ความคิดเห็นที่ 1 “ผมจอดรถเอาไว้อีกฟากถนน” เขาบอก ก้าวลงจากบาทวิถีเพื่อดูทิศทางในการข้ามถนนให้ถนัด ด้วยริมทางเท้าเต็มไปด้วยรถยนต์และจักรยานยนต์ของคนที่ทยอยมาดื่ม กิน และเที่ยวพักผ่อนในร้านอาหารย่านนั้นที่จอดเรียงกันอยู่ตลอดแนว บนถนนสองเลนพลุกพล่านไปด้วยยานพาหนะที่แล่นไปมาแทบไม่ขาดสาย “รถเยอะจัง... เมื่อก่อนไม่เยอะอย่างนี้เลย” เธอออกปาก และหรี่ตาลงเมื่อแสงไฟจากรถยนต์ที่วิ่งมาวาบเข้าตา “นั่นสิครับ” เขาเห็นพ้องด้วย แตะบ่าเธอเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ข้ามถนนได้แล้ว เมื่อถึงกลางถนนที่รถอีกทิศทางวิ่งสวนกับฟากถนนที่ข้ามผ่านมาได้ ประณตก็เอื้อมมือมาจับข้อมือของเธอเอาไว้เพื่อให้หยุดอยู่กับที่เพื่อรอจังหวะในการข้ามถนนช่วงต่อไป ครั้นถึงเวลาที่ต้องข้ามถนน เขาก็ปล่อยมือจากเธอ และย้ายไปเดินอีกข้างหนึ่งแทน... เช่นเดียวกับที่เขาเคยทำในวันนั้น คำถามของเรื่องที่สนทนาค้างไว้และเกือบจะลืมไปแล้วเกิดขึ้นในใจอีกครั้ง... ไม่เพียงแต่เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ หากเป็นเหตุผลที่เขาจับมือของเพื่อนสนิทของเขาเอาไว้ตลอดทางด้วย ยามนั้น ความโกรธ เสียใจ และน้อยใจทำให้เธอปฏิเสธที่จะเชื่อคำพูดของเขามากกว่าสิ่งที่ตาของตนเองเห็น ทว่า ณ เวลานี้ เธอพร้อมแล้วที่จะรับฟังความจริงจากปากเขาทุกคำ “ณต... ถามเรื่องเกดได้ไหม” กานตาภาเอ่ยในขณะที่ชายหนุ่มเปิดประตูรถแคริเบียนให้ มือของคนที่กำลังจะปิดประตูให้เมื่อเห็นว่าเธอขึ้นไปนั่งแล้วชะงักไปนิดหนึ่ง สายตาที่เขามองเธอฉายประกายฉงนขึ้นแวบหนึ่ง หากนั่นกลับไม่ชัดเจนกับอารมณ์สะท้อนใจอย่างเดียวกับที่เธอเห็นเมื่อยามเอ่ยถึงเหตุผลที่เขาไม่เคยบอกเรื่องความผิดปกติของเพื่อนสนิทกับใคร “ได้ครับ” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนดันประตูฟากที่เธอนั่งอยู่ปิด ลัดด้านหลังของรถขึ้นไปประจำที่นั่งของคนขับ และบิดกุญแจสตาร์ท ทั้งสีหน้า ท่าทาง และคำพูดของเขา ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับการะเกดจะร้ายแรงไม่น้อยเลย...   “เคยมีเกิดอะไรขึ้นกับเกดงั้นหรือ ณต” ชายหนุ่มถอนใจเบา ๆ “เกดถูกพ่อแท้ ๆ ทำร้ายครับ ครอบครัวฝ่ายพ่อเกดก็ดูแลเกดได้ไม่ดีพอ คุณย่าของผมเลยรับเป็นผู้ปกครองแทน เราเลยได้อยู่บ้านหลังเดียวกันมาตลอด จนกระทั่งคุณย่าย้ายกลับไปดูแลคุณปู่ที่กรุงเทพฯ ท่านก็พาเกดไปด้วย กว่าเกดจะกลับมาร่าเริงอย่างที่กานต์เห็นวันนั้นได้ ใช้เวลานานเหลือเกิน...”   “แสดงว่า ณตกับเกดเป็นเพื่อนกันมาก่อนหน้านั้นนานแล้วสินะ” เขานิ่งนึก และขยับปลายนิ้วที่วางอยู่บนพวงมาลัยรถนับเวลาที่เริ่มรู้จักคนที่ถูกเอ่ยถึง  “ครับ ผมรู้จักเกดมาเป็นสิบปีแล้วละ... เกดเป็นลูกศิษย์ของครูสอนร้องเพลงที่สอนในโรงเรียนดนตรีที่ผมไปเรียน พ่อของเกดเป็นเจ้าหน้าที่ของคณะที่เพื่อนแม่ผมเป็นอาจารย์อยู่ แล้วแม่เองก็ขอให้พ่อเกดมาดูไฟฟ้าในบ้านให้บ่อย ๆ ด้วย” ยามนี้ เธอเข้าใจชัดเจนแล้วว่า ทั้งสองเป็นเพื่อนที่สนิทสนมกันมานาน และเคยอยู่ในบ้านหลังเดียวกันด้วยซ้ำไป และเป็นไปได้ว่า แม้เขาทั้งคู่จะพักอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเกินเลยจากความเป็นเพื่อนเลยแม้แต่น้อย แต่การสัมผัสระหว่างเขากับเธอคนนั้นเล่า... เขาไม่เพียงแต่จับมือของเธอเอาไว้ขณะข้ามถนน  