ความคิดเห็นที่ 1 . . . ตอนที่ ๒  กระป๋องคู่ชีพ             หลังจากที่อาจารย์พร่ำสอน ให้พวกเราเป็นกุลสตรีที่งามพร้อม ก็มาฝึกเรื่อง แดมป์ปิ้งกันต่อเจ้าค่ะ (damping) ก็ต้องเช็ดให้ละเอียดอย่างที่อิฉันกล่าวไปในตอนที่แล้วนั่นแหละ             แต่...ยัง....ยังเจ้าค่ะ ก่อนจะเช็ดเตียง ต้องเรียนวิชาเก็บผ้าปูที่นอนเสียก่อน จะมาเก็บชุ่ยๆ กระชากลากถูตามใจฉันไม่ได้นะเจ้าคะ อาจารย์บอกว่า สารพัดเชื้อโรคอาจตกหล่นอยู่บนผ้าปูที่นอน เราจะต้องเก็บไม่ให้เชื้อโรคฟุ้งกระจาย ซึ่งตอนแรกอิฉันก็ไม่รู้หรอกเจ้าค่ะ             ไอ้ภาพร นักเรียนทุนจากภาคเหนือ เพื่อนข้างเตียงของอิฉันเอง ไอ้พร...เป็นคนที่เรียบร้อย ท่าทางดูเหมือนเป็นแม่บ้านแม่เรือนที่สุด             อาจารย์จึงเล็งเห็นว่ามันน่าจะเป็นตัวอย่างที่ดีให้เพื่อนๆ ดูได้ หวยล็อก จึงมาลงที่ไอ้พร             “ภาพร ไปที่เตียงของเธอ และทำให้เพื่อนๆ ดูสิคะ ว่าเราจะเก็บผ้าปูที่นอนผืนเก่าออกอย่างไร”             ไอ้พร...ก้าวอย่างมั่นใจไปที่เตียงตัวเอง ซึ่งอยู่ถัดไปจากเตียงของอิฉัน  คุณเธอปลดริมผ้าปูที่นอนลายโดราเอมอนของคุณเธอ ดึงพรึ่บทึ้งมาที่ตัวเอง ก่อนที่จะสะดุ้งโหยง             “หยุดก่อน! วางมือลงเดี๋ยวนี้ ...ถ้าเธอเก็บผ้าปูที่นอนคนไข้แบบนี้ นึกไหมว่าบนผ้าปูมีเชื้อโรคอะไรบ้างที่เธอมองไม่เห็น เธอเก็บผ้าปูแบบนี้สารพัดเชื้อโรคก็ฟุ้งกระจาย ติดโรคกันไปหมด ทั้งตัวเธอเอง ทั้งคนไข้และญาติที่อยู่ใกล้ๆ”             “เก็บแบบไม่ให้เชื้อโรคฟุ้งกระจาย ต้องเก็บแบบนี้” ว่าแล้วอาจารย์ก็ดึงผ้าปูที่นอนออกจากมุมเตียงทั้งสี่ แล้วค่อยๆ กอบสี่มุมเข้าหากันอย่างเบาๆ ราวกับเกรงว่ามันจะบอบช้ำ และจับริมผ้าทั้งสี่ด้านเข้ามาสมทบ อะไรก็ตามที่เป็นริมๆ มุมๆ อาจารย์ท่านก็กอบเข้ามาหากันหมด             ถ้าสายตาอิฉัน มีความละเอียดสูงเหมือนกล้องจุลทรรศน์อิเลคตรอน อิฉันรับรองได้ว่า จะไม่มีเชื้อโรคแม้แต่ตัวเดียว กระเด็นกระดอนขอนแก่นออกมาจากผ้าปูที่นอนเลยล่ะเจ้าค่ะ....เยี่ยมจริงๆ อาจารย์เรา นิยามคำว่า ...เนี๊ยบ...เป็นอย่างนี้นี่เอง             “ทำไมมันเรื่องมากอย่างนี้วะ” นังศรีเจ้าเก่ากระซิบ ท่าทางของมันคงจะอีกนาน กว่าจะเข้าใกล้คำว่าเนี๊ยบ             “เรียนๆ เข้าไปเหอะน่า เผื่อแกไม่อยากเป็นพยาบาลก็ไปเป็นแม่บ้านโรงแรมก็ได้นิ” อิฉันตวาดมันเบาๆ ก่อนที่อาจารย์จะเห็น             “เอาล่ะทุกคน ไปจัดการแดมป์เตียงตัวเองได้ ใครเสร็จแล้วบอกครูนะคะ ครูจะได้ไปตรวจให้” อาจารย์พูดเสร็จ ก็เอามือไพล่หลัง เตรียมเดินไปดูการฝึกภาคปฏิบัติของพวกเราอย่างสังเกตสังกา             โธ่! ของส้มๆ กล้วยๆ สบายมาก...  