ความคิดเห็นที่ 1 มนุษย์เราเกิดมาในโลก ย่อมปราถนาที่จะมีความรัก แต่การมีความรัก ที่ไม่สามารถ “ครอบครอง”เก็บรักษา “สถานะ”นั้นได้ สุดท้ายก็ต้องมีฝ่ายหนึ่ง ฝ่ายใดเจ็บปวด อกหัก ผิดหวัง เศร้า เสียใจ ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายที่ โล่งใจ ดีใจ อิสระ และ .สะใจ น้ำตาของผู้ชาย ร้อยทั้งร้อย มักจะเสียให้กับผู้หญิง และก็มีสาเหตุเดียวนั่นคือ “การอกหัก”  แตกต่างจากผู้หญิง จะเสียน้ำตาให้กับผู้ชาย ก็ในคืนที่แต่งงาน น้ำตาแห่งความตื้นตันใจ สุขใจ เพราะนั่นหมายถึง ความปลาบปลื้ม สมหวังในชายคนรัก การตัดสินใจที่ดีที่สุดและถูกต้องที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนหนึ่งตัดสินใจเลือกทางเดิน เดินทางเดียวกับผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆกุมมือกันบรรจงตัดเค้กที่ตั้งตระหง่าอยู่ตรงหน้า น้อยรายนักที่ผู้หญิงจะเสียน้ำตาเหมือนกรณีแรก สำหรับผม ความรักที่หลุดลอยไป แม้ตัวเองจะพยายามไขว่คว้าสุดความสามารถของตัวเองเท่าไหร่ สุดท้ายก็ต้องจมอยู่กับน้ำตาและความจริง ผมไม่เคย “เข็ด” เรื่องของความรัก แต่ผม “ขยาด” กับผู้หญิง เปล่า?...อย่าคิดว่าผมหมดเสน่หาในเพศตรงข้ามแล้ว ผมยังมีความต้องการเชยชมกับสตรีเพศอยู่ เพียงแค่ผมไม่กล้าที่จะมี “ความรัก” กับผู้หญิงต่อไปอีกแล้วต่างหาก หญิงหนึ่ง ที่ผมเคยมอบทั้งกายและหัวใจให้กับเธอไป แต่เธอก็ย่ำยีหัวใจนั้นจนสาหัสเหลือเกิน ปางตายจนถึงทุกวันนี้ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 2 ก.พ. 52 10:24:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ผมสร้างกำแพงหนาขึ้นมาต่อต้าน “สะพาน” ของผู้หญิงทุกๆครั้งที่รู้ว่า เธอกำลัง “มีไมตรี”มาให้ .ไม่มีวัน ไม่มีวันที่ผมจะทำลายกำแพง “อคติ” นั้นได้ ผมจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาเหยียบย่ำหัวใจผมอีกเป็นรายที่สองเด็ดขาด ยอมรับ ว่าผมขยาดกับผู้หญิง หากผมทราบว่าปลายสะพานฝั่งตรงข้ามผมนั้น มีผู้หญิงยืนรอผมอยู่ ผมจะไม่มีวันเหยียบย่างเข้าไปหาเลย ผมยอมที่จะเดินไปข้างหน้า แม้ปลายสะพานด้านนั้นจะมีผู้ชายเพศเดียวกับผมยืนรออยู่ก็ตาม หลายครั้ง ที่ผม เดินกับ“ผู้ชาย” ไปไหนต่อไหน ท่ามกลางสายตาของคนอื่นๆในสังคม ที่มองผมอย่างแปลกประหลาด และเหมือนผม “ไม่ใช่ผู้ชาย” ทั้งๆที่คนเดินข้างๆผมก็เป็น “ผู้ชาย” เหมือนกัน  แต่ผมกลับถูกมองว่า “เป็นเกย์” เสมอๆ ทำไม?....การที่ผมไม่สนใจผู้หญิง และคบหากับผู้ชาย ผมต้องเป็นเกย์ด้วยหรือ? ผมไม่รู้หรอกนะว่า “เกย์” มันเป็นได้อย่างไร? และมันเริ่มจากตรงไหน? หรือว่า ทุกวันนี้ผมกำลัง “เริ่ม” ก้าวเข้าสู่ “เส้นทางที่สาม” อย่างไม่รู้ตัวเข้าแล้ว ก็ไม่เห็นเสียหายใดๆสักหน่อย ผมเป็นผู้ชาย การจะคบหาสมาคมกับผู้ชายด้วยกัน ผมถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ แต่ผมคงไม่ให้ถึงขั้น “ลึกซึ้ง” ขนาดนั้นหรอกนะ ขอขีดเส้นแบ่งขอบเขตเล็กน้อย เชื่อว่าผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตผมต่อจากนี้ คงยอมรับข้อเสนอนี้ด้วยเช่นกัน ใครจะเรียก “รสนิยม”ของผมว่าอย่างไร? ผมไม่สนใจ แต่ขอร้องตรงนี้เลยนะครับ ช่วย “เข้าใจความรู้สึก” ของผู้ชายที่มี “รสนิยม” แบบนี้ด้วย ขอแค่ความเข้าใจให้แก่กันก็พอ .ผมขอร้องเพียงเท่านี้นะครับ..!! [โปรดติดตามในตอนต่อไปครับ....] ขออภัยหากตกหล่นด้านตัวอักษรไปบ้าง...