ความคิดเห็นที่ 1 [ Chapter 29 ] " ว่าแต่เราไปเมื่อไหร่นะ " ผมถามตี๋ขณะที่เรากำลังนั่งเล่นอยู่บริเวณอ่างเกษตร อาทิตย์แรกของเดือนสุดท้ายของปี ส่วนมากเด็กมอ จะมานั่งเล่น เอาบรรยากาศยามเย็น ดูพระอาทิตย์ตกกันที่นี่ ที่บริเวณนี้ อยู่สูงจากพอสมควรทำให้สามารถมองเห็นวิวของเมืองเชียงใหม่จากที่ตรงนี้ได้ เขาตอบผมด้วยเสียงที่เหมือนไม่อยากจะตอบออกมาเท่าไหร่   "... ก็หลังคริสต์มาสอ่ะ " " อีกไม่กี่วันเองสินะ "ผมตอบอย่างเหงาๆโดยไม่รู้ตัว ตี๋ ดึงผมไปกอดใกล้ๆ เราต่างนั่งเงียบไม่พูดอะไรต่อ อืม..... ไม่อยากคิดถึงมันเลย ให้ตายสิ พออาทิตย์ลับขอบฟ้าไปได้สักพัก ตี๋ ก็ ลุกขึ้น ยื่นมือมาดึงตัวผมให้ยืนขึ้น แล้วไปต่อด้วยกัน ยิ่งวันเวลาผ่านไปทุกวัน ยิ่งเราสองคนอยู่ด้วยกันมากเท่าไหร่ ผมเองรู้สึกเศร้ามากขึ้นทุกวัน กลายเป็นว่าตอนนี้ กลับรู้สึกว่าตัวเอง " เหงา " ทั้งที่มีเขาอยู่ข้างๆ แม้ทุกวันเราต่างสร้างอะไรดีๆให้ต่อกันไว้ เดินด้วยกัน...จับมือกัน... มองตากัน...ยิ้มให้กัน... แต่สุดท้าย... ยิ่งใกล้วัน เขาจะมาเฝ้าผมที่คณะเวลาผมไปเรียน หรือเวลาที่ทำงานในห้อง lab ผมเองบางทีมันก็รู้สึกไม่ดีที่เขาไม่ไปเรียน แต่ก็ไม่รู้บอกเขายังไง เพราะเขาเองมักจะอ้างว่า " ยังไง ก็ต้องไปเรียนที่อื่นแล้ว เอาเวลามาอยู่รอพี่ดีกว่า "... คืนวันหนึ่ง หลังจากที่ผมกลับมาถึงหอ เนตกำลังเล่นเกมอยู่ในห้อง เขาบอกผมถึงงานที่ทางชมรมจะจัดเลี้ยงส่ง ตี๋ เขา ซึ่งก่อนหน้านี้ตี๋ก็พอบอกผมคร่าวๆมาบ้างแล้วล่ะ แต่เพื่อนๆเขาจะเป็นคนจัดเลยไม่รู้อะไรมาก " เห็นพวกรุ่นน้องบอกจะเลี้ยงกันประมาณวันที่ 20 น่ะ มีใครบอกล่ะยัง " เนตบอก ตาก็ยังอยู่กับเกม " อืม.. ก็รู้มา แต่ไม่รู้วัน " " ยังไงก็ไปด้วยอยู่แล้วนี่ " " บางที อาจจะไม่มั้ง... " ผมตอบพลางเปลี่ยนเสื้อนอน เนตหันมามองผม คงแปลกใจกับคำบอกนั้น " จะไม่ไปด้วยเหรอ " " ไม่รู้เหมือนกัน ...ไม่รู้ว่ะ " " แต่เมิงนี่คนสำคัญของงานเลยนะ ไม่ไป คงไม่ได้มั้ง " " หึหึ... ไม่หรอก ไงรอให้ถึงวันก่อนละกัน " " เป็นไรอีกเมิงอ่ะ " เนตวางจอยเกม แล้วย้ายมานอนบนเตียงของเขา คุยกับผมจริงจังมากขึ้น ... " ไม่ได้เป็นอะไร ก็แค่ ยังทำใจไม่ได้มั้ง "ผมตอบ " คิดมากอีกละเมิงเนี่ย เฮ้ย น้องเขาไปเรียน ไม่ได้ไปตาย จะกังวลอะไรอีก " " กูก็ไม่รู้ มันรู้สึก ... หวิวๆมั้ง " " ยังไง น้องเขาก็ต้องไปเมิงก็รู้นี่ เป็นคนสนับสนุนน้องเขา ก็หนักแน่นหน่อย " " อืม.. พยายามอยู่ " ผมบอกพลางถอนหายใจ " ยังไง ไปหาอะไรให้ ตี๋ มันยังอ่ะ แบบว่า จะได้มีอะไรคิดถึงเมิงไง เวลาไปอยู่ที่นั่น " " ก็... ยังนึกไม่ออก ไม่รู้ว่าจะให้อะไรเหมือนกัน " " รีบไปหาละกัน อย่างน้อย หาอะไรที่ทำให้เขานึกถึงเมิงได้ ละกัน " แล้วเนตก็กลับไปนั่งเล่นเกมต่อ ปล่อยให้ผมนั่งคิด นอนคิดต่อไปคนเดียว ..... ของขวัญลา เหรอ อะไรดีละ... คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย ช่วงนี้ แต่เวลาที่สามารถไปซื้อของได้ อืม.. ไม่มีอ่ะ ตี๋อยู่ด้วยตลอด   ----------- ตอนเช้าวันต่อมาก เช้ามากๆ ท้องฟ้า ยังมืดอยู่เลย ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ นายตี๋ โทรมาหาแต่เช้า ผมรับด้วยอาการงัวเงีย เจ้าของเสียงบอกให้ลุกขึ้น แต่งตัว เดี๋ยวจะไปรับผมไปด้วยกัน หงุดหงิดนิดๆ คงเป็นเพราะนอนไม่พอ ประกอบกับอากาศเย็นๆทำให้ไม่อยากไปไห้เท่าไหร่ แต่ก็นะ พอลงไปเจอนายตี๋ ใส่เสื้อหนาวหนาๆ ยืดกอดอกอยู่ใต้หอผม " มานานยังเนี่ย " ผมทักเมื่อเขอหน้าเขา " ก็เพิ่งมา " " ที่จริง ถึงตั้งแต่โทรหาแล้วใช่ไหม " ตี๋ยิ้มๆ ไม่ตอบอะไร พร้อมกับเดินไปที่รถ สตาร์ทเครื่อง ผมเลยถามอีกครั้ง " แล้วจะไปไหนเนี่ย เรียกตั้งแต่เช้าเลย จะไปไหนเหรอ " " พระธาตุฯ " ตี๋ ตอบพร้อมกับเรียกให้ผมซ้อนท้าย มอไซต์ของเขา ผมพิงหลังของตี๋เพื่อหลบลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามา พอทำให้อุ่นขึ้นมาได้นิดหน่อย " กอดผมก็ได้นะ ถ้าหนาวอ่ะ " คนขับบอกหลังจากนั่งไปได้สักพัก ... แต่ผมก็ไม่ได้ทำหรอกนะ ครั้งล่าสุดที่มา ก็เมื่อตอนรับน้องขึ้นดอย.. ไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่ ถึงจะจบไปแล้ว แต่มันก็...