ความคิดเห็นที่ 1 ไม่เพียงแต่ตัวคนพูดเท่านั้นที่เงียบไป หากเป็นคนฟังอีกคนหนึ่งที่อยู่ในอาการไม่ต่างกัน... แม้จะมีเสียงเพลงจากนักดนตรีบนเวที และความเคลื่อนไหวของผู้คนรอบกาย ทว่ากานตาภากลับรู้สึกว่า รอบตัวเธอกลับนิ่งสนิท ฝนที่ตกอยู่ภายนอกจางหายไปแล้ว หากความรู้สึกเยียบเย็นที่ส่งผ่านกำแพงกระจกเข้ามาภายในกลับทำให้รู้สึกว่า สายฝนยังไม่เคลื่อนผ่านไปไหน ไม่รู้เลยว่า แก้วในมือที่สั่นน้อย ๆ จนต้องวางคืนกลับลงบนโต๊ะหลังยกขึ้นจรดริมฝีปากนั้น เป็นเพราะมือ หรือ ใจ ของเธอกำลังสั่นไหวอยู่กันแน่   คำไม่กี่คำจากปากของเขาเหล่านั้นส่งกระแสความอบอุ่นวาบผ่านหัวใจ แต่ความรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนถูกมีดเฉือนก็กลับเกิดขึ้นแทบจะเป็นเวลาเดียวกัน เพราะเป็นรักแรก ชื่อของดนัยจึงประทับแนบแน่นอยู่ในส่วนลึกของความทรงจำ และเป็นเพราะรักแรกที่ยังฝังใจ เธอจึงได้มองข้ามความห่วงใยซึ่งเร้นอยู่ภายใต้ท่าทีคล้ายไม่ใส่ใจ และพลั้งมือทำร้ายคนที่ทำดีกับเธอยิ่งกว่าไปโดยไม่รู้ตัว ท่วงทำนองที่ทำให้เธอได้รู้จักกับความอ่อนหวานหากวูบไหวของรักแรกได้เกลื่อนกลืนความเรียบง่ายหากละมุนละไมของบทเพลงอีกบทหนึ่งไปจนสิ้นทั้งที่เพลงบทนั้นยังแว่วอยู่ข้างหู และโอบล้อมอยู่ข้างกาย...   หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มข้างตัว... เขายังคงนั่งพิงพนักนิ่งคล้ายกำลังตั้งใจฟังเพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ หากแท้จริงแล้ว เขากำลังพยายามเก็บซ่อนความเหนื่อยล้าจากงานที่ทำมาตลอดทั้งวัน และแสดงความรู้สึกนั้นออกมาด้วยการถอดแว่นสายตาออก และใช้มือกดระหว่างคิ้วในยามที่สายตาของเธอไม่ได้จับอยู่ที่เขา เธอรู้ว่าเขาไม่ตั้งใจจะอยู่ที่นี่นานนัก หากเขากลับไม่ไปไหน เพราะเธอต้องการให้เขาอยู่เพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น และรู้ดีว่า ขอแค่เธอเอ่ยบอกให้เขากลับไปเสีย เขาก็คงพร้อมปฏิบัติตามโดยไม่มีข้อต่อรอง แม้จะขัดต่อความต้องการของเขาเพียงใดก็ตาม “ณต เหนื่อยไหมที่ต้องอยู่กับคนแบบฉัน” คำถามที่พ้นริมฝีปากออกไปประโยคนั้นทำให้ชายหนุ่มมองเธอด้วยความประหลาดใจ แต่ไม่นานนักเขาก็สวมแว่นตากลับคืนที่ และยิ้มให้เธออย่างที่เคยทำตลอดมา “ขอแค่กานต์มีความสุขก็พอแล้ว... ผมไม่เป็นไรหรอก” เธอรู้ดีว่า เขาโกหกใครไม่เป็น และนี่ไม่ใช่คำหวานที่เขาตั้งใจพูดเพื่อหวังเอาใจ... เขาตอบไม่ตรงคำถาม เพราะไม่อาจบอกเธอได้ว่า เขาไม่เหนื่อย แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากพูดความจริงให้เธอเสียใจ และให้ความสำคัญกับความรู้สึกของเธอ ตลอดเวลาที่คบหากันมา เขาไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดจากเธอ ยกเว้นเพียงคำขอเดียว คือ ขอให้เธอฟังเขาบ้าง ทว่าที่สุดแล้ว เธอก็ทำตามคำร้องขอของเขาไม่ได้ “ผมต่างหากที่คิดว่า ตัวเองทำให้กานต์อึดอัดใจหรือเปล่า รำคาญคนอย่างผมบ้างไหมมากกว่า” ประณตเอ่ย “เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกว่าตัวเองยังทำดีกับกานต์ไม่พอ มีอะไรหลายอย่างที่ผมไม่เคยรู้ และเพิ่งมาเข้าใจเมื่อทุกอย่างจบไปแล้ว แม้แต่คำขอโทษที่ผมบอกกานต์ออกไป มันก็สายเกินไปแล้วเหมือนกัน” คำกล่าวจากปากของคนที่น้อยครั้งนักจะแสดงความรู้สึกออกมาเหล่านี้ทำให้หญิงสาวยากสบตาเขาตอบต่อไปได้ ต้องเสมองไปทางอื่น และยกแก้วสก็อตช์ขึ้นดื่มเพื่อกลบเกลื่อนและสะกดความรู้สึกเหมือนใกล้จะร้องไห้เต็มทีของตนเอง   ทำไมจะต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นด้วย... ทำไมเธอถึงไม่ได้พบเขาเร็วกว่านี้... เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของนายตำรวจหนุ่มที่ดังขึ้นทำให้เธอสะดุ้ง แล้วชื่อของคนปลายสายที่เขาเอ่ยขึ้นก็ทำให้เธอชาวาบไปทั้งตัวเหมือนถูกน้ำเย็นจัดราดรดลงตั้งแต่หัวจรดเท้า “ครับ พี่หนึ่ง... ตอนนี้ ผมอยู่ข้างนอก มีอะไรหรือเปล่าครับ” เขาสบตากับหญิงสาวที่จ้องมองมายังเขาแวบหนึ่ง ต่อมาก็หันกลับไปสนทนากับดนัยต่อราวกับไม่รับรู้ถึงความหมายในสายตาของเธอที่ส่งถามมายังเขา หากสีหน้า และท่าทีที่เคร่งเครียดขึ้นจากเดิมจนสังเกตได้ กานตาภากำมือแน่นจนรู้สึกว่าเล็บมือกำลังหยั่งลงในผิวเนื้อ ข่มใจให้เป็นปกติทั้งที่คำถามและอารมณ์ที่สงบลงแล้วเริ่มก่อตัวขึ้นในใจจนปั่นป่วนไปหมด ภาพยามเห็นชายหนุ่มทั้งสองยืนสนทนากันตามลำพังในห้องเก็บของของชมรมฟันดาบในประเด็นที่อาจเกี่ยวข้องกับเธอ ด้วยเมื่อพบว่าเธอยืนรอเขาอยู่หน้าห้อง ประณตก็มีสีหน้าไม่สบายใจคล้ายเกรงว่าเธออาจได้ยินเรื่องราวที่พวกเขาคุยกันหวนกลับมาจู่โจมจิตใจที่คิดว่าตั้งหลักมั่นแล้วให้สั่นคลอนอีกครั้ง หากหนนี้ผิดต่างไปจากเดิมตรงที่เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับใครอีกคนหนึ่งอย่างชัดเจน โดยไม่ต้องถามเอาความจริงที่เธออยากรู้จากเขาอีก “ขอโทษที่ไม่ได้ทักครับ เผอิญผมเห็นว่าพี่หนึ่งคุยกับผู้กองอยู่เลยไม่อยากรบกวน” แม้จะเป็นคำตอบเรียบ ๆ และให้ความเคารพ หากน้ำเสียงที่เขาใช้ตอบโต้กับคนปลายสายกลับเย็นชาเต็มที   “อยู่ครับ...