FF หาได้ย่อมาจาก Final Fantasy^tm ไม่  ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะคุกรุ่นกลิ่นไอจากเกมดังที่ว่าก็ตาม  ซึ่งเหตุผลนี้อธิบายได้ว่าไอ้คนเขียนมันบ้าเกมไฟนอลฯเท่านั้นเอง  ฮ่าๆๆๆ

FF ในบริบทนี้  ย่อมาจาก Fairy Fantasy  ซึ่งแฟรี่ก็แปลว่า

Fairy
n. pl. fairies
1. A tiny imaginary being in human form, depicted as clever, mischievous, and possessing magical powers.
2. Offensive Slang Used as a disparaging term for a homosexual man.




..






กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  ยังมีจอมราชาปีศาจชั่วร้ายนามว่าบากีรอสหมายมุ่งจะยึดครองโลก  และครั้งนั้นผู้กล้าหนุ่มซึ่งเป็นนักรบศักดิ์สิทธิ์ในตำนานก็ได้รวบรวมพลังแห่งธาตุทั้งสี่เข้าต่อกรกับจอมมาร  และเอาชนะลงได้ในที่สุด  เขาผนึกมันไว้ด้วยมนต์อสูรซึ่งเป็นตัวแทนแห่งธาตุทั้งสี่  ธาเลสแห่งธาตุน้ำ  เพลโตแห่งธาตุลม ไพรัสแห่งธาตุไฟ และเดโมคริตัสแห่งธาตุดิน

“พอแล้ว”  เสียงเล็ก ๆ บ่งบอกความเอาแต่ใจประท้วงขึ้นมา  “หนูได้ยินนิทานเรื่องนี้เป็นร้อยครั้งแล้ว  ทำไมท่านพ่อไม่มีเรื่องใหม่ ๆ มาเล่าบ้างคะ”

เลโอนาโด  หรืออันที่จริงคิงเลโอนาโดแห่งอาณาจักรทริสทันปิดหนังสือเก่า ๆ ในมือลงฉับ  ยิ้มให้ลูกสาวเพียงคนเดียวก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวที่มีเส้นผมสีทองสลวยนั้นเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู  

“เพราะประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยเดิมเสมอไงล่ะลูกรัก  ไม่ว่าเรื่องไหน ๆ ก็จะเริ่มต้นจากความสงบที่ถูกก่อกวน  แล้วตัวเอกก็จะโผล่เข้ามาเพื่อจัดการเรื่องนั้น ๆ เพื่อให้ทุกคนมีความสุข”

“หนูไม่เห็นจะมีความสุขเลย”  ปากเล็ก ๆ นั้นจำนรรจาอย่างที่ไม่เหมือนกับคนง่วงนอน  “ไหนจะต้องเรียนเปียโน  ไหนจะภาษารูน  ไหนจะมารยาทอีก  ถ้ามีผู้กล้าจริงทำไมไม่มาช่วยกำจัดยายครูโหดพวกนั้นให้หนูหน่อยล่ะ”

“ไม่เอานะลูก  อย่านินทาคนอื่นลับหลังสิ  แล้วการเรียนเรื่องเหล่านั้นก็เป็นประโยชน์มากนะ  เพราะต่อไปลูกต้องปกครองอาณาจักรทริสทันแทนพ่อ”

“ไม่ต้องรีบมามอบมรดกให้หนูตอนนี้  หนูยังไม่อยากได้”  หล่อนว่าอย่างดื้อดึง  ทำเอาพระราชาแห่งทริสทันถอนใจเฮือก

“เอาล่ะ  พ่อกลับห้องก่อนดีกว่าเดี๋ยวลูกสาวของพ่อไม่ได้นอนกันสักที  ฝันดีนะลูก”

เขาคลี่ผ้าห่มคลุมถึงคอให้กับเจ้าหญิงตัวน้อยที่ดูมีท่าทีไม่ยินยอมพร้อมใจสักเท่าไหร่  พระราชาท่องคาถาเบา ๆ  แสงในห้องที่เกิดจากผลึกคริสตัลก็ค่อย ๆ หรี่ลงจนเหลือเพียงสลัว ๆ  ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งเสียงฝีเท้าเบา ๆ ซึ่งค่อย ๆ ลับหายไปในที่สุด

ไวโอเล็ต  เจ้าหญิงแห่งทริสทันเหวี่ยงผ้าห่มออกไปข้างตัวทันที  แล้วผุดลุกขึ้นมา  ข้างนอกแสงจันทร์คงสว่างมากเพราะมันทอดตัวทิ้งรอยเปื้อนสีขาวจากหน้าต่างมาจนถึงพื้นห้อง  เจ้าหญิงลุกจากเตียงเดินไปที่หน้าต่างด้วยอาการของคนนอนไม่หลับ  และตอนนั้นเองที่เธอเห็นอะไรบางอย่างพุ่งมาจากดวงจันทร์

ซู่ม!

