ความคิดเห็นที่ 1 "ตุ๊กตาร้องไห้"           บ้านหลังนั้นมุงด้วยสังกะสีผุๆ มีแผ่นไม้อัดเก่าคร่ำ รองรับข้อความ "รับจ้างเลี้ยงเด็ก" แขวนเอียงกระเท่เร่ ไว้หน้าบ้าน หญิงผู้เป็นเจ้าของบ้านยืนปาดเหงื่อบนหน้าผาก นางไหมส่ายหน้ากับตุ๊กตาตัวมอมตรงหน้าอย่างจนปัญญาที่จะทำให้เสียงแผดร้องกระจองอแงสงบลงได้ อุ้มคนนั้น โอ๋คนนี้ พอเช็ดขี้กองนั้น ก็ต้องหันมาเก็บอ้วกกองนี้ ความเหนื่อยกาย กลายกลับเป็นหงุดหงิด   นางระเบิดอารมณ์โดยการแผดเสียงตวาด ผรุสวาทคำหยาบขึ้นด่าทอผู้เป็นพ่อแม่ของเด็ก สองมือที่เคยโอ๋เคยอุ้ม ประคองให้หยุดร้อง แปรเปลี่ยนเป็นฝ่ามือมาร บัลดาลโทสะลงกับเด็กที่ไร้เดียงสา เสียงแผดก้องไปทั่วบริเวณ และยังเผื่อแผ่ถึงเพื่อนบ้านทั้งซอย แผลที่ทุกคนเห็นเหมือนกันคือรอยทุบตี แต่ที่ไม่มีใครมองเห็น คือแผลเป็นที่เกิดจากการถูกทอดทิ้ง แสงอรุณแรกแต้มขอบฟ้า ส่งสัญญาณให้นกกาออกหากิน นางไหมลุกจากรังอุ่นตั้งแต่ย่ำรุ่ง แม้ไม่ใช่นกกา แต่ใช่ว่านางจะไม่ต้องหาต้องกิน สองชีวิตนั่งมองตาปริบๆอย่างมีความหวัง นางล่ามเด็กไว้กับขาโต๊ะคนละมุมด้วยเศษผ้า เดินไปขอข้าววัด พระบางรูปเวทนา ยกสังฆทานให้ทั้งถัง เมื่อรู้ว่านางมีลูกนกกาเหว่าอีกสองตัว นอนหิวไส้กิ่วรออยู่ที่บ้าน  สังฆทานถังนี้คงช่วยบรรเทาความอดอยากไปได้อีกหลายมื้อ ข้าวสาร อาหารแห้ง นมข้น และปลากระป๋อง คงช่วยให้นางไม่ต้องบากหน้าไปเชื่อของที่ร้านชำได้อีกหลายวัน เสียงร้องดังมาให้ได้ยินตั้งแต่ต้นซอย นางแบกถังสังฆทานจนตัวเอน ไม่มีใครสนใจภาพหญิงชรากับเลือดนอกอกที่นางรับเลี้ยง ชีวิตที่ต้องปากกัดตีนถีบในแต่ละวัน ทำให้คนซอยเดียวกันพลันเป็นคนแปลกหน้า เพื่อนบ้านที่ห่างกันแค่รั้วสังกะสีกั้น กลับห่างไกลเหมือนชายแดนของอีกประเทศ ฝนสุดท้ายของฤดูกาลผ่านไปแล้ว ฉันกับไม้เติบโตขึ้นโดยปราศจากอ้อมกอดของคนที่ถวิลหา ไม่ว่าจะจากพ่อ...หรือแม่ ความคิดถึงโหยหาเปลี่ยนเป็นน้อยใจและเคียดแค้นชิงชังในที่สุด   ไม่มีแม้เงาหรือการติดต่อจากใคร ในหัวฉันไม่มีนิยามความหมายของญาติสนิทมิตรสหาย ไม้ได้สิทธิ์เป็นพี่ชายเพราะลืมตาก่อนกันเพียงไม่กี่นาที ปีนี้ เราอายุหกขวบแล้ว ไม่ได้เรียนหนังสือ สิ่งที่ป้าไหมฝึกปรือให้คือการพับถุงกระดาษ  ทำความสะอาด และไปตลาดซื้อของ ไม้อัดแผ่นเก่าที่เคยมีข้อความ "รับจ้างเลี้ยงเด็ก" ถูกทาสีทับ แล้วเขียนขึ้นใหม่ว่า "กล้วยแขกป้าไหม" เพิงหมาแหงนเล็กๆหน้าบ้านกลายเป็นที่ทำงานของป้าไหม  กล้วยแขก ข้าวเม่า และกล้วยน้ำว้าหวีละห้าบาท จึงเป็นรายได้ที่ป้าไหมนำมาประทังปากท้องของเรา บางคืน... ป้าไหมจะนั่งร้องไห้ หลังจากทุบตีฉันกับไม้ที่ทำงานไม่ได้ดังใจหรือดื้อรั้น ฉันรู้ว่าป้าไหมรู้สึกผิด ที่ใช้งานเราสองคนหนักเกินไป และเผลอลงมือเมื่อไม่สบอารมณ์ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อพ่อแม่ของเราไม่มารับ และเงินค่าเลี้ยงดูหรือข่าวคราวก็ไม่เคยมีมาถึง ทุกเช้า...ไม้มีหน้าที่ตามป้าไหมไปรับกล้วยน้ำว้ามาจากสวน มือเล็กๆของเด็กชายวัยหกขวบถูกยางกล้วยกัดจนเป็นรอยด่าง สองแขนและมือด้านๆของฉันเต็มไปด้วยแผลพุพองจากน้ำมันในกระทะกล้วยแขก เสื้อสีตุ่นตัวโคร่งที่ไม้กับฉันสวมอยู่ ป้าไหมคุ้ยได้จากกองของบริจาคในวัด เวลาถูกป้าไหมตี ฉันเจ็บ...