ฉันเปลี่ยนไป.. นี่ฉันเป็นอะไรไป???

ตาฉัน... มันพร่ามัว ไม่ว่าจะใส่แว่น ถอดแว่น ภาพที่เห็นทุกๆภาพมันซ้ำๆเดิม เหมือนมีใครเอาภาพจากวีดีโอมาจ่อที่ดวงตาของฉัน ให้เห็นมันในภาพเดิมๆ ทุกๆวันทั้งวัน ตลอดวัน
มันเริ่มค่อยๆกลายเป็น กระจกบางๆ นัยตาไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

สมองฉัน .. มันถูกเฟืองมาหยุดเอาไว้ ให้มันหยุดคิด หยุดทำ หยุดประมวลผล มีใครกันนะ เอาเฟืองมาขวางไว้ ทำให้วรจรต่างๆมันหยุดนิ่งไม่หมุนแล้ว มันแค่ทำตามโปรแกรมที่ถูกป้อนเข้ามา มีใครสักคนแน่ๆ ที่เอาข้อมูลเหล่านี้มาใส่ไว้ในหัวของฉัน อะไรที่มันนอกเหนือจากโปรแกรมนั้น  ฉันจะคิดไม่ได้
มันเริ่มค่อยๆกลายเป็นเฟืองที่หมุนไปตามแรงไขลาน หรือหมุนไปเพราะกระแสไฟฟ้าที่เติมเข้ามา

มือฉัน .. มันไม่ได้เป็นไปตามความต้องการของฉัน มันเป็นไปตามเส้นด้าย สายพาน หรืออะไรสักอย่างที่ควบคุม ที่บังคับมันอยู่ เป็นไปตามใคร ที่ฉันมองไม่เห็น เขาคนนั้น กำลังบังคับมัน และมือของฉัน ก็ทำตามแรงดึง แรงหย่อนของเส้นบังคัยนั้น
มันเริ่มค่อยๆกลายเป็นเครื่องมือหนึ่งในโรงงาน ที่คอยหยิบ จับ ถือ ย้าย สิ่งต่างๆไปตามโปรแกรมที่ตั้งเอาไว้

ขาฉัน.. มันไม่เคลื่อนไหว มันมีอะไรสักอย่างที่ยึดให้ฉันอยู่กับที่ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมเป็นเวลาเนิ่นนาน ขาของฉัน จึงจมลงไปในพื้น  ที่เก้าอี้ตัวนั้นตั้งอยู่ ฉันถูกตรึงไว้ เคลื่อนที่ไปไหน ไม่ได้อีกแล้ว
มัน เริ่มค่อยๆ กลายเป็นเพียงแค่ฐานของอะไรสักอย่าง ที่มีไว้สำหรับยึดอะไรบางอย่างกับพื้น ให้สามารถตั้งอยู่ได้ ไม่ให้เคลื่อนไปไหน แค่นั้น..

ปากฉัน .. มันมีพังพืดติดอยู่ หรือมันอาจติดไว้ด้วยอะไรบางอย่างที่แน่นมาก อาจเป็นเหล็ก อาจเป็นกาว หรืออาจเป็นเส้นลวดที่มัดเอาไว้ อ้าไม่ได้ พูดไม่ได้ หัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่มีเสียง ส่งเสียงใดๆไม่ได้ ขอความช่วยเหลือไม่ได้ ไม่มีใครได้ยินฉัน เสียงของฉัน ใครๆก็ลืมมันไปแล้ว รวมทั้ง..ตัวฉันเอง
มันค่อยๆเริ่มหายไป เพราะมันเริ่มหมดประโยชน์อะไรใดๆแล้ว อย่างมากมันก็มีเพราะโยชน์แค่สำหรับคำว่า "ค่ะ , ได้ค่ะ , ไม่เป็นไรค่ะ , ยินดีเสมอค่ะ " เท่านั้น..

