ความคิดเห็นที่ 1 17 : 00 น. เดินรับเวรมาครบทั้งสี่วอร์ดแล้ว ... เดินกลับมาวอร์ด 8A วอร์ ดของตัวเอง .... เดินไปหาพยาบาล .... ขอผลเลือดทั้งหลายที่เจาะไปตอน เช้านี้มาดู ..... ได้ผลแล็ปมาเป็นปึ้ก .....ดูชื่อ.... นึกไม่ออก .... ใคร หว่า .... หว้าคอยช่วยเตือนผม .... “อ๋อ ก็คุณตาคนนั้นไงค่ะ” ..... “คุณป้าที่ นอนมุมนั้นไงคะ” .... อ๋อ ... จำได้แล้ว ..... มิน่าเค้ากันว่าผู้หญิงจำหน้าจำ ชื่อคนเก่งกว่าผู้ชาย สงสัยจะจริง      หลังดูผลการตรวจแล้ว หลายเตียงผมสั่งการรักษาเพิ่ม ..... เปลี่ยนยา บ้าง ..... เพิ่มยาบ้าง .... ตามแต่อาการไป เดินเยี่ยมอาการคนไข้ที่ตอนเช้า คิดไว้ว่าอยากคุยด้วยเพิ่มเติมแต่ไม่มีเวลา  คุยด้วยเตียงละนิด ... เตียงละ หน่อย 18 : 00 น. เสียงโฟนตามสายในโรงพยาบาลดังขึ้นมา ... เสียงนรก ที่ผม อยากให้มันดังน้อย ๆ ที่สุด ... แต่มันก็ไม่เคยเป็นจริงซะ ... วันนี้มันดังแต่หัว วันซะแล้ว ... “แพทย์เวรอายุรกรรมโทรกลับ 802 ค่ะ แพทย์เวรอายุรกรรมโทรกลับ 802 ค่ะ “  ผมเดินไปเคาเตอร์พยาบาล กดหมายเลข 802 ลงไป ซึ่งเป็นเบอร์ของ วอร์ด 8B ชั้นเดียวกับที่ผมอยู่นี่แหละ แต่ฝั่งตรงข้ามของตึกเท่านั้น “ผมหมอธีรศานต์ครับ” ผมพูดนำไปก่อนเมื่อปลายสายรับ “อ้อ หมอค่ะ มีคนไข้รับใหม่หนึ่งคนค่ะ อีอาไดแอ็กมาว่าฮาทเฟ เลียค่ะ” (คำแปล อีอา คือ ER มาจาก emergency room คือห้องฉุกเฉิน ได แอ็ก ย่อมาจากคำว่า diagnosis คือ วินิจฉัยโรค  ส่วนฮาทเฟเลีย มาจาก congestive heart failure คือ โรคหัวใจวาย) “ครับ เดี๋ยวไปดูครับ”  ผมเดินไปเรียกสองแพทย์ฝึกหัดที่อยู่เวร ให้ไปด้วยกัน ระหว่างเดินไปผมกดโทรศัพท์หาปอเพื่อนผมที่อยู่รพ.เดียวกัน แต่อยู่แผนกเด็ก “รู้แล้ว ...จะฝากซื้อข้าวเย็นล่ะสิ ว่ากำลังจะโทรไปถามอยู่เลย ว่าจะเอาอะไร” เพื่อนรักเดาได้ว่าผมต้องการอะไร ปกติพวกผมก็จะเป็นยังงี้อยู่ แล้ว เวลาใครอยู่เวร คนที่เหลือจะมีหน้าที่หาข้าว หาขนมมาฝาก เพราะส่วน ใหญ่จะยุ่งจนออกไปกินข้างนอกไม่ได้ “เอาก๋วยเตี๋ยวแห้งร้านเดิมก็ได้”  เป็นที่รู้กันว่าผมมีร้านโปรด ของผม ผมว่าพลางหันไปมองหน้า น้องสองคนทำนองว่าจะกินอะไร “หนูเอาเหมือนกันล่ะกัน ขี้เกียจคิด” ทั้งสองคนบอกเหมือนกัน 19 : 00 น. ดูเคสรับใหม่เสร็จเรียบร้อย พร้อมกับถูกตามนิด ๆ หน่อย ๆ อีก สองสามครั้ง  ... ผมเริ่มหิวแล้ว เดินกลับไปที่ห้องพักแพทย์ที่อยู่ชั้น 8   อาหารกองวางทิ้งไว้ให้เรียบร้อยบนโต๊ะ ตัวผู้ให้ไม่อยู่คงกลับหอไปแล้ว ... ไม่ทันได้ขอบใจ . ... บนถุงก๋วยเตี๋ยวมีกระดาษน้อยแปะอยู่ “มีทับทิบกรอบ เก็บไว้ในตู้เย็นนะ ...ปอ” เห็นแล้วชื่นใจ ... มีขนมฝากเพิ่มเติมมาด้วย ดีจัง 19 : 30 น. พึ่งกินข้าวเสร็จ ว่าจะแกะทับทิบกรอบมากินต่อเพราะยังไม่อิ่ม แต่ช้าไปแล้ว ... เสียงเดิมดังอีกแล้ว “แพทย์เวรอายุรกรรม 1414 .. ที่ 9B ค่ะ “  ผมสามคนหยุดกินทันที ... รู้ดีว่ารหัส 1414 หมายถึงมีคนไข้หยุด หายใจหรือหัวใจไม่เต้น .... ทุกคนวางช้อนจ้ำออกไปชั้น 9 ทันที ...     ผู้ป่วยชาย อายุมากแล้ว จากหน้าป้ายผมเปิดดูผ่าน ๆ แกเป็นมะเร็งลำไส้ ระยะสุดท้าย .... มะเร็งกระจายไปทั่วช่องท้อง ที่ตับ ที่กระดูก ผมรู้แค่นั้น ... ไปถึงแกหยุดหายใจไปแล้ว ... ผมขึ้นปั๊มหัวใจ ... ในขณะที่น้องหว้าใส่ท่อ ช่วยหายใจเข้าทางปาก ทำงานร่วมกัน.... ผมสั่งยาฉีดยาอีกหลายตัว ....ใจก็ สับสน ไม่แน่ใจว่าที่เราทำอยู่นี่คือการ prolonged life หรือเป็นแค่ delayed death กันแน่นะ ...ไม่รู้ .... เพราะวินาทีนั้นผมคงไม่รู้คำตอบแน่ ๆ รู้เพียงว่า ญาติและลุงแกไม่ได้เซ็นต์แสดงความจำนงว่าไม่ต้องการการกู้ชีพ ผมก็ต้อง ทำไปตามหน้าที่ .... แม้รู้ว่าถึงช่วยขึ้นมาได้ ... ก็ไม่รู้ว่าแกจะอยู่ได้อีกนาน แค่ไหน เพราะมะเร็งของแกกระจายไปจนทั่ว ...จนท้องบวม  ...ตัวผอม แห้ง ...      30 นาทีผ่านไป ... เหงื่อซึม ๆ ออกตามหน้าผาก .... หลังสลับกันขึ้นปั๊ม หัวใจติดต่อกัน .... ไร้ผล .... สภาพร่างกายลุงแกคงไม่ไหวแล้วจริง ๆ .... แกอาจจะต้องการไปสบายมากกว่า .....ผมประกาศยุติการกู้ชีพ ....พยาบาล บันทึกเวลาเสียชีวิต .... ชีวิตแรกที่พ้นทุกข์ไปในคืนนี้ 20 : 30  น. มีคนไข้รับใหม่อีกแล้ว ตกลงความพยายามที่จะกินขนมของผม ยังไมสำเร็จ ... ยังไม่ทันเดินไปถึงห้องพัก ก็ต้องเดินกลับไปที่วอร์ดชั้น 9   คนไข้เข้ามาใหม่เป็นคนไข้ที่ถูกส่งมาจากโรงพยาบาลชุมชนอีกที ... เป็นคน ไข้โรคหอบหืด ... พ่นยาที่รพ.ชุมชนแล้วไม่ดีขึ้น จึงส่งมา .... ผมรู้ว่าจริง ๆ แล้วศักยภาพรพ.ชุมชน สามารถรักษาโรคหอบได้ แม้จะอาการมากยังไง เพราะหากต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ รพ.ชุมชนก็มีเหมือนกัน ... รุ่นเดียวกัน แป๊ะด้วย .... ไม่ต่างกันเลย ... เมื่อก่อนก็ไม่มีรพ.ชุมชนส่งเคสแบบนี้มา หรอก ....แต่ตอนนี้ผมเข้าใจ ....เข้าใจ ....ใครย่อมไม่อยากจะเสี่ยงทั้ง นั้น .... หลังจากเหตุการณ์นั้น.....      เหตุการณ์แพทย์ใช้ทุนรพ.ชุมชนแห่งหนึ่งผ่าตัดไส้ติ่ง แล้วคนไข้เสีย ชีวิตจากการดมยา .... ญาติแจ้งความข้อหาฆ่าคนตาย .... น้องหมอผู้หญิง คนนั้นต้องนอนในห้องขังสามคืน .... ถึงได้ประกันตัว ...แถมศาลชั้นต้นยัง พิพากษาจำคุก ต้องประกันตัวออกมาอุธรณ์ อีก.... ผมไม่รู้ว่าป่านนี้น้องเค้า เลิกเป็นหมอ ... หรือลาออกจากราชการ ....ไปทำอย่างอื่นรึยัง .... แต่หาก น้องเค้าจะเลิกเป็นหมอ หรือเลิกทำโรงพยาบาลรัฐบาล .... ไม่แปลก .... ไม่ แปลกเลย ....หากวันดีคืนดี ผมต้องไปนอนในห้องขังสถานีตำรวจ ร่วมกับผู้ ต้องหาอื่น ๆ ถึงสามวัน ผมนึกไม่ออกว่าผมจะรับได้รึเปล่า ....ผมจะรู้สึกยัง ไง ..... ‘ช่วยคนจนต้องติดคุก’ .....หากผมมีลูกสาว และลูกผมต้องไปนอน ในห้องขังทั้ง ๆ ที่ตั้งใจดี  ....ผมคงให้ลูกลาออก ....อยู่ไปทำไมรพ. ชุมชน ... คิดแล้วท้อ ... ทำไมสังคมช่างโหดร้าย ....โหดร้ายกับผู้หญิงคน หนึ่ง ....โหดร้ายกับหมอคนหนึ่งถึงเพียงนี้ ....สังคมไทยที่ว่ากันว่าเอื้อเฟือ หายไปไหน ... วันที่สังคมไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย .... แม้นจะได้เป็นหมอ (ในรพ.รัฐบาล)      ความยุติธรรมบางครั้งอยู่ตรงไหน .... ไม่เข้าใจ ....ทำไมผมเห็นดารา ขับรถชนคนตาย .... ไม่เคยนอนห้องขัง ... ไม่เคยติดคุก .... บางคนข่ม ขืน .... ผิดชัดเจน .... ไม่เคยนอนห้องขัง ... ศาลเพียงให้รอลงอาญา ..... ทำไม ... ทำไม ... ทำไม ...... ผมเคยถามตัวเองหลาย ๆ ครั้ง นึกถึงคำของอาจารย์ผมที่เคยถามผมไว้ว่า “หมอ ... หมอเชื่อว่าโลกนี้มีความยุติธรรมจริงหรือ ?” .... นั่น สิ ....มีจริงหรือเปล่า ? หรือมันคงเป็นแค่สิ่งที่อยากให้มี แต่คงไม่มีวันเป็น จริง ....      หลาย ๆ คนบอกมาคล้าย ๆ กับว่า การผ่าตัดโดยไม่มีหมอดมยา ไม่มีผู้ ที่เชี่ยวชาญพอ ไม่มีอุปกรณ์ที่ดีเพียงพอ คือการประมาท ... คือการฆ่าคน ตาย .... แต่ผมอยากบอกว่าโรงพยาบาลชุมชนทั่วประเทศ 500 กว่าโรง ไม่ มีรพ.ไหนมีหมอดมยาเลยซักกะโรง... แล้วอุปกรณ์ที่ดีพอคืออะไร ... หากบอกว่าต้องเท่ากับรพ.มหาลัยแพทย์ ... ประเทศนี้คงมีรพ.ที่ทำผ่าตัดได้ ไม่เกิน 30 โรงมั๊ง .... แล้วโรงพยาบาลชุมชนจะมีห้องผ่าตัดไว้ทำไม .... หรือเอาไว้เพียงจี้หูดเท่านั้น      ผลพวงจากเหตุการณ์ที่พวกผมเรียกว่าเหตุอัปยศที่สุดในวงการ แพทย์ .... ส่งผลให้รพ.ชุมชนในจังหวัดทั้งหมดประกาศไม่ทำการผ่าตัดใด ๆ ในรพ.อีกเลยแม้แต่ไส้ติ่ง .... คนไข้ทุกรายจะถูกส่งเข้ามาผ่าตัดในรพ. จังหวัดหมด .... แน่นอนงานท่วมทันที .... วันก่อนเพื่อนผมเล่าว่า คนไข้เป็น ไส้ติ่งอักเสบ มารพ. ทุ่มเศษ กว่าจะได้ผ่าปาไปตีห้ากว่า ...ญาติร้องเรียนรพ. ว่าทำไมรอนานขนาดนี้ ...ขู่จะฟ้องหมอกับรพ..... เพื่อนได้แต่บ่นเซ็ง ... บอกคืนนั้นมีคนรอผ่าไส้ติ่งอย่างเดียว 8 คน มีคนไข้อุบัติเหตุหนักต้องผ่าตัด อีกสองคน กระเพาะทะลุอีกหนึ่งคน ....ห้องผ่าตัดในเวรมีเปิดแค่สองห้อง ... ก็ต้องรอคิวกันไป .... หนักกว่าก็ต้องผ่าก่อน ...เบากว่าก็ผ่าหลัง แล้วจะให้ ทำยังไง.... บางรายรอจนไส้ติ่งแตก .... แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ...ไม่งั้นก็ต้อง แนะนำให้ไปผ่ารพ.จังหวัดอื่น  แต่ดึกยังงั้นใครจะไปแถมตั้งหลายชั่วโมง... เมื่อก่อนรพ.ชุมชนผ่าตัดเองบ้างก็พอบรรเทาไปได้ แต่ตอนนี้บอกให้ผ่า ใคร จะกล้าทำ            นอกจากไม่ทำการผ่าตัดใด ๆ แล้ว สิ่งที่ตามมาคือ คนไข้ที่อาการมาก หน่อยไม่ว่าโรคใด ๆ  จะถูกส่งต่อมารพ.จังหวัดทันที ทั้ง ๆ ที่บางอย่างรักษาที่รพ. ชุมชนก็ไม่ต่าง ... แถมน่าจะดีกว่าด้วยซ้ำเพราะคนไข้น้อยกว่ามีเวลาดูใกล้ชิด มากกว่า .... แต่หลายคนกลัว .... กลัวจะถูกฟ้อง .... กลัวถูกหาว่ารพ.ชุมชนไม่มี ความพร้อม .....เลยป้องกันความเสี่ยงด้วยการส่งต่อเข้ารพ.จังหวัด ....ถามว่าผิด ไหม ... ไม่ผิดหรอก .....เป็นผม ผมก็ทำเหมือนกัน ... ใครล่ะอยากเสี่ยง .....แต่ ต่างกันแค่ตอนนี้ผมดันยืนอยู่ในรพ.จังหวัด .... ไม่ได้อยู่ข้างนอก แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 52 11:45:08 แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 52 11:29:12 จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 11:27:41 ]