อิฉันยิ้มอิ่มเอม พร้อมกับหิ้วกระป๋องแดมป์คู่ชีพ ไปที่เตียงตัวเอง และปฏิบัติหน้าที่อย่างชำนิชำนาญ มั่นอก มั่นใจกับสิ่งที่อาจารย์สอน จนเสร็จก่อนเพื่อน รีบยกมือด้วยความดีใจ             “อาจารย์คะ ของหนูเสร็จแล้วค่ะ”             อาจารย์ยิ้ม แต่อิฉันว่า ท่านยิ้มกริ่มแปลกๆ มากกว่าเจ้าค่ะ เอาน่า.....อย่าระแวงสิเฟื่องฝน ทำดีย่อมได้ดีสิน่า ( เกี่ยวกันไหมเนี่ย )             อาจารย์เหลือบตามองผลงานอิฉันแว่บหนึ่ง ก่อนถามเสียงเรียบ             “แน่ใจนะ!”             “แน่ใจที่สุดเลยค่ะอาจารย์” อิฉันพยักหน้า ฉีกยิ้มจนเห็นฟันครบ ๓๒ ซี่             เมื่อได้ยินเช่นนั้น อาจารย์ก็เดินหันหลังกลับไปที่โต๊ะ แล้วหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์ในกระปุกสแตนเลสที่อาจารย์แอบเอามาวางไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มา ๑ ก้อน เดินมายังเตียงอิฉันที่แดมป์เรียบร้อยแล้ว พร้อมปูผ้าปูที่นอนพับแบบชายธงตึงเป๊ะ ทำมุมเสมอกันเดี๊ยะแบบไม่มีที่ติเลยแล้วกัน             อิฉันมองตามอาจารย์ไปทุกย่างก้าว สงสัยว่าอาจารย์เอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาทำไม เพื่อนอีก ๑๑ คนก็แอบมองอาจารย์ตาไม่กระพริบเหมือนกันเจ้าค่ะ             อาจารย์เดินไปนั่งย่อเข่าข้างเตียงอิฉัน แล้วบรรจงเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์ เช็ดไปที่หัวน็อตด้านในของใต้เตียง แล้วลุกยืน ยื่นให้อิฉันดู             “แล้วนี่อะไร... ไหนว่าแดมป์เรียบร้อยแล้วยังไงล่ะ เฟื่องฝน”             ฝุ่นดำๆ บางๆ เจ้าค่ะติดอยู่ที่สำลี โอ้โฮ! อาจารย์เจ้าขา ใต้ซอกเพดานเตียงขนาดนั้น อาจารย์ยังอุตส่าห์ล้วงมือไปเช็ดให้พวกเราดูเนี่ยนะเจ้าคะ อึ้งเจ้าค่ะ ...อิฉันน่ะอึ้งไปเลยเทียว             ในที่สุด ทั้งอิฉันและเพื่อนๆ ต้องรื้อผ้าปูที่นอนมาแดมป์ใหม่ เมื่อเห็นวิธีการตรวจงานอันมหัศจรรย์ สุดแสนจะเหลือเชื่อของอาจารย์             เฮ้อ...กว่าจะฝึกเสร็จกันวันนั้น เล่นเอาเหนื่อยหอบเหมือนกันเจ้าค่ะ ไม่ใช่เพราะฤทธิ์ของสำลีแอลกอฮอล์อย่างเดียวหรอก ยังมีฤทธิ์ของเหรียญบาทที่อาจารย์โยนลงบนเตียงอีก แล้วเตียงใครที่เหรียญของอาจารย์ไม่เด้ง ก็ต้องรื้อมาปูใหม่ให้เรียบตึงที่สุด จนกว่าเหรียญของอาจารย์จะเด้งได้นั่นแหละเจ้าค่ะ               แต่การที่เราทำซ้ำหลายๆ ครั้ง ก็ทำให้เราฝีมือดีขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็นการแดมป์แบบมีคนไข้นอนอยู่บนเตียงหรือไม่ การเช็ดตัวคนไข้ เปลี่ยนเสื้อผ้า คนไข้ที่ขยับตัวไม่ได้ สารพัดวิชาจนมั่นใจในการไปแดมป์บนวอร์ดผู้ป่วยแล้วเจ้าค่ะ             ณ ตึกอายุรกรรมหญิง หลังจากรับเวรเรียบร้อย อิฉันและเพื่อน ๕-๖ คน ก็เดินไปประจำการที่นอกระเบียงหลังตึก เพื่อหยิบผ้า ๒ ผืน กับกระป๋องคู่ชีพ ไปแดมป์อย่างรู้หน้าที่ พวกเราแดมป์มันหมดเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะเป็นตู้ เตียง เสาน้ำเกลือ ล้อเตียง ล้อเสา รถเข็น อะไรแดมป์ได้อิฉันเป็นแดมป์หมด จนแทบจะถอดเพดานมาแดมป์ แม้กระทั่งใบไม้ ต้นไม้ที่วางประดับไว้ในวอร์ด อิฉันยังต้องแดมป์เลยเจ้าค่ะ ( แดมป์ใบไม้นี่อิฉันติดนิสัยมาถึงปัจจุบัน ซึ่งเป็นที่ประหลาดใจแก่ผู้พบเห็นที่อยู่นอกวงการเป็นอย่างมาก)             “น้อง มาแดมป์ตรงนี้” พี่พยาบาลบอก             “น้อง มาแดมป์ตรงนั้น” พี่ชุดเหลืองบอก             “น้อง มาแดมป์ เตียงอื่นด้วย” ไม่ว่าจะพี่คนไหนๆ บอก พวกเราก็ ค่า... ค่ะๆ ค่า...กันไปตลอดทาง             แดมป์ไปแดมป์มา เศษอะไรที่เป็นขยะ เราก็ต้องเก็บไปทิ้งก่อน ไม่งั้นเราจะแดมป์สะอาดได้อย่างไร จริงไหมล่ะเจ้าคะ             ก็เลยกลายเป็นว่า ภาพทุกเช้าบนวอร์ด ไม่ว่าใครที่เห็นนักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่ ๑ ก็คือภาพที่พวกเราเดินกระโปรงปลิว มือหนึ่งถือกระป๋องแดมป์ มือหนึ่งถือผ้าแดมป์ไว้ แบบว่า พร้อมจะแดมป์ได้ทุกเมื่อ เป็นที่เจนหูเจนตาเจนใจของผู้พบเห็น . . จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 25 ธ.ค. 51 11:36:32 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . .             จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งในวอร์ด ขณะที่อิฉันกำลังตั้งหน้าตั้งตาแดมป์ อย่างขะมักเขม้น และตั้งอกตั้งใจอยู่นั้น คนไข้หญิงอายุประมาณ ๕๐ ปีได้เอ่ยมธุรสวาจาห้วนๆ กับอิฉันว่า             “หนู เอาขยะไปทิ้งเสร็จแล้ว ไปซื้อซีอิ๊วขาวให้ด้วยนะ”             มือของอิฉันที่เช็ดตู้ข้างเตียงอยู่ชะงักกึก หน้าร้อนวาบขึ้นมาทันที ด้วยความรู้สึก...ตกต่ำ....             ใช่แล้วเจ้าค่ะ... อิฉันรู้สึกตกต่ำจริงๆ นี่คนไข้คิดว่าอิฉันเป็นอะไร เป็นคนรับใช้หรือไง เห็นอิฉันดูแลให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นตักน้ำให้ดื่ม ป้อนข้าว เช็ดตัว วัดไข้ ห่มผ้า เก็บขยะ แล้วใช้อิฉันไปซื้อซีอิ๊วขาวเนี่ยนะ             ช่างเป็นงานที่น่าภูมิใจเสียจริง             ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่จะเรียนพยาบาล อิฉันคงวีนแหลกแล้วแหกค่ายไปเรียบโร้ยแล้ว แต่เมื่อถูกอบรมให้ต้องอดทนต่อความไม่รู้ของคนไข้ เป็นแขนให้เมื่อเขาไม่มีแขน เป็นขาให้เมื่อเขาไม่มีขา เป็นดวงตาให้ยามเมื่อเขาสูญเสียดวงตา             แล้วอิฉันจะเป็นอะไรดีล่ะเจ้าคะ เมื่อเขาใช้ให้ไปซื้อซีอิ๊วขาวน่ะ อิฉันจะทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้ ก็เลยต้องตัดสินใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ และยิ้มแย้มที่สุด เพื่อเก็บอารมณ์ที่คุกรุ่นเหมือนภูเขาไฟอยู่ข้างใน             “ขอโทษด้วยนะคะคุณป้า หนูไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปนอกวอร์ดน่ะค่ะ”             พอได้ยินดังนั้นแกหน้าสลด “อ้าว... เหรอ ป้าเบื่ออาหารของโรงพยาบาล ป้าอยากกินเค็มๆ บ้าง” อิฉันเลยนึกขึ้นมาได้ว่า ป้าแกเป็นโรคความดันโลหิตสูงอยู่นี่นา แกคงเบื่ออาหารจืดๆ เต็มที เลยพูดให้อิฉันไปซื้อซีอิ๊วโดยไม่ทันคิด ว่าจะเป็นการดูถูกอิฉัน             โถ...คุณป้าขา...อิฉันใจหายแว๊บ... ที่ความโกรธเข้ามาบดบังจนเกือบลืมนึกถึงหัวจิตหัวใจของคนไข้ ความอคติเก่าก่อนที่มีอยู่ในใจ ทำให้คิดไปว่า คนไข้ดูถูกงานของอิฉัน             ภูเขาไฟที่ระอุอยู่ในอก พลัดมอดลงไปกลายเป็นธารน้ำอุ่น (ถ้าเป็นธารน้ำแข็งก็จะดูเย็นชาไปเจ้าค่ะ)             แต่....ทำไมต้องเป็นซีอิ๊วขาว เพราะท่าทางแกเป็นคนบ้านๆ ไม่น่าชอบซีอิ๊วขาวมากไปกว่าน้ำปลา อิฉันจึงถามด้วยความสงสัยว่า             “ทำไมคุณป้าถึงอยากทานซีอิ๊วขาวล่ะคะ ทำไมไม่เป็นน้ำปลา”             “ก็เขาไม่ให้เติมน้ำปลาลงในข้าว ป้าก็เลยจะเปลี่ยนเป็นซีอิ๊วขาวแทน” นั่น...งานเข้าแล้ว อิฉันคิด คุณป้าเอ๊ย....ซีอิ๊วขาวกับน้ำปลา มันก็เป็นของต้องห้ามสำหรับคุณป้าเหมือนกันแหละเจ้าค่ะ             “ป้าใช้ให้ลูกไปซื้อน้ำปลา มันก็บอกว่าหมอห้ามกินเค็ม มันไม่ยอมซื้อมาให้ ป้าเลยจะเปลี่ยนเป็นซีอิ๊วขาวแทน”             อ้อ... อย่างนี้นี่เอง อิฉันนึกในใจว่าดีแล้ว ที่คนไข้ใช้ให้อิฉันไปซื้อซีอิ๊วขาว เพราะถ้าเกิดแกให้คนอื่นไปซื้อแทน แกก็ได้กินเค็มสมใจ แต่ความดันคงสูงปรี๊ดเป็นแน่             ได้เวลาอรรถาธิบาย ให้ความรู้ที่ถูกต้องกับคนไข้ นี่แหละค่ะ งานสำคัญอีกงานหนึ่งของพยาบาล             “คุณป้าขา หมอให้ลดเค็ม นี่หมายถึงเค็มทุกชนิดนะคะ คุณป้า ไม่ใช่น้ำปลาอย่างเดียว หมายถึงเกลือ ซีอิ๊วขาว เต้าเจี้ยว ซ๊อส กระปิ ปลาร้า รวมทั้งน้ำจิ้มต่างๆ ด้วยค่ะ”             “อ้าว...เหรอ ป้าไม่รู้ นี่ถ้าหนูไม่บอก ป้าคงคิดว่าหมอให้งดแต่น้ำปลาเท่านั้น ขอบใจมากนะหนูนะ”             หลังจากนั้น แกก็ให้ศีลให้พร... อวยซะจนอิฉันเขิน ปนละอายใจ             เฮ้อ!อิฉันน่ะ จะไม่ละอายใจได้อย่างไรล่ะเจ้าคะ ก็เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ.... นี่ถ้าอิฉันเกิดใส่อารมณ์กับคนไข้ไปอย่างที่ใจอยากทำ คงต้องเสียใจไปอีกนานแน่ๆ เลย เฟื่องฝนเอ๊ย...