เงามืดนั้นพุ่งมาอย่างรวดเร็วมากจนหล่อนแทบกรีดร้องออกมา  แต่ต้องชะงักเมื่อพบว่ามีดวงตาสีเหลืองดุร้ายคู่หนึ่งจ้องสะกดหล่อนจากทางหน้าต่างปราสาท  และเจ้าของดวงตานั้นมีเขี้ยวคมเรียงรายเต็มปากซะด้วย  มันเหมือนจะขู่ว่าถ้าร้องออกมาคำเดียวหล่อนได้เข้าไปอยู่ในนั้นแน่

หัวมหึมาของสัตว์ร้าย  หรืออันที่จริงไวโอเล็ตสามารถบอกได้แล้วว่ามันคือมังกรดำตัวหนึ่ง  ลดลงอย่างช้า ๆ เผยให้เห็นเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิงเจ้าของโครงหน้าคมคายทว่าบึ้งตึงยืนกอดอกอยู่บนนั้น

“อะไรกัน  นี่ไม่ใช่ห้องนอนของเจ้าชายหรอกรึ”  เจ้าของเสียงพูดอย่างผิดหวังเมื่อเขม้นมองหน้าของเจ้าของห้องถนัดจนดูรู้ว่าเป็นเด็กหญิงที่ยังไม่แตกสาวคนหนึ่ง

“เจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ”  เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ  “จงบอกมาว่าข้าจะไปหาตัวเจ้าชายของอาณาจักรนี้ได้ที่ไหน”

ไวโอเล็ตยังตกใจอยู่  เธอได้แต่ส่ายหน้า

“อะไรกันไม่รู้หรอกรึ  เศษสวะชัด ๆ  มาเรียอยากกินไอ้เด็กนี่มั้ยล่ะเดี๋ยวข้าจัดให้”

มังกรดำส่งเสียงครางในคอเบา ๆ เป็นทำนองปฏิเสธ  หนุ่มผมแดงจอมซ่าทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย

“แย่จริง  งั้นข้าจะทำยังไงกับแกดีล่ะ  สาปให้เป็นหินเลยดีมั้ย?”

“หนูว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะ”  ในที่สุดเจ้าหญิงของเราก็หายตกใจกลัว  “เพราะชาวเมืองทริสทันคงโกรธแค้นมากหากพบว่าเธอทำให้เจ้าหญิงของพวกเขากลายเป็นหินไป”

“พูดเก่งเหมือนกันนี่”  หนุ่มผมแดงส่งเสียงเยาะ ๆ  “คราวนี้จะบอกได้หรือยังล่ะว่าข้าจะตามหาเจ้าชายของอาณาจักรนี้ได้ที่ไหน”

“เธอไม่มีทางหาเขาเจอหรอก  หนูหมายความว่าอันที่จริงที่นี่ไม่มีเจ้าชาย  พระราชาของเมืองนี้มีลูกสาวคนเดียวและกำลังยืนอยู่หน้าเธอนี่ไง”

“แย่จริง  แล้วข้าจะเสียเวลามาที่นี่ทำไม  มาเรียไปกันเถอะ”

มังกรดำที่กระพือปีกลอยตัวอยู่ตลอดเวลานอกหน้าต่างทำท่าจะหันตัวโบยบินจากไป  แต่เสียงเล็กแหลมของเจ้าหญิงน้อยร้องเรียกพวกเขาเอาไว้

“เดี๋ยวสิ  อย่าเพิ่งไป  แล้วพวกเธอจะถามหาเจ้าชายไปทำไม”

มังกรดำหันมามองเจ้าหญิงอย่างชอบใจที่เธอถูกเรียกรวมกับเจ้านาย

“ถามอะไรโง่ ๆ ก็จะจับมันไปขังน่ะสิก่อนที่มันจะกลายเป็นผู้กล้ามาปราบข้า”