และร้องไห้ แต่ถ้าเห็นป้าไหมร้องไห้ ฉันจะสมน้ำหน้า สะใจ เสียงเย้ยหยันดังในใจเงียบๆ ฉันเหยียดริมฝีปาก ...ฉันชนะป้าไหมแล้ว... ฉันทำให้ป้าไหมร้องไห้   ได้โดยที่ไม่ต้องออกแรงเลย   "ไม้... เขาไม่รักเราใช่ไหม ถึงเอามาทิ้งไว้ที่นี่" ฉันนอนสะอื้นในคืนหนึ่ง หลังจากถูกป้าไหมเอาตะหลิวร้อนๆฟาดเข้าที่ขาจนพอง เพราะปล่อยกล้วยแขกในกระทะไหม้เป็นตอตะโก ต้องเททิ้งทั้งกระจาด ไม้เงียบ ไม่ได้ตอบอะไร แต่ฉันรู้ว่าในใจของไม้ ก็เต็มไปด้วยคำถามเช่นเดียวกัน   คืนนี้พระจันทร์ร้องไห้อีกแล้ว พระจันทร์ร้องไห้เพราะกระต่ายหายไป เหมือนกับความอบอุ่นของเราสองพี่น้องที่ขาดหายไปในเวลานี้   ยามว่าง เรามักจะนั่งเหม่อมองไปยังปากตรอก เฝ้าดูว่ามีผู้คนแปลกหน้าผ่านเข้ามาบ้างหรือไม่ เผื่ออาจจะเป็นพ่อกับแม่ หรือคนที่จะมารับเรากลับบ้านในสักวันหนึ่ง แต่วันนั้น ก็ยังมาไม่ถึงสักที........ แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 52 13:06:44 จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:05:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "กระต่ายหนีจันทร์" แม่รวบตัวฉันเข้ามากอดแน่น ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก พอจะเอื้อมมือกอดแม่ตอบบ้าง ป้าไหมก็ยื่นค่าใช้จ่ายของฉันกับไม้ตลอดเวลาสี่ปีให้แม่ดู แม่ถอนใจเฮือกใหญ่ ก่อนส่งเงินจำนวนหนึ่งให้ เมื่อคลี่เงินนับออกดู ป้าไหมไม่พอใจ และด่าว่าแม่ต่างๆนาๆ ฉันจับความได้ว่า ป้าไหมนั้นขาดทุนย่อยยับ ที่รับเลี้ยงเราสองคนพี่น้อง เหนื่อยสายตัวแทบขาด แต่แม่ไม่เคยติดต่อส่งค่าใช้จ่ายมาให้ตามที่ตกลงกันไว้ในตอนแรกเลย กลับหายเข้ากลีบเมฆ ปล่อยให้คนแก่อย่างแกต้องทำมาหากินเลี้ยงเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ตั้งสองชีวิต ไม่เอาไปขายชายแดนก็บุญเท่าไหร่แล้ว  แม่พยายามอธิบายเหตุผล แต่ความอดทนของป้าไหมดูจะสิ้นสุดลงแล้ว นางลุกขึ้นชี้หน้าด่าแม่ แล้วกระชากแขนไม้ดึงเข้าไปหาตัว ไล่แม่กับฉันออกจากบ้าน ส่วนไม้ ถ้าอยากได้กลับไป ก็ต้องหาเงินมาคืน ป้าไหมประกาศเสียงกร้าวว่า "แกจะเลือกใครไปก็ได้ แต่ต้องทิ้งไว้หนึ่งคนช่วยฉันทำงาน หรือไม่ก็ให้พ่อมันมารับ แล้วอย่าลืมค่าจ้างที่ค้างไว้ล่ะ"   แม่ร้องไห้ มองไม้และฉันอย่างลังเล ฉันเห็นไม้ตัวสั่น แขนข้างที่ถูกมือของป้าไหมกำไว้ พยายามสะบัดให้หลุด เพื่อเข้ามากอดแม่ แต่ก็ไม่สามารถทำได้......... เหมือนหมาที่โดนล่ามไว้กับขาโต๊ะ แม้จะดีใจที่เห็นหน้าเจ้าของ แต่ก็เข้าไปตะกุยตะกายได้ไม่ถึงตัว เพราะถูกโซ่เส้นนั้นพันธนาการอยู่   แม่จูงมือฉันขึ้นรถประจำทางเพื่อพากลับบ้าน ภาพของไม้ยังติดตา ตั้งแต่เกิดมา เราไม่เคยแยกจากกัน ฉันเคยคิดว่าในโลกใบนี้มีไม้กับฉันสองคนเพียงแค่นั้นจริงๆ ในคืนที่เราต้องนอนดูพระจันทร์ร้องไห้ โดยปราศจากกระต่ายคอยปลอบโยนและซับน้ำตา ไม่รู้ว่าแม่ตกลงกับป้าไหมอย่างไรหลังจากนั้น แต่ตอนนี้ฉันก็ได้กลับมาอยู่กับแม่แล้ว ส่วนไม้ยังคงนอนดูพระจันทร์ร้องไห้เพียงลำพังในบ้านหลังนั้น โดยไร้เงาของฉันอีกต่อแต่นี้ไป ฉันถามถึงพ่อ แม่ตอบเบาๆเหมือนพูดกับตัวเองว่า "แม่เคยบอกด้วยเหรอ ว่าแกมี" แม่พาฉันไปบ้านใหม่ของเรา แต่เก่าสำหรับคนอื่น ตอนเดินเข้าซอยเล็กๆมา ฉันตกเป็นเป้าสายตาของคนละแวกนั้น หญิงคนหนึ่งยื่นหน้าเข้ามาถามว่า "ลูกสาวเหรอ โตขึ้นคงสวยเหมือนแม่"   แม่ยังไม่ทันจะตอบ แม่ค้าในร้านชำก็ตะโกนสอดขึ้นว่า  "ไปรับมาแล้วเรอะ ได้ยินว่าเอาไปฝากไว้หลายปี ดีนะที่คนเลี้ยงมันไม่เอาไปขายมาเล" แม่พึมพำโดยมีฉันได้ยินเพียงคนเดียวว่า "คนซอยนี้มันเสือกจริงๆ"............... ฉันไม่รู้ว่าพี่ชายเป็นยังไงบ้างหลังจากเราแยกกัน ไม้...