ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่ออกจากบ้านในคืนนั้น กิ๊บก็ไปอาศัยบ้านป้าอยู่ชั่วคราวและยังคงมาเรียนตามปกติ และแม่ก็มาที่โรงเรียนมาดูลูกสาวและบอกกับกิ๊บให้กลับบ้าน แต่ชั้นยังคงดื้อดึงต่อไป และยิ่งไปกว่านั้นชั้นยังรู้สึกถึงความอิสระที่ไม่ต้องแคร์ว่าพ่อกับแม่กำลังรอชั้นกลับบ้าน โดยมีโอมพาไปเที่ยวในที่ต่างๆ จนการเรียนเริ่มแย่ลงคือไม่ไปเรียนวันๆก็คลุกที่บ้านโอมและโอมก็เช่นกัน วัยเดียงสาของกิ๊บก็จบลงที่ตรงนี้กับโอมแฟนคนแรก นับเป็นความผิดพลาดที่เรียกอะไรคืนไม่ได้เลยสำหรับผู้หญิง กิ๊บถูกอาจารย์ที่ปรึกษาเรียกไปพบ วันนั้นเองที่ชั้นรู้สึกว่าเพื่อนในห้องมีปฎิกิริยาแปลกๆ  และอาจารย์ได้บอกกับชั้นว่าคุณแม่บอกว่าชั้นหนีออกจากบ้าน และถ้าชั้นต้องการเรียนต่อให้เอาผู้ปกครองมาเซ็นยืนยัน แต่ชั้นก็บอกอาจารย์กลับไปว่า ตอนนี้ชั้นอาศัยอยู่กับป้าให้ป้ามาแทนได้มั้ยค่ะ อาจารย์ดูจะอ่อนลงไปทันที สำหรับเรื่องของอาจารย์นั้นไม่เป็นปัญหากับชั้นเท่ากับเพื่อนในชั้นเรียน กิ๊บรู้สึกว่าสายตาที่เพื่อนมองหรือการคุยกันนั้นแปลกไป แม้แต่หมวย ทุกวันที่เรียนหนังสือมันดูไม่สนุกเลยสำหรับกิ๊บ แต่พอตกเย็นก็เจอโอม เค้าทำให้รอยยิ้มกลับมาอีกครั้ง  และการตัดสินใจที่ผิดพลาดก็เกิดขึ้นอีกครั้งที่ชั้นเริ่มไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเจอเพื่อน และในที่สุดก็ลาออกมาจากโรงเรียนมาทำงานร้าน7-11เต็มตัว และเช่าบ้านอยู่ใกล้ๆกับร้าน ด้วยเหตุนี้ทำให้พ่อ-แม่ตามหาตัวชั้นเป็นการใหญ่ เพื่อนในร้านก็ช่วยเหลือชั้นที่จะปิดบังการทำงานของชั้นในร้าน จนในที่สุดชั้นย้ายร้านไปเกือบ 3 สาขาได้เพื่อหนีการตามของพ่อ-แม่ ซึ่งSupervisor(เป็นผู้จัดการเขต)ที่สนิทกันเป็นผู้ช่วยไว้ เนื่องจากชั้นอ้างไปแบบเด็กๆว่าพ่อ-แม่นั้นเป็น พ่อ-แม่บุญธรรมที่ไม่ยอมให้กิ๊บเรียนต่อ (เลวร้ายมากเลยนะค่ะ เด็กๆอย่าเอาเยี่ยงอย่าง) 1 ปีในการทำงานและได้เลื่อนขั้นมาเป็นพนักงานประจำแต่ก็ไม่ได้ทิ้งการเรียน กิ๊บเรียนจบศึกษาผู้ใหญ่และสมัครเข้าเรียนในมหาลัยรามคำแหง อ้อ..สำหรับโอม หลังจากที่กิ๊บลาออกจากโรงเรียน โอมก็ค่อยๆห่างหายไปจากชีวิต และกิ๊บก็ได้ข่าวว่าเค้ามีแฟนใหม่ แต่กิ๊บเองก็ไม่น้อยหน้าหรอกนะ เพราะก็มีหนุ่มๆมาขายขนมจีบเหมือนกันไม่ว่าจะเป็นที่มหาลัยหรือที่ร้าน7-11 แต่ชั้นก็ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ใจง่ายกับใครอีก และวันหนึ่งกิ๊บก็คิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ-แม่ และน้องสาว ชั้นมีน้องสาวที่อายุห่างกันเกือบ 10 ปี ชื่อ ไอส และไอสกำลังเรียนชั้นประถม วันที่กิ๊บกลับบ้าน ชั้นพบว่าที่บ้านกำลังมีปัญหาอย่างหนัก น้าเล่าให้ฟังว่าตั้งแต่ชั้นออกจากบ้านไป พ่อเริ่มทะเลาะกับแม่ โทษกันไปมาว่าใครเลี้ยงลูกไม่ดี จนแม่เริ่มกินเหล้าเริ่มมีเพื่อนใหม่และหนีพ่อไป และพ่อเสียใจมากและเริ่มไม่กลับบ้านโหมทำแต่งาน ไอสเองก็ไม่รู้จะหันไปหาใครก็เลยติดเพื่อนและมีแฟน กลับบ้านค่ำมืดหรือบางวันก็ไม่กลับบ้าน กิ๊บนั่งร้องไห้จนพ่อกลับมา และคิดในใจว่าถ้าหากพ่อตีอีกก็คงไม่หนีอีกแล้วแต่คราวนี้ไม่แล้ว พ่อคุยกับชั้นด้วยเสียงเหนื่อยๆ จนชั้นรู้ว่าพ่อเริ่มไม่สบาย  กิ๊บจึงตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านอีกครั้งเพราะจะดูแลพ่อและน้อง ไอสดูดีใจมากที่ชั้นกลับมา กิ๊บไม่อยากให้พ่อทำงานหนักมากจึงพยายามหางานที่มีเงินเดือนสูงๆทำ และวันที่ย้ายของกลับมาที่บ้าน กลับมาอยู่ห้องนอนเดิมที่เต็มไปด้วยฝุ่น ขณะที่ทำความสะอาดเบอร์โทรของพี่โต้งในไดอารี่ที่เคยเขียนไว้สมัยม.3ก็มาทำให้ ชั้นแปลกใจ จนเปิดเรื่องราวเก่าๆอ่านดู พี่โต้งเป็นเพื่อนของแนน ลูกสาวคนโตของป้าที่ชั้นเคยไปอาศัยอยู่ด้วยตอนออกจากบ้านใหม่ๆ แต่ก็ไม่ได้สานสัมพันธ์อะไรกันต่อเพราะชั้นลาออกจากโรงเรียนมาทำงานอย่างเต็มตัวซะก่อน กิ๊บตัดสินใจโทรไปหาพี่โต้งซึ่งในใจตอนแรกก็คิดว่าอาจแค่ทักทาย แต่แล้วเหตุการณ์ก็เปลี่ยนไป .... ************************************************ เขียนไม่ค่อยเก่งนะค่ะ - - แต่ก็เป็นเรื่องราวที่อิงความจริงค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 10:02:07 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 6 ม.ค. 52 16:33:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พี่โต้งคุยกับกิ๊บตั้งแต่เที่ยงวันจนถึงเกือบเที่ยงคืน มันดูเหมือนว่าเราไม่เจอกันมานานหลายปี แต่มันก็จริงที่เราไม่เจอกันนานมาก และชั้นได้รู้ว่าตอนนี้พี่โต้งจบจากมหาวิทยาลัยแล้วและเป็นวิศวโยธา ทำงานในไซด์งานแห่งนึงแถวพุทธมณฑลในตอนนั้น  และเราก็นัดเจอกันครั้งแรกที่ THE Mall ท่าพระร้านดังกิ้น โดนัท เราต่างคุยกันสนิทราวกับเพื่อนรู้ใจเลยทีเดียว เพียงไม่กี่อาทิตย์ กิ๊บก็คบกับพี่โต้งอย่างเต็มตัว แต่ด้วยความที่กิ๊บทำงานร้าน7-11เป็นกะเลยทำให้เวลาของเราไม่ค่อยตรงกัน พี่โต้งเลยบอกให้กิ๊บออกจากงานและไปหางานทำด้วยกันที่อยุธยาซึ่ง มีเส้นสายในโรงงานญี่ปุ่นแห่งหนึ่งและจะได้รับค่าแรงที่สูงกว่าเดิมด้วย  กิ๊บตกลงที่จะทำตามที่พี่โต้งบอก ชั้นเองคิดว่าการตกลงใจครั้งนี้มันน่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว และคิดว่าจะได้ได้เพิ่งเติมส่วนที่ขาดให้กับพ่อ-แม่และน้องเสียที กิ๊บบอกพ่อเกี่ยวกับการไปทำงานที่อยุธยา ตอนแรกพ่อไม่เห็นด้วยแต่เนื่องจากตอนนี้กิ๊บโตแล้วและอธิบายถึงเหตุผลหลายอย่าง ชั้นไม่เอะใจเลยว่าการที่พ่อไม่อยากให้มาทำงานไกลๆ เพราะเวลาของพ่อเริ่มเหลือไม่มากแล้วพ่อคงอยากจะอยู่กับชั้นให้มากที่สุด  แต่แล้วกิ๊บก็เก็บข้าวของไปอยู่อยุธยา และทุกอาทิตย์ก็จะกลับมาหาพ่อกับน้อง ส่วนแม่ของกิ๊บนั้นเราไม่เคยรู้ข่าวของท่านในตอนนั้น แต่เดี๋ยวก็รู้แหละ กิ๊บได้ทำงานในโรงงานอาหารของญี่ปุ่นแห่งหนึ่งในจังหวัดอยุธยา ส่วนที่พักนั้นในช่วงแรกก็คงต้องพักกับพี่โต้งไปก่อนเพราะหอพักแถวนั้นเต็มและหายากมาก ส่วนอพาทเม้นท์ที่พี่โต้งพักก็เป็นสวัสดิการของบริษัทที่พี่โต้งทำงานอยู่ก็เลยเสียแค่ค่าน้ำ-ค่าไฟเท่านั้น และโรงงานแห่งนี้เองก็เป็นจุดเริ่มต้นของความรักที่เรียกได้ว่า "เจ้าหญิงในนิยาย" จริงๆ *********************************************** เขียนมาถึงตรงนี้ ต้องหยุดพักหายใจเฮือกใหญ่  เพราะมันมีเรื่องราวมากมายกับผู้ชายคนนี้ คนที่ทำให้ชีวิตของกิ๊บอยู่ในช่วงที่สุขสุดๆ  และทุกข์ทรมานแทบฆ่าตัวตายได้เหมือนกัน  แต่ถ้าหากไม่ได้เค้าในวันนั้น ก็คงไม่มีกิ๊บที่อดทน เข้มแข็งในวันนี้ จริงๆน่าเปลี่ยนชื่อเรื่องว่า เรื่องเล่าของสาวไม่น้อย ^^ น่าจะดีกว่าเนอะ จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 6 ม.