ความคิดเห็นที่ 1 ท่ามกลางอากาศที่ร้อน นักเรียนปี 1 ต่างก็ต้องทนกับความร้อนนี้ เพื่อเข้าปฐมนิเทศกึ่งรับน้องแต่เป็นการรับน้อง ที่อยู่ในการควบคุมของอาจารย์มีกิจกรรมทำร่วมกันเพื่อสร้างความรู้จักกันมากขึ้น เหนื่อยเว้ย ผมได้แต่นึกในใจเท่านั้น                                                                                             หลังจากนั่งลงที่โต๊ะในโรงอาหารใหญ่ ซึ่งก็มีเพื่อนใหม่มากมายนั่งเรียงรายอยู่ข้าง ๆ ต่างทักทายพูดคุยกันเริ่มมีเฮฮากันมากขึ้น เริ่มมีเสียงหัวเราะ เสียงคุยเริ่มดังสู้กับเสียงกระทบของช้อนซ้อมและจานข้าว หลังจากทานข้าวเสร็จ ยังพอมีเวลาเหลือที่จะนั่งพักและพูดคุยกับเพื่อนใหม่ แล้วผมก็หันไปเจอมิกห่างออกไปอีกสองโต๊ะ ซึ่งเขากำลังคุยกะเพื่อนและหันสบตาพอดี มิกก็ยิ้มและยักคิ้วให้เหมือนเป็นการทักทาย ผมได้แต่ยิ้มตอบและพยักหน้ารับเท่านั้น ผมกะมิกไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน แต่เรียนสาขาวิชาเดียวกันคือการตลาด นักเรียนปีหนึ่งสำหรับสาขาเดียวกันจะเรียนห้องใกล้ ๆ กันหรือบางทีก็เรียนห้องเดียวกัน ผมกะมิกก็เจอกันประจำ ทุกครั้งที่เจอ ถ้าเป็นไปได้มิกจะวิ่งมาทักและพูดคุยเล็กน้อย ส่วนผมก็ได้แค่ยิ้มและทักทายไป แต่แอบดีใจทุกครั้งที่มิกเข้ามาทักทาย แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะขอเบอร์ติดต่อหรือเบอร์เพจ (ตอนนั้นมือถือยังไม่จุติ ยังคงมีแค่เพจ และโทรศัพท์บ้าน) ======================================================== การเรียนสำหรับปีหนึ่งหมดไป เมื่อขึ้นปีสองนักเรียนแต่ละคนจะเลือกเรียนภาษาที่ต้องการ และวันนี้เป็นวันลงทะเบียนเพื่อเลือกภาษา ผมและเพื่อน ๆ ร่วมแก๊งต่างก็เลือกภาษาจีน ระหว่างที่นั่งกรอกใบลงทะเบียน ผมรู้สึกว่ามีมือใหญ่ ๆ มาตบที่ไหล่ผมเบา ๆ พอเงยหน้าขึ้น ก็เป็นอย่างที่คิด คือมิก เข้ามาทัก และรีบถามทันที "โอ๊ตเลือกเรียนภาษาอะไรวะ" ผมตอบกลับ "ภาษาจีน แกละมิก?" "เอ้ย!!! ...... เราลงฝรั่งเศส ไม่ลงภาษาฝรั่งเศสด้วยกันหรอ เผื่อได้อยู่ห้องเดียวกัน" มิกรีบแย้งขึ้นมาทันที น้ำเสียงเหมือนอ้อนวอนเล็ก ๆ ผมก็หันไปตอบ "เอ่อ ไม่ได้ว่ะ ตั้งใจจะเรียนภาษาจีนและเพื่อนๆ เราเองก็นัดกันแล้วว่าจะเรียนภาษาจีน...... " "ไอ้โอ๊ต เสร็จยังวะ รีบ ๆ เลยเดี๋ยวคนคิวยาว ขี้เกียจรอเว้ย" เสียงห้วน ๆ ลอยแทรกมาแต่ไกล ไอ้เนตรตะโกนข้ามหัวกลุ่มเพื่อน ๆ มา "เออ ๆๆๆ เกือบละ เดี๋ยวตามไป" ผมตอบกลับทันที "เราลงเรียนภาษาจีนแหละมิก เปลี่ยนใจไม่ได้วะ" ผมหันกลับไปทางขวาและบอกไป แล้วรีบก้มหน้าเพื่อเขียนใบลงทะเบียนให้เสร็จ "เอ้ย ทำไมอะ นี้ก็ยังทันที่จะลงภาษาฝรั่งเศสนะ" มิกท้วง "ไม่ได้จริงๆ วะมิก เรารับปากกับพวกไอ้เนตรและเพื่อนๆ ที่เรียนห้องเดียวกันว่าจะลงภาษาจีนกันหมด" ผมหันไปตอบมิก "นะ ๆๆๆๆ ลงภาษาฝรั่งเศสเหอะ จะได้อยู่ห้องเดียวกัน" มิกรบเร้ามากขึ้น ผมเริ่มอึดอัดกับการอ้อนวอนของมิก ทั้ง ๆ ที่ผมเองก็อยากเรียนห้องเดียวกับมิก แต่เป็นไปไม่ได้ รวมทั้งต้องรีบกรอกเอกสารให้เสร็จ เลยหันไปพูดด้วยน้ำเสียงปนความรำคาญใจ "ก็บอกไม่ได้ไงมิก!!!  