ความคิดเห็นที่ 1 เหอเสียเดินเลี้ยวออกมาจากประตูโค้งด้านนอกสวน ทอดมองผ่านดอกไม้แรกผลิและหน้าต่างที่เปิดกว้างเห็นพิงถิงนั่งอยู่ริมเตียงภายในห้องได้แต่ไกล นางผอมมาก ผอมจนน่าเวทนา ดวงหน้ามนซูบเซียว ไม่ใช่สาวใช้ตัวน้อยแห่งวังจิ้งอานหวางในวันวานที่แหงนหน้าเปล่งเสียงหัวเราะดังสดใสไปทั้งวังอีกต่อไป ซูบผอมเสียจนเห็นแล้วหัวใจสลาย... เหอเสียแหวกม่านไข่มุกออก ก้าวเข้าไปในห้องอย่างแผ่วเบา เขาได้นั่งเฝ้าอยู่ในห้องหลังนี้ตลอดเวลาหลายวันก่อนหน้าเพื่อรอให้พิงถิงตื่น จวบจนหมอหลวงบอกว่าพิงถิงจะได้สติตื่นมาใน 1-2 วันนี้ เขากลับนึกขลาดกลัวขึ้นมากะทันหัน ชายหนุ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองจะสามารถทำใจรับสายตาของนางในยามที่ตื่นขึ้นมาได้ หลังจากลังเลอยู่พักใหญ่ ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะไปจากห้องหลังนี้ในช่วงเวลาที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดว่าพิงถิงจะฟื้นตื่น แต่สิ่งที่ต้องทำใจรับ สุดท้ายก็เลี่ยงไม่พ้นอยู่ดี “พิงถิง......” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกเบาๆ พลางลองเดินเข้าไปใกล้ สาวใช้ผู้เฉลียวฉลาดเจ้าปัญญาของเขาอยู่ตรงหน้านี้เอง เหมือนรูปหยกสลัก...เหลือเพียงคราบร่าง...ไร้ซึ่งวิญญาณ เรือนร่างอันอบอุ่นอ่อนนุ่มในกาลก่อนอยู่หนใด ? ทั้งที่เคยอิงแอบอยู่แนบอกเขาอย่างสนิทชิดเชื้อถึงเพียงนั้น ขี่ม้าตัวเดียวกัน ร่วมทอดตามองทิวทัศน์งามตระการในระหว่างเส้นทางกรีธาทัพ... เรือนร่างนี้ยังคงมีความอบอุ่นของกาลก่อนอยู่หรือไม่ ? เหอเสียยื่นมือออกไปหมายลองสัมผัสดูอย่างยั้งใจไม่อยู่ “อย่าแตะต้องข้า” น้ำเสียงเย็นยะเยียบจนชวนหนาวสะท้านถูกเค้นออกมาจากระหว่างแนวฟัน ปลายนิ้วชะงักแข็งค้างอยู่กลางอากาศในชั่วพริบตาสุดท้ายโดยไม่อาจขยับไปข้างหน้าได้อีกแม้เพียงครึ่งนิ้ว สายตาของพิงถิงเหมือนสานสบกับนัยน์ตาเขา และเหมือนมองไม่เห็นสิ่งใดทั้งสิ้น ความอ่อนโยน เจ้าเล่ห์ เฉียบแหลม สนเท่ห์ ที่เคยมีอยู่ภายในได้หายไปจนหมด สิ่งที่ชายหนุ่มมองเห็นมีเพียงความเย็นยะเยียบ และความปวดร้าวไม่เข้าใจ... เหอเสียรั้งมือกลับอย่างหดหู่ หลุบตาลง “พิงถิง...เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว” “พิงถิงมิใช่พิงถิงในวันวานอีกต่อไป” หญิงสาวยิ้มหดหู่ นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามเบาๆ “แล้วนายน้อยเล่า...