ค. 52 17:07:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาติดตามเรื่องของคุณฮานะครับ ท่าทางจะหลากรสไม่แพ้นิยายดราม่าเลย นะเนี่ย หวังว่าวันนี้ชีวิตคงลงตัวพอสมควรแล้วนะครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ม.ค. 52 16:43:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณคุณพีทคุงนะค่ะ ที่มานั่งอ่านเรื่องของฮานะ พอดีเมื่อวานงานยุ่งมากๆ เลยไม่ได้มาเขียนต่อ เดี๋ยววันนี้จะเล่าต่อเลยแล้วกันนะค่ะ ^^ อาจเขียนไม่ใกล้เคียงมืออาชีพ  แต่ก็พออ่านรู้เรื่องเนอะๆ ************************************************ การมาทำงานในโรงงานแห่งนี้ ก็ทำให้กิ๊บได้เรียนรู้ของชีวิตของสาวโรงงานและสาวออฟฟิศไปพร้อมๆกัน เพราะตำแหน่งที่ได้รับคือ sub-leader warehouse หรือ ผู้ช่วยคลังสินค้า โรงงานแห่งนี้ทำวุ้นเส้นค่ะ แต่ไม่ใช่วุ้นเส้นธรรมดา เพราะเป็นวุ้นเส้นญี่ปุ่น คุณภาพค่อนข้างดีเพราะทำจากแป้งมันสำปะหลังกับแป้งข้าวโพด และในทุกๆปีเค้าจะเปิดขายให้พนักงานลองเอาชิมดู ก็สรุปว่าอร่อยดี ^^V ตำแหน่งsub-leaderนั้นมี 2 คนจึงแบ่งเป็น 2 ทีม ทีมของกิ๊บเป็นทีมหญิงล้วน ไว้คอยทำพิมพ์วันหมดอายุของซองบรรจุวุ้นเส้น ส่วนอีกทีมเป็นทีมชาย ไว้ทำเกี่ยวการเบิกจ่ายวัตถุดิบทำวุ้นเส้นและส่งสินค้า ก็มีเอ๋ ชายหนุ่มที่อายุน้อยนะ หน้าตาดีเลยแหละ แต่เสียดายเอ๋แต่งงานแล้ว เป็นคนคุมทีม ส่วนคนที่เป็นLeader ก็เป็นพี่สาวที่ใจดีรูปร่างเล็ก ผอมบางชื่อพี่มะกอก เป็นคนคุมทีมเราอีกที การทำงานที่นี้สนุกมากทุกวันกิ๊บจะต้องเช็คสินค้าเข้าออก และนำไปพิมพ์เข้าเครื่องคอมเพื่อให้พี่มะกอกทำ report และตอนที่ทำตรงนี้แหละจะต้องไปทำงานบนออฟฟิศ เพราะส่วนของ warehouse ไม่มีเครื่องคอมพิวเตอร์ในสมัยนั้นและนี่แหละ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เจอ ผู้ชายในฝัน นั้นเอง^^ กิ๊บในสมัยนั้นยังทำคอมไม่ค่อยเก่ง และช่วงแรกจะมีพี่มะกอกช่วยสอนแต่หลังจากนั้นระยะนึงเราก็ต้องทำเอง และมีอยู่วันนึงด้วยขณะที่เรากำลังพิมพ์Report อย่างเพลิน สายตาของเราก็เหลือบไปเห็นผู้ชายคนนึง ใส่ชุดสีเขียวแบบเรา รูปร่างโปร่ง แต่ไม่สูงเท่าไหร่ ที่สำคัญคือผิวขาว ปากแดง และแลดูสำอางค์จังผู้ชายคนนี้ ซึ่งแน่นอนว่า คนอยุธยาส่วนใหญ่ที่กิ๊บเจอหรือรู้จักจะผิวคล้ำ ดังนั้นเค้าเป็นคนที่เรารู้สึกสะดุดตาเลยทีเดียว แต่อย่างว่าแหละค่ะสังคม ระหว่างออฟฟิศ กับพนังงาน Operation ก็ย่อมจะแบ่งกันอยู่แล้ว กิ๊บกับพี่เค้าเลยไม่ได้คุยกันทั้งๆที่ มารู้ภายหลังจากน้องสาย เด็กในทีมกิ๊บเองว่า เค้าเป็น Planning ชื่อ(สมมุติ)พี่เจต หรือใครๆเรียกว่า พี่โจ เพราะเหมือนโจอี้บอยมั้ง แต่จริงๆนะ เพราะพี่เค้าตาตี๋ ก็เค้าเป็นลูกคนจีนนี่นา  และที่สำคัญยังไม่มีแฟน โอ้ว!โห ตาโตไปเลยใช่มั้ยล่ะ น้องสาย เล่าให้ฟังว่า พี่เจต เป็นที่หมายปองของสาวๆมาก ไม่ว่าจะสาวน้อย หรือสาวเหลือน้อยก็ตาม ในสายตาชั้น คนที่ดูจะเข้าวินมากที่สุดน่าจะเป็น มิ้งค์ สาวชาวอยุธยา ผิวเธอออกจะคล้ำนิดๆ (คล้ำกว่าชั้นนะ555) แต่มีรูปร่างที่สูง โปร่ง น่าตาน่ารักมาก ถ้าจำไม่ผิดมีเขี้ยวนิดหน่อย ถือว่าเป็นขวัญใจของบริษัทก่อนที่กิ๊บจะก้าวเข้ามาโรงงานนี้เลยทีเดียว แต่กิ๊บเองไม่สนใจหรอกนะเพราะกิ๊บตั้งใจมากว่าจะทำงานให้ได้เงินเยอะๆและเรียนให้จบ จะได้กลับกรุงเทพ หางานที่นั้นจะได้ดูแลพ่อกับน้องอย่างใกล้ชิด และที่สำคัญความสัมพันธ์ของกิ๊บกับพี่โต้งก็ยังอยู่ในเกณฑ์ที่ดี... พี่โต้งยังคงมาส่งกิ๊บหน้าโรงงานในตอนเช้าและมารับกลับในตอนเย็นของทุกวัน ทุกสิ่งทุกอย่างมันน่าจะดีว่ามั้ย แต่อย่างที่ใครๆๆบอกความสุขมักอยู่กับเราไม่นาน ช่วงหลังกิ๊บรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของพี่โต้ง จากที่เคยมารับเราในตอนเย็น พี่โต้งเริ่มติดงานมาไม่ได้และกิ๊บต้องกลับรถตู้ของโรงงาน ไม่ก็ติดรถมอเตอร์ไซด์ของเอ๋กลับบ้าน ทุกอย่างแปลกไปพี่โต้งเริ่มกลับบ้านดึก กิ๊บเองบางทีนอนไปแล้ว เพราะเหนื่อยจากการทำงานทั้งวัน จนวันนึงเราก็รู้ว่า พี่โต้งกำลังกิ๊กอยู่กับเด็กฝึกงานที่ออฟฟิศ  กิ๊บถามพี่โต้งบ่อยจนเราทะเลาะกัน เพราะเค้าไม่ยอมรับ และเราก็ไม่มีหลักฐาน วันๆทำงานในโรงงาน วันเสาร์ก็ทำงาน วันอาทิตย์กลับบ้านไปหาพ่อที่กรุงเทพ จะเอาเวลาที่ไหนไปนั่งคอยสังเกตุการณ์   จากกิ๊บที่เคยร่าเริง กลับกลายเป็นคนอมทุกข์ จนน้องในทีมสังเกตุได้ก็เลยยุให้เรามีแฟนใหม่เลย  อย่างว่าแหละนะ สวยเลือกได้ ^^ น้องสายเลยกลายเป็นแม่สื่อที่ดีให้เรากับพี่เจต ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้นะว่า พี่เจต เปรียบเป็นคนของประชาชน และที่สำคัญมีมิ้งค์ที่เค้าแอบชอบพี่เจตมานาน แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่า ทำไมพี่เจตไม่ตกร่องปล่องชิ้นกับมิ้งค์เสียที ยุทธการณ์พิชิตใจชายก็เริ่มขึ้นซึ่งกิ๊บก็ประหม่าในทุกวันเลยแหละทีนี้ การไปทำคอมบนออฟฟิศกลายเป็น เวทีไท ที่พอเราเดินขึ้นไปก็จะเป็นสิ่งที่ทุกคนจับตามอง และเราก็แอบเห็นแล้วด้วยว่า พี่เจตก็มองเราอยู่เช่นกัน แต่ไม่ใช่แค่กิบนะที่ถูกมอง พี่เจตเองก็มีคนมองเช่นกัน และด้วยความประหม่านี้เอง ชั้นเลยทำอะไรเปิ่นๆๆไปหลายอย่าง จนคิดว่ากลายเป็นตัวตลกในออฟฟิศไปแล้ว ช่วงหลังมีการเช็คสต๊อคของโรงงานครั้งใหญ่ และงานนี้เองที่ทำให้พี่เจตและกิ๊บ ได้คุยกันมากขึ้น และที่สำคัญ เราส่งสายตากันมากขึ้น เย็นวันหนึ่งในฤดูหนาวที่กิ๊บเพิ่งจะเคลียร์งาน store เสร็จก็เกือบจะ 3 ทุ่มแล้ว รถตู้ของบริษัทไม่มี ถ้าจะรออีกที ก็ต้อง 5 ทุ่มโน้น และที่สำคัญพี่โต้งกับชั้นก็ห่างกันแล้ว แต่ก็ยังดีนะที่เหลือความเป็นพี่-น้องอยู่ แต่ไม่มารับหรอกนะ ^^ ชั้นจึงตัดสินใจเดินกลับบ้านด้วยระยะทางเกือบ 3 กิโล เพราะมันไม่มีรถประจำทางผ่านในสวนอุตสาหกรรมอยู่แล้ว และยิ่งไปกว่านั้นรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างก็ไม่มี เนื่องจากโรงงานของชั้นอยู่ในโซนที่ลึกเกินไป  เพื่อความปลอดภัยของคุณภาพอาหารหรือเปล่าไม่รู้มาอยู่ซะลึกขนาดนี้ กิ๊บเดินไปตามทางที่แสงสว่างจากโคมไฟประจำทาง ช่วงนั้นคดีข่มขืนยังไม่เยอะเท่านี้ ถ้าเป็นตอนนี้คงไม่กล้าเสี่ยงกลับบ้านแบบนี้แน่  กิ๊บเดินออกมาไม่ทันจะพ้นประตูโรงงาน ก็มีแสงไฟหน้ารถกระพริบๆอยู่ กิ๊บหันกลับไปมอง โอ้ย..