เราเรียนภาษาฝรั่งเศสไม่ได้หรอก" "เออ ก็ได้ ไม่เป็นไร ไม่กวนแล้ว !!! " มิกพูดด้วยน้ำเสียงขุ่น ๆ พร้อมลุกขึ้นจากเก้าอี้อและเดินไปอย่างเร็ว ซึ่งเป็นเวลาเดียวกะที่ผมเขียนเสร็จพอดี "เอ้ย!! ...... เดี๋ยวดิมิก" ผมรีบเงยหน้าและรีบตะโกนเรียกมิกให้หยุดคุยกันก่อน แต่ช้าไปเสียแล้ว มิกเดินไปไกลกว่าที่จะได้ยินเสียงที่ผมทักท้วงไว้ ดูเหมือนมิกจะโกรธและน้อยใจมากทีเดียว......... จากคุณ : Thaibigboy - [ 2 ก.พ. 52 16:38:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาให้กำลังใจกับเรื่องที่ 2 อิอิ จากคุณ : รวิษฎา - [ 2 ก.พ. 52 16:42:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาปูเสื่อรอ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 2 ก.พ. 52 17:14:15 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มารออ่านตอนต่อไปค่ะ    ขอให้กำลังใจด้วยนะคะ จากคุณ : จุดตานิด - [ 2 ก.พ. 52 20:17:39 ]

ความคิดเห็นที่ 5 วันแรกของการเปิดเรียนสำหรับปีที่สอง วันนั้นฝนตกพรำ ๆ ตั้งแต่เช้ามืด เมื่อผมลงจากรถ หยุดยืนเพื่อรอข้ามถนน ผมต้องหยุดชะงักด้วยความตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่อีกฝากฝั่งของถนนที่ผมกำลังจะข้ามไป นักเรียนโรงเรียนเดียวกับผมเรียน หน้าตาและรอยยิ้มที่คุ้นเคยที่ผมเห็นเป็นประจำ ถือร่มเดินมาพร้อมกับนักเรียนหญิง ดวงตากลมโต ขนตายาว ผมยาวสลวยถึงกลางหลัง เธอเป็นลูกครึ่งแขก เดินเคียงข้างมาด้วยร่มคันเดียวกัน ท่ามกลางฝนพรำ ๆ เล็กน้อย ใจผมตกลงไปถึงตาตุ่ม รอยยิ้มนั้นมันไม่ได้ส่งมาให้กับผม แต่เป็นคนอื่นและดูเหมือนว่าจะเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขกว่าหลายร้อยเท่าที่ผมเคยได้รับ ผมยังคงยืนอยู่อีกฝั่งของถนนเหมือนเดิม โดยยังไม่ข้ามไปทันที เพราะไม่อยากประจันหน้ากับสองคนนั้น ผมต้องสะดุ้งเหื้อกอีกครั้ง เมื่อมีมือมาตบด้านหลังเหมือนเป็นการกระตุ้นและเตือนสติให้กับมาอยู่กับตัว พร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ต่อปากต่อคำกันมาตลอด แต่เป็นการต่อปากต่อคำเพื่อสนุก ๆ ในหมู่เพื่อนเท่านั้น "เอ้ย !!! ..... แกมายืนทำ MV อะไรตรงนี้ว่ะ ฝนตกนะเว้ย ไป ๆๆ รีบเข้าโรงเรียนเหอะ ..... กูละเบื่อ เปิดเรียนวันแรก ฝนก็ฉลองเลย" ไอ้เนตร เพื่อนสนิทที่เรียนห้องเดียวกัน กอดคอผมแล้วพลางดันตัวให้ข้ามถนน "เซ็ง!! ทำไมฝนมันต้องมาตกตอนเช้าว่ะเนี้ย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเขืองที่บ่นอยู่ในลำคอ แต่นั้นไม่ใช่เพราะฟ้าฝนหรืออะไร แต่มันเป็นความรู้สึกผิดหวังลึก ๆ อย่างบอกไม่ถูกกับภาพที่เห็นก่อนหน้านี้ "เอ้ย เนตร แกรู้จักมิกใช่ไหม " ผมหันมาถามหลังจากวางเป้บนโต๊ะ "เออ รู้ดิ ผู้ชายรุ่นเรารู้จักกันเกือบหมดแหละ มีไรป่าว??" ไอ้เนตรลากเก้าอี้ออกจากโต๊ะข้างๆ โต๊ะผม "เออ กูเห็นมันเดินกับนา ที่เป็นคนถือพานไหว้ครูสาขาการตลาดอะ แกเห็นมะ?" ผมนั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ ไอ้เนตร "โอ้ยยยยย ไอ้นี้ ไปอยูู่ไหนมาวะ ไม่รู้หรือไง ไอ้มิกกะนามันเป็นแฟนกันตั้งแต่ปีหนึ่งเทอมสองแล้ว"เสียงพูดปนหัวเราะของไอ้เนตร ทำให้ผมถึงกับมึนงง ไปชั่วขณะ "เออ ..... กูไม่รู้นิหว่า ก็ไม่เห็นมีใครบอกแม้แต่ไอ้มิกเองก็เหอะ" ผมพูดด้วยเสียงเรียบ ๆ แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ "เออ กูจะเล่าคราวๆ ให้ฟัง ไอ้มิก กะ นา มันเรียนห้องเดียวกันตอนปีหนึ่ง ก็เห็นเพื่อนๆ กูเล่าให้ฟังว่ามิกมันก็จีบ ๆ นาอยู่ ตอนนี้คงเป็นแฟนกันแล้วมั้งนะ กูว่า" ไอ้เนตรหันหน้ามาทางผมและเล่าอย่างตั้งใจ "เออ กูก็ว่างั้น เมื่อเช้ากูเห็นไอ้มิกกางร่มเดินมาพร้อมกับนา" ผมหันหน้าไปตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ "เอ้ย จริงอะแก เอาเว้ย กูมีเรื่องอำไอ้มิก กะ ไอ้นาอีกแล้วเว้ยยย !!" เสียงหัวเราะลั่นดังขึ้นอย่างสะใจที่ข้างหูขวาของผมอย่างจัง แล้วไอ้เนตรไม่รอช้า รีบลุกแล้ววิ่งออกจากห้องไป วันนั้นฝนตกทั้งวัน ไม่มีทีท่าที่จะหยุด จนเลิกเรียนฝนก็จะตกมาไม่ขาดสาย ผมกะเพื่อน ๆ หลายคนนั่งอยู่ที่โรงอาหาร นั่งกินขนม นั่งคุย นั่งแซวคนเดินไปไปตามประสา ผมก็นั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อแก้เซ็ง แล้วเสียงกวน ๆ ก็ลอยขึ้นมา "เอ้ย ๆๆๆ ขอยืมร่มหน่อยไอ้มิก กูจะเอาไปกางร่มให้น้องแนนที่รักของกู" เสียงเฮของเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่ในกลุ่มเฮกันลั่น ขณะที่ไอ้เนตรกำลังหัวเราะ ซึ่งตรงหน้าคือไอ้มิกที่ยืนหน้าแดง พร้อมหัวเราะอาย ๆ คลอไปกับไอ้เนตร "ไอ้เนตรอำเข้าไป เล่นกูซะอายเลยนะ" ใบหน้าของมิกเริ่มแดงอย่างเห็นได้ชัด ผมก็ได้แต่นั่งมองและยิ้มเจื่อน ๆ ไปพร้อมกับเพื่อนๆ คนอื่น บ้างก็ตะโกนแซวต่อ บ้างก็หัวเราะ "เอ้ย ๆๆๆ พอ ๆๆๆ นามาแล้ว พวกเอ็งอย่าแซวมากเดี๋ยวนาจะอาย นามาโน้นแล้ว พอๆๆๆ " เสียงทุ้ม ๆ ตะโกนห้ามเพื่อนอย่างทันควัน "กลับบ้านเหอะมิก" เสียงหวาน ๆ นุ่มนวลของนา ดังขึ้นด้านข้างของมิก "โอเค กลับบ้าน" มิกตอบ พร้อมดึงร่มออกมากาง ..... "เอ้ย กูไปละไว้คุยกัน" มิกหันหลังมาตะโกนบอกลาเพื่อนๆ ในกลุ่ม เสียงวี้ดวิ้ว ตะโกนแซว ดังตามหลังคู่รักหวานแหววของรุ่นอย่างต่อเนื่อง