ความคิดเห็นที่ 1 เมื่อกลับมาถึงห้องพักของเพ็ญ ฉันจึงได้รู้ว่าเพ็ญและแฟนพักอยู่ห้องรวมกับหนุ่ม ๆ หลายคน และก็มีญาติห่าง ๆ ของฉันพักร่วมอยู่ด้วย ที่จริงเพ็ญก็มีหอพักหญิงที่ทางโรงงานได้จัดไว้ให้ แต่ด้วยความที่เพ็ญมีแฟนแล้ว จึงเลือกที่จะไป ๆ มาๆ กับห้องพักหญิงและห้องพักของแฟนตลอด ซึ่งห้องพักของเพ็ญนั้นไม่สามารถพาคนนอกไปอยู่ด้วยได้เลย ดังนั้นฉันกับพริมและเพ็ญจึงต้องพักอยู่ห้องรวมตรงนี้ ฉันและพริมยอมรับว่ารู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย แต่ก็โชคดีที่ชายหนุ่มที่พักอยู่ด้วยนั้นเป็นญาติกันเสียส่วนใหญ่ ส่วนตรงนี้จึงทำให้ฉันรู้สึกอุ่นใจมากขึ้น เพราะผู้ชายเหล่านี้ไม่ได้เป็นญาติเปล่า แต่เป็นคนที่มีน้ำใจและนับถือครอบครัวของฉันไม่น้อย พวกเขาดูแลและช่วยเหลือฉันทุกอย่าง แต่ด้วยความเกรงใจ ฉันก็มักจะพยายามช่วยตัวเองให้มากที่สุดก่อนที่จะไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ๆ เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปสมัครงาน ฉันกับพริมกลับสมัครงานที่โรงงานที่เพ็ญทำงานอยู่ไม่ได้ ซึ่งก็คงมีหลายอย่างที่ทำให้ฉันและพริมไม่ได้งานทำ อย่างแรกก็คงเป็นเพราะว่า เพ็ญไปพูดจากวนบาทาฝ่ายบุคคลเข้าไว้ พอฉันและพริมใส่ชื่อเพ็ญอ้างอิง ผู้หญิงมีอายุซึ่งทำงานอยู่ฝ่ายบุคคลที่ยืนรับใบสมัครด้านหน้าเปิดอ่านแค่ใบสมัคร และมองหน้าฉันและพริมสลับไปมา จากนั้นเธอก็ปฏิเสธการสมัครงานของพวกฉันเสียดื้อ ๆ สรุปแล้วฉันและพริมไม่ได้งานทำเลยสักคน และก็ต้องตะลอนเดินหางานแถวพระประแดงอยู่หลายวัน โดยที่มีเพ็ญและแฟนคอยให้ความช่วยเหลืออยู่เสมอ ในช่วงเวลานั้น พี่เล็ก ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันก็ลาออกจากงานการเป็นพี่เลี้ยงเด็ก และก็มาหางานทำกับพวกฉันด้วย ทำให้ฉันและเพื่อนมีโอกาสได้ตระเวนเดินหาสมัครงานด้วยกัน ด้วยความที่ฉันยังเด็กไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก พอเงินที่มีอยู่เริ่มหมดก็เล่าให้พี่เล็กฟัง โดยที่พี่เล็กเองก็มักจะมีหนทางให้ฉันเสมอ ซึ่งเธอได้บอกให้ฉันไปหาพี่ชายคนโตที่มหาชัย (สมุทรสาคร) เพราะเธอคิดว่าพี่ชายคนโตจะต้องให้เงินช่วยเหลือฉันเป็นแน่ “ทำไมณัฐไม่ลองไปขอเงินพี่โตล่ะ พี่โตทำงานดีจะตาย น่าจะมีเงินให้ณัฐนะ” คำแนะนำของพี่เล็กดูมีเหตุผลพอสมควร ทำให้ฉันได้คิดตามไปด้วย ซึ่งฉันไม่รู้ว่าพี่โตจะใจดีกับฉันหรือเปล่า ชีวิตของฉันยอมรับว่าไม่สนิทกับพี่ชายคนโตเลย เพราะพี่ชายคนโตจากบ้านมาตั้งแต่ฉันยังเด็ก ๆ แต่ด้วยความที่ไม่อยากอดข้าว ฉันก็ต้องจำใจแบกหน้าไปขอเงินพี่ชายคนโต ชีวิตในตอนนั้นพี่ชายคนโตทำงานออฟฟิศในบริษัทยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย ซึ่งหน้าที่การงานของพี่ชายคนโตนับว่าดีทีเดียว เพราะทำงานอยู่ศูนย์วิจัยสัตว์ในเครือบริษัทยักษ์ (ซีพี) จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:43:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อฉันกับพี่เล็กนั่งรถมาถึงหน้าบริษัทที่พี่ชายคนโตทำงานอยู่ ฉันก็แวะไปที่ป้อมยามและก็แจ้งให้ยามรักษาความปลอดภัยทราบว่า ฉันต้องการติดต่อขอพบพี่ชาย พร้อมทั้งระบุชื่อและแผนกให้ทราบด้วย จากนั้นยามรักษาความปลอดภัยก็ได้โทรติดต่อพี่ชายและแจ้งรายละเอียดให้พี่ชายทราบ พอเวลาสามสิบนาทีผ่านไป พี่โตก็เดินมาที่หน้าป้อมยามด้วยสีหน้าคร่ำเครียด ซึ่งต่างกับฉันที่ดูดีใจกับการได้พบพี่ชายคนโตเป็นอย่างมาก ฉันส่งยิ้มให้พี่ชายพลางรีบยกมือไหว้ทันที และก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยเมื่อคำแรกที่พี่ชายทักทาย “ขึ้นมากรุงเทพทำไม พี่บอกให้อยู่ที่บ้านกับพ่อไม่ใช่เหรอ” ใจของฉันรู้สึกหดหู่ทันที และก็ตอบรับพี่ชายด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ “หนูอยากมาทำงานที่กรุงเทพค่ะ อยากเรียนหนังสือด้วย” พี่ชายไม่พูดคุยกับฉันมากนัก ยื่นเงินให้ก้อนหนึ่ง “กลับไปซะ แล้วไม่ต้องมาหาพี่อีกนะ พี่ช่วยอะไรไม่ได้หรอก งานสมัยนี้หายาก กลับไปอยู่กับพ่อที่บ้านนอกดีที่สุด” แม้ฉันจะไม่ชอบใจกับคำพูดของพี่ชาย ที่คอยยัดเยียดให้ฉันอยู่ที่ต่างจังหวัดตลอด แต่ฉันก็จำใจยกมือไหว้รับน้ำใจจากพี่ชายทันที “ขอบคุณมากค่ะ จากนี้ต่อไป หนูจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก พี่สบายใจได้” ฉันกัดฟันพูด รู้สึกเจ็บปวดหัวใจอยู่ไม่น้อยที่พี่ชายไม่ใยดีกับฉันเลย คงไม่มีใครเชื่อว่าพี่ชายคนโตพูดจบ ก็เดินเข้าไปในออฟฟิศตึกสูงๆ ที่ดูหรูหรา โดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลย เงินหนึ่งร้อยยี่สิบบาทนั้น จ่ายค่ารถไฟไปกลับวงเวียนใหญ่-มหาชัยก็คงเหลือไม่กี่บาท ฉันคงจะต้องประหยัดเงินเพื่อซื้ออาหารรับประทานกัน เพราะพี่เล็กและพริมก็ไม่มีเงินเสียด้วย ดังนั้นเงินหนึ่งร้อยยี่สิบบาทนั้น หมายถึงปากท้องชีวิตเด็กสาวบ้านนาสามคนเป็นหลัก ระยะเวลาสองวันเต็ม ๆ ก็ไม่มีแววที่ฉันและเพื่อน ๆ ทั้งสามคนจะได้งานทำเลย ฉันจึงตัดสินใจโทรศัพท์ไปที่ทำงานเก่า ซึ่งก็เป็นงานที่ฉันเคยทำกับพี่กุสุมา และก็น่ายินดีที่เจ้าของสโมสรยินดีรับฉันและเพื่อนเข้าไปทำงานด้วย ฉันและพริมรีบเก็บเสื้อผ้านั่งรถเมล์ไปที่ทำงานเก่าทันที เพราะที่ทำงานแห่งนี้แม้เงินเดือนจะ 1500 บาทต่อเดือน แต่ก็กินอยู่กับเขาทั้งหมด ซึ่งก็ยังดีกว่าทำงานอยู่กับพี่น้ำหวานเสียอีก ในวันนั้นเป็นวันที่ฉันได้พบเจอพี่กุสุมาอีกครั้ง ซึ่งพี่กุสุมาก็ดูดีใจไม่น้อยที่ฉันกลับมาทำงานกับเธออีกครั้ง เธอโอบกอดทักทายฉัน และส่งยิ้มละไมให้ฉันด้วย ฉันนั่งคุยกับเธอหลายอย่าง รู้สึกมีความสุขที่ได้กลับมาทำงานที่นี่อีก ตอนนั้นพี่เล็กไม่ได้มากับฉันและพริม