ความคิดเห็นที่ 1 บ่ายคล้อยๆ แพรงัวเงียลุกจากที่นอน เปิดม่าน ยืนมองลงไปที่สวนผ่านบานกระจกใสริมเตียง แสงแดดส่องผ่านเนื้อผ้าแสนบางของเสื้อนอนผ้าฝ้ายสีขาวเห็นถึงรูปร่างเว้าโค้งสมส่วน ปิ่นปักผมหลุดวางอยู่ใกล้หมอน   เธอทอดอารมณ์อยู่หน้ากระจกใสกับบรรยากาศสวนหน้าบ้านสักพักก็เดินลงมาข้างล่างที่ห้องทานข้าว แม่บ้านทำกับข้าวรอเธอไว้เรียบร้อยเต็มโต๊ะอาหาร   "วันนี้ทำไรกินอะ ส้มโอ" แพรทักทายแม่บ้านที่กำลังยืนรอตักข้าวให้หล่อน   "แกงส้ม ผัดผักกาด น้ำพริกกะปิ ปลาทู ค่ะ"   "ส้มโอ" แม่บ้านที่โตมากับแพรตั้งแต่เด็กและมีวัยใกล้เคียงกันกล่าวตอบ   "โห น่ากินจัง ส้มโอกินยัง มากินด้วยกันสิ" แพรชวนในขณะที่เธอกำลังหย่อนก้อนลงบนเก้าอี้   "เรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญคุณแพรเถอะค่ะ" ส้มโอพูดพลางตักข้าวจากโถใส่จานให้แพร   "วันนี้คุณแพรออกไปข้างนอกมั้ยคะ" ส้มโอถาม   "อืม ออกๆ เนี่ยเดี๋ยวก็ต้องเตรียมตัวและ อืมไม่ต้องเตรียมมื้อเย็นนะ"   "ค่ะ" ส้มโอขานรับ   แพรเอร็ดอร่ยกับแกงส้มและน้ำพริกปลาทู ในขณะที่มีส้มโอคอยยืนดูแลขาดเหลืออยู่ข้างๆ   "คุณแพรคะ เค้าบอกว่าพี่โดมมาตามจีบคุณแพรจริงรึป่าวคะ" ส้มโอชวนคุย   "โดม มาร์ตินล่ะมั้ง" แพรเล่นมุข "ใครเค้าจะมาสนใจแพร..นี่รู้มาจากไหนเนี่ย"   "ก็เห็นข่าวซุบซิบเค้าลงน่ะค่ะ"   "อะไรกันเดี่ยวนี้อ่านข่าวซุบซิบด้วยเหรอ นึกว่าอ่านเป็นแต่นิยาย"   "อ่านหมดแหละค่ะ" ส้มโอยิ้ม   "แล้วพี่เอกที่เคยมาที่บ้านล่ะคะ คุณแพรไม่ชอบเหรอ"   แพรยิ้มขึ้นมาทันที   "ส้มโอว่าผู้ชายชอบผู้หญิงแบบไหนอะ"   "โหคุณแพร ส้มโอไม่รู้ ถ้าส้มโอรู้ป่านนี้ส้มโอมีแฟนไปแล้ว"   "แหมไรกัน แล้วหนุ่มส่งหนังสือพิมพ์นั่นล่ะ เห็นกระหนุงกระหนิงกันตั้งหลายที"   "บ้า คุณแพร" ส้มโอลากเสียงยาว ออกอาการเขินอาย ม้วนไปม้วนมา   "หนูไปเตรียมของหวานในครัวนะคะ"   "แหมแค่นี่ทำเขิน"   ส้มโอเดินหายไปในครัว พร้อมใบหน้าแดงกล่ำ   แพรก้มหน้าก้มตาเอาส้อมพลิกปลาทูกลับไปกลับมา ใบหน้ายังเปื้อนรอยยิ้มและแดงกล่ำไม่แพ้ส้มโอเลยทีเดียว                 -----------------------------------   สามวันผ่านไป...กลางดึกย่างเข้าใกล้รุ่ง อากาศยามค่ำคืนของกรุงเทพคืนนี้ช่างเย็นยะเยือกยิ่งนัก ท้องฟ้าสว่างโร่ราวกับมีพระจันทร์ขึ้นสองดวง   เจ้าพ่อปุ๋ยหมักนึกสังหรณ์ใจบางอย่างจึงรีบตื่นแล้วพุ่งตรงไปยังจอมปลวกเพื่อหาเจ้าแม่   "แม่มึน"   "แม่มึน"   เจ้าพ่อยืนตะโกนเรียกเจ้าแม่อยู่นานสองนานที่หน้าจอมปลวก   อากาศยิ่งทวีความหนาวเย็นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลมหนาวพัดโชยเอื่อยๆ   เจ้าพ่อถือวิสาสะเข้าไปข้างในด้วยใจร้อนรน เค้าเที่ยวสำรวจภายในห้องของเจ้าแม่ ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ ในใจคิดว่าคงไม่มีอะไร อาจคิดมากไปเอง พลันสิ้นสุดความคิดนี้ลงสายตาเจ้าพ่อก็ไปหยุดอยู่ที่หนังสือเล่มหนาเตอะเล่มหนึ่งที่วางกางออกบนโต๊ะทำงาน เจ้าพ่อรีบพุ่งไปที่หนังสือเล่มนั้นแล้วก้มลงอ่านอย่างตั้งใจ                    บทที่แปด                         ย่ำสาม   วัตถุประสงค์     :   เพื่อติดต่อสื่อสารใดๆกับมนุษย์โดยตรง   ข้อเสีย     :   การลงองค์ด้วยวิธีนี้เป็นวิธีอันมีมาแต่โบราณกาล ผู้ใช้ควรพึงสังวรณ์ว่าการณ์อันใดที่ได้จากวิธีนี้ย่อมล้วนแล้วแต่คาดการณ์ได้ยาก   ข้อดี        :   สะดวก รวดเร็ว   เงื่อนไข    :   ต้องเกิดปรากฎการณ์สัมพันธ์ผิดแผกธรรมชาติสามอย่าง   อาการของร่างทรง   :   จิตจะถูกแบ่งเป็นสองส่วนคือของตัวร่างเองกับของเทพผู้ลง                                   ไม่สามารถบอกได้ว่าเมื่อใดร่างทรงจะดำรงจิตดวงไหน                                   หากแต่ขึ้นอยู่กับความแข็งของจิตร่างทรงหรือบริวารของร่าง                                       ทรงเอง   อาการของเทพผู้ลง   :   เมื่อลงองค์สำเร็จจะไม่สามารถติดต่อกับดวงจิตใดๆได้แม้                                   กระทั่งเทพด้วยกัน   ระยะเวลา               :   เร็วที่สุดสามวันจึงจะสามารถออกจากองค์ได้   อากาศเริ่มหนาวเย็นยะเยือกมากขึ้นเรื่อยๆ เจ้าพ่ออ่านจบพลันรีบพลิกไปดูที่หน้าปก พบว่านี่คือ "คู่มือการลงองค์สำหรับเทพคุ้มครอง เบื้องต้น"   เค้าพลิกกลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ ในใจเริ่มไม่ดี ลางสังหรณ์ที่คาดการณ์เอาไว้คงไม่ผิดแน่ เรื่องร้ายบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น   เสียงดีเจจากคลื่นวิทยุที่เล็ดลอดทะลุช่องหน้าต่างจากวิทยุบนห้องหนูแพรลอยเตะหูเจ้าพ่อ   "อ่า จบไปกับบทเพลงต้อนรับลมหนาว เป็นยังไงกันบ้างครับ อู้ย...หนาวเหลือเกินครับคืนนี้ หนาวมากๆ เกิดมาไม่เคยเจออากาศหนาวเท่านี้มาก่อน..มีรายงานด่วนมาจากกรมอุตุนิยมวิทยานะครับ อุณหภูมิขณะนี้ 3 องศาเซลเซียส..3 องศานะครับ อ่านไม่ผิด..เป็นการทำสถิติคืนที่หนาวที่สุดในกรุงเทพเมืองฟ้าอมรแห่งนี้ไปเรียบร้อยนะครับ..ครับก็ต้องช่วยกันดูแลโลกอันแสนจะแปรปรวนของเราใบนี้กันด้วยนะครับ..   ..