ผมชื่อ เกอร์ มันชื่อ ชิว เราอยู่สายเดียวกัน แต่ผมเพิ่งรู้จักมันเมื่อม.หกนี่แหละ เราไม่เคยอยู่ห้องเดียวกัน สายเรามีห้าห้อง ม.สี่คละทุกห้อง ม.ห้าผมห้องคิง มันห้องควีน ม.หกเค้าเอาห้องคิงส์ควีน คละกันหารสอง ก็ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ผมรู้จักมันจากเพื่อนห้องเดียวกัน ที่เคยอยู่ห้องกับมันตอนม.สี่ (ร.ร.ผมจัดห้องใหม่ทุกปี)
ตอนแรกผมออกจะหมั่นใส่มันเล็ก ๆ เพราะมันมั่นใจในความเก่งของมันพอสมควร ผิดกับผมที่ก็มั่นใจอยู่แต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางคำพูดมากนัก แต่มาเทอมสองนี้ ตอนนี้เทอมสองของม.หกกำลังจะหมดไป ผมเริ่มรู้สึกว่าใจมันหวั่น ๆ แปลกๆ กับมันขึ้นมา
เมื่อคืนพยายามคุยในเอ็มกับมัน ก็เรื่องการบ้าน(หาเรื่องคุยโดยเอาการบ้านมาอ้าง) ก็ดี เพราะผมบอกมันก่อนว่าจะไปแล้ว มันพิมพ์กลับมาบอกว่า โชคดี เจอกัน ผมตอบ บ้ายบาย มันพิมพ์กลับแบบไม่ต้องให้รอ บาย แล้วผมก็ออกจากเอ็ม
แค่นี้ผมก็รู้สึกดีใจแล้ว
วันนี้เจอกันที่โรงอาหาร ผมมาทีหลัง มันนั่งกินอยู่ที่โต๊ะประจำอยู่แล้วที่ผู้ชายอันมีจำนวนจำกัดของเรามักจะนั่งกัน คือเดินเข้าไปในโรงอาหารผมก็มองหามันก่อนเลย นั่งก้มๆเงยๆกินอยู่ คนต่อคิวเยอะ และผมก็ไม่ค่อยหิวด้วย เลยเดินไปที่โต๊ะเลย(หรืออยากไปหามันก็ไม่แน่ใจ) เพื่อนคนอื่นมันทักผมก่อนเลยคุยๆกับคนอื่น ยังไม่ได้คุยกับมัน แต่ก็ยืนอยู่ข้างหลังมัน และมันก็หันมา
กินยังเนี่ย ยัง ผมตอบ(คิดว่าตัวเองยิ้ม) มันเอามือมาล้วงกระเป๋าหน้าเสื้อกันหนาวผม( กรุงเทพหนาวมาก) อะไรของเมิง มันว่า มันติดคำนี้มาก กูไม่รอนะ มันบอกผม เพราะผมมักจะให้มันรอกินข้าว ผมมักจะมาถึงโรงอาหารช้ากว่ามันเสมอๆ
ผมเดินไปซื้อข้าว มาที่โต๊ะ แต่นั่งห่างไกลเพราะว่ามีเพื่อนคั่นหลายคน
กินเสร็จก็คุยกันแป๊บ ๆ เดินพาไอ้บันไปจ่ายตังค์ค่าร.ด. กัน ไอ้ป๊อปอนาคตศิลปินหน้าใหม่ก็มากับเรา แล้วเดินกลับตึกผม (ผมอยู่ตึก สาม มันอยู่ตึกสอง แต่มันชอบมาเล่นตึกผมเพราะสายเรา อยู่ที่ตึกสามมากกว่า) มาถึงตึกผมซักพักก็พอดีเจอพวกเพื่อนผู้หญิงเลยตามๆเค้าไป มันก็เดินไปไหนไม่รู้ เพื่อนผู้หญิงที่ผมคุยๆและเดินตามอยู่ห้องเดียวกับมัน ผมตามไปก็เลยไปนั่งที่ห้องมัน แต่มันไปไหนไม่ทราบ
ผมโทรหามัน เห้ยเมิงอยู่ไหนวะ มัน กูอยู่คนเดียว ผม แล้วพวกนั่นล่ะวะ(หมายถึงเพื่อนคนอื่นๆ)
มัน กูไม่รู้ แล้วเมิงอยู่ไหน ผม อยู่ห้องเมิงเนี่ย มัน เออเดี๋ยวกูไป ... วางสาย... ซักพักมันก็มา
มันมานั่งข้าง ๆ ผม เรื่อยเปื่อย คุยกัน คุยกับเพื่อน เอากล้องไอ้บันมาดูซึ่งก็มีรูปมันติดมาด้วย ผมมีความสุขเล็กน้อยถึงปานกลาง
เดาไม่ถูกว่ามันคิดยังไง แต่คาดว่าคงเฉยๆ ไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น แล้วมันก็เดินออกไปนอกห้อง แล้วเดินเข้ามาใหม่ ที่ข้างๆผมที่มันนั่งตะกี๊ไอ้บันนั่งแทนที่แล้ว มันบอกผม เห้ย ให้ที่กูนั่งเถอะ ผมเป็นคนดีเลยไม่ให้ แต่เขยิบครึ่งตูด มันนั่งลง หลังตัดหลัง
อู้วว รู้สึกดี(หื่นเนอะ) มันก็นั่งเล่นเกมส์ นั่งซักพักไอ้บันเดินออกไป ที่ข้างๆผมว่าง ผมก็ยังแชร์เก้าอี้กับมันอยู่ ห้าห้า
แต่ว่าซักพักผมก็เดินออกไปนอกห้อง เพราะว่าไม่อยากติดกันนาน ระแวง มันมีพวกผู้หญิงบางคนชอบจับตามอง..
เลิกเรียนมันเดินมาที่ตึกผม แล้วหายไปไหนไม่ทราบทิ้งแต่กระเป๋าไว้ ผมจะโทรหาก็ยังไงอยู่ สนิทกันได้ไม่นาน โทรหาบ่อยเดี๋ยวแปลกไป (ไก่ตื่น ห้าๆ) ผมเลยตัดสินใจกลับบ้าน กลับมาก็ออนเอ็มรอตั้งแต่สี่โมง จนตอนนี้ มันออนมาได้แล้วประมาณชั่วโมงนึง เงียบเหมือนเคย คือตั้งแต่มันแอดเมล์ผม(คือ ผมบอกเมล์ผมให้มันแอดตอนที่อยู่ร.ร. เพราะมันเคยถามเมล์ผมจะเอางาน) เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ผมเริ่มทักตลอดเลย แต่เวลาทักมันก็ตอบเร็วดี (ดีใจลมๆแล้ง) อยากทักมันจังแต่ไม่รู้จะคุยอะไรดี ผมก็รู้อยู่หรอกว่ามันคงไม่ได้คิดอะไร..เพราะมันไม่ใช่ ทักมันดีไหมหนอเรา?..
จากคุณ :
lonelyTreker 
- [
13 ม.ค. 52 22:18:44
]
ผมกับมันที่เป็นไปไม่ได้
