ความคิดเห็นที่ 1 ขุนเขาเขียวห้วยละหาน ควันหุงต้มสุนัขเห่าร้อง กลางป่าเขาอันเปลี่ยวร้างแห่งหนึ่งของตงหลิน ได้ปรากฏหมู่บ้าน(๒)อันเรียบง่ายขึ้นแห่งหนึ่งอย่างเงียบเชียบ ผู้คนในหมู่บ้านทำไร่ไถนาเพาะปลูกเลี้ยงดูกันเอง แทบไม่มีการไปมาหาสู่กับคนภายนอก เป็นแค่หมู่บ้านกลางเขาธรรมดาๆ หมู่บ้านหนึ่งที่มีชาวเขานิสัยเงียบขรึมไม่ค่อยพูดจาอยู่ไม่กี่คน ไม่มีผู้ใดทราบว่า...กระบี่ในฝักซึ่งแขวนอย่างเดียวดายบนผนังของเรือนตะวันออก เคยสังหารแม่ทัพของแคว้นศัตรูมาเหลือคณานับ บุกทะลวงกองทัพหมื่นม้าดั่งฝ่าเข้ากลางพื้นที่ว่างไร้ผู้คน ที่ซึ่งประกายกระบี่วาบปรากฏ ศัตรูต่างหัวหดแตกฮือหนี ไม่มีใครไม่พรั่นพรึง ไม่มีผู้ใดทราบว่า...สตรีผู้อ่อนโยนรู้ใจในเรือนตะวันตก สามารถถกวิจารณ์เรื่องใหญ่ในใต้หล้า ดีดบทเพลงสั่นสะเทือนถึงชั้นฟ้า หนึ่งแผนการพลิกชะตาใกล้ดับสูญของเป่ยม่อ ทว่าค่าตอบแทนที่ได้...กลายเป็นหัวใจต้องแหลกสลาย คิดร้องไห้กลับไร้น้ำตา... พิงถิงอยู่ที่เรือนตะวันตกเพียงลำพัง ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ใช่เพชฌฆาต เขายั้งกระบี่ไว้ไมตรี มิได้เอาชีวิตของนาง ฉูเป่ยเจี๋ยไม่ใช่คนพาลเช่นกัน เสื้อผ้าอาหารส่งไปให้นางตามเวลา แม้ไม่หรูหรา แต่ก็ไม่ตระหนี่ เพียงแต่...นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา นางก็ไม่ได้พบหน้าฉูเป่ยเจี๋ยอีกเลย เพียงแต่...ในเรือนฝั่งตะวันตกแห่งนี้ มีแต่ความว่างเปล่าตลอดกาล “ด้วยกลียุค จึ่งเกิดวีรชน ด้วยวีรชน จึ่งมียอดพธู......” นางส่องบุปผาริมน้ำ หันหาจันทร์เล่นเงา(๓) ระหว่างเปล่งเสียงร้องเพลงออกมาเบาๆ  ก็เหม่อมองไปทางเรือนฝั่งตะวันออก ก่อนประกายเหม่อลอยจะเลือนหายจากหว่างคิ้วอย่างฉับพลัน หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ร้องต่อว่า “สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ......” เสียงร้องแผ่วต่ำ ทอดถอนแผ่วเบา... <>::<>::<> ม่อหรานจมปลักอยู่กับความกลัดกลุ้ม ฉูเป่ยเจี๋ยอยู่ในเรือนตะวันออก มือถือบทกลอนชาวบ้านซึ่งต้องใจ เอนกายพิงพนักเก้าอี้ไม้ไผ่ตัวใหญ่ดั่งอ่อนล้า หลับตาลงอย่างแช่มช้า แล้วพลันหันมาจ้องหน้าม่อหรานแน่วนิ่ง ถามว่า “ข้าควรจะฆ่านางหรือไม่ ?” ม่อหรานถูกนัยน์ตาคมกริบของผู้เป็นนายจ้องมองมาเขม็ง ก็สะดุ้งโหยงอยู่ในใจ ก้มศีรษะทิ้งมือลงข้างตัว ไม่กล้าเอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว เนิ่นนานให้หลัง ค่อยได้ยินเสียงถอนหายใจ “เดิมทีข้าควรจะฆ่านาง นางโกหกข้า หลอกลวงข้า ใช้พิษสังหารหลานชายข้า ทั่วหล้านี้มีใครอีกเล่าที่สมควรฆ่ายิ่งไปกว่านาง ?” ฉูเป่ยเจี๋ยถามติดต่อกันสิบวัน ถอนหายใจติดต่อกันสิบวัน ทำให้ม่อหรานอดนึกถึงเฉินกวนจื่อไม่ได้ คิดว่าหมอชราชื่อดังซึ่งเป็นผู้รักษาอาการป่วยให้พิงถิงในตอนแรกผู้นั้นคงจะยังจำโทสะที่เจิ้นเป่ยหวางเยี่ยระเบิดออกมาเพราะพิงถิงล้มป่วยอยู่นานโดยไม่ยอมหายเสียทีได้เป็นแน่ “นางร้องไห้หรือไม่ ?” ม่อหรานค้อมเอว กล่าวอย่างระมัดระวัง “กราบทูลฝ่าบาท ไม่เห็นนางเช็ดน้ำตาพ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่...บางครั้งนางก็ร้องเพลงพ่ะย่ะค่ะ” “ร้องเพลง ?” ฉูเป่ยเจี๋ยนิ่งคิดอยู่นาน ค่อยถามเบาๆ “ร้องว่าอย่างไร ?” “พิงถิงกูเหนี่ยงร้องว่า ด้วยกลียุค จึ่งเกิดวีรชน ด้วยวีรชน......” ม่อหรานยังพูดไม่ทันจบ ฉูเป่ยเจี๋ยได้พึมพำต่อให้เสียก่อนว่า “ด้วยวีรชน จึ่งมียอดพธู สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ สุดจะยั้งซึ่งยุคเข็ญ” จากนั้นแค่นยิ้มอย่างเย็นชา “ใครคือวีรชน แล้วใครกันที่เป็นยอดพธู ? ชายหญิงรักยืนนาน ทำวีรชนปณิธานมอดอย่างสูญเปล่านัก(๔) !” ม่อหรานไม่พูดอะไรอีก แม้แต่สายตายังหลุบต่ำลงมองปลายเท้าของตัวเอง “เจ้าออกไปเถอะ” “พ่ะย่ะค่ะ” ก้าวออกจากประตูเรือนตะวันออก ทางด้านหลังได้ยินเสียงฉูเป่ยเจี๋ยเอื้อนร้องขึ้นอย่างแผ่วเบาแช่มช้า “ด้วยวีรชน จึ่งมียอดพธู......” น้ำเสียงทอดยาวเรียบเรื่อย ปลายเสียงล่องลอยอ้อยอิ่ง ประหนึ่งหวนระลึกถึงภาพวาดเรืองนามซึ่งได้ทิ้งลงสู่กองเพลิง <>::<>::<> ตะวันขึ้นแล้วคล้อยลา มองเปลวเพลิงผลาญม่านเมฆจนแดงฉานทั่วขอบฟ้า ฟังเสียงสกุณาร้องเซ็งแซ่แมลงขานขับสลับแซม วังจิ้งอานหวาง วังเจิ้นเป่ยหวาง จวนขุนทัพแห่งเป่ยม่อ ทั้งหมดล้วนเปลี่ยนเป็นห่างไกลเหลือเกิน “นางยังร้องว่าอะไรอีก ?” “นางร้องว่า ด้วยใฝ่รบ จึ่งได้เรืองนาม ด้วยเรืองนาม จึ่งมิหน่ายเล่ห์......” “อันการศึกมิหน่ายเล่ห์ อันการศึกมิหน่ายเล่ห์......” ฉูเป่ยเจี๋ยขัดขึ้นกลางคันอย่างคั่งแค้น เอ่ยเสียงหนัก “ทั่วหล้านี้มีป๋ายพิงถิงเพียงผู้เดียวที่เป็นยอดพธูหรือไร ? แล้วยอดพธูที่โหดเหี้ยมเช่นนางมีอย่างที่ไหน ? อันการศึกมิหน่ายเล่ห์...ไปบอกนางว่าอย่าได้คิดเพ้อฝันอีกเป็นอันขาด !” ปลายโทสะยังไม่มอดดับ จึงลุกพรวดขึ้นยืนอย่างฉับพลัน เดินไปยังตู้ใบใหญ่ภายในห้อง นำพิณเฟิ่งถงที่เฝ้าทะนุถนอมมาตลอดทาง...เฝ้าปกปักรักษาบรรทุกมาด้วยอย่างระมัดระวัง...ขว้างลงบนพื้นสุดแรง พิณโบราณที่พันตำลึงทองยากซื้อหากระแทกพื้นดังเปรี้ยง หักสะบั้นเป็นสองท่อน ฉูเป่ยเจี๋ยถลึงจ้องด้วยสองตาแดงฉาน ยังคงไม่หายแค้น จึงชักกระบี่ที่แขวนอยู่บนผนังออกมา ตวัดฟาดฟันใส่ โดยถือพิณนี้เป็นผู้ที่ในใจเคียดแค้นมากที่สุด ม่อหรานติดตามฉูเป่ยเจี๋ยมานานปี จึงทราบดีว่าหวางเยี่ยผู้นี้สีหน้ายิ่งเรียบเฉย ความจริงภายในใจยิ่งสุมโทสะอันน่าสะพรึงกลัวอัดเอาไว้แน่น เมื่อเห็นผู้เป็นนายสะกดกลั้นความโกรธเกรี้ยวเอาไว้โดยไม่ระบายออกมาเนิ่นนานหลายวัน ชายหนุ่มก็ให้กังวลใจเป็นอย่างมาก ยามนี้ฉูเป่ยเจี๋ยบันดาลโทสะฟันพิณ ม่อหรานกลับค่อยรู้สึกโล่งอก และยืนหุบปากเงียบมองพิณเฟิ่งถงถูกฟันเป็นเศษไม้ภายใต้เงื้อมมือของเจ้านาย เนิ่นนานผ่านไป...ฉูเป่ยเจี๋ยหยุดตวัดกระบี่ในมือ สีหน้าค่อยสงบลงบ้าง หันกายสอดกระบี่กลับคืนฝักบนผนัง ใบหน้าเพิ่มประกายเย็นชาจนเห็นแล้วหนาวสะท้าน ชี้ไปยังเศษไม้ที่กระจายเกลื่อนพื้น สั่งว่า “เจ้าจงนำพิณนี้ส่งไปให้นาง !” ม่อหรานไม่กล้าชักช้า รีบสั่งให้คนมากวาดเศษไม้ ใช้ผ้าห่อเอาไว้ แล้วนำไปส่งด้วยตัวเอง ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วยาม(๕) ม่อหรานค่อยกลับมารายงานผลว่า “นางรับเอาไว้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” “นางว่าอย่างไรบ้าง ?” ม่อหรานกล่าวเบาๆ “เมื่อนางเห็นพิณที่ฝ่าบาทส่งไปให้ ก็นิ่งไม่ขยับอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นล้วงจดหมายฉบับหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ ขอให้สู่เซี่ยนำมามอบให้ฝ่าบาท นางบอกว่านางไม่มีโอกาสได้พบหน้าฝ่าบาท คำพูดที่อยากจะกล่าวกับฝ่าบาทอยู่ในจดหมายฉบับนั้นทั้งหมดพ่ะย่ะค่ะ” ส่วนลึกของนัยน์ตาดำสนิทของฉูเป่ยเจี๋ยไหวอยู่วูบวาบ ทว่ากลับนิ่งเงียบงันไม่เอ่ยอะไรอยู่อึดใจใหญ่ ก่อนจะถามเสียงหนัก “จดหมายเล่า ?” ม่อหรานมีท่าทางอึดอัดเล็กน้อย “ตอนที่สู่เซี่ยถือจดหมายเดินออกจากห้อง นางได้ร้องบอกมาจากด้านหลังว่าให้รอก่อน แล้วเอาจดหมายกลับคืนไปพ่ะย่ะค่ะ สู่เซี่ยนึกว่านางคิดจะเขียนอะไรเพิ่มเติมอีกสักเล็กน้อย มิคาดนางกลับจุดชุดไฟ(๖) แล้วยื่นจดหมายเข้าไปหาทั้งอย่างนั้น” “เผารึ ?” “พ่ะย่ะค่ะ เผาทิ้ง” ม่อหรานทราบดีว่าผู้เป็นนายแยแสใส่ใจความเคลื่อนไหวของทางด้านนั้นเป็นอย่างมาก จึงรายงานทุกเรื่องราวอย่างละเอียด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยสักแค่ไหน “นางมองเถ้าจดหมายแล้วน้ำตาไหลอยู่พักใหญ่ จากนั้นฝากคำพูดให้สู่เซี่ยมาบอกฝ่าบาทหนึ่งประโยค” “นางร้องไห้รึ ? สุดท้าย......นางก็ร้องไห้” ฉูเป่ยเจี๋ยพึมพำแผ่วเบา เหม่อมองไปทางตะวันตก ครู่ใหญ่ให้หลังค่อยนึกขึ้นได้ว่าม่อหรานยังกล่าวไม่จบ จึงถามว่า “นางฝากให้เจ้ามาบอกว่าอะไร ?” “นางบอกว่า......” ม่อหรานขมวดคิ้ว อึดใจใหญ่ให้หลังจึงค่อยตะกุกตะกักออกมาว่า “นางบอกว่า......