ความคิดเห็นที่ 1 ... .. . ตอนที่ 3  มะพร้าวรสเลิศ            ถ้าเอ่ยชื่ออาจารย์ที่ดุและเฮี๊ยบที่สุดอีกท่านหนึ่งในวิทยาลัยเรา นักศึกษาทุกคนที่นี่ก็จะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า คืออาจารย์กนกพรแน่นอน บุคลิกของท่านสมกับที่เป็นอาจารย์หัวหน้าฝ่ายปกครองจริงๆ เจ้าค่ะ ท่านตัวเล็ก ผอม ผิวขาว คางแหลม สวมแว่นตากรอบทอง โดยเฉพาะสายตาของท่านที่มองนักศึกษาผ่านเลนส์แว่นตา แผ่รังสีออกมายังกับเครื่องฉายเอ๊กซเรย์คอมพิวเตอร์แน่ะเจ้าค่ะ อีกทั้งท่าเดินช้าๆ มือไขว้หลัง หน้าตรง ตัวตรง สีหน้าเรียบเฉย ทำให้ดูเจ้ายศเจ้าอย่าง ถือตัว และห่างเหินยิ่งนัก เวลาโดนอาจารย์ซักไซ้ไล่เลียงแต่ละที พวกเรางี้หัวหด ตัวลีบเหลือเท่าตะเกียบเลยล่ะเจ้าค่ะ            อาจารย์ท่านมีหน้าที่ดูแลความประพฤติของนักศึกษาทั้งสี่ชั้นปี เช่นการแต่งกาย ความสะอาดเรียบร้อยของหอพัก การเข้าออกวิทยาลัย คัดกรองญาติที่มาขอพบ รวมทั้งกฎระเบียบจุ๊กจิ๊กต่างๆ อีกเยอะแยะมากมาย จนอิฉันจำไม่หวาดไม่ไหว เพราะฉะนั้น ท่านก็เลยค่อนข้างใกล้ชิดกับนักศึกษา ภายใต้ท่าทีที่ห่างเหิน เย็นชานั่นแหละเจ้าค่ะ            วันเสาร์อาทิตย์นี้ อิฉันและเพื่อนหลายคนที่บ้านไกล ไม่ได้กลับบ้านกันหรอกเจ้าค่ะ กลับครั้งเดียวเลยตอนปิดเทอม นักศึกษาชั้นปีที่ปีหนึ่ง ซึ่งหยุดเสาร์อาทิตย์ ก็เลยไม่มีอะไรทำ ขอออกไปเที่ยวในเมืองก็ได้เจ้าค่ะ แต่บางทีตื่นสาย มาขออาจารย์ไม่ทัน เพราะท่านมีช่วงเวลาให้มาเซ็นชื่อขออนุญาตแค่เก้าโมงเช้าเท่านั้น พวกเราก็เลยเหงาๆ กัน ถึงจะมีทีวีให้ดู แต่ก็ไม่มีใครดูได้ทั้งวันหรอกเจ้าค่ะ            บ่ายวันหยุดหนึ่ง มีเพื่อนๆ อยู่กันหลายคน อิฉัน ไอ้ศรี ไอ้ปัง และก็ไอ้พร จับกลุ่มคุยกันอย่างหงอยเหงา ขนมก็ไม่มีกิน จริงๆ มีเจ้าค่ะ ที่โรงอาหารพร้อมกับมื้ออาหารน่ะ แต่ระหว่างมื้อนี่สิเจ้าคะ ไม่มีอะไรให้ใส่ปากกันบ้างเลย            “เหงาจังว่ะ เฟื่อง แกไม่มีอะไรทำให้ตื่นเต้นมั่งหรือวะ” ไอ้ศรีบ่น            “วู๊ย...แกจะเอาอะไรมาตื่นเต้นในหอพักหญิงนี่น่ะ” อิฉันว่า            “เฮ้อ...ทั้งเหงาทั้งหิว” มันบ่นไม่เลิก            “ถ้าเหงา แกก็เขียนจดหมายไปหาแฟนแกสิ ส่วนไอ้หิวน่ะ ช่วยไม่ได้ว่ะ ต้องรอโรงอาหารเปิดตอนเย็น” อิฉันรู้ว่ามันมีแฟนเรียนอยู่ม.เกษตร            “เขียนไปแล้ว สองฉบับ มันเงียบ หายศีรษะไปเลย นี่ถ้าเราได้ไปเที่ยวทะเลกันก็ดีสิเนอะ ฉันจะกินมะพร้าวอ่อนให้ชุ่มฉ่ำชื่นใจ” มันยังฝันต่อ เรื่องกินเรื่องใหญ่ เรื่องแฟนหายหัวไปเรื่องเล็ก            “เออว่ะ...ฉันก็อยากกินมะพร้าวอ่อน ไม่ได้กินตั้งนานละ” ไอ้ปังเห็นด้วย            “แล้วทำยังไงจะได้กินล่ะ รอออกไปอาทิตย์หน้า ก็หมดอยากพอดี” ภาพรมันว่า            “นี่ไง ต้นมะพร้าวหน้าหอประชุม เรียงเป็นตับ ออกลูกหมดทุกต้นแล้ว แกจะเอาซักกี่ลูก” อิฉันบุ้ยปากไปทางหอประชุม            “เออจริง...แล้วใครจะเป็นคนปีนขึ้นไปเก็บล่ะ” ไอ้ปังตั้งคำถาม            อิฉันกวาดสายตาพิจารณาเพื่อนๆ ไอ้ภาพร มันก็เลดี้เหลือเกิน ไอ้ศรีก็อวบอั๋นขนาดนี้น่าจะปีนไม่ไหว ส่วนไอ้ปังก็เป็นแม่แก่ ใส่กระโปรงแคบๆ ยาวๆ อีกต่างหาก มันจะไปปีนอีท่าไหน เหลือแต่อิฉันล่ะสิทีนี้ แต่....ถามพวกมันก่อนจะดีกว่า เผื่ออิฉันจะได้ไม่ต้องรับบทเป็นลิง            “ใครปีนต้นไม้เก่งๆ มั่งล่ะ”            พวกมันพากันส่ายหัวดิกพร้อมกัน แล้วไอ้ปังก็ชี้นิ้วมาที่อิฉัน            “แกนั่นแหละ ไอ้เฟื่อง ฉันเห็นแกไปปีนต้นชมพู่ที่รั้วหลังหอพักบ่อยๆ”            “แหม...แกนี่ ฉันอุตส่าห์แอบไปไม่ให้ใครรู้ แกยังเสือกเห็นอีก” หมดกัน แหล่งอาหารอิฉัน ไม่เป็นความลับเสียแล้ว            “แล้วฉันจะปีนยังไง ต้องใส่กระโปรงลงไปหน้าหอประชุมนะเฟ้ย” อิฉันว่า พลางมองกระโปรงบานสีแดงสั้นเหนือเข่าของตัวเองอย่างสงกา            “นี่...แกอย่าปัญหาเยอะ แกปีนต้นชมพู่ยังไง ก็ปีนต้นมะพร้าวอย่างงั้นแหละ “ ไอ้ปังมันว่า...หนอย..ดูพูดเข้า..ยังกับว่าต้นชมพู่กะต้นมะพร้าว มันเหมือนกันอย่างนั้นแหละ            แต่อิฉันก็ต้องจำใจยอมเจ้าค่ะ แหม ....อุตส่าห์ร่วมมือร่วมใจกันยัดเยียดซะขนาดนี้ คนดีๆ อย่างอิฉันจะปฏิเสธเพื่อนได้ยังไง            “เออ...ลองดูก็ได้ ขอเวลาฉันใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างในก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวน้องสาวฉันโผล่มายิ้มทักทายแล้วแกจะหนาว ส่วนพวกแกไปยืมมีดอีโต้ที่โรงครัวมานะ แล้วไปรอฉันที่ใต้ต้นมะพร้าว”            อิฉันวางแผนให้เสร็จสรรพ แล้วก็วิ่งตื๋อขึ้นหอ ไปใส่กางเกงขาสั้นไว้ข้างใน พลางถ่างขา ทำท่าย่อเข่าขึ้นๆ ลงๆ โยกซ้ายโยกขวาหลายๆ ครั้ง เพื่อทดสอบดูว่ากระโปรงมันตึงหรือเปล่าน่ะเจ้าค่ะ เดี๋ยวปีนไม่สะดวก            “เฟื่อง...แกเป็นอะไร ทำไมทำท่าประหลาดอย่างนั้นวะ” เพื่อนที่ไม่มีส่วนร่วมในแผน เดินผ่านหน้าห้องมา ถามอย่างแปลกใจ ที่เห็นท่ายงโย่ยงหยกทดสอบกระโปรงของอิฉัน            “แหะๆ...