ความคิดเห็นที่ 1 ซางถานหน้าเปลี่ยนสีอย่างรุนแรง “ไม่มีเรื่องเช่นนั้นเด็ดขาด ! ค......ใครปล่อยข่าวลือเช่นนี้กันพ่ะย่ะค่ะ ?” มือทั้งสองซึ่งซ่อนอยู่ในแขนเสื้อสั่นสะท้านอย่างน่ากลัว ผู้ที่สามารถพูดโกหกต่อหน้าเจิ้นเป่ยหวางผู้กระเดื่องเรืองนามได้โดยหน้าไม่เปลี่ยนสี ทั่วหล้านี้เกรงว่ามีแต่หญิงผู้นั้นเพียงนางเดียว ฉูเป่ยเจี๋ยหันหน้ากลับมา นิ่งมองอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายชั่วแล่น ก่อนจะทอดสายตามองไปยังกำแพงเมืองอีกครั้ง ความคิดเหมือนจะล่องลอยข้ามผ่านระยะห่างสั้นๆ เพียงห้าสิบหลี่นี้กลับไปสู่วังอันคุ้นเคย เนิ่นนานให้หลังจึงค่อยเปิดปากถอนหายใจกล่าวว่า “เรือนหลังเล็กด้านตะวันออกสุดของวังหลังนั้น...เรือนหลังที่หน้าประตูปลูกดอกต้วนจื่อ(๕) ในห้องของเรือนหลังนั้นมีพิณโบราณตัวหนึ่งวางเอาไว้” ถอนหายใจอีกเนิ่นนาน น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ออกคำสั่งอย่างเย็นชา “จงไปนำมา !” ซางถานขนหัวลุกซู่เป็นพักๆ อยู่แต่แรก ครั้นได้ยินฉูเป่ยเจี๋ยออกคำสั่ง ก็สะท้านเยือกอย่างหนาวเหน็บทันควัน เพิ่งจะกัดฟันยกของในมือขึ้น ม่อหรานได้ชิงพุ่งเข้าหาเสียก่อนอย่างรวดเร็วดุดัน ซางถานเป็นเพียงขุนนางบุ๋น(๖) มีหรือจะสู้แม่ทัพผู้ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชนได้ ? เมื่อถูกม่อหรานพุ่งเข้าใส่โดยแรง ก็มีอันล้มลงสองเท้าชี้ฟ้าในทันที เมื่อตัวล้มลงกับพื้น ซางถานก็ทั้งตื่นตระหนกและหวาดกลัวจับใจ พูดเสียงสั่นสะท้าน “เปิ่นเฉิงเซี่ยงเป็นผู้ถ่ายทอดราชโองการ เจ้าทำแบบนี้คิดจะกบฏรึ !” ที่ด้านหลัง เหล่าแม่ทัพคนสนิทของฉูเป่ยเจี๋ยพากันฮือเข้ามาหา จับอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา เหล่าทหารองครักษ์ทั้งห้าสิบกว่านายที่ติดตามซางถานมายิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะเพิ่งจะมองเห็นวี่แววว่าอาจจะเกิดเหตุเปลี่ยนแปลงขึ้น ยังไม่ทันได้ไหวตัวมีปฏิกิริยาใดเสียด้วยซ้ำ กระบี่คมกริบเปล่งประกายวาววับจำนวนหลายร้อยเล่มที่ข้างกายก็พลันหลุดจากฝักโดยพร้อมเพรียง ล้อมพวกเขาเอาไว้ชั้นแล้วชั้นเล่าเป็นที่เรียบร้อย เพียงชั่วครู่ให้หลัง ขบวนต้อนรับที่มารับฉูเป่ยเจี๋ยเข้าไปในเมืองหลวงก็ถูกมัดเป็นขนมจ้าง(๗)นอนระเกะระกะอยู่ทั่วพื้น ม่อหรานผลักซางถานไปกองที่แทบเท้าของผู้เป็นนาย รายงานว่า “ฝ่าบาท ในแขนเสื้อของเขาซ่อนหน้าไม้สั้นเอาไว้พ่ะย่ะค่ะ ช่างร้ายกาจนัก ! ลูกศรสามดอกที่ขึ้นสายไว้ล้วนแต่อาบยาพิษมาทั้งสิ้น หากยิงในระยะประชิด ยากนักที่ใครจะหลบพ้นได้” เสียงทึบๆ ดังขึ้นเบาๆ  หน้าไม้สั้นและลูกศรต่างถูกโยนลงบนพื้นดิน สะกิดฝุ่นทรายปลิวขึ้นมาบางๆ สายตาฉูเป่ยเจี๋ยหยุดนิ่งที่ใบหน้าของซางถาน อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายสั่นสะท้านไปทั้งตัว บิดามารดาและบุตรภรรยาของเขาต่างอยู่ในเมืองหลวงทั้งสิ้น ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ไม่อาจร้องขอชีวิตต่อฉูเป่ยเจี๋ยโดยไม่คำนึงถึงโคตรเหง้าวงศ์ตระกูลของตัวเองโดยเด็ดขาด ในเมื่อต้องตาย มิสู้ตายอย่างห้าวหาญสักหน่อยก็ยังดี คิดได้ดังนี้จึงเชิดใบหน้าที่กล้ามเนื้อสั่นระริกไม่ยอมหยุด พูดเสียงแหบพร่า “ฉูเป่ยเจี๋ย ! เจ้านึกจริงๆ หรือว่าการสังหารองค์ชายน้อยทั้งสองเพื่อให้ต้าหวางไม่มีทายาทหลงเหลือ จะทำให้ตำแหน่งต้าหวางแห่งตงหลินตกเป็นของเจ้า ? ช่างบ้าคลั่งอำมหิตนัก ! ต้าหวางทรงปราดเปรื่องเหนือสามัญ มีหรือจะดูแผนร้ายของเจ้าไม่ออก ? ข้าจะบอกให้เอาบุญ วังเจิ้นเป่ยหวางน่ะถูกค้นไปแล้ว ! พรรคพวกร่วมกบฏที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงของเจ้าต่างถูกต้าหวางจับกุมตัวเอาไว้หมดแล้วด้วย ! จะน่าแค้นก็แต่ที่ชั่วชีวิตนี้ข้าเป็นแค่ขุนนางบุ๋น จิตใจจึงไม่อำมหิตพอจะยิงศรอาบยาพิษสามดอกนั้นใส่อกเจ้า !” ฉูเป่ยเจี๋ยปล่อยให้อีกฝ่ายเห่าหอนดั่งสุนัขบ้าอยู่พักใหญ่โดยที่คิ้วเข้มไม่ขมวดแม้แต่น้อย สายตาจับจ้องไปยังลูกศรเหลือบประกายสีเขียวหม่นบนพื้น ถามเบาๆ “ลูกศรนี้...