ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ต้องรอนะ เดี๋ยวจะขับกลับไปเอง นี่ค่าเท็กซี่” ผมบอกคนขับรถประจำตัวของตัวเองหลังจากเอาให้มาส่งที่ร้านกาแฟสุดหรูบนถนนฟิฟท์อเวนิวย่านบรู๊คลินเพื่อฆ่าเวลาระหว่างรอให้ถึงหนึ่งทุ่มตรงเพื่อจะไปที่ร้านอาหารอิตาเลี่ยนเจ้าประจำที่ไม่ไกลจากกันนี้บนถนนเส้นเดียวกัน “ครับ” เจ้าตัวรับคำก่อนจะล่าถอยกลับไป หลังจากสั่งกาแฟม็อคค่าพร้อมทั้งขนมเค้กแบล็คฟอร์เรสมาอีกหนึ่งชิ้นผมก็เลือกนั่งริมกระจกที่สามารถมองเห็นผู้คนเดินผ่านไปมาข้างนอกได้ การนั่งกระจกเฝ้ามองสังเกตผู้คนที่ผ่านไปมาแล้วเรียนรู้ที่จะอ่านลักษณะท่าทีนิสัยของคนๆนั้นเป็นสิ่งที่ผมชอบทำเพราะเห็นว่ามันสนุกดีและฝึกให้เราเป็นคนช่างสังเกตซึ่งเป็นเรื่องที่จำเป็นมากในแวดวงการธุรกิจที่ผมคร่ำหวอดอยู่   ถึงแม้บางครั้งผมจะรำคาญอยู่บ้างกับการกลายเป็นฝ่ายถูกจ้องกลับมาพร้อมทั้งกระซิบกระซาบจากคนข้างนอกหน้าต่างเพราะด้วยรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างสะดุดตาและการตกเป็นข่าวประปรายตามหน้านิตยสารซึ่งอาจจะทำให้มีคนจำผมได้แต่ยังไงถ้ามีเวลาบ้างผมก็จะปลีกตัวมานั่งร้านกาแฟและทำกิจกรรมอดิเรกนี้   ผมนึกย้อนไปถึงอีกคนหนึ่งที่ชอบทำกิจกรรมนี้เหมือนๆกับผม อลิส....แฟนเก่าที่จากผมไปนานกว่าเจ็ดปีแล้ว เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมเคยรักนอกจากคนในครอบครัวของผม เมื่อก่อนสมัยยังเรียนด้วยกันเรามักจะนั่งดื่มกาแฟและเล่นเกมส์ทายว่าคนที่เดินขวักไขว่ไปมาอยู่ข้างนอกนั่น เป็นคนอย่างไร ทำอะไรบ้าง หรือคิดอะไรอยู่ มันน่าสนใจมากทีเดียว ผมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงเธอ... เวลาผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับกาแฟทั้งสองแก้วที่พร่องไปจนหมด ผมมองนาฬิกาอีกครั้งอีกสิบห้านาทีก็จะถึงเวลานัด ผมเรียกพนักงานของร้านมาจ่ายเงินค่ากาแฟและขนมพร้อมทั้งจ่ายทิปไปสิบห้าเปอร์เซ็นจากยอดบิลก่อนออกไปจากร้านและขับเจ้าสไปเดอร์คู่ใจไปยังจุดหมายที่อยู่ถัดออกไปอีกสี่บล๊อค หลังจากที่ผมส่งกุญแจรถให้พนักงานของร้านนำรถเข้าไปจอดแล้วก็เดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลี่ยนสุดหรูตกแต่งสไตล์อิตาเลี่ยนแท้ๆด้วยโทนสีน้ำตาลบวกแดงสีที่ช่วยเพิ่มอารมณ์ให้มีความสุขและอร่อยกับอาหาร เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นและของตกแต่งในร้านเป็นแบรนด์อิตาลี่ทั้งหมดและส่วนใหญ่จะมาจาก Amore Group บริษัทของเรา “สวัสดีสตีฟ เป็นไงบ้างครับ” ผมทักสตีฟผู้จัดการของร้านอาหารวัยกลางคนที่มายืนต้อนรับอยู่เป็นภาษาอิตาเลี่ยน “สวัสดีครับ คุณอมอร์รินี่ ไม่เจอกันตั้งนานนะครับ วันนี้ทางร้านเรามีไวน์พิเศษจากซิซิลี่เข้ามาใหม่จะรับมั๊ยครับ” สตีฟตอบกลับมา “เหรอ...