แต่นี่ก็กลับกลายเป็นดีไปที่แกใช้ให้อิฉันไปซื้อซีอิ๊วขาว ทำให้ได้รู้ความคิดของคนไข้ และให้คำแนะนำได้อย่างถูกต้องเจ้าค่ะ บทเรียนวันนี้             ถ้าตัวเราเองดูถูกงานของเรา ผู้อื่นก็จะดูถูกงานของเราด้วย และถ้าเราเห็นคุณค่าของงานเรา ผู้อื่นก็จะเห็นคุณค่าของงานเราด้วยเช่นกัน ลงชื่อ  เฟื่องฝน ..................... เดี๋ยวพรุ่งนี้ เฟื่องฝนจะเอา 2 ตอนจากเล่มที่แล้วที่เขียนเพิ่มขึ้น และยังไม่ได้เอามาลงที่นี่ เอามาลงให้อ่านกันนะคะ ขอไปขัดเกลาอีกเล็กน้อยค่ะ ... .. . แก้ไขเมื่อ 26 ธ.ค. 51 06:21:47 จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 25 ธ.ค. 51 11:48:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 นี่หรือ คือชีวิต เด็กเรียน พยาบาล เข้าเรียนกันอย่างนี้หรือ เพิ่งรู้น่ะนี่ จากคุณ : Thonnam = ต้นน้ำ - [ 25 ธ.ค. 51 12:16:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาเป็นแฟนประจำ หิ้วกระป๋องน้ำ กับผ้าผืนเล็ก ถ้าอยู่สี่แยก คงได้ตังค์นะเนี่ย อิอิอิ สู้ ๆ เอาใจช่วยครับ แก้ไขเมื่อ 25 ธ.ค. 51 14:44:34 จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 25 ธ.ค. 51 13:49:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม อาก็เป็นพยาบาลค่ะ เคยได้ยินเท่าที่อาเล่าให้ฟังก็โหดอยู่เหมือนกัน จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 25 ธ.ค. 51 15:15:35 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เหมาะเป็นพยาบาลจริงๆ ค่ะ อารมณ์เย็นในทันควัน :) จากคุณ : scottie - [ 25 ธ.ค. 51 23:12:14 ]

ความคิดเห็นที่ 7 โหหหห  แดมป์แบบนี้ละเอียดสุดชีวิตตตตต สู้ๆนะครับ คุณนางฟ้าในชุดขาววว^^ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 25 ธ.ค. 51 23:34:58 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กว่าจะเป็นนางพยาบาลนี่ไม่ง่ายเลยแฮะ จากคุณ : angji009 - [ 28 ธ.ค. 51 05:05:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนต้นขำ ตอนจบน่ารักมากครับ (ว่าแต่แด๊มใบไม้นี่ สามารถจริงจริ๊ง) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ธ.ค. 51 13:28:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ซีอิ้วขาว พาซี้แน่เลยสำหรับความดัน อ่านสนุกได้ความรู้ โยนเหรียญบาทก็เด้งบนที่นอนได้ด้วย ว่างๆ ต้องลองปูแบบตึงๆ บ้างแล้ว ชอบครับ มีขำๆตลอด จากคุณ : look4images - [ 19 ม.ค. 52 22:37:25 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้ว คิดถึงสมัยเริ่มเรียนเหมือนกัน อิอิ   แต่สมัยนี้การแดมป์เตียงกลับเป็นหน้าที่ ของผู้ช่วยเหลือคนไข้ไป เพราะพยาบาลที่อยู่ประจำ รพ มีน้อยและเป็นสาขาขาดแคลนจริงๆจึงต้องหาคนช่วยแบ่งเบางานแต่พยาบาลก็มีหน้าที่ตรวจสอบงานอีกทีว่าเรียบร้อยรึไม่แทน คิดแล้ว อยากทำ เอาไว้แดมป์เตียงตัวเองดีกว่า จากคุณ : ถือถุง พุงป่อง น่องโป่ง อิอิ (++ballsiii++) - [ 25 ม.ค. 52 22:04:39 ]