รถประจำทาง มุมมองนอกตัวถัง
...แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...
ทั้งๆ ที่วิ่งเต็มกำลังแล้วแท้ๆ แต่ทำไมถนนเข้าหมู่บ้านวันนี้มันถึงได้ยาวไกลถึงเพียงนี้
ช่วงเวลาที่ดวงจันทร์ลอยเด่นบนท้องฟ้า สองข้างทางที่เต็มไปด้วยไม้ใหญ่และหญ้าคา ถึงแม้บรรยากาศออกจะดูน่ากลัวและชวนให้จินตนาการถึงสิ่งต่างๆ ได้ง่ายๆ สำหรับผู้ที่ไม่คุ้นเคย
แต่สำหรับฉันที่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นมาก่อนเลย
...ถ้าไม่ใช่ตอนนี้...
...........................................
..หึ...หึ...
หนีเข้าไป วิ่งเข้าไป ดิ้นรนให้สุดชีวิต
แสงจันทร์ที่สาดส่องลงมากระทบกับสิ่งที่อยู่ในมือก่อให้เกิดแสงสะท้อนวิบวับช่วยเพิ่มความตื่นเต้นในเกมการล่าคืนนี้เป็นอย่างยิ่ง
ใบหน้าของผู้ที่ดิ้นรนอยู่รอดอย่างสุดกำลังแล้วสุดท้ายก็รู้ตัวว่าไม่รอดนี่ล่ะเป็นใบหน้าที่แสดงอามรณ์ออกมาได้แจ่มชัดที่สุด
แค่นึกถึงภาพสุดท้ายของการล่าในค่ำคืนนี้ ผมก็แทบจะเก็บรอยยิ้มบนใบหน้าไม่ได้อยู่แล้ว
...........................................
...พี่จ๋า...
ตอนนี้น้องได้ที่อยู่ในกรุงเทพฯ แล้วก็ได้งานทำเป็นหลักแหล่งแล้วนะจ๊ะ น้องนี่โชคดีจริงๆ เลยนะเนี่ย
ก็เหมือนที่พี่พูดเสมอๆ นั่นล่ะ ว่าน้องมันพวกมากับดวง
จริงสิ เกือบลืมเล่าไป ตอนเข้ามาในกรุงเทพฯ น่ะ น้องเจอผู้ชายคนนึงบนรถ เขาก็หวังจะเข้ามาหางานทำเหมือนกับน้องนั่นล่ะ
พี่รู้มั้ย เขาทั้งน่ารัก คุยเก่ง อัธยาศัยดีมากๆ เลย หลังจากวันนั้นน้องกับเขาก็ยังคงไปมาหาสู่กันบ่อยๆ มีนัดกันไปเที่ยวตอนวันหยุด แล้วเขาก็ยังแนะนำอะไรต่อมิอะไรให้อีกตั้งหลายเรื่องแน่ะ
เดี๋ยวไว้ให้อะไรเข้าที่เข้าทางกว่านี้อีกหน่อยแล้วน้องจะชวนพี่มาเที่ยวที่นี่นะจ๊ะ แล้วจะได้แนะนำเขาให้พี่ได้รู้จักด้วยไง
...ฮ้าว...น้องง่วงแล้วล่ะ...ไว้วันหน้าจะเขียนไปคุยใหม่นะจ๊ะพี่จ๋า...
ป.ล. รักพี่ชายที่สุดค่ะ
...........................................
...ไม่ไหวแล้ว...
นานเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่ฉันไม่เคยวิ่งขนาดนี้ ปวดน่องปวดเท้าไปหมดแล้ว ทั้งๆ ที่มันทำได้โดยที่ฉันไม่รู้ตัวแท้ๆ แต่มันกลับจงใจให้ฉันได้รับรู้ถึงสิ่งที่มันกำลังจะทำกับฉัน
...วิ่งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว...
...ตึก...ตึก...ตึก...
เสียงหัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะราวกับมันพร้อมจะหลุดออกมาจากอกได้ทุกเมื่อ ฉันหยุดวิ่งหายใจหอบ รู้สึกได้ว่าอีกก้าวเดียวก็ไปต่อไม่ไหว
ฉันหันหลังกลับไปเพื่อมองเพื่อประเมินสถานการณ์และระยะห่างระหว่างฉันกับมัน แต่ทางที่ทอดยาวไปสู่ความดำมืดด้านหลังกลับว่างเปล่า มันไม่ได้อยู่อยู่ที่นั่น
...แล้ว...มันอยู่ไหน...รอยแสยะยิ้มจากใบหน้าและแววตาเหี้ยมผุดขึ้นมาในมโนภาพได้อย่างไม่ยากเย็นอะไรเลยถึงแม้ฉันจะไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อนก็เถอะ
...........................................
...วิ่งไม่ไหวแล้วล่ะสิ...
ซอยลึกๆ มืดๆ แบบนี้ล่ะ ช่างเหมาะแก่การล่าเหยื่อเสียนี่กระไร ทั้งต้นไม้ใหญ่ ทั้งหญ้าคา เหมาะที่จะเป็นที่เล่นซ่อนหาและยิ่งทำให้เหยื่อประสาทเสียได้ง่ายๆ
ผมยกวัตถุแวววับในมือขึ้นมาเลียด้วยความรู้สึกหฤหรรษ์ ความเย็บเยียบและรสชาติแปลกๆ ทำให้ประสาทตื่นตัว ความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้หากไม่ได้รับรู้ด้วยตัวเองนี่ล่ะที่ผมค้นพบ
...ตึก...ตึก...ตึก...