ยังคงใช่นายน้อยในวันวานอยู่หรือไม่ ?” เหอเสียเอนกายไปข้างหน้า พินิจมองอดีตสาวใช้ตัวน้อย วันวานไม่หวนคืน ห่างเพียงแค่เอื้อม ดั่งไกลสุดหล้า ความรู้สึกนับร้อยพลุ่งพล่านอยู่ในใจชายหนุ่ม ก่อนจะถอนหายใจเฮือก ถามเสียงนุ่ม “ยังจำเมื่อสมัยเรายังเด็กได้หรือไม่ ? ข้าเขียนพู่กัน เจ้าฝนหมึก ข้ารำกระบี่ เจ้าดีดพิณ ข้าไปไหนเจ้าต้องตามไปด้วย ห่างเพียงก้าวเดียวก็ไม่ยอม หลังจากเติบใหญ่ ทุกครั้งที่ออกรบเจ้าล้วนติดตามอยู่ข้างกายข้า ช่วยวางแผนให้ข้า ความจริงชื่อเสียงของข้าเสี่ยวจิ้งอานหวาง เจ้าเป็นคนช่วยสร้างให้ครึ่งหนึ่งเสียด้วยซ้ำ หากสามารถหวนกลับไปยังเมื่อก่อนได้ จะดีเพียงใดหนอ” “เมื่อก่อน ?” พิงถิงเผลอเหม่อลอยตามคำของอดีตผู้เป็นนายไปชั่วครู่ ก่อนที่สายตาจะหวนกลับมาเย็นชาอีกครั้ง เอ่ยเสียงเย็นเรียบ “มิผิด เมื่อก่อนตอนที่เราสองคนคิดยานั้นขึ้นมา ท่านเป็นคนบอกข้าเองว่า ยานี้ทำร้ายก็แต่เด็ก ผิดต่อหลักธรรมสวรรค์ เราต้องนำมันมาใช้เป็นยาสลบเท่านั้น ห้ามนำมาใช้ฆ่าคนโดยเด็ดขาด” เหอเสียสะท้านเฮือก เดือดดาลถึงขีดสุดจนน้ำเสียงสั่นสะท้าน กล่าวอย่างเย็นชา “เมื่อก่อนวังจิ้งอานหวางยังคงอยู่ เมื่อก่อนท่านพ่อท่านแม่ของข้ายังไม่ถูกไอ้โจรชั่วมันฆ่าตาย !” ประหนึ่งอสนีสีแดงฉานดั่งโลหิตฉีกกระชากฟากฟ้าออกจากกันอย่างฉับพลัน “อะไรนะ ?!” พิงถิงอุทานเสียงหลง ลุกพรวดขึ้นยืนทันที แต่แล้วสองขาได้อ่อนยวบ ล้มกลับลงนั่งยังริมเตียงดังเดิม “วังจิ้งอานหวางของข้ามีแต่บุญคุณต่อกุยเล่อโดยไม่เคยกระทำความผิดใด ทั้งยังตัดสินใจละทิ้งทุกสิ่งเข้าเร้นกายในป่าเขาแล้วด้วย ใครจะไปนึกว่าไอ้โจรชั่วเหอซู่มันคิดจะเข่นฆ่ากันให้สิ้นซากให้จงได้ ข้าเองก็ผิดที่ไม่ควรแบ่งขบวนออกเป็นสอง แยกกันเดินทางกับท่านพ่อท่านแม่  เหอซู่...ข้าเหอเสียไม่ล้างแค้นนี้...ข้าสาบานไม่ขอเป็นคน !” ชายหนุ่มขบกรามจนขึ้นสัน นัยน์ตาดำสนิทเบนกลับมามองพิงถิง กล่าวอย่างอ่อนโยน “ท่านพ่อกับท่านแม่ได้จากไป ข้าเองไม่มีพี่น้อง คนใกล้ชิดที่สุดจึงเหลือแต่เจ้าเพียงคนเดียวแล้ว” พิงถิงนิ่งตะลึง จิ้งอานหวางเยี่ยจากไปแล้ว...... พระชายาจากไปแล้ว...... ผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูนางมาสิบห้าปีได้ตายจากไปแล้ว หากไม่มีพวกท่าน ตัวนางจะกลายเป็นซากกระดูกเล็กๆ เพราะความหิวโหยและเหน็บหนาวที่นอกเมืองไปแต่แรกหรือไม่ ? จะไม่มีความเกี่ยวพันใดกับวังจิ้งอานหวางอันยิ่งใหญ่เรืองนามแม้แต่น้อยหรือไม่ ? เช่นนั้น...