ความคิดเห็นที่ 1 ...เมื่อไม่เจอไม่นึกรัก เมื่อพบพักตร์กลับฝันหา แล้วไยมาใกล้ตา แต่ดวงใจกลับยิ่งไกล เมื่อนั้นและเมื่อนี้ คืออดีตมิหวนคืน เมื่อฝันกลับลางเลือน โอ้หัวใจกลับชัดเจน.... ภาพเด็กนักเรียนคอซองและกางเกงขาสั้นกว่าห้าสิบคนกับนักศึกษามหาวิทยาลัยยืนถ่ายรูปหมู่ดูมีความสุข หนึ่งในนั้นคือเด็กหญิงแว่นหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งที่ริมภาพ ถัดมาใกล้ริมอีกด้านจะเห็นผู้ชายตัวสูงใส่เสื้อสีฟ้าชอบยิ้มแป้นตลอดงาน เธอรู้จักเขา เขาคือแบบอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าอยากจะดำเนินรอยตาม ความฝันของเธอที่ไม่ใช่จุดที่ยืนอยู่ตรงนี้ “ปัน” ค่ายแนะแนวการศึกษาเล็กๆที่ ทำให้เธอได้รู้จักและศรัทธานักศึกษาที่กำลังจะกลายเป็นบัณฑิตใหม่คนหนึ่ง คนที่มีน้ำใจ ให้คำปรึกษา และช่วยเหลือในการเข้าร่วมประกอบกิจกรรมตลอดหนึ่งอาทิตย์ จากรุ่นพี่ในคณะที่ใฝ่ฝันกลายเป็นผู้ชายที่หญิงสาวเกิดความประทับใจ จนกระทั่งวันสุดท้ายของการเข้าค่ายเธอกับเขานั่งถกกันเรื่องความฝันและความคาดหวัง “พี่ว่าเราไม่ควรฝันตามคนอื่น และเราไม่จำเป็นต้องไล่ตามฝัน” “อ้าว แล้วอย่างนี้ฝันของเราจะสำเร็จหรือคะ”เธอถามเขากลับ ขณะที่พักรอเข้ากิจกรรมฐานในตอนกลางคืน “คืออย่างนี้ถ้าคนที่เรารักซื้ออะไรเราจะต้องซื้อตามไหม” “ไม่” เขาพยักหน้าและอธิบายต่อ “แล้วถ้าเราวิ่งไล่อะไรสักอย่างแล้วมันเหนื่อยเราจะวิ่งไหม” “ก็ไม่ แต่ก็ยังไม่เข้าใจค่ะ” “ถ้าฝันของเรามันเหนื่อยนัก เราก็เปลี่ยนฝันได้ ไปวิ่งไล่ไอ้ฝันที่เราคิดว่าตามมันทัน” “เปลี่ยนฝันได้ด้วยหรือคะ”เธอสงสัย คิ้วเข้มขมวดเป็นปม คำตอบของเขาคงเข้าใจยากเกินไปสำหรับเด็กมอปลายเสียแล้ว “ก็ตอนนอนเรายังฝันได้ตั้งหลายอย่าง ทำไมเราจะมีฝันหลายฝันไม่ได้ล่ะ” “แล้วพี่เปลี่ยนฝันหรือเปล่า ก่อนจะมาเรียนสายนี้” เขาหัวเราะหึๆ โดนเข้ากับตัวแล้วไหมล่ะ “พี่มันเฮง เลยไม่เหนื่อยเท่าไหร่ พอไหว” “พอไหว” เธอทวนคำพูด พยักหน้าแล้วลุกขึ้น เพราะเสียงโทรโข่งเรียกรวมกลุ่มเธอหันมาพูดอะไรบางอย่างกับเขาก่อนที่จะจากไป “เดี๋ยวจะลองตามฝันเดิมก่อนละกันค่ะ เผื่อว่าพอไหว” ประโยคนี้เรียกรอยยิ้มของคนหนุ่มได้ ก่อนที่เธอจะหายไปกลับกลุ่มคนตรงหน้า ...