ยังกับในนิยาย พี่เจตค่ะ พี่เจตอยู่ในรถเก๋งHONDA สีแดง ขับมาจอดข้างๆเราแล้วถามว่า พี่เจต : อ้าว ทำไมเดินกลับบ้านล่ะ กิ๊บ : (เอ้อ ถามแปลกถ้ามีรถแล้วจะเดินมั้ยล่ะ) พอดี รถมันหมดแล้วและไม่อยากรอรถโรงงานน่ะค่ะ มันดึกไป พรุ่งนี้ทำงานแต่เช้า พี่เจต : บ้านอยู่ไหนล่ะ พี่กลับทางออกหน้าสวนอุตสาหกรรม ติดรถพี่ไปต่อรถมั้ย กิ๊บ : (เออ รอคำนี้แหละ)ขอบคุณนะค่ะ เดี๋ยวกิ๊บลงหน้าสวนก็ได้ค่ะ ชั้นขึ้นรถโดยไม่รีรออะไรทั้งนั้น เพราะอยากกลับบ้านเต็มแก่แล้ว ระหว่างทางชั้นรู้สึกเหมือนพี่เจตขับรถช้า หรือลูกระนาดมันเยอะก็ไม่รู้ทุกๆระยะถนน 1 เมตร จะมีลูกระนาด 1 อัน แล้วคิดดูนะค่ะว่า ระยะทาง 3 กิโลเศษๆมันจะทำให้หัวสั่นขนาดไหน  ระหว่างทางกลับบ้านกิ๊บกับพี่เจตได้คุยกันหลายเรื่อง จนชั้นรู้ว่าพี่เจตเป็นคนบ้านเดียวกับชั้น คือคนกรุงเทพ และเมือ่ก่อนบ้านเก่าพี่เจตก็ห่างจากบ้านพ่อชั้นที่กรุงเทพ 1 ป้ายรถเมล์เอง และพี่เจตยังบอกด้วยว่า เค้าเคยไปเดินถามแถวตลาดบ้านชั้น เพราะเป็นตลาดใหญ่ในละแวกนั้น ยิ่งไปกว่านั้นชั้นได้รู้อีกว่า พี่เจตกลับบ้านที่กรุงเทพเกือบทุกอาทิตย์ และอาทิตย์นั้นเองที่เรานัดกันครั้งแรกว่า เราจะกลับกรุงเทพด้วยกัน .... ความสุขเกิดขึ้นตรงนี้ แต่ใครจะรู้ว่ามีอะไรรอ เราอยู่ข้างหน้า ... ************************************************ แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 10:00:20 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 09:46:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในวันรุ่งขึ้นของการทำงาน เช้านี้ยังดูปกติดีเหมือนที่ผ่านมาแต่คนบนออฟฟิศเริ่มเปลี่ยนไป จากที่เคยมองกิ๊บเป็นปกติอยู่แล้ว ตอนนี้กลับมองหนักขึ้นๆจากสายตาที่ดูเหมือนจับจ้องอะไรซักอย่าง กลับกลายเป็นสายตาที่ดูชิงชังกิ๊บมากเป็นพิเศษ โดยเฉพาะสายตาเหล่านี้มันมาจากกลุ่มคนรักมิ้งค์ นั้นเองและนอกจากสายตาแบบนั้นแล้ว บางครั้งก็ยังได้ยินถ้อยคำกระทบกระแทกจนพูดได้ง่ายๆ ว่าถ้าเป็นนักมวยชั้นคงน๊อกไปแล้วตั้งแต่ยกที่ 1 แต่ยังดีที่ทีมงานของชั้นสาวๆ 5 คน โดยเฉพาะน้องสายกับพี่มะกอกก็เป็นกองเชียร์อย่างดีสำหรับงานนี้ แต่ที่น่าแปลกคือ เอ๋ ดูเอ๋จะไม่ค่อยยินดีกับชั้นเท่าไหร่ แต่ชั้นมารู้ภายหลังว่า เอ๋แอบปลื้มชั้นอยู่ลึกๆและเป็นห่วงชั้นมากเพราะเค้ารู้ว่ามิ้งค์ มีนิสัยอย่างไร พี่เจตกับชั้นเริ่มมีการสื่อสารที่พิเศษต่อกันมากขึ้นนอกจากการโทรศัพท์หากันภายในโรงงาน ก็ยังมีการเขียนลงเศษกระดาษมาถึงชั้น และเย็นวันศุกร์ก็มาถึง (ลืมบอกไปว่าโรงงานนี้ทำงานเสาร์เว้นเสาร์ในช่วงหลังๆ)... กิ๊บแพคกระเป๋าใบเล็กๆมาที่โรงงาน เพื่อจะได้ไม่ต้องกลับบ้านให้เสียเวลาพี่เจตเค้าอีก วันนี้ดูเหมือนที่ออฟฟิศจะร้อนๆพิกล กิ๊บมาถึงโรงงานสิ่งแรกที่ต้องทำคือเปลี่ยนชุดฟอร์ม ซึ่งชุดฟอร์มแขวนไว้ที่ล๊อคเกอร์เป็นห้องล๊อคเกอร์หญิงมีราวแขวนผ้าอันเดียว แต่มีชุดเยอะแยะมากมาย แต่ทว่าวันนั้น กิ๊บหาชุดของตัวเองไม่เจอ !!~ จนสายแล้วที่กิ๊บยังไม่เข้าไปที่ store น้องๆในทีมออกมาตามและช่วยกันหาปรากฎว่าไปเจอที่ถังขยะ และบัตรประจำพนักงานของกิ๊บก็ถูกกรีด มันดูเหมือนเรื่องใหญ่นะแต่ก็นั้นแหละเราต้องทำให้มันดูเป็นเรื่องที่เล็กลง เพราะต่างคนก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ ต่อไปกิ๊บคงต้องระวังตัวมากขึ้น และหลังจากที่พี่เจตรู้เค้าเองก็รู้ว่าใครทำ แต่ก็ทำไรไม่ได้เช่นกัน และยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ชั้นรู้มาก็คือ ไม่ค่อยมีใครเห็นด้วยกับพี่เจตที่เค้าจะมาคบกับหญิงสาวชาวโรงงานแบบชั้น ก็อย่างที่เคยบอกไปว่าส่วนออฟฟิศ กับOperation เค้าแยกกัน เย็นวันนั้นพี่เจตพาชั้นกลับบ้าน โดยที่กิ๊บบอกว่าจะเดินออกจากโรงงานไปเล็กน้อยก่อนแล้วพี่เจตค่อยไปรับตรงนั้น เพื่อว่าพี่เจตจะได้ไม่โดนเค้าดูถูกไปมากกว่านี้ แต่พี่เจตยังยืนกรานที่จะให้กิ๊บขึ้นรถภายในโรงงานไปเลย โดยที่ไม่แคร์สายตาใคร เห้อ .. ชีวิตสาวโรงงาน ยังกับหนังอินเดีย ไม่ง่ายเลยซิ และก็เป็นอย่างที่คาดคิดคือ ทุกคนต่างสนใจเรามองออกมาจากหน้าต่างโดยเฉพาะมิ้งค์  ระหว่างทางชั้นนั่งตัวเกร็งไปเลย ไม่ใช่ว่าพี่เจตขับรถเร็วนะจริงๆเหยียบแค่ 80-90 เท่านั้นเองแต่ที่เกร็งคือ เป็นครั้งแรกของกิ๊บที่ได้นั่งรถมากับผู้ชาย 2 ต่อ 2 ชั้นก็ดูเก้ๆกังๆพอสมควร แต่พี่เจตเป็นคนที่คุมสถาณการณ์ไว้ได้อย่างดีมาก เค้าเริ่มเปิดเพลงที่ชอบ ... เป็นวิทยุคลื่นเพลงฝรั่ง อ่ะเข้าทางเลยเพราะชั้นชอบภาษาอังกฤษอยู่แล้วด้วย และเมื่อเพลงนี้ขึ้นมา ... When I first saw you, I saw love. And the first time you touched me, I felt love. And after all this time, you're still the one I love Looks like we made it Look how far we've come my baby We mighta took the long way We knew we'd get there someday จากที่เคยฟังปกติอยู่แล้วนะ แต่วันนั้นดูเหมือนทำไมเพลงมันเพราะกว่าเดิม กิ๊บเลยบอกให้พี่เจตเปิดดังนิดนึง พี่เจตก็ทำหน้างงๆ นิดๆ และเค้าก็บอกกับกิ๊บว่านี่ก็เพลงโปรดของเค้าเหมือนกันนะ ^^" เราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าพูดจริงหรือพูดเอาใจเราว่า ใจตรงกัน คิคิ และซักพักพี่เจตก็เลี้ยวรถไปเติมน้ำมัน กิ๊บก็คิดในใจว่าเรามารถเค้าไม่เสียตังอะไรเลยน่าจะซื้อขนมให้พี่เค้าซะหน่อยก็เลยแวะร้าน จิ๊ฟฟรี้ ในปั้นมันเองก็หอบ เลย์ถุงใหญ่กับป๊อกกี้และน้ำเปล่ามา 1 ขวด แต่พี่เจตค่ะ ทำหน้างงกว่าเดิม จนชั้นอดแปลกใจไม่ถามไม่ได้ กิ๊บ : พี่เจตไม่ชอบทานขนมหรอค่ะ เห็นมองหน้าแปลกๆ จะเอาอย่างอื่นมั้ยค่ะเดี๋ยวกิ๊บไปซื้อให้ พี่เจต : เปล่า ไม่ใช่หรอก คือเมื่อคืนเพิ่งกินน่ะ ทั้งเลย์รสนี้กับป๊อกกี้รสนี้เลย ถึงบางอ้อ! มันเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วใช่มั้ยค่ะ กิ๊บเองก็รู้สึกแบบนั้นแต่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่า พรหมลิขิต แต่ยิ่งคุยกันยิ่งรู้ว่า พี่เจตเองชอบอะไรหลายๆอย่างที่เหมือนเรา และพี่เจตจบโรงเรียนชายล้วนอย่างสวนกุหลาบมาอีกต่างหาก และชั้นก็เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาเช่นกัน จะว่าเหมือนกันมั้ยเนี๊ย นับว่าการกลับบ้านครั้งนี้สร้างความประทับใจไม่รู้ลืมมาให้กิ๊บไว้จดจำจนกระทั่งทุกวันนี้ และยังมีอีกหลายอย่างที่ยังคงแจ่มชัดในความทรงจำ... แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 11:06:42 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 11:01:40 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้ว ผ่านไปให้ท่านอื่นค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 8 ม.