ความคิดเห็นที่ 1 อาเดอเรีย ขอให้พวกคนสนิททั้งสี่มุ่งไปยังเชิงเขาในสี่ทิศทางเพื่อฝังชนวนระเบิดก่อนจะขึ้นไปรวมตัวกันบนจุดนัดหมาย  ทั้งหมดนั่นคือทิศทางที่เฉพาะผู้ที่ป่ายปีนภูเขานี้ดั่งสวนหลังบ้านมาตั้งแต่เด็กเช่นนางเท่านั้นที่อาจรู้ บริเวณใดที่ดินอ่อนตัว บริเวณใดที่รกไปด้วยพุ่มไม้และเหมาะแก่การซุ่มโจมตีกลับ และบริเวณใดที่เป็นชัยภูมิที่เหนือกว่าในการตั้งรับศัตรู แต่การที่จะเอาคืนทางเมราโน่ด้วยวิธีนี้นั้นคงทานกำลังกันไม่ได้นาน  และในระยะยาวอาเดอเรียรู้ดีว่าพวกนางต้องการเวลาหนี มากกว่าที่จะสู้รบยืดเยื้อ  การเดิมพันในครานี้ของนางคือการขอผู้ติดตามจำนวนหนึ่งขนดินปืนไปในทิศตรงกันข้าม ไปยังที่บริเวณชายป่าทางด้านที่เจ้าเมืองตัวปลอมกับทหารของเมราโน่นั้นจัดกระบวนอยู่ นางต้องการให้คนพวกนั้นคิดเอาเองว่าพวกกบฏมีคนมาสมทบและหากพวกนั้นคิดว่าตนเองตกอยู่ในวงล้อมก็อาจเป็นฝ่ายที่ล่าถอยไป   ความคิดเช่นนี้อาจดูง่ายเกินไป แต่ ณ เวลานั้นนั่นคือสิ่งเดียวที่นางอาจพึงคำนึงถึง “ จุดดินปืน!” เด็กสาวออกคำสั่งเมื่อสบโอกาส เสียงระเบิดจากชายป่านั้นดังสนั่นหวั่นไหว   เรียกความสนใจจากพวกทหารได้อย่างชะงัดนัก  เสียงฝีเท้าที่รุกไล่เข้ามาพร้อมกับเสียงอื้ออึงของพวกทหารเมราโน่ที่ดูราวกับกำลังชั่งใจว่าจะรุกไปทางใดดี “ ถึงเวลาหนีแล้วล่ะ ” อาเดอเรีย เอสเตอร์ ว่าพลางหันไปกลับมองบรรดาผู้ติดตามชั่วคราวของนางอีกครั้ง ไม่สิ คนเหล่านี้ติดตามเอเทล ฟรีด้าต่างหาก  ต้องโทษที่นางบังอาจหยิบยืมเกียรติภูมิของพี่ชายบุญธรรมมาใช้เช่นนี้ “ หัวหน้า! ” เสียงขัดนั้นดังขึ้น “ รีบไปเสีย ทางนี้ข้าจะลองเสี่ยงดู ” หยิบผ้าสีดำขึ้นปิดใบหน้าช่วงล่วงตั้งแต่จมูกลงไป นางกระชับดาบเหล็กของเอเทลในมือมั่นก่อนจะกระโจนออกไปยังลานกว้างที่พวกทหารอาจแลเห็นได้สะดวกที่สุด    ณ เพลานั้นที่เหล่าผู้ติดตามถึงกับหน้าซีด และมึนงงกับพฤติการณ์ที่แสนบ้าบิ่นนั่น  ท่านหัวหน้าคนนั้นตัดสินใจลุยเดี่ยวปรากฏกายต่อหน้าศัตรูอย่างไม่คร้ามเกรงอย่างนั้นน่ะหรือ “ พวกเจ้าถูกล้อมไว้หมดแล้ว หากไม่รักตัวกลัวตาย ก็จงดาหน้าเข้ามา! ” น้ำเสียงที่แผดออกไปนั้นอาจดูเหมือนมั่นคงไม่มีสั่นคลอน แต่แท้จริงมันเปี่ยมล้นระคนไปด้วยความหวาดกลัวและเหนื่อยอ่อนแทบขาดใจ หากแต่เพราะน้ำหนักของดาบที่ถืออยู่ที่มือซ้ายนั่น มันหนักหน่วง มันรุมเร้า มันคือสิ่งที่ค้ำจุณหัวใจให้ไม่อาจพ่ายพังไปในเพลานี้ รับฝากมาแล้ว แม้จะชั่วคราวก็ตาม เพราะมันเป็นเช่นนั้น.....จึงได้แต่มุ่งหน้าต่อไป “ เจ้าเป็นใครกัน! ” เจ้าเมืองเมราโน่ตัวปลอมที่ควบม้าตามมาดูสถานการณ์ตะโกนถาม คนตรงหน้าที่เป็นชายร่างเล็ก ที่ดูไร้เรี่ยวแรง ซ้ำยังมีน้ำเสียงเล็กประหนึ่งเด็กหนุ่มแรกรุ่นอีกด้วย “ ข้าคือคนที่พวกท่านถามหาอย่างไรเล่า หากประสงค์ยลศีรษะข้า ก็จงใช้ความกล้ามาช่วงชิงเอาไป!” สิ้นคำนั้น อาเดอเรียเขวี้ยงระเบิดติดชนวนที่นางได้มาจากกาเบรียลออกไปสุดกำลัง ก่อนจะอาศัยจังหวะชุลมุนพุ่งออกไปอีกทาง   ควันไฟผสมกับแรงระเบิดหลายระลอกยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายหนักหนา อย่างน้อยมันก็เลวร้ายจนเป็นหนึ่งในทัศนวิสัยที่ไม่เหมาะแก่การรุกไล่ตามศัตรู มันควรเป็นเช่นนั้น ความเสี่ยงควรจะหยุดอยู่ที่ตรงนั้น  ทว่าตรรกะนี้กลับใช้ไม่ได้กับกองทหารเหล่านี้ เมื่อผู้เป็นนายนั้นแลเห็นเพียงศัตรูที่ลี้กายไปเบื้องหน้าในสายตา ศีรษะของหัวหน้ากลุ่มกบฏที่ก่อความเดือดเนื้อร้อนใจไปทั่วแผ่นดินนั้นอยู่เพียงแค่เอื้อมเท่านั้น “ ตามมันไป ! มันคือหัวหน้ากบฏ!!!”    