พี่หนึ่งอยากคุยด้วยหรือครับ...” เขารับคำหลังเงียบฟังอีกฝ่ายอยู่ครู่ใหญ่ “แต่ต้องบอกตามตรงว่า ผมคงช่วยพี่หนึ่งเรื่องนี้ไม่ได้จริง ๆ เพราะเรื่องมันมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ผมไปบังคับเขาให้มายอมรับคำขอโทษจากพี่หนึ่งเพื่อให้ทุกอย่างมันจบ ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว และถ้าผมทำอย่างงั้น ผมจะไม่ผิดกับคนที่ต้องเดือดร้อน วุ่นวายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยหรือครับ” แล้วการสนทนาที่เธอไม่สามารถได้ยินชัดเจนนักว่าเป็นเรื่องใดก็ดูเหมือนจะวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในเรื่องเดิม และนี่คือนิสัยของดนัยที่อาจอ้อนวอน ทำดีกับใครต่อใครได้ทุกคนขอเพียงให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ ซึ่งเขาเคยสอนให้เธอรู้ซึ้ง และเจนใจดีว่า น้อยครั้งที่เขาจะไม่ทำให้คนฟังใจอ่อนและยอมเชื่อคำเขาในที่สุด แต่กับชายหนุ่มที่อยู่กับเธอตรงนี้แล้ว ไม่เป็นเช่นนั้น ทุกคำที่เอ่ยตอบคือคำปฏิเสธอย่างใจเย็นและหนักแน่น ถึงในบางครั้งเขาจะเม้มปากแน่นอย่างคนที่จวนจะหมดความอดทนในอีกไม่ช้า และหลังจากปฏิเสธคำขอจากดนัยไปอีกครั้งหนึ่ง ท้ายที่สุดก็ถอนใจเฮือกอย่างโล่งอกที่อีกฝ่ายยอมรามือไม่เซ้าซี้ต่อและวางสายไป ประณตเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าที่ หันกลับมายังคนบนม้านั่งข้างตัว แตะต้นแขนของเธอเบา ๆ และเลื่อนลงมาจับมือเย็นเฉียบของเธอกุมไว้ แม้ไม่มีคำพูดใด หากเธอรับรู้ได้ว่า เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอเป็นอย่างดี “พี่หนึ่งขอให้ผมช่วยเรื่องคดี แต่คดีอยู่ในความรับผิดชอบของคนอื่น ผมเข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ หาทางช่วยเขาไม่ได้จริง ๆ” เขาเล่าเรื่องที่พูดคุยจบไปให้เธอฟังสั้น ๆ ให้หายข้องใจ “ผมไม่รู้ว่าเขาได้เบอร์โทรศัพท์ของผมมาจากใคร นี่เป็นครั้งแรกในหลายปีที่ผมได้คุยกับเขาหลังจาก ” “หลังจากที่ณตคุยกับเขาที่ชมรมวันนั้น...” เธอเติมข้อความที่ขาดหายไปของเขาด้วยน้ำเสียงแห้งหายจนตัวเธอเองเกือบจำเสียงของตนเองไม่ได้ เขาพยักหน้ารับแทนคำตอบ และบีบมือของเธอแน่นขึ้นอีก “แต่ในวันนั้น ณตไม่ได้บอกว่า พี่หนึ่งพูดอะไรกับณตเหมือนวันนี้ ณตพยายามเลี่ยงที่จะไม่ตอบ แล้วก็บอกว่าไม่มีอะไร ทั้งที่มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ณตปิดบังอยู่แน่ ๆ” เธอรู้สึกว่าเสียงของเธอกำลังสั่นด้วยความหวาดหวั่นว่าคำตอบที่ได้รับกลับมาอาจเป็นคำตอบที่เธอกลัวว่าจะได้ยินที่สุดในยามนั้น แต่เธอต้องตัดสินใจระหว่างปล่อยให้อดีตที่ผ่านมาเป็นม่านหมอกคลุมใจต่อไป หรือรับรู้ความจริงที่อาจทำให้เธอต้องเจ็บปวด แต่บาดแผลนั้นจะหายได้ไปในวันหนึ่ง “บอกได้ไหมว่า วันนั้นพี่หนึ่งพูดอะไรกับณตบ้าง ” หากสิ่งที่เธอได้รับกลับมา คือ คำตอบปฏิเสธแผ่วเบาราวกระซิบ “ผมตอบกานต์ไม่ได้จริง ๆ” “เพราะอะไร” เขาก้มหน้าลงมองพื้นเหมือนต้องการซื้อเวลาสำหรับตอบคำถามนั้นเอาไว้ชั่วครู่ รอให้บาร์เทนเดอร์ที่ยกน้ำเปล่ามาให้เดินกลับไปหาลูกค้าที่อีกมุมหนึ่งของบาร์ จึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอด้วยความอึดอัดใจ “เพราะมันเป็นเรื่องระหว่างเขากับกานต์ที่ไม่ควรเอามาพูดกับใครทั้งนั้น” แม้มิได้เอ่ยตามตรง หากนัยในคำพูดประโยคดังกล่าวก็ชัดเจนในตัวของมันเอง... ไม่เพียงแต่ใบหน้าจะร้อนวาบด้วยสารพัดความรู้สึกที่สลับกันก่อตัวขึ้นในจิตใจของเธอเป็นระลอก หากเธอยังรู้สึกว่าลำคอของเธอแห้งผากเสียจนแทบเปล่งเสียงออกมาไม่ได้ “พี่หนึ่งเอาเรื่อง... นั้น... มาเล่าให้ณตฟัง...” เขาพยักหน้ารับ และมองใบหน้าซีดเผือดที่แดงก่ำขึ้นมาทันใดของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเห็นใจระคนรู้สึกผิด “ครับ...ตอนนั้นเหมือนน้ำท่วมปาก ผมบอกความจริงกานต์ได้แค่ครึ่งเดียวว่า ผมคุยกับพี่หนึ่งเรื่องสปอนเซอร์ชมรมเท่านั้นเอง ผมบอกกานต์ทุกอย่างตามตรงไม่ได้ มันไม่สมควรจะพูดออกมาจริง ๆ” “แล้ว...ณตล่ะ คิดยังไงกับเรื่องที่พี่หนึ่งบอก” “คำพูดของคนอย่างเขาไม่มีความหมายอะไรกับผม” วิธีการกล่าวถึงบุคคลที่เขาในประโยคนั้นห้วน กร้าวจนเธออดตกใจไม่ได้ ซึ่งต่อมาเขาเองก็ดูเหมือนจะรู้ตัว และเอ่ยกับเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม หากความขุ่นเคืองยังไม่จางหาย “ผมไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรถึงได้พูดเรื่องนั้นออกมา... สำหรับผม การที่ผู้ชายเอาเรื่องส่วนตัวที่รู้กันเพียงแค่สองคนกับผู้หญิงที่เขาเคยคบมาเล่าให้คนอื่นฟัง เป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติผู้หญิง ผมทำใจให้เชื่อว่าเขาพูดเพราะหวังดีกับกานต์ไม่ได้ ไม่ว่ามันจะจริงหรือไม่ก็ตาม”   กานตาภาสบตาเขา “แต่ถ้าเกิดคำพูดของเขาเป็นความจริงล่ะ” “ต่อให้คำพูดนั้นเป็นความจริง ผมก็ไม่แคร์เลยว่ากานต์เคยมีใครมาก่อนหรือเปล่า ไม่เคยคิดว่ากานต์ไม่มีค่าเพียงเพราะเรื่องที่ผ่านมาแล้ว ความคิดแบบนั้นมันเห็นแก่ตัวเกินไป” ประณตบอก “ผมเชื่อว่า การตัดสินใจของผู้หญิงในเรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม คือการตัดสินใจที่คิดมาอย่างดีแล้ว ไม่มีใครอยากให้มันเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดพลาด อยากให้คนคนนี้เป็นคนที่ใช่ และจะใช้ชีวิตด้วยกันต่อจากนี้ แต่เมื่อมันต้องจบ ก็คือจบ สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครอีกไม่ได้” สายตาของเขาที่มองตอบกลับมาแน่วแน่และยืนยันว่าทุกคำที่กล่าวกับเธอเป็นความจริง “ผมจะเป็นคนแรกของกานต์หรือไม่ใช่ มันไม่สำคัญเลย เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดและเป็นสิ่งเดียวที่ผมรับรู้มาตลอดจนถึงวันนี้ คือ กานต์เป็นคนแรกที่ผมรัก”   ====================== (จบตอนที่ 2) ====================== แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 01:50:57 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 ม.ค. 52 01:14:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาแวะมาอ่านนะคะ :) มีความคิดเห็นอย่างไร พบข้อผิดพลาดตรงไหนบอกกันได้ ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ สารภาพว่า ปกติจะอยู่กับงานที่ไร้อารมณ์มาก ๆ พอมาเขียนเรื่องรักเลยกลับเครียดกว่าเขียนแนวจริงจังอีกค่ะ ใครบอกว่านิยายรักเขียนง่ายน่ะ ขออนุญาตเถียงขาดใจเลย T T ก่อนที่จะคุยกันต่อ มีของแถมท้ายตอนนี้ให้นิดนึง เกี่ยวกับเพลงที่พูดถึงในเรื่อง คือ Salut D'Amour กับ Mot D'Amour ค่ะ ทั้งสองเพลงนี้เป็นผลงานของคีตกวีชาวอังกฤษ คือ Edward Elgar จะเรียกว่าเป็นเพลงพี่เพลงน้องกันก็ว่าได้ Salut เป็นพี่ Mot เป็นน้อง Salut D'Amour เป็นเพลงที่มีที่มาโรแมนติกพอสมควร เพราะเพลงนี้เกิดขึ้นเมื่ออลิซ ว่าที่ภรรยาของเขาเขียนบทกวีมาให้อ่าน แล้ว Elgar ก็นำเอาบทกวีนี้มาเขียนเป็นเพลงให้โดยใช้ชื่อ Love's Greeting แต่ต่อมาก็ได้เปลี่ยนชื่อเป็นภาษาฝรั่งเศสด้วยเหตุผลทางการตลาด เป็น Salut D'Amour (ซึ่งเป็นเหตุผลที่ไม่โรแมนติกเลย) ส่วน Mot D'Amour นั้นเป็นเพลงที่ Elgar เขียนขึ้นในภายหลัง โดยให้ตั้งใจให้เป็นคู่เพลง (companion piece) กับ Salut D'amour แต่ก็ไม่ได้รับความนิยมจากผู้ฟังเท่าไหร่ และไม่ค่อยมีใครหยิบมาเล่น ซึ่งเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ค่ะ เพราะหาเพลง Mot D' Amour มาให้ฟังไม่ได้เลย ตัวเองได้ฟังอยู่ไม่เกินสามหนเท่านั้นเอง ส่วน Salut D'Amour เป็นเพลงที่หาฟังได้ง่ายมาก และถูกนำไปเล่นในงานแต่งงาน รวมถึงใช้ประกอบละครบ่อย ๆ ด้วย สำหรับใครที่นึกไม่ออกว่า Salut D'Amour มีทำนองเป็นอย่างไร ลองคลิกดูคลิปวิดีโอฟังดูนะคะ ฟังแล้วอาจจะนึกออกทันทีเลยก็ได้ ^ ^ แล้วเราก็มาคุยกันต่อ แมวน้ำกิฟท์ (waidhaya) : อย่าทักล่วงหน้าสิ เดี๋ยวมีตายจริง ๆ หรอก คุณ scottie : ง่า มีโค้ชติววิชาขอคืนดี 101 อยู่ข้างสนามเลยแฮะ หูย หวานมาก เจอประโยคนี้เข้าจริง ๆ ละก็ ยังไงก็ไม่รอด ป.