คือเจตนาของต้าหวาง ?” “เฮอะ ! หากไม่ใช่เพราะต้าหวางทรงคำนึงถึงความผูกพันระหว่างพี่น้อง จึงมิอาจหักใจเอาชีวิตเจ้า และหวังว่าจะสามารถล่อเจ้าเข้าไปในวังหลวงค่อยดำเนินการลงอาญาละก็ ข้ามีหรือจะพลาดโอกาสดีในการฆ่าเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ ?” สีหน้าซางถานทั้งเจ็บใจและเป็นเดือดเป็นแค้น ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวอย่างดูแคลน “ลูกศรยิงออก ไม่ว่าจะสามารถเอาชีวิตเปิ่นหวางได้หรือไม่ ตัวเจ้าซึ่งอยู่ท่ามกลางทหารหาญหนึ่งแสนนายก็จะตกตายโดยไร้ที่กลบฝังเช่นกัน เจ้าไม่กล้าลงมือ กลัวตายก็ยอมรับมาซะ ยังจะทำเป็นพูดจาห้าวหาญให้น่าขำอยู่ได้” ใบหน้าด้านหนาของซางถานแดงก่ำในบัดดล  เบิ่งตากว้างแทบถลนดั่งกบพองตัว ถลึงจ้องฉูเป่ยเจี๋ยตาเขียวปัด ทว่าพูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว ฉูเป่ยเจี๋ยเอามือไพล่หลัง เอ่ยปากถามโดยไม่แม้แต่จะเหลือบมามองหน้าซางถาน “การที่องค์ชายน้อยทั้งสองเสียชีวิต ทำให้เปิ่นหวางกลายเป็นรัชทายาทอันดับหนึ่งตามลำดับการสืบสันตติวงศ์ก็จริงอยู่ แต่ต้าหวางมีหลักฐานใดมายืนยันกันว่าเปิ่นหวางเป็นผู้กระทำ ?” ซางถานทำสีหน้าดื้อรั้นเช่นชาวบุ๋น(๘) เมินหน้าหนีโดยไม่ตอบ ม่อหรานพูดเสียงเย็นชามาจากด้านหลังว่า “ท่านอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่เคยนำทัพมาก่อน ย่อมจะไม่ทราบธรรมเนียมในกองทัพ พวกเรานั้น...หากพบเชลยที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือ เราจะจับถอดเสื้อผ้า แล้วให้เหล่าพี่น้องหาความสุขไปก่อนหนึ่งรอบ ค่อยทำการสอบปากคำ” สีหน้าของซางถานซีดขาวในพริบตา ในกองทัพไม่มีสตรี เหล่าทหารหลายหมื่นนายต้องทนอดกลั้นกันมานานหลายเดือน ไม่ต้องบอกก็เดาได้ว่า “หาความสุข” ในที่นี้หมายถึงอะไร... การถูกสอบปากคำด้วยวิธีทุบตีทรมานนั้นยังพอทำเนา แต่หากตัวเขาต้องถูกถอดเสื้อผ้าและถูกหยามอัปยศด้วยวิธีนั้นละก็ ต่อให้ตายไปก็ไม่มีหน้าไปพบบรรพบุรุษในปรภพเป็นแน่ คิดถึงตรงนี้ ซางถานพลันสั่นสะท้านไปทั้งตัว และไม่กล้าทำเป็นอวดเก่งอีก ฉูเป่ยเจี๋ยยืนอยู่ที่เดิม กล่าวเบาๆ ราวกับไม่ได้เกิดเรื่องใดขึ้นทั้งสิ้น “พูดมาเถอะ” ซางถานเหงื่อแตกพลั่ก หันไปถลึงตาจ้องใส่ม่อหรานอย่างเคียดแค้น ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “ฝ่าบาทนึกว่าแผนร้ายของท่านอาภรณ์ฟ้าไร้ตะเข็บ(๙)กระนั้นหรือ ? ต้าหวางทรงจับตัวโจรร้ายที่วางยาพิษได้ทันทีในคืนนั้น หลังจากใช้ทัณฑ์ทรมานสอบปากคำ คนผู้นั้นได้สารภาพว่าเป็นไส้ศึกจากแคว้นเป่ยม่อ และผู้ที่ให้ยาพิษมา คือหญิงแซ่ป๋ายนามพิงถิง เฮอะ ! ป๋ายพิงถิงมิใช่หญิงที่ได้รับความโปรดปรานเป็นอย่างยิ่งในวังของฝ่าบาทหรอกรึ ?” ม่อหรานสะดุ้งเฮือกทันที หันขวับไปมองผู้เป็นนายอย่างตกตะลึง ฟ้าดินเงียบสงัดในบัดดล แม้แต่สายลมซึ่งโหมพัดอย่างกำแหงหาญยังพลันหยุดชะงัก เงาหลังดั่งก้อนศิลาของฉูเป่ยเจี๋ยไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่มีผู้ใดมองเห็นสีหน้าของชายหนุ่ม ทั่วทั้งกองทัพต่างนิ่งเงียบงัน ไม่มีแม้แต่เสียงกระแอมไออย่างแผ่วเบา ทุกผู้คนต่างจับจ้องมายังจอมทัพผู้เรืองนามสะท้านแผ่นดินของพวกตนเป็นตาเดียว ภายใต้แสงสุดท้ายของอาทิตย์อัสดงสาดส่อง ในที่สุดฉูเป่ยเจี๋ยก็ถามออกมาเบาๆ “ม่อหราน สถานการณ์ในตอนนี้ เจ้าคิดว่าอย่างไร ?” ไม่ทราบเพราะเหตุใด ม่อหรานประหวั่นพรั่นพรึงจนสองมือถึงกับสั่นสะท้าน ชายหนุ่มคุกเข่าลงทันควัน กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า “หากที่ซางถานกล่าวเป็นความจริง เช่นนั้นเกรงว่าความระแวงที่ต้าหวางมีต่อฝ่าบาทคงไม่อาจขจัดได้เสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ชั่วขณะนั้น บนท้องทุ่งอันกว้างใหญ่เงียบสงัดจนวังเวง เหล่าแม่ทัพซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าสุดต่างได้ยินคำพูดของฉูเป่ยเจี๋ยและม่อหรานอย่างถนัดชัดเจน “เจ้าเชื่อว่าเปิ่นหวางทำร้ายองค์ชายน้อยทั้งสอง ?” “ไม่เชื่อพ่ะย่ะค่ะ” “ต้าหวางเชื่อหรือไม่ ?” ม่อหรานลังเลชั่วแล่น ก่อนจะตอบอย่างเด็ดเดี่ยว “ต้าหวางเชื่อพ่ะย่ะค่ะ เพราะตามกฎมนเทียรบาลในการสืบราชบัลลังก์ หากต้าหวางไร้ทายาท ฝ่าบาทก็จะเป็นรัชทายาทสืบบัลลังก์ และผู้ที่ชี้นำให้วางยาพิษ คือสตรีซึ่งเคยมีความสัมพันธ์กับฝ่าบาท ทั้งบัดนี้ฝ่าบาทยังนำทัพใหญ่หวนกลับมา ต้าหวางมีหรือจะไม่นึกระแวง ?” ฉูเป่ยเจี๋ยแหงนหน้ามองม่านราตรีคลี่คลุมลง แม้แต่แสงสีแดงเสี้ยวสุดท้ายของอาทิตย์อัสดงยังลาลับไปแล้ว พึมพำว่า “เห็นได้ชัดว่าต้าหวางเองก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน หากเปิ่นหวางเข้าไปในเมืองตามบัญชา ต้าหวางจะต้องสังหารเปิ่นหวางและทุกคนที่มีความเกี่ยวข้องกับวังเจิ้นเป่ยหวางทั้งหมดอย่างไม่มีทางเลือก เพื่อความสงบสุขของตงหลิน หากเปลี่ยนเป็นเปิ่นหวาง เปิ่นหวางก็จะทำดังนี้เหมือนกัน” จบคำก็ถอนหายใจยาว ตึง ! ตึง ! ตึง ! เสียงหนักๆ ดังติดต่อกัน เหล่าแม่ทัพทางด้านหลังต่างคุกเข่าลงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เสินเวยเจียงจวิน จวินเส้อกล่าวเสียงหนัก “ข้าพระองค์ยินดีเข้าเมืองหลวงเพียงลำพังไปอธิบายต่อต้าหวางเพื่อล้างมลทินให้หวางเยี่ย จวินเส้อขอใช้ชีวิตของคนทั้งตระกูลเป็นสิ่งค้ำประกันให้หวางเยี่ยพ่ะย่ะค่ะ !” “ข้าพระองค์ก็ยินดีใช้ชีวิตของคนทั้งตระกูลเป็นสิ่งค้ำประกันให้หวางเยี่ยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ !” ____________________________ ๕. ดอกต้วนจื่อ (ดอกตัดม่วง) เป็นชื่อดอกไม้ที่ผู้เขียนคิดขึ้นเอง ไม่ได้มีอยู่จริง ๖. ขุนนางบุ๋น (เหวินกวน : wenguan) หมายถึง ขุนนางทั่วไปที่ไม่ใช่ทหาร หากเป็นพวกแม่ทัพต่างๆ ซึ่งเป็นทหารที่มียศตำแหน่ง จะเรียกว่า “ขุนนางบู๊” (อู่กวน : wuguan) ๗. ขนมจ้าง หรือ บ๊ะจ่าง คืออาหารจีนชนิดหนึ่งซึ่งในไทยมีขายอย่างแพร่หลาย เป็นอาหารประจำเทศกาลตวนอู่ (Duanwujie : วัน 5 ค่ำเดือน 5) ของจีน ทำจากข้าวเหนียวใส่อะไรหลายอย่างเข้าไป อาทิ เนื้อหมู ไข่แดง เห็ดหอม ถั่ว เกาลัด ฯลฯ นำไปผัด ปรุงรส แล้วห่อด้วยใบไผ่ มัดเป็นทรงสามเหลี่ยม จากนั้นนำไปนึ่งจนสุก นำมารับประทานแทนข้าวได้ ๘. ชาวบุ๋น (เหวินเหริน : wenren) หมายถึง ผู้มีวิชาความรู้ที่แต่งกลอนเป็น ซึ่งมักจะเป็นผู้มีความรู้ที่เป็นศิลปิน มีความคิดและความดื้อรั้นยืนกรานในความคิดของตัวเองหรือสิ่งที่ตัวเองเชื่อถึงขนาดยอมตายโดยไม่ยอมถูกครอบงำความคิด หรือยอมตายโดยไม่ยอมโอนอ่อนทำตามคำสั่งเพื่อรักษาชีวิต ๙. อาภรณ์ฟ้าไร้ตะเข็บ (เทียนอีอู๋เฟิ่ง : tianyiwufeng) หมายถึง สมบูรณ์ไร้ช่องโหว่เหมือนเสื้อผ้าของชาวสวรรค์ที่ชาวจีนเชื่อว่าเป็นชิ้นเดียวกันทั้งหมดโดยไม่มีตะเข็บรอยต่อ จากคุณ : Linmou - [ 3 ม.ค. 52 02:13:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 คำสาบานของทุกคนดังกึกก้องอยู่ท่ามกลางอากาศอันมืดมิด “พวกเจ้าติดตามข้าออกรบมานานปี หากต้าหวางระแวงข้า มีหรือจะละเว้นพวกเจ้า ? เข้าเมืองไป...ก็มีแต่ทางตายเพียงสายเดียว สองทางเลือกตรงหน้าในเวลานี้มีแต่ทางตันทั้งสิ้น หากเข้าเมืองไป ข้ารับความตายนั้นเรื่องเล็ก แต่ความแข็งแกร่งของกองทัพตงหลินจะถูกบั่นทอนอย่างสาหัสเนื่องจากเหล่าแม่ทัพต่างถูกประหารหมดสิ้น จนทำให้ตงหลินไม่เพียงแต่ไม่มีกำลังจะขยายดินแดนได้อีกเท่านั้น หากกระทั่งกำลังจะปกป้องตัวเองก็ยังมีไม่เพียงพอ ถ้าไม่เข้าเมืองไปตามบัญชา ต้าหวางก็จะมั่นใจว่าพวกเราคิดก่อการกบฏจริงๆ” ม่อหรานมีความภักดีสูงสุด เนื่องจากตัวเขาเป็นกำพร้าและติดสอยห้อยตามฉูเป่ยเจี๋ยมาตั้งแต่ยังเด็ก จึงมีห่วงน้อยกว่าใคร ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ร้องโพล่งว่า “เข้าเมืองก็ไม่ได้ ไม่เข้าก็ไม่ได้ ในเมื่อต้าหวางเกิดความระแวงขึ้นแล้ว จะต้องไม่ยอมละเว้นฝ่าบาทเป็นแน่ เวลานี้ฝ่าบาทเหมือนขี่หลังเสือยากจะลง มิสู้บุกโจมตีเข้าไปในเมืองเลยเถิดพ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาทก็เป็นรัชทายาทสืบบัลลังก์ตงหลินเช่นกันนะพ่ะย่ะค่ะ !” “บุกโจมตีเข้าสู่เมืองนั้นไม่ยาก