อา...แค่คิดก็รู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น ท่าทางรุกลี้ลุกรน ตื่นตระหนกแบบนั้นล่ะ ยอดเยี่ยมจริงๆ เธอช่างเป็นเหยื่อตัวงามจริงๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้นจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
...หมดทางดิ้นรนแล้วสินะ...งั้นคงได้เวลาปิดเกมกันแล้วล่ะมั้ง...
...........................................
...พี่จ๋า...
เขาพาน้องไปห้างฯ ด้วยล่ะ แล้วก็ยังซื้อชุดให้ด้วย เสื้อสีชมพูตัวนี้สวยจังเลย เสียดายที่พี่ไม่ได้เห็น
ลำพังเงินเดือนน้องก็ไม่มากพอจะซื้อกล้องซื้อโทรศัพท์มาใช้เสียด้วยจะได้ถ่ายแล้วอัดส่งกลับไปให้พี่ดู เห็นคนอื่นเขาใช้กันก็อิจฉาอยู่เหมือนกันอะนะ
แต่ไม่เป็นไรหรอกเขียนจดหมายนี่ล่ะเป็นอะไรที่คลาสสิกดี น้องชอบ (จริงๆ ก็กะจะเก็บเงินไว้ซื้อโทรศัพท์มือถือมาใช้อยู่เหมือนกันอะนะ แต่มันเสียดายตังน่ะสิตอนที่จะควักซื้อเนี่ย)
เอาเป็นว่า เดี๋ยวไว้ถ้ากลับบ้านเมื่อไหร่น้องจะใส่เสื้อตัวนี้ไปอวดพี่แล้วกันนะจ๊ะ
รักพี่ชายที่สุดค่ะ
...........................................
...อยู่ไหน...มันอยู่ไหน...
ฉันรู้สึกได้ว่าประสาทตึงเครียดยิ่งขึ้นมากกว่าตอนที่มันวิ่งไล่ตามฉันมาจากข้างหลังเสียอีก
เพียงแค่ต้นไม้ใบหญ้าไหวเอนก็ทำเอาฉันประสาทเสียได้ง่ายๆ เสียแล้วในเวลานี้
...โธ่...ทำไมวันนี้ถึงไม่มีใครผ่านไปผ่านมาซักคนเดียวเลยนะ...
ฉันกระชับสายกระเป๋าถือในมือให้กระชับหวังจะให้มันเป็นที่พึ่งสุดท้าย แต่เพียงไม่ทันไรฉันก็เห็นเงาๆ หนึ่งพุ่งอย่างรวดเร็วออกมาจากเงาไม้ใหญ่ข้างทาง
...ฉันตกตะลึง...
...........................................
...กำลังกลัวอยู่สินะ...ไม่รู้จะทำยังไงแล้วสินะ...
...หึ...หึ...
ผมจ้องมองประกายวิบวับเป็นเชิงตรวจสอบอีกครั้งก่อนจะกระชับมัน และพุ่งตัวออกจากเงาไม้
หน้าตาตื่นตะลึงชัดเจนปรากฏบนใบหน้าของเธอ
...อา...ใช่แล้ว...หน้าตาแบบนั้นล่ะ...
...........................................
...พี่จ๋า...
ทางบ้านทุกคนสบายดีมั้ยจ๊ะ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้เขียนมาหาพี่ซะนานเลย พอดีทางนี้มีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อยน่ะ
น้องคิดว่าจะลาออกแล้วกลับบ้านเราแล้วล่ะ อยู่ที่นี่ก็ดีนะที่มีงานมีเงิน แต่ดูเหมือนมันจะไม่เหมาะกับคนบ้านนอกอย่างเราๆ หรอก
...........................................
ฉันตกใจจนผงะถอยหลัง เงาดำเคลื่อนตัวมาประชิดอย่างรวดเร็ว สายตาฉันเหลือบไปเห็นประกายสีเงินในมือของมัน
ฉันเหวี่ยงกระเป๋าถือออกไปหมายจะให้โดนหน้าของมัน
...แต่...
...........................................
ผมพุ่งเข้าไปหาหมายจะให้เธอไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกของเธอก็ไวใช้ได้ เธอถอยกลับไปเล็กน้อย ก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าที่อยู่ในมือออกมา
...คงคิดว่าจะทำอะไรได้ล่ะมั้ง...
ผมกระหยิ่มก่อนจะเหวี่ยงมีดในมือออกไปเช่นกัน
...........................................
พี่จำผู้ชายที่น้องเคยเล่าให้ฟังได้มั้ยจ๊ะ หลังจากที่เราคบกันได้พักหนึ่ง น้องรู้สึกว่าเขาแปลกๆ น่ะ
บางครั้งน้องรู้สึกว่าเขาตาขวางๆ ชอบกล พักหลังๆ นี่เขาจะฉุนเฉียวง่าย แล้วน้องก็รู้สึกว่าเขามีอารมณ์รุนแรงมาก
...........................................
จากคุณ :
KTH
- [
10 ม.ค. 52 11:04:20
A:61.91.162.99 X: TicketID:187608
]
รถประจำทาง มุมมองนอกตัวถัง + มุมมองต้นทาง (ส่งท้าย)