ความคิดเห็นที่ 7 นี่เพิ่ง 14 ชม.เอง อีกตั้งกว่าครึ่ง อ่านแล้วก็เครียดแทน เดี๋ยวนี้ข่าวหมอถูกฟ้องเยอะเหลือเกิน เฮ้อ จากคุณ : scottie - [ 7 ก.พ. 52 17:36:25 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เอ ผมก็งงเหมือนกันครับ ผม post ไปจนเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่มันหายไปอ่ะครับ เอาล่ะเดี๋ยวลอง post ใหม่ดีกว่า จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 19:55:17 ]

ความคิดเห็นที่ 9 21 : 00 น. รหัส 1414 ดังขึ้นอีกแล้ว .... คราวนี้มาจากห้องไอซียูที่อยู่ชั้น 7 ผมกับน้องลงไปดู ... ผู้ป่วยชายติดเชื้อในกระแสเลือด .... อาการหนักอยู่แล้ว ....หยุดหายใจ .... ผมเริ่มต้นการกู้ชีพปั๊มหัวใจอีกครั้ง         ผ่านไป 10 นาที ยังปั๊มหัวใจไม่สำเร็จ ... เสียงประกาศรหัส 1414 จากวอร์ด 9B.... ผมหันไปสั่งโบว์ กับหว้าให้จัดการกันไปก่อน ....ผมขึ้นไปดูคนไข้ด้านบนก่อน 21 : 15 น. ผมขึ้นไปถึงภายในสองสามนาที เริ่มรู้สึกเหนื่อย ... แต่เวลาเร่งจนไม่สามารถพักได้ .... ผมไปดู คุณป้ามานอนโรงบาลด้วยโรคเส้นเลือดหัวใจอุดตันเฉียบพลัน .... พึ่งเข้ามาเย็นวันนี้ .... ตอนนี้หัวใจหยุดเต้น คาดว่าคงเป็นจากโรคหัวใจที่เป็นซ้ำขึ้นมาอีก ... พยาบาลขึ้นปั๊มหัวใจ ... ผมสลับไปใส่ท่อช่วยหายใจเข้าทางปาก .... สำเร็จ ผมลุกมาสั่งการ           “ให้ Adrenaline อีก 2 amp.” ... ผมบอกไป พลางสลับไปปั๊มหัวใจป้าเอง .... เสียงตามสายลอยมา “หมอเวรอายุรกรรม โทรกลับ 901 ค่ะ” ... ผมได้ยิน 901 เบอร์โทรของวอร์ด 9A  ตาม... แต่ไม่สามารถโทรกลับไปได้ตอนนี้ ....         “ให้ Magnesium อีก 2 amp” ผมให้ยาต่อ ..... แต่แล้วก็ไม่อยากจะเชื่อ ........ “รหัส 1414  ที่ 8A ค่ะ”  ดังซ้ำ ๆ .... ซวยแล้วสิ ... ผมรู้ทันที ... ซวยแล้ว .... ผมกดมือถือหาหว้าอย่างรีบด่วน ให้พยาบาลขึ้นปั๊มหัวใจแทน ....         “หว้า ... ไปดูชั้น 8A หน่อยสิ พี่ยังปั๊มอยู่เลย”         “หนูเดินมาแล้วค่ะ ... กำลังจะถึงแล้ว”  หว้ายังรู้หน้าที่ดีเยี่ยม โดยไม่ต้องบอก ... สองคนนี้เป็นน้องที่เก่ง แถมทำงานเป็นทีมได้ดีอีกด้วย        “ดี ... แล้วโบว์ล่ะ”        “ปั๊มหัวใจได้แล้ว แต่ BP ยัง drop อยู่เลยค่ะ มันยังเฝ้าอยู่” (คำแปล BP มาจาก blood pressure คือความดันโลหิต; drop คือต่ำ แปลรวมกันคือ ความดันยังต่ำอยู่)         “โอเค ถ้าพี่เสร็จแล้วจะตามไปนะ” ผมวางหู .... ผมเริ่มหนักใจ .... ภายในชั่วโมงนี้มีคนไข้หยุดหายใจรวดเดียวสามคน อะไรจะดวงแตกขนาดนี้ ... หมอที่มีอยู่สามคน นี่ก็กระจายไปคนละวอร์ดแล้ว ....ทุกคนปั๊มหัวใจกันอยู่หมด .....นี่ถ้ามีอีกคนทำไงว่ะเนี่ย ....         ผมหยุดคิดหันมาช่วยคนไข้ตรงหน้าก่อน .... นี่ผ่านมากี่นาทีแล้วนะ ... เกินสิบแล้วมั๊ง ... ผมรู้ว่าการปั๊มหัวใจหากยิ่งนานยังไม่สำเร็จ โอกาสรอดยิ่งน้อยลงไปเรื่อย ๆ  .....        “หมอค่ะ วอร์ด 8B ตามค่ะ ถามว่ายังไม่เสร็จเหรอ” พยาบาลถามขึ้นมาหลังจากไปรับโทรศัพท์         “ถามเค้าว่ามีอะไร บอกมาเลย” ผมตะโกนบอก        “เค้าบอกว่าคนไข้ที่เลือดออกในกระเพาะ ... ตอนนี้เลือดออกเยอะ ..  ความดันเหลือ 70/50 แล้วค่ะ”         “บอกให้เพิ่ม iv เป็น 200 cc per hour ไปเลย ... เตรียมจองเลือดไว้ด้วย 4 U บอกทางนี้เสร็จแล้วจะไป”         ผมสั่งยาไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้ รู้แต่เห็น amp. ยาวางเกลื่อนกลาดแถว ๆ นั้นเป็นสิบ amp. ... แต่ผมยังสู้เต็มที่ ... หวังว่าคุณป้าก็จะสู้เช่นกัน 22 : 00 น. ในที่สุดผมก็ช่วยคุณป้าสำเร็จ ... ตอนนี้ชีพจรกลับมาเต้น ความดันเลือดเริ่มดี ... ผมติดเครื่องช่วยหายใจ ตั้งระบบเครื่องเรียบร้อยแล้ว ... ดีใจ ... ดีใจที่อย่างน้อยสามารถกู้ชีพได้หนึ่งคน ... เพราะรู้ดีว่าโอกาสกู้ชีพแล้วรอด ในชีวิตจริงนั้นมีไม่มากเท่าไหร่หรอก ..... ไม่เหมือนในหนังที่ปั๊มหัวใจ กี่คน กี่คนก็รอดหมด ....        เมื่อเห็นคุณป้าอาการนิ่งแล้ว ... ผมนึกถึงหว้า ... ไม่รู้เป็นยังไงมั่ง ...ผมวิ่งลงจากชั้น 9 ไปหาหว้าที่วอร์ด 8A ซึ่งเป็นวอร์ดที่ผมดูอยู่นั่นเอง ... ในใจผมคิด ... ใครกันน้อ ... ใครกันที่โชคร้ายต้องหยุดหายใจไป ... ใครกัน ... ผมนึกไม่ออก        ผมเดินไปถึงวอร์ด ตรงไปยังเตียงที่ปิดม่าน มีพยาบาลล้อมรอบอยู่สองสามคน ...  ผมเปิดม่านเข้าไป แล้วอึ้งไป ... น้องอ้อ นี่เอง !!! .....        “เป็นยังไงบ้าง” ผมหันไปถามหว้า         “ตอนหนูขึ้นมา หายใจหอบมากจน air hunger แล้วค่ะ หนูเลยใส่ tube ไป” (คำแปล air hunger คืออาการหนึ่งที่คนไข้หายใจหอบเฮือกใหญ่ ๆ เป็นอาการก่อนที่ระบบหาจใจจะล้มเหลว ส่วน tube คือท่อช่วยหายใจที่ใส่ทางปาก)        ไม่น่าเชื่อ ตอนเช้าเธอยังคุยกับผม ยิ้มให้ผมได้อยู่เลย ... แต่ตอนนี้เธอนอนนิ่งไม่รู้ตัว มีท่อช่วยหายใจใส่อยู่ที่ปาก มีสายน้ำเกลือแทงอยู่ทั้งสองแขน พร้อมเครื่องวัดความดัน วัดออกซิเจนเต็มตัวไปหมด .... บางครั้งอารมณ์ชั่ววูบ ... กลับแลกด้วยค่าตอบแทนที่แสนแพง ... ไม่คุ้มเลยกับผู้ชายหนึ่งคน .......แม่ของเธอที่ยืนอยู่ห่าง ๆ กุมมือไว้ตรงอก น้ำตาไหลพราก ....         ผมมองไปรอบ ๆ เห็นพยาบาลยังบีบ bag เพื่อช่วยหายใจคนไข้อยู่เลย         “แล้วเบิร์ดล่ะ” (Bird คือชื่อชนิดเครื่องช่วยหายใจชนิดหนึ่ง) ผมถามพยาบาล         “หมอ ของวอร์ดหมดไปแล้วค่ะ ... นี่ต้องโทรไปขอยืมมาจากแผนกศัลยกรรม นี่ตัวสุดท้ายของโรงพยาบาลแล้วนะคะ เวรเปลกำลังลงไปเอาอยู่ค่ะ”          ตัวสุดท้าย ... แปลว่าหลังจากนี้ห้ามมีคนไข้หยุดหายใจอีกแล้ว ... ไม่อย่างนั้นไม่มีเครื่องช่วยหายใจใช้แล้ว ... ทางเดียวคือต้องส่งไปโรงพยาบาลจังหวัดข้างเคียง .... ซึ่งใช้เวลาหลายชั่วโมง .....         อีกสิบนาที เครื่องช่วยหายใจมาถึง .... ผมปรับตั้งเครื่อง ... หันไปมองแม่ของน้องอ้อ ... อยากเข้าไปคุยด้วย แต่วอร์ด 8B โทรมาตามเป็นครั้งที่สามแล้ว ... สถานการณ์คงไม่ดีเท่าไหร่ ... ผมคงไม่มีเวลาคุยด้วยในตอนนี้ ... ต้องรีบไปดูก่อน ตอนนี้เกือบห้าทุ่มแล้ว นับจากที่วอร์ด 8B โทรตามผมครั้งแรกก็เกือบสองชั่วโมงแล้ว จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 19:58:48 ]