เสียงคำรามที่ทำให้เด็กสาวต้องหวีดร้องอยู่ภายในใจอย่างสั่นไหว นางวิ่งสุดตัว และเหงื่อกาฬนั้นไหลพรากอย่างคนที่รู้ตัวว่าชีวิตตนนั้นตกอยู่ในอันตรายและแผนการที่คำนวณไว้นั้นพลาดผิดอย่างมหันต์คนพวกนี้อาจหวั่นกับการถูกตีโต้และแรงระเบิด แต่กลับปรารถนาศีรษะของศัตรูยิ่งกว่า   เด็กสาวทำได้เพียงวิ่งไปข้างหน้า ในขณะที่เสียงตะบึงควบม้าฝ่าเปลวเพลิงนั้นใกล้เข้ามาทุกขณะ “ มันอยู่นั่น!!!” เจ้าเมืองตัวปลอมเงื้อคมดาบออก  เด็กสาวนั้นรู้ตัวว่าไม่อาจจะหนีได้อีกแล้ว เสียงโลหะปะทะกับโลหะ แต่เพียงพริบตา ร่างเล็กของผู้ที่ถูกคิดว่าเป็นหัวหน้ากบฏก็กลับปลิวละลิ่วกระแทกเข้ากับลำต้นของต้นไม้ ร่วงลงมากองกับผืนป่าที่ลุกลามเปลวไฟ “  อึก!” แรงปะทะของดาบเมื่อครู่หนักหนาจนทำให้มือซ้ายนั้นสั่นไม่หยุด และ สำรอกอาเจียนเจือโลหิตออกมาทันทีเพราะแรงกระแทกที่แผ่นหลัง คนไม่เคยจับอาวุธ เสียอย่างไรก็ไม่มีวันเก่งกาจไปได้หรอก “ มีดีแค่นี้หรือไงกันเล่า ท่านผู้นำ” น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยถามพร้อมกับยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ ความแวววาวของมันกรีดไปถึงดวงใจของอาเดอเรีย นี่ท้ายที่สุดแล้ว นางก็ทำให้เอเทลต้องตายถึงสองครั้งในค่ำคืนนี้เลยเชียวหรือ  แล้วชีวิตของนางก็มาได้เท่านี้เองสินะ  มันช่างเย่อหยิ่งเสียจริงที่คิดว่าตนเอง.....คือผู้สามารถ “ ข้า...ช่างโง่เขลา ” พึมพำกับตนเอง ก่อนจะคว้าดาบที่หล่นอยู่ข้างกายขึ้นมาเตรียมตั้งรับ  อย่างน้อยที่สุด นางก็จะไม่ให้ชื่อเสียงของพี่ชายต้องหม่นหมอง และก็จะไม่ยอมสิ้นชีพไปเช่นนี้ เพราะว่าโง่เขลา เพราะว่าเบาปัญญา เพราะว่าอ่อนประสบการณ์ เพราะว่าเป็นเช่นนี้ ก็แค่อยาก เห็นสุดสายน้ำนั่นสักครา อีกคราหนึ่งที่เสียงดาบปะทะกันเลื่อนลั่น  ดาบเล่มหนึ่งหักสะบั้น และเศษคมอาวุธลอยละลิ่วลงมาปักคาอยู่บนผืนดิน ในขณะที่คมดาบอีกเล่มแทงทะลวงผ่านหัวไหล่ของศัตรู เรียกเลือดสดๆให้ระรินไหล  เสียงของม้าที่ร้องลั่น ก่อนจะพยศเอาเจ้าของตกลงมาจากอานม้า เรียกแผลใหญ่ให้เปิดกว้างขึ้น  ต่อหน้าทหารของเมราโน่ เบื้องหน้าของพวกเขา  ชายหนุ่มนิรนามควงดาบอย่างคล่องแคล่วฟาดฟันปัดป้องหัวหน้ากบฏที่เกือบชะตาขาดจากภยันตราย  เส้นผมและดวงตาสีแมกไม้ รอยยิ้มที่มุ่งมาดอาจหาญอย่างน่าพรั่นพรึงนัก “  ซ...ซัส.....”   เสียงเล็กๆของอาเดอเรียพึมพำชื่อนั้น  นางไม่อาจเห็นใบหน้าของเขาได้ถนัด แต่แผ่นหลังนี่ แผ่นหลังที่ได้เห็นกันเมื่อหลายชั่วยามก่อนการลาจาก แผ่นหลังของชายผู้นี้  และไม่ใช่แค่ชายหนุ่ม  แต่ยังมีบรรดาผู้ติดตามที่นางสั่งให้หนีไป  คนเหล่านี้กลับปรากฏออกมาห้อมล้อมรอบกาย และต่างไม่รีรอที่จะประจันหน้าเข้าหาศัตรู “ นี่มัน.....” “ เราไม่ทิ้งท่านไปหรอก ท่านหัวหน้า!!!!” สมาชิกกลุ่มปลดแอกนั้นบอกกล่าว ในขณะที่ซัส นั้นฉีกยิ้มน้อยๆให้กับตนเอง  เขาคล้อยใบหน้าหันมาสบสายตาของผู้ที่เขาได้ช่วยชีวิต ดวงตาสีฟ้าที่แลเห็นนั่น....ช่างตระการตานัก “ ถ้าอยากรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับข้า  ก็จงวิ่งให้เต็มกำลัง!” ชายหนุ่มแผดเสียง  แม้เขาจะไม่เห็นใบหน้าของคนผู้นี้ แต่ดวงตานั่น  เสียงนั่น และโครงร่างของใบหน้านั้น   สัญชาตญาณบางอย่างของเขาก็กรีดร้องลั่นทันที  เด็กสาวคนนั้น เด็กสาวที่เขาได้แลเห็นอย่างถนัดบนสะพานข้ามแม่น้ำทาร่าในวันนั้น   ดวงตาสีฟ้าที่เขาแลเห็นนั่นมันตราตรึงอย่างมิรู้ลืม ดีใจหรือไรกัน ที่คนที่อยู่ตรงนี้...คือนาง “ เจ้า!” “ หลบอยู่ข้างข้าให้ดีๆ....ท่านหัวหน้า” รอยยิ้มนั้นชำเลืองมอบให้ ดวงตาของคนคู่หนึ่งสบประสาน เวลานั้นที่ อาเดอเรียไม่จำต้องรีรออะไรอีก  แม้จะไม่เคยเชื่อใจผู้ใดมากไปกว่าตนเอง แต่เพลานี้ นางรู้ว่า นางควรเชื่อคนๆนี้ อย่างสุดหัวใจ “ ได้” “ เราจะไปด้วยกัน” ซัสพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะพุ่งคมดาบฟาดไปเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว  ใครจะว่าอย่างไรนั้นไม่รู้ ผู้คนจะตำหนิเยี่ยงไรนั้นไม่ทราบ  แต่หนทางที่ตัวเขาเลือก มันก็ไม่ได้ต่างกับที่เอเทลได้เลือก เพราะเป็นเช่นนั้น  เพราะชีวิตคือความเสี่ยง และความไม่แน่นอนอยู่ตลอดเวลา  เพราะว่าทุกสิ่งดำเนินไปเยี่ยงนั้น   มนุษย์เรา จึงได้ก้าวไปข้างหน้า ทางด้านของกาเบรียล กับพวกกลุ่มกบฏนั้นพวกเขาล่าถอยไปทางเนินเขาตามทิศที่หัวหน้าของพวกตนบอก พวกศัตรูที่ไล่ตามมาถูกขวางไว้ด้วยดินปืน และกลุ่มควัน  กว่าชั่วโมงที่การโจมตีอันรุนแรงรุกไล่ดำเนินไป โดยที่ยังไม่เห็นว่าพรรคพวกอีกกลุ่มจะกลับมาเลยแม้แต่น้อย “  จะเป็นไรรึเปล่านะ” โทนี่ หนึ่งในสี่คนสนิทนั้นมุ่นคิ้วอย่างช่างใจ  ไม่ว่าหัวหน้าคนนั้นจะอ่านแผนผิดมาก่อน หรือทำให้พวกเขาต้องตกที่นั่งลำบากอย่างไร แต่สถานการณ์ขณะนี้นั้นกำลังถูกพลิกกลับไปคนละทาง ทหารของเมราโน่กลับเป็นฝ่ายถูกดินปืนที่ดักซุ่มโจมตีไว้  จนทัพแตกกระเจิงและยังไม่มีทีท่าว่าจะมีกองใหม่หนุนเนื่องมาสมทบแต่อย่างใด “ ถึงขั้นนี้แล้ว คงต้องเชื่อในปาฏิหาริย์” กาเบรียลบอก เขารู้สึกผิดอยู่บ้างที่กระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มที่ตนเรียกขานว่าหัวหน้า ก็ใครบ้างล่ะที่จะใจเย็นอยู่ได้ยามที่พวกพ้องล้มตาย และเห็นว่าคนที่ตนติดตามมาเป็นเด็กหนุ่มท่าทีแบบบางเช่นนั้น     แน่นอนว่ายังมีเส้นผมสีดำที่ดูก็รู้ว่ามีเชื้อสายของพวกตะวันออก  ยิ่งเห็นแบบนั้น หากไม่ใช่ในสถานการณ์น่าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ เขาคงไม่อาจยอมตามความเห็นของคนๆนั้นได้หรอก “ ถูกมั้ยท่าน จิโอวานนี่” “ คงอย่างนั้น” ชายผมสีน้ำตาลผู้มากอาวุโสบอกพลางเพ่งมองไปเบื้องหน้า เบื้องล่างคือป่าที่วอดวาย และเบื้องหลังของพวกเขาก็คือเส้นทางใหม่ที่อาจตัดเลาะออกไปสู่ถนนหลวง  นี่คือทางลับ....