เพราะเวลานี้ทหารชั้นเลิศของตงหลินล้วนอยู่ในกำมือของเปิ่นหวางทั้งสิ้น และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ต้าหวางถือสาหวาดระแวงเปิ่นหวางเช่นกัน” ฉูเป่ยเจี๋ยส่ายหน้า “แต่ต่อให้บุกเข้าสู่เมืองไปได้ สังหารต้าหวางขึ้นครองบัลลังก์ แล้วตงหลินจะเป็นเช่นไรต่อไปเล่า ? ทันทีที่เกิดศึกภายใน จิตใจของผู้คนจะพากันระส่ำระสาย ขุนนางประชาราษฎร์จะไม่อาจรวมใจเป็นหนึ่ง แคว้นอื่นทางภายนอกที่จับจ้องมองมาอย่างกระเหี้ยนกระหือรือจะพากันฉวยโอกาสมารุกราน พวกเราต้องการให้ตงหลินตกต่ำถึงขั้นถูกแคว้นศัตรูเข่นฆ่าเอาตามใจชอบอย่างนั้นรึ ?” คำกล่าวนี้ทำเอาม่อหรานต้องก้มหน้างุด แม่ทัพทุกคนต่างทราบดีว่าฉูเป่ยเจี๋ยกำลังใช้ความคิด จึงต่างคุกเข่าหุบปากเงียบไม่กล้าส่งเสียงรบกวน สายลมบนท้องทุ่งกว้างค่อยๆ พัดกระหน่ำแรงขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความเงียบสงัด พัดแรงจนธงจอมทัพสะบัดไหวดังพึ่บพั่บ ทหารหาญหลายหมื่นนายต่างรอคอยการตัดสินใจของจอมทัพ “เพื่อทำร้ายข้า...นางถึงกับยอมแพร่งพรายว่าตัวนางเองที่เป็นผู้ผสมยาพิษ เห็นได้ชัดว่าเพื่อกุยเล่อ นางยอมได้ทุกอย่างโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งสิ้น......” ฉูเป่ยเจี๋ยหันกายกลับมาช้าๆ ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มขมขื่น “ทั้งทำร้ายจนตงหลินต้องตกอยู่ในภาวะวิกฤตจากศึกภายใน และทำให้ตงหลินกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับเป่ยม่อ เยี่ยม...แผนการอันยอดเยี่ยม” หลังจากส่ายหน้ายิ้มขื่นอยู่ชั่วครู่ ชายหนุ่มก็ค่อยๆ สลายรอยยิ้ม สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ฟื้นฟูสู่ท่วงทียามอยู่ในสมรภูมิที่กำหนดแผนพิชิตชัยจากพันหลี่ ทอดตามองทุกเหล่าทัพอย่างหยิ่งผยอง นัยน์ตาคมกริบสาดประกายเจิดจ้า ตวาดดังกึกก้อง “แม่ทัพทั้งหลายฟังบัญชา !” “พ่ะย่ะค่ะ !” “จงบุกเข้าตีเมืองหลวงเดี๋ยวนี้ ! หลังจากตีกำแพงเมืองแตกแล้ว ห้ามสังหารผู้ที่ไม่ต่อต้าน ไล่ชาวบ้านกลับเข้าบ้านเรือนไปให้หมด ส่วนขุนนางราชนิกุลให้จับมัดไว้รอการตัดสิน” จบคำก็ตวาดออกคำสั่งเสียงดังกึกก้องต่อไป “เสินเวยเจียงจวิน(๑๐) !” “พ่ะย่ะค่ะ !” “หลังเมืองแตก เจ้าจงนำทหารหนึ่งหมื่นนายรับผิดชอบปรับความเป็นระเบียบเรียบร้อยภายในเมืองให้เข้าที่ จงส่งทหารไปเฝ้าคุมเชิงที่หน้าวังของเหล่าราชนิกุลและขุนนางผู้ใหญ่ทั้งหมด และห้ามไม่ให้ผู้ใดฉวยโอกาสยามวุ่นวายปล้นชิงทรัพย์สินเป็นอันขาด !” “รับบัญชา !” “เสินหย่งเจียงจวิน(๑๑) !” “พ่ะย่ะค่ะ !” “หลังเมืองแตก เจ้าจงนำทหารสองหมื่นนายเฝ้าคุมเชิงรอบๆ เมือง อย่าให้ผู้ใดในเมืองหนีออกมาได้ และห้ามมิให้มีการปล่อยข่าวเรื่องเกิดศึกภายในขึ้นในเมืองหลวงออกไปสู่เมืองอื่นโดยเด็ดขาด !” “รับบัญชา !” “เสินอู่เจียงจวิน(๑๒) เจ้าติดตามไปกับเปิ่นหวาง นำทหารเข้าล้อมวังหลวงเอาไว้ให้แน่นหนา พวกเราจะบุกฝ่าเข้าสู่วังหลวงไปพบต้าหวาง !” “รับบัญชา !” คำสั่งถูกเปล่งออกอย่างต่อเนื่อง สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยสงบเยือกเย็นเช่นยามวางแผนพิชิตชัยในกระโจม คลี่ยิ้มบางกวาดตามองเหล่าแม่ทัพทุกคน “ครั้งนี้เป็นการรบเพื่อตงหลิน และเพื่อป้องกันตัวพวกเราเอง ทุกคนจงจำไว้ให้ดี ศึกครั้งนี้ไม่เหมือนศึกตีเมืองครั้งก่อนๆ  พวกเราจะใช้กำลังทหารที่แข็งแกร่งที่สุดของทั้งตงหลินปะทะกับกองทหารป้องกันเมืองหลวงที่จิตใจระส่ำระสายอยู่แต่แรก จึงสามารถควบคุมสถานการณ์ได้อย่างง่ายดาย...จงสังหารผู้คนให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ !” “จักปฏิบัติตามบัญชาของเจิ้นเป่ยหวางอย่างเคร่งครัดพ่ะย่ะค่ะ !” ในราตรี ขบวนทัพสีดำทอดยาวเหยียดคดเคี้ยวดั่งงูเลื้อยได้โถมเข้าสู่เมืองหลวงของตงหลินอย่างรวดเร็ว... <>::<>::<> คืนจันทร์เพ็ญ เสียงฆ่าฟันตลบฟ้า เจิ้นเป่ยหวางผู้สร้างคุณความชอบอย่างมหาศาลและสูงศักดิ์เป็นถึงอนุชาร่วมอุทรของต้าหวาง...