และสำหรับคืนนี้ถ้ายังโรแมนติคกับอากาศหนาวไม่พอขอให้ทุกท่านโดยเฉพาะท่านที่มีคู่รักออกไปดื่มด่ำบรรยากาศที่หน้าบ้าน แล้วแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้านะครับ เราจะเห็นปรากฎการณ์พระจันทร์และดาวฤกษ์เรียงตัวกันเป็นรูปสามเหลี่ยมคล้ายใบหน้าคนยิ้ม เป็นปรากฎการณ์ที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆนะครับ... "   เจ้าพ่อปิดหนังสือ "พรึ่บ" หันไปมองที่นาฬิกา บอกเวลา 03.02 น.   "แม่มึน" เจ้าพ่อตะโกนเสียงดังลั่น โยนหนังสือลงพื้นดัง "ปัง" พร้อมหันควั่บมองขึ้นไปทางหน้าต่างห้องนอนของหนูแพร   "พรึ่บ!" เพียงอึดใจ เจ้าพ่อมาอยู่ในห้องนอนหนูแพร   หนูแพรกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เจ้าแม่ยืนจ้องมองเธออยู่ที่ปลายเตียง   เพียงเสี้ยววินาทีที่เจ้าพ่อกำลังจะอ้าปากเพื่อห้ามเจ้าแม่ว่า "อย่........า"   "พรึ่บ" แสงไฟจ้าสีขาวสว่างวาบริมหน้าต่าง   "คลิ๊ก" เสียงตัวเลขบอกเวลานาฬิกาดิจิตอลในห้องนอนหนูแพร เป็นเวลา 03.03 น.   อุณหภูมิภายนอกยิ่งทวีความหนาวทำลายสถิติเพิ่มขึ้นไปที่ -3 องศาเซลเซียส   ท้องฟ้ายังคงสว่างจ้ามีใบหน้าคนยิ้มจากฝีมือการเรียงตัวของดาวฤกษ์3ดวง   "อย่า" เต็มเสียงเต็มคำของเจ้าพ่อสิ้นสุดลง เจ้าแม่จอมปลวกหายวับไปกับตา   ไม่ทันแล้ว เจ้าพ่อรำพึงในใจ พร้อมจ้องมองที่ใบหน้าของหนูแพร ลูกช้างบ้านด้วยแววตาเป็นห่วงและเอ็นดูยิ่ง               ---------------------------------- จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 13:25:19 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ฟ้าเริ่มสว่างรับเวลาหกโมงเช้า แพรลืมตาตื่น นับเป็นการตื่นนอนที่เช้าที่สุดในรอบหลายๆปีหลังของชีวิตเซเล็บสาวอย่างเธอ เธอก้าวเท้าลงจากเตียงมุ่งตรงไปยังห้องครัว จัดการลงมือทำกับข้าวด้วยท่าทางทะมัดทะแมงคล่องแคล่ว จัดวางสำรับอาหารเต็มโต๊ะ แล้วขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว   สายตาที่เหม่อลอยของเธอจ้องมองตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ที่เรียงรายไปด้วยชุดสวยแบรนด์เนมเรียงตามโทนสี เธอเลือกหยิบจับชุดมาลองทาบที่ตัวหลายทีก็ยังไม่พอใจจึงตัดสินใจย้ายมาดูที่ตุ้เสื้อผ้าล็อคเล็กๆข้างๆกันเป็นที่ใส่ชุดอยู่บ้านนั่นเอง เธอหยิบเสื้อยืดสีขาวคอวี สกรีนลายแนวๆแมทช์กับกางเกงผ้าทรงตรงสีครีม เดินลงไปหน้าบ้านเปิดตู้รองเท้า ได้รองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สคลาสสิคสีดำที่เธอเคยซื้อไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว เธอออกจากบ้านล็อคประตู แววตายังคงเหม่อลอย   แปดโมงเช้า เธอถึงที่ทำงาน นับเป็นการเข้างานที่เช้าที่สุดที่เธอเคยมีมาเช่นกัน โรงแรมหรูเจ็ดดาวใหญ่ติดหนึ่งในห้าของประเทศแห่งนี้คือที่ทำงานของเธอ มันเป็นกิจการของครอบครัวและแพรก็ได้ตำแหน่งกรรมการบริหารและเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่รองจากคุณปู่ของเธอ แพรไม่จำเป็นต้องมาเข้างานตอกบัตรเวลาแปดโมงเช้าเลยสักนิดและเธอมีสิทธิ์ที่จะไม่ต้องเข้างานเลยยังได้   พนักงานที่รู้จักเธอนับตั้งแต่ยาม พนักงานเปิดประตู ประชาสัมพันธ์ ผู้จัดการ ยันผู้บริหาร ที่ได้เห็นเธอ ณ ที่นี่ เวลานี้ ต่างก็ตกใจและประหลาดใจไปตามๆกัน   ยาม   : เอ้ย ตาฝาดรึป่าววะ นั่นคุณแพรหนิ   พนักงานเปิดประตู   :  เอ่อ สวัสดีครับ คุ..คุณ..แพร รึเปล่าครับ..สวัสดีครับ   ประชาสัมพันธ์   :  แกๆ แกดูนี่สิด่วนๆ ต๊าย!องค์ลงรึป่าวเนี่ย มาแต่เช้า แถมดูชุดสิแก   ผู้จัดการ   :  คุณครับ มาหาใครครับ..อ้าว คุณแพร   ผู้บริหาร   :  หนู เช้านี้ยังไม่ได้รับรายงานจะมีประชุมอะไรนี่   สายตาที่เหม่อลอยของแพรทอดยาวออกไปที่ริมหน้าต่างผ่านกระจกใสบานใหญ่ของห้องทำงานที่ความสูงสิบเก้าชั้น..วิวกรุงเทพยามเช้าจากมุมนี้ช่างสวยเหลือเกินเธอคิดในใจ..              --------------   เที่ยงตรง ลานสวนหน้าบ้าน เจ้าพ่อปุ๋ยหมักขะมักเขม้นกับการเปิดหาข้อมูลจากกองหนังสือที่สูงท่วมหัวอยู่ภายในบ้านปุ๋ยหมักของเขา "คู่มือการแก้องค์สำหรับเทพอารักษ์" "ตำราถอนองค์" "ลงองค์อย่างไรให้ได้เสีย" เล่มแล้วเล่มเล่าก็ไม่พบวิธีการแก้การลงองค์แบบที่เจ้าแม่ใช้สักที อาจเป็นเพราะตำราเล่มนั้นของเจ้าแม่เป็นตำราเก่าแก่จึงยากจะหาวิธีแก้ เค้ารำพึงในใจ   ความเครียดที่สะสมมาทั้งคืนทำให้เจ้าพ่อยังไม่ได้นอน สิ่งต่างๆวนเวียนๆไปมาอยู่ในหัวของเค้า   สิ่งที่เป็นกังวลมากที่สุดคือ เจ้าแม่อาจเกิดอันตรายได้ จริงอยู่ตัวเค้าเองและเจ้าแม่อาจมีปากเสียงและความคิดเห็นที่ไม่ลงรอยกันอยู่ประจำ แต่เจ้าแม่ก็คือ ผู้ที่เค้าร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเนิ่นนาน ตั้งแต่สมัยที่เจ้าพ่อปุ๋ยหมักยังเป็นแค่เจ้าพ่อกิ้งกือ และเจ้าแม่จอมปลวกยังเป็นแค่เจ้าแม่ไข่มดแดง พวกเค้าผ่านร้อนผ่านหนาว ประคับประคองความรักด้วยกันมามากมาย หากการลงองค์ต่อลูกช้างบ้านซึ่งถือเป็นความผิดร้ายแรงตามกฎหมายเทพอารักษ์อยู่แล้วจะยิ่งเกิดการผิดพลาดจากเหตผลกลใดในมิติแห่งเวทมนต์ที่ไม่อาจคาดการณ์ได้ เค้าจะยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิดมากขึ้นไปทุกทีที่ไม่สามารถไปห้ามเจ้าแม่ได้ทันเมื่อคืนนี้   และสิ่งที่เป็นกังวลมากที่สุดไม่แพ้กัน.."