เหตุการณ์เพลิงไหม้ท่วมฟ้าจากการที่เหอซู่ ต้าหวางผู้เพิ่งจะขึ้นครองราชย์ของกุยเล่อเนรคุณสังหารขุนนางสร้างความชอบ ก็จะไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับนางแม้แต่น้อย และนางก็จะไม่จับพลัดจับผลูระเหเร่ร่อนไปอยู่ในตงหลิน จนได้พบกับศัตรูคู่อาฆาตของกุยเล่อ...ฉูเป่ยเจี๋ย จวบกระทั่งต้องมาล้วงหัวใจออกประคองมอบให้เขาไปแบบนี้ ความคิดล่องลอยตามสายลมสู่ที่ไกลออกไปนับพันหลี่...วังจิ้งอานหวางซึ่งได้กลายเป็นเถ้าถ่าน ณ ที่นั้น...ครั้งแรกที่พระชายาผู้ใจดีจูงมือเล็กๆ อวบอ้วนของนางเดินมาตรงหน้าเหอเสียที่กำลังก้มหน้าก้มตาฝึกเขียนพู่กัน แล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “ดูสิ ช่างเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่น่ารักน่าชังอะไรอย่างนี้ นี่น่ะมีวาสนาผูกพันกับวังจิ้งอานหวางของเราเทียวนะ เสียเอ๋อร์(๑) ลูกรู้ไหมว่า ‘วาสนา’ หมายถึงอะไร ?” เหอเสียวางพู่กันลง จ้องมองมาที่นางในตอนนั้นแล้วคลี่ยิ้ม ร้องขอว่า “เจ้าอย่าขยับนะ ยืนอยู่ตรงนั้นแหละ ข้าจะวาดรูปให้เจ้า รับรองว่าสวยแน่นอน !” เมื่อมือนั้นวาดปราดๆ  นางก็กลายมาเป็นสาวใช้ เพื่อนเรียน เพื่อนเล่น และเสนาธิการของเหอเสีย มีอยู่ช่วงหนึ่ง นางแทบจะกลายเป็นอนุภรรยาของเขาไปแล้วด้วยซ้ำ “หวางเยี่ย นายน้อยสอนให้ข้าจับพู่กันแล้วล่ะเจ้าค่ะ” “พระชายาบอกว่าข้าดีดพิณได้ดีกว่านายน้อยเสียอีกเจ้าค่ะ” “ถ้าท่านยังไม่ยอมฟังที่ข้าพูดตั้งใจท่องตำราพิชัยสงครามให้ดีๆ อีกละก็ ข้าจะไปฟ้องพระชายา” เสียงหัวร่อต่อกระซิกอย่างเบิกบาน...จากไปแล้ว...ล้วนจากไปแล้ว ยื่นมือออกไปคว้า อดีตได้คลี่ยิ้มหยัน รั่วไหลผ่านร่องนิ้วลาลับจาก ไม่อาจรั้งเอาไว้ได้... ไม่เหลือหนทางให้หวนกลับไปได้อีก หากนางไม่ใช่สาวใช้ของเหอเสีย นางมีหรือจะวางแผนล่อฉูเป่ยเจี๋ยสู่กับดัก บีบให้เขาต้องสาบานว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อเป็นเวลาห้าปี ? หากไม่ใช่เพราะฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวคำสาบานแทนราชนิกุลตงหลินว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อ จนทำให้เหอซู่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องจะถูกรุกรานชายแดนอีก เหอซู่มีหรือจะสามารถสั่งเคลื่อนทัพใหญ่ไปซุ่มโจมตีจิ้งอานหวางเยี่ยสำเร็จได้อย่างง่ายดาย ? เรื่องราวในโลกหล้าล้วนเกี่ยวพันเป็นทอดๆ...