ทางลับที่คนคุ้นชินพื้นที่เท่านั้นที่อาจล่วงรู้ และเฉพาะคนพื้นที่ที่เดินย่ำดินดอนโดยรอบนี้เท่านั้นที่อาจรู้แม้ความนุ่มของผิวหน้าดิน และจุดที่ควรวางชนวนดินปืน   หัวหน้าผู้ลึกลับคนที่พวกเขารู้จักจะมาตั้งแต่ก่อตั้งกองกำลัง....เคยโจมตีหลีกหนีศัตรูอย่างโฉ่งฉ่างแบบนี้หรือเปล่านะ หรือควรจะตีความว่าหัวหน้าคนนั้นเป็นคนพื้นที่ของเมราโน่กัน ในขณะที่ความคิดของผู้คนนั้นกำลังหลากหลาย เสียงระเบิดจากเบื้องล่างพลันดังขึ้นเป็นระยะๆ และเข้ามาใกล้ในทุกขณะ  ศัตรูเช่นนั้นน่ะหรือที่กรายใกล้เข้ามา   ใครกันที่ฝ่าวงล้อมข้าศึก และ วิ่งฝ่าดงดินปืนมาอย่างรู้ทิศทางหลบหลีกเช่นนั้น   “ หัวหน้า!!!” เสียงตะโกนร้องลั่นจากชายอีกคนที่ดูต้นทางอยู่ นั่นคือ ไอแซคหนึ่งในสี่คนสำคัญของกลุ่มกบฏ   ต่อหน้าพวกเขาภาพของคนกลุ่มเล็กๆที่นำมาโดยชายผมดำผู้หนึ่ง  ที่เบื้องหลังนั่นคือชายที่พวกเขาคุ้นหน้า และพรรคพวกที่ติดตามไปอีกสิบกว่าคนนั่น     พวกเขาปาระเบิดทิ้งท้ายเพื่อกันศัตรูตามติดเข้าประชิด ในขณะที่วิ่งเข้ามาใกล้เชิงเขาในทุกขณะ “  คุ้มกันท่านหัวหน้า!” กาเบรียลตะโกน  เสียงตะโกนที่ดังก้องลั่นสะท้านป่า แม้ว่ามันจะไม่มีความจำเป็นอีกต่อไป ในเมื่อที่เบื้องหลังนั้นหามีศัตรูกล้าอาจวิ่งตามเข้ามาในดงระเบิดดินปืนไม่     เสียงโห่ร้องสรรเสริญ เสียงกังวานตะโกนเมื่อประสบชัย  ผู้คนที่ล้อมหน้าล้อมหลังชายหนุ่มผู้กลับมาจากศึกสงครามขนาดย่อม       “ ปาฏิหาริย์งั้นหรือ” จิโอวานนี่ทวนคำนั้น หากแต่ความรู้สึกบางอย่างของเขานั้นหาได้ชื่นชมยินดีจนหลงลืมเหตุผลไปตามคนรอบกายไม่   โทนี่ กับไอแซควิ่งตามกาเบรียลลงไปอย่างรวดเร็ว   ที่เห็นต่อหน้ามันควรจะเป็นความปิติยินดี แต่เหตุใดจึงได้รู้สึก....ห่อเหี่ยวใจนัก จากคุณ : newravana (newravana) - [ 18 ม.ค. 52 08:29:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 แม้จะมีความเสี่ยงว่าจะถูกทางการดักซุ่มโจมตีอีกระลอก หากแต่มันจะไม่เป็นเช่นนั้นโดยง่าย เมื่อปรากฏว่าซัสสังหารผู้นำของพวกทหาร หรือก็คือเจ้าเมืองเมราโน่ตัวปลอมที่วางกับดักพวกเขาไปแล้วในการต่อสู้ ในเวลานี้จึงเป็นการซุ่มซ่อนพักผ่อนเพื่อเตรียมขยับขยายไปยังที่ปลอดภัยเท่านั้น หากแต่สำหรับผู้นำของกลุ่มนั้นพวกเขาไม่มีแม้เวลาที่จะพักรักษาตัว สำหรับจิโอวานนี่ กาเบรียล โทนี่ และไอแซค  ก่อนฟ้าสางพวกเขาจะต้องคิดหาทางเดินแต้มต่อไปเพราะไม่ช้าข่าวการเอาชนะศึกที่เมราโน่คงจะไปถึงเมืองหลวง และเมื่อนั้นทางการคงจะยิ่งรุกไล่เข้ามา “ บุกไปเมืองหลวงเถอะ ขอเพียงสังหารพระราชชนนีกับกษัตริย์ได้ ทุกสิ่งก็ย่อมจะคลี่คลายไปได้บ้าง” ไอแซคผู้ซึ่งรับหน้าที่ดูต้นทางที่เชิงเขาเมื่อชั่วยามก่อนเสนอความเห็น  ด้วยท่าทีที่ไม่นึกประหวั่นพรั่นอันตรายตามประสาคนหนุ่ม “แล้วยังไงล่ะ จากนั้นทางราชสำนักก็จะให้เจ้าชายรัชทายาทขึ้นครองราชย์ งั้นมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยมิใช่รึ” โทนี่ผู้อยู่ในวัยยี่สิบกว่าไล่เลี่ยกันแย้ง เขานั่งอยู่ที่โขดหิน ในขณะที่คนอื่นๆยืนบ้างนั่งบ้างอยู่โดยรอบ ในผืนป่าที่บัดนี้กลุ่มของพวกเขาเข้ามาครอบครองดูแลเป็นชั่วคราว “ แต่หากไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดลงไป การคงอยู่ของพวกเราในระยะยาวย่อมจะลำบาก อย่าลืมว่าตอนนี้ทางการเองก็ระดมกำลังมากขึ้นทุกที ทั้งประชาชนเองก็ความอดทนมีจำกัด ถ้าเราไม่เร่งเปลี่ยนแปลง ไม่ช้านานสงครามกลางเมืองก็จะเกิดขึ้น หรือไม่ก็...พระราชชนนีอาจจะรับสั่งอะไรแปลกๆขึ้นมาก่อนก็ได้” คำพูดของกาเบรียลนั้นมีความหมายนัยที่รับรู้กันดีว่า ตัวพระนางคาลาเซลล่า อาจจะใช้โอกาสนี้ให้กำลังทหารของไอโอเนียเข้ามาแทรกแซงการเมืองภายในประเทศ ซึ่งนั่นจะยิ่งทำให้ทุกอย่างย่ำแย่ลงไป “ หรือท่านคิดว่าอย่างไร ท่านจิโอวานนี่”  คำถามที่ยิงใส่ท่านผู้อาวุโสนั้นบอกกล่าวมา ในขณะที่จิโอวานนี่ยังคงนิ่งเงียบ ชายผู้มากประสบการณ์ค่อยๆคิดพิจารณาช้าๆ ก่อนที่โสตประสาทจะสดับฟังเสียงเท้าที่แว่วมาจากอีกทาง “ ข้าอยากฟังความเห็นของท่านหัวหน้า” นั่นคือการร้องเรียกคำตอบจากคนที่เพิ่งเดินเข้ามากลางวงประชุม   เด็กหนุ่มผู้เพิ่งกลับจากการทำแผลพุพองจากแผลไฟไหม้ เส้นผมสีดำนั้นถูกมัดรวบแล้ว ดวงตาสีฟ้าบนใบหน้าที่ดูเหมือนเรียบนิ่งนั้นดูจะมึนงงเล็กน้อยกับการถูกยิงคำถามอย่างกะทันหัน   หากแต่ก็ยังคุมสติมั่นพอที่จะยืนนิ่งโดยไม่ไหวติง   ที่เบื้องหลังนั้น ชายนามว่า ซัส ซึ่งรู้กันว่าเป็นผู้ติดตามของท่านหัวหน้าผู้นี้ยืนอยู่ไม่ห่าง “ ความเห็นของข้า.....” อาเดอเรีย เอสเตอร์ย้ำคำถาม นางเพิ่งจะได้อยู่ตามลำพังกับซัสในยามที่ทำแผล และยังแทบจะไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลยนอกจากการสบสายตา  จะให้ทำอย่างไรกันเล่า ตัวนางไม่ได้คิดมาก่อน คิดเพียงจะช่วยพรรคพวกของเอเทล คิดเพียงจะให้ผ่านสถานการณ์เฉพาะหน้าไป ไอ้เรื่องที่ว่าต่อจากนี้จะทำเช่นใดนั้น ผู้ใดเล่าจะให้คำตอบ  นางไม่รู้จักกลุ่มกบฏมากไปกว่าบนประกาศจับและข่าวชาวบ้าน  ไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าเอเทลคนนั้นกลับมายังเมราโน่เพื่อสังหารท่านเจ้าเมือง  และที่สำคัญตัวนางเอง..... หาได้รู้สึกเห็นดี กับการกบฏ “ ความเห็นของท่านในการรุดหน้าต่อไปของพวกเราคืออะไร ท่านหัวหน้า” จิโอวานนี่เน้นย้ำ เวลาเดียวกับที่สายตาทุกคู่ ณ ที่นั้นจ้องเขม็งมาที่นาง อาจเพราะการรบที่ประสบความสำเร็จ หรืออาจเพราะความคาดหวังที่คนเหล่านี้มีต่อพี่ชายของนางนั้นสูงอยู่แล้ว ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลกลใดก็ตามสมองของนางตอนนี้ก็ไม่อยู่ในวาระโอกาสที่จะคิดอะไรอีกแล้ว  ซัสยังยืนอยู่ข้างหลัง และเขาก็เลือกที่จะนิ่งเฉย สำหรับชายหนุ่ม เขากำลังแย้มยิ้มอีกครา ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าเด็กสาวกะโปโลตรงหน้ามึนงงขนาดไหน ใช่ว่าจะไม่รู้ว่านางกำลังสับสนเพียงใด แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ผู้ใดนั้นเรียนผูกก็สมควรแก้ไขด้วยตนเอง  ไม่เกี่ยงเพศ ไม่เกี่ยงอายุ ไม่เกี่ยงวรรณะ  และแน่นอนว่าเขากำลังกระหายใคร่รู้เหลือเกินว่า ความคาดหวังของเขา...จะสมปรารถนาหรือไม่ “ ข้า...