แพร" ลูกช้างบ้านที่เค้าคอยปกปักอารักษ์และฟูมฟักเสมือนลูกสาวแท้ๆ เค้าเห็นการเจริญเติบโตและเปลี่ยนแปลงของแพรมาตลอด เค้ายังจำวันแรกที่ได้คำสั่งให้ย้ายมาประจำที่บ้านหลังนี้ได้แม่น ภาพที่พ่อและแม่แพรเริ่มก่อร่างสร้างความรักให้แก่กัน จนกระทั่งให้กำเนิดเด็กหญิงตาใสแป๋วตัวน้อยๆ เด็กสาวเติบใหญ่ขึ้นพอรู้เดียงสา พ่อและแม่แยกทางกัน ทิ้งไว้แต่ความร่ำรวยสะดวกสบายและความเหงาไว้ให้เธอดูต่างหน้า ถึงแพรจะไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของตัวเค้าเองเลยแต่ความรักที่มีต่อลูกช้างบ้านคนนี้ก็ไม่เคยหายไป   "ตึงๆ" เสียงโยนหนังสือลงพื้นเล่มแล้วเล่มเล่าของเจ้าพ่อดังเป็นระยะเมื่อไม่พบว่ามีการเขียนถึงการแก้องค์เลยซักบรรทัด จะเป็นแค่การบรรเทาหรือทุเลาก็ยังดี เค้ารำพัน   "เป๊ง เป๊ง เป๊ง" เสียงนาฬิกาตีบอกเวลา เป็นเวลาบ่ายโมงตรง   เจ้าพ่อเงยหน้าขึ้นมองที่นาฬิกาลูกตุ้มโบราณของแกแล้วหันกลับลงมาจับจ้องที่ตัวหนังสือต่อ ไม่เพียงอึดใจเค้าก็สะดุ้งขึ้น   บ่ายแล้ว ทำไมเจ้าส้มโอมันยังไม่ตื่นอีกน้า..เค้าพูดกับตัวเองเบาๆ..ขออย่าให้มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นเลย   ว่าแล้วเจ้าพ่อก็ไปปรากฎตัวอยู่ในห้องนอนของส้มโอ   บนเตียงนอนเล็กๆมีเพียงความว่างเปล่า หากแต่ยังเห็นร่องรอยยับยู่ยี่ที่ผ้าปูเตียง ผ้าห่มที่ยังห่อตัวสะเปะสะปะอยู่ปลายเตียง พัดลม ทีวี วิทยุ กองหนังสือนิยาย ทุกอย่างภายในห้องยังปกติ   ปกติส้มโอจะตื่นแต่เช้า เก็บที่นอนอย่างดี จัดเตรียมอาหาร ทำความสะอาด ดูแลบ้าน ตอนบ่ายโมงตรงคือเวลาที่ส้มโอจะออกมานั่งชิงช้าที่สวนหน้าบ้านและอ่านนิยายเพื่อย่อยอาหารกลางวัน เจ้าพ่อเห็นภาพปกตินี้จนคุ้นชินทุกวันเพราะเจ้าชิงช้าตัวนั้นอยู่ติดกับปุ๋ยหมักบ้านของเค้านั่นเอง   เจ้าพ่อเริ่มทวีความเครียดเมื่อพบสิ่งผิดปกติ เค้าทำอะไรไม่ถูก ในใจก็ยังนึกถึงประโยคเดิมๆ "ขออย่าให้มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นอีกเลย" พูดพลันเจ้าพ่อก็ปรากฎตัวที่ห้องนอนของแพร   ควันบุหรี่ลอยตลบอบอวลทั่วทั้งห้อง ทีวีจอแบนรุ่นใหม่ล่าสุดถูกเปิด เสียงเพลงแจ๊สลอยออกจากชุดเครื่องเสียงชุดใหญ่ที่ติดตั้งอย่างดีรอบห้อง แลปทอปแอปเปิลถูกเปิดค้างไว้อยุ่ข้างเตียง              ---------------   บ่ายโมงกว่าๆ ณ ตลาดโบ๊เบ๊ แสงแดดอ่อนๆจากอากาศที่ดีดตัวกลับมาอุ่นขึ้นอย่างรวดเร็วหลังจากทำสถิติไปเมื่อคืน ผู้คนเดินขวักไขว่เบียดเสียดยัดเยียด ตุ๊กตุ๊ก มอเตอร์ไซค์วิ่งฉวัดเฉวียนไปมา   "แพรมาทำอะไรที่นี่" แพรคิดในใจแววตายังคงเหม่อลอย   ช่วงบ่ายๆแพรมักจะไปสังคมหาเพื่อนตามที่ต่างๆ เพื่อนบางคนอยู่ร้านเพชร บางคนอยู่ออฟฟิศสุดเดิร์นใจกลางกรุง บางคนก็อยู่กองถ่าย แต่ตอนนี้แพรมาเดินอยู่ที่โบ๊เบ๊   สายตาที่เหม่อลอยนำพาเธอก้าวเดินต่อไป ต่อไปเรื่อยๆ   "แพร"   "แพร"   "แพร"   เสียงชายหนุ่มคุ้นหูสะกิดเรียกเธอจากด้านหลัง   แพรหันกลับมาตามเสียงเรียกนั้น   "พี่เอก" เธอเอ่ยขึ้น แววตาที่เหม่อลอยเริ่มมีประกายขึ้นเล็กน้อย   แพรจัดว่าเป็นสาวสวยเพอร์เฟคที่มีหนุ่มๆมากมายหลายคนหมายปอง ไม่เคยมีใครสมหวัง ไม่ใช่ว่าเค้าเหล่านั้นไม่ดี หากแต่หัวใจดวงเล็กๆของแพรได้มอบไว้ให้ผู้ชายคนนี้ซะแล้ว   พี่เอก เป็นเพื่อนของเพื่อนแพรที่มีโอกาสได้เจอกันบ้างตามงานสังคม ถึงแม้จะไม่บ่อยนักเพราะความเป็นตัวของตัวเองสูงของพี่เอกที่ทำให้เค้าพยายามเลี่ยงการเข้าสังคมชั้นสูงอยู่บ่อยๆ ความไม่เหมือนใครที่ไม่สามารถพบเจอได้จากผู้ชายที่เหมือนๆกันแทบจะทุกคนในวงสังคมของแพร ตรงนี้กระมังที่ทำให้แพรแอบหลงรักพี่เอกคนนี้มานาน   แพรได้มอบหัวใจไปให้พี่เอกเรียบร้อย แต่พี่เอกคนนี้ไม่เคยรับรู้เลย เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแพรชอบเค้าอยู่ ถึงเค้าจะรู้ก็ไม่อาจแน่ใจได้ว่าเค้าจะชอบเธอตอบ เพราะสเป็คของพี่เอกก็คงไม่ได้อยู่ในที่ที่เค้าไม่สบายใจจะอยู่เช่นในงานสังคมไฮโซเหล่านั้น   "แพร มาทำอะไร" พี่เอกเอ่ยปากพร้อมจ้องมองสำรวจการแต่งกายที่เปลี่ยนไปของเธอ   "แหม แปลกตาจังวันนี้" พี่เอกต่อประโยค   "เอ่อ มา..มาซื้อของค่ะ" แพรตอบกลับพร้อมกับยกถุงก๊อบแก๊บสองสามใบขึ้นมาโชว์พี่เอก   พี่เอกจ้องมองดูผ่านถุงใบนั้น พบว่าเป็นผ้าเจ็ดสีเจ็ดศอก ธูปเทียน ตุ๊กตาช้างม้า   "หา?" แพรเอ่ยพร้อมออกอาการงงกับของที่อยู่ในมือเธอ   "อะไรเนี่ย แพรซื้ออะไรมาเนี่ย ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" เธอตั้งคำถามพร้อมสีหน้าตกใจ   "อ้าว เฮ้ย ตัวเองซื้อเอง..หรือไปขโมยใครเค้ามา" พี่เอกพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ   "อ้อ เออ ใช่ๆ แพรลืมไป" เธอเขินแก้มแดงตัดกับใบหน้าใสสบายๆปราศจากเมคอัพหนาจัดใดๆที่พี่เอกเคยเห็นเป็นถาพชินตา   หลังจากสำรวจสไตล์การแต่งตัวที่เปลี่ยนไปของแพร พี่เอกก็ขอเป็นผู้ร่วมเดินทางไปกับแพรในตลาดโบ๊เบ๊แห่งนี้   "แล้วพี่เอกมาทำอะไรคะ" แพรเอ่ยถามขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินดูของ   "อ้อ คือ พอดีพี่จะหาของไปตกแต่งร้านกาแฟที่พี่กำลังจะเปิดน่ะ"   "ร้านกาแฟเหรอคะ ไม่ยักรู้ว่าพี่เอกมีร้านกาแฟด้วย"   "เล็กๆน่ะจ้ะ ไม่ได้ใหญ่โต พี่อยากทำมานานแล้ว ว่างๆไปอุดหนุนนะ แต่ยังตกแต่งอยู่เลย แต่ก็ใกล้เสร็จแล้วล่ะ"   "ค่ะ"   พี่เอกเดินนำแพรเข้าไปเลือกของร้านนู้นร้้านนี้ต่อไป              ---------------     เจ้าพ่อสำรวจรอบๆห้องนอนของแพร