไงละ ในเมื่อทุกอย่างกะทันหัน เพิ่งมารู้ ว่าจะไปอู่ตะเภาเมื่อตอนหนึ่งทุ่ม สองทุ่มทุกคนต้องจัดกระเป๋าให้พร้อมแล้ว ทุกคนก็ยุ่งหมด หากเราโทรลา กว่าทางสายการบินจะประสานงานเรียกหมอ จากโรงพยาบาล กว่าหมอจะมาถึงโรงแรม แล้วกว่าหมอจะวินิจฉัยว่าให้เรา อยู่ต่อ จะใช้เวลาอีกกี่ชั่วโมงกัน แถมPurserไฟล์ทเราเขาจะมีเวลามาอยู่ ด้วยเหรอ เขาเองก็ยุ่งเตรียมจัดของเขาเช่นกัน  ไหนยังต้องรับผิดชอบเรื่อง ที่นั่งของลูกเรือไฟล์ทตัวเอง คิดแล้วเราก็ไม่อยากจะรบกวนใคร เราเข้าใจ นะว่าถ้าป่วยก็ไม่ควรบินเป็นภาระใคร เวลาป่วยเราก็โทรลาตลอดเพราะเรา เองก็ไม่อยากเป็นภาระใคร แต่เวลาแบบนี้ ถ้าใครมาอยู่ในสถานการณ์แบบ เราก็คงต้องตัดสินใจเช่นเดียวกัน อีกอย่างไม่ไปคราวนี้ ไม่รู้เมื่อไรสนามบิน จะเปิด กลับไปทำงานไม่ได้อีก คิดแล้วจึงมาอู่ตะเภา ตอนแรกก่อนถึงเวลา ประชุมเราก็คิดจะโทรลาป่วยต่อ แต่คิดไปเราคิดว่ายังไงคงไม่ได้ไปคืนนี้ คง อยู่อีกนาน ได้พักอาการคงดีขึ้น ที่ไหนได้กลับตรงกันข้าม ทุกอย่างเปลี่ยน แปลงทุกนาทีจริงๆ พอเครื่องเริ่มลดระดับขาลง คราวนี้ปวดกว่าเดิมอีก หูจะ แตก เรานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว  ร้องไปจับหูไป ปวดไปถึงสมอง เราเห็นคน โอมานคนนั้นเขาหันมามองเราตลอดเลย ก็รู้สึกดีใจนะที่เขาเป็นห่วง เราเห็น หน้าเขาแล้วก็รู้ทันทีเลยว่าเขาเป็นห่วงเรา ไม่เหมือนPurserที่มาว่าเรา คนเรา นะ เราว่าความเข้าใจเป็นสิ่งสำคัญที่สุดเลย ถ้าเราเอาใจเขามาใส่ใจเรา ก็จะ ทำให้เกิดความเข้าใจซึ่งกันและกัน เข้าใจว่าทำไมเขาจึงทำเช่นนี้ เข้าใจว่า ถ้าเราเป็นเขาจะรู้สึกอย่างไร ก็เหมือนชาติไทยเราที่ทะเลาะกันเพราะไม่หัน หน้าเข้าหากัน แต่เราก็ไม่รู้อีกแหละ เราเป็นเพียงประชาชน เรื่องการเมือง อาจจะมีอะไรที่ลึกซึ้งกว่าคำว่า “เข้าใจ” ก็ได้ พอลงเครื่อง แมเนเจอร์มารอรับพวกเรา และหนึ่งในนั้นก็คือนิโคล พอนิโคล เจอเราก็ถามทันทีว่าเป็นอะไร ตาแดงเชียว เราก็ได้แต่ยิ้ม จนเขาไปรู้เองที หลังว่าเราป่วย เลยบอกให้เราส่งอีเมล์ไปหาแมเนเจอร์เราและรีบไปหาหมอ ในวันรุ่งขึ้น เรากลับมา เมทเราก็ออกมาถามว่าเป็นไงบ้าง เราต้องขอให้เมททำโจ๊กให้กิน สักพักก็ขอตัวไปนอน วันรุ่งขึ้นไปคลินิก นัดหมอไว้ แต่ให้พบนางพยาบาลอีกแล้ว ที่นี่เหมือนแบบ ถ้าบอกว่าเป็นไข้หวัด เขาจะคิดว่าเป็นอาการไม่สาหัสเลยให้พบนางพยาบาล แทน แต่พอเราบอกเขาว่าเราหูอักเสบ เขาเลยให้เราไปพบหมอ ซึ่งเราก็เอา ยาที่หมอไทยให้ไปให้เขาดูด้วย หมอบอกว่าเราเป็นทอมซิลที่เกิดจากไวรัส ดังนั้นยาที่หมอไทยให้มาก็รักษาไม่ได้ผลหรอก เพราะเป็นยาฆ่าแบคทีเรีย