นะ " เพื่อว่าครั้งนี้ พี่เวย์จะได้มีความทรงจำกับผม กับที่นี่บ้าง " ตี๋บอก เมื่อเห็นผมทำหน้าเซ็งนิดๆ   เขาจัดแจงซื้อดอกไม้ธูปเทียน มาให้ ... อากาศเย็นๆ เวลาเช้าแบบนี้ แทบจะไม่มีนักท่องเที่ยวเลย อาจเป็นเพราะเวลาเช้าเกินไป หรือไม่ก็อากาศหนาวก็เป็นได้ หลังจากเข้าไปไหว้พระเสร็จ ก็ออกมายังบริเวณจุดชมวิว เรายืนพักกันชั่วครู่ มองภาพทิวทัศน์ของเมืองเชียงใหม่มองผ่านหมองจางๆ ในยามเช้า แสงไฟตามท้องถนนบางทียังคงเปิดอยู่ ความวุ่นวายในเมืองยังไม่ค่อยมองเห็นมากนัก ... ผมเองเหม่อมองกับภาพเหล่านั้น ไปเรื่อยๆ " อีกไม่กี่วันผมก็ต้องไปแล้ว แย่จังเลยนะ " " มันไม่ได้แย่อะไรมากมายหรอก เดี๋ยวก็ได้กลับมา เวลาเดี๋ยวนี้ไวจะตาย แปปๆก็ผ่านไปปีนึงแล้วล่ะ " " นั่นสินะ เวลามันผ่านไปเร็วซะจน... จนผมรู้สึกว่า เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมัน สั้น แบบนี้ " " แต่มันก็เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขไม่ไช่เหรอ เอ... หรือว่าไม่ " ลองบอกกวนๆไป ตี๋ เขาก็มองหน้าผมพร้อมกับ ยิ้มแล้วเอามือมาเคาะหัวผมทีนึง " ถ้าไม่มีความสุข คงไม่มาบ่นให้ฟังหรอก " ผมฟังแล้วก็หัวเราะแหะๆ " แล้วเตรียมของเรียบร้อยหรือยัง " " ก็..มั้งคับ ยังไงก็ต้องไปขาดอะไร ลุงก็คงจัดการให้ผมเอง " " งั้นก็ดี แต่เตรียมอะไรได้ก็ทำไปก่อนเถอะ จะได้ไม่ยุ่งยากทีหลัง " " จะว่าไปของที่เอาไปก็ขาดอยู่อย่างนึงนะ " " อะไรอ่ะ หาซื้อไม่ได้เหรอ " " เปล่า แต่เอาไปด้วยไม่ได้ต่างหาก " " คืออะไรอ่ะ? " " ก็พี่ไง " เขาพูดออกมาโดยไม่สนใจท่าทีแหวะของผม " แล้วเราจะไปไหนต่อไหมเนี่ย " ผมถามเขา เพราะเห็นว่าอยู่กันนานพอสมควรแล้ว เขาเงียบไปสักครู่.. " คงไม่ได้ พอดี ผมต้องไปเคลียร์อะไรๆต่ออีกนิดนึง.. ขอโทษนะคับ " " ไม่เป็นไรหรอก จะขอโทษทำไมเนี่ย " " ก็เพราะผมอยากมีเวลาอยู่กับพี่มากกว่า " " ไปทำอะไรที่ต้องทำเถอะ คิดแบบนี้เดี๋ยวก็ไม่พร้อมสักทีหรอก " " ไม่หรอก ตอนนี้ยังไงก็ไม่พร้อมแล้ว " ตี๋เขาตอบ พร้อมมองมาทางผมอย่างเหงาๆ " ... เรื่องที่เราต้องทำ ยังไง ก็ต้องทำให้มันดีที่สุด ยิ่งเรื่องที่จะทำให้เราก้าวไปข้างหน้าได้ ยิ่งต้องทำให้ดี .... เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม  เรื่องอะไรที่.. มันไม่สำคัญจริงๆก็ตัดไปดีกว่านะ " " พี่หมายถึงอะไร " "เปล่าหรอก พูดรวมๆนะ ... งั้นกลับกันเถอะ " ผมเดินนำเขาออกมาจากจุดชมวิว สักพัก ตี๋ ก็ตามมา จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:10:44 ]

ความคิดเห็นที่ 2 - - - - - - คืนก่อนวันงานเลี้ยงส่ง ..สุดท้ายแล้ว ผมก็ได้ของที่จะให้เขา เป็นสร้อยคอสายเหล็ก ของเก่าของผมเอง แต่มันก็ยังสวยอยู่ แต่ดูแล้วรู้สึกว่า .. เหมาะกับตี๋ดี ก็เลยตัดสินใจจะมอบให้เขา ผมนั่งดูสร้อยเส้นนั้นเพลินๆอยู่ในห้องคิดอะไรเรื่อยเปื่อย สักพัก เนต ก็เปิดประตูเข้าห้องมา.. ไปเที่ยวได้ทุกวันเลยแหะ เพื่อนคนนี้ " ยังไม่นอนอีก " เขาทักผมก่อน ดูๆแล้ววันนี้ท่าทางจะหนัก ออกอาการเมาให้เห็น " วิญญาณกูหลุดออกมาคุยกับเมิงมั้งเนี่ย " " ออ .. กวนๆ เดี๋ยวถีบให้ไปเกิดใหม่จริงๆหรอก ... ละเป็นไรอีกเนี่ย " " ไม่มีอะไร ... แค่นอนไม่หลับ " " นึกว่าคิดเรื่องสุดที่รักเมิงอีก " " .. ใคร ตี๋ อะเหรอ ... คงงั้นมั้ง " " ทำใจไม่ได้ขึ้นมาละสิ อีกอาทิตย์เดียว " " คงงั้นมั้ง ... " เนตคุยกับผมไปสักพัก ก็นอนบนเตียงเขาทั้งๆชุดแบบนั้น ไอ่เราก็ไม่มีอารมณ์จะไปบอกให้จัดการตัวเองดีๆ แล้วค่อยนอนเท่าไหร่ เห็นเค้าเคลิ้มๆ ผมก็เลยถามปรึกษาเขาไป ก็คิดว่าจะบ่นๆ อะไรออกมาบ้าง " เนต ... ขอถามอีกทีได้ไหม " " หือ .. " เขาครางตอบผม " เมิงว่าแบบนี้ดีแล้วจริงๆเหรอ .. กูกับตี๋อ่ะ " " .. อืม ดีแล้วๆ " " แต่มาคิดๆแล้ว คงเป็นตัวกูเองแหละมั้ง ที่เป็นปัญหากับน้องเขามากที่สุด " " ...