น่าอิจฉาพิณนี้เสียจริง ที่แหลกได้รวบรัดนัก” ฉูเป่ยเจี๋ยสะท้านเบาๆ  ฝืนข่มใจให้สงบลง ขมวดคิ้วกล่าวว่า “นางเกิดความคิดอยากตายรึ ?” เบือนหน้ากลับมาจ้องลูกน้องคนสนิทเขม็ง ม่อหรานไม่กล้าสู้สายตาคมกริบของผู้เป็นนาย จึงหลบเลี่ยงด้วยการก้มหน้าลง แล้วเอ่ยปากพูดอย่างอดใจไม่อยู่ “ฝ่าบาทองอาจผ่าเผยมาชั่วชีวิต มือเงื้อขึ้นกระบี่ฟันลง ฮึกหาญหมดจดในสมรภูมิ มาบัดนี้ไยจึงต้องบีบคั้นจิตใจสตรีผู้หนึ่งรวมถึงบีบคั้นจิตใจของตัวเองเช่นนี้ด้วยเล่าพ่ะย่ะค่ะ ?” “ข้า......ข้ากำลังบีบคั้นจิตใจนางอยู่รึ ?” ม่อหรานเอาแต่ก้มหน้านิ่งโดยไม่เอ่ยตอบ ฉูเป่ยเจี๋ยจ้องมองลูกน้องคนสนิทอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจเหยียดยาวเบาๆ นั่งลงอย่างเซื่องซึม โบกมือกล่าวว่า “เจ้าออกไปเถอะ” ม่อหรานออกมาจากประตูห้องแล้ว ก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก อากาศภายในเขตตัวเรือนอบอ้าวจนอึดอัด ราวกับแม้แต่สวรรค์ยังลอบบอกกล่าวล่วงหน้าถึงลางร้าย ชายหนุ่มไม่กล้าผละจากไกลจนเกินไป จึงยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกรอคำสั่งเรียกใช้งานของผู้เป็นนายพร้อมกับส่งคนไปที่เรือนตะวันตกลอบสืบดูความเคลื่อนไหวของพิงถิง เพียงไม่นาน ผู้ที่ส่งไปก็กลับมาบอกว่า “ตอนแรกพิงถิงกูเหนี่ยงนั่งน้ำตาไหลอยู่ริมเตียง หลังจากนั้นก็จุดไฟในอ่างไฟ(๗) แล้วเอาเศษพิณลงไปเผาทั้งผ้าที่ห่อ คราวนี้นางไม่ร้องไห้แล้ว แต่กลับเปิดกล่องเครื่องประดับศีรษะตั้งอกตั้งใจแต่งหน้าแต่งตัว ท่าที่นางส่องกระจกทาเครื่องประทินโฉมนั่น แววตามีส่วนคล้ายน้องสาวข้าตอนออกเรือนเลยละขอรับ” ม่อหรานฟังแล้วใจเครียดเขม็งทันที ลองย้อนนึกดู จากสถานการณ์ในตอนนี้ ปมในใจของหวางเยี่ยไม่สามารถที่จะคลายออกได้เสียแล้ว แทนที่จะปล่อยให้ค่อยๆ ทรมานต่อไป อาจมิสู้ตัดเสียให้เด็ดขาดไปเลยจริงๆ ก็เป็นได้ คิดได้ดังนี้ชายหนุ่มก็พยักหน้าสั่งให้สืบดูต่อไปโดยไม่ได้เอ่ยปากออกความเห็นอะไร <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 ม.ค. 52 16:37:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฉูเป่ยเจี๋ยอยู่ในห้องเพียงลำพังโดยไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ ตลอดช่วงกลางวัน และไม่มีผู้ไม่กลัวเงาหัวหายคนใดอาจหาญก้าวเข้าไปในเรือนตะวันออกโดยพลการเช่นกัน ยามเมื่อขอบฟ้าใกล้ปรากฏเปลวเพลิงผลาญม่านเมฆ ผู้ซึ่งม่อหรานส่งไปสืบดูความเคลื่อนไหวของพิงถิงก็กลับมารายงานผลไปแล้วหลายรอบ ครั้งล่าสุดที่กลับมารายงานผล บ่าวรับใช้ผู้นี้เกาศีรษะด้วยสีหน้างุนงง “ข้าซ่อนตัวไม่มิดชิดพอ จึงถูกพิงถิงกูเหนี่ยงมองเห็นเข้าขอรับ แต่นางไม่แค่ไม่ได้โกรธเท่านั้น ยังกลับยิ้มให้ข้าเสียอีก นางพูดว่าพรุ่งนี้เจ้าก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องของข้าแล้ว หวางเยี่ยของพวกเจ้าเป็นผู้มีความเด็ดเดี่ยวในการตัดสินใจ มาถึงวันนี้น่าจะมีการสิ้นสุดได้เสียที” ม่อหรานขมวดคิ้วมุ่น ขณะจะเอ่ยปาก ภายในห้องก็มีเสียงของฉูเป่ยเจี๋ยดังมาว่า “ม่อหรานอยู่ข้างนอกรึ ? เข้ามานี่สิ” “พ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานรีบผลักเปิดประตูห้องก้าวเข้าไป ฉูเป่ยเจี๋ยนั่งหันหลังให้แสงสว่าง ทำให้ไม่อาจมองเห็นสีหน้าได้ชัดเจน แต่ร่างสูงสง่าได้หวนกลับคืนสู่บุคลิกสุขุมเยือกเย็นเช่นยามอยู่ในสมรภูมิ คาดว่าคงจะมีการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว “เจ้าจงไปบอกคนครัวให้ทำเต้าหู้ทรงเครื่อง(๘)หนึ่งจาน ปลาทอดหลากรส(๙)หนึ่งจาน ลูกชิ้นไหมเงินมรกตหนึ่งจาน เฟิงชิงซู่ผิน(๑๐)หนึ่งจาน......” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยปากอย่างแช่มช้า สั่งอาหารออกมา 12-13 อย่างติดต่อกันในรวดเดียว ม่อหรานพยักหน้าพลางจำเอาไว้อย่างละเอียดถี่ถ้วน ในใจทราบดีว่าอาหารทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นอาหารโปรดของพิงถิงทั้งสิ้น จริงดังคาด เพราะฉูเป่ยเจี๋ยกล่าวตบท้ายว่า “หลังจากทำเสร็จแล้ว ให้ส่งไปที่เรือนตะวันตก” “พ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานขานรับ ฉูเป่ยเจี๋ยสั่งต่อว่า “นำเหล้าที่แรงที่สุดมาให้ข้าสามไห” <>::<>::<> เพียงไม่นานอาหารก็ทำเสร็จสิ้น และส่งตรงไปยังเรือนตะวันตก ส่วนสุราแรงฤทธิ์สามไหก็ส่งเข้ามาในห้องของฉูเป่ยเจี๋ยเช่นกัน ฉูเป่ยเจี๋ยพูดยิ้มๆ ขึ้นอย่างปุบปับ “นั่งลงสิ ดื่มเป็นเพื่อนข้าสักจอก” ปากบอกว่า “สักจอก”  ครั้นดื่มเข้าจริงกลายเป็นพันจอกกรอกพรวดลงไป ใบหน้าเที่ยงธรรมของฉูเป่ยเจี๋ยไม่แสดงความรู้สึกแม้เศษเสี้ยว และไม่เอ่ยวาจา สุราแรงฤทธิ์ถูกเทลงคอไปจอกแล้วจอกเล่า ภายในห้องได้ยินเพียงเสียงน้ำสุราที่เทลงจากพวยกาตกกระทบจอก อากาศย่ำแย่เป็นพิเศษ ไม่มีลมโชยพัดมาแม้แต่น้อย ตามองเปลวเพลิงผลาญม่านเมฆถดถอยไป แสงสว่างหดหายลงทุกขณะ ความมืดมนค่อยๆ คลี่คลุมลงมา ม่อหรานรู้สึกเหมือนมีภูเขากดทับอยู่บนอกจนอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้องขณะที่ช่วยรินสุราให้ผู้เป็นนายจอกแล้วจอกเล่า ฉูเป่ยเจี๋ยคอแข็งอย่างยิ่ง ดื่มเข้าไปตั้งมากขนาดนี้ แววตากลับไม่พร่าเลือนแม้แต่น้อย ราวกับว่ายิ่งดื่มก็ยิ่งกระปรี้กระเปร่าก็ไม่ปาน นัยน์ตาดำสนิทเปล่งประกายวาววาบ ประหนึ่งนัยน์ตาของสัตว์ร้ายที่ปรากฏรำไรท่ามกลางพงหญ้าในยามราตรี ใต้แสงเทียน ดวงหน้าคมสันไม่เพียงแต่ไม่เรื่อแดงเพราะฤทธิ์สุราเท่านั้น ตรงกันข้ามกลับออกจะเขียวคล้ำ “ฝ่าบาท สุราหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ม่อหรานวางกาสุราลง เหลือบมองไหสุราบนพื้นซึ่งว่างเปล่าไปแล้วทั้งสามไหแวบหนึ่ง ถามอย่างนอบน้อม “จะให้สู่เซี่ยไปนำมาเพิ่มอีกหน่อยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?” “ไม่ต้อง” ฉูเป่ยเจี๋ยดื่มสุราจอกสุดท้ายอย่างแช่มช้า ราวกับคิดจะกลืนความฮึกเหิมและห้าวหาญที่สูญเสียไปกลับคืนมาทั้งหมด ก่อนจะวางจอกลงโดยแรง เพ่งมองเปลวเทียนที่ไหววูบวาบ แล้วพลันออกคำสั่งเสียงหนัก “ม่อหราน จงนำกระบี่ของข้าไปที่เรือนตะวันตก” เคล้ง ! มือม่อหรานกระตุกโดยแรง จอกหยกบนโต๊ะล้มลงนอน กลิ้งตกลงบนพื้น “จงบอกนางว่า...ชั่วชีวิตนี้ของข้าฉูเป่ยเจี๋ย ผู้ที่ข้ารักและแค้นมากที่สุด มีเพียงผู้เดียวเท่านั้น ข้าจะไม่บีบคั้นนางอีกต่อไป ข้าจะให้ความรวบรัดแก่นาง” ชายหนุ่มเพ่งมองเปลวเทียนเขม็ง ราวกับในแสงเทียนนั้นมีเงาของใครอีกคนอยู่ ขบกรามกรอด “ไปซะ...ไปเอาชีวิตของนางมา !” “ฝ่าบาท คือว่า......” ฉูเป่ยเจี๋ยตวาดลั่นอย่างกราดเกรี้ยว “นี่คือคำสั่งของจอมทัพ !” ม่อหรานสะดุ้งสุดตัว แล้วขบกรามกรอดเช่นกัน ขานรับเสียงเคร่ง “รับบัญชา !” ไม่อาจพะวงถึงเรื่องใดได้อีก ม่อหรานเบิกตาโพลง เดินไปยังริมผนัง ชักกระบี่ที่แขวนอยู่บนนั้นออกมา แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันหลังกลับ ฉูเป่ยเจี๋ยมองเงาร่างของม่อหรานลับหายไปกับความมืด หัวใจดั่งถูกมีดแทงแล้วบิด ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นยืน ก่อนจะพบว่าสองเข่าต่างอ่อนยวบจนพยุงร่างเอาไว้ไม่อยู่ สองมือพลันกดลงบนโต๊ะโดยแรง กระแทกจนกาสุราล้มลงส่งเสียงดัง “เจ้า......ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้ ? ทำไม......ทำไม !” ชายหนุ่มขบกรามแน่นจนขึ้นสัน ไม่ทราบว่าถามคนในเรือนตะวันตก...หรือถามตัวเอง นัยน์ตาสูญประกายจับจ้องไปยังท้องฟ้า คืนนี้กลับเป็นคืนเพ็ญ ดวงจันทร์ลอยสูงเด่นอยู่กลางนภา ส่องสว่างกระจ่างนวล จันทรานี้...เคยสาดส่องสู่คฤหาสน์ตระกูลฮัว...สาดส่องสู่วังเจิ้นเป่ยหวาง...สาดส่องสู่ยอดเขาเตี่ยนชิงในเป่ยม่อ...และสาดส่องสู่ก้นเหวลึกแห่งนั้น...... “ข้าเข้าใจเจ้าผิดไปหรือเปล่า ? บอกข้าสิ...