แถมยังแรงไปด้วย แต่ในเมื่อเป็นยาอักเสบก็ต้องกินให้หมดตามที่กำหนด ไม่งั้นจะดื้อยา เราเองก็คิดในใจ ชากับน้ำผึ้งอีกสิ คิดยังไม่ทันจบ หมอก็ถาม ที่บ้านมีชากับน้ำผึ้งไหม มันช่วยได้นะ เราก็ได้แต่ยิ้มๆ ส่วนหู หมอตรวจดูข้างขวาปกติดี แต่ข้างซ้ายหมอถึงกับร้องโอ้ยโหย่ มันแดง และมีฟองอากาศ หมอเลยบอกให้เราพักการบินไปจนกว่าจะหาย อีกสามวัน มาดูอาการใหม่ และสุดท้ายก็ต้องหยุดยาวรวมแปดวัน สุดท้ายหมอให้ยาพ่นจมูกเวลาหายใจไม่ออก ยาทานเคลียไซนัส แล้วก็ ยาคล้ายๆวิกส์ ส่วนยาแก้ไข้กับแก้ไอ เราต้องให้เภสัชโทรไปตามขอหมออีก แหนะ ผลสุดท้ายหมอบอกว่ายาแก้ไข้ให้ได้ แต่ยาแก้ไอไม่จำเป็น แต่ถ้า อยากได้ ก็ให้ซื้อเพิ่มเอง คิดดูละกัน เราก็ได้แต่คิดในใจถ้ามันไม่จำเป็นก็ไม่ ต้องบอกสิว่าซื้อเพิ่มเองได้ นี่แสดงว่าถ้าเราซื้อกิน มันก็คงช่วย แต่ที่ไม่สั่ง ให้เพราะอะไรนะ บริษัทก็หักค่ารักษาจากเงินเดือนเราทุกเดือน เราไม่เข้า ใจ ตอนนี้ได้แต่นอนซมพักผ่อน ตั้งแต่มาทำงานไม่เคยนอนได้นานขนาดนี้ มาก่อนเลย สุดท้าย เหตุการณ์ปิดสนามบินสุวรรณภูมินี้ คงเป็นประสบการณ์ที่เราจะไม่มี วันลืมเลยในชีวิตแอร์ การที่ได้มาเจอมาเห็นเอง มันต่างจากการดูในจอทีวี จริงๆ แล้วก็แปลกนะ ปกติเวลาเราทำไฟล์ทกลับกรุงเทพ พอถึงวันสุดท้ายที่ ต้องกลับมาฐาน เราไม่อยากกลับเลย แต่คราวนี้ เรากลับรู้สึกว่าเมืองแขกนี้ คือบ้าน และรู้สึกโล่งใจและปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะเราป่วย ด้วยมั้ง เลยอยากกลับห้องไปนอนพักผ่อน ตอนนี้เวลากลืนน้ำลายบางทียัง ได้ยินเสียงเหมือนแก้วหูขยับ เหมือนเวลาเราบีบแก้วพลาสติกยังงั้นเลย ขอ ให้หายไวๆเติ้ดดด ไม่อยากหูหนวก ไฟล์ทนี้จำจนตาย จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 23 ธ.ค. 51 23:54:19 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอความเห็นด้วยค่า เรื่องนี้พอเอาลงหนังสือได้ไหมคะ น่าเบื่อไหม ยาวไป น้ำเยอะ ต่างๆนานา รับฟังคำวิจารณ์คะ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 03:05:10 แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 03:00:33 จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 24 ธ.ค. 51 00:01:06 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เจิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม ปูลู.รูปข้างบนนั่นก็ยังลัลล้ากันได้นะเออ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 00:09:46 จากคุณ : ว่าที่แอร์อาหรับ แม่ยกตัวเอ้ (AnCk-Su-NaMuN) - [ 24 ธ.ค. 51 00:04:45 ]

