ความคิดเห็นที่ 1 วันดูตัว ..เมื่อวันที่ทราบข่าวว่าผู้เป็นบิดา จะนำเด็กมาอุปการะส่งเสียเลี้ยงดู (พร้อมกับปูเสื่อเสร็จสรรพ) นั้น อรอุมาก็ออกฤทธิ์อาละวาดยกใหญ่ เริ่มต้นด้วยการส่งเสียงบ่นชนิดแปดหลอด สลับฉากด้วยการเปิดปิดประตู ห้องดังโครมคราม จนน่ากลัวว่าบ้านสวยสไตล์ยุโรปนั้นจะพังถล่มทลาย เสียก่อนเวลาอันควร ..ผู้ที่นอนเอกเขนกอ่านหนังสือนิยายจีนเรื่องโปรดอยู่บนโซฟาตัวยาว หนานุ่มสีแดงเลือดหมู ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง พลางมองไปยังต้นเสียง ด้วยเห็นทีจะทนสถิตอยู่บนความเฉยเมยต่อไปไม่ไหวแล้ว "โว้ย..โว้ย เบื่อจริงโว้ย!” “อะไรกันวะ ยายอรอุมาเทวี” อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกไปบ้าง "’รมณ์เสียเรื่องอะไรอีกล่ะ หรือว่ากินยาผิด” “เออว่ะ!” ..ชะ..ดูแม่คุณตอบเข้าสิ ถ้าไม่ใช่น้องสาวล่ะก็ เขานึก อยากจะเตะซะให้ดิ้น มีอย่างที่ไหน ตัวเองเป็นสาวเป็น นางแท้ๆ แต่ทำวางมาดเก่ง เบ่งเป็นนักเลงโต รูปร่างหน้า ตาออกบอบบางน่ารักอยู่หรอก หากฤทธิ์เดชแม่เจ้าประคุณ เป็นที่ทราบกันทั่ว ตั้งแต่หัวซอยไปถึงท้ายซอยโน่น อักษรกับอรอุมาเป็นพี่น้องซึ่งไต่ เอ๊ย คลานตามกันมาติดๆ อย่างที่ใครๆ เขาเรียกกันว่าเป็นฝาแฝดนั่นแหละ แต่เป็นแฝด คนละฝากัน เพราะแทนที่จะเป็นหญิงหรือชายทั้งคู่ กลับเป็น ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง พี่ชายรึ..มีรูปร่างสูง หน้าตาสวยละมาย แม้นโฉมยงผู้น้องซึ่งมักจะถูกค่อนแคะว่า "ว้ายตายแล้ว..ผู้ชายอะไรฮ้า..ซวย..เอ๊ย..สวยกว่าผู้หญิง” ส่วนน้องสาวนั้นเล่า คงต้องบอกอีกว่าล่ะว่า สวย..ซ่าส์ แสบ..บ” (อันหลังนี่ต้องลากเสียงให้ยาวๆ หน่อย) ..เหตุคงเป็นเพราะกำพร้ามารดามาแต่ตัวน้อยๆ ป๊ะป๋าจึงต้องทำหน้าที่ถนอม กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดู โดยมีอาวิโรจน์ ผู้มีร่างสันทัด ผิวขาว หน้าตาจืดๆ (ซึ่งอักษรเคยกระซิบดังๆ บอกเพื่อนฝูงว่า เห็นอย่างนี้เถอะ จืดแต่เจ็บ นะ..โว้ย) รับหน้าที่เป็นมามี้จำเป็น ..ผลคือแฝดพี่น้องซึ่งได้รับการอบรมมาเป็นพิเศษ จึงได้มีอุปนิสัยราว กับเคาะออกมาจากพิมพ์เดียวกับผู้เป็นอา สำหรับอักษรนั้นไม่ใช่เรื่อง น่าวิตก เพราะถึงจะดื้อรั้นเกเรไปบ้างเขาก็เป็นผู้ชาย แต่อรอุมานั้นสิ ความซ่าส์ที่เป็นอาวุธประจำตัวทำให้ญาติสนิทมิตรสหายขนานนาม ให้เจ้าหล่อนว่าเป็น "เจ้าแม่ตัวแสบ”ประจำตระกูล ..