เช้าวันก่อน ๆ เปิด ทีวี ดู
ฉันเห็นแต่ ภาพตำรวจสลายการชุมนุมของกลุ่มพันธมิตร
ภาพที่เห็น ค่อนข้างจะสับสน จับต้นชนปลายไม่ได้
ไฟ กลุ่มควันคละคลุ้ง เลือด น้ำตา
ความโกรธเกรี้ยว ความตระหนก แตกตื่นของฝูงชน
การพยายามต่อสู้ราวกับสัตว์ที่กำลังจนตรอก
ฉันเห็นภาพ ของเหยื่อ และ ผู้ล่า นอกห่วงโซ่อาหาร


เห็นแล้ว ฉันนึกถึง เรื่อง น้ำผึ้งหยด เดียว ที่ได้เรียนสมัยประถม
นึกถึง เหตุปัจจัย และ วิบากกรรม
ความเกี่ยวเนื่องของ วิฏฏุภะ กับ พวกศากยะ
ฉันนึกถึง เรื่องราว ของ เด็กลูกของชาวประมงแห่งบ้านเกวัฏฏคาม
ที่เห็นพวกชาวประมงฆ่าปลาแล้ว (แทนที่จะสงสารกลับ) เกิดความชื่นชม
ด้วยผลแห่งเศษกรรมนั้น ทำให้ ต้องปวดศีรษะใน อีกหลายชาติต่อมา
ทั้ง ๆ ที่บำเเพ็ญบารมี มานับสิบชาติจนได้ โพธิญาณ

http://larndham.net/index.php?showtopic=13971&st=8

เห็นแล้ว ฉันนึกสงสัย ?
ถ้า สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม แล้ว
วิบากอันใดเล่า ที่ ก่อให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น ?
วิบากอันใดเล่า ที่ ทำให้บางคนต้องซมซานหนีด้วยการปีนรั้วเขตพระราชฐาน
วิบากอันใดเล่า ที่ ทำให้ตำรวจต้องถูกไม้แทง ขณะปฏิบัติหน้าที่
วิบากอันใดเล่า ที่ ทำให้ ชีวิตหนึ่งต้องสูญเสียขา
วิบากอันใดเล่า ที่ ทำให้สองชีวิตต้องดับสูญ
วิบากอันใดเล่า ที่ ทำให้ เจ็ดสิบกว่าชีวิตต้องบาดเจ็บ
และ เหยื่อของชะตากรรมเหล่านั้น
มีอีกกี่ชีวิต ที่เฝ้าคอยการกลับมาของพวกเขา อยู่เบื้องหลัง ?

ฉันเคย เห็น ข่าว เหล่า นปก. ทีท่ากระเหี้ยนกระหือกระตือรือร้น
ทุบตีกับคนที่คิดต่างกับตัวจนเลือดตกยางออก
เห็นแกนนำพันธมิตร ปราศรัย อย่างห่ำหั่น
พร่ำประณามฝ่ายตรงข้าม อย่าง เกรี้ยวกราด ผ่าน ASTV
และ เคยเห็นภาพ คนไทยด้วยกัน
ชกต่อยกันเองให้ทหารเขมรดู ตอนเกิดเรื่อง เขาพระวิหาร

เห็นแล้ว ฉันอึ้ง......
รู้สึก กลัว จริตของคน ขึ้นมาจับจิต
โดยเฉพาะ ณ จุด ที่ ศรัทธาจริต
มาผสมกลมกลืนกับ โทสะ และ โมหะ จริต อย่างลงตัว
มันเป็นความงดงามที่โหดร้าย.... มันน่ากลัว...

ฉันไม่รู้ หรอกว่า ใครผิด ใครถูก
สมัยเรียน มัธยม คุณครู ก็มักสอนด้วย ขนบ แบบเดียวกัน ว่า
" ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว "
เด็กหลายคน ฟังแล้วหัวเราะ ซุบซิบกันว่า
" ทำดีได้ดี มีที่ไหน ทำชั่วได้ดี มีถมไป "
แต่เด็ก หญิง คนหนึ่ง กลับสงสัยในสิ่งที่ต่างออกไป

" อะไร คือ ดี ? อะไร คือชั่ว ?

บรรทัดฐานไหนที่เป็นความจริงแท้
และจริตของแม่หนู นั้น
มันควรจะ...ปรุงแต่งให้ ยึดมั่นถือมั่น กับสิ่งใด
ในเมื่อหลักของ ไตรลักษณ์
สอนให้ยอมรับกับความไม่เที่ยง
สอนให้รู้จักปล่อยวางกับทุกสิ่งทุกอย่าง "

ตอนนั้น สิ่งต่าง ๆ ที่ครูสอน มันดูขัดแย้งกัน โดยสิ้นเชิง
จนทำให้เด็กหญิงรู้สึกสับสน
ถึงตอนนี้โตขึ้น เซลสมองเจริญเต็มที่ แล้ว
แต่ความสงสัยของเด็กหญิงคนตัวเล็ก ๆ คนนั้น
มันก็ยังคงติดตรึงอยู่ในใจฉันอยู่ดี..

ยิ่งเห็นภาพการเผชิญหน้ากัน ตอนนี้
ฉันยิ่งกลัว และ รู้สึกไม่ดีเลย
คงเป็นเพราะ ฉันชอบ คานธี กับ หลัก อโหสิ อหิงสา
ฉันไม่ชอบ หลักธรรมาภิบาลที่ต้องแลกมาด้วยเลือดและชีวิตของใคร
ภาพความสูญเสีย ที่ ฉันเห็น
มันทำให้ฉันนึกถึง ลูกแกะโชคร้าย ในพิธีบูชายัญ


ฉันอยากแผ่เมตตา
ให้กับสัตว์โลกทุกชีวิต ( ทั้งฝ่ายพันธมิตร และ รัฐบาล )
อยากแผ่เมตตาให้กับทุกชีวิตในห้วงทุกข์ แห่งวัฏสงสาร
ขอให้เขาเหล่านั้น สามารถ ลดอัตตาในตน
ลดความยึดมั่น ใน ตัวกู ของกู
เลิกแบ่งแยก เป็น พวกฉัน พวกมัน
แล้วหันมาใช้ คำว่า... พวกเรา... แทนจังเลย


อนึ่ง ขอโทษด้วยถ้าสิ่งที่ฉันเขียน
มันไปกระทบความรู้สึกทำให้ใครต้องขุ่นมัว
ฉัน ไม่ใช่ พวกริบบิ้นสีขาว
ไม่ใช่ ทักษินแฟนคลับ หรือ นปก.
แล้วก็ไม่ใช่พันธมิตร ด้วย

ฉันก็แค่คนธรรมดา คนหนึ่ง
ที่พยายามจะ เรียนรู้
และหัดมอง ทุกสิ่งในโลก
ตามหลัก กรรม นิยาม เท่านั้น

จากคุณ : นู๋บี - บัวเหล่าที่ 5 - [ 8 ก.พ. 52 16:19:30 ]