จนสายตามาหยุดอยู่ที่เตียงนอน   "ฟู่ว์" ควันบุหรี่ถูกพ่นออกมาพร้อมกับเสียงสำลักควัน "แค็กๆ"   "พบเหตุการณ์ประหลาดบนฟากฟ้าจากฝีมือช่างกล้องสมัครเล่นที่จับภาพไว้ได้ทันเมื่อเวลาประมาณตีสามสามนาทีของเมื่อคืนวาน เป็นภาพดาวตกที่ยาวและสว่างที่สุด ตกอยู่บนฟากฟ้าพิกัดเหนือกรุงเทพออกไปทางตะวันตกไม่ไกลนัก นับเป็นดาวตกที่ยาวและตกใกล้โลกมากที่สุดที่เคยมีการบันทึกมา นักดาราศาสตร์บางคนว่านี่คือปรากฎการณ์แปลกประหลาดในรอบหลายร้อยปี ส่วนนักโหราศาสตร์ว่านี่คือนิมิตหมายที่ดีของดวงเมืองไทย"   เสียงข่าวภาคบ่ายจากทีวีลอยมาแตะหูของเจ้าพ่อพร้อมๆกับภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้า   "ส้มโอ" เด็กสาวรุ่นจากบ้านนอก คนงานบ้านแพร กำลังสำลักควันบุหรี่ที่เธอเป็นคนพ่นออกมาอยู่บนเตียงนอนของแพร เธอเปิดเพลงที่แพรชอบฟัง เปิดรายการทีวีที่แพรชอบดู และ กำลังสูบบุหรี่   เจ้าพ่อเริ่มวิตกอีกครั้ง อะไรทำให้ส้มโอเป็นแบบนี้ แม้แต่สปายไวน์คูลเลอร์เครื่องดื่มซอฟท์ดริ้งค์สำหรับสุภาพสตรีที่แพรมักจะชักชวนให้เธอดื่ม เธอยังไม่กล้าดื่มเลย แต่ตอนนี้ส้มโอกำลังสูบบุหรี่อยู่   เจ้าพ่อรีบพุ่งไปที่ห้องของเจ้าแม่ทันที เค้ารีบก้มลงหยิบตำราการลงองค์ที่ขว้างทิ้งไว้เมื่อคืนขึ้นมาดูอีกครั้งด้วยท่าทางรีบร้อนรุกลี้รุกลน เค้ารีบเปิดไปที่สารบัญแล้วไล่หาหัวข้อต่างๆที่มีอยู่ ไม่มีหัวข้อไหนเตะตาหรือจะตอบคำถามในใจเค้าได้จึงพลิกไปพลิกมาไล่อ่านไปเรื่อยๆ จนมาถึงบทที่24                  บทที่ 24                    ย่ำสี่   วัตถุประสงค์     :   เพื่อติดต่อสื่อสารใดๆกับมนุษย์โดยตรงมากกว่าหนึ่งร่าง   ข้อเสีย     :   การลงองค์ด้วยวิธีนี้เป็นวิธีอันมีมาแต่โบราณกาล ผู้ใช้ควรพึงสังวรณ์ว่าการณ์อันใดที่ได้จากวิธีนี้ย่อมล้วนแล้วแต่คาดการณ์ได้ยากยิ่ง   ข้อดี        :   สะดวก รวดเร็ว เหมาะกับการฝึกสลับร่างทรงในเบื้องต้น   เงื่อนไข    :   ต้องเกิดปรากฎการณ์สัมพันธ์ผิดแผกธรรมชาติสี่อย่าง   อาการของร่างทรง   :   จิตจะถูกแบ่งเป็นสามส่วนคือของตัวร่างทรงหลักกับของเทพผู้ลง และร่างทรงรอง ไม่สามารถบอกได้ว่าเมื่อใดร่างทรงจะดำรงจิตดวงไหน หากแต่ขึ้นอยู่กับความแข็งของจิตร่างทรงหรือบริวารของร่างทรงเอง   อาการของเทพผู้ลง   :   เมื่อลงองค์สำเร็จจะไม่สามารถติดต่อกับดวงจิตใดๆได้แม้                                   กระทั่งเทพด้วยกัน   ระยะเวลา               :   เร็วที่สุดสามวันจึงจะสามารถออกจากองค์ได้   หมายเหตุ   :  หากไม่ได้ทำการอธิษฐานถึงร่างทรงรอง จะถือเอาร่างของบุคคลที่อยู่ใกล้ตัวของร่างทรงหลักที่สุดเป็นร่างทรงรองในทันที   เจ้าพ่ออ่านจบก็นึกย้อนไปถึงภาพเหตุการณ์ต่างๆโดยอัตโนมัติ   ภาพของแพรที่ดูแปลกไปกับการตื่นเช้าผิดสังเกต การแต่งตัวที่ผิดตา และส้มโอที่กำลังสำลักควันบุหรี่ของตัวเอง   ภาพดาวตกที่ใหญ่และใกล้ที่สุดบนจอทีวี   ภาพเสี้ยววินาทีที่ตัวเค้าเอ่ยปากตะโกนห้ามเจ้าแม่ไม่ให้ลงองค์หนูแพรในขณะที่เกิดแสงสว่างจ้าริมหน้าต่าง   เจ้าพ่อปะติดปะต่อความคิดเรียบเรียงเหตการณ์ในหัวใหม่อีกทีอย่างตั้งใจ   หากเงื่อนไขที่ครบสามอย่างของการลงองค์แบบย่ำสามนั้นสมบูรณ์แล้ว การเกิดแสงสว่างจ้าริมหน้าต่างนั้นเป็นแสงจากดาวตกที่ว่า นั่นหมายความว่า...มีเงื่อนไขเพิ่มอีกหนึ่งอย่าง...    "ย่ำสี่" เจ้าพ่อตะโกนลั่น              -------------- จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 13:37:37 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สามวันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับเจ้าพ่อในตอนนี้ เค้าไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจาก"รอคอย"   แต่สามวันช่างผ่านไปเร็วเหลือเกินสำหรับแพร..แพรและพี่เอกเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น แพรยังคงกลับบ้านดึกเหมือนเดิมแต่ไม่ได้กลับจากปาร์ตี้ เธอไปช่วยพี่เอกแต่งร้านกาแฟของเค้าแทน พี่เอกเริ่มเปิดใจรับแพรมากขึ้น ซึ่งแพรก็รู้สึกได้ จากแววตาที่เหม่อลอยก็เริ่มมีประกายมากขึ้นเรื่อยๆทุกวัน เธอยังทำกิจวัตรเดิมอยู่บ้างและก็ไม่ได้ทำอยู่บ้างเช่นกัน   แพรยังคงเขียนไดอารี่ทุกคืน ทุกคืนที่เธอเคาะแป้นพิมพ์ไม่มีคืนไหนที่เธอเคาะไปยิ้มไปอย่างสามคืนนี้ ความสุขจากภายในถูกถ่ายทอดผ่านสายตาลงไปถึงยังตัวหนังสือของเธอ   แพรเคยสูบบุหรี่และเมคอัพหน้า อันเป็นสิ่งที่เธอเคยคิดว่าเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งต่อคนรอบตัวเธอ แต่แพรกลับพบว่าการไม่สูบบุหรี่และปล่อยให้ผิวหน้าสวยอย่างธรรมชาติก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งเหมือนกัน              --------------   02.53 น. กลางดึกวันที่สามของการลงองค์กำลังจะสิ้นสุดลง อีกไม่กี่นาทีจะเข้าสู่วันที่สี่ เจ้าพ่อยังคงกระสับกระส่ายไปมา   พรุ่งนี้แล้วผู้ตรวจการจากกรมจะมาประเมิน หากพบว่าเจ้าแม่จอมปลวกไม่มารายงานตัวก็จะเกิดปัญหา เค้าจึงต้องเตรียมหาเหตผลดีๆซักเหตผลเพื่อมาอธิบายกับผู้ตรวจการให้ได้..เจ้าแม่ไปดูงานที่ต่างประเทศ เจ้าแม่ลากลับไปเยี่ยมญาติที่ป่วย..หลายเหตผลที่พอจะนึกได้   แต่ปัญหานี้ช่างเล็กประติ๋วนัก   หากคิดว่าถ้าเกินสามวันองค์ยังไม่ออก ก็อาจจะออกวันที่ห้า ถ้าห้าวันไม่ออกก็วันที่เจ็ด ถ้าวันที่เจ็ดไม่ออกก็อีกร้อยวัน สามร้อยวัน เจ็ดร้อยวัน ถ้าไม่ออกเลยล่ะ..