ดีงั้นเอามาเลย ฟิลลิปมาถึงหรือยัง” “คุณฟิลลิปมาถึงเมื่อสักครู่ ผมนำไปที่โต๊ะที่จองไว้แล้วล่ะครับ” “ขอบคุณนะ อ้อลุงอังเดรและแมนนี่ฝากความคิดถึงมาให้น่ะ” ผมบอกก่อนที่จะก้าวตามเข้าไปในร้านเพื่อตรงไปยังโต๊ะที่จองไว้ สตีฟเป็นเจ้าของร้านอาหารและเป็นผู้จัดการร้านในคราวเดียวกัน ร้านนี้เป็นร้านประจำของเราในนิวยอร์คเพราะลุงอังเดรติดใจในรสชาติแบบทัสกานี่( Tuscany)ดั้งเดิมของร้านนี้ ผมเลยกลายมาเป็นลูกค้าประจำของร้านไปด้วย “เฮ..มาถึงเสียทีนะไอ้เสือ นัดเองทำไมมาช้าวะ” เสียงฟิลลิปต่อว่ามาทั้งๆที่ผมมาสายไปแค่สองนาที “ทักทายสตีฟอยู่นะ แกสั่งไรไปยัง” “ก็สั่งเบียร์มาแก้วนึงอย่างที่เห็นแหละส่วนอาหารจานหลักต้องให้เกียรติเจ้าของประเทศอย่างแกมาสั่ง” ฟิลลิปตอบแบบเย้าแหย่มาอีกรอบ “แกก็สั่งเองได้ทำไมต้องรอ มากินกันจนจะจำเมนูได้หมดทั้งร้านแล้ว” ผมพูดพร้อมทั้งส่ายหัว “อารมณ์ดีขึ้นมาแล้วนี่” ฟิลลิปเปลี่ยนเรื่องคุย “อึม” ผมตอบรับพร้อมทั้งเงยหน้ามองสตีฟที่เดินมาถึงพร้อมทั้งถือไวด์แดงขวดหนึ่งมาด้วย “แกจะเอาด้วยป่าว” ผมถามฟิลลิป “ไม่ว่ะ ขอซดเบียร์ดีกว่า เมื่อวานเพิ่งไปงานเลี้ยงขอบคุณจากบริษัทลูกค้ามา เปิดแต่ไวน์กับแชมเปน”   ผมสั่งอาหารประจำเป็นซุป จานเนื้อและสลัดมาสองที่ให้ตัวผมเองและคนตรงหน้าก่อนที่จะแสดงความยินดีกับงานที่ประสบความสำเร็จ “ยินดีด้วยว่ะ ช่วงนี้แกชนะคดีติดๆกันเลยนี่ งั้นบริษัทแกคงเสนอให้เข้าเป็นหุ้นส่วนเร็วๆนี้แน่” “ก็หวังอยู่ว่ะ เพราะว่าถ้าไม่ยื่นเร็วๆข้าคงต้องตัดสินใจย้ายไปอยู่กับอีกบริษัทหนึ่ง ข้าเพิ่งได้ข้อเสนอมาสองสามวันก่อนนี่เอง” ไม่มีข้อสงสัยใดๆ ฟิลลิปเป็นทนายความฝีมือดีติดอันดับค่าตัวแพงคนหนึ่งในนิวยอร์ค “อึม...วงการแกนี่มันรวดเร็วจริงๆ แล้วข้อเสนอดีเปล่าล่ะ” ผมถามออกไปอย่างสนใจ “ก็ดีแหละแต่อย่างว่าล่ะนะข้าค่อนข้างผูกพันกับบริษัทนี้แกก็รู้ ข้าเรียนรู้อะไรเยอะจากที่นี่  แต่อย่าสนใจเรื่องของข้าเลย เรียกมามีเรื่องกลุ้มใจอะไรวะ” ผมไม่สามารถปิดบังอะไรฟิลลิปได้ เราคบกันมานานถึงแม้ว่าเราทั้งสองจะไม่ได้เรียนคณะเดียวกันในมหาวิทยาลัยแต่การเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมและเช่าอพาร์ทเม้นอยู่ด้วยกันตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ทำให้แค่การดูสีหน้าแววตาและการฟังน้ำเสียงก็รู้ว่าอีกคนมีเรื่องไม่สบายใจอะไรได้ไม่ยากนัก “วันนี้ยายแพทบอกว่าจะแต่งงาน” ผมบอกด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ “เฮ้...