เธอเลือกที่จะเดินไปตามเส้นทางชีวิตของตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าเธอไปไหน แต่สิ่งที่ฉันรู้ในตอนนั้น ก็คือพริมและฉันนั่งรถเมล์สายยี่สิบมาลงที่วงเวียนใหญ่ และก็ตั้งใจไปทำงานที่เก่าที่เคยทำโดยเฉพาะ ฉันและพริมได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากคนบ้านเดียวกัน เพราะที่สโมสรแห่งนี้มีคนบ้านเดียวกันทำงานอยู่สองสามคน พิเศษสุดคนเหล่านั้นก็ล้วนแต่เป็นคนดีมีน้ำใจช่วยเหลือฉันและพริมด้วย จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงระยะเวลาที่ทำงานอยู่ที่นี่ได้สองเดือน ฉันก็ตัดสินใจโทรไปหาพี่ชายคนรอง (พี่รอง) เพื่อแจ้งให้พี่ชายได้ทราบว่าฉันได้มาทำงานที่สโมสรแห่งนี้ ขณะที่รอสายพูดคุยกับพี่รองนั้น ใจของฉันก็ตื่นเต้นไม่น้อย เพราะอยากรู้ว่าพี่ชายจะมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกับพี่คนโตหรือไม่ “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มของพี่รอง ฉันยังคงจำได้ดี “พี่รองค่ะ นี่ณัฐนะคะ พี่รองสบายดีไหมคะ” ฉันรีบทักทายพี่ชายด้วยความตื่นเต้น “โทรมาจากไหนนี่” คำถามพี่รองดูขึงขังไม่น้อย “หนูโทรมาจากวงเวียนใหญ่ค่ะ หนูขึ้นมาทำงานที่กรุงเทพได้สองเดือนแล้ว หนูต้องขอโทษที่ไม่ได้โทรมาบอกพี่รองเลย” ฉันไม่ลืมที่จะบอกเล่าให้พี่ชายได้รับทราบ ถึงความเป็นมาเป็นไปของตัวเองด้วย “ใครบอกให้ขึ้นมากรุงเทพ หึ พี่บอกให้อยู่บ้านไม่ใช่เหรอ” เสียงพี่รองดุไม่น้อย ทำเอาใจดวงน้อย ๆ ห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที ด้วยความซื่อ ฉันจึงรีบตอบไปตามความจริง “ไม่มีใครบอกหรอกค่ะ หนูแค่อยากขึ้นมาทำงานและหาโอกาสเรียนที่กรุงเทพ” “พี่บอกกี่ครั้งว่าห้ามขึ้นมากรุงเทพ แล้วนี่พ่อยู่กับใครล่ะ” “พ่ออยู่กับพี่กันต์และพี่โอ๋ค่ะ พี่ทั้งสองคนได้ย้ายมาอยู่ที่บ้านเพื่อที่จะดูแลพ่อเองค่ะ” “เรานี่ดื้อด้านจริง ๆ เลยนะ คำสั่งของพี่บอกว่ายังไงจำไม่ได้เหรอ” “จำได้ค่ะ แต่หนูอยากมาทำงานที่กรุงเทพค่ะ อยากช่วยพี่เก็บเงินสร้างบ้านหลังใหม่ให้พ่อได้อยู่ด้วย” “จะมาทำอะไรได้ อายุแค่นี้ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ มีงานทำหรือเปล่า” เสียงดุจากพี่รองทำให้ฉันกลัวไม่น้อย พี่รองสอบถามฉันสารพัด “หนูทำงานอยู่ที่วงเวียนใหญ่ค่ะ สโมสรที่เก่าที่หนูเคยมาทำงานช่วงปิดเทอมซัมเมอร์นะคะ” “เรานี่สุดยอดเลยนะ ไม่เคยเชื่อฟังคำสั่งของพี่ ๆ เลย” พี่รองบ่นพึมพำกับการกระทำของฉัน ซึ่งพี่รองไม่เคยอยากให้ฉันมาใช้ชีวิตที่เมืองกรุงเลย พี่รองต้องการให้ฉันเป็นแค่สาวบ้านนาและอยู่ที่บ้านนอกเท่านั้น “หนูก็แค่อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ อยากเรียนหนังสือเหมือนเพื่อน ๆ เขา” ฉันบอกพี่ชาย รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่สุดเลย “จะเรียนไปทำไม เป็นลูกผู้หญิง