ต่างมีต้นสายและปลายเหตุ คิดถึงตรงนี้ ในใจพิงถิงก็ให้ว่างโหวง แม้แต่เรี่ยวแรงจะเคียดแค้นยังเหือดหาย กล่าวอย่างอ่อนล้า “ที่นายน้อยแค้นเหอซู่นั้นไม่อาจตำหนิได้ แต่ไยต้องสมคบกับเป่ยม่อหวางสังหารบุตรชายทั้งสองของตงหลินหวางด้วยเล่า ? หากตงหลินจัดการศึกภายในจนสงบแล้วละก็ เป่ยม่อจะเผชิญเคราะห์ภัยใหญ่หลวงในทันที” เหอเสียมองอดีตสาวใช้คนสนิทอย่างเอ็นดู ถอนหายใจเบาๆ “ข้าไม่สนใจว่าเป่ยม่อจะเป็นอย่างไรต่อไป ขอเพียงสามารถรั้งพิงถิงเอาไว้ได้ ข้าก็ยอมทำทั้งนั้น” พิงถิงสะท้านเฮือก หันกลับมามองอดีตผู้เป็นนายอย่างแช่มช้า แล้วยิ้มอย่างหม่นเศร้า “นายน้อยระแวงว่าพิงถิงจะเอนเอียงไปหาฉูเป่ยเจี๋ยมิใช่หรือ ? หาไม่แล้วในตอนนั้นหลังจากที่พิงถิงบีบให้ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวคำสาบานว่าจะไม่รุกรานกุยเล่อ นายน้อยคงไม่กลัวว่าพิงถิงจะแพร่งพรายสถานที่เร้นกายของพวกท่านจนบีบให้พิงถิงต้องจากไป” “ตอนนี้ไม่เหมือนตอนนั้น ตอนนี้พิงถิงยังจะกลับไปอยู่ข้างกายฉูเป่ยเจี๋ยได้อีกหรือไม่ ?” เหอเสียเมินหน้าหนี เอ่ยเสียงหนัก “คำพูดของพิงถิง ฉูเป่ยเจี๋ยยังจะเชื่ออีกหรือไม่ ?” พิงถิงมิได้สะท้านหวั่นไหวดังที่เหอเสียคาดคิด หญิงสาวเพียงแต่ถามเบาๆ “หวางเยี่ยกับพระชายาจากไปแล้ว นายน้อยคิดจะจัดการอย่างไรกับอนาคต ?” “พาเจ้าจากไป เราจะเร้นกายในป่าเขา ข้าจะให้เจ้าได้อยู่อย่างมีความสุขยิ่งกว่าในวันวาน” นัยน์ตาดำขลับของหญิงสาวจ้องมองอดีตผู้เป็นนายเขม็ง ไม่ทราบเรี่ยวแรงผุดขึ้นจากที่ใด นางลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า แล้วเดินเข้าไปใกล้ มองเหอเสียอย่างพินิจ ราวกับคิดจะดูให้ชัดเจนแม้แต่ทุกเส้นขนบนใบหน้าของชายหนุ่มกระนั้น นางมองลึกเข้าไปในดวงตาอันลึกล้ำไม่เห็นก้นของอดีตผู้เป็นนาย จวบจนเมื่อริมฝีปากใกล้จะสัมผัสกัน หญิงสาวจึงเอ่ยเน้นออกมาทีละคำๆ “คำพูดของนายน้อย...พิงถิงยังจะเชื่ออีกหรือไม่ ?” รอยยิ้มอันหดหู่ผุดขึ้นบางๆ บนริมฝีปาก ก่อนจะหันกายกลับ เอ่ยเสียงหนัก “นับแต่วันที่พิงถิงผละจากเป็นต้นมา วังจิ้งอานหวางกับพิงถิงก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใดต่อกันอีก เชิญคุณชายเหอกลับไปเถิด !” ภายในห้องเงียบสงัดอย่างฉับพลัน หลังจากฝืนกลั้นหายใจลึกๆ อยู่หลายครั้ง เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังขึ้นทางด้านหลัง ม่านไข่มุกสั่นไหว เหอเสียจากไปแล้ว... เรี่ยวแรงของพิงถิงเหมือนสาบสูญสิ้น เข่าอ่อนล้มฮวบลงบนเก้าอี้ <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 2 ม.