พิงถิง” “พิงถิงควรภูมิใจหรือไม่ ? ทั่วหล้านี้มีผู้ใดบ้างที่ถูกฉูเป่ยเจี๋ยเข้าใจผิดได้ ?” “ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี ?” “ให้โอกาสพิงถิงเป็นครั้งสุดท้ายเถิด ให้พิงถิงได้ใช้ความจริงเป็นสิ่งยืนยันต่อท่าน...ว่าพิงถิงไม่มีทางกระทำเรื่องที่จะทำให้ท่านต้องทุกข์ใจอย่างเด็ดขาด” ยังจำได้...นางเคยคลี่ยิ้มบางอิงแนบอก แหงนหน้าขอร้องเขา นางบอกว่า “ไม่ว่าข่าวที่ส่งมาจะร้ายแรงเพียงใด สุดท้ายจะเป็นเพียงความเข้าใจผิดเท่านั้น รอจนท่านกลับไปถึงตงหลิน ก็จะทราบเองว่าพิงถิงไม่เพียงแต่ไม่อาจหักใจทำร้ายท่านได้ ทั้งยังไม่อาจหักใจทำร้ายใครก็ตามที่มีความเกี่ยวพันกับท่านอีกด้วย เป่ยเจี๋ย กลับตงหลินเถิด กลับไปดูจิตใจที่แท้จริงของข้า” ยังจำได้...นัยน์ตางดงามไร้ผู้ทัดเทียมของนางทอประกายนุ่มนวลอย่างเลือนราง...ราวกับอยู่ในความฝัน “สาบานต่อจันทรา......” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแหบพร่า คลี่ยิ้มขมขื่น “เรามาสาบานต่อจันทรา...จะไม่ทรยศกันชั่วนิรันดร์......” เงยดวงตาดำสนิทเอ่อคลอด้วยน้ำตา เห็นในความมืดมีเงาคนเงาหนึ่งเดินตรงมาอย่างเชื่องช้า ฝีเท้าหนักอึ้ง มือถือกระบี่ ใบหน้าก้มต่ำ คือม่อหรานนั่นเอง เห็นได้ชัดว่าม่อหรานกลับมาเพื่อรายงานผล ฉูเป่ยเจี๋ยหลงนึกว่าหัวใจปวดร้าวจนด้านชาไปแล้ว มาบัดนี้เมื่อได้เห็นม่อหราน ชายหนุ่มจึงค่อยตระหนักว่าเมื่อครู่เขายังไม่ได้เจ็บปวดลึกล้ำอย่างแท้จริง ยามนี้ตลอดร่างเหมือนถูกคีมเหล็กที่เผาจนแดงจัดจำนวนนับไม่ถ้วนบิดกระชากดึงทึ้งไปทั่วทุกทิศ แม้เลือดเนื้อถูกฟันจนเลอะเลือนยังไม่ยากจะทนทานมากเท่านี้... ด้วยนิสัยชอบเอาชนะทำให้ชายหนุ่มฝืนใจเหยียดแผ่นหลังตั้งตรง เดินไปยืนที่ประตู เอ่ยถามว่า “จากไปแล้วรึ ?” น้ำเสียงสั่นสะท้านอยู่ลึกๆ “ฝ่าบาท......” ม่อหรานเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นนาย แล้วพลันคุกเข่าลงกับพื้นดังตึง ! “ขอฝ่าบาทโปรดลงอาญา สู่เซี่ย......สู่เซี่ยทำไม่ลงจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ! แววตาของพิงถิงกูเหนี่ยง...สู่เซี่ยเห็นแววตาของนางแล้ว ทำไม่ลงจริงๆ......” นิ้วที่กุมกระบี่ขยุ้มลึกลงในดินอย่างสุดแรง ชั่วพริบตานั้นฉูเป่ยเจี๋ยค่อยผ่อนคลายลงอย่างโล่งอก แล้วโทสะจึงพลันประดังขึ้นทันที ตวาดเสียงต่ำ “กระทั่งเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังทำไม่ได้ เจ้ายังนับเป็นบุรุษอยู่อีกรึ ?!” จบคำก็เตะม่อหรานกระเด็นออกพ้นทางโดยแรง มือคว้ากระบี่บนพื้นขึ้นมา ขบกรามกล่าวว่า “ตัดสินใจแล้วไม่ทำ จักทำร้ายทั้งเราเขา จะให้ต้องทนทรมานแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนชั่วชีวิตจริงๆ อย่างนั้นรึ ? มิสู้จบสิ้นเสียแต่เนิ่นๆ !” สุราแรงฤทธิ์สามไหเริ่มสำแดงเดช ความสุขุมเยือกเย็น ถกการศึกเหมือนสนทนาเล่นที่เคยมีได้เหือดหายไปจนสิ้น มือถือกระบี่พุ่งตรงไปยังเรือนตะวันตกโดยพลัน <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 ม.ค. 52 16:37:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ชายหนุ่มมาถึงเรือนตะวันตกพร้อมด้วยไอสังหารที่แล่นพล่าน ถีบประตูห้องเปิดออกโครมสนั่น แล้วกลับยืนตกตะลึงนิ่งแข็งค้างอยู่ตรงประตูนั่นเอง พิงถิงปักปิ่นหงส์หยก สวมต่างหูทองระย้า สวมชุดไหมเบญจรงค์ชายกระโปรงห้อยใยทอง รองเท้าสีเขียวมรกตปักลายดอกไม้โผล่พ้นชายกระโปรง ใต้แสงเทียน ดวงหน้านวลแดงระเรื่อดั่งดอกท้อ นัยน์ตาทอประกายพราวพร่างดั่งดารา เปี่ยมราศีสูงสง่า งามล้ำสุดเปรียบปาน ยามนี้นางเบนสายตามองมาอย่างแช่มช้า ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ยิ้มแผ่วจาง “ฝ่าบาทควรจะมาได้เสียที” ฉูเป่ยเจี๋ยเห็นนางคลี่ยิ้มงดงามดั่งบุปผชาติ ประดุจอยู่ในห้วงฝัน หัวใจพลันกระตุกโดยแรง ได้แต่ยืนนิ่งตะลึงอยู่ตรงนั้นอย่างพูดอะไรไม่ออก หญิงสาวเดินมาถึงตรงหน้าฉูเป่ยเจี๋ย จ้องมองกระบี่ทอประกายวาววับในมือชายหนุ่มอย่างสงบ เอ่ยชมว่า “ยอดกระบี่” แล้วยิ้มขื่น เงยดวงหน้าหมดจดเกลี้ยงเกลาซึ่งซูบเซียวลงไปไม่น้อยขึ้นพูดเจือสะอื้น “ฝ่าบาท...