หากเขายังจับมือทั้งสองของหญิงสาวคนนั้นแตะลงใกล้กับบริเวณใบหน้าของตนด้วย การกระทำที่ไม่ต่างจากกิริยาของคนรักเหล่านี้จะสามารถอธิบายได้ด้วยเหตุผลใด “ที่ณตจับมือของเกดตอนข้ามถนน...” แม้คำถามนั้นจะไม่จบประโยค แต่ชายหนุ่มก็สามารถให้คำตอบแก่ข้อสงสัยของเธอได้ทันที “เพราะเกดไม่ได้ยินเสียงรถหรือแตรรถครับ...” “คนหูหนวกแบบเกดมีปัญหาในการข้ามถนนยิ่งกว่าคนตาบอดเสียอีก เพราะดูจากภายนอกแล้วไม่ต่างจากคนปกติ ทำให้คนขับไม่ทราบและไม่ได้ใช้ความระมัดระวังมากเหมือนเวลาเห็นคนตาบอดที่ถือไม้เท้าหรือคนที่พิการทางร่างกายอย่างเห็นได้ชัด” เขาอธิบาย “เกดรวมถึงคนหูหนวกอีกหลายคนเคยเกือบถูกรถชนด้วยเหตุนี้บ่อย ๆ เพราะอย่างนั้น เวลาข้ามถนนที่มีรถเยอะ ๆ ผมก็เลยต้องจับแขนหรือมือเกดไว้ เวลาเกิดอะไรขึ้นจะได้ดึงหลบทัน” กล่าวแล้ว เขาก็เงียบไปครู่หนึ่งเหมือนเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออกได้ และหันมาถามเธอ “กานต์จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมขอแวะบ้านไปเอาของแป๊บนึง” คำว่า ‘บ้าน’ ที่เขากล่าวถึงทำให้หญิงสาวขมวดคิ้ว ก่อนนึกขึ้นได้ว่า นอกจากอาคารชุดที่เขาพักอยู่ ยังมีบ้านที่เขาเคยบอกว่า เป็นบ้านเดิมของแม่ แต่ไม่มีใครอยู่ตั้งแต่ทุกคนในครอบครัวต้องแยกย้ายกันไปอยู่อีกแห่งหนึ่งในย่านนี้ “ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” เธอว่า และอดหัวเราะไม่ได้ที่เขาบอกขอบคุณเธอเหมือนกับเธอเป็นคนไปส่งเขา ส่วนเขาเป็นคนอาศัยรถของเธอเสียเองอย่างไรอย่างนั้น กานตาภาเอนศีรษะอิงกระจกหน้าต่าง มองหน้าของชายหนุ่มบนที่นั่งคนขับ... มีคำถามบางอย่างที่เธอยังอยากรู้ แต่อาจยังไม่จำเป็นต้องถามตอนนี้ก็ได้ เพราะไม่ว่าคำตอบของเขาจะเป็นเช่นไร เธอก็พร้อมที่จะรับฟัง และเชื่อเขาอย่างเต็มใจอยู่แล้ว ประณตหยุดรถลงที่หน้าประตูรั้วบ้านซึ่งตั้งอยู่ริมถนน หากอยู่ห่างจากย่านร้านค้าออกไป และอยู่ในบรรยากาศที่เงียบสงบต่างไปจากสถานที่เธอเพิ่งออกมาอย่างสิ้นเชิงทั้งที่อยู่บนถนนสายเดียวกัน “กานต์จะลงมาด้วยไหมครับ” เขาถามเหมือนรู้ใจ และอ้อมไปเปิดประตูรถฟากของเธอให้ ระหว่างยืนรอให้เขาเปิดประตูเล็กข้างประตูรั้ว หญิงสาวมองสำรวจไปรอบบริเวณ บนพื้นถนนที่นองไปด้วยน้ำฝนมีดอกโมกสีขาวที่ถูกฝนซัดจากต้นที่ปลูกไว้เป็นแนวรั้วเพื่อเป็นฉากกั้นลอยเกลื่อน และเหนือจากเขตรั้วต้นไม้เข้าไปเป็นบ้านครึ่งตึกครึ่งไม้แบบเก่าที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟแบบตั้งเวลาอัตโนมัติในโรงรถให้ความสว่างเท่านั้น เธอผ่านประตูเล็กข้างรั้ว เดินเข้าไปภายใน เสียงกุญแจในมือเขาและฝีเท้าที่กระทบพื้นทำให้อดรู้สึกไม่ได้ว่า ที่นี่เป็นบ้านที่เงียบงันจนน่าใจหาย... “ณตไม่คิดจะกลับมาอยู่บ้านนี้บ้างเหรอ” เธอถาม เขาละมือจากการไขประตูหน้าบ้าน โคลงศีรษะ “ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ... ไว้หาคนอยู่ด้วยให้ได้ก่อน” คำพูดนั้นทำให้เธอสะดุดใจ แต่ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของคนพูดได้ว่าคิดอะไร เพราะเขาเข้าไปภายในบ้าน และเปิดสวิตช์ไฟที่ระเบียงและห้องรับแขกเสียแล้ว   “ผมจะไปเอาของข้างบน... ตามสบายนะครับ” นายตำรวจหนุ่มขอตัวจากเธอทันทีที่จบความ ก้าวยาว ๆ ขึ้นบันไดไปชั้นสอง ขณะที่กานตาภายืนมองเขาจนลับสายตาไป ก่อนทรุดตัวลงนั่งบนชุดรับแขก... ท่าทางของเขาเมื่อครู่นี้บอกให้เธอรู้ว่า ใจของเขาก็สะเทือนด้วยคำพูดของตนเองอยู่ไม่น้อยเลย ยามนี้ เธอตระหนักดีว่า แม้ไม่ใช่รักแรกเหมือนดนัย หากความทรงจำของเขาตรึงแน่นติดอยู่ในใจของเธอไม่แพ้กัน  ทว่ามีบางอย่างที่ต่างออกไป... หญิงสาวเอนหลังพิงพนัก หมุนแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วอย่างใจลอย... เธอเป็นคนแรกที่เขารัก แต่หากเธอไม่ใช่คนที่สามารถอยู่กับเขาได้เล่า เขาจะทำอย่างไร ในเมื่อเธอและเขาต่างรู้ดีว่า รักแรกนั้นลืมได้ยากเหลือเกิน เขาดีกับเธอมากมาย ในขณะที่เธอรู้ตัวดีว่าไม่สามารถทำดีให้เขาได้เท่ากัน เขาดีสำหรับเธอ แต่เธอไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับเขาเลย แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อีกไม่นาน เธอจะต้องตัดสินใจให้ได้... ความคิดที่เกิดขึ้นทำให้เธอต้องยกมือขึ้นวางเหนือหัวใจ สูดลมหายใจเข้า ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินดูสิ่งของต่าง ๆ ภายในห้องนั้นเพื่อยุติความกระวนกระวายใจที่รบกวนความรู้สึกของตนเองอยู่ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่มถือแฟ้มใส่เอกสารเล่มใหญ่กับกล่องใส่ฟิล์มสไลด์ก้าวลงบันไดมาพอดี “ขอโทษที่ทำให้รอนานครับ” เขากล่าว “กานต์เบื่อหรือเปล่า” “ไม่เบื่อหรอก ณต แล้วก็รอไม่นานด้วย” เธอบอก “แล้วณตหอบอะไรมาตั้งเยอะ” “ภาพการทำแผนกับสำนวนคดีที่พ่อเคยทำ แล้วเก็บเอาไว้น่ะครับ... มีคดีหนึ่งที่ทำอยู่คล้าย ๆ กัน เลยอยากเอาของพ่อมาเทียบดูหน่อย” ประณตตอบ “แต่ดูท่าทางเหมือนกานต์มีอะไรอยากพูดกับผมหรือเปล่า รู้สึกว่า เราจะคุยเรื่องสักอย่างค้างไว้...” โล่งอกอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเป็นฝ่ายหยุดความกังวลใจของเธอลงได้ แต่ไม่นานนักสิ่งที่เธอเคยนึกไว้กลับเปลี่ยนไปโดยไม่คาดคิด แทบทันทีที่เธอเอ่ยถามถึงเรื่องที่เคยติดใจที่เหลืออยู่อีกเรื่องหนึ่ง...  เรื่องที่เขาจับมือของการะเกดไปโอบไว้รอบคอของตนเองในวันนั้น “ยืมมือหน่อยนะครับ” เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอทันที หากวางแฟ้มและกล่องสไลด์ลงบนโต๊ะรับแขก นั่งลงบนเท้าแขนของโซฟา และยื่นมือออกมารับมือทั้งสองของเธอไปวางบริเวณด้านข้างลำคอของเขาอย่างเดียวกับที่เธอเคยเห็นเขาปฏิบัติต่อเธอคนนั้น “รู้สึกอะไรบ้างไหมครับ กานต์”   (มีต่อนะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ก.พ. 52 01:12:45 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หลังคำถามดังกล่าวเรียกสติให้คืนมาได้ เธอก็ได้รับรู้ว่า นอกจากไออุ่นจากร่างกายของเขาแล้ว  มือของเธอยังสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะเทือนเกิดขึ้นขณะที่เขาพูดอีกด้วย และรู้สึกว่าเมื่อเขาพูดกับเธอด้วยประโยคเดิมซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่เบาลง แรงสั่นสะเทือนที่มือของเธอก็แตกต่างจากความรู้สึกที่เกิดขึ้นครั้งแรกจนสังเกตได้ ตลอดเวลานั้น ความอบอุ่นหนึ่งแผ่ผ่านเข้ามาในใจ... เป็นความอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนและความตั้งใจดีของชายหนุ่มคนหนึ่งที่พยายามช่วยเหลือให้เพื่อนรักของตนสามารถทำในสิ่งที่คนทั่วไปสามารถทำได้อย่างถูกต้อง