นี่นะหรือเขา ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เธอเคยได้รับการติดต่อจากเขาจนรู้ว่าชายหนุ่มได้งานในสาขาที่เรียนมา “วิศวกรรมโยธา” แต่สร้างได้มากกว่าทางและถนน เขายังคงใช้ชีวิตที่กรุงเทพ เธอได้คุยกับเขาบนหน้าจอคอมพิวเตอร์นานกว่าหนึ่งปี นัดเจอกันบ้างสองสามครั้ง จนกระทั่งตนเองต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยจึงขาดการติดต่อ เมื่อเรื่องเรียนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงรอคอยการติดต่อของเขา พยายามโทรศัพท์ไปหา แต่ที่ไหนได้เขากลับเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์โดยไม่บอกก่อนล่วงหน้า ไม่นานชายหนุ่มก็หายไปโดยที่เธอไม่ใช่คนที่ปรารถนามันสักนิด หญิงสาวยังอยากที่จะคุยแลกเปลี่ยนความรู้กับเขาอีกมากมาย อยากที่จะเห็นสถานะของเขาออนไลน์บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ขอให้ได้รู้สักหน่อยเถอะว่าเขายังคงอยู่ในวงโคจรชีวิตของตนเอง แต่ก็เป็นไปไม่ได้ ถ้าไม่คิดไปเองก็ดูเหมือนว่าเขาจงใจเสียด้วยซ้ำ เขาคงจะรำคาญ ...พอมาเจออีกทีก็เหมือนคนไม่รู้จักกัน ดีแล้วล่ะ เพราะเธอเลิกตามความฝันเดิมไปแล้ว...เปลี่ยนไปเสียตอนขาดการติดต่อนั่นแหละ เธอตัดสินใจไม่เลือกคณะที่สอบได้ หยุดเรียนหนึ่งปีเพื่อทำความฝันของครอบครัวให้เป็นจริง “ฝันตามคนอื่น ไล่ตามฝันทั้งๆที่เหนื่อย” ผลลัพธ์มันเป็นอย่างนี้นี่เอง เธอฉลาดแล้วที่เปลี่ยนฝัน บางทีฝันนี้อาจเป็นฝันจริงๆของเธอก็ได้ เธอจึงเลิกคิดถึงเขา และมันก็สำเร็จ แต่ภาพในอดีตเพิ่งย้อนกลับมาเมื่อเช้านี้เอง ยังเมื่อค่ำอีกครอบครัวสุขสันต์ตรงหน้าคือคำตอบของเธอไม่ใช่หรือ ที่เขาไม่ติดต่อกับเด็กหญิงกะโปโลอย่างเธอก็เพราะอย่างนี้...เพราะฉะนั้นอย่าคิด อย่าคิดให้มันมากไปกว่านี้อีกเลย ...ไม่นึกมาก่อนว่าฝันของเธอจะคือ “เขา” ปัปปี้เลิฟ เธอเคยเชื่อว่ามันเป็นเช่นนั้น แต่ภาพของเขาติดตรึงในใจของเธอแน่น แม้ไม่รู้ นึกไม่ออก แต่บอกได้  “ว่ารัก” อันที่จริงเธอไม่น่าจะมานึกอะไรเอาตอนนี้ด้วยซ้ำ ถ้ายังมีสำนึกเธอบอกกับตัวเองว่าเลิกคิดได้เลย เพราะเห็นๆอยู่ ไม่ทันไล่ เขาก็เข้าเส้นชัยไปเสียแล้ว...เส้นชัยที่มีรางวัลเป็นเด็กน้อยน่ารักถึงสองคน จากคุณ : nattanaree - [ 25 ธ.ค. 51 01:51:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “ไปกันหรือยังจ๊ะ” รุ่นพี่สาวชะโงกหน้าเข้ามา เพื่อนหมอรุ่นเดียวกันอีกสองจากวอร์ดเด็กและออโธฯยืนรออยู่ด้านหลัง หญิงสาวจึงเก็บของใส่กระเป๋าแล้วก้าวเท้าเดินตามสามสาวออกจากห้องตรวจ “เดี๋ยวเราต้องแวะตลาดก่อน เพื่อนพี่รออยู่ที่นั่นพวกเราต้องไปช่วยซื้อของขวัญที่จะมาให้เด็กๆ ส่วนพวกผู้ชายไปรอที่บ้านเด็กฯก่อนแล้ว เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวพวกนั้นจะรอ” คุณหมอสาวผู้นำกลุ่มแจ้งรายละเอียดให้ทราบ สาวๆพากันขึ้นรถมุ่งหน้าไปยังร้านขายของในตลาดที่พวกหนุ่มๆการไฟฟ้ารออยู่ “สวัสดีครับคุณหมอ” สองหนุ่มที่ยืนซื้ออุปกรณ์ตกแต่ง อยู่ด้านหน้าร้านเอ่ยทักทายคุณหมอสาวสามคน หนึ่งหนุ่มนั้นวัยกลางคน สุขุม เป็นพี่ที่รัก หัวหน้างานโยธา อีกหนึ่งหนุ่มเป็นรุ่นน้องไฟแรงกำลังหยิบจับโคมกระดาษเอาไว้ประดับงานเลี้ยง “มีอะไรให้ช่วยบ้างคะพี่” รุ่นพี่สาวเอ่ยถามอย่างคนคุ้นเคย “มาๆ ช่วยเลือกของไปตกแต่งต้นคริสต์มาสเย็นนี้กันหน่อย อ้อผมขอแรงสักคนเข้าไปช่วยเลือกจานแก้วกับพวกช้อนพลาสติก พี่ให้คนเข้าไปดูนานแล้ว ยังไม่ออกมารวมสักที” สองสาวเดินเข้าไปช่วยหนุ่มคนนั้นเสียแล้ว เหลือแต่เธอกับพี่หมอ หญิงสาวจึงอาสาเข้าไปช่วยเอง “ขอบคุณครับ อ้อจานกระดาษกับแก้วแพ็คใหญ่นะครับเผื่อคนข้างในจะลืม” หัวหน้าโยธาแห่งกรมทางกำชับไล่หลัง “เอ่อ พี่ข้างนอกให้ดิฉันเข้ามาที่นี่ คุณมีอะไรให้ช่วยไหมคะ” คุณหมอสาวเอ่ยกับชายหนุ่มที่ก้มๆเงยๆหันหลังอยู่ที่ชั้นขายจานกระดาษ เสียงทุ้มนุ่มของชายหนุ่มเอ่ยบอกขณะที่ยังไม่หันหน้ากลับมา “ขอบคุณครับ พอดีว่าผมลืมไปว่าจะต้องซื้อแพ็คใหญ่หรือเล็ก ก็เลยยืนชั่งใจอยู่ ถ้าซื้อมากแล้วเหลือเสียดายของแย่” จบประโยคเขาจึงได้หันหน้ามา พอได้ทันเห็นสีหน้าตื่นๆของอีกคน “อ้าว คุณหมอ สวัสดีครับ” เขายังจำได้ คุณหมอสาวท่าทางเรียบร้อยที่รับการตรวจด้วยไม่กี่วันที่ผ่านมา วันนี้ดูแปลกไปชุดลำลองเสื้อคอปกกางเกงขาวยาวสีหวาน ผมที่ปล่อยยาวทำให้ใบหน้าของเธอ...ดุน้อยลงกว่าตอนเจอกันครั้งที่แล้ว “สวัสดีค่ะ” ดูเหมือนว่าเธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น หญิงสาวใจแทบหลุดออกจากอกเมื่อรู้ว่าเป็นเขา เธอปรับสีหน้าตระหนกให้เหมือนดังเดิม แล้วคลี่ยิ้มทักทาย “คือว่า แพ็คใหญ่ค่ะ” หญิงสาวชี้ไปที่แพ็คจานกระดาษแพ็คเล็กที่วิศวกรหนุ่มถืออยู่ พูดจบหญิงสาวก็หาทางเลี่ยงไม่เผชิญหน้ากับเขาตรงๆโดยการเข้าไปเลือกแก้วพลาสติกกับช้อนส้อมที่ชั้นโดยมีเขาเดินตามเข้าไปช่วยติดๆ “ไม่นึกว่าเพื่อนหัวหน้าจะเป็นคุณหมอ”ชายหนุ่มชวนคุย ไม่รู้สักนิดเลยหรือไงว่าหญิงสาวข้างกายพยายามก้มหน้า แถมยังไม่อยากจะคุยด้วย ไม่ใช่อะไร...