ได้ระดมทัพทหารหาญทั้งหมดของตงหลิน กลับอาวุธ(๑๓)บุกเข้าตีเมืองหลวงในราตรีนี้ ตงหลินหวางยืนอยู่บนที่สูงของวังหลวง มองดูคบไฟเป็นแนวยาวดุจมังกรคืบใกล้เข้ามาท่ามกลางความมืดอันหนักอึ้งของราตรี พร้อมกับที่เสียงฆ่าฟันได้ดังมาถึงโสต “ต้าหวาง !” ทหารองครักษ์ร้องตะโกนลั่น โถมเข้ามาทั้งเลือดโซมกาย “วังหลวงกำลังจะถูกทัพกบฏตีแตกแล้ว ที่นี่ไม่ปลอดภัย ขอต้าหวางโปรดเสด็จหนีไปที่อื่นเดี๋ยวนี้เลยเถิดพ่ะย่ะค่ะ !” หวางโฮ่วและเหล่าคนสนิทต่างตื่นตระหนกจนหน้าถอดสี หวางโฮ่วสวมชุดขาวดูสูงสง่า เงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “เขาฆ่าบุตรของเปิ่นกง(๑๔)ไปแล้ว เพราะแผนร้ายถูกเปิดโปง จึงคิดจะเข่นฆ่าพวกเราให้สิ้นซาก บัดนี้ทั้งในและนอกเมืองมีแต่ทหารของเขาทั้งสิ้น พวกเรายังจะหนีไปที่ใดได้ ?” หันกายไปคุกเข่าหมอบกราบลงแทบเท้าตงหลินหวางที่ยืนหันหลังให้ กราบทูลทั้งน้ำตา “ต้าหวางเพคะ เฉินเชี่ย(๑๕)ไม่ขอยอมทนรับความอัปยศ วังหลวงใกล้จะแตก ขอต้าหวางโปรดประทานแถบผ้าขาวให้เฉินเชี่ยเถิดเพคะ !” “หวางโฮ่วเหนียงเนี่ยง(๑๖) ไม่ได้เด็ดขาดนะเพคะ !” มู่ลา นางกำนัลสูงวัยซึ่งติดตามรับใช้หวางโฮ่วมานานปีคุกเข่าลงทันควัน แล้วเดินเข่ามาที่ข้างกายนายสาวหมอบฟุบลงร่ำไห้ ชั่วขณะนั้น ภายในตำหนักมีแต่เสียงร่ำไห้ดังระงม ตงหลินหวางเบือนหน้ามาอย่างแช่มช้า เอ่ยปากกล่าวว่า “ฉู่เหลย” “พ่ะย่ะค่ะ ต้าหวาง !” หัวหน้าองครักษ์ฉู่เหลยนึกว่าตงหลินหวางจะออกคำสั่งให้ถอยหนี จึงขานรับเสียงดัง ตงหลินหวางกลับนิ่งเงียบไปชั่วครู่ แล้วพลันถามว่า “ด้านชาวเมืองเป็นอย่างไร ?” “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ ?” “กองทัพของน้องข้า...สังหารชาวเมืองหรือไม่ ?” “หลังทัพกบฏเข้าสู่เมือง ก็สั่งให้ทุกคนอยู่แต่ในบ้าน ห้ามชะโงกศีรษะออกมาแอบดูโดยเด็ดขาด และไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปในบ้านเรือนของราษฎรแต่อย่างใด ชาวบ้านที่ไม่ได้ฉวยโอกาสก่อเรื่อง ชีวิตน่าจะปลอดภัยดีพ่ะย่ะค่ะ” ตงหลินหวางพยักหน้าช้าๆ ถามต่อว่า “ด้านขุนนางเล่า ? พวกที่ปีนเกลียวกับน้องข้าอยู่ ถูกประหารล้างบ้านหรือไม่ ?” ฉู่เหลยได้ยินเสียงฆ่าฟันทางด้านนอกใกล้เข้ามาทุกขณะ แต่ต้าหวางกลับยังมัวชักช้าไม่ยอมคิดหลบหนี สีหน้าจึงอดปรากฏแววร้อนใจไม่ได้ แต่ศักดิ์ฐานะของเจ้าเหนือหัวกับขุนนางมีความแตกต่างกันอยู่ เขาจึงทำได้เพียงขมวดคิ้วกล่าวตอบว่า “ได้ยินว่าคฤหาสน์ของเหล่าขุนนางต่างถูกเฝ้าคุมเชิงพ่ะย่ะค่ะ แม่ทัพกบฏพวกนั้นต่างคุ้นหน้าเหล่าขุนนางเป็นอย่างดีทั้งสิ้น ระหว่างทางเจอขุนนางคนใดเข้าจึงจับกุมตัวเอาไว้ทั้งหมด ไม่ทราบเช่นกันพ่ะย่ะค่ะว่านำไปคุมขังเอาไว้ที่ใด ความปลอดภัยของชีวิตน่าจะยังไม่ต้องกังวลเป็นการชั่วคราว ต้าหวาง เวลามีค่า โปรดเสด็จหนีเถิดพ่ะย่ะค่ะ !” “จะหนีไปที่ใดได้ ?” ตงหลินหวางยิ้มเฝื่อนๆ “นับตั้งแต่สั่งให้ซางถานออกจากเมืองไปรับเป่ยเจี๋ย กั่วเหรินก็คาดเดาได้อยู่แล้วว่าจะมีเวลานี้ กั่วเหรินเชื่อใจความผูกพันระหว่างพี่น้องมากเกินไป ปล่อยอำนาจทหารสู่ภายนอกจนชักนำมาสู่เหตุการณ์ในวันนี้ ยังจะโทษผู้ใดได้ ? น่าทอดถอนตรงที่ความปั่นป่วนของตงหลินเรากำลังจะอุบัติ ได้แต่หวังว่า......” กล่าวยังไม่ทันจบ เสียงเอะอะเซ็งแซ่พลันดังขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัวอย่างฉับพลัน ราวกับว่าได้เข่นฆ่ามาจนถึงตรงหน้าแล้วก็ไม่ปาน จากนั้นจึงชะงักหายอย่างปุบปับ ทั้งหมดเงียบสงบจนผิดปกติ หัวใจทุกผู้คนต่างดิ่งวูบ โครม ! ประตูตำหนักถูกผลักเปิดออกกะทันหัน ขันทีหนุ่มน้อยซึ่งตื่นตระหนกจนสั่นสะท้านไปทั้งตัววิ่งพรวดพราดเข้ามา คุกเข่าลงพูดเสียงสั่น “ก...กราบทูลต้าหวาง......ข...ข...