“ปราบเธอ?”  ไวโอเล็ตย้อนเสียงฉงน  “ทำไมเจ้าชายจะต้องไปปราบเธอด้วยล่ะ  หรือว่าอันที่จริงแล้วมาเรียถูกเธอจับเป็นตัวประกัน  จะได้ต้องมีเจ้าชายไปปราบเพื่อช่วยเหลือมาเรียออกมา”

มังกรดำพาหนะของหนุ่มผมแดงทำเสียงคล้าย ๆ กับหัวเราะ  ขณะที่อีกคนยิ่งหน้าบึ้งเข้าไปใหญ่

“แกไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นใคร”

“ถ้าไม่บอกจะรู้มั้ยล่ะคะ”  เธอย้อนอย่างชาญฉลาด

“หนอย..  จำเอาไว้ให้ดีเจ้ามนุษย์ชั้นต่ำ  ข้าก็คือจอมมารบากีรอสผู้ยิ่งใหญ่และกำลังจะยึดครองโลกนี้ยังไงล่ะ”

ไวโอเล็ตฟังแล้วก็หลุดหัวเราะพรืด  “ฮ่าๆๆๆ  เธอเนี่ยนะเป็นจอมมาร  ไม่อยากจะเชื่อ”

“ถ้าแกไม่เชื่อ  ฉันจะพังปราสาทแกให้ดูเดี๋ยวนี้เลยเอามั้ยล่ะ”

“แต่ท่านพ่อบอกว่าจอมมารบากีรอสถูกผนึกไว้เมื่อสามร้อยปีที่แล้ว  ไม่มีทางที่จะ..”

บากีรอสขัดจังหวะทันที  “เฮอะ  ผนึกกระจอก ๆ  มันก็แค่ของเด็กเล่นสำหรับว่าที่ผู้ครองพิภพอย่างข้า  แล้วแกก็หุบปากสักทีหากไม่อยากโดนข้าสาปให้เป็นอสูรกายหกหัวแปดขาหรืออะไรที่น่าเกลียดกว่านั้น”

เจ้าหญิงหุบปากฉับ  เธอจินตนาการหัวของเธอไปติดอยู่บนตัวพรรค์นั้นไม่ออกเลยจริง ๆ  แต่แล้วก็โพล่งขึ้นมาอีกทีเมื่อมาเรียขยับปีกทำท่าจะไป

“เดี๋ยวสิ  เธอจับเจ้าชายไปได้กี่คนแล้ว”

“สี่หรือห้าคนนี่แหละข้าก็จำไม่ได้”

“แล้วเธอทำยังไงกับเจ้าชายพวกนั้น”

“ก็จับขังไว้ที่ปราสาทของข้าน่ะสิ  จะให้ทำยังล่ะ”  บากีรอสตอบอย่างรำคาญเต็มแก่

“แล้วทำไมไม่กำจัดทิ้งเลยล่ะ  พ่อของหนูบอกว่ารากเง่าของเภทภัยต้องขุดรากถอนโคนทิ้ง”  เธอทำท่าปาดคอ  นึกเสียใจอยู่เล็ก ๆ ที่เสนอชะตากรรมเลวร้ายให้กับพวกเจ้าชายที่อาจจะมีบางคนเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกันมา  แต่ที่จริงแล้วเจ้าหญิงน้อยมีเจตนาอื่นอยู่

จอมมารขมวดคิ้ว “ข้าต้องให้แน่ใจก่อนว่าใครมีแววของผู้กล้าจะได้กำจัดทิ้งถูกคน  ข้าไม่ชอบลงมือเปะปะ”

“ไม่จริงหรอก”  แววตาของเจ้าหญิงไวโอเล็ตดูมีเลศนัย  ขณะที่นิ้วชี้ส่ายไปมาข้างหน้าอย่างคนที่รู้อะไรดี ๆ มา  “เรามาเล่นเกมทายใจกันสักหน่อยดีมั้ย”

หนุ่มผมแดงจุ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย  “แกนี่น่ารำคาญจริง ๆ”

“เอาน่าเล่นกับหนูหน่อยนะ  ไหน ๆ ก็มาแล้วเธออยากกลับมือเปล่าหรือไง”