เจ้าพ่อกระสับกระส่ายไปมา เดินซ้ายที ขวาที อยู่ที่หน้าเตียงของหนูแพรที่เจ้าตัวกำลังหลับสนิทหลังจากเพิ่งกลับมาจากร้านพี่เอกได้ไม่นาน   02.54 น. ทุกสิ่งรอบห้องนอนยังคงเหมือนเดิม ทีวีถูกปิดนิ่งสงบ เสียงเพลงคลาสสิคถูกเปิดคลอเบาๆ แพรนอนหลับสนิท   02.58 น. ทุกสิ่งรอบห้องนอนยังคงเหมือนเดิม ทีวีถูกปิดนิ่งสงบ เสียงเพลงคลาสสิคถูกเปิดคลอเบาๆ แพรนอนหลับสนิท   03.01 น. ทุกสิ่งรอบห้องนอนยังคงเหมือนเดิม ทีวีถูกปิดนิ่งสงบ เสียงเพลงคลาสสิคถูกเปิดคลอเบาๆ แพรนอนนิ่ง มือข้างขวาเริ่มกำแน่นมากขึ้นๆ ลูกตาที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกตาเกลือกกลิ้งไปมาอย่างรวดเร็ว เหงื่อเริ่มไหลย้อยออกจากขมับ เจ้าพ่อจ้องมองอาการของเธอตาไม่กะพริบ   03.03 น. เข้าสู่วันที่สี่ แพรสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นนั่ง ตายังคงปิดสนิท เจ้าแม่ปรากฎตัว แพรล้มลงนอนต่อไปด้วยท่าทีที่ผ่อนคลายลง เจ้าแม่ยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงแพร ใบหน้าอิดโรยและหมองเศร้ายิ่งนัก   "แม่มึน" เจ้าพ่อตะโกนลั่นแล้วโผเข้าไปกอดเธอทันที   "พ่อ" เจ้าแม่ตอบกลับเสียงเบาดั่งกระซิบและพยายามพยุงมือขึ้นสวมกอดเจ้าพ่อเช่นกัน   "แม่มึน เป็นยังไงบ้าง" เจ้าพ่อถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   "พ่อ..แม่..แม่เหนื่อยเหลือเกิน..ทำไมแม่รู้สึกแปลกๆ เจ้าส้มโอล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับมันรึเปล่า" เจ้าแม่ถ่มเสียงอ่อยเบาเหมือนไม่มีแรง   "ไม่ต้องห่วงหรอกแม่ เดี๋ยวพ่อดูแลเจ้าสองคนนี้เอง อย่าเพิ่งพูดอะไรมาก เดี๋ยวแม่ไปพักผ่อนก่อนเถอะ แล้วพ่อจะอธิบายให้ฟังทีหลัง" เจ้าพ่อตอบพร้อมพยุงเจ้าแม่ที่ไม่มีแม้แต่แรงจะพยุงตัวให้ยืนอยู่ได้   "แต่.." เจ้าแม่เอ่ยไม่ทันจบประโยค   "เชื่อพ่อเถอะแม่มึน..ไม่ต้องห่วง ไปนอนพักผ่อนนะ" เจ้าพ่ออุ้มเจ้าแม่กลับเข้าจอมปลวก             --------------   เก้าโมงเช้ารุ่งขึ้น วันขึ้นสิบห้าค่ำ หลังจากเจ้าพ่อดูอาการของส้มโอจนแน่ใจว่าเธอปลอดภัยแล้ว ก็รีบขึ้นมาดูแลหนูแพรลูกช้างบ้านต่อ   เจ้าพ่อคอยห่มผ้า เช็ดตัว เอาไอร้อนออกจากร่างของเธอตลอดเวลา   เจ้าแม่ที่อาการดีขึ้นมาก เพิ่งตามขึ้นมายืนอยู่หลังเจ้าพ่อ   "พ่อมึน" ทำไมเจ้าแพรมันดูอ่อนแรงอย่างนี้ล่ะ   "ไม่เป็นไรหรอก คงเป็นไข้นิดหน่อย เดี๋ยวก็หาย"   "แม่ไม่น่าเลย" เจ้าแม่เอ่ยพร้อมจ้องมองดูร่างเล็กๆที่นอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงนั้น   "ไม่เป็นไรหรอกแม่ มันเกิดไปแล้ว"   "ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด" เสียงโทรศัพท์มือถือของแพรที่เปิดสั่นอยู่ในกระเป๋าถือใบใหญ่ของแพรทำงาน   "ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่พ่อ แล้วส้มโอเป็นอะไร"   เจ้าพ่อนิ่งซักพักก่อนจะเริ่มอธิบายเหตุการณ์   "แม่ลงองค์เจ้าแพรมันด้วยกรรมวิธีย่ำสามใช่มั้ย..แล้วแม่เคยได้ยินย่ำสี่รึเปล่า"   เจ้าแม่ทำหน้าครุ่นคิดซักพัก ก่อนที่สีหน้าจะซีดเผือกอย่างเห็นได้ชัด   "ย่ำสี่ อันตรายมาก นี่ เจ้าส้มโอ..ส้มโอถูกแบ่งจิตมาด้วยเหรอพ่อ"   เจ้าแม่เริ่มมีสีหน้าเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด   "คืนนั้นเกิดเหตการณ์ขึ้นอีกหนึ่งอย่างเพียงเสี้ยววินาทีนั้น"   เจ้าแม่อึ้ง แววตาเริ่มแดงกล่ำ   "พ่อ..แม่ไม่น่าเลย..แพรอาจป่วยหนักและสูญเสียอะไรบางอย่างไป" เจ้าแม่พูดน้ำเสียงเริ่มสะอื้นเล็กน้อย   "แม่มึน พ่อจะดูแลแพรเอง ใครก็ทำอะไรมันไม่ได้" เจ้าพ่อหันหน้ามามองแม่ด้วยสายตาอ่อนโยน   "ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด" เสียงโทรศัพท์มือถือยังสั่นอยู่ในชอกหลืบของกระเป๋าถือใบใหญ่ของแพรที่วางอยู่ข้างเตียง   แพรลืมตาขึ้น แววตาเหม่อลอยหายไป เธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง เธอไออย่างแรงติดกันนานหลายครั้งพร้อมค่อยๆเอื้อมมือไปคุ้ยหยิบโทรศัพท์มือถือ   "ฮา..โหล..แค๊ก..แค๊ก" แพรรับสาย   "พี่เอก..แพร..รู้สึก..ไม่ค่อย..สบาย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงไร้เรี่ยวแรงยิ่งนัก   "ค่ะๆพี่..แค๊กๆ"   เจ้าแม่รีบบอกเจ้าพ่อ "เจ้าเอกน่ะพ่อ..นัดกันจะไปเดินซื้อดอกไม้ไปแต่งร้านด้วยกัน"   แพรกำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น เลิ่กผ้าห่มออกจากตัวและลุกขึ้นจากเตียง   "ตึ้ง" เสียงแพรล้มลงกระแทกพื้น เธอไม่มีแรงพอจะทรงตัว   เจ้าพ่อและเจ้าแม่รีบช่วยกันพยุงตัวเธอขึ้นมา แพรรู้สึกว่าพอเริ่มจะมีแรงขึ้นมาบ้าง อาจนอนน้อยไปหน่อยจึงเวียนหัว เธอคิดในใจ   เธอค่อยๆเดินเสือกเท้าทีละก้าวออกจากห้อง ลงบันไดไปสู่ชั้นล่าง ซ้าย..ขวา..ซ้าย..ขวา "พลั่ก" เธอก้าวเท้าพลัดตกบันไดนอนกลิ้งอยู่ที่พื้น   "แพร" เจ้าพ่อ เจ้าแม่ตะโกนพร้อมกัน มือของเจ้าพ่อคว้าหัวของแพรไว้ได้ทันก่อนที่จะฟาดกับพื้น   เจ้าแม่ตาเริ่มแดงกล่ำขึ้นเรื่อยๆ ในใจนึกถึงภาพเมื่อสมัยที่เธอมาช่วยแพรหัดตั้งไข่เดินเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วตรงบริเวณเดียวกันนี้   แพรค่อยๆคลานไปนั่งที่โซฟาห้องรับแขก มือซ้ายยังคงกำมือถือไว้แน่น มือขวาหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาเปิด เธอจ้องมองที่จอทีวีอยู่นาน เอียงหัวซ้ายขวา หรี่ตาขึ้นลง ทำไมภาพทีวีมันมัวอย่างนี้ เธอคิดในใจและพยายามโฟกัสสายตาของเธอต่อไป   "ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด" มือเธอสั่นด้วยแรงมือถือ   "ค่ะ..