ฝ่าบาทเพคะ...เหตุใดจึงมาสายถึงเพียงนี้ ? ก็ดีแล้ว...ในที่สุดฝ่าบาทก็มาจนได้” ยื่นมือไปหยิบกระบี่มาจากมือของฉูเป่ยเจี๋ยที่เหมือนได้กลายเป็นศิลาพันปีไปแล้ว คลี่ยิ้มหม่นเศร้า “หม่อมฉันเคยพูดเอาไว้ว่า...เป็นหรือตายสุดแท้แต่ฝ่าบาท แม้พิงถิงจะเป็นจอมโกหก ประโยคนี้กลับมิใช่ความเท็จ ไม่จำเป็นต้องยืมมือของฝ่าบาท หม่อมฉันขอจบชีวิตเองเพคะ” มือกุมกระบี่ ดวงตาสุกสกาวพริ้มหลับลง ทำใจให้เหี้ยมปาดใส่ลำคอของตัวเองทันที ! ผิวกายสัมผัสต้องคมกระบี่เย็นยะเยียบ ส่วนข้อมือ...ถูกกุมไว้อย่างแน่นหนาจนนิ่งค้างกลางอากาศอยู่ก่อนแล้ว... พิงถิงชะงักงัน ลืมตาขึ้นอย่างตกตะลึง นัยน์ตากลมโตวาบประกายเด็ดเดี่ยว กัดฟันปาดกระบี่อีกครั้ง ! มือที่กุมข้อมือบางเอาไว้ประดุจคีมเหล็กออกแรงบิดเล็กน้อย “โอ๊ย !” หญิงสาวร้องออกมาเบาๆ เจ็บจนต้องคลายนิ้วมือทั้งห้า เคล้ง ! กระบี่ร่วงตกลงบนพื้น แรงมหาศาลทะลักมาจากข้างหลัง ร่างบางเสียหลักผงะหงายอิงเข้าหา แผ่นหลังพิงลงสู่แผ่นอกกว้างหนาอย่างเต็มที่ สองแขนที่ยื่นมาโอบรัดเอวบางจากด้านหลังกอดแน่นประหนึ่งจะไม่ยอมปล่อยมือไปตลอดกาล พิงถิงลืมตาขึ้นอย่างแช่มช้า ถอนหายใจแผ่วเบา กล่าวอย่างหม่นเศร้า “สิ้นสุดกันไป ไม่ดีกว่าหรอกหรือ ?” ชายหนุ่มทางด้านหลังไม่ยอมเอ่ยอะไรทั้งสิ้นอยู่เนิ่นนาน มีเพียงแขนที่กอดกระชับนางแน่นขึ้นกว่าเดิม “ฝ่าบาทเพคะ......” “เปิ่นหวางไม่อยากสิ้นสุดกับเจ้า” ร่างบางลอยพ้นพื้นสู่วงแขนแข็งแรงอย่างฉับพลัน ชายหนุ่มก้าวยาวๆ ตรงไปยังเตียงที่มุมห้อง ตลอดร่างเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา สองตาแดงฉาน กล่าวเสียงเข้ม “เปิ่นหวางจะให้เจ้าชดใช้ไปชั่วชีวิต” โยนร่างอ่อนนุ่มหอมกรุ่นลงบนเตียง แล้วโถมขึ้นทาบทับ ในห้องเรือนตะวันตก ใต้ม่านมุ้งแดงสดใส เสียงครวญอันแผ่วพร่า ดังลอดมาเป็นครั้งครา ฉูเป่ยเจี๋ยพินิจชมอย่างเนิบช้าใต้แสงเทียน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขาแค้นเรือนผมดำขลับงามสลวยดั่งสายน้ำตก ผิวขาวผุดผ่องดั่งหิมะ เขาแค้นดวงตาคู่งามยามชายผ่าน ดั่งนางสวรรค์จากวิมานเยือนสู่หล้า ล่อลวงหัวใจ เขาแค้นกระบี่นี้มิอาจต้านความอ่อนไหว วีรชนมิอาจต้านความรักแห่งหญิงชาย “ไม่อภัยให้เจ้า ! ไม่ขอปล่อยเจ้า !” ชายหนุ่มโถมกระทั้นอย่างป่าเถื่อนรุนแรง หมายบดขยี้ให้แหลกลาญ ความเคียดแค้นพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง “ข้าจะให้เจ้าชดใช้ไปชั่วชีวิต !” นางอ่อนละลายอยู่ใต้ร่างหนาดั่งสายน้ำยามวสันต์ เจ็บจนคิ้วขมวดมุ่น ทว่านัยน์ตากลับคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ถอนหายใจแผ่วเบาอย่างเสียดาย “เพียงชั่วชีวิตเท่านั้นหรือ ?” ในที่สุด...หยาดน้ำตาใสกระจ่างก็หยดกลิ้งลงทางหางตา <>::<>::<> ไก่ขัน ตะวันเบิกฟ้า ฉูเป่ยเจี๋ยได้ระบายฤทธิ์สุราและความเคียดแค้นดาลเดือดที่สุมอกออกไปจนหมดสิ้น ความอ่อนโยนไม่มีให้แม้น้อยนิด แต่ความแค้นยังคงยากจะสลาย การล้างแค้นอย่างเป็นอริ สีหน้าที่เครียดคล้ำ ทำให้บรรยากาศในเรือนตะวันตกหนักอึ้ง แล้วอย่างไรเล่า ? พิงถิงคลี่ยิ้มบาง อย่างน้อยเรือนตะวันตก...จะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป อย่างน้อยวิญญาณเดียวดายเช่นนาง...