ความคิดเห็นที่ 17 วุ่นวายกันทุกคนเลย เห็นแล้วสงสารประเทศไทย จากคุณ : poa_busy - [ 24 ธ.ค. 51 02:23:39 ]

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาบอกว่า หนูอยากเป็นแอร์ ค๊าาาาา จากคุณ : เรียนอักษรอยู่สนามจันทร์ - [ 24 ธ.ค. 51 03:14:55 ]

ความคิดเห็นที่ 19 อยากเป้นแอร์เหมือนกัน แต่หน้าไม่ให้ - -* กลัวจะไปด่าลูกค้า ยิ่งอารมณ์เก็บไม่ค่อยอยุ่ ฮ่าาา ลืมบอกว่า อ่านแล้วเวียหัวนิดๆแต่ทนอ่านจนจบ น้ำเยอะดี ชอบๆ ปาจิโก๊ะมากเรยเทอ แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 03:38:27 จากคุณ : goopgive - [ 24 ธ.ค. 51 03:37:47 ]

ความคิดเห็นที่ 20 โอย ติดอยู่เมืองไทยสิบวัน มีความสุขมากมายค่ะ ยังกับลาพักร้อนเลยอ่ะ (ผิดมั้ยเนี่ย แต่ดีใจจริงๆนา) จากคุณ : แอร์อาหรับเช่นกัน แต่คนละที่ (Wanna WRESTLE ?) - [ 24 ธ.ค. 51 06:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ><" ถามผิดกระทู้ ขออภัย แก้ไขเมื่อ 24 ธ.ค. 51 12:11:49 จากคุณ : ying_aui - [ 24 ธ.ค. 51 08:42:07 ]

ความคิดเห็นที่ 22 เนื้อเรื่องดีนะคะ แต่เขียนติดเป็นพรืดเกินไป ในหนึ่งย่อหน้า มีหลายเหตุการณ์ปนกันเกินไป  ถ้าแบ่งย่อหน้า หรือ เรียบเรียงเหตุการณ์ให้ชัดเจน(ในบางช่วงรวบรัดเกิน) หรือกระชับ(บางช่วงน้ำเยอะเกิน) กว่านี้จะดีมากเลยค่ะ ปล. ไม่ได้เชี่ยวชาญด้านการเขียนเท่าไหร่นะคะ แค่บอกจากที่อ่านแล้วรู้สึกอ่ะค่ะ (อาจจะไม่ถูกหลักก็ได้นะ) จากคุณ : โคแนนจัง - [ 24 ธ.ค. 51 11:34:48 ]

ความคิดเห็นที่ 23 เข้ามาให้กำลังจาย เล่าติดกันไปมานิดนึง ลองเกา เอ๊ยเกลาหน่อยๆนะจ๊ะ อาจจะสวยกว่านี้ จากคุณ : ogpd (เฒ่าไม่เก่า) - [ 24 ธ.ค. 51 11:52:35 ]

ความคิดเห็นที่ 24 เอ่อ อ่านแล้ว มึนพอประมาณกับการจัดย่อหน้า มันติดกันเป็นพรืด อ่านยากค่ะ ทำให้ไม่อยากอ่านจนจบ ถ้าจะพิมพ์จริงคงต้องเรียงประเด็นในแต่ละย่อหน้านิดนึงนะคะ จะได้อ่านตามง่ายๆ หน่อย ป.ล. ไม่เชี่ยวชาญการเขียน แต่เชี่ยวชาญการอ่านมากกว่า และอยากให้มีคนเขียนเพิ่มขึ้นอีก เชียร์ด้วยคนนะคะ จากคุณ : Nogkrajib - [ 24 ธ.ค. 51 12:47:24 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านสนุกดี ปวดตาด้วยนะคับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 24 ธ.ค. 51 12:49:20 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านเรื่องๆสนุกดีค่ะ แต่ถ้าจะพิมพ์หนังสือ เราว่ายังไม่มี main idea พออ่ะคะ จากคุณ : Louise Redknapp - [ 24 ธ.ค. 51 13:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 27 สนุกดีครับ แต่แอบสงสารประเทศไทย ไล่คนดีเข้าป่า แล้วเอาอีกานั่งเมือง จากคุณ : เจ้าชายโดดเดี่ยว - [ 24 ธ.ค. 51 13:33:58 ]

