อย่าเที่ยวหาเหตุผลที่จะรักใคร รักคนแบบไหน เกลียดคนแบบไหน
เพราะ สุดท้ายแล้วเหตุผลเหล่านั้นก็ไม่สำคัญ
......เท่าเหตุผลที่ว่า.......
ฉันรักเธอ
ตัวฉันและเพื่อนๆก็เป็นเหมือนคนทั่วไป ตั้งเสปกผู้ชายไว้เสียเลิศเลอ จนขั้นที่ว่า อาจจะไม่มีอยู่จริงเลยก็ได้ แต่ก็พยายามคอยสอดส่องมองหาอยู่ตลอดนั่นแหละนะ
เฮ้ย! ชอบผู้ชายแบบไหนวะ? ครั้งหนึ่งฉันเคยถามเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่ความจริงแล้ว มันก็มีคนที่ชอบเป็นตัวเป็นตน คอยแสดงอาการของคนมีความรักให้เห็นทั้งวัน
ไม่ชอบ คนขี้เก๊ก เห็นแก่ตัว เก่งแต่ปาก ที่สำคัญ ต้องมีหุ่นล่ำบึ่ก คมเข้ม มันตอบมาอย่างนี้ พลันให้ฉันนึกถึงคนคนหนึ่ง ซึ่งก็มาชอบมันอยู่ แต่ที่มันพูดมาไม่มีคุณสมบัติของชายผู้นั้นเลย
อ่าว แล้วอย่างนี้ นายไบรท์ก็ไม่ได้แล้วสิเนี่ย
โว้ย... ใครจะไปเอาวะ มันนะเป็นพวกสักแต่ให้แต่ไม่ใส่ใจ ไม่ชอบเลยคนพรรค์นี้
ยังไงวะ?? ไม่ใส่ใจ
ก็เหมือนกับ เวลาที่เราซื้อของให้ใครสักคน ไม่ใช่สักแต่ซื้อ แต่ต้องเลือกให้ดีให้เขาได้แล้วดีใจ
อ้อ ในที่สุดฉันก็ถึงบางอ้อ จะว่าไปก็จริงของมัน ไอ้ไบรท์ชายหนุ่มผู้โชคร้าย ตรงอย่างที่มันว่าจริงๆ แต่ก็ชักตะหงิดๆ รุ่นพี่ที่มันชอบก็ออกจะเหมือนทำนองนี้เหมือนกันนา
แล้วคุณพี่ มู ล่ะ ฉันถามมันตามความสงสัย ดูเหมือนมันก็พยายามไตร่ตรอง
พี่มูเหรอ พอๆกัน นั่นก็ไม่ใส่ใจอะไรเลย คนอื่นเขาไปงานโรงเรียน ไอ้นี่นอนอยู่บ้าน ใส่ใจที่ไหนกันล่ะ
อ้าว... ก็ไหนว่าไม่ชอบ
แล้วไง ไม่รู้สิ ก็กูชอบอ่ะ
เวร!!! ตกลงมันเอาไงแน่ จะชอบไหมนี่ เฮ้อ แต่อย่างว่า เหตุผลอะไรก็ไม่สำคัญ เท่าเหตุที่ว่ารัก ฉันเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่ เพราะไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องรักๆใคร่ๆมากนัก แถมยังยึดติดอยู่กับเกณฑ์การเลือกผู้ชายของตัวเองซะด้วย
ตกลงนี่คือ... จะชอบจะดีจะเลวก็ชอบสินะ
ใช่ แต่ถ้ามันหลงตัวเองมากๆ ก็ไม่อยากยุ่ง
โถ... หน้าตาอย่างนั้นยังจะหลงตัวเองอีกหรือ ขอขยายความสักนิด อัน มู นั้น ไม่ใช่ชื่อที่แท้จริงของรุ่นพี่คนนั้นหรอกค่ะ เป็นฉายาที่ฉันเป็นคนตั้งให้เอง ด้วยใบหน้าของพี่เขามีลักษณะคล้ายคลึงรูปปั้นบนเกาะอีสเตอร์ ทวีปมูมากๆ ตั้งแต่บัดนั้น ทุกคนเลยเรียกพี่...ว่า มู