เพียงไม่อยากให้ใจไขว้เขวไปมากกว่านี้ก็เท่านั้นเอง “เปล่าหรอกค่ะ หัวหน้าของคุณเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่หมอที่โรงพยาบาลของฉัน เผอิญว่าพี่เค้าชวนมาจัดงานให้เด็กๆฉันก็เลยมาด้วย” ไม่อยากแต่ตอบเสียยืดยาว ชายหนุ่มยืนยิ้มคนเดียว แล้วเข้าไปช่วยยกแพ็คแก้วพลาสติกสูงเกือบเอว ไม่ใช่คว้าแต่ห่อแก้วแต่มือของคนที่ดึงห่อพลาสติกอยู่ก่อนก็พลอยเข้าไปตกอยู่ในอุ้งมือใหญ่ คุณหมอสาวรีบชักมือกลับ จนเขาแอบยิ้ม ตอนแรกไม่ตั้งใจแต่ตอนนี้อยากจะเจตนาอีกสักครั้ง ใครจะว่าอะไรเขาไหมเนี่ย ตลอดงานคุณหมอเลี่ยงที่จะอยู่ใกล้เขา ชายหนุ่มดูออกเพราะพอเขาเดินไปร่วมวงสนทนาด้วยเมื่อไหร่ เธอก็จะขอตัวแยกออกมาทันที “เดี๋ยวครับคุณหมอ” ครั้งนี้เธอยืนอยู่คนเดียว เด็กๆที่กรูเข้ามาขอน้ำหวานจากโต๊ะของเธอพากันเดินออกไปแล้ว เมื่อสบโอกาสเขาก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไป “อย่าเพิ่งเดินหนีได้ไหมครับ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งท่าจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น เขาจึงเอ่ยดักทางไว้เสียก่อน เขาพูดเสียตรงๆจนอีกฝ่ายก้มมองพื้นสีหน้าระอายใจ สังเกตอยู่นานว่าเธอไม่อยากจะคุยด้วยนัก แต่ขอถามสักหน่อยเถอะว่าเพราะอะไร “ทำไมเรา...เอ่อ ไม่ใช่สิ คุณหมอไม่ชอบคุยกับผมเลย” เจอคำถามตรงๆ เธอถึงกับมึน นึกละอายอย่างที่เขาว่า พร้อมด่าตัวเองในใจ นี่เธอทำตัวเป็นที่สังเกตได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ ขนาดเขายังว่าไม่อยากคุย ถ้าคนอื่นเห็นคงว่า “หมอคนนี้ถือตัว” “เปล่าค่ะ” ตอบไปเสียงไม่ดังนัก เพราะอดที่จะเห็นด้วยกับเขาเสียไม่ได้ เธอเป็นคนอย่างนี้นี่แหละ ชอบหนี หนีความจริงอยู่เรื่อย ใครเขาไม่รู้อะไรเสียด้วยซ้ำ “ถ้าอย่างนั้นเราคงคุยกันได้ ผมแค่อยากจะเป็นเพื่อนหวังว่าคุณหมอคงไม่รังเกียจ” น้ำเสียงดูจริงใจ หน้าตารึก็จริงจัง เธอจึงไม่กล้าปฏิเสธ “ไม่รังเกียจหรอกค่ะ” แต่แค่กลัวเท่านั้น...กลัวใจตัวเองเสียเหลือเกิน ว่ามันจะพาลเกเรเข้าไปตกหลุมที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจขุดไว้จน...จนจะถอนใจไม่ขึ้นเสียอีกหน แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 17:23:22 จากคุณ : nattanaree - [ 25 ธ.ค. 51 02:08:46 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “อันที่จริงผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณหมอ จนผมคิดไปเองว่าเราเคยเจอกัน” “ไม่รู้สิคะ” เธอตอบสั้นๆ ยิ่งเขาพูดเช่นนี้ก็ยิ่งยืนนิ่งแทบกลายเป็นหิน “แล้วสบายดีหรือเปล่า...............