ไม่มีอะไร ไปล่ะ” ว่าแล้วอิฉันก็วิ่งกระโปรงปลิวลงไปข้างล่าง            ไอ้ปัง ไอ้ศรี ไอ้พร รออยู่ใต้ต้นมะพร้าวต้นหนึ่งหน้าหอประชุม พวกมันยิ้มอย่างดีใจ ที่เห็นอิฉัน            “มาแล้ว ไอ้เฟื่อง หายหัวไปตั้งนาน คิดว่าจะเป็นมวยล้มต้มเพื่อนซะแล้ว” ไอ้ปังมันว่า ในมือมันถือมีดอีโต้อันเบ้อเร่อ             “แกนี่...เห็นฉันเป็นคนยังไง วางแผนแล้วก็ต้องเป็นไปตามแผนสิ” อิฉันพูดพลางแหงนคอมองทะลายมะพร้าวที่อยู่สูงระดับเดียวกับชายคาห้องประชุม อย่างประเมินความสามารถตัวเอง            “นี่เตี้ยที่สุดแล้วเหรอวะ “ อิฉันถามอย่างใช้ความคิด            “แกจะเอาเตี้ยที่สุด หรือจะเอาอร่อยที่สุดล่ะ” ไอ้ศรีถาม            “แกถามยังกับแกดูเป็นแน่ะ ไอ้ศรี” อิฉันย้อน พลางเอามือรวบกระโปรงมาหนีบไว้ด้านหน้า            “บ้านฉันก็สวนมะพร้าวนะเว้ย” มันอวด            “อ้าว...แล้วทำไมแกไม่เสือกปีนเอง บ้านฉันน่ะมีแต่ต้นมะขาม”            “บ้านฉันเป็นสวนมะพร้าวก็จริง แต่ไม่เคยเก็บมะพร้าวเองหรอก พวกรถมะพร้าวเค้ามาเหมาเก็บน่ะ แกนั่นแหละไอ้เฟื่อง อย่ามาทำยักกะสาย เสียเวล่ำเวลา” มันว่า            “เออๆ...หลวมตัวไปแล้วนี่ แกทั้งสามช่วยดันก้นฉันขึ้นไปด้วยนะ ให้มือฉันถึงทางมะพร้าวไวๆ”            ว่าแล้วอิฉันก็จัดแจงถอดรองเท้ารัดส้นกองไว้บนพื้นหญ้าโคนต้น ปีนไต่ขึ้นต้นมะพร้าวนั่นไปด้วยความทุลักทุเรศ ชายกระโปรงที่หนีบไว้ก็หลุดมาครอบหัวพวกมันซะหลายพักหลายหน จนกระทั่งอิฉันสามารถกอดต้นมะพร้าวกระโปรงบาน อยู่กลางลำต้นได้ ดูๆ ไปก็คงคล้ายหมีโคล่ายักษ์ใส่กระโปรงแดง เกาะต้นยูคาลิปตัสนิ่งอยู่            ขณะนั้นก็ชักจะถอดใจ มันไม่ใช่ง่ายเลยนี่เจ้าคะ คุณผู้อ่านเจ้าขา ปีนต้นมะพร้าวทั้งกระโปรงเนี่ยนะเจ้าคะ ที่บ้านใครมีต้นมะพร้าวก็ลองดูบ้างแล้วกัน ไอ้ในใจตอนนั้นก็นึกอยู่ว่า...ตูจะลง รึตูจะขึ้นต่อไปดี...เพื่อนๆ ตัวแสบก็ลุ้นใหญ่            “ไอ้เฟื่อง...แกลองเอื้อมมือขึ้นไปวัดดูซิ ฉันว่าใกล้จะถึงแล้วนะ” ไอ้ปังแหงนคอตะโกนบอก            อิฉันก็ทำตาม “แกดูให้ฉันหน่อยสิวะ เหลืออีกเยอะมั้ย” อยู่ใต้ทะลายมะพร้าวอย่างนั้น อิฉันมองไม่เห็นหรอกเจ้าค่ะ            “อีก ไม่ถึงคืบแล้วเฟื่อง พยายามหน่อย” ภาพรมันให้กำลังใจ จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 11:28:24 ]

ความคิดเห็นที่ 2 . .            อิฉันก็เลยต้องตะปีนต่อไปด้วยความจำใจ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ต้องทำภารกิจให้สำเร็จ จนกระทั่งสามารถคว้าทางมะพร้าวไว้ เหนี่ยวตัวขึ้นไปเกาะอยู่ระดับเดียวกับทะลายมะพร้าวได้เป็นผลสำเร็จ            “เย้...” พวกมันตบมือดีใจ            “เอาลูกขวามือแกก่อนเลย ตูดแหลมๆ อย่างงั้นน่ะ กะลังกินเลย” ไอ้ศรีบงการ            “ตกลงเอาลูกตูดแหลมๆ ใช่มั้ย” อิฉันพูดพลาง เอาอีกมือที่ไม่ได้เหนี่ยวทางมะพร้าวไว้ พยายามจะปลิดลูกมะพร้าวลงมา            “อย่าเอาลูกตูดแหลมมากนะเว้ย เดี๋ยวอ่อนเกินไปไม่มีน้ำ ไม่มีเนื้อ เอาพอดีๆ” แหม...มันว่ายังกะดูง่ายแน่ะ แถมอิฉันกำลังเจอปัญหา ปลิดไม่ออกเสียแล้ว ขั้วมันติดแน่นมาก            “เฮ้ย...ตายห่าแล้วว่ะ ฉันปลิดไม่ออกเลย แกต้องหาทางส่งมีดมาให้ฉัน ไม่งั้นอดกินกันแน่” อิฉันชักวิตก ก้มลงมองเพื่อนๆ ที่แหงนชะเง้อเถ่อคออยู่            “ไม่ต้อง... แกบิดมันซี หมุนๆ มันไปน่ะ เดี๋ยวก็หลุด” ไอ้ศรีมันแนะนำยังกะมืออาชีพ แหม๊...มันสมกับเป็นลูกชาวสวนมะพร้าวจริงๆ เจ้าค่ะ อิฉันก็ทำตาม บิดๆ ไม่นานนัก ลูกมะพร้าวก็หลุดจากขั้วออกมาง่ายดาย อิฉันถือไว้ในมือ หัวเราะเริงร่า เพื่อนๆ ข้างล่างกระโดดโลดเต้นกันใหญ่            “เอ้า!...รับนะ..ลูกแรก” อิฉันบอก ไอ้ปังกะไอ้พรย่อเข่า ชูมือขึ้นมาทำท่ารับ ยังกะจะรับลูกวอลเลย์บอลยังไงยังงั้นแหละ แต่มืออาชีพบอกว่าไม่ต้อง... ให้โยนลงพื้นหญ้ามาเลย อย่าให้โดนหัวเพื่อนก็แล้วกัน อิฉันก็ทำตาม            “เอาลูกไหน บอกนะเว้ย ฉันอยู่ตรงนี้มองไม่เห็นหรอกว่าลูกไหนตูดแหลมตูดไม่แหลม” อิฉันพูดพลางเล็งลูกนั้นลูกนี้ เพื่อนๆ ก็แย่งกันบอกเสียงระเบ็งเซ็งแซ่ อิฉันก็บิดไปที่ละลูกตามที่เพื่อนบอก แล้วโยนลงพื้นดังตุ๊บๆ จนได้ซักหกเจ็ดลูกแล้วมั้ง            “เฮ้ย...เอาลูกไหนต่อ ลูกนี้ใช้ได้มั้ย” อิฉันจับไปที่ลูกขนาดย่อมๆ อีกลูก            เงียบ            “รึลูกนี้ดีวะ ตูดมันแหลมไปป่าว “ อิฉันเปลี่ยนไปจับอีกลูก            เงียบ...            “เฮ้ย...ไอ้ศรี เอาลูกไหนต่อ” ถามแล้วก็นึกในใจว่าทำไมมันเงียบกริบกันไปหมด จึงได้หันหลังไปมองข้างล่าง            เท่านั้นแหละเจ้าค่ะ พระเดชพระคุณเอ๋ย...อิฉันน่ะ...สะดุ้งเฮือกแทบจะตกต้นมะพร้าว ก็จะใครซะอีกล่ะเจ้าคะ ถ้าไม่ใช่อาจารย์กนกพร แม่เสือของอิฉันนี่เอง ท่านยืนเท้าสะเอวสองข้างแหงนคอ มองอิฉันอย่างกะดูละครลิงที่ชอบใส่กระโปรงแดง สภาพอิฉัน คงเป็นอย่างนั้นแหละเจ้าค่ะ            “เจี๊ยกก! เอ้ย....