ก็ได้พบวิญญาณเดียวดายอีกดวง รบกวนติดตามอ่านตอนต่อไปได้ในวันอาทิตย์ ที่ 8 มีนาคมค่ะ <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. ผู้งมงาย แปลได้หลายความหมาย ในที่นี้ ที่พิงถิงกล่าวว่าตัวเองเป็น “ผู้งมงาย” มี 2 ความหมาย หนึ่งหมายถึง “ผู้โง่เขลา” อีกหนึ่งหมายถึง “ผู้ซึ่งตกอยู่ในห้วงรัก” ส่วน “ผู้งมงาย” ของฉูเป่ยเจี๋ยมี 2 ความหมายเช่นกัน คือ “ผู้ซึ่งตกอยู่ในห้วงรัก” และ “ผู้ซึ่งจิตใจถูกบางเรื่องพันธนาการบังตาเอาไว้อย่างแน่นหนา” ๒. “หมู่บ้าน” ในที่นี้หมายถึง หมู่บ้านในลักษณะเป็นเขตที่ดินของขุนนางคหบดี โดยในพื้นที่นั้นจะมีคฤหาสน์ของท่านเจ้าของที่ดิน ล้อมรอบด้วยที่นาของเจ้าของคฤหาสน์ และมีบ้านของเหล่าชาวนาซึ่งเช่าที่นาทำกิน ถือเป็น “ชาวบ้าน” ของหมู่บ้าน ๓. ส่องบุปผาริมน้ำ หันหาจันทร์เล่นเงา (หลินสุ่ยเจ้าฮัว ตุ้ยเยว่น่งอิ่ง : linshuizhaohua, duiyuenongying) “ส่องบุปผาริมน้ำ” หมายถึง นำดอกไม้มายื่นเหนือน้ำเพื่อดูเงาสะท้อนบนผิวน้ำ; “หันหาจันทร์เล่นเงา” หมายถึง อาศัยแสงจันทร์เล่นเงามือ ทั้งสองการกระทำนี้ต่างเป็นการกระทำที่บ่งบอกถึงความอ้างว้างเดียวดาย แต่แฝงความทระนงอยู่ลึกๆ ในที่นี้พิงถิงไม่ได้ “ส่องบุปผาริมน้ำ หันหาจันทร์เล่นเงา” จริงๆ แต่ผู้เขียนอาศัยข้อความสองวลีนี้สื่อความหมายโดยนัยถึงความอ้างว้างเดียวดายในใจของพิงถิง ๔. ชายหญิงรักยืนนาน วีรชนปณิธานมอด (เอ๋อร์หนฺวี่ฉิงฉาง อิงสยงชี่ต่วน : ern&uuml;qingchang, yingxiongqiduan) หมายถึง ความรักอันลึกล้ำระหว่างหญิงชายจะส่งผลกระทบทำให้ปณิธานและความฮึกหาญของวีรชน(ผู้ที่มีปณิธานอันยิ่งใหญ่)ถูกบั่นทอนจนดับมอดลง ๕. 1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง ๖. ชุดไฟ (หั่วเจ๋อจึ : huozhezi) เป็นอุปกรณ์ให้แสงสว่างและจุดไฟในสมัยโบราณ ทำจากมันเทศทุบแผ่จนแบนเป็นแผ่นบางๆ ผสมด้วยส่วนผสมที่ไวไฟหลายๆ อย่าง แล้วนำมาพับแบบพัดจีบหรือบิดเป็นเกลียวเชือก ใส่ไว้ในกระบอกไม้ไผ่สำหรับพกติดตัวเพื่อป้องกันไม่ให้ลุกไหม้ติดเสื้อผ้า เมื่อจะใช้จึงนำออกมาจากกระบอกไม้ไผ่ แค่สะบัด ไฟก็จะลุกติดทันที ๗. อ่างไฟ คืออ่างโลหะมีขารอง ใช้สำหรับใส่ถ่านจุดไฟผิงให้ความอบอุ่นหรือผิงเสื้อผ้าให้แห้ง ๘. เต้าหู้ทรงเครื่อง (ปาเป่าโต้วฝู่ : babaodoufu) แปลตรงตัวว่า เต้าหู้แปดวิเศษ ๙. ปลาทอดหลากรส (หงซาวอวี๋ : hongshaoyu) ปลาทอดราดน้ำขลุกขลิกสีแดงที่มีเครื่องปรุงหลายอย่างผสมอยู่ ๑๐. ลูกชิ้นไหมเงินมรกต (เฝ่ยชุ่ยอิ๋นซือหวานจื่อ : feicuiyinsiwanzi) กับ เฟิงชิงซู่ผิน (fengqingsupin) เป็นรายการอาหารที่ผู้เขียนคิดขึ้นเอง ไม่ได้มีรายการอาหารนี้อยู่จริง; เฟิงชิง แปลว่า สายลมปลอดโปร่ง; ซู่ผิน แปลว่า ผัดผักผินล้วนๆ ผักผินคือต้น Clover ซึ่งเป็นพืชล้มลุกที่ขึ้นริมน้ำชนิดหนึ่ง ใบมีสี่แฉก เป็นยาสมุนไพรชนิดหนึ่งด้วยเช่นกัน <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 21 ม.ค. 52 16:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วเมื่อไหร่จะได้ความจริงล่ะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 21 ม.ค. 52 19:30:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉูเป่ยเจี๋ยจะได้รู้ความจริงในตอนที่จะรู้หรือไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปค่ะ ^^" จากคุณ : Linmou - [ 22 ม.ค. 52 14:47:57 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะคุณหลิน มีคำถามถึงคุณหลินค่ะ ไม่ทราบว่าจะสะดวกตอบหรือเปล่า อยากถามค่ะว่า นักเขียนไทยจะมีโอกาสที่นิยายของเขาจะถูกแปลเป็นภาษาจีนได้หรือไม่ค่ะ ที่พอรู้เขาว่าต้องใ้ห้เจ้าของภาษาเป็นคนขอซื้อลิขสิทธิ์ไป ในวงการนักเขียนแล้ว คนต่างชาติ(ซึ่งก็คือคนไทย) แต่แต่งนิยายแนวจีนโบราณ แนวเดียวกับจอมนางฯ และผลงานบางเรื่องที่เห็นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า ผลงานเขียนแนวนี้ที่นักเขียนเชื้อชาติจีนเขียนเลย เพียงอยากทราบค่ะว่า มีโอกาสเป็นไปได้ไหมที่ ผลงานของคนไทยในแนวจีน จะได้ตีพิมพ์เป็นภาษาจีนค่ะ จากคุณ : อิมาอิซัง - [ 23 ม.