อยู่ที่นี่”เหมือนเขาจงใจทิ้งช่วงคำถามให้ผู้ฟังคิด คิดแล้วก็ใจเต้น เหมือนกับวิ่งแข่งร้อยเมตรเพิ่งเสร็จยังไงอย่างนั้น “สบายดีค่ะ เคยอยู่ที่เชียงราย ลงมานี่ก็แค่คนเยอะกว่านิดหน่อย หกเดือนแล้วก็พอปรับตัวได้บ้างค่ะ” เธอยังยืนคุยกับเขาที่มุมเสาต้นข้างโต๊ะน้ำหวานนั่นล่ะ ปากก็ตอบแต่สายตากลับมองออกไปยังพื้นที่ส่วนกลางที่เด็กๆกำลังเล่นเกมส์กันอยู่ “แล้วคุณล่ะคะ” “เรื่องอยู่ที่นี่นะหรือครับ พอดีกรมเขารับวิศวกรโยธาแล้วพี่สาวก็อยู่ที่นี่ด้วยเลยตัดสินใจง่ายหน่อยครับเลยลองสมัครงานมา ไม่อย่างนั้นก็กลัวจะไม่มีที่อยู่เหมือนกัน” “ไม่มีบ้านพักให้หรือคะ” “มีครับ แต่ไม่ค่อยชอบ ตอนจบมาใหม่ๆค้างที่ทำงานอาทิตย์ละหกวันเบื่อเลย ขอแบบนี้ดีกว่า” “คุณหมอละงานจากตรงนี้สักเดี๋ยวนึงได้ไหมครับ” เขาเอ่ยถามสายตาจับจ้องใบหน้านวล พลางคิด ถูกคนแล้วล่ะ หลังจากที่พบกันโดยบังเอิญที่ถนนคนเดิน ชายหนุ่มยิ่งมั่นใจ “เอ่อ ค่ะ” หญิงสาวเดินตามเขาไปอย่างไม่เข้าใจ เมื่อออกมาหน้างานเสียงอึกทึกก็หายไป เหลือเพียงแสงไฟหลากสีที่ประดับตกแต่งต้นสนจริงๆหน้าอาคารที่จัดงาน “ไม่ได้เจอกันนานมากแล้วนะ ห้าปีแล้วหรือเปล่า” เสียงทุ้มดูเป็นงานเป็นการขึ้น น้ำเสียงเข้มปนกระแสน้อยใจอยู่ในที ทำให้คุณหมอสาวหัวใจกระตุกวูบ นัยน์ตาไหวระริกรู้สึกร้อน...ร้อนไปทั้งหน้าทั้งๆที่ลมหนาวยังคงพัดเวียนรอบๆกาย “ทำไมทำเหมือนคนไม่รู้จัก ทำไมไม่ทักพี่ พี่นึกว่าคิดไปเอง แต่พี่มั่นใจว่าใช่” “ไม่รู้ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ สมองขาวโพลน เสียงเพลงคริสต์มาสจากในงานดังเข้าหูแล้วทะลุเลยออกไป แต่ที่เห็นจะดังก้องอยู่ในหัวคงเป็นเสียงของเขา “โกรธเหรอ” “ไม่ได้โกรธค่ะ เราไม่ได้สนิทกันขนาดที่จะต้องติดต่อกันตลอดนี่คะ” เธอพูดออกไปตามที่สมองคิด แต่ไม่ใช่ที่สมองสั่ง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเดินเข้ามาใกล้เสียจนรู้สึก...อึดอัด โปรดอย่าทำให้เธอรู้สึกผิดอีกเลย อดีตที่เหมือนความฝัน โปรดอย่าได้เป็นความจริง ความจริงที่ยากจะทำใจ “พูดอย่างนี้เขาเรียกว่าโกรธ เรารู้จักกันเป็นปีกินไอติมกันตั้งหลายหน คุยกันแทบทุกวันไม่สนิทได้ยังไง แต่ขอพี่อธิบายความผิดพี่ก่อนนะ” ชายหนุ่มจูงมือคุณหมอสาวมาทรุดนั่งริมขอบปูนที่ก่อล้อมต้นสนต้นนั้นไว้ “ที่หายไปพอดีมีเรื่องที่บ้าน ยุ่งจนลืมแล้วต้องเปลี่ยนงานเลยลืมซะทุกอย่าง ตอนนั้นชีวิตพี่มีแต่งาน สนุกกับงาน สนุกกับครอบครัวใหญ่ๆที่นี่ พออะไรๆมันอยู่ตัวพี่ก็ลืมว่ายังมีเพื่อนคนนี้อยู่ เราคงไม่ว่าพี่นะ” “ไม่หรอกค่ะ ชีวิตคนเรามันยุ่ง ฉันเข้าใจ” ชายหนุ่มประหลาดใจกับคำพูดแปลกๆของหญิงสาว “แล้วอยู่ที่นี่อยู่กับใคร” “อยู่คนเดียวค่ะ” “ไม่เหงาบ้างหรือ” จะให้บอกว่าเหงาหรืออย่างไร เธอไม่เคยเหงาเลย...