ผมได้กลับมาอยู่บ้านสักพักในช่วงตรุษจีน ได้กลับมาเห็นขวัญชิ้นแรกที่เธอคนนั้นให้ผมไว้ในวันเกิดครั้งแรกที่เราคบกันตอนสมัยเรียนมหาลัย จนทำให้ผมอดที่จะคิดถึงเธอคนนั้นไม่ได้ น้ำตามันก็ไหลออกมา เราได้แยกทางกันไปได้ประมาณ 4 เดือนแล้ว จริงๆแล้วดูมันเหมือนจะสั้น

แต่สำหรับผม 4 เดือนนี้เป็นอะไรที่เหงามาก สิ่งต่างๆที่อยู่รอบข้างดูเหมือนจะอ้างว้างและเปลี่ยนแปลงไปมาก เหมือนว่าเมื่อก่อนวันหยุดเสาร์อาทิตย์ผมเคยมีคนเคียงข้าง ไปกินข้าว ไปดูหนัง ไปซื้อของ ด้วยกัน วันหยุดยาวๆ เราก็พากันไปเที่ยวต่างจังหวัดบ้าง เคยนั่งรอวันหยุดที่จะมาถึง เคยนั่งรอเธอคนนั้นที่จะมากินข้าวด้วยกัน ดูหนังด้วยกัน ซื้อของด้วยกัน หลังจากเหตุการณ์นี้ผมไม่เคยไปนั่งกินข้าวหรือดูหนังในห้างอีกเลย

ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป ผมได้เจอคนมากขึ้นได้รู้จักคนมากขึ้น แต่สิ่งหนึ่งไม่เคยเปลี่ยน ผมยังไม่เคยลืมเธอคนนั้นเลยและไม่เปิดใจที่จะรับใครเลย สิ่งหนึ่งที่ทำตอนนี้ทำให้ตัวเองดีที่สุดและตั้งใจว่ามันต้องดีกว่านี้

เมื่อก่อนนี้ ก่อนที่จะได้รู้จักกับเธอ ผมเป็นคนชอบเดินก้มหน้าไม่ชอบมองหน้าใคร หลังจากเหตุการณ์นั้นผมกลับมาเป็นคนเดินก้มหน้าอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าถอยหลังเข้าคลองนะ แต่ผมเหมือนกับว่าไม่มีเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างผม เป็นเพื่อนคุย เป็นที่ปรึกษา เป็นที่ฟังความคิดเห็น แต่วันนี้ผมไม่รู้จะปรึษาใคร เล่าให้ใคร บ่นให้ใคร อวดให้ใคร โม้ให้ใคร ฟัง....

ผมพยายามหาข่าวเธอจากเพื่อนเธอ จากแหล่งต่างๆบ้าง เท่าที่จะหาได้ ก็อดเป็นห่วงเธอไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะรับฟังผมหรือเปล่า อยากเธอไปให้เธอระบายบ้าง เพราะผมรู้ว่าเธอเป็นคนชอบเล่าชอบระบาย เมื่อเธอเล่าและระบายมันออกมา เธอจะสบายใจ

เป็นห่วงนะ ดูแลสุขภาพตัวเองบ้างนะ

จากคุณ : Pandaeyeblack (xung) - [ 30 ม.ค. 52 17:36:45 A:124.121.171.110 X: ]