ความคิดเห็นที่ 1 “พวกมนุษย์ชั้นต่ำ” เขาพูดเสียงกร้าว ทั่วร่างเปล่งรัศมีสีแดงเจิดจ้า ทันใดนั้นบังเกิดเสียงดังสนั่นลั่นครืนดังขึ้นมาจากใต้พื้นดิน เสียงกรีดร้องของฝูงชนที่อยู่ด้านล่างดังระงม จูเลียรีบก้มหน้าลงไปดู ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างเมื่อเห็นพื้นดินเกิดการไหวตัวดุจคลื่น แผ่นดินค่อยๆปริแตกออกแล้วแผ่ขยายกว้างขึ้นเป็นรอยแยกขนาดใหญ่ ชาวบ้านหลายคนร่วงหล่นลงไปในขณะที่อีกหลายคนต่างพากันวิ่งหนี           “ด้วยอำนาจของเจ้าแห่งความมืด ขอพลังของท่านจงมาสถิตกับกายของข้าเพื่อเรียกสัตว์อสูรจากอเวจีมากัดกินมนุษย์ใจทรามเหล่านี้ให้หมดสิ้น” น้ำเสียงของธอร์นก้องกังวาน ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างจนน่ากลัว “กริฟฟอน!” ทันทีที่สิ้นคำ เสียงลมหายใจอันรุนแรงก็ดังสวนขึ้นมาจากใต้ดินพร้อมกับเสียงครางแผ่วต่ำแผ่นดินเริ่มสั่นสะเทือนอีกครั้ง มันรุนแรงจนกระทั่งผู้คนที่กำลังวิ่งอยู่ถึงกับล้มลงทั้งยืน พวกเขาต่างพากันจ้องไปที่รอยแยกขนาดใหญ่กลางหมู่บ้านเป็นตาเดียว เมื่อปีกนกขนาดใหญ่สะบัดโผล่พ้นขึ้นมา ชาวบ้านทุกคนถึงกับร้องลั่นและแย่งกันหนีด้วยความกลัวตาย บิชอปจัสตินและข้าหลวงโทมัสต่างพากันยืนมองด้วยความตกตะลึงเมื่อเห็นสัตว์ขนาดยักษ์ที่มีรูปร่างแปลกประหลาดกำลังโผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน สองขาหน้าที่เหมือนกรงเล็บสัตว์ปีกจิกตะกุยแผ่นดินจนฝุ่นฟุ้งกระจายในขณะที่หัวซึ่งเหมือนนกอินทรีย์ส่ายไปมา ดวงตาคมกริบจ้องมนุษย์ตัวจ้อยที่กำลังวิ่งหนีอลหม่าน มันส่งเสียงร้องและใช้จงอยปากไล่จิกชาวบ้านที่วิ่งไม่ทันแล้วส่งเข้าไปในลำคอ ลำตัวท่อนล่างค่อยๆเคลื่อนขึ้นมายืนบนพื้นดิน “นั่นมัน......ตัวอะไรกัน!” บาทหลวงใจชั่วครางออกมา ในขณะที่ข้าหลวงใหญ่โทมัสถอยหลังไปสองสามก้าว ใบหน้า อันซีดเผือดจ้องกริฟฟินซึ่งยืนตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ร่างส่วนหลังที่เหมือนสิงโตของมันเหยียบไปบนหลังคาบ้านจนพังพินาศ เจ้าสัตว์ยักษ์กางปีกอันใหญ่โตออกแล้วเงยหน้าขึ้นส่งเสียงกรีดร้องดังสนั่น “กินมันให้หมด กริฟฟิน ทำลายพวกมันให้สิ้นอย่าให้เหลือ” เสียงธอร์นร้องสั่งด้วยใบหน้า ที่โหดเหี้ยมกว่าทุกครั้ง จูเลียมองดูเขาด้วยความรู้สึกตกใจ เธอพยายามบิดตัวเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมแขนของปีศาจหนุ่มแต่ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ได้รับทำให้เธอชะงักและร้องครางออกมาเบาๆ ธอร์นก้มหน้าลงมองด้วยสายตาห่วงใย             “ท่านอยู่เฉยๆจะดีกว่า ปล่อยให้เราจัดการเจ้าคนชั่วช้าเหล่านี้เอง” เขาพูดในลำคอ จูเลียเม้มปากแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดก่อนจะพูด “แต่ฉันไม่อยากฆ่าพวกชาวบ้าน” เธอมองหน้าปีศาจหนุ่มแต่เขากลับไม่พูดอะไร ธอร์น มองบาดแผลของจูเลียและยกมือขึ้นลูบอย่างแผ่วเบา เลือดที่ไหลหยุดลงทันที ลูกธนูขยับตัวเลื่อนหลุดออกมาในขณะที่รอยแผลเริ่มสมานตัวกันอย่างรวดเร็วและหายไปในที่สุด ปีศาจหนุ่มไล่สายตาสำรวจทั่วร่างของหญิงสาวอย่างรวดเร็วจนแน่ใจว่าไม่มีบาดแผลอื่นหลงเหลือจึงคลายอ้อมแขนที่กำลังกอดจูเลียออก ใบหน้าของหญิงสาวมีสีเข้มด้วยความรู้สึกกระดากในสายตาของเขา เธอยกมือขึ้นกุมต้นแขนของตนและพึมพำ “ขอบใจ” จูเลียหันไปมองกริฟฟินที่กำลังอาละวาดไล่กัดกินชาวบ้านอย่างดุร้าย และดู เหมือนว่ามันจะสนุกกับการที่ได้กระทำเช่นนั้น           “สั่งให้เจ้านั่นหยุดเถอะ ธอร์น” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายการอ้อนวอน ธอร์นส่ายหน้า เขาเลื่อนดวงตาอันเย็นชาต่างจากที่ใช้มองเธอเมื่อครู่จ้องดูสัตว์ผสมนกครึ่งสิงโตทำลายหมู่บ้านอย่างเฉยเมย “ธอร์น ฉันขอสั่งให้เธอหยุดทำลายหมู่บ้าน เดี๋ยวนี้!” จูเลียพูดเสียงเข้มเป็นเชิงสั่ง ปีศาจ หนุ่มหันหน้ามาหาเธอ            “ไม่ได้” เขาตอบ จูเลียนิ่วหน้าทันที            “ทำไม” เธอถามเสียงห้วน ธอร์นเลื่อนสายตามองกลับไปที่กริฟฟินอีกครั้ง            “มันเป็นข้อแลกเปลี่ยน” “ข้อแลกเปลี่ยนอะไร” หญิงสาวย้อนถามด้วยความรู้สึกงงงัน “ข้อแลกเปลี่ยนที่ท่านนำวิญญาณของแมรี่ออกมาจากนรก ตามกฎของพญามัจจุราช เมื่อนำหนึ่งวิญญาณออกมาจะต้องหาความตายของหนึ่งร้อยชีวิตไปทดแทน” เขาอธิบายด้วยสีหน้านิ่งสนิทราวกับสิ่งที่กำลังกล่าวเป็นเรื่องปรกติธรรมดา จูเลียเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันก่อน” “ความต้องการของท่านในตอนนั้น ถึงบอกไปก็คงไม่สนใจ” ธอร์นตอบ ดวงตาเลื่อนมองดูกริฟฟินซึ่งกำลังเคลื่อนตัวไปที่โบสถ์ประจำหมู่บ้าน เสียงผู้คนที่หลบอยู่ในนั้นร้องลั่นด้วยความหวาดกลัวจูเลียที่กำลังจะกล่าวคำโต้ตอบกับธอร์นชะงัก เธอรีบพุ่งตัวไปยืนขวางทางกริฟฟินเอาไว้ก่อนที่มันจะยกอุ้งตีนเหยียบลงไปบนหลังคา “หยุดเดี๋ยวนี้!” เธอร้องสั่งด้วยเสียงทรงอำนาจ อสูรครึ่งนกครึ่งสิงโตหยุดชะงักทันที ดวงตาที่เต็มไปด้วยความกระหายที่จะทำลายมองดูหญิงสาว มันฉายแสงกร้าวออกมาวูบหนึ่งและอ่อนลงอย่างฉับพลัน กริฟฟินก้มหัวลงเล็กน้อยก่อนจะย่อขาหน้าทั้งสองเพื่อทรุดตัวลงนั่งอย่างว่าง่าย ธอร์นถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ สีหน้าของเขามีแววภูมิใจออกมาจางๆ “สมกับเป็นสายเลือดของจ้าวแห่งความมืด สามารถหยุดกริฟฟินได้ด้วยคำสั่งเพียงครั้ง เดียว” ปีศาจหนุ่มเอ่ยปากชม จูเลียเม้มปากของตนและสั่นหน้า เธอมองสภาพที่พังยับเยินของหมู่บ้านด้วยความรู้สึกเศร้าใจ “ไม่น่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้เลย” หญิงสาวพึมพำ สายตากวาดมองโดยรอบ คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธเมื่อพบว่านักบวชโลภมากและข้าหลวงละโมบรวมทั้งหัวหน้าหมู่บ้าน ใจทรามมิได้อยู่ในบริเวณนั้น “เจ้าพวกนั้นขึ้นรถม้าและหนีออกจากหมู่บ้านไปแล้ว” ธอร์นเอ่ยราวกับรู้ถึงความคิดของ จูเลีย หญิงสาวเลื่อนสายตามองไปยังด้านทางเข้าออกของหมู่บ้านและทันเห็นขบวนรถม้ากำลังวิ่งห่างออกไป             “ฉันไม่ยอมให้พวกมันหนีรอดไปได้” เธอพูดด้วยความแค้นและเลื่อนตัวขึ้นไปนั่งบนหลังของกริฟฟินมันลุกขึ้นสะบัดปีกกางออกแล้วบินขึ้นฟ้าทันที “จงตามเจ้าพวกคนชั่วเหล่านั้นให้ทัน แล้วกินมันให้หมด” จูเลียร้องสั่ง อสูรนกครึ่งราชสีห์ อ้าปากร้องคำรามรับคำบัญชา มันกระพือปีกบินตามขบวนรถม้าไปอย่างรวดเร็ว ขาหน้าซึ่งเป็นกรงเล็บอันแหลมคมกางออกและตะครุบไปที่รถม้าคันท้ายสุด เพียงออกแรงสะบัดแค่เล็กน้อย รถม้าทั้งคันรวมถึงคนที่นั่งอยู่ภายในต่างกระเด็นกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง กริฟฟินคว้าร่างของชายฉกรรจ์ที่กำลังร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดจากการถูกกระแทกส่งเข้าปากและกลืนลงคอ เสียงแหลมเล็กกรีดร้องด้วยความพึงพอใจก่อนมันจะหันไปทำกับแบบเดียวกันกับคนที่เหลือ “ทำลายรถทุกคันที่วิ่งตรงหน้าเจ้าให้หมด” จูเลียออกคำสั่งเสียงเหี้ยม กริฟฟินกระโดดตะครุบรถม้าที่เหลือและกินสิ่งมีชีวิตทุกชนิดจนหมด ขณะที่มันกำลังจะหันไปทำลายรถม้าคันสุดท้าย เสียงสั่งที่เฉียบขาดทำให้มันต้องชะงัก “สำหรับคันนี้ อย่าเพิ่ง” จูเลียจ้องรถเทียมม้าที่กำลังวิ่งตะบึงห่างออกไปด้วยสายตา อาฆาต มือข้างหนึ่งยกขึ้นและโบก ต้นไม้ขนาดใหญ่ซึ่งขึ้นอยู่สองฟากฝั่งถนนโอนเอนไปมาและหักโค่นลงพาดขวางเส้นทาง ม้าซึ่งวิ่งมาอย่างสุดกำลังร้องลั่นเมื่อผู้ขับดึงบังเหียนห้ามมันจนสายหนังตึง พวกมันยกสองขาหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ในขณะที่ผู้โดยสารซึ่งอยู่บนรถชะโงกหน้าออกมามองด้วยความตระหนก พวกเขาส่งเสียงร้องอย่างหวาดกลัวเมื่อเห็นกริฟฟินยืนจังก้าขวางทาง ทุกคนรีบเปิดประตูและแย่งกันลงมาจากรถแล้ววิ่งหนีออกไปคนละทิศละทาง “ฉันไม่ให้พวกแกหนีไปไหนอีกแล้ว” จูเลียคำราม ร่างของเธอลอยขึ้นจากหลังของกริฟฟิน และเลื่อนลงมายืนขวางหน้านักบวชใจเหี้ยมซึ่งกำลังหนีหัวซุกหัวซุนจนล้มลุกคลุกคลานเขาผงะหงายหลังและร้องออกมาด้วยความตกใจ            “แก!” บิชอปจัสตินตะโกนและชูเครื่องหมายศักดิ์สิทธิ์ที่ห้อยคอไว้ขึ้น “ออกไปให้พ้น นังปีศาจ” เขาร้องขู่เสียงดัง จูเลียยิ้มเย็นเยือก “ถ้าสายเลือดของฉัน ใช่! แต่ถ้าเป็นหัวใจล่ะก็คิดว่าน่าจะเป็นแกมากกว่าที่สมควรถูก เรียกว่าปีศาจ” หญิงสาวย้อนคำขณะที่เดินย่างสามขุมเข้าไปหานักบวชใจทราม เขาลนลานถดถอยหนี “แกไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก ฉันเป็นนักบวชชั้นสูงของศาสนจักรนะ” บิชอปจัดสินขู่เสียง สั่น จูเลียแสดงสีหน้ารังเกียจในคำพูดของเขาแทบจะทันที “อย่างแกมันเป็นได้แค่เพียงเหลือบศาสนาเท่านั้น จัสติน อย่าบังอาจอวดอ้างตนว่าเป็นคน ของศาสนจักรเลย เพราะมันจะทำให้สิ่งสะอาดต้องมัวหมองด้วย“เธอจ้องนักบวชใจชั่วเขม็ง ทันใดนั้นร่างของเขาก็ลอยขึ้นจากพื้นและหยุดนิ่งอยู่กลางอากาศ ดวงตาของบิชอปจัสตินเหลือกลานด้วยความหวาดกลัวสุดขีด “คนใจบาปอย่างแก พญามัจจุราชยังปฏิเสธ ดินแดนอเวจีก็ไม่ต้องการ” จากคุณ : moony (Moony_Lupin) - [ 21 ม.ค. 52 08:55:52 ]

