ความคิดเห็นที่ 1 บนชั้นสองแบ่งออกเป็นสองห้องนอนมีห้องน้ำขนาดใหญ่ที่ใช้ร่วมกันกั้นกลาง ป้านวลนำผมไปยังห้องนอนใหญ่ซึ่งเธอบอกว่าเคยเป็นห้องนอนของพ่อยายแพท ในห้องมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่อยู่ดูท่าพ่อของยายแพทคงเคยหอบงานกลับมาทำที่บ้านบ่อยๆ อีกฟากเป็นที่ตั้งของเตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่ ข้างๆกันนั้นมีตู้เสื้อผ้าติดกระจกตลอดแนวริมห้องด้านขวาโดยรวมห้องจัดวางเรียบๆแต่ก็ดูลงตัว “เอ่อ...คุณฟาบริโอ้มีอะไรก็เรียกใช้ผมได้ตลอดนะครับผมอยู่บ้านหลังใหญ่ของคุณพายที่อยู่ติดรั้วกัน” น้าเม้ยบอกก่อนที่จะลากลับ “ขอบคุณที่มาส่งครับ อ้อ...รบกวนบอกคุณเสือกับคุณวิไลด้วยว่าเย็นๆผมจะแวะไปหา” “ครับ” หลังจากน้าเม้ยกลับไปแล้วผมก็หันกลับมาคุยกับป้านวลต่อแต่ก่อนที่จะได้พูดออกไปนั้นป้านวลที่ดูจะรอจังหวะอยู่แล้วก็พูดขึ้นว่า “คุณฟาบริโอ้ จะให้ป้าจัดกระเป๋าให้เลยหรือว่าจะลงไปชมบ้านก่อนคะ อ้อเดี๋ยวป้าไปเอาน้ำเอาท่ามาให้ก่อนดีกว่า” พูดจบป้านวลก็หมุนตัวและตั้งท่าจะออกไป “เดี๋ยวครับไม่ต้องไปเอาน้ำมาให้ผมหรอกครับผมยังไม่หิว  เอ่อ....กระหาย...รบกวนป้านวลนำผมดูรอบๆบ้านดีกว่า ส่วนเรื่องกระเป๋าเดี๋ยวผมจัดเองครับ” ป้านวลนำผมไปยังห้องของยายแพทที่อยู่อีกฝั่ง ตัวห้องขนาดเล็กกว่านิดหน่อย เตียงนอนสีฟ้าขนาดกลางมีตุ๊กตาขนาดต่างๆอยู่เต็มวางเด่นอยู่กลางห้อง ใกล้ๆกันเป็นโต๊ะเขียนหนังสือเล็กๆ ชั้นหนังสือเตี้ยๆวางตามยาวจนสุดริมผนังห้อง ตู้เสื้อผ้าสีขาววางอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเตียงนอน ห้องของยายแพทดูน่ารักดี แต่...ตุ๊กตาทั้งหมดนั่นดูขัดๆกับนิสัยประเปรียวของเธอ ผมคิดอย่างขำๆ จากนั้นป้านวลก็พาผมลงไปยังชั้นล่างอีกครั้งและเลี้ยวเข้าห้องนั่งเล่นที่สะดุดตาผมตั้งแต่เข้ามาในบ้าน นอกจากสิ่งที่ผมสังเกตเห็นตั้งแต่แรก ผมก็พบว่ามีรูปภาพสีน้ำมันสีฉูดฉาดมองไม่ออกว่าเป็นรูปอะไรกันแน่แขวนอยู่บนผนังตรงกลางห้องดูไม่เข้าพวกกับพวกรูปถ่ายครอบครัวและวิวทิวทัศน์ที่เหลือ ป้านวลบอกว่าเป็นภาพที่ยายแพทกับพ่อของเธอลงมือช่วยกันวาดขึ้นมา ด้านหลังของห้องนั่งเล่นมีห้องน้ำขนาดกลางที่ออกแบบให้ซ่อนอยู่หลังม่านไม้ฉลุบานบานใหญ่ หลังจากผมสำรวจห้องนั่งเล่นจนพอใจแล้ว เราทั้งสองคนก็ไปยังห้องสุดท้าย ห้องครัวที่อยู่เยื้องมุมเข้าไปภายในห้องครัวที่แบ่งพื้นที่ใช้สอยออกเป็นสองส่วนด้วยเค้าเตอร์กาแฟยาวสูงระดับเอว ส่วนแรกเป็นส่วนทำอาหารมีอุปกรณ์ทันสมัยครบครัน อีกส่วนที่เล็กกว่ามีโต๊ะอาหารขนาดหกคนวางไว้ “ผมเข้ามาทำอาหารในห้องนี้ได้ใช่มั๊ยครับ” ผมถามเชิงขออนุญาตจากป้านวล “ทำอาหารอะไรกันคะ ป๊าทำเองคุณฟาบริโอ้ไม่ต้องเป็นห่วง ตอนคุณแพทกับคุณนุอยู่ป้าก็เป็นคนทำอาหารให้ทานเองทุกมื้อค่ะ” “ผมทำอาหารทานเองได้ครับ อีกอย่างผมเป็นคนชอบทำอาหาร” “เอางั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นคุณฟาบริโอ้อยากได้อะไรก็บอกนะคะ ป้าไปซื้อให้ได้หรือถ้าอยากให้ป้าช่วยอะไรก็บอก บ้านป้าอยู่ด้านหลังนี่เอง ป้าจะมาดูแลบ้านตอนเช้าเจ็ดโมงจนถึงทุ่มหนึ่ง อ้อ..ระหว่างนั้นป้าก็ไปๆมาๆบ้านนี้กับบ้านของป้าแหละค่ะ มันใกล้กันแค่นี้เอง ถ้าคุณไม่เห็นป้าก็โทรเรียกได้นะคะกดโทรออกเบอร์ศูนย์ค่ะมันจะโทรไปที่บ้านป้าเอง” ป้านวลอธิบายอย่างใจดี มิน่าล่ะ ประเทศไทยถึงได้ถูกเรียกว่าสยามเมืองยิ้มเพราะคนไทยใจดีและเป็นมิตรกับชาวต่างชาติอย่างนี้นี่เอง “ขอบคุณครับ ป้านวล” “อุ้ย..มาขอบอกขอบใจอะไรกันพ่อคุณ มันเป็นหน้าที่ของป้า ป้าดีใจซะอีกที่คุณมาอยู่เพราะบ้านนี้จะได้ไม่เงียบเหงา” ป้านวลพูดจบก็มีสีหน้าสลดลงไป “อ้อ..แพทฝากของมาให้ป้าด้วยครับผมลืมไปเลยเดี๋ยวผมจัดกระเป๋าเสร็จแล้วจะเอาลงมาให้นะครับ” “คุณหนูแพทนี่น่ารักจริง มีของมาฝากคนแก่อย่างป้าด้วย เอ่อ..ตามสบายนะคะ เดี๋ยวป้าขอตัวไปดูอะไรด้านนอกก่อน มีอะไรก็ตะโกนเรียกป้าได้” ป้านวลพูดจบก็ออกไปจากห้องครัว ผมเดินดูรอบๆบริเวณบ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ผมไม่รู้จักทั้งไม้ผลและไม้ดอกสักพักก็กลับขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดกระเป๋า กริ๊ง..... กริ๊ง.... กริ๊ง.... เสียงโทรศัพท์ดังมาให้ได้ยินหลังจากที่ผมก้าวเท้าเข้าประตูบ้าน “ เฮลโล” “พี่ฟาบ เป็นไงบ้าง แพทโทรมารอบหนึ่งแล้วตอนประมาณสองทุ่มแต่ไม่มีคนรับ” “พี่ไปบ้านน้าเสือกับน้าวิไลน่ะ ไปทักทายและก็เอาของไปเยี่ยม แพทมีอะไรหรือเปล่า” ผมตอบกลับไป “ไม่มีอะไรหรอกแค่โทรมาเชคดูเท่านั้นว่าพี่ถึงบ้านโดยปลอดภัยหรือเปล่านะ กลัวว่าจะหาน้าเม้ยไม่เจอ” “ทุกอย่างเรียบร้อยไม่ต้องเป็นห่วงหรอก อ้อ...บ้านแพทสวยมากๆเลย” ผมพูดชม ผมชอบบ้านที่มีสไตล์กลิ่นอายเก่าๆและมีเอกลักษณ์แบบนี้ “แน่ล่ะ...บ้านแพทนี่ อ้อพี่ฟาบมีเรื่องไรก็บอกน้าเสือกับมามี๊นะ หรือไม่ก็โทรมาบอกแพท” “นี่แม่คุณ พี่น่ะสามสิบแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสามขวบไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้น” ผมพูดอย่างหมั่นไส้กับท่าทีเป็นห่วงจนเกินพอดีของแม่น้องสาวตัวดี “แหม...ทำเป็นพูดไปเหอะพี่ฟาบ ตัวเองเคยอยู่แต่เมกากับอิตาลี่ ยังไม่เคยอยู่ที่ประเทศไทย ทำมาเป็นเก่ง เดี๋ยวเจอดีแล้วจะรู้สึก” “จ๊าๆ กลัวแล้วไม่ต้องขู่พี่มากก็ได้ จริงๆก็เคยมาเที่ยวที่นี่กับเพื่อนสมัยตอนเรียนนะ ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลยตอนนั้น นี่มันเพิ่งผ่านมาแค่เจ็ดแปดปีเองคงไม่ทำให้เมืองไทยกลายเป็นที่อันตรายเหมือนกับแถบอเมริกาใต้ไปได้หรอกหน่า” “อันนั้นมันเที่ยวแป๊บๆ มันไม่เหมือนกับการไปอยู่ยาวๆหรอกนะพี่ฟาบ  แล้วนี่โทรไปนัดเจอคนที่พี่จะไปพบหรือยังล่ะ” “ยังหรอกเดี๋ยวกะว่าพรุ่งนี้จะลองโทรนัดดูว่าเธอว่าหรือเปล่าน่ะ” ผมบอกเธอถึงแผนที่วางไว้ “งั้นเหรอคะ แต่ลุงแมทท์ก็ติดต่อเธอล่วงหน้าไว้ให้พี่แล้ว คงไม่มีปัญหาอะไร” ยายแพทยังดูเป็นกังวลกับเรื่องของผมอยู่ “นี่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงให้มากหรอกนะ พี่ไม่เป็นไรจริงๆ” เธอเงียบไปพักหนึ่ง ผมรู้ว่าเธอกังกลกับเรื่องนี้มากหลังจากที่เธอรู้ถึงแผนการตามล่าความฝันของหนุ่มอายุสามสิบอย่างผม “ดูแลตัวเองดีๆนะคะ แพทจัดการเรื่องทางนี้เรียบร้อยแล้วจะบินไปหา” “ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกหน่า พี่สบายมาก” “โอเคค่ะ งั้นพี่ฟาบไปพักเถอะ แพทก็จะรีบไปมหาวิทยาลัยเหมือนกัน” “โอเค บายจ๊ะ” จากคุณ : ริวไผ่ - [ 30 ม.ค. 52 16:55:27 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เช้าวันรุ่งขึ้น ผมตื่นสายกว่าปกติ หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยผมก็ลงไปที่ห้องครัวเพื่อจะทำอะไรง่ายๆรองท้อง เมื่อไปถึงก็พบกับป้านวลรออยู่แล้ว ป้านวลทักและจัดการชงกาแฟและทำอาการเช้าเป็นขนมปังไข่ดาวให้ผม พร้อมทั้งบอกว่าทางบ้านโน้นซึ่งก็หมายถึงบ้านของน้าเสือได้ส่งน้าเม้ยมาบอกว่าถ้าผมจะออกไปไหนก็ให้บอกแล้วน้าเม้ยจะเป็นคนพาผมไป ผมจัดการอาหารเช้าเสร็จก็ควานหาเบอร์โทรศัพท์ติดต่อคุณปราย จิระวงศ์วัฒน์ที่ลุงแมทท์ให้ไว้ ผมกดเบอร์โทรศัพท์เจ็ดหลักที่อยู่ในมือและนั่งรอสายอย่างใจเย็นบนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นพลางนึกจิตนาการถึงหน้าตาของที่ปรึกษาฝีมือดีที่ลุงแมทท์แนะนำมา “สวัสดีค่ะ บริษัท เมอร์แคน คอนเซ้าแทน Good morning, Mercan consultant company, may I help you?” เสียงภาษาไทยต่อด้วยภาษาอังกฤษ “สวัสดีครับ ผมฟาบริโอ้ อมอร์รินี่ ต้องการพูดสายกับคุณ จิระวงศ์วัฒน์ครับ” ไม่รู้อะไรดลใจผมให้ตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษ "กรุณารอสักครู่นะคะ" คำพูดที่ตอบกลับมาเป็นอังกฤษเช่นกัน “สวัสดีค่ะ ดิฉัน ปราย จิระวงศ์วัฒน์ค่ะ” สำเนียงอเมริกันชัดเจนดังมาตามสาย “สวัสดีครับคุณจิระวงศ์วัฒน์ ผมโทรมาเรื่องสัญญาว่าจ้างทำการศึกษาและวิเคราะห์ตลาด