ป้าไหม...และบ้านเลี้ยงเด็กหลังนั้นกลายเป็นความหลัง เป็นภาพขาวดำที่มีชีวิตยามเมื่อคิดถึง ซึ่งแม่ไม่ปล่อยให้ฉันคิดถึงมันบ่อยนัก แม่บอกว่า เราจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ โดยไม่มีพ่อกับไม้...... จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:11:08 ]

ความคิดเห็นที่ 3 "ห้องพระ" แม่พาฉันเข้าไปกราบพระ และบังคับให้ฉันเข้ามาสวดมนต์ทุกวัน ฉันคงจะทำด้วยใจบริสุทธิ์กว่านี้ หากไม่มีแม่นั่งข้างๆ ถือก้านมะยมคอยกำกับ ต้องนั่งหลังตรง พนมมือได้ระดับ ออกเสียงภาษาบาลีให้ถูกต้อง และอย่าสวดจนเร็วเกินไป บางครั้งฉันขี้เกียจ แกล้งสวดข้ามบทเพื่อให้จบเร็วๆ แม่จับได้ทุกครั้ง และฉันได้รอยก้านมะยมเป็นของแถม ถ้าพิเศษกว่านั้นจะเป็นฝ่ามือที่ซัดเข้ากลางหลังเต็มแรงจนน้ำตาเล็ด   ระยะหลัง แม่มักจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องพระ และไม่พูดกับใครนอกจากรูปปั้น ส่วนที่กินพื้นที่ของห้องมากที่สุด เป็น "หิ้งเทพ" มีแท่งหินรูปทรงแปลกตาที่แม่เรียกว่า   "ศิวลึงค์" ตั้งอยู่ตรงกลาง เทวรูปฮินดู ครบทุกองค์ทุกปางวางเต็มโต๊ะหมู่บูชาขนาดใหญ่   ธูปหอม การบูร กระแจะสีแดงเจิมหน้า ตัวอักษรโลหะที่แม่เรียกว่า "ตัวโอม" กระดิ่งและระฆังที่ใช้ประกอบพิธีกรรม พร้อมเครื่องบูชาอย่างครบครัน แต่ละชิ้นแม่เล่าให้ฟังว่าหอบหิ้วมาจากอินเดีย   ฉันไม่รู้ว่าแม่ค้นพบอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องราวของเทพเจ้าเหล่านี้ แต่ฉันรู้สึกได้ทันทีว่า มันคงมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่าคำว่าศาสนา เพราะผู้คนที่รู้จักจะเรียกแม่ว่า "ร่างทรง" เสียงสาปแช่งพึมพำดังมาจากห้องพระ แม่อยู่ในนั้น อยู่กับเทวรูปมากมายที่แม่บังคับให้ฉันกราบไหว้ ด้วยธูปหอมราคาแพงจากอินเดีย สักพัก...เสียงก่นด่าเงียบลง เปลี่ยนเป็นเสียงร้องไห้คร่ำครวญอย่างโศกเศร้า น้ำเสียงเจือด้วยความผิดหวัง พร่ำเพ้อถึงชะตาที่อาภัพ และหมดอาลัยตายอยาก ฉันเปิดประตูเข้าไป เพื่อเรียกแม่มากินข้าว เชิงเทียงอันเล็กลอยเฉียดหน้าฉันไปแทนคำตอบ ฉันรีบปิดประตู นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่แม่เป็นแบบนี้ ใช่...ฉันชิน... ฉันชา... แต่ฉันไม่เคยชอบเลย. . จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:15:07 ]

ความคิดเห็นที่ 4 "โลกของแป้ง" มื้อเย็นบนโต๊ะกับข้าว ตกเป็นลาภปากของแมวจรจัดที่มักแวะเวียนมาให้ฉันลูบหัวเล่น ดีที่วันนี้แม่ไม่เห็น ไม่อย่างนั้น ขาฉันคงลายด้วยไม้แขวนเสื้อ   แม่ไม่ชอบแมว... ไม่ใช่สิ แม่ "เกลียด" ทุกอย่างที่ฉัน "รัก" แม่เอาหมาของฉันไปปล่อยวัด ลูกหมาสี่ตัวถูกจ่ายแจกไปยังวัดต่างจังหวัดที่แม่เคยไปทำบุญ เมื่อฉันพบมันอีกครั้งในหลายเดือนต่อมา มันเป็นขี้เรื้อน สกปรก ดุร้าย และจำฉันไม่ได้อีกต่อไป ฉันถามแม่ว่าแบบนี้เรียกว่า "บุญ" หรือ "บาป" แม่หยิกแขนฉันจนเนื้อเขียวตามด้วยสายตาตำหนิอย่างแรง โดยไม่มีคำตอบให้ฉันอีกเช่นเคย...... ลมหนาวปีนี้มาเร็วกว่าทุกปี และกรุงเทพฯ ไม่เคยหนาวแบบนี้มานานแล้ว ฉันนอนขดตัวใต้ผ้าห่มผืนใหม่ที่แม่ซื้อมาให้ เสียงไขกุญแจรั้วดังขึ้น นั่นเป็นสัญญาณว่าแม่กลับมาแล้ว ฉันรีบกระวีกระวาดลุกจากที่นอน พับผ้าห่มผืนใหม่อย่างลวกๆ ก่อนจะวิ่งออกมารับหน้า "แป้ง มาดูนี่สิ แม่ซื้อเสื้อหนาวมาให้ใหม่ตัวนึง" แม่หยิบเสื้อหนาวสีแดงแปร๊ดกางขึ้นทาบบนตัวฉัน ดูเหมือนแม่จะทำเป็นจำไม่ได้ว่าฉันไม่ชอบสีแดง ฉันเหลือบมองไปยังถุงใบหนึ่งที่แม่วางหลบไว้ และเห็นว่าข้างในมีเสื้อหนาวสีฟ้าอีกตัว ฉันรีบคว้ามาดู แล้วบอกแม่ว่า หนูชอบตัวนี้ หนูขอ แม่กระชากเสื้อสีฟ้ากลับ แล้วบอกว่า  "ไม่ได้! ตัวนี้แม่จะส่งไปให้ไม้" แม่ขึ้นเสียง สีหน้าที่เคยสดชื่นเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนไปทันที แววตากลายเป็นอีกคนที่ฉันไม่รู้จัก ฉันไม่ชอบสายตาแบบนี้เลย ฉันอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่า อย่าว่าแต่เสื้อหนาวสีฟ้าตัวนี้เลย ไม่ว่าเสื้อตัวไหนในโลก ไม้ก็ไม่มีโอกาสได้ใส่อีกต่อไป แม่มักจะซื้อของสองชิ้นเสมอเผื่อไม้ ไม้ถูกพ่อพาไปอยู่ด้วย แม่เกลียดพ่อ "เกลียด" จนไม่คิดจะไปเหยียบบ้านพ่อ หรือแม้แต่จะโทรหาถามข่าวคราว อะไร.... ที่ทำให้คนสองคนเคยตกลงใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องแยกทางกันไปคนละทิศ มีชีวิตคนละสาย อะไรเป็นตัวแปรให้ความรักของคนสองคน กลายเป็นความเกลียดชังจนยากที่จะคืนดี สงครามของพ่อกับแม่ เป็นเหตุให้เราไม่เคยได้พบไม้อีกเลย นับจากวันที่แม่ไปรับฉันกลับมา ระหว่างพ่อกับแม่ ใครผิดมากกว่ากัน และใครเจ็บปวดมากกว่ากัน ฉันไม่รู้ เหมือนที่พวกเขาไม่มีวันรู้หรอกว่า ในวันเยาว์ที่เราต้องอยู่เพียงลำพังอย่างไม่เหลือใครมันเหว่ว้าเพียงใด ของฝากที่แม่ตั้งใจซื้อให้ไม้ ถูกเก็บลงหีบใส่กุญแจอย่างแน่นหนา ตั้งแต่กีตาร์เด็กเล่น กล่องเพลง รถบังคับ รวมไปถึงเสื้อผ้าที่ซื้อไว้ตั้งแต่เราจากไม้มาเมื่ออายุหกขวบ ฉันเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าห้อง โดยมีเสียงแม่ดุด่าไล่หลัง ปิดประตูห้องโครม! เขวี้ยงเสื้อหนาวตัวนั้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว กระแทกตัวลงนั่งบนเตียง สองมือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ ลุกขึ้นไปหยิบมีดคัทเตอร์บนโต๊ะ กรีดเสื้อหนาวสีแดงนั่นหั่นออกเป็นชิ้นๆ............... แต่นั้นเป็นต้นมา แม่ก็ไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันอีก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อสวยๆ ตุ๊กตาหมี หรือว่ากระดาษวาดเขียนสักแผ่น แม่จะรู้ไหมนะ ความอบอุ่นที่ขาดหายไป ผ้าห่มหรือเสื้อหนาวราคาแพง มันไม่ได้ช่วยบรรเทาได้เลย เมื่อไหร่แม่จะเข้าใจสักทีว่า สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในเวลานี้คืออะไร จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:18:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 มดแดงตัวเบ้งมาทำรังบนต้นชมพู่ และยังรุกรานเวลาอ่านหนังสือในสวนของฉัน มันกัดเข้าที่ง่ามนิ้ว คอ ข้อพับ คันจนเกาเป็นรอยแดง ฉันนึกสนุกวิ่งไปหยิบขวดน้ำผึ้งมาเทบนพื้นเป็นวงกลมเท่าเหรียญบาทเพื่อล่อมด