เขา......” หวางโฮ่วหน้าขาวซีด ทราบดีแก่ใจว่าโอกาสพลิกสถานการณ์ได้หลุดลอยไปแล้ว จึงกลับทำใจให้สงบเยือกเย็นลงได้ ปาดน้ำตาทิ้งลุกขึ้นยืน ตวัดมือตบหน้าขันทีหนุ่มน้อยฉาดใหญ่ กล่าวอย่างเย็นชา “มีเรื่องกราบทูลก็จงพูดมาให้ชัดเจน ตะกุกตะกักไปไย ?” นิ้วเรียวยาวทั้งห้าของมือที่ทิ้งลงข้างตัวขยุ้มโดยแรงจนอาภรณ์ที่สวมเป็นรอยย่น ข้อนิ้วซีดขาว ใบหน้าขันทีหนุ่มน้อยบวมไปครึ่งซีกในบัดดล และคำพูดก็ไหลลื่นขึ้นจริงๆ  โขกศีรษะกล่าวว่า “หนูฉาย(๑๗)สมควรตาย หนูฉายสมควรตาย กราบทูลต้าหวาง เจิ้นเป่ยหวางเยี่ยขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ !” ________________________________ ๑๐. เสินเวยเจียงจวิน (shenweijiangjun) เจียงจวิน แปลว่า แม่ทัพ; เสินเวย เป็นราชทินนามของแม่ทัพผู้นี้ แปลว่า น่าเกรงขาม ๑๑. เสินหย่งเจียงจวิน (shenyongjiangjun) เสินหย่ง เป็นราชทินนามของแม่ทัพผู้นี้ แปลว่า กล้าหาญ ๑๒. เสินอู่เจียงจวิน (shenwujiangjun) เสินอู่ เป็นราชทินนามของแม่ทัพผู้นี้ แปลว่า เก่งกาจในการรบ ๑๓. กลับอาวุธ หมายถึง หันปลายอาวุธกลับมาเล่นงานพวกเดียวกันเอง ๑๔ เปิ่นกง (bengong) ตัวข้าหวางโฮ่วผู้นี้ เป็นคำเรียกแทนตัวเองของหวางโฮ่ว ให้อารมณ์เหมือน “เปิ่นหวาง” ๑๕. เฉินเชี่ย (chenqie) เป็นคำเรียกตัวเองของขุนนางหญิงระดับสูง หรือก็คือเหล่าผู้หญิงในตำหนักใน (ที่อยู่เฉพาะของเหล่าสตรีซึ่งอยู่ภายในวังหลวง) ตั้งแต่หวางโฮ่วลงไปจนถึงพระสนม เจ้าจอม ที่เป็นภรรยาของต้าหวางหรือฮ่องเต้ทั้งหลาย (หากเป็นเหล่านางกำนัลที่มีหน้าที่เป็นเหมือนสาวใช้ คำเรียกตัวเองจะเป็น “หนูฉาย” ซึ่งบอกฐานะที่ต่ำกว่ากันมาก); เฉิน คือคำเรียกตัวเองของขุนนางเวลาพูดกับฮ่องเต้, ต้าหวางของคนจีนโบราณ; เชี่ย คือคำเรียกตัวเองอย่างถ่อมตัวของสตรีจีนโบราณทั่วๆ ไป ๑๖. เหนียงเนี่ยง (niangniang) คำเรียกมเหสีหรือพระสนมของต้าหวางหรือฮ่องเต้ด้วยความเคารพ ๑๗. หนูฉาย (nucai) แปลว่า “ข้าทาส” เป็นคำเรียกแทนตัวเองของขันทีต่อเหล่าราชนิกุลชั้นสูง และเป็นคำเรียกแทนตัวเองของเหล่าข้าทาสบริวารผู้ชายภายในบ้านต่อบรรดาเจ้านายด้วยเช่นกัน จากคุณ : Linmou - [ 3 ม.ค. 52 02:14:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แม้จะทราบดีว่าทัพของเจิ้นเป่ยหวางได้บุกเข้าเมืองมาแล้ว แต่ยามนี้เมื่อได้ยินนาม “เจิ้นเป่ยหวาง” ทุกคนก็ยังคงสะดุ้งเฮือกอยู่ดี หวางโฮ่วกล่าวอย่างหดหู่ “เขามาก็ดีแล้ว คงคิดจะมาฆ่าพี่ชายพี่สะใภ้ด้วยมือตัวเองสินะ” “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ !” ฉู่จ้ายหราน อัครเสนาบดีฝ่ายขวาผู้ชราจนผมขาวโพลนโถมกายมาที่แทบเท้าตงหลินหวาง ร้องไห้โฮกล่าวว่า “ในตอนนั้นเหล่าเฉิน(๑๘)เพียรทัดทานต้าหวางว่าอย่าได้ออกราชโองการอันเด็ดขาดนั้นต่อเจิ้นเป่ยหวาง เพื่อมิให้เหล่าทหารหาญพากันแปรพักตร์จนหมดสิ้น แต่ต้าหวางทรงโทมนัสต่อการสิ้นพระชนม์ขององค์ชายน้อยทั้งสองจนไม่ยอมฟังคำทัดทาน และส่งซางถานออกนอกเมืองไปประกาศราชโองการ บัดนี้การกระทำนั้นได้ชักนำภัยพิบัติใหญ่หลวงมาสู่ตงหลินเราจริงๆ  เรื่องดำเนินมาจนถึงขั้นนี้ เหล่าเฉินขอกราบทูลอีกสักครั้ง หากต้าหวางไม่ทรงยินยอม เหล่าเฉินจะขอเอาศีรษะกระแทกพื้นตายไปเสียแทบเท้าต้าหวางเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ !” ตงหลินหวางถอนหายใจ “เจ้าร้องไห้ด้วยเรื่องใด ในใจกั่วเหรินทราบดี บุตรรักตายอย่างอนาถ เงื่อนงำทั้งปวงต่างชี้ตรงไปที่เป่ยเจี๋ย กั่วเหรินโง่เขลาไปชั่ววูบเกิดจิตระแวงจนออกคำสั่งเด็ดขาดนั้น กลายเป็นบีบให้ทหารหาญที่หลั่งเลือดเลียคมดาบ(๑๙)หนึ่งแสนนายแปรพักตร์ก่อการกบฏ จนทำให้แคว้นต้องตกสู่ภาวะวิกฤต “มาบัดนี้ ดูท่าทางท่านอัครเสนาบดีฝ่ายขวาจะกล่าวได้ถูกต้องอย่างยิ่ง หากเป่ยเจี๋ยคิดจะแย่งบัลลังก์นี้ ไยต้องสังหารบุตรทั้งสองของข้า ทหารหาญหนึ่งแสนนายอยู่ในกำมือ เพียงยกทัพย้อนกลับมาตีเมืองหลวง ก็สามารถชิงบัลลังก์ได้แล้ว” “ต้าหวาง !” หวางโฮ่วร้องอุทานอย่างตระหนก “หรือจนบัดนี้ต้าหวางก็ยังคงไม่เชื่อว่าฉูเป่ยเจี๋ยมีใจทะเยอทะยานเช่นสุนัขป่า ? ผู้ที่ฆ่าบุตรของข้าต้องเป็นเขาอย่างแน่นอน ! เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้ ไยต้าหวางจึงกลับเลอะเลือนเสียเล่าเพคะ ?” “เป็นเพราะเรื่องดำเนินมาจนถึงขั้นนี้อย่างไรเล่า กั่วเหรินถึงได้ไม่เลอะเลือนอีก !” ตงหลินหวางตวาดใส่หวางโฮ่วเสียงหนัก