ความคิดเห็นที่ 1 “ซูบารุคุง ไปกินข้าวกัน“ เรียวส่งยิ้มถามรุ่นพี่ตัวน้อยที่ตนชื่นชม อย่างเริ่มสนิทสนม “ไปสิ เรียวจัง กำลังหิวเชียว” ซูบารุ ก็ตอบออกไปอย่างเป็นกันเองและให้ความเอ็นดู ส่วนอีกมุมห้อง ชายหนุ่มร่างสูงบาง ที่นั้งอยู่ตรงนั้น(มาตลอดดด) กับรู้สึกถูกทอดทิ้ง ไม่มีใครใส่ใจ “นี่ อุจจี้ นายล่ะ ไปกินข้าว” เรียวที่เพิ่งสังเกตเห็นเพื่อนของตนก็เอ่ยถามขึ้น ...เชอะ เอาเถอะก็ยังดีที่ได้ไปด้วยล่ะ... “ไปสิๆ” อุจจี้ตอบอย่างร่าเริง แม้ใจจะอยากให้คนๆนั้นเป็นคนเอ่ยชวนก็ตามเถอะ “นี่ เรียวจัง ทำงานหลายที่เหนื่อยไหม” ซูบารุเอ่ยถามผู้น้องอย่างเอ็นดูและเป็นห่วง ....เออ ห่วงใยเสียจริง ผมก็ทำงานหลายที่เหมือนเรียวนั้นแหละ ไม่เห็นถามกันมั่ง เอ๋ะ! นี่ทำไมผมโกธรนะ ก็แค่เค้าทำเหมือนผมไม่ได้อยู่ด้วยก็เท่านั้น... “อุจจี้ นายรีบกินจะได้ไหม เดี๋ยวต้องกลับไปซ่อมกันต่อนะ มั่วแต่นั้งเหม่ออยู่ได้” ...มีคนให้น่าคิดถึงขนาดนั้นเชียวหรอ ขนาดฉันอยู่ตรงนี้ อยู่ต่อหน้านาย นายยังไม่ทักฉันสักคำ... “ขอโทษครับ” ...ที่กลับผมล่ะดุจริง ที่เรียวกลับ เรียวจังอย่างโน้นเรียวจังอย่างนี้ ชริ... อุจจี้จึงรีบยัดสิ่งที่อยู่ข้างหน้าด้วยความหมั่นไส้กับการกระทำที่เห็นชัดถึงความลำเอียงของรุ่นพี่ตัวน้อย . . “มารุจัง เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปกินข้าวบ้านนายนะ คิดถึงแม่นายชะมัด” อุจจี้พูดด้วยเสียงสดใส เช่นทุกที ...ทุกทีที่ยิ้มและพูดคุยกับคนอื่นที่ไม่ไช่ผม... “นี่ อุจจี้ ก่อนที่นายจะเล่น ช่วยซ่อมให้เต็มที่ ร้องให้มันดีหน่อย” ...ดูแล้วหมั่นไส้ชะมัด ใบหน้าร่าเริ่งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นนั่น... “อ่ะ! ขอโทษครับ” ...นี่นายพูดคำอื่นกับฉันเป็นมั่งไหมเนี้ย... “ที่หลังเปลี่ยน คำขอโทษ เป็นความพยายามแทนดีกว่ามั้ง” ...อะไรขอเค้าเนี้ย อยู่ๆก็อารมณ์เสีย ตะกี้ ยังเห็น ชมเรียวจังร้องดีอย่างนี้อย่างนั้น ที่กับผมล่ะว่าจัง ... “เฮ้อ เสร็จสักที” อุจจี้ ถอนลมหายใจอย่างโล่งอก ...ก็มันเหนื่อยนิ่ เจอคนๆนั้นบ่นอยู่นั้นแหละ ชมกันมั่งไม่เป็นรึไง น้อยใจเป็นนะ ชริ... “อุจจี้ โอเคล่ะ วันจริงก็ร้องให้มันได้อย่างที่ซ้อมล่ะ” ...เอ๊ะ! ๆ นั้นๆจะไช่เป็นคำชมรึเปล่านะ รู้สึกดีใจแฮะ นานๆเค้าจะพูดกับผมสักทีสงสัย ตอนนี้ยิ้มคงทำให้แก้มผมแทบจะปริ คิคิ... “คร้าบบบ” ...น่ารักจัง รอยยิ้ม เอ๊ะ! ผมคิดอะไรเนี้ย... “ยิ้มอะไร ก็ถือว่าโอเคแค่ตอนนี้ล่ะ ต่อไปก็ต้องพยายามมากขึ้นอีก” ...ชริ จะปล่อยให้คนเค้าดีใจนานหน่อยไม่ได้รึไง คิคิ ไงก็เถอะ ผมก็ยังดีใจอยู่ 555... . . ...