ชะอุ๊ย...แหะๆๆ...หวัดดีค่ะอาจารย์ ” อิฉันเสียงอ่อย จะพนมมือไหว้ก็ไม่ได้ มือเกาะต้นมะพร้าวอยู่ สายตาอิฉันตวัดไปเห็นไอ้เพื่อนตัวแสบ ยืนเรียงแถวตามลำดับไหล่อยู่ใกล้ๆ หน้าตาซีดเซียว อิฉันมองพวกมันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อย่างอาฆาตในใจ หนอย...อาจารย์มาก็ไม่บอก            “นี่เธอจะลงมาเอง หรือจะให้ครูเอาไม้แหย่ลงมา....หา!...” น้ำเสียงดุดันนัก แต่อิฉันเห็นท่านอมยิ้มแว่บหนึ่ง รึเราจะตาฝาด            “ดะ...เดี๋ยวหนูลงไปเองค่ะ” เฮ้อ...จะว่าไปอิฉันก็ไม่รู้จะลงอีท่าไหน ขาลงก็ยากพอๆ กะขาขึ้นนั่นแหละเจ้าค่ะ แต่ก็ลงมาจนได้ ด้วยความเกรงกลัวแม่เสือที่จ้องตะครุบเหยื่อน้อยอย่างอิฉันอยู่ ในสภาพที่ถลอกปอกเปิก ไม่ผิดกับโดนหมาฟัดมานั่นแหละเจ้าค่ะ            “ไปยืนเรียงแถวกับเพื่อน” อาจารย์สั่งเสียงเฉียบขาด อิฉันก็กระย่องกระแย่งไปต่อแถวอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว            “บอกครูมา พวกเธอจะเอามะพร้าวมาทำอะไรกัน” อาจารย์จ้องหน้าพวกเรานิ่ง ชี้มือไปที่หลักฐานหกเจ็ดลูก ที่กลิ้งโค่โร่อยู่ที่พื้น            “เอามากินค่ะ” ไอ้ปังตอบหวั่นๆ            “ทำไม กินข้าวกลางวันไม่อิ่มเหรอ” อาจารย์ยังดุ แต่อิฉันเห็นแววตาท่านอ่อนแสงลง            “อิ่มค่ะ” พวกเราตอบพร้อมกัน            “อ้าว...แล้วเก็บลูกมะพร้าวมากินอีกทำไม” อาจารย์ซักไซ้ไล่เลียงต่อ            “พวกเราอยากกินมะพร้าวอ่อนกันค่ะ” อิฉันกลั้นใจตอบ ท่านจ้องหน้าอิฉันตาไม่กระพริบ            “เฟื่องฝน เธอทำอย่างนี้ได้อย่างไร สูงขนาดนี้เกิดตกลงมาแข้งขาหัก พ่อแม่เธอจะว่ายังไง...หา!” แล้วเบนสายตามาที่ไอ้สามตัวที่ยืนเรียงเป็นพระอันดับอยู่ใกล้ๆ “ พวกเธอก็เหมือนกัน เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่มีใครเตือนกันเลย ไปเขียนรายงานความผิดมาส่งครูของใครของมันนะ และเอามะพร้าวที่พวกเธอเก็บลงมา ไปกินกันให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่นิดเดียว”            พวกเราทำหน้าเป็นเครื่องหมายคำถาม ซึ่งคนที่จบปริญญาโททางด้านจิตวิทยามาอย่างอาจารย์กนกพร ย่อมต้องแปลออก              “อ้าว...ก็พวกเธอเพิ่งบอกอยู่หยกๆ ว่าอยากกิน... ครูก็ให้กินไง ครูพูดอะไรผิดเหรอ หรือว่าครูหูฝาดไป” อาจารย์ยักไหล่ พูดหน้าตาเฉย อิฉันอึ้งไปเลยแหละ แบบว่า...ไม่รู้จะดีใจดีหรือไม่ ที่จะได้กินมะพร้าวอ่อนสมใจ            แต่พวกเราก็ต้องชักแถว ไปเก็บมะพร้าวที่อิฉันโยนไว้ที่พื้น หอบมาที่ใต้ถุนหอพักกันคนละลูกสองลูก            แล้วอาจารย์ก็ยืนกอดอกดูพวกเราปอกมะพร้าวกันอย่างกระมิดกระเมี้ยน ไอ้ศรีที่คุยนักคุยหนาว่าเป็นลูกชาวสวนมะพร้าว เป็นมืออาชีพ พอตอนนี้ก็ทำท่าเป็นมือสมัครเล่นเสียแล้ว ถึงอย่างไร เราก็ทั้งทุบ ทั้งปอก ทั้งถอง มะพร้าวเจ้ากรรมเหล่านั้นจนได้ ในสภาพที่เละตุ้มเป๊ะไปหมด            และที่สำคัญ มะพร้าวทุกลูก แก่แรดทั้งนั้นเลยเจ้าค่ะ ไอ้ศรีในฐานะผู้เชี่ยวชาญทางด้านมะพร้าวถึงกับหน้าเสีย เห็นสายตาเพื่อนที่ด่ากันระงมอยู่ในใจ มันสบตาอาจารย์กนกพร ที่แอบกลั้นหัวเราะอย่างขอความเห็นใจ            “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กินให้หมด ให้สมกับที่พวกเธอบอกว่าอยากกินกัน” เสียงยังดุไม่มีตกเลยนะอาจารย์เรา แต่อิฉันรู้ว่าอาจารย์ขำ            “อร่อยมั้ย!” อาจารย์นะอาจารย์ ไม่ช่วยแล้วยังมาถามให้ช้ำใจอีก            พวกเราตอบพร้อมกันทั้งมะพร้าวเต็มปาก “อร่อยค่า...” ทั้งๆ ที่มันทั้งแข็งทั้งหนาโคตรๆ เฮ้อ...ใครไม่เคยแทะมะพร้าวแก่ ก็ลองดูบ้างนะเจ้าคะ อิฉันน่ะ บรรยายไม่ถูกเลยทีเดียว            “อร่อยก็กินให้หมดนะ”            เป็นที่แน่นอนเจ้าค่ะ กว่าเราจะกระเดือกมะพร้าวแก่ๆ หมด จนเป็นที่พออกพอใจของอาจารย์ เราก็อิ่ม แน่นท้อง ซะจนกินหมูทอดกระเทียม กะแกงเขียวหวานของโรงอาหารไม่ลง อย่างน่าเสียดายเจ้าค่ะ บทเรียนวันนี้            อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจเพื่อนอย่างไอ้ศรี หนอย...บอกให้เลือกลูกตูดแหลมๆ ไอ้ตัวดี . จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 11:29:25 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โถ อุตส่าห์ทุลักทุเลปีนไปเก็บ (ขำค่ะ คิกๆ) จากคุณ : scottie - [ 27 ธ.ค. 51 12:13:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่  4  แอบขายขนมในหอพัก            อิฉันกับไอ้ศรี มีความคิดที่จะขายขนมในหอพัก ตั้งแต่เริ่มฝึกงานแล้วเจ้าค่ะ ตอนแรกๆ เป็นน้องใหม่ไม่เคยคิดเรื่องนี้ เพราะมีระเบียบที่เคร่งครัด น่าเกรงกลัวบังคับอยู่ ทำให้พวกเราไม่กล้าออกนอกกรอบกัน และการเรียนที่เริ่มเช้าเลิกเย็น การบ้านไม่มาก นอนกันแต่หัวค่ำ ก็ไม่ได้หิวโหยอะไรกันมากนัก            พอมาขึ้นเทอมสองต้องทั้งเรียนที่คลาส และขึ้นเวร เช้า บ่าย ดึก เหมือนกับเป็นพยาบาลแล้ว ทำให้ตอนกลางคืน รวมทั้งการทำรายงานเคสดึกๆดื่นๆ ทำให้หลายคนหิวโซยังกับหมาผอม ก็จริงอยู่เจ้าค่ะ ตรงที่ว่า เพื่อนคนไหนถ้ามีวันหยุดเวรติดกันเสาร์อาทิตย์ ก็จะถือโอกาสกลับบ้านกลับช่อง เวลากลับมาก็จะหอบขนมข้าวต้มเยอะแยะ เอามาฝากเพื่อนที่อยู่โยงเฝ้าห้อง แต่อย่างว่า...