พี่..เอก..เข้ามาได้เลยค่ะ..แพรอยู่ข้างล่าง.." แพรรับโทรศัพท์ของพี่เอกที่เพิ่งมาถึงที่หน้าบ้าน ในใจคิดเดี๋ยวส้มโอคงไปเปิดประตูบ้านให้   "คลิ๊ก" เจ้าพ่อจ้องไปที่ประตูเพื่อปลดล็อคกลอน   ไม่นานพี่เอกก็เปิดประตูบ้านพุ่งเข้ามาหาแพรที่นั่งซมอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก   "แพร" พี่เอกทัก   "พี่..เอก" แพรหันหน้าไปมองพี่เอกด้วยแววตาที่มีความสุข   "แพรเป็นยังไงบ้าง" พี่เอกพูดพลางเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของแพรเบาๆ   "โห ตัวร้อนจี๋เลย..แพรไปทำอะไรมาน่ะ..แล้วทานข้าวทานยารึยัง"   แพรส่ายหัวเบาๆ ริมฝีปากยิ้มเล็กน้อย   "ไปโรงพยาบาลนะ ป่ะ เดี๋ยวพี่พาไป"   แพรส่ายหัวเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แพรเริ่มดีขึ้นแล้ว"   "ไม่ได้แพร แพรเป็นหนักขนาดนี้"   "ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ พี่เอก เดี๋ยวพี่เอกไปซื้อดอกไม้ไม่ทัน วันนี้วันสำคัญวันเปิดร้านนะคะ ไม่ต้องห่วงแพรหรอก" เธอรวบรวมพลังเพื่อพูดประโยคยาวๆและข่มอาการป่วยของตัวเอง   เจ้าพ่อสะดุ้ง ละสายตาจากแพร   "วันนี้นี่นา มาแล้วเหรอเนี่ย" เจ้าพ่อพูดเบาๆแล้วชะโงกไปดูที่หน้าบ้าน   "ไปกันเถอะ ไม่ต้องห่วง เจ้าเอกมาดูแล้ว" เจ้าพ่อหันมาพูดชักชวนเจ้าแม่ที่แววตาเหม่อลอยและกำลังจ้องมองใบหน้าของแพร             ------------------- จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 13:43:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ยังมีต่อฮะ นี่โพสต์ครั้งแรก มือใหม่สุดๆ เพิ่งเป็นสมาชิก และนี่ก็เรื่องสั้นเรื่องแรก ตื่นเต้น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ไว้มาโพสต์ต่อนะฮะ แค่นี้รู้สึกว่ามันดูยาวๆแล้ว ยินดีเมนท์ทุกรูปแบบครับ ฝากเนื้อฝากตัวอีกทีครับ จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 13:47:29 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เทพอารักษ์ระดับ8 ผู้ตรวจการกรมศาลพระภูมิ มายืนรออยู่ที่หน้าบ้าน   "เชิญขอรับนายท่าน ด้านในเลยครับ" เจ้าพ่อเชื้อเชิญผู้ตรวจการเข้ามาในบ้านที่สวนหน้าบ้านนั่นเอง   "สวัสดี เจ้าพ่อปุ๋ยหมักกับเจ้าแม่จอมปลวก ใช่มั้ย" ผู้ตรวจการมาดนุ่ม ท่าทางใจดี กล่าวทักทายพลางเปิดแฟ้มข้อมูลที่ถือติดตัวมาออกอ่านข้อมูลของทั้งสอง   "ขอรับ" เจ้าพ่อขานตอบ หากแต่เจ้าแม่ยังคอตก ก้มหน้าแววตาโศกเศร้า ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆ   "อืม คุณสมบัติครบหนิ" ผู้ตรวจการกล่าว สายตายังคงจ้องมองในแฟ้ม   "ยินดีด้วยนะ เดี๋ยวรอรับคำสั่งแต่งตั้งในอีกสิบห้าวัน" ผู้ตรวจการปิดแฟ้มแล้วเงยขึ้นมองหน้าทั้งคู่   "ไม่ครบค่ะ..ไม่มีศาลพระภูมิ" เจ้าแม่ละทิ้งอาการเหม่อลอย ดวงตาแดงกล่ำ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง   "หา?" ผู้ตรวจการทำหน้าสงสัย   "แม่มึน" เจ้าพ่อรีบหันไปทางเจ้าแม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ   เจ้าแม่หันกลับมาหาเจ้าพ่อ "ไม่เป็นไรพ่อมึน แม่ผิดเองที่ฝืนธรรมชาติ"   "ลูกช้างบ้านยังไม่ได้ตั้งศาลพระภูมิเจ้าค่ะ"   ผู้ตรวจการอึ้งเล็กน้อย หันไปมองถุงก๊อบแก๊บใส่ผ้าแพรเจ็ดสีที่แพรไปซื้อมาแล้ววางทิ้งไว้ที่หน้าประตู   "แล้วในถุงนั่นน่ะ เตรียมจะตั้งศาลไม่ใช่รึ"   "ไม่ใช่เจ้าค่ะ ถุงนั่นได้มาจากการลงองค์ลูกช้างบ้าน.."              --------------   ที่ห้องรับแขก ทั้งคู่ยังคงนั่งพูดคุยกัน   "พี่เอก แพรรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนได้นอนหลับฝันไปอย่างยาวนาน ทุกอย่างเหมือนฝันมาก..แพรบอกไม่ถูก แต่แพรรู้ว่า..มันมีความสุขมาก" แพรรวบรวมพลังพูดประโยคยาวๆอีกครั้ง   พี่เอกลูบหัวแพรเบาๆ "ช่วงนี้พี่ก็รู้สึกมีความสุขมากเช่นกัน" พี่เอกพูดพลางมือยังลูบหัวแพรเบาๆต่อไป   "งั้นเดี่ยวพี่มานะ ไปซื้อโจ๊กหน้าปากซอย แล้วจะแวะซื้อยามาให้" พี่เอกรีบลุกออกจากโซฟา  "พี่เอก" แพรรีบคว้ามือพี่เอก "พี่เอกรีบกลับมานะ"   "จ้า" รีบไปรีบมา พี่เอกยิ้มหวานให้แพร              --------------  "พวกเจ้าแน่ใจนะ รู้ใช่มั้ยว่าอาจไม่มีโอกาสได้ทำหน้าที่เทพอารักษ์อีก และเราจะต้องนำตัวพวกเจ้าไปสอบสวนที่กรมด้วย"   "เจ้าค่ะ ข้ายอมทุกอย่างขอเพียงให้ลูกช้างบ้านคืนกลับมาเป็นดังเดิม"   "อืม" ผู้ตรวจการถอนหายใจเฮือกใหญ่   "ก่อนอื่นข้าจะริบเวทมนต์คืนก่อน เจ้ายังมีสถานะเป็นเทพอยู่ แต่จะไม่สามารถใช้เวทมนต์ใดๆได้ แม้ญานทิพย์เจ้าก็จะสูญเสียมันไปด้วย"   "เจ้าครับ เจ้าค่ะ" ทั้งคู่ตอบรับ   ทั้งคู่แยกย้านกันไปเก็บข้าวเก็บของในบ้าน หยิบเอกสารสำคัญต่างๆที่จะต้องใช้เป็นหลักฐานเมื่อไปถึงที่กรมศาลพระภูมิ ไม่นานนักก็พากันออกมาหาท่านผู้ตรวจการที่ยังยืนรออยู่ที่เดิม   "พร้อมแล้วนะ" ผู้ตรวจการถามย้ำ     "เพล้ง!"   