แม่ตัวแสบเดินกระแทกเท้าดังโครมๆ (ขนาดว่าพื้นถูกปูลาดด้วยพรมนิ่ม สีสวยนะเนี่ย) มาทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามกับพี่ชายวัยเดียวกันคือยี่สิบสอง แล้ว ใช้นิ้วชี้จิ้มแรงๆ ไปที่หนังสือซึ่งวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าพี่ชาย “เนี่ย อ่านเข้าไปเหอะ ไอ้เล่มโตๆ อย่างนี้น่ะ เดี๋ยวก็เป็นบ้าไปหร็อก” “เอ๊ะ เรื่องอะไรมาแช่งอั๊ววะ!” ชะ..คนกำลังอ่านมันส์ๆ..มาขัดจังหวะซะนี่ ดังนั้นสรรพนามที่แทนตัวเองว่า เราบ้าง พี่บ้าง เลยชักเพี้ยนไปตามระดับดีกรีของอารมณ์ที่ถูกขัดจังหวะ “’รมณ์เสียทีไรมาลงที่อั๊วทุกทีสิน่า” “เก๊าะตัวเป็นพี่ชายนี่ ถ้าไม่ลงที่ตัวแล้วจะให้ลงที่..มะ..ที่ไหน(วะ)” “อ๊ะ..อ๊ะ..พูดให้เหมาะนาโว้ย "คน..นี่คนนะ ไม่ใช่หมา” “เฮอะ! หาความ เค้าจะบอกว่า “แมว”..ตะหาก ล่ะยะ”   น้องสาวตัวดีลอยหน้าลอยตาอย่างน่าจับเขย่าให้คอ หักซะนัก “แล้วไป แต่เราเถอะ เป็นไรไป ทำหน้าหงิกยังกะโปเต้” “ไม่เห็นเคยได้ยิน เป็นยังไงหงิกแบบโปเต้” “แบบนี้ยังไง”  ..ว่าแล้วคุณแฝดผู้พี่หันไปหยิบขนมกรอบที่มีรูป ร่างบิดเป็นเกลียวมาโยนใส่ปากเคี้ยว “เฮอะ..ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน” “วะ..ไม่รับมุขอย่างนี้..สงสัยเรื่องใหญ่” “คุณธิติตัวดีน่ะซิ แหม พูดแล้วมันเซ็ง” “ทำไม คุณพ่อไปทำอะไรอีกหรือ?” ..อักษรชะโงกหน้าเข้าไปถามเสียงเบา แล้วต้องสะดุ้งโหยง เพราะเสียงแหลมสูงที่ตอบกลับมาเกือบจะทันที “จะหา “อีตัว” มาอยู่บ้านเราน่ะซิ” ..“อีตัว” ที่หล่อนพูดถึงนั้น ไม่ใช่ผู้หญิงซึ่งมีอาชีพอย่างว่าหรอก หากเป็นคำที่อรอุมาใช้เรียกขานเพื่อนหญิงทุกคนที่พาตัวเข้ามา ติดพันเกี่ยวข้องกับคุณธิติ บิดาบังเกิดเกล้า ผู้ซึ่งรักคุณธรรม เกลียดอธรรมเป็นที่สุด จึงได้ยึดอาชีพเป็นจอมยุทธผู้กล้า คือเป็นนายตำรวจติดยศใหญ่คอยปราบปรามเหล่ามารร้ายนอกบ้าน (เพราะตัวร้ายในบ้านไม่มีใครยอมให้ปราบ) ..เรื่องที่บิดาคิดหาตัวแทนมาแทนศรีภรรยา ซึ่งหาชีวิตไม่ไปหลายปีแล้วนั้น อักษรพอทราบอยู่บ้าง ในเรื่องนี้บิดาได้ให้เหตุผลยาวๆ ว่า “ษรน่าจะเข้าใจดีนะ ผู้ชายเราบางครั้งจำเป็นต้องหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ส่วนตัวบ้าง แม่เขาตายไปนานแล้ว ลูกสองคนโตเป็นหนุ่มเป็นสาวกันแล้ว พ่อชักรู้สึกเหงาๆ นึกอยากมีคู่ทุกข์คู่ยาก คอยเคียงอยู่กันจนแก่เฒ่าตาม กันไป พ่อให้สัญญา พ่อจะเลือกเฟ้นคนที่มาเป็นแม่ใหม่ของลูกให้ดีที่สุด แน่นอนว่าเธอต้องเป็นคนดีจริงๆ” แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 14:42:58 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 14:27:25 จากคุณ : indygoblueice@yahoo.co.th (จิลลาวลี) - [ 6 ก.