อยู่บ้านดูแลพ่อดีที่สุดแล้ว” “หนูอยากเรียนค่ะ หนูไม่อยากอยู่แค่นี้” “ว่าแต่พ่อรู้หรือเปล่าว่าเราขึ้นมากรุงเทพ” พี่รองถามอย่างสงสัย “ไม่ค่ะ พ่อไม่รู้ หนูเคยเกริ่นให้พ่อทราบเหมือนกัน แต่พ่อไม่เคยสนใจ เพราะคิดว่าหนูคงพูดเล่น แต่พี่กันต์กับพี่โอ๋รู้เรื่องนี้ดีค่ะ” ฉันบอกเล่าให้พี่ชายทราบถึงความจริงทั้งหมด “มันน่าไหมนี่ เอางี้ดีกว่า เราไม่ต้องทำงานที่สโมสรนั้นนะ นั่งรถมาหาพี่พรุ่งนี้เลย” “ไม่ได้ค่ะ หนูทำงานอยู่ หนูคงไปหาพี่ได้ในช่วงวันหยุดเท่านั้น” “พี่ไม่ให้เราทำงานที่นั่น เข้าใจไหม พี่จะให้เรากลับบ้านไปอยู่กับพ่อ” “หนูไม่อยากกลับ หนูอยากทำงาน พี่รองเข้าใจไหมคะ หนูอยากเรียนหนังสือ” เสียงพี่รองเงียบไปสักพัก “ถ้าอยากทำงานจริง ๆ เดี๋ยวพี่จะหางานให้ทำ ไม่ต้องไปทำที่เก่าเข้าใจไหม” เมื่อได้ยินพี่ชายพูดแบบนั้น ฉันก็มีกำลังใจขึ้นมาบ้าง “งานที่หนูทำก็ดีนี่ค่ะ เงินเดือนดีด้วย” “เท่าไหร่ล่ะ ที่ว่าดีของเรา” พี่ชายย้อนถามอีกครั้ง “หนึ่งพันห้าร้อยบาทค่ะ มีที่พักให้ มีข้าวให้กิน แต่ต้องซื้อกับข้าวเองค่ะ” “ต่อให้เราคิดว่าดีแค่ไหน พี่ก็อยากให้เรามาอยู่ใกล้ ๆ จะได้อยู่ในสายตาพี่ แล้วตกลงเรามากรุงเทพได้ยังไง” ฉันตอบรับทันที “หนูมาคนเดียว และเพ็ญไปรับที่หมอชิตค่ะ” “เพ็ญอีกแล้วเหรอนี่ พี่บอกให้เลิกคบกับเพื่อนคนนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องคบหาสมาคมอีก พี่ไม่อยากให้เราต้องเป็นเหมือนเพ็ญ มีผัวตั้งแต่อายุน้อย ๆ” ฉันรู้ว่าพี่รองไม่ชอบเพ็ญเป็นชีวิตจิตใจ ยิ่งรู้ว่าฉันมาพักอยู่กับเพ็ญและติดต่อกับเพ็ญ พี่รองยิ่งไม่ชอบยิ่งนัก “พี่รองค่ะ แต่เพ็ญเป็นเพื่อนที่ดีกับหนูมาก ๆ เลยนะคะ” ฉันโต้ตอบพี่ชายตามที่ตัวเองรู้สึก “พี่ไม่สนใจ ตกลงเราจะมาหาพี่ไหมวันพรุ่งนี้ พี่ให้เราเลือกระหว่างมาอยู่กับพี่ แล้วพี่หางานให้ทำ หรือว่าจะกลับบ้านนอกไปอยู่กับพ่อดี” จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:45:40 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ฉันรู้ว่าพี่รองเป็นคนที่เด็ดขาดกับน้องๆ ทุกคน หากพี่รองพูดคำไหนก็เหมือนคำสั่งจากสวรรค์ เพราะถ้าใครที่ฝืนคำสั่งของพี่รองอาจจะถูกตบตีตามเคย “หนูอยากอยู่ที่นี่ค่ะ” “ไม่ได้! ถ้าอยากอยู่ที่นั่น พี่จะไปลากตัวส่งกลับบ้าน จะเอาแบบไหนล่ะ อยากโดนตีอีกครั้งไหมล่ะ” ฉันรู้ว่าพี่รองไม่เคยพูดเล่นกับใคร หากพี่รองพูดคำไหนก็มักจะทำจริง ๆ ฉันเองก็เคยโดนพี่รองตบตีเป็นประจำที่ขืนคำสั่ง สมัยที่เรียนอยู่มัธยม พี่รองเคยเดินมาตบหน้าฉันอย่างจังในขณะที่จูงควายให้กินหญ้าอยู่หน้าบ้าน ด้วยสาเหตุที่พี่รองใช้ให้ฉันไปซื้อเหล้าให้ตนและเพื่อน ๆ กิน แต่พอถูกฉันปฏิเสธไปเพราะต้องดูแลควายอยู่ จึงทำให้ฉันถูกฝามืออรหันต์ของพี่รองอย่างเจ็บปวด ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนั้นฉันจำได้ติดตาและพ่อก็เห็นมาตลอด