หน้าดิสเพลเอมเอสเอนบนจอคอมพิวเตอร์ค่อยๆเบลอ ๆ หายไปจาก พรมมา เมื่อมีคำถามจากคนชื่อ "นก รักนะจุ๊บๆ" ปรากฏขึ้นมา
พร้อมเสียง ดึ๊งๆ จากโปรแกรม  "เปงไงบ้าง ผลสอบผ่านมั๊ย อย่าบอกนะ ว่าไม่จบ คริๆ"
เขาเหมือนอยู่คนเดียวในจักวาล เขาไม่เหลืออะไรอีกเเล้ว เขามองไปที่ผลสอบของเขาบนหน้าจออีกครั้ง "พ้นสภาพนักศึกษา"
หมายถึงเขาไม่มีโอกาสที่จะแก้ไขใดๆอย่างที่เคยทำมาตลอดสี่ปี "กูถูกไทร์จริงเหรอวะ"
ใบหน้าของพ่อและแม่ ก็่ผ่านเข้ามา เขาเห็นเเม่กำลังคุยกับเพื่อนครูด้วยกันเกี่ยวกับเขา ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
ได้ยินเสียงพ่อที่คอยพูดถึงเขาทำนองว่าจะเห็นลูกเป็น วิศวกร เงินเดือนเเพงๆ  แล้วภาพทุกภาพเสียงทุกเสียงที่ผ่านเขามาในความคิดล้วนเเล้วแต่บั่นทอนกำลังใจ ไร้เรี่ยว

เเรงแม้แต่จะยึดเมาส์ให้มั่น
เขากลืนน้ำลายเข้าไปในลำคอแห้งๆของเขา "อิอิ "เขาพิมพ์เสียงหัวเราะลงใน เอมเอสเอ็นตอบกลับเธอไป
พร้อมกับล็อกเอ้าท์ ออกจากโปรแกรม ทันที ...เขายังไม่กล้าบอกเธอ
เขาเดินคอตกออกมาจากห้องคอมพิวเตอร์มหาลัย เขาอยากไปให้ไกลที่สุดจากที่นี่ เขาอยากให้มันเป็นแค่ฝันไป "ใช่ กูฝันไปๆ"
แล้วเสียงเพลงจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้นปลุกเขาจาก ฝันที่เป็นจริง  "เเม่" หัวใจเขาแทบจะระเบิดออกมา เขาจะบอกแม่ว่าอย่างไร "หวัดดีแม่ "
"ลูกๆเเม่มีข่าวดีจะบอก พ่อจะซื้อรถให้ลูกวันรับปริญญาเป็นของขวัญที่ลูกเรียนจบ"
"ครับ ...เอ่อ"
"ที่จริงพ่อไม่ให้แม่บอกนะ คงจะอยากให้ลูกประหลาดใจ ฮิฮิ"
"ครับ"
"แล้วจบแล้ว จะหางานเลยมั้ย หรือจะพักอยู่บ้านก่อน"
"เอ่อ... ว่าจะหางานเลยแม่ คงไม่ได้กลับ"
"อือ  งั้นแค่นี้นะลูก"
พรมมา ทรุดนั่ง หลังจากสิ้นสุดการสนทนา  เขาไม่กล้าบอกความจริงกับแม่

"รามไง แค่สองปีครึ่งก็จบ จะได้มาเรียนด้วนกันกับนกด้วยไง" นกพูดขึ้นเมื่อรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว เเละนั่นคือคำแนะนำที่เธอให้กับแฟนหนุ่ม
"อืม คงต้องอย่างนั้น อย่างน้อยๆก็ต้องเรียนให้มันจบสักอย่าง"เขาถอนหายใจแผ่วๆ
"แล้วบอกพ่อแม่ยังล่ะ"คำถามนี้ของเธอทำให้เขาใจหาย
"อืม บอกแล้ว"เขาไม่อยากโกหกเธอหรือใครเลย เขารู้สึกผิดที่เขาต้องโกหกแบบนี้

ขณะกำลังchat ในmsn เขาไพล่คิดหาวิธีบอกแม่เรื่องนี้  เขาไม่อยากให้แม่เข้าใจผิดไปมากกว่านี้อีก
เขาจะสัญญากับแม่ว่าจะเรียนที่ใหม่ให้จบ และเลิกปังย่าให้ได้ ...แน่นอน มันเป็นต้นเหตุให้เขาเรียนไม่จบ ถึงจะมีคนบอกว่า "มันสนุกตรงไหนวะ ไอ้เกมกอลฟ ปังยาอ่อน เชี่ยนี่ มึรงถึงติดมันหนักหนา" เขาก็ได้แต่ยิ้มๆ ตอบกลับไปว่า "เรื่องของกรู"
แต่วันนี้มันจบแล้ว เขาไม่แม้จะเหลือบมองร้านที่เขาเคยเล่นยันเช้าอยู่เกือบทุกวัน  ตอนนี้เขามองได้เพียงอย่างเดียว ว่า อนาคต ของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
"เฮ่ย ไอ้เชี่ยไม่เห็นออนนานเลย" เสียงดึ๊งๆ พร้อมจอmsn เด้งขึ้นมา ปลุกเขาจากความคิดเรื่อยเปื่อยนั้น
"เอ่อ ..."
"มึรงพ้นสภาพนักศึกษามั้ย"
"เอ่อ อืมๆ ...เเล้วมึรงรู้ได้ไง"
"555 กุมีเรื่องจะเล่า"
"อะไรวะ"
"ก็ไอ้บอล คณะเราไง มันไปโวยอาจารย์ ให้มันติดFได้ไง มันจะได้เกีรยตินิยมอยู่แล้วนี่เทอมนี้ มันก็ขอดูคะแนน ปรากฏว่าคะแนนมัน ก็ A นี่หว่า ก็งงกัน พอกลับไปดู

ในweb ก็ยังเป็น Fเหมือนเดิม สงสัยwebมหาลัย ผิดพลาด" ประโยคนี้ปลุกเขาชีวิตที่เหือดเเห้งของเขา
"แล้วไงต่อวะ"
"มันก็ไปที่ฝ่ายทะเบียน เขาก็ดูให้มัน ผลคือ ระบบทะเบียนมหาลัย :-)โดนhack ติดFกันระนาว ตอนนี้เขาก็แก้ให้ใหม่แล้ว"
"เหรอๆๆ "เพียงเท่านี้ความหวังของเขาก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง
เขาเข้าไปที่ เว็บ มหาลัยทันทีหลังจาก คุยจบ หัวใจเขายังสั่นระรัว ตื่นเต้นกับผลคะเเนนครั้งนี้
"ต่อไปจะไม่โกหกอีกแล้ว" เขาให้ค่ำมั่นสัญญากับตัวเองระหว่างรอหน้าต่าง ผลคะแนนกำลังโหลด
หัวใจของเขาแทบจะระเบิด ...เเล้วหน้าต่างwindowก็ ปรากฏผลสอบขึ้นมา เขาถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
"พ้นสภาพนักศึกษา"
เขาบอกกับตัวเองอีกครั้ง ""ต่อไปจะไม่โกหกอีกแล้ว"

จากคุณ : เพราะคิดจึงทุกข์ - [ 4 ก.พ. 52 12:14:36 ]