เทพทั้งสามหันไปมองทางเดียวกันที่ต้นเสียง   แพรเดินชนประตูบ้านที่ทำด้วยกระจกใสวาววับ เธอล้มฟุบในท่านั่งพับเพียบ มือถือหล่นแตกกระจายทั่วพื้น เธอค่อยๆกระเสือกตัวพ้นประตูกระจกบานใหญ่นั้นออกมาที่ลานหินอ่อนยกพื้นติดบันไดขึ้นตัวบ้าน น้ำตาไหลรินเป็นทางยาวอาบแก้ม เธอสะอื้นอย่างแรงจนตัวงอหลายที เลือดไหลซิบๆออกมาจากหน้าผากอันเป็นแผลจากกระจกที่บาดเธอ สายตาที่โศกเศร้าจ้องมองออกไปยังหน้าประตูบ้านผ่านสายตาของเทพทั้งสามองค์ที่ยืนอยู่ตรงนั้น   "แพร แพร เกิดอะไรขึ้นกับแพร ใครทำอะไรหนู" เจ้าแม่ตะโกนลั่น ตาเพิ่งหายแดงกล่ำกลับถูกกลบไปด้วยน้ำใสๆแทนที่   "ท่านเจ้าคะ แพรเป็นอะไร ท่านเจ้าคะได้โปรดบอกข้าด้วยเถิด ไหนว่าแพรจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะเจ้าคะ" เจ้าแม่หันมายังผู้ตรวจการ น้ำตายังไหลไม่หยุด มือไม้ปาดป่ายไปมา เธอสะอื้นอย่างแรงไม่น้อยกว่าแพรเลย เจ้าพ่อต้องเข้ามากอดรัดเธอไว้แน่น   "ใจเย็นๆแม่" เจ้าพ่อที่แววตาเศร้าโศกและแดงกล่ำอย่างเห็นได้ชัดพูดเบาๆปลอบเจ้าแม่   ผู้ตรวจการหลับตานิ่ง ใช้สมาธิ เพียงอึดใจก็กล่าวว่า  "เจ้าหนุ่มคนเมื่อกี๊ ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไป ถูกรถกระบะซิ่งมาประสานงา อาการสาหัส มีพลเมืองดีกำลังนำตัวไปส่งที่โรงพยาบาล"   "เจ้าเอก" เจ้าพ่อพูดเบาๆ   แพรพยายามลุกขึ้นยืนหลายครั้ง เข่าของเธออ่อนแรงเกินกว่าจะฝืนได้ เธอยังพยายามต่อไป ไม่ช้าเธอก็ค่อยๆลุกยืนได้ ปากของเธอสั่นขยับเบาๆราวกับคนกระซิบวนเวียนไปมาหลายครั้ง "พี่..เอก..พี่..เอก.." เธอค่อยๆเดินเพื่อให้พ้นออกจากลานหินอ่อนยกพื้นนั้นเพื่อลงบันไดไปหน้าบ้าน   บันไดไม่ชันนักแต่สำหรับคนที่ยืนแทบจะไม่ไหว หากก้าวพลาดหัวกระแทกพื้นอาจเกิดอันตรายได้   เทพทั้งสามยังคงจ้องมองแพรอยู่ เจ้าแม่ที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหลยาวเป็นทางภายใต้อ้อมกอดของเจ้าพ่อเห็นภาพที่แพรกำลังค่อยๆเดินใกล้บันไดเข้าไปทุกที   "อย่า..อย่าลูก มันอันตราย" เธอตะโกนลั่น พยายามถีบตัวจะพุ่งเข้าไปประคองแพรโดยที่ลืมนึกไปว่าตอนนี้เธอเป็นแค่เทพที่ไม่มีเวทมนต์ แม้แต่เจ้าเอกโดนรถชนเธอยังไม่สามารถรับรู้ได้เลย   เจ้าแม่ถีบตัวพยายามสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดเจ้าพ่อเพื่อจะไปหาหนูแพร เจ้าพ่อกอดเจ้าแม่ไว้แน่น ตาที่แดงกล่ำเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา   "ปล่อย ปล่อย" เจ้าแม่หวีดร้องฟูมฟายพยายามออกแรงดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเจ้าพ่อ   แพรค่อยๆเดินจนมาหยุดอยู่ที่หน้าบันได เธอค่อยๆเริ่มออกแรงยกขา   "แพรจะไปไหนลูก อย่า มันอันต..." เจ้าแม่หยุดประโยคแล้วรีบหันกลับมาหาท่านผู้ตรวจการ   "ท่านเจ้าขา ช่วยลูกช้างบ้านข้าน้อยด้วย ได้โปรดเถิด ได้โปรดเถิด" น้ำตาใสๆของเจ้าแม่ที่ไหลเป็นทางยาวท่วมตัวเริ่มกลายเป็นสีเลือด เธอฟุบหมอบลงที่เท้าของผู้ตรวจการ   "ได้โปรดเถิดท่าน" เจ้าพ่อช่วยขอร้องด้วยน้ำเสียงขาดๆหายๆ   ผู้ตรวจการละสายตาจากแพรหันกลับมามองที่เทพทั้งสองอย่างเวทนา แล้วหันกลับไปหาแพรอีกที เค้าหลับตานิ่ง ไม่กี่อึดใจแพรก็ชักขาลง เดินช้าๆถอยหลังสามก้าวกลับมานั่งลงบนพื้นลานหินอ่อนอย่างเดิม   "เอ้าๆ พอได้แล้ว ข้าร่ายคาถา "ภยันต" สกัดไว้ให้แล้ว ไม่ต้องห่วง" ผู้ตรวจการก้มลงไปจับมือเจ้าแม่พยุงขึ้นยืน   เจ้าพ่อและเจ้าแม่รีบหันไปทางหนูแพรด้วยสายตาที่เริ่มมีความสุขขึ้นเมื่อเห็นหนูแพรนั่งลงด้วยอาการสงบและไม่คิดจะก้าวเดินลงบันไดอีกแล้ว   "ขอบพระคุณนายท่านมาก" เจ้าพ่อและเจ้าแม่ปาดน้ำตา   "ตอนนี้ไม่มีอันตรายใดๆกับลูกช้างบ้านเจ้าแล้วไม่ต้องห่วง ส่วนที่จะกลับมาเป็นปกติจากอาการถูกลงองค์นั้นข้าตอบไม่ได้ เป็นเรื่องของผู้ใหญ่จะดำเนินการ ซึ่งนั่นก็คือพวกเจ้าต้องไปรับสารภาพความผิดของพวกเจ้าก่อน"   "เจ้าครับ เจ้าค่ะ" ทั้งสองเริ่มหายสะอื้น   "อ่ะ ไปๆ ไปกันได้แล้ว" ผู้ตรวจการนำทางทั้งสองไปที่กรม จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 14:24:44 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระหว่างทางไปกรมศาลพระภูมิ เจ้าพ่อและเจ้าแม่เดินจับมือกันแน่นตามหลังผู้ตรวจการ   "พ่อมึน ความจริงพ่อไม่ต้องมารับโทษกับแม่ก็ได้นะ พ่อมึนไม่ได้ทำอะไรผิด" เจ้าแม่กล่าว   "พ่อไม่อยู่โดยไม่มีแม่มึนหรอกนะ" เจ้าพ่อหันมามองหน้าเจ้าแม่แววตาซึ้ง "ลำบากแค่ไหนพ่อไม่เกี่ยง ขอให้มีแม่มึนอยู่ข้างๆ"   เจ้าแม่เอียงหัวซบไหล่เจ้าพ่อ ก่อนถามต่อด้วยความเป็นห่วง   "พ่อมึนว่า เจ้าแพรมันจะหายมั้ย"   "หายสิ ทางกรมท่านช่วยได้อยู่แล้ว" เจ้าพ่อเว้นก่อนต่อ "ธรรมชาติเมื่อมีได้ก็ต้องมีเสีย คราวนี้เราต้องเสียแล้ว แม่มึนพร้อมยอมรับมันได้นะ"   "ได้สิพ่อ"   "สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่คอยปกปักรักษาคุ้มครองลูกช้างมาโดยตลอด..."   เสียงดังกังวาลก้องแผ่ไปทั่ว รัศมีวงแหวนสีขาวเริ่มห่อหุ้มจากปลายเท้าของเจ้าพ่อและเจ้าแม่   "...เทพพระภูมิเจ้าที่ ลูกช้างไม่เคยขออะไรเลย..." เสียงอธิษฐานจิตจากดวงจิตของแพรที่กำลังนั่งฟุบอยู่ที่เดิมทวีความดังลั่นไปทั่วต่อไป "หากการอันใดอันเป็นศิริมงคลที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวลูกช้างในภายภาคหน้า ขอให้จงเกิดกับคนที่ลูกช้างรัก..