จนกระทั่งมาเจอเขาอีก ครั้งนี่แหละ “ไม่รู้สิคะ” “รู้ตัวหรือเปล่าเราเปลี่ยนไปมาก แต่ก่อนพูดเก่งแต่เดี๋ยวนี้...เอ้อ เรียบร้อยขึ้น” เขาพูดติดตลก แต่เธอไม่เห็นตลกด้วยสักนิด เธอแค่นิสัยเปลี่ยน แต่เขาสิ...เปลี่ยนทั้งชีวิต “วันก่อน พี่ไปถนนคนเดินหรือเปล่าคะ” “รู้ได้ยังไง เราเห็นพี่เหรอ” “ค่ะ เห็นอยู่กับเด็กสองคน” เธอใช้คำว่าเด็ก แทนคำว่า “ลูก” เพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน กลัวหน้าแตก หรือว่ากลัวความจริง...ไม่แน่ใจ “อ๋อ วันนั้นนะเหรอ” ชายหนุ่มหันไปมองหน้าหญิงสาว ตอนนี้เธอเบือนหน้าไปทางอื่น แววตาเลื่อนลอยดูผิดสังเกต “วันนั้นไปกินข้าวกับพี่สาวพี่เอง พี่เขยไม่อยู่พอดีต้องพาหลานสาวไปรำ เขาเลยชวนพี่ไปช่วยๆกันดู” “คิดว่าลูกพี่เหรอ” คนถามๆเสียงซื่อ แต่ตั้งตารอคำตอบจริงๆ “เปล่านะ” หญิงสาวสะดุ้งหันมาปฏิเสธพัลวัน หน้าแดงร้อนจนเขาเห็นความผิดปกติ อย่างที่เคยรู้จักกันเธอต้องคิด...คิดมากแหงๆ แต่ก่อนเธอเป็นคนถามมากและชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อย ถ้าไม่ได้พิสูจน์อะไรด้วยตนเองคงไม่กระจ่าง “คิดเองอีกแล้วล่ะสิ” “เปล่า” “ถามจริง” ยิ้มหวานของเขาทำเอาหัวใจพองโต เขารู้ทันเธออีกแล้ว แต่เธอให้เขารู้ไม่ได้หรอก “ไม่ได้คิดค่ะ” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืน เตรียมจะหันหลังหนีเพราะจนใจและจนมุม เกรงว่าถ้าอยู่ตรงนี้นานเกินไป ใจทั้งใจของเธอที่เก็บซ่อนมันไว้เป็นอย่างดีจะเผลอหลุดเผยความในลับในนั้นออกมาเสียหมด “ไม่คิดมากก็ดีแล้ว แต่อีกหน่อยคงต้องคิดมากหน่อย” เขาพูดขณะที่เธอก้าวเท้าเข้างาน ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ก้าวให้ทันเธอ เจตนาของเขาอยากให้เธอคุยกับเขาได้โดยไม่ประหม่า เขาจึงทิ้งระยะห่างระหว่างกันพอสมควร ชายหนุ่มหวังว่านิสัยที่เปลี่ยนไป คงเป็นเพราะหน้าที่และหน้าที่การงานนะ ไม่เช่นนั้นแล้ว เธอคงเกลียดเขาเข้าแล้วเป็นแน่แท้ เอ๊ะ หรือว่าเขาก็คิดมากไป "คิดอะไรอยู่คะ" “คิดว่าถ้าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมมันจะเป็นอย่างไรต่อไปน่ะสิ” ลมหายใจกับฝีเท้าช่างสอดคล้อง ทั้งสองสิ่งสะดุดกึกเพราะคำพูดของเขาเพียงประโยคเดียว ส่อให้คิดมาก ทำให้อยากรู้ “ไม่เห็นต้องคิดตอนนี้ ยังไม่มาถึง” เธอทำใจกล้าตอบกลับ แต่สมองกลับคิดตามที่เขาพูด เก้าปีเขายังจำเธอได้ แปลกไปหรือเปล่า หรือเป็นเรื่องปกติ...