วัยพวกเราก็เป็นวัยกำลังกินกำลังนอนนี่นะเจ้าคะ ของกินต่างๆที่เพื่อนขนเอามาจากบ้าน ก็จะหมดในพริบตา ส่งผลให้วันถัดๆ ไปหิวเป็นหมาโซอีกแล้ว อิอิอิ...ไม่ค่อยอยากจะสารภาพเลยเจ้าค่ะ อิฉันเคยมองกล้วยปิ้งของคนไข้ตาเป็นมัน ด้วยความอยากกินสุดขีด            ตามระเบียบ ห้ามเอาอาหารเข้ามากินในหอพักก็จริงอยู่เจ้าค่ะ แต่ประทานโทษเถอะ...เรื่องแบบนี้ไม่มีใครห้ามได้หรอกนะเจ้าคะ พอคุณแม่บ้านมาตรวจทีก็ซุกกันที วิธีซุกของพวกเราก็คือเอาใส่ถุงหิ้ว ไปแขวนไว้ใต้ราวกางเกงในนอกระเบียง เพราะตามประวัติศาสตร์แล้ว ป้าแกไม่เคยก้มลงไปดูใต้ราวกางเกงในซักที ต้องก้มเจ้าค่ะ เพราะตามกฎแล้ว ห้ามตากกางเกงในสูงกว่าขอบระเบียง ราวตากผ้าที่เรียงเป็นตับไปด้วยกางเกงในน้อยใหญ่ จึงสูงเพียงต้นขา เพราะฉะนั้น ที่นี่ จึงเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดด้วยประการทั้งพวงเจ้าค่ะ            ไม่ต้องสงสัยนะเจ้าคะ ว่าทำไมไม่ซื้อขนมมาเก็บไว้กินตอนเย็นก่อนเข้าหอพัก ก็ตามระเบียบปฏิบัติที่หยุมหยิมนี่แหละ ของก็ไม่มีขาย แล้วยังห้ามออกนอกรั้ววิทยาลัยอีก ยกเว้นเสาร์อาทิตย์ที่ไม่ติดเวรฝึกงานเท่านั้น และยังห้ามคุยกับคนแปลกหน้าในบริเวณที่ไม่ใช่ห้องรับแขกด้วย             เมื่อก่อนอิฉันก็ไม่เข้าใจอาจารย์หรอกเจ้าค่ะ ว่าอะไรจะห้ามกันขนาดนี้ แต่ดูๆ ไปจะไม่สารพัดห้ามได้อย่างไร เอาลูกสาววัยขบเผาะของชาวบ้าน มาเลี้ยงดูตั้งเกือบสี่ร้อยคนอย่างนี้ งานหนักมิใช่เบาเหมือนกันนะเจ้าคะ             พวกเราจึงรู้ว่าพวกเราเป็นไข่ในหิน ที่อาจารย์จะต้องดูแลใกล้ชิดและปกป้องไข่ทุกใบไม่ให้บุบสลายหายไป . . . (........ช่วงนี้ อีก 20 บรรทัด มีคำต้องห้ามค่ะ เฟื่องฝนหาไม่เจอ ไม่มีคำเตือนด้วย เลยปล่อย ไม่งั้นเดี๋ยวหายไปทั้ง คห.  ช่างมันเถอะนะคะ....) . . . .             หลังจากปรึกษาหารือกันเรียบร้อยแล้ว คืนนั้น ถึงเราสองคนจะหลับไปด้วยความหิวโหย แต่ก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความฝัน ที่จะทำธุรกิจเล็กๆ ในหอพัก             ว่าแล้ว เก้าโมงเช้าเสาร์นั้น เราก็ดำเนินงานตามแผนอย่างไม่รอช้า รวมเงินกันคนละห้าร้อยบาท พกกระเป๋าเสื้อผ้าเปล่าๆ ไปคนละใบ เซ็นชื่อขออนุญาตอาจารย์ฝ่ายปกครอง ออกไปข้างนอก             แต่พอเห็นว่าอาจารย์เวรเป็นใคร เล่นเอาเราสองคนหัวใจหล่นวูบ โดยเฉพาะไอ้ศรี ...หนอย.. หะแรก ก็ทำเป็นขึงขังดี พอตอนนี้ก็ดันมาถอดใจเอาเสียดื้อๆ แผนที่คิดไว้ยังไม่ทันจะได้ตั้งไข่เลย              “เฟื่อง...กลับกันเถอะว่ะ” เพียงแค่เห็นอาจารย์ที่นั่งอยู่เวรหน้าประตู มันก็ออกอาการลนลาน ทำอะไรไม่ถูกซะแล้ว             ก็จะใครซะอีกล่ะ ถ้าไม่ใช่อาจารย์กนกพรเจ้าเก่าของพวกเรานี่เอง             “จะบ้าเรอะ แกนี่ ทำไมมันท้อแท้ง่ายงี้วะ” อิฉันดุเสียงเขียว             “ก็ฉันกลัวอาจารย์นี่” มันทำท่าถอยกรูด ดีที่อิฉันคว้ามือมันไว้ทัน             “อุปสรรคน่ะ...เค้ามีไว้ให้ข้าม ไม่ได้มีไว้ให้ถอย ไอ้นี่...ตกลงจะทำหรือไม่ทำ” แหะๆ อิฉันเองก็แทบจะหันหลังกลับเหมือนกันเจ้าค่ะ อย่าว่าแต่มันเลย             แต่...ไม่ทันซะแล้วล่ะเจ้าค่ะ ขณะที่มัวละล้าละลังกันอยู่ อาจารย์ก็เห็นเราเสียก่อน ขืนหันหลังกลับตอนนี้ ก็ยิ่งมีพิรุธเข้าไปใหญ่สิเจ้าคะ             อาจารย์กนกพร หัวหน้าฝ่ายปกครองจอมเฮี๊ยบ มองลอดแว่นนิ่งมาที่เราสองคนเป็นนาน หลังจากเห็นใบขออนุญาตออกนอกพื้นที่ เอ๊ย..ออกนอกวิทยาลัย ท่านจ้องซะพวกเราสะดุ้งทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรผิด             “เธอจะออกไปทำอะไรกันข้างนอก” เสียงดุ เข้มงวด             “หนะ..หนูจะออกไปตลาดค่ะ” อิฉันชักตะกุกตะกักด้วยความเกรงกลัวรังสีที่ฉายออกมาจากสายตาของท่าน             “แล้วเธอล่ะ ศรีพิณ จะไปไหน” ท่านมองไอ้ศรีตาไม่กระพริบ             “เอ่อ...หนูจะออกไปกับเฟื่องฝนค่ะ” มันตอบอย่างหวั่นเกรง             อาจารย์สวนกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น  “แล้วเอากระเป๋าเสื้อผ้าออกไปทำไม”             ไอ้ศรีสะดุ้งเฮือก มองหน้าอิฉันเลิ่กลั่ก อิฉันเห็นท่าไม่ดี ก็เลยเอาปลายรองเท้ากระแทกหน้าแข้งมันเข้าไปหนึ่งที มันเสือกร้อง...โอ๊ย..มาซะดัง อิฉันก็ดันลืมตัว เผลอแยกเขี้ยวให้มันซะอีก อาจารย์มองหน้าเราสองคนสลับกันไปมา ไม่พูดอะไร อิฉันรู้ดีว่าอาจารย์ท่านอยากให้เราพูดให้มากที่สุด เพราะพิรุธต่างๆก็จะหลุดออกมากับคำพูดนั่นแหละเจ้าค่ะ . . แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 13:36:32 แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 13:28:53 แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 12:55:34 จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 12:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 . .           “เอ่อ...ครือ...สมัยนิยมค่ะอาจารย์ ใครๆ เค้าก็พกเป้กัน ใส่ของได้ด้วยค่ะ” อิฉันตอบอย่างใจดีสู้แม่เสือ           ท่านมองนิ่งอย่างสงสัย ถามต่อด้วยสีหน้าเย็นชา “จะกลับกันกี่โมง”           “ไม่เกินห้าโมงเย็นค่ะ” อิฉันยิ้ม ลองถามเวลากลับก็แสดงว่าท่านอนุญาตแล้ว           “แล้วอย่ากลับเกินเวลาล่ะ”           “ค่ะ” เราสองคนรับคำพร้อมกันอย่างยินดี           “อ้อ...เดี๋ยวก่อน” อาจารย์เรียกเสียงดังราวกับจะเปลี่ยนใจ           เราสองคนเสียวสันหลังวาบ หันหลังกลับ ถามอย่างใจเสีย           “อะไรคะอาจารย์”           “ซื้อมะพร้าวอ่อนมากินกันด้วยนะ อย่าลืมซื้อมาฝากเพื่อนอีกสองคนล่ะ” อาจารย์บอกหน้าเฉย           “ค่ะ...แหะๆ ๆ” เราสองคนยิ้มแหยๆ แหม...อาจารย์เรานี่ช่างจดช่างจำเหลือเกินนะ           พอเราเดินพ้นรั้ววิทยาลัยออกมาได้ ไอ้ศรีพิณก็บ่นอุบ           “อาจารย์ดุชิบเป๋ง กรมตำรวจน่าจะขอยืมตัวไปใช้แทนเครื่องจับเท็จเนอะ”           “อาจารย์เค้าดุไปอย่างนั้นแหละ แต่จริงๆ ท่านใจดีนะ เป็นห่วงพวกเรา” อิฉันเถียง ไอ้ศรีมันส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย           อิฉันยังจำเหตุการณ์เมื่อตอนอยู่เทอมแรกได้ดีเจ้าค่ะ อาจารย์กนกพร ท่านเรียกให้อิฉันเข้าไปรับธนาณัติ ที่แม่ส่งมาให้เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวหนึ่งพันบาท ซึ่งอาจารย์ไปแลกมาเป็นเงินสดให้เรียบร้อย แล้วอิฉันก็ส่งเสื้อผ้าไปซักโดยลืมเงินไว้ในกระเป๋าเอี๊ยมสีฟ้าที่ใส่ฝึกงานน่ะเจ้าค่ะ ส่งซักไปตอนเช้า มารู้ตัวเอาตอนเย็นก็แทบร้องไห้ ไอ้เพื่อนๆ ก็ไม่มีใครให้กำลังใจเล้ย..           “อ้อยเข้าปากช้าง ใครเค้าจะคืนแกวะ”           “เค้าก็บอกว่าเค้าไม่เห็นก็ย่อมได้นิ”           “ซวยแล้วแก โทรศัพท์ไปขอแม่ใหม่เหอะ”           “คนซักผ้าไม่เห็น คนรีดผ้าก็เห็นอยู่ดี”           “เสื้อผ้าตั้งหลายร้อยตัว ใครจะหาให้แกเจอ”           อิฉันน่ะ หดหู่เหลือเกินเจ้าค่ะ ไม่กล้าขอแม่อีกหรอก ค่าใช้จ่ายบ้านเรามีจำกัด อิฉันรู้อยู่ ไอ้ปังมันเห็นท่าอิฉันแล้ว มันก็เลยพาไปหาอาจารย์ฝ่ายปกครอง ก็อาจารย์กนกพรนี่แหละเจ้าค่ะ           อาจารย์ท่านก็รับฟังสีหน้าเรียบเฉย แล้วบอกให้เราสองคนนั่งรอ เราเห็นท่านเดินไปที่โทรศัพท์ห้องฝ่ายปกครอง หันหลังพูดอยู่ไม่ถึงนาที เสร็จแล้วก็เดินมาบอกเรา ด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเดิมว่า           “พรุ่งนี้เช้า มารับเงินของเธอที่ครูได้”           อิฉันผุดลุกขึ้น พนมมือไหว้อย่างดีใจ “ขอบคุณค่ะอาจารย์”           แต่ไอ้ปัง มันขี้สงสัยตามนิสัยมันนั่นแหละเจ้าค่ะ “แล้วเค้าคืนได้ยังไงคะอาจารย์ หนูว่าเหลือเชื่อมาก”           “ครูก็บอกว่า เงินหนึ่งพันบาท ที่นักศึกษาลืมไว้ในกระเป๋าเอี๊ยมน่ะ พรุ่งนี้เช้าเอามาคืนด้วยนะ เค้าก็รับปาก ก็แค่นั้น” แล้วอธิบายต่อ           “ขืนไปถามเขาว่า เห็นเงินที่นักศึกษาลืมไว้บ้างหรือเปล่า เค้าก็ตอบว่าเปล่าน่ะสิ เข้าใจรึยัง”           สีหน้าอาจารย์ยังเรียบเฉย ดูเจ้ายศเจ้าอย่างไม่เปลี่ยนแปลง แต่อิฉันรู้ซึ้งเลยว่า คนเราดูกันแต่เพียงภายนอกไม่ได้จริงๆ อิฉันจึงมั่นใจเต็มเปี่ยมเจ้าค่ะ ว่า อาจารย์ท่านเป็นคนดี ไม่คิดจะเอาเป็นเอาตายกับนักศึกษาหรอกเจ้าค่ะ จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 12:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 8 . .            เมื่อเรามาถึงร้านขายส่งขนมที่ตลาดในเมือง ไอ้ศรีก็เลือกใหญ่ ทั้งบะหมี่สำเร็จรูป ขนมกรุบกรอบเป็นซองๆ พวกถั่วลิสงคั่ว ผลไม้ดอง เม็ดสมอที่เป็นแผงๆ เย็บติดกับกระดาษเหมือนตอนอยู่โรงเรียนประถมน่ะเจ้าค่ะ รวมทั้ง มะยมเชื่อม ปลาหวานที่เป็นไม้ๆ นั่นด้วย ส่วนอิฉันก็กดเครื่องคิดเลขยิกๆ กลัวจะเกินงบเจ้าค่ะ            ส่วนเจ๊เจ้าของร้าน กับลูกจ้างเด็กหนุ่มก็เอียงคอมองเราสองคนด้วยความประหลาดใจ เพราะอิฉันกะไอ้ศรีแต่งชุดนักศึกษาพยาบาล เสื้อขาวกระโปรงดำที่เรียบร้อยแต่สุดเชย ไม่ชะเวิ้กชะว้ากเหมือนเด็กสมัยใหม่บางคนหรอกเจ้าค่ะ เข็มเครื่องหมายประจำวิทยาลัย พร้อมชื่อเสียงเรียงนาม ติดหราอยู่ที่หน้าอก             อาจารย์ท่านไม่อนุญาตให้เราออกมาข้างนอกด้วยชุดธรรมดาหรอกเจ้าค่ะ ถ้าขืนทำอย่างนั้นสงสัยเราคงถูกขังลืมแน่เลย            ดูท่าทางเจ๊แกก็รู้ว่าเรามาจากที่ไหน เพราะวิทยาลัยของเรา เป็นที่รู้จักของชาวเมือง            “หนู...