กรุณาติ-แนะนำด้วยนะครับ เพื่อประโยชน์และการแก้ไขต่อไป และขอขอบคุณสำหรับกำลังใจ ให้กับผู้เขียน.... เขียนด้วยไมตรีจิตครับ ออมสิน จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 2 ก.พ. 52 10:27:01 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เข้ามาอ่านด้วยไมตรีจิต ครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล - [ 2 ก.พ. 52 10:41:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ และคอยตอนต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 2 ก.พ. 52 10:59:40 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บางครั้ง...ความกลัวก็ทำลายอะไรหลายๆอย่างในใจเราไป ทำให้เราไม่กล้า ทั้งๆที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าปลายทางนั้นจะเป็นอย่างไร จะซ้ำกับที่เคยผ่านมาหรือไม่ จนบางครั้ง... ความกลัว ก็อาจทำให้เราพลาดสิ่งดีดีที่กำลังจะเกิดขึ้นไปก็ได้ กลัวที่จะมีความรักครั้งใหม่ เพราะกลัวที่จะเจ็บช้ำ เสียใจ ทั้งๆที่เราไม่รู้ว่าสุดปลายทางนั้น เธออาจจะเป็นคนที่เรารอมาทั้งชีวิตก็ได้ แต่เราก็ปล่อยให้มันผ่านไป เพียงเพราะอดีตที่มันผ่านเลยไปแล้ว คนทุกคนไม่มีใครเหมือนกัน ผู้หญิงทุกคนก็ไม่เหมือนกัน มันยุติธรรมรึเปล่าที่เราเอาใครคนนึงในอดีต...มาปะปนอยู่กับปัจจุบันที่เรายังคงต้องเดินหน้าต่อไป เชื่อว่า...ไม่เคยมีใครที่ไม่ผิดหวัง ในความรัก ไม่เคยมีใครที่ไม่เสียน้ำตา ไม่เคยมีใครที่ไม่เคยถูกเดินจากไป หรือว่ามีใครเดินจากเรามา แต่ถึงอย่างไร ในความทรงจำที่เจ็บปวด ก็ยังคงมีร่องรอยของความทรงจำที่แสนดี ถ้าวันนึง เราไม่สามารถเดินร่วมทางอย่างคนรัก ก็ขอให้เป็นคนเคยรัก เป็นคนที่มีความทรงจำดีดีร่วมกัน เป็นเพื่อนเก่าที่เราเคยคุ้นตา คุ้นใจ ยังดีกว่าอยู่กันไป ทั้งๆที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหมดใจให้กันแล้ว เมื่อคนสองคนเดินมาถึงทางแยก และไม่สามารถเดินย้อนกลับไปทางเดิมอีก อยู่ที่เราแต่ละคนจะเลือกทางเดินให้เองยังไง จะเดินต่อไปอย่างเจ็บปวด ขยาด หวาดกลัว ในสิ่งที่ยังมาไม่ถึง หรือจะเก็บอดีตไว้เป็นบทเรียนแล้วเดินหน้าต่อไป.... อาจจะมีแผลในใจ แต่เราก็คงไม่จำเป็นที่จะต้องระลึกถึงความเจ็บปวดจากแผลนั้นในทุกวินาทีที่เข็มนาฬิกาผ่านเลยไป... ไม่ต้องบอกตัวเองตลอดเวลาว่าจะลืม...เพราะเมื่อไหร่ที่เราบอกตัวเองแบบนั้น แปลว่าเราไม่เคยลืม ปล่อยให้มันผ่านไป ให้ความทรงจำ ในวันใหม่ ค่อยๆเคลื่อนแทนที่ความทรงจำในวันวาน เก็บความเจ็บปวดใส่ลิ้นชักแห่งความทรงจำ แล้วเดินหน้าต่อไป... จากคุณ : cookery-girl - [ 2 ก.พ. 52 11:11:15 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อืม  อ่านแล้วก็ทำให้คิดได้อีกแง่ เคยเจอมาเหมือนกันผู้ชายที่คบผู้ชายและบอกว่าตัวเองไม่ใช่เกย์ แต่ไม่รู้ซิ  ไม่รู้ว่าจะเรียกว่ายังไง  เพราะความลึกซึ้งของคนทั้งคู่ มันเป็นความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ รออ่านตอนต่อไปก็แล้วกัน จากคุณ : รวิษฎา - [ 2 ก.พ. 52 13:21:34 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เปลี่ยนชื่อเรื่องเหรอ จากคุณ : dream2dream - [ 2 ก.พ. 52 16:06:52 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อืมม...