ความคิดเห็นที่ 1 ลักษมณ์ ถอนหายใจ ความกังวลปรากฏชัดบนใบหน้า “ยังบอกไม่ได้ครับอา” “ถ้าเป็นเครื่องมือของโรงงานพลอย หมายความว่าคุณหนูใหญ่ร่วมมือกับ คุณทนุพงศ์อย่างนั้นหรือ”สงครามเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา “รอผมตรวจสอบทั้งหมดอีกที ตอนนี้อาอย่าเพิ่งบอกใครนะครับนอกจาก ผมกับคุณลุงที่รู้” “ได้ อ้อ แล้วว่างๆคุณหนูอ่านรายงานการผลิตด้วยนะครับ กระทบยอดส่ง สินค้าด้วย เผื่อมีอะไรผิดปกติ แต่ผมยังไม่เห็นเพราะยังมีคุณกรแก้วดูแลด้วย” สงครามเอ่ยถึงผู้บริหารเก่าแก่อีกคนหนึ่งที่รับผิดชอบฝ่ายขายและยังคอย ตรวจสอบยอดผลิตเพื่อวางแผนการจัดส่งอย่างสม่ำเสมอแต่ไม่ได้เป็นคนเก่าเท่ากับชาย ทั้งสอง “ครับ ขอบคุณนะครับอา แล้วอาจะกลับเลยหรือเปล่า ไปทานข้าวเย็นกับผม ก่อนไหมครับ” “คุณหนูว่างหรือ” “ครับ ไปนะนานๆถึงจะมีโอกาสแบบนี้” “โอเค ถ้าอย่างนั้นคืนนี้อาค้างก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ” “ดีครับ รอผมสักสิบนาทีนะครับ” “งั้น อาเดินไปคุยกับพี่หยัดเดี๋ยวนึง คุณหนูเสร็จแล้วให้หนูนิดโทรบอกนะ แล้วไม่ชวนพี่หยัดไปด้วยหรือ” “คุณลุงไม่ดื่ม แล้วก็ไม่นอนดึก ไม่ชวนดีกว่า อาลองถามดูอีกทีก็ได้ แต่ผม ชวนทีไรปฏิเสธทุกที” สงครามหัวเราะขันนายประหยัดที่เป็นคนไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่ตั้งแต่ หนุ่ม แถมนอนหัวค่ำ เหมือนเด็กอนามัยจัด “อาจะกลับแล้ว คุณหนู พรุ่งนี้จะได้ไม่มึนมาก คุณหนูจะอยู่ต่อไหมครับ” นายสงครามขยับตัวเมื่อเห็นว่าดึกพอสมควรแล้วหลังจากทั้งสองรับประทานอาหารค่ำ เสร็จ ก็ชวนกันมานั่งดื่มในผับหรูแห่งนี้หลายชั่วโมงจนเริ่มมึน “กลับพร้อมกันดีกว่า อาให้ตาอ่อนขับไปส่งนะครับ เดี๋ยวผมให้สิงห์ขับคัน ผมไป” “โอเค ดีเหมือนกัน” ทั้งสองเดินตามกันออกมา ผับนี้ให้บริการเฉพาะสมาชิกที่ต้องการความ เป็นส่วนตัวด้วยราคาสูง ชุดที่นั่งจึงค่อนข้างแยกห่างจากกัน การตกแต่งที่เน้นความเรียบ แต่หรูสุด โซฟาแบบนั่งสบายด้วยขนาดต่างๆกันที่ลูกค้าแต่ละรายต้องจองล่วงหน้า  โต๊ะ ของชายหนุ่มค่อนข้างอยู่ด้านใน จึงต้องเดินผ่าน โต๊ะชุดอีกหลายชุด ซึ่งมีผู้ครอบครอง แทบทั้งหมด ลักษมณ์สะดุด กลุ่มบอดี้การ์ดที่อยู่ในชุดซาฟารีสีน้ำเงินดำตรงมุมห้อง จึง หันไปเพ่งสายตามองผู้ที่นั่งในโซฟาชุดนั้นอย่างพิจารณา เขารู้สึกความร้อนแผ่ซ่านขึ้น ปากเม้ม เมื่อเห็นจากแสงสลัวว่าตรงนั้นมี เพียงหญิงชายคู่หนึ่ง ผู้ชายคือคนที่ถูกกล่าวถึงเมื่อตอนเย็น นายทนุพงศ์ พี่เขยของเขา กำลังนั่งดื่มอย่างสนิทสนมกับผู้หญิงที่พอเขาพิจารณาอย่างชัดเจน ความร้อนนั้นแทบ ปะทุกลายเป็นภูเขาไฟ ญิบสิรี