ความคิดเห็นที่ 28 อ่านค่อนข้างยากนะคะ น่าจะเว้นบรรทัดมากกว่านี้ จากคุณ : up33j - [ 24 ธ.ค. 51 13:56:45 ]

ความคิดเห็นที่ 29 สำหรับคอมเม้นท์ต่างๆเดี๋ยวจะเรียกพี่สาวมาอ่านเพื่อทำการปรับปรุงในบางส่วนนะคะ เช่นย่อหน้า เว้นวรรคอะไรต่างๆค่ะ จากคุณ : ว่าที่แอร์อาหรับ แม่ยกตัวเอ (AnCk-Su-NaMuN) - [ 24 ธ.ค. 51 15:38:56 ]

ความคิดเห็นที่ 30 อืมม์ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 24 ธ.ค. 51 18:45:23 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณมากคะสำหรับความเห็น เรื่องย่อหน้าเราไม่เก่งนะคะ คือในเวิดที่เราทำไว้ เราว่าย่อหน้าเราอ่านเข้าใจง่าย แต่พอเอามาลงที่นี่ ต้องมาenterใหม่ เลยไม่ตรงกับที่ในเวิดที่เราจัดไว้ เรื่องหน้า เรื่องเที่ยวปารีส เราจะลองให้น้องลงให้ เพราะเราไม่เก่งเรื่องลงที่นี่ เราเล่นสองครั้งเอง คราวนี้ถ้าน้องลงให้แล้วยังมีคนเห็นว่าเว้นบรรทัดไม่ดี แสดงว่าเป้นที่เราเองแล้วละ เด่วจะลองดูคะ ส่วนเรื่องน้ำเยอะ อืมมมมเห็นด้วย ขอบคุณมากคะ จะเอาไปพิจารณาในการเขียนเรื่องอื่นๆ สุดท้ายขอบคุณทุกคนมากๆเลย ความคิดเห็นมีประโยชน์มาก เรากะว่าจะทำเป็นสไตล์ตัวเอง จิกๆกัดๆแต่ไม่แรงมากเท่ามิมี่แอร์เอเชียน่า เอาที่เป็นสไตล์เรา เขียนเหมือนเล่าให้ฟัง จากคุณ : แอร์อาหรับ (Ankhesenpaaten) - [ 24 ธ.ค. 51 19:08:44 ]

ความคิดเห็นที่ 32 เรื่องนี้เขียนทั้งเล่มไม่ได้หรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นบทหนึ่งในหนังสือเล่าชีวิตแอร์อาหรับล่ะก็ได้ ภาษาของ จขกท อ่านสนุกดี มีซึ้งๆ ด้วยเวลาเขียนถึงที่บ้าน อ่านแล้วยังคิดถึงบ้านตามเลย แต่ถ้าจะเอาไปร่วมเล่มกับตอนอื่นๆ แนะนำให้แยกประเด็นให้ดี เพราะเท่าที่อ่านมานี่ รู้สึกจะแวะออกนอกเรื่องเยอะไปหน่อย จากคุณ : ดาวราตรี - [ 24 ธ.ค. 51 20:04:54 ]

ความคิดเห็นที่ 33 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ 24 ธ.ค. 51 20:17:11 ]