เข้ามาเพราะชื่อ จขกท. นะครับ (แถวๆเหลิมไทย) จะเล่าให้ฟังเรื่องของผมบ้าง ผมเองมีเพื่อนซี้ครับ เพื่อนสนิทคนนี้คบมากว่า 15 ปีแล้ว เราสองคนเป็นเพื่อนซี้กันมาก ถึงขนาดมองตารู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร สื่อสารแบบไม่ต้องพูดมากความ เรียกว่ายิ่งกว่าเมียอีกครับ หลายครั้ง เราแบ่งกันกินแบ่งกันใช้...ทุกอย่าง (คงจะเดาออกว่าอะไร) คนนึงไม่มีเงิน อีกคนก็ออกหมด ผลัดๆกัน ส่วนใหญ่ เห็นผมก็จะเห็นมัน เห็นมันก็จะเห็นผม (สมัยก่อนนะครับ) บ้านมัน รับผมเป็นลูกคนเล็กแล้ว เหมือนๆกับที่บ้านผมก็รับมันเป็นลูกบ้านผมเหมือนกัน กินเหล้ามา เมาก็นอนเตียงเดียวกัน บางทีก็นั่งกินมันในบ้านนี่แหละครับ และเรื่องราวอีกหลายร้อยแปดพันเก้าประการ แต่ผมไม่เคยมีอารมณ์พิศวาสต่อมันในเชิงนั้นเลย เหมือนกับที่มันก็ไม่เคยมีกับผม เราคบแต่กับผู้หญิงครับ เราเปลี่ยนแฟนบ่อย หุหุหุ จนสุดท้ายมันแต่งงานไป ผมไปเป็นพิธีกรให้ ส่วนผมหรือ ยังไม่แต่งครับ (มีแผนเฉยๆ) สายสัมพันธ์หรือครับยังคงเดิมครับ แบบผมเรียกว่าอะไรครับ นี่มันยิ่งกว่าพี่น้อง ยิ่งกว่าเพื่อนซี้ครับ เรียกว่าเหมือนกับฝาแฝดกันมากกว่า 555+ คนอื่นเคยมองว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์หรือเปล่า แต่สุดท้ายก็เงียบไปทุกรายครับ 555+ ถ้าไม่โดนผมหรือมันต่อย ก็ใช้"วิธีอื่น"...555+ (ตอนนี้อายุมากขึ้นแล้ว ความระห่ำอาจลดลงตามวัยครับ หุหุหุ) เคยมีคนเพศเดียวกันมาชอบ แต่ผมกับมันเฉยๆไม่เล่นด้วย เดี๋ยวเขาก็ไปเองนะครับ ผมอยากจะบอกว่า ถ้าเรา"รู้"ว่าเราต้องการอะไร "รู้"ว่าเราชอบอะไร และ "รู้"ว่าเราเป็นอะไรแล้ว จะไปกลัวทำไมครับ จะไปหวั่นไหวกับคนรอบข้างทำไมครับ ทำไปเถิดครับ ถ้าเป็นความพอใจของตนครับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คุณออมสินฯครับผม แล้วจะมาอ่านต่อตามประสาคน...อยากรู้ หุหุหุ (แก้สะกด) แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 52 16:10:57 จากคุณ : buddhi - [ 2 ก.พ. 52 16:07:28 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เข้ามาอ่านและให้กำลังใจน้องออมสินจ้า แล้วจะติดตามอ่านตอนต่อไปนะจ้ะ จากคุณ : roslita - [ 2 ก.พ. 52 16:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผมก็ตามมาอ่านเรื่องของพี่ที่ห้องนี้ด้วยครับ รอมานาน ได้อ่านเสียที ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าในซาวน่าเกย์ที่พี่ไปมันเป็นยังไง เพราะเคยทำรายงานเกี่ยวกับสถานบันเทิงเกย์ ตอนนั้นอายุยังไม่ถึงเลยเพียงหาข้อมูลเชิงเอกสารและการเข้าเว็บเท่านั้น แต่ดูจากรูปและเงื่อนไขการเข้าที่ต้อง "เปลือย" หมด ผมก็ไม่กล้าแล้วครับ ดูจากที่เล่ามาพี่คงหล่อน่าดูเลยใช่ไหมครับ มิฉะนั้นบรรดาเก้ง กวางทั้งหลายที่เป็นชาวเราร่วม(รัก)โลก คงไม่ละสายตาเป็นทางเดียวกันมาที่กระทาชายนายนี้แน่นอน ยังไงผมก็เป็นกำลังใจให้พี่ต่อไปนะครับ จากคุณ : ภารตยุทธ (ภารตยุทธ) - [ 2 ก.พ. 52 19:56:42 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ความกลัวมันทำให้ใจคนปิดกั้นตัวตนที่แท้จริงของตัวเองค่ะ กลัวว่าจะเจ็บ ก็เลยไม่รักใครอีก กลัวว่าเค้าจะทิ้ง ก็เลยไม่อยากคบเป็นแฟน กลัว....กลัว....แล้วก็กลัว สุดท้ายความคิดความอ่านก็เปลี่ยนไป จากคุณ : Sanctuary O. - [ 3 ก.พ. 52 02:37:54 ]