ในเวลานั้นผมรู้สึกเหมือน อึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร เหมือนทุกอย่างมันอัดอันอยู่ภายใน ซึ่งได้แต่มองคู่รักนั้นค่อยๆ เดินออกไป แต่แล้วก็เห็นใบหน้าขาวที่เจือสีแดงเล็ก ๆ อย่างเห็นได้ชัด ก็หันมาทางผมพร้อมพยักหน้าเล็กน้อยเหมือนเป็นการทักทายกึ่งบอกลา แล้วมิกกะนาก็เดินหายไปพร้อมกับสายฝน .......... จากคุณ : Thaibigboy - [ 3 ก.พ. 52 10:58:17 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เรื่องราวของมิกกะนาเป็น Talk of the town ไปซะแล้ว แทบทุกคนเม้าท์กันเรื่องนี้มากมาย รวมถึงไอ้เนตร ที่มักจะมาเม้าท์ให้ผมฟังตลอด เพราะมันนั่งข้างผม และมันคงอึดอัดใจเต็มประดา ไม่รู้จะเม้าท์ให้ใครฟัง ผมต้องทนรับรู้เรื่องราวอย่างนี้โดยไม่ได้ตั้งใจหรืออยากที่จะรับรู้ และทุกครั้งที่ผมเจอมิกก็มักจะต้องเจอนาด้วยเป็นประจำ แต่หลังๆ มานี้ มิกก็ได้แต่พยักหน้าทักทาย ผมก็พยักหน้ารับ นาก็ส่งยิ้มหวานมาให้กับผมเหมือนเป็นการทักทายเพื่อนของมิกคนหนึ่ง ผมก็ยิ้มรับ แต่ในใจมันเต็มไปด้วยความอึดอัด .... กูเป็นอะไรของกูเนี้ย .... ผมคิดในใจ ทำไมถึงว้าวุ่นใจอย่างนี้ ในหัวผมมีแต่คำถามประเภทนี้อยู่ในหัว บ่ายแก่ๆ วันต่อมา ผมเดินกลับบ้านมาด้วยจิตใจที่ล่องลอย ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที แล้วเดินออกไปหาเพื่อนสนิทที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เมื่อถึงหน้าบ้านเพื่อนที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านตัวเอง รีบเปิดประตูทันที และก็เห็นเพื่อนแถวบ้านนั่งคุยกันก่อนหน้านี้แล้ว "เอ้ย!!! กูมีเรื่องจะปรึกษา" ผมพูดขึ้นมาทันทีหลังปิดประตู "อะไรของแก !!! ไม่พ้นเรื่องผู้ชายอีกละซิ" เสียงห้าว ๆ รีบถามกลับด้วยน้ำเสียงค้อนขอดของแก้ว เพื่อนผู้หญิงที่เข้าใจและรู้ว่าผมเป็นยังไง "กูว่ากูอกหักแบบที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัววะ เหอๆๆ" ผมรีบตอบกลับพร้อมทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ไอ้แก้ว "อะไรเนี้ย งง นะเนี้ย อธิบายมาซิ" แก้วรีบสวนกลับ ผมหันไปมองหน้าแก้วและเพื่อน ซึ่งหยุดสนทนาเรื่องราวก่อนหน้านี้และแสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นออกมาอย่างสังเกตได้ชัด   "กูไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดีวะ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วนใจ "เอ้า!! ไอ้นี้ ตกลงยังไงกัน ว่ามา" น้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มแสดงให้เห็นถึงอาการงวยงงและอยากรู้จนออกนอกหน้าของเอก ผมขยับตัวเล็กน้อย พร้อมพูดอย่างช้าๆ เพื่อเรียบเรียงเรื่องราวในสมอง "คืองี้ กูอะ เหมือนจะ แอบชอบผู้ชายที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน ย้ำนะ ว่าเหมือนจะ เพราะกูเองก็ไม่รู้ตัวกูเหมือนกันว่ากูรู้สึกกับเขายังไง" "เออ กูว่าละ ไม่พ้นเรื่องพวกนี้สำหรับอีโอ๊ต" เสียงแหลมแทรกขึ้นมาทันที หนุ่ยทำหน้าละอากับเรื่องที่พึ่งได้รับฟังไป "อะไรกัน ได้ยินแว่วๆ ผู้ชาย ผู้ชาย อีโอ๊ตมีเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายอีกแล้วหรอนี้" เสียงเจื้อยแจ้วลอยมาจากด้านหลัง ขวัญที่กำลังถือจานขนมเดินมาที่โต๊ะ เพื่อน ๆ ที่โต๊ะต่างพากันหัวเราะและส่ายหัวด้วยความระอาใจปนเป็นห่วง "คือว่า เขาชื่อมิก สเปคกูเลยละแก แล้ววันแรกที่เจอกันมิกก็เข้ามาทักกูก่อน เหมือนทักทายกันทั่วไปนะ" ผมเริ่มเล่าอย่างตั้งใจ ผมเล่าต่อ "ทุกวันที่เจอ ไม่กูก็มิกจะทักทายกันเป็นประจำนะ กูก็ปลื้มซะ น่ารักอะแก" ผมพูดพร้อมน้ำเสียงปนรอยยิ้มอันปลาบปลื้ม "แล้วทำไมแกไม่บอกเขาไปละว่าแกชอบเขา" เอกรีบถามกลับ "แกจะบ้าหรอ!!! กูยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นเหมือนกูหรือเปล่า แต่ตอนนี้ไม่ต้องถามละ เพราะเขามีแฟนเป็นผู้หญิงละแก ไม่ได้เป็นเกย์หรอก" ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงระอาใจ "นั้นไง !! มิหน้าละหน้าแกมุ่ยเป็นหมางอยเลย" เสียงแหลม ๆ ของหนุ่ยกระแทกมาที่หูข้างซ้ายอย่างจัง "ถูก ง่อยเลย ทำไรไม่ถูก หลังๆ มิกก็ไม่ค่อยทักทายเหมือนก่อน เฉย ๆ กว่าเดิม" ผมรีบตอบ "เอาเหอะแก ก็รู้แล้วว่าเขาไม่ได้เป็น อย่าให้มันซ้ำรอยเหมือนกับไอ้อาร์ตละกัน" ขวัญแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง "ก็ถือว่ายังโชคดีนะเนี้ยที่รู้ก่อน ไม่งั้นเกิดไปถามมันเนี้ย บางทีกลายเป็นเรื่องเม้าท์ใหญ่โตเลยนะ" ผมพูดขึ้นพร้อมถอนหายใจอย่างแรง "ไม่ต้องไปคิดอะไรมันมาหรอก แกก็เป็นอย่างนี้ทุกที ใครดีหน่อยก็คิดว่าเขาชอบ ว่าเขาต้องเป็นอย่างที่แกคิด" แก้วพูดเพื่อเตือนสติ ..... ตี๊ดดด ตี๊ดดดดด ตีดดดดดด ..... เสียงเพจที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีข้อความมาถึง ผมรีบหยิบเพจเจอร์ออกจากกระเป๋าแล้วกดอ่านทันที .......... จากคุณ : Thaibigboy - [ 5 ก.พ. 52 10:12:04 ]

ความคิดเห็นที่ 7 .......ทำไรอยู่ โทรหาที่บ้านมีคนบอกไม่อยู่ / มิก 02-xxx-xxxx........ ข้อความที่แสดงขึ้นที่หน้าจอเพจเจอร์ เป็นข้อความที่ไม่คิดว่าจะปรากฎขึ้นมาก่อน "เอ้ย!!! ............." ผมอุทานอย่างดัง เพื่อนๆ พากันตกใจและหันมาที่ผมพร้อม  ๆ กัน "แกเป็นอะไรของแกเนี้ย" เอกรีบตะหวาดด้วยความตกใจ "มิกเพจมาหากู มันรู้เบอร์ได้ไงวะ" ผมตอบด้วยเสียงที่สั่นเครือเพราะความตกใจปนกับความดีใจที่ประทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "เอาแล้วเว้ย