“เอ้างั้นก็ว่ามาซิ”

“เธอเป็นจอมมาร  ซึ่งก็ต้องโหดร้ายและชั่วช้า”

“เฮอะ  อันนี้ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้น”  บากีรอสแค่นเสียงอย่างดูถูก

“หนูหมายความว่า  ในเมื่อเธอโหดร้ายและชั่วช้าแต่ไม่กำจัดเจ้าชายเหล่านั้นทันทีก็เพราะมีจุดมุ่งหมายแอบแฝง  ซึ่งหนูจะลองทายอะไรบางอย่าง  เธอต้องตอบมาตามความจริงนะ”

จอมมารเงียบไป  ทีท่ากระตือรือร้นของเจ้าหญิงน้อยทำให้เขารู้สึกสนใจขึ้นมาอีกนิด

“เธอรู้สึกดีใช่มั้ยเวลาที่อยู่ใกล้เจ้าชายพวกนั้น”

“นั่นก็  เฮอะ..ก็ใช่อยู่  ข้าก็ต้องรู้สึกดีแน่อยู่แล้วที่ได้จัดการจับศัตรูของข้ามาขังไว้ได้”

“แล้วยิ่งถ้าได้เจ้าชายที่หล่อ ๆ มาเธอก็จะยิ่งดีใจ”

“แหงล่ะ  ผู้กล้าไม่ว่ากี่คนต่อกี่คนมันก็ต้องหน้าตาดีอยู่แล้ว  ฉันจับมาได้ก็แปลว่ามันมีแววของผู้กล้ายังไงล่ะ”

“เธอชอบจินตนาการภาพของเจ้าชายพวกนั้นเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าบ่อย ๆ”

“ใช่สิ  ต้องหมอบคลานศิโรราบอยู่แทบเท้าข้าด้วย  เป็นสัญลักษณ์ของความพ่ายแพ้และน่าอดสูยังไงล่ะ  หึหึหึ”

“ไม่ใช่  นี่มันบอกว่าเธอมีอาการผิดปกติ”  ไวโอเล็ตพูดอย่างเคร่งขรึม  “ความจริงเธอเป็นพวกปรินซ์มานิแอค (คลั่งเจ้าชาย) จึงหาข้ออ้างที่จะไปจับตัวเจ้าชายจากที่ต่าง ๆ มาสะสม”

หนุ่มผมแดงทำท่าช็อค  เขาอ้าปากค้างอยู่ครู่ใหญ่  ราวกับเพิ่งค้นพบความลับของจักรวาลและอวกาศ  เขาทรุดนั่งลงบนหัวมังกรอย่างหมดแรง  นัยน์ตาเบิกกว้าง

“นี่..ข้าเป็นพวก..คลั่งเจ้าชาย..หรอกรึ”

“อาการยังไม่ชัดเจนมาก  แต่ก็น่าจะอนุมานได้เช่นนั้น”  เจ้าหญิงทำท่าดันแว่นซึ่งความจริงแล้วหล่อนเลียนแบบทั้งคำพูดและท่าทางจากพวกนักวิชาการแก่ ๆ ในอาณาจักร

บากีรอสหันขวับมาทางไวโอเล็ต  สายตาของเขาดุดันเหมือนมีเพลิงอีกกองสุมอยู่

“และแกเป็นคนที่รู้ความลับของข้า”

ไวโอเล็ตก้าวถอยจากหน้าต่างตามสัญชาตญาณที่เตือนให้ระวังอันตราย  แต่ช้าไปเมื่อมือยาว ๆ นั้นเอื้อมเข้ามาคว้าขวับเอาเจ้าหญิงผมทองตัวน้อยเหวี่ยงไปไว้บนหลังมังกรทันที

หล่อนกรีดร้องสุดเสียง  มาเรียรีบใช้ปีกกว้าง ๆ ของเธอประคองร่างน้อยนั้นเอาไว้

“ช่วยด้วย  ๆ  ใครก็ได้ช่วยหนูด้วย”  ไวโอเล็ตร้องตะโกนเสียงแหลมในยามค่ำคืน  ทว่าบากีรอสหัวร่ออย่างลำพอง

“ไม่มีใครได้ยินหรอก  เพราะข้าร่ายมหาเวทหลับใหลไว้ทั้งเมืองแล้ว”