พ. 52 14:24:38 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ..ปรากฏว่าการ “เลือก” ได้ดำเนินมาถึงปีที่สามก็ยังไม่พานพบคน ถูกใจ ทั้งประเภทสวยอ่อนหวาน น่ารัก ทั้งไร้และร้ายเดียงสา สาว เปรี้ยวปรู๊ดปร๊าด หรือสาวแก่แม่หม้าย เป็นอันตกเวทีไปคนแล้วคน เล่า ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครได้สวมพวงมาลัยเสี่ยงรักของรจนา เอ๊ย คุณธิติสักคน (ความจริงแฝดน้องผู้แสบซ่าส์ มีส่วนทำให้สาวเหล่า นั้นตกเวทีเสี่ยงรักด้วยเหมือนกัน) ..แล้วจะด้วยเหตุผลใดก็ตามแต่ ในระยะหลังนี้บิดาออกปฏิบัติ การ “เสี่ยง” พวงมาลัยมากกว่าปกติ โดยให้เหตุผลอันน่าทึ่งว่า “ไม่รู้เป็นไง สาวสมัยนี้สูงยาวขาวดี สวยน่ารักไปหมดทุกคน แต่พ่อลองทดสอบดูแล้วยังไม่ดีพอสักคน ฉะนั้นพ่อจึงต้อง พยายามค้นหาต่อไป” “ไอ้ที่ว่าทดสอบน่ะ ทดสอบระดับไหนฮะ แบบผิวเผินหรือ ถึงรากถึงแก่น” อักษรเคยยื่นหน้าเข้าไปสัมภาษณ์ แล้วต้องรีบชะแว้บหลบ เพราะแข้งขาของท่านธิติเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้เขามาก กว่าปกติ กะคะเนดูแล้วรู้สึกว่าเป็นทิศทางที่น่าห่วงต่อสวัสดิภาพ ของร่างกายเขา ฉะนั้น..ถอยห่าง อีกนิด อีกนิด จะปลอดภัยกว่า ..ปกติอักษรไม่ค่อยใส่ใจในเรื่องส่วนตัวของผู้บังเกิดเกล้ามากนัก เขาทราบดีว่าคุณพ่อรูปหล่อวัยสี่สิบเศษ มิหนำซ้ำยังหนุ่มแน่นฟิต เปรี๊ยะเกินกว่าจะมานั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่ในบ้านเฉยๆ ได้ ถึง ท่านจะเจ้าชู้มากไปสักหน่อย แต่ไม่เคยละทิ้งหน้าที่ของพ่อที่ดี ท่านเอาใจใส่ดูแลทุกข์สุขของลูกๆ อยู่เสมอ ยามเป็นสุขท่านสุข ด้วย ยามทุกข์ร้อนใจก็ช่วยเป็นที่ปรึกษา ให้คำแนะนำให้กำลังใจ ..แต่คราวนี้ดูผิดปกติกว่าทุกครั้ง เพราะขนาดว่าบิดาคิดนำเด็กมา อุปการะ ส่งเสียให้เล่าเรียน เด็กที่ว่าคงไม่พ้นน้องหนูวัยเอ๊าะๆ เป็นแน่ ถ้าเข้าลักษณะเลี้ยงต้อย อย่าว่าแต่น้องสาวเลย เขาเอง ก็ไม่พอใจเหมือนกัน หากต้องมีแม่เลี้ยงอายุคราวน้อง ..บรรยากาศที่โต๊ะอาหารค่ำวันนั้น ค่อนข้างกร่อยกว่าทุกมื้อ ในทันทีที่คุณธิติแถลงข่าวใหม่ล่าสุดว่า อีกสองวันข้างหน้าจะมีคนพา “เด็ก” มาให้ดูตัวถึงที่บ้าน เสียงพูดคุยหัวเราะเมื่อครู่เงียบลงทันควัน ดวงหน้าคมคายของอักษรเฉยเมย ซ่อนความรู้สึกไม่พอใจเอาเงียบๆ ในขณะที่อรอุมาเหยียดริมฝีปาก พลางยักไหล่ แล้วตามด้วยเสียง ช้อนส้อมกระทบกับจานข้าวแรงกว่าปกติ ..