เป็นความใกล้ชิดที่ไม่ได้สื่อนัยถึงความรักใคร่ปรารถนาในตัวของคนที่ตนแตะต้องเลยแม้แต่น้อย ไม่ต่างจากครูสอนดนตรีที่จับมือของลูกศิษย์ให้วางนิ้วในตำแหน่งที่ถูกต้องเพื่อให้เสียงเพลงที่บรรเลงออกมาไม่แปร่งเพี้ยนไปจากที่ควรจะเป็น เป็นความชิดใกล้ที่ไม่ก่อให้เกิดความหวั่นไหวเช่นยามที่ปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านแก้มของเธอ ขณะจับปอยผมที่ต้องลมพัดจนลุ่ยลงเคลียใบหน้าของเธอจัดให้เข้าที่ ซึ่งแม้จะเป็นเวลาชั่ววินาที แต่ก็ทำให้หัวใจทั้งดวงเต้นแทบไม่เป็นจังหวะได้อย่างประหลาด...   “ถึงจะอ่านปากได้ แต่เกดก็ไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง และบางครั้ง การออกเสียงคำที่ไม่เคยพูด ไม่เคยได้ยินมาก่อน ก็ทำให้เกดไม่สามารถออกเสียงได้ถูกต้อง พูดดังหรือเบาเกินไป ไม่ชัดเจน” เขาอธิบาย “วิธีนี้เป็นวิธีที่ทำให้เกดรับรู้ความสั่นสะเทือนของเส้นเสียงผ่านการสัมผัสลำคอขณะที่ผมออกเสียงคำที่ถูกต้อง เพื่อให้เธอจดจำ และพูดคำนั้นได้อย่างถูกต้องด้วย ”   “แล้วอีกอย่างหนึ่ง...” เขากล่าวได้เพียงเท่านี้ก็เงียบไปคล้ายกำลังตัดสินใจว่าควรพูดเรื่องนี้ดีหรือไม่ แต่ที่สุดแล้ว ก็เอ่ยออกมาเหมือนต้องการระบายความอึดอัดที่เก็บไว้ในใจอยู่นานออกมาให้จบไปเสียที “ผมกับเกดไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน...” “วันที่กานต์เห็นเกดเปิดประตูออกมาเช้าวันนั้น เกดพักอยู่ที่บ้านเพื่อนของลูกพี่ลูกน้องผม แล้วก็เพิ่งมาถึงก่อนหน้ากานต์มาเรียกผมที่ห้องไม่กี่สิบนาทีนี่เอง แล้วตอนที่เปิดประตูออกไปนั้น เป็นความบังเอิญจริง ๆ เพราะเกดไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูของกานต์เลย พอกานต์ไปแล้ว เกดยังบอกผมอยู่เลยว่ากานต์แวะมาหา แต่บอกว่า มาทักเฉย ๆ แล้วก็ไปแล้ว” “ผมรู้ว่ากานต์รู้สึกยังไง ผมเองก็อยากคุยให้กานต์เข้าใจให้เร็วที่สุด แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมรับปากว่าจะช่วยงานลูกพี่ลูกน้องผมกับเกดเอาไว้แล้ว ผมต้องทำก่อน แล้วผมก็บอกให้เกดรู้เรื่องที่กานต์โกรธผมไม่ได้เหมือนกัน เพราะเรื่องนี้เกดไม่เกี่ยวเลย และถ้าเกดรู้เข้า เกดต้องโทษตัวเองแน่ ๆ ซึ่งผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น” ทุกคำที่เขาเอ่ยออกมาแทบไม่หยุดพักหายใจ เป็นคำพูดแสดงความรู้สึกมากที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินจากปากเขา และเป็นคำพูดที่ทำให้เธอรู้ว่า เขาเก็บความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้ภายในใจและรอคอยโอกาสที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจมานานเพียงใด ถ้าเพียงแต่เธอให้โอกาสเขา และฟังเขาเพียงไม่กี่นาทีเช่นวันนั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนั้นอาจเปลี่ยนแปลงไป และไม่ลงเอยด้วยความเจ็บปวดของเขาและเธอเลยก็เป็นได้... “ณต... ฉันขอโทษ” กานตาภาเอ่ยออกมาได้แค่นั้น รู้สึกเหมือนมีบางอย่างติดแน่นอยู่ในลำคอจนไม่สามารถกล่าวอะไรออกมาได้อีก เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ และจับมือทั้งสองที่ยังวางอยู่บนบ่าของเธอแน่นขึ้น “กานต์ ไม่ผิดหรอก ผมเข้าใจ ผมไม่มีความสามารถพอที่จะอธิบายเองต่างหาก