ในวันนั้นพ่อด่าพี่รองย่อยยับหาว่าตีฉันอย่างไม่มีเหตุผล ฉันเองก็เสียใจไม่น้อยที่ถูกพี่รองทำร้าย และนั่นก็คือความทรงจำที่ฉันได้เรียนรู้ว่า พี่ชายคนนี้ไม่ค่อยมีเหตุผลและก็มักจะใช้กำลังกับน้องๆ อยู่เสมอ เพื่อที่จะควบคุมน้อง ๆ ทุกคนให้อยู่ในโอวาสของตัวเอง เพราะความที่กลัวพี่ชาย และเกรงว่าจะถูกตบตีอีกครั้ง ฉันจำใจต้องตอบรับข้อเสนอของพี่ชาย เพราะชีวิตของฉันไม่มีทางเลือกมากนัก “ก็ได้ค่ะ หนูจะไปหาพี่ที่รังสิตวันพรุ่งนี้” “เออ...มาจริง ๆ ล่ะ ถ้าเย็นพรุ่งนี้พี่ไม่เห็นเราโผล่หัวมาให้เห็น รับรองวันอาทิตย์นี้เจ็บตัวแน่ โทษฐานฝืนคำสั่งของพี่ ๆ” พี่รองพูดเสร็จก็วางสายทันที ฉันยืนนิ่งอยู่ในตู้โทรศัพท์เงียบ ๆ และก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สิ่งที่ฉันต้องทำครั้งแรกก็คือบอกเล่าให้พริมได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้ว่าพริมย่อมเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร เพราะพริมรู้ว่าพี่ชายคนนี้มักจะพูดคำไหนเป็นคำนั้นอยู่เสมอ จากนั้นก็เดินกลับมานั่งข้าง ๆ พริม ซึ่งตอนนั้นพริมนั่งดูเหล่าบรรดาลูกผู้ดีมีเงินตีเทนนิสอยู่ที่คอร์ทด้านหน้า “พริม เรามีเรื่องจะบอก” ฉันบอกพริม แต่สายตาหันไปมองผู้คนที่ตีเทนนิสอยู่ที่สนามกว้างใหญ่ แม้จะมีรั้วตะข่ายเหล็กสูง ๆ กั้นกำแพงเอาไว้ระหว่างตึกกับสนามเทนนิส แต่ฉันก็มองเห็นภาพความสนุกสนานของสังคมผู้ดีมีเงินที่มาตีเทนนิสได้ตลอด พริมหันมามองฉันนิดหนึ่ง ก่อนที่จะหันกลับไปมองสาวน้อยที่ตีเทนนิสเบื้องหน้า “มีอะไรเหรอณัฐ” “เราทำงานอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วนะ พี่ชายบอกให้เราไปหาเขาที่รังสิต ถ้าเราไม่ไป พี่ชายบอกว่าจะตีเราและส่งเรากลับบ้านนอก” คำพูดของฉันทำให้พริมหันมาสบตาด้วยความเห็นใจ “อีกแล้วเหรอ พี่ชายเธอนี่จริง ๆ เลยนะ ว่าแต่เธอจะไปยังไงล่ะ เงินก็ไม่มีสักบาท” พริมรู้ดีว่าฉันและตัวเองไม่มีเงินติดกระเป๋าเลย “นั่นนะสิ เราก็คงขอยืมพี่ ๆ ที่นี่สักยี่สิบบาทพอแต่ค่ารถ ไว้เรามีเงินคงจะได้เอาเงินมาคืนพวกเขา” การขอยืมเงินพี่ ๆ คนบ้านเดียวกันถือว่าเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับฉันในตอนนั้น พริมพยักหน้าเห็นด้วยกับฉัน “เธอจะไปพรุ่งนี้เลยเหรอ” ฉันตอบรับเพื่อนเบา ๆ “จ้า ว่าแต่เธอจะไปกับเราไหมล่ะ” พริมส่ายหัวทันที “ไม่เอาด้วยหรอก เรากลัวเจอลูกหลง ยิ่งพี่ชายเธอเป็นนักมวยเสียด้วย กลัวถูกเตะว่ะ” ฉันเข้าใจในสิ่งที่พริมพูดเสมอ และก็รู้ดีว่าเพื่อน ๆ ในกลุ่มต่างก็กลัวพี่ชายแทบทุกคน บวกกับฉันไม่อยากให้เพื่อน ๆ ที่รักเห็นฉันถูกพี่รองทำร้ายต่อหน้าต่อตา ไม่ว่าเพื่อนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม เพราะฉันรู้ดีว่าเพื่อน ๆ แต่ละคนก็คงจะเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าฉัน จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:46:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันยังจำเหตุการณ์ความโหดร้ายของพี่ชายได้เสมอ ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นตอนที่ฉันเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง ในวันนั้นเป็นวันเกิดของฉัน และฉันก็ได้ขออนุญาตพ่อทำกล้วยบวชชีรับประทานกับเพื่อน ๆ โดยในงานวันนั้น ฉันก็ได้ชักชวนหลาน ๆ ลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนสนิทมาทานขนมด้วยกันที่บ้าน ซึ่งพ่อได้อนุญาตและให้เงินฉันไปซื้อข้าวของมาทำขนมในครั้งนี้ด้วย พอทำขนมเสร็จฉันก็ได้ชวนทุก ๆ คนที่มาในงานวันเกิดได้ทานขนมด้วยกัน พร้อมทั้งเปิดเพลงเต้นรำกันตามประสาเด็ก ๆ ซึ่งเพื่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็มีแต่เพ็ญและม่อนเท่านั้น และสองคนนี้ก็เป็นเพื่อนผู้หญิงที่ฉันสนิทไม่น้อยไปกว่าใคร ๆสำหรับเพื่อนผู้ชายก็มีแต่อายุน้อยกว่าฉันสี่ห้าปี ซึ่งก็เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน เสียงเทปที่ดังปะปนกับเสียงหัวเราะสนุกสนานของฉันและเพื่อน ๆ ในครั้งนั้น ทำให้พี่รองหงุดหงิดไม่น้อย ฉันไม่รู้ว่าพี่รองไปเที่ยวที่ไหนมาและอารมณ์เสียมาจากใคร จู่ ๆ พี่รองก็เดินมาปิดเทปและไล่หลาน ๆ รวมทั้งลูกพี่ลูกน้องออกไปจากบ้านให้หมด โดยที่มีแค่ม่อนและเพ็ญเท่านั้นที่ไม่ได้ออกไปไหน และก็นั่งเป็นเพื่อนฉันตลอด จากนั้นพี่รองเรียกฉันไปสอบถามพร้อมทั้งถือไม้เรียวมาสามอัน “สนุกสนานจังเลยนะ ใครบอกให้ทำขนมแจกจ่ายคนอื่นกินแบบนี้ รวยนักเหรอ!” แววตาที่แดงก่ำกับคำพูดที่ดุดันของพี่รองทำให้ฉันรู้ได้เลยว่า สิ่งที่ตัวเองกระทำอยู่นี้ พี่รองมองว่าเป็นสิ่งที่ผิด “หนูขออนุญาตพ่อแล้วนี่ พ่อก็ไม่เห็นว่าอะไรสักหน่อย” ฉันได้แจ้งให้พี่รองทราบตามความเป็นจริง “ไม่ว่า! แต่มันเสียงดังมากรู้ไหม รบกวนชาวบ้านเขา เข้าใจไหม!” พี่รองมักจะหาข้ออ้างอยู่เสมอ เพื่อที่จะตีฉันให้ได้ดั่งใจตัวเอง ซึ่งปกติการเปิดเทปเสียงดังในเขตแถวบ้านฉันไม่เคยมีคนบ่นเลยสักนิด เพื่อนบ้านมีแต่ชอบเสียงเพลงกันทั้งนั้น บวกกับเพื่อนบ้านที่ติด ๆ กันไม่มีเทปจะฟังยิ่งถูกใจเมื่อได้ฟังเสียงเทปจากบ้านใกล้เรือนเคียงด้วยกัน “ไม่เห็นเสียงดังเลย คนอื่น ๆ เขาก็เปิดกันทั้งนั้น” ฉันตอบพี่รองไปตามความซื่อและสิ่งที่พบเห็นในสังคมรอบบ้าน “เดี๋ยวนี้กล้าเถียงพี่เหรอ มานี่เลยจะตีลงโทษสักหน่อย โทษฐานที่กล้าขึ้นเสียงกับพี่” ในวันนั้นฉันรู้ว่าพี่รองเมาเหล้าด้วย ยิ่งมาเห็นฉันโต้เถียงก็ยิ่งทำให้พี่รองโมโหมากขึ้น เพราะพี่รองไม่ชอบให้ใครมาขึ้นเสียงกับตน คำพูดของพี่รองทำให้ฉันสงบเสงี่ยมทันที และก็รู้หน้าที่ของตัวเอง แม้ว่าฉันไม่ได้ทำผิด แต่ฉันก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของพี่ชาย