ห่างหายจากการโพสในถนนไปนานเหมือนกันแต่ก็ยังวนๆเวียนๆแอบอ่านนิยายเพื่อนๆพี่ๆในนี้อยู่นะคะ วันนี้เกิดอารมณ์ครึ้มๆเขียนนิยายภาคต่อของแผนลับๆฯ โดยมีพ่อหนุ่มฟาบริโอ้ที่ออกมาไม่กี่ตอนก็โกนคะแนนไปอย่างท่วมท้น จำกันได้บ้างหรือเปล่าคะ แต่ไม่สัญญาว่าจะโพสได้บ่อยเพราะกะเขียนเรื่องนี้เป็นการปลดปล่อยความเครียดระหว่างเตรียมตัวสอบกับสอบปลายภาคที่จะมาถึงนะคะ แต่ก็จะพยายามเขียนและเอามาโพสเรื่อยๆให้จบค่ะ
เรื่องนี้อย่างที่บอกเป็นว่าเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวอาจจะมีจำนวนตอนประมาณสิบต้นๆหรืออาจจะน้อยกว่านั้นตอนนี้ยังไม่ตัดสินใจค่ะ รวมทั้งชื่อเรื่องด้วย
ยังไงก็อ่านกันดูนะคะ
--------------------------------------------------------------------------
บทนำ
ผมมองเม่อออกไปนอกหน้าต่างที่เป็นกระจกบานใหญ่ของชั้นที่ 38 บนตึกระฟ้าใจกลางกรุงนิวยอร์ก
ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้ ผมอดที่จะพูดออกมาดังๆไม่ได้
มันคงดังพอที่จะทำให้เลขาสาวสวยของผมที่กำลังเปิดประตูเข้ามาถึงกับชะงักและดูเหมือนจะต้องท่าจะล่าถอยออกไปแต่ผมหันกลับมาจากทิวทัศน์ด้านนอกที่มองไปก็เห็นอากาศขมุกขมัวของวันที่น่าหดหู่และตึกระฟ้าที่มีอยู่อย่างดาดดื่นในใจกลางกรุงเสียก่อน
อ้าวคุณแอนนามีอะไรหรือเปล่า
เอ่อ...คุณแพทกำลังรออยู่ด้านนอกค่ะ
ผมมองปากสีแดงสดเย้ายวนที่ขยับขึ้นลงตามคำพูดด้วยน้ำเสียงชาวนิวยอคเกอร์ ที่เคยดึงความสนใจของผมได้อยู่เสมอ แต่กลับวันนี้มันไม่ได้มีความหมายอะไรนอกจากสีแดงแป๊ดจนชวนให้ปวดตานั่น
แม่เลขาสาวที่ผมเพิ่งรับเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือนเพราะความเจ้าเสน่ห์และประสบการณ์ทำงานเลขาอาชีพอันทรงประสิทธิภาพในบริษัทใหญ่ๆที่น่าประทับใจของเธอไม่สามารถดึงอารมณ์ผมให้กลับมากระชุ่มกระชวยได้ วันนี้อารมณ์ผมคงหดหู่และเบื่ออย่างร้ายกาจจริงๆ
เอ...ทำไมวันนี้มากะทันหันล่ะไม่เห็นบอกกันก่อนเลย ผมรำพึงกับตัวเอง
ส่วนแอนนาเลขาคนสวยของผมที่คงได้ยินก็ยกมุมปากและส่งยิ้มเก๋ๆมาให้พร้อมกับพูดว่า
น่าจะมีข่าวดีๆมาเซอร์ไพรคุณฟาบริโอมั้งค่ะ เห็นหน้าตายิ้มมีความสุขออกมาจนชั้นอดรู้สึกอิจฉาเลยทีเดียว
เหรอ...แปลก งั้นคุณบอกให้ยายแพทเข้ามาได้ผมว่างอยู่พอดี อ้อรบกวนเอากาแฟกับน้ำผลไม้พร้อมกับขนมมาสองที่ด้วยนะครับ ขอบคุณ
ค่ะ
เลขาหน้าเก๋ของผมรับคำพร้อมทั้งส่งยิ้มที่ดูออกว่าประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อให้ดูดีเป็นพิเศษซึ่งเจ้าตัวคงฝึกหน้ากระจกอยู่นานจึงดูเป็นธรรมชาติขนาดนี้มาให้ผมและหมุนตัวพาส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบสองและร่างแบบบางสไตล์นางแบบออกไปจากห้องทำงาน
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าเลขาคนสวยพยายามทอดสะพานที่ผมก็อยากจะเดินข้ามไปใจจะขาดแต่เนื่องจากว่าผมมีนโยบายส่วนตัวที่จะไม่ยุ่งกับผู้ใต้บังคับบัญชาเพราะจะทำให้เสียการปกครองนั้นมันค้ำคอผมไว้ ยายแอนนาจึงยังคงพยายามทอดสะพานต่อไปอย่างไร้ประโยชน์โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ
เคยมีคนถามผมว่าทำไมผมจึงเลือกเฟ้นแต่เลขาสวยๆบุคลิกดีๆเท่านั้นมาอยู่ข้างกาย
คำตอบนั้นง่ายมากผู้ชายที่ไหนจะไม่ชอบแวดล้อมอยู่ในวงสาวสวยบ้างล่ะ ที่สำคัญเรื่องความสวยนั้นไม่ใช่ประเด็นหลักเสียทั้งหมดหรอกสำหรับคุณสมบัติเลขาส่วนตัวของผู้บริหารงานบริษัทเฟอร์นิเจอร์หรูยักษ์ใหญ่ของอิตาลี่สาขาทวีปอเมริกาอย่างผมเพราะผมดูที่ประสิทธิภาพและความรวดเร็วในการทำงานจากงานเก่าๆที่พวกคุณเธอเคยทำมาซะมากกว่า แต่เผอิญว่าคุณสมบัติส่วนนี้มักโดนคนส่วนใหญ่ข้ามไปและมองแต่ความสวยของพวกเธอ ซึ่งจริงๆแล้วมันก็เกิดผลดีกับธุรกิจของเราบ้างเหมือนกัน เพราะเวลาประชุมงานกับลูกค้าส่วนใหญ่ผมก็จะหนีบแม่เลขาสาวของผมไปด้วยเพื่อทำให้บรรยากาศการประชุมทางธุรกิจที่เคร่งเครียดผ่อนคลายลงบ้าง
ก็อย่างที่ผมบอก ใครบ้างไม่ชอบของสวยๆงามๆดูดีมีระดับ ตรงตามคอนเซปของบริษัทเราทุกประการ
แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 52 02:19:44
แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 10:06:36
แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 52 10:05:48
จากคุณ :
ริวไผ่ 
- [
24 ม.ค. 52 09:56:39
]
เรื่องนี้ยังไม่มีชื่อ......เอาหนุ่มฟาบริโอ้มาส่งจำกันได้ป่าวคะ (เรื่องสั้นขนาดยาว)