อืมแล้วไง " " การที่ทุกวันนี้กูกับน้องเขา อยู่ด้วยกัน มันดีสำหรับเขาจริงๆเหรอ " " ..อืม  " " มันอาจจะดูมีความสุขดีนะ แต่ว่า สุดท้ายแล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้ายังเป็นแบบนี้ บอกตามตรง กูก็มองไม่ออกเหมือนกัน " " ไอ่เวย์ ทำไมเมิงคิดอะไรแย่ๆได้ตลอดเลยนะเนี่ย " " ... มันไม่ได้แย่อะไรนี่ มันก็อาจจะเป็นไปได้นี่นา ... แล้วอีกอย่าง ถ้ามันมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ถ้ามันเลวร้ายอย่างที่คิด จะได้รู้ตัว .. " " ถ้ามันเกิดอะไรขึ้นจริง ยังไง ก้ต้องเสียใจอยู่ดีนั่นแหละ รีบคิดถึงมัน แล้วจะมีความสุขไหม " " ก็... " " นี่เวย์ ตอนนี้เมิงคิดอะไรอยู่... " " ...ไม่รู้สิ ไม่มีอะไร " " จะทำอะไรกูก็ไม่ว่าเมิงหรอกนะ แต่คิดให้ดีๆ ยังไงเมิงก็เป็นคนตัดสินใจ จะสุข หรือ ทุกข์ มันก็อยู่ที่เมิงนะ " " อืม...  " ผมครุ่นคิดอยู่กับตัวเองเงียบๆต่อ ไม่ใช่ว่า ผมไม่ได้รักเขา และไม่ใช่ว่าเราไม่รักกัน แต่เมื่อคิดถึงอนาคต เกิดวันนึง เรื่องแบบนี้ อาจจะมีผล ต่ออะไรหลายๆอย่าง ส่วนตัวผมเอง ก็ไม่ได้ห่วงอะไรเท่าไหร่ แต่ ตี๋ สิ เขามีอะไรที่ค่อนข้างจะพร้อมแล้ว เหลือก็แต่สิ่งแวดล้อมที่จะส่งเสริมตัวเขา ตัวของผม อาจจะทำให้เขามีความสุข แต่ว่า นั่นเป็นเพียงความรู้สึกแค่ช่วงสั้นๆหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้น หลังจากผ่านความสุขนี้ไป อะไรจะมาทดแทนล่ะ มองต่อจากตรงนี้ โลกของเขาไม่ได้มีแค่ ผม กับ เขาเท่านั้น แต่มันยังมีใครอีกหลายๆคนที่อยู่รอบตัวเราทั้งคู่ ... " เนต .. กูตัดสินใจแล้ว " ผมบอกกับเพื่อนร่วมห้อง แม้ว่าพอหันมาเพื่อจะฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ แต่ก็นอนหลับไปสนิทแล้ว ถึงอย่างนั้นก็เป็นคำที่บอกออกมมาเพื่อที่จะทำให้ตัวเองไม่ลังเลอีกต่อไป... ------------- คืนวันเลี้ยงส่ง .. มีจัดกันเองเล็กๆ ที่ห้องชมรม ใช้เวลาไม่นานก็แค่มานั่นงคุยกัน และใช้เวลาไม่มาก แต่ผมเองก็ไม่ได้ไปร่วมงานหรอกนะ แค่โผล่ไปดูก่อนหน้าที่งานจะเริ่ม และก็กลับออกมา ก็กะว่าจะโทรบอก ตี๋ เหมือนก็ว่า ไม่อยากเข้าไป ... แต่ไม่มีคนรับสาย ผมเลยฝากจดหมายไปกับเนต แล้วมารอเขาที่นี่ ... ลานหน้าคณะ ที่ๆประจำของผม จุดที่ทำให้ผมผ่านพ้นทุกอย่าง ที่ๆทำให้ผมรู้สึกสบายใจทุกครั้ง เมื่อได้มาอยู่ตรงนี้ และเป็นที่ที่ผม ..ร้องไห้ เวลาที่เสียใจกับอะไรบางอย่าง ... และมันเป็นที่ๆ ทำให้ผมรู้สึกดีกับใครบางคนขึ้นมา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมกับ ฝนที่ร่วงหล่นปรอยๆ จากท้องฟ้าอันมืดมิดในค่ำคืนนี้ " เวย์... กูเอาจดหมายให้ ตี๋ ไปแล้วนะ " " เออ ขอบใจว่ะเนต " " แต่กว่าจะออกไปได้ ท่าทางอีกนานเลยนะ " " ... ไม่เป็นไรหรอก กุรอนี่แหละ ว่าแต่เมิงแอบเปิดอ่านของกูเหรอ " " เออ แอบดูนิดๆน่า เผื่อมีอะไร จะได้ช่วยได้ไง " " หึหึ เออ .. เอาเหอะ ว่าแต่ดูด้วยละกัน อย่าให้มันกินเหล้าเยอะนา " " อืม.. กูกินเอง ไม่ต้องห่วง " " เมิงก็ด้วย อย่าเมาให้มันมากนัก " " แหะๆค้าบ เพื่อน " หลังจากวางสายไป ฝนก็ยังตกอยู่ เบาๆ .. หน้าหนาวมีฝนตก  แปลกดีเหมือนกัน ผมแค่อยากจะอำลาเขาเป็นการส่วนตัว เพราะหลังจากวันนี้ไป ตัวของตี๋เองคงไม่มีเวลาแล้วด้วย คืนวันคริตส์มาส เขาก็ต้องเตรียมตัวออกเดินทางจากที่นี่แล้ว ผมไม่อยากให้เวลาการรอคอยแบบนี้หมดลงไป เพราะหากการรอคอยนี้สิ้นสุดลง