ทำไมยะ มูมู่ออกจะน่ารัก
เออ เอาเถอะ จะรักจะชอบก็มีสติบ้างแล้วกัน อย่าไปหลงมันมากเดี๋ยวกู่ไม่กลับ ปีนี้ปีสุดท้ายแล้วนี่ พี่เขาจะไปแล้วนะเว้ย จะไม่เผยความในใจบ้างเหรอ
บ้าเหรอ! ฉันไม่อยากทำอย่างนั้นไม่อยากได้ชื่อว่าเข้าหาผู้ชาย
ไม่ต้องทำพูดดีไป ไม่กล้า ก็บอกมาเถอะ
เออ ก็คงงั้นแหละ
เฮ้อ... ไอ้แบมเอ๊ย ด้านได้อายอดรู้จักไหม
รู้จัก แต่มันยังไง... แกไม่เคยมีความรัก ไม่เข้าใจหรอก
เอ้า... ใครว่าไม่เคยวะ เกิดมา 15 ปีจะไม่เคยรักใครเลยหรือไง
นั่นไง จี้ใจดำ เห็นเราไม่แสดงออกหน่อยหาว่าเรา ตายด้าน ซะแล้ว...
ไม่รู้นะ ก็คนอื่นที่ผ่านๆมา ที่เคยชอบก็ไม่เคยขนาดนี้ แต่กับคนนี้ไม่รู้เป็นอะไรว่ะ
.... ไม่รู้เว้ย
ฉันเองก็ไม่รู้จะบอกมันยังไง ไม่ค่อยจะเข้าใจประเด็นสุดท้ายนี้เท่าไหร่ หรือกับคนที่ผ่านมาก็แค่เล่นๆ ทั้งๆที่ผ่านมา คนที่มันชอบก็ดูดีกว่าพี่คนนี้ล้านเท่า!! สุดท้ายแล้วก็อย่างว่าแหละนะเหตุผลที่อยู่เหนือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลก็คือ รัก เหมือนกับที่ว่า บางครั้งหัวใจก็ทำงานก่อนสมอง ก็คงจะจริง การคุยกับคนที่มีความรักก็ดีไปอย่างทำให้ฉันเข้าใจสัจธรรมอีกข้อหนึ่ง แต่ก็อยากภาวนากับตัวเองเหมือนกัน ไม่อยากหัวใจมันทำงานไปก่อนสมอง กลัวจะหลงผิด! แต่ก็นะ ช่างมันไปก่อน ตอนนี้ยังไม่ใส่ใจนัก ไว้โตอีกสักนิดค้อยคิดมันแล้วกัน แต่ฉันไม่ได้ ตายด้านนะ
เคยเฝ้าหานิยามแห่งความรัก
เคยคิดหนักว่าอยากรักคนแบบไหน
คิดไว้แล้วแหละ ไม่ว่าจะยังไง
จะไม่รักคนเอาแต่ใจ แน่นอน
แต่ไม่รู้สิ ทำไมตอนนี้
เจอเธอทุกที เหมือนหัวใจมันหลอนๆ
คอยใช้สายตาออดอ้อน เว้าวอน
เปิดหัวใจที่เคยใส่กลอน ทั้งที่เธอก็เอาแต่ใจ
พอมาวันนี้จึงได้รู้
ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดอยู่ตรงไหน
ไม่ได้อยู่ที่เหตุผลหรือสมองซีกใด
แต่อยู่ที่หัวใจมีเหตุผลเดียวไงคือ รักเธอ
จากคุณ :
BlackpicK 
- [
วันสิ้นปี 19:10:11
]
เหตุผลคือ "ความรัก" (สั้นๆ อ่านเล่นๆค่ะ)