วันนี้ มีถ่ายแบบล่ะ ผมกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ ก็เมื่อวาน~ นอนหลับฝันดีเชียว คิคิ “ไงเรียว มาเร็วเหมือนกันนิ่” อะ จริงๆผมกับเรียวก็สนิทกันพอสมควรล่ะ “อุจจี้ นายเป็นอะไร วันนี้ ร่าเริงผิดปกติแฮะ” แม้ปกติก็ร่าเริงแต่มันเกินปกติ ...ว้าว~ เรียวสังเกตเห็นด้วย อิอิ... “ก็นะ เรียว เมื่อวาน... นานๆที ซูบารุคุง จะชมฉันสักทีนิ” ...ก็นะเรียว ได้ใกล้ชิดกับซูบารุคุงตลอดเลยนิ่น่า... “ก็ไม่นิ่ ซูบารุคุงใจดีจะตาย ก็ค่อยดูนายซ้อมเสมอนิ่” ...ก็กับนาย ไม่ไช่กับฉัน... “ซูบารุคุง พอเค้าเจอหน้าฉัน ก็ตีหน้าโหดทุกทีล่ะ น่ากลัวชะมัด” ปาบบบ เสียงประตูเปิดออก ผู้ที่เข้ามาก็คนเดียวกับที่ถูกนินทานั้นล่ะ “อ๋อ! ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว” ซูบารุเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง และหลังจังนั้นทุกคนก็ค่อยๆทยอยมา ...และเค้าก็ไม่คุยกับผมอีกเลยตลอดการถ่ายแบบ อ๊ากกกก โดนโกรธแน่เลย คงต้องหาโอกาสไปขอโทษซะแล้ว... ...อะไรฉันน่ากลัวขนาดนั้นเชียว คงต้องหาโอกาสคุยมั่งล่ะ... “นี่ ทุกคนไปฉลองกัน” โยโกเป็นคนเอ่ยขึ้นหลังถ่ายแบบกันเสร็จ “ไม่ล่ะ ฉันกลับนะ” ซูบารุปฏิเสธคำสวนของเพื่อนและเก็บของเดินออกไป ...ฉันไปนายคงไม่สนุก... “อ่ะ! ผมขอตัวนะครับ” อุจจี้เอ่ยลาพี่ๆและรีบวิ่งตามซูบารุออกไป ...ถ้าคุณไม่ไปแล้วผมจะไปทำไมน่ะ วันนี้ต้องคุยกับคุณให้ได้... “เฮ้ย! พวกมันพลาดเรื่องกินกันเป็นด้วยหรอนั่น” โยโกตะโกนตามเจ้าพวกที่หนีกลับไปก่อน ทำให้ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน “นั้นน่ะซิ” และทุกคนก็หัวเราะ พร้อมฉงนไปในคราวเดียวกัน “ซูบารุคุงครับ ซูบารุคุง” อุจจี้วิ่งกระหือกระหอบ พร้อมตะโกนเรียกผู้เป็นรุ่นพี่ ที่แม้จะตัวเล็กแต่เดินไวเป็นบ้าเลย ซูบารุได้ยิน จึงหยุดและหันกลับไปดูต้นเสียง “อ่าว! นายไม่ไปกับเจ้าพวกนั้นหรอ” อุจจี้พอเห็นดวงตาคู่นั้นอย่างชัดเจนก็ทำให้พูดไม่ออก “เออ....” ...อะไร วิ่งกระหืดหระหอบมา แต่พอเห็นหน้าฉันกับไม่พูด อ๋อ!... “อะไร นายกลัวฉันหรอ?” ซูบารุมองตาอุจจี้ อย่างรอคำตอบ ...อ่ะ! ทำไมแค่ฉันมองตานายใจถึงเต้นแรงชะมัด... อุจจี้ก็รีบแก้ตัวเป็นพันละวัน “เปล่าๆนะครับ เออ... ผมอยากจะขอโทษน่ะครับ ที่พูดไป” ...อ๊ากกก อย่าใช้สายตาแบบนั้นซิ ผมแทบจะละลายเลยนะ... “ขอโทษ! เรื่องอะไร ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย” ซูบารุตอบออกไปปนหัวเราะ กับท่าทีของคนตรงหน้า ที่ดูลุกลี้ลุกลน “ไม่ตลกเลย ก็ซูบารุคุง เอาแต่ทำหน้าโหดใส่ผมตลอดเวลา แล้วผมก็ไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร ใครจะกล้าเข้าไปคุยด้วยเล่า” อุจจี้พูดออกไป แบบใจดีสู้เสือ ...ยังไงก็ต้องพูด เอาเถอะ เป็นไงเป็นกัน... “ฉันเนี้ยนะ อ๋อ! นี่เลยเป็นเหตุผลที่นายไม่คุยกับฉัน” ซูบารุดูท่าที่ของคนตรงหน้า แล้วก็อดยิ้มน้อยๆไม่ได้ ...