ร่างสูงใหญ่ ค่อย ค่อยนั่ง ฝั่งตรงข้าม
จ้องมองถาม กฤติกา ทำหน้าเขิน
"ทำไมไม่ เข้าเรียนหนา เวลาเกิน. . .
ต้องให้พี่ มาเดิน บอกทุกที "
". . . ช่วยไม่ได้ กฤตเกลียด เข้ากระดูก
อย่าให้กฤต ไปพันผูก กับที่นี่. . ."
". . .สังคีตนิยม ๑๐๑ ซึ่งก็ดี
ทำไมกฤต ของพี่ ไม่นำพา "
ชายหนุ่มถอน หายใจ กระไรกันเล่า
ทำไมเจ้า ฝังใจ อะไรหนักหนา
เขาฝืนยิ้ม แล้วพยายาม พร่ำพรรณา . . .
" กฤติกา พี่ขอร้อง. . .เธอต้องเรียน. . .
. . . วิชานี้ เปนวิชา พื้นฐานนะ
ถ้าเธอจะ ไม่ใส่ใจ ไม่อ่านเขียน
ไม่ตั้งใจ มากมาก ไม่พากเพียร
ก็วนเวียน ไม่จบกัน กระนั้น. . .น่ากลัว
. . .พี่เองก็ ผ่านวิชา นี้มาแล้ว
ด้วยคลาดแคล้ว ด้วยเกรดที่ มีคุ้มหัว
สัญชาตญาณ แลอารมณ์ ข่มใจตัว
ปรับได้ทั่ว ดนตรีไทย. . . ไม่ค้างเคือง. . ."
กฤติกา หลบสายตา ของพี่วิทย์
ไม่อยากเรียน ทั้งชีวิต ไม่รู้เรื่อง
สมาธิ ใช้ไป ได้แต่เปลือง
ทุกครั้งเรื่อง เก่า เก่า เข้ามากวน
ไม่รู้ว่า เพราะซอ คันนั้นใช่ไหม
ที่ปากไว ไปขอดู จนรู้ถ้วน
เหมือนได้ยิน เสียงซอพร่ำ ดังคร่ำครวญ
อย่า. . . อย่าด่วน สรุปความ แต่ตามใจ
". . .ถ้าอย่างนั้น เอาอย่างนี้ ดีกว่านะ
ไปติวกะ เพื่อนพี่ นี้ ก็ได้. . ."
กฤติกา มองตา รู้ความนัย
พี่วิทย์ น่ารัก. . .ในหัวใจ. . .ให้ตื้นตัน.
แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 02:30:56
แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 52 04:34:24
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
7 ก.พ. 52 04:23:44
]
ซอด้วงมุกไฟ (ฉบับคำกลอน) บทที่ ๒