มีเรื่องต้องบอก....” เด็กสาวเปิดปากพูด ควรจะบอกออกไปใช่ไหม ควรจะบอกออกไปว่า เอเทล ฟรีด้านั้นสิ้นลมแล้ว หัวหน้าที่ไม่เคยเห็นแม้รูปร่างหน้าตาคนนั้นของพวกเขาจากไปแล้ว การปฏิวัตินั้นจบแล้ว ไม่มีสิ่งใดอีกแล้วควรจะ..พูดไปเช่นนั้น ทว่าทั้งที่ใจหนึ่งคิดเช่นนั้นเสียเต็มประดา ทั้งที่อยากปล่อยวางและหนีจาก แต่ริมฝีปากนั้นกลับไม่อาจเอ่ยคำพูดถัดไป และ หัวใจนั้นกลับเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ นี่ตัวของนางเองกำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่ “ เชิญว่าในสิ่งที่ท่านเห็นสมควรเถิด” ท่านผู้อาวุโสย้ำคิดคราเมื่อรู้สึกถึงถ้อยคำที่อ้ำอึ้งนั้น แต่แล้วคำตอบนั้นกลับแย้มออกมาโดยพลัน “ ไปเมืองหลวง....” อาเดอเรียเอ่ยตอบด้วยถ้อยคำสั้นๆ ในยามที่นางใช้มือขวาเอื้อมสัมผัสสร้อยสีทองที่ประดับจี้รูปงูเขียวที่คล้องบนลำคอของนาง ใช่สิ ตัวเอเทลต้องการไปเมืองหลวง นั่นอาจเพราะมีแผนการบางอย่าง พี่ชายคนนั้นอาจจะวางแผนบางอย่างไว้ และนางก็ควรจะชี้นำให้เป็นไปตามนั้น อย่างน้อยก็ควรให้มันเป็นไปตามที่เอเทลต้องการ น่าขัน นี่นางกำลังมัดห่วงผูกคอให้ตนเองมิใช่หรือไร เหตุใดจึงไม่พูดออกไป ณ เวลาที่สมควรแก่การสารภาพกันเล่า “ ทำไมถึงต้องไปเมืองหลวงเล่า” กาเบรียลย้อนถาม  แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเขา แต่เป็นทุกคนที่ต้องการรู้ความหมาย หากแต่ที่ได้รับตอบกลับ กลับมีเพียงความเงียบ เด็กหนุ่มตรงหน้ายืนนิ่ง ไม่ตอบรับ ไม่อธิบาย ได้แต่เพียงยืนนิ่งอยู่ “ พวกข้าเองก็ต้องการทราบ กรุณาตอบด้วย ท่านหัวหน้า”  โทนี่กับไอแซคย้ำอีกครา โดยหารู้ไม่ว่าแม้แต่ตัวผู้พูดนั้นก็ยังไม่รู้คำตอบ   แต่ทว่า... “ ไม่เชื่อกันหรือไง” ในท่ามกลางความเงียบ เสียงของชายหนุ่มที่นิ่งอยู่นานนั้นเอื้อนเอ่ยขึ้น ซัสนั้นยิ้มเยาะให้ ก่อนจะตบลงบนบ่าของอาเดอเรียแรงๆสองสามที “ ซัส” นางพึมพำชื่อนั้นเบาๆ หวาดกลัวขึ้นมาว่าชายคนนี้กำลังจะพูดจาอะไรออกไปกันแน่ “ นี่คือท่านหัวหน้าที่ช่วยชีวิตพวกท่านทั้งหมดไว้ เป็นท่านหัวหน้าที่รวบรวมกองกำลังนี้ขึ้นมา และยังสร้างปาฏิหาริย์ถึงสองครั้งสองครา  ไม่คิดว่า...เสียมารยาทไปหน่อยหรอกเรอะ” นักรบหนุ่มว่าพลางหัวเราะเบาๆ  ในสายตาของอาเดอเรีย นางไม่รู้จริงๆว่านี่คือการช่วยกู้สถานการณ์หรือดึงดันให้ทุกอย่างย่ำแย่ลงกันแน่ ถูกต้องเพราะบัดนี้คนทั้งสี่เงียบกริบและดูจะยอมรับในการตัดสินใจที่ไม่รู้เหตุผลแน่ชัด แต่ในอีกทาง นางกลับยิ่งมืดแปดด้าน ใครคือเอเทล ใครคือหัวหน้า แล้วนี่นาง...กำลังเล่นละครเป็นผู้ใดกันแน่ “ รับทราบ  เช่นนั้นโปรดออกคำสั่ง พวกเราพร้อมจะปฏิบัติตามท่าน” จิโอวานนี่ว่า อย่างที่อาเดอเรียคิดไว้ นางเกลียดสายตาของชายผู้นี้ ราวกับเข็มแหลม ราวกับเหล็กร้อน นางกำลังถูกจับผิดไม่ใช่หรือไร “ อีกสิบวันเราจะไปพบกันที่เมืองหลวง” เด็กสาวบอกโดยคำนวณระยะทางจากที่เคยอ่านบันทึกบอกเล่าการเดินทางจากหนังสือ “ ที่ใด” จิโอวานนี่ถามกลับ หากแต่ผู้ที่โพล่งดักขึ้นตอบกลับเป็นซัสอีกครา “ ก็ต้องเป็นที่ฐานลับน่ะสิ  ท่านจิโอวานนี่นี่ช่างซอกแซกในรายละเอียดเสียจริง” ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะ หากแต่ครานี้ จิโอวานนี่กลับไม่ได้เป็นฝ่ายลดราไปโดยง่าย เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนจะโค้งให้กับหัวหน้าของเขา “ ข้าย่อมต้องซักไซ้เรื่องมากด้วยเพราะระหว่างพวกเรานั้นท่านหัวหน้าเป็นสัญลักษณ์ที่แสนสำคัญ ในอดีตก่อนภารกิจนี้ท่านซัสเป็นผู้ถือสายสร้อยอันเป็นตราของท่านหัวหน้าติดต่อสั่งการกับพวกเรา ทว่ายามนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว  หากมิบังอาจจนเกินไป เพื่อกันคนภายนอกแอบอ้างบังอาจเป็นตัวท่านในภายภาคหน้า  ท่านจะกรุณาบอกนามเรียกขานของท่านให้พวกเราจดจำไว้ได้หรือไม่” คำขอที่ทำให้คนทุกคน ณ ที่นั้นต้องจ้องมาที่เด็กหนุ่มร่างเล็กเป็นตาเดียว       “ ชื่อ........” ที่แท้สร้อยเส้นนี้ก็คือสิ่งที่พี่ชายของนางใช้เป็นตัวแทนนั่นเอง แล้วนี่ชื่อ.... “ หรือท่านจะบอกว่า แม้แต่นามของท่าน พวกเราที่เป็นสหายร่วมเป็นตายกันมาก็ไม่สมควรรับรู้กันเล่า ข้าเห็นว่าบัดนี้เป็นเวลาสมควรที่พวกเราจะได้วางใจและหลอมรวมเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน” ชายผู้อาวุโสยิ่งรุกไล่ เด็กสาวก็ยิ่งอับจนหนทาง นางไม่อาจนิ่งเงียบ นางไม่อาจเบือนหน้าไปถามคนข้างกาย และยิ่งไม่อาจจะปฏิเสธได้   แต่คำตอบนั่น...ควรเป็นอะไร    พี่ชายที่กำลังมุ่งไปเมืองหลวงนั่นจะเพราะด้วยเรื่องการกบฏเท่านั้นน่ะหรือ  ความลับของเอเทล เรื่องราวส่วนตัวที่นางไม่ทราบ ถ้าหากบอกชื่อออกไปได้ เอเทลก็ควรจะทำไปนานแล้ว แต่ที่ไม่ทำ ทำไมจึงไม่ทำกันเล่า นี่ควรจะตัดสินใจออกไปอย่างไรกัน “ เอเทล ..... เอเทล เอสเตอร์ คือตัวข้า และข้าเชื่อพวกท่าน เทียบเท่ากับที่ข้ามั่นคงในตนเอง ขอจงมุ่งไปรอข้าที่เมืองหลวงเถิด ข้าจะรุดตามไปภายในกำหนดสิบวัน ”  นั่นคือคำตอบของสิ่งที่ถามหา และนั่นคือวาจาที่จักผูกมัดคนเข้าด้วยกัน ดวงตาสีฟ้านั้นมองมุ่งไปข้างหน้า... “ รับทราบ ท่านหัวหน้าเอสเตอร์!!!!” เสียงขานตอบรับ...ที่บาดลึกถึงหัวใจ จากคุณ : newravana (newravana) - [ 18 ม.ค. 52 08:31:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยามสายของวันนั้นคือความเงียบงันที่ยากแก่การบรรยาย หนึ่งหญิงหนึ่งชายที่นิ่งมองการเคลื่อนขบวนจากไปของกลุ่มคนที่ถูกเรียกว่าพรรคพวก บนเนินเขาที่ค่อยๆเงียบร้างและปราศจากผู้คนอีกคราหนึ่ง   พวกเขาไม่ได้พูดจาอะไรกัน คนหนึ่งนั้นปราศจากคำพูดอธิบาย ในขณะที่อีกคนหนึ่งนั้นรอคอยอย่างดูท่าที พวกเขาไม่ใช่คนแปลกหน้าของกันและกัน แต่ก็หาได้เป็นคนชิดใกล้ พบกันกี่ครา พูดคุยกันกี่หน อัธยาศัยที่มีให้ น้ำใจที่มีแบ่งปัน ทุกสิ่งนั้นก็ล้วนผ่านตัว “ เอเทล ฟรีด้า” ด้วยกันทั้งสิ้น     “ จะไม่ถามอะไรเลยหรือ” อาเดอเรีย ไม่สิ เอเทล เอสเตอร์ ณ เวลานี้ต่างหากเป็นผู้เอ่ยขึ้น นางหันไปมองฝ่ายตรงข้ามที่กำลังอมยิ้มนิดๆดูราวกับเรื่องราวข้ามคืนที่เพิ่งผันผ่านไปราวฝันร้ายนั้นไม่มีอยู่จริงกระนั้น “ อะไรคือคำถามล่ะ  ท่านหัวหน้า” ยังคงเรียกเช่นนั้นโดยไม่สนใจหางคิ้วที่แทบจะขมวดชนกันของคู่สนทนา “ จะล้อข้าเล่นอย่างนั้นน่ะหรือ  