นี่เธอคิดมากอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย “คิดอยู่ละสิ” “คิดค่ะ คิดว่าจะขอบคุณยังไงดีที่จำกันได้ และจะขอโทษยังไงดีที่ทำเหมือนไม่รู้จัก บอกตามตรงว่ากลัวจะลืมแล้วจริงๆ” เธอสารภาพ แต่ไม่ขอบอกเหตุผลว่าทำไมทำเป็นเหมือนไม่รู้จัก แรกเริ่มกลัวว่าจะจำไม่ได้...เมื่อเห็นชายหนุ่มกับครอบครัวพี่สาวจึงคิดเลยเถิด...พอมารู้ว่าเขาจำได้จึงคิดไปไกล “อืม เราเข้าไปในงานกันเถอะ” เขาตัดบท ถือโอกาสรวบข้อมือเล็กๆของคุณหมอคนสวยมาไว้ในอุ้งมือ ใช้ความเงียบปล่อยให้ความผูกพันค่อยๆเชื่อมสายใยบางๆนี้อีกครั้ง “ค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง จนเขาเห็นดวงหน้าดูเฉิดฉายระยิบระยิบ เธอก้าวเดินตามเขาเข้าไปในงาน อย่างไม่นึกว่าจะมีความสุขเท่านี้มาก่อน หญิงสาวอาจจะคิดมากไป แต่ขอให้รู้เถอะ เขาคิด “ถึง” เธอมากกว่ากันเยอะ จากคุณ : nattanaree - [ 25 ธ.ค. 51 02:21:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 จบหรือยังเอ่ย?? มาอ่านค่ะ เขียนได้ดีค่ะ น่าติดตาม เจอคำสะกดผิดมา 1คำค่ะ ระอาย -ละอาย สุขสันต์วันคริสต์มาส ... อย่า ...คิดมาก.. นะคะ จากคุณ : teansri - [ 25 ธ.ค. 51 04:54:14 ]

ความคิดเห็นที่ 5 จบแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ  คุณteansri  สะกดผิดจริงๆ ขอน้อมไว้ปรับปรุงค่ะ จากคุณ : nattanaree - [ 25 ธ.ค. 51 09:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : ซากุรางิคุง (ลี้อาเฮง) - [ 25 ธ.ค. 51 15:16:06 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวานเนอะ ใจเต้นตึกตักเมื่อเริ่มต้น ผ่านไปซักระยะ เริ่มเศร้า แต่ก็ happy ending เมื่อจบ สุขสันต์วันคริสต์มาสค่ะ จากคุณ : กันย์นลิน (กันย์นลิน) - [ 25 ธ.ค. 51 21:02:27 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แอบงงนิดนึง ตกลงคนที่มาให้ตรวจ ไม่ใช่คนเดียวกับคนที่ฝันใช่ไหมคะ จากคุณ : scottie - [ 25 ธ.ค. 51 22:53:50 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ถ้าเป็นผมเจอคนที่เคยรักกันทำไม่รู้จักกันคง แปร๊บ ๆ ในหัวใจแน่เลย ^^ ชอบครับสนุกดี  ^^ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : h@-more - [ 27 ธ.ค. 51 02:08:49 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : จุดตานิด - [ 27 ธ.ค. 51 20:50:37 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ใจหายใจคว่ำหมดเลยครับ นึกว่าพี่มีลูกไปแล้วจริงๆ แบบนี้ค่อยโล่งอก อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ธ.ค. 51 13:45:55 ]