ความคิดเห็นที่ 2 น้ำเสียงของจูเลียเต็มไปด้วยความโกรธ โทสะและความแค้นครุกรุ่นอยู่เต็มหัวอก ดวงตาคู่ งามเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ รอบกายบังเกิดกระแสลมพัดปั่นป่วนรุนแรงขึ้น หญิงสาวยกมือและชี้นิ้วมาข้างหน้า ร่างของบิชอปจัสตินเริ่มเหยียดกางออกคล้ายถูกตรึงอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวเหยเกด้วยความเจ็บปวดและเริ่มหอบหายใจอย่างหนัก นักบวชทรามอ้าปากและส่งเสียงร้องลั่นเมื่อแขนทั้งสองข้างถูกบิดม้วนจนเป็นเกลียว เสียงกระดูกแตกดังสนั่น ร่างของเขาสั่นระริก น้ำตาไหลพรากอาบใบหน้าขณะที่เสียงร้องแหบหายไปในลำคอ บิชอปจอมละโมบชำเลืองตามองดูแขนที่ถูกหักจนผิดรูปของตนและครวญคราง “เจ็บ ใช่ไหม” หญิงสาวเอ่ยถาม “เคยคิดบ้างไหมว่าคนที่ถูกแกทรมานก็มีความรู้สึกแบบ นี้เหมือนกัน” จูเลียโบกมืออีกครั้ง คราวนี้มีเสียงกระดูกแตกดังออกมาจากขาทั้งสองข้างของบิชอปชั่ว เขากรีดเสียงร้องโหยหวนและเริ่มอ้อนวอน “ได้โปรด” “เคยมีคนพูดคำนี้กับแกมากี่ครั้ง” จูเลียตวาดดวงตากร้าวจ้องนักบวชทรามราวกับจะกิน เลือดกินเนื้อ เสียงของหนักตกกระทบพื้นดังมาจากทางด้านหลัง หญิงสาวทำเพียงเหลือบตามองและกระตุกยิ้มด้วยความรู้สึกสาสมใจเมื่อเห็นร่างที่บิดเบี้ยวแหลกเละของข้าหลวงโทมัสกองอยู่ ธอร์นเดินมายืนข้างตัวเธอ “น่าเสียดายจริงที่มันใจเสาะรีบตายไปเสียก่อน” เขาพูดเสียงเรียบขณะมองดูร่างไร้วิญญาณของข้าหลวงใจชั่วก่อนจะเลื่อนสายตากลับมา ที่บิชอปจัสติน           “ดูเหมือนเจ้านักบวชนี่จะทนกว่าคนอื่น” ปีศาจหนุ่มหันไปมองจูเลีย “ท่านจะลงโทษมันด้วยวิธีใด” แม้จะเป็นคำถามที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยแต่กลับแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมและเย็นชาจนน่ากลัว หญิงสาวมองบิชอปซึ่งกำลังกลอกดวงตาไปมา เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังมาจากนักบวชชั่วอีกครั้งเมื่อจู่ๆดวงตาของเขาปูดโปนออกมาจากเบ้าคล้ายถูกลมดันจากภายใน มันเหลือกถลนจนหลุดทะลักออกมาทั้งสองข้าง ร่างของบิชอปจัสตินร่วงหล่นลงพื้นแล้วดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน “ฉันจะไม่ฆ่ามัน” เธอพูด “การกระทำของมันต้องได้รับผลตอบแทนที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่า ความตาย” จูเลียเดินไปยืนมองร่างที่กำลังดิ้นอย่างเจ็บปวด บิชอปจัสตินร้องตะโกนขึ้นมาด้วยความคั่งแค้น            “ฆ่าฉันเลยสินังปีศาจ!” คำผรุสวาทค้างอยู่ในลำคอเมื่อจูเลียกางมือออกและรวบนิ้วทั้งห้าเข้าหากัน ปากของนักบวชชั่วอ้าค้าง ลิ้นถูกดึงออกมาอย่างแรงคล้ายโดนกระชากจนขาดสะบั้น เลือดพุ่งกระฉูดราวกับสายน้ำก่อนจะกลายเป็นฟองสีแดงเข้มล้นปาก บิชอปส่งเสียงดังอึกอักในลำคอ “อย่างที่พูด ฉันจะไม่ฆ่าแก” จูเลียหันไปสบตากับธอร์นและก้าวถอยไปด้านหลังจากนั้นจึงเบือนหน้าหนีไปอีกด้าน มือ ทั้งสองข้างกำแน่นเมื่อได้ยินเสียงเหมือนผ้าผืนหนาถูกฉีกกระชากจนขาดดังติดต่อกันสองสามครั้ง หญิงสาวเหลือบตาดู หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับกลองเมื่อเห็นร่างของบิชอปในตอนนี้ไร้แขนขา ดวงตา ลิ้นและใบหู เลือดที่ไหลออกมาไม่ขาดสายหยุดและแห้งสนิทเช่นเดียวกับบาดแผลซึ่งประสานกันดุจมีหมอมือดีมาการรักษา