ล. คนนี้ไม่มีคำว่า “วาเลนไทน์” อยู่ในปฏิทินอะค่ะ ^ ^”   กิฟท์ (อีกที) : moi aussi นี่หมายความว่า ถ้าได้ยินหนุ่มพูดคำนี้ให้ฟัง ก็พร้อมจะละลายเหมือนน้ำแข็งกลางทะเลทรายเหมือนกันใช่ปะ คุณเทียนสี : รวบยอดตอบสองความเห็นเลยนะคะ บรรยากาศแบบนี้เรียกว่าบรรยากาศเป็นใจค่ะ ^ ^ ดีใจที่ชอบนะคะ (แต่คนเขียนเริ่มเครียดแฮะ) คุณกุลธิดา : ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยโล่งอกหน่อยค่ะ   ขอบคุณที่ช่วยจับไก่ตัวโตเข้าเล้านะคะ ^___^ หมีน้อยกอล์ฟ (ตัว Z) : เอ่อ... แม่นมากจ้ะ โดยเฉพาะเรื่องตำรวจ ซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้บ้างนะ หมีนะ  = =’   คุณ grislycat : ต้องรอดูกันนะคะว่าจะลุ้นขึ้นหรือเปล่า คุณลูนาติก : เนอะ เขาพูดอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ พี่หมอ Je ne comprends pas francais. (พูดด้วยหน้าตาจริงจังมาก ฮา) คุณกลิ่นกาแฟ : ขอบคุณที่แวะมาติดตามค่า (แต่คุณกลิ่นฯ หัวเราะน่ากลัว เสียวสันหลังชอบกล) คุณ Gracie Lou Freebush  : ดีใจที่ชอบค่ะ ^_^ ขอบคุณสำหรับคำผิดด้วยนะคะ พี่นก คุณความรักมีวันหมดอายุ : มีเพื่อนไปออนเดอะร็อกหรือยังคะ  ^ ^ คุณหมูอมโรค : บรรยากาศในเรื่องสร้างยากเหมือนกันนะคะ ฟัง No One But Myself to Blame กับ Don’t Know Why หลายรอบ จนตอนนี้เกือบจะร้องได้โดยไม่ต้องดูเนื้อแล้วละ ^ ^”   คุณ BestChild : แหะ ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอคะ   (วิ่งรอบศาลพระภูมิตั้งเก้ารอบ เหนื่อยมั้ยอะ เป็นห่วง) คุณโยเกิตมะนาว : สวัสดีค่ะ ไม่ได้คุยกันนานเลย สบายดีไหมคะ ^ ^ งานหลวงบ่อยแล้วคราวนี้เป็นงานราษฎร์ของหมวดแกบ้าง แต่โรแมนติกหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ แหะ ๆ   คุณสิงห์อมบ๊วย : รับเป็นมาม่าแทนได้มั้ยคะ เนอะ มีคนบอกแบบนี้บ่อยมากว่า ฝนมีผลต่ออารมณ์เหงา แต่ส่วนตัวชอบเวลาฝนตกนะคะ วันที่ฝนตกปรอย ๆ จะมีความสุขเป็นพิเศษ แหะ ๆ คุณ look4images : ขอบคุณค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ ^___^ ========================================== แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 02:12:03 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 01:57:55 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 ม.ค. 52 01:47:12 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พี่หนึ่งนี่สมควรจริงๆ น่าจะทำสำนวนให้ตานี่โดนข้อหาหนักๆ เนอะ เหอๆๆ เห็นแววฝนตกหนักมาไกลๆ แล้วสิแฮะ -''- จากคุณ : waidhaya - [ 29 ม.ค. 52 01:53:57 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาตามอ่านอย่างกระชั้นชิดค่ะ  ...อืมมม บรรยากาศคุ้นๆแฮะ ... ชอบจังเลยค่ะเรื่องนี้ ..บอกไม่ถูกว่าทำไม รู้แต่ว่า ตั้งใจอ่านมาก  5 5 5 บรรยากาศเป็นใจจริงๆด้วยค่ะ คุณปิยะรักษ์ จากคุณ : teansri - [ 29 ม.ค. 52 02:01:50 ]