ยินดีด้วยว่ะ น้องสาวนายจะแต่งงาน เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ” ฟิลลิปพูดออกมาอย่างกระตือรือร้น ผมเงียบไปพักหนึ่ง และมันคงทำให้เจ้าเพื่อนตัวดีเอะใจอะไรได้บ้าง “อย่าบอกนะว่าที่แกหงุดหงิดงุ่นง่านเพราะเรื่องนี้” เจ้าตัวพูดพร้อมทั้งจ้องมาอย่างพิจารณาเป็นพิเศษ “ก็...แกก็รู้ว่ายายแพทกับนายพายยังเด็กแล้วก็ยังเรียนไม่จบด้วยกันทั้งคู่” ผมพูดใส่อารมณ์ออกไปนิดหน่อย “ยี่สิบสี่ก็ไม่เด็กแล้วนะ ส่วนเรื่องเรียนน่ะก็เรียนปริญญาโทไม่ใช่มัธยมนะ แต่เหตุผลแค่นี้มันคงไม่ทำให้แกหงุดหงิดได้หรอก มันต้องมีอะไรมากกว่านี้” อย่างที่ผมบอกฟิลลิปมันเป็นเพื่อนสนิทที่รู้จักผมดีที่สุด “ไม่รู้ว่ะ” ผมตอบกลับไปหลังจากนั่งนิ่งละเลียดซุปตรงหน้าโดยที่ไม่ได้จดจ่ออยู่กับรสชาติซุปข้นใสตรงหน้าไปได้ซักพัก “แกเป็นอะไรไปว่ะพักนี้” ฟิลลิปยังคงยิงคำถามใส่ผมต่อไป “ไม่รู้ว่ะ” ส่วนผมก็ยังคงตอบด้วยคำตอบเดิม และเบนหน้าหันมองเหม่อออกไปทางประตูร้านที่เริ่มมีคนทยอยเข้ามาเรื่อยๆจนที่นั่งทั้งหมดเกือบเต็มแล้ว “แกคิดถึงอลิสอีกแล้วใช่มั๊ย” ฟิลลิปถามมาอย่างตรงประเด็นสไตล์ทนายความ “ฮือ” ผมรับคำแต่ไม่ได้หันกลับมามองหน้าคนถาม “นี่ยายนางแบบดาวรุ่งคู่ควงคนล่าสุดของแกไม่ได้ทำให้แกหวั่นไหวอะไรเลยหือ ไม่ได้เรื่องจริงๆ” ฟิลลิปเริ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง “เลิกแล้วล่ะเมื่ออาทิตย์ก่อน” ผมตอบสั้นๆกลับไปให้รับรู้ “อะไรวะ...ควงแค่แป๊บเดียวสงสัยคงไม่ได้เรื่องจริงๆ” ฟิลลิปพูดพร้อมทั้งส่ายหน้าแต่ผมรู้ว่าที่ฟิลลิปพูดมาทั้งหมดก็เพื่อที่จะเลี่ยงที่จะพูดถึงสิ่งที่เราทั้งคู่รู้ดี ตลอดระยะเวลากว่าเจ็ดปีมานี่ผมไม่เคยลืมอดีตคนรักที่จากไปได้เลย ไม่ว่าผมจะมีผู้หญิงผ่านเข้ามากี่คนก็ไม่สามารถมาแทนที่คนรักคนแรกและยังคงเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าถึงหัวใจผมได้ อลิสเซ่.....นั่นคือชื่อของเธอ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 05:52:39 จากคุณ : ริวไผ่ - [ 26 ม.ค. 52 04:51:55 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เฮ้อ... เสียงถอนหายใจดังมาจากคนตรงข้ามก่อนที่จะตามมาด้วยคำพูดที่ผมคาดเดาได้ว่าคืออะไร “ทำไมถึงยังไม่ยอมตัดใจที่จะลืมแล้วก้าวไปข้างหน้าวะ...มันไม่มีประโยชน์อะไรที่แกจะผูกติดอยู่กับคนที่ตายไปแล้วหรอกนะ ฟาบแกก็รู้” “รู้แต่มันยังทำไม่ได้” “แกไม่เคยพยายาม” “ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจอีกครั้งนี่” ผมตอบออกไป “งั้นที่แกเซ็งทั้งหมดนี่ก็คงเพราะว่าแกดันนึกถึงแฟนเก่าแล้วก็ประจวบเหมาะที่น้องสุดที่รักของแกดันมาจะแต่งงานทำให้แกรู้สึกว่าเธอจะจากแกไปอีกคนใช่มั๊ยวะ” ทนายหัวใสสรุปความ “ไม่รู้สิ อาจจะเป็นอย่างที่แกว่าก็ได้ แต่ข้าก็เซ็งเรื่องงานด้วยแหละพักนี้มันไม่สนุกเลย ไม่รู้สึกถึงความตื่นเต้นอะไร เรื่องนี้มันกวนใจมาพักหนึ่งแล้ว” “อ้าว...ไหงเป็นงั้นล่ะ บริษัทของแกก็มียอดประกอบการดีนี่ถึงแม้จะอยู่ในช่วงเศรษฐกิจแบบนี้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร” “ก็ใช่แต่มันเหมือนกับว่าข้าไม่มีแรงบันดาลใจในการทำงานว่ะ” “อารมณ์ศิลปินเข้าครอบงำอีกแล้วล่ะสิ” ไอ้เพื่อนตัวดีพูดอย่างปลงๆ “คงไม่ใช่ทั้งหมดหรอกว่ะ เพียงแต่จะพูดอย่างไรดีล่ะ ข้าเพียงแต่มาคิดๆดูว่าทุกคนรอบตัวข้าเดินไปข้างหน้ากันหมดเหลือแต่ข้าที่เหมือนยืนอยู่กับที่” ผมเว้นจังหวะนิดนึงกว่าที่จะพูดต่อไปว่า “แกแต่งงานแล้วและกำลังมีอนาคตที่ก้าวหน้าในการทำงาน ยายแพทก็กำลังจะแต่งงานและเรียนจบกลับมาช่วยลุงอังเดรบริหารงานในเครือของเราหรืออาจจะกลับเมืองไทยไปกับนายพาย ลุงอังเดรกะแมนนี่ป้าสะใภ้ของเราก็กำลังมีโปรเจคตั้งกองทุนช่วยเหลือชาวอินเดียนแดงเม็กซิกันอะไรนั่น” “แกก็บริหารงานบริษัทในเครือของแกกับลุงแกนี่” ฟิลลิปแย้งมา “มันก็ใช่แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ชั้นอยากทำจริงๆ มันเป็นหน้าที่มากกว่า” “ที่แกอยากทำคือดีไซด์เฟอร์นิเจอร์แบบของแกเองและสร้างแบรนด์ขึ้นมาใช่มั๊ย ” “แกยังจำได้” ผมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเพราะผมเคยเล่าเรื่องความฝันให้ฟิลลิปฟังตั้งแต่สมัยที่เรายังเรียนมหาวิทยาลัยกันอยู่ “ใช่ แต่จริงๆข้าก็แอบคิดเหมือนกันว่าแกคงเปลี่ยนความฝันนั่นไปแล้วเพราะแกมีบริษัทและแกก็สามารถลงไปกำกับหรือออกแบบเฟอร์นิเจอร์ของแกเองได้” “มันไม่เหมือนกันหรอก Amore Group ที่ถึงแม้จะเป็นบริษัทของครอบครัวข้าแต่ลุงเป็นคนปลุกปั้นมันขึ้นมาจนเติบโตได้ขนาดนี้ ส่วนข้าแค่เข้ามาดูแลให้มันเติบโตต่อไปเท่านั้น