ค. 52 11:13:27 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากวันนั้นทุกสิ่งรอบๆตัวเราค่อยๆเปลี่ยนไปไม่ว่าจะเป็นเรื่องของพี่โต้งที่ กิ๊บหาหออยู่ใหม่โดยมีพี่เจตช่วยหาแต่เมื่อได้ห้องพักแล้ว ชั้นลองบวก-ลบคูณ-หารดู ปรากฎว่าเงินที่เสียไปมันมากจนไม่สามารถเหลือพอที่จะส่งให้พ่อได้เหมือนเดิม พี่เจตเลยบอกว่าจะออกให้ชั้นครึ่งนึง แต่ชั้นก็ปฎิเสธเพราะชั้นกลัวว่าเค้าจะคิดว่ากิ๊บมาเกาะเค้า หวังเงิน หรือสิ่งที่เค้ามี   กิ๊บ : กิ๊บจะให้พี่มาออกเงินกิ๊บไม่ได้หรอกค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน พี่เจต : ก็กิ๊บเป็นแฟนพี่ พี่เป็นแฟนกิ๊บไง กิ๊บ : (อึ้ง ดิ อึ้ง) !?!!!??!!!! เป็นครั้งแรกที่พี่เจตพูดกับชั้นแบบนี้ ก็รู้สึกดีใจมากเลยและตกลงย้ายออกจากอพาทเม้นส์พี่โต้งวันนั้น พี่โต้งไม่พูดอะไรเลย เพราะเค้าเองคงไม่เศร้ากับการที่กิ๊บไปเท่าไหร่ ก็เค้ามีน้องนักศึกษาฝึกงานที่เค้าเคยหายไปค้างด้วยกันบ่อยๆ และหลังจากที่กิ๊บไปแล้ว เค้าก็มาอยู่ด้วยกันที่อพาทเม้นท์นั้นและตอนนี้ชั้นก็ได้ข่าวว่าเค้ามีลูกด้วยกัน 1 คนแล้วค่ะ หอพักที่ใหม่ที่กิ๊บอยู่ห่างจากที่พี่เจตพักไม่เท่าไหร่ พี่เจตเลยอาสาเป็นคนขับรถให้กิ๊บตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เรามาทำงานและกลับบ้านด้วยกันทุกวัน ถ้าวันไหนใครต้องทำงานดึกอีกคนก็ต้องรอตามธรรมเนียม และด้วยเหตุนี้เองออฟฟิศที่ดูน่ารื่นรมณ์ก็ค่อยๆทวีความรุนแรงขึ้นเป็นลำดับ แต่พี่เจตกับชั้นก็ฝ่าฝันสิ่งต่างๆมาด้วยกันจน ส่วนใหญ่ยอมรับ และยิ่งไปกว่านั้นมีเรื่องแปลกอีกอย่างด้วยนะค่ะ ผู้จัดการโรงงานที่เป็นคนไทย ที่พี่เจตนับถือท่านเสมือนญาติผู้ใหญ่ เป็นเพื่อนของพ่อกิ๊บเอง(เมื่อก่อนพ่อกิ๊บเคยทำงานโรงงานและท่านก็เป็นเพื่อนร่วมโรงงานกันนี้เอง) ท่านจึงให้ความเอ็นดูกิ๊บเช่นกัน แต่ถึงกระนั้นกลุ่มคนรักมิ้งค์ก็ยังไม่หยุดเพียงเท่านี้ วันนึงเริ่มมีกระแสว่าพี่เจตมีแฟนแล้วมาเข้าหูชั้น และพี่เจตก็แสดงตนว่าเค้ามีกิ๊บคนเดียวโดยการพากิ๊บไปพบครอบครัวของพี่เจตเป็นครั้งแรกที่บ้านใหม่ของเค้าแถวพระราม 2 เป็นร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างที่ใหญ่มาก และชั้นเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองล่ะค่ะ ว่าครอบครัวของพี่เจตก็รวย และลูกทุกคนก็จบมาจากมหาลัยดีๆดังๆทั้งนั้น พี่เจตเป็นคนโต (เหมือนชั้นเลย) จบวิศวปิโตรเคมี จากมหาลัยชื่อดังย่ายฝั่งธน และป๊ากับม๊าของพี่เจตท่านใจดีมาก ไม่เคยรังเกียจชั้นที่มาจากครอบครัวที่ฐานะด้อยกว่าท่านเลย มันทำให้ชั้นรู้สึกเหมือนนิยายเข้าไปทุกทีๆ แต่พอมาคิดอีกที เหมือนว่าชั้นไม่คู่ควรกับเค้าเอาเสียเลย เรียนก็ยังไม่จบ ครอบครัวก็ฐานะปานกลาง .... มันทำให้ชั้นไม่กล้าพาพี่เจตไปที่บ้าน แต่พี่เค้าบอกว่าเค้าไม่ใช่คนที่เลือกคบคนที่ฐานะหรือชาติตระกูล เค้าคบชั้นที่เป็นชั้นจริงๆ กิ๊บอยากให้พี่เจตมาที่บ้าน มาเจอพ่อเหมือนกัน แต่จริงๆกิ๊บเองก็กลัวว่าพ่อจะว่าเรื่องผู้ชายเข้าบ้านมั้ยนะ แต่พอโทรไปบอกพ่อ เค้าบอกว่ากิ๊บโตแล้วดูแลตัวเองได้แล้ว เค้าไม่ว่าแล้วและกลับดีซะอีกที่ให้พามาเจอพ่อ ชั้นเลยพาพี่เจตไปที่บ้านในที่สุด และเราได้ทำอาหารทานกันอย่างสนุกสนาน ************************************************ เล่าถึงตรงนี้แล้วหิว - - ขอไปหาไรกินก่อนนะค่ะ เดี๋ยวบ่ายๆ มาเล่าต่อ แหะๆ เหมือนจะมีคนอ่านอยู่เลย อิอิ จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 12:02:48 ]

ความคิดเห็นที่ 8 กลางวันนี้รู้สึกไม่ค่อยอยากกินอะไรเลย มันตื้นตันบอกไม่ถูก สงสัยรำลึกความหลัง+ใช้จินตนาการมากไปนิดนึง ในใจก็คิด ใครเค้าจะมาสนใจเรื่องราวของเด็กกะโปโลอย่างเราน้า แต่ไม่เป็นไร เพระเราอยากเขียน เพราะฉนั้นก็ขอขอบคุณเว็ปพันทิพด้วยนะค่ะ ที่ให้ฮานะได้สานอันยิ่งใหญ่ซะที ************************************************ ระหว่างที่เราทานข้าวกันอย่างมีความสุข ทั้ง พ่อ - น้องไอส และพี่เจต น่าเสียดายที่ขาดแม่ ไป 1 คน แต่ก็ไม่มีใครพูดถึงแม่ เพราะไม่อยากให้สะเทอนใจพ่อ หลังจากที่ทานข้าวเสร็จเราก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องต่างๆมากมาย ชั้นสังเกตุเห็นว่า พ่อหน้าซีดลงอย่างมาก จนเหงื่อเริ่มแตกออกมาอย่างเห็นได้ชัด พ่อจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ และสิ่งที่ชั้นได้ยินคือ พ่ออาเจียน กิ๊บกับน้องตกใจมาก แต่คนที่สติดีที่สุดดูเหมือนจะเป็นพี่เจต ที่รีบเข้ามาช่วยพยุงพาพ่อและให้ไอสเรียกอาข้างบ้านมาช่วยพาพ่อส่งโรงพยาบาล พี่เจตพาไปโรงพยาบาลเอกชนที่ดีแห่งหนึ่งและใกล้บ้านที่สุด  มันทำเอาชั้นหน้าซีดไปเลยเพราะรู้ว่าค่ารักษาพยาบาลที่นี่แพงมาก และเงินเก็บก็ต้องหมดเยอะล่ะทีนี้ วันนั้นหมอบอกว่าพ่อต้องนอนโรงพยาบาลก่อนเพื่อรอดูอาการ พ่อได้นอนห้องพิเศษที่พี่เจตเลือก (กิ๊บซีดกว่าเดิม)และไอสเฝ้าอยู่ไม่ห่าง พี่เจตพาชั้นกลับบ้านและบอกพรุ่งนี้จะมารับชั้นที่บ้านมาเยี่ยมพ่ออีกที  หลังจากกลับบ้านพี่เจตโทรหาชั้น เราคุยกันตลอดคืนเพื่อให้ชั้นไปคลายความกังวลใจ จนชั้นรู้สึกว่าเหมือนชั้นเป็นภาระให้เค้าได้มากมายเหลือเกิน   กิ๊บตื่นแต่เช้าเพื่อมาเบิกเงินใน ATM ส่วนที่เหลือแต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะพอมั้ยเลยไปขอยืมคุณป้ามาอีกจำนวนหนึ่ง ช่วงสายพี่เจตก็มารับไปที่โรงพยาบาล ทางคุณหมอแจ้งให้ทราบว่า พ่อเป็นเบาหวาน ก็มีให้ยามาพักผ่อนที่บ้านและโรคนี้อย่างที่รู้ๆว่ารักษากันนาน และต้องมาหาคุณหมอตามนัดด้วย สีหน้าของพ่อดีขึ้นมาก แต่ชั้นซิพอเห็นค่ารักษาพยาบาลก็แทบเป็นลม เพราะมันขึ้นหลักหมื่นไปแล้ว แต่พี่เจตก็ยื่นบัตรเครดิตของเค้ากับคุณพยาบาลเพื่อจ่ายค่ารักษาทั้งหมดให้กับคุณพ่อของชั้น  ตอนนั้นมนัเป็นความรู้สึกประทับใจแกมสมเพชตัวเองหรือเปล่าไม่รู้ ชั้นจึงยื่นซองเงินทั้งหมดให้พี่เจต กิ๊บ :  นู๋ออกส่วนหนึงแล้วกันนะค่ะ กิ๊บขอบคุณพี่เจตมากๆเลยค่ะ พี่เจตตบไหล่ชั้นเบา พร้อมกับพูดว่า พี่เจต : ไม่ต้องหรอก มันเป็นหน้าที่พี่ ชั้นรู้สึกตื้นตันใจมาก แต่ก็อีกนั้นแหละชั้นเกรงว่าหากมีคนรู้อาจคิดว่าชั้นตั้งใจมาเกาะพี่เจตและอยากได้เงินของเค้า  และหากวันนึงเค้าต้องเสียเงินกับชั้นมากๆ เค้าก็อาจจากชั้นไปก็ได้  ชั้นแค่คิดนะแต่ไม่เคยพูดให้เค้าฟัง ก่อนกลับพี่เจตบอกชั้นให้ดูแลคุณพ่อให้ดีๆ แล้วจะมาเยี่ยมที่บ้านใหม่ และวันรุ่งขึ้นวันอาทิตย์กิ๊บก็นั่งรถพี่เจตกลับไปที่อยุธยา เพื่อทำงานในวันจันทร์ พี่เจตกับกิ๊บทำตัวเปิดเผยมากขึ้น แต่เราก็ยังไม่เคยทานข้าวกลางวันด้วยกันเสียที เพราะลูกทีมน้องๆ5คนไม่เคยปล่อยให้กิ๊บกินข้าวคนเดียวเลย แต่มีหลังจากทานข้าวเสร็จ บางวันที่ชั้นไปห้องอ่านหนังสือบนออฟฟิช ก็จะได้นั่งคุยกับพี่เจต ท่ามกลางสายตาเดิมๆ ที่ชั้นควรจะชินกับมันได้แล้ว หอพักแห่งใหม่ของกิ๊บที่ค่อนข้างเงียบซึ่งเหมาะสำหรับการนั่งอ่านหนังสือเตรียมสอบของกิ๊บเลย ในตอนกลางคืนบางวันพี่เจตจะส่งSMSมาแต่บางวันก็โทรมาคุยกันเล็กน้อย มันจึงดูเหมือนเราแทบจะอยู่ด้วยกันทุกวัน จนชั้นแทบจะพูดได้ว่า ช่วงนี้กระมังที่มีความสุขที่สุดในชีวิตรักของชั้นกับพี่เจต หากวันไหนที่เราออกไปข้างนอก ไปเที่ยวห้างในกรุงเทพ ไม่ว่าชั้นอยากจะได้อะไร อยากทานอะไร หรือแม้แต่ดูหนัง พี่เจตไม่เคยให้ชั้นออกเงินเลย สำหรับกิ๊บ ผู้หญิงที่ไม่เคยได้อะไรแบบนี้ มันช่างใกล้เคียงชีวิตของเจ้าหญิงในเทพนิยาย อะไรอย่างงั้นเลย ชั้นมีเงินเก็บมากขึ้น มีเสื้อผ้าที่ดูดี และของใช้ที่ดูหรูหรามากขึ้น อย่างเช่น น้ำหอมมียี่ห้อเนี๊ย ไม่เคยใช้เลย - - เคยใช้แต่ของปลอม เครื่องสำอางที่พี่เจตซื้อให้ในห้าง ราคาแพงมาก - - (เคยใช้แต่ยี่ห้อตลาดนัด) อย่าว่าแต่เสื้อผ้าก็มียี่ห้อเลย ชุดชั้นในยังใช้ของBSC ดูซิชีวิตชั้น ฮู้ว!~ ************************************************ จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 13:59:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วไงต่อจ้ะ จากคุณ : today is a gift - [ 8 ม.ค. 52 14:04:28 ]