ความคิดเห็นที่ 5 พลาดตอนแรกเฉยเลย เพิ่งรู้ที่มาของ MOT D' AMOUR ก็คราวนี้เอง เสียดายที่บ้านเน็ตอืดมากคลิปไม่กระดิกให้ฟังซักติ๊ดเลย _ _" จากคุณ : ระรินใจ - [ 29 ม.ค. 52 10:33:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม คนลาวเขาคุยกันภาษานี้ เพราะลาวเคยเป็นเมืองขึ้นของเขาไง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 29 ม.ค. 52 10:56:24 ]

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดดดด  ชอบจัง " รักแรก ลืมยาก " โรแมนติกซะ จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 29 ม.ค. 52 11:34:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านตอนแรกแล้วจะจับไข้ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว (อินตามนางเอก...อิอิ) แต่จบด้วยความ "อุ่น" ... เหมือนเป็นไข้แล้วได้จิบชา อุ่นๆ หอมๆ ...ดีจัง จากคุณ : Gracie Lou Freebush - [ 29 ม.ค. 52 11:36:54 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ในตัวเรื่องทำไม d' มีช่องว่างข้างหลังล่ะ โธ่ กานต์ลืมดนัยเสียเถอะ ไม่งั้นพี่ประณตโดนคนอ่านแฮปนะ จากคุณ : scottie - [ 29 ม.ค. 52 12:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ มาคุยกับพี่ก็อตตี้ตามภาษาลาว อิอิ เพราะ D' Amour เป็นคำแยกกันมั้งคะ (แปลประมาณว่าแห่งความรักไรงี้) ย่อมาจาก De + Amour แต่ด้วยกฎของไวยากรณ์ของฝรั่งเศสที่กำหนดให้ De ที่อยู่หน้าคำนามที่ขึ้นต้นด้วยสระ (A E I O U) ต้องลดรูปลงทุกครั้ง เลยทำให้ De เป็น D' แทนค่ะ แต่สงสัยเหมือนกันว่าทำไมส้มวรรค เพราะปกติเขาไม่วรรคกันนา (หรือว่า ส้มลืม?) จากคุณ : waidhaya - [ 29 ม.ค. 52 14:15:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาตอบพี่ scottie กับแมวน้ำก่อน ที่พิมพ์  d' กับ amour แยกกัน เพราะลืมจริง ๆ แหละ เหตุผลที่เว้นวรรคเป็นเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเลยก็ว่าได้อะค่ะ คือ พอพิมพ์ติดกันแล้วถูก word เตือนให้แก้บ่อยมาก เลยเริ่มรำคาญ เดี๋ยวพิมพ์แยกกันไปก่อน จะโพสต์ค่อยแก้กลับ แต่ในที่สุดก็ลืมสนิท แหะ ๆ ไปจัดการแก้เรียบร้อยแล้ว ขอบคุณที่ทักค่า ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 29 ม.ค. 52 14:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 12 .. จอง"ประณต"ไว้ก่อนค่ะ เผื่อมีการแฮปเกิดขึ้นอย่างคุณสก็อตตี้ว่า เอ่อ..แล้วประโยคนี้เคยได้ยินมั้ยคะ บรรยากาศเวลาฝนตก เพื่อนบอกว่า "อย่างนี้เรียกบรรยากาศชวนเสียตัว..." เอิ้กๆๆ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) - [ 29 ม.ค. 52 14:59:52 ]