และผมควรจะเป็นฝ่ายขอบคุณกานต์ที่ฟังผมพูดถึงเรื่องที่มันผ่านไปนานแล้วและควรจะจบไปได้แล้วถึงจะถูก” สิ้นคำนั้น ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ เธอมองลึกลงไปในดวงตาสีเข้มที่จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเธอราวกับต้องการค้นหาสิ่งที่อยู่ในใจของเธอได้ไม่นานก็กลับต้องหลบตาเขาไป ก่อนที่เสียงหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นจะดังจนเขาได้ยิน และต้องหวั่นไหวมากไปกว่านี้ “ผมคิดว่า เราไปกันได้แล้วละ” เขาพูดทำลายความเงียบขึ้น ปล่อยมือที่กุมมือเธอเอาไว้ แล้วลุกขึ้นยืน หยิบแฟ้มเอกสารและกล่องสไลด์ขึ้นมาถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างหยิบกุญแจบ้านออกมาเตรียมไว้ และตลอดเวลาหลังจากนั้น เธอกับเขาไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย... กานตาภายกมือขึ้นกอดอกเมื่อสายลมยามดึกพัดวูบมา มีบางแวบของความคิดที่เธอคิดถึงมือที่เคยจับมือเธอและแขนที่เคยโอบกอดเธอไว้ในยามที่อากาศหนาวเย็นจับใจของเขา หากกลับถอนมือที่จะเอื้อมไปจับมือเขาเช่นที่เคยทำกลับไป ปล่อยให้เป็นไปอย่างนี้ อาจเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับเขาและเธอแล้วก็ได้... ล็อคกุญแจประตูเล็กหน้าบ้านแล้ว นายตำรวจหนุ่มเปิดท้ายรถเพื่อเอาเอกสารเก็บ แล้วข้ามไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้หญิงสาว ขณะก้าวออกไป เธอสังเกตเห็นว่า รถยนต์คันหนึ่งที่ใช้เส้นทางที่แทบจะไม่มีรถสัญจรสายนี้ขับตรงมาด้วยความเร็วและทิศทางที่ไม่ปกติเอาเสียเลย “กานต์ ระวัง” ประณตซึ่งย้ายตำแหน่งมาเป็นด้านที่รถคันนั้นพุ่งเข้ามาร้องเตือน  คว้าแขนของคนที่อยู่ข้างกายกึ่งดึงกึ่งผลักให้ถอยกลับไปข้างหลัง และใช้ตัวเขาบังเธอเอาไว้ในขณะที่แสงจากไฟหน้ารถที่พุ่งตรงเข้ามาก่อนคนขับจะทิ้งโทรศัพท์มือถือในมือ หักพวงมาลัยหลบไปอย่างฉิวเฉียด แล้วย่ำคันเร่งขับหนีไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่ตระหนักว่าการขับรถโดยไม่ระวังบนพื้นถนนที่เปียกลื่นเมื่อครู่เกือบทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้นแล้ว ทิ้งไว้เพียงกลิ่นยางไหม้ และหยดน้ำที่กระเซ็นเปื้อนเสื้อผ้าด้านหลังของชายหนุ่มจนโชก “กานต์... ไม่เป็นไรนะครับ" เสียงที่กระซิบเรียกด้วยความห่วงใย และมือเย็นเฉียบที่สัมผัสบนใบหน้าซีดขาวของเธอเรียกสติให้คืนกลับมา กานตาภาเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนที่โอบล้อมรอบร่างของเธอไว้ หากไม่ทันจะตอบความใด หยาดน้ำอุ่น ๆ จากดวงตากลับร่วงรินลงมาแทนที่ จากนั้นเธอก็ผวาเข้ากอดเขาแน่น และสะอื้นออกมาอย่างสุดจะควบคุมตัวเองเอาไว้ได้ ไม่มีอีกแล้ว... ไม่มีข้อสงสัยในความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอหลงเหลืออยู่อีกต่อไป... เธอเพิ่งได้รับคำตอบของคำถามสุดท้ายที่คิดจะถามเขา ในห้วงนาทีที่ผ่านไปเมื่อครู่นี้เอง   หากเขาไม่ย้ายไปเดินอีกข้างหนึ่งในฝั่งที่รถวิ่งตรงเข้ามาหา คนที่ต้องประสบอันตรายย่อมเป็นเธออย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อเขาเลือกยืนอยู่แทนที่ที่เธอเคยอยู่ คนที่ต้องรับความเสี่ยงยิ่งกว่าก็คือเขา และหากไม่ได้เขาผลักเธอให้พ้นทาง ทั้งยังใช้ตัวบังเธอเอาไว้ อุบัติเหตุที่ไม่มีใครต้องการให้เกิดอาจร้ายแรงมากกว่าเพียงถูกรถเฉี่ยวผ่านไปอย่างหวุดหวิด เขาไม่ได้เดินหนีเธอ ไม่ได้หลบเลี่ยงการแตะต้องตัวเธอเพียงเพราะได้รับรู้ว่าเธอเคยเป็นของคนอื่น  แต่ทำไปเพราะต้องการปกป้องเธอ คำนึงความปลอดภัยของเธอก่อนตนเอง เขาทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่สามารถตอบแทนสิ่งที่เขาทำได้เลย เจ็บใจตัวเองเหลือเกิน ตลอดเวลาที่ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใด เขาไม่ได้กล่าวปลอบใจ ไม่ได้บอกให้เธอหยุดร้องไห้ ไม่เอ่ยถามถึงสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นเช่นนี้เลยสักคำ  หากกอดเธอไว้แนบอกอย่างเงียบ ๆ รอให้เธอร้องไห้ให้พอ และสงบลงได้เอง “ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ” เขาถาม พร้อมค่อย ๆ เช็ดหยาดน้ำตาที่เปื้อนแก้มของเธอออกอย่างเบามือ เธอพยักหน้าแทนคำตอบ เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา หากร่มเงาของแนวต้นโมกราริมรั้วที่ถูกฝนหนักโน้มกิ่งให้เอนเลยออกมาภายนอกเขตบ้านและเงาของรถยนต์ที่ทอดจับเหนือใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่สามารถเห็นความรู้สึกของเขาชัดเจนนัก ทว่ากลิ่นหอมอ่อน ๆ เย็น สะอาดของโคโลญน์ที่คุ้นเคยจากเสื้อเชิ้ตชื้นฝน และเสียงเต้นของหัวใจในอกของเขาก็มากพอที่จะทำให้เธอรู้สึกเหมือนลมหายใจขาดห้วงไปชั่วครู่ ใจของเธอกำลังเต้นแรง แต่ในสมองกลับว่างเปล่า ไม่อาจหาคำตอบให้ตนเองได้เลยว่าเป็นประกายในดวงตาหลังเลนส์กระจกใสที่มองกลับมาคู่นั้น หรือเสียงเรียกร้องในส่วนลึกของจิตใจบอกให้เธอเอื้อมมือขึ้นไปสัมผัสใบหน้าร้อนจัดไม่ต่างจากคนเป็นไข้ของชายหนุ่มตรงหน้า และหยุดปลายนิ้วอยู่ที่ริมฝีปากของเขา... ====================== (จบตอนที่ 3) ====================== จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ก.พ. 52 01:13:32 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลาแวะมาอ่านนะคะ มีความคิดเห็นอย่างไร พบข้อผิดพลาดตรงไหนบอกกันได้ ยินดีรับฟังด้วยความขอบคุณเป็นอย่างยิ่งค่ะ  :) ว่าแล้วเราก็มาคุยกันดีกว่า แมวน้ำกิฟท์ (waidhaya) : ฝนตกหนักอะไรกัน ฝนหยุดตกไปแล้วตะหาก เอ่อ เพิ่มข้อหา เดี๋ยวผู้กองก็ได้ไปกินข้าวหลวงเพราะ ม. 157 หรอก = =’   คุณเทียนสี : เอ บรรยากาศคุ้น ๆ เหมือนตอนไหนน้อ...  ^ ^   คนอ่านชอบ คนเขียนก็ดีใจ แต่ก็ยังแอบเครียดเหมือนเดิมแหละค่ะ แหะๆ คุณระรินใจ : ที่มาของ Mot D’Amour ก็มีด้วยประการฉะนี้แหละค่ะ ไว้เน็ตหายป่วยลองจิ้มฟังดูใหม่ก็ได้นะคะ  ^ ^ คุณลูนาติก : อ่า เคยแต่คุยกะอาจารย์จากมหาวิทยาลัยแห่งชาติลาวเป็นภาษาไทยอะค่ะ ไม่อยากไปแตะเรื่องที่ผ่านมาของประเทศเขาด้วยแหละ คุณโยเกิตมะนาว : ไม่แน่ใจว่าตอนนี้ยังโรแมนติกอยู่หรือเปล่านะคะ ^ ^” คุณ Gracie Lou Freebush  : ตอนที่แล้วเป็นน้ำชาอุ่น ๆ แล้วตอนนี้จะเป็นอะไรดีคะ ^ ^ อาทิตย์หน้าเป็นวาเลนไทน์นี่นา เป็นช็อคโกแลตร้อนดีไหมเอ่ย คุณ scottie : งือ ที่เว้นวรรคในเนื้อเรื่อง เพราะพิมพ์ลงในเวิร์ดแล้วถูกแก้บ่อยมาก เลยพิมพ์แยกกันไปก่อน แต่ที่สุดแล้วก็ลืมเปลี่ยนกลับให้ชิดกันแบบเดิมค่ะ ขอบคุณที่ทักนะคะ ไม่งั้นลืมสนิทแหง ๆ รับเอาประณตไปดูเล่นสักวันสองวันไหมคะ เลี้ยงง่าย