พร้อมทั้งเดินไปยืนกอดอกตรงหน้าพี่ชายทันที พี่รองถือไม้เรียว แตะมือตัวเองเบา ๆ สามครั้ง “รู้ไหมไม้เรียวนี้ไว้ทำอะไร” ฉันยังคงยืนกอดอกก้มหน้าก้มตา “ไว้ตีคนที่เถียงพี่” “เข้าใจดีนี่ แล้วทำไมถึงกล้าเถียงพี่” พี่รองสอบถามฉันไม่ต่างกับนักโทษที่กระทำผิด “หนูไม่ได้เถียงพี่ หนูก็แค่อธิบายให้พี่เข้าใจว่าหนูได้ขออนุญาตพ่อแล้ว และพ่อก็อนุญาตแล้วด้วย” จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:46:54 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ฉันตอบโต้พี่ชาย แต่แววตาไม่กล้าสบตาพี่ชายเลยสักนิด ซึ่งในขณะนั้นเพ็ญและม่อนพากันนั่งมองฉันอย่างหวาดกลัว คำตอบของฉันทำให้พี่รองดูโกรธเคืองมากขึ้น “ไม่เกี่ยวกัน ที่พี่จะตีเราในวันนี้ ก็เพราะเราชอบทำอะไรที่เกินตัวรู้ไหม” “เกินตัวตรงไหนคะ วันนี้เป็นวันเกิดของหนู และหนูก็ได้ขออนุญาตพ่อทำขนมและชวนเพื่อน ๆ มาทานด้วยกัน หนูไม่เห็นว่าตัวเองทำอะไรเกินตัวเลยนี่คะ” ฉันยังโต้เถียงพี่ชายเหมือนเดิม “ดูสิยังกล้าเถียงพี่อีก จะมาทำตัวเหมือนลูกผู้ดีมีเงินนะหรือ มีงานวันกงวันเกิดกับเขา ดูสารรูปตัวเองเสียบ้าง!” พี่รองไม่พูดเปล่าแต่เอามือผลักหัวฉันอีกต่างหาก แม้ตัวจะเซไปทางอื่น แต่ฉันยังคงกลับมายืนแน่นิ่งอยู่กับที่ “หนูก็แค่อยากให้ความสำคัญกับวันเกิดของตัวเองบ้าง อยากมีวันพิเศษเหมือนคนอื่น ๆ เขา” ฉันตอบพี่ชายเบา ๆ เพราะใจรู้สึกอย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันมีวันเกิด หรือการที่ฉันเกิดมาบนโลกนี้แล้วทำให้แม่ต้องเสียชีวิตหรือเปล่า จึงทำให้พี่ชายไม่ชอบใจ หรือว่างานวันเกิดของฉันมันตอกย้ำความเจ็บปวดและความรู้สึกบางอย่างแก่พี่ชาย จึงทำให้พี่ชายเสียอารมณ์อย่างนี้ ฉันยังเด็กเกินไปและก็ไม่รู้ว่าในความเป็นจริงพี่ชายคิดอะไรอยู่ ทำไมพี่ชายถึงไม่ชอบให้ฉันมีงานวันเกิดเหมือนคนอื่น ๆ เขา “หุบปากเลยนะ! นิสัยดื้อด้านไม่มีผิด แถมเถียงคำไม่ตกฟากอีกต่างหาก เดี๋ยวจะตีให้เข็ดเลย” พูดจบพี่รองก็เอาไม้เรียวฟาดตรงน่องของฉันอย่างแรง ไม้เรียวอันแรกหักไป อันที่สองก็ตามมาติด ๆ และก็หักเฉกเช่นกับไม้เรียวอันแรก โดยที่มีไม้เรียวอันที่สามตามมาสมทบจนหักเหมือนกันหมด ซึ่งก็นับครั้งไม่ได้ว่าพี่รองตีฉันไปกี่รอบ ฉันหลับตาสนิทเหมือนหุ่นที่ไร้วิญญาณ ถามว่าฉันเจ็บไหมกับการที่ถูกพี่ชายตีทุก ๆ ครั้ง ฉันยอมรับว่าเจ็บปวดที่สุด แต่ฉันก็ไม่เคยร้องไห้ และก็ไม่มีวันร้องไห้ให้พี่ชายได้เห็นน้ำตาเด็ดขาด ฉันกัดฟันทนและยอมรับว่าน้ำตาตกใน คงมีแต่เพ็ญและม่อนเท่านั้นที่นั่งกอดกันร้องไห้เพราะคงจะสงสารฉันไม่น้อย ฉันรู้ว่าม่อนและเพ็ญหวาดกลัวและอยากช่วยฉันเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ และเหตุที่ฉันไม่ยอมร้องไห้ ก็เพราะว่าฉันไม่อยากให้เพื่อนเห็นความอ่อนแอของตัวเอง ทุกครั้งที่ได้คิดถึงความเจ็บปวดที่ฉันเคยถูกพี่รองตบตีและทำร้าย ฉันมักจะสลดใจอยู่เสมอ ฉันยอมรับว่าไม่เคยโกรธเคืองพี่ชายเลยสักนิด แต่แอบเสียใจและน้อยใจที่พี่ชายทำร้ายฉันอย่างไม่มีเหตุผล นับว่าเป็นความโชคดีอย่างหนึ่งที่ฉันไม่เคยถูกพ่อตี หรือว่าความรักที่พ่อมีให้ฉันมากกว่าใคร ๆ ทำให้พี่ชายเกิดความรู้สึกอิจฉาและทำร้ายฉันทางอ้อม ฉันหันไปมองพริมอีกครั้ง “เธออยู่ที่นี่ได้แน่นะพริม” ฉันยังคงห่วงใยเพื่อนอยู่เสมอ และก็ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “อยู่ได้สิ ที่นี่ดีกว่าที่ทำงานเก่าของเรากว่าเยอะเลย เราชอบนะ” พริมตอบรับอย่างมั่นใจ “พริมดูแลตัวเองให้ดีล่ะ ไว้ถ้ามีโอกาสเราจะกลับมาหาเธอนะ” ฉันรักเพื่อนคนนี้ไม่น้อย อยากอยู่อยากทำงานกับเพื่อน แต่ก็จำใจต้องจากเพื่อนในครั้งนี้ เพียงเพราะไม่อยากขัดคำสั่งพี่ชาย ซึ่งก็ไม่ใช่การเอาตัวรอดคนเดียว แต่เป็นความจำยอมที่ฉันต้องทำตามคำสั่งของพี่ชาย ความพลัดพรากที่ต้องจากลาเพื่อนไปอยู่อีกที่หนึ่ง ทำให้ใจของฉันห่อเหี่ยวเหลือเกิน แม้ว่าชีวิตนี้จะถูกกำหนดให้อยู่ที่ใดก็ตาม แต่ความรักและความผูกพันที่ฉันมีให้เพื่อนนั้นไม่เคยเปลี่ยนเลย ฉันกับพริมยังคงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ และก็ให้คำมั่นสัญญาไว้ว่าเราสองคนจะไม่มีวันลืมกัน โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณพี่ ๆ เพื่อน ๆ ทุกคนที่แวะมาอ่านงานเขียนยีนส์ค่ะ ใครมีคำแนะนำติชมอย่างไร ก็ขอเชิญได้เลยนะคะ ขอบคุณภาพประกอบทางอินเตอร์เน็ตด้วยค่ะ ยีนส์ขอยกเครดิตให้เจ้าของภาพทั้งหมดค่ะ ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 04 ก.พ. 52 02:49:21 จากคุณ : roslita - [ 4 ก.พ. 52 02:48:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ระลึกความหลังซะไกลและละเอียดยิบ เพิงกลับจากต่างประเทศไม่ใช่หรือคะ จากคุณ : scottie - [ 5 ก.พ. 52 00:05:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 5 ก.พ. 52 01:57:59 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คุณ scottie มากนะคะ ที่ติดตามอ่านงานเขียนของยีนส์มาตลอดค่ะ งานเขียนชิ้นนี้เขียนเล่าเรื่องราวในอดีตตั้งแต่เด็ก ๆ จนถึงชีวิตวัยสาวโดยเฉพาะ โดยรวมแล้วก็ระยะเวลาเริ่มต้นตั้งแต่อายุ 15 - 23 ปีค่ะ ยีนส์เขียนเล่าไปเรื่อย ๆ ค่ะ ถือว่าเป็นการฝึกหัดการเขียนไปด้วย เพราะคิดว่าตัวเองยังต้องฝึกอีกเยอะ ยังไงก็ขอคำแนะนำแก่ยีนส์บ้างนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.พ. 52 07:52:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณพี่กุลธิดามาก ๆ นะคะ ที่แวะมาอ่านงานเขียนของยีนส์ค่ะ แล้วยีนส์จะเอามาลงให้อ่านเรื่อย ๆ ค่ะ หากมีอะไรอยากแนะนำ ก็บอกยีนส์บ้างนะคะ จากคุณ : roslita - [ 5 ก.พ. 52 07:54:11 ]