มันหลงกลตามมาตอมกลิ่นหอมหวานของน้ำผึ้ง มากันนับร้อย เดินเป็นเส้นยาวไปถึงโคนต้นชมพู่ ฉันปล่อยให้มันลิ้มรสหอมหวานของน้ำผึ้งจนหนำใจ ก่อนหยิบกระป๋องยาฆ่าแมลงแบบฝาฉีดพ่นใส่มันทั้งฝูง บางตัวตายคาที่ทันที แต่บางตัวมึนงง และพยายามเดินหนี ฉันหยิบมดตัวที่เดินหนี เด็ดขาหลังมันข้างหนึ่ง แล้วปล่อยให้มันเดินทั้งขาเป๋ๆแบบนั้น มันดิ้นทุรนทุรายจนตายก่อนจะไปถึงรัง แม่สอนเสมอว่าการรังแกสัตว์เป็นบาป แต่ฉันไม่รู้สึกว่าบาปเลย ก็ในเมื่อตอนที่แม่เอาหมาไปปล่อย แม่ยังไม่บอกฉันเลยว่าบาปหรือเปล่า แค่มดไม่กี่ตัว หัวใจเหล็กของเด็กอย่างฉัน มันไม่สะดุ้งสะเทือนหรอก ฉันอยู่อย่างเวิ้งว้างเพียงลำพังในโลกที่แม่สร้างขึ้น เทวรูปมากมายในบ้าน ไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกอุ่นใจ แต่กลับหวาดผวารู้สึกเหมือนว่าเทวรูปเหล่านั้นกำลังจ้องมองฉันอยู่ ฉันป็นเพียงสิ่งมีชิวิตเดียวในบ้าน ถ้าไม่นับจิ้งจก ตุ๊กแก และแมลงสาป ฉันก่อไฟเล่นในเตาบูชาไฟที่แม่มีไว้สำหรับบวงสรวงเทพในวันศิวราตรี การบูร ก้านธูป กระดาษหนังสือพิมพ์ เป็นเชื้อเพลิงชั้นดี ผักเหลือๆในตู้เย็น ฉันเอามาเสียบไม้เล่น สมมุติว่าตัวเองกำลังอยู่ในงานปาร์ตี้บาร์บีคิวสุดหรู รายล้อมด้วยเพื่อนฝูงมากมาย   แย่จัง...บาร์บีคิวของฉันมีแต่ผัก ฉันจะต้องหาเนื้อมาเสียบเพื่อให้มีสีสันและน่ากินกว่านี้ ในตู้เย็นไม่มีอะไรนอกจากไข่และไส้กรอก ฉันนึกเสียดายถ้าเอามาปิ้งเล่น เพราะนั่นหมายถึง พรุ่งนี้เช้าฉันจะไม่มีอาหารกินก่อนไปโรงเรียน หนอนสีเขียวอวบอ้วนชะตาขาดซ่อนตัวอยู่หลังใบว่านสี่ทิศริมรั้ว ฉันคีบมันด้วยตะเกียบ แล้วเสียบมันเข้ากับไม้บาร์บีคิวที่มีผักรอไว้ มันดิ้นเร่าๆ น้ำเขียวๆอมเหลืองในตัวไหลเยิ้มไปทั่วร่าง มันไม่มีเลือด แต่ฉันรู้ว่ามันเจ็บปวด  ฉันไม่อยากเห็นมันทรมานไปมากกว่านั้น รีบวางลงบนตะแกรงปิ้งที่เตรียมไว้ ความร้อนจากเตา เผาร่างจนเกรียม เสียงแตกเป๊ะๆ กลิ่นไหม้และควันลอยฉุยตลบอบอวลไปทั่วบ้าน บัดนี้ หนอนสีเขียวเหี่ยวย่น ไหม้เกรียม ดำเป็นตอตะโก ห่างไกลจากเนื้อบาร์บีคิวที่ฉันจินตนาการไว้อย่างสิ้นเชิง ฉันหมดสนุกเมื่อมันตายสนิท  ... ภาพตัวเองถูกไฟคลอกย่างสดในบ้านเพียงลำพัง ฉายขึ้นมาในหัว ฉันกลัวจนขนลุก รีบดับไฟในเตาพร้อมทั้งเก็บของเล่นให้เตียนก่อนแม่จะกลับมา จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:20:34 ]

ความคิดเห็นที่ 6 แม่อาละวาดทุบตีฉันอย่างรุนแรง เมื่อฉันบอกว่าไม้ติดยาจนตายไปตั้งนานแล้ว พ่อพาไปรักษา แต่ไม้ก็กลับมาหามันอีก แม่กรีดร้องไม่ยอมรับความจริง พุ่งเข้ามาบีบคอฉัน บอกให้ฉันหยุดพูดเรื่องอัปมงคล ฉันยังตะโกนด้วยเสียงแหบพร่า "แม่!! ไม้ตายไปแล้ว!!!" แม่ปล่อยมือที่บีบคอฉันไว้ แล้วทรุดลงนั่งร้องไห้กับพื้นเหมือนคนเสียสติ ฉันวิ่งกลับเข้าห้อง หยิบกระป๋องใส่เงินและเอาของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า โดยไม่ลืมบัตรเอทีเอ็มและสมุดบัญชี ต่อให้ไม่มีปีก ฉันก็จะบินไปจากที่นี่ ไปจากบ้านหลังนี้ ไปจากผู้หญิงที่ฉันเรียกว่า "แม่" ฉันตามหาพ่อ และพบว่าพ่อไม่ใช่ของเรา พ่อมีคนอื่นมากกว่าแม่ ฉัน และไม้ ฉันเข้าใจ ในนาทีนั้นเองว่า ทำไม? แม่ถึงได้เกลียดพ่อ และทำไม? ครอบครัวเราถึงได้แหลกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี ศรัทธาในความรักที่เปลี่ยนแปร ทำให้แม่เปลี่ยนไป และมันกำลังจะเปลี่ยนฉันไปด้วย  เรือกระดาษของฉัน ขาดและเปื่อยยุ่ยเมื่อเปียกน้ำ มันค่อยๆจมหาย ทิ้งให้ฉันนั่งมองผิวน้ำเวิ้งว้างว่างเปล่าเพียงลำพัง แสงไฟจากต้นคริสต์มาสใหญ่ยักษ์และซานตาคลอส ทำหน้าที่ของตนตามเทศกาลทั่วโลก ไม่เว้นแม้แต่เมืองเล็กๆบนแผนที่อย่างกรุงเทพฯ นึกถึงเมื่อครั้งเรียนชั้นประถม ฉันเถียงกับเพื่อนอย่างเอาเป็นเอาตายว่า "ซานตาคลอสมีจริง" เพื่อนบอกว่า จริงๆแล้วลุงซานต้าคือพ่อแม่ของเราต่างหาก และถึงแม้ครูซิสเตอร์จะเข้ามาเล่าเรื่องตำนานซานตาคลอส ว่าแท้จริงแล้วมาจากชื่อของนักบุญนิโคลาส ความดื้อรั้นก็ไม่เคยทิ้งคราบไปจากฉัน ฉันพูดใส่หน้าเพื่อนและคุณครูว่า "ซานตาคลอสมีจริง"  จนป่านนี้ ในวันที่เพื่อนวัยเดียวกันหลายคน ลดความสนใจเรื่องชายชราชุดสีแดง หอบถุงของขวัญมาแจกเด็กดีทั่วโลกแล้ว แต่ฉันก็ยังคงเชื่อว่า ซานตาคลอสจะมาหาฉันทุกปี เพื่อทำให้คำอธิฐานที่ฉันเขียนใส่ไว้ในถุงเท้าเป็นจริง มันเป็นวันคริสต์มาสที่เหงาที่สุดในโลก ซานตาคลอสกลับไปตั้งแต่เมื่อคืน ป่านนี้แม่จะรู้หรือยังว่าฉันหนีออกจากบ้าน บางทีแม่อาจจะหมกตัวอยู่ในห้องพระทั้งวันจนลืมว่ามีฉันก็เป็นได้   ฉันนั่งรถเมล์จนสุดสาย อยากรู้ว่ามันจะพาไปหยุดที่ไหน รถพาฉันวนจนทั่วกรุงเทพฯ   แต่จุดหมายสำหรับฉัน ดูเหมือนว่ามันจะไม่มี จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:36:46 ]

ความคิดเห็นที่ 7 "โลกของไม้"          ผมมองดูรอยตะหลิวที่ขาของน้องด้วยความสงสารจับใจ มันคงกลายเป็นแผลเป็นที่ยากจะเลือนหายไปอีกนานแสนนาน งานในช่วงกลางวันทำเอาเราสองพี่น้องเหนื่อยสายตัวแทบขาด ผมพยายามที่จะทำหน้าที่ของพี่ชายเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะต้องแบกเข่งกล้วยจากสวน หรือยกปี๊บน้ำมันเทลงกระทะ หลายครั้งที่ผมทำน้ำมันหก แน่นอนว่าถ้าป้าไหมเห็น ผมก็จะได้แผลเป็นเพิ่มขึ้น อีกหนึ่งรอย แต่นั่นไม่ทำให้ผมเจ็บปวดไปกว่า เห็นสายตายิ้มเยาะของไอ้มดลูกยายสมข้างบ้าน มันเป็นความเจ็บปวดยิ่งยวด เมื่อรู้ว่าเราถูกเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองดูถูกดูแคลน และสมน้ำหน้า "ไงวะ ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่" ผมเพิ่งรู้ว่าความทุกข์และปมด้อยของคนอื่น เป็นของหวานสำหรับบางคน ไอ้มดเลือกที่จะเสพความลำบากของเราในยามบ่ายแทนอาหารว่าง มันเป็นเด็กชายที่หน้าตาอัปลักษณ์ที่สุดสำหรับผม ตัวอ้วนตุ๊ต๊ะ ตาสองข้างเรียวเล็กเวลายิ้มทีแทบเป็นเส้นด้าย พวงแก้มยุ้ยๆที่ใครต่อใครพากันหยิกหยอกกลับดูน่าแขยง โดยเฉพาะปากอวบอูมที่เผยอขึ้นแต่ละทีมีแต่คำพูดถากถางเยาะเย้ย ผมเห็นหนอนแมลงวันยั้วเยี้ยร่วงออกมายามที่มันอ้าปาก ไม่รู้ว่าทำไมผู้คนในซอยถึงได้เอ็นดูมันนัก คงเพราะมันเป็นเด็กขี้ประจบ และผู้ใหญ่หลายคนมักชอบเด็กอ้วนๆเพราะดูน่ารักดี ต่างกับแป้งและผม รูปร่างแคระแกร็นใต้เสื้อผ้าเก่าซอมซ่อขับให้เราดูมอซอสกปรกยิ่งขึ้น มีเพียงสายตาเวทนาส่งผ่านมาถึง ยามที่เราเดินผ่านเขาก็เพียงแต่ทักทายพอเป็นพิธี ไม่ได้เข้ามากอดจับด้วยความพิศวาสสักเท่าใด แป้งเคยเอากล้วยเน่าๆยัดปากไอ้มดตอนที่มันทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียน ผลก็คือไอ้มดร้องไห้จ้าวิ่งกลับบ้านไปฟ้องยายสม และแป้งถูกป้าไหมฟาดด้วยก้านมะยมตามเคย ละแวกบ้านที่ผมอาศัยอยู่ ไม่มีอะไรน่าดูสักนิดเดียว นับไปตั้งแต่บ้านช่องอันแสนจะทรุดโทรม ป้าไหมคนเลี้ยงเด็กใจยักษ์ ไอ้มดเด็กเวรตะไลที่ไม่เคยญาติดีกับผมและน้องสาว และยายสมที่ไม่เคยเห็นใครวิเศษกว่าลูกตัวเอง ไม่รู้ว่าแม่เอาเรามาทิ้งไว้ในที่แบบนี้ได้ยังไง พ่อแม่บางคนก็แปลกแสนแปลก ปากก็พร่ำว่ารักและเป็นห่วงเรา แต่กลับเอาเรามาโยนไว้ให้ใครไม่รู้รังแก คืนนี้ฝนตกอีกแล้ว หลังคาสังกะสีมีแต่รูโหว่พรุนเต็มไปหมด ดินน้ำมันที่อุดไว้ท่าจะเอาไม่อยู่ รอบตัวจึงมีแต่กะละมังรองรับน้ำฝนที่หยดลงมาตามรูรั่วของหลังคา แป้งหลับไปนานแล้วด้วยความเหนื่อยอ่อน ส่วนผมนอนมองพื้นหลังคาแผ่นนั้น ยามที่มันมีรอยแตก รอยรั่ว ผมมีหน้าที่เป็นคนหาอะไรมาอุด ปะ ซ่อมแซมไปตามสภาพ แต่หัวใจที่เว้าแหว่งขาดวิ่นของเราสองพี่น้อง ใครจะเป็นคนอุดมัน ผมตั้งคำถามนี้ขึ้นมาในคืนที่ฝนเทลงมาอย่างบ้าคลั่ง ในยามที่ความมืดดำไม่เพียงปกคลุมท้องฟ้า แต่มันได้ปกคลุมและกลืนกินความฝันของผมไปด้วยนับตั้งแต่นั้น พ่อไม่ได้รวบตัวผมเข้าไปกอดเหมือนอย่างที่แม่ทำเมื่อมารับแป้ง ได้แต่ลูบหัวผมเบาๆแล้วยัดเงินใส่กระเป๋าเสื้อ พร้อมกับบอกให้อดทนอีกสักพัก จะกลับมารับไปอยู่ด้วยแน่นอน แล้วสักพักหนึ่งของพ่อ ก็กินเวลายาวนานถึงห้าปี "กรูว่า มรึงเลิกหวังว่าพ่อจะมาได้แล้วล่ะ ไอ้ไม้" ไอ้มดว่าพลางยื่นบุหรี่อีกครึ่งมวนที่เหลือส่งให้ ผมรับมาอัดเข้าปอดจนหมดมวน ไม่ได้พูดอะไรตอบ ปล่อยให้มันนั่งด่าบุพการีของผมต่อไป บางทีไอ้มดอาจจะพูดถูก "ถ้าเขาตั้งใจจะเอามรึงไปอยู่ด้วยนะ เขามารับมรึงไปนานแล้ว ต่อให้จนแค่ไหน ลูกแค่คนเดียว ทำไมจะเลี้ยงไม่ได้" ลูกแค่คนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ลูกแค่คนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ ลูกแค่คนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้ เสียงของไอ้มดดับไปนานแล้วในความเป็นจริง แต่มันยังดังกึกก้องในใจผมนับแต่วันนั้นเป็นต้นมา แก้ไขเมื่อ 08 ก.พ. 52 12:12:14 จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 7 ก.พ. 52 13:44:18 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม้ตายจริงๆ หรือเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 7 ก.พ. 52 17:54:22 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เขียนได้ดีมากๆค่ะ สะเทือนใจ ลึกซึ้ง กรีดร้าว เห็นภาพ มาลงต่อเร็วๆนะคะ จากคุณ : cinta (cinta) - [ 8 ก.พ. 52 01:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 "ค่ำแล้วจะนอนที่ไหน" "ถ้าแกไม่กลับบ้าน คืนนี้แกจะนอนที่ไหน" นอกจากบ้านแล้วคนเราจะพักพิงที่ใดอื่นอีกได้หรือไม่ ฉันไม่อาจรู้ได้ รู้เพียงแต่ว่าบ้านสำหรับฉันในเวลานี้ไม่ใช่ที่ที่ควรจะกลับไป หรือความจริง ฉันไม่มีที่ใดแล้วในโลกที่จะกลับไปต่างหาก "แกไม่มีวันหนีไปจากฉันได้ หรือถ้าได้ แกก็ไม่มีวันได้ดี" คำพูดของแม่ก้องอยู่ในหัวฉันเนิ่นนาน และนั่นอาจเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ฉันต้องการเอาชนะ ฉันต้องหนีให้ "ได้" และต้อง "ได้ดี" หลังจากนั่งรถจนสุดสาย