โตไว  อิอิ กิฟท์ (อีกที) : ลืมจริง ๆ แหละจ้า คุณสิงห์อมบ๊วย : ประณตถูกจองเป็นกองกฐินไปแล้ว ^ ^” อ่า ประโยคของเพื่อนคุณสิงห์อมบ๊วยนี่ไม่เคยได้ยินนะคะ เวลาฝนตกมักจะนึกถึงภาพซามูไรสองคนร้องจ๊าก วิ่งเข้าหากัน   แล้ววินาทีต่อมา ก็จะมีคนล้มเพราะถูกแทงตายกลางสายฝนมากกว่าอะค่ะ (แต่ตอนนี้ฝนหยุดตกแล้วนา) คุณหมูอมโรค : แหะ ขอบคุณค่ะ เพราะเป็นเรื่องสั้น เลยคุมบรรยากาศง่ายกว่าเรื่องยาวด้วย แต่ก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเรื่องรักเขียนยากมาก ๆ เลยละ คุณ grislycat : ขอบคุณค่ะ ^ ^ ตอนนี้หลายอย่างมีคำตอบแล้ว บทสรุปอยู่ตอนหน้านะคะ คุณกุลธิดา : ได้ทราบแบบนี้แล้ว คนเขียนก็ดีใจค่ะ ได้ฟังเพลง Mot D’Amour แล้วหรือยังคะ เคยเจอซีดีของ Naxos ที่มีเพลงนี้ด้วย แต่ไม่ได้ซื้อมาด้วย เพราะแพงมาก คุณ tiki_ทิกิ : แค่แวะมาอ่านก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ คุณ BestChild : คือว่า... เขียนให้คนรักกันมันยากกว่าให้คนฆ่ากันอะค่ะ (แต่อย่างน้อย เรื่องคนฆ่ากันก็มีเฮียณตอยู่นา) แหม อะไรกัน คุณเบสท์มีคุณแทนอยู่ทั้งคนแล้วไม่ใช่เหรอค้า หุหุ คุณ Mnemosyne : ตอนนี้ อะไรที่คาใจก็เคลียร์กันหมดแล้วนะคะ  ตอนหน้าก็จบแล้ว Mot D’Amour หาฟังยากมาก ๆ ค่ะ บนเน็ตมีแค่ sample ให้ฟังแค่ 30 วิ เอง คุณ cHiHo : ขอบคุณค่ะ แอบดีใจนิด ๆ ว่าผู้ชายคนนี้ก็ดูดีกับเขาเหมือนกันเนอะ ^ ^ ป.ล. เพลงนี้เป็นเพลงที่ชอบมากเพลงหนึ่งเลยแหละค่ะ กว่าจะเขียนออกมาได้ต้องตั้งสติอยู่นานพอสมควร ปกติจะเปิดเพลงปล่อยเป็นอัลบั้ม ๆ ไปเรื่อย ๆ ตามที่ริปมาไว้ในเครื่อง แต่คราวนี้ต้องเปลี่ยนพฤติกรรมในการฟังเพลงของตัวเองไปเยอะเหมือนกัน คือ เปิดฟังเฉพาะเพลงที่มีบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน ไม่กี่เพลงซ้ำไปซ้ำมา เพลงที่ได้ผลที่สุดมีอยู่ไม่กี่เพลง แต่ที่ไม่น่าเชื่อ ก็ต้องเชื่อ เพราะไป ๆ มา ๆ เพลงที่ฟังแล้วได้ผลกลับกลายเป็นเพลงร็อคค่ะ (ซึ่งคนส่วนใหญ่ที่เห็นหน้าแล้วจะไม่ค่อยเชื่อว่าฟังเพลงแนวนี้ด้วย) เลยไม่แน่ใจว่า สูตรฟังเพลงสร้างบรรยากาศ มันใช้ได้จริงหรือเปล่า (- -‘) สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ ตอนหน้าก็เป็นตอนจบแล้ว ถ้าไม่รบกวนเกินไป ก็อยู่เป็นเพื่อนกันต่ออีกตอนก็แล้วกันนะคะ  ^ ^ ขอบคุณสำหรับการติดตามอีกครั้งค่ะ  :) แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 01:50:22 จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 6 ก.พ. 52 01:23:38 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แอร๊ยยยยย ไหงตัดจบแค่นี้ฟระ TT^TT กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม เอ๊ย กำลังได้ลุ้น ไหงตัดจบเป็นละครไปได้ล่ะเนี่ย? อิ_อิ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 02:00:14 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 01:59:09 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 01:56:23 จากคุณ : waidhaya - [ 6 ก.พ. 52 01:52:10 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทนี้ก็ได้บรรยากาศสลัวๆ ชื้นๆ ครึ้มๆ แล้วตื่นเต้น จบลงด้วยหวานซ้าาาา อย่างประณตนี่จะหาได้แถวไหนบ้างคะเนี่ย รอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อค่ะ ยังหาเพลง Mot D’Amour มาฟังไม่ได้เลยค่ะ คงต้องไปหาตามร้านขายซีดีแน่ๆแบบนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 6 ก.