ความคิดเห็นที่ 12 กรรมแท้ ๆ กรรม กริยา การกระทำ ผลจาก พันธุกรรม สิ่งแวดล้อม ล้วน ๆ เปลี่ยนเจ้า ให้เปลี่ยนไป จากคุณ : ดัชน้อยในโลกที่เล็กกว่าตัวเรา (powerinvincible) - [ 3 ก.พ. 52 12:31:12 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอนะสำหรับเรา ว่าว่าจะเป็นรูปแบบใหนแค่เรายอมรับสิ่งที่เราเป็น   สิ่งที่ผ่านมาเป็นเพียงอดีต และให้อดีตที่ผ่านมาเป็นแนวทางการใช้ชีวิตต่อไปของเรา เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ คุณออมสิน จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 3 ก.พ. 52 20:35:47 ]

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 1 รอยรักในอดีต : หลายๆท่านคงทราบแล้วว่า หญิงหนึ่งในดวงใจของผมนั้น เธอชื่อ “ฟ้า” ซึ่งเป็นผู้หญิงที่ผมยอมรับสุดหัวใจว่ารักเธอมาก ฟ้าเป็นผู้หญิงคนแรกของผมที่สอนให้ผมรู้จักคำว่า “รัก”  จากผู้ชายที่ไร้เดียงสา ไม่เคยรู้จักคำว่ารัก ก็ได้รู้จักความรักครั้งแรก ก็เพราะเธอ ผมไม่รู้จักเซ็กส์ เธอก็เป็นคนแรกที่สอนให้ผมรู้ ผมยอมรับว่าตัวเองอ่อนหัดนัก ถึงขนาดว่า “ถุงยาง” ก็ยังสวมไม่เป็น ชีวิตที่มีความสุขที่สุดคือการได้มีใครสักคนคอยคิดถึง  ห่วงหา ดูแล เทคแคร์ และห่วงใย ช่วงจังหวะชีวิตวัยนั้น ผมทุ่มเทให้กับฟ้าเพียงคนเดียว รักและซื่อสัตย์ต่อเธอ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ เมื่อมี “คนรัก”แล้ว ผมจึงรักษาสถานะภาพของ “คนรัก”ให้ดีที่สุด อะไรคือตัวแปรของความเปลี่ยนแปลง ผมพยายามปิดช่องทางนั้นทุกอย่าง ระยะทางไม่ใช่อุปสรรค ผมสามารถนั่งรถไปรับ-ส่งเธอได้ จากพระรามสอง ถึงจรัญสนิทวงศ์ ไม่ไกล ไม่ท้อหรือไม่เบื่อหน่าย มีแต่พยายามจะเพิ่มความสะดวกสบายให้กับเธอทุกๆอย่าง ไม่ว่าจะนั่งรถแท๊กซี่ไปรับ-ส่งเธอ หรือแวะทานอาหารในห้างสรรพสินค้าด้วยกัน ดูหนัง ฟังเพลงร้องคาราโอเกะ แสนจะสุขขีเหลือเกิน ผมพยายามใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากที่สุด แต่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างฟ้ากับผมก็ถึงขีดสุดท้าย มันเดินทางมาถึงโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่ทันที่จะได้คิดเตรียมใจรับมือกับขีดสุดท้ายที่จะมาถึง มีคู่รักที่ไหนบ้าง?ที่รักกันแล้วมาพูดถึง “การเลิกรา” ไม่มีหรอก!! เย็นวันนั้นผมไปรับเธอยังที่ทำงานตามปกติ แต่ทราบข่าวว่าเธอหยุดงาน สาเหตุเพราะ “ป่วย” ความรู้สึกของคนที่เป็นแฟนกัน ย่อมห่วงหา อาทรเป็นธรรมดา อาการของฟ้าคงหนักมากจริงๆถึงไม่สามารถติดต่อบอกผมได้ หรือไม่จริงครับ? ผู้หญิงเวลาไม่สบาย ก็อยากใช้โอกาสนี้อ้อน “คนรัก” ให้มาเอาใจทั้งนั้น “ยาหมอ” ชนิดใดว่าแน่ก็ต้องพ่ายแพ้ต่อ “ยาใจ”ของคนที่เรารักทั้งนั้น เพียงแค่เห็นหน้ากัน อาการป่วยก็ทุเลาเบาบางแล้ว ในความคิดของผมยามนี้ ฟ้ากำลังรอคอย “ยาใจ”จากผมอยู่แน่ๆ ผมรีบรุดหน้าไปเยี่ยมเธอที่บ้านทันที “มาทำไม” นั่นเป็นคำถามจากผู้หญิงที่ผมรัก คำแรกที่ได้เห็นหน้ากัน สีหน้าของผมเจื่อนลงไปเล็กน้อยแต่ก็ยังไม่มากไปกว่าใบหน้าที่แสดงความห่วงใยออกมา ใครจะไปคาดคิดว่านั่นเป็น “สัณญาณเตือน” ครั้งสำคัญ เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายจริงๆ เพราะเวลานั้นผมได้มีโอกาสเจอไดอารี่บันทึกของเธอระบุว่าตลอดเวลาที่เราคบหากัน เป็นของกันและกัน ฟ้า“ไม่เคยรัก”ผมเลย .แม้แต่วินาทีเดียว บ้าไปแล้วแน่ๆ มันเหมือนฟ้าที่ผ่าลงมากลางหัวของผมตอนกลางวันแสกๆ ในไดอารี่ที่ฟ้าเขียนไว้เธอพร่ำพรรณารอคอยให้ “คนรักเก่า” หวนคืนกลับมา และเขาคนนั้นก็กลับมาหาเธอจริงๆ ในขณะที่ผมยังอยู่ในสถานะภาพ “แฟนคนปัจจุบัน” ของเธอ เขากลับมาคบกันใหม่อีกครั้งโดยที่ผมเป็น “ไอ้โง่” ในสายตาของเธอ เธอกับเขา .