ผู้เป็นบิดาถอนหายใจเบาๆ อดนึกถึงวิโรจน์น้องชาย ซึ่งไปราชการ ที่ต่างจังหวัดไม่ได้ ถ้าเขาอยู่ด้วยคงช่วยพูดให้เรื่องง่ายขึ้น “ตาษร หนูอร ฟังพ่อก่อนนะลูก ที่พ่อตัดสินใจอุปการะเด็กคนนั้น เพราะเห็นว่า น่าสงสาร..” “ว่ากันตรงๆ ดีกว่าค่ะ อย่ามัวอ้อมค้อมอยู่เลย” ..อรอุมาขัดทันควัน ความโมโหและน้อยใจทำให้ลืมนึกถึง มารยาท และความไม่เหมาะไม่ควรที่จะแสดงคำพูดกระด้าง กับผู้ใหญ่ “พ่อเพียงแต่ต้องการถามความคิดเห็น และความสมัครใจจาก ลูกเท่านั้น” “ตอบไปก็แค่นั้น เพราะคุณพ่อได้ตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้วนี่คะ” “พ่อบอกอย่างนั้นเรอะ พ่อน่ะขอให้คนของคุณหญิงรวีพาเด็กนั่น มาบ้านเรา เพราะอยากให้โอกาสลูกได้พบ ได้ทำความรู้จักกับเธอ ก่อน ถ้าไม่พอใจให้เธอมาอยู่กับพวกเรา พ่อจะยุติเรื่องนี้ไป ตกลงมั้ย?” “ใครครับคุณหญิงรวี ชื่อคุ้นๆ” “โธ่ นายเนี่ย คุณหญิงรวีโด่งดังในสังคมจะตาย ใครไม่รู้จัก ก็เชยแย่” ..เปล่า คนขัดไม่ใช่คุณพ่อหรอก แต่เป็นยายแฝดน้องตัวดี “งั้นเราคงเชยแย่ล่ะ เพราะเผอิญไม่รู้จัก”   พี่ชายโต้กลับแบบทันใจ “คุณหญิงรวีเป็นคุณหญิงของอดีตรัฐมนตรีท่านหนึ่งน่ะลูก เห็นว่าจะไปต่างประเทศไปอยู่กับลูกๆ เร็วๆ นี้ล่ะ เป็นคนใจบุญ สุนทาน ชอบช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก และท่านนี่แหละที่เป็น คนอบรมเลี้ยงดูเด็กคนนี้ตั้งแต่เล็ก แต่เพราะไม่ค่อยสะดวกที่จะ พาหนู “ชมพู่” ไปด้วย ถึงได้ขอให้เพื่อน ให้ญาติพี่น้องช่วยหา คนรับอุปการะเด็กต่อไปด้วย” “ฟังดูชอบกล”    อักษรออกความเห็น “หนูชมพู่ !เฮ่อ ลิเกชะมัด” อรอุมาทำปากยื่นสะบัดเสียงเพราะอคติ พลางรวบช้อนส้อม เลื่อนจานไปไว้ข้างๆ แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “เจ้าเทพเพื่อนของพ่อเป็นคนไปติดต่อให้พ่อเอง มันบอกว่าคุณ หญิงกำลังหาผู้ใหญ่ใจบุญมาอุปการะสาวน้อยที่กำพร้าพ่อแม่ แต่รับรองว่าสายเลือดดี” “ผู้ดีตกยากงั้นสิ!”   ลูกสาวประชด “เมื่อตอนที่พ่อคุยกับคุณหญิงทางโทรศัพท์ ท่านบอก ว่าหนูชมพู่เป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย อ่อนโยน ฉลาด ซื่อ สัตย์ด้วย แสดงให้เห็นว่าท่านสั่งสอนอบรมมาดี ถ้าลูกจะลอง พิจารณา ให้เวลาคุ้นเคยกับเธอสักหน่อย ไม่เสียหลายไม่ใช่ หรือพ่อเชื่อว่าเด็กนั่นคงไม่เลวนักหรอก เห็นด้วยกับพ่อมั้ย?” ..อรอุมายักไหล่ หันไปมองหน้าแฝดผู้พี่เป็นเชิงปรึกษา “ผมคิดว่า ถ้าคุณพ่อจะพาเธอมาแค่ “ดูตัว” ก่อนคงไม่เป็นไรละมังครับ” ..ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพ ท่าทางเรียบร้อยจนน่าสงสัย “แต่เราไม่รับประกันนะคะ ว่าจะยอมรับยายนั่นมาเป็นสมาชิกในบ้าน” ..