ความคิดเห็นที่ 12 เอ งง ทำไมแก้ข้อความตัวเองไม่ได้ซะงั้น จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:13:44 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น แก้ข้อความตัวเองไม่ได้ (มันขึ้นว่าคุณไม่ได้เป็นคน post) อ่านแบบนี้ไปก่อนนะครับ ไว้ถ้าแก้ได้จะเข้ามาแก้อีกที 23 : 00 น. ผมเดินข้ามไปวอร์ด 8B รู้สึกว่าตัวเองตอนนี้คงเน่าสนิท สภาพคงดูไม่ได้ น้ำยังไม่ได้อาบ หัวคงกระเซิงน่าดู ... หว้าเองก็เหงื่อซิก ๆ ทั้ง ๆ ที่อากาศเย็น ....โบว์ที่ตามมาสมทบก็ดูหน้าซีด ๆ อิดโรย อนาถไม่แพ้กัน .... เธอรำพึง ...      “อยู่กับพี่ทีไรดวงแตกทุกทีเลย”     “เออ สิ ดวงใครล่ะ”    ... ผมเห็นจริงด้วย อยู่เวรกับสองคนนี้ทีไร เวรระเบิด ยุ่งกระฉูดทุกที ไม่รู้ใครเป็นตัวซวยกว่าใคร     ผมเดินไปเคาเตอร์พยาบาล ... ถามว่าเตียงไหนเป็นอะไร ... เธอทำหน้าลำบากใจ... ถามทำไมหมอมาช้าจัง ... ผมตอบไปตามจริงว่ามีคนไข้ arrest พร้อมกันสามคน (arrest แปลว่าหยุดหายใจ) เธอพยักหน้ารับ ไม่ว่าอะไร คงเพราะเวลาโฟนรหัส 1414 มันดังทั้งดึกอยู่แล้ว เธอก็คงได้ยินอยู่ ... ที่ถามคงถามลอย ๆ เฉย ๆ ก่อนที่จะบอกประโยคถัดไป     “หมอ ญาติคนไข้โวยวายมากเลย บอกทำไมถึงไม่มีหมอมาดูซะที ระวังนะ” ผมพยักหน้ารับ เปิดชาร์ตคนไข้ดู เป็นลุงอายุ 45 ปีมาด้วยอาเจียนเป็นเลือดจาก esophageal varices (หลอดเลือดดำโป่งพองที่หลอดอาหาร) ซึ่งเป็นผลมาจากการเป็นโรคตับเรื้อรังเนื่องจากการกินเหล้า คนไข้ที่เป็นโรคนี้มักเป็นซ้ำ ๆ หลาย ๆ ครั้ง ผมเองก็คุ้นหน้าคุ้นตาลุงคนนี้อยู่ เพราะเหมือนว่าแกก็พึ่งมานอนรพ.เมื่อไม่นานมานี้ ... แต่แกยังไม่ยอมหยุดเหล้าอยู่ดี แม้จำได้ว่าครั้งก่อนผมก็เคยย้ำแกหลายครั้งแล้วว่า ต้องเลิกเหล้าโดยเด็ดขาด หากกินอยู่ จะเป็นอีกแน่ ๆ     ผมเข้าไปดู แกดูซีดมาก ความดันตก ชีพจรเต้นเร็ว อันเป็นลักษณะของการเสียเลือดมากจนใกล้ช็อคแล้ว หว้าที่ยืนอีกข้างของเตียงเอากระบอกฉีดยาสูบสาย NG tube โดยผมไม่ต้องบอก (NG คือท่อสายยางที่ใส่เข้าที่จมูกให้ไปอยู่ในกระเพาะอาหาร) หว้าดูดออกมา น้ำที่ไหลตามสายยางออกมาเป็นสีแดงสด ไม่เป็นก้อน ... แสดงว่าเลือดที่ออกมายังไหลไม่หยุด ... แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 52 20:18:40 จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:17:25 ]