จูเลียมองเขาด้วยความรู้สึกสาแก่ใจระคนสมเพช “นับจากนี้แกจะไม่สามารถพูด เขียน และได้ยินเสียงของคนอื่น ยศฐาอันสูงศักดิ์คงไม่ จำเป็นสำหรับคนที่เดินไม่ได้อีกต่อไป จงมีชีวิตอยู่อย่างทรมานเพื่อชดใช้บาปที่แกกระทำกับคนบริสุทธิ์ทั้งหลาย” หญิงสาวกลับหลังหันพร้อมกับพูดเสียงเย็น “ลาก่อนบิชอปจัสติน”            ร่างของจูเลียและธอร์นจางหายไปอย่างรวดเร็ว ในขณะที่กริฟฟินกางปีกออกโผบินขึ้น มันหายลับไปในท้องฟ้า ทั่วบริเวณกลับคืนสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง เหลือไว้เพียงเสียงสะอื้นอย่างแผ่วเบาดังออกมาจากร่างพิกลพิการของบิชอปใจทราม */*/*/*/*/* ดวงตะวันสีส้มลูกโตกำลังลดระดับลงสู่ขอบฟ้า เงาดำสามร่างทอดยาวออกไปในทิศทางตรงกันข้ามของแสงอาทิตย์ แมรี่มองเมฆสีทองซึ่งถูกกระแสลมพัดลอยผ่านไป เธอถอนหายใจและหันกลับมาหาเบนกับเนลลี่ซึ่งนั่งนิ่งยู่บนขอนไม้ สีหน้าของคนทั้งสองเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้มและวิตกกังวล หญิงสาวเดินไปย่อตัวลงนั่งที่ด้านหน้าของพวกเขาจากนั้นจึงวางมือของตนเองลงบนตักเนลลี่อย่างแผ่วเบาและบีบราวต้องการปลอบใจ ป้าของจูเลียส่งยิ้มอันเหนื่อยอ่อนให้กับเธอพร้อมกับยกมือขึ้นลูบผมของแมรี่ด้วยความรู้สึกเอ็นดู “จูเลียจะต้องปลอดภัยแน่” แมรี่พูดพลางกระชับมือของเนลลี่คล้ายจะย้ำในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา เบนหันมาทางเธอและวางมือลงบนไหล่ “ขอบใจมาก แมรี่” เขาชะงักทันทีเมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้าบนใบไม้ดังใกล้เข้ามา เบนรีบลุกขึ้นยืนและหันไปคว้าขวานมาถือเอาไว้ สายตาสอดส่ายไปมาอย่างระวัง เขาเงื้ออาวุธในมือขึ้นและถอนหายใจออกมาอย่างแรงเมื่อเห็นร่างของผู้ที่ก้าวเข้ามาเต็มตา “จูเลีย” เนลลี่ลุกยืนทันที สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดีใจเช่นเดียวกันกับแมรี่ซึ่งกำลังปิดปาก ตัวเอง จูเลียรีบเดินตรงเข้าไปกอดร่างป้าของเธอแน่นในขณะที่เพื่อนสาวของเธอเริ่มร้องไห้ “ดีใจจริงที่เห็นหลานปลอดภัย” เนลลี่พูดด้วยเสียงที่สั่นพร่า น้ำตาของเธอไหลพรากอาบแก้มขณะสำรวจดูทั่วร่างของจูเลีย อย่างละเอียดคล้ายกับจะค้นหาบาดแผลบนตัว จูเลียยิ้ม           “หนูปลอดภัยดี ป้าเนลลี่ ไม่มีใครมาทำร้ายหนูได้หรอก” เธอพูดพลางเช็ดน้ำตาให้กับผู้เป็นป้า เบนลูบศีรษะของเธออย่างนุ่มนวล “ดีแล้ว” เขาพูด สีหน้าเริ่มสลดลง “แต่พวกเราคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว หลานรัก” “หนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” หญิงสาวตอบ เธอคลายอ้อมแขนที่กอดป้า “ลุงกับป้าคงต้อง ออกไปจากที่นี่ แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องคนติดตาม นับแต่นี้ต่อไปจะไม่มีใครทำร้ายลุงกับป้าอีก” เธอหันไปทางแมรี่ “รวมทั้งเธอด้วยแมรี่ คนใจบาปพวกนั้นไม่สามารถตามไปรังควานเธอได้อีกต่อไปแล้ว” “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา” เพื่อนของเธอถาม จูเลียไม่ตอบ เธอกลับทำเพียงส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนให้และมองดูใบหน้าแมรี่นิ่ง “ลุงกับป้าของฉันแก่มากแล้ว พวกท่านต้องการคนดูแล ฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากเธอเพียงคนเดียว” หัวใจของแมรี่กระตุกวาบ เธอดึงมือเพื่อนรักพร้อมกับถาม “ทำไมเธอถึงพูดแบบนี้” จูเลียมองหน้าเพื่อนรวมทั้งเบนและเนลลี่ด้วยดวงตาแสนเศร้า “ฉันไปกับพวกเธอไม่ได้” หญิงสาวพูดเสียงแผ่ว “หนูต้องกลับไปหาพ่อที่แท้จริง“ประโยคหลังเธอหันไปกล่าวกับเนลลี่และเบน “ลุงกับป้าคงทราบดีว่าหนูหมายถึงใคร” “อย่าบอกนะว่า พวกนั้นมารับหนู.....” เสียงของเบนขาดหายไปในลำคอ จูเลียยิ้มและพยักหน้ารับอย่างเศร้าสร้อย “เขาคนนั้นใช่ไหม” ผู้เป็นลุงพยายามแค่นเสียงถาม จูเลียมองหน้าเบนด้วยความรู้สึกแปลกใจ และตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นลุงของตนกำลังมองผ่านเธอไปยังด้านหลัง “ลุงเห็นเขา” “แค่เงารางเท่านั้น” เบนตอบ เขาเลื่อนตากลับมาหาผู้เป็นหลาน “ปฏิเสธเขาไม่ได้หรือ” จากคุณ : moony (Moony_Lupin) - [ 21 ม.ค. 52 08:56:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หญิงสาวสั่นหน้า เนลลี่มองหลานสาวที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กด้วยความรู้สึกเศร้าใจและ ร้องไห้ออกมาเมื่อได้ยินคำกล่าวของจูเลีย “หนูไปกับพวกลุงไม่ได้แล้ว” แมรี่ผวาเข้ากอดเพื่อนรักของเธอ “อย่าทิ้งพวกเราไปเลยนะ จูเลีย” เธอร้องไห้โฮ จูเลียกอดเพื่อนสาวแน่นและพยายามกลืน ก้อนสะอื้นกลับลงคอ            “ฉันจำเป็นต้องไป แมรี่ สายเลือดของฉันไม่สามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้” เธอมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของแมรี่ “มันเป็นหนทางที่ฉันจำต้องเลือกเดิน ไม่สามารถหลีกหนีหรือหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป” เธอ ลูบเรือนผมของเพื่อนอย่างแผ่วเบา           “อย่าร้องไห้เพื่อนรัก สักวันหนึ่งฉันอาจจะไปหาเธอ ฝากดูแลลุงกับป้าด้วย” “ฉันจะดูแลท่านทั้งสองให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วง” แมรี่รับปากปนเสียงสะอื้น เบนและเนลลี่ ต่างพากันสวมกอดหลานของพวกเขาด้วยความรักและอาวรณ์           “ดูแลตัวเองให้ดีนะ” เบนพูดเสียงสั่น จูเลียพยักหน้ารับ เสียงล้อรถบดบนพื้นถนนเคลื่อนที่ใกล้เข้ามาและหยุดไม่ห่างจากที่คนทั้งหมดยืน           “หนูได้จัดเตรียมของมีค่าและเครื่องใช้ที่จำเป็นเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เมื่อไปอยู่ที่อื่นลุงกับป้าจะได้ไม่ลำบาก” “ป้ารักหนูเสมอ จูเลีย” เนลลี่กอดหลานสาวของเธออีกครั้ง “ลาก่อนหลานรัก” “ลาก่อน ป้าเนลลี่” จูเลียประคองป้าของเธอไปส่งที่รถม้า แมรี่บีบมือเพื่อนรัก “ลาก่อน จูเลีย ฉันจะไม่มีวันลืมเพื่อนที่ดีที่สุดอย่างเธอ” “ฉันก็เหมือนกัน เพื่อนรัก ลาก่อน” หญิงสาวปิดประตูรถและโบกมือให้คนทั้งสอง เบนซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้ากระชับบังเหียนบังคับ ม้าแน่น ”ลาก่อน หลานสาวที่น่ารักของลุง“ “รักษาสุขภาพตัวเองด้วยลุงเบน” จูเลียตอบ เบนพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม สายตามองผ่านร่างหลานสาวไปทางด้านหลัง เขาขยับ บังเหียนและพูดขึ้น “ฝากจูเลียด้วย” “เรายินดี” เสียงแผ่วเบาราวกระซิบดังตอบกลับมา เบนกระตุกยิ้มพร้อมกับบังคับม้าให้ ออกเดิน เนลลี่และแมรี่พากันโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างแล้วร้องไห้ขณะโบกมือให้กับจูเลีย หญิงสาวยืนมองรถม้าของพวกเขาเคลื่อนห่างออกไปจนกระทั่งลับสายตา “ท่านจะไปกับพวกเขาก็ได้” ธอร์นพูดขึ้น จูเลียซึ่งยังคงยืนนิ่งสั่นหน้า “จะช้าหรือเร็วฉันก็ต้องจากกับพวกเขา” เธอพูดพลางเช็ดน้ำตา “ท่านจะกลับไปกับเราหรือ” “เธอน่าจะรู้คำตอบของฉันดีนะธอร์น” หญิงสาวหันหน้ามาทางเขา “ฉันไปได้ทุกที่ ยกเว้น เพียงแห่งเดียวเท่านั้น นั่นคือเมืองของพวกเธอ” จูเลียตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เธอเลิกคิ้วด้วยความรู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างแผ่วเบาดังมาจากธอร์น “ขำอะไร” เธอถามเสียงห้วน ปีศาจหนุ่มรีบสั่นหน้า ”แค่คิดว่าท่านต้องกล่าวแบบนี้” เขามองหน้าหญิงสาวนิ่ง จูเลียรู้สึกแปลกใจที่เห็นประกาย บางอย่างกำลังเต้นอยู่ในดวงตาสีเทาที่แสนเย็นชา ”อย่ามาทำเป็นพวกรู้ดี” หญิงสาวพูดเสียงห้วนและสะบัดหน้าเมินหนีไปอีกด้าน มือ กระชับผ้าคลุมแนบลำตัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงดาวที่เริ่มทอแสงวับวาวบนท้องฟ้าซึ่งมืดลงอย่างรวดเร็ว “ต่อไปนี้ฉันคงได้นอนดูดาวกลางแจ้งแบบนี้ทุกวัน” เธอถอนหายใจออกมา “คงจะเป็นเช่นนั้น” ธอร์นตอบ “ท่านไม่เหมาะกับความมืดในโลกใต้พิภพหรอก จูเลีย” หญิงสาวหันไปมองเขาทันที “แปลกจังที่ได้ยินเธอพูดแบบนี้” จูเลียนิ่งไปเล็กน้อย “คิดว่าเธอจะมาพาฉันกลับไปที่นั่น เสียอีก” “เราเพิ่งได้รับคำสั่งมา” ปีศาจหนุ่มกล่าว “ท่านต้องค้นหาผู้ทรยศทั้งสามและกำจัดพวกมัน” หญิงสาวมองหน้าธอร์นและเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ใครคือผู้ทรยศทั้งสาม แล้วทำไมเขาจึงให้ฉันเป็นคนออกค้นหาทั้งที่มีบริวารออกมากมาย” “เพราะคนพวกนั้นเป็นพ่อมดที่สามารถฉีกข้อพันธะสัญญาที่มีต่อท่านพญามารได้ พวกมันทำทุกอย่างเพื่อเพิ่มพูนพลังแม้กระทั่งลงมือสังหารชีวิตของมนุษย์ด้วยกัน” “แล้วทำไมพ่อของฉันถึงไม่ขึ้นมาจัดการด้วยตัวเอง” จูเลียถาม ปีศาจหนุ่มนิ่งไปเล็กน้อยก่อนตอบ “เพราะผู้ทรยศทั้งสามหายสาบสูญไปนานมากกว่าห้าร้อยปี” “ห้าร้อยปี” หญิงสาวทวนคำ “ป่านนี้พวกนั้นคงตายหมดแล้ว” “ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาคงใช่ แต่พ่อมดทั้งสามนั้นไม่เพราะพวกเขารู้จักวิธีการถนอมร่างกายและดวงวิญญาณของตนเองให้คงสภาพเดิม ไม่ผุพังเน่าสลายไปตามกาลเวลา นั่นก็คือการสูบกินพลังชีวิตของสิ่งมีชีวิตอื่น” “คงเป็นวิธีการของพวกปีศาจ” จูเลียพูดเชิงประชด ธอร์นส่ายหน้า “พวกเราดำรงอยู่ได้ด้วยการกินวิญญาณของมนุษย์ก็จริง แต่ต้องจากผู้ที่ยินยอมพร้อมใจ ซึ่งตราบใดที่มนุษย์ยังคงมีความโลภและเห็นแก่ตัว ปีศาจในอเวจีก็ไม่มีวันหมดพลัง” “แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉัน” หญิงสาวถาม “ทั้งที่เธอเองก็ทำหน้าที่คอยตามล่าคนพวกนี้อยู่แล้ว” “เพราะพ่ดมดเหล่านั้นรู้วิธีลบจิตวิญญาณของตนเองและซ่อนเร้นตัวไม่ปรากฏกายออกมา แม้พวกเราจะพยายามค้นหาพวกเขามานานแต่ก็ไม่เคยพบ” “ขนาดพวกเธอยังทำไม่ได้แล้วฉันจะไปหาเจอได้ยังไง” “เดสทินี่เพิ่งแจ้งเบาะแสมา” ธอร์นเลื่อนสายตาหันไปทางทิศตะวันตก “เขาพบหมู่บ้านชาวประมงแห่งหนึ่งที่มีพฤติกรรมแปลกๆ” “แปลกยังไง” “คนพวกนั้นไม่เคยออกไปติดต่อกับโลกภายนอก และหากมีคนแปลกหน้าเดินทางหลงเข้าไป ไม่มีใครได้กลับออกมาเลยและที่สำคัญ” ธอร์นเว้นระยะไปเล็กน้อย “ทะเลที่นั่นไม่เคยมีพายุมากว่าร้อยปีแล้ว แม้น้ำจะใสสะอาดและอุดมไปด้วยฝูงปลาแต่เดสทินี่บอกว่ามันกลับเต็มไปด้วยกลิ่นของเลือดจนน่าตกใจ” “แล้วทำไมพวกเธอถึงไม่ดำน้ำลงไปดูเอง” “เราทำไม่ได้ อำนาจของพวกเราจะลดลงทันทีที่รุกเข้าไปในใต้มหาสมุทร เพราะที่แห่งนั้นมีผู้ทรงอำนาจดูแลอยู่” “แปลกดี” หญิงสาวพูดพึมพำและมองหน้าเขา “สรุปคือมีฉันเพียงคนเดียวที่สามารถค้นหาคนทรยศเหล่านี้ได้ใช่ไหม” “ไม่ใช่ท่านเพียงคนเดียว” ปีศาจหนุ่มกล่าว “เราจะเดินทางไปกับท่านด้วย” จูเลียหันหน้าไปยังทิศตะวันตก เธอยิ้มออกมา “มันเป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้วนี่นา” หญิงสาวกระชับผ้าคลุมให้แนบตัว “จะไปกันหรือยัง” “หมายความว่าท่านยินดีจะทำตามที่ท่านพญามารสั่ง” “แค่ทำตามใจตัวเองเท่านั้น” จูเลียหันกลับมาทางเขา “เพราะฉันยังไม่อยากลงไปที่นครอเวจี” หญิงสาวเริ่มต้นออกเดินทาง ธอร์นมองเธอด้วยความแปลกใจ “ท่านจะเดินไปอย่างนั้นหรือ” “ใช่ เพราะตอนนี้ฉันยังเป็นมนุษย์” จูเลียตอบ “เธอทำได้ไหมธอร์น” “หากเป็นความประสงค์ของท่าน เรายินดี” ปีศาจหนุ่มตอบและเดินตามหลังของจูเลียไปไม่ห่าง ทั้งสองออกเดินทางผ่านเข้าไปในป่าลึกเพื่อมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านชาวประมงซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของภูเขา ไกลออกไป */*/*/*/* เนื่องจากนิยายเรื่อง สงครามเจ้าอเวจี ผ่านการพิจารณาและได้รับการตีพิมพากสำนักพิมพ์ตะวันส่องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มูนนี่จึงขอนำภาพตัวอย่างปกมาห้ท่านผู้อ่านได้ชมกันค่ะ และหากเป็นรูปเล่มสมบูรณ์แล้ว จะรีบแจ้งให้ทุกท่านอีกครั้งนะคะ อ้อ.....มูนนี่ยังสามารถลงตอนต่อไปได้อีกค่ะ ^____^ จากคุณ : moony (Moony_Lupin) - [ 21 ม.ค. 52 09:07:56 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขอแสดงความยินดีจากใจครับ จากคุณ : wasawat_law - [ 21 ม.ค. 52 10:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากๆค่ะ^____^ จากคุณ : moony (Moony_Lupin) - [ 21 ม.ค. 52 11:31:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านต่อค่า จากคุณ : scottie - [ 21 ม.ค. 52 19:03:10 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ยอดเยี่ยมเลยนะครับ ขอให้กำลังใจ รังสรรค์ผลงานดีๆสืบต่อไป จากคุณ : พนมวัลย์ - [ 31 ม.ค. 52 22:23:39 ]