ให้มีชีวิตอยู่ต่อไป หากเป็นไปตามนี้ลูกช้างจะขอตั้งศาลพระภูมิเป็นการตอบแทน ได้โปรดได้ยินคำขอของลูกช้างด้วยเถิด..." สิ้นเสียงอธิษฐานพลัน รัศมีวงแหวนสีขาวผ่องอำไพที่ค่อยๆไล่จากปลายเท้าก็ขึ้นมาอยู่เหนือหัวของเจ้าพ่อและเจ้าแม่ ความปีติสุขเอ่อล้นแผ่กระจายซาบซ่านไปทั่วร่างของทั้งสอง ผู้ตรวจการที่หยุดนิ่ง หลับตาอยู่ครู่หนึ่ง หันหลังกลับมาหาเทพทั้งสอง   "ยินดีด้วยนะ เทพพระภูมิทั้งสอง" ผู้ตรวจการกล่าว   เจ้าพ่อเจ้าแม่ที่ใบหน้าอิ่มเอิบเต็มไปด้วยความสุขเอ่ยถามผู้ตรวจการ   "มันเกิดขึ้นได้ยังไงขอรับท่าน"   "อืม ทางกรมแจ้งเข้ามา พวกท่านมีคุณสมบัติครบ เห็นสมควรให้เลื่อนชั้นได้เลย นี่พวกท่านไม่ได้ยินเหรอ ลูกช้างบ้านของท่านอนุญาตแล้วนะ"   เจ้าพ่อและเจ้าแม่มีสีหน้างงเล็กน้อย   "ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะ ทางกรมรู้เรื่องหมดแล้วล่ะ ท่านว่าเป็นความบกพร่องโดยสุจริต อีกอย่างท่านได้ทำให้ลูกช้างบ้านเกิดความสุขสวัสดิ์ รู้จักรักแท้ได้พบกับคู่ชีวิตที่ดี เห็นสมควรยกประโยชน์ให้" ผู้ตรวจการอธิบายต่อ   เทพพระภูมิใหม่เอี่ยมสององค์โผเข้ากอดกันในใจพูดเป็นเสียงเดียว "หนูแพร"   "อ้อลืมบอกไป จริงๆแล้วลูกช้างบ้านของท่านน่ะเค้ารับรู้มาตลอดนะว่ามีพวกท่านอยู่..ดูแลกันให้ดีๆล่ะ" ผู้ตรวจการยิ้มแล้วหายวับไป              --------------   เวลาผ่านไป..ไม่นาน..แต่อาจนานพอที่ใครบางคนจะตัดสินใจทำสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตได้      แพรเพิ่งทานมื้อเช้าบนโต๊ะเสร็จ เธอยังนั่งอยู่พร้อมกับชวนส้มโอคุยด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว   "เออ ส้มโอ เมื่อคืนแพรฝันแปลกๆล่ะ ฝันว่ามีคุณลุงกับคุณป้าคู่หนึ่งหน้าตาคุ้นๆเหมือนแพรเคยเห็นเมื่อตอนเด็กๆมายืนยิ้มให้แพร แล้วก็พูดอะไรไม่รู้สองสามประโยคฟังไม่ถนัด พอจับใจความได้ว่า แหวนสวยจัง อะไรซักอย่างนี้แหละ แปลกดี" แพรพูดไปยิ้มไป   "จริงเหรอคะ คุณแพร คุณลุงคุณป้า หน้าตาท่าทางใจดีๆใช่มั้ยคะ"   "อืมใช่ ทำไมเหรอ"   ส้มโอขนลุกแล้วพูดต่อ   "ส้มโอก็เคยฝันเห็นค่ะ แต่เค้ามาบอกส้มโอแปลกๆอะ ประมาณ ไม่ชอบกินน้ำแดง ชอบกินโค้กมากกว่า อะไรประมาณนี้แหละค่ะ"   แพรยิ้ม สายตาทอดมองออกไปที่ศาลพระภูมิหลังใหญ่สุดสวยที่สวนหน้าบ้าน   ส้มโอเลิ่กตาขึ้นเล็กน้อย "เอ่อคุณแพร ส้มโอเกือบลืมไป นี่ถ้าลืมจริงๆส้มโอต้องตายแน่ๆ"   "คุณเอกเค้าบอกว่าของหวานมื้อนี้เค้าเป็นคนทำมาให้คุณแพรกับมือเลยนะคะ แล้วยังกำชับว่าต้องให้คุณแพรทานให้ได้" ส้มโอพูดพลางเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเค้กทิรามิสุก้อนเล็กออกมาวางบนโต๊อาหารด้านหน้าคุณแพร   แพรจ้องมองที่เค้ก "พี่เอกเข้ามาเมื่อเช้าเหรอ ทำไมแพรไม่เห็นรู้เรื่องเลย"   "ค่ะ มาแต่เช้าตรู่เลย ตอนคุณแพรอาบน้ำอยู่ล่ะค่ะ"   "แปลกทำไมไม่เห็นรอกันเลย จะรีบไปไหนของเค้า" แพรพูดพลางเริ่มตักเค้กใส่ปาก   "อืม พี่เอกนี่ฝีมือทำเค้กไม่เบาเลยแฮะ วันหลังต้องให้สอนซะแล้ว" แพรทานเค้กอย่างอารมณ์ดี   "กรึก!" เสียงฟันของเธอกระทบเข้ากับวัตถุแข็งบางอย่าง   แพรอุทานเสียงหลง "อิ้ว..ว์ อะไรอะ" เธอค่อยๆดุนเอาวัตถุแข็งในปากออกมาดู   แหวนเพชรเม็ดงามส่องประกายแวววับอยู่ในมือเธอ   "แหวน!" เธอร้องเสียงหลง หัวสมองเริ่มค่อยๆสั่งการ แหวน..แหวนมาอยู่ในเค้กได้ไง เค้กนี้พี่เอกเป็นคนทำมาให้และบังคับให้กินให้ได้ แหวน..ผู้ชายเอาแหวนมาให้ผู้หญิง..ใบหน้าเธอเริ่มร้อนผ่าว แก้มแดงแป้ด ตัวเริ่มเบา ชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงขาสั้นจู๊ดแปรเปลี่ยนเป็นชุดเดรสยาวลากพื้นสีขาวเก็บขอบด้วยลูกไม้ที่วิจิตรสวยงาม เสียงเพลงคลาสสิคcanon in dเริ่มบรรเลง มงกุฎดอกไม้ถูกวางบนศีรษะ ห้องทานข้าวกลายเป็นหาดทรายขาว คลื่นทะเลสีครามใสซัดเข้าหาฝั่ง นกนางนวลสองตัวบินโฉบมาเกาะบนขอบโต๊ะทานข้าวคล้ายจะมาทำหน้าที่สักขีพยาน   ...แต่งงานกับผมนะ...                                            จบ จากคุณ : hard to find avenue - [ 1 ก.พ. 52 14:28:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ถ้าเว้นบรรทัดบ้างจะอ่านง่ายขึ้น แอบงงว่าแล้วเอกรอดได้ไง จากคุณ : scottie - [ 1 ก.พ. 52 18:26:34 ]

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นน่ะสิ  เจ้าเอกรอดได้ยังไง เนื้อเรื่องอ่านเข้าใจง่ายดีค่ะ แต่แอบตาลายอ่ะ ..เว้นบรรทัดนิดนึงนะคะ เรื่องสั้นเรื่องแรกยังเขียนได้ดีขนาดนี้ เราเทียบไม่ได้เลยอ่ะ  ต่อไปต้องเป็นมืออาชีพแน่ๆเลยค่ะ   จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 2 ก.พ. 52 11:22:31 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ใจหายวาบ เกือบไปแล้วตาเอก ตอนจบหวานมั่กๆ ครับ แต่ชอบสุดคือพ่อมึน น่าร้ากกกกกกกกก จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 2 ก.พ. 52 14:00:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 จริงด้วยครับ พบว่าอ่านแล้วตาลาย ยังไงถ้ามีโอกาสโพสต์คราวหน้า จะพยายามเว้นบรรทัดครับ ส่วนเรื่องเอก ขอยอมรับว่านี่เป็นเรื่องแรก ยังมีจุดอ่อนอยู่หลายจุด จะพยายามรัดกุมมากขึ้นครับ ขอบคุณทุกคอมเมนท์ครับ จากคุณ : hard to find avenue - [ 2 ก.พ. 52 14:34:38 ]