ค. 52 05:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 นอกจากฟูเหรินของท่านขุนทัพที่เนื่องจากกำลังตั้งครรภ์ ทำให้อารมณ์ค่อนข้างแปรปรวนเอาแต่ขมวดคิ้วนิ่วหน้าได้ทั้งวันแล้ว คนอื่นๆ ในจวนขุนทัพต่างยินดีปรีดากันถ้วนหน้า ชายแดนหยุดทำสงครามแล้ว ทัพโจรตงหลินถูกตีกลับไปแล้ว ท่านขุนทัพช่างร้ายกาจโดยแท้ ช่างเป็นร่มไทรใหญ่ผู้พิทักษ์ปกปักษ์เป่ยม่ออย่างไม่เป็นที่กังขา เนื่องจากเป่ยม่อหวางสั่งให้คนทยอยนำของรางวัลมาประทานให้เป็นจำนวนมากอย่างไม่ขาดสาย ส่งผลให้ภายในจวนขุนทัพของเจ๋ออิ่นเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความปีติรื่นเริง ทุกคนต่างทราบดีว่านี่เป็นแค่การตอบแทนเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ส่วนการปูนบำเหน็จที่แท้จริง ต้าหวางจะรอให้เจ๋ออิ่นจัดการเรื่องปลีกย่อยของกองทัพตรงชายแดนเสร็จสิ้นและกลับมาถึงเป่ยหยาหลี่เสียก่อนจึงค่อยออกราชโองการ หยางเฟิ่งไม่มีอารมณ์จะมาดูบรรดาแก้วแหวนเงินทองสารพัดอย่างที่กองพะเนินเสียแทบจะมิดห้องโถง นางกังวลแต่ว่าพิงถิงจะกระทบกระเทือนจิตใจรุนแรงจนป่วยหนักไม่ฟื้น ทว่าไม่กี่วันมานี้นางกลับพบว่าพิงถิงเข้มแข็งเกินความคาดหมายอย่างมาก เพื่อนรักของนางทานยาและอาหารตรงตามเวลาตลอด ทั้งนางยังไม่เห็นเพื่อนรักแอบร้องไห้อันจะเป็นการบั่นทอนสุขภาพอีกด้วย ร่างกายของพิงถิงจึงค่อยๆ แข็งแรงขึ้นทีละน้อยเป็นลำดับ ทำให้นางค่อยเบาใจลงบ้าง แล้วข่าวดีอีกข่าวก็มาเยือน หนังสือแจ้งข่าวจากคานปู้ได้มาถึงอย่างเร่งด่วนใจความว่า เจ๋ออิ่นจะเริ่มออกเดินทางกลับมายังเป่ยหยาหลี่ภายในไม่กี่วันนี้ หยางเฟิ่งถือจดหมายของสามี หัวใจเต้นระทึกรัวแรง ไม่ทราบว่าเจ๋ออิ่นกลับมาเห็นครรภ์ของนางแล้วจะดีใจมากขนาดไหน เมฆหมอกแห่งความกลัดกลุ้มที่สุมวนเวียนอยู่ในใจได้สลายไปถึงครึ่ง หญิงสาวจึงเข้าครัวด้วยตัวเอง ทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ ที่ถนัด 2-3 อย่างยกมาที่ห้องของพิงถิง <>::<>::<> “ทำไมถึงลุกขึ้นมาเล่า ?” หลังจากวางอาหารร้อนกรุ่นลงบนโต๊ะ หยางเฟิ่งก็กระวีกระวาดเข้าไปประคองเพื่อนรัก “ก็บอกเจ้าแล้วว่าอย่าใจร้อน อาการป่วยน่ะต้องค่อยๆ รักษานะ อีกไม่กี่วันเจ๋ออิ่นก็จะกลับมาแล้วล่ะ ข้าส่งจดหมายไปกำชับเขาแล้วว่าระหว่างทางให้ทุ่มเงินหาซื้อโสมแก่กับดีหมีชั้นดีมาให้ด้วย” พิงถิงส่ายหน้า “ได้พักฟื้นมาหลายวัน ข้าควรจะไปเสียที” หยางเฟิ่งตะลึง “พิงถิง เจ้าจะไปตอนนี้......” ก่อนจะถอนหายใจ พูดเสียงอ่อน “จะให้ข้าวางใจได้อย่างไร ?” “ที่นี่ของเจ้ามีชื่อเสียงมากเกินไป ข้าไม่อาจรั้งอยู่นานได้” พิงถิงกุมมือของเพื่อนรัก เอ่ยเสียงหนัก “พวกเราเป็นพี่น้องกัน เจ้าได้เห็นกับตาเจ้าเองแล้วนี่ว่าข้าย่างก้าวมาจนถึงสถานการณ์ในตอนนี้ได้อย่างไร ข้าจะบอกวาจาจากใจจริงบางประโยคแก่เจ้า อย่าได้ลืมเสียล่ะ” ในใจของหยางเฟิ่งหนักอึ้งทันที พยักหน้ากล่าวว่า “เจ้าพูดมาเถอะ” “การเมืองแปรผัน นับแต่นี้สี่แคว้นจะปั่นป่วนอย่างหนัก ท่านขุนทัพสร้างความชอบใหญ่หลวง เป็นเวลาอันควรที่จะถอยอย่างอาจหาญยามกระแสแรงสุดพอดี ยังมี...” พิงถิงหยุดเล็กน้อย แล้วจึงถอนหายใจ “...เจ้าต้องระวังเหอเสียให้ดี” “เสี่ยวจิ้งอานหวางน่ะหรือ ?” “เขาไม่ใช่เหอเสียในกาลก่อนอีกแล้ว” ทั้งสองนึกถึงการตายของบุตรชายตัวน้อยทั้งสองของตงหลินหวางขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย แล้วต่างนิ่งเงียบงัน หยางเฟิ่งเหลือบมองอาหารที่เย็นชืดไปนานแล้ว รู้สึกหนักอึ้งอยู่ในใจ กล่าวด้วยสีหน้าทุกข์ตรม “เจ้าจะไปจริงๆ หรือ ?” “ใช่” “แผ่นดินกว้างใหญ่ เจ้าจะไปที่ใดกัน ?” หยางเฟิ่งกุมมือเพื่อนรักแน่น ออกแรงกุมมือของพิงถิงเอาไว้ในฝ่ามือของนาง พูดเจือสะอื้น “แค่นึกถึงว่าผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเจ้าต้องระเหเร่ร่อนอยู่ข้างนอก นับแต่นี้จะให้ข้าข่มตาหลับลงได้อย่างไร ? กุยเล่อหวางตั้งรางวัลนำจับเจ้าเสียสูงลิบ ส่วนฉูเป่ยเจี๋ยก็นึกว่าหลานชายทั้งสองของเขาถูกเจ้าฆ่าตาย” “ข้าจะกลับบ้าน” “กลับบ้าน ?” พิงถิงยิ้มบางๆ  นัยน์ตาทอประกายอ่อนหวานและมุ่งมั่น กล่าวอย่างสงบ “มีคน...รอข้าอยู่” หญิงสาวยกมือขึ้นลูบเส้นผมข้างจอนซึ่งถูกลมตีจนยุ่งให้เข้าที่ นางยืนตรงหน้าต่าง ทอดมองไกลออกไปยังทิศที่ตั้งของตงหลิน นางและเขาได้สัญญากันไว้แล้ว... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. เสียเอ๋อร์ คำว่า “เอ๋อร์” (er) เป็นคำต่อท้ายชื่อที่แสดงถึงความเอ็นดูหรือสนิทสนมอย่างมาก เช่น ญาติผู้ใหญ่เรียกลูกหลาน พี่เรียกน้อง สามีเรียกภรรยา แปลได้หลายความหมายแล้วแต่บริบท เช่น ลูกเสีย, หนูเสีย, น้องเสีย เป็นต้น <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 2 ม.ค. 52 05:41:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหอเสียเปลี่บยไปจริงๆ ด้วย ไม่น่าเลย จากคุณ : scottie - [ 5 ม.ค. 52 20:43:03 ]