และฉันอีกคน เธอกับฉัน และมันอีกคน จะเขียนอย่างไรก็ตามแต่ มันก็คือหนึ่งหญิง-สองชาย . จากคนรักกัน กลายเป็นมือที่สาม จากคนรักกัน กลายเป็นส่วนเกิน.. จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 4 ก.พ. 52 08:15:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อยากรู้เหลือเกินครับว่า เธอเอาเวลาไหนไปรักกัน ผู้หญิงใจร้าย ผู้หญิงแบบนี้ หัวใจของเธอทำด้วยอะไร? เธอตีค่าความรัก และความรู้สึกของผมได้ต่ำมากๆ เสียความรู้สึกที่รัก และปรารถนาดีต่อเธอ หญิงมากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ผมไม่เคยคิดเป็นอื่น แม้แต่ปรายตามอง รู้เพียงอย่างเดียวคือความซื่อสัตย์ต่อคนที่ผมรัก และทำความรักของเราสองคนให้ดีที่สุดก็พอ . แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดไว้สักนิด!!...ผมทะเลาะกับเธอรุนแรงที่สุด ภาพผู้ชายที่อบอุ่นดั่งผ้าขาว กลายเป็น ผู้ชายที่ซาดิสต์ โหดร้ายไม่ต่างจากซาตานที่ครอบงำร่างของเทพบุรุษ มันโลดแล่นออกมาด้วยความกระหายแค้น ดูเป็นการกระทำที่ป่าเถือน หยาบคายกับเธออย่างไม่รู้ตัวที่สุด มันคือความรักใช่ไหม?...ความรักที่ทำให้คนดีๆกลายเป็นคนเลวได้ในพริบตา .ความรักที่แผดเผากลางใจจนวินาทีนั้นไม่มีมุมดีๆด้านความรักให้ผมได้มองเห็น ผมทำร้ายร่างกายของเธอ ราวกับคนไม่เคยรักกัน!! และแล้ว ทุกอย่างก็จบสิ้นลง เป็นการจบที่ไม่ได้สุขสมหวังเหมือนที่ผมเคยดูในโรงภาพยนตร์หรือละครหลังข่าวทั่วๆไป .ที่พระเอก-นางเอกต้องจบลงด้วยการแต่งงาน แต่นิยายความรักของผมจบลงด้วยทางใคร-ทางมัน แม้บางเส้นทางของเธอที่เดินไปนั้น จะมีผมคอยเป็น “ขวากหนาม” ที่ทิ่มแทงหัวใจเธอบ้างในบางครั้ง .เมื่อผมไม่มีความสุข ก็อย่าหวังว่าเธอหรือมันจะได้มีความสุข!!..... ใช่ครับ ตอนนั้นผมยอมรับว่า “บ้า”ไปแล้วจริงๆ บ้าที่ไม่สามารถควบคุมสมาธิได้ บ้าที่ไม่สามารถตัดใจจากความรักได้ .กาลเวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาบาดแผลครั้งนี้ให้กับผม วันนั้นสู่วันนี้ .เมื่อผมได้มองย้อนกลับไป ก็อดสงสารเธอไม่ได้ ก็อดสำนึกผิดกับการกระทำของตัวเองไม่ได้ แต่เมื่อไม่สามารถย้อนกลับไปแก้ไขอดีตเลวร้ายนั้นได้ ก็คงปณิธานตัวเองว่าต่อไปนี้ หากมีรักครั้งใดก็ขอให้รักอย่างมีสติ และใช้สมองในการเรียนรู้ที่จะรัก พร้อมทั้งใช้หัวใจเป็นตัวกำหนดทิศทาง หญิงเดียวในดวงใจของผม ที่ตราตรึงอยู่ในกล่องบันทึกความทรงจำ จะเล่าอีกสักร้อยครั้ง พันครั้ง ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ชีวิตของผมหลังจากไร้ความรักแล้ว ก็เหมือนร่างที่ขาดลมหายใจ ปล่อยชีวิตไปวันๆ กินไม่ได้ นอนไม่หลับ มันไม่ใช่อาการที่ดูไร้สาระ แต่ช่วงเวลานั้น จะรู้ซึ้งถึงคำว่า “ไม่เจอกับตัวเอง จะไม่มีวันเข้าใจ” ได้เป็นอย่างดีว่าสภาพของผมเป็นอย่างไร? จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 4 ก.พ. 52 08:16:40 ]