แล้วก้มลงมองฉู่จ้ายหรานซึ่งน้ำตาไหลอาบหน้าที่แทบเท้า ถอนหายใจกล่าวว่า “แต่สถานการณ์ของแคว้นได้เกิดการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว  ทั้งหมดไม่อาจเหนี่ยวรั้งกลับคืนมาได้อีก อ้ายชิง(๒๐)ยังมีสิ่งใดจะบอกกล่าว ก็บอกมาให้หมดเถิด” ฉู่จ้ายหรานตัวสั่นสะท้านโดยแรง กัดฟันกล่าวว่า “เหล่าเฉินขอบังอาจ ขอให้ต้าหวางออกราชโองการสละบัลลังก์ให้แก่เจิ้นเป่ยหวางพ่ะย่ะค่ะ !” ทุกคนรอบข้างต่างสะดุ้งเฮือก จิตใจพลุ่งพล่านปั่นป่วนไปตามๆ กัน “อะไรนะ ? ท่านบ้าไปแล้วหรือ !?” “ฉู่จ้ายหราน ท่านรู้หรือเปล่าว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ?” “ท่านอัครเสนาบดีฉู่รีบถอนคำพูดเถิดขอรับ ท่านชราจนเลอะเลือนแล้วหรือไร !” “เหล่าเฉินหาได้เลอะเลือนไม่ ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ” ฉู่จ้ายหรานเงยหน้าขึ้นมองตงหลินหวางซึ่งนิ่งเงียบงันไม่เอ่ยคำ กล่าวทั้งน้ำตา “สี่แคว้นรบพุ่งกันมานานปี ทัพตงหลินเคยยกไปบุกตียึดครองดินแดนแคว้นอื่นครั้งแล้วครั้งเล่า สร้างความแค้นอย่างลึกล้ำ หากตงหลินเกิดศึกภายในจนทำให้ความแข็งแกร่งของแคว้นลดทอนลงแม้เพียงเล็กน้อย เหล่าศัตรูคู่อาฆาตจะพากันลุกฮือตรงมาล้างแค้นในทันที เช่นนั้นแคว้นที่จะถูกล้มล้างเป็นแคว้นแรกในสี่แคว้น ก็คือแคว้นตงหลินเรานะพ่ะย่ะค่ะ ! เพื่อตงหลินของพวกเรา ขอต้าหวางได้โปรดยินยอมสละราชบัลลังก์ เพื่อเลี่ยงมิให้กลายเป็นศึกนองเลือดภายในเถิดพ่ะย่ะค่ะ เหล่าเฉิน......เหล่าเฉินกล่าววาจาเฉกเช่นก่อกบฏทุรยศออกมาเยี่ยงนี้ ย่อมทราบดีว่าโทษสมควรตาย และยินดีที่จะตายเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ !” จบคำก็พลันโขกศีรษะกระแทกลงใส่พื้นหินอ่อนที่ขัดถูจนเปล่งประกายวาววับโดยแรงหลายครั้ง ทุกครั้งที่กระแทกลง ศีรษะต่างปริแตก เลือดไหลอาบจนแดงฉานไปทั้งหน้า ผมขาวโพลนเลือดอาบหน้า ในความน่าสะพรึงกลัวแฝงความรันทดถึงที่สุด เดิมทีหวางโฮ่วคิดจะเอ่ยปากตวาดบริภาษ แต่ครั้นได้เห็นสภาพของขุนนางเฒ่าในยามนี้ ก็ให้นึกพรั่นพรึงอยู่ในใจ เมินหน้าหนีไปอีกทางอย่างไม่อาจทนแข็งใจมองดู ในตำหนักเงียบสงัดไร้ซุ่มเสียงไปชั่วขณะ ขันทีน้อยผู้นั้นยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้นในอาการตัวสั่นสะท้าน และเอ่ยอย่างขลาดกลัวขึ้นว่า “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ เจิ้นเป่ยหวางเยี่ย......ยังอยู่ที่นอกตำหนักพ่ะย่ะค่ะ” หัวใจทุกผู้คนต่างเครียดเขม็ง นอกตำหนักปราศจากความเคลื่อนไหว ทว่าในบรรยากาศกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งเค้าลางเช่นก่อนพายุจะโหมกระหน่ำ ห่างเพียงผนังคั่นหนึ่งชั้น...หากผู้ใดจะทราบได้ว่าเมื่อผนังทลายลง...จะเป็นขุมนรกเช่นไร ตงหลินหวางถอนหายใจยาว “ช่างเถิด เชิญเขาเข้ามาเถิด หวางโฮ่วกับคนอื่นๆ ไปที่ด้านหลังตำหนักให้หมด อัครเสนาบดีฝ่ายขวารั้งอยู่” “ต้าหวางเพคะ......” หวางโฮ่วร้องเรียกเบาๆ “หวางโฮ่วไปเถิด” เหล่านางกำนัลพากันประคองหวางโฮ่วจากไป ในตำหนักอันกว้างใหญ่เหลือเพียงตงหลินหวางกับฉู่จ้ายหราน ครู่สั้นๆ ต่อมา  ก็ได้ยินเสียงประตูบานใหญ่ถูกผลักเปิดออกเบาๆ แสงไฟลุกโรจน์ทางเบื้องนอกพุ่งมากระทบสายตา เงาคนไหววูบ แสงไฟลับหาย บานประตูปิดลงอีกครั้ง ตรงหน้าได้มีคนผู้หนึ่งยืนอยู่ สวมชุดเกราะซึ่งมีฝุ่นดินจับเต็มตลอดร่าง ดวงหน้าคมสันสง่างาม บุคลิกองอาจเหนือธรรมดา มือกุมกระบี่ที่ข้างเอว ถอนหายใจกล่าวว่า “เสด็จพี่ได้เห็นเป่ยเจี๋ย ในใจคงจะรู้สึกแย่มากกระมังพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ที่เข้ามาคือเจิ้นเป่ยหวางผู้สร้างความชอบอันใหญ่หลวงด้านการศึกให้แก่ราชวงศ์ตงหลินนั่นเอง ครั้นเห็นผู้เป็นพี่ชายไม่เอ่ยคำ ฉูเป่ยเจี๋ยก็คลี่ยิ้มขมขื่น “ความจริงตอนเป่ยเจี๋ยได้เห็นราชโองการที่เสด็จพี่ประกาศ ในใจมีหรือมิได้รู้สึกเฉกเดียวกับเสด็จพี่ ?” “ความผิดพลาดได้กระทำ หวนสำนึกก็สายเกิน” ตงหลินหวางเมินหน้า หันไปกล่าวเสียงเรียบกับฉู่จ้ายหราน “อัครเสนาบดีฝ่ายขวา