สาวเจ้าเล่ห์นั่นเอง “เอ้อ อาออกไปก่อนนะครับ ผมขอเข้าห้องน้ำหน่อย ไม่ต้องรอนะ ผมบอก ตาอ่อนแล้ว”เขาพยายามบังคับไม่ให้เสียงผิดปกติเพราะความโกรธที่พลุ่งพล่านภายใน “เอางั้นเหรอ ได้ อากลับก่อนก็แล้วกัน” ลักษมณ์เดินย้อนกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเดิมแต่หันหน้าออกมาทำให้เห็น บรรยากาศด้านนอกแม้จะสลัวเพราะแสงไฟ เขาเพียงสั่งวิสกี้มาจิบช้าๆ สายตาไม่ละจาก คนในโต๊ะนั้น เกือบเที่ยงคืนที่คนทั้งสองขยับและเดินออกไป ชายหนุ่มวางเงินสดไว้บน โต๊ะโดยไม่สนใจจำนวน เดินตามออกไปทันที ร่างหญิงชายนั้นแม้จะไม่ได้โอบกอดกันแต่ก็เกือบจะประคอง ในมุมที่เขา เห็น บอดี้การ์ดทั้งหลายเดินตามเป็นขบวน ลักษมณ์ทำสัญญาณให้ผู้ติดตามของเขาไม่ ต้องเดินตามมา ที่จอดรถด้านหลัง ในขณะที่นายทนุพงศ์พยายามจะดึงแขนหญิงสาวไว้ เขายิ้มเยือกเย็น ผู้หญิงราคาถูก แต่ภาพที่เขาเห็นทำให้ร่างสูงชะงักอยู่กับที่ หญิงสาวที่เดินแทบไม่ตรง ทางเพราะอาการมึนเมา ในชุดเดรสผ้าพลิ้วเบาสีชมพูจางๆสั้นเหนือเข่า กระชับใต้อกด้วย โบสีดำเส้นใหญ่ ด้านบนเป็นเสื้อคอแหลมไร้ปกเมื่อก้มก็จะเห็นเนินอกสวยรำไร เบี่ยงตัว หนีจากอ้อมแขนของนายทนุพงศ์เหมือนไม่เจตนา แต่ชายหนุ่มเห็นชัดเจนว่าแววตาของ เธอนั้นใสกระจ่าง ไม่มีวี่แววว่ามีอาการเมาเลย เธอเมาดิบ การได้เห็นความจริงทำให้อารมณ์โกรธของเขาเปลี่ยนเป็นความ สงสัย เพื่ออะไร เสียงหญิงสาวหัวเราะแบบหยอกล้อ แล้วกระซิบเสียงเบา แต่ความเงียบ บริเวณนั้นพอให้เขาได้ยิน “อย่านะคะ สองต้องกลับแล้ว เดี๋ยวท่านจะให้คนมาตามอีก นี่แอบบอกท่าน ว่าไปงานสังสรรค์กับเพื่อนนะ” ประโยคนั้นพอที่จะทำให้นายทนุพงศ์ ชะงักและหยุดเดินเพื่อส่งหญิงสาว ขึ้นรถ แต่ประโยคต่อมาทำให้ชายหนุ่มสนใจ “วันเสาร์ ผมไปรับที่เรานัดไว้นะครับ ไปหาอะไรกินทางชายทะเลแล้วจะ ได้พักผ่อนด้วยกัน” พี่เขยเขานัดญิบสิรี ไปชายทะเล แบบนี้จะให้เขาตีความหมายว่าอะไร ทั้ง สองแอบนัดหมายกัน เธอยั่วยวนพี่เขยเขาหรือ แล้วนายทนุพงศ์นอกใจพี่สาวเขามากี่ครั้งแล้ว พี่วิ รู้หรือเปล่า ลักษมณ์ถอยจากตรงนั้นเมื่อเห็นรถทั้งหมดเคลื่อนออกไป ลักษมณ์เดินไปมาอย่างหงุดหงิด ชำเลืองมองนาฬิกา สลับกับโทรศัพท์มือ ถือ ตั้งแต่เช้าที่ได้รับรายงานว่าหญิงสาวออกจากบ้านไปตามนัด โดยขับรถยนต์ไปเอง เมื่อตอนเที่ยงก็ได้รับรายงานว่า ทั้งหญิงสาวและนายทนุพงศ์ ออกจากโรง งานที่จังหวัดชายทะเล กำลังแวะรับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารอยู่ ดูท่าหญิง สาวคงไม่มีเจตนาจะค้าง เพราะเธอยังไม่ได้แวะไปที่พักใดๆของนายทนุพงศ์ หรือแวะ โรงแรมใดๆ ร้านอาหารที่แวะเป็นเส้นทางย้อนกลับเข้ากรุงเทพ แล้วเธอก็ขับรถยนต์ตาม นายทนุพงศ์มาตลอดโดยไม่ได้เปลี่ยนไปนั่งคันเดียวกับนายทนุพงศ์ เขากังวลอะไร เมื่อได้ยินว่าพี่เขยเขานัดหมายหญิงสาวเจ้าเล่ห์ร้อยมารยา คนนั้นไปเที่ยวทะเล เขากระสับกระส่ายมาตั้งแต่เช้า และพยายามระงับความคิดที่จะ ติดตามไป ด้วยความยากลำบาก มันเป็นเรื่องของเธอไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักนิดเดียว เธอ ทำตัวของเธอเองอย่างนั้น เขาไม่มีสิทธิเกี่ยวข้อง แต่ทำไมเขาจึงไม่สบายใจอย่างนี้นะ ลักษมณ์ ยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ เสียงโทรศัพท์มือถือดังทำให้เขารับทันที “ว่าไง” “เธอกลับบ้านแล้วครับ” “อ้าว ไปโรงงาน ทานข้าวแล้วกลับบ้านแค่นั้นหรือ” “ครับ ดูท่าคุณทนุพงศ์ ไม่ค่อยพอใจเหมือนกันครับ เพราะพอคุณสองขับ รถออกไป เขาก็มีอาการโกรธครับ” “งั้นหรือ”เขาคิดน่าแปลก ยังกับเธอกำลังล่อหลอกนายทนุพงศ์ด้วยซ้ำ คืน ก่อนเธอก็แกล้งเมา นายทนุพงศ์มีอะไรที่หญิงสาวอย่างเธอสนใจและเข้าไปใกล้ชิด                      ถ้าเป็นฐานะ เธอก็ไม่ควรเล่นตัวมากนัก เขายกนาฬิกาขึ้นดู เวลาบ่ายโข อีกไม่นานเธอก็คงถึงบ้าน “ขอบใจนะ” จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า - [ 6 ก.พ. 52 11:04:01 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “สำเร็จไหม สอง” “มือชั้นนี้ เรียบร้อยค่ะ แต่จากที่เห็นไม่มีอะไรผิดปกตินะคะ” “สองได้เข้าไปทุกจุดไหม” “อืมม.... มีโรงเก็บวัตถุดิบค่ะ ที่สองไม่ได้เข้าไป คุณทนุพงศ์บอกว่าในนั้นมี แต่ฝุ่นมาก สองก็เลยไม่กล้ายืนยันว่าจะเข้าไป” “โอเค ต่อจากนี้ก็รอ สองไม่ต้องเข้าไปใกล้นายทนุพงศ์อีกแล้วนะ เดี๋ยวจะ พลาด” “ค่า รับทราบ”ญิบสิรียานคางล้อเลียน รองผู้กำกับหนุ่มที่ทำหน้าเคร่ง เครียด แล้วชวนเบาๆ”หิวข้าวแล้ว พี่นนไปเลี้ยงข้าวสองหน่อยสิ” “เอาสิ แป๊บนึง” พันตำรวจโทชนน เก็บเอกสารเข้าลิ้นชักใส่กุญแจแน่นหนา แล้วลุกขึ้นดึง เสื้อแจ็คเก็ตสีดำที่แขวนไว้มาใส่ทับเสื้อยืดสีขาวเรียบ แล้วเดินตามหญิงสาวออกไป ร้านอาหารที่ทั้งสองไปถึงนั้นค่อนข้างแน่นเพราะอยู่ในช่วงเวลาอาหาร เย็น ทั้งสองได้นั่งในส่วนที่ลึกเข้าไปด้านหลัง ทำให้สามารถสังเกตคนที่เข้ามาใหม่ได้ง่าย ญิบสิรี อยู่ในชุดกางเกงยีนและเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนลวกๆกับรองเท้าผ้า ใบ ทำให้ไม่เหลือสภาพสาวสังคม สั่งอาหารหลายอย่างที่ชอบโดยเฉพาะสะเดาน้ำปลา หวาน มีปลาดุกอุยตัวใหญ่ ย่างจนเหลืองหอม ชนนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเอ็นดู ตลอดระยะเวลาที่เธอกลับมาและได้ ร่วมงานกันทำให้เขาเห็นว่าหญิงสาวเป็นคนที่มีความ สามารถสูงเชื่อใจและไว้วางใจได้ เธอขอทำงานเสี่ยงๆด้วยตนเองหลายครั้ง ทั้งๆที่เขาค่อนข้างเป็นกังวลในครั้งแรกๆ แต่ ผลงานของหญิงสาวบอกถึงการฝึกมาอย่างมืออาชีพในงาน รวมถึงงานในครั้งนี้ถึงมีผู้ถูก สงสัยค่อนข้างน้อย และไม่มีหลักฐานอะไรเลย หญิงสาวเองร่วมคิดถึงวิธีการวางแผนเมื่อ ต้องลงมือ เธอมีความชำนาญเรื่องอุปกรณ์ทางเทคโนโลยีสมัยใหม่สูงมาก แล้วเธอยังใช้ ความสวยของเธอเองเป็นเหยื่อล่อ ครั้งที่เธอปลอมตัวเป็น สองนาง เพื่อเข้าไปให้ถึงที่มั่นของนายลักษมณ์ เจ้า พ่อที่ไม่มีใครรู้เบื้องหลัง แต่มีพฤติกรรมที่น่าสงสัย ในการเดินทางไปยังจุดที่มีการขน ย้ายของผิดกฎหมายเกือบทุกครั้งตามข่าวที่ได้มา ครั้งนี้เธอเอาตัวเข้าไปพัวพันเป้าหมายอีกคนหนึ่ง ซึ่งมีพฤติกรรมติดการ พนัน ข้ามไปเล่นในเกาะและประเทศเพื่อนบ้านที่ชายแดนติดกัน รวมถึงการเสียพนันใน แต่ละครั้งเป็นหลักสิบล้านขึ้นไป ทั้งๆที่ธุรกิจอัญมณีก็ได้ข่าวว่ามีปัญหา เมื่อวานนี้เธอเดินทางไปเยี่ยมชมโรงงานของนายทนุพงศ์ด้วยตนเอง โดย เขาได้แต่จัดกำลังไปคุ้มครองเธอห่างๆเท่านั้น เมื่อเธอรายงานการปฏิบัติภารกิจเรียบร้อย ทำให้เขาหายใจสะดวกขึ้น ญิบสิรีรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยและแกะเนื้อปลาด้วยมืออย่างไม่ รังเกียจว่านิ้วจะเปื้อนใส่จานให้เขาด้วย “อร่อยจังเลย สองกินได้ทุกวันเลยนะ สะเดาน้ำปลาหวานเนี่ย ยิ่งมีปลาดุก อุยด้วยแล้ว เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม” ชนน หัวเราะท่าทางของเธอ “จริงเหรอ เห็นคราวที่แล้วก็บอกน้ำพริกปลาทูอร่อย ไม่ยอมแลกเหมือนกัน แล้วตกลงอะไรอร่อยกว่ากัน” “แหม พี่นน ยังอุตส่าห์จำได้ สองชอบอาหารไทยนี่นา มีรสชาติครบทั้ง เปรี้ยว เค็ม หวานและเผ็ดแล้วยังมีประโยชน์ด้วย อย่างสะเดาเนี่ยเป็นสมุนไพรใช่ไหม กิน ก็ได้คุณค่าแถมอร่อย น้ำพริกกะปิกับผักสารพัดชนิด ตอนอยู่ที่โน่นไม่มีโอกาสได้กินนี่คะ แต่ก่อนกลับมาทีนึงคุณป้าก็ทำให้กินทุกครั้ง ตอนหลังไม่มีคุณป้าก็เลยอด” ท้ายเสียงเศร้า เมื่อนึกถึงพี่สาวของมารดาที่รับเธอไปเลี้ยงตั้งแต่มารดาของเธอเสียชีวิต และบิดาต้องไป รับราชการหลายแห่ง อีกทั้งมีแต่ความเสี่ยงต่อชีวิต เธอจึงต้องไปอาศัยกับพี่สาวแท้ๆของ มารดาที่เลี้ยงเธอเหมือนลูก จนคุณป้าเธอเสียชีวิตเมื่อสองปีที่แล้ว เป็นช่วงที่เธอเพิ่งเข้าทำ งานทำให้ไม่สามารถโอนย้ายมาได้ “พี่นน คิดว่าช่วงนี้จะมีการเคลื่อนไหวมั๊ย”เธอชวนคุย “ถ้าให้พี่เดา คงจะห่างสักพัก เพราะเมื่อไม่กี่วันที่มีเรื่องคงทำให้นายทุนประเมิน สถานการณ์ใหม่ และคงจะสืบหาข้อมูลด้วย