พ. 52 03:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 6 โอ้...กำลังถึงตอนสำคัญ  ... .. .. .. โปรดทราบคิวรอต่อแถวอ่านตอนจบยาววววววววววววววววววววววว มากค่ะ จากคุณ : teansri - [ 6 ก.พ. 52 04:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ซึ้งจัง จากคุณ : Mnemosyne - [ 6 ก.พ. 52 09:51:54 ]

ความคิดเห็นที่ 8 แอบรู้สึกว่าผู้ชายแบบตาณตนี่ไม่มีในโลกความเป็นจริง (เช่นเดียวกับหญิงที่ดีพร้อมอย่างแม่พลอยในยุคปัจจุบัน) แต่ตาณตนี่ก็เหมาะมากที่สุดแล้วกับเรื่องแนวรักหวานโรแมนติก ที่ต้องการอารมณ์ซาบซึ้งมากๆ เอาใจผู้อ่านสาวๆ ส่วนคนแต่งก็แอบแต่งได้พริ้วและละเมียดมากเหลือเกิน จนช่วยกลบความรู้สึกไม่เชื่อหรือขัดแย้งที่เกิดขึ้นในใจ ได้ว่า เออ! แล้วมันจะมีปัญญาทำตัวแบบนี้จนแก่จนเฒ่ามั้ยน่ะ หรือตำรวจไทยนี่นะนิสัยแบบนี้ มีจริงเหรอ (แอบมองโลกแง่ร้ายอะค่ะ ขอโทษที) สรุป อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนได้ยินเสียงเพลงบรรเลงวงคลาสสิค คลอมาด้วยตลอดเวลาเลย มันพริ้วผ่านตัวอักษรที่ละเมียด อารมณ์ที่ละเอียดอ่อนที่ผู้แต่งบรรจงสร้างขึ้นและดึงให้ คนอ่านหลุดเข้าไปในโลกใบเล็กๆของตัวละครได้สำเร็จ จนเหมือนได้ยินเสียงดนตรี่อ่อนหวานแว่วออกมาจาก เรื่องคลอกับกลิ่นของอากาศสดชื่นหลังฝนตก มหัศจรรย์จริงๆ เก่งมากๆค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 10:30:46 จากคุณ : หมูอมโรค - [ 6 ก.พ. 52 10:25:33 ]

ความคิดเห็นที่ 9 >__<  งืมๆ หลงสเน่ห์ณตเสียแล้วค่ะ ว้าตอนหน้าจบเสียแล้วหรือนี่ อยากอ่านยาวๆ แหะๆ จากคุณ : grislycat - [ 6 ก.พ. 52 11:23:54 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ยังกับว่าณตยังรอกานต์อยู่เลย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก - [ 6 ก.พ. 52 12:11:26 ]

ความคิดเห็นที่ 11 อ๋า!!! กำลังลุ้นอยู่ดีๆ ตัดฉับซะงั้นอะ ฮึ่ม ตอนจบไม่พลาดแน่ค่ะ จากคุณ : ระรินใจ (ระรินใจ) - [ 6 ก.พ. 52 13:42:32 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ม่ะ... ประณตดีเกินไป ไม่กรี๊ดแล้ว ชอบคนเลวง่ะ จากคุณ : BestChild - [ 6 ก.พ. 52 20:09:19 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ตาณตนี่สุภาพหวานเกินไป แอบรู้สึกว่าอยู่ด้วยคงอดระแวงไม่ได้ว่ามันจริงหรือเนี่ย ไม่เลี้ยงดูเองหรอก ยืมเล่นเบื่อก็คืนแบบนี้ดีแย้ว อิอิ จบหวานแบบต่างคนต่างไปแต่ไม่ค้างคาใจแน่เลย จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 52 20:15:41 ]

ความคิดเห็นที่ 14 มาตามอ่านค่ะ รวดเดียวสามบท โชคดีที่มาอ่านตอนที่เกือบจบแล้วไม่งั้นต้องคาใจและหงุดหงิดกับการกระทำของณตที่ผ่านมา  อ่านตอนสามจบค่อยผ่อนหายใจได้บาง ๆ แต่ก็ยังลุ้นตอนจบว่าจะมีการผลิกโผอะไรหรือเปล่า ผูกปมและคลี่ปมได้ดีมากค่ะ  จะรอตอนจบอย่างจดจ่อค่ะ จากคุณ : จิณณา (Siraprapa_p) - [ 7 ก.พ. 52 00:07:06 ]

ความคิดเห็นที่ 15 อ๊ายยย  อารมณ์ค้างเลยค่า ตัดฉับเลยอ่ะ อ่ะมาเข้าแถวรออ่านตอนจบด้วยคนค่า จากคุณ : โยเกิตมะนาว - [ 9 ก.พ. 52 11:32:59 ]