ความคิดเห็นที่ 10 และแล้วเราก็เกณฑ์คนทั้งออฟฟิศมาอ่านนิยายมือใหม่สมัครเล่นของเราจนได้ ^^ อยากให้ช่วยติชมนิดนึงน่ะค่ะ จะได้พัฒนาฝีมือ ต่อไปในอนาคต ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ยังไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้จะจบตรงไหน เพราะดูท่าว่าจะยาวอยู่เหมือนกัน แฮะๆ ************************************************ กิ๊บคิดเอาเองว่าเพิ่งรู้จักชีวิตของการมีแฟน มีความรักจริงๆก็คงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง มีความสุขกับสิ่งที่ได้มา แต่อะไรที่ได้มาแล้วไม่สูญเสียบ้างล่ะ ไม่มีจริงมั้ยล่ะ และในวันเกิดพี่เจต ช่วงฤดูปลายฝนต้นหนาว พี่เจตพากิ๊บไปทานข้าวในตัวเมืองอยุธยา ร้านสตอเบอรี่ อาหารน่ากินมากและเราก็กินกันพุงกาง ตบท้ายด้วยขนมเค้กที่กิ๊บซื้อมาจากร้าน S&P จากนั้นพี่เจตก็ขับรถเพื่อจะส่งชั้นกลับบ้านเหมือนปกติ แต่วันนี้เส้นทางผิดไปจากเดิม มันเป็นถนนเส้นที่กลับกรุงเทพ เป็นทางสายเปลี่ยวน่าดู และพี่เจตก็หยุดรถลงข้างทาง กิ๊บเองตกใจเล็กน้อย (ลวงชั้นมาฆ่าป่ะเนี๊ย!) พี่เจตบอกกับชั้นว่า เค้ามีเพลงอะไรจะให้ฟัง ..... เคยนึกกลัวที่จะรักใครสักคน เหตุผลและอารมณ์ขัดกันทุกครั้งเลย เจอมาหลายคน แต่ใจมันก็ไม่เคยหลุดพ้นรอดกำแพงหวาดกลัว ไม่เคยสักครั้ง ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอม เพราะครั้งนี้เผอิญมาเจอเธอ ต่างกับทุกครั้ง ปล่อยให้หัวใจพาไป เพื่อไปรู้จักเธอ และทำความคุ้นเคย ปล่อยให้หัวใจนำไป ไม่ต้องมีเหตุผลเลย จะไม่ยอมเฉยอีกต่อไป เคยคิดเองหากต้องมีใครซักคน คนนั้นเค้าต้องดีกับฉันมาก ๆ เลย คนที่กลัว เปิดใจมันไม่ง่ายเลย แบบนี้ถึงไม่เคยให้ใครเข้าใจฉัน อาจไม่ได้ดังใจ อาจจะต้องเจอความช้ำใจ อย่างน้อยก็ยังได้เคยรักใคร เปิดใจ...ให้เธอแล้ว อยากจะมีรักต้อง "เปิดใจ" พี่เจตมองหน้ากิ๊บอย่างเขิลน่าดู และชั้นเองก็ไม่ค่อยจะมองหน้าเค้ามากนัก เพราะฟังเพลง + ความหมายเพลงก็พอรู้ว่าอะไรมันเป็นอะไร เค้าทำให้หัวใจของผู้หญิงคนนึงพองโตด้วยการกระทำในวันนี้ และจูบแรกที่มันให้ความรู้สึกที่มากจากหัวใจจริงๆ ก็เกิดขึ้นจริงๆกับกิ๊บ ที่เคยอ่านนิยายมา10กว่าเรื่อง เคยดูหนังดูละครมา มันไม่ช่วยอะไรจริงๆเลยตอนนี้ คือจะบอกว่า จูบไม่เป็นก็ได้แต่ทำริมฝีปากหมุบหมิบ ความเขิลมากมายก่ายกอง ชั้นตื่นเต้นจนพูดไม่ถูก จนมารู้สึกตัวอีกที่หอพักของชั้นเอง และคืนนั้นทุกอย่างมันเหนือความคาดฝัน จนมารู้ตัวอีกทีตอนเช้าที่ค่อนข้างวุ่นวาย เพราะพี่เจตต้องกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัวมารับชั้นไปทำงานด้วยกัน พี่เจตยังคงทำตัวเช่นเดิม ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย และยิ่งไปกว่านั้นพี่เจตสมัครเรียนมหาลัยรามคำแหง เพื่อที่ว่าเวลาไปส่งกิ๊บไปสอบเค้าจะได้สอบเป็นเพื่อนเราด้วย พี่เจตเลือกคณะเศรษฐศาสตร์ แหม! รู้สึกภูมิใจจัง และค่าลงทะเบียนของกิ๊บ พี่เจตก็จ่ายให้ตามที่คาดการณ์เอาไว้ พี่เจตมีบุญคุณกับผู้หญิงอย่างชั้นมากทีเดียว จนบางครั้งชั้นยังคิดเลยว่าถ้าชาตินี้ใช้ไม่หมด เราต้องไปใช้กันชาติหน้าอีกมั้ยนะ แต่ก็ดีนะเราได้เจอกัน ^^   กิ๊บกับพี่เจตคบกันมาได้เกือบ 2 ปี และการฉลองปีใหม่ปีที่ 2 ของเรา พี่เจตพาไปฉลองกับเพื่อนสนิทของเค้า พี่เจตเล่าว่าเพื่อนคนนี้สนิทกันมาก เรียนอยู่ด้วยกันมาสมัยเรียนที่สวนกุหลาบ เค้าชื่อว่า พี่อาร์ม ตอนแรกที่เจอกันพี่อาร์มเป็นคนอารมณ์ขันดี คุยสนุกเป็นกันเอง พี่อาร์มเป็นคนมีรูปร่างสูง หุ่นแมน แบบที่สาวๆชอบ ผิวคล้ำนิดหน่อย แต่โดยรวมแล้วจัดว่าหนาตาดี รูปร่างดีทีเดียว บ้านของพี่อาร์มกับพี่เจตอยู่ห่างกัน 3 ป้ายรถเมล์เห็นจะได้ ดังนั้นเค้าเลยสนิทกับครอบครัวพี่เจตเป็นอย่างดี แต่หลังจากได้คุยกันกับพี่อารืม มันทำให้ชั้นรู้ว่า พี่อาร์มเป็นคนเจ้าชู้พอควรทีเดียว  วันนั้นหลังจากเค้าดาวน์ที่ลานเบียร์แห่งหนึ่งที่ถนนพระราม 2 พี่เจตก็ไปส่งชั้นที่บ้านพ่อ ซึ่งพ่อกับน้องไอสก็เพิ่งกลับมาจากฉลองปีใหม่ที่บ้านป้าข้างๆ พ่อดูแข็งแรงมากขึ้นจนอดคิดไม่ได้ว่า พ่อไม่ได้ป่วย แต่ทว่าหลังจากชั้นกลับไปทำงานได้ 2 วันไอสโทรมาบอกว่าพ่อไม่สบายมาก กิ๊บจึงลางานอย่างกระทันหันและกลับมาดูพ่อที่บ้าน พอมาถึงบ้านพ่อก็บอกว่าไม่ได้เป็นไร แต่ชั้นยืนกรานว่าพ่อต้องไปหาหมอ ประกอบกับพี่เจตมาด้วยพ่อเลยจำเป็นต้องไปแต่โดยดี หมอบอกว่าต้องฉีดน้ำตาลให้พ่อ เนื่องจากโรคเบาหวานไม่ใช่ว่าน้ำตาลเยอะไปไม่ดี แต่มันต้องกินน้ำตาลบ้าง นี่พ่อเล่นไม่กินของหวานเลย น้ำตาลในเลือดเลยลดลงต่ำเลยทำให้หน้ามืดเป็นลม หมอบอกว่าถ้ามาช้ากว่านี้พ่ออาจช๊อคได้ หมอเลยกำชับว่าต้องดูแลให้ดีๆ แต่พ่อชั้นก็เหมือนชั้นนี่แหละ ชอบดื้อ และคิดว่าตัวเองแข็งแรงเสมอ แต่ก็จริง เพราะตั้งแต่จำความได้ กิ๊บไม่เคยเห็นพ่อเข้าโรงพยาบาลซักที หลังจากกลับมาที่บ้าน พ่อดูอ่อนแรง และชั้นเพิ่งได้ดูแลพ่ออย่างใกล้ชิดก็ตอนนี้คือ เช็ดตัว , เอาแปรงมาแปรงฟันให้พ่อ ต้มข้าวให้พ่อกิน และดูแลน้องไปโรงเรียน  ส่วนพี่เจตเค้ากลับไปทำงานในวันรุ่งขึ้น *********************************************** เว้นไว้ให้หายใจนิดนึงน้าค้า ....... แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 15:42:23 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 15:32:41 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ส่วนที่จะเขียนต่อไปคงเป็นรสลูกกวาดที่ค่อนข้างไม่อร่อย เพราะมันรสชาดคล้ายน้ำตา ฮานะเคยคิดเล่นๆบางทีใครบางคนอาจกำลังแกล้งเราคือ ส่งของที่ดีที่สุดมาให้เรา แต่เค้าก็เอาสิ่งที่ดีที่สุดจากเราไปเช่นกัน และที่น่าแปลกใจอีกนิดนึง คือ วันนี้เป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณพ่อของฮานะเช่นกันค่ะ ฮานะหวังเป็นอย่างยิ่งว่า สิ่งที่เขียนลงในนี้อาจเตือนใครบางคนได้บ้างว่า ในขณะที่เค้ามีคุณพ่อ คุณแม่อยู่ จงดูแลท่านทนุถนอมท่านให้เต็มที่เพราะเมือ่ไหร่ที่ไม่มีท่านแล้ว อย่างน้อยเรายังรู้สึกภูมิใจในสิ่งที่เราได้ทำ .... คิดถึงพ่อค่ะ ...... ************************************************ คุณพ่อแข็งแรงขึ้นผิดหูผิดตา จนกิ๊บวางใจได้แล้วว่าจะกลับไปทำงานเนื่องจากลางานมา 3 วันแล้ว หลังจากกิ๊บกลับมาทำงานได้ไม่กี่วัน พ่อก็โทรมาบอกว่าอยากไปไหว้พระที่ชัยภูมิกับเพื่อนๆ ถ้ากลับบ้านมาวันเสาร์-อาทิตย์ให้ดูแลน้องด้วย  กิ๊บรู้สึกว่าพ่อกำชับหนักหนา แต่ก็ไม่ได้เอ๊ะใจว่านั้นคือ การพูดคุยครั้งสุดท้ายของเรา และในช่วงบ่ายนั้นเอง ........ อาโทรมาบอกกิ๊บว่า พ่อเสียชีวิตแล้ว ความรู้สึกที่รับโทรศัพท์มันเหมือนความฝัน หูมันอื้อตามันลาย แขนขาไม่มีเรี่ยวแรง มันหยวบลงไป และความอัดแน่นที่เต็มอยู่รอบดวงตา 2 ข้างมันเอ่อล้น จนกลั้นไม่อยู่ ชั้นไม่อยากเชื่อเลยว่ามันเป็นความจริง ชั้นเพิ่งดูแลพ่อเอง ชั้นเพิ่งคุยโทรศัพท์กันเมื่อเช้า ชั้นเป็นลมที่ store ทุกคนต่างตกใจกันใหญ่ และชั้นก้มารู้สึกตัวที่ห้องพยาบาลของโรงงาน พี่เจตอยู่ข้างๆ และคุณลุงเจ้าของโรงงานก็อยู่ที่นั้น กิ๊บเหมือนคนเบลอๆ พูดได้แต่ว่า จะกลับไปหาพ่อ พี่เจตเปลี่ยนซื้อผ้าและพากิ๊บกลับกรุงเทพทันที ชั้นร้องไห้มาตลอดทาง ชั้นจำไม่ได้ว่าพี่เจตพูดอะไรบ้าง ชั้นอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าเป็นความฝันซะจริงๆ กิ๊บมาถึงที่บ้านและพบว่าน้องกำลังร้องไห้อยู่กับน้าปุ๋ม(เป็นน้องสาวของแม่ที่เลี้ยงกิ๊บมาตั้งแต่อายุ 2 ขวบ) และภายในบ้านเอกสารถูกรื้อค้นกระจุยกระจาย ตอนนั้นชั้นไม่สนอะไรทั้งนั้น ชั้นเข้าไปกอดน้องและบอกว่าเราต้องเข้มแข็งนะ เราต้องผ่านไปให้ได้ ทั้งๆที่ใจของชั้นน่ะสลายไปแล้ว น้าอุ๋มบอกว่ารถจากโรงพยาบาลจะมาส่งพ่อที่วัดตอนเย็นนี้ ชั้นได้แต่ภาวนาว่าขอให้ระหว่างทางพ่อจงตื่นขึ้นด้วยเถิด  หรือไม่ก็เค้าเข้าใจผิดและนั้นไม่ใช่พ่อของชั้น  แต่ในที่สุดชั้นก็พบว่า นั้นคือพ่อจริงๆ พ่อที่กิ๊บเคยเช็ดตัวให้เมื่อวันก่อน พ่อที่เคยสอนการบ้านชั้นเมื่อตอนเด็ก พ่อที่เคยไปตามหาชั้นที่ 7-11 ตอนนี้พ่อนอนสงบอย่างคนนอนหลับอยู่ตรงหน้าชั้น เนื้อตัวซีดอย่างเห็นได้ชัด และเพื่อนๆพ่อที่ไปด้วยกันต่างเล่าให้ฟังว่า พ่อไหว้พระเสร็จก็ถวายเพล จากนั้นก็มาร่วมวงกันทานข้าวแล้วพอบอกว่า รู้สึกจุก หายใจไม่ออก และล้มลง พวกเพื่อนๆตกใจจึงพามาโรงพยาบาล แต่ทว่าที่วัดที่ไปกับโรงพยาบาลที่ห่างจากกันมากนั้นทำให้พ่อเสียชีวิตในระหว่างการนำส่งโรงพยาบาล กิ๊บตั้งใจว่าจะตั้งสวดเพียง 7 วันและหลังจากนั้นก็เผาเลยซึ่งญาติๆก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เพราะกิ๊บคือทายาทคนโตของพ่อ และก้าวขึ้นเป็นผู้จัดการมรดกในเวลาต่อมา ในวันที่ 2 ของการสวดอภิธรรม "แม่" มาเคารพศพพ่อ กิ๊บมองหน้าแม่และก้มลงไหว้อย่างเสียไม่ได้ เพราะส่วนหนึ่งที่พ่ออ่อนแอคือการที่แม่ทิ้งพ่อไป แต่ไอสซึ่งตอนนั้นยังเด็กเห็นแม่ก็เข้ามากอดและร้องไห้ พร้อมกับพร่ำบอกว่าแม่อยู่กับเรานะ แต่แม่ดูเฉยชาเหลือเกิน ซึ่งน่าจะเฉยชาพอๆกับชั้น งานศพพ่อผ่านไปด้วยดี พี่เจตมาทุกวันโดยขับรถไปทำงานในตอนเช้าที่อยุธยาและขับกลับมาในช่วงเย็นเพื่อมาดูแลชั้นที่บ้าน และเงินที่จัดงานให้พ่อก็ยังเป็นเงินของพี่เจต การเป็นผู้จัดการมรดกนั้นกิ๊บเองยังไม่รู้เลยว่าต้องทำอะไรบ้าง แต่ด้วยมีพี่ชายเป็นทนายเค้าเลยจัดสรรปันส่วนให้เรียบร้อย แต่แล้วก็ต้องมีปัญหาเรื่องที่ดินกับญาติฝ่ายพ่อซึ่งพ่อยังไม่ได้โอนอะไรให้เรียบร้อย และตรงนี้เองที่ทำให้ชั้นปวดหัวมากกับมรดกในครั้งนี้ เพราะชั้นรู้สึกว่ายังเด็กอายุเพียง 23 กลับต้องมารับภาระในครั้งนี้ พี่เจตไม่ได้มายุ่งกับเรื่องมรดกของชั้นเลย หลังจากงานศพผ่านไป พี่เจตก็เปรียบเสมือนที่พึ่งของชั้นไปเสียแล้ว กิ๊บบอกกับพี่เจตว่าคงไม่ได้กลับไปทำงานที่อยุธยาอีกเพราะไม่มีใครดูแลน้อง และแม่ก็ไม่ได้กลับมาอยู่กับเรา พี่เจตตามใจชั้นและยังบอกอีกว่าปีหน้าก็จะจบแล้ว พี่เจตบอกให้ตั้งใจเรียนไปไม่ต้องทำงาน ส่วนเรื่องเงินเค้าจะเป็นคนจ่ายให้เอง  พี่เจตกลายมาเป็นผู้ปกครองอย่างสมบูรณ์แบบ ครอบครัวเรานอกจากได้รับเงินจากพี่เจตที่ให้ทุกเดือนๆ ก็ยังมีบ้านเช่าเล็กๆ 2 หลังที่พ่อให้ไว้เก็บกินในทุกเดือนพอเป็นค่าเทอมให้ไอส และค่าใช้จ่ายในบ้านนิดหน่อย และตอนนี้เองที่น้าปุ๋มย้ายมาอยู่กับเราเพื่อดูแลกิ๊บกับไอสแทนแม่ กิ๊บตั้งใจเรียนอย่างมากในทุกๆวันไปเรียนทุกclassที่ลงทะเบียนสอบไว้ เพื่อจะได้จบและออกมาทำงาน จะได้ไม่เป็นภาระพี่เจตมากหนัก และพี่เจตเองก็ยังคงมาหากิ๊บทุกเสาร์-อาทิตย์ จนกิ๊บคิดไม่ถึงว่าแค่กรุงเทพ กับอยุธยามันเป็นเงื่อนไขหนึ่งที่ทำให้อะไรก็เปลี่ยนไป .... ************************************************ ฮานะเคยเห็นประโยคนึงที่ว่า "รักแท้แพ้ใกล้ชิด" แต่ฮานะมีความเชื่อทุกครั้งว่ามันก็คงไม่ทุกคนไปหรอกมั้ง แต่แล้ว.... ก็ต้องเชื่อ ! แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 16:38:01 แก้ไขเมื่อ 08 ม.ค. 52 16:33:36 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 16:32:44 ]

ความคิดเห็นที่ 12 แหะๆๆ มีคนถามว่าเป็นเรื่องจริงกี่% ฮานะก็ขอตอบว่าประมาณ 80% ค่ะตัวละครที่มีอยู่จริงก็มี90% 555 ซึ่งจริงๆแล้วอยากเล่าเรื่องถึงความรักที่เข้ามาในชิวิตเรามากกว่า และดูการกระทำของผู้ชายที่ขึ้นชื่อได้ว่า perfect คือ หล่อ รวย ขาว ตี๋ การศึกษาดี ฉลาด มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ ทุกอย่างดีหมดค่ะ และก็น่าจะเป็นที่หมายปองของสาว และเราก็คือ 1 ในนั้น และแถมยังโชคดีที่ มีช่วงเวลากับผู้ชายแบบนี้ถึงเกือบ 7 ปี และจุดเปลี่ยนความหวานให้กลายเป็นขมก็คงจะเป็นที่ เวลา หรืออะไรนั้น ฮานะอยากให้อ่านไปเรื่อยๆ แล้วกันนะค่ะ และจะเล่าในส่วนที่เอามาเล่าได้แหละกัน ^^~ อ่านเอาเพลินๆ ขำๆ ค่ะ คนเขียนยังเขียนแบบขำขำ เลย แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 52 08:36:29 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 8 ม.ค. 52 16:52:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 การเรียนในม.รามคำแหง นั้นจะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย เพราะไม่เหมือนกับการเรียนในในมหาลัยอื่นเท่าไหร่เนื่องจาก ม.