หนูจะซื้อไปทำอะไรเยอะแยะ” เจ๊อดถามอย่างสงสัยมิได้ เมื่อเห็นเรากุลีกุจอยัดเจ้าขนมทั้งหลาย ลงกระเป๋าฉันกระเป๋าเธอ ย้ายเข้าย้ายออกให้สับสนวุ่นวายไปหมด เพื่อไม่ให้เหลือหิ้วเป็นถุงๆ เดี๋ยวเจออาจารย์ซักไซ้ไล่เลียง ทำวัยรุ่นอย่างเราเซ็งซะเปล่าๆ            “หนูจะเอาไปขายที่หอค่ะ” อิฉันตอบหน้ามัน หัวยุ่ง มองไอ้เจ้าปลาหวาน กับขนมปังเอบีซี ที่ยัดท่าไหนมันก็ไม่ยอมลงแล้ว            “เดี๋ยวเจ๊ใส่ถุงใหญ่ๆ ไปให้ จะได้หิ้วง่ายๆ” แกหวังดี            “ไม่ต้อง” เราสองคนพูดพร้อมกัน พร้อมกับยงโย่ยงหยก ยัดมันลงไปในกระเป๋าเสื้อผ้าจนได้ กระเป๋าทั้งสองใบโป่งกลมนูนจนซิปแทบแตก            แล้วเราก็ล่ำลาเจ้าของร้านกลับหอพักด้วยความทุลักทุเล โชคดีที่อาจารย์ไม่เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าที่แปลงร่างกลายเป็นโอ่งใบย่อมๆ ของเรา            เมื่อเราป่าวประกาศไปในหมู่เพื่อนๆ ว่าเรามีขนมขาย เชื่อไหมเจ้าคะท่านผู้อ่านเจ้าขา ยังทันข้ามคืนเลย ขนมของเราก็หมดเกลี้ยงในพริบตา ได้กำไรมาสองร้อยกว่าบาท แบ่งเงินกันคนละครึ่งกะไอ้ศรี อย่างมีความสุขหัวใจพองโต พลางฝันหวานว่า ได้กำไรวันละร้อย เจ็ดวันเจ็ดร้อย เดือนนึงได้ตั้งสามพัน ไม่ใช่น้อยๆ เลยนิ            แต่ปัญหาก็คือ เราจะออกไปเอาขนมได้ยังไงทุกวัน            “แกออกฝึกอนามัยชุมชน ขากลับผ่านตลาด แกให้คนขับรถจอดแป๊บนึงสิวะ แล้วรีบซื้อๆ มาอะไรก็ได้ไม่ต้องเลือก” อิฉันวางแผน            “แต่กระเป๋าร่วมยาใบนิดเดียวเอง จะยัดขนมมายังไง” มันว่า            “เออ...จริง” จะให้มันหิ้วถุงมาก็ไม่ได้ เพราะรถที่พานักศึกษาออกฝึกอนามัยชุมชน ก็ดันจอดหน้าห้องอาจารย์กนกพรเสียด้วยสิ            “ช่างมันเถอะวะ เฟื่อง ออกไปอาทิตย์ละครั้งไปก่อนก็แล้วกัน” มันปลง อิฉันก็พยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือก            จนกระทั่งเสาร์อาทิตย์ถัดมา เจ๊แกเห็นเราสองคนเดินเข้ามา แกก็ยิ้มรับอย่างจำได้            “เป็นยังไง ขายดีมั้ย”            “ขายดีค่ะ วันแรกก็ขายหมดเลย” อิฉันตอบ อย่างอดอวดไม่ได้            “อ้าว...แล้วทำไมไม่มาเอาอีก” แกถามอย่างเสียดาย            “หนูออกมาไม่ได้ค่ะ อาจารย์ให้ออกเฉพาะเสาร์อาทิตย์” ไอ้ศรีตอบ มือก็เลือกขนมไปเรื่อยๆ            “โทรมาสิ เจ๊ไปส่งให้ก็ได้ ใกล้ๆ แค่นี้เอง” แกพูดพร้อมกับจดเบอร์โทรยื่นให้            หะแรก เราสองคนก็ดีใจที่มีทางออก แต่ปัญหาก็คือ เขาจะเอาไปส่งเราได้อย่างไร            “อาจารย์ ไม่ให้เราสองคนคุยกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะผู้ชาย ในที่ที่ไม่ใช่ห้องรับแขก” อิฉันบอก แต่เราสองคนก็สองจิตสองใจ และพยายามหาทางที่จะให้มันเป็นไปได้            “งั้นเจ๊ให้เด็กไปส่งที่ห้องรับแขกก็ได้” แกแนะนำด้วยความอยากขาย            “ไม่เอา... เดี๋ยวอาจารย์รู้ว่าเราขายของในหอ” เราปฏิเสธเสียงหลง เพราะคิดดูแล้วไม่ได้เด็ดขาดเจ้าค่ะ ห้องรับแขกอยู่ติดกับห้องอาจารย์กนกพร ขืนเดินหิ้วถุงขนมใบโตผ่านหน้าห้องท่าน เป็นได้มีเรื่องกันแน่ๆ            “เอางี้ เดี๋ยวเจ๊ให้มันไปหย่อนไว้ริมรั้ว หนูก็มาเอาขนมไป แล้ววางเงินไว้ตรงนั้นเดี๋ยวมันเก็บเงินไปเอง ดีมั้ย... เจ๊จะสั่งมันไม่ให้พูด ไม่ให้ถามอะไรใครทั้งนั้น” เจ๊แกนี่เจ้าความคิดเหลือเกิน            เมื่อความโลภเข้าบังตา อิฉันและไอ้ศรีก็เห็นดีด้วย            พอขนขนมกลับมาขายที่หอ ก็ขายดีเหมือนเดิมเจ้าค่ะ ลูกค้าประจำรอกันเพียบ ไม่ทันพ้นคืน สินค้าก็หมดอีกเช่นเคย            “แกโทรบอกเจ๊เลย ไอ้เฟื่อง” ศรีพิณสะกิดอิฉันยิกๆ            “รู้แล้ว แกช่วยฉันคิดหน่อยสิ จะให้เค้าหย่อนขนมไว้ตรงไหน”            “รั้วหลังวิลัยดีมั้ย เปลี่ยวดี” แหม...มันช่างแนะนำดีเหลือเกิน              “ไอ้บ้า...เดี๋ยวเผื่อถูกจับได้ กลายเป็นว่าอยู่กับผู้ชายในที่เปลี่ยวตามลำพังล่ะแกเอ๊ย...ฉาวโฉ่ไปทั่วแน่เลย” โดนอาจารย์สรรเสริญเรื่องอะไรเราก็ทนได้เจ้าค่ะ แต่ถ้าเรื่องผู้ชายพายเรือ เราไม่ขอเสี่ยงเด็ดขาด            “เออ...จริง งั้นเอาตรงไหนดี”            “ฉันว่า รั้วด้านหน้านี่แหละ ให้เลยห้องอาจารย์กนกพรมาสุดรั้วเลยแล้วกัน พวกโรงพยาบาลเดินผ่านเยอะดี”            “อื้ม...คิดดี..คิดดี แต่มันไม่โจ่งครึ่มไปหน่อยเหรอวะ” ไอ้ศรียังเป็นห่วง            “มันก็จริงอย่างแกว่า แต่ฉันเผื่อไว้ ถ้าไอ้เจ้าเด็กส่งของมันยืนเสร่อเซ่ออยู่ริมรั้วระหว่างรอเราน่ะ ใครเห็นก็จะได้ไม่ผิดสังเกตไง” อิฉันคิดอย่างรอบคอบ            “เออ...เอาก็เอา” มันพยักหน้าหงึกๆ             ว่าแล้วเช้าวันรุ่งขึ้น อิฉันก็จัดแจงโทรสั่งเจ๊ นัดหมายเวลากันอย่างดิบดีเป็นที่เรียบร้อย พอตอนเย็นเลิกเรียนแล้ว อิฉันกับไอ้ศรี ก็ไปเดินเกร่อยู่แถวมุมรั้ว ใจเต้นตึกตัก กับการฝ่าฝืนกฎครั้งแรกของเราเจ้าค่ะ             รออยู่ไม่นานนัก เราก็มองเห็นไอ้เด็กลูกจ้างหนุ่มที่ร้านเจ๊ เข็นรถเข็นที่มีขนมถุงเบ้อเร่อ เดินผิวปากมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อมาถึงมุมรั้ว มันเหลียวซ้ายแลขวาเล็กน้อย แล้วก็วางถุงขนมแหมะไว้นอกรั้ว พลางยืนเท้าสะเอวชะเง้อชะแง้คอ มองหาเราสองคน             อิฉันเห็นดังนั้นแล้วก็ใจแป้ว เฮ้อ...