ผมคิดว่าคุณแมททิวคงจะได้แจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับความต้องการของผมไว้แล้ว” ผมบอกความต้องการไปอย่างตรงๆไม่อ้อมค้อมเพราะได้ทำการตกลงกับทางลุงแมททิวให้ช่วยทำการติดต่อเรื่องนี้ไว้เรียบร้อยเหลือแต่เพียงการเซ็นต์สัญญามูลค่ากว่าห้าหมื่นดอลล่าเป็นลายลักษณ์อักษรกับบริษัทลูกที่เมืองไทยเท่านั้น ทางปลายสายเงียบไปนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบด้วยน้ำเสียงเป็นทางการกลับมาว่า “ค่ะคุณฟาบริโอ้ ทางเรารับทราบและได้ดำเนินการร่างสัญญาและส่งไปยังตัวแทนกฎหมายของคุณตามความต้องการที่ทางคุณแจ้งมาเรียบร้อยแล้ว” “เรื่องสัญญาผมได้ดูแล้วไม่มีปัญหา และทางตัวแทนฝ่ายกฎหมายของผมกำลังดูอยู่คิดว่าไม่นานคงจะเรียบร้อย ผมอยากจะนัดคุยกับคุณเรื่องรายละเอียดหลักอีกครั้งเพื่อความเข้าใจตรงกัน ไม่ทราบว่าคุณจะสะดวกหรือเปล่า” “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบคุณว่างพรุ่งนี้หรือเปล่าคะ” “พรุ่งนี้ผมว่างทั้งวัน” “งั้นดิฉันจะขอนัดสักเก้าโมงตรง ทางคุณจะสะดวกหรือเปล่าคะ” “โอเคครับ ผมจะไปเจอคุณตอนเก้าโมงตรง สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ” หลังจากจบการสนทนาสั้นๆและนัดหมายที่จะเจอเจ้าของเสียงเรียบเป็นทางการที่ผมพูดด้วยเมื่อครู่ มันเป็นความเคยชินของผมที่จะผมครุ่นคิดและวิเคราะห์ผู้ที่พูดด้วย มืออาชีพ...นั่นคือคำๆแรกที่โผล่เข้ามาในความคิดของผม ผมมั่นใจว่าเธอต้องเป็นคนที่มีความมั่นใจในตัวเองมากๆและเด็ดขาด ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไรกับคนที่ทำงานในลักษณะนี้ เย็นชา...คำๆนี้ผุดเข้ามาในสมองของผมโดยไม่ได้ตั้งใจ อึม...เย็นชาเหรอ...ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมนึกไปถึงหน้าหญิงสาวชาวเอเชียที่ชื่อเดียวกัน โลกมันคงไม่กลมจนเกินไปมั้ง... ผมคิด ดูเหมือนว่าโลกมันจะกลมจริงๆ เพราะเมื่อผมไปถึงที่ทำงานของเธอที่อยู่บนตึกสูงทันสมัยย่านที่นายเม้ยเรียกว่าอโศก ผมก็พบว่าผู้หญิงท่าทางเย็นชาและไว้ตัวเพื่อนของยายแองจี้ที่ผมพบในสถานการณ์ไม่น่าประทับใจนักเมื่อเดือนก่อนรออยู่ในห้องทำงานแขวนป้ายชื่อเดียวกับคนที่ผมนัดเจอในวันนี้ เธออยู่ในชุดเสื้อสูทสีขาวครีมและกางเกงขายาวพอดีตัวสีเดียวกัน ผมของเธอยังรวบและมัดไว้ด้านหลังเหมือนเดิม ต่างหูทรงระย้าขับให้ดวงหน้าที่ถูกแต่งแต้มไว้อย่างเป็นธรรมชาติดูน่ามอง “สวัสดีค่ะ คุณฟาบริโอ้” เธอเดินเข้ามาทักและยื่นมือออกมาเชคแฮนด์ “สวัสดีครับ คุณปราย เราเคยเจอกันมาครั้งหนึ่งแล้ว จำได้หรือเปล่าครับที่นิวยอร์ค” ผมทักทายและยิ้มอย่างเป็นมิตร “จำได้ค่ะ” เธอกล่าวรับอย่างเรียบๆ ยังดูเป็นทางการเหมือนเดิม ทำให้ผมต้องปรับสีหน้าและท่าทางเพื่อให้เป็นการพบปะเจรจาธุรกิจ หลังจากที่เราทั้งคู่นั่งลงตรงชุดโซฟารับรองในห้องประชุมขนาดเล็ก