ความคิดเห็นที่ 34 คุณดาวราตรี ใช่คะเป้นบทหนึ่ง ส่วนเรื่องนอกเรื่องเด่วจะลองเขียนเรื่องใหม่แล้วทำให้ดีดู เพราะเวลาเราเล่าจะเป็นประมาณเล่าไปเรื่อยนะคะ เวลาเขียนก็เอาตามจากปากเลย เลยไม่ได้เรียบเรียง เด่วต้องลองแก้ตรงนี้ดู ขอบคุณมากคะสำหรับคำแนะนำ จากคุณ : Ankhesenpaaten - [ 24 ธ.ค. 51 23:37:35 ]

ความคิดเห็นที่ 35 คุณจขกท.น่าจะลองเอาไปลงที่thaicabincrewนะคะ น่าจะมีเพื่อนๆสนใจอ่านเพียบเลย จากคุณ : AeRoMoZa - [ 25 ธ.ค. 51 02:40:15 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอตอบแทนนะคะว่าพี่สาวเอาลงที่นั่นแล้วค่ะ แต่ทีนี้พี่สาวต้องการคอมเม้นท์เกี่ยวกับการเขียนเลยแนะนำให้พี่สาวเอามาลงที่นี่ค่ะ จากคุณ : ว่าที่แอร์อาหรับ แม่ยกตัวเอ้ (AnCk-Su-NaMuN) - [ 25 ธ.ค. 51 07:42:33 ]

ความคิดเห็นที่ 37 อ่านเพลิน ๆ ดีครับ บางตอนก็ฮาดี แต่เว้นระยะระหว่างบรรทัดอีกหน่อยก็ดีนะ ตาลาย จากคุณ : supertarokung - [ 25 ธ.ค. 51 15:16:29 ]

ความคิดเห็นที่ 38 มาอ่านค่ะ หูอักเสบขนาดนั้น  คงต้องปวดมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : Ms. Kim - [ 25 ธ.ค. 51 16:52:13 ]

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาอ่านครับ ชีวิตแอร์แสนลำบาก ^^ จากคุณ : h@-more - [ 26 ธ.ค. 51 02:54:23 ]

ความคิดเห็นที่ 40 อยากให้กิ๊ฟ จากคุณ : เทวัต - [ 26 ธ.ค. 51 18:01:54 ]

ความคิดเห็นที่ 41 กิ๊ฟได้รับแล้ว จากคุณ : กิ๊ฟ (Ankhesenpaaten) - [ 26 ธ.ค. 51 21:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 42 ชีวิตแอร์แสนลำบาก อ่านเพลิน ๆ ดีครับ เว้นระยะระหว่างบรรทัดอีกหน่อยก็ดีนะ ตาลาย จากคุณ : Thonnam = ต้นน้ำ - [ 27 ธ.ค. 51 00:16:54 ]

ความคิดเห็นที่ 43 สนุกดีค่ะ อิอิ จากคุณ : Choco C - [ 27 ธ.ค. 51 19:42:16 ]

ความคิดเห็นที่ 44 โอ้ววววววววว มีคนตามอ่านเรื่องของพี่สาวเราเยอะเลย ว้าวๆ จากคุณ : ว่าที่แอร์อาหรับ แม่ยกตัวเอ้ (AnCk-Su-NaMuN) - [ 28 ธ.ค. 51 11:35:20 ]

ความคิดเห็นที่ 45 จขกท.อ่านแล้วมีมุมมองสนุกๆดีค่ะ จากคุณ : booklovers - [ 29 ธ.ค. 51 09:44:59 ]

ความคิดเห็นที่ 46 เป็นกำลังใจให้นะคะ หายป่วยเร็วๆด้วยจ้า จากคุณ : เชรี-ที่รัก - [ วันสิ้นปี 10:28:36 ]

ความคิดเห็นที่ 47 อ่านสนุกมากค่ะ อยากอ่านต่ออีกจัง แต่ขอแก้นิดนึงนะคะ แหะๆๆ ผู้ที่ไปประกอบพิธีฮัจจ์ ต้องเป็นผู้ที่พร้อมแล้วอ่ะค่ะ ไม่มีหนี้ มีสิน แล้ว ตั๋วเครื่องบินก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะกู้หนี้ยืมสิน มา อ่ะค่ะ จากคุณ : นางฟ้าข้างถนน - [ วันสิ้นปี 20:10:00 A:83.252.237.96 X: TicketID:196076 ]