ท่านรู้หรือไม่ว่าท่านพี่น่ะ....” ครั้นจะพูดต่อแต่ปลายนิ้วของชายหนุ่มกลับจรดห้ามปรามลงมาบนริมฝีปากบางของเด็กสาว คลับคล้ายถ้อยคำต่อไปนั้นคือเรื่องต้องห้ามที่หาได้สมควรเอื้อนเอ่ย  ดวงตาสีฟ้าและสีน้ำตาลที่สบประสานกัน คนที่พวกเขาคิดคำนึงร่วมกัน และเหตุการณ์ที่เพิ่งผันผ่านมาโดยน้ำตาของฝ่ายหนึ่งยังมิทันแห้งเหือด และความผิดหวังของอีกฝ่ายนั้นยังมิได้จางหาง “ บัดนี้ หัวหน้าของกลุ่มกบฏคือ เอเทล เอสเตอร์  และข้าขอบอกว่า นั่นก็คือ..ตัวเจ้า”  น้ำเสียงเฉียบขาดเยียบเย็นที่ทำให้ดวงตาของเด็กสาวต้องเบิกกว้างอย่างไม่ตั้งใจ “ เอเทลไม่ต้องการคนกลางในการติดต่ออีกแล้ว สายสร้อยนั่นก็ไม่จำเป็นสำหรับพวกเขาอีกตลอดกาล  ใบหน้าของเจ้า น้ำเสียงของเจ้า นั่นล่ะคือคำตอบ” “ ข้า....ไม่ใช่ ” “ คนที่เอาชนะทหารเมราโน่คือเจ้า คนที่ช่วยชีวิตพวกกบฏคือเจ้า คนที่สั่งการให้พวกนั้นไปยังเมืองหลวงคือเจ้า ข้าขอถามว่าหากไม่ใช่ตัวเจ้า  แล้วจะเป็นผู้ใดกระนั้นน่ะหรือ”  ยิ่งฉีกยิ้มแสยะให้ก็ยิ่งสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ  อาเดอเรียไม่เข้าใจเอาเสียเลย นางแน่ใจว่าคนผู้นี้รับรู้ว่าพี่ชายของนางไม่อยู่อีกแล้ว  และจากไปแล้วตลอดกาล แต่หากเป็นแบบนั้น ทำไมจึงยิ้มได้ ทำไมจึงดูแจ่มใส ทำไมจึงดูราวไม่มีสิ่งใดผันแปร และยังเพียรจะยกทุกสิ่งอันเป็นภาระให้กับตัวนาง โดยปิดกลบความลับที่น่าเคลือบแคลงนั้นจากสายตาคนทุกผู้ “ นี่เจ้า..คิดอะไรอยู่.....” คนตรงหน้านางนี่...มันใครกันหรือ “ แล้วเจ้าล่ะ ยามที่เอ่ยสั่งการให้ผู้คนเสี่ยงชีวิตและกระตุกสร้อยเส้นนั้นจากมา เจ้าครุ่นคิดตระหนักไว้เพียงใดกันเล่า” จงรู้ถึงความนัยของมัน จงรู้ถึงความหนักหนาสาหัสของมัน ตัวเจ้าที่ตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว ....สมควรรับผิดชอบต่อสิ่งนั้น “ เอเทล...คืออะไรสำหรับเจ้ากัน” ไม่ใช่ทั้งเพื่อน ไม่ใช่ทั้งเจ้านาย จนถึงตอนนี้นี่ล่ะคือความมั่นใจอย่างที่สุดที่อาจเอ่ยได้  ความสัมพันธ์ของคนสองนี้ย่อมไม่ใช่เพียงนายและผู้ตาม หรือเพียงสหายผู้แนบชิดเป็นแน่ “  เจ้าจะตัดสินใจเยี่ยงใดข้าไม่รู้หรอกนะ แต่คิดว่าเจ้าคงอยากจะรู้บางเรื่อง อีกสิบวัน พระเชษฐาองค์รองในสมเด็จพระราชชนนีคาลาเซลล่าแห่งไอโอเนียจะเสด็จประพาสนครของเอสเทเนีย  ถ้าไอแซคไม่พบเจ้าแล้วเกิดพลั้งทำเรื่องบ้าบออะไรลงไป...” “ หมายความว่ายังไง......” คนๆนี้... “ ก็จงอย่าลืมเสียล่ะว่า เจ้า คือคนที่สั่งให้พวกเขาไปยังนครหลวง......เอเทล เอสเตอร์” “..................................” ไร้สิ้นคำตอบ และเหลือเพียงแต่สายลมโชยคาวเลือดที่โหยไห้ คนสองคนที่ต่างยืนจ้องมองกันและกันด้วยความรู้สึกที่เกินคาดฝันพรรณนา ไร้ซึ่งเหตุผล ไร้ซึ่งคำตอบ หากแต่ดวงใจเล่านั้นระทึกไหว  ผู้หนึ่งหวาดกลัวเศร้าสร้อย ส่วนอีกผู้หนึ่งเล่านั้น.....คาดหวัง ยินดี นั่นคือ ช่วงเวลาแรกระหว่างเรา จบตอน จากคุณ : newravana (newravana) - [ 18 ม.ค. 52 08:31:53 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อืม ยังไม่รู้ว่าแต่ละคนมีเหตุผลอะไรเบื้องหลัง ต้องอ่านต่อ จากคุณ : scottie - [ 18 ม.ค. 52 18:58:49 ]