ธิติยิ้มออกมาได้เมื่อเห็นลูกยอมรับฟังเหตุผล เขาคิด วิตกมาหลายวัน นับตั้งแต่มีความคิดที่จะรับหนูชมพู่เข้ามาอยู่ในบ้าน ..จะว่าไปแล้วธิติเองก็ยังไม่มีโอกาสพบกับเด็กสาวเหมือนกัน นึกถึงสุ้มเสียงของคุณหญิงที่แว่วมาตามสายนั้น แสดงว่าท่านรัก เอ็นดูหนูชมพู่ไม่น้อย ท่านพูดกับเขาว่า “อุ๊ย ได้เลยค่า คุณธิติ คุณพงษ์เทพบอกกับเดี๊ยนว่า คุณรักเด็ก ใจบุญ มีเมตตาต่อสัตว์โลกที่ตกยากเสมอ ความจริงมีคนขอรับไป อุปการะหลายรายนะคะ แต่เดี๊ยนยังไม่มั่นใจว่าเขาจะรักหนูพู่จริง หรือเปล่า แต่สำหรับคุณในเมื่อคุณพงษ์เทพรับประกันคุณภาพ เอ๊ย ความจริงใจของคุณ เดี๊ยนก็ดีใจกับวาสนาของหนูพู่จริงๆ เดี๊ยนน่ะรัก หนูพู่มากนะคะ ถ้าไม่เพราะจำเป็นจริงๆ ล่ะก็ เดี๊ยนต้องพาหนูพู่ไป อยู่ด้วยแน่ๆ” ..แล้ววันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง... ..ธิติตื่นแต่เช้าตรู่ อาบน้ำแต่งตัวซะหล่อเฟี้ยว ส่วนอักษรนั้นสวม กางเกงยีนส์ติดยี่ห้อบอกถึง แบรนด์เนมเลิศหรูชนิดแบงค์ม่วงสอง ใบทีเดียว หากเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนเย็นตา แขนเสื้อถูกพับไว้เหนือ ศอกนั้น ต้องบอกแบบกระซิบกันว่าไม่ถึงร้อย..แต่คนที่เท่ห์ระเบิด เห็นจะเป็นนางสาวอรอุมา เพราะเจ้าหล่อนสวมกางเกงขาสั้นจู๋ เสื้อ เชิ้ตสีใสตัวโคร่ง ไหล่ตก ผมดำสลวยเคยปล่อยไว้ยาว ถูกรวบ เก็บไว้ในหมวกใบเก๋ แถมยังทำท่าเดินส่ายไหล่วางก้าม ถ้ามีหนัง สติ๊กอยู่ในมือสักอันก็โอ๊วว์ “เจ้าแม่” ตอนลุยศึก! ..เมื่อธิติเดินเข้ามาในห้องรับแขกซึ่งถูกตกแต่งสวยงามกว่าธรรมดา มองเห็นสองพี่น้องนั่งคุยกระซิบกระซาบกันอยู่ก่อนแล้ว “คุยอะไรกันอยู่หรือ?” ทักทายอย่างอารมณ์ดี“เปล๊า”    แม่แฝดน้องทำเสียงสูง “เปล่าอะไร เห็นนั่งซุบซิบกัน นินทาใครอยู่ล่ะซิ” “ไม่ได้นินทา เพียงให้คาถาน้อง”   ผู้เพี่เป็นฝ่ายตอบ และส่งรอยยิ้มแปลกๆ ให้บิดา “คาถา?  คาถาอะไร?” “เพื่อผู้อยู่จะได้มีชัย ผู้ไปจะได้มีเหตุ..เอ๊ย..ปลอดเหตุครับผ๊ม” ..อักษรตอบตีหน้าทะเล้น แปลกและน่าสงสัยจนธิติชักระแวง พร้อมทั้งรู้สึกเสียวสันหลังแทนหนูชมพู่อยู่ครามครัน ไอ้ เจ้าคนน้องยิ่งชอบทำตัวเป็นหัวโจก เป็นตัวต้นคิดวางแผนเจ็บๆ ในขณะที่คนพี่รับแผนไปดำเนินการ ช่างเป็นทีมเวิร์คกันดีจริง.. พับผ่าซิ! ..ธิติอดนึกเข่นเคี่ยวเลยไปถึงน้องชายไม่ได้ เพราะเจ้าแฝดสองตัวนี้ได้รับอิทธิพลและความซ่าส์จากอา หน้าจืดเต็มเปี่ยมทีเดียว ..