พี่ว่าสองอยู่เงียบๆก่อน อย่าเพิ่งทำอะไร นอกจากไป เฝ้าเครื่องนะ” “ไม่ไหวมั๊ง สองเบื่อตาย” ชนนโคลงศีรษะ ความดื้อของเธอ “ถ้าอย่างนั้นมาช่วยพี่ที่สำนักงานก็ได้ พี่จะได้พักบ้าง” “พี่ชนนจะไปไหนคะ” เธอแกล้งทำหน้าซื่อถาม รองผู้กำกับยกมือจะข้ามไปเขกศีรษะ ทำให้เธอเบี่ยงหลบ แล้วหัวเราะชอบ ใจ เพราะร้อยวันพันปีเขาทำแต่งาน ไม่เคยลาหรือป่วยแม้แต่วันเดียว หากมีอาการป่วย บ้างเขาก็แค่พักสักสองสามชั่วโมงก็ทนไม่ได้ต้องลุกมาทำงาน เนื่องจากหญิงสาวนั่งหันหลังให้ทางเข้าจึงไม่สามารถสังเกตเห็นลูกค้าราย อื่นๆที่เดินเข้ามาทีหลังได้ แต่รองผู้กำกับหนุ่ม เห็นทุกราย เขาไม่ได้ทำท่าผิดสังเกตเมื่อ ร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทรุดนั่งในโต๊ะใกล้ทางเดินด้านหน้า “มานานหรือยังฮะ” “เพิ่งเดินมานั่งก่อนหน้าลักษมณ์ เดี๋ยวเดียว”ผู้พูดเป็นหญิงวัยสามสิบปลาย ที่เค้าหน้ามีความสวยงาม แต่แววตาเศร้าทำให้ดูหม่นหมอง สวมใส่เสื้อผ้ามีราคา เปิด เมนูอาหาร “จะทานอะไรดี เราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้วนะ”เสียงอ่อนพูดคุยเรื่อยๆ โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าน้องชายคนเดียวที่ทอดมองมายังเธออย่างสงสารและกังวลใจ “พี่วิเลือกเลยฮะ ผมทานได้หมด” “งั้นพี่สั่งเลยนะ” หญิงสาวหรือวิวรรณ บอกรายการอาหารให้บริกร แล้วส่งเมนูคืน “ลักษมณ์ มีอะไรหรือเปล่าที่ชวนพี่มาทานข้าว” “ไม่มีอะไรฮะ ก็พี่วิพูดเองว่าเราไม่ได้กินข้าวด้วยกันนานแล้ว ทุกทีพี่วิออก จากที่ทำงานดึกแบบนี้ทุกวันหรือฮะ” “ก็เป็นบางวันเท่านั้น ถ้างานไม่มากพี่ก็กลับเร็วก็มี” “ผมต้องขอโทษที่ไม่ค่อยดูแลพี่เลย งานมากจนทำให้พี่วิดูเหนื่อยๆ”เสียง ห้าวทุ้มบอกแววเสียใจ วิวรรณเอามือลูบหน้า แล้วยิ้ม “ไม่เหนื่อยหรอก ดีเสียอีก ไม่อย่างนั้นต้องอยู่กับบ้าน พี่เบื่อในเมื่อคุณทนุ เองก็ไม่ยอมให้พี่ไปช่วย ทั้งๆที่เขาก็งานเยอะ” ลักษมณ์ มองใบหน้าอ่อนหวานอย่างสงสาร เธอจะรู้ไหมว่า สามีที่รักของ เธอมีเบื้องหลังอย่างไร “พี่วิไปเที่ยวต่างประเทศบ้างไหมฮะ จะได้พักผ่อน” “ทำไมเหรอ ลักษมณ์ มีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มเอื้อมมือหนาสองข้างออกไปกุมมือบอบบางของพี่สาว และทอด สายตามองเธออย่างอ่อนโยน “ไม่มีอะไร ผมไม่อยากให้พี่วิเหนื่อยเกินไป น่าจะไปพักผ่อนบ้างเท่านั้น” กิริยานั้นทำให้หญิงสาวที่เดินนำหน้ารองผู้กำกับหนุ่มสนใจ เมื่อมองสูงขึ้น ไปเธอเห็นเจ้าของมือคร้ามนั้นก็เกือบสะดุด แววตานั้นบอกความรักและห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด เธอไม่สนใจหันกลับไป มองเจ้าของมือบอบบาง