อะไรบางอย่างอาจจะจบลงไปตามนั้นด้วย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เตรียมใจไว้แล้ว อาจจะไม่ถูกต้องนัก มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ดีนัก .. แต่มันก็ดีที่สุดในตอนนี้ ฝนเริ่มตกลงมาเรื่อยๆ และเริ่มหนักขึ้น เวลาผ่านไปนานจนเกือบๆเที่ยงคืน ไม่รู้ว่างานเลี้ยงจบแล้วหรือยัง หรือเขาจะไปต่อกันที่ไหนหรือเปล่า เข้าใจนะ งานสุดท้ายที่จะได้สนุกสนานกับเพื่อนๆที่นี่ มันยากที่จะเลี้ยงออกมา หรือบางทีวันนี้เขาอาจจะมาหาผมไม่ได้ ก็เป็นได้ ถึงอย่างนั้น ผมเองยังคงเดินเล่น นั่งเล่น รอเขา เผื่อว่า เขาจะหาเวลาให้ผมได้บ้าง ... ผมโทรหาเนต ลองถามดุว่า งานไปถึงไหนแล้ว แต่กลายเป็นว่า เนตออกมาก่อนงานจะจบ ไปเที่ยวต่อตามประสา.. ฝนตกยังไปเที่ยวได้อีกนะเนี่ย เวลาเลยผ่านเที่ยงคืนไปแล้วพอสมควร ฝนยังตกลงมาไม่หยุด บางทีวันนี้ผมอาจจะไม่มีเวลาได้คุยอะไรกับเขา หรือบางทีอาจจะไม่มีโอกาสอีกแล้วก็ได้ ผมนั่งคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจกลับหอ เดินหลบตามตึกเพื่อไปเอาร่มที่ทิ้งไว้ในห้องทำงาน ... ก่อนที่จะเดินกลับ ผมลองผ่านไปที่ ลานหน้าคณะอีกครั้ง... มองดูบรรยากาศที่ว่างเปล่า .. มีเพียงสายฝนผ่านลงมา แต่ก็ไม่ได้หนักเหมือนช่วงก่อน ค่อยๆ ตกเบาลง แต่ก็ยังไม่มีใคร ปรากฏตัวออกมา .. บางที ผมอาจจะคิดอะไรแปลกๆไปวันนี้ คงมีอะไรที่ทำให้เราไม่ได้เจอกัน หันหลังกลับเดินก้าวออกจากตรงนั้น... เสียงใครบางคนดังมาจากไม่ไกล ผมหันไปดูเงาที่วิ่งผ่านสายฝนมา จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:12:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 " พี่เวย์ ขอโทษที่มาช้า " ตี๋นั่นเอง ตัวเขาเปียกพอสมควร ผมรีบเอาร่มไปบังฝนให้เขาแล้วพาเข้ามาหลบฝนใต้ตึก " ... ตอนแรกเห็นพี่ไม่ไปที่งาน ผมกะว่าจะออกมาหาพี่แล้ว แต่พอดีพี่เนต เขาบอกมาก่อน " " อืม.. พี่ตั้งใจไม่เข้าไปเองแหละ ขอโทษด้วย " " พี่ไม่อยากเลี้ยงส่งผมเหรอ " " เปล่า.. แต่อยากให้เราใช้เวลากับเพื่อนๆนะ " " ว่าแต่พี่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอ ถึงเรียกมาเจอที่นี่ " " .. " ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทรกบทสนทนานั้น มันเหมือนกับ เราพูดไม่ออกในสิ่งที่อยากพูด ในใจอยากบอกอะไรบางอย่าง ในขณะที่สมองของเรามีอีกเรื่องที่สมควรจะพูดมันออกมา " พี่มีอะไรหรือเปล่า ทำไมดูแปลกๆจังเลยวันนี้ " " ออ ก็แค่.. แค่มาคิดๆดูว่า ไม่กี่วันเธอก็ต้องไปแล้ว มันก็เลย " " อืม.. ผมก็เหมือนกัน " .... ... .. " ตี๋ พี่มีเรื่องจะบอก " " คับ เรื่องอะไรเหรอ " " ก็เรื่องของเราน่ะ " " ทำไมเหรอคับ " " ก็.. คือว่า " " พีมีอะไรหรือเปล่า  บอกมาเลย ไม่มีอะไรต้องปิดกันนี่ " ผมเข้าไปกอดที่คอเขา แบบที่ไม่ได้ตั้งตัว ตี๋ก็มองงงๆ แต่ก็กอดผมตอบ " พี่เป็นอะไรเหรอ " ผมพยายามพูดกับเขาทั้งที่กอดอยู่แบบนั้น แต่แทนที่จะได้คำพูดกลายเป็นน้ำตาไหลออกมาแทน.. ทั้งๆที่เตรียมใจแต่ก็อดไม่ได้เสียเอง " พี่ร้องไห้ทำไม มีอะไร " " ... ตี๋ พี่ขอโทษนะ แต่ว่า " เขากอดผมแน่นขึ้น รับฟังเสียงของผมที่พูดออกมาเบาๆ " พี่ว่าเรื่องของเราให้มันจบลงตรงนี้เถอะนะ " " .. พี่เวย์ พี่พูดอะไร  " " หลังจากวันนี้ ตี๋ก็กลับไปใช้ชีวิตของตัวเองให้เต็มที่ อย่าคิดถึงพี่อีก ปล่อยให้พี่เป็นเพียงความทรงจำของตี๋ดีกว่า ให้พี่เป็นเพียงคนคนนึง ที่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่งก็เพียงพอแล้ว " " ทำไมพี่ถึง.. " " พี่เองไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้หรอกนะ แต่ยังไงแล้วมันก็ดีที่สุดสำหรับเราทั้งคู่ ตี๋อย่ายึดติดกับพี่เลย ยังไงวันข้างหน้าตี๋จะได้เจอใครที่เหมาะสมกับตี๋นะ ส่วนพี่เองก็จะมีทางของพี่เหมือนกัน.. " " แต่ผมอยากมีพี่อยู่ในชีวิตของผมต่อไปนะ " เขาพูดออกมา เสียงสั่นๆ อาจจะร้องไห้ออกมาด้วย " ผมไม่อยากเจอใครอีก ผมมีแค่พี่ แค่นี้มันเพียงพอสำหรับผมแล้ว ผมไม่อยากขาดพี่ไป ต่อให้จากนี้ไปผมไปอยู่ที่ไกลแค่ไหน ผมก็ตะมีแต่พี่ คิดถึงแต่พี่ ผมไม่มีวัน... ที่จะให้พี่หายไปจากผมเด็ดขาด " " อย่าพูดเอาแต่ใจแบบนั้นสิ ชีวิตเรามันไม่ได้มีแค่ตรงนี้นะ ยังไงเราต้องก้าวต่อไปอีกไกล เจออะไรอีกหลายๆอย่าง " " แต่ผมรักพี่นะ ..