“ก็ไม่แน่นักบากีรอส!”  เสียงขรึมจริงจังระเบิดพร้อมกับเวทลูกไฟที่ยิงเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัวจากระเบียงปราสาทที่สูงขึ้นไปอีกชั้น  เลโอนาโดราชาแห่งทริสทันยืนเด่นอยู่ที่นั้น  มือสวมถุงมือสีดำซึ่งยังมีเปลวไฟลุกโชนพร้อมโจมตีต่อเนื่อง

“ [Barrier!] ”  สั้น ๆ คำเดียวพลังไร้สภาพก็ก่อตัวขึ้นห่อหุ้มร่างของจอมมารไว้  ลูกไฟที่พระราชายิงออกมาพลันหายวับไปราวกับก้อนหินถมทะเล  ไวโอเล็ตร้องเรียกบิดาของตนอย่างตระหนก

“หึ  ราชาของที่นี่รึ  ก็ดูดีไม่หยอก  สนใจมาเป็นคอลเลคชั่นของข้ามั้ยล่ะ  แต่ไม่เอาล่ะ  ข้าสะสมแต่เจ้าชายเท่านั้น”

“อย่ายุ่งกับพ่อของหนูนะ”  เสียงเล็กร้องสวนมา

“หุบปากไปถ้าไม่อยากโดนสาป  แล้วราชาแห่งทริสทัน  ข้าคงต้องขอยืมลูกสาวปากมากของแกไปสักระยะ  ถ้าคิดว่ามีปัญญาเอาคืนได้ก็เชิญที่ปราสาทหลังงามของข้า  ยินดีต้อนรับเสมอ”

“ [Pure Fire!] ”  ราชาร่ายมนต์ยิงเวทที่รุนแรงกว่าเดิมออกไป  ประกายเพลิงกว่าสิบสายพุ่งวาบด้วยความเร็วสูงจนเห็นเป็นเส้นตรง  ทว่าบาเรียของบากีรอสยังคงทำงานได้ดีอย่างไม่มีที่ติ

หนุ่มผมแดงยกมือขึ้นหันฝ่ามือไปทางเลโอนาโด “มนุษย์กระจอกคิดจะทำร้ายข้าสักรูขุมขนยังเร็วไปร้อยปี  ลองชิมเวทเพลิงของข้าบ้าง   [Solar Blaze!] ”

แสงสว่างวาบไปทั่วบริเวณ  คล้ายกับแสงที่เกิดจากการระเบิด  ไวโอเล็ตกรีดร้องเมื่อเห็นเปลวไฟลุกท่วมตรงระเบียงที่พ่อของเธอยืนอยู่  ร่างของราชาล้มกลิ้งไปกับพื้นและดิ้นเร่า  จอมมารฉวยโอกาสนั้นสั่งให้มาเรียบินจากไปก่อนที่นักเวทคนอื่น ๆ ในปราสาทจะคลายสะกดของเขาได้และทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้น

“ไอ้จอมมารบ้า  ไอ้จอมมารเลว  ไอ้จอมมารทุเรศ   แกฆ่าพ่อชั้น”  ไวโอเล็ตด่าไปร้องไห้ไป  แม้ว่ามาเรียจะพาทั้งหมดพุ่งผ่านท้องฟ้าด้วยความเร็วน่าตระหนก  บากีรอสถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

“พ่อของแกยังไม่ตายหรอก  นักเวทเพลิงมีพลังต่อต้านไฟอยู่แล้ว”

ไวโอเล็ตยิ้มออกมาได้ทั้งน้ำตา  “พูดจริง ๆ นะ”

“แกเห็นจอมมารอย่างข้าเป็นพวกหลอกเด็กหรือไง  เฮอะ”

เขาแค่นเสียงแล้วยืนเด่นอยู่ที่หัวมังกรต่อไปโดยไร้ท่าทีหวาดเสียวต่อความสูงจากพื้นโลก  เมื่อเจ้าหญิงตัวน้อยเริ่มคลายใจ  เธอก็รู้สึกอ่อนเพลียขึ้นมา  และไม่นานก็ซบร่างหลับไปบนหลังมังกรดำ






..

แก้ไขเมื่อ 12 ม.ค. 52 13:06:58

จากคุณ : ปฤษณะ - [ 12 ม.ค. 52 12:22:05 ]