กูว่าเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่" เสียงแหลมเสียดแทงมาทางซ้ายของผมอีกครั้ง หนุ่ยเป็นพวกที่ไม่เชื่อความรักของเกย์ มักจะพูดประชดประชัน แต่แฝงไว้ด้วยความเป็นห่วงและคำเตือนอยู่เป็นครั้งคราว "พวกแกคิดว่าไง ว่ะ" ผมรีบถามกลับด้วยความสับสน "ไม่มีอะไรหรอกแก อย่าคิดมาก แกดีใจออกนอกหน้าไปละนะ" เอกรีบสวนกลับ "นั้นดิ ไม่มีอะไรหรอก เลิกใส่ใจกับไอ้คนชื่อมิกเหอะวะ" ขวัญพูดเพื่อเตือนสติซ้ำอีกที "อื้มมมม ก็ว่างั้นแหละ คิดว่าไม่มีอะไรหรอก มันคงได้เบอร์เพจจากเพื่อนๆ ของกูอะแหละ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ก็แอบกดอ่านข้อความเมื่อกี้อีกครั้ง พร้อมกับอมยิ้มที่มุมปาก แล้วเพื่อนๆ ก็พากันเปลี่ยนเรื่องสนทนาโดยลืมเรื่องนี้ไปจนหมด ผมก็ร่วมวงสนทนาไปด้วย เพื่อพยายามที่จะไม่คิดอะไร ไม่หวังอะไรไร้สาระมากไปกว่านี้ เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ผมหวนกลับไปนึกถึงเรื่องนี้ที่เคยเกิดขึ้น ซึ่งที่ตอนนี้ผมลืมเขาไปจนหมดใจ ไม่เคยแม้แต่นึกถึงเวลายามเหงา แต่กลายเป็นความแค้นและความเกลียดมากกว่า อาร์ตคือคนที่ผมเคยคิดว่าเขาน่าจะใช่สำหรับผม เขาเป็นเพื่อนของแก้วอีกที ซึ่งก็เที่ยวเล่นกันในกลุ่มประจำ จนเริ่มสนิทกันมากขึ้น อาร์ตชอบมาคุยเล่น ชอบมากอดคอ โอบไหล่อยู่เป็นประจำ ทั้งที่รู้ว่าผมชอบผู้ชาย เขาก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไร เหมือนเป็นเรื่องปกติ ผมกะอาร์ตเริ่มสนิทมากขึ้น มีโทรคุยกันมากขึ้น มาส่งข้อความทางเพจเจอร์กันมากขึ้น ไปเที่ยวกลางคืนเมากลับมาบางทีก็จะมานอนที่บ้าน เป็นอย่างนี้ประจำ จนทำให้ผมคิดว่าน่าจะใช่ เลยได้พาไปให้รู้จักกับเพื่อนของผมที่โรงเรียน ปรากฏว่าอาร์ตไปตีสนิท ไปคุยกะเพื่อนผู้หญิงของผมคนหนึ่ง แล้วต่างชอบพอกัน ก็เลยได้ติดต่อและสร้างความสัมพันธ์กันไปเรื่อย ๆ ผมรู้เรื่องราวเหล่านี้มาตลอดตั้งแต่ต้นแต่คิดว่าคงไม่มีอะไร จนสุดท้าย อาร์ตกับเพื่อนผมก็ตกลงเป็นแฟนกัน ซึ่งผมก็อยู่ในกลุ่มเวลาไปไหนมาไหนด้วยตลอด ช่วงนั้นความอึดอัด ปนความสงสัยว่า ....ทำไม! .... แต่ก็ต้องปั้นหน้าทำตัวเฮฮา สนุกสนานไปตามประสากับเพื่อนในกลุ่ม  .... จากคุณ : Thaibigboy - [ 5 ก.พ. 52 10:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เหอๆๆๆ เรื่องราวแรก ๆ ของรักบทนี้ แลดูเหมือนจะน่าเบื่อนะครับ อยากให้ลองติดตามและอ่านต่อไปนะครับ เพราะเรื่องราวววุ่นวายและพัวพันมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่าพึ่งเบื่อกันก่อนนะครับผม ....... ขอบคุณสำหรับทุก ๆ คนที่เข้ามาอ่านและ Comment ครับผม จากคุณ : Thaibigboy - [ 5 ก.พ. 52 10:22:23 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตามอ่านนะครับ จากคุณ : order66 - [ 6 ก.พ. 52 14:51:51 ]