ความคิดเห็นที่ 16 00 : 01 น. เข้าสู้วันใหม่ อาการลุงไม่ดีขึ้น เลือดให้หมดไป 4 ถุง ...  ดูดสายเซ็ง ฯ ยังมีเลือดสด ๆ ไหลตามสายยางอยู่ ... แสดงว่าท่อที่ใส่เข้าไปห้ามเลือดไม่ได้ ผมเริ่มจนแต้ม .... ความดันเริ่มลดลงเรื่อย ๆ  ญาติเข้ามาโวยวายบอกขอย้ายโรงพยาบาล บอกที่นี่ไม่ได้เรื่อง ขอย้ายไปอื่นที่เป็นรพ.มหาลัยแพทย์ .... ผมเข้าไปเจรจาขอให้อย่าพึ่งย้าย ... ไม่ได้ดันทุรัง...ไม่ได้อวดเก่ง ... ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้ไป หากคิดว่าที่อื่นดีกว่า .... แต่สภาพลุงตอนนี้ ผมนึกไม่ออกว่า กว่าจะย้ายลุงไปขึ้นรถ .... กว่าจะใช้เวลาขับรถอีก 2 ชั่วโมงตามภูเขา ...กว่าจะไปถึงรพ.ที่อยู่กลางเมือง ...... ลุงคงตายระหว่างทางไปแล้ว .... ถ้ามันแค่สิบนาทีถึงผมคงให้ไปได้หรอก .....      ญาติชี้หน้าด่าผมตรง ๆ ทำนองว่า มาก็ช้า ขอย้ายก็ไม่ให้ ..... เหตุผลที่ผมอธิบายไป .... ดูเหมือนจะไม่ได้รับการรับฟัง        ผมรู้ว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมไปดูช้าจริง .... ถ้าดูเร็วกว่านี้ .... แกจะรอดรึเปล่า ...ไม่รู้ ... ไม่รู้จริง ๆ ....แกอาจจะรอด ... หรืออาจจะเป็นแบบนี้อยู่ดี ....... แต่อดีตก็คืออดีต .... ผมยังเชื่อว่าผมทำดีที่สุดเท่าที่สถานการณ์ตอนนั้นจะทำได้ .... แต่แน่ล่ะ ทุก ๆ อย่างเมื่อมามองย้อนหลัง มักพบความผิดพลาดอยู่เสมอ ๆ        เป็นไปตามที่คิด สุดท้ายความดันเลือดก็ตก จนจับชีพจรไม่ได้ ... ผมขึ้นปั๊มหัวใจ เป็นครั้งที่เท่าไหร่ของคืนนี้แล้วก็ไม่รู้ นึกไม่ออก ... หัวมันเริ่มมึน ๆ แล้ว ... ปั๊มไปทำไม ผมก็ไม่รู้ .... เพราะเลือดลุงแทบจะกลายเป็นน้ำสีแดงจาง ๆ เหมือนน้ำเปล่าแล้ว เลือดออกจนแทบจะหมดตัว .... เหมือนเทน้ำใส่ถังที่แตกที่ก้น เติมยังไงก็ไม่เต็ม .... ปั๊มหัวใจให้ตาย ก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ ....ตราบใดที่เลือดยังรั่วออกอยู่แบบนี้ ฟื้นมาเลือดก็ออกจนหมด ก็ปั๊มอีก ..... แต่ก็ต้องทำ ... เพราะเป็นสิ่งที่ต้องทำ        เพื่อนเพ้งโทรมา ...”เฮ้ย เป็นไรมั่งว่ะ”        “ arrest แล้วว่ะ ปั๊มหัวใจอยู่เนี่ย ....คงไม่ต้องพึ่งบริการแกแล้วว่ะ”        “อ้าวเหรอ ... เออ ๆ .... งั้นจะได้ไปผ่าตัดต่อ ... มีไส้ติ่งรออีกสามเคส แค่นี้นะ” แล้วมันก็วางไปเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันก็เป็นเรื่องธรรมดาจริง ๆ ของหมอ เหตุการณ์แบบนี้เกิดซ้ำซากมาไม่รู้กี่สิบทีแล้ว 01 : 30 น. ผมตัดใจประกาศเวลาตายของคุณลุง ... ยุติการกู้ชีพ เพราะผ่านมาสามสิบนาทีแล้ว ก็ยังไม่สามารถช่วยอะไรได้ ... ผมเดินจากไปท่ามกลางความเสียใจ บวกความโกรธของญาติ ๆ ผมเหนื่อยจนจะหน้ามืด ...        ผมมองน้อง ๆ ทั้งสองคน นี่พ่อแม่น้องเขาจะรู้ไหมนะ ว่าลูกสาวเขาต้องมาทำอะไรบ้าง ... ลูกสาวเค้าอดหลับอดนอนแค่ไหน .... ต้องโดนต่อว่าแค่ไหน ....       ผมและน้อง ๆ เดินกลับไปอาบน้ำ อาบน้ำรับเข้าวันใหม่ .... อาบน้ำ สดชื่น ค่อยคลายความเหนื่อย คลายความมึนในหัวลงไปได้ .... อาบเสร็จ หิวจนแสบท้อง .... กลับมาแกะทับทิบกรอบที่ค้างมาห้าชั่วโมงมากิน ค่อยดีขึ้น หมดแรงไปมาก ได้น้ำเลี้ยงมาเสริมค่อยอยู่ได้       กินเสร็จผมเดินกลับไปเยี่ยมคุณป้าวอร์ด 9B ที่ผมเป็นคนปั๊มหัวใจ เห็นอาการคุณป้าแล้วยิ้มออก ...ยิ้มออกได้จริง ๆ คุณป้าอาการนิ่ง .... เริ่มรู้สึกตัว ลืมตา ขยับแขนขาได้ สองชีวิตที่ดับไปในคืนนี้ .... สองชีวิตที่กู้มาได้ ... และยังอาการดีอยู่ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว .... สำเร็จในการเป็นหมอ คือช่วยชีวิตคน ....... แต่พอนึกถึงอ้อ อีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะตาย ... ผมปรับอารมณ์ไม่ทัน จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:23:24 ]

ความคิดเห็นที่ 18 12 : 20 น.  การตรวจเกินเวลาพักเที่ยงเป็นเรื่องปกติ ผมหยุดตรวจเท่านี้ ที่เหลือให้รอตรวจช่วงบ่ายไป ผมไปกินข้าว เสร็จแล้วขึ้นไปดูน้อง ๆ ผมว่าเป็นยังไงบ้าง โบว์กับหว้า ผลัดกันรายงานอาการคนไข้แจ้ว ๆ ผมเดินดูคนไข้ที่อาการไม่ค่อยดีในวอร์ดร่วมกับน้อง ๆ อีกครั้งเพื่อให้การรักษาเพิ่มเติม          บ่ายโมง รพ.จังหวัดข้างเคียงโทรมาขอ refer คนไข้ บอกว่าเตียงเต็ม .... ผมตอบไปแบบสุภาพว่า         “ที่นี่ผ้าใบเต็มแล้วครับ เตียงน่ะเต็มไปหลายเดือนแล้ว ... ถ้าจะส่งมาจริง ๆ บอกคนไข้ซื้อผ้าใบมาด้วยล่ะกันนะ” 14 : 00 น. ผมได้รับโทรศัพท์ตามมาจากตึกอำนวยการของโรงพยาบาล บอกว่า รองผอ.ต้องการพบตัวด่วน ... ผมเดาได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะชาตินึง ฝ่ายบริหารไม่ค่อยมาสนใจหมอที่ทำงานหรอก  หากตามแบบนี้ต้องมีงานอะไรซักอย่างเข้า และผมก็พอเดาได้ว่างานอะไรเข้า         จริง ๆ หมอที่ทำงานมีเรื่องมีราวกับฝ่ายบริหารมานานแล้ว ... ไม่ว่าจะเรื่องค่าเวรที่ต่ำเตี้ย เรี่ยดิน  แถมช่วงหนึ่งฝ่ายบริหารมีแผนเพิ่มคนอยู่เวร เช่นจากเวรในอายุรกรรมที่ผมอยู่คนเดียว (ไม่นับแพทย์ฝึกหัดเพราะไม่ได้เงินอยู่แล้ว) จะให้แพทย์ขึ้นเวรสองคน แต่เงินเวรคนเดียวเท่าเดิมคือ 700 บาท ... ดังนั้นต้องเอาไปหารกันเองสองคน เหลือคนละ 350 ... แน่นอนว่าถูกโต้แย้งอย่างหนัก เพราะนอกจากเงินที่น้อย จำนวนเวรที่ต้องขึ้นก็พรวดเป็นสองเท่า เท่ากับเดือนหนึ่งอยู่เวรยี่สิบกว่าวัน ใครมันจะไปอยู่ได้        ผมเดินไปตึกอำนวยการที่ตบแต่งอย่างสวยงาม ... เดินไปหา เลขาฯ หน้าห้อง ... เธอบอกให้เข้าไปพบได้เลย ผมยิ้มตอบแล้วเดินเข้าไปในห้อง รองผอ.หน้าหงิก ตั้งแต่เข้าไป บรรยากาศในห้องดูมาคุ ๆ      รองผอ.เธอบอกว่าญาติคนไข้ร้องเรียนหมอมา ว่าไม่ยอมมาดูคนไข้  มาดูช้า  จนคนไข้เสียชีวิต ... ญาติบอกเตรียมจะฟ้องหมอกับรพ.แล้ว       ผมถูกซักเหตุผลละเอียดยิบ ... ทำไมไปดูช้า... ผมก็ตอบไปตามที่เกิดขึ้นจริง     “หมอยุ่งเหรอ ยุ่งทำไมให้น้องไปดูก่อน”  ... ผมงงว่าผมก็พึ่งตอบไปนี่หว่าวว่าน้องทุกคนก็ดูคนไข้อยู่      “แต่หมอก็ต้องแบ่งเวลาให้ดี ๆ สิ” ... ถูกยิงคำถามต่อทันที ... ผมเซ็ง ... เซ็ง ... จนไม่อยากจะตอบอะไรอีกเลย ... แบ่งเวลาดี ๆ พูดเฉย ๆ น่ะง่าย .....แต่ลองตอบชัด ๆ มาสิมาแบ่งดี ๆ ในสถานการณ์นั้นแบ่งยังไง ??  ใจอยากบอกว่า ... ลองมาอยู่เองไหมล่ะครับ .... อยากรู้เหมือนกันว่าจะทำยัง .... ผมไม่ใช่อมีบา จะได้แบ่งตัวเป็นหลาย ๆ ตัวแล้วกระจายดูคนไข้ได้นะ      “ถ้าเวรยุ่งหมอก็ตามเพื่อนมาช่วยอยู่สิ” ....เฮ้อ การมองเหตุการณ์ย้อนหลังแล้วเฝ้าจับผิดก็เป็นแบบนี้ ........ ดึกขนาดนั้นจะโทรตามใคร .... คนไม่ได้อยู่เวร... ดึกป่านนั้นก็คงอาบน้ำแต่งชุดนอน นอนอยู่กับบ้านแล้ว ..... จริง ๆ ผมเชื่อว่าโทรไปเพื่อนผมก็คงมา แม้จะไม่ได้อยู่เวร แม้จะไม่ได้ตังค์ซักกะบาท แต่ทุกคนก็มา ... มาเพราะรักเพื่อน .... มาเพราะมนุษยธรรม .... แต่เอาเข้าจริงใครจะไปรู้ว่ามันจะยุ่งขนาดนั้น ... สารภาพว่าตอนคนปั๊มหัวใจคนไข้อยู่ มันคิดไม่ออกหรอกครับวิธีนี้ ....แถมหากจะโทรจริง ๆ กว่าจะโทร ... กว่าเพื่อนจะเปลี่ยนชุด .... กว่าจะเดินทางมาถึงรพ. .... กว่าจะขึ้นมาบนตึก ....ผมก็ไม่รู้ว่าเหตุการณ์มันจะดีกว่านี้รึเปล่า.....       “ไม่ยังงั้นทำไมหมอไม่ตามเพื่อนที่ห้องฉุกเฉินมาช่วยล่ะ” ... คำถามอันนี้หนักกว่าอันเดิม .... คุณป้าไม่ได้อยู่เวร ไม่เคยโผล่มาดูห้องฉุกเฉินด้วยซ้ำ เลยไม่รู้ว่าห้องฉุกเฉินรพ.นี้นรกแตกแค่ไหน คืน ๆ นึงคนไข้เป็นร้อย ตายไม่รู้กี่คน อุบัติเหตุเพียบตามแนวคิดเมาแล้วขับ ... แล้วเอาหมออีอามาช่วยในตึก แล้วคนไข้หนักมา ไม่มีใครดู เกิดตาย ก็โดนฟ้องอยู่ดีล่ะครับ ผมโดนบ่นไปอีกหลายสิบนาที .... ป้ารองผอ. บอกรู้ไหมว่ารพ.จะต้องจ่ายเงินให้ญาติเท่าไหร่ เพื่อให้เรื่องยุติ รู้รึเปล่า ... ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่คิดจะไล่บี้เอาที่จ่ายไปคืนจากหมอ .... รู้ไหม ..... เงินตั้งหลายหมื่น      อ้าว .... นี่พูดเหมือนทวงบุญคุณเลยนะเนี่ยที่จะไม่ไล่บี้เอาเงินจากผม .... แน่ล่ะสิ่งที่ลุงกับญาติได้รับนั้นถือว่าไม่เต็มที่จริง ๆ ทางการแพทย์ ... มีหมอมาดูช้าจริง ๆ .... ผมยอมรับ ..... แต่หากย้อนเวลากลับไปได้ มีคนไข้หัวใจหยุดเต้นพร้อมกัน 3 คน ... กับคุณลุง ผมก็ยังคงต้องเลือกดูคนไข้ที่หัวใจหยุดเต้นก่อนอยู่ดี .... อย่างน้อยความคิดแบบนี้ก็ช่วยปลอบใจอารมณ์ขุ่นมัวของผมได้นิดหน่อย      ผมมาปรอทแตกเอาตอนที่ป้าแกบอกว่า       “พวกหมอสมัยนี้ไม่ได้เรื่องกันเลยซักคน น้องของหมอก็เหมือนกันดูแลให้ดี ๆ หน่อย อยากเป็นหมอกันจริงรึเปล่าเนี่ย”      เสียงเหมือนมีอะไรขาดฝึงในหัวผม ...ผมลุกยืน “ไม่ได้เรื่องยังไงครับ ... ผมว่าหมอสมัยนี้ กับสมัยก่อนก็ไม่ต่างกันหรอกครับ ... อย่ามาว่าเพื่อนและน้อง ๆ ผม .. ทุกคนอยู่ที่นี่ด้วยอุดมการณ์ ด้วยความตั้งใจทั้งนั้น ... ทุกคนทำเต็มที่ ... เมื่อคืนก็ไม่มีใครได้นอนเลยซักคน .... คุณเคยมาดูบ้างมั๊ย ....คุณเคยมาเห็นมั๊ย......คุณเคยรู้ไหมว่าคนไข้ล้นวอร์ดมากขนาดไหน ....หมอแต่ละคนตรากตรำกันแค่ไหน ....คุณนั่งแต่บริหาร ไม่เคยตรวจคนไข้เลย ไม่เคยมาดูพวกผมทำงานด้วยซ้ำ ดังนั้นอย่ามาตัดสินว่าเพื่อนหรือน้องผมได้เรื่อง หรือไม่ได้เรื่อง ....ผมไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” ผมหันหลังเดินออกจากห้อง ปิดประตูใส่ทันที ไม่สนใจว่าป้าแกจะว่าอะไร ช่าง:-) .... อยากไล่ออกเหรอ .... ก็เชิญสิ .... ออกแล้วหาคนมาตรวจแทนผมด้วยล่ะกัน .... ผมมีทางไปอยู่แล้ว ทางไปที่หรูกว่า สบายกว่า รายได้เยอะกว่า 16 : 00 น. ผมเดินกลับมาที่วอร์ด หว้าเข้ามาถามทันที     “เป็นยังไงมั่งพี่”     ผมเล่าไปตามที่เจอมา     “เจ๋งมั๊ก ๆ พี่ แหมน่าชวนหนูไปด้วยนะ จะได้ช่วยตบมือให้”  หว้าพูดพร้อมตบมือให้     “นี่แหม ...นะ ... ขืนตบจริงหนูจะซวยล่ะสิ พี่น่ะลอยตัวแล้ว” ใจผมก็เสียว ๆ เหมือนกัน ผมไม่ได้กลัวถูกไล่ออกหรอก เพราะยังไงก็ไม่มีทางอยู่แล้ว แม้แต่จะลงโทษยังไม่มีทางด้วยซ้ำ ... แต่ผมกลัวการฟ้องมากกว่า เพราะมันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อและบั่นทอนกำลังใจคนเป็นหมอเยอะทีเดียว     บางทีผมก็คิดเหมือนกันว่าคุ้มรึเปล่าเนี่ย กับเงินเดือน สองหมื่นเศษ ๆ  กับค่าเวรนิด ๆ หน่อย ๆ กับงานหนักขนาดนี้ เสียสุขภาพขนาดนี้ ต้องจากบ้านพ่อแม่มาอยู่จังหวัดที่ไม่เคยมาอยู่มาก่อน .... คุ้มไม๊ .... หรือผมลาออกไปอยู่เอกชนเหมือนที่เพื่อน ๆ ผมทำ ....     ขณะคิดอยู่เพลิน ๆ เพื่อนผมที่อยู่รพ.เอกชนในกรุงเทพโทรมาชวนเหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่  มาชวนไปอยู่รพ.เอกชนด้วยกัน บอก         “แก เงินเดือนขั้นต่ำ 80,000  เชียวนะ ... นี่ไม่นับว่าเวรอีกนะแก .. ทำแค่ห้าวันวันละแปดชั่วโมง เหมือนแกทำทุกวันนี้แหละ... แต่คนไข้วันนึงไม่กี่คนเอง .... กลางวันว่างนั่งเล่นเน็ตได้เลย เน็ตฟรีด้วย .... ไม่มาจริงเหรอ ไม่นับค่าเวรคืนละสี่พันนะแก ... แกอยู่ที่นั่นไปสี่ห้าคืนได้เท่าแกอยู่ที่นี่คืนเดียวเองนะ .... “       บางทีคิดตามผมก็เคลิ้มไปบ้าง ... แต่ผมบอกมันไปว่า “ไม่เอาว่ะ ขอเป็นคนดีก่อน”       “แก ... คนดีกับคนโง่มันต่างกันด้วยเส้นบาง ๆ นะโว๊ย คนเลวกับคนฉลาดก็เหมือนกัน”       “ยังไงว่ะ” ผมสงสัย       “แกคิดดิ ... แกว่าคนที่ยอมอดหลับอดนอน ...เสียสุขภาพ ....เงินก็ได้นิดเดียว .... แถมทิ้งพ่อ แม่ให้อยู่กันเองไม่ได้ดูแลอีก ไม่มีปัญญาส่งเงินเลี้ยงดู ... มันเรียกว่า คนดีหรือคนโง่วะ กับคนที่เลือกทำงานที่สบาย สุจริตเหมือนกัน ไม่ต้องอดหลับอดนอน ได้เงินเยอะ ๆ ได้มีเวลาอยู่กับพ่อแม่ มีเงินพอเลี้ยงพ่อแม่ได้ มันเรียกว่า คนเลวหรือคนฉลาดล่ะ”      ผมอึ้งไป ตอบไม่ถูก .... ไม่รู้เพราะคิดไม่ออกจริง ๆ หรืออดนอนจนหัวไม่แล่น รู้แต่ผมเถียงมันไม่ได้ในตอนนี้ แถมบางคำของมันช่างกระแทกใจดีจริง ๆ  ถูกเลยที่ตอนนี้เงินเดือนผมมีปัญหาพอเลี้ยงตัวเองเท่านั้น ยังไม่พอที่จะเอาไปเลี้ยงคนอื่น .... บ้านผมก็ไม่ได้กลับมาเป็นเดือน ๆ แล้วเพราะเดือนนึงอยู่เวรสิบกว่าวัน ... จะหาวันว่างติดกันสองสามวันเพื่อกลับบ้านก็ยากเต็มที .... ไปกลับวันเดียวก็เหนื่อย       “เฮ้ย ถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไหร่บอกนะเว้ย ... จะได้มาอยู่เป็นเพื่อนกัน” มันทิ้งท้ายไว้ก่อนวางหู      ผมเข้าใจเพื่อนผมที่ลาออก .... เข้าใจ ... เข้าใจ ......ไม่เคยมองว่ามันไม่ดี ... แม้จะแอบเคืองบ้างว่าการลาออกของมันทำให้งานผมหนักขึ้น ...แต่ดีใจที่มันดูสุขสบายดี แถมยังมาชวนให้ผมไปอยู่สบาย ๆ ด้วย ผิดหรือที่อยากทำงานสบาย ... ผิดหรือที่อยากทำงานได้เงินเยอะ ๆ โดยไม่ได้ไปโกงใคร..... รักษาคนเหมือนกัน .... ผิดหรือที่อยากกลับไปอยู่กับพ่อแม่ ...มันผิดหรือที่ไม่อยากอดหลับอดนอน ....มันผิดหรือ ..... ผมรู้คำตอบตัวเองดี      ปัญหาแพทย์หนีออกนอกระบบยังมากขึ้นเรื่อย ๆ  บัจจุบันประเทศไทยมีโรงพยาบาลชุมชนห้าร้อยกว่าโรง ... มากกว่าครึ่งของแพทย์ที่อยู่ในนั้นคือแพทย์ใช้ทุน ...ที่หนีไปไหนไม่ได้ ..... เพราะติดทุน หรือติดว่าต้องเรียนต่อ (ผู้ใหญ่ออกกฎมาว่าหากจะเรียนต่อ ต้องใช้ทุนอย่างน้อย 1 ปีไม่งั้นไม่มีสิทธิเรียนต่อ) ผู้ใหญ่บางคนคิดวิธีแก้ปัญหาแพทย์หนีไปเอกชนตื้น ๆ ได้เพียงแค่ “ก็เพิ่มเงินค่าใช้ทุนไปสิ” จากเดิม สี่แสนบาท จะเพิ่มให้เป็นล้านกว่าบาท เพื่อไม่ให้แพทย์หนี         ... ยังคงคิดได้กันเท่านี้ คิดแก้กันที่ปลายเหตุ .... เหมือนมีคนโพสรูปสูบกัญชาลง hi5 ก็ปิด Hi5 ซะสิ อะไรแบบนี้ ต่อให้เป็นล้านนึง แต่ตราบใดที่ทำงานเอกชนแล้วได้เงินเดือนละเป็นแสน ล้านนึงก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก รพ.เอกชนบางแห่งออกเงินให้ยืมแบบไม่มีดอกมาใช้ทุนเลยด้วยซ้ำ ... ขอให้ไปอยู่กับเค้า      ผมยังดีใจที่แพทยสภายังไม่บ๊องตื้นและคิดอะไรง่าย ๆ เพียงเท่านี้ .... อ.ผู้ใหญ่ท่านหนึ่ง พูดได้ถูกใจว่า แพทย์ใช้ทุนก็เหมือนนกถูกขังกรง กรงเปิดเมื่อไหร่ก็บินหนีไปหมด ... ผมขอเติมว่าเป็นนกที่ถูกขังกรง อดอาหาร อดหลับอดนอนอีกต่างหาก ... เพราะนกเหล่านี้รู้สึกว่าถูกขังกรง ไม่ได้รู้สึกว่าอยู่ในบ้าน ดังนั้นหากมีช่องกรงเปิดหนีได้ก็ย่อมหนี ... ทำยังไงให้นกเหล่านี้รู้สึกว่าเหมือนได้อยู่บ้าน  ไม่อยากไปไหน บินไปก็อยากบินกลับมา .... น่าจะเป็นทางแก้ที่ดีกว่า 17 : 30 น. ผมเดินลงจากตึกผู้ป่วย ไปที่หอระหว่างทางเจอปอพอดี      “วันนี้ไม่ได้อยู่เวรใช่ป่ะ ป่ะไปกินข้าวเย็นกันเถอะ วันนี้ว่างกันหลายคน”      “ดี ๆ ไปกินที่ตลาดเถอะ มีอะไรอยากกินเต็มไปหมด เดี๋ยวเอารถเราไปก็ได้” ผมนึกอยากกินขนมที่ตลาด      เวลาที่ดีที่สุดเวลาหนึ่งของผมก็คือการได้ไปกินข้าวกับเพื่อน เม้าท์ บ่น เรื่องต่าง ๆ ไปเที่ยวไปเดินเล่นตามประสา ใครทุกข์ร้อนก็ช่วยกันปลอบ ช่วยกันประคับประคอง นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้หลาย ๆ คนยังอยู่ได้อย่างมีความสุขดี ว่าแล้วผมก็โทรหาไอ้กุ้ง เพื่อชดใช้ค่าตอบแทนเมื่อคืน ....และจะได้ถามด้วยว่าคนไข้เป็นไงบ้าง      “ดี ๆ แก ชั้นอยู่นี่เหงาจะแย่แล้ว อยากเจอเพื่อน ๆ เหมือนกัน” จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:32:21 ]