น่ารักชะมัดเลย... “ก็ ซูบารุคุงต่างหาก ที่ไม่สนใจผม ไม่คุยกับผม เลยนิ” ...มันน่าน้อยใจชะมัด... “เอ๋ นายต่างหากไม่ไช่หรอ ที่พอฉันพูดด้วย นายก็ดูท่าไม่อยากจะตอบ ไม่อยากจะคุยกับฉัน” ...ซูบารุคุงเนี้ยนะ เคยคุยกับผม ลักษณะจะเป็นการ บ่น มากกว่าไม่ไช่หรอนั่น ชริ... “ไม่ไช่นะครับ ผมอ่ะอยากจะคุยกับ ซูบารุคุงจะตาย แต่ไม่มีโอกาสสักที” ...เจอหน้าแต่ล่ะที ไม่โหดใส่ ก็ บ่นๆๆ... แค่คิดทั้งคู่ก็หลุดหัวเราะออกมา และก็เป็นฝ่ายรุ่นพี่ร่างน้อยเป็นคนเอ่ยชวน “งั้น เราไปหาอะไรกินกัน คุยกัน โอเคไหม” ...รอมานาน คำเนี้ย ว้าวววว... และอุจจี้ก็ตอบออกไปอย่างไม่ต้องคิดเลยทีเดียว “คร้าบบบ” ทั้งคู่ต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้า เวลาพบกัน และทักทายกัน เค้าทั้งคู่เริ่มสัมพันธ์กันมากขึ้น . . . ชายหนุ่มร่างน้อย นั้งกลุ้มอยู่ตรงชิงช้าที่เรียงรายกัน  ที่สวนสาธารณะ หนุ่มร่างบางก็เดินเข้าไปนั้งข้างๆและถามออกไป “ซูบารุคุง เป็นอะไรไปครับ” ...คุณเศร้าผมก็เศร้าไปด้วยนะ... “ก็.. กำลังกังวนเรื่อง เรียวจังนิดหน่อยน่ะ” ...นั้นซิ พักนี้เห็น ซูบารุคุง กับเรียวจังดูห่างๆกัน ทำไมนะ... “เป็นผมไม่ได้หรอ” ...ที่อยู่ข้างๆคุณ... อุจจี้หลุดปากออกไปทั้งๆที่แค่คิด ซูบารุออกอาการตกใจเล็กน้อย “เอ๊ะ!” ...อะไรคือความหมายของคำๆนั้นนะ ทำไมมันทำให้ใจเต้นตุ๋มๆต๋อมๆชะมัด.... “เออ... คือมีเรื่องอะไรกับเรียวหรอครับ” ...อ๊ากกก หลุดปากไปได้ไงเนี้ย ซูบารุคุง จะสงสัยไหมล่ะนั่น... “อ๋อ ก็ไม่ได้มีเรื่องกับเรียวจังหรอก แค่ไอ้2คนนั้น เจ้าโยโก กับ ฮินะ น่ะ มันจะให้ฉันทำสวีทกับเรียวจังบนคอน” ซูบารุก็ผ่อนลมหายใจเป็นระยะระหว่างที่ตอบ สงสัยกับ ...ความหมายของคำๆนั้น... “อืม... ก็อย่าทำซิครับ” ...อะไรกันอ่ะ ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย แม้จะรู้ก็เถอะว่าเรทติ้งการจับคู่ซูบารุคุงกับเรียวจะสูงมากก็ตาม... “ก็เจ้า2คนนั้นมันบอกว่า เพื่อแฟนๆ แล้วเรียวจังก็ยอมตกลงแล้วด้วย” ...เอ๊ะ!ผมรู้สึกไปเองรึเปล่า ว่าน้ำเสียง และ ท่าทีของเจ้านี่ มันเปลี่ยนไปเล็กน้อย... “แล้วซูบารุคุงล่ะคิดยังไง” ...ชริ เพื่อแฟนๆ แต่ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นนิ... “คิดยังไง! คืออะไร?” ...ชักดูแปลกๆแล้วซิเจ้านี่... “ก็... ซูบารุคุง อยากทำตามที่พวกเค้าเสนอไหมล่ะ” ...ยอมรับเลยล่ะ ว่าตอนนี้ ผมกำลังหึง ไช่หึง มากด้วย... “เออ... จะไปอยากได้ไงล่ะในเมื่อฉันเห็นเรียวจัง เป็นน้องฉันนิ” ...อุจจี้ ฉันคิดไปเองรึเปล่า ว่านายกำลัง คิดกับฉัน แบบที่ฉัน คิด... “ถ้างั้น... ซูบารุคุง เออ... มีคนที่ชอบแล้วหรอครับ” อุจจี้พูดออกไปอย่างติดๆขัดๆ ...