ความคิดเห็นที่ 16 โหดร้ายเหลือเกินกับความรักครั้งแรกของผม .ความรักที่แตกสลายลงในพริบตาและไม่หลงเหลือความทรงจำดีๆระหว่างกันและกันเลย . ในด้านมืดหรือโชคร้ายของผม ยังหลงเหลือแสงสว่างจาก “ไอ้วิทย์” เพื่อนสนิทของผมอยู่บ้าง ที่คอยอยู่เคียงข้างผมเสมอ จริงอยู่!! ถึงแม้ร่างกายของมันจะดูเป็นผู้ชายทุกตารางนิ้วหรือทุกรูขุมขน แต่หัวใจของมันไม่ได้แข็งแกร่งอย่างชาติบุรุษสักนิดเดียว ไอ้วิทย์มันเป็นเกย์ แต่มันก็เป็นเกย์ที่มีเกียรติและศักดิ์ศรี มันไม่เคยล่วงเกินผมเลยสักครั้ง แม้บางที “โอกาส” ก็มานอนแผ่หมดสติต่อหน้าต่อตาของมัน ด้วยความเมามายของผมนั่นเอง มันก็รักษาสถานะความเป็นเพื่อนระหว่างผมกับมันได้เป็นอย่างดี เพราะครั้งหนึ่งมันจะ “เสิร์ฟถั่วดำ” ให้กับผม แต่ว่าผม “ไม่คิดจะกิน” มันก็เลยกลัว..กลัวว่าผมจะบอกความลับของมันให้คนอื่นๆรู้ โดยเฉพาะกับเตี่ยและม๊าของมัน ผมกับไอ้วิทย์จึงมีสัญญาใจข้อนี้ต่อกัน ถ้ามัน “ตุ๋ย” ผมเมื่อไหร่ นอกจากผมจะป่าวประกาศว่ามันเป็นเกย์ เป็นพวกวิปริตผิดเพศแล้ว ผมจะไม่มีวันนับว่ามันเป็นเพื่อนผมอีกต่อไป และในเวลานั้นมันก็คงไม่คิดว่าผมเป็นเพื่อนมันอีกต่อไปแล้วหล่ะ!!... นอกเสียจากว่ามันจะคิดว่าผมเป็นสามี หรือภรรยาของมันนั่นเอง ปัจจุบันตอนนี้ ผมและฟ้า ไม่เคยเจอะเจอกันอีกเลย จำได้ว่าครั้งสุดท้าย ผมเจอเธอบนรถประจำทางสายหนึ่ง เธอขึ้นมาจากต้นสาย ส่วนผมขึ้นระหว่างทาง บนรถที่มีผู้คนไม่มากนัก หลังจากที่ผมเลือกที่นั่งได้แล้ว  อยู่บริเวณเบาะหลังๆ จึงมีโอกาสมองไปที่ด้านหน้ารถ ผมเห็นเธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองออกไปที่ด้านนอก วินาทีนั้นยอมรับว่าผมมีความสุขบนความทุกข์ใจของตัวเอง อยากโผเข้าไปหาเธอเหลือเกิน แต่ติดตรงคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับเธอในวันสุดท้ายก่อนจากกัน วันนั้นผมได้พูดกับเธอว่า “..ฟ้า ฟ้าเงยหน้าสิครับ มองหน้าออมนะ แล้วฟังออมพูด ออมขอโทษครับฟ้า ต่อไปนี้ออมให้อิสระกับฟ้าแล้วนะ แม้คำขอโทษจากผมที่ออกจากปากจะง่ายแบบนี้ ไม่สามารถชดเชยกับความเลวที่ออมได้ทำลงไป แต่ให้ฟ้ารู้ไว้นะครับ ออมเองก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก ออมอยากเห็นคนที่ออมรักมีความสุข ต่อไปนี้ฟ้าจะไม่มีวันร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ที่ออมทำไม่ดีกับฟ้าเพราะออมรักฟ้านะ เพราะออมรัก รักโดยไม่มีสติ ออมขอโทษครับฟ้า ทุกวันนี้ออมไม่เคยมีความสุขเลย ออมอยากอยู่ใกล้ฟ้าตลอดเวลา ฟ้ารู้มั้ย ออมไปดักรอฟ้าที่ทำงานทุกวันเลยนะ ออมเป็นห่วงฟ้า ต่อไปนี้ออมจะไม่ทำแบบนั้นแล้ว สัญญากับออมก่อนนะ ว่าต่อไปนี้ฟ้าจะรักผู้ชายคนนั้นมากๆ รักเขาเหมือนที่ออมรักฟ้า อย่าทำให้ผู้ชายคนนั้นเสียใจ ฟ้าเงียบ แสดงว่าฟ้ารับปากกับออมแล้วนะครับ ฟ้า ออมส่งฟ้าแค่นี้นะ!!...กลับเข้าบ้านดีๆ และต่อไปนี้ดูแลตัวเองด้วย ออม รักฟ้ามากนะ ” จู่ๆน้ำตาของผมก็ล้นเอ่อ ยิ่งวิ่งหนีก็ยิ่งพบเจอ ยิ่งอยู่ใกล้ก็เหมือนไกลห่าง ผมไม่รู้ว่าเธอจะไปไหน อยากเข้าไปถาม แต่ใจสั่งดึงไว้ อยากเข้าไปสัมผัสกอดรัดด้วยความคิดถึง แต่สถานะมันไม่ใช่!!  วินาทีนั้น!!..เจ็บปวดเหลือเกินกับความรู้สึกของคนที่ยังมีเยื่อใยต่อคนรักเก่า สิ่งที่ทำได้ขณะนี้คือ จะนั่งมองเธอแบบนี้จนกว่าเธอจะลงจากรถประจำทางไป นั่นคือครั้งสุดท้ายจริงๆที่ผมเห็นเธอ นางฟ้าของผม ส่วนไอ้วิทย์ หลังจากที่ผมเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เพราะต่างคนก็เลือกเดินตามเส้นทางของตัวเอง มันอาจจะเลือกเรียนต่อปริญญาโท หรืออาจจะช่วยงานเตี่ยกับหม่าม้าค้าขาย หรือสุดท้าย มันอาจจะเลือกเดินบนถนนสีม่วงของมันอย่างเต็มตัวก็ไม่แน่ [โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ขอบคุณครับ] จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 4 ก.พ. 52 08:19:39 ]