พี่ไม่รักผมแล้วเหรอ พี่รักผมหรือเปล่า บอกผมสิ " " .. บอกไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก .. แต่ตี๋รู้ไหมที่ผ่านมาพี่มีความสุขมากๆ พี่ไม่คิดว่า ช่วงชีวิตของพี่จะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้ มีคนคอยเป็นห่วงพี่ มีคนที่มาแวะทักทายพี่เสมอ .. มีคนที่ ตามหาพี่อยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าพี่จะอยู่ที่ไหน มีคนที่รอพี่อยู่เสมอในเวลาที่พี่ไปไหนไกล ขอบคุณที่ทำให้พี่รู้สึกมีความสุขได้มากขนาดนี้.. " " พี่รักผมเหรอเปล่า .. บอกผมที อย่างน้อยให้ผมได้รู้ว่าพี่คิดยังไงกับผม ถ้ามันจะจบลงตรงนี้ ผมก็อยากได้ยินว่าคนที่ผมรัก เขารักผมบ้างหรือเปล่า " " ... " ผมไม่ตอบอะไรและ เขยิบออกจากออกจากกอดของเขา  แต่เขากลับดึงผมไปกอดไว้แน่นขึ้น ราวกับจะไม่ปล่อยให้ผมไปไหนได้อีกต่อไป " พูดออกมาเถอะ พี่เวย์ ... ผมรักพี่นะ พี่เวย์ ผมรักพี่ " " .. ปล่อยพี่เถอะ อย่าทำแบบนี้เลย " ผมพยายามกลั้นน้ำตาแข็งใจพูดกับเขา จนในที่สุดเขาถึงปล่อยผมจากอ้อมกอดของเขา แต่ยังคงกุมมือผมไว้ข้างหนึ่ง " พี่เวย์จะทิ้งผมจริงๆเหรอ " ผมเงยหน้ามาเห็นหน้าเขาชัดๆหลังจากที่เราคุยกัน เพิ่งเห็นว่าตาของเขา มีน้ำตาที่ไหลออกมา นั่นยิ่งทำให้ผมเสียใจมากขึ้น แต่ทั้งหมดเพื่อตัวของตี๋เอง ผมอยากให้เขาได้เจอสิ่งที่ดีสำหรับเขามากที่สุด ผมปล่อยมือจากเขา และะหยิบของที่เตรียมไว้ให้เขาจากกระเป๋า สร้อยที่มีแหวนของเขาที่เคยให้ไว้อยู่ " พี่คืนแหวนวงนี้ไห้เรานะ แล้วก็ สร้อยเว้นนี้ พี่ให้เป็นตัวแทนของพี่ .. สร้อยชิ้นแรกที่พี่ซื้อด้วยตัวเอง เก็บสิ่งนี้ไว้ เป็นตัวแทนของพี่.. อาจจะดูไม่มีค่าเท่าไหร่ แต่พี่ก็อยากให้ ตี๋ เก็บมันไว้ "ผมจับมือเขาให้กำสร้อยเส้นนั้นไว้แล้วหันหลังกลับ เดินออกมา " ขอโทษที่คงไปส่งเธอในเดินทางไม่ได้ แต่ก็ขอให้เธอเดินทางปลอดภัยนะ ดูแลรักษาตัวเองดีๆด้วย อย่าลืมเพื่อนๆที่นี่ด้วยละ ... อืม เราใช้ร่มพี่ไปเถอะนะ ฝนตกไม่เยอะแล้ว แต่เธอก็ต้องรักษาสุขภาพก่อนที่จะไปให้ดี " ผมเดินออกมาท่ามกลางสายฝนนั้น .. ผมพูดพอให้เขาได้ยินเสียงของผม ซึ่งเดินออกมาไม่ไกลนัก " อืม... อีกอย่าง.. ถ้าไม่สายเกินไป ไม่สิ.. มันอาจจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้วในตอนนี้ แต่ว่า .. พี่รักเรานะตี๋  เวย์รักตี๋นะ " ผมหันมามองดูเขาอีกครั้ง แล้วจึงรีบวิ่งกลับออกมาอย่างรวดเร็ว ระหว่างทาง ผมไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น ความเปียกชื้นของฝนที่ตกใส่ สิ่งที่รู้สึกได้มีเพียงน้ำตาของผม ความอัดอั้นในใจ ความเจ็บปวด ที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับ สิ่งที่ตัวเองคิดว่า มันถูกต้องที่สุดแล้ว ดีที่สุดแล้ว.. จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:12:59 ]