ธิติยืนอยู่กลางห้องรับแขก พยายามสังเกตสีหน้าเพื่อหารอย พิรุธจากบุตรธิดาทั้งสอง ถ้าเขาคาดเดาไม่ผิด คู่แฝดคงจะมี แผนเตรียม “ต้อนรับ” หนูชมพู่อย่างอบอุ่นเป็นพิเศษเป็นแน่แท้ คงต้องระวังตัวให้ดี “สงสัยอะไรหรือครับคุณพ่อ” แกล้งตีหน้าซื่อถาม “เปล๊า” คุณพ่อปฏิเสธเสียงสูงบ้าง เรื่องอะไรจะตอบให้เสียเชิง ยังไม่ทันสิ้นเสียงกริ่งดี คุณพ่อก็ถลาไปจนเกือบถึงประตูรั้ว หายไปประมาณห้านาที สองพี่น้องจึงเห็นบิดาเดินกลับเข้าม าพร้อมกับบุรุษวัยกลางคน ร่างสูงผอม ซึ่งให้การแนะนำตัวเองว่า “ผมชื่อเจริญครับ เป็นคนขับรถคันที่ห้าของคุณหญิงรวี” (ก็บ้านคนร่ำรวยเขามักมีรถกันหลายๆ คันนี่นะ) “เชิญนั่งครับ” ..เมื่อทุกคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว แม่บ้านนำแก้วน้ำเย็นเฉียบจนมีไอจับมาเสิร์ฟให้ และถอยกลับ ออกไป “หนูชมพู่ล่ะครับ ไม่ได้มาด้วยหรือ?” อักษรถาม“มาครับ รออยู่ตรงหน้าประตูนี่เอง กลับคน แปลกหน้าแล้ว เธอค่อนข้างขี้อายน่ะครับ” “งั้นก็..เชิญเข้ามาเลยซิครับ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ชำเลืองมองไปยังบิดา ซึ่งนั่งตีหน้าจืดสนิท อย่างสนเท่ห์อยู่บ้าง “ครับ ตกลงครับ” นายเจริญรับคำ แล้วหันไปเรียกผู้ที่ยืนแอบอยู่ข้างนอกประตู “หนูพู่เอ๊ย เข้ามาเถอะ ไม่ต้องอายหรอก คุณๆ ใจดีกันทุกคน” ..ถึงตอนนี้ หนูชมพู่ๆ ค่อยๆ เดินเยื้องย่างด้วยลีลาอันสง่างาม เข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ กับนายเจริญอย่างสงบเสงี่ยม แต่ละคนในที่นั้นมีสีหน้าและอิริยาบถแตกต่างกันออกไป ..เริ่มจากคุณธิติซึ่งส่งรอยยิ้มเจื่อนและจืด..ด สนิทไปให้ “หนูพู่” ..ลูกชายคนโตที่วางท่าจ้องตาไม่กระพริบแต่แรก วางสีหน้าเฉยเต็มที่ แต่ความจริงกำลังพยายามกลั้นหัวเราะจนหน้าตาแดงไปหมด ..ส่วนลูกสาวนั้น ไม่ต้องพูดถึง ไม่ยอมพูดจาเอาแต่ส่งเสียงหัวเราะ ดังๆ จนแทบพลัดตกเก้าอี้ “หนูชมพู่” ที่กล่าวขวัญถึงกันอยู่ทุกวันนั้นคือ.. ลูกสุนัขวัยรุ่นตัวใหญ่พ่วงพี ขนยาวเป็นมันสีน้ำตาลสวย หูตั้ง ได้ขนาด หางเป็นพวง ลักษณะสวยงามได้ขนาดตามลักษณะ ของสุนัขพันธุ์เยอรมันเชพเพอด หรือที่เรียกกันง่ายๆ ว่า อาเซเชี่ยนนั่นเอง...! ..นายเจริญยกมือขึ้นตบหัว “หนูพู่” เบาๆ แล้วยืดอก อรรถาธิบาย ด้วยความภาคภูมิใจเป็นอย่างยิ่งว่า “สายเลือดชั้นเยี่ยมเชียวนะคุณ เคยชนะการประกวดมาหลายครั้ง ความจริงคุณหญิงเสียดายมากไม่อยากให้ใครเลย แต่เพราะท่าน ไม่สะดวกจะพาไปด้วย ถึงต้อง “ฝาก” ให้คนอื่นช่วยดูแลแทน หนู ชมพู่นี่น่ะ เป็นหนึ่งในสิบกว่าตัวที่ท่านเลี้ยงเอาไว้ครับ ผมเองยัง นึกเสียดาย ตัวเล็กตัวน้อยต้องถูกนำไปแจกจ่ายให้ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูงจนหมด ก็ท่านไปนานครับ อาจถึงห้าปีก็ได้ คุณธิติล่ะ ครับ คิดว่าจะรับหนูชมพู่ไว้หรือเปล่า ถ้าเต็มใจผมจะได้ไปเรียน ให้คุณหญิงทราบ และตกลงราคากัน” อ้าว? เป็นงั้นไป! ที่แท้ก็มา “เสนอขาย” นี่เอง ..