รามคำแหง ใช้วิธีตัดเกรดด้วยการสอบล้วนๆเลยไม่ค่อยมีการทำงานส่งเก็บคะแนนยิบๆย่อยๆ แตถ้าหากใครขยันเข้าไปนั่งฟังบรรยายของอาจารย์วิชานั้นๆ ก็จะรู้แนวทางการทำข้อสอบปลายภาค กิ๊บพยายามเข้าเรียนในทุกวิชาที่ลงทะเบียนเพื่อที่จะสอบให้ผ่านภายในครั้งเดียว เพราะถ้าหากมีการซ่อมนั้นหมายถึงว่า การจบการศึกษาของเรามันจะช้าลงไปอีก และที่สำคัญเสียตังค่าสอบซ่อมด้วย ถึงแม้จะเป็นเงินของพี่เจต กิ๊บก็งกค่ะ^^ พี่เจตยังคงมาหากิ๊บในช่วงสุดสัปดาห์ แต่บางทีถ้าเป็นพวกวันหยุดราชการ หรือวันที่ไม่มีเรียนติดต่อกันหลายๆวันกิ๊บก้จะไปหาพี่เจตที่อพาทเม้นท์ในอยุธยา  ไปช่วยทำความสะอาดห้อง ซักผ้าและรีดผ้าบ้าง และตอนเย็นเราก็จะสั่งอาหารที่ร้านข้างล่างอพาทเม้นท์มาทานกัน  ส่วนสถานการณ์ภายในโรงงานกับพี่เจตตอนนั้นเป็นอย่างไร กิ๊บไม่เคยทราบจนกระทั่งวันหนึ่งน้องสายก็โทรมาหากิ๊บ น้องสาย : ฮัลโล พี่กิ๊บ หรอ เป็นไงบ้าง กิ๊บ : สบายดีจ้า และพวกเรา กับพี่มะกอก สบายดีใช่มั้ย น้องสาย : อือ ดีๆ พี่กิ๊บยังคบกับพี่เจตป่าว กิ๊บ : อือ ก็เรื่อยๆ นี่ก็เพิ่งกลับมาจากอยุธยานะ มีอะไรหรอ น้องสาย : มีไม่มีไม่รู้ แต่ระวังข้างห้องเจตไว้ให้ดีล่ะกัน กิ๊บ : ข้างห้อง!!~ ข้างห้องมีอะไรอ่ะ น้องสาย : มี R&D เพิ่งเข้ามาใหม่ ชื่อตาล ท่าทางชอบพี่เจตและตอนนี้ย้ายอพาทเม้นท์ไปอยู่ที่เดียวกับพี่เจต และที่แน่ๆ อยู่ข้างห้องกันเลย หนูว่ามันกลิ่นไม่ดี เลยโทรมาบอกพี่ก่อน กิ๊บ : (อึ้ง!!!)อืม ขอบใจมากจ๊ะสาย คงไม่มีอะไรหรอก น้องสาย : อือ นู๋ก็ไม่รู้ แค่นี้นะ ตรู๊ด...... กิ๊บนั่งงง และรู้สึกสับสนในความคิด เพราะไม่รู้ว่ามันจริงอย่างที่สายพูดหรือว่ามันอาจไม่ใช่แบบนั้นก็ได้ เพราะตลอดเวลาที่คบกันพี่เจตไม่เคยแสดงออกว่าเจ้าชู้ หรือมองผู้หญิงคนไหนเลย และเรื่องที่น้องสายบอกในวันนี้ก็เกือบเลือนหายไปในกาลเวลา ถ้าหากวันนั้นชั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะเซอร์ไพรส์วันเกิดให้พี่เจต... วันนี้เป็นวันเกิดของพี่เจต แต่กิ๊บจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นแกอายุเท่าไหร่แต่จำเหตุการณ์ในวันนั้นได้เป็นอย่างดี กิ๊บโทรหาพี่เจตแล้วบอกว่า ปีนี้ต้องขอโทษด้วยที่ไปฉลองวันเกิดด้วยไม่ได้ เพราะติดเรียนวิชาสำคัญพรุ่งนี้เช้า พี่เจตไม่โกรธหรืองอนเลย ซ้ำยังบอกว่าไม่เป็นไรหรอก ตั้งใจเรียนเถอะ ไว้เสาร์นี้ค่อยไปฉลองกัน เดี๋ยวเค้าเลิกงานก็คงกลับอพาทเม้นท์เลย หลังจากที่วางสายพี่เจตไป ชั้นรีบโทรไปบอกร้านอาหารข้างล่างที่ซื้อข้าวเค้าทานบ่อยๆจนค่อนข้างสนิทกันไปแล้วให้ช่วยมาล๊อคประตูด้านนอก เพื่อให้แนบเนียนว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง และตอนนี้กิ๊บได้มาอยู่ในห้องพี่เจต และกำลังแอบอยู่ใต้เตียงพร้อมกับเค้กก้อนโต ที่ปักเทียนแล้วแต่ยังไม่ได้จุดไฟในมือ เป็นไงค่ะไอเดียนี้ แจ่มไปเลย ฟ้าเริ่มมืดลง บรรยากาศรอบข้างค่อยๆมืดลงเพราะไม่มีแสงไฟ และที่ยะเยือกไปกว่านั้นคือ อพาทเม้นท์ของพี่เจตนั้นไม่ค่อยมีใครอยู่เพราะมันแพง ก็เลยเงียบเป็นพิเศษ ผ่านไปซักราวๆเกือบ 1 ทุ่มเห็นจะได้ชั้นได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย และมันเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากพี่เจต เสียงสะบัดกุญแจและไขห้องเข้ามาก็ยิ่งชัดเจนเข้าไปใหญ่เลย ว่าไม่ผิดแน่ๆ กิ๊บค่อยๆ คลืบคลานกะว่าจะโผล่ออกไปในวินาทีนั้น แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะโผล่ไปแล้วทำท่าแบบไหนดี ในขณะที่กิ๊บกำลังใช้ความคิดอย่างหนักนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น กริ๊งงงงงงง กริ๊งงงง (ร้อยวัน พันปี ตั้งแต่อยู่กับพี่เจตมาชั้นไม่เคยเห็นมีโทรศัพท์เข้าห้องเลยนอกจากพี่เจตโทรมาหาชั้นที่ห้องเวลาที่ชั้นมาค้างที่นี่) พี่เจต : สวัสดีครับผม (โอ๊ะ .. แอ๊บจัง)... อืม ... และก็วางไป แต่ที่น่าแปลกใจคือ พี่เจตพูดแค่นั้นจริงๆ และที่แปลกไปกว่านั้นคือ ชั้นรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงห้องข้างๆพูดโทรศัพท์เช่นกัน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะอพาทเม้นท์ที่นี่มันเงียบอยู่แล้วการที่จะได้ยินห้องอื่นทำอะไรนั้นเป็นเรื่องปกติที่ชั้นก็ได้ยินอยู่บ่อย แต่แล้วความคิดของกิ๊บมันต้องหยุดไว้แค่นั้น เพราะพี่เจตกำลังเดินไปเปิดประตูเพื่อรับใครซักคนนึงด้านนอกนั้น .... และสายตายของกิ๊บมันเหลือบไปมองที่พื้นแลเห็นนอกจากขาของเจตทั้ง 2 ข้างแล้วยังมีขาของอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามา.... กิ๊บมองไม่เห็นถนัดหนักแต่ขาคู่นั้นเรียว ยาวและคงไม่ใช่ขาผู้ชายแน่นอน ว่าแล้วกิ๊บก็ต้องถอยตัวกลับเข้าไปด้านหลัง เพราะเริ่มรู้สึกว่าถ้าหากนั้นเป็นแขกของเจต ก็คงดูไม่ดีแน่ที่พี่เจตยังไม่แต่งงานแล้วมีผู้หญิงอยู่ในห้อง และเค้าอาจมาคุยธุระเรื่องงานกันก็ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นชั้นจึงหลบเข้าไปตามเดิม แต่แล้ว... ชั้นก็ได้ยินเสียงที่เค้าคุยกัน ผู้หญิงคนนั้น : พี่โจ(คนในโรงงานชอบเรียกพี่เจตแบบนี้ค่ะ)ป่านนี้ข้าวเสร็จหรือยังไม่รู้ ตาลหิวๆแล้วแหละ พี่เจต : เดี๋ยวพี่ลงไปดูล่ะกันนะ ผู้หญิงคนนั้น : ตาลไปด้วยนะ ... แต่ไม่ทันสิ้นเสียง แม่บ้านก็เอาอาหารมาส่งหน้าประตูพร้อมทั้งถามขึ้นมาว่า .. แม่บ้าน  :  สั่งข้าว 2 จานพอหรอค่ะ พี่เจต : ผมทานไม่เยอะครับ โอ้ย หัวใจจะวาย ... พี่แม่บ้านคงแปลกใจที่ไม่เห็นกิ๊บอยู่ตรงนั้นแต่ก็ยังดีที่แกไม่หลุดอะไรมามากกว่านั้น ไม่งั้นชั้นคงพลาดสิ่งสำคัญในคืนนี้ไป  และหลังจากที่พวกเค้าทานข้าวกันเสร็จ ชั้นก็ได้เสียงพวกเค้าคุยกันถึงเรื่องในโรงงานอย่างสนุกสนานจนจับใจความได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ตาล เป็นคนอยุธยานี่เองและก็เจอเหตุการณ์ที่คล้ายๆชั้นคือ โดนกลุ่มคนรักมิ้งค์รังควาญอยู่เนืองๆ นั้นเอง แต่พี่เจตก็ยังคงเป็นสุภาพบุรุษและให้กำลังใจเหมือนเดิน ตาลเปลี่ยนจากนั่งที่โซฟามานั่งที่ขอบเตียงที่มีกิ๊บอยู่ใต้เตียง และเรียกพี่เจตมานั่งดูTV ใกล้ๆด้วยกันแบบที่ชั้นเคยทำเพราะการนอนดูTV มันสบายกว่าเยอะ แต่นั้นมันชั้นนะ ชั้นเป็นแฟนพี่เจต - - แล้วนี่ใครนะ กิ๊บพลางคิดในใจและแล้วสมองมันก็ระลึกถึงคำพูดของน้องสายได้ กิ๊บรู้สึกหวิวๆอย่างไรบอกไม่ถูก ไม่กล้าคิด ไม่กล้าแม้แต่จะคลานออกไปอย่างไร ร่างกายของกิ๊บมันก็รู้สึกเมื่อยเต็มที่ เพราะขดอยู่ใต้เตียงนี้น่าจะเกือบ 1 ชั่วโมงแล้ว และเสียงของพวกเค้าก็เงียบไป ... ไม่มีเสียงคุยกัน .... ************************************************ ภาพความทรงจำเก่าๆมันชัดจัง ว่ามั้ยค่ะ แต่มันก็เป็นสิ่งที่เตือนใจเราได้เป็นอย่างดีว่า ผู้ชายบางคนถ้าไม่รู้จักพอแล้ว อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ต่อให้เราผู้ที่เป็นแฟน , ภรรยา หรือ แม่ของลูกเค้า ดีแค่ไหนก็ตาม แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 52 10:46:24 แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 52 09:53:31 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 9 ม.ค. 52 09:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 14 เนื้อความในความคิดเห็นที่ 1 คล้ายๆ กันในเรื่องครอบครัว  มีน้องห่างกันสิบปีเหมือนกันเลยคะ แต่เป็นน้องชาย  อ่านแล้วน้ำตาซึมเลย เป็นคนที่อ่านอะไรเกี่ยวกับครอบครัวประมาณนี้แล้วน้ำตาจะใหล TT  มันโดนจุดลึกๆ ที่เก็บไว้แก้ไขไม่ได้ แก้ไขเมื่อ 09 ม.