จงร่างราชโองการเถิด” “น้อมรับบัญชา” ฉู่จ้ายหรานถือพู่กัน ลากปราดๆ อย่างเงียบงันอยู่อึดใจใหญ่ แล้วจึงวางพู่กันลง อัครเสนาบดีเฒ่าร่างราชโองการให้ต้าหวางมาหลายสิบปี มีประสบการณ์มากมายเหลือคณานับ หนังสือราชการเนื้อหายาวเหยียดต่างเขียนเสร็จสิ้นในรวดเดียวอย่างไม่มีการหยุดชะงัก รอจนวางพู่กันลง ราชโองการสละบัลลังก์อันมีเนื้อหาสละสลวยและกระจ่างชัดเจนก็เสร็จสิ้น บนราชโองการมีน้ำตาของชายชราหยดแต้ม 2-3 หยด ละลายเป็นรอยหมึกด่างดวง หลังจากวางพู่กันลง อัครเสนาบดีเฒ่าประคองราชโองการคุกเข่าลงตรงหน้าตงหลินหวางอย่างนอบน้อม มอบส่งให้ด้วยสองมือ “ต้าหวาง......โปรดประทับพระราชลัญจกร(๒๑)พ่ะย่ะค่ะ......” น้ำเสียงเจือสะอื้น ตงหลินหวางเหลือบมองสีหน้าไร้ความรู้สึกของน้องชาย พวกเขาพี่น้องรักใคร่ปรองดองผูกพันกันลึกล้ำ ที่ผ่านมาล้วนแต่ร่วมหัวเราะสนทนาราชกิจ คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีวันนี้ได้ ตงหลินหวางล้วงราชลัญจกรหยกประจำตำแหน่งต้าหวางออกมา ประทับลงบนราชโองการซึ่งจะกำหนดอนาคตของตงหลินฉบับนี้ จากนั้นมอบราชโองการพร้อมด้วยราชลัญจกรหยกให้ฉู่จ้ายหราน ฝืนยิ้มกล่าวว่า “จงมอบให้ต้าหวางองค์ต่อไปของตงหลินเถิด” ฉูเป่ยเจี๋ยยืนอยู่ห่างออกไปอย่างเงียบงัน นับตั้งแต่ฉู่จ้ายหรานจับพู่กัน ชายหนุ่มก็ไม่ได้เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว ราวกับถูกสาปให้กลายเป็นรูปสลักไปแล้วกระนั้น มีเพียงนัยน์ตาซึ่งไม่ว่าจะเพ่งมองเท่าไรก็ไม่อาจมองทะลุได้ที่จับจ้องทุกความเคลื่อนไหวภายในตำหนักเขม็ง ฉูเป่ยเจี๋ยรับพระราชลัญจกรหยกและราชโองการสละบัลลังก์ที่ฉู่จ้ายหรานประคองส่งมอบให้ด้วยสองมือ แล้วนิ่งเงียบงันไปอึดใจใหญ่ ก่อนจะพลันเงยหน้าขึ้นกล่าวว่า “เสด็จพี่ หม่อมฉันขอใช้บัลลังก์นี้แลกของสองสิ่งจากเสด็จพี่ได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?” ตงหลินหวางเบือนหน้ามาจับจ้องน้องชาย ขยับริมฝีปากกล่าวว่า “ว่ามาเถิด” “อย่างแรกคือการรับปากของเสด็จพี่ ว่าจะไม่สืบสาวเอาผิดต่อเหล่าแม่ทัพที่กระทำการบุกตีเมืองหลวงในครั้งนี้โดยเด็ดขาด ตงหลินจะเป็นปกติเหมือนเดิมทุกประการ” ฉูเป่ยเจี๋ยกล่าว “ส่วนตัวหม่อมฉัน...หม่อมฉันล้าเหลือเกิน ไม่อยากจะรั้งอยู่ในราชสำนักอีกต่อไป โปรดอนุญาตให้หม่อมฉันได้เร้นกาย(๒๒)เถิด” “ไม่สืบสาวเอาผิดต่อทหารที่ก่อกบฏ เจ้าคิดว่าข้าจะรับปากหรือ ?” ฉูเป่ยเจี๋ยพยักหน้าอย่างเชื่อมั่น “การเอาผิดต่อแม่ทัพที่ห้าวหาญชาญศึกเหล่านี้ จะเป็นการบั่นทอนกองทัพของตงหลินให้อ่อนแอ และนำพามาซึ่งเคราะห์ภัยที่หนักหนาสาหัสยิ่งกว่า หากมิใช่เพื่อหลีกเลี่ยงการล้มตายของพสกนิกร เสด็จพี่มีหรือจะยินยอมสละบัลลังก์ ? เฮ้อ...แม้หม่อมฉันจะเป็นยอดขุนพลที่ไร้ผู้ทัดเทียม แต่กล่าวถึงการเป็นต้าหวางแล้ว...จิตใจของหม่อมฉันยังห่างไกลจากเสด็จพี่อยู่มากนัก” ตงหลินหวางจ้องมองน้องชายแน่วนิ่ง “สิ่งที่น้องข้าประสงค์อีกอย่างหนึ่ง...คือสิ่งใด ?” ใบหน้าฉูเป่ยเจี๋ยกระตุกวูบอย่างปวดร้าว เอ่ยเบาๆ “วังเจิ้นเป่ยหวาง...ในเรือนหลังเล็กด้านตะวันออกสุด...พิณโบราณ......ที่วางอยู่บนโต๊ะ” <>::<>::<>::<>::<>::<> ๑๘. เหล่าเฉิน (laochen) แปลว่า “ขุนนางเฒ่า” เป็นคำเรียกตัวเองยามสนทนากับเจ้าเหนือหัวของขุนนางสูงอายุ ขุนนางทั่วไปจะเรียกแทนตัวเองว่า “เฉิน” เฉยๆ ๑๙. หลั่งเลือดเลียคมดาบ (เตาโข่วเถียนเสี่ย : daokoutianxie) หมายถึง ใช้ชีวิตอยู่กับการต่อสู้ประหัตประหาร ๒๐. อ้ายชิง (aiqing) แปลว่า “ขุนนางที่รัก” เป็นคำเรียกขุนนางผู้ใหญ่ที่มีความสำคัญอย่างให้เกียรติของฮ่องเต้หรือต้าหวาง ๒๑. พระราชลัญจกร หมายถึง ตราประทับของกษัตริย์ พระราชลัญจกรของจีนจะทำจากหยกแกะสลัก ๒๒. เร้นกาย (อิ่นจวี : yinju) หมายถึง ไปหลบซ่อนตัวอยู่ในที่ที่เงียบสงบ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความวุ่นวายในโลก จากคุณ : Linmou - [ 3 ม.ค. 52 02:17:25 ]

ความคิดเห็นที่ 4 น่านับถือน้ำใจเสนาบดีฝ่ายขวามากๆ จากคุณ : scottie - [ 5 ม.ค. 52 23:18:25 ]