ผมก็เริ่มเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ “ที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อที่จะนัดคุยเรื่องรายละเอียดและทีมงานที่จะมาร่วมในโปรเจคนี้” “ ค่ะจากที่ได้รับ requirement ของคุณจากทางคุณแมททิวคือ การวิเคราะห์ธุรกิจเฟอร์นิเจอร์ในไทย สิงคโปร์ มาเลเซีย รวมไปถึงฮ่องกง และเซี่ยงไฮ้ แนวโน้มของภาคธุรกิจนี้ รวมทั้งรูปแบบผลิตภัณฑ์ที่มีอยู่ ณ. ปัจจุบัน วิเคราะห์กลุ่มลูกค้า รวมทั้งเสนอข้อเด่นข้อด้อยของแต่ละกลุ่ม นอกจากนี้ยังรวมไปถึงตัวแทนของแหล่งวัสดุที่เป็นวัตถุดิบด้วย นี่คือทั้งหมดที่ทางคุณต้องการให้เราจัดทำใช่หรือเปล่าคะ” “ครับ นั่นคือสิ่งที่ผมคาดหวังว่าจะได้รับ เราทั้งสองฝ่ายก็เข้าใจทุกอย่างตรงกัน” ผมยอมรับก่อนที่จะพูดต่อไปว่า “นอกจากนี้ผมต้องการให้มีการประชุมสรุปงานเป็นระยะๆระหว่างทางคุณกับผม ที่สำคัญการเก็บข้อมูลและการวิเคราะห์วิเคราะห์กลุ่มลูกค้านั้นผมอยากเข้ามามีส่วนร่วมกับทีมของคุณด้วย” “เรื่องการประชุมติดตามงานนั้นทางเราไม่มีอะไรขัดข้องค่ะเพราะเป็นนโยบายของบริษัทอยู่แล้ว ส่วนเรื่องการเข้ามามีส่วนร่วมในทีมวิเคราะห์นั้นอันนี้เราอาจจะต้องลงถึงรายละเอียดถึงวิธีการกันนิดนึงค่ะ เพราะที่ผ่านมาเรายังไม่เจอลูกค้าที่มีความต้องการแบบนี้” “อันนี้ผมไม่ขัดข้อง ทางคุณคงจัดเตรียมแผนงานและวิธีดำเนินการมาเสนอให้ผมก่อนแล้วผมจะแจ้งว่าผมจะเข้าร่วมในจุดไหน แบบนี้ดีน่าจะดีกับทั้งสองฝ่าย” เธอยิ้มอย่างรู้ทันในความคิดของผม “ค่ะถ้าคุณว่าอย่างนั้นทางเราจะจัดทำแผนงานอย่างละเอียดไปให้คุณพิจารณาหลังจากการเซ็นสัญญา” เขี้ยวจริงๆ....ผมคิดอยู่ในใจ “เอ...ผมว่าเรื่องแผนงานน่าจะเริ่มร่างได้เลยเพราะทางคุณก็รู้ความต้องของผมทั้งหมดแล้ว ถ้ารอให้มีการเซ็นสัญญาเกิดขึ้นก่อนมันจะล่าช้าไปซะเปล่าๆ ตอนนี้เรื่องที่ติดอยู่ก็มีแค่แง่มุมทางกฎหมายที่ทางผมต้องดูให้ละเอียดเท่านั้นเองและมันก็ไม่ได้กระทบกับส่วนเนื้อหาหลักนะครับ” ผมต่อรอง “ถ้างั้นเอาเป็นว่าทางเราจะร่างแผนงานหลักๆโดยไม่ลงลึกถึงวิธีการและรายละเอียดให้คุณก่อนโดยไม่ต้องรอให้เกิดการเซ็นสัญญาเพื่อที่คุณจะได้เอาไปพิจารณาถึงความเหมาะสมรวมถึงตัดสินใจว่าจะเข้าร่วมในส่วนของการวิเคราะห์ข้อมูลในขั้นตอนไหนและแจ้งกลับมายังเราดีมั๊ยค่ะ อย่างนี้น่าจะดีทั้งสองฝ่าย” เธอต่อรองและใช้คำพูดขอผมย้อนกลับมา “ครับงั้นก็ดี ถ้าอย่างนั้นนอกจากคุณแล้วมีใครอีกบ้างที่จะมาอยู่ในทีม” “ทีมที่เราวางไว้คือ ดิฉันเป็นผู้ดูแลโปรเจคนี้ในภาพรวมทั้งหมด สองคนจากแผนกการตลาด และอีกหนึ่งจากทีมผู้เชี่ยวชาญด้านพฤติกรรมผู้บริโภค อ้อ ยังมีหนึ่งคนจากทีมวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติและมีเชี่ยวชาญด้านธุรกิจเฟอร์นิเจอร์มาร่วมทีมด้วยแต่ทั้งสองจะเข้าร่วมทีมเป็นแบบไม่เต็มตัวค่ะ” หลังจากได้ฟังข้อมูลที่น่าพอของผู้ที่จะมาร่วมทีม ผมก็กล่าวลา “ดีครับ งั้นในวัน kick off เริ่มต้นโปรเจคกัน คุณอย่าลืมชวนผมด้วยแล้วกัน" “ค่ะ ดิฉันไม่ลืม” “หวังว่าหลังจากเริ่มโปรเจคแล้ว เราคงได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี้นะครับ อ้อ...แล้วผมจะโทรไปบอกแองจี้ว่าเจอคุณ สวัสดีครับ” “ค่ะ แล้วเจอกันใหม่” รอยยิ้มที่เธอส่งมายังให้ความรู้สึกเย็นชาเหมือนเดิม ผมอยากจะรู้จริงๆว่าอะไรทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทั้งสวยและฉลาดมีรอยยิ้มที่ดูเย็นชาได้ขนาดนี้ แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 52 17:29:51 จากคุณ : ริวไผ่ - [ 30 ม.ค. 52 17:05:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ความเห็นส่วนตัวนะค่ะ เรื่องนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกเรื่อย ๆ มาเรียง ๆ มีเสน่ห์สู้เรื่องนายพายกับยายแพทไม่ได้  อธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 52 21:08:06 จากคุณ : เอกจิตรา - [ 30 ม.ค. 52 21:07:26 ]

ความคิดเห็นที่ 4 รับทราบค่ะ... แต่งเองก็แอบรู้สึกเหมือนกันนะคะ เลยคิดว่าอาจจะเดินเรื่องช้าไปหรือเปล่า หรือว่าเพราะการเล่าเรื่องผ่านสายตาของพระเอกด้านเดียวก็ไม่รู้ จริงๆแล้วเรื่องนี้พยายามแต่งไม่ให้เป็นเรื่องรักหวานแหวว จะแนวออกพระเอกพยายามทำตามความฝันตั้งบริษัทเป็นของตัวเองแล้วมาเจอนางเอกที่มีปมในใจนะคะ เลยอาจจะไม่หวือหวา แต่ก็อยากให้ลองตามอ่านดูกัน ติชมได้ตามสบายเลยเพราะคนเขียนถือว่าเป็นข้อมูลให้ใช้ปรับปรุงฝีมือค่ะ ปล.ไปอ่านมิดไนท์ซันมาหลายวันก่อนจากเวปของคนเขียน เรื่องนี้เล่าเรื่องผ่านสายตาพระเอกค่ะ เลยได้แรงบันดาลใจมา จริงๆเราว่าเล่าผ่านสายตานางเอกง่ายกว่าเยอะ แต่ก็ยังดันทุรังแต่งแบบนี้คนเรา... แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 52 22:01:38 จากคุณ : ริวไผ่ (ริวไผ่) - [ 30 ม.ค. 52 21:59:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ณ ไม่ต้องมีจุดค่ะ จากคุณ : scottie - [ 30 ม.ค. 52 22:40:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่แปลกค่ะถ้าจะเล่าเรื่องผ่านมุมมองของพระเอก ในเรื่องนี้พระเอกต้องการเริ่มต้นธุรกิจใหม่  ตามฝันที่เป็นของตัวเอง  พระเอกน่าจะมีไฟ มีความกระตือรือร้น  และมองโลกอย่างคนพร้อมลุย  ถ้าเติมจุดนี้ลงไปอาจจะทำให้เนื้อเรื่องมีจังหวะที่เร็วขึ้น อีกอย่างสุขุมวิท  ไม่มี "ย์" ค่ะ จากคุณ : เอกจิตรา - [ 31 ม.