แวะอ้อยอิ่งตามร้านกาแฟ หรือร้านอินเตอร์เนทแล้ว ฉันก็ค้นพบว่าโลกนอกบ้านนั้นน่ากลัวพอสมควร ผู้คนที่วุ่นวายและรถราที่ขวักไขว่ไม่ได้ทำให้รู้สึกอบอุ่น แต่กลับรู้สึกหวาดหวั่นอย่างประหลาด เราจะไว้ใจใครได้หรืออีกไหม นอกจากคนในครอบครัว ซึ่งในเวลานี้ คำว่าครอบครัวของฉันมันไม่มีอีกต่อไป      เงินเพียงน้อยนิดที่นำติดตัวมาตอนออกจากบ้านกำลังร่อยหรอ และดูท่าว่ามันจะไม่พอสำหรับค่าห้องเช่าเดือนถัดไป "แกติดต่อที่บ้านบ้างหรือเปล่าวะแป้ง" มันเป็นคำถามที่ฝน เพื่อนร่วมห้องเอ่ยปากถามฉันนับครั้งไม่ถ้วน และฉันก็เลือกที่จะนิ่งหรือเปลี่ยนเรื่องคุยแทนคำตอบทุกครั้ง "ฉันว่าแกน่าจะไปลงเรียนรามฯไว้ก่อน เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยไง" ฝนพยายามชวนคุย "ไม่รู้จะเรียนอะไรว่ะ" ฉันเก็บจานข้าวที่เพิ่งกินเสร็จไปกองไว้ในอ่างล้างหน้าในห้องน้ำที่ทั้งฉันและฝนใช้มันเป็นอ่างล้างจานด้วย "ก็พูดอยู่นี่ไง ว่าให้เรียนรามฯ" "เราไม่ได้หมายถึงเรียนที่ไหน เราหมายถึงเรียนอะไร" ฉันส่ายหน้า   ฝนคงจับน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความรำคาญของฉันได้ "แกคิดมากไปเปล่า เรียนอะไรก็ได้ ให้มันจบๆมาก่อน" "แกคิดว่าคนเราเกิดมาทำไมวะ" ฉันหันไปตั้งคำถามแทนคำตอบ ฝนเอามือขยี้หัวตัวเอง "ฉันไม่คุยกับแกแล้ว ฉันรู้ว่าแกหนีออกจากบ้านเพราะแม่เป็นบ้า แต่แกรู้ไหม ว่าตอนนี้ แกก็บ้าเหมือนแม่แกแหละ" อาการเหม่อลอยบ่อยครั้ง ทำให้ฝนคิดว่าฉันฟุ้งซ่าน บางทีการไม่พูดอะไร หรือทำอะไรเลยของฉันในแต่ละวัน ก็ดูจะสร้างความอึกอัดให้เพื่อนร่วมห้องไม่น้อย เพื่อนบางคนเเตือนให้ฝนระวังตัว เขากลัวว่าฉันอาจจะลุกขึ้นมาบีบคอฝนได้ในวันหนึ่ง ตลกสิ้นดี ฉันคิด ฉันไม่มีวันทำอะไรแบบที่แม่ฉันทำหรอก ฉันจะไม่มีวัน "เป็น" ในสิ่งที่ฉัน "เกลียด" แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 52 13:28:21 จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 11 ก.พ. 52 13:23:53 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ที่ฉันใช้ชีวิตอยู่เมื่อออกจากบ้าน ไม่ได้มีอะไร สวยงาม สะดวกสะบาย มันไม่มีทีวี ไม่มีวิทยุ ไม่มีตู้เย็น ไม่มีห้องครัว ห้องพระ หรือห้องนั่งเล่น ฉันเริ่มค้นพบคำตอบของการมีอยู่ของห้องต่างๆ มันสนองความต้องการพื้นฐานต่อการดำรงอยู่ของชีวิต แต่ไม่ได้หมายความว่ามันสนองความต้องการของการดำรงอยู่ของจิตใจ ยิ่งมีห้องมากมายในบ้านมากเท่าไหร่ ฉันกับแม่ก็ยิ่งห่างไกล ทั้งที่เราห่างกันเพียงแค่ฝาห้องกั้น ในขณะที่ฉันเพลิดเพลินกับการดูทีวี หรือฟังเพลง แม่ก็กำลังเพลิดเพลินกับโลกในห้องพระของแม่ที่ฉันไม่มีวันเข้าไปถึง หากฉันและแม่ถูกจับยัดใส่ห้องแคบๆที่มีแต่เราสองแม่ลูก บางทีเราอาจจะคุยกันรู้เรื่องมากกว่าที่เป็นอยู่ ฉันอาจจะมองเห็นแม่ และแม่อาจจะมองเห็นฉัน ฝนบอกให้ฉันเลิกคิดถึงความขัดแย้งเก่าๆระหว่างแม่กับฉัน เพราะมันจะเป็นบาปที่เราเคียดแค้นชิงชังผู้ให้กำเนิด และมันจะทำให้ฉันหาความเจริญในชีวิตไม่ได้.... จากคุณ : HEINEKEN GIRL - [ 11 ก.พ. 52 13:29:16 ]

ความคิดเห็นที่ 12 รอ ร้อ รอ เข้ามาร้อเพลงรอค่ะ หายไปนานเลย หนนี้ ยู้ฮูๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : cinta - [ 21 ก.พ. 52 22:56:52 ]