ความคิดเห็นที่ 4 กลับไปถึงหอ เนตนั่งรอผมอยู่ที่ห้อง เมื่อเห็นสภาพของผม เขาไม่ได้กล่าวถามอะไร เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ผม บอกให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน   ผมก็รับฟังทำตามเขา ด้วยอาการเหม่อลอย .. เมื่อทำอะไรเสร็จแล้ว ผมออกมานั่งที่ระเบียง คนเดียว  สักพัก เนตเดินตามผมออกมา " พอนึกจะหยุดก็หยุดนะฝนนี้ " เขาบ่นออกมา พร้อมกับนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆกัน " อืม .. สงสัยคงตกเพื่ออะไรบางอย่าง พอมันจบลง ก็เลยหยุดตกตามมั้ง " หลังจากเงียบไปสักพัก เนตก็หันมาถามผม  "... ตอนนี้ เมิงโอเคไหม " " ไม่อ่ะ .. ไม่ ขอเวลาสักพักนะ แล้วจะเล่าให้ฟัง แต่ตอนนี้ ขอคิดอะไรคนเดียวสักพักก่อน " เขาลุกขึ้นมาจับที่ไหล่ของผม " ถ้าอยากให้อยู่เป็นเพื่อนก็เรียกนะ " แล้วเขาก็เปิดประตูระเบียงกลับเข้าห้องไป ผมนั่งต่อ คิดอะไรไปเรื่อยๆ จนแสงอาทิตย์ของวันใหม่เผยออกมาในตอนเช้า วันใหม่เร่มขึ้นแล้ว สิ่งที่ผ่านมา ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด มันก็ผ่านไปแล้ว ผมคิดอย่างนั้น .. แล้วจึงกลับไปนอนในตอนเช้านั่นเอง ------------------------ " เพื่อนพี่ทะเลาะกับ ตี๋เหรอ.. " คำถามนี้ เนตเอามาบอกผม หลังจากที่เนตมาเรียนที่คณะในตอนบ่าย ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้ แต่ เรื่องนี้ก็ดังอยุ่เหมือนกัน กับคนในกลุ่มเพื่อนๆของผม และ ตี๋ ผมนั่งเหม่ออยู่ห้องทำงานที่คณะ เหม่อลอย เวิ่นเว้อ ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย มันอารมณ์แบบว่าเซ็งๆ แล้วก็ยังมีอารมณ์แปลกๆที่ค้างอยู่ เคว้งคว้างมั้ง .. แต่ผมเลือกเองที่จะเป็นแบบนี้นี่นา ยอมรับความจริง.. หลายคนเข้ามาชวนผมไปกินข้าว ไปนู่นไปนี่ แต่ก็ตอบปฏิเสธไปหมด .. จนสุดท้าย เนตกับเพื่อนกลุ่มเดียวกันมาลากไปกินข้าวจนได้ในตอนเย็น ทุกคนคงพอรู้เรื่องมาบ้างแล้ว ถึงไม่มีใครถามอะไรให้สะกิดใจ และพยายามพูดอะไรที่มันสนุก ผมเองก็รู้สึกดีขึ้นนะ แต่ว่าก็หมดแค่ตรงนั้น พอแยกกัน ผมก็กลับมาอารมณ์เดิม .. มันเหมือนกับ กลับมาอยู่คนเดียว จริงๆ พอกลับมาเก็บของเพื่อจะกลับไปที่หอ เดินออกมาจากคณะไปตามเส้นทางได้ไม่ไกลเท่าไหร่ มีเสียงเรียกตามผมมา " พี่เวย์.. รีบไปไหนอ่ะพี่  " " ออ ซี ... พอดีกำลังจะกลับหอน่ะ " " แล้วไม่เอารถมาเหรอ มันไกลอยู่นะ " " พอดีอยากคิดอะไรนิดหน่อยนะ .. ไปนะ " แล้วผมก็ขอตัวเดินต่อ ผมคิดว่า ซี คงรู้อะไรมาบ้าง จึงไม่ถามอะไรออกมา แล้วเขายังดินตามผมมาส่งถึงที่หออีก " ถึงแล้ว .. ยังไงก็ขอบคุณที่เดินมาเป็นเพื่อน " " อืม .. ผมก็เป็นได้แค่นี้แหล่ะ แค่เพื่อน เป็นอะไรมากกว่าก็คงนี้คงไม่ได้ " ทำเอาผมอึ้งไปนิดๆ แต่ก็บอกไป.. " อย่าเพิ่งพูดเรื่องอะไรแบบนี้ได้ไหม ยิ่งไม่อยากฟังอยู่ " " พูดเล่นน่า ..  พี่ไปพักผ่อนเหอะ " " ยังไงก็ขอบคุณที่มาส่งนะ " แม้จะมี ซี ... คนที่เคยรู้สึกดีต่อกัน แต่ถึงตอนนี้มันก็ไม่ได้ช่วย ทำให้ผม รู้สึกดีขึ้นมาได้เลย เวลาก็ผ่านไปช้าเหลือเกิน เวลาเกือบๆ ยี่สิบชั่วโมงที่ผ่านไป ทำไมรู้สึกกว่าจะผ่านมันมาได้เป็นปี ตอนนี้ตี๋เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ .. ถ้าเขาทำใจได้เร็วก็คงดี ถ้าเขาเข้าใจอะไรๆได้ก็คงดี หรืออาจะเป็นเหมือนผม ทำไปทั้งๆที่เข้าใจ แต่หัวใจ... มันก็ยังเจ็บ เฮ้อ.. ------------------------- Christmas eve คืนวันก่อนคริสต์มาส .. ถ้าผ่านวันนี้ไปผมคงทำใจได้มากกว่าเดม เพราะพรุ่งนี้ ตี๋ก็ต้องไปจากที่นี่แล้ว การไม่มีเชาอยู่ตรงนี้ มันอาจจะทำให้ผมลืมอะไรได้รวดเร็ว .. ลืม สิ่งที่ทำให้ตัวเองผิดที่รั้งเขาไว้กับตัวเอง รั้งเขาไว้ไม่ให้ได้พบใครใหม่ๆ ที่อาจจะดีกว่านี้ ไม่สิ ต้องดีกว่าอยู่แล้ว ทั้งวันผมพยายามไม่ออกไปไหน นั่งเล่นนอนเล่น อยู่ที่หอ กินข้าวก็อาศัยร้านสะดวกซื้อเอา จนถึงตอนพลบค่ำ เพื่อนตัวดี เนต กำลังแต่งตัวออกไปเที่ยวอีกแล้ว " หล่อเชียวนะเมิงวันนี้ นัดสาวไว้เหรอ " ผมเลยแซวเขาไป " เอ้ย..ไม่หรอก หล่อปกติของกูนี่แหละ .. เออ เมิงออกไปเที่ยวหน่อยไหม จะได้รู้สึกดีขึ้น มัวแต่อยู่ในห้อง เดี๋ยวก็บ้าหรอก " " ไม่เอาอ่ะ หนาวจะตาย ขี้เกียจขี่รถด้วย " " อา เออ ตามใจละกัน อย่าลืมหาอะไรกินละ " พอเนตแต่งตัวเสร็จก็ออกจากห้องไป " อย่าลิม หาอะไรกินนะ ออ ไปหาร้านข้าวนะ ไม่ใช่ข้าวกล่องอีก " เขาเปิดประตูกลับมาบอกกับผมอีกครั้งก่อนจะปิดประตูไปจริงๆ วันนี้น่าจะเป็นวันพิเศษ สำหรับใครหลายๆคน ผมนึกถึงภาพที่เรารอใครสักคน อยู๋หน้าต้นคริสต์มาสใหญ๋ๆ แล้วพอคนที่เรารอคอยมา พร้อมกับพาเราไปกินข้าว ไปดูหนังต่อ แล้วก็ ห้ของขวัญคริสต์มาสแก่เรา... เมื่อไหร่ผมจะเจอแบบนั้นบ้างนะ ก็ได้แต่คิดไปอย่างนั้น ... ประมาณ  5 ทุ่มกว่าๆผมซึ่งหลับไปก่อนแล้วต้องตื่นมาเพราะโทรศัพท์อีกครั้ง เนตเรียกให้ผมไปรับเขาที่คณะ คงเมามาก.. ผมลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตา คว้าเสื้อหนาวตัวใหญ่ๆตัวนึง แล้วก็ออกไป อากาศเย็นพอสมควรนะ คืนนี้ พอไปถึง ผมจอดรถ เดินหาเขาหน้าคณะ ก็ไม่เห็นมีใคร เลยลองโทรหาดู เผื่อเมาแล้วจะไปนั่งสลบอยู่ตรงไหน " อยู่สวนข้างคณะ " ... ได้ความแบบนั้นเลยวิ่งไปทางนั้นดู มีคนประดับไฟไว้ระหว่างทาง แสงไฟสีเหลืองดวงเล็กๆ ที่พาดตามต้นไม้ ตามเสาไฟ ทำให้ที่นี่ดูแปลกตาไปเช่นกัน พอมาถึง กลับไม่เจอใคร ผมเลยจะกดโทรศัพท์หาเขาอีกครั้ง ก็มีคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากทางด้านหนึ่ง ซึ่งแสงไฟในตอนนี้ทำให้ผมมองไม่ชัดเท่าไหร่นัก... " เนต เมิงป่าว กลับได้ป่ะ หนาวนะเนี่ย " แล้วก็มีข้อความเข้าโทรศัพท์ของผม มาจากเนต  - ของขวัญคริสต์มาสจากกู รับไว้ซะ / เนต - พออ่านจบคนที่อยู่ตรงนั้นก็ออกมาให้ผมเห็น ... " ตี๋ ... " " ดีคับ พี่เวย์ " " อ่า อืม..หวัดดี " ผมอ้ำๆอึ้งๆทำตัวไม่ถูก ไม่ได้เตรียมใจว่าวันนี้จะเจอเขา " พี่เป็นไงบ้าง " " ก็  ..  ก็เรื่อยๆน่ะ " " ไม่มั้ง ดูตาพี่ยังแดงอยู่เลย ร้องไห้มาเหรอ " " ออเปล่า เมื่อกี้เพิ่งตื่นนอนน่ะ ก็เลย .." เขาเดินเข้ามาใกล้ผม เรายืนห่างกันประมาณข่วงตัว ผมไม่กล้าสบตาได้แต่ก้มหน้า มองลงพื้น " ดีแล้ว ผมไม่อยากเห็นพี่ต้องร้องไห้ ไม่ว่าเรื่องนั้น จะมาจากผมก็ตาม.. " " แล้ว พร้อมที่จะไปหรือยัง พรุ่งนี้แล้วนะ " " อืม พร้อมแล้ว ... พร้อมคับ " " งั้นก็ดีแล้ว ยังไง เดินทางปลอดภัยนะ แล้วไปอยู่ที่นั่นก็ทำตัวดีๆละ อย่าให้ใครมาดูถูกเรานะ " ผมเผลอ บอกเตือนเขา ไม่รู้ตัว " ขอบคุณที่ยังเป็นห่วงผม " " ก็อืม... ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดีแหละ " ผมได้แต่ยิ้มๆให้เขา " ... พอดีผมจะมาลาพี่อีกที แต่กลัวพี่ไม่ออกมา เลยต้อง.. " " ไม่เป็นไร พี่ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ววันนี้ " เขาหยุดพูดจ้องมองมาทางนิ่งๆสักพัก คราวนี้ผมมองตาเขาตอบ มันเหมือนกับระหว่างเรา พูดอะไรหลายๆอย่าง รวมถึงเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายออกมาได้ แต่เราต่างเข้าใจมันทั้งคู๋ ผมรู้สึกแบบนั้น " พี่เวย์ ก่อนจะไปผมขอ.. กอดพี่อีกสักครั้งได้ไหม " ผมไม่ตอบอะไร เขาก็ค่อยๆดึงตัวผมเข้าไปกอด ... จากนั้น เขาก็จูบที่หน้าผากของผม " .. หวังว่า เราคงมีโอกาสได้เจอกันอีกนะคับ " ตี๋พูดพร้อมกับ ปล่อยผม แล้วยิ้มให้ผมอีกครั้ง เป็นครั้งสุดท้าย.. จากนั้นเขาก็ขอตัวเดินกลับหายไปในความมืด ... จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:17:21 ]

ความคิดเห็นที่ 5 -- ซ้ำแหะ -- แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 52 18:06:33 จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:18:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ผมยัง "รู้สึก" ในสิ่งที่เกิดขึ้น ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะไปทางไหน เลยนั่งลงที่เก้าอี้ริมทางตรงนั้น และเริ่มยอมรับ และเข้าใจในสิ่งที่เราทั้งสองทำ .. " กลับด้วยกันไหม " เนตออกมาจากทางอีกด้านหนึ่ง เขาคงอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ ตั้งแต่แรก " อืม... แต่ขอนั่งพักแปปนึงนะ " ผมตอบเขาที่ยืนพิงผนังอยู่ข้างเก้าอี้ที่ผมนั่ง "... รู็สึกดีขึ้นมาบ้างไหม " เขาถามผม " อืม.. ขอบใจเมิงนะเนต " " ไม่เป็นไร " " ตอนนี้กูก็คง ปล่อยวางได้จริงๆแล้วมั้ง คงต้องเตรียมใจอยู่คนเดียวเหมือนเดิมต่อ .. " " เมิงก็หารักใหม่ดิ ไม่เห็นยากเลย " " ถ้ามันหาง่ายๆแบบนั้นก็ดีดิ แล้วถ้ากูรักใครง่ายๆมันก็คงดีกว่านั้นอีก " " .. เอาน่า ยังไงคนเราก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่แล้ว " " คงงั้นแหละ ยังไง ก็ต้อง เดินต่อไปนี่นะ " ผมตอบพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ " แต่ถึงจะอยู่คนเดียว ยังไง เมิงก็ยังมีเพื่อน ที่ตัวคนเดียวเหมือนกัน ไปด้วย " " หึ หึ  ก็คงจะเป็นแบบนั้น " ผมหันมายิ้มให้เขา " กลับกันเถอะ " เขาบอกพร้อมกับดึงมือผมให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเราก็เดินไปด้วยกัน.... เรื่องที่เกิดขึ้นบางทีมันก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว แต่เรื่องนั้นกลับทำให้ผมจดจำไปตลอด .. ไม่ว่าต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร ความรักของผมที่มีให้กับใครบางคน ก็คงอยู่แบบนี้เสมอ ไม่มีวันลบเลือน ไม่มีวันจางหาย และมันก็จะอยู่เท่าเดิม ความรัก คือความรัก ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ รักแฟน รักเพื่อน มันก็ยังเป็นความรัก .. บางครั้งเราไม่อาจครอบครองรักนั้นได้ แต่ใช่ว่า ไม่ได้ครอบครองแล้วมันจะหลุดลอยไปไหน มันก็ยังอยู่รอบข้างเราทุกคนเสมอ.. ... แด่ความรักที่ทำให้เรามีชีวิตจนถึงทุกวันนี้ .......   [ จบแล้วครับ ] แก้ไขเมื่อ 11 ก.พ. 52 17:57:51 จากคุณ : waven - [ 9 ก.พ. 52 14:19:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อืม จบได้ดึคับ ผมก็ไม่ค่อยโพสต์ไรยาวๆ หรอก เอาเป็นว่า เรื่องนี้เป็นหนึ่งในเรื่องที่ชอบมากที่สุดละกันคับ น่าจะมีตอนต่อ พวก 4 years later อะไรแบบนี้นะครับ จากคุณ : กริชครับผม - [ 9 ก.พ. 52 16:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ู^______^ อิ่มมากเลยค่ะ ในฐานะที่ติดตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น รู้สึกว่าอารมณ์ของเรื่องดูเป็นธรรมชาติมาก มันไม่เหมือนในนิยาย เหมือนชีวิตจริงมากกว่า มันเหมือนเรื่องที่เล่าจากประสบการณ์ ทำให้อ่านง่าย เข้าใจง่าย แล้วก็รู้สึกอินไปกับตัวละคร กับฉากประกอบ ลองนึกภาพตามระหว่างที่อ่านไปด้วย ^ ^ จินตนาการว่า อ่างแก้ว ตอนกลางคืนถ้ามีไฟประดับคงสวยมาก การดำเนินเรื่องกระชับ ใช้คำน้อยแต่เข้าใจ อันนี้ชอบมากค่ะ (บางครั้งก็เคืองๆ ที่มาตอนสั้นๆ เหมือนยังอ่านไปจุใจก็ไปซะแล้ว ="=) เอาเป็นว่าโดยรวมทั้งหมด ประทับใจและชอบมาก ให้ 10 เลยค่ะ ^ ^ อื่ม... แต่ยังไงก็อยากให้มีตอนต่อนะคะ เพราะเหมือนทำใจไม่ได้ ที่ เวย์กับตี๋ จะไม่ได้เจอกันอีกแล้วอ้ะค่ะ T^T ยังไงก็รับไปพิจารณาซักนิดนะคะ จากคุณ : Aree-Yong - [ 10 ก.พ. 52 02:40:08 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตี๋น่าสงสาร เนตน่ารักมากครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 10 ก.พ. 52 08:17:41 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบเรื่องนี้ค่ะ ตามอ่านมาตั้งแต่กลางเรื่อง แล้วย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่ต้น จบได้สวยค่ะ โดยเฉพาะย่อหน้าสุดท้าย ปล ชอบเนตอะ เป็นเพื่อนที่น่ารักมากๆเลยค่ะ จากคุณ : arika chun - [ 11 ก.พ. 52 16:39:11 ]

ความคิดเห็นที่ 11 คิดถึงจิงๆเลยค่ะ จบแล้ว แด่ความรัก ที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่ แด่ความรัก ที่ต้องเสียสละ แด่ความรัก ที่เราจะมองเขามีความสุขกับคนของเขาตลอดไป และ แด่ดวงใจทุกดวงที่เปรี่ยมในรักที่มั่นคง สู้ต่อไปน่ะค่ะ จากคุณ : Sakina - [ 1 มี.ค. 52 00:39:01 ]