ค. 52 11:29:32 จากคุณ : Red Guitar - [ 9 ม.ค. 52 11:28:39 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ฮานะจังคะ มารออ่านต่อ จากคุณ : Red Guitar - [ 9 ม.ค. 52 12:50:30 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ^^ แอบไปอ่านกระทู้ในห้องสยามมาแป๊บนึง เพื่อผ่อนคลายอารมณ์และมานั่งเล่าความหลังกันต่อนะค่ะ โดยอิงนิยาย ************************************************ กิ๊บรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของเตียงเล็กน้อย เหมือนมีคนขยับอยู่เหนือหัว แต่ไม่กล้าที่จะคิดว่ามันคืออะไร หรือไม่กล้าจะออกไปจากใต้เตียงด้วยท่าทีอะไรดี ความรู้สึกตอนนี้มันสับสนไปหมด แต่แล้วเมื่อบนเตียงเริ่มเคลื่อนไหวมากขึ้น กิ๊บคงต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ชั้นคลานออกไปทางปลายเตียงช้าๆ พร้อมกับขนมเค้กที่ที่เหมือนจืดฉืดไม่มีรสชาดเอาเสียแล้ว และค่อยลุกขึ้นพร้อมทั้งหันไปมองพวกเค้าทั้งคู่ที่อยู่บนเตียง และประคองกองกอดกันจนหน้าหรือตัวพวกเค้าทั้งคู่แทบจะละลายเป็นเนื้อเดียวกัน พี่เจตสายตาเบิกโพลงเมื่อเห็นชั้น และตาลร้องออกมาด้วยความตกใจ พี่เจตหน้าตาซีดเหมือนคนโดนผีหลอก แต่จริงชั้นก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเวลาโดนผีหลอกแล้วหน้าตาคนจะเป็นยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้ กิ๊บต่างหากที่โดนหลอก!! กิ๊บคิดว่าจะปาเค้กก้อนนี้ใส่เค้า แต่มือไม้มันอ่อนไปหมด เลยคว่ำอยู่ที่เท้าตัวเองนั้นแหละ ชั้นไม่รู้สึกอยากร้องไห้ แต่ความรู้สึกมันเหมือนโดนใครฟาดอะไรที่ด้านหลัง ชั้นไม่รู้ว่าตาลไปจากห้องตอนไหน แต่สิ่งที่ชั้นรู้สึกคือ พี่เจตเดินไปที่โซฟาและนั่งลง ก้มหน้ากับฝ่ามือตัวเอง... และมันมีเสียงสั่นๆรอดออกมาให้ชั้นได้ยิน พี่เจต : กิ๊บ พี่ขอโทษมันเป็นอุบัติเหตุ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเค้า และเค้าก็มีแฟนแล้ว.. กิ๊บ : ถ้ามีคนทำแบบนี้กับแฟนพี่บ้าง มันก็คืออุบัติเหตุซินะ พี่เจต : มันไม่เหมือนกัน มันจบแล้ว มันจะไม่เกิดขึ้นอีก เราไม่มีอะไรกันจริงๆ กิ๊บ : นี่ขนาดไม่มีอะไรกัน กิ๊บไม่รู้ว่า พี่เจตจะพูดอะไรต่อแต่ชั้นรู้แล้วว่าชั้นต้องไปจากตรงนี้ มันไม่มีที่ๆชั้นจะยืนได้อย่างเต็มเท้าเลย ชั้นรู้สึกขยะแขยงเป็นที่สุด พี่เจตวิ่งมาดึงชั้นกลับมา... พี่เจต : กิ๊บ อย่าเพิ่งไป ข้างนอกมืดแล้วมันอันตราย กิ๊บ : จะให้อยู่อย่างไง อยู่ในห้องที่พี่เพิ่งทำอะไรกับคนอื่นอย่างนั้นหรอ กิ๊บทำไม่ได้หรอก ปล่อยกิ๊บไปเดี๋ยวนี้ แล้วไม่ต้องมายุ่งกันอีก กิ๊บสะบัดอย่างแรง และวิ่งออกจากอพาทเม้นท์ ทั้งๆที่มันมืดมากขนาดนั้น มีเพียงแสงไฟข้างทางที่ส่องไปบนถนนว่างเปล่า แม้คนเดินซักคนยังไม่มี 2 ข้างทางมีแต่ทุ่งนากว้างๆ ชั้นวิ่งจนขาหมดแรงไปเองและรู้สึกเหนื่อยจึงนั่งลงที่ศาลาริมทาง ... "กิ๊บ นั้นกิ๊บใช่มั้ย"... เสียงทุ้มๆ ที่คุ้นหูดังมาจาก มอเตอร์ไซด์ที่ชะลอมาหยุดอยู่ตรงหน้า และกิ๊บก็พยายามมองที่มาของเสียงอย่างตั้งใจ แม้ว่าตรงบริเวณศาลาจะไม่ค่อยมีแสงไฟเท่าไหร่นัก แต่มันก็ทำให้ชั้นจำได้ไว้ว่า เจ้าของเสียงนั้นคือ .. "เอ๋" ชั้นโผเข้าไปกอดเอ๋ ทั้งๆที่รู้ว่าเอ๋มีภรรยาแล้ว แต่ตอนนี้กิ๊บเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ และเอ๋ก็ยื่มมือมาคว้ากิ๊บไว้ ทั้งความคิดถึงเพื่อน และความเศร้าปนเปไปจนชั้นไม่รู้จะพูดอะไรกับเอ๋ มีเพียงน้ำตากับเสียงสะอื้นที่เป็นคำที่ทักทายเอ๋เท่านั้นเอง "ไปจากตรงนี้ก่อน มันมืดมาก ถนนสายนี้อันตราย กิ๊บจะไปไหน" เอ๋ถามด้วยน้ำเสียงกังวล กิ๊บ : อยากกลับบ้าน อยากกลับกรุงเทพ เราจะไปยังไง เอ๋ : นี่มันเกือบ 4 ทุ่มแล้วรถคงเกือบจะหมดแล้วล่ะ เราว่ากิ๊บไปค้างที่ห้องสายก่อนมั้ย ป่านนี้คงกลับจากโรงงานแล้ว กิ๊บ : ไม่เป็นไร เอ๋ช่วยพากิ๊บไปโรงแรมในเมืองแหละกัน เอ๋ : ปะ ขึ้นมาก่อน กิ๊บขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซด์ของเอ๋อย่างคุ้นเคย เพราะเมื่อก่อนก็ได้เอ๋นี่แหละที่มาส่งที่หอ สมัยที่กิ๊บยังเป็นสาวโรงงานอยู่แม้ว่าความรู้สึกตอนนั้น กับตอนนี้มันต่างกันราวฟ้ากับเหว เพียงไม่กี่นาที เอ๋ก็พาชั้นมาส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่งติดริมน้ำ ซึ่งชั้นจำได้ว่าโรงแรมนี้เคยเป็นที่จัดงานเลี้ยงปีใหม่ของโรงงานของเรา หลังจากที่เช็คกินเสร็จ ชั้นก็ได้อยู่ห้องติดริมน้ำ เนื่องจากว่าช่วงนี้อยุธยาไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวเยอะ ห้องจึงค่อนข้างว่าง .. กิ๊บเดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวสุด โดยมีเอ๋ นั่งอยู่โซฟาตัวเล็ก ที่อยู่ตรงข้ามกัน เอ๋ส่งกระดาษทิชชูให้ชั้นอย่างนุ่มนวล ผิดกับเอ๋ในโรงงานที่เคยตวาด สั่งลูกน้องในการขนของบนโฟล์ลิฟ(*เป็นรถที่ไว้สำหรับขนของในโรงงาน) เอ๋ : ทะเลาะกับพี่เจตรึ กิ๊บ : อืม นิดหน่อยน่ะ ไม่มีไรหรอก เอ๋ : นิดหน่อยแล้วทำไมต้องวิ่งออกมาค่ำๆมืดๆ กิ๊บ : กิ๊บแค่อยากกลับบ้าน เอ๋ : ไปเจออะไรเข้าล่ะซิ กิ๊บอดแปลกใจไม่ได้ว่า เอ๋จะรู้เรื่องแบบนี้กับเค้าด้วย เอ๋  : ตาลกับพี่เจตใช่มะ กิ๊บ : เอ๋รู้ด้วยหรอ คือ.... ชั้นยังไม่ทันพูดอะไร เสียงมือถือก็ดังขึ้นและเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่เจต  ชั้นยังลังเลใจว่าควรจะรับหรือไม่รับดี แต่เอ๋บอกว่าให้ชั้นรับ.. กิ๊บ : ฮัลโล พี่เจต : กิ๊บ กิ๊บอยู่ที่ไหน พี่ขับรถหาจนทั่ว กิ๊บเป็นอะไรรึเปล่า เดี๋ยวพี่ไปหาอยู่ที่ไหน กิ๊บ : กิ๊บกำลังกลับกรุงเทพ พี่ไม่ต้องมาหรอกค่ะ กิ๊บปลอดภัยดีค่ะ แค่นี้นะค่ะ พี่เจต : พี่ไปหาที่บ้านนะ กิ๊บ เดี๋ยว อย่าเพิ่งว่าง กิ๊บตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่ก้คงทำได้แค่ตัดสายไม่รับโทรศัพท์ แต่ในใจกลับเรียกร้องหาแต่เค้า คนที่ทำให้ชั้นได้ค้นพบว่า "ความรักที่ไม่ได้มีเพียง 2 คน มันทุกข์ทรมานขนาดไหน" ************************************************ จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 9 ม.ค. 52 14:47:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มาเฝ้ารอ ฮานะจัง  ต่อ จากคุณ : Red Guitar - [ 9 ม.ค. 52 17:21:35 ]

ความคิดเห็นที่ 18 แต่ถ้าอีกฝ่ายอยู่ข้างห้องกันแบบนี้ คงลำบากหน่อยที่ฝ่ายชายจะตัดใจได้จริง จากคุณ : scottie - [ 9 ม.ค. 52 21:55:18 ]

ความคิดเห็นที่ 19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7411753/W7411753.html ขอบคุณมากนะค่ะ เพื่อนๆที่ติดตามผลงานไปต่อที่ กระทู้นี้เลยค่ะ จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC - [ 13 ม.ค. 52 08:26:57 ]