จมูกฉัน .. การดมกลิ่นไม่ต้องห่วง มันไม่ได้กลิ่นใดๆไปนานแล้ว ไม่มีอะไรที่อยู่รอบข้าง ไม่มีกลิ่นหอม ไม่มีกลิ่นเหม็น ไม่มีกลิ่นที่อยากจะชื่นชม และไม่มีกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ ไม่มีอะไร เรื่องการหายใจ .. มันอ่อนแรงมาก ซึ่งถึงเวลานั้นฉันคงมาเล่าให้ฟังไม่ได้ ฉันไม่ต้องการให้มันหยุดลง .. แต่เหมือนมันเหนื่อย มันเหมือนเครื่องน้ำมันใกล้จะหมด แผ่วลง แผ่วลง ไปเรื่อยๆ จนฉันเชื่อว่า ไม่นาน มันจะกลายเป็นลมหายใจสุดท้าย ในเร็วๆนี้
มัน ค่อยๆกลายเป็นเพียงแค่ท่อ ท่ออะไรสักอย่าง เพื่อล่อเลี้ยงให้ตัวฉัน ไม่ตาย แต่มันอาจจะค่อยๆเล็กลง เพราะมันมีประโยชน์แค่ถ่ายเทอากาศเพื่อให้ตัวฉันไม่ตาย แค่นั้น..

ท้องฉัน .. มันไม่หิว มันไม่ย่อย มันไม่ต้องการอะไร มันหยุดนิ่ง มันกำลังบอกกับฉันว่า มันเหนื่อย มันไม่อยากทำงาน มันไม่อยากย่อยสารอาหารให้กับฉันแล้ว มันไม่ต้องการทำอะไรให้กับฉันแล้ว เพราะฉันมันหยุดนิ่ง มันเลยต้องการจะได้พักบ้าง ต้องการจะหยุดนิ่งตามฉันบ้าง
มันค่อยๆกลายเป็นเหมือน เครื่องปั่นน้ำผลไม้ทั่วไป มีอะไรสักอย่างเข้าไป ก็แค่ปั่น ปั่น ปั่น ไปเรื่อยๆ จนแหลกเหลว หมดไป แค่นั้น..

เส้นผมฉัน .. มันไม่พริ้วไหว  ไม่ยาวขึ้น มันหยุดยาวไปนานแล้ว เหมือนกระดาษ แสดงแค่ให้รู้ว่ามี แต่จับต้องแล้ว รู้สึกได้ว่า มันก็แค่กระดาษ ไม่ใช่เส้นผมจริงๆ
มันค่อยๆแข็ง คงกลายเป็นเส้นลวด หรือเส้นใยสังเคราะห์อะไรสักอย่างเข้าสักวัน มันไม่ได้ใช้ ไม่มีประโยชน์อะไร มันจะกลายเป็นอะไร ไม่รู้เลย

ผิวหนังฉัน .. มันเหมือนผิวของไม้หรือเหล็ก หรืออะไรสักอย่างที่ไม่มีชีวิต  ไปทุกๆวัน จับต้องแล้วมันไม่เย็น ไม่อุ่น มันไม่มีเลือด มันไม่มีไปนานแล้ว มันแห้งไป กลายเป็นผิวที่ไม่มีชีวิตแทน ผิวมันช่างแข็งกระด้าง
มัน คงกลายเป็นผิวโลหะ หรืออะไรสักอย่างเข้าสักวัน ที่มันทนทาน แข็งแรง ผิวแบบไหนก็ได้ที่ไม่ต้องการดูแลอะไรมาก เพราะมันมีไว้แค่เป็นเปลืองนอก หุ้มเครื่องกลข้างในตัวฉัน เท่านั้น

ฉันกำลังจะกลายเป็นอะไร..??

                             สิ่ ง มี ชี วิ ต

                                 สิ่ ง มี ชี วิ ต

                                    สิ่ ง มี ชี วิ ต
 
                                        สิ่ ง มี ชี วิ ต

                                             สิ่ ง มี ชี วิ ต

                                                   สิ่ ง มี ชี วิ ต
                                                                  ...

จากคุณ : seamaza - [ 24 ม.ค. 52 19:55:19 ]