ความคิดเห็นที่ 17 มารออ่านต่อจาก โต๊ะเครื่องแป้งครับ ติดตามครับ จากคุณ : pasta_popcorn - [ 4 ก.พ. 52 21:12:27 ]

ความคิดเห็นที่ 18 คุณ ออมสินไตตั้น มาต่อไว ๆ นะครับ รออ่านครับผม จากคุณ : ไทยเหนือ (ThaiNorth) - [ 5 ก.พ. 52 13:32:04 ]

ความคิดเห็นที่ 19 มานั่งรอคุณออมสินครับ จากคุณ : seeyoulater (seeyoulater) - [ 5 ก.พ. 52 16:52:45 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 2 มุมหักเหของชีวิต : หลังจากความรักของชีวิตผมหลุดลอยไป ดูเหมือนหัวใจของผมจะไม่รับรู้ใดๆเกี่ยวกับความรักอีกเลย โดยเฉพาะกับเพศหญิง ทุกคนที่ก้าวเข้ามาในช่วงเวลานั้น ผมขีดเส้นให้เต็มที่ก็คือ “เพื่อนกัน” ไม่ว่าจะดีแสนดีปานใด สวยเพียงไหน ทุกคนคือเพื่อนเท่าเทียมกัน ผมกลัวหัวใจตัวเองต้องเจ็บปวดเป็นครั้งที่สอง เพราะช่วงเวลานั้นผมรู้ตัวดี ว่าความทรมานมันสาหัสเพียงใด ผมปิดตายให้กับความรัก ชีวิตของผมต่อจากนี้จะไม่มีความรักอีกต่อไป ผมได้รู้จักกับ “พี่โอ๋” ผู้ชายที่สอนให้ผมได้รู้จักกับ “ความรัก” อีกรูปแบบหนึ่ง ความจริงความรักแบบนี้มันอยู่ไม่ไกลจากตัวผมเลย เพราะเป็นรูปแบบเดียวกับที่ ไอ้วิทย์ มีให้ผม นั่นคือความรักของ “เพศเดียวกัน” เปล่า?...ผมไม่ได้บอกว่าผมรักเพศเดียวกัน แต่ผมกำลังจะบอกว่า พี่โอ๋เป็นคนทำให้ผมหันมามองความรักในรูปแบบนี้ต่างหาก ผมรู้จักกับพี่โอ๋จากการแนะนำของไอ้วิทย์ ในคืนหนึ่งที่ไปเที่ยวสถานบันเทิงด้วยกันแถวๆย่าน “คอกวัว”  คืนนั้นด้วยความเมาทำให้พี่โอ๋ต้องพาผมกลับยังที่พัก พี่โอ๋ไม่รังเกียจที่จะเช็ดอ้วกของผมที่เลอะเปอะเปื้อนเสื้อผ้าและตามเนื้อตัว นอกจากนี้พี่โอ๋ยังนั่งทำรายงานให้ผมจนเสร็จ “ทำไมพี่โอ่ถึงดีกับผมแบบนี้ล่ะ” ผมเคยตั้งคำถามนี้และถามตรงๆกับพี่โอ๋ในวันหนึ่ง เพราะสังเกตว่า คงไม่มีใครในโลกนี้ ที่จะยอมทำดีกับใครสักคนโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน และก็คิดไม่ออกว่าหากเป็นอย่างนั้นจริง พี่โอ๋จะหวังอะไรจากผม ในเมื่อผมรู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรที่คู่ควรกับพี่โอ๋สักนิด “สักวันออมจะรู้ว่าพี่ต้องการอะไร?”  ผมได้รับคำตอบนี้จากพี่โอ๋ อย่างที่บอกว่าผมคิดไม่ออกจริงๆว่าพี่โอ๋ต้องการอะไร? ความเหงา ค่อยๆคืบคลานเข้าหาผมโดยไม่รู้ตัว ทำให้ผมอยากมีใครสักคน คนที่ทำให้ผมหายเหงา ความเหงาของผมไม่ได้หมายถึงการรักใครสักคน หรือมีใครสักคนได้รัก แค่การมีเพื่อนคุย เพื่อนเที่ยว เพื่อนที่อยู่กับผมยามมีความสุข หรือยามทุกข์ใจ “พี่โอ๋ไง? ทำไมนายไม่ลองคบๆดูว่ะ!!” ไอ้วิทย์บอกกับผม เมื่อผมได้ระบายความรู้สึกในใจที่มีให้กับมันฟัง ทำไมมันต้องทำหน้าเศร้ามากมายขนาดนั้นก็ไม่รู้ “แล้วทำไมนายต้องผลักไสให้เราไม่เกี่ยวกับพี่โอ๋นักว่ะ!! หรือว่านายรำคาญเรา” “สักวันนายก็จะเข้าใจ” ไอ้บ้า พวกนี้เป็นอะไรกันว่ะ!!...ก็พูดๆมาสิ จะได้เข้าใจ ชอบให้คิดเองอยู่เรื่อย ก็ได้..ถ้าไอ้วิทย์อยากให้ผมคิดเอง ผมก็จะไปหาคำตอบจากพี่โอ๋เอง ผมหยิบโทรศัพท์ที่พี่โอ๋ให้ยืมใช้ กดหาพี่โอ่เพื่อให้มารับไปเที่ยวคืนนี้ทันที ไอ้วิทย์เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไอ้นี่ท่าทางแปลกๆมันต้องเป็นอะไรสักอย่างแน่ๆ “เดี๋ยวนี้นายมีโทรศัพท์ใช้แล้วเหรอว่ะ? ไม่เห็นให้เบอร์เราเลย” จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 6 ก.พ. 52 19:12:26 ]