ความคิดเห็นที่ 19 19 : 00 น.  กินอิ่ม เม้าท์กันอย่างเมามัน  กุ้งบอกคนไข้ที่ส่งไปสบายดี ไม่มี ปัญหาอะไร ไม่หอบแล้ว คิดว่าอีกวันก็คงดีขึ้น .... ผมบอกขอบใจ และเลี้ยง ข้าวตามสัญญา ....       กว่าจะกลับถึงหอความง่วงก็เข้ามาทันที ...  36 ชั่วโมงแล้วสิเนี่ยที่ผม ยังไม่ได้นอนเลย ผมเดินเข้าหอพร้อม ๆ กับเพื่อน ๆ     “เช่าวีดิโอมา เรื่อง The Eye มาดูด้วยกันป่ะ” ปอถามผม     “โอ๊ย ไม่เอาล่ะ ง่วงจะตายแล้วเนี่ยเดี๋ยวว่าอาบน้ำแล้วจะนอนล่ะ” ผม ส่ายหน้าปฏิเสธ      “เหรอ แต่อยากดูไม่ใช่เหรอ ไม่เป็นไรงั้นพรุ่งนี้ค่อยดูก็ได้ วันนี้ดูซีรี่ย์ดี กว่า”      “ดี ๆ จะได้ดูด้วย ไม่อยากดูคนเดียวเหมือนกัน กลัว”          ผมแยกเข้าห้อง อาบน้ำ ... เตียงช่างนุ่มน่านอนจริง ๆ วันนี้ ทั้ง ๆ ที่ ความจริงมันก็เตียงธรรมดา ห่วยกว่าที่บ้านผมด้วยซ้ำ แต่วันนี้มันดูน่านอน มาก ๆ           สองวันที่ผ่านมาช่างมีอะไรเกิดขึ้นมากมายจนไม่น่าเชื่อ ... ทั้งเรื่อง เครียด เรื่องเศร้า เรื่องเจ็บปวด เรื่องโมโห และเรื่องสนุกสนาน ... .เป็นความ ทรงจำที่มีความหมาย ... ผ่านมานานยังไง ... ผมก็ไม่เคยลืมเลือน ... ยังจำ ได้ดีกับชิวิตแพทย์ต่างจังหวัด ...  ยังจำได้ดีว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างกับชีวิตคน ป่วย รอยยิ้ม การไหว้ ความดีใจ  การโกรธ การชี้หน้าด่า  ความไม่พอ ใจ .... ชีวิตที่ถือกำเนิดใหม่ ชีวิตที่ดับสูญไป ชีวิตที่ผ่านพ้นความตายอย่าง ฉิวเฉียด       วันนี้อากาศเย็นชวนให้คิดถึงวันนั้น ... ความทรงจำยังชัดเจนเหมือนพึ่ง เกิดขึ้นเมื่อวาน ....ไดอารี่ที่เขียนเหตุการณ์ทิ้งไว้ ... อ่านแล้วทนไม่ได้ที่จะ ต้องเขียนออกมา ... จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:33:13 ]

ความคิดเห็นที่ 20 บางท่อน เรียงข้อความไม่งามขออภัยด้วย แต่ไม่รู้ทำไม มันไม่ยอมให้ผมเข้าไปแก้ก็ไม่รู้น่ะครับ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 7 ก.พ. 52 20:33:51 ]

ความคิดเห็นที่ 21 ได้มาอ่านจบซะที ตกลงความหมายมันคือ เหตุผลที่ไม่อาจทนอยู่ ซึ่งบทสรุปคือ ช่วงนี้พระเอกจะทนอยู่ไปก่อนเพราะอยากเป็นคนดี แต่ในเมื่อระบบมันไม่มีใครเปลี่ยนแปลงอะไรได้ สุดท้ายพระเอกก็ต้องไปแน่ๆรึเปล่าคะ ในเมื่อเหตุผลมันเทไปทางนั้นมากแล้ว น่าเอาไปทำหนังสารคดีตัดเล่าสองมุมหมอ คนไข้ สะท้อนให้เห็นระบบที่มันไม่ไหวกับทั้งคู่ เรื่องสั้น(ใช่มั้ย)เจ๋งดี แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 22:03:15 จากคุณ : Ingmar - [ 7 ก.พ. 52 21:28:33 ]

ความคิดเห็นที่ 22 มาลงชื่อครับ   จากคุณ : ..sp@wn.. - [ 8 ก.พ. 52 02:54:40 ]

ความคิดเห็นที่ 23 แค่อ่านก็เหนื่อยแทนแล้วค่ะ ในอเมริกาหมอที่ทำงานในโรงพยาบาลลักษณะนี้จะเป็นพวก resident ส่วนมากก็ทำกันแบบ 36 hrs. shift มีปัญหาผิดพลาดเยอะ ก็เลยมีการศึกษากัน สรุปออกมาว่าสำหรับ in patient care ไม่ควรทำงานเกิน 16 ชั่วโมงติดต่อกันในแต่ละ stretch และไม่ควรเกิน 12 ชั่วโมงใน ER เกินกว่านั้นโอกาสผิดพลาดจะเพิ่มขึ้นตามส่วน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 8 ก.พ. 52 03:41:38 ]

ความคิดเห็นที่ 24 อีกเรื่องราวหนึ่งที่น้อยคนนักจะได้อ่านความจริงของอาชีพหมอ เหนื่อยแทนจริง ๆ เลยค่ะ สงสารและเห็นใจทั้งคนไข้และคุณหมอ ขอเป็นกำลังใจให้คุณหมอและพยาบาลทุกคนนะคะ และก็ขอให้คนไข้ทุกคนปลอดภัยหายเจ็บหายไข้ค่ะ จากคุณ : roslita - [ 8 ก.พ. 52 03:49:23 ]

ความคิดเห็นที่ 25 อ่านแล้วเหนื่อยแทน แต่ก็เข้าใจความรู้สึกดีค่ะ เพราะรู้จักคนที่เป็นหมอ เป็นพยาบาลเยอะ เรียกว่าโตมาแถวนั้นก็ได้ เป็นกำลังใจให้ละกันนะคะ :) เรื่องคนไข้ฟ้องหมอ บางกรณีก็น่าเห็นใจทั้งหมอ ทั้งคนไข้ เคยคุยกับพี่ที่เป็นพยาบาลวิชาชีพในอเมริกา เขาบอกว่า ทางโน้นมีการให้แพทย์ พยาบาลทำ Professional Liability Insurance ซึ่งหากเกิดกรณีการรักษาผิดพลาด หรือแม้กระทั่ง mdedical malpractice ทางประกันก็จะช่วยแพทย์หรือพยาบาลจ่ายค่าเสียหายให้คนไข้ด้วย แต่การประกันประเภทนี้ยังไม่มีในบ้านเรา ตอนนี้เห็นพูดกันมาก เรื่องปัญหาหมอถูกฟ้อง ไม่รู้ว่าการมีประกันแบบนี้จะช่วยได้สักแค่ไหน จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 8 ก.พ. 52 17:41:57 ]

ความคิดเห็นที่ 26 ดิฉันคิดว่าทุกอาชีพจะมีปัญหาร้อยแปดแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับว่าคนเหล่านั้นจะสนใจให้ความสำคัญกับอาชีพของตนเองมากแค่ไหนน่ะค่ะ สำหรับหมอที่ใส่ใจและเห็นค่าของชีวิตคนไข้ เป็นงานหนักจริงๆ..ยิ่งมาได้อ่านแบบนี้ เห็นใจและศรัทธาเลยค่ะ รวมทั้งคุณหมอท่านอื่นๆด้วย แต่สำหรับหมอบางคนที่หลงลืมจรรยาบรรณในวิชาชีพ อันนี้เห็นแล้วปวดใจปนหดหู่ค่ะ และหวังว่าคนประเภทนี้จะมีจำนวนน้อยถึงน้อยที่สุด ปล.ไอ้อาการที่ข้อความหาย หรือมันไม่ยอมให้เข้าไปแก้ไขเนี่ยดิฉันก็เจอบ่อยค่ะ ระบบมันคงรวนมั้งคะ บางทีพิมพ์ไปตั้งเยอะ แต่พอกดส่งข้อความก็หายหมด เลยต้องนั่งนึกอีกว่าเมื่อกี้พิมพ์อะไรลงไปบ้าง..อิอิ (แล้วเราก็ประเภทความจำสั้นเสียด้วย _ _ ") จากคุณ : ระรินใจ - [ 8 ก.พ. 52 19:27:43 ]