ความคิดเห็นที่ 13 เห็นด้วยค่ะคุณส้มว่าฉากรักเขียนยากมากๆ แต่คุณส้มกลับเขียนได้ละเมียดมากๆเลยค่ะ อ่านแล้วมันหวิวเศร้าสุขปนๆกันอย่างน่าประหลาด เอาเป็นว่าขอปรบมือให้ เปาะ แปะ เปาะ แปะ Tres bien! จากคุณ : หมูอมโรค - [ 29 ม.ค. 52 20:29:48 ]

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านเรื่องรักคุณส้มแล้ว แทบจะอยากกลับไปทุบนิยายที่ตัวเองเขียนอยู่ทิ้ง ฮ่วย! เท่านี้ก็เขียนฉากรักไม่ค่อยออกอยู่แล้ว มาเจอณตกับกานต์เข้าไป แอนนี่ตายสนิท (โทษทีค่ะ แอบบ่น) แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 52 21:26:35 จากคุณ : หมูอมโรค - [ 29 ม.ค. 52 20:32:33 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบบรรยากาศเรื่องมากๆ ค่ะ เวลาตัวละครคิดนี่ กดความรู้สึกดีจัง ทำให้อยากอ่านต่อ อยากรู้เรื่องต่อไป แล้วก็ลุ้นให้คืนดีกันไวๆ ด้วยค่ะ ^^ จากคุณ : grislycat (grislycat) - [ 29 ม.ค. 52 22:14:42 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เรื่องนี้อ่านเอาบรรยากาศอย่างเดียวก็เกินคุ้มแล้วค่ะ ชอบบรรยากาศที่บรรยายไว้มากเลยค่ะ อ่านความเป็นมาของ Salut D'Amour กับ Mot D' Amour ต้องไปแสวงหา Mot D' Amour มาฟังเสียแล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 30 ม.ค. 52 00:55:25 ]

ความคิดเห็นที่ 17 พอมีเวลา่็ก็มาอ่านค่ะ ลงชื่อว่าอ่านอยู่นะคะ แต่คราวที่แล้ว ยังอ่านไม่จบเลยค่ะ ลงชื่อไว้ก่อนค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 30 ม.ค. 52 18:56:37 ]

ความคิดเห็นที่ 18 หงิงๆๆ เขียนเรื่องรักได้เข้าถึงอารมณ์ดีออกค่ะ แหมๆๆ หลอกให้อ่านเรื่องที่มีแต่ คดี ตำรวจ ผู้ร้าย ฆาตกรรม และเฮียณตมาอยู่ได้ตั้งนานแน่ะ อือ... หลงประณตแล้ว ผู้ชายอะไร ปากหนัก ดูใจร้ายดี ตอนคุณปิยะรักษ์ เผลอๆ หรือนอนหลับจะแอบย่องไปฉกหนีมา ระวังไว้เหอะ! จากคุณ : BestChild - [ 31 ม.ค. 52 09:56:23 ]

ความคิดเห็นที่ 19 ซึ้งกับณต น่ารักอย่างนี้ นางเอกรีบเคลียร์ไวๆสิค้า หา mot ไม่ได้จริงๆด้วยค่ะ อยากฟังจัง จากคุณ : Mnemosyne - [ 31 ม.ค. 52 12:36:51 ]

ความคิดเห็นที่ 20 พึ่งเข้ามาอ่าค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่าอินมากมาย ผู้ชายอะไรก้ไม่รู้ แสนดี๊ แสนดี คุณปิยะรักษ์แต่งดีมากเลยค่ะ ปล.เพลงก็เพราะด้วยยยยยยย^^ จากคุณ : cHiHo - [ 3 ก.พ. 52 16:22:16 ]