ค. 52 08:53:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 พระเอกดูเนือยไปนิดหน่อย หรือเพราะว่าช่วงนี้แอบเหงากันนะ อิอิ เห็นเปิดตัวมาตอนแรกๆ ก็อิจฉาน้องที่มีคู่เลยนี่นา ตามเชียร์พ่อฟาบต่อไป... จากคุณ : ชญาลี - [ 31 ม.ค. 52 10:48:46 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ดีใจด้วยที่มีชื่อเรื่องแล้วครับ ยังพอทำให้คาดเดาแนวเรื่องได้ ติดตามครับ จากคุณ : GTW - [ 31 ม.ค. 52 11:01:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แมทธิว สะกดธ ธง ดูดีกว่า ท ทหารไหมคะ ส่วนใหญ่เห็นสะกดกันอย่างนี้เพราะเป็น 'th' (Matthew) จากคุณ : Mnemosyne - [ 31 ม.ค. 52 12:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ลองอ่านคอมเมนต์แล้วก็ลองกลับไปอ่านที่เขียนมาตั้งแต่ต้นเรื่องนี้มันเดินเฉี่อยๆแล้วทำให้พระเอกดูเนือยๆ(หรือว่ากลับกันหว่า)อย่างที่เพื่อนๆบอกจริงๆด้วย จากที่ตั้งใจไว้ว่าจะเป็นรถสปอร์ตแต่มันกลับกลายไปเป็นรถโตโยต้าโคโรล่ารุ่นพระเจ้าเหาไปได้อย่างไรก็ไม่รู้ T^T จะถูลู่ถูกังวิ่งต่อก็กลัวเครื่องจะพังไปตรงหน้า มีทางเดียวต้องเอาเข้าอู่ยกเครื่องใหม่หรือไม่ก็ส่งให้ทางMTV ไปโมดิฟายรถให้สวยพริ้งออกมาเท่านั้น... คิดได้ดังนี้แล้ว ริวไผ่ก็ขอเก็บเอาหนุ่มฟาบไปโมแล้วจะเอามาส่งใหม่ให้ไฉไลกว่าเดิมนะคะ ต้องขอโทษเพื่อนๆพี่ๆทุกคนที่ติดตามอ่านด้วยค่ะ จากคุณ : ริวไผ่ (ริวไผ่) - [ 31 ม.ค. 52 18:19:47 ]

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งได้อ่านมาตั้งแต่บทแรกถึงบทนี้ เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ เขียนจากมุมมองของบุรุษที่ 1 เพียงคนเดียวนี่ยากน่าดูเลย เคยลองพยายามนะคะ แต่ก็มีอันต้องพับฐานตั้งแต่บทแรกๆทุกทีเลย เอาใจช่วยนะคะ จะคอยอ่านฉบับไฉไลด้วยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 1 ก.พ. 52 02:09:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านไม่ทัน มาแอบขำ ได้ชื่อปุ๊บเข้าอู่ปั๊บเลย  (โอ๊ย นายฟ้าบทุบหัว) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 1 ก.พ. 52 10:14:18 ]

ความคิดเห็นที่ 13 อ้าว... แล้วกัน เพิ่งมีเวลาว่างยาวๆ มาตามอ่าน (ใช่สิ ต้องรอวันอาทิตย์สิเอ็ง ไอ้เบสต์) เห็นวางหลายตอนแล้วก็ไม่ได้มาอ่านเสียหลายตอน ด้วยความกลัวสปอยล์ เลยไม่ยอมอ่าน ย้อนจากหลังไปหน้า อดใจไปอ่านบทหนึ่ง สอง แล้วก็สาม ตามด้วยช่องคอมเม้น ชะอุ๋ย... โดนหลอกให้อ่านเสียยาวเลย เก็บกลับไปแย้วง่า... ฮึกๆๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอฉบับใหม่ก็ด้ะ จากคุณ : BestChild - [ 1 ก.พ. 52 10:51:14 ]