ก็สั่งไว้แล้วดิบดีว่า วางถุงแล้วก็ให้ถอยไปห่างๆ เรามาเอาของ วางเงินไว้ให้ แล้วค่อยมาหยิบเอาไป             แต่อย่างว่า...มันคงกลัวไม่เจอเรา เดี๋ยวไม่ได้เงินกลับไปน่ะเจ้าค่ะ            อิฉันกะไอ้ศรี แอบอยู่หลังต้นหูกวาง ที่อยู่ไม่ไกลนัก ไอ้ศรีโบกไม้โบกมือไล่ให้มันไปห่างๆ รั้ว ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นว่าเรานัดพบกับผู้ชาย เดี๋ยวจะกลายเป็นข่าวคาวฉาวโฉ่ไปซะ พอเห็นเรา มันก็เขย่งกองกอย โบกมือตอบด้วยความดีใจ พลางชี้มาที่ขนม ส่งภาษามือบุ้ยใบ้จนอิฉันใจหาย             เฮ้อ...เวรกรรมจริงจริ๊ง... เขาไม่ให้พูด มันก็ไม่พูดอย่างเคร่งครัด แต่ดันใช้ภาษามือซะจนเป็นที่เอิกเกริก อิฉันน่ะอึ้งไปเลยล่ะเจ้าค่ะ            หลังจากดึงถุงขนมเข้ามาในรั้วแล้ว ไอ้ศรีก็วางเงินไว้ เรารีบหิ้วถุงขนมกลับเข้าหอไม่เหลียวหลัง เห็นจากหางตาแว๊บๆ ว่าไอ้หนุ่มนั่น เดินมาก้มเก็บตังค์แล้วก็เดินจากไปเป็นที่เรียบร้อยเจ้าค่ะ            หลังจากปฏิบัติการครั้งนั้นเป็นผลสำเร็จ ก็ย่อมมีครั้งต่อๆ ไป จนกระทั่งเย็นวันหนึ่ง ความซวยก็มาเยือน ขณะที่อิฉันกับไอ้ศรี เดินมาจากหอพักตามเวลาที่นัดไว้กับเจ๊แก มองเห็นไอ้หนุ่มส่งของยืนชะเง้อเถ่อคออยู่นอกรั้วที่เดิม เราก็รีบจ้ำไปอย่างรวดเร็ว ....แต่...ทันใดนั้น... แก้ไขเมื่อ 27 ธ.ค. 51 16:52:34 จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 12:57:48 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ..            โอ้..คุณพระคุณเจ้าช่วย... อาจารย์กนกพรสิเจ้าคะ ไม่รู้โผล่มาจากไหน ก้าวตรงลิ่วไปที่ไอ้หนุ่มนั่น เราสองคนเข่าอ่อน เดินแข้งขาสั่นไปแอบหลบดูเหตุการณ์อยู่หลังต้นหูกวางต้นเดิมอย่างระทึกใจ หันไปเห็นไอ้ศรี มันทำหน้ายังกับถูกผีหลอก เฮ้อ...ซวยแล้วสิตู...ต่อให้เทวดาตัวเขียวๆ ท่านเหาะลงมาช่วย ท่าทางเราก็จะเอาตัวไม่รอดเสียแล้ว ไม่รู้ว่าจะโดนอาญามาตราไหน ไม่รู้ว่าอาจารย์ฝ่ายปกครองรู้ได้อย่างไร            แล้วเราก็เห็นอาจารย์ชี้นิ้วตรงเด๊ะมาที่ถุงขนม            “นี่อะไร...” อาจารย์ถามเสียงเย็น หน้าเครียด            ไอ้หนุ่มนั่น มันยังไม่รู้ตัวว่ามันกำลังเจอกับแม่เสือ มันลอยหน้า ทำปากบุ้ยใบ้ อีกทั้งขยับมือส่ายไปมาให้อาจารย์ แปลความหมายได้ว่า พูดไม่ด๊าย... พูดไม่ได้ อาจารย์ทำหน้าเครียดกว่าเก่า            เฮ้อ...พอเห็นสถานการณ์ที่แย่ลงแล้ว ใจเราก็หดเหลือเท่าลูกปิงปองเลยเจ้าค่ะ            “ฉันให้บอกมาเดี๋ยวนี้ ว่านี่อะไร.... ของใคร” ท่านถามเสียงเฉียบขาด หน้าขึง            มันตอบอย่างสำคัญตัวว่าเป็นผู้กำความลับระดับชาติเอาไว้            “โธ่เจ๊...เจ๊จะอยากรู้ไปทำไม ของใครก็ช่างเหอะเจ๊...เดี๋ยวเขาก็มาเอาเอง” ตายโหงแล้วแก...มาเรียกอาจารย์สุดที่รักเราว่า...’.เจ๊.’...ด้วย เฮ่อ...อยากจะเป็นลม ส่วนไอ้ศรีก็เรอเอิ๊กๆ ด้วยอาการไม่แพ้กัน            คนที่ถูกเรียกว่า...’เจ๊’...กำมือแน่น หน้าแดงด้วยความโกรธ            “ฉันถามว่า นี่อะไร ของใคร”            มันก็ยังยักกะสาย ยืนกระต่ายขาเดียวว่า “เอ๊..เจ๊นี่..ก็เค้าไม่ให้พูด เจ๊ก็เซ้าซี๊อยู่ได้”            ก่อนที่ไอ้หนุ่มนั่น จะกวนทีนไปมากกว่านี้ เราสองคนที่ทำตัวผลุบโผล่เป็นปูเสฉวนอยู่ใต้ต้นหูกวาง ก็ทนต่อไปไม่ไหว พากันจูงมือออกมาจากหลังต้นหูกวาง เดินหน้าเจื่อนเข้าไปหาเจ๊...เอ๊ย..เข้าไปหาท่าน            อิฉันใจสั่น กระมิดกระเมี้ยนบอกเสียงอ่อยว่า            “ของหนูเองค่ะ” โดยมีไอ้ศรียืนเอามือกุมเป้า ก้มหน้าอยู่ข้างๆ            อาจารย์หันมามองเราสองคนหน้าขึง บอกเราด้วยความโมโห            “เอาของของเธอมา แล้วไล่มันไปให้พ้น” อาจารย์มองอิฉันที่ส่งเงินให้หนุ่มลูกจ้างนั่น มันลอยหน้ามองอาจารย์ แปลได้ประมาณว่า เห็นมั้ย..บอกแล้วว่าเดี๋ยวเขาก็มาเอาเอง...แล้วมันยังอุตส่าห์โบกมือยิ้มเผล่ให้เราสองคนก่อนเข็นรถเข็นกลับอย่างสบายอารมณ์ของมัน            “เธอสองคนมานี่” อาจารย์ยืนเอามือไพล่หลัง เรียกเราเสียงดุ ใจเราหดจนเหลือเท่าเม็ดสมอที่เราขายเลยเจ้าค่ะ            “อธิบายเดี๋ยวนี้” อาจารย์เป็นคนอย่างนี้แหละเจ้าค่ะ ไม่ว่าจะดุ จะโมโหขนาดไหน ก็ให้โอกาสเสมอ            “เค้ามาส่งขนมค่ะอาจารย์ หนูสั่งขนมเค้าไว้” อิฉันเล่าเสียงอ่อย            “เอาขนมมาทำไมเยอะแยะ” อาจารย์ซักไซ้            “เอามาขายค่ะ” อิฉันก้มหน้าสารภาพ            “อ้อ...อยากเป็นแม่ค้า มากกว่าเป็นพยาบาล” อาจารย์วิเคราะห์สีหน้าเคร่งขรึม           “เปล่าค่ะ หนูอยากเป็นพยาบาลมากกว่า “ อิฉันน่ะ อยากจะสะอื้น ความผิดจิ๊ดเดียว อย่าไล่เราออกไปเป็นแม่ค้านะเจ้าคะอาจารย์เจ้าขา            “ไปเป็นแม่ค้าเต็มตัวเลยดีมั้ย” นั่น ว่าแล้ว....            “ไม่ดีค่ะ” นังศรีเกือบร้องไห้ เพื่อนๆ พี่ๆ และคนอื่นๆ ที่เดินผ่านไปมามองเรากันใหญ่            “บอกมาซิ” อาจารย์เสียงดังจนเราสะดุ้ง “เธอสองคนคิดว่าทำผิดหรือเปล่า”            “ทะ...ทำผิดค่ะ” เราก้มหน้าตอบพร้อมกัน            “แล้วคิดว่าจะให้ครูลงโทษยังไงฮึ” อาจารย์ถาม จ้องหน้าเขม็ง            อิฉันเริ่มใช้ความคิด ถึงโทษทัณฑ์ที่เบาที่สุด            “กักบริเวณเดือนหนึ่งค่ะ” อิฉันตอบ            “แล้วเธอล่ะ ศรีพิณ “ อาจารย์มองหน้ามันนิ่ง            “เหมือนกันค่ะ” มันตอบเสียงสั่น            “คิดว่าถูกลงโทษแค่นี้พอแล้วหรือ...หา...” อาจารย์ขู่            อิฉันน่ะ... กลัวเหลือเกิน ว่าไอ้ศรีจะหลุดปากพูดอะไรแย่ๆ ออกมา เป็นต้นว่า ฝึกงานตอนปิดเทอมไม่ต้องกลับบ้าน อะไรประมาณนี้ ก็เลยรีบชิงพูดก่อน            “พอค่ะอาจารย์ เพราะเพิ่งทำผิดครั้งแรก ซึ่งเป็นความผิดที่ไม่ได้ทำให้เสียชื่อเสียงของสถาบัน และเราสองคนขอรับรองว่า เราจะไม่ผิดซ้ำอีกค่ะ” อิฉันตอบอย่างใจดีสู้แม่เสือ เป็นไงก็เป็นกันวะ ....            อาจารย์นิ่งคิดอยู่นาน บรรยากาศกดดันเป็นที่สุด            “อืมม....เธอไปเขียนรายงานความผิดมาส่งครู แล้วห้ามออกนอกวิทยาลัยหนึ่งเดือนทั้งสองคน ไปได้แล้ว” เราสองคนขอบคุณแล้วรีบลนลานกลับเข้าหอพัก            ส่วนอิฉันไม่ลืมที่จะหิ้วถุงขนมเจ้ากรรมนั่นไปด้วย ไอ้ศรีเห็นดังนั้นถลึงตาใส่ แต่อิฉันไม่สน และแน่นอน ไม่พลาดสายตาอันว่องไวของอาจารย์ไปได้            “นั่นเธอจะเอาขนมไปไหน หา...เฟื่องฝน”            “นั่น...กูว่าแล้ว” ไอ้ศรีอุทานเบาๆ ทำท่าคอหด            “เอาไปกินค่ะอาจารย์” อิฉันตอบสีหน้าเรียบเฉย เลียนแบบอาจารย์            “ขนมเยอะแยะขนาดนั้น อย่าบอกนะว่าเธอจะกินหมด ไม่ได้เอาไปแอบขาย” อาจารย์ถามอย่างจับผิดเต็มที่            อิฉันยิ้มเย็น เอ่ยกับอาจารย์อย่างไพเราะและนอบน้อมที่สุด            “กินหมดสิคะอาจารย์ ก็หนูสองคนโดนกักบริเวณตั้งเดือนนึงแน่ะ ถ้าเอาไปขายหนูก็ไม่มีขนมกินสิคะ”            อาจารย์อึ้งไปนานเลยเจ้าค่ะ พอโดนดาบนี้ของอิฉันเข้า เราสองคนเลยถือโอกาสเดินจ้ำกลับหอพักพร้อมขนมถุงเบ้อเร่อไปอย่างรวดเร็ว ขณะที่อาจารย์ยังยืนงงอย่างตั้งตัวไม่ติด            “เออ...เอ็งเก่ง” ไอ้ศรีมันชมอิฉันจากใจจริง            อันที่จริงถ้าเราไม่โลภอยากได้กำไรเยอะๆ ในเวลาอันรวดเร็วแล้วล่ะก็ เราคงขายไปได้เรื่อยๆ นี่เป็นเพราะความโลภเข้ามาครอบงำ ทำให้เราต้องจบประสบการณ์การเป็นแม่ค้าในระยะเวลาอันสั้น ไปอย่างน่าเสียดาย บทเรียนวันนี้            คติที่ว่า โลภมาก ลาภหายยังคงใช้ได้อยู่ทุกยุคทุกสมัย ไม่มีเชยเจ้าค่ะ ................................................... จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 12:59:21 ]

ความคิดเห็นที่ 10 . คห . 4-5 โดนลบไปหลายครั้งค่ะ เฟื่องฝน กำลังพยายามตัดเป็นท่อนๆ เพื่อจะได้รู้ว่าคำต้องห้ามอยู่ตรงไหน ยังหาไม่เจอเลยค่ะ เดี๋ยวสัปดาห์หน้าเฟื่องฝน ค่อยมาโพสต์ตอนถัดไปนะคะ หลังจากนี้ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับคนไข้ซะส่วนใหญ่ค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันนะคะ จากคุณ : เฟื่องฝน - [ 27 ธ.ค. 51 13:03:21 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ปีนต้นมะพร้าวเนี่ย นึกภาพออก เพราะเคยปีนเหมือนกัน แล้วท่านพ่อ (อ. ฝ่ายปกครองเรียก) ไหลลงมาซะ หน้าอก เป็นรอยถลอก 555 มะพร้าวอ่อน จากการเลือกของลูกสาวเจ้าของสวนมะพร้าว คงอร่อย จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 27 ธ.ค. 51 14:30:06 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เด็กพยาบาลก็ก่ากั่นใช่ย่อยน่ะนี่ จากคุณ : Thonnam = ต้นน้ำ - [ 27 ธ.ค. 51 19:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ต้นมะพร้าวก็สูงอยู่นะ  คุณเฟื่องฝนเก่งเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่ว่า ท่าทางเรื่องที่เล่ามาคงเกิดมานานอยู่สิคับ  เห็นบอกว่าคุณศรียังต้องเขียนจดหมายส่งไปหาแฟนเลย  อิอิ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร๊าบบบบ จากคุณ : ZoXigEn_TonG_x_Zhi - [ 27 ธ.ค. 51 22:04:04 ]

ความคิดเห็นที่ 14 หมีโคอาล่านุงกระโปรงแดง  เห็นภาพมากๆ 555555555 จากคุณ : angji009 - [ 28 ธ.ค. 51 06:17:13 ]

ความคิดเห็นที่ 15 กร๊าก ตลกมากๆ ทุกช็อตเลยครับ สนุกๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 28 ธ.ค. 51 13:01:10 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โหย...สาวพยาบาลของเรา ก๋ากั่นมิใช่น้อย จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 29 ธ.ค. 51 13:57:47 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ขำดี ชอบตอนปืนมะพร้าว เล่าได้เห็นภาพ หมีโคล่ายักษ์ใส่กระโปรงแดง ขำอยู่นาน จากคุณ : look4images - [ 19 ม.ค. 52 22:28:19 ]