ความคิดเห็นที่ 27 ขอบตุณที่ comment นะครับ คุณกุลธิดา ... เห็นด้วยอย่างยิ่ง เมืองนอกเป็นแบบนั้นจริง ๆ มีกำหนดชั่วโมงทำงานชัดเจน ... แต่ของไทยโดยเฉพาะในรพ.รัฐบาล รพ.จังหวัดทั้งหลายยังทำแบบนั้นไม่ได้ ... จำนวนหมอมักไม่พอกับเวร ... แต่รพ.เอกชนนี่อีกเรื่อง เหลือเฟือ คุณ roslita แหมขอบคุณที่ให้กำลังใจครับ ... จริง ๆ ที่เขียนนี่ก็ เขียนให้เห็นชีวิตหมอบางส่วน (เฉพาะในรพ.รัฐโหดๆ ) แต่ตอนนี้ผมหลุดออกมาจากตรงนั้นแล้ว ... แม้จะยังอยู่ในรพ. กึ่ง ๆ รัฐอยู่ แต่ไม่ได้หนักหน่วงขนาดนั้นแล้ว คุณปิยะรักษ์ Professional Liability Insurance ประเทศไทยมีแล้วครับ แต่ อาจไม่ได้เห็นโฆษณาโดยตรง เพราะเค้าติดต่อหมอโดยตรง แต่ไม่ค่อยมีใครทำเท่าไหร่ เพราะเงินประกันแพงมาก ๆ ปีละหลายหมื่น (แล้วแต่สาขา) หมอรัฐบาลไม่มีใครทำแน่ ๆ คนที่ทำต้องทำเอกชนมากกว่า ประกันแบบนี้มีข้อเสียเหมือนกัน เพราะในประเทศอย่างอเมริกา การฟ้องร้องที่แหลกลาญ ประกันราคาสูง ส่งผลให้ ค่าใช้จ่ายการรักษามันสูงตามไปด้วย ( คือ รพ. และหมอ ต้องบวกค่าประกันการถูกฟ้องไปในค่าตรวจด้วย) ไปหาหมอที่อเมริกาที่เลยอ้วกแตกไปตาม ๆ กัน ระรินใจ  "หมอบางคนที่หลงลืมจรรยาบรรณในวิชาชีพ อันนี้เห็นแล้วปวดใจปนหดหู่ค่ะ และหวังว่าคนประเภทนี้จะมีจำนวนน้อยถึงน้อยที่สุด" ..... เห็นด้วยเลยครับ อยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน แม้ชีวิตจริง ผมก็รู้ว่าหมอเยิน ๆ มันก็มีจริง ๆ ผมเองก็เคยเห็น เคยเจอหลายครั้ง .... เลยต้องทำใจว่าทุกอาชีพย่อมมีคนเลว ... แต่ปัญหาคือ เวลามีข่าวฟ้อง ร้องเรียน จากการศึกษาวิจัย ดันพบว่า ที่โดนซะเยอะ หมอส่วนใหญ่ไม่ผิดจริง ๆ ตามหลักวิชาการ หรือไม่ได้ตั้งใจ  (คือซวยนั่นเอง) แต่ไอ้ที่เยิน ๆ จริงๆ (ไม่ดีจริง ๆ ) มักไม่ค่อยโดน (หาทางเอาตัวรวดเก่ง) เป็นซะยังงั้นไป แก้ไขเมื่อ 09 ก.พ. 52 09:14:30 จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 9 ก.พ. 52 09:13:48 ]

ความคิดเห็นที่ 28 เข้ามาให้กำลังใจคุณหมอค่ะ สู้ๆ รู้สึกว่าสังคมเห็นแก่ตัวมากขึ้น แม้กระทั่งการฟ้องร้องหมอ ที่หลายๆ เคสก็เพราะนึกถึงแต่ตัว ไม่คำนึงสภาพรอบด้านด้วย (บางทีญาติยังไม่ทันคิด ก็มีพวกบ่างช่างยุมาชวนคิด) แล้วยิ่งพอมันเป็นข่าวขายได้ ตานี้บางคนไม่ทันคิดให้ดีก็ชิงฟ้องแล้ว ดังจะเห็นได้ว่าพอถูกซัก ก็เห็นว่าคนไข้ออกจะวู่วามไปหน่อย อันนี้ไม่พูดกรณีที่เกิดจากความผิดพลาดของหมอเองนะคะ อย่างหนึ่งที่เงินค่าเวรคืนละสี่พันให้ไม่ได้ คือความภูมิใจและยินดีอันการเกิดจากการให้ค่ะ จากคุณ : scottie - [ 9 ก.พ. 52 10:51:47 ]

ความคิดเห็นที่ 29 เรื่อง Professional Liability Insurance ในเมืองไทยนี่ เป็นความรู้ใหม่เลยค่ะ ขอบคุณมาก ๆ มาคิดดูก็จริงด้วยแฮะ บ้านเราคงไม่เวิร์กเท่าไหร่ มีอะไรหยุมหยิมเยอะ แอบเห็นด้วยกับคุณ scottie เรื่องฟ้องร้องหมอในบ้านเราบางกรณี คนไทยเรารู้เรื่องกฎหมายมากขึ้น ตื่นตัวเรื่องสิทธิของตัวเองมากขึ้น หรือสำหรับบางคนจะเรียกว่า หัวหมอ ก็ได้ เรื่องยุให้ฟ้องนี่ละ ตัวดีเลย แต่บางทีก็เป็นปัญหาข้อเท็จจริงเกี่ยวกับวิธีการรักษาคนธรรมดาก็ไม่รู้ คนที่เอามาเป็นพยานได้ก็มีแต่หมอด้วยกันเท่านั้น เขาก็อดระแวงไม่ได้ว่าเป็นหมอเหมือนกัน พวกเดียวกัน จะมาช่วยกันไหม เป็นปัญหาที่เข้าใจได้ น่าเห็นใจทั้งคู่ เรื่องความไว้ใจนี่ใครก็ช่วยไม่ได้ ที่พูดมาข้างต้นไม่นับกรณีที่หมอทำผิดพลาดจริงนะคะ เพื่อนแม่ที่เป็นอาจารย์พยาบาลก็เกือบตายเพราะได้ยาคีโมฯ พลาดมาแล้ว คือ แทนที่จะ drip ทาง iv แต่กลายเป็นฉีดเข้าไปทีเดียว ก็เลยช็อคคาเข็ม ดีว่าแก้ทัน และเป็นคนกันเอง คุยกันได้ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก็แล้วไป ซึ่งกรณีนี้ ถ้าจะฟ้องประมาทก็ฟ้องได้ และถ้าเป็นคนทั่วไปคงฟ้องไปแล้ว ตัวแปรสำคัญสำหรับเรื่องนี้คือ สื่อ บางทีก็เป็น NGO ที่ทำงานด้านนี้ด้วยละ สำหรับเรื่องฟ้องหมอในอเมริกาที่เห็นว่าฟ้องเรียกค่าเสียหายกันแหลกลาญ เป็น myth ที่คนทั่วไปเห็นภาพว่าเป็นแบบนั้น และคิดว่าเขาทำกันแบบนั้น จริง ๆ แล้วคดีที่ไปถึงโรงถึงศาลจริง ๆ มีไม่มากมายเท่าที่เรารับรู้กัน ที่เรียกเยอะ เพราะทนายเอาเปอร์เซ็นต์จากค่าเสียหายเลยตั้งมาก ๆ ไว้ก่อน เพื่อให้มีการต่อรองให้ลดลงมาได้ และอาจจะน้อยกว่าที่ตั้งไว้เยอะด้วย อีกส่วนหนึ่ง คือ เป็น punitive damages เพื่อปรามไม่ให้ทำผิดซ้ำสองอีก พอเจรจากันได้ ไกล่เกลี่ยกันได้ ก็จบ ถอนฟ้องกันไปเป็นส่วนใหญ่ คดีที่ฟ้องไปถึงขั้นพิพากษาเป็นแค่ยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้นเองค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 9 ก.พ. 52 14:44:29 ]

ความคิดเห็นที่ 30 ก็บอกได้อย่างเดียวว่า เห็นใจทั้งหมอทั้งคนไข้ล่ะค่ะ หมอที่มีจรรยาบรรณก็เยอะแยะค่ะ แต่คนที่ไร้แล้วไม่ภูมิใจในวิชาชีพ ของตัวเองนี่ก็...เหลือรับจริงๆค่ะ เพราะเราก็เป็นพวกที่ใช้โรคพยาบาลบ่อย (ขี้โรคว่างั้นเถอะ) ไปทั้งโรงพยาบาลรัฐและเอกชน ก็เห็นความแตกต่างชัดจริงๆ ที่ว่าชัดเนี่ย คือจำนวนคนไข้ค่ะ ก็อย่างว่าล่ะค่ะ ค่ารักษาออกจะแตกต่างกันขนาดนั้นแล้วโรงพยาบาลรัฐถ้าไปตรวจในเวลานี่ต้องยอมรับ ว่าจะต้องเสียเวลาแน่นอน เพราะคนไข้เยอะจริงๆค่ะ...แม้จะนอกเวลาแล้วก็ตาม คุณหมอที่รักษาเราเป็นประจำ วันนึงคนไข้ 50 คนได้มั้งคะ เฉพาะช่วงเช้านะคะ เราไปยืนบัตรก่อนเวลานัดตั้ง 2-3 ชั่วโมง กว่าจะถึงคิวตรวจก็เกือบเที่ยงทุกที... แต่ก็ไม่บ่นหรอกค่ะ คุณหมอรักษาดีมาก ส่วนโรงพยาบาลชุมชน คงอยู่ที่มาตรฐาน ของโรงพยบาลนั้นๆ ด้วยละมั้งคะ เพราะเราก็เคยโดน รักษาไม่ดี ทั้งบุคลากรบางคนก็ไม่สนใจคนไข้เลย บางครั้ง บอกว่าหมอยังไม่มา ให้นั่งรอก่อน ก็เข้าใจนะคะที่ให้รอหมอ แต่แทนที่คุณพยาบาลจะช่วย ปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อน ก้ไปนั่งเม้ากระจุ๋งกระจิ๋ง กันอย่างมีความสุข คนไข้นี่อาการแย่แล้วก็ไม่มาสนใจ จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) - [ 9 ก.พ. 52 19:26:27 ]