จะอย่างไรก็ตาม อรอุมาซึ่งหยุดหัวเราะได้แล้ว ก็หันไปพูด เสียงอ่อนเสียงหวานกับบิดาว่า “หนูอร ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะรับหนูพู่มาเป็นสมาชิกใหม่ คุณพ่อกับพี่ษรล่ะ คิดว่าไงคะ” “ผมขอพูดเหมือนกับประโยคที่หญิงอรพูดเมื่อกี้ครับผม” ส่วนคุณธิตินั้น นั่งทำตาปริบๆ พูดได้ประโยคเดียวว่า “ไอ้เทพ ไอ้เพื่อนตัวแสบ!” ************************ แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 14:49:24 แก้ไขเมื่อ 06 ก.พ. 52 14:38:22 จากคุณ : จิลลาวลี (จิลลาวลี) - [ 6 ก.พ. 52 14:32:09 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ฮาดีค่ะ จบรึยังคะ ชอบๆ จากคุณ : ลูกเป็ดขี้เกียจ - [ 6 ก.พ. 52 19:24:00 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แหม คนอ่านยังรู้เลยว่าต้องเป็นสัตว์เลี้ยงแหงๆ คิกๆ จากคุณ : scottie - [ 6 ก.พ. 52 20:50:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กร๊าก คุณธิติ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 6 ก.พ. 52 21:22:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกดีครับ สำนวนการเขียนฮาได้อีก ชอบครับ แล้วเอาเรื่องอื่นมาแปะอีกนะครับ ^_^ จากคุณ : [..Nothing is what it seems..] - [ 6 ก.พ. 52 21:37:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณค่า.. เป็นเรื่องสั้นน่ะค่ะ จบแค่นี้ไม่มีต่อ ที่จริงแต่งไว้นานแล้วอย่างที่บอก แต่เอามาปรับปรุงสำนวนให้ทันสมัยขึ้นอีกนิด อ่านแบบไม่ต้องคิดมาก ฮาๆ ขำๆ  แก้เครียดในยุคเศรษฐกิจเป็นพิษคร้า.. จากคุณ : Jilla (จิลลาวลี) - [ 6 ก.พ. 52 22:14:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ฮ่าๆ หักมุมมากๆเลยค่ะ นึกไม่ถึงเลย จากคุณ : Sanctuary O. - [ 7 ก.พ. 52 01:37:45 ]

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านแล้วอมยิ้มไปด้วยค่ะ ยีนส์แทบจะจำพี่ไม่ได้เลยค่ะ เปลี่ยนชื่อใหม่สวยมาก ๆ เลยค่ะ ยีนส์ขอเป็นกำลังใจให้พี่เสมอนะคะ จากคุณ : roslita - [ 7 ก.พ. 52 11:13:18 ]

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องราวน่าติดตาม หลอกได้ถึงตอนเดูตัวเลย ชอบครับ จากคุณ : look4images - [ 11 ก.พ. 52 21:08:50 ]