แต่มองออกว่าเป็นผู้หญิงแน่นอน หญิงสาวเดินตรงออกไปที่รถ อย่างเงียบๆ รองผู้กำกับชำเลืองมองหญิงสาวข้างตัวเมื่อขับรถออกมาได้ระยะหนึ่ง ปกติเธอจะช่างเจรจาและซักถาม แต่ตั้งแต่ออกจากร้านอาหารนั่นเธอกลับเงียบผิดปกติ “ง่วงหรือสอง” “คะ อ๋อ ค่ะ พี่นนไปส่งสองที่บ้านเลยนะ ทิ้งรถสองไว้ที่สำนักงานก็แล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยไปเอา” “ได้สิ ดีเหมือนกัน พรุ่งนี้เช้าพี่ไปแวะรับนะ” “ค่ะ มาทานอาหารเช้าที่บ้านด้วยไหมคะ จะได้ให้เขาเตรียมเพิ่ม” “ได้ ดีเลยไม่ต้องไปให้จ่าเป้งหาให้ มันให้กินปาท่องโก๋ทุกวัน จนจะอ้วนแย่ แล้ว”เขาชวนคุย ซึ่งดูเหมือนจะทำให้หญิงสาวกลับมาเจรจาได้ตามเดิม ญิบสิรี เหวี่ยงกระเป๋าถือใบโตลงบนเตียง ล้มตัวนอนตามบนที่นอนนุ่ม ใน ขณะที่หัวคิดเห็นแต่ภาพใบหน้าคมสันแสดงความอ่อนโยนในร้านอาหารอย่างที่ไม่เคย เห็นมาก่อน ‘ฮึ คงอ้อนแฟนล่ะสิ ตาหวานเชื่อม ทีกับเราดุบ้าๆบอๆ หรือไปทำอะไรผิด มาถึงมานั่งง้องอนกลางร้านอาหาร คนเหี้ยมๆเลือดเย็นแบบนั้นก็มีภาคอ่อนโยนด้วย สงสัย จะเป็นแฟนมั๊ง                     เอ้อ เราไม่ได้เป็นอะไรกับเขาสักหน่อยมาคิดอะไรอยู่นี่’ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 11:18:40 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 11:17:08 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 11:16:52 จากคุณ : เฒ่าไม่เก่า - [ 6 ก.พ. 52 11:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 3 สองหลงรักพระเอกแล้วอ่ะดิ ^^ รออ่านต่ออยู่นะคะ ... จากคุณ : SarangLady - [ 6 ก.พ. 52 14:50:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสัยทั้งลักษมณ์ทั้งทนุพงษ์ ก็ควรจะรู้จักรวิวรรณสิคะ จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 52 20:25:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คิดเช่นเดียวกับคุณ SarangLady ค่ะ ... สองคงหลงรักนายลักษมณ์เข้าซะแล้ว ^_^ อ่านเรื่องของคุณ ogod ลุ้น แต่ไม่เครียดจ้า ^_^ จากคุณ : RainbowMoon - [ 6 ก.พ. 52 20:38:49 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แหม..สองมีแอบงอนด้วย น่ารักดีค่า ^__^ จากคุณ : totolly17 - [ 6 ก.พ. 52 21:53:44 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อิอิ....เริ่มมีงอนด้วย จะรออ่านต่อนะคะพี่..... จากคุณ : bulbul (danee_s) - [ 7 ก.พ. 52 18:55:43 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณค่ะ.. รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : รัศมีจันทร์ดารา - [ 11 ก.พ. 52 08:40:09 ]