ความคิดเห็นที่ 31 ขอบคุณที่ร่วมกันแชร์ความเห็นนะครับ รพ.รัฐต้องทำใจ ... นี่เป็นข้อเท็จจริงเลยครับ ทุกวันนี้ผมก็จะโดนบ่นประปรายว่าทำไมรอนานจัง ... (จริง ๆ ถ้ามองไปรอบ ๆ ก็จะพอทราบได้ครับว่าทำไมรอนาน) รพ.ชุมชน ... อีกสิ่งหนึ่งที่ต้องยอมรับในประเทศไทยคือ หมอในรพ.ชุมชนตอนนี้ สถิติล่าสุดมากกว่า 50% เป็นแพทย์ใช้ทุนที่พึ่งจบ และโดนบังคับไปอยู่ ประสบการณ์มีน้อยจริง ๆ เพราะพึ่งจบ บางอย่างก็อาจจะอ่อนประสบการณ์ไปบ้าง แต่เมื่อกระทรวงบังคับให้ไป ก็ต้องไป .... เห็นใจทั้งหมอ (เพราะใคร ๆ ทำงานใหม่ ๆ ก็ย่อมอยากได้พี่เลี้ยงทั้งนั้น) เห็นใจทั้งคนไข้ (ไปเจอหมอมือใหม่หน่อย) สรุป ... เป็นเรื่องระบบ มากกว่าครับ จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 10 ก.พ. 52 15:21:24 ]

ความคิดเห็นที่ 32 ตัวเองผ่าตัดโรงพยาบาลเอกชน (ผ่าไซนัส) ไปเจ็ดหมื่นกว่า หมอบอกว่าจะทำให้ทั้งสองข้าง ผ่าออกมาสองวัน เป็นโรคบ้านหมุน กลับเข้าโรงพยาบาลใหม่ หลังผ่าทุกวันไปล้างแผลที่โรงพยาบาลเกือบเดือน หมดเงินไปอีกร่วมสองหมื่น หลังจากนั้นหนึ่งเดือนกลับมาไอหนักกว่าเดิม (ก่อนผ่า) หมอยืนยันทุกครั้งว่าโพรงไซนัสโล่งแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว (แต่คนเป็นไซนัสมาตลอดชีวิตอย่างเราบอกได้ว่าไม่จริง) ตอนหลังหมอสงสัยจะเป็นหอบหืด (ซึ่งก็เป็นจริง) ให้ยามาพ่นคอ แต่ไม่ได้ช่วยเลย ทรมานเหลือเกิน จนย้ายโรงพยาบาลมาอีกแห่ง (แพงกว่าเดิม) แต่ความเชียวชาญในการวินิจฉัยโรคของหมอต่างกับคนก่อนฟ้ากับเหว หมอคนใหม่ตรวจหูทีเดียวบอก 'น้ำในหูไม่เท่ากัน' จับอ้าปากส่องกล้อง 'มีอาการเริ่มต้นของหอบหืด' สอดกล้องเข้าโพรงไซนัส (โดยไม่ต้องยัดยาชาเหมือนหมอคนแรกที่ต้องให้นั่งรอยาชา อยู่ครึ่งชั่วโมงกว่าจะส่องกล้องได้) แล้วคุณหมอคนใหม่ที่โรงพยาบาลใหม่ ซึ่งอายุน่าจะหกสิบกว่าแล้ว ก็พูดด้วยสีหน้าเห็นใจ 'ไซนัสคุณข้างซ้ายโล่ง แต่ข้างขวาเขาไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลย ยังอยู่เหมือนเดิม' สรุป ดิฉันต้องเสียเงินอีก 7-8 หมื่นหรืออย่างไร จึงจะสามารถรับการผ่าตัด ครบสองข้าง (ทั้งที่ก่อนผ่าหมอบอกว่าจะทำให้ทั้งสองข้างเลย) ไม่แปลกใจเลยค่ะว่าทำไมคนไข้ทุกคนที่มารักษาไซนัสกับหมอ (คนแรก) ที่รพแรกจึงโดนจับเอ็ซเรย์คอมพิวเตอร์ และจับผ่าไซนัสกันทุกคน หมอสมัยนี้จรรยาบรรณต่ำมากจริงๆ จะให้ไปฟ้องร้องดีมั้ย ยังไม่ตัดสินใจค่ะ เพราะไม่รู้จริงๆว่าหมอไร้ความสามารถจริงๆ หรือเราซวย แต่เตือนนิดค่ะ หมอที่รักษาหูคอจมูกเก่งจริงๆ เขาควรตรวจอาการคนไข้ ทั้งที่หู ปอด จมูก และคอ พวกที่ส่องแต่จมูกนี่ ล้วนเป็นหมอไม่เอาไหนค่ะ จากคนที่หาหมอมานับไม่ถ้วนตั้งแต่เด็กๆ ขอโทษนะคะไม่เกี่ยวกับกระทู้คุณหมอเลย แต่แอบบ่นค่ะ (แค้นใจ) จากคุณ : หมูอมโรค - [ 10 ก.พ. 52 16:14:10 ]

ความคิดเห็นที่ 33 อ่านแล้วเหนื่อยแทนเลยค่ะ จากคุณ : ดาด๊าดา - [ 10 ก.พ. 52 16:24:37 ]

ความคิดเห็นที่ 34 อ่านแล้วเอาใจช่วยครับ งานช่วยชีวิตคน เป็นงานที่ดีมากๆ ช่วยได้เยอะ ก็เหมือนได้ทำบุญเยอะ ผมว่าทุกอย่างยุติธรรมแล้วหล่ะในโลกนี้ หากเราเข้าใจธรรมะจริงๆ ดี ไม่ดี ตาย ไม่ตาย ทุกข์ สุข เศร้า สงสาร ห่วงใย สดชื่น เบิกบาน หากเรารู้อารมณ์เราขณะนั้นด้วยจิตใจที่ตั้งมั่น และเป็นกลางเราก็มีธรรมะแล้วหละ ดีซะอีก มีเรื่องให้กระทบอารมณ์เยอะๆ ทำวิปัสนาได้ดีเลยหละ ลองฟัง พระปราโมทย์ ปราโมชฺโช ดูซิ ผมฟังมาปีครึ่ง เรื่องราวในชีวิตผม ดีขึ้นเรื่อยมา ทั้งที่หากมองจริงๆ มันก็เหมือนเดิม เหมือนที่เคยๆ แต่ผมรู้อารมณ์ที่เด่นในขณะนั้น บางทีผมรู้ว่าจิตวิ่งไปรับอารมณ์ขณะนั้น บางทีก็เห็นจิตกระเพื่อม จากอารมณ์นั้นๆ อะไรที่จิตรู้ก็เป็นกุศลทั้งนั้น หากเราทำอะไรแล้ว ไม่รู้ตัว นั่นหละอกุศลต่อให้ทำดีแค่ไหน ไม่รู้จิตใจขณะทำดี ก็เป็นอกุศล ลองหามาฟังครับ ผมไปฟังถึงที่เรื่อยๆ ดีมากๆ ธรรมะช่วยได้ทุกอาการ ทางใจ จากคุณ : look4images - [ 10 ก.พ. 52 20:41:28 ]

ความคิดเห็นที่ 35 ถึงจะเป็นเรื่องสั้น ที่คล้ายๆบทความ แต่ก็ช่วยให้เปิดหูเปิดตาไม่น้อย วิทยาทาน คือสิ่งที่คิดได้ ในตอนแรก และ เมตตาธรรม คือสิ่งที่ผุดขึ้นในใจถัดมา ติดตามผลงาน และพร้อมรับรู้เรื่องราวใหม่ๆ จากอีกสองตาของคุณเสมอ เป็นกำลังใจให้ครับ จากคุณ : โอเปร่ารำลึก (packpackz) - [ 11 ก.พ. 52 03:50:03 ]

ความคิดเห็นที่ 36 ขอบคุณครับ .... คุณหมูอมโรค ... ขอแสดงความเห็นใจครับ ...  แต่ออกความเห็นไม่ได้ เพราะไม่อยู่ในความชำนาญ เหอ ๆ (ผมมีนโยบายแบบ ถ้าอันไหนไม่รู้จริง จะไม่ออกความเห็นน่ะครับ) เป็นเรื่องสั้น แต่จริง ๆ ก็เรื่องจริงซะเยอะน่ะครับ แต่เขียนแบบปิด ๆ หน่อย ไม่อยากให้กระทบกระเทือนใครมาก จากคุณ : ผมอยากที่จะเชื่อ - [ 11 ก.พ. 52 11:05:23 ]

ความคิดเห็นที่ 37 ซึ้งจังเลยครับ สำหรับน้ำใจที่คุณหมอมีให้คนที่โอกาสน้อยกว่า ขอสมัครเป็นแฟนคลับครับ ขอให้กำลังใจเสมอในทุก ๆ เคสครับ จากคุณ : X RoBiN - [ 12 ก.พ. 52 13:57:27 ]

ความคิดเห็นที่ 38 วันนี้เพิ่งไปร้านเช่าหนังมา เช่าหนังมาได้ 4 เรื่อง.... ตอนนี้ไม่ได้อยู่เมืองไทย เมื่อชั่วโมงที่แล้วคุณแม่โทรมาบอกว่าคุณลุงท่านเสีย (เส้นเลือดในสมองแตก) โทรคุยกับที่บ้านเสร็จสรรพ ตอนนี้ก็นั่งเศร้า เพราะทำอะไรไม่ได้ อยู่ไกลเหลือเกิน ก็หาอะไรทำเพลินๆ ไม่ให้เศร้ามาก อ่านเรื่องของคุณหมอไป ก็น้ำตาไหลไปด้วย สงสารทั้งคนไข้ เห็นใจคุณหมอและพยาบาลด้วย ทำไม....โรคภัยไข้เจ็บ และความตาย ถึงไม่เคยปราณีใครเลย... ประทับใจเรื่องราวของคุณหมอมาก และก็ถือวิสาสะคลิ๊กที่บล็อคของคุณหมอ แทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เพราะหน้าเพจบล็อคคุณหมอ คือภาพของหน้าปกหนังที่เราหยิบมาด้วยวันนี้ " The Kite Runner " เสร็จจากโพสต์กระทู้คุณหมอแล้ว จะไปเปิดหนังดู จะหาว่าบ้าไม๊ ถ้าจะบอกว่า มีความรู้สึกว่า คุณลุงคงอยากจะพูดอะไรผ่านทางกระทู้ บล็อคของคุณหมอ และหนังเรื่องนี้ เชื่อว่าอย่างนั้น ขอบคุณนะคะคุณหมอ จากคุณ : หนูนา - [ 24 ก.พ. 52 09:54:49 A:69.246.214.140 X: TicketID:199573 ]