อ๊ากกก เจ๊บ เจ๊บตรงนี้ ข้างในนี้  โอ้ยยย แม้จะกลัวคำตอบ แต่ก็อยากจะรู้... “อืม~นายอยากรู้ไหมล่ะ” ซูบารุจับจ้อง ท่าทีของคนที่อยู่ข้างๆ ...ฉันจะได้บอก บอกด้วยการกระทำ... “เออ... ก็...” อุจจี้ก้มหน้า ตอบตะกุกตุกัก ...อยากรู้ก็อยาก แต่ไม่รู้คงไม่เจ็บไปกว่านี้... “ไม่...” อุจจี้เงยหน้าขึ้นเพื่อตอบคำถาม แต่ก็เจอคนที่ตนกำลังคุยด้วยมายืนอยู่ด้านหน้าซะแล้ว ซูบารุเอามือวางทาบลงบนมืออุจจี้ที่จับอยู่ที่โซ่ชิงช้า และทุกอย่างก็กระจ่างชัด เมื่อแววตาทั้งคู่สบกัน ซูบารุประกบจูบอย่างนุ่มนวล และอุจจี้ก็ตอบรับจุมพิตนั้นด้วยความหวานพอกัน ตอนนี้หัวใจ2ดวงก็จูนกันอย่างลงตัวซะที . . . จบครับพี่น้อง จากคุณ : B.K.inf - [ 7 ม.ค. 52 12:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ถามจริงๆ เปล่าครับ ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็ขอบอกว่างงมากครับ  ตรงข้อความ หลังบทสนทนา บางทีก็เป็นความคิดของอุจจี้ บางทีก็เป็นความคิดของซูบารุ แล้วก็ไม่ใช่เจ้าของเดียวกันกับคนพูดเสมอไป แรกๆ ก็พยายามเดาอยู่ แต่ พอได้ซักครึ่งเรื่องก็ไม่ไหวแล้ว หมดแรงอะครับ แหะๆ อีกเรื่องคือตัวสะกด ตรวจทานก่อนโพสต์จะช่วยคนอ่านได้มากครับ ถ้าพลาด มากคนอ่านจะสะดุดจนเสียอรรถรสครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 7 ม.ค. 52 16:16:17 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เหมือนคุณพีทค่ะ  งง  มาก มันไม่รู้ใครเป็นใคร ใครคิด ใครพูด ใครรุ่นพี่ใคร รุ่นน้องใคร พอเวียนหัวกับตัวละคร  เลยทำให้อ่านไม่จบเช่นกัน จากคุณ : จุดตานิด - [ 7 ม.ค. 52 18:27:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฟิค Y เกลื่อน!!! งงงวยอย่างรุนแรง เลยทีเดียว.... จากคุณ : BlackpicK - [ 7 ม.ค. 52 19:14:27 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นคร้าบบบบ พอมาดู อ๋อ ไช่จริงๆด้วย (นั้นซิไม่บอกว่าเป็นความคิดใครแล้วใครเค้าจะรู้ เหอๆ) แต่งเองรู้เรื่องอยู่คนเดียว ขอบคุณครับ ได้ความเห็นเป็นประโยชน์มาก จากคุณ : B.K.inf - [ 8 ม.ค. 52 13:11:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ลองเรียบเรียงใหม่สิครับ แยกแยะให้ชัด ว่าบรรทัดไหนใครพูด  ถ้าคนคิดเป็น คนละคนกับคนพูดก็ไม่ควรอยู่บรรทัดเดียวกันนะ  แล้วเติมข้อความบรรยาย เพิ่มหน่อย ให้คนอ่านรู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไร ถ้ามีแต่ประโยค สนทนาแล้ว ซักพักจะเริ่มมึน ไม่รู้ประโยคไหนของใคร เรียบเรียงแล้วเอามาลงอีกทีก็ได้ครับ จะได้ให้คนอ่านช่วยดูว่า เข้าใจมากขึ้น หรือยัง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 9 ม.ค. 52 10:39:03 ]