ความคิดเห็นที่ 21 มันเห็นผมถือโทรศัพท์ น้ำเสียงของไอ้วิทย์ที่ถามเหมือนน้อยใจ ผมก็ตั้งใจจะให้เบอร์มันอยู่แล้ว ไม่คิดจะเก็บเป็นความลับอะไร? “ ศูนย์-แปด-ห้า-ศูนย์-แปด-สี่- ” ไอ้วิทย์หยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาเซฟเบอร์ของผมไว้ “ขอบใจนะ นี่ถ้าเราไม่ขอก็คงไม่ให้ใช่หรือเปล่า?” “เฮ้ย คิดมาก ก็ตั้งใจจะให้พอดี แล้วคืนนี้จะไปเที่ยวด้วยกันหรือเปล่า? พี่โอ๋จะพาไปแถว อตก.” ผมรีบชวนมันทันที เดี๋ยวจะหาว่าไม่อยากชวนอีก “ไม่ล่ะ!! ไม่อยากเป็นก้างขวางคอใคร เราเข้าบ้านก่อนนะ เที่ยวให้สนุกนะเพื่อน ” เออ วันนี้ไอ้วิทย์มันแปลกๆ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร แอบน้อยใจเหมือนกันที่มันไม่ยอมบอกให้ผมรู้บ้าง!!... คืนนั้นผมยอมรับว่าสนุกมากๆกับการได้เปิดหู-เปิดตายามค่ำคืนแบบนี้ พี่โอ๋แดนซ์กระจายและแดนซ์ได้ทุกเพลง สำหรับผมยอมรับตรงๆว่าแดนซ์ไม่เป็นเอาเสียเลย จึงต้องดื่มแอลกอฮอล์ตรงหน้าแก้เขิน กว่าจะรู้ตัวว่าเมาแล้วก้ต่อเมื่อพี่โอ๋พากลับมาที่บ้านของเขาอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วซินะ แปลกที่ครั้งนี้แม้ผมจะเมาอย่างไร ผมก็ไม่อ้วกออกมา นอกจากปวดศีรษะตึบๆจนไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ นาทีนั้นรู้สึกพี่โอ๋จะปลดกระดุมเสื้อและตะขอกางเกงของผมออก พี่โอ๋คงช่วยเช็ดตัวให้กับผมเหมือนครั้งนั้น ขอบคุณครับพี่โอ๋ ผมพูดออกไปหวังว่าพี่โอ๋จะได้ยิน แต่ดูเหมือนเสียงของผมจะเบาหวิวเหมือนกับร่างกายที่แทบจะกระดุกกระดิกไม่ได้ ดูมันร้เรี่ยวแรงไปหมด แต่สมองยังสั่งการและรับรู้ว่าพี่โอ๋กำลังทำอะไร?... “อย่า พี่โอ๋ อย่าทำแบบนั้น ผม ผม ” [โปรดติดตามในตอนต่อไปครับ] จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 6 ก.พ. 52 19:14:04 ]

ความคิดเห็นที่ 22 คนเรามันก็แบบนี้ละคับ มันก็อาจจะจริงที่ใคร ๆ ก็บอกว่า ไม่ต้องวิ่งหาความรักให้เหนื่อย เพราะมันจะวิ่งมาหาคุณเอง ผมก็เป็นคนนึ่งนะที่อยากจะจับต้องกับความรักได้บ้าง แต่ก็เชื่ออย่างสนิดใจว่า ความรักมันมีหลากหลาย ไม่ได้มีข้องจำกัดเฉพาะหญิง กับ ชาย หลอกคับ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 23:24:30 จากคุณ : Tony Airlines - [ 6 ก.พ. 52 23:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 23  ขออนุญาตแก้ไขคำผิดของ คห.22 นะครับ คับ = ครับ นึ่ง = หนึ่ง สนิดใจ = สนิทใจ ข้องจำกัด =ข้อจำกัด หลอก = หรอก ขอบคุณสำหรับทุกๆความคิดเห็นและทุกๆล็อคอินที่เข้ามาอ่านครับ รู้สึกดีครับทำให้มีกำลังใจเขียน[เล่า]ต่ออีกครับ จากคุณ : ออมสินไตตั้น - [ 7 ก.พ. 52 10:35:44 ]

ความคิดเห็นที่ 24 รออ่านต่อค่ะ ^^ จากคุณ : WizKiez - [ 7 ก.พ. 52 18:54:45 ]

ความคิดเห็นที่ 25 กรี๊ดดดด อะไรจะเกิดขึ้น มารออ่านค่ะ คุณออมน่าจะเข้าไปเเก้คำผิดที่ คห.ตัวเรื่องเลยค่ะ จากคุณ : nu_aomgirls - [ 8 ก.พ. 52 06:25:45 ]

ความคิดเห็นที่ 26 อ้าว .. มาลงห้องนี้หรอกเหรอ งั้นตามมาอ่านต่อ ((จากห้องสยามจ้า )) จากคุณ : ข้าพเจ้าคือข้าพเจ้า - [ 8 ก.พ. 52 17:36:09 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ยาราไนก๊า? น่ากลัวจัง ( แต่แอบมาอ่าน แบบว่าอยากรู้อ่ะ ) จากคุณ : โอเปร่ารำลึก (packpackz) - [ 11 ก.พ. 52 03:08:23 ]