มันเทียบอะไรไม่ได้กับความฝันที่จะสร้างบริษัทสร้างแบรนด์ที่เป็นของตัวเอง” “แต่แกก็แตกไลด์ออกมาเป็นอีกบริษัทในเครืออีกบริษัทได้นี่” ฟิลลิปเสนอความคิด “ข้าอยากเริ่มต้นทั้งหมดเองว่ะ ไม่รู้สิ มันเป็นความฝัน" “เออๆ ข้าถึงว่าอารมณ์ศิลปินแกแตกอีกแล้ว” หลังจากหมดเบียร์ไปหลายเหยือกและไวน์ไปสองขวดพร้อมทั้งอารมณ์ที่ทั้งฟิลลิปและกำลังมึนๆได้ที่ โทรศัพท์ของฟิลลิปก็ดังขึ้น “เฮ ฮันนี่ .......ยังอยู่กับฟาบจ้า.....ยังไม่รู้เลย.....คงอีกไม่นาน....จ้าเดี๋ยวรู้แล้วจะโทรกลับนะ คิส” “เมียแกโทรตามแล้ว” ผมกระเซ้าอย่างยิ้มๆ “เออวะ...แต่ไม่ได้บอกให้กลับหรอกแค่โทรมาถามน่ะว่าจะไปไหนกันต่อหรือเปล่า” “แกกลับบ้านเถอะป่านนี้ยายลิลลี่คิดถึงแกแย่แล้ว” “แกจะไปไหนต่อเปล่า ถ้าต่อข้าไปกับแกได้นะโว้ย” “ไม่ต้องเลยเอาไว้คราวหน้าแล้วกันนี่มันก็ดึกแล้วข้าไม่อยากให้เมียแกมาว่าข้าได้ว่ากักตัวแกไว้ไม่ยอมปล่อยเดี๋ยวคราวหน้าข้าโทรตามแกออกมาจะลำบาก” “เอางั้นรึ...แต่แกจะต่อหรือเปล่า” “ไม่รู้สิ...คงไม่มั้ง” ผมตอบกลับไปแบบนี้เพราะรู้ว่าจะทำให้ฟิลลิปตัดสินใจง่ายขึ้น “โอเคงั้นเรียกเก็บบิล วันนี้ข้าเลี้ยงนะโว้ยอย่าปฏิเสธ” ผมยิ้มและพยักหน้า จากคุณ : ริวไผ่ - [ 26 ม.ค. 52 04:56:21 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮั่นแน่ ตาฟ้าบอิจฉาน้องจริงๆ ด้วย ก็อยู่มาถึงปูนนี้อะนะ ฮุๆๆ เอ๊ย ไม่ช้าย เพิ่งสามสิบเอ๊ง แหม้ๆๆ ยังไม่แก่ซะหน่อย (มายืนยันอีกทีว่ากำลังน่าหม่ำ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 26 ม.ค. 52 11:04:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านแล้วจ้า ^^ หนุ่มฟาบเกิดอาการจิตตกล่ะซี้ คนโสดก็งี้แหล่ะ ปล. โปรดระวังคุณพีทนะคะ พ่อหนุ่มฟาบ แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 52 13:11:21 จากคุณ : ชญาลี - [ 26 ม.ค. 52 13:04:20 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฝันน่าทำดี ดีไซน์เฟอร์นิเจอร์ จะรออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : look4images - [ 26 ม.ค. 52 21:43:13 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อยากตื่นเต้นหรอ .. ขายหุ้นให้หมดไปเล้ย :) จากคุณ : scottie - [ 26 ม.ค. 52 21:44:28 ]

ความคิดเห็นที่ 7 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 27 ม.ค. 52 17:34:11 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขำความเห็นคุณ  scottie ครับ ^__^.... จากคุณ : GTW - [ 28 ม.ค. 52 18:55:36 ]