ค. 52 14:02:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบคุณอิมาอิซัง กรณีที่นิยายภาษาไทยที่คนไทยแต่งจะมีโอกาสได้รับการแปลเป็นภาษาต่างประเทศโดยที่ประเทศนั้นๆ เป็นฝ่ายซื้อลิขสิทธิ์ไปแปลเองมีดังนี้ค่ะ ๑. นิยายเรื่องนั้นเป็นนิยายที่สะท้อนถึงวัฒนธรรมไทยโดยผู้เขียนที่รู้จริงในด้านวัฒนธรรมไทย เช่น สี่แผ่นดิน ของ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช (นิยายไทยซึ่งได้รับการแปลเป็นภาษาจีนเท่าที่ทราบคือเรื่อง "สี่แผ่นดิน" และอีกเรื่องซึ่งอาจารย์ชาวจีนเคยบอกมา แต่ดิฉันลืมไปแล้ว แต่ทราบว่าเป็นนยายลักษณะสะท้อนวัฒนธรรมไทยเช่นกัน) ๒. นิยายซึ่งโด่งดังอย่างมากอยู่แล้วในเมืองไทย และมีความเกี่ยวพันในแง่ดีต่อประเทศที่ซื้อลิขสิทธิ์ไป เช่น คู่กรรม ของ ทมยันตี (อันนี้ไม่แน่ใจว่าทางญี่ปุ่นซื้อลิขสิทธิ์ไปแปลหรือเปล่า แต่เคยได้ยินมาว่าทางญี่ปุ่นเองก็ชอบเรื่องนี้มาก เพราะเป็นเรื่องที่สร้างความรู้สึกอันดีระหว่างคนไทยและคนญี่ปุ่น) วัฒนธรรมจีนนั้น ไม่มีใครที่รู้ดีเท่าคนจีน และคนจีนเป็นชาติที่รักการอ่าน ชอบการจดบันทึก นักเขียนของเขามีมากกว่ากเขียนไทย โลกอินเทอร์เน็ตของเขากว้างขวางกว่าของไทย แทบจะไม่มีนิยายเรื่องไหนที่หาอ่านฟรีในเว็บไซท์ไม่ได้ ดังนั้นนิยายที่จะขายออก คุณภาพจึงต้องผ่านเกณฑ์จริงๆ จอมนางคู่บัลลังก์นั้น ในจีน จัดเป็นนิยายฝีมือระดับปานกลางเท่านั้น เมื่อเทียบดูจากจำนวนคนคลิ้กเข้าอ่านแค่ครึ่งล้าน เทียบกับนิยายรักโรมานซ์แนวโบราณที่เรียกได้ว่า "ดัง" เรื่องอื่นๆ ที่มีจำนวนคนคลิ้กเข้าอ่านหลายล้านไปจนถึงสิบล้านคลิ้กในบางเรื่อง และนิยายที่เรียกได้ว่า "ดัง" เหล่านั้น ความลึกในการนำเสนอข้อมูลเชิงประวัติศาสตร์ ความเนียนในการนำข้อมูลนั้นมาผสมผสานรวมในเนื้อเรื่อง เหตุผลในการดำเนินเรื่อง ความซับซ้อนของปมเรื่อง เหนือกว่าจอมนางฯหลายเท่า ยิ่งกว่านั้น ในนิยายจีนมักจะมีกลอนจีน ภาษิตจีน เหมือนเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ กลอนจีนก็มีทั้งที่ผู้เขียนแต่งเองและนำมาจากของยอดกวีชื่อดังในแต่ละยุคคละเคล้ากันไป แต่ในเรื่องแนวโบราณแล้วกล่าวได้ว่าจะมีกลอนจีนอยู่ทุกเรื่อง ดังนั้น หากอยากให้นิยายที่แต่งได้รับการแปลเป็นภาษาจีน แนะนำให้เขียนนิยายที่สะท้อนวัฒนธรรมไทยจะมีโอกาสมากกว่าค่ะ เพราะคนไทยคงยากที่จะไปแข่งความรู้ด้านวัฒนธรรมจีนกับคนจีนเจ้าถิ่นได้อยู่แล้ว จากคุณ : Linmou - [ 23 ม.ค. 52 14:35:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะสำหรับคำตอบ เพราะเมื่อครู่ก็เพิ่งไปอ่านข่าวในเด็กดีมา เรื่องหนังสือไทยไปออกงานที่งานหนังสือที่ไต้หวันค่ะ ก็มีหลายเรื่องเลยที่กำลังจะถูกถ่ายทอดเ็ป็นภาษาต่างประเทศ ก็เลยเกิดความสงสัยขึ้น เรื่องบุกตลาดเอเชียก่อนของหนังสือสัญชาติไทย นับเป็นเรื่องที่ดี ยิ่งคุณหลินบอกว่ายังมีผลงานที่ดังกว่าเรื่องจอมนางอยู่มาก ก็ยิ่งอยากเรียนรู้ภาษาจีนมากขึ้นค่ะ อยากมีโอกาสได้อ่านผลงานดี ๆ นอกจากฝีมือของคนไทยบ้างค่ะ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการช่วยเหลือค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 52 18:32:40 จากคุณ : อิมาอิซัง - [ 23 ม.ค. 52 17:10:19 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะคุณหลิน ^-^ คือ หนูยุต่างประเทศค่ะ แต่อยากซื้อ จอมนางคู่บัลลังก์ มาอ่านค่ะ คุณหลิน พอจะแนะนำได้หรือป่าวค่ะ คือดันติดนิยายเรื่องนี้ซะแล้ว T^T ทำทุกอย่างเพื้อที่จะได้อ่าน แล้วจะมาอัพอีกตอนไหนหรอค่ะ จากคุณ : kukkik - [ 2 ก.พ. 52 19:36:11 A:85.232.174.229 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณอิมาอิซัง @ เคยโดนบังคับไปงานหนังสือที่ไต้หวันเมื่อปีที่แล้ว เห็นแล้วค่ะ เป็นบูธที่ในงานเขาจัดให้ประเทศไทยโดยเฉพาะ ส่วนใหญ่เป็นหนังสือภาพแนวให้ความรู้สำหรับเด็ก แล้วก็มีหนังสือแนะนำวัฒนธรรมผสมอยู่ด้วย แต่ปีนี้ไม่มีใครมาลากไป เลยสบายแฮ หุหุ คุณ kukkik @ วิธีที่ดีที่สุดคือ รอกลับมาซื้อเองที่เมืองไทยค่ะ ไม่งั้นก้ต้องฝากคนรู้จักที่กำลังจะไปเยี่ยมซื